ایجاد ساختار ابتدایی پروژه
برای ساخت پروژه، به خط فرمان مراجعه کرده و با دستور زیر، یک پروژهی react از نوع typescript را ایجاد میکنیم.
npx create-react-app todo-mobx --template typescript cd todo-mobx
برای توسعهی این مثال، از محیط توسعهی VSCode استفاده میکنیم. اگر VSCode بر روی سیستم شما نصب باشد، در همان مسیری که خط فرمان باز است، دستور زیر را اجرا کنید؛ پروژهی شما در VSCode باز میشود:
code
سپس در محیط VSCode، دکمههای ctrl+` را فشرده (ctrl+back-tick) و دستورات زیر را در ترمینال ظاهر شده وارد کنید:
npm install --save-dev typescript @types/node @types/react @types/react-dom @types/jest npm install mobx mobx-react-lite --save
در ادامه برای استایل بندی بهتر برنامه از کتابخانههای bootstrap و font-awesome استفاده میکنیم:
npm install bootstrap --save npm install font-awesome --save
سپس فایل index.tsx را باز کرده و دو خط زیر را به آن اضافه میکنیم:
import "bootstrap/dist/css/bootstrap.css"; import "font-awesome/css/font-awesome.css";
کتابخانهی MobX، از تزئین کنندهها یا decorators استفاده میکند. بنابراین نیاز است به tsconfig پروژه مراجعه کرده و خط زیر را به آن اضافه کنیم:
"compilerOptions": { .... , "experimentalDecorators": true }
ایجاد مخازن حالت MobX
در ادامه نیاز است storeهای MobX را ایجاد کنیم و بعد آنها را به react اتصال دهیم. بدین منظور یک پوشهی جدید را در مسیر src، به نام stores ایجاد میکنیم و سپس فایل جدیدی را به نام todo-item.ts در آن با محتوای زیر ایجاد میکنیم:
import { observable, action } from "mobx"; export default class TodoItem { id = Date.now(); @observable text: string = ''; @observable isDone: boolean = false; constructor(text: string) { this.text = text; } @action toggleIsDone = () => { this.isDone = !this.isDone } @action updateText = (text: string) => { this.text = text; } }
در همان مسیر stores، فایل دیگری را نیز به نام todo-list.ts، با محتوای زیر ایجاد میکنیم:
import { observable, computed, action } from "mobx"; import TodoItem from "./todo-item"; export class TodoList { @observable.shallow list: TodoItem[] = []; constructor(todos: string[]) { todos.forEach(this.addTodo); } @action addTodo = (text: string) => { this.list.push(new TodoItem(text)); } @action removeTodo = (todo: TodoItem) => { this.list.splice(this.list.indexOf(todo), 1); }; @computed get finishedTodos(): TodoItem[] { return this.list.filter(todo => todo.isDone); } @computed get openTodos(): TodoItem[] { return this.list.filter(todo => !todo.isDone); } }
توضیحات:
مفهوم observable@: کل شیء state را به صورت یک شیء قابل ردیابی JavaScript ای ارائه میکند.
مفهوم computed@: این نوع خواص، مقدار خود را زمانیکه observableهای وابستهی به آنها تغییر کنند، به روز رسانی میکنند.
مفهوم action@: جهت به روز رسانی state و سپس نمایش تغییرات یا نمایش نمونهی دیگری در DOM میباشند.
import { createContext, useContext } from "react"; import { TodoList } from "../stores/todo-list"; export const StoreContext = createContext<TodoList>({} as TodoList); export const StoreProvider = StoreContext.Provider; export const useStore = (): TodoList => useContext(StoreContext);
import React from 'react'; import ReactDOM from 'react-dom'; import './index.css'; import App from './App'; import * as serviceWorker from './serviceWorker'; import "bootstrap/dist/css/bootstrap.css"; import "font-awesome/css/font-awesome.css"; import { TodoList } from './stores/todo-list'; import { StoreProvider } from './providers/store-provider'; const todoList = new TodoList([ 'Read Book', 'Do exercise', 'Watch Walking dead series' ]); ReactDOM.render( <StoreProvider value={todoList}> <App /> </StoreProvider> , document.getElementById('root')); // If you want your app to work offline and load faster, you can change // unregister() to register() below. Note this comes with some pitfalls. // Learn more about service workers: https://bit.ly/CRA-PWA serviceWorker.unregister();
import React, { useState } from 'react'; import { useStore } from '../providers/store-provider'; export const TodoNew = () => { const [newTodo, setTodo] = useState(''); const todoList = useStore(); const addTodo = () => { todoList.addTodo(newTodo); setTodo(''); }; return ( <div className="input-group mb-3"> <input type="text" className="form-control" placeholder="Add To do" value={newTodo} onChange={(e) => setTodo(e.target.value)} /> <div className="input-group-append"> <button className="btn btn-success" type="submit" onClick={addTodo}>Add Todo</button> </div> </div> ) };
import React from 'react'; import { TodoItem } from "./TodoItem"; import { useObserver } from "mobx-react-lite"; import { useStore } from '../providers/store-provider'; export const TodoList = () => { const todoList = useStore(); return useObserver(() => ( <div> <h1>Open Todos</h1> <table className="table"> <thead className="thead-dark"> <tr> <th>Name</th> <th className="text-left">Do It?</th> <th>Actions</th> </tr> </thead> <tbody> { todoList.openTodos.map(todo => <tr key={`${todo.id}-${todo.text}`}> <TodoItem todo={todo} /> </tr>) } </tbody> </table> <h1>Finished Todos</h1> <table className="table"> <thead className="thead-light"> <tr> <th>Name</th> <th className="text-left">Do It?</th> <th>Actions</th> </tr> </thead> <tbody> { todoList.finishedTodos.map(todo => <tr key={`${todo.id}-${todo.text}`}> <TodoItem todo={todo} /> </tr>) } </tbody> </table> </div> )); };
import React, { useState } from 'react'; import TodoItemClass from "../stores/todo-item"; import { useStore } from '../providers/store-provider'; interface Props { todo: TodoItemClass; } export const TodoItem = ({ todo }: Props) => { const todoList = useStore(); const [newText, setText] = useState(''); const [isEditing, setEdit] = useState(false); const saveText = () => { todo.updateText(newText); setEdit(false); setText(''); }; return ( <React.Fragment> { isEditing ? <React.Fragment> <td> <input className="form-control" placeholder={todo.text} type="text" onChange={(e) => setText(e.target.value)} /> </td> <td></td> <td> <button className="btn btn-xs btn-success " onClick={saveText}>Save</button> </td> </React.Fragment> : <React.Fragment> <td> {todo.text} </td> <td className="text-left"> <input className="form-check-input" type="checkbox" onChange={todo.toggleIsDone} defaultChecked={todo.isDone}></input> </td> <td> <button className="btn btn-xs btn-warning " onClick={() => setEdit(true)}> <i className="fa fa-edit"></i> </button> <button className="btn btn-xs btn-danger ml-2" onClick={() => todoList.removeTodo(todo)}> <i className="fa fa-remove"></i> </button> </td> </React.Fragment> } </React.Fragment> ) };
پیشنیازها
برای دنبال کردن این مثال فرض بر این است که NET Core 2.0 SDK. و همچنین Angular CLI را نیز پیشتر نصب کردهاید. مابقی بحث توسط خط فرمان و ابزارهای dotnet cli و angular cli ادامه داده خواهند شد و الزامی به نصب هیچگونه IDE نیست و این مثال تنها توسط VSCode پیگیری شدهاست.
تدارک ساختار ابتدایی مثال جاری
ساخت برنامهی وب، توسط dotnet cli
ابتدا یک پوشهی جدید را به نام SignalRCore2Sample ایجاد میکنیم. سپس داخل این پوشه، پوشهی دیگری را به نام SignalRCore2WebApp ایجاد خواهیم کرد (تصویر فوق). از طریق خط فرمان به این پوشه وارد شده (در ویندوز، در نوار آدرس، دستور cmd.exe را تایپ و enter کنید) و سپس فرمان ذیل را صادر میکنیم:
dotnet new mvc
ساخت برنامهی کلاینت، توسط angular cli
سپس از طریق خط فرمان به پوشهی SignalRCore2Sample بازگشته و دستور ذیل را صادر میکنیم:
ng new SignalRCore2Client
اکنون که در پوشهی ریشهی SignalRCore2Sample قرار داریم، اگر در خط فرمان، دستور . code را صادر کنیم، VSCode هر دو پوشهی وب و client را با هم در اختیار ما قرار میدهد:
تکمیل پیشنیازهای برنامهی وب
پس از ایجاد ساختار اولیهی برنامههای وب ASP.NET Core و کلاینت Angular، اکنون نیاز است وابستگی جدید AspNetCore.SignalR را به آن معرفی کنیم. به همین جهت به فایل SignalRCore2WebApp.csproj مراجعه کرده و تغییرات ذیل را به آن اعمال میکنیم:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk.Web"> <PropertyGroup> <TargetFramework>netcoreapp2.0</TargetFramework> </PropertyGroup> <ItemGroup> <PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.All" Version="2.0.0" /> <PackageReference Include="Microsoft.AspNetCore.SignalR" Version="1.0.0-alpha1-final" /> </ItemGroup> <ItemGroup> <DotNetCliToolReference Include="Microsoft.VisualStudio.Web.CodeGeneration.Tools" Version="2.0.0" /> <DotNetCliToolReference Include="Microsoft.DotNet.Watcher.Tools" Version="2.0.0" /> </ItemGroup> </Project>
پس از این تغییرات، دستور ذیل را در خط فرمان صادر میکنیم تا وابستگیهای پروژه نصب شوند:
dotnet restore
یک نکته: نگارش فعلی افزونهی #C مخصوص VSCode، با تغییر فایل csproj و restore وابستگیهای آن نیاز دارد یکبار آنرا بسته و سپس مجددا اجرا کنید، تا اطلاعات intellisense خود را به روز رسانی کند. بنابراین اگر VSCode بلافاصله کلاسهای مرتبط با بستههای جدید را تشخیص نمیدهد، علت صرفا این موضوع است.
پس از بازیابی وابستگیها، به ریشهی پروژهی برنامهی وب وارد شده و دستور ذیل را صادر کنید:
dotnet watch run
تکمیل برنامهی وب جهت ارسال پیامهایی به کلاینتهای متصل به آن
پس از افزودن وابستگیهای مورد نیاز، بازیابی و build برنامه، اکنون نوبت به تعریف یک Hub است، تا از طریق آن بتوان پیامهایی را به کلاینتهای متصل ارسال کرد. به همین جهت یک پوشهی جدید را به نام Hubs به پروژهی وب افزوده و سپس کلاس جدید MessageHub را به صورت ذیل به آن اضافه میکنیم:
using System.Threading.Tasks; using Microsoft.AspNetCore.SignalR; namespace SignalRCore2WebApp.Hubs { public class MessageHub : Hub { public Task Send(string message) { return Clients.All.InvokeAsync("Send", message); } } }
پس از تعریف این Hub، نیاز است به کلاس Startup مراجعه کرده و دو تغییر ذیل را اعمال کنیم:
الف) ثبت و معرفی سرویس SignalR
ابتدا باید SignalR را فعالسازی کرد. به همین جهت نیاز است سرویسهای آنرا به صورت یکجا توسط متد الحاقی AddSignalR در متد ConfigureServices به نحو ذیل معرفی کرد:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddSignalR(); services.AddMvc(); }
ب) ثبت مسیریابی دسترسی به Hub
پس از تعریف Hub، مرحلهی بعدی، مشخص سازی نحوهی دسترسی به آن است. به همین جهت در متد Configure، به نحو ذیل Hub را معرفی کرده و سپس یک path را برای آن مشخص میکنیم:
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env) { app.UseSignalR(routes => { routes.MapHub<MessageHub>(path: "message"); });
http://localhost:5000/message
انتشار پیامهایی به تمام کاربران متصل به برنامه
آدرس فوق به تنهایی کار خاصی را انجام نمیدهد. از آن جهت اتصال کلاینتهای برنامه استفاده میشود و این کلاینتها پیامهای رسیدهی از طرف برنامه را از این آدرس دریافت خواهند کرد. بنابراین مرحلهی بعد، ارسال تعدادی پیام به سمت کلاینتها است. برای این منظور به HomeController برنامهی وب مراجعه کرده و آنرا به نحو ذیل تغییر میدهیم:
using System.Threading.Tasks; using Microsoft.AspNetCore.Mvc; using Microsoft.AspNetCore.SignalR; using SignalRCore2WebApp.Hubs; namespace SignalRCore2WebApp.Controllers { public class HomeController : Controller { private readonly IHubContext<MessageHub> _messageHubContext; public HomeController(IHubContext<MessageHub> messageHubContext) { _messageHubContext = messageHubContext; } public IActionResult Index() { return View(); // show the view } [HttpPost] public async Task<IActionResult> Index(string message) { await _messageHubContext.Clients.All.InvokeAsync("Send", message); return View(); } } }
در این مثال ابتدا View ذیل نمایش داده میشود:
@{ ViewData["Title"] = "Home Page"; } <form method="post" asp-action="Index" asp-controller="Home" role="form"> <div class="form-group"> <label label-for="message">Message: </label> <input id="message" name="message" class="form-control"/> </div> <button class="btn btn-primary" type="submit">Send</button> </form>
تکمیل برنامهی کلاینت Angular جهت نمایش پیامهای رسیدهی از طرف سرور
تا اینجا ساختار ابتدایی برنامهی Angular را توسط Angular CLI ایجاد کردیم. اکنون نیاز است وابستگی سمت کلاینت SignalR Core را نصب کنیم. به همین جهت از طریق خط فرمان به پوشهی SignalRCore2Client وارد شده و دستور ذیل را صادر کنید:
npm install @aspnet/signalr-client --save
کلاینت رسمی signalr، هم جاوا اسکریپتی است و هم تایپاسکریپتی. به همین جهت به سادگی توسط یک برنامهی تایپ اسکریپتی Angular قابل استفاده است. کلاسهای آنرا در مسیر node_modules\@aspnet\signalr-client\dist\src میتوانید مشاهده کنید.
در ابتدا، فایل app.component.ts را به نحو ذیل تغییر میدهیم:
import { Component, OnInit } from "@angular/core"; import { HubConnection } from "@aspnet/signalr-client"; @Component({ selector: "app-root", templateUrl: "./app.component.html", styleUrls: ["./app.component.css"] }) export class AppComponent implements OnInit { hubPath = "http://localhost:5000/message"; messages: string[] = []; ngOnInit(): void { const connection = new HubConnection(this.hubPath); connection.on("send", data => { this.messages.push(data); }); connection.start().then(() => { // connection.invoke("send", "Hello"); console.log("connected."); }); } }
آرایهی messages را به نحو ذیل توسط یک حلقه در قالب این کامپوننت نمایش خواهیم داد:
<div> <h1> The messages from the server: </h1> <ul> <li *ngFor="let message of messages"> {{message}} </li> </ul> </div>
ng serve -o
همانطور که مشاهده میکنید، پیام خطای ذیل را صادر کردهاست:
Failed to load http://localhost:5000/message: Response to preflight request doesn't pass access control check: No 'Access-Control-Allow-Origin' header is present on the requested resource. Origin 'http://localhost:4200' is therefore not allowed access.
برای این منظور به فایل آغازین برنامهی وب مراجعه کرده و سرویسهای AddCors را به مجموعهی سرویسهای برنامه اضافه میکنیم:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddSignalR(); services.AddCors(options => { options.AddPolicy("CorsPolicy", builder => builder .AllowAnyOrigin() .AllowAnyMethod() .AllowAnyHeader() .AllowCredentials()); }); services.AddMvc(); }
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env) { app.UseCors(policyName: "CorsPolicy");
در آخر برای آزمایش برنامه، به آدرس http://localhost:5000 یا همان برنامهی وب، مراجعه کرده و پیامی را ارسال کنید. بلافاصله مشاهده خواهید کرد که این پیام توسط کلاینت Angular دریافت شده و نمایش داده میشود:
کدهای کامل این مثال را از اینجا میتوانید دریافت کنید: SignalRCore2Sample.zip
برای اجرا آن، ابتدا به پوشهی SignalRCore2WebApp مراجعه کرده و دو فایل bat آنرا به ترتیب اجرا کنید. اولی وابستگیهای برنامه را بازیابی میکند و دومی برنامه را بر روی پورت 5000 ارائه میدهد.
سپس به پوشهی SignalRCore2Client مراجعه کرده و در آنجا نیز دو فایل bat ابتدایی آنرا به ترتیب اجرا کنید. اولی وابستگیهای برنامهی Angular را بازیابی میکند و دومی برنامهی Angular را بر روی پورت 4200 اجرا خواهد کرد.
public abstract class ResourceProviderFactory { public abstract IResourceProvider CreateGlobalResourceProvider(string classKey); public abstract IResourceProvider CreateLocalResourceProvider(string virtualPath); }
public interface IResourceProvider { IResourceReader ResourceReader { get; } object GetObject(string resourceKey, CultureInfo culture); }
// Type: System.Web.Compilation.ResXResourceProviderFactory // Assembly: System.Web, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=b03f5f7f11d50a3a // Assembly location: C:\Windows\Microsoft.NET\assembly\GAC_32\System.Web\v4.0_4.0.0.0__b03f5f7f11d50a3a\System.Web.dll using System.Runtime; using System.Web; namespace System.Web.Compilation { internal class ResXResourceProviderFactory : ResourceProviderFactory { [TargetedPatchingOptOut("Performance critical to inline this type of method across NGen image boundaries")] public ResXResourceProviderFactory() { } public override IResourceProvider CreateGlobalResourceProvider(string classKey) { return (IResourceProvider) new GlobalResXResourceProvider(classKey); } public override IResourceProvider CreateLocalResourceProvider(string virtualPath) { return (IResourceProvider) new LocalResXResourceProvider(VirtualPath.Create(virtualPath)); } } }
internal class GlobalResXResourceProvider : BaseResXResourceProvider { private string _classKey; internal GlobalResXResourceProvider(string classKey) { _classKey = classKey; } protected override ResourceManager CreateResourceManager() { string fullClassName = BaseResourcesBuildProvider.DefaultResourcesNamespace + "." + _classKey; // If there is no app resource assembly, return null if (BuildManager.AppResourcesAssembly == null) return null; ResourceManager resourceManager = new ResourceManager(fullClassName, BuildManager.AppResourcesAssembly); resourceManager.IgnoreCase = true; return resourceManager; } public override IResourceReader ResourceReader { get { // App resources don't support implicit resources, so the IResourceReader should never be needed throw new NotSupportedException(); } } }
internal const string DefaultResourcesNamespace = "Resources";
internal class LocalResXResourceProvider : BaseResXResourceProvider { private VirtualPath _virtualPath; internal LocalResXResourceProvider(VirtualPath virtualPath) { _virtualPath = virtualPath; } protected override ResourceManager CreateResourceManager() { ResourceManager resourceManager = null; Assembly pageResAssembly = GetLocalResourceAssembly(); if (pageResAssembly != null) { string fileName = _virtualPath.FileName; resourceManager = new ResourceManager(fileName, pageResAssembly); resourceManager.IgnoreCase = true; } else { throw new InvalidOperationException(SR.GetString(SR.ResourceExpresionBuilder_PageResourceNotFound)); } return resourceManager; } public override IResourceReader ResourceReader { get { // Get the local resource assembly for this page Assembly pageResAssembly = GetLocalResourceAssembly(); if (pageResAssembly == null) return null; // Get the name of the embedded .resource file for this page string resourceFileName = _virtualPath.FileName + ".resources"; // Make it lower case, since GetManifestResourceStream is case sensitive resourceFileName = resourceFileName.ToLower(CultureInfo.InvariantCulture); // Get the resource stream from the resource assembly Stream resourceStream = pageResAssembly.GetManifestResourceStream(resourceFileName); // If this page has no resources, return null if (resourceStream == null) return null; return new ResourceReader(resourceStream); } } [PermissionSet(SecurityAction.Assert, Unrestricted = true)] private Assembly GetLocalResourceAssembly() { // Remove the page file name to get its directory VirtualPath virtualDir = _virtualPath.Parent; // Get the name of the local resource assembly string cacheKey = BuildManager.GetLocalResourcesAssemblyName(virtualDir); BuildResult result = BuildManager.GetBuildResultFromCache(cacheKey); if (result != null) { return ((BuildResultCompiledAssembly)result).ResultAssembly; } return null; } }
نکته: باتوجه به استفاده از عبارات بومیسازی ضمنی در استفاده از ورودیهای منابع محلی، خاصیت ResourceReader در این کلاس نمونهای متناظر برای درخواست جاری از کلاس ResourceReader با استفاده از Stream استخراج شده از اسمبلی یافته شده، تولید میکند.
internal abstract class BaseResXResourceProvider : IResourceProvider { private ResourceManager _resourceManager; ///// IResourceProvider implementation public virtual object GetObject(string resourceKey, CultureInfo culture) { // Attempt to get the resource manager EnsureResourceManager(); // If we couldn't get a resource manager, return null if (_resourceManager == null) return null; if (culture == null) culture = CultureInfo.CurrentUICulture; return _resourceManager.GetObject(resourceKey, culture); } public virtual IResourceReader ResourceReader { get { return null; } } ///// End of IResourceProvider implementation protected abstract ResourceManager CreateResourceManager(); private void EnsureResourceManager() { if (_resourceManager != null) return; _resourceManager = CreateResourceManager(); } }
System.Resources.ResourceManager(string baseName, Assembly assemblyName)
var manager = new System.Resources.ResourceManager("Resources.Resource1", typeof(Resource1).Assembly)
var manager = new System.Resources.ResourceManager("Resources.Resource1", Assembly.LoadFile(@"c:\MyResources\MyGlobalResources.dll"))
public static ResourceManager CreateFileBasedResourceManager(string baseName, string resourceDir, Type usingResourceSet)
resgen d:\MyResources\MyResource.fa.resx
private ResourceManager CreateGlobalResourceManager(string classKey) { var baseName = "Resources." + classKey; var buildManagerType = typeof(BuildManager); var property = buildManagerType.GetProperty("AppResourcesAssembly", BindingFlags.Static | BindingFlags.NonPublic | BindingFlags.GetField); var appResourcesAssembly = (Assembly)property.GetValue(null, null); return new ResourceManager(baseName, appResourcesAssembly) { IgnoreCase = true }; }
var manager = CreateGlobalResourceManager("Resource1"); Label1.Text = manager.GetString("String1");
private ResourceManager CreateLocalResourceManager(string virtualPath) { var virtualPathType = typeof(BuildManager).Assembly.GetType("System.Web.VirtualPath", true); var virtualPathInstance = Activator.CreateInstance(virtualPathType, BindingFlags.NonPublic | BindingFlags.Instance, null, new object[] { virtualPath }, CultureInfo.InvariantCulture); var buildResultCompiledAssemblyType = typeof(BuildManager).Assembly.GetType("System.Web.Compilation.BuildResultCompiledAssembly", true); var propertyResultAssembly = buildResultCompiledAssemblyType.GetProperty("ResultAssembly", BindingFlags.NonPublic | BindingFlags.Instance); var methodGetLocalResourcesAssemblyName = typeof(BuildManager).GetMethod("GetLocalResourcesAssemblyName", BindingFlags.NonPublic | BindingFlags.Static); var methodGetBuildResultFromCache = typeof(BuildManager).GetMethod("GetBuildResultFromCache", BindingFlags.NonPublic | BindingFlags.Static, null, new Type[] { typeof(string) }, null); var fileNameProperty = virtualPathType.GetProperty("FileName"); var virtualPathFileName = (string)fileNameProperty.GetValue(virtualPathInstance, null); var parentProperty = virtualPathType.GetProperty("Parent"); var virtualPathParent = parentProperty.GetValue(virtualPathInstance, null); var localResourceAssemblyName = (string)methodGetLocalResourcesAssemblyName.Invoke(null, new object[] { virtualPathParent }); var buildResultFromCache = methodGetBuildResultFromCache.Invoke(null, new object[] { localResourceAssemblyName }); Assembly localResourceAssembly = null; if (buildResultFromCache != null) localResourceAssembly = (Assembly)propertyResultAssembly.GetValue(buildResultFromCache, null); if (localResourceAssembly == null) throw new InvalidOperationException("Unable to find the matching resource file."); return new ResourceManager(virtualPathFileName, localResourceAssembly) { IgnoreCase = true }; }
نحوه استفاده از متد فوق نیز به صورت زیر است:
var manager = CreateLocalResourceManager("~/Default.aspx"); Label1.Text = manager.GetString("Label1.Text");
در مقاله قبلی ، درباره دلایل استفاده از Xamarin ، کمی صحبت کردیم. حال وقت آن رسیده که به سراغ نصب و راه اندازی اولین پروژه زمارین برویم.
اگر شما از Visual Studio 2015 به بعد استفاده کنید، موقع نصب قادر خواهید بود که با انتخاب گزینه Mobile Development و انتخاب Xamarin ، آن را نصب و همچنین تمامی فایلهای مربوط به آن را دریافت کنید. در نظر داشته باشید که در طول این پروسه شما باید از ف.یل.تر شکن استفاده کنید، چرا که بعضی از فایلها مانند Android Sdk بر روی سرور گوگل قرار دارد و گوگل آپیهای ایران را برای برنامه نویسان فیلتر کرده است (البته اگر بستهی کامل VS 2017 را دریافت کرده باشید، تمام این پیش نیازها، به همراه این بستهی 21~ گیگابایتی موجود است و این مشکلات را نخواهید داشت).
حال اگر در حال حاضر Visual Studio را بر روی سیستم خود نصب دارید و زمارین را نصب نکرده اید میتوانید از طریق خود سایت زمارین اقدام به دانلود آن بکنید. در نظر داشته باشید، وقتیکه فایل نصبی را از سایت دریافت میکنید، برنامه شروع به نصب خودکار زمارین و تمامی موارد مورد نیاز خود میکند که در این مورد هم به ف.یل.تر شکن نیاز دارید (منهای بستهی کامل VS 2017 که پیشتر عنوان شد). همانطور که بالا گفته شد فایل هایی مانند Android Sdk را نمیتوان از آی پی ایران دانلود کرد (مگر اینکه از سایتهای واسط استفاده کنید).
پس از موافقت با حقوق کپی رایت زمارین، سیستم شما
را جستجو کرده و تمامی موارد مورد نیاز را که نیاز به نصب دارند، به شما نشان
داده و نصب خواهد کرد.
اگر همه مراحل با موفقیت به پایان برسد، پیغامی مبنی بر موفقیت آمیز بودن عملیات را دریافت خواهید کرد. اما اگر به هر دلیلی فایل نصبی نتواند فایلهای مورد نیاز را دانلود کند، پیغامی مبنی بر شکست عملیات دانلود فایل مورد نظر را دریافت میکنید. در این صورت میتوانید صفحهای را مشاهده کنید که درون آن تمامی فایلهای دانلود نشده و لینک دانلود مستقیم آنها قرار دارند و شما میتوانید فایلهای offline آنها را دانلود کرده و به صورت دستی بر روی سیستم نصب نمایید.
اگر تمامی فایلهای مورد نظر را دانلود کرده باشید، قادر خواهید بود اولین پروژهی خود را شروع کنید. قبل از اینکه کار با زمارین را شروع کنیم، اجازه دهید از اینکه ویژوال استودیو تمامی فایلهای نصب شده را تشخیص داده یا خیر، مطمئن شویم. ویژوال استودیوی خود را باز کرده و از منوی Tools، گزینهی Options را انتخاب و بعد از باز شدن صفحه مورد نظر، در انتهای لیست، گزینه Xamarin را انتخاب کنید.
اگر تمامی مراحل با موفقیت انجام شده باشند، ویژوال استودیو تمامی فایلها را به صورت خودکار تشخیص خواهد داد. اما اگر ویژوال استودیو به هر دلیلی هر کدام از اینها را تشخیص نداد، ابتدا از نصب بودن آنها اطمینان حاصل نمایید و سپس به صورت دستی مسیر آنها را مشخص کنید.
نکته : در نظر داشته باشید فایلهای زیر برای اجرای برنامه بر روی اندروید میباشند و اگر شما تمایلی به اجرای نرم افزار خود را بر روی اندروید ندارید، میتوانید از آنها صرف نظر کنید.
در این مرحله میخواهیم اولین برنامه زمارین خود را شروع کنیم. همانطور که در مقاله قبلی توضیح داده شد، شما میتوانید از xamarin forms و یا xamarin native استفاده کنید. Xamarin forms ساختاری برای code sharing میباشد که توسط شرکت زمارین توسعه داده شدهاست. به این ترتیب شما قادر خواهید بود که با استفاده از Xamarin Forms با نوشتن کمترین کد، نرم افزار خود را بر روی پلتفرمهای پشتیبانی شدهی توسط زمارین اجرا کنید. استفاده از Xamarin Forms برای یک پروژهی تجاری بسیار مناسب میباشد؛ اما در برخی موارد شما باید از Xamarin Native هم استفاده نمایید که در این صورت هم زمارین دست شما را نخواهد بست و قادر خواهید بود که به صورت ترکیبی از Xamarin Forms و Xamarin Native از آن استفاده نمایید.
حال به سراغ ساخت اولین پروژه زمارین برویم. در ابتدا برای ایجاد یک پروژه، از منوی File گزینه New و سپس گزینه Project را انتخاب کنید. در پنجره باز شده از سمت چپ گزینه C# را انتخاب و از زیر منوی Cross Platform گزینه Cross Platform App را انتخاب کنید.
پس از تایید با صفحه زیر مواجه خواهید شد.
در این قسمت همانطورکه مشاهده میکنید میتوانید از دو نوع قالب استفاده کنید و همانطور که از نام آنها مشخص است، Master Detail دو پروژه خواهد ساخت که میتوانید از آن برای سناریوهای خاص استفاده کنید. در قسمت پایین، UI Technology مشخص کنندهی شیوه پیاده سازی ظاهر برنامه است. زمارین فرم برای پیاده سازی ظاهر برنامه از Xaml استفاده میکند و شما میتوانید از طریق آن ظاهر تمامی پلت فرمها را پیاده کنید. همچنین قادر خواهید بود بجای استفاده از Xaml، از زبانهای مخصوص هر پلتفرم مانند Xml برای اندروید استفاده کرده و ظاهر نرم افزار خود را با استفاده از آن پیاده کنید.
زمارین فرم برای Code Sharing از دو روش استفاده میکند.
Shared Project
مزایا:
· شما به تمامی قسمتهای یک پلتفرم دسترسی دارید.
· قادر خواهید بود کدهایی مخصوص به هر پلتفرم را بنویسید.
· میتوانید با استفاده از Conditional Compilation، بر اساس نوع پلتفرم، شروطی را اعمال نمایید.
معایب:
· شما با این روش نمیتوانید DLL ایی را تولید کنید و از آن در پروژههای دیگر استفاده نمایید.
· نوشتن Unit Testing نسبت به روش Portable پیچیدهتر است.
Portable Class Library
مزایا:
· شما قادر خواهید بود از پروژه خود DLL تهیه کرده و در مابقی پروژهها از آن استفاده کنید.
· نوشتن Unit Test به سادگی امکان پذیر است.
معایب:
· در این روش شما نمیتوانید از کدهای مخصوص به هر پلتفرم ( Platform-Specific ) استفاده کنید (البته با استفاده از Dependency Injection امکان پذیر است).
· فقط قادر خواهید بود که از زیر مجموعه .Net استفاده نمایید.
در ادامه پس از انتخاب Xamarin Forms و Shared Project، بر روی Ok کلیک کنید. همانطور که میبینید ویژوال استودیو شروع به ساخت پروژههای برنامه میکند. اگر تمامی Sdk های مورد نیاز را نصب کرده باشید، ویژوال استدیو 5 پروژه را برای شما میسازد (در نظر داشته باشید که اگر SDK مربوط به Universal Windows Platform را هم نصب کرده باشید، پروژهی مربوط به آن را نیز خواهید دید).
اولین پروژه، پروژه Shared است که کدهای برنامه در این پروژه نوشته خواهد شد.
دومین پروژه همانطور که از پسوند آن مشخص است، پروژه مربوط به اندروید است. در نظر داشته باشید که پروژههایی که مربوط به پلتفرمها میباشند، برای نوشتن کدهای مخصوص به هر پلتفرم در دسترس میباشند و کدهای نوشته شده در این پروژهها و پروژه Shared ترکیب شده و بعد کامپایل میشوند.
در زمارین برنامهها از فایلی به نام App
اجرا میشوند. این فایل علاوه بر دسترسی به Life Cycle اپلیکیشن، وظیفهی دیگر آن مشخص کردن اولین
صفحهی برنامه نیز میباشد. این فایل درون پروژه Shared قرار دارد.
همانطور که مشاهده میکنید پس از باز کردن فایل App، در متد سازنده آن صفحه اصلی، به صفحهای به نام MainPage که یک فایل Xaml میباشد، تنظیم شدهاست. پس از باز کردن فایل MainPage با کدهای زیر مواجه میشویم.
<?xml version="1.0" encoding="utf-8" ?> <ContentPage xmlns="http://xamarin.com/schemas/2014/forms" xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2009/xaml" xmlns:local="clr-namespace:PreviewerTest" x:Class="PreviewerTest.MainPage"> <Label Text="Welcome to Xamarin Forms!" VerticalOptions="Center" HorizontalOptions="Center" /> </ContentPage>
که مشخص کننده یک لیبل با متن Welcome to Xamarin Forms! میباشد. پس از اجرای برنامه میتوانیم کد اجرا شده را مشاهده کنیم.
آموزش Unit Testing در #C با xUnit
How to become a Zero to Hero in Unit Testing with C# and xUnit ?
Timeline:
Background 0:00:00
Introduction To Fluent Assertions 0:01:12
Setting Up Fluent Assertions 0:02:39
Basic Assertions with Fluent Assertions 0:09:19
Advanced Assertions with Fluent Assertions 0:20:28
Custom Assertions with Fluent Assertions 0:28:32
Test the Custom Person Assertions 0:47:56
Best Practices For Using Fluent Assertions 0:54:21
Asp.Net Core WebSockets Vs SignalR. Which should you use? (Full Course)
In this video we build 2 separate chat applications, one using Asp.Net Core WebSockets and the other using SignalR, allowing you to compare approaches and decide on which one works best for you. In both cases we build them with C#, .NET Core and JavaScript. You’ll also learn about:
- .NET Core Request Pipeline
- Request Delegates
- Asynchronous Programming in .NET (Async / Await)
- Introduction to Dependency Injection