نظرات مطالب
وی‍‍ژگی های پیشرفته ی AutoMapper - قسمت دوم
سلام ، مشکلی که من با Automapper دارم اینه 
 کلاسی به شکل زیر دارم 
 public class ProductType:BaseEntity
    {
        #region Field
        private string persianTitle;
        private string englishTitle;
        private IList<Product> products;
        #endregion
        #region Memebr
        public string PersianTitle
        {
            get
            {
                return (persianTitle);
            }
            set
            {
                persianTitle = Microsoft.Security.Application.Encoder.HtmlEncode(value);
            }
        }
        public string EnglishTitle
        {
            get
            {
                return (englishTitle);
            }
            set
            {
                englishTitle = Microsoft.Security.Application.Encoder.HtmlEncode(value);
            }
        }
        public virtual IList<Product> Products
        {
            get
            {
                return (products);
            }
            set
            {
                products = value;
            }
        }
        #endregion
    }
و خوب کلاسی با عنوان Product  هم موجوده  با کدی به این شکل سعی در آپدیت کردن این کلاس دارم
[HttpPost]
        public ActionResult Update(ProductTypeViewModel productTypeViewModel)
        {
            if (productTypeViewModel.ExaminId())
            {
                ProductType productType;
                productType = _productType.Find(x => x.Id == productTypeViewModel.Id);
                AutoMapper.Mapper.Map(productTypeViewModel, productType);
                _uow.SaveChanges();
            }
            return RedirectToAction("Index");
        }
متاسفانه خطا رخ میده ، خطایی مربوط به Context ظاهرا اینم پیام خطا 
issing type map configuration or unsupported mapping.

Mapping types:
ProductTypeViewModel -> ProductType_5334DF7BAFBE780DF5328E2D6DF2A0DC3350F23340BE2EE2FC506AE9EDEC38DA
MvcUserInterface.Areas.Management.Models.ProductTypeViewModel -> System.Data.Entity.DynamicProxies.ProductType_5334DF7BAFBE780DF5328E2D6DF2A0DC3350F23340BE2EE2FC506AE9EDEC38DA

Destination path:
ProductType_5334DF7BAFBE780DF5328E2D6DF2A0DC3350F23340BE2EE2FC506AE9EDEC38DA

Source value:
MvcUserInterface.Areas.Management.Models.ProductTypeViewModel
ممنون میشم اگه کسی تجربه ای داره کمکم کنه من برای پیاده سازی لایه‌های سرویس ، دامین و دیتا از روشی که آقای نصیری گفته استفاده کردم . ویرایش کلاس هایی که دارای عضوی به صورت لیست از کلاس دیگر هستند چگونه باید باشه ؟ برای map کردن این کلاس‌ها کار خاصی باید انجام بشه ؟
مطالب
روش بهینه‌ی بررسی خالی بودن مجموعه‌ها و آرایه‌ها در NET 5.0.
پیشتر مطلب «Count یا Any » را در این سایت مطالعه کرده‌اید که در پایان آن این نتیجه گیری صورت گرفته‌است:
«از این پس حین استفاده از انواع و اقسام لیست‌ها، آرایه‌ها، IEnumerable‌ها و امثال آن‌ها، جهت بررسی خالی بودن یا نبودن آن‌ها تنها از متد Any فراهم شده توسط LINQ استفاده نمائید.»

اکنون پس از سال‌ها، قصد داریم صحت این مساله را با NET 5.0. بررسی کنیم که آیا هنوز هم متد Any، بهترین متد بررسی خالی بودن مجموعه‌ها و آرایه‌های NET 5.0. است یا خیر؟


نحوه‌ی بررسی کارآیی روش‌های مختلف خالی بودن مجموعه‌ها و آرایه‌ها در C# 9.0

در ابتدا یک لیست، یک Enumerable و یک آرایه را به صورت زیر مقدار دهی می‌کنیم و هر سه‌ی این‌ها می‌توانند نال هم باشند:
private IList<int>? _idsList;
private IEnumerable<int>? _idsEnumerable;
private int[]? _idsArray;

[GlobalSetup]
public void Setup()
{
    _idsEnumerable = Enumerable.Range(0, 10000);
    _idsList = _idsEnumerable.ToList();
    _idsArray = _idsEnumerable.ToArray();
}

اکنون که C# 9.0 در اختیار ما است به همراه pattern matching و همچنین Null Conditional Operator و غیره، می‌توان روش‌های زیر را برای بررسی خالی بودن این مجموعه‌ها و آرایه‌ها بکار گرفت:
1- استفاده از Null coalescing برای بررسی نال بودن مجموعه و سپس استفاده از متد Any برای بررسی خالی بودن آن:
var list = _idsList ?? new List<int>();
if (list.Any() is false) { }

2- استفاده از pattern matching برای بررسی نال بودن مجموعه و سپس استفاده از متد Any برای بررسی خالی بودن آن:
if (_idsList is null || _idsList.Any() is false) { }

3- استفاده از روش سنتی مقایسه‌ی مستقیم با null و سپس استفاده از متد Any برای بررسی خالی بودن آن:
if (_idsList == null || _idsList.Any() is false) { }

4- استفاده از Null Conditional Operator برای بررسی نال بودن و سپس استفاده از متد Any برای بررسی خالی بودن آن:
if (_idsList?.Any() is false) { }

5- استفاده از pattern matching برای بررسی مقدار خاصیت Count یک لیست یا آرایه. البته Enumerable‌ها به همراه این خاصیت نیستند و یا باید آن‌ها را به لیست و یا آرایه تبدیل کرد و یا می‌توان متد ()Count آن‌ها را فراخوانی نمود:
if (_idsList is { Count: > 0 } is false) { }

6- استفاده از Null Conditional Operator برای بررسی نال بودن و سپس استفاده از مقدار خاصیت Count لیست، برای بررسی خالی بودن آن:
if (_idsList?.Count == 0) { }

7- استفاده از روش سنتی مقایسه‌ی مستقیم با null و سپس استفاده از مقدار خاصیت Count لیست، برای بررسی خالی بودن آن:
if (_idsList == null || _idsList.Count == 0) { }


کدهای کامل این بررسی به صورت زیر هستند: AnyCountBenchmark.zip

ابتدا ارجاعی به BenchmarkDotNet به برنامه اضافه شده‌است:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">
  <PropertyGroup>
    <OutputType>Exe</OutputType>
    <TargetFramework>net5.0</TargetFramework>
    <Nullable>enable</Nullable>
    <TreatWarningsAsErrors>true</TreatWarningsAsErrors>
  </PropertyGroup>
  <ItemGroup>
    <PackageReference Include="BenchmarkDotNet" Version="0.12.1" />
  </ItemGroup>
</Project>

و سپس کدهای زیر، بررسی کارآیی روش‌های مختلف تعیین خالی بودن مجموعه‌ها را انجام می‌دهند:
using BenchmarkDotNet.Running;

namespace AnyCountBenchmark
{
    public static class Program
    {
        static void Main(string[] args)
        {
#if DEBUG
            System.Console.WriteLine("Please set the project's configuration to Release mode first.");
#else
            BenchmarkRunner.Run<Scenarios>();
#endif
        }
    }
}

به همراه سناریوهای مختلف زیر:
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using BenchmarkDotNet.Attributes;
using BenchmarkDotNet.Jobs;
using BenchmarkDotNet.Order;

namespace AnyCountBenchmark
{
    [SimpleJob(RuntimeMoniker.NetCoreApp50)]
    [Orderer(SummaryOrderPolicy.FastestToSlowest, MethodOrderPolicy.Declared)]
    [RankColumn]
    public class Scenarios
    {
        private IList<int>? _idsList;
        private IEnumerable<int>? _idsEnumerable;
        private int[]? _idsArray;

        [GlobalSetup]
        public void Setup()
        {
            _idsEnumerable = Enumerable.Range(0, 10000);
            _idsList = _idsEnumerable.ToList();
            _idsArray = _idsEnumerable.ToArray();
        }

        #region Any_With_Null_coalescing
        [Benchmark]
        public void List_Any_With_Null_coalescing()
        {
            var list = _idsList ?? new List<int>();
            if (list.Any() is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Array_Any_With_Null_coalescing()
        {
            var array = _idsArray ?? Array.Empty<int>();
            if (array.Any() is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Enumerable_Any_With_Null_coalescing()
        {
            var enumerable = _idsEnumerable ?? Enumerable.Empty<int>();
            if (enumerable.Any() is false) { }
        }
        #endregion

        #region Any_With_Is_Null_Check
        [Benchmark]
        public void List_Any_With_Is_Null_Check()
        {
            if (_idsList is null || _idsList.Any() is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Array_Any_With_Is_Null_Check()
        {
            if (_idsArray is null || _idsArray.Any() is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Enumerable_Any_With_Is_Null_Check()
        {
            if (_idsEnumerable is null || _idsEnumerable.Any() is false) { }
        }
        #endregion

        #region Any_Any_With_Null_Equality_Check
        [Benchmark]
        public void List_Any_With_Null_Equality_Check()
        {
            if (_idsList == null || _idsList.Any() is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Array_Any_With_Null_Equality_Check()
        {
            if (_idsArray == null || _idsArray.Any() is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Enumerable_Any_With_Null_Equality_Check()
        {
            if (_idsEnumerable == null || _idsEnumerable.Any() is false) { }
        }
        #endregion

        #region Any_With_Null_Conditional_Operator
        [Benchmark]
        public void List_Any_With_Null_Conditional_Operator()
        {
            if (_idsList?.Any() is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Array_Any_With_Null_Conditional_Operator()
        {
            if (_idsArray?.Any() is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Enumerable_Any_With_Null_Conditional_Operator()
        {
            if (_idsEnumerable?.Any() is false) { }
        }
        #endregion

        #region Count_With_Pattern_Matching
        [Benchmark]
        public void List_Count_With_Pattern_Matching()
        {
            if (_idsList is { Count: > 0 } is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Array_Length_With_Pattern_Matching()
        {
            if (_idsArray is { Length: > 0 } is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Enumerable_Count_With_Pattern_Matching()
        {
            var list = _idsEnumerable?.ToList();
            if (list is { Count: > 0 } is false) { }
        }
        #endregion

        #region Count_With_Null_Conditional_Operator
        [Benchmark]
        public void List_Count_With_Null_Conditional_Operator()
        {
            if (_idsList?.Count == 0) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Array_Length_With_Null_Conditional_Operator()
        {
            if (_idsArray?.Length == 0) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Enumerable_Count_With_Null_Conditional_Operator()
        {
            if (_idsEnumerable?.Count() == 0) { }
        }
        #endregion

        #region Count_With_Null_Equality_Check
        [Benchmark]
        public void List_Count_With_Null_Equality_Check()
        {
            if (_idsList == null || _idsList.Count == 0) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Array_Length_With_Null_Equality_Check()
        {
            if (_idsArray == null || _idsArray.Length == 0) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Enumerable_Count_With_Null_Equality_Check()
        {
            if (_idsEnumerable == null || _idsEnumerable.Count() == 0) { }
        }
        #endregion
    }
}
یکبار اجرای آن، نتیجه‌ی زیر را به همراه داشت:


نتایج حاصل:

- بررسی خالی بودن آرایه‌ها، بسیار سریعتر از بررسی خالی بودن لیست‌ها و این مورد نیز سریعتر از Enumerable‌ها است.
- اگر از آرایه‌ها و یا لیست‌ها استفاده می‌کنید، بررسی خاصیت Length و یا خاصیت Count آن‌ها، بسیار سریعتر از بکارگیری متد Any بر روی آن‌ها است.
- اگر از Enumerableها استفاده می‌کنید، استفاده از متد Any بر روی آن‌ها، بسیار سریعتر از بکارگیری متد ()Count و یا تبدیل آن‌ها به لیست و سپس بررسی خاصیت Count آن‌ها است.
- بررسی نال بودن با pattern matching یا همان is null، نسبت به روشی سنتی استفاده‌ی از null ==، سریعتر است. علت آن‌را در مطلب «روش ترجیح داده شده‌ی مقایسه مقادیر اشیاء با null از زمان C# 7.0 به بعد» می‌توانید مطالعه کنید.

بنابراین برای بررسی خالی بودن آرایه‌ها و لیست‌ها، بهتر است از خاصیت Length و یا Count آن‌ها استفاده کرد و برای Enumerableها از متد ()Any.
مطالب
PowerShell 7.x - قسمت سیزدهم - ساخت یک Static Site Generator ساده توسط PowerShell و GitHub Actions
در این مطلب میخواهیم یک مثال دیگر از PowerShell را به همراه GitHub Actions را بررسی کنیم. هدف ایجاد یک Static Site Generator و در نهایت پابلیش خروجی استاتیک بر روی GitHub Pages است. روالی که در ادامه بررسی میکنیم صرفاً یک مثال از ترکیب این تکنولوژی‌ها است و قاعدتاً روش‌های ساده‌تر و سرراست‌تری نیز برای اینکار وجود دارد. به عنوان مثال میتوانید از Jekyll که یک SSG مبتنی بر Ruby است نیز استفاده کنید که GitHub Pages، به صورت پیش‌فرض از آن پشتیبانی میکند. در اینحالت به محض پوش کردن سایت بر روی ریپوزیتوری (با فرض اینکه این امکان را فعال کرده باشید) به صورت خودکار سایت بیلد شده و خروجی بر روی یک برنچ دیگر قرار خواهد گرفت و در نهایت برنچ بیلد شده توسط GitHub Pages میزبانی خواهد شد (البته امکان تغییر برنچ پیش‌فرض را نیز دارید). اما اگر بخواهیم کل فرآیند بیلد را به صورت سفارشی انجام دهیم، میتوانیم از GitHub Actions استفاده کنیم؛ یعنی مشابه کاری که Jekyll انجام میدهد. به محض پوش کردن محتوا، یک اسکریپت PowerShell برای اینکار فراخوانی شود و خروجی نهایی بر روی یک برنچ دیگر منتشر شود. خروجی نهایی این چنین قالبی خواهد داشت:

نکته: در اینجا از فونت آقای راستی‌کردار استفاده شده است؛ با آرزوی بهبودی و سلامتی ایشان.

ساختار پروژه
ساختاری که برای پروژه در نظر گرفته‌ام به صورت زیر است:
├── _layout
│   ├── _footer.html
│   ├── _header.html
│   ├── _nav.html
│   └── main.html
├── build
├── img
├── posts
└── set-posts.ps1
  • دایرکتوری layout_: درون این دایرکتوری، ساختار اصلی بلاگ را قرار داده‌ایم. در ادامه محتویات هر فایل را مشاهده خواهید کرد: 
<!--main.html-->
<!DOCTYPE html>
<html dir="rtl">

{{header}}

<body>
    {{nav}}
    <main>
        {{content}}
    </main>
    {{footer}}
</body>



<!--_header.html-->
<head>
    <meta charset="UTF-8">
    <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0">
    <title>{{title}}</title>
    <link href="https://cdn.jsdelivr.net/gh/rastikerdar/samim-font@v4.0.5/dist/font-face.css" rel="stylesheet"
        type="text/css" />
    <link href="https://cdn.jsdelivr.net/npm/tailwindcss@2.2.16/dist/tailwind.min.css" rel="stylesheet">
    <style>
        * {
        }
    </style>
</head>

<!--_nav.html-->
<header>
    <nav>
        <div>
            <div>
                <a href="#">بلاگ من</a>
            </div>
            <div>
                <ul>
                    {{nav}}
                </ul>
            </div>
        </div>
    </nav>
</header>


<!--_footer.html-->
<footer>
    <div>
        <div>
            <p>
                تمامی حقوق محفوظ است
            </p>
        </div>
    </div>
</footer>
  • دایرکتوری build: درون این دایرکتوری، خروجی‌های HTML که قرار است توسط اسکریپت PowerShell جنریت شوند، قرار خواهند گرفت. این پوشه در واقع قرار است توسط GitHub Pages میزبانی شود.
  • دایرکتوری img: درون این دایرکتوری، تصاویر مربوط به هر بلاگ‌پست را قرار خواهیم داد.
  • دایرکتوری posts: درون این دایرکتوری، مطالب‌مان را با فرمت Markdown، قرار خواهیم داد. به عنوان مثال در ادامه یک نمونه از آن را مشاهده خواهید کرد (در کد زیر از Front Matter برای اضافه کردن یکسری متادیتای موردنیاز که حین بیلد شدن ضروری هستند استفاده شده‌است) 
---
title: اولین پست من
slug: hello
date: 2023-04-26
author: سیروان عفیفی
tags: [tag1, tag2, tag3]
excerpt: این یک پست تستی است در مورد اینکه چطور میتوانیم از این قالب استفاده کنیم
---

# اولین پست من

## اولین پست من

### اولین پست من

#### اولین پست من

##### اولین پست من

###### اولین پست من

لورم ایپسوم متن ساختگی با تولید سادگی نامفهوم از صنعت چاپ و با استفاده از طراحان گرافیک است. چاپگرها و متون بلکه روزنامه و مجله در ستون و سطرآنچنان که لازم است و برای شرایط فعلی تکنولوژی مورد نیاز و کاربردهای متنوع با هدف بهبود ابزارهای کاربردی می‌باشد. کتابهای زیادی در شصت و سه درصد گذشته، حال و آینده شناخت فراوان جامعه و متخصصان را می‌طلبد تا با نرم افزارها شناخت بیشتری را برای طراحان رایانه ای علی الخصوص طراحان خلاقی و فرهنگ پیشرو در زبان فارسی ایجاد کرد. در این صورت می‌توان امید داشت که تمام و دشواری موجود در ارائه راهکارها و شرایط سخت تایپ به پایان رسد وزمان مورد نیاز شامل حروفچینی دستاوردهای اصلی و جوابگوی سوالات پیوسته اهل دنیای موجود طراحی اساسا مورد استفاده قرار گیرد.

<img src="/img/graphql.jpg"/>
همانطور که مشاهده میکنید، مسیر تصویر استفاده شده در بلاگ‌پست، از دایرکتوری img خوانده شده‌است.
  • فایل set_post.ps1: موتور اصلی جنریت کردن صفحات HTML این فایل میباشد. در ادامه محتویات آن را مشاهده خواهید کرد. سپس هر کدام از توابع استفاده شده را یکی‌یکی توضیح خواهیم داد: 
Function Get-Layouts {
    $headerLayout = Get-Content -Path ./_layout/_header.html -Raw
    $homeLayout = Get-Content -Path ./_layout/main.html -Raw
    $footerLayout = Get-Content -Path ./_layout/_footer.html -Raw

    Return @{
        Header = $headerLayout
        Home   = $homeLayout
        Footer = $footerLayout
    }
}

Function Get-PostFrontMatter($postContent) {
    $frontMatter = [regex]::Match($postContent, "(---(?:\r?\n(?!--|\s*$).*)*)\s*((?:\r?\n(?!---).*)*\r?\n---)")
    Return $frontMatter
}

Function Set-Headings($postHtml) {
    Return $postHtml -Replace '<h(\d) id="(.*)">', {
        $level = $_.Groups[1].Value
        $id = $_.Groups[2].Value
        $class = Switch ($level) {
            '1' { 'text-4xl font-bold mb-2' }
            '2' { 'text-3xl font-bold mb-2' }
            '3' { 'text-2xl font-bold mb-2' }
            '4' { 'text-xl font-bold mb-2' }
            '5' { 'text-lg font-bold mb-2' }
            '6' { 'text-base font-bold mb-2' }
        }
        "<h$level class='$class' id='$id'>"
    }
}

Function ConvertTo-Slug {
    [CmdletBinding()]
    param(
        [Parameter(Mandatory = $true, ValueFromPipeline = $true)]
        [string]$String
    )
    process {
        $slug = $String -replace '[^\w\s-]', '' # remove non-word characters except hyphens
        $slug = $slug -replace '\s+', '-' # replace whitespace with a single hyphen
        $slug = $slug -replace '^-+|-+$', '' # remove leading/trailing hyphens
        $slug = $slug.ToLower() # convert to lowercase
        Write-Output $slug
    }
}

Function Get-Posts {
    $markdownPosts = Get-ChildItem -Path ./posts -Filter *.md
    $posts = @()
    Foreach ($post in $markdownPosts) {
        $postContent = Get-Content -Path $post.FullName -Raw
        $frontMatter = Get-PostFrontMatter $postContent
        $frontMatterObject = $frontMatter | ConvertFrom-Yaml

        $slug = $frontMatterObject.slug ?? (ConvertTo-Slug "$($frontMatterObject.date)-$($frontMatterObject.title)")
        $body = $postContent.Replace($frontMatter.Value, "") | ConvertFrom-Markdown
        $postHtml = $layouts.Home -replace '{{header}}', $layouts.Header `
            -replace '{{title}}', $frontMatterObject.title `
            -replace '{{nav}}', (Set-Navs) `
            -replace '{{content}}', $body.Html `
            -replace '{{footer}}', $layouts.Footer

        $postHtml = Set-Headings $postHtml
        $postHtml | Out-File -FilePath ./build/$slug.html

        $posts += @{
            title   = $frontMatterObject.title
            slug    = $slug
            excerpt = $frontMatterObject.excerpt
            date    = $frontMatterObject.date
            author  = $frontMatterObject.author
            body    = $body.Html
        }
    }
    Return $posts
}

Function Set-Archive {
    $posts = Get-Posts
    $archive = @()
    $archive = @"
        <ul>
            $($posts | ForEach-Object { "<li><a href='$($_.slug).html'>$($_.title)</a></li>" })
        </ul>
"@
    Return $archive -join "`r`n"
}

Function Copy-ToBuild {
    $layouts = Get-Layouts
    $latestPosts = Get-Posts | ForEach-Object { @"
    <div>
        <img src="https://via.placeholder.com/300x200" alt="$($_.title)">
        <h2>$($_.title)</h2>
        <p>$($_.excerpt)</p>
            <a href="$($_.slug).html">ادامه مطلب</a>
        </div>
"@
    }

    $homeLayout = $layouts.Home -replace '{{header}}', $layouts.Header `
        -replace '{{nav}}', (Set-Navs) `
        -replace '{{title}}', 'بلاگ من' `
        -replace '{{content}}', ('<div>' + $latestPosts + '</div>') `
        -replace '{{footer}}', $layouts.Footer

    $homeLayout | Out-File -FilePath ./build/index.html

    Copy-Item -Path ./img -Destination ./build -Recurse -Force

}

Function Set-Navs {
    $navs = @(
        @{
            title = "صفحه اصلی"
            url   = "/sample"
        },
        @{
            title = "درباره ما"
            url   = "/sample/about.html"
        },
        @{
            title = "تماس با ما"
            url   = "/sample/contact.html"
        }
    )
    $navLayout = Get-Content -Path ./_layout/_nav.html -Raw
    $navLayout -replace '{{nav}}', ($navs | ForEach-Object { "<li><a href=""$($_.url)""text-gray-700 hover:text-gray-800 m-2"">$($_.title)</a></li>" })
}


Copy-ToBuild
همانطور که در کد فوق مشاهده میکنید، تابع Copy-ToBuild فراخوانی شده است. درون این تابع، ابتدا لی‌اوت‌های موردنیاز برای تولید صفحات HTML را درون یک متغییر با نام layouts قرار داده‌ایم. درون لی‌اوت‌ها یکسری placeholder برای قرارگیری قسمت‌های مختلف سایت تعریف کرده‌ایم که قرار است توسط تابع عنوان شده، جایگزین شوند. در ادامه توسط تابع Get-Posts، تمامی مطالب درون دایرکتوری posts را واکشی کرده و برای هر کدام، صفحه‌ی HTML معادل آن را تولید کرده‌ایم. برای پارز کردن قسمت Front Matter هر بلاگ‌پست نیز از پکیج powershell-yaml استفاده شده‌است. درون تابع Get-Posts باید هر مطلب را همراه با لی‌اوت اصلی سایت، به HTML تبدیل کنیم. بنابراین یکسری عملیات string replacement درون تابع عنوان شده انجام گرفته است. در نهایت، مطالب همراه با لی‌اوت مناسبی درون دایرکتوری build ذخیره خواهند شد و سپس یک لیست از مطالب پارز شده به عنوان خروجی تابع برگردانده خواهد شد. در نهایت درون تابع Copy-ToBuild، یکسری card برای نمایش آخرین مطالب بلاگ تهیه شده، سپس خروجی نهایی درون فایل index.html همراه با قالب اصلی ذخیره خواهد شد.

ایجاد GitHub Actions Workflow
در ادامه برای ساختن workflow نهایی باید با کمک GitHub Actions، اسکریپت PowerShellی را که ساختیم، اجرا کنیم. این اسکریپت ابتدا پروژه را clone کرده، سپس وابستگی موردنیاز را نصب کرده و در نهایت اسکریپت را اجرا خواهد کرد: 
name: Deploy static content to Pages

on:
  push:
    branches:
      - main
  workflow_dispatch:

permissions:
  contents: read
  pages: write
  id-token: write

concurrency:
  group: "pages"
  cancel-in-progress: false

jobs:
  build-and-deploy:
    runs-on: ubuntu-latest

    steps:
      - name: Checkout Repository
        uses: actions/checkout@v2

      - name: Install powershell-yaml module
        shell: pwsh
        run: |
          Set-PSRepository PSGallery -InstallationPolicy Trusted
          Install-Module powershell-yaml -ErrorAction Stop

      - name: Setup Pages
        uses: actions/configure-pages@v3

      - name: Build Static Site
        shell: pwsh
        run: |
          . ./set-posts.ps1

      - name: Upload Static Site Artifact
        uses: actions/upload-pages-artifact@v1
        with:
          path: build

      - name: Deploy to GitHub Pages
        id: deployment
        uses: actions/deploy-pages@v2

نحوه انتشار یک مطلب جدید
  • درون دایرکتوری posts، مطلب موردنظر را به همراه Front Matter زیر ایجاد کرده و سپس محتویات مطلب را بعد از آن وارد کنید:
---
title: اولین پست من
slug: hello
date: 2023-04-26
author: سیروان عفیفی
tags: [tag1, tag2, tag3]
excerpt: این یک پست تستی است در مورد اینکه چطور میتوانیم از این قالب استفاده کنیم
---

content
  • تغییرات ایجاد شده را کامیت و سپس پوش کنید. به محض پوش کردن تغییرات، GitHub Actions پروسه بیلد را انجام خواهد داد و بلافاصله میتوانید تغییرات را مشاهده نمائید.
نکته: قابلیت GitHub Pages به صورت پیش‌فرض فعال نیست. برای فعال کردن آن ابتدا باید به قسمت تنظیمات ریپوزیتوری GitHubتان مراجعه کرده و سپس از تب Pages، فیلد Source را بر روی GitHub Actions قرار دهید:


بنابراین بعد از پوش کردن تغییرات workflowایی که ایجاد کردیم توسط Source شناسایی خواهد شد و سپس وب‌سایت از طریق آدرس https://<username>.github.io/<repository> در دسترس قرار خواهد گرفت:

کدهای این مطلب را میتوانید از اینجا دریافت کنید.

مطالب
مبانی TypeScript؛ کلاس‌ها
تا قبل از ES 6 در جاوا اسکریپت از توابع جهت ایجاد کامپوننت‌هایی با قابلیت استفاده مجدد استفاده می‌شد. این امر برای برنامه‌نویسانی که با زبان‌های OOP آشنایی دارند، شاید چندان خوشایند نباشد. در TypeScript نیز همانند ES 6 امکان استفاده از کلاس‌ها مهیا است.
در حالت کلی یک کلاس قالبی برای ایجاد اشیاء است. تمامی اشیاء ایجاد شده از این الگو دارای یکسری پراپرتی و متد می‌باشند. از پراپرتی‌ها جهت تعریف وضعیت‌ها و از متدها جهت تعریف رفتارها استفاده خواهد شد. همچنین مزیت اصلی یک کلاس، کپسوله‌سازی قابلیت‌های یک موجودیت خاص است. همانند دیگر زبان‌های شیءگرا، در TypeScript نیز یک کلاس می‌تواند ویژگی‌های زیر را داشته باشد:
  • سازنده (constructor)
  • پراپرتی، متد
  • Access Modifiers
  • ارث‌بری
  • کلاس‌های Abstract
در ادامه هر کدام از موارد فوق را بررسی خواهیم کرد.

سازنده (Constructor)
از سازنده‌ها جهت مقداردهی وهله‌های یک کلاس استفاده می‌شود. در ادامه یک کلاس جدید را با استفاده از کلمه‌ی کلیدی class ایجاد کرده‌ایم. این کلاس دارای یک سازنده است:
class ReferenceItem {
    constructor(title: string, publisher?: string) {
        // perform initialization here
    }
}
همانطور که مشاهده می‌کنید یک سازنده شبیه به یک متد است؛ با این تفاوت که برای نام آن از کلمه کلیدی constructor استفاده می‌شود. در TypeScript برای یک کلاس تنها یک سازنده را می‌توانیم داشته باشیم. البته در دیگر زبان‌های برنامه‌نویسی امکان تعریف چندین سازنده را با پارامترهای مختلف برای یک کلاس می‌توانید داشته باشید. برای رسیدن به این هدف در TypeScript می‌توان از Optional Parameters استفاده کرد. برای ایجاد یک وهله از کلاس فوق می‌توانیم به این صورت عمل کنیم:
let encyclopedia = new ReferenceItem('WorldPedia', 'WorldPub');
در کد فوق با استفاده از کلمه‌ی کلیدی new یک وهله از کلاس ReferenceItem را ایجاد کرده‌ایم و در نهایت آن را به متغیری با نام encyclopedia انتساب داده‌ایم. یعنی در واقع با استفاده از new توانسته‌ایم سازنده‌ی کلاس را فراخوانی کرده و سپس وهله‌ایی از آن را به متغیر ذکر شده انتساب دهیم.

پراپرتی، متد 
همانند اینترفیس‌ها، کلاس‌ها نیز می‌توانند پراپرتی و متد داشته باشند. با این تفاوت که در کلاس‌ها جزئیات پیاده‌سازی نیز ذکر خواهد شد. در یک کلاس به دو روش متفاوت می‌توانیم پراپرتی را تعریف کنیم. روش اول همانند تعریف یک متغیر است. به عنوان مثال در کلاس زیر یک پراپرتی با نام numberOfPages را از نوع عددی تعریف کرده‌ایم:
class ReferenceItem {
    numberOfPages: number;
}
برای دسترسی به این پراپرتی می‌توانیم از سینتکس نقطه (.) استفاده کنیم. روش دوم برای تعریف یک پراپرتی، ایجاد accessor‌های سفارشی است. accessors در واقع توابع getter و setter هستند که به شما در نحوه‌ی get و set کردن یک پراپرتی کمک خواهند کرد:
class ReferenceItem {
    numberOfPages: number;
    
    get editor(): string {
        // custom getter logic goes here, should return a value
    }
    
    set editor(newEditor: string) {
        // custom setter logic goes here
    }
}
همانطور که مشاهده می‌کنید، accessorهایی را برای پراپرتی editor با استفاده از کلمات کلیدی get و set ایجاد کرده‌ایم. این accessorها در واقع توابعی همنام هستند. تابع get همیشه فاقد پارامتر است. می‌توانیم برای تابع get نوع برگشتی را نیز تعیین کنیم (به عنوان مثال در کد فوق نوع برگشتی string است). setter نیز باید تنها یک پارامتر از ورودی دریافت کند. همچنین نمی‌توانیم برای آن نوع برگشتی را تعیین کنیم. درون بدنه‌ی این accessorها می‌توانیم هر نوع کنترلی را بر روی پراپرتی داشته باشیم. برای دسترسی این accessorها نیز باید از سینتکس نقطه (.) استفاده کنیم.
متدها نیز توابعی هستند که درون یک کلاس تعریف می‌شوند. برای نمونه در کد زیر یک تابع با نام printChapterTitle را تعریف کرده‌ایم که یک پارامتر را از ورودی دریافت کرده و هیچ مقداری را در خروجی بر نمی‌گرداند:
class ReferenceItem {
    numberOfPages: number;
    
    get editor(): string {
        // custom getter logic goes here, should return a value
    }
    
    set editor(newEditor: string) {
        // custom setter logic goes here
    }
    
    printChapterTitle(chapterNum: number): void {
        // print title here
    }
}

Parameter properties
در حالت عادی برای مقداردهی اولیه‌ی پراپرتی‌ها یک شیء می‌توانیم یکسری پارامتر را برای سازنده کلاس تعریف کرده و درون سازنده، پراپرتی‌های موردنیازمان را مقداردهی کنیم:
class Author {
    name: string;
    
    constructor(authorName: string) {
        name = authorName;
    }
}
با کمک Parameter properties می‌توانیم به صورت خلاصه‌تری اینکار را انجام دهیم:
class Author {
    constructor(public name: string){}
}
همانطور که مشاهده می‌کنید اینکار را با افزودن کلمه‌ی کلیدی public به ابتدای پارامتر name انجام داده‌ایم. در این‌حالت دیگر نیازی به تعریف یک پراپرتی اضافی درون کلاس نخواهیم داشت. کامپایلر TypeScript خودش یک پراپرتی را با همین نام ایجاد کرده و مقدار دریافتی از سازنده را برای آن ست خواهد کرد.

Static Properties
تاکنون درباره‌ی اعضای مربوط به هر وهله از کلاس‌ها صحبت کردیم؛ یعنی اعضایی که در زمان وهله‌سازی در دسترس خواهند بود. در واقع می‌توانیم اعضای استاتیک را نیز برای کلاس‌ها داشته باشیم. منظور از استاتیک این است که مقادیر یک عضوء استاتیک در وهله‌های مختلف یک شیء، متفاوت نیست. بلکه یک مقدار آن برای تمامی وهله‌ها به اشتراک گذاشته خواهد شد:
class Library {
    constructor(public name: string) {}
    
    static description: string = 'A source of knowledge';
}

let lib = new Library('New York Public Library');
console.log(lib.name); // available on instances of the class

console.log(Library.description);

Access Modifiers
با استفاده از Access Modifier می‌توانیم میدان دید یک پراپرتی و یا یک متد را برای مصرف کننده‌ی کلاس کنترل کنیم. TypeScript دارای سه Access Modifier است:
public: در حالت پیش‌فرض تمامی اعضای یک کلاس عمومی (public) هستند. در نتیجه لزومی به ذکر آن برای پراپرتی‌ها و متدها نیست. یک حالت استثناء، استفاده از Parameter properties است. در این حالت باید کلمه‌ی کلیدی public حتماً ذکر شود. 
private: برای محدود کردن دسترسی اعضای یک کلاس می‌توانید از کلمه‌ی کلیدی private استفاده کنید. در این‌حالت مصرف کننده‌ی کلاس به اعضای خصوصی (private) دسترسی نخواهد داشت. 
protected: این modifier نیز شبیه به private عمل می‌کند، با این تفاوت که توسط subclassهای مربوط به کلاس تعریف شده در آن نیز قابل دسترس است.


Inheritance
منظور از Inheritance یا ارث‌بری، اشتراک‌گذاری تعاریف یک کلاس برای یک یا چند sub-class است. فرض کنید یک کلاس با نام ReferenceItem با یکسری اعضای تعریف شده درون آن داریم و می‌خواهیم دو کلاس مشتق شده را از این کلاس تهیه کنیم. در این‌حالت کلاس ReferenceItem کلاس پایه (base class) و کلاس‌های مشتق شده از آن sub-class نامیده می‌شوند. بنابراین وهله‌های ایجاد شده از کلاس‌های مشتق شده دارای پراپرتی‌های کلاس پایه نیز خواهند بود. برای داشتن قابلیت ارث‌بری در TypeScript می‌توانیم به اینصورت عمل کنیم:
class ReferenceItem {
    title: string;
    printItem(): void { 
        // print something here 
    }
}

class Journal extends ReferenceItem {
    constructor() {
        super();
    }
    
    contributors: string[];
}
همانطور که مشاهده می‌کنید با استفاده از کلمه‌ی کلیدی extends توانسته‌ایم یک sub-class ایجاد کنیم. بنابراین وهله‌های کلاس Journal علاوه بر پراپرتی‌های خود (در اینجا contributors ) دارای پراپرتی title و همچنین متد printItem نیز هستند. نکته‌ایی که در اینجا وجود دارد این است که تمامی sub-classها یا کلاس‌های مشتق شده باید درون سازنده‌ی خود، تابع super را فراخوانی کنند؛ با اینکار سازنده‌ی کلاس پایه فراخوانی خواهد شد.
لازم به ذکر است که می‌توان متدهای کلاس پایه را درون کلاس‌های مشتق شده، override کرد. برای اینکار کافی است متد موردنظر در کلاس پایه را درون کلاس مشتق شده مجدداً تعریف کرده و منطق موردنظر را درون آن نوشت:
class Journal extends ReferenceItem {
    constructor() {
        super();
    }
    
    printItem(): void { 
        super.printItem();
        console.log('message from Journal');
    }
    
    contributors: string[];
}
با استفاده از super.printItem به کامپایلر TypeScript گفته‌ایم که تمامی کدهای درون متد printItem در کلاس پایه نیز اجرا شوند. اگر مایل بودید می‌توانید از آن صرفنظر کنید.

Abstract Classes 
کلاس‌های Abstract یک نوع خاص از کلاس‌ها هستند که نمی‌توان آنها را وهله‌سازی کرد. یعنی تنها برای تعریف کلاس‌های پایه از آنها استفاده خواهد شد. این نوع کلاس‌ها شبیه به اینترفیس‌ها هستند؛ اما ممکن است دارای پیاده‌سازی نیز باشند. در ادامه یک نمونه از abstract class را مشاهده می‌کنید:
abstract class ReferenceItem {
    private _publisher: string;
    static departement: string = 'Research';
    
    constructor(public title: string, protected year: number) {
        
    }
    
    printItem(): void {
        console.log('message from abstract class');
    } 
    
    get publisher(): string {
        return this._publisher.toUpperCase();
    }
    
    set publisher(newPublisher: string) {
        this._publisher = newPublisher;
    }
    
    abstract printCitation(): void;
}

class Encyclopedia extends ReferenceItem {
    
    constructor(newTitle: string, newYear, public edition: number) {
        super(newTitle, newYear);
    }
    
    printCitation(): void {
        console.log('message');
    }
}

let test = new Encyclopedia('WorldPerdia', 1900, 10);
test.printItem();
همانطور که مشاهده می‌کنید درون یک کلاس abstract می‌توانیم متدهای abstract را نیز داشته باشیم؛ یعنی تنها امضای متد را تعیین کرده و پیاده‌سازی آن را به کلاس‌های مشتق شده واگذار کنیم. 
مطالب
Portable Class Library چیست و چگونه از آن استفاده کنیم؟
Portable Class Library چیست؟
Portable Class Library برای تولید Assembly مدیریت شده که قابیلت استفاده در اکثر تکنولوژی‌ها نظیر (WP7(Windows Phone 7 و WPF و Silverlight و Windows Store App و حتی XBox را داراست استفاده می‌شود.  این نوع پروژه‌ها میزان استفاده مجدد از کد‌ها رو به حداکثر ممکن می‌رسونه و در عوض تعداد پروژه‌های مورد نیاز رو به حداقل. مورد اصلی استفاده از اون‌ها برای تولید Multi-Targeted Application هاست. برای مثال در تولید پروژه‌های تحت Windows که با تکنولوژی WPF پیاده سازی می‌شوند پروژه ViewModel و  Model رو با این تکنولوژی پیاده سازی می‌کنند تا در آینده اگر نیاز بود قسمتی از پروژه با استفاده از Silverlight یا Windows Store App انجام بشه بتونیم Model , ViewModel نوشته شده رو به این پروژه‌ها Reference بدیم. تا قبل از برای انجام این کار باید این دو بخش رو دوباره برای هر تکنولوژی بازنویسی می‌کردیم.
روش استفاده
زمانی که یک پروژه از نوع Portable Class Library رو ایجاد می‌کنیم باید حداقل 2 یا چند تا از Platform‌های مورد نظر رو انتخاب کنیم. به صورت زیر :


بعد از انتخاب گزینه Portable Class Library و زدن کلید Enter  فرم زیر ظاهر خواهد شد که در این قسمت باید Platform‌های مورد نظر رو انتخاب کنیم.


در اینجا من 2 Platform رو انتخاب کردم. یکی Silverlight و Net 4.5. یعنی این Portable Class Library هم می‌تونه به پروژه Silverlight و هم به Class library .Net 4.5 رفرنس داده بشه.
حتما می‌پرسید چه طوری؟
در واقع Microsoft برای انجام این کار فقط یک سری از Reference‌های مشترک بین این 2 Platform رو به پروژه اضافه میکنه و همین موضوع باعث شده کار با این پروژه‌ها نیاز به یکم مهارت داشته باشه.
برای مثال اگر قصد استفاده از تکنولوژی Async&Await  رو دارید باید یکم به خودتون زحمت بدید و CTP مورد نظر رو نصب کنید.(حالا اگر از Net4 استفاده می‌کنید که باید از یک روش دیگه استفاده کنید که در یک مقاله جداگانه براتون توضیح خواهم داد).
به جدول زیر دقت کنید.
 Xbox 360  Windows Phone Silverlight 
Windows Store 
.NET Framework 
 Feature 
 
 
 √  √  
 Core 
  
 √  √  √  LINQ 
 Only 7.5 
 √  √  
 IQueryable 
   
 
 Only 4.5  Dynamic keyword 
   √  
 √  Managed Extensibility Framework (MEF) 
  √  √  
 √  Network Class Library (NCL) 
  
 √  
 √  Serialization 
  
 √  
 √  Windows Communication Foundation (WCF) 
  √  √  
  Only 4.5 
 
 Model-View-View Model (MVVM) 
   
 
 Only 4.0.3 and 4.5  Data annotations 
 √  √  
 
 Only 4.0.3 and 4.5  XLINQ 

در جدول بالا به صورت کامل مشخص شده که در هر پلاتفرم چه چیزی Support میشه. برای مثال Data Annotation فقط در Net4.3 , 4.5  قابل استفاده است.
اسمبلی‌های زیر در یک Portable Class Library  قابل استفاده هستند.
  • mscorlib.dll

  • System.dll

  • System.Core.dll

  • System.Xml.dll

  • System.ComponentModel.Composition.dll

  • System.Net.dll

  • System.Runtime.Serialization.dll

  • System.ServiceModel.dll

  • System.Xml.Serialization.dll

  • System.Windows.dll  - From Silverlight

در صورتی که از VS2010 استفاده می‌کنید می‌تونید از این جا Portable Library Tools رو دانلود کنید. بعد از نصب دقیقا همین مراحل رو برای ایجاد پروژه انجام بدید.
پیاده سازی یک مثال عملی
در این مثال قصد دارم یک کلاس برای مدیریت تاریخ شمسی درست کنم. مراحل زیر رو دنبال کنید
 یک Portable Class Library  به نام Common به پروژه اضافه کنید.
یک کلاس به نام PersianDate به برنامه اضافه کرده به صورت زیر
 public class PersianDate<TCalendar> where TCalendar : System.Globalization.Calendar
    {
        public PersianDate()
        {
            this.CurentCalendar = System.Activator.CreateInstance<TCalendar>();
        }

        public TCalendar CurentCalendar 
        {
            get;
            private set;
        }

        public string GetDate()
        {
            return string.Format( "{0}/{1}/{2}", this.CurentCalendar.GetYear( DateTime.Today ).ToString( "####0000" )
                , this.CurentCalendar.GetMonth( DateTime.Today ).ToString( "##00" )
                , this.CurentCalendar.GetDayOfMonth( DateTime.Today ).ToString( "##00" ) );
        }
    }
کلاس بالا به صورت Generic تعریف شده که شما باید هنگام استفاده حتما یک نوع Calendar رو بهش بدید. دلیل این کار اینه که کلاس PersianCalendar در Portable Class Library وجود ندارد و فقط یک کلاس پایه Calendar در فضای نام System.Globalization وجود داره.

حالا یک پروژه از نوع Console Application به برنامه اضافه کنید و یک Reference  به پروژه Common بدید و بعد کلاس زیر رو بنویسید.
public class CustomPersianDate
    {
        public CustomPersianDate()
        {

        }

        public static Common.PersianDate<System.Globalization.PersianCalendar> PersianCalendar
        {
            get
            {
                return _persianCalendar ?? ( _persianCalendar = new Common.PersianDate<System.Globalization.PersianCalendar>() );
            }
        }
        private static Common.PersianDate<System.Globalization.PersianCalendar> _persianCalendar;
    }
در این قسمت ما نوع TCalendar رو از نوع PersianCalendar تعیین کردیم.

حالا یک پروژه از نوع Silverlight به برنامه اضافه کنید و یک Reference  به پروژه Common بدید و بعد کلاس بالا بدون تغییر بنویسید.
نمای کلی پروژه باید به صورت زیر باشد.

بعد پروژه ConsoleApplication  رو به عنوان پروژه StartUp انتخاب کنید و فایل Program  رو به صورت زیر تغییر بدید.
class Program
    {
        static void Main( string[] args )
        {
            Console.WriteLine( "Today Is ?{0}", CustomPersianDate.PersianCalendar.GetDate() );

            Console.ReadLine();
        }
    }

خوب نتیجه به صورت زیر خواهد بود:

برای پروژه Silverlight هم نتیجه قطعا به همین صورت است.

همان طور که دید انتخاب نوع Calendar به خود Application‌ها واگذار شد و شما می‌تونید هر نوع تقویم رو به عنوان TCalendar تعیین کنید.

امیدوارم شما هم مثل من به این تکنولوژی دلچسب علاقه پیدا کرده باشید.





مطالب
اصول طراحی شیء گرا: OO Design Principles - قسمت پنجم

دانای اطلاعات ( Information Expert )

بر طبق این اصل می­توان برای واگذاری هر مسئولیت، کلاسی را انتخاب کرد که بیشترین اطلاعات را در مورد انجام آن در اختیار دارد و لذا نیاز کمتری به ایجاد ارتباط با دیگر مولفه‌ها خواهد داشت.

در مثال زیر مشاهده میکنید که کلاس User، اطلاعات کاملی را از عملیات اضافه کردن آیتمی را به لیست خرید و تسویه حساب، ندارد و پیاده سازی این عملیات در این کلاس، نیاز به ایجاد وابستگی‌های پیچیده‌ای دارد. 

public class User
    {
        public ShoppingCart ShoppingCart { get; set; }
        public void AddItem(string name) {
            // User class must know how to create OrderItem
            var item = new OrderItem() { Name = name };

            // User class must know how to add item to shopping cart
            ShoppingCart.Items.Add(item);
            
        }
        public void CheckOut() {
            // User class must know logic behind cost and discount calculations:
            // check for discount
            // check shipping method
            // check promotions
            // calculate total cost of items 
        }
    }
    public class OrderItem
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Name { get; set; }

    }
    public class ShoppingCart
    {
        public int Id { get; set; }
        public List<OrderItem> Items { get; set; }
       
    }

بنابراین به جای این طراحی، مسئولیت‌ها را به ShoppingCart منتقل میکنیم:

 public class User
    {
        public ShoppingCart ShoppingCart { get; set; }
        
    }
    public class OrderItem
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Name { get; set; }

    }
    public class ShoppingCart
    {
        public int Id { get; set; }
        public List<OrderItem> Items { get; set; }
        public void AddItem(string name)
        {
            // ShoppingCart class know how to create OrderItem
            var item = new OrderItem() { Name = name };

            // ShoppingCart class already know how to add item 
            Items.Add(item);

        }
        public void CheckOut()
        {
            // ShoppingCart class know logic behind cost and discount calculations:
            // check for discount
            // check shipping method
            // check promotions
            // calculate total cost of items 
        }
    }


اتصال ضعیف ( Low Coupling )

با اتصال ضعیف نیز که از ویژگی‌های یک طراحی خوب است آشنا هستیم. هر چه تعداد و نوع اتصال بین مولفه‌ها کم‌تر و ضعیف‌تر باشد، اعمال تغییرات راحت‌تر صورت خواهد گرفت. طراحی با اتصال مناسب سه ویژگی را دارد:

-  وابستگی بین کلاس‌ها کم است.

-  تغییرات در یک کلاس، اثر کمی بر دیگر کلاس‌ها دارد.

-  پتانسیل استفاده‌ی مجدد از مؤلفه‌ها بالا است.

چنانچه قبلا هم اشاره کردم، نوشتن نرم افزاری بدون اتصال، ممکن نیست و باید مؤلفه‌ها با هم همکاری کرده و وظایف را انجام دهند. با این حال میتوان نوع اتصالات و تعداد آنرا بهبود بخشید.


چند ریختی ( Polymorphism )

چند ریختی که از ویژگی‌های اساسی برنامه نویسی و زبان‌های شیء گراست، به منظور بالا بردن قابلیت استفاده‌ی مجدد، استفاده میشود. بر طبق این اصل، مسئولیت تعریف رفتارهای وابسته به نوع کلاس (زیرنوع‌ها در روابط ارث بری) باید به کلاسی واگذار شود که تغییر رفتار در آن اتفاق می­افتد. به عبارت دیگر باید به صورت خودکار رفتار را بر اساس نوع کلاس تصحیح کنیم. این روش در مقابل بررسی نوع داده‌ای برای انجام رفتار مناسب می­باشد.

به عنوان مثال اگر کلاس‌های چهار ضلعی، مربع، مستطیل و ذوزنقه را داشته باشیم، برای پیاده سازی مساحت در کلاس چهار ضلعی، طول را در عرض ضرب میکنیم. با این حال نوع رفتار مساحت ذوزنقه متفاوت از دیگران است. طبق این اصل، برای اعمال کردن این تغییر، فقط خود کلاس ذوزنقه باید رفتار مربوطه را پیاده سازی کند و هیچ منطق و کدی نباید برای چک کردن نوع کلاس استفاده گردد.

public class ShapeWithoutPolymorphism
    {
        public double X { get; set; }
        public double Y { get; set; }
        public double Z { get; set; }
        public double Area(string shapeType)
        {
            switch (shapeType)
            {
                case "square":
                    return X * Y;
                case "rectangle":
                    return X * Y;
                case "trapze":
                    return (X + Z) * Y / 2;
                default:
                    return 0;
            }
        }
    }

با استفاده از چندریختی، طراحی به این صورت در خواهد آمد:

  public abstract class Shape
    {
        public double X { get; set; }
        public double Y { get; set; }
        public virtual double Area()
        {
            return X * Y;
        }
    }
    public class Rectangle : Shape
    {
        // No need to override
    }
    public class Square : Shape
    {
        // No need to override
    }
    public class Trapze : Shape
    {
        public double Z { get; set; }
        public override double Area()
        {
            return (X + Z) * Y / 2;

        }
    }


مصنوع خالص ( Pure Fabrication )

مصنوع خالص کلاسی است که در دامنه مساله وجود ندارد و به منظور کاهش اتصال، افزایش انسجام و افزایش امکان استفاده مجدد کد ایجاد میشود. سرویس‌ها را میتوان از این دسته نامید. کلاس‌هایی که دقیقا برای کاهش اتصال، افزایش انسجام و افزایش امکان استفاده مجدد کد استفاده میگردند. سرویس‌ها عملیاتی تکراری هستند که توسط مولفه‌های دیگر استفاده میشوند. اگر سرویس‌ها وجود نداشتند هر مولفه‌ای میبایست عملیات را در درون خود پیاده سازی میکرد که این هم باعث افزایش حجم کد و هم باعث کابوس شدن اعمال تغییرات میشد.

برای تشخیص زمان استفاده از این اصل میتوان گفت زمانیکه رفتاری را نمیدانیم به کدام کلاس واگذار کنیم، کلاس جدیدی را ایجاد میکنیم. در اینجا بجای آنکه به زور مسئولیتی را به کلاس نامربوطی بچسبانیم، آنرا به کلاس جدیدی که فقط رفتاری را دارد، منتقل میکنیم. با اینکار انسجام کلاس‌ها را حفظ کرده‌ایم و هیچ اشکالی ندارد که کلاسی بدون داده بوده و فقط متد داشته باشد. اگر به یاد داشته باشید، در اصل واسطه گری (Indirection ) کلاس جدیدی برای ایجاد ارتباط ساختیم. در حقیقت مسئولیت برقراری ارتباط بین مؤلفه‌ها را به کلاس دیگری واگذار کردیم که چنانچه میبینید، بدون آنکه بدانیم، برای حل مشکل از اصل مصنوع خالص استفاده کردیم.

در مثال زیر این مساله مشهود است:

public class User
    {
        public int Id { get; set; }
        public string UserName { get; set; }
        public string Password { get; set; }
    }

    public class LibraryManagement
    {
        public User CurrentUser { get; set; }
        public void AddBookToLibrary(int bookId)
        {
            // check for CurrentUser authority:
            // not user's responsibility nor LibraryManagement
        }
        public void RearrangeBook(int bookId, int shelfId)
        {
            // check for CurrentUser authority
            // not user's responsibility nor LibraryManagement
        }
    }
    public class UserManagement
    {
        public User CurrentUser { get; set; }
        public void AddUser(string name)
        {
            // check for CurrentUser authority:
            // not user's responsibility nor UserManagement
        }
        public void ChangeUserRole(int userId, int roleId)
        {
            // check for CurrentUser authority
            // not user's responsibility nor UserManagement
        }
    }
    public class AuthorizationService
    {
        public bool IsAuthorized(int userId, int roleId)
        {
            // get user roles from data base
            // return true if user has the authority
        }
    }

عملیات بررسی مجوز‌ها باید در کلاس جدیدی به نام AuthorizationService ارائه شود. بدین صورت تمام قسمت‌ها، از این کد بدون وابستگی اضافی میتوانند استفاده کنند.


حفاظت از تاثیر تغییرات ( Protected Variations )

این اصل میگوید که کلاس‌ها باید از تغییرات یکدیگر مصون بمانند. در واقع این اصل غایت یک طراحی خوب است. تمام اصولی را که تا به حال بررسی کرده‌ایم، به منظور دستیابی به چنین رفتاری از طراحی بوده‌است. بدین منظور باید از اصول Open/Closed برای واسط­ها، چند ریختی در توارث و ... استفاده کرد تا از تاثیرات زنجیره‌ای تغییرات در امان بمانیم.

مطالب
اضافه کردن پیوست به فایل‌های PDF با استفاده از iTextSharp

فایل PDF موجود عجیب و غریبی است. می‌شود به آن فایل پیوست اضافه کرد. مثلا اگر یک راهنمای آموزشی را با فرمت PDF تهیه می‌کنید، لازم نیست تا فایل‌های مرتبط با آن‌را جداگانه ارائه دهید. می‌شود تمام این‌ها را داخل همان فایل PDF مدفون کرد. روش انجام اینکار به کمک iTextSharp ساده است اما چند نکته را نیز به همراه دارد:

using System.Diagnostics;
using System.IO;
using iTextSharp.text;
using iTextSharp.text.pdf;

namespace PDFAttachment
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
using (var pdfDoc = new Document(PageSize.A4))
{
var pdfWriter = PdfWriter.GetInstance(pdfDoc, new FileStream("Test.pdf", FileMode.Create));
pdfDoc.Open();

pdfDoc.Add(new Phrase("Test"));

var fs = PdfFileSpecification.FileEmbedded(pdfWriter, @"C:\path\logo.png", "logo.png", null);
pdfWriter.AddFileAttachment("توضیحات",fs);
}

Process.Start("Test.pdf");
}
}
}

در ساده‌ترین حالت ممکن، با استفاده از متد AddFileAttachmen شیء PdfWriter می‌توان پیوستی را به یک فایل PDF در حال تولید اضافه کرد. اگر به فایل نهایی مراجعه کنیم و همچنین قسمت attachments را هم دستی در Adobe reader انتخاب نمائیم، شکل زیر حاصل خواهد شد:


روش متداول بکارگرفته شده دو مشکل را به همراه دارد:
  • قسمت modified مقدار دهی نشده است.
  • پنل مربوط به پیوست‌ها باید دستی باز شود.

نحوه مقدار دهی ستون modified پس از تعریف یک PdfDictionary و قرار دادن PdfName.MODDATE در آن، به صورت زیر است:

using System.Diagnostics;
using System.IO;
using iTextSharp.text;
using iTextSharp.text.pdf;

namespace PDFAttachment
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
using (var pdfDoc = new Document(PageSize.A4))
{
var pdfWriter = PdfWriter.GetInstance(pdfDoc, new FileStream("Test.pdf", FileMode.Create));
pdfDoc.Open();

pdfDoc.Add(new Phrase("Test"));

var filePath = @"C:\path\logo.png";
var fileInfo = new FileInfo(filePath);
var pdfDictionary = new PdfDictionary();
pdfDictionary.Put(PdfName.MODDATE, new PdfDate(fileInfo.LastWriteTime));
var fs = PdfFileSpecification.FileEmbedded(pdfWriter, filePath, fileInfo.Name, null, true, null, pdfDictionary);
pdfWriter.AddFileAttachment("توضیحات", fs);
}

Process.Start("Test.pdf");
}
}
}

که اینبار خروجی زیر را به همراه دارد:


و برای نمایش خودکار پنل پیوست‌ها در Adobe reader به طوری که کاربر نهایی متوجه وجود این فایل‌های پیوست شده گردد، می‌توان ViewerPreferences شیء pdfWriter را مقدار دهی نمود:

pdfWriter.ViewerPreferences = PdfWriter.PageModeUseAttachments;

در مورد فایل‌های موجود چطور؟ آیا می‌توان به یک فایل PDF از پیش تهیه شده هم فایل پیوست کرد؟
پاسخ: بله. باید از امکانات شیء PdfReader استفاده کرد:

using System.Diagnostics;
using System.IO;
using iTextSharp.text;
using iTextSharp.text.pdf;

namespace PDFAttachment
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
var reader = new PdfReader("Test.pdf");
using (var stamper = new PdfStamper(reader, new FileStream("newTest.pdf", FileMode.Create)))
{
var filePath = @"C:\path\logo.png";
addAttachment(stamper, filePath, "توضیحات");
stamper.Close();
}

Process.Start("newTest.pdf");
}

private static void addAttachment(PdfStamper stamper, string filePath, string description)
{
var fileInfo = new FileInfo(filePath);
var pdfDictionary = new PdfDictionary();
pdfDictionary.Put(PdfName.MODDATE, new PdfDate(fileInfo.LastWriteTime));
var pdfWriter = stamper.Writer;
var fs = PdfFileSpecification.FileEmbedded(pdfWriter, filePath, fileInfo.Name, null, true, null, pdfDictionary);
stamper.AddFileAttachment(description, fs);
}
}
}

در اینجا به کمک کلاس PdfReader، یک فایل موجود خوانده شده و سپس با استفاده از امکانات کلاس PdfStamper که خاصیت Writer آن همان pdfWriter است می‌توان فایل مورد نظر را به فایل موجود افزود.


مطالب
فعال‌سازی Multiple Active Result Sets
(Multiple Active Result Sets (MARS یکی از قابلیتهای SQL SERVER است. این قابلیت در واقع این امکان را برای ما فراهم می‌کند تا بر روی یک Connection همزمان چندین کوئری را به صورت موازی ارسال کنیم. در این حالت برای هر کوئری یک سشن مجزا در نظر گرفته می‌شود. 
مدل:
namespace EnablingMARS.Models
{
    public class Product
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Title { get; set; }
        public string Desc { get; set; }
        public float Price { get; set; }
        public Category Category { get; set; }

    }

    public enum Category
    {
        Cate1,
        Cate2,
        Cate3
    }
}
کلاس Context:
namespace EnablingMARS.Models
{
    public class ProductDbContext : DbContext
    {
        public ProductDbContext() : base("EnablingMARS") {}
        public DbSet<Product> Products { get; set; }

    }
}
ابتدا یک سطر جدید را توسط کد زیر به دیتابیس اضافه می‌کنیم:
MyContext.Products.Add(new Product()
 {
                Title = "title1",
                Desc = "desc",
                Price = 4500f,
                Category = Category.Cate1
   });
MyContext.SaveChanges();
اکنون می‌خواهیم قیمت محصولاتی را که در دسته‌بندی Cate1 قرار دارند، تغییر دهیم:
foreach (var product in _dvContext.Products.Where(category => category.Category == Category.Cate1))
{
     product.Price = 50000;
     MyContext.SaveChanges();
}
خوب؛ اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم با خطای زیر مواجه می‌شویم:
There is already an open DataReader associated with this Command which must be closed first.
این استثناء زمانی اتفاق می‌افتد که بر روی نتایج حاصل از یک کوئری، یک کوئری دیگر را ارسال کنیم. البته استثنای صادر شده بستگی به کوئری دوم شما دارد ولی در حالت کلی و با مشاهده Stack Trace، پیام فوق نمایش داده می‌شود. همانطور که در کد بالا ملاحظه می‌کنید درون حلقه‌ی forach ما به پراپرتی Price دسترسی پیدا کرده‌ایم، در حالیکه کوئری اصلی ما هنوز فعال (Active) است. MARS در اینجا به ما کمک می‌کند که بر روی یک Connection، بیشتر از یک کوئری فعال داشته باشیم. در حالت عادی Entity Framework Code First این ویژگی را به صورت پیش‌فرض برای ما فعال نمی‌کند. اما اگر خودمان کانکشن‌استرینگ را اصلاح کنیم، این ویژگی SQL SERVER فعال می‌گردد. برای حل این مشکل کافی است به کانکشن‌استرینگ، MultipleActiveResultSets=true را اضافه کنیم:
"Data Source=(LocalDB)\v11.0;Initial Catalog=EnablingMARS; MultipleActiveResultSets=true"
لازم به ذکر است که این قابلیت از نسخه SQL SERVER 2005 به بالا در دسترس می‌باشد. همچنین در هنگام استفاده از این قابلیت می‌بایستی موارد زیر را در نظر داشته باشید:
  • وقتی کانکشنی در حالت MARS برقرار می‌شود، یک سشن نیز همراه با یکسری اطلاعات اضافی برای آن ایجاد شده که باعث ایجاد Overhead خواهد شد.
  • دستورات مارس  thread-safe  نیستند.
مطالب
معرفی چند تابع API و استفاده از آنها در #C

نکته : توابع عملیاتی API در صورتیکه کار خود را بدرستی انجام ندهند مقدار صفر، در غیر این صورت مقدار غیر صفر را برمی‌گردانند.

()ShellAbout 

 با استفاده از این تابع API می‌توان پنجره About ویندوز را باز کرد و همچنین میتوان در متن آن تغییراتی را اعمال کرد. 

‎[DllImport("shell32.DLL")]‎
‎  [DllImport("User32.DLL")]‎
public string Lpwindow { get; set; }
   public IntPtr Hicon { get; set; }
       public static extern int ShellAbout(IntPtr hwnd,string szApp,string ‎szotherstuff,IntPtr hicon );‎
        public static extern int FindWindow(string str,string lpwindow);‎

طریقه استفاده از تابع فوق

        private void btnbutton1_Click(object sender, EventArgs e)
          {

          var  Window = (IntPtr)FindWindow(null, Lpwindow);

              ShellAbout(Window, "===WINDOWS===", "HELLO", Hicon);
          }

 () SetSuspendState  

با استفاده از این تابع API می‌توان سیستم را به حالت Hibernate برد. 

‎[DllImport("powrprof.dll")]‎
public static extern int SetSuspendState(int hibernate,int forcecritical,int ‎DisablewakeEvent);‎

طریقه استفاده از تابع فوق 

  private void btnbutton1_Click(object sender, EventArgs e)
          {

              SetSuspendState(1, 0, 0);
          }

()LockWorkStation 

 با اجرای این تابع سیستم به حالت Lock میرود و کاربر برای استفاده از سیستم باید کلمه عبور را وارد کند. 

‎[DllImport(“user32.DLL”)]‎
‎   ‎‎ public static extern int  LockWorkStation();‎

طریقه استفاده از تابع فوق   

  private void btnbutton1_Click(object sender, EventArgs e)
          {
              LockWorkStation();
          }

()FatalAppExit  

 در صورت اجرای این تابع برنامه یک پیغام خطا نمایش میدهد و بعد از بستن این پیام برنامه بسته می‌شود. 

‏ ‏DllImport("kernel32.DLL")]‎
  public static extern int FatalAppExit(int uAction,string ipmesseg);‎

طریقه استفاده از تابع فوق 

   private void btnbutton1_Click(object sender, EventArgs e)
          {
              FatalAppExit(0, "ERROR PROGRAM");
          }

()timeGetTime 

 این تابع مدت زمان روشن بودن سیستم را به میلی ثانیه برمیگرداند. 

‎[DllImport("Winmm.DLL")]‎
public static extern long  timeGetTime();‎

        private void timer1_Tick(object sender, EventArgs e)
        {
            var sd = Convert.ToString(timeGetTime());
            int i = Convert.ToInt32(sd.Substring(0, sd.Length - 3));
            int m;
            if (i < 60)
                textBox1.Text = @"00:00:" + i;
            else if (i >= 60 && i < 3600)
            {
                m = i / 60;
                S = i % 60;
                textBox1.Text = @"00:" + m + @":";
            }
            else
            {
                var h = i / 3600;
                var mm = i % 3600;

                if (mm > 59)
                {
                    m = mm / 60;
                    S = mm % 60;
                    textBox1.Text = h + @":" + m.ToString(CultureInfo.InvariantCulture) + @":" + S;
                }
                else
                {
                    textBox1.Text = h + @":00:" + mm;
                }
            }
        }

طریقه استفاده از تابع فوق  

     private void Form1_Load(object sender, EventArgs e)
        {
          timer1.Start();
         }

مطالب
Action و Function در OData
استفاده از OData تنها به عملیات CRUD معطوف نمیشود و در عمل شما این قابلیت را دارید که متد‌های سفارشی و کاملا مجزایی را از همدیگر در سرویس‌های خود داشته باشید.
هرچند در بعضی از سناریو‌ها نیازی به استفاده‌ی بیشتر از CRUD مربوط به آن entity وجود ندارد، اما در اکثر موارد نیاز به رفتاری دارید که به راحتی با استفاده از CRUD معمولی قابلیت پیاده سازی را ندارد. در اینگونه موارد Action‌ها و Function‌ها هستند که به راحتی با استفاده از آنها، قابلیت طراحی ماژول‌های سفارشی فراهم شده است.
Actions و Functions در عمل رفتاری شبیه به هم را دارند؛ اما تفاوت‌های آنها در این است که:
1) Action‌ها برای درخواست‌های از نوع post هستند؛ اما به عکس Function‌ها از نوع get میباشند.
2) Action‌ها اثرات جانبی دارند اما Function‌ها خیر.
3) Function‌ها حتما باید خروجی داشته باشند؛ اما این الزام برای Action‌ها وجود ندارد.
4) هر دو امکان داشتن هر تعداد پارامتری را دارند (یا بدون پارامتر).

اضافه کردن Action
فرض کنید مدل زیر را در اختیار داریم
namespace ProductService.Models
{
    public class ProductRating
    {
        public int ID { get; set; }
        public int Rating { get; set; }
        public int ProductID { get; set; }
        public virtual Product Product { get; set; }  
    }
}
حال نیاز داریم که آن را به EDM اضافه نماییم. در کانفیگ OData، نوع Conventional را استفاده کرده و ابتدا Namespaceی را تعریف کرده و سپس Action خود را تعریف مینماییم؛ به صورت زیر:
ODataModelBuilder builder = new ODataConventionModelBuilder();
builder.EntitySet<Product>("Products");

builder.Namespace = "ProductService";
builder.EntityType<Product>()
    .Action("Rate")
    .Parameter<int>("Rating");
در اینجا یک متد اکشن را به نام Rate و پارامتری را از نوع integer به نام Rating تعریف مینماییم.

اضافه کردن متد اکشن در کنترلر
[HttpPost]
public async Task<IHttpActionResult> Rate([FromODataUri] int key, ODataActionParameters parameters)
{
    if (!ModelState.IsValid)
    {
        return BadRequest();
    }

    int rating = (int)parameters["Rating"];
    db.Ratings.Add(new ProductRating
    {
        ProductID = key,
        Rating = rating
    });

    await db.SaveChangesAsync();
    
    return StatusCode(HttpStatusCode.NoContent);
}
توجه کنید که نام متد نوشته شده، همنام اکشنی است که قبلا تعریف کرده‌ایم. کار ODataActionParameters گرفتن پارامتر‌های ارسالی از سمت کلاینت میباشد. دقت کنید که نام پارامتر را نیز تعیین کرده بودیم.
ذکر [HttpPost] برای تعیین کردن post بودن این متد است. برای فراخوانی این اکشن از سمت کلاینت، درخواستی را از نوع post، بدین شکل ارسال مینماییم:
POST http://localhost/Products(1)/ProductService.Rate HTTP/1.1
Content-Type: application/json
Content-Length: 12

{"Rating":5}
توجه داشته باشید که ProductService همان Nampespaceی است که در کانفیگ تعیین کرده بودیم.
و البته برای فراخوانی این درخواست توسط یک کلاینت C#ی، اینگونه رفتار میکنیم (در مقاله‌های آتی از C# Odata client برای فراخوانی درخواست‌ها به صورت strongly typed استفاده خواهیم نمود)
HttpClient client = new HttpClient();
var response = client.PostAsync(postUrl, new StringContent(JsonConvert.SerializeObject(new { Rating = 5 }), Encoding.UTF8, "application/json")).Result;

اضافه کردن متد Function
برای اضافه کردن متد فانکشن نیز ابتدا باید آن را در کانفیگ OData معرفی نماییم؛ به صورت زیر:
ODataModelBuilder builder = new ODataConventionModelBuilder();
builder.EntitySet<Product>("Products");
builder.EntitySet<Supplier>("Suppliers");

builder.Namespace = "ProductService";
builder.EntityType<Product>().Collection
    .Function("MostExpensive")
    .Returns<double>();
در اینجا یک متد function را به نام MostExpensive، بدون پارامتر و با نوع بازگشتی double، تعریف نموده‌ایم.

نکته:
 برای اینکه نوع بازگشتی از نوع EntitySet باشد:
ReturnsFromEntitySet<Product>("Products")
و یا نوع بازگشتی، لیستی از EntitySet‌ها باشد:
ReturnsCollectionFromEntitySet<Product>("Products");
و یا نوع بازگشتی بطور مثال لیستی از stringها باشد:
ReturnsCollection<string>();

برای فراخوانی این متد میتوان از آدرس زیر استفاده نمود:
GET http://localhost/Products/ProductService.MostExpensive

حال فقط کافیست که متد آن را در کنترلر مربوطه پیاده سازی نماییم:
public class ProductsController : ODataController
{
    [HttpGet]
    public IHttpActionResult MostExpensive()
    {
        var product = db.Products.Max(x => x.Price);
        return Ok(product);
    }

    // Other controller methods not shown.
}
اگر مقاله‌های قبلی را دنبال کرده باشید، این قسمت برای شما آشنا خواهد بود.
نوع response بازگشتی درخواست فوق چیزی شبیه به این خواهد بود:
HTTP/1.1 200 OK
Content-Type: application/json; odata.metadata=minimal; odata.streaming=true
OData-Version: 4.0
Date: Sat, 28 Jun 2016 00:44:07 GMT
Content-Length: 85

{
  "@odata.context":"http://localhost:38479/$metadata#Edm.Decimal","value":50.00
}

اضافه کردن Unbound Function
در مثال قبلی یک function bound نوشتیم که مربوط به یک EntitySet خاص بود. اما اکنون میخواهیم یک متد Unbound تعریف نماییم، به صورت زیر:
ODataModelBuilder builder = new ODataConventionModelBuilder();
builder.EntitySet<Product>("Products");

builder.Function("GetSalesTaxRate")
    .Returns<double>()
    .Parameter<int>("PostalCode");
توجه کنید اینجا ما متد را به صورت مستقیم از ODataModelBuilder تهیه نمود‌ه‌ایم؛ به جای Entity type یا collection مربوطه. این تنظیم به model builder میگوید که متدی unbound میباشد.
متد آن را نیز اینگونه پیاده سازی مینماییم:
[HttpGet]
[ODataRoute("GetSalesTaxRate(PostalCode={postalCode})")]
public IHttpActionResult GetSalesTaxRate([FromODataUri] int postalCode)
{
    double rate = 5.6;  // Use a fake number for the sample.
    return Ok(rate);
}
اهمیتی ندارد که این متد را در چه Controllerی پیاده سازی نمایید. ذکر [ODataRoute] نیز برای تعریف URl این function میباشد.

برای فراخوانی آن نیز از درخواست زیر استفاده مینماییم:
GET http://localhost/GetSalesTaxRate(PostalCode=10) HTTP/1.1
یک مثال از نوع response درخواست فوق
HTTP/1.1 200 OK
Content-Type: application/json; odata.metadata=minimal; odata.streaming=true
OData-Version: 4.0
Date: Sat, 28 Jun 2016 01:05:32 GMT
Content-Length: 82

{
  "@odata.context":"http://localhost:38479/$metadata#Edm.Double","value":5.6
}

شاید سؤالی برایتان پیش بیاید که آیا برای تعریف هر متد، این همه مراحل کانفیگ لازم است؟! در واقع باید عرض کنم، این نوع استفاده از OData، ابتدایی‌ترین نوع طراحی آن میباشد و قطعا در یک برنامه‌ی واقعی این همه کد نویسی برای نوشتن فقط یک متد، شاید منطقی به نظر نمیرسد. از آنجاییکه این مقاله فقط جنبه‌ی آموزشی خیلی ساده از این پروتکل را دارد، فعلا به همین اندازه بسنده میکنیم. اما در مقاله‌های بعدی راه‌حل‌هایی برای بینهایت ساده کردن کانفیگ OData را شرح خواهیم داد.