Nearly three weeks after Florida-based software vendor Kaseya was hit by a widespread supply-chain ransomware attack, the company on Thursday said it obtained a universal decryptor to unlock systems and help customers recover their data.
Why could there not be another tool that allowed a development team to harness their existing source control systems, but make database changes a part of the workflow? Enter SQL Source Control by Redgate.
When the class creates a dependency using a concrete class , this brings
the dependency wholesale into any tests you write, as test doubles (such
as mocks) can’t be created to represent their behaviour.
A/B testing is a great tool for having your users test your site. It is used by some of the largest sites on the internet to optimize their pages to get people to do exactly what they want.
Dart کتابخانه ای است که توسط شرکت گوگل ارائه شده است و گفته میشود، قرار است جایگزین جاوا اسکریپت گردد و از آدرس https://www.dartlang.org قابل دسترسی میباشد. این کتابخانه، دارای انعطاف پذیری فوق العاده بالایی است و کد نویسی Java Script را راحت‌تر میکند. در حال حاضر هیچ مرورگری به غیر از Chromium از این تکنولوژی پشتیبانی نمی‌کند و جهت تسهیل در کدنویسی، باید از ویرایشگر Dart Editor استفاده کنید. این ویرایشگر کدهای نوشته شده را به دو صورت Native و JavaScript Compiled در اختیار مرورگر قرار میدهد. در ادامه با نحوه‌ی کار و راه اندازی Dart آشنا خواهید شد.
ابتدا Dart و ویرایشگر مربوط به آن را توسط لینک‌های زیر دانلود کنید:
دانلود نسخه 64 بیتی دارت + ویرایشگر
دانلود نسخه 32 بیتی دارت + ویرایشگر
بعد از اینکه فایلهای فوق را از حالت فشرده خارج کردید، پوشه ای با نام dart ایجاد می‌نماید. وارد پوشه dart شده و DartEditor را اجرا کنید.
توجه: جهت اجرای dart به JDK 6.0 یا بالاتر نیاز دارید
در مرحله بعد نمونه کدهای Dart را از لینک زیر دانلود نمایید و از حالت فشرده خارج کنید. پوشه ای با نام one-hour-codelab ایجاد می‌گردد.
از منوی File > Open Existing Folder… پوشه one-hour-codelab را باز کنید .
توضیحات
- پوشه packages و همچنین فایلهای pubspec.yaml و pubspec.lock شامل پیش نیازها و Package هایی هستند که جهت اجرای برنامه‌های تحت Dart مورد نیاز هستند. Dart Editor این نیازمندی‌ها را به صورت خودکار نصب و تنظیم میکند.
توجه: اگر پوشه Packages را مشاهده نکردید و یا در سمت چپ فایلها علامت X قرمز رنگ وجود داشت، بدین معنی است که package ها به درستی نصب نشده اند. برای این منظور بر روی pubspec.yaml کلیک راست نموده و گزینه Get Pub را انتخاب کنید. توجه داشته باید که بدلیل تحریم ایران توسط گوگل باید از ابزارهای عبور از تحریم استفاده کنید.
- 6 پوشه را نیز در تصویر فوق مشاهده می‌کنید که نمونه کد piratebadge را بصورت مرحله به مرحله انجام داده و به پایان می‌رساند.
- Dart SDK شامل سورس کد مربوط به تمامی توابع، متغیرها و کلاس هایی است که توسط کیت توسعه نرم افزاری Dart ارائه شده است.
- Installed Packages شامل سورس کد مربوط به تمامی توابع، متغیرها و کلاس‌های کتابخانه‌های اضافه‌تری است که Application به آنها وابسته است.
گام اول: اجرای یک برنامه کوچک
در این مرحله سورس کدهای آماده را مشاهده می‌کنید و با ساختار کدهای Dart و HTML آشنا می‌شوید و برنامه کوچکی را اجرا می‌نمایید.
در Dart Editor پوشه 1-blankbadge را باز کنید و فایلهای piratebadge.html و piratebadge.dart را مشاهده نمایید.
کد موجود در فایل piratebadge.html
<html>
<head>
<meta charset="utf-8">
<title>Pirate badge</title>
<meta name="viewport"
content="width=device-width, initial-scale=1.0">
<link rel="stylesheet" href="piratebadge.css">
</head>
<body>
<h1>Pirate badge</h1>
<div>
TO DO: Put the UI widgets here.
</div>
<div>
<div>
Arrr! Me name is
</div>
<div>
<span id="badgeName"> </span>
</div>
</div>
<script type="application/dart" src="piratebadge.dart"></script>
<script src="packages/browser/dart.js"></script>
</body>
</html> توضیحات
- در کد HTML ، اولین تگ <script> ، فایل piratebadge.dart را جهت پیاده سازی دستورات dart به صفحه ضمیمه می‌نماید
- Dart Virtual Machine (Dart VM) کدهای Dart را بصورت Native یا بومی ماشین اجرا میکند. Dart VM کدهای خود را در Dartium که یک ویرایش ویژه از مرورگر Chromium میباشد اجرا میکند که می‌تواند برنامه‌های تحت Dart را بصورت Native اجرا کند.
- فایل packages/browser/dart.js پشتیبانی مرورگر از کد Native دارت را بررسی میکند و در صورت پشتیبانی، Dart VM را راه اندازی میکند و در غیر این صورت JavaScript کامپایل شده را بارگزاری می‌نماید.
کد موجود در piratebadge.dart
void main() {
// Your app starts here.
} - این فایل شامل تابع main میباشد که تنها نقطه ورود به application است. تگ <script> موجود در piratebadge.html برنامه را با فراخوانی این تابع راه اندازی میکند.
- تابع main() یک تابع سطح بالا یا top-level میباشد.
- متغیرها و توابع top-level عناصری هستند که خارج از ساختار تعریف کلاس ایجاد می‌شوند.
جهت اجرای برنامه در Dart Editor بر روی piratebadge.html کلیک راست نمایید و گزینه Run in Dartium را اجرا کنید. این فایل توسط Dartium اجرا میشود و تابع main() را فراخوانی میکند و صفحه ای همانند شکل زیر را نمایش میدهد.
گام دوم: افزودن فیلد input
توجه داشته باشید که در این مرحله یا می‌توانید تغییرات مورد نظر خود را در طی آموزش بر روی پوشه‌ی 1-blankbadge اعمال کنید و یا به پوشه‌های تهیه شده در نمونه کد موجود در همین پروژه مراجعه نمایید.
در این مرحله یک تگ <input> به تگ <div class=”widgets”> اضافه کنید.
...
<div>
<div>
<input type="text" id="inputName" maxlength="15">
</div>
</div>
... سپس کتابخانه dart:html را به ابتدای فایل piratebadge.dart اضافه کنید.
import 'dart:html';
توضیحات
- دستور فوق کلاس‌ها و Resource های موجود در کتابخانه dart:html را اضافه میکند.
- از حجیم شدن کدهای خود نگران نباشید، زیرا فرایند کامپایل کدهای اضافی را حذف خواهد کرد.
- کتابخانه dart:html شامل کلاسهایی جهت کار با عناصر DOM و توابعی جهت دسترسی به این عناصر میباشد.
- در مباحث بعدی یاد می‌گیرید که با استفاده از کلمه کلیدی show فقط کلاسهایی را import کنید که به آن نیاز دارید.
- اگر کتابخانه ای در هیچ بخش کد استفاده نشود، خود Dart Editor به صورت warning اخطار میدهد و می‌توانید آن را حذف کنید.
دستور زیر را در تابع main بنویسید تا رویداد مربوط به ورود اطلاعات در فیلد input را مدیریت نمایید.
void main() {
querySelector('#inputName').onInput.listen(updateBadge);
} توضیحات
- تابع querySelector() در کتابخانه dart:html تعریف شده است و یک المنت DOM را جستجو می‌نماید. پارامتر ورودی آن یک selector میباشد که در اینجا فیلد input را توسط #inputName جستجو نمودیم که یک ID Selector میباشد.
- نوع خروجی این متد یک شی از نوع DOM میباشد.
- تابع onInput.Listen() رویدادی را برای پاسخگویی به ورود اطلاعات در فیلد input تعریف میکند. زمانی که کاربر اطلاعاتی را وارد نماید، تابع updateBadge فراخوانی می‌گردد.
- رویداد input زمانی رخ میدهد که کاربر کلیدی را از صفحه کلید فشار دهد.
- رشته‌ها همانند جاوا اسکریپت می‌توانند در " یا ' قرار بگیرند.
تابع زیر را به صورت top-level یعنی خارج از تابع main تعریف کنید.
...
void updateBadge(Event e) {
querySelector('#badgeName').text = e.target.value;
} توضیحات
- این تابع محتوای المنت badgeName را به محتوای وارد شده در فیلد input تغییر میدهد.
- پارامتر ورودی این تابع شی e از نوع Event میباشد و به همین دلیل میتوانیم این تابع را یک Event Handler بنامیم.
- e.target به شی ای اشاره میکند که موجب رخداد رویداد شده است و در اینجا همان فیلد input میباشد
- با نوشتن کد فوق یک warning را مشاهده می‌کنید که بیان میکند ممکن است خصوصیت value برای e.target وجود نداشته باشد. برای حل این مسئله کد را بصورت زیر تغییر دهید.
...
void updateBadge(Event e) {
querySelector('#badgeName').text = (e.target as InputElement).value;
} توضیحات
- کلمه کلیدی as به منظور تبدیل نوع استفاده میشود که e.target را به یک InputElement تبدیل میکند.
همانند گام اول برنامه را اجرا کنید و نتیجه را مشاهده نمایید. با تایپ کردن در فیلد input به صورت همزمان در کادر قرمز رنگ نیز نتیجه تایپ را مشاهده می‌نمایید.
مجوز GPL خیلی سخت گیرانه است. مجوز Creative Commons کمتر. اطلاعات بیشتر
یکی از چالش‌های دیتابیس‌های رابطه‌ایی، ذخیره‌سازی داده‌هایی با ساختار داینامیک است. در حالت عادی، یک جدول مجموعه‌ایی از موجودیت‌ها است. هر موجودیت نیز شامل یکسری ویژگی‌های (Attributes) مشخص میباشد. اما شرایطی را در نظر بگیرید که تعداد این ویژگی‌ها به صورت مشخص و ثابتی نباشد؛ یعنی برای هر موجودیت، ویژگی‌های متفاوتی داشته باشیم. یک روش پیاده‌سازی اینچنین سناریوهایی، استفاده از مدلی با نام Entity Attribute Value است. در این روش ستون‌های داینامیک را درون یک جدول جنریک تعریف خواهیم کرد. به عنوان مثال برای ذخیره‌سازی اطلاعات اشخاص، در حالت نرمال، یک جدول با ساختار مشخصی خواهیم داشت:
کوئری LINQ کد فوق اینچنین شکلی خواهد داشت:
اما در مدل EAV نوشتن کوئری فوق خیلی سخت‌تر خواهد بود:
همچنین کوئری LINQ آن نیز به همان اندازه سخت میباشد:
create table Employees ( Id int auto_increment primary key, FirstName text null, LastName text null, DateOfBirth timestamp not null );
تعریف جدول فوق نیز در Entity Framework به اینصورت خواهد بود:
public class Employee
{
public int Id { get; set; }
public string FirstName { get; set; }
public string LastName { get; set; }
public DateTimeOffset DateOfBirth { get; set; }
}
public class MyDbContext : DbContext
{
public DbSet<Employee> Employees { get; set; }
protected override void OnConfiguring(DbContextOptionsBuilder options)
{
options.UseMySQL(_configuration.GetConnectionString("DataConnection"));
}
} 
اما در مدل EAV، خواص داینامیک را به درون جدول دومی منتقل خواهیم کرد:
create table EmployeeEav ( Id int auto_increment primary key ); create table EmployeeAttributes ( Id int auto_increment primary key, EmployeeId int not null, AttributeName text null, AttributeValue text null, constraint FK_EmployeeAttributes_EmployeeEav_EmployeeId foreign key (EmployeeId) references EmployeeEav (Id) on delete cascade ); create index IX_EmployeeAttributes_EmployeeId on EmployeeAttributes (EmployeeId);
تعریف جداول فوق نیز در Entity Framework به اینصورت خواهند بود:
public class EmployeeEav
{
public int Id { get; set; }
public virtual ICollection<EmployeeAttribute> Attributes { get; set; }
}
public class EmployeeAttribute
{
public int Id { get; set; }
public virtual EmployeeEav Employee { get; set; }
public int EmployeeId { get; set; }
public string AttributeName { get; set; }
public string AttributeValue { get; set; }
}
public class MyDbContext : DbContext
{
public DbSet<EmployeeEav> EmployeeEav { get; set; }
public DbSet<EmployeeAttribute> EmployeeAttributes { get; set; }
protected override void OnConfiguring(DbContextOptionsBuilder options)
{
options.UseMySQL(_configuration.GetConnectionString("DataConnection"));
}
}
درون این جدول دوم، سه فیلد اصلی داریم: یکی به عنوان Entity که در اینجا یک ارجاع را به جدول EmployeeEav دارد. یک فیلد به عنوان Attribute که برای تعیین نام ویژگی داینامیک استفاده میشود و در نهایت یک Value که برای ذخیره‌سازی مقدار ویژگی مورد استفاده قرار میگیرد. بنابراین به این نوع طراحی، Entity Attribute Value گفته میشود. مزیت اصلی این روش، انعطاف زیاد آن است در واقع میتوانیم N تعداد ویژگی را برای Entity موردنظرمان داشته باشیم. اما این روش یک SQL Smell است و اشکالات زیادی را به همراه دارد:
- کوئری گرفتن در این روش سخت است
یکی از مشکلات اصلی این روش این است امکان کوئری گرفتن از جدول ویژگی‌ها را سخت میکند. در واقع این روش به store everything, query nothing معروف است. مثلاً فرض کنید می‌خواهیم لیست کارمندانی را که تاریخ تولدشان ۲۵ سال پیش است، واکشی کنیم. در حالت عادی با تعداد ستون ثابت میتوانیم به راحتی اینکار را انجام دهیم:
SELECT `e`.`Id`, `e`.`DateOfBirth`, `e`.`FirstName`, `e`.`LastName` FROM `Employees` AS `e` WHERE `e`.`DateOfBirth` > @__endDate_0
var endDate = DateTimeOffset.Now.AddYears(Convert.ToInt32(-25)); var normalTypes = dbContext.Employees.Where(x => x.DateOfBirth > endDate).ToList();
SELECT MAX(CASE AttributeName
WHEN 'FirstName'
THEN AttributeValue
END) AS FirstName,
MAX(CASE AttributeName
WHEN 'LastName'
THEN AttributeValue
END) AS LastName,
MAX(CASE AttributeName
WHEN 'DateOfBirth'
THEN AttributeValue
END) AS DateOfBirth
FROM efcoresample.EmployeeAttributes
WHERE EmployeeId IN (SELECT EmployeeId
FROM efcoresample.EmployeeAttributes
WHERE AttributeName = 'DateOfBirth'
AND AttributeValue > DATE_SUB(CURRENT_DATE(), INTERVAL 25 YEAR))
AND AttributeName IN ('FirstName', 'LastName', 'DateOfBirth')
GROUP BY EmployeeId; string[] columnNames = {"FirstName", "LastName", "DateOfBirth"};
var employees = dbContext.EmployeeAttributes
.Where(x =>
dbContext.EmployeeAttributes
.Where(i => i.AttributeName == "DateOfBirth")
.Select(eId => eId.EmployeeId).Contains(x.EmployeeId) &&
columnNames.Contains(x.AttributeName))
.GroupBy(x => x.EmployeeId)
.Select(g => new
{
FirstName = g.Max(f => f.AttributeName == "FirstName" ? f.AttributeValue : ""),
LastName = g.Max(f => f.AttributeName == "LastName"? f.AttributeValue : ""),
DateOfBirth = g.Max(f => f.AttributeName == "DateOfBirth"? f.AttributeValue : ""),
Id = g.Key
})
.ToList()
.Where(x => DateTime.ParseExact(x.DateOfBirth, "yyyy-MM-dd", CultureInfo.InvariantCulture) > DateTime.Now.AddYears(-25)); - امکان تعریف فیلدهای اجباری را نخواهیم داشت
در حالت نرمال و ساختاریافته، برای هرکدام از فیلدها میتوانیم الزامی و یا اختیاری بودن آنها را به راحتی با NOT NULL تعیین کنیم. اما در مدل EAV این امکان را نخواهیم داشت.
- امکان تعیین نوع ستون‌ها را نخواهیم داشت
در حالت نرمال به راحتی میتوانیم نوع فیلد موردنظر را تعیین کنیم. اما در مدل EAV به دلیل ماهیت داینامیک ستون‌ها، این امکان را نداریم. ستون AttributeValue همزمان ممکن است تاریخ، عددی، اعشاری و… باشد در نتیجه چون از ورودی مطمئن نیستیم، مجبوریم تایپ آن را به رشته تنظیم کنیم.
- امکان تعریف کلیدهای خارجی را نخواهیم داشت
در مدل EAV نمی‌توانیم صحت دیتا را تضمین کنیم؛ زیرا امکان تعریف کلید خارجی را نخواهیم داشت.
بنابراین بهتر است تا حد امکان از مدل EAV استفاده نشود؛ مگر اینکه در شرایطی خاص، مجبور به استفاده‌ی از آن باشید. به عنوان مثال برنامه‌ی شما قرار است قابلیت ایمپورت هر نوع فایل CSV را داشته باشد. هر فایل هم ممکن است به تعداد نامشخصی، یکسری ستون را داشته باشد. در این شرایط می‌توانید با در نظر گرفتن موارد فوق، از مدل مطرح شده استفاده کنید.
یکی از مهمترین خصوصیات CLR این است که نوع‌ها، ایمن هستند و همواره می‌داند که هر شیء از چه نوعی است. برای اثبات این ادعا می‌توانید متد GetType را صدا بزنید تا به شما بگوید این شیء از چه نوعی است. متد GetType قابلیت رونویسی ندارد و به همین علت می‌توانید مطمئن باشید که خروجی برگشتی دستکاری نشده است.
یکی از نیازهای طراحان این است که مرتبا نیاز به تبدیل نوع‌ها را به یکدیگر دارند. CLR به شما اجازه میدهد که هر آبجکتی را به نوع مربوط به خودش یا والدینش تبدیل کنید. بسته به زبانی که انتخاب می‌کنید، این تبدیل شکل متفاوتی دارد و در سی شارپ نیاز به سینتکس خاصی نیست.
سی شارپ برای تبدیل یک شیء به نوع‌های والدش، نیازی به ذکر نوع ندارد ولی اگر قرار است از سمت والد به سمت فرزند Cast شود نیاز است که صریحا نوع آن را اعلام کنید. در این روش اگر نوع تبدیلات با شیء ما سازگاری نداشته باشد، در زمان اجرا، با خطای
یکی از نیازهای طراحان این است که مرتبا نیاز به تبدیل نوع‌ها را به یکدیگر دارند. CLR به شما اجازه میدهد که هر آبجکتی را به نوع مربوط به خودش یا والدینش تبدیل کنید. بسته به زبانی که انتخاب می‌کنید، این تبدیل شکل متفاوتی دارد و در سی شارپ نیاز به سینتکس خاصی نیست.
سی شارپ برای تبدیل یک شیء به نوع‌های والدش، نیازی به ذکر نوع ندارد ولی اگر قرار است از سمت والد به سمت فرزند Cast شود نیاز است که صریحا نوع آن را اعلام کنید. در این روش اگر نوع تبدیلات با شیء ما سازگاری نداشته باشد، در زمان اجرا، با خطای
InvalidCastExceptio
internal class Employee {
...
}
public sealed class Program {
public static void Main() {
// بدون ذکر نام والد تبدیل صورت میگیرد
Object o = new Employee();
// برای تبدیل والد به یکی از مشتقات آن نیاز است
// نوع آن به طور صریح ذکر گردد
// در بعضی زبان‌های مثل ویژوال بیسیک نیازی به ذکر آن نیست
Employee e = (Employee) o;
}
} استفاده از کلمات as و is در تبدیلات
یکی دیگر از روش‌های امن برای cast کردن اشیاء، استفاده از کلمه‌ی کلیدی is هست. این عبارت چک میکند که آیا شیء مورد نظر، از نوع تبدیلی ما پشتیبانی میکند یا خیر؛ اگر true بازگرداند به این معنی است که پشتیبانی میشود و در حین cast کردن با خطایی روبرو نمی‌شویم.
Object o = new Object(); Boolean b1 = (o is Object); // b1 is true. Boolean b2 = (o is Employee); // b2 is false.
پی نوشت :در این بررسی اگر شیء نال باشد، مقدار برگشتی همیشه false است. چون به هیچ نوعی قابل تبدیل نیست.نحوه‌ی استفاده‌ی از کلمه کلیدی is در این تبدیل به شکل زیر است:
if (o is Employee)
{
Employee e = (Employee) o;
} برای بهبود کد بالا، سی شارپ کلمه‌ی کلیدی as را ارائه میکند. کلمه کلیدی as باعث میشود اگر شیء به آن نوع قابل تبدیل باشد، ارجاعی صورت بگیرد؛ در غیر این صورت مقدار نال بازگشت داده میشود. شاید شما بگویید که در خط بعدی ما نیز دوباره مجددا یک عبارت شرطی داریم و دوباره داریم عمل تاییدیه را انجام می‌دهیم. ولی باید گفت این if به مراتب هزینه‌ی کمتری نسبت به بررسی‌های تبدیل یا Cast به شیوه‌ی بالاست.
Employee e = o as Employee;
if (e != null) {
.....
} فضاهای نام و اسمبلی ها
همانطور که مطلع هستید، فضاهای نام به ما این اجازه را می‌دهند تا نوع‌ها را به صورت منطقی گروه بندی کنیم تا دسترسی به آنان راحت‌تر باشد. برای مثال مطمئنا با نگاه به اسم فضای نام
System.Text
public sealed class Program {
public static void Main() {
System.IO.FileStream fs = new System.IO.FileStream(...);
System.Text.StringBuilder sb = new System.Text.StringBuilder();
}
} using System.IO; // Try prepending "System.IO."
using System.Text; // Try prepending "System.Text."
public sealed class Program {
public static void Main() {
FileStream fs = new FileStream(...);
StringBuilder sb = new StringBuilder();
}
} موقعیکه شما نوعی را در یک فضای نام استفاده می‌کنید، این نوع به ترتیب بررسی میکند که نوع، در کدام فضای نام و کدام اسمبلی مورد استفاده قرار گرفته است. این اسمبلی‌ها شامل FCL و اسمبلی‌های خارجی است که به آن لینک کرده‌اید. حال ممکن است این سؤال پیش بیاید که ممکن است نام دو نوع، در دو فضای نام متفاوت، یکی باشد و در یک جا مورد استفاده قرار گرفته‌اند. چگونه می‌توان تشخیص داد که کدام نوع، متعلق به دیگری است؟ نظر مایکروسافت این است که تا می‌توانید سعی کنید از اسامی متفاوت استفاده کنید. ولی در بعضی شرایط این مورد ممکن نیست. به همین علت باید هر دو کلاس یا به طور کامل، به همراه فضای نام نوشته شوند؛ یا اینکه یکی از آنها بدین شکل باشد و فضای نام نوع دیگر، با using صدا زده شود.
در مثال زیر ما دو نوع را با نام Widget داریم که در دو فضای نام Microsoft و Dotnettips وجود دارند:
using Microsoft;
using Dotnettips ;
public sealed class Program {
public static void Main() {
Widget w = new Widget();// An ambiguous reference
}
} 'Widget' is an ambiguous reference between 'Microsoft.Widget' and 'Dotnettips.Widget
using Microsoft;
using Dotnettips;
public sealed class Program {
public static void Main() {
Dotnettips.Widget w = new Dotnettips.Widget(); // Not ambiguous
}
} using Microsoft;
using Dotnettips;
using DotnettipsWidget = Dotnettips.Widget;
public sealed class Program {
public static void Main() {
DotnettipsWidget w = new DotnettipsWidget (); // No error now
}
} - HTTP.sys requires .NET 5 and Windows 10 Build 19529 or later.
- IIS requires .NET 5 and Windows 10 Build 20241 or later.
از زمان ارائه‌ی نگارش 72 مرورگر chrome، قابلیت‌های استفاده از ES10، میسر شده‌است. برای اینکه از شماره نگارش مرورگر خود مطلع شوید، کافیست به منوی Help و سپس بر روی گزینه‌ی About Google Chrome کلیک کنید تا شماره‌ی نسخه‌ی نصبی بر روی سیستم شما مشخص شود:
Symbol.prototype.description: بوسیله ساختن یک متغیر از نوع Symbol میتوانیم توضیحاتی را برای استفاده‌ی خطایابی آینده کد استفاده کنیم:
و اکنون میتوانیم با فراخوانی این تابع بدون نیاز به تابعی برای compare نمودن، مرتب سازی المنتها را انجام دهیم:
تابع ()flat : امکان یکی شدن همه آرایه‌های زیرمجموعه (sub-array) مجموعه را در یک آرایه جدید فراهم میکند و با استفاده از depth، سطح ادغام آرایه را مشخص میکنیم (عملکرد این تابع بصورت بازگشتی میباشد) و سینتکس استفاده از این تابع بشکل زیر است:
var newArray=Array.flat([depth])
بطور مثال:
var arr1 = [1, 2, [3, 4]]; arr1.flat(); // [1, 2, 3, 4] var arr2 = [1, 2, [3, 4, [5, 6]]]; arr2.flat(); // [1, 2, 3, 4, [5, 6]] var arr3 = [1, 2, [3, 4, [5, 6]]]; arr3.flat(2); // [1, 2, 3, 4, 5, 6]
Array.flatMap : سبب نگاشت المنتها با تابع تعریف شده‌ی برای این متد میشود. سپس نتیجه در آرایه‌ای جدید برگشت داده میشود. این تابع عملکردی شبیه به انجام تابع map و سپس اجرای تابع ()flat با عمق 1 را دارد:
// Let's say we want to remove all the negative numbers and split the odd numbers into an even number and a 1
let a = [5, 4, -3, 20, 17, -33, -4, 18]
// |\ \ x | | \ x x |
// [4,1, 4, 20, 16, 1, 18]
a.flatMap( (n) =>
(n < 0) ? [] :
(n % 2 == 0) ? [n] :
[n-1, 1]
)
// expected output: [4, 1, 4, 20, 16, 1, 18] ()Object.fromEntries : یک لیست را که بصورت key-value تعریف شده باشد، به یک آبجکت تبدیل میکند. شیء دریافتی این تابع باید از نوع Array و یا map باشد:
const entries = new Map([
['foo', 'bar'],
['baz', 42]
]);
const obj = Object.fromEntries(entries);
console.log(obj);
// expected output: Object { foo: "bar", baz: 42 } ()String.trimStart : تابعی برای حذف کردن فضای خالی سمت چپ یک رشته میباشد. نام مستعار دیگر این تابع () trimStart است:
var greeting = ' Hello world! '; console.log(greeting); // expected output: " Hello world! "; console.log(greeting.trimStart()); // expected output: "Hello world! ";
()String.trimEnd : تابعی برای حذف کردن فضای خالی سمت راست یک رشته میباشد و نام مستعار دیگر این تابع () trimRight است:
var greeting = ' Hello world! '; console.log(greeting); // expected output: " Hello world! "; console.log(greeting.trimEnd()); // expected output: " Hello world!";
Optional Catch Binding : توسط آن توانایی تعریف بلاک try/catch را بدون نیاز به قرار دادن پارامتری برای catch داریم (گاهی نیاز به استفاده‌ی از متغیری که برای خطای رخ داده شده، ارائه میشود نیست؛ چرا باید آن را تعریف کنیم ؟!)
try {
throw new Error('Error');
} catch (error) {
// do stuff
} تبدیل میشود به:
try {
throw new Error('Error');
} catch { // removed parameter to catch block
console.log('Got an error!');
} const symbol = Symbol('My Symbol!');
console.log(symbol.toString()); // Symbol(My Symbol!)
console.log(symbol.description); // My Symbol! Function.prototype.toString() Revision : پیاده سازی جدیدی از تابع ()toString میباشد. در صورتیکه توسط یک تابع فراخوانی شود کد آن را برگشت میدهد:
// User-defined function object
// This prints "function () { console.log('My Function!'); }"
console.log(function () { console.log('My Function!'); }.toString());
// Build-in function object
// This prints "function parseInt() { [native code] }"
console.log(Number.parseInt.toString());
// Bound function object
// This prints "function () { [native code] }"
console.log(function () { }.bind(0).toString());
// Built-in callable function object
// This prints "function Symbol() { [native code] }"
console.log(Symbol.toString());
// Dynamically generated function object #1
// This prints "function anonymous() {}" (using V8 engine)
console.log(Function().toString());
// Dynamically generated function object #2
// This prints the followng (using V8 engine):
// function () { return __generator(this, function (_a) {
// return [2 /*return*/];
// }); }
console.log(function* () { }.toString());
// This throws a TypeError: "Function.prototype.toString requires that 'this' be a Function"
Function.prototype.toString.call({}); ()Array.sort : مرتب کردن عناصر یک آرایه را انجام میدهد. پیش‌تر برای مرتب سازی یک آرایه، کدی را مانند زیر داشتیم:
var numbers = [4, 2, 5, 1, 3];
numbers.sort(function(a, b) {
return a - b;
});
console.log(numbers);
// [1, 2, 3, 4, 5]
ES2015یا در
let numbers = [4, 2, 5, 1, 3];
numbers.sort((a, b) => a - b);
console.log(numbers);
// [1, 2, 3, 4, 5] var months = ['March', 'Jan', 'Feb', 'Dec']; months.sort(); console.log(months); // expected output: Array ["Dec", "Feb", "Jan", "March"] var array1 = [1, 30, 4, 21, 100000]; array1.sort(); console.log(array1); // expected output: Array [1, 100000, 21, 30, 4]