نظرات مطالب
کاربرد Mixins در Vue.js
یک نکته‌ی تکمیلی: آشنایی با vue-property-decorator در vuejs

اگر با Angular آشنایی داشته باشید، میدانید که برای نوشتن کامپوننت از @Component استفاده می‌کنیم. یعنی با استفاده از decoratorها می‌توانیم کامپوننتهای پیچیده‌ای را بنویسیم.  در پروژه‌های vue.js نیز کتابخانه مشابهی وجود دارد که کار نوشتن کامپوننت‌ها را ساده میکند؛ مانند کتابخانه vue-property-decorator که سورس گیت هاب آن در اینجا  قرار دارد. برای کار با آن ابتدا کتابخانه‌های vue-class-component و vue-property-decorator را به پروژه‌ی خود از طریق دستور زیر اضافه می‌کنیم:
npm install vue-class-component vue-property-decorator --save-dev
برای نوشتن کامپوننت با استفاده از  type-script ابتدا باید کلاسهای مورد نظر را import کنید و کامپوننت را از Vue مشتق کنید:
<template>
  <div>
    <p>Long-form v-model example</p>
    <input :value="myDataProperty" @input="updateMyProperty($event)"/>
  </div>
</template>

<script>
import Vue from 'vue'
import { Component } from 'vue-property-decorator'

@Component
export default class App extends Vue {
  // Data property
  myDataProperty: string;

  // Lifecycle hook
  mounted () {
    this.myDataProperty = 'Boop'
  }

  // Component method
  updateMyProperty ($event) {
    this.myDataProperty = $event.target.value
  }
}
</script>
همانطورکه مشاهده می‌کنید، مانند Angular برای تعریف کامپوننت از @Component استفاده می‌کنیم. @Component(componentConfig) شامل تنظیماتی هست که می‌توانید آن را نیز به کامپوننت مورد نظر اعمال کنید :
@Component({ name: 'App', components: { AppModal } })
که در اینجا نام کامپوننت و کامپوننت‌های استفاده شده در آن را تعریف کردیم.
در این کتابخانه، decoratorهای دیگری نیز برای استفاده وجود دارند؛ شامل:
@Prop
@PropSync
@Provide
@Model
@Watch
@Inject
@Provide
@Emit
به عنوان مثال در صورتیکه بخواهیم در کامپوننت فوق از prop استفاده کنیم، به صورت زیر می‌باشد:
import { Vue, Component, Prop } from 'vue-property-decorator'

@Component
export default class YourComponent extends Vue {
  @Prop(Number) readonly propA: number | undefined
  @Prop({ default: 'default value' }) readonly propB!: string
  @Prop([String, Boolean]) readonly propC: string | boolean | undefined
}
که در واقع این کد، معادل کد جاواسکریپتی هست که بدون استفاده از این کتابخانه می‌نویسیم:
export default {
  props: {
    propA: {
      type: Number
    },
    propB: {
      default: 'default value'
    },
    propC: {
      type: [String, Boolean]
    }
  }
}
مسیرراه‌ها
SQL Server
آخرین تاریخ بروزرسانی 93/10/21


SQL Server 2005

SQL Server 2008

SQL Server 2012

SQL Serve 2014


مطالب
PowerShell 7.x - قسمت نهم - آشنایی با Crescendo
همانطور که در ابتدای این سری نیز اشاره شد، یکی از ویژگی‌های منحصربه‌فرد PowerShell، طراحی شیءگرای آن است، به‌طوریکه خروجی cmdletهای آن، به صورت آبجکت هستند. همچنین، در PowerShell امکان اجرای کامندهای native نیز وجود دارد. به عنوان مثال اگر کامند زیر را وارد کنید: 
git log --oneline
خروجی، همانطوری که در دیگر shellها انتظار میرود، نمایش داده خواهد شد؛ یعنی به صورت string. همچنین امکان intellisense را نیز برای پارامترهای کامند موردنظر نخواهیم داشت؛ چون در اصل، به اصطلاح یک legacy command است و نه یک cmdlet. برای بهره بردن از امکانات PowerShell میتوانیم این نوع کامندها را توسط یک wrapper به cmdlet تبدیل کنیم، اما آپدیت نگه‌داشتن این wrapper و نوشتن آن فرآیند سختی است. برای سهولت انجام اینکار، یک فریم‌ورک تحت عنوان Crescendo توسط مایکروسافت ارائه شده است.
یک مثال
فرض کنید میخواهیم کامند git log را به همراه تعدادی از دستورات آن به یک PowerShell cmdlet تبدیل کنیم؛ برای اینکار ابتدا نیاز است ماژول عنوان شده را نصب کنیم: 
Install-Module -Name Microsoft.PowerShell.Crescendo
بعد از نصب ماژول فوق، یکسری cmdlet به مجموعه کامندهای PowerShell اضافه خواهند شد. یکی از این کامندها New-CrescendoCommand است. با کمک این کامند، فایل JSON موردنیاز Crescendo را میتوانیم تولید کنیم: 
$Configuration = @{
    '$schema' = "https://aka.ms/PowerShell/Crescendo/Schemas/2021-11"
    Commands  = @()
}
$parameters = @{
    Verb = "Get"
    Noun = "GitLog"
    OriginalName = "git"
}
$Configuration.Commands += New-CrescendoCommand @parameters

$Configuration | ConvertTo-Json -Depth 3 | Out-File ./git-ps.json
در اینجا تعیین کرده‌ایم که کامندی که میخواهیم برایمان تولید شود، چه ویژگی‌هایی باید داشته باشد. به عنوان مثال Verb آن Get و Noun آن باید GitLog باشد (براساس استانداری که مایکروسافت برای نامگذاری cmdletها پیشنهاد میدهد). در نهایت میتوانیم به صورت Get-GitLog از آن استفاده کنیم. همچنین legacy command اصلی که میخواهیم برای آن cmdlet ایجاد کنیم نیز توسط OriginalName تعیین شده‌است. لازم به ذکر است که در ویندوز باید مسیر کامل آن را وارد کنید. سپس با اجرای دستورات فوق، خروجی زیر برایمان تولید خواهد شد: 
{
  "Commands": [
    {
      "Verb": "Get",
      "Noun": "GitLog",
      "OriginalName": "git",
      "OriginalCommandElements": null,
      "Platform": [
        "Windows",
        "Linux",
        "MacOS"
      ],
      "Elevation": null,
      "Aliases": null,
      "DefaultParameterSetName": null,
      "SupportsShouldProcess": false,
      "ConfirmImpact": null,
      "SupportsTransactions": false,
      "NoInvocation": false,
      "Description": null,
      "Usage": null,
      "Parameters": [],
      "Examples": [],
      "OriginalText": null,
      "HelpLinks": null,
      "OutputHandlers": null
    }
  ],
  "$schema": "https://aka.ms/PowerShell/Crescendo/Schemas/2021-11"
}
نکته: دقت داشته باشید که schema$ باید درون single quote نوشته شود؛ چون در غیراینصورت، key آن درون فایل تولید شده، خالی خواهد بود: 
"": "https://aka.ms/PowerShell/Crescendo/Schemas/2021-11",
با کمک این schema درون Visual Studio Code امکان Intelisense را نیز خواهیم داشت: 


اکنون باید این فایل Configuration را به Crescendo معرفی کنیم تا cmdlet را برایمان تولید کند. اینکار را توسط Export-CrescendoModule انجام خواهیم داد: 

Export-CrescendoModule -Configuration ./git-ps.json -ModuleName ./git-ps.psm1

با اجرای دستور فوق، فایل‌های git.psm1 و همچنین git.psd1 تولید خواهند شد. نیاز به بررسی فایل‌های جنریت شده نیست؛ چون تنها جایی که با آن باید در ارتباط باشیم، همان فایل JSON ابتدای بحث است که در ادامه آن را بررسی خواهیم کرد. اما قبل از آن اجازه دهید ماژول تولید شده را Import کنیم و دستور Get-GitLog را وارد کنیم: 

PP /> Import-Module ./git-ps.psd1
PS /> Get-GitLog

usage: git [-v | --version] [-h | --help] [-C <path>] [-c <name>=<value>]
           [--exec-path[=<path>]] [--html-path] [--man-path] [--info-path]
           [-p | --paginate | -P | --no-pager] [--no-replace-objects] [--bare]
           [--git-dir=<path>] [--work-tree=<path>] [--namespace=<name>]
           [--super-prefix=<path>] [--config-env=<name>=<envvar>]
           <command> [<args>]

These are common Git commands used in various situations:

start a working area (see also: git help tutorial)
   clone     Clone a repository into a new directory
   init      Create an empty Git repository or reinitialize an existing one

work on the current change (see also: git help everyday)
   add       Add file contents to the index
   mv        Move or rename a file, a directory, or a symlink
   restore   Restore working tree files
   rm        Remove files from the working tree and from the index

examine the history and state (see also: git help revisions)
   bisect    Use binary search to find the commit that introduced a bug
   diff      Show changes between commits, commit and working tree, etc
   grep      Print lines matching a pattern
   log       Show commit logs
   show      Show various types of objects
   status    Show the working tree status

grow, mark and tweak your common history
   branch    List, create, or delete branches
   commit    Record changes to the repository
   merge     Join two or more development histories together
   rebase    Reapply commits on top of another base tip
   reset     Reset current HEAD to the specified state
   switch    Switch branches
   tag       Create, list, delete or verify a tag object signed with GPG

collaborate (see also: git help workflows)
   fetch     Download objects and refs from another repository
   pull      Fetch from and integrate with another repository or a local branch
   push      Update remote refs along with associated objects

'git help -a' and 'git help -g' list available subcommands and some
concept guides. See 'git help <command>' or 'git help <concept>'
to read about a specific subcommand or concept.
See 'git help git' for an overview of the system.

همانطور که مشاهده میکنید، خروجی دستور git، نمایش داده شده‌است. دلیل آن نیز این است که در فایل configuration، هیچ آرگومانی را به عنوان ورودی آن تعیین نکرده‌ایم. برای اضافه کردن آرگومان‌های موردنظر باید پراپرتی OrginalCommandElements را مقدار دهی کنیم: 

"OriginalCommandElements": ["log", "--oneline"],

بنابراین با فراخوانی دستور Get-GitLog، در اصل دستور git log —oneline فراخوانی خواهد شد:  

PS /> Get-GitLog

e9590e8 init

اما تا اینجا نیز خروجی به صورت رشته‌ایی است. برای داشتن یک خروجی Object، باید پراپرتی OutputHandlers را از Configuration، تغییر دهیم: 

"OutputHandlers": [
  {
    "ParameterSetName": "Default",
    "Handler": "$args[0] | ForEach-Object { $hash, $message = $_.Split(' ', 2) ; [PSCustomObject]@{ Hash = $hash; Message = $message } }"
  }
]

در اینجا توسط args$ به خروجی کامند اصلی دسترسی خواهیم داشت. این خروجی را سپس با کمک ForEach-Object، به یک شیء با پراپرتی‌های Hash و Message تبدیل کرده‌ایم. در اینجا فقط میخواستم روال تهیه یک آبجکت را از کامندهایی که خروجی JSON ندارند، نشان دهم؛ اما خوشبختانه توسط پرچم pretty در git log، امکان تهیه‌ی خروجی JSON را نیز داریم: 

git log --pretty=format:'{"commit": "%h", "author": "%an", "date": "%ad", "message": "%s"}'

در نتیجه عملاً نیازی به split کردن نیست و بجای آن میتوانیم به صورت مستقیم، خروجی را توسط ConvertFrom-Json پارز کنیم: 

"OutputHandlers": [
  {
    "ParameterSetName": "Default",
    "Handler": "$args[0] | ConvertFrom-Json"
  }
]

همچنین درون فایل schema با کمک پراپرتی Parameters، امکان تعریف پارامتر را نیز برای کامند Get-GitLog خواهیم داشت. به عنوان مثال میتوانیم فلگ reverse را نیز به کامند اصلی از طریق PowerShell ارسال کنیم: 

"Parameters": [
  {
    "Name": "reverse",
    "OriginalName": "--reverse",
    "ParameterType": "switch",
    "Description": "Reverse the order of the commits in the output."
  }
],

دقت داشته باشیم که با هربار تغییر فایل schema باید توسط دستور Export-CrescendoModule ماژول موردنظر را تولید کنید:

Export-CrescendoModule -Configuration ./git-ps.json -ModuleName ./git-ps.psm1
Import-Module ./git-ps.psd1

در نهایت cmdletمان به این صورت قابل استفاده خواهد بود:

مطالب دوره‌ها
انتقال خواص محاسباتی Entity Framework به ViewModelها توسط AutoMapper
در طی دو مطلب (^ و ^) با نحوه‌ی قرار دادن خواص محاسباتی، درون کلاس‌های مدل‌های بانک اطلاعاتی مورد استفاده‌ی توسط Entity Framework آشنا شدیم. در اینجا قصد داریم این خواص محاسباتی را از کلاس‌های اصلی مدل‌های بانک اطلاعاتی خود خارج و به ViewModelها منتقل کنیم؛ چون اساسا هدف از این نوع خواص ویژه، ارائه اطلاعات نمایشی است به کاربر و نه ذخیره سازی آن‌ها در بانک اطلاعاتی.


مدل‌ها و تنظیمات برنامه

مدل‌ها و تنظیمات مورد استفاده‌ی در مثال جاری، با مدل‌های مطلب «لغو Lazy Loading در حین کار با AutoMapper و Entity Framework» یکی است. فقط ViewModel مورد استفاده اینبار یک‌چنین ساختاری را دارد:
public class UserViewModel
{
    public int Id { set; get; }
    public string CustomName { set; get; }
    public int PostsCount { set; get; }
}
در  اینجا می‌خواهیم در حین نگاشت اطلاعات جدول کاربران بانک اطلاعاتی به UserViewModel :
 - خاصیت CustomName از جمع نام و سن شخص تشکیل شود.
 - خاصیت PostsCount بیانگر جمع مطالب ارسالی آن شخص باشد.


نگاشت‌های AutoMapper می‌توانند حاوی توابع تجمعی نیز باشند

برای حل مساله‌ی فوق تنها کافی است نگاشت ذیل را تهیه کنیم:
public class TestProfile : Profile
{
    protected override void Configure()
    {
        this.CreateMap<User, UserViewModel>()
            .ForMember(dest => dest.CustomName,
                       opt => opt.MapFrom(src => src.Name + "[" + src.Age + "]"))
             .ForMember(dest => dest.PostsCount,
                        opt => opt.MapFrom(src => src.BlogPosts.Count()));
    }
 
    public override string ProfileName
    {
        get { return this.GetType().Name; }
    }
}
در این نگاشت عنوان شده‌است که اطلاعات CustomName را مطابق فرمول خاص جمع نام شخص و سن او تهیه کن. همچنین مقدار PostsCount، باید از جمع تعداد مطالب ارسالی او تشکیل شود.


کوئری نهایی استفاده کننده از تنظیمات نگاشت تهیه شده

در ادامه متدهای Project To را جهت استفاده‌ی از تنظیمات نگاشت فوق بکار می‌گیریم:
using (var context = new MyContext())
{
    var user1 = context.Users
                       .Project()
                       .To<UserViewModel>()
                       .FirstOrDefault();
 
    if (user1 != null)
    {
        Console.Write(user1.CustomName);
        Console.Write(user1.PostsCount);
    }
}
این کوئری یک چنین خروجی SQL ایی را به همراه دارد:
                SELECT
                    [Limit1].[Id] AS [Id],
                    [Limit1].[C1] AS [C1],
                    [Limit1].[C2] AS [C2]
                    FROM ( SELECT TOP (1)
                        [Project1].[Id] AS [Id],
                        CASE WHEN ([Project1].[Name] IS NULL) THEN N'' ELSE [Project1].[Name] END
                     + N'[' +  CAST( [Project1].[Age] AS nvarchar(max)) + N']' AS [C1],
                        [Project1].[C1] AS [C2]
                        FROM ( SELECT
                            [Extent1].[Id] AS [Id],
                            [Extent1].[Name] AS [Name],
                            [Extent1].[Age] AS [Age],
                            (SELECT
                                COUNT(1) AS [A1]
                                FROM [dbo].[BlogPosts] AS [Extent2]
                                WHERE [Extent1].[Id] = [Extent2].[UserId]) AS [C1]
                            FROM [dbo].[Users] AS [Extent1]
                        )  AS [Project1]
                    )  AS [Limit1]
همانطور که مشاهده می‌کنید، تنظیمات نگاشت تهیه شده (نحوه‌ی تهیه‌ی نام و جمع تعداد مطالب شخص) به SQL ترجمه شده‌اند.


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
مطالب
Pipeها در Angular 2 – قسمت سوم – Pipeهای Pure و Impure
 در قسمت قبل بیان شد که Angular برای اعمال Pipe بر روی Template expressions باید تمامی رخدادهای برنامه را تحت نظر قرار داده و با مشاهده‌ی هر تغییری بر روی عبارت ورودی Pipe، فراخوانی Pipe را آغاز کند. از جمله این رخدادها می‌توان به رخدادهای mouse move، timer tick، server response و فشرده شدن کلیدهای ماوس و یا کیبورد اشاره کرد. واضح است که بررسی تغییرات عبارت در این همه رخداد می‌تواند مخرب باشد و بر روی کارآئی (Performance) تاثیر منفی خواهد گذاشت. اما Angular برای حل این مشکل و همچنین هنگام مشاهده سریع تغییرات هنگام استفاده از Pipeها، الگوریتم‌های سریع و ساده‌ای در نظر گرفته است که آن‌ها را در این بخش مورد برسی قرار خواهیم داد.


Pipeهای Pure و Impure

Pipeها کلا در دو دسته‌ی Pure و Impure قرار می‌گیرند. هنگام ساخت Pipe سفارشی در صورتیکه نوع Pipe مشخص نشود، به صورت پیش فرض از نوع Pure خواهد بود. برای تعریف Pipeهایی از نوع Impure کافی است در متادیتای Pipe@، پرچم Pure را به مقدار false تنظیم کنید.
@Pipe({ name: 'impurePipe', pure: false })
تفاوت این Pipeها در زمان فراخوانی دوباره آنها است.


Pure Pipe

این نوع Pipeها تنها زمانی فراخوانی مجدد می‌شوند که یک تغییر محض (Pure Change) بر روی عبارت ورودی آنها رخ دهد. هر نوع تغییری بر روی عبارات ورودی از جنس string ، number ، Boolean ، Symbol و عبارات اولیه، یا هرنوع تغییری در ارجاع یک شیء مانند  Date ، Array ، Function و Object نیز تغییر محض محسوب می‌شود. به عنوان مثال هیچکدام از تغییرات زیر یک تغییر محض محسوب نمی‌شوند:
numbers.push(10);
obj.name = ‘javad’;
زیرا با اضافه شدن عنصری به یک آرایه یا تغییر خصوصیتی از یک شیء، باعث تغییری در ارجاع آنها نمی‌شود و همانطور که اشاره شد، در عبارات از نوع آرایه و Object، فقط تغییر در ارجاع آن‌ها یک تغییر محض محسوب می‌شود.
حالا می‌توان به این نتیجه رسید که اضافه شدن مقداری به آرایه یا به‌روزرسانی یک property از object، باعث فراخوانی مجدد Pure Pipe نخواهد نشد. شاید این نوع از Pipeها محدود کننده باشند، اما بسیار سریع هستند (برسی تغییر در ارجاع یک شیء بسیار سریعتر از بررسی کامل یک شیء، صورت می‌گیرد).


Impure Pipe

این نوع Pipeها در اغلب رخدادهای کامپوننت از جمله فشره شدن کلید یا حرکت ماوس و رخدادهای دیگر فراخوانی مجدد می‌شوند. با در نظر گرفتن این نگرانی، هنگام پیاده سازی این نوع Pipeها باید مراقب بود؛ زیرا این نوع Pipeها با اجرای طولانی خود می‌توانند رابط کاربری شما را نابود کنند. برای درک کامل تفاوت این دو نوع از Pipeها مثالی را دنبال می‌کنیم.

مثال: قصد داریم Pipe سفارشی را پیاده سازی کنیم تا آرایه‌ای از اعداد را دریافت و فقط اعداد زوج را فیلتر کرده و نمایش دهد.
برای این منظور یک فایل جدید را با نام even-numbers.pipe.ts با محتویات زیر ایجاد می‌کنیم: 
import { Pipe, PipeTransform } from '@angular/core';

@Pipe({
  name: 'evenNumbers'
})
export class EvenNumbersPipe implements PipeTransform {
  transform(numbers: Array<number>): Array<number> {
    var x=numbers.filter(r => r % 2 == 0);
    return x;
  }
}
همانطور که مشخص است این Pipe در متد transform، آرایه‌ای از اعداد را دریافت کرده و فقط اعداد زوج را بازگشت می‌دهد. حالا باید Pipe تعریف شده خود را در AppModule در قسمت declares تعریف کنیم.
// . . .
import { EvenNumbersPipe } from './pipes/even-numbers.pipe'
@NgModule({
  declarations: [
    . . .
    EvenNumbersPipe
  ],
 . . .
})
export class AppModule { }

سپس در کامپوننت مورد نظر خود متغیری را به نام numbers از نوع آرایه، با مقدار اولیه‌ی اعداد از یک تا ده، تعریف می‌کنیم:
numbers: Array<number> = [1,2,3,4,5,6,7,8,9,10];
برای نمایش این اعداد در رابط کاربری تگ‌های زیر را به قالب کامپوننت خود اضافه می‌کنیم:
<h1>All numbers</h1>
<span *ngFor="let number of numbers">
  {{number}}
</span>
همچنین با استفاده از تگ‌های زیر یک input برای اضافه کردن مقدار جدید به آرایه درنظر می‌گیریم:
<p>
  <input type="text" #number />
  <input type="button" (click)="numbers.push(number.value)" value="Add number"/>
</p>

تگ‌های زیر را نیز برای اعمال Pipe نمایش اعداد زوج، به قالب کامپوننت اضافه می‌کنیم:
<h1>even numbers</h1>
<span *ngFor="let number of numbers | evenNumbers">
  {{number}}
</span>
بعد از اجرای برنامه، یک عدد جدید زوج را به آرایه اضافه کنید. متوجه خواهید شد با اینکه لیست اعداد در قسمت All numbers به‌روز می‌شوند، ولی Pipe، متوجه تغییری بر روی آرایه نشده‌است و همچنان اعداد قبلی را نمایش می‌دهد. دلیل این امر همانطور که قبلا نیز اشاره شد، بخاطر Pure بودن Pipe و عدم فراخوانی مجدد این نوع Pipe‌ها در زمان اضافه شدن مقداری به آرایه یا تغییری در خصوصیت یک شیء است.

برای حل این مشکل، هنگام اضافه شدن عدد به آرایه، اگر ارجاع آرایه را تغییر دهیم، Pure Pipe متوجه تغییرات خواهد شد و لیست اعداد را به‌روز رسانی می‌کند (تغییر در ارجاع یک شیء، از نوع تغییرات محض است):
<p>
  <input type="text" #number />
  <input type="button" (click)="numbers = numbers.concat(number.value)" value="Add number"/>
</p>
با تغییر نحوه اضافه شدن عنصر به آرایه به شکل بالا خواهیم دید که با افزودن اعداد جدید، لیست اعداد زوج نیز در لحظه اعمال خواهند شد. این راه‌حل همیشه کارآمد نخواهد بود. همیشه تشخیص محل اضافه شدن عنصر به آرایه در برنامه کار ساده‌ای نیست تا در آنجا ارجاع آرایه را نیز تغییر دهیم. راه‌حل، استفاده از Impure Pipe است. کافی است متادیتای Pipe@ را هنگام تعریف به شکل زیر تغییر دهید:
@Pipe({
  name: 'evenNumbers',
  pure: false
})
export class EvenNumbersPipe implements PipeTransform {
   //…
}

کسانیکه با Angular 1.x آشنایی دارند، شاید اکنون متوجه این شده‌اند که چرا در Angular به مشابه Angular 1.x دیگر خبری ازfilter و orderBy نیست. با توجه به اینکه این دو فیلتر فقط با عبارات از نوع object سروکار داشتند، پیاده‌سازی آنها فقط با Impure Pipeها امکان پذیر بود و با توجه به اینکه Impure Pipeها در هر بار چرخه تغییرات کامپوننت اجرا خواهند شد، باعث کندی در صفحات خواهند شد. 
نظرات مطالب
شروع به کار با EF Core 1.0 - قسمت 5 - استراتژهای تعیین کلید اصلی جداول و ایندکس‌ها
ساده شدن امکان تعریف ایندکس‌ها با Attributes از EF-Core 5x

ویژگی جدید Index که در اسمبلی Microsoft.EntityFrameworkCore.Abstractions واقع شده‌است، امکان تعریف انواع و اقسام ایندکس‌ها را میسر می‌کند. این ویژگی باید به خود کلاس اعمال شود و نه تک تک خواص. چند مثال:
الف) تعریف ایندکس بر روی خاصیت Url یک کلاس
[Index(nameof(Url))]
public class Blog
{
    public int BlogId { get; set; }
    public string Url { get; set; }
}
که امکان تعریف نام سفارشی آن نیز میسر است:
[Index(nameof(Url), Name = "Index_Url")]

ب) ایندکس‌های ترکیبی
[Index(nameof(FirstName), nameof(LastName))]
public class Person
{
    public int PersonId { get; set; }
    public string FirstName { get; set; }
    public string LastName { get; set; }
}

ج) ایندکس‌های منحصربفرد
[Index(nameof(Url), IsUnique = true)]
public class Blog
{
    public int BlogId { get; set; }
    public string Url { get; set; }
}
نظرات مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 20 - بررسی تغییرات فیلترها
- دقیقا مشابه AddHeaderAttribute مطلب جاری است (موارد تعریف و کاربرد AddHeaderAttribute را در صفحه جاری جستجو کنید ).
- یک مثال دیگر:
تعریف یک فیلتر سفارشی با دریافت دو پارامتر رشته‌ای و یک اینترفیس در سازنده‌ی آن:
    public class CustomActionFilterAttribute : Attribute, IActionFilter
    {
        private readonly string _param1;
        private readonly string _param2;
        private readonly IJob _job;

        public CustomActionFilterAttribute(string param1, string param2, IJob job)
        {
            _param1 = param1;
            _param2 = param2;
            _job = job;
        }

        public void OnActionExecuted(ActionExecutedContext context)
        {
            throw new NotImplementedException();
        }

        public void OnActionExecuting(ActionExecutingContext context)
        {
            throw new NotImplementedException();
        }
    }
این اینترفیس هم به صورت زیر تعریف شده‌است:
    public interface IJob
    {
        void Start();
    }

    public class Job1 : IJob
    {
        public void Start()
        {

        }
    }
و نحوه‌ی تامین وابستگی‌های ترزیق آن، در کلاس آغازین برنامه به صورت ذیل ثبت و معرفی شده‌است:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
      services.AddTransient<IJob, Job1>();

پس از این تنظیمات، روش فراخوانی این فیلتر به صورت ذیل است:
[TypeFilter(typeof(CustomActionFilterAttribute),
                     Arguments = new object[] { "param1Value", "param2Value" })]
public IActionResult About()
{

اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، با رسیدن به مسیر About، مقدار دهی صحیح پارامترهای تزریق شده‌ی به سازنده‌ی فیلتر سفارشی مشخص هستند:

مطالب
پیدا کردن آیتم‌های تکراری در یک لیست به کمک LINQ

گاهی از اوقات نیاز می‌شود تا در یک لیست، آیتم‌های تکراری موجود را مشخص کرد. به صورت پیش فرض متد Distinct برای حذف مقادیر تکراری در یک لیست با استفاده از LINQ موجود است که البته آن‌هم اما و اگرهایی دارد که در ادامه به آن پرداخته خواهد شد، اما باز هم این مورد پاسخ سؤال اصلی نیست (نمی‌خواهیم موارد تکراری را حذف کنیم).

برای حذف آیتم‌های تکراری از یک لیست جنریک می‌توان متد زیر را نوشت:
public static List<T> RemoveDuplicates<T>(List<T> items)
{
return (from s in items select s).Distinct().ToList();
}
برای مثال:
public static void TestRemoveDuplicates()
{
List<string> sampleList =
new List<string>() { "A1", "A2", "A3", "A1", "A2", "A3" };
sampleList = RemoveDuplicates(sampleList);
foreach (var item in sampleList)
Console.WriteLine(item);
}
این متد بر روی لیست‌هایی با نوع‌های اولیه مانند string‌ و int و امثال آن درست کار می‌کند. اما اکنون مثال زیر را در نظر بگیرید:
public class Employee
{
public int ID { get; set; }
public string FName { get; set; }
public int Age { get; set; }
}

public static void TestRemoveDuplicates()
{
List<Employee> lstEmp = new List<Employee>()
{
new Employee(){ ID=1, Age=20, FName="F1"},
new Employee(){ ID=2, Age=21, FName="F2"},
new Employee(){ ID=1, Age=20, FName="F1"},
};

lstEmp = RemoveDuplicates<Employee>(lstEmp);

foreach (var item in lstEmp)
Console.WriteLine(item.FName);
}
اگر متد TestRemoveDuplicates را اجرا نمائید، رکورد تکراری این لیست جنریک حذف نخواهد شد؛ زیرا متد distinct بکارگرفته شده نمی‌داند اشیایی از نوع کلاس سفارشی Employee را چگونه باید با هم مقایسه نماید تا بتواند موارد تکراری آن‌ها را حذف کند.
برای رفع این مشکل باید از آرگومان دوم متد distinct جهت معرفی وهله‌ای از کلاسی که اینترفیس IEqualityComparer را پیاده سازی می‌کند، کمک گرفت.
public static IEnumerable<TSource> Distinct<TSource>(this IEnumerable<TSource> source, IEqualityComparer<TSource> comparer);
که نمونه‌ای از پیاده سازی آن به شرح زیر می‌تواند باشد:

public class EmployeeComparer : IEqualityComparer<Employee>
{
public bool Equals(Employee x, Employee y)
{
//آیا دقیقا یک وهله هستند؟
if (Object.ReferenceEquals(x, y)) return true;

//آیا یکی از وهله‌ها نال است؟
if (Object.ReferenceEquals(x, null) ||
Object.ReferenceEquals(y, null))
return false;

return x.Age == y.Age && x.FName == y.FName && x.ID == y.ID;
}

public int GetHashCode(Employee obj)
{
if (Object.ReferenceEquals(obj, null)) return 0;
int hashTextual = obj.FName == null ? 0 : obj.FName.GetHashCode();
int hashDigital = obj.Age.GetHashCode();
return hashTextual ^ hashDigital;
}
}
اکنون اگر یک overload برای متد RemoveDuplicates با درنظر گرفتن IEqualityComparerتهیه کنیم، به شکل زیر خواهد بود:
public static List<T> RemoveDuplicates<T>(List<T> items, IEqualityComparer<T> comparer)
{
return (from s in items select s).Distinct(comparer).ToList();
}
به این صورت متد آزمایشی ما به شکل زیر (که وهله‌ای از کلاس EmployeeComparer‌ به آن ارسال شده) تغییر خواهد کرد:
public static void TestRemoveDuplicates()
{
List<Employee> lstEmp = new List<Employee>()
{
new Employee(){ ID=1, Age=20, FName="F1"},
new Employee(){ ID=2, Age=21, FName="F2"},
new Employee(){ ID=1, Age=20, FName="F1"},
};

lstEmp = RemoveDuplicates(lstEmp, new EmployeeComparer());

foreach (var item in lstEmp)
Console.WriteLine(item.FName);
}
پس از این تغییر، حاصل این متد تنها دو رکورد غیرتکراری می‌باشد.

سؤال: برای یافتن آیتم‌های تکراری یک لیست چه باید کرد؟
احتمالا مقاله "روش‌هایی برای حذف رکوردهای تکراری" را به خاطر دارید. اینجا هم می‌توان کوئری LINQ ایی را نوشت که رکوردها را بر اساس سن، گروه بندی کرده و سپس گروه‌هایی را که بیش از یک رکورد دارند، انتخاب نماید.
public static void FindDuplicates()
{
List<Employee> lstEmp = new List<Employee>()
{
new Employee(){ ID=1, Age=20, FName="F1"},
new Employee(){ ID=2, Age=21, FName="F2"},
new Employee(){ ID=1, Age=20, FName="F1"},
};

var query = from c in lstEmp
group c by c.Age into g
where g.Count() > 1
select new { Age = g.Key, Count = g.Count() };

foreach (var item in query)
{
Console.WriteLine("Age {0} has {1} records", item.Age, item.Count);
}
}


Vote on iDevCenter
نظرات مطالب
آرگومان‌های نامگذاری شده (named arguments/parameters) در C#4
یک نکته‌ی تکمیلی: بهبود جزئی آرگومان‌های نامدار در C# 7.2

تا پیش از C# 7.2، آرگومان‌های نامدار، تنها پس از ذکر آرگومان‌های بدون نام، مجاز بودند. برای مثال اگر امضای متدی به صورت زیر باشد:
public static void Write(int age, string name, string homeTown)
فراخوانی آن به صورت زیر تا C# 7.2 مجاز نبود:
Write(age: 20, "User 1", homeTown: "Tehran");
و باخطای کامپایلر زیر، کامپایل نمی‌شد:
Named argument specifications must appear after all fixed arguments have been specified.
این محدودیت در C# 7.2 برطرف شده‌است؛ به این شرط که موقعیت پارامترها تغییری نکنند و پارامترها دقیقا در همانجایی که قرار است باشند، معرفی شوند.
در این حالت تمام فراخوانی‌های ذیل در C# 7.2 مجاز هستند:
Write(age: 20, name: "User 1", "T1");
Write(age: 21, "User 2", homeTown: "T2");
Write(age: 22, "User 3", "T3");
Write(23, name: "User 4", "T4");
نظرات مطالب
C# 12.0 - Primary Constructors
یک نکته‌ی تکمیلی: در C# 12 می‌توان کلاس‌ها، structها و interfaceهای بدون بدنه داشت!

اگر به متن دقت کرده باشید، یک چنین تعریفی هم در آن هست:
public class MyBaseClass(string s); // no body required
این مورد هم جزو تازه‌های C# 12 است. برای مثال بجای {}class Foo می‌توان نوشت ;class Foo. تمام موارد زیر در C# 12 مجاز هستند:
class Foo;

struct Bar;

interface IFoo;
معمولا از اینترفیس‌های بدون بدنه برای علامتگذاری یک‌سری کلاس‌ها و یافتن ساده‌تر آن‌ها از طریق Reflection استفاده می‌شود.