Top Issues Fixed in Visual Studio 2019 version 16.6.0
- When New Git experience feature flag is enabled, a message will appear in Team Explorer guiding users to the new Git tool window.
- Fix for intermittent UI delay while closing VS when WinForms .NET Core designer is in open state.
- Fixed issues creating projects using type providers, throwing missing method exception at runtime.
- Fixed project creation for .NET framework projects.
- New find in files experience respects options in Tools-Options-Find and Replace pane.
- Fixed a bug where Git repository does not change when closing a Folder and opening a Solution.
- Fixed bug when building iOS app using full debug symbols.
- Added back browing of Mac Distribution provisioning profiles and certificates from Windows.
- Fixed a bug causing Visual Studio 2019 to stop responding when working with Xamarin projects on certain scenarios.
- Added keyboard shortcut for "Copy with Headers" option in SQL Script Results Grid
- SSDT users will now be able to set and view sensitivity properties for all version above SQL Server 2008
- Improve Connection Properties dialog for accessibility users.
- Fixed occasional crashes when using Tested By Code Lens indicator.
- Ensure auto population of text in Find in files is as per legacy behavior.
- Ensure left arrow key behavior in find in files is correct.
- An issue blocking C++ users of the C++20 Ranges library from using algorithms.
As anyone in the .NET community who hasn't been living under a rock will know, there's a lot of exciting things happening with .NET at the moment with the announcement of the open source, cross platform, .NET Core. However, partly due to the very open nature of its evolution, there's been a whole host of names associated with its development - vNext, ASP.NET 5, ASP.NET Core, .NET generations etc.
In this post I'm going to try and clarify some of the naming and terminology surrounding the evolution of the .NET framework. I'll discuss some of the challenges the latest iteration is attempting to deal with and how the latest developments aim to address these.
This is really for those that have seen some of the big announcements but aren't sure about the intricacies of this new framework and how it relates to the existing ecosystem, which was my situation before I really started digging into it all properly!
Hopefully by the end of this article you'll have a clearer grasp of the latest in .NET!
There's two ways to deploy a .NET Core application. There's FDD and SCD. Since TLAs (three letter acronyms) are stupid, that's Framework-dependent and Self-contained. When .NET Core is installed it ends up in C:\program files\dotnet on Windows, for example. In the "Shared" folder there's a bunch of .NET stuff that is, well, shared. There may be multiple folders, as you can see in my folder below. You can have many and multiple installs of .NET Core.
در این نوشتار که به صورت آموزش تصویری ارائه میشود؛ یک سرویس WCF در Visual Studio 2013 ایجاد میکنم، سپس روش استفاده از آنرا در یک برنامه ویندوزی آموزش خواهم داد. در اینجا در نظرگرفته شده است که شما افزونهی Resharper را روی ویژوال استودیوی خود نصب دارید. پس در صورتیکه هنوز به سراغ آن نرفته اید درنگ نکنید و واپسین نگارش آن را دانلود کنید.
در این پروژهی ساده در نظر میگیریم که دو جدول یکی برای اخبار، شامل عنوان، متن خبر و تاریخ ثبت و دسته بندی و دیگری برای نگهداری دستهها در پایگاه داده داریم و میخواهیم سرویسهای مناسب با این دو جدول را بسازیم. با کد زیر، پایگاه دادهی dbTest و جدولهای tblNews و tblCategory در SQL Server 2012 ساخته میشود:
USE [master] GO /****** Object: Database [dbMyNews] Script Date: 2014/01/14 09:46:04 ب.ظ ******/ CREATE DATABASE [dbMyNews] CONTAINMENT = NONE ON PRIMARY ( NAME = N'dbMyNews', FILENAME = N'D:\dbMyNews.mdf' , SIZE = 5120KB , MAXSIZE = UNLIMITED, FILEGROWTH = 1024KB ) LOG ON ( NAME = N'dbMyNews_log', FILENAME = N'D:\dbMyNews_log.ldf' , SIZE = 1024KB , MAXSIZE = 2048GB , FILEGROWTH = 10%) GO USE [dbMyNews] GO /****** Object: Table [dbo].[tblCategory] Script Date: 2014/01/14 09:46:04 ب.ظ ******/ SET ANSI_NULLS ON GO SET QUOTED_IDENTIFIER ON GO CREATE TABLE [dbo].[tblCategory]( [tblCategoryId] [int] IDENTITY(1,1) NOT NULL, [CatName] [nvarchar](50) NOT NULL, [IsDeleted] [bit] NOT NULL, CONSTRAINT [PK_tblCategory] PRIMARY KEY CLUSTERED ( [tblCategoryId] ASC )WITH (PAD_INDEX = OFF, STATISTICS_NORECOMPUTE = OFF, IGNORE_DUP_KEY = OFF, ALLOW_ROW_LOCKS = ON, ALLOW_PAGE_LOCKS = ON) ON [PRIMARY] ) ON [PRIMARY] GO /****** Object: Table [dbo].[tblNews] Script Date: 2014/01/14 09:46:04 ب.ظ ******/ SET ANSI_NULLS ON GO SET QUOTED_IDENTIFIER ON GO CREATE TABLE [dbo].[tblNews]( [tblNewsId] [int] IDENTITY(1,1) NOT NULL, [tblCategoryId] [int] NOT NULL, [Title] [nvarchar](50) NOT NULL, [Description] [nvarchar](max) NOT NULL, [RegDate] [datetime] NOT NULL, [IsDeleted] [bit] NULL, CONSTRAINT [PK_tblNews] PRIMARY KEY CLUSTERED ( [tblNewsId] ASC )WITH (PAD_INDEX = OFF, STATISTICS_NORECOMPUTE = OFF, IGNORE_DUP_KEY = OFF, ALLOW_ROW_LOCKS = ON, ALLOW_PAGE_LOCKS = ON) ON [PRIMARY] ) ON [PRIMARY] TEXTIMAGE_ON [PRIMARY] GO ALTER TABLE [dbo].[tblNews] WITH CHECK ADD CONSTRAINT [FK_tblNews_tblCategory] FOREIGN KEY([tblCategoryId]) REFERENCES [dbo].[tblCategory] ([tblCategoryId]) GO ALTER TABLE [dbo].[tblNews] CHECK CONSTRAINT [FK_tblNews_tblCategory] GO USE [master] GO ALTER DATABASE [dbMyNews] SET READ_WRITE GO
اکنون Visual Studio 2013 را بازکنید سپس روی گزینه New Project کلیک کنید و برابر با نگارهی زیر عمل کنید:
پروژه MyNewsWCFLibrary در راه حل MyNews ساخته میشود. این پروژه به صورت پیشگزیده دارای یک کلاس به نام Service و یک interface به نام IService است. هر دو را حذف کنید و سپس روی نام پروژه راستکلیک کرده، از منوی بازشده گزینهی Add -> New Item را انتخاب کنید. سپس برابر با نگارهی زیر عمل کنید:
در لایهی Service Interface کلیهی روالهای مورد نیاز برای ارتباط با پایگاه داده را میسازیم. پیش از آن باید یک Model برای ارتباط با پایگاه داده ساخته باشیم. برای این کار از پنجره Add New Item و از زیرمجموعه Data، گزینه ADO.NET Entity Data Model را انتخاب کنید و بهسان زیر پیش روید:
در گام پسین روی دکمه New Connection کلیک کنید و رشتهی اتصال به پایگاه دادهی dbMyNews را بسازید. سپس همانند تنظیمات نگارهی زیر ادامه دهید:
در گام پسین گزینهی Entity Framework 6.0 را برگزینید و روی دکمهی Next کلیک کنید.
در پنجره نشان داده شده، جدولهای مورد نیاز را همانند نگارهی زیر انتخاب کرده و روی دکمه Finish کلیک کنید:
در پایان مدل ما همانند نگارهی زیر خواهد بود.
در بخش پسین دربارهی شیوهی دستکاری کلاسهای Entity خواهم نوشت.
Top Functional Programming Languages to Learn in 2024
Functional programming languages encourage a different approach to solving problems, often leading to cleaner and more predictable code. By focusing on pure functions, avoiding side effects, and utilizing higher-order functions, functional programming can improve code quality and reduce bugs. Additionally, these languages are well-suited for concurrent and parallel programming, making them valuable in modern, high-performance computing environments.
دورهی کامل میکروسرویسها در دات نت
.NET Microservices – Full Course, Les Jackson
In this step-by-step tutorial I take you through an introduction on building microservices using .NET. As the name suggests we build everything completely from start to finish –with the full scope of the course outlined in the time-stamp section below. However, at a high-level we’ll cover:
• Building two .NET Microservices using the REST API pattern
• Working with dedicated persistence layers for both services
• Deploying our services to Kubernetes cluster
• Employing the API Gateway pattern to route to our services
• Building Synchronous messaging between services (HTTP & gRPC)
• Building Asynchronous messaging between services using an Event Bus (RabbitMQ)
Today we’d like to share four typography animations with you. Letters are such a great thing to play with and they allow for so many interesting interactions and effects to enhance a design and make decorative headlines stand out. For some animations we use anime.js. Charming.js helps us with the needed structure for the letters. We use some modern CSS properties like CSS Grid and CSS Variables in the demos, so please view them with a capable browser. Demo
امن سازی برنامههای وب همواره چالش برانگیز بودهاست؛ خصوصا این روزها که نیاز است برنامهها، خارج از دیوارهای یک شرکت نیز در دسترس باشند و توسط انواع و اقسام وسایل ارتباطی مورد استفاده قرار گیرند. در سالهای قبل، عموما برنامههای thick clients مانند WPF و WinForms برای شرکتها توسعه داده میشدند و یا برنامههای وب مانند ASP.NET Web Forms که مبتنی بر سرویسها نبودند. در برنامههای ویندوزی، پس از لاگین شخص به شبکه و دومین داخلی شرکت، عموما از روش Windows Authentication برای مشخص سازی سطوح دسترسی کاربران استفاده میشود. در برنامههای Web Forms نیز بیشتر روش Forms Authentication برای اعتبارسنجی کاربران مرسوم است. امن سازی این نوع برنامهها سادهاست. عموما بر روی یک دومین ارائه میشوند و کوکیهای اعتبارسنجی کاربران برای ارائهی مباحثی مانند single sign-on (داشتن تنها یک صفحهی لاگین برای دسترسی به تمام برنامههای شرکت)، میسر است.
عصر شروع بهکارگیری سرویسهای وب
در سالهای اخیر این شیوهی کاری تغییر کرده و بیشتر بر اساس بکارگیری برنامههای مبتنی بر سرویسها شدهاست. برای مثال برای این مورد استاندارد WS-Security مربوط به WCF ارائه شدهاست که باز هم مرتبط است به برنامههای یک دومین و یا یک Application pool. اگر تعداد دومینها بیشتر شوند و نیاز به ارتباط امن بین آنها باشد، استاندارد SAML 2.0 مورد استفاده قرار میگرفت که هدف از آن، انتقال امن اعتبارسنجی و سطوح دسترسی کاربران بین دومینهای مختلف است. همانطور که ملاحظه میکنید تمام این برنامهها و استانداردها، داخل دیوارهای یک شرکت و یک دومین زندگی میکنند.
عصر شروع بهکارگیری Restful-API's
پس از آن باز هم شیوهی طراحی برنامههای تغییر کرد و شروع به ایجاد Restful-API's و HTTP API's کردیم. اینها دیگر الزاما داخل یک دومین ارائه نمیشوند و گاهی از اوقات حتی تحت کنترل ما هم نیستند. همچنین برنامههای ارائه شده نیز دیگر thick clients نیستند و ممکن است برنامههای سمت کلاینت Angular و یا حتی موبایل باشند که مستقیما با سرویسهای API برنامهها کار میکنند. حتی ممکن است یک API را طراحی کنیم که با یک API دیگر کار میکند.
در این حالت دیگر نمیتوان این APIها را با نگهداری آنها داخل دیوارهای یک شرکت محافظت کرد. اگر قرار است با یک HTTP API کار کنیم، این API باید عمومی باشد و در اینجا دیگر نمیتوان از روش Forms Authentication استفاده کرد. زیرا این روش اعتبارسنجی مختص برنامههای سمت سرور قرار گرفتهی در یک دومین طراحی شدهاست و آنچنان سازگاری با برنامههای سمت کلاینت و موبایل خارج از دیوارهای آن ندارد. همچنین ارسال نام کاربری و کلمهی عبور به ازای هر درخواست نیز روشی بسیار بدوی و نا امن است. اینجا است که عصر امن سازی برنامهها به کمک توکنها شروع میشود. با استفادهی از توکنها، بجای هر بار ارسال نام کاربری و کلمهی عبور به ازای هر درخواست از API، صرفا لیست سطوح دسترسی امضا شدهی به امکاناتی خاص، ارسال میشوند.
عصر شروع بهکارگیری Security Tokens
بنابراین در اینجا نیاز به برنامهای برای تولید توکنها و ارسال آنها به کلاینتها داریم. روش متداول پیاده سازی آن، ساخت یک برنامهی ابتدایی، برای دریافت نام کاربری و کلمهی عبور از کاربران و سپس بازگشت یک JSON Web Token به آنها است که بیانگر سطوح دسترسی آنها به قسمتهای مختلف برنامه است و کاربران باید این توکن را به ازای هر درخواستی به سمت سرور (بجای نام کاربری و کلمهی عبور و خود) ارسال کنند.
مشکل این روش در اینجا است که آن برنامهی خاص، باید از نام کاربری و کلمهی عبور کاربران مطلع باشد تا بتواند توکن مناسبی را برای آن کاربر خاص تولید کند. هر چند این روش برای یک تک برنامهی خاص بسیار مناسب به نظر میرسد، اما در یک شرکت، دهها برنامه مشغول به کارند و به اشتراک گذاری نام کاربری و کلمهی عبور کاربران، با تک تک آنها ایدهی مناسبی نیست و پس از مدتی از کنترل خارج خواهد شد. برای مثال کاربری در یک برنامه، کلمهی عبور خود را تغییر میدهد اما در برنامهای دیگر خیر و همین مسالهی عدم هماهنگی بین برنامهها و همچنین بخشهای مختلف یک شرکت، مدیریت یک دست برنامهها را تقریبا غیر ممکن میکند. همچنین در اینجا برنامههای ثالث را نیز باید در نظر داشت که آیا ضروری است آنها به ریز اطلاعات کاربران شرکت دسترسی پیدا کنند؟
به علاوه مشکل دیگر توسعهی این نوع برنامههای صدور توکن خانگی، اختراع مجدد چرخ است. در اینجا برای بهبود امنیت برنامه باید منقضی شدن، تمدید، امضای دیجیتال و اعتبارسنجی توکنها را خودمان پیاده سازی کنیم. توسعهی یک چنین سیستمی اگر غیرممکن نباشد، بسیار سخت و پیچیده است و همچنین باید باگهای امنیتی ممکن را نیز مدنظر داشت.
بنابراین تا اینجا به این نتیجه رسیدهایم که دیگر نمیخواهیم مدیریت نام کاربری و کلمهی عبور کاربران را در سطح هیچکدام از برنامههای خود انجام دهیم و هیچکدام از آنها قرار نیست دریافت کنندهی این اطلاعات باشند. قرار است این کار، به یک تک برنامهی مرکزی مخصوص اینکار منتقل شود و برای اینکار نیاز به پروتکلی امن است که بتوان این توکنهای تولیدی را ارسال و پردازش کرد.
حرکت به سمت «تامین کنندهی هویت مرکزی»
در گذشته، هر تک برنامهای دارای صفحهی لاگین و امکانات مدیریت کاربران آن، تغییر کلمهی عبور، تنظیم مجدد آن و اینگونه عملیات بود. اینروزها دیگر چنین کاری مرسوم نیست. این وظیفهی برنامهی شما نیست که بررسی کند کاربر وارد شدهی به سیستم کیست و آیا ادعای او صحیح است یا خیر؟ این نوع عملیات وظیفهی یک Identity provider و یا به اختصار IDP است. کار IDP اعتبارسنجی کاربر و در صورت نیاز، ارائهی اثبات هویت کاربر، به برنامهی درخواست کنندهاست.
در یک IDP عملیاتی مانند ثبت کاربران و مدیریت آنها انجام میشود. اینجا است که مفاهیمی مانند قفل کردن اکانت و یا تغییر کلمهی عبور و امثال آن انجام میشود و نه اینکه به ازای هر برنامهی تهیه شدهی برای یک شرکت، آن برنامه راسا اقدام به انجام چنین عملیاتی کند. به این ترتیب میتوان به امکان استفادهی مجدد از اطلاعات هویت کاربران و سطوح دسترسی آنها در بین تمام برنامههای موجود رسید.
همچنین با داشتن یک برنامهی IDP خوب پیاده سازی شده، از توزیع باگهای امنیتی مختلف در بین برنامههای گوناگون تهیه شده که هر کدام سیستم امنیتی خاص خودشان را دارند، جلوگیری خواهد شد. برای مثال فرض کنید میخواهید الگوریتم هش کردن پسوردهای سیستم را که امروز نا امن اعلام شدهاست، تغییر دهید. با داشتن یک IDP، دیگر نیازی نیست تا تمام برنامههای خود را برای رفع یک چنین باگهایی، تک تک تغییر دهید.
به علاوه این روزها روش استفادهی از نام کاربری و کلمهی عبور، تنها راه ورود به یک سیستم نیست و استفاده از کلیدهای دیجیتال و یا روشهای ویژهی ابزارهای موبایل نیز به این لیست اضافه شدهاند.
حرکت به سمت استاندارد OAuth 2
OAuth 2.0 پروتکلی است استاندارد، برای Authorization امن کاربران، توسط برنامههای وب، موبایل و دسکتاپ. به این ترتیب میتوان امکان دسترسی یک برنامه را به یک API، به نحوی استاندارد و امن میسر ساخت. OAuth 2.0 یک توکن دسترسی (Access token) را تولید میکند و در اختیار کلاینت قرار میدهد. سپس آن کلاینت با ارسال این توکن به API مدنظر، امکان دسترسی به امکانات مختلف آنرا خواهد یافت. به علاوه چون ماهیت برنامههای کلاینت وب و غیر وب متفاوت است، این استاندارد نحوهی دریافت چنین توکنی را برای برنامههای مختلف نیز تعریف میکند. به این ترتیب موارد مشترکی مانند تولید و نحوهی انتقال توکنها به کلاینتهای مختلف توسط این پروتکل استاندارد بیان میشود. در این حالت راهحلهای خانگی ما تبدیل به راهحلهایی میشوند که استاندارد OAuth 2.0 را پیاده سازی کرده باشند. بنابراین IDP ما باید بر مبنای این استاندارد تهیه شده باشد. برای مثال IdentityServer که در این سری بررسی خواهد شد و یا Azure Active Directory، نمونهای از IDPهایی هستند که این استاندارد را کاملا پیاده سازی کردهاند.
البته باید دقت داشت که این توکنهای دسترسی، تنها سطوح دسترسی به منابع API را مشخص میکنند و یا به عبارتی عملیات Authorization توسط آنها میسر میشود. عملیات ورود به سیستم اصطلاحا Authentication نام دارد و توسط استاندارد دیگری به نام OpenID Connect مدیریت میشود.
حرکت به سمت استاندارد OpenID Connect
OpenID Connect یک لایهی امنیتی بر فراز پروتکل OAuth 2.0 است که به اختصار به آن OIDC نیز گفته میشود. توسط آن یک کلاینت میتواند یک Identity token را علاوه بر Access token درخواست کند. از این Identity token برای ورود به برنامهی کلاینت استفاده میشود (Authentication) و پس از آن، برنامهی کلاینت بر اساس سطوح دسترسی تعریف شدهی در Access token، امکان دسترسی به امکانات مختلف یک API را خواهد یافت (Authorization). همچنین OpenID Connect امکان دسترسی به اطلاعات بیشتری از یک کاربر را نیز میسر میکند.
بنابراین OpenID Connect پروتکلی است که در عمل استفاده میشود و توسعه دهنده و جایگزین کنندهی پروتکل OAuth 2.0 میباشد. هرچند ممکن است در بسیاری از منابع صرفا به OAuth 2.0 بپردازند، اما در پشت صحنه با همان OpenID Connect کار میکنند.
مزیت دیگر کار با OpenID Connect، عدم الزام به استفادهی از API، در برنامهای خاص و یا قدیمی است. اگر برنامهی وب شما با هیچ نوع API ایی کار نمیکند، باز هم میتوانید از امکانات OpenID Connect بهرهمند شوید.
هرچند بسیاری از قابلیتهای C# 8.0 در خود کامپایلر #C پیاده سازی شدهاند، اما برای مثال قابلیتی مانند «پیاده سازی پیشفرض اینترفیسها» نیاز به یک runtime جدید دارد که به همراه NET Core 3.0. ارائه میشود. بنابراین NET Full 4x. شاهد پیاده سازی C# 8.0 نخواهد بود. همچنین یک سری از قابلیتهای C# 8.0 وابستهی به NET Standard 2.1. و netcoreapp3.0 هستند؛ مانند نوعهای جدید System.IAsyncDisposable و یا System.Range. به همین جهت است که برای کار با C# 8.0، حتما نیاز به نصب NET Core 3.0. نیز میباشد و به روز رسانی کامپایلر #C کافی نیست.
چه نگارشهایی از Visual Studio از NET Core 3.0. پشتیبانی میکنند؟
مطابق مستندات رسمی موجود، یک چنین جدولی در مورد نگارشهای مختلف NET Core. و نگارشهای ویژوال استودیوهایی از که از آنها پشتیبانی میکنند، وجود دارد:
.NET Core SDK | .NET Core Runtime | Compatible Visual Studio | MSBuild | Notes |
---|---|---|---|---|
2.1.5nn | 2.1 | 2017 | 15 | Installed as part of VS 2017 version 15.9 |
2.1.6nn | 2.1 | 2019 | 16 | Installed as part of VS 2019 |
2.2.1nn | 2.2 | 2017 | 15 | Installed manually |
2.2.2nn | 2.2 | 2019 | 16 | Installed as part of VS 2019 |
3.0.1nn | 3.0 (Preview) | 2019 | 16 | Installed manually |
بنابراین فقط VS 2019 است که قابلیت پشتیبانی از NET Core 3.0. را دارد. به همین جهت اگر قصد دارید با ویژوال استودیو کار کنید، نصب VS 2019 برای کار با C# 8.0 الزامی است.
فعالسازی C# 8.0 در ویژوال استودیو 2019
در زمان نگارش این مطلب، NET Core 3.0. در حالت پیشنمایش، ارائه شدهاست. به همین جهت جزء یکپارچهی VS 2019 محسوب نشده و باید جداگانه نصب شود:
- برای این منظور ابتدا نیاز است آخرین نگارش NET Core 3.0 SDK. را دریافت و نصب کنید.
- سپس از منوی Tools | Options، گزینهی Projects and Solutions را انتخاب و در ادامه گزینهی Use previews of the .NET Core SDK را انتخاب کنید.
- پس از آن، این SDK جدید NET Core. به صورت زیر قابل انتخاب خواهد بود:
البته انتخاب شماره SDK صحیح به تنهایی برای کار با C# 8.0 کافی نیست؛ بلکه باید شمارهی زبان مورد استفاده را نیز صریحا انتخاب کرد:
برای اینکار بر روی پروژه کلیک راست کرده و گزینهی Properties آنرا انتخاب کنید. سپس در اینجا در برگهی Build، بر روی دکمهی Advanced کلیک کنید تا بتوان شماره نگارش زبان را مطابق تصویر فوق انتخاب کرد. در اینجا بجای C# 8.0 (beta)، گزینهی unsupported preview را نیز میتوانید انتخاب کنید.
یک نکته: خلاصهی تمام این مراحل، منوها و تصاویر، همان تنظیمات فایل csproj است که در ادامه بررسی میکنیم.
فعالسازی C# 8.0 در VSCode
مدتها است که برای کار با NET Core. نیازی به استفادهی از نگارش کامل ویژوال استودیو نیست. همینقدر که VSCode را به همراه افزونهی #C آن نصب کرده باشید، میتوانید برنامههای مبتنی بر NET Core. را بر روی سیستم عاملهای مختلفی که NET Core SDK. بر روی آنها نصب شدهاست، توسعه دهید.
پشتیبانی ابتدایی از C# 8.0، با نگارش v1.18.0 افزونهی #C مخصوص VSCode ارائه شد. بنابراین هم اکنون اگر آخرین نگارش آنرا نصب کرده باشید، امکان کار با پروژههای NET Core 3.0 و C# 8.0 را نیز دارید.
بنابراین در اینجا به صورت خلاصه:
- ابتدا باید NET Core 3.0 SDK. را به صورت جداگانهای دریافت و نصب کنید.
- سپس آخرین نگارش افزونهی #C مخصوص VSCode را نیز نصب کنید.
- در آخر، یک پوشهی جدید را ایجاد کرده و در خط فرمان دستور dotnet new console را صادر کنید. این دستور بر اساس آخرین شماره نگارش SDK نصب شده، یک پروژهی جدید کنسول را ایجاد میکند که ساختار فایل csproj آن به صورت زیر است:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk"> <PropertyGroup> <OutputType>Exe</OutputType> <TargetFramework>netcoreapp3.0</TargetFramework> </PropertyGroup> </Project>
- یا معادل همان گزینهی unsupported preview در تصویر سوم این مطلب:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk"> <PropertyGroup> <OutputType>Exe</OutputType> <TargetFramework>netcoreapp3.0</TargetFramework> <LangVersion>preview</LangVersion> </PropertyGroup> </Project>
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk"> <PropertyGroup> <OutputType>Exe</OutputType> <TargetFramework>netcoreapp3.0</TargetFramework> <LangVersion>8.0</LangVersion> </PropertyGroup> </Project>
یک نکته: در اینجا نمیتوان LangVersion را به latest تنظیم کرد؛ چون C# 8.0 هنوز در مرحلهی بتا است. زمانیکه از مرحلهی بتا خارج شد، مقدار پیشفرض آن دقیقا latest خواهد بود و ذکر صریح آن غیر ضروری است. انتخاب latest در اینجا به latest minor version یا همان نگارش C# 7.3 فعلی (آخرین نگارش پایدار زبان #C در زمان نگارش این مطلب) اشاره میکند.
Rider و پشتیبانی از C# 8.0
Rider 2019.1 نیز به همراه پشتیبانی از C# 8.0 ارائه شدهاست و میتواند گزینهی مطلوب دیگری برای توسعهی برنامههای مبتنی بر NET Core. باشد.
نصب NET Core 3.0 SDK. و عدم اجرای برنامههای پیشین
یکی از مزایای کار با NET Core.، امکان نصب چندین نوع مختلف SDK آن، به موازت هم است؛ بدون اینکه بر روی یکدیگر تاثیری بگذارند. البته این نکته را باید درنظر داشت که برنامههای NET Core. بدون وجود فایل مخصوص global.json در پوشهی ریشهی آنها، همواره از آخرین نگارش SDK نصب شده، برای اجرا استفاده خواهند کرد. اگر این مورد بر روی کار شما تاثیرگذار است، میتوانید شماره SDK مورد استفادهی برنامهی خود را قفل کنید، تا SDKهای جدید نصب شده، به عنوان SDK پیشفرض برنامههای پیشین، انتخاب نشوند. بنابراین ابتدا لیست SDKهای نصب شده را با دستور زیر پیدا کنید:
> dotnet --list-sdks
> dotnet new globaljson --sdk-version 2.2.300 > type global.json