نظرات اشتراک‌ها
مقایسه کارآیی Net Core 2.0. و Java
نظرات بسیاری بود ، اما باید توجه داشت برای مثال که linq از سال 2007 در دات نت وجود داره و کاربران سایت مذکورlinq رو با  امکانات java 9 (ارائه شده در جولای 2017) یا زبان kotlin (اعلام پشتیبانی گوگل از این زبان در کنفرانس 2017) مقایسه کرده اند ؛ نکته مهم دیگه اینه که بسیاری از برنامه نویسان جاوا تحت اندروید مشغول توسعه هستند که حتی امکانات جاوا 8 رو هم بطور ناقص در اختیار دارند .نکته مهمتر اینکه مطابق هدف نویسنده مقاله " هدف بحث بر سر بهتر بودن یک زبان نسبت به دیگری نیست" هر برنامه نویس حرفه ای ،بدون هر گونه تعصب ابزار مناسب هر پروژه رو انتخاب و به نحو بهینه استفاده خواهد کرد.
نظرات مطالب
برنامه نویسی اندروید با Xamarin.Android - قسمت اول
سلام،
ممنون از توضیحاتتون،
چند تا سوال؟
1- حجم برنامه‌های زامارین در مقایسه با جاوا بسیار بیشتره درسته؟
2- آزار دهنده‌ترین محدودیت زامارین چیه؟ چه چالشهایی پیش رو داریم؟
3- چرا برنامه‌های حرفه ای کمی با زامارین داریم؟ ترجیحا چند مورد حرفه ایش رو معرفی کنید.
4- با فرض تسلط بر زبان سی شارپ، آیا به راحتی میشه سولوشنهامون رو منتقل کنیم به پتلفرم اندروید؟ در واقع چقدر زمان میبره یک برنامه نویس سی شارپ بتونه برنامه نویسی پلتفرم اندروید با زامارین رو به مرحله عملیاتی برسونه.
متشکرم.
نظرات مطالب
Senior Developer به چه کسی گفته می شود؟
زمانی که شخص رزومه خود را برای استخدام در یک شرکت ارسال می‌کند اگر هم صادقانه نباشد به طور قطع در مراحل بعدی استخدام نظیر مصاحبه حضوری مشخص خواهد شد که فرد دارای چه رتبه ای است
البته این مطلب را عنوان کنم که فقط حدود 20 تا 30 درصد مصاحبه‌های حضوری برای استخدام در شرکت‌ها دارای استاندارد لازم هستند و در خیلی مواقع فرد مصاحبه کننده  صلاحیت لازم برای این امر را ندارد. خود من حدود یک سال پیش برای استخدام به عنوان برنامه نویس ارشد در یک شرکت حضور پیدا کردم که در نهایت با 60 سوال کتبی (معادل 6 صفحه پشت و رو) مواجه شدم. فقط سه سوال اول رو مطالعه کردم که مربوط به تعاریف Interface و Property و Method بود که به نوعی تداعی خاطره آزمون دروس برنامه نویسی در دانشگاه بوده است. در ضمن هنگام تهیه و مطالعه رزومه باید به عناوین تسلط و آشنایی و آگاهی دقت لازم را داشته باشیم. چون معنی و مفهوم هر سه کلمه کاملا با هم متفاوت است.
نظرات مطالب
ارتقاء از WinForms به WPF
winform ها جای خودشان را در صنعت نرمافزار دارند با اینکه من مدتی است wpf کار میمکنم اما واقعا بعضی از پروژه ها نیازی به پیاده سازی با wpf ندارند. این احساس که برنامه نویس ها دوست دارند نرم افزار ها از ui بهتری بهره ببرند دلیل به بهترین دلیل استفاده ار نرم افزار های wpf است اما تغییر شیوه طراحی یک فرم در یک winform یک فایل XAML (بخوانید zammel) بزرگترین مانع برای مهاجرت برنامه نویسان winfrom به wpf است.
اشتراک‌ها
پلتفرم خودکار یک پلتفرم رایگان و متن باز (Open Source) برای تولید نرم افزار تحت وب با تکنولوژی مایکروسافت
پلتفرم خودکار یه پروژه متن بازه و ایده اصلی اش تولید یک نرم افزار تحت وب از صفر تا صد به صورت آنلاین و بدون نیاز به ابزار هایی مثل ویژوال استدیو Sql Management Studio و TFS  و غیره و تنها با یک مرورگر ساده مثل Chrome .


پلتفرم خودکار  همانند ویژوال استدیو دو حالت Release و دیباگ دارد که این امکان را به برنامه نویسان می‌دهد که کدهای اجرایی در سمت سرور و کلاینت در دو حالت دیباگ و Release کاملا مختلف و مجزا باشند.

یعنی شما برای ساخت یک وب سایت می‌تونید تمام کدهای سمت سرور و کلاینت و دیتابیس رو از طریق یک مرورگر وب بنویسید و اگه نیاز به کامپایل باشه , خود پلتفرم این کار رو انجام میده.
تعدادی از این کدها : C# VB.Net SQL CSS JavaScript SASS LESS Coffee و غیره

اما غیر از اینها پلتفرم خودکار شامل یه سورس کنترل و مدیریت ورژن و Build System و Load Module  اختصاصی هم میشه .یعتی عملا شما نیازی به سورس کنترل‌های آنلاین
مثل GitHub , ... را ندارید و می‌تونید دسترسی ویرایش و یا Build و یا Test و یا اجرا رو در سطح یک خط کد تا یک پروژه به طور کامل به سایر برنامه نویسان بدهید.

برای طراحی و ساخت دیتابیس تون و مدیریت Migration‌‌ها هم یک ابزار انلاین داره که پشت صحنه از Entity FrameWork استفاده می‌کنه و تمامی امکانات Entity FrameWork   برای ساخت و پشتیبانی دیتابیس رو به صورت آنلاین در اختیار شما می‌زاره.

وابسته به فریم ورک خاصی در سمت کلاینت نیست .ولی پیش فرض اش JQUERY و بوت استرپ استفاده می‌کنه. شما می‌تونید N تا فریم ورک و قالب متفاوت تعریف کنید , به طوری که برای مثال یه صفحه وبسایتتون با React و صفحه دیگه با انگولار باشه .

برای دیباگ تحت وب هم امکاناتی در اختیار برنامه نویس قرار می‌ده مثل ریموت دیباگ و یا دیباگ در ویژوال استدیو.این‌ها بخشی از امکانات پلتفرم خودکاره برای آشنایی بیشتر با امکانات پلتفرم از لینک‌های زیر استفاده کنید.

حدود 70 ساعت آموزش در آپارات  :


خودم تا حالا دو تا وبسایت باهاش نوشتم و البته چند تا دیگه هم در دست توسعه است. وبسایت های کارشناسان.نت با قالب بوت استرپ و jquery  نوشته شده و داستان موفقیت با قالب Material و jquer نوشته شده است.

دوستان عزیز قصد دارم ورژن core پلتفرم خودکار  رو بنویسم و یه سری امکانات جدید مثل کامپایلر و BuildSystem ری اکت رو اضافه کنم و هوش مصنوعی IDE رو هم افزایش بدم. اگر علاقه مند به همکاری هستید برام پیام بذارید.

با توجه به متن باز بودن پلتفرم , سود مالی وجود نداره ولی می‌تونه رزومه خوبی براتون بشه و از اون مهمتره می‌تونه پروژه فوق العاده ارزشمند و کاربردی باشه. 

پلتفرم خودکار یک پلتفرم رایگان و متن باز (Open Source) برای تولید نرم افزار تحت وب با تکنولوژی مایکروسافت
مطالب
مروری بر کاربردهای Action و Func - قسمت دوم
در قسمت قبل از  Func و Actionها برای ساده سازی طراحی‌های مبتنی بر اینترفیس‌هایی با یک متد استفاده کردیم. این مورد خصوصا در حالت‌هایی که قصد داریم به کاربر اجازه‌ی فرمول نویسی بر روی اطلاعات موجود را بدهیم، بسیار مفید است.

مثال دوم) به استفاده کننده از API کتابخانه خود، اجازه فرمول نویسی بدهید

برای نمونه مثال ساده زیر را درنظر بگیرید که در آن قرار است یک سری عدد که از منبع داده‌ای دریافت شده‌اند، بر روی صفحه نمایش داده شوند:
public static void PrintNumbers()
{
    var numbers = new[] { 1,2,3,5,7,90 }; // from a data source
    foreach(var item in numbers)
    {
        Console.WriteLine(item);
    }    
}
قصد داریم به برنامه نویس استفاده کننده از کتابخانه گزارش‌سازی خود، این اجازه را بدهیم که پیش از نمایش نهایی اطلاعات، بتواند توسط فرمولی که مشخص می‌کند، فرمت اعداد نمایش داده شده را تعیین کند.
روال کار اکثر ابزارهای گزارش‌سازی موجود، ارائه یک زبان اسکریپتی جدید برای حل این نوع مسایل است. اما با استفاده از Func و ... روش‌های Code first (بجای روش‌های Wizard first)، خیلی از این رنج و دردها را می‌توان ساده‌تر و بدون نیاز به اختراع و یا آموزش زبان جدیدی حل کرد:
public static void PrintNumbers(Func<int,string> formula)
{
    var numbers = new[] { 1,2,3,5,7,90 };  // from a data source
    foreach(var item in numbers)
    {
        var data = formula(item);
        Console.WriteLine(data);
    }    
}
اینبار با استفاده از Func، امکان فرمول نویسی را به کاربر استفاده کننده از API ساده گزارش ساز فرضی خود داده‌ایم. Func تعریف شده در اینجا یک عدد int را در اختیار استفاده کننده قرار می‌دهد. در این بین، برنامه نویس می‌تواند هر نوع تغییر یا هر نوع فرمولی را که مایل است بر روی این عدد به کمک دستور زبان جاری مورد استفاده، اعمال کند و در آخر تنها باید نتیجه این عملیات را به صورت یک string بازگشت دهد. برای مثال:
 PrintNumbers(number => string.Format("{0:n0}",number));
البته سطر فوق ساده شده فراخوانی زیر است:
 PrintNumbers((number) =>{ return string.Format("{0:n0}",number); });
به این ترتیب اعداد نهایی با جدا کننده سه رقمی نمایش داده خواهند شد.
از این نوع طراحی، در ابزارها و کتابخانه‌های جدید گزارش سازی مخصوص ASP.NET MVC زیاد مشاهده می‌شوند.


مثال سوم) حذف کدهای تکراری برنامه

فرض کنید قصد دارید در برنامه وب خود مباحث caching را پیاده سازی کنید:
using System;
using System.Web;
using System.Web.Caching;
using System.Collections.Generic;

namespace WebToolkit
{
    public static class CacheManager
    {
        public static void CacheInsert(this HttpContextBase httpContext, string key, object data, int durationMinutes)
        {
            if (data == null) return;
            httpContext.Cache.Add(
                key,
                data,
                null,
                DateTime.Now.AddMinutes(durationMinutes),
                TimeSpan.Zero,
                CacheItemPriority.AboveNormal,
                null);
        }
    }
}
در هر قسمتی از برنامه که قصد داشته باشیم اطلاعاتی را در کش ذخیره کنیم، الگوی تکراری زیر باید طی شود:
var item = httpContext.Cache[key];
if (item == null)
{
    item = ReadDataFromDataSource();
    if (item == null)
          return null;

    CacheInsert(httpContext, key, item, durationMinutes);
}
ابتدا باید وضعیت کش جاری بررسی شود؛ اگر اطلاعاتی در آن موجود نبود، ابتدا از منبع داده‌ای مورد نظر خوانده شده و سپس در کش درج شود.
می‌توان در این الگوی تکراری، خواندن اطلاعات را از منبع داده، به یک Func واگذار کرد و به این صورت کدهای ما به نحو زیر بازسازی خواهند شد:
using System;
using System.Web;
using System.Web.Caching;
using System.Collections.Generic;

namespace WebToolkit
{
    public static class CacheManager
    {
        public static void CacheInsert(this HttpContextBase httpContext, string key, object data, int durationMinutes)
        {
            if (data == null) return;
            httpContext.Cache.Add(
                key,
                data,
                null,
                DateTime.Now.AddMinutes(durationMinutes),
                TimeSpan.Zero,
                CacheItemPriority.AboveNormal,
                null);
        }

        public static T CacheRead<T>(this HttpContextBase httpContext, string key, int durationMinutes, Func<T> ifNullRetrievalMethod)
        {
            var item = httpContext.Cache[key];
            if (item == null)
            {
                item = ifNullRetrievalMethod();
                if (item == null)
                    return default(T);

                CacheInsert(httpContext, key, item, durationMinutes);
            }
            return (T)item;
        }
    }
}
و استفاده از آن نیز به نحو زیر خواهد بود:
var user = HttpContext.CacheRead(
                            "Key1",
                            15,
                            () => _usersService.FindUser(userId));
پارامتر سوم متد CacheRead به صورت خودکار تنها زمانیکه اطلاعات کش متناظری با کلید Key1 وجود نداشته باشند، اجرا شده و نتیجه در کش ثبت می‌گردد. در اینجا دیگر از if و else و کدهای تکراری بررسی وضعیت کش خبری نیست.
 
پاسخ به بازخورد‌های پروژه‌ها
گزارش خطا
سلام دوست عزیز.
ببینید اصلا به اونجاها نمیرسه، من اول پروژه رو درست میکنم که شامل چند پوشه و چند یوزر کنترل هست، بعد با استفاده از برنامه معرفی شده سلوشن رو به قالب تبدیل میکنم که یک فایل vsix به من میده، نصبش که میکنم کامل نصب میشه.
بعد ویژوال استادیو رو باز میکنم و یک پروژه جدید می‌خوام درست کنم، از قسمت قالب‌ها قالبی که نصب کردم رو انتخاب میکنم، وقتی تایید رو میزنم که پروژه ساخته بشه این خطا رو میده.
این هم فایلی که با برنامه شما ساختم:
فایل Output.zip  
مطالب
Feature Toggle
در بسیاری از پروژه‌های نرم افزاری ما ممکن است یک امکان (Feature) را برای بازه‌ی زمانی خاصی بنا به درخواست مشتری یا ضوابط خودمان نیاز داشته باشیم و در زمان دیگری یا برای مشتری دیگری نیاز نداشته باشیم و باید قابلیت مورد نظر غیر فعال باشد. یا حتی ممکن است قابلیتی را به تازگی افزوده باشیم، ولی در زمان اجرا خطایی داشته باشد و مجبور باشیم فورا آن را از دسترش خارج کنیم. به این فرایند در اصلاح Feature Toggle میگویند که البته نام‌های دیگری از جمله (feature switch, feature flag, feature flipper, conditional feature ) هم دارد. مارتین فاولر آن را این چنین تعریف میکند:
"Feature Toggling" is a set of patterns which can help a team to deliver new functionality to users rapidly but safely
"Feature Toggling" تکنیک قدرتمندی است که به ما این اجازه را میدهد تا رفتار سیستم را بدون تغییر کد عوض کنیم.
ساده‌ترین الگوی پیاده سازی Feature Toggling چیزی شبیه به نمونه زیر می‌باشد. یک اینترفیس که باید مشخصه یا متدی برای بررسی فعال بودن و نبودن داشته باشد.
 public interface IFeatureToggle {
   bool FeatureEnabled {get;}  
}
برای اینکه اصل قابل تنظیم بودن (Configurable) را هم رعایت کرده باشیم، بررسی فعال بودن کامپوننت را از طریق وب کانفیگ انجام میدهیم.
class ShowMessageToggle : IFeatureToggle  
 {   
    public bool FeatureEnabled {
     get{
           return  bool.Parse(ConfigurationManager.AppSettings["ShowMessageEnabled"]);      
        }
 }
و حالا کافی است در هر جایی که قصد استفاده از آن کلاس را داشته باشیم، فعال بودن و نبودنش را بررسی کنیم.
class Program
 {
 static void Main(string[] args)
   {
     var toggle = new ShowMessageToggle();
     if (toggle.FeatureEnabled)
     {
        Console.WriteLine("This feature is enabled")
     }
     else
     {  
         Console.WriteLine("This feature is disabled");            
     }
   }  
 }
مثال بالا ساده‌ترین نحوه‌ی استفاده از Feature Toggling بود. اما شبیه الگوی IOC که ابزارهای زیادی برای پیاده سازی آن عرضه شده است، برای این الگو هم ابزارهای جالبی تولید شده است که به‌راحتی این قابلیت را در پروژه‌های ما ایجاد و نگهداری میکند. لیستی از این ابزارها و پکیج‌ها را از اینجا میتوانید ببینید.
بطور مثال برای کار با FeatureToggle ابتدا آنرا با دستور زیر نصب میکنیم:
Install-Package FeatureToggle
سپس کلاس مورد نظر را از کلاس پایه SimpleFeatureToggle ارث بری میکنیم.
MyAwesomeFeature : SimpleFeatureToggle {}
در  فایل کانفیگ برنامه یک تنظیم جدید را با نام کلاس مذکور ایجاد میکنیم:
<add key="MyAwesomeFeature " value="true" />
حالا هرجای برنامه نیاز داشتید میتوانید فعال بودن و نبودن قابلیت‌های مختلف را بررسی کنید.
if (!myAwesomeFeature.FeatureEnabled)
{ // code to disable stuff (e.g. UI buttons, etc) }
شما به همین سادگی و سرعت، میتوانید قابلیت Feature Toggle را در پروژه‌هایتان راه اندازی کنید.

لیست منابع
 http://nugetmusthaves.com/Tag/toggle 
http://featureflags.io/dotnet-feature-flags/ 
http://martinfowler.com/articles/feature-toggles.html
مطالب دوره‌ها
ایجاد یک کلاس جدید پویا و وهله‌ای از آن در زمان اجرا توسط Reflection.Emit
توانایی‌های Reflection.Emit صرفا به ایجاد متدهایی کاملا جدید و پویا در زمان اجرا محدود نمی‌شود. برای نمونه کلاس ذیل را درنظر بگیرید:
    public class Person
    {
        private string _name;
        public string Name
        {
            get { return _name; }
        }

        public Person(string name)
        {
            _name = name;
        }
    }
در ادامه قصد داریم معادل این کلاس را به همراه وهله‌ای از آن، به صورتی کاملا پویا در زمان اجرا ایجاد کرده (تصور کنید این کلاس در برنامه وجود خارجی نداشته و تنها جهت درک بهتر کدهای IL ادامه بحث، معرفی گردیده است) و سپس مقداری را به سازنده آن ارسال کنیم.
کدهای کامل و توضیحات این typeBuilder را در ادامه ملاحظه می‌کنید:
using System;
using System.Reflection;
using System.Reflection.Emit;

namespace FastReflectionTests
{
    class Program
    {
        static void Main(string[] args)
        {
            //اسمبلی محل قرارگیری کدهای پویای نهایی در اینجا تعیین می‌شود
            //حالت دسترسی به آن اجرایی درنظر گرفته شده، امکان تعیین حالت‌های دیگری مانند ذخیره سازی نیز وجود دارد
            var assemblyBuilder = AppDomain.CurrentDomain.DefineDynamicAssembly(
                                      name: new AssemblyName("Demo"), access: AssemblyBuilderAccess.Run);

            // اکنون داخل این اسمبلی یک ماژول جدید را برای قرار دادن کلاس جدید خود تعریف می‌کنیم
            var moduleBuilder = assemblyBuilder.DefineDynamicModule(name: "PersonModule");

            // کار ساخت نوع و کلاس جدید شخص عمومی از اینجا شروع می‌شود
            var typeBuilder = moduleBuilder.DefineType(name: "Person", attr: TypeAttributes.Public);

            // افزودن فیلد خصوصی نام تعریف شده در سطح کلاس شخص
            var nameField = typeBuilder.DefineField(fieldName: "_name",
                                                    type: typeof(string),
                                                    attributes: FieldAttributes.Private);

            // تعریف سازنده عمومی کلاس شخص که دارای یک آرگومان رشته‌ای است
            var ctor = typeBuilder.DefineConstructor(
                                    attributes: MethodAttributes.Public,
                                    callingConvention: CallingConventions.Standard,
                                    parameterTypes: new[] { typeof(string) });
            // تعریف بدنه سازنده کلاس شخص
            // در اینجا فیلد خصوصی تعریف شده در سطح کلاس باید مقدار دهی شود
            var ctorIL = ctor.GetILGenerator();
            // نکته‌ای در مورد سازنده‌ها
            ctorIL.Emit(OpCodes.Ldarg_0); // اندیس صفر در سازنده کلاس به وهله‌ای از کلاس جاری اشاره می‌کند
            ctorIL.Emit(OpCodes.Ldarg_1); // بارگذاری آرگومان سازنده و قرار دادن آن روی پشته
            // مقدار دهی فیلد خصوصی نام که به وهله‌ای از کلاس جاری و مقدار آرگومان دریافتی نیاز دارد
            ctorIL.Emit(OpCodes.Stfld, nameField);
            ctorIL.Emit(OpCodes.Ret); // پایان کار سازنده

            // تعریف خاصیت رشته‌ای نام در کلاس شخص
            var nameProperty = typeBuilder.DefineProperty(
                                                name: "Name",
                                                attributes: PropertyAttributes.HasDefault,
                                                returnType: typeof(string),
                                                parameterTypes: null); // خاصیت پارامتر ورودی ندارد

            var namePropertyGetMethod = typeBuilder.DefineMethod(
                                                name: "get_Name",
                                                attributes: MethodAttributes.Public |
                //متد ویژه‌ای است که توسط کامپایلر پردازش و تشخیص داده می‌شود
                                                            MethodAttributes.SpecialName |
                                                            MethodAttributes.HideBySig,
                                                returnType: typeof(string),
                                                parameterTypes: Type.EmptyTypes);
            // اتصال گت متد به خاصیت رشته‌ای نام که پیشتر تعریف شد
            nameProperty.SetGetMethod(namePropertyGetMethod);

            // بدنه گت متد در اینجا تعریف خواهد شد
            var namePropertyGetMethodIL = namePropertyGetMethod.GetILGenerator();
            namePropertyGetMethodIL.Emit(OpCodes.Ldarg_0); // بارگذاری اشاره‌گری به وهله‌ای از کلاس جاری در پشته
            namePropertyGetMethodIL.Emit(OpCodes.Ldfld, nameField); // بارگذاری فیلد نام
            namePropertyGetMethodIL.Emit(OpCodes.Ret);

            var t = typeBuilder.CreateType(); // نهایی سازی کار ایجاد نوع جدید

            // ایجاد وهله‌ای از نوع جدید که پارامتری رشته‌ای به سازنده آن ارسال می‌شود
            var instance = Activator.CreateInstance(t, "Vahid");

            // دسترسی به خاصیت نام
            var nProperty = t.GetProperty("Name");
            // و دریافت مقدار آن برای نمایش
            var result = nProperty.GetValue(instance, null);

            Console.WriteLine(result);
        }
    }
}
در اینجا ایجاد یک کلاس جدید با ایجاد یک TypeBuilder واقع در فضای نام  System.Reflection.Emit آغاز می‌شود. پیش از آن نیاز است یک اسمبلی پویا و ماژولی در آن‌را برای قرار دادن کدهای پویای این TypeBuilder ایجاد کنیم. توضیحات مرتبط با دستورات مختلف را به صورت کامنت در کدهای فوق ملاحظه می‌کنید. با استفاده از TypeBuilder و متد DefineField آن می‌توان یک فیلد در سطح کلاس ایجاد کرد و یا توسط متد DefineConstructor آن، سازنده کلاس را با امضایی ویژه تعریف نمود و سپس با دسترسی به ILGenerator آن، بدنه این سازنده را همانند متدهای پویا ایجاد کرد.
اگر به کدهای فوق دقت کرده باشید، متد get_Name به خاصیت Name انتساب داده شده است. علت را در قسمت معرفی اجمالی Reflection زمانیکه لیست متدهای کلاس Person را نمایش دادیم، ملاحظه کرده‌اید. تمام خواص Auto implemented در دات نت، هر چند ظاهر ساده‌ای دارند اما در عمل به دو متد get_Name و set_Name در کدهای IL توسط کامپایلر تبدیل می‌شوند. به همین جهت در اینجا نیاز بود تا get_Name را نیز تعریف کنیم.


چند مثال تکمیلی
Populating a PropertyGrid using Reflection.Emit
Dynamically adding RaisePropertyChanged to MVVM Light ViewModels using Reflection.Emit