سلاممن پروژه رو اجرا کردم و مشکلی ندارم فقط 1 سوالImageها دقیقا کجا ان من پیدا نمیکنم آدرسشونhttp://localhost:2986/Handler/Catego....ashx?catId=10http://localhost:2986/Handler/ProductHandler.ashx?Id=10من میخوام با provider تو نرم افزار اندروید صداشون بزنم
انتشار نسخه نهایی Internet Explorer 11 برای Windows 7
دانلود Internet Explorer 11 for Windows 7 64-bit Edition and Windows Server 2008 R2 64-bit Edition
http://www.microsoft.com/en-us/download/details.aspx?id=40901
تا صحبت از گزارشگیری به میان بیاید احتمالا معرفی ابزارهای تجاری مانند Reporting services ، کریستال ریپورت، stimulsoft.com ، fast-report.com و امثال آن درصدر لیست توصیه کنندگان و مشاوران قرار خواهند داشت. اما خوب برای ایجاد یک گزارشگیری ساده حتما نیازی نیست تا به این نوع ابزارهای تجاری مراجعه کرد. ابزار رایگان و سورس باز جالبی هم در این باره جهت پروژههای WPF در دسترس است:
در ادامه در طی یک مثال قصد داریم از این کتابخانه استفاده کنیم:
1) تنظیم وابستگیها
پس از دریافت کتابخانه فوق، ارجاعات زیر باید به پروژه شما اضافه شوند:
CodeReason.Reports.dll (از پروژه فوق) و ReachFramework.dll (جزو اسمبلیهای استاندارد دات نت است)
2) تهیه منبع داده گزارش
کتابخانهی فوق به صورت پیش فرض با DataTable کار میکند. بنابراین کوئریهای شما یا باید خروجی DataTable داشته باشد یا باید از یک سری extension methods برای تبدیل IEnumerable به DataTable استفاده کرد (در پروژه پیوست شده در پایان مطلب، این موارد موجود است).
برای مثال فرض کنید میخواهیم رکوردهایی را از نوع کلاس Product زیر در گزارش نمایش دهیم:
namespace WpfRptTests.Model
{
public class Product
{
public string Name { set; get; }
public int Price { set; get; }
}
}
الف) اضافه کردن فایل تشکیل دهنده ساختار و ظاهر گزارش
گزارشهای این کتابخانه مبتنی است بر اشیاء FlowDocument استاندارد WPF . بنابراین از منوی پروژه گزینهی Add new item در قسمت WPF آن یک FlowDocument جدید را به پروژه اضافه کنید ( باید دقت داشت که Build action این فایل باید به Content تنظیم گردد). ساختار ابتدایی این FlowDocument به صورت زیر خواهد بود که به آن FlowDirection و FontFamily مناسب جهت گزارشات فارسی اضافه شده است. همچنین فضای نام مربوط به کتابخانهی گزارشگیری CodeReason.Reports نیز باید اضافه گردد.
<FlowDocument xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation"
xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml"
FlowDirection="RightToLeft" FontFamily="Tahoma"
xmlns:xrd="clr-namespace:CodeReason.Reports.Document;assembly=CodeReason.Reports"
PageHeight="29.7cm" PageWidth="21cm" ColumnWidth="21cm">
</FlowDocument>
مواردی که در ادامه ذکر خواهند شد محتوای این گزارش را تشکیل میدهند:
ب) مشخص سازی خواص گزارش
<xrd:ReportProperties>
<xrd:ReportProperties.ReportName>SimpleReport</xrd:ReportProperties.ReportName>
<xrd:ReportProperties.ReportTitle>گزارش از محصولات</xrd:ReportProperties.ReportTitle>
</xrd:ReportProperties>
ج) مشخص سازی Page Header و Page Footer
اگر میخواهید عباراتی در بالا و پایین تمام صفحات گزارش تکرار شوند میتوان از SectionReportHeader و SectionReportFooter این کتابخانه به صورت زیر استفاده کرد:
<xrd:SectionReportHeader PageHeaderHeight="2" Padding="10,10,10,0" FontSize="12">
<Table CellSpacing="0">
<Table.Columns>
<TableColumn Width="*" />
<TableColumn Width="*" />
</Table.Columns>
<TableRowGroup>
<TableRow>
<TableCell>
<Paragraph>
<xrd:InlineContextValue PropertyName="ReportTitle" />
</Paragraph>
</TableCell>
<TableCell>
<Paragraph TextAlignment="Right">
<xrd:InlineDocumentValue PropertyName="PrintDate" Format="dd.MM.yyyy HH:mm:ss" />
</Paragraph>
</TableCell>
</TableRow>
</TableRowGroup>
</Table>
</xrd:SectionReportHeader>
<xrd:SectionReportFooter PageFooterHeight="2" Padding="10,0,10,10" FontSize="12">
<Table CellSpacing="0">
<Table.Columns>
<TableColumn Width="*" />
<TableColumn Width="*" />
</Table.Columns>
<TableRowGroup>
<TableRow>
<TableCell>
<Paragraph>
نام کاربر:
<xrd:InlineDocumentValue PropertyName="RptBy" Format="dd.MM.yyyy HH:mm:ss" />
</Paragraph>
</TableCell>
<TableCell>
<Paragraph TextAlignment="Right">
صفحه
<xrd:InlineContextValue PropertyName="PageNumber" FontWeight="Bold" /> از
<xrd:InlineContextValue PropertyName="PageCount" FontWeight="Bold" />
</Paragraph>
</TableCell>
</TableRow>
</TableRowGroup>
</Table>
</xrd:SectionReportFooter>
دو نکته در اینجا حائز اهمیت هستند: xrd:InlineDocumentValue و xrd:InlineContextValue
InlineDocumentValue را میتوان در کدهای برنامه به صورت سفارشی اضافه کرد. بنابراین هر جایی که نیاز بود مقدار ثابتی از طریق کد نویسی به گزارش تزریق و اضافه شود میتوان از InlineDocumentValue استفاده کرد. برای مثال در کدهای ViewModel برنامه که در ادامه ذکر خواهد شد دو مقدار PrintDate و RptBy به صورت زیر تعریف و مقدار دهی شدهاند:
data.ReportDocumentValues.Add("PrintDate", DateTime.Now);
data.ReportDocumentValues.Add("RptBy", "وحید");
د) مشخص سازی ساختار تولیدی گزارش
<Section Padding="80,10,40,10" FontSize="12">
<Paragraph FontSize="24" TextAlignment="Center" FontWeight="Bold">
<xrd:InlineContextValue PropertyName="ReportTitle" />
</Paragraph>
<Paragraph TextAlignment="Center">
گزارش از لیست محصولات در تاریخ:
<xrd:InlineDocumentValue PropertyName="PrintDate" Format="dd.MM.yyyy HH:mm:ss" />
توسط:
<xrd:InlineDocumentValue PropertyName="RptBy" Format="dd.MM.yyyy HH:mm:ss" />
</Paragraph>
<xrd:SectionDataGroup DataGroupName="ItemList">
<Table CellSpacing="0" BorderBrush="Black" BorderThickness="0.02cm">
<Table.Resources>
<!-- Style for header/footer rows. -->
<Style x:Key="headerFooterRowStyle" TargetType="{x:Type TableRowGroup}">
<Setter Property="FontWeight" Value="DemiBold"/>
<Setter Property="FontSize" Value="16"/>
<Setter Property="Background" Value="LightGray"/>
</Style>
<!-- Style for data rows. -->
<Style x:Key="dataRowStyle" TargetType="{x:Type TableRowGroup}">
<Setter Property="FontSize" Value="12"/>
</Style>
<!-- Style for data cells. -->
<Style TargetType="{x:Type TableCell}">
<Setter Property="Padding" Value="0.1cm"/>
<Setter Property="BorderBrush" Value="Black"/>
<Setter Property="BorderThickness" Value="0.01cm"/>
</Style>
</Table.Resources>
<Table.Columns>
<TableColumn Width="0.8*" />
<TableColumn Width="0.2*" />
</Table.Columns>
<TableRowGroup Style="{StaticResource headerFooterRowStyle}">
<TableRow>
<TableCell>
<Paragraph TextAlignment="Center">
<Bold>نام محصول</Bold>
</Paragraph>
</TableCell>
<TableCell>
<Paragraph TextAlignment="Center">
<Bold>قیمت</Bold>
</Paragraph>
</TableCell>
</TableRow>
</TableRowGroup>
<TableRowGroup Style="{StaticResource dataRowStyle}">
<xrd:TableRowForDataTable TableName="Product">
<TableCell>
<Paragraph>
<xrd:InlineTableCellValue PropertyName="Name" />
</Paragraph>
</TableCell>
<TableCell>
<Paragraph TextAlignment="Center">
<xrd:InlineTableCellValue PropertyName="Price" AggregateGroup="Group1" />
</Paragraph>
</TableCell>
</xrd:TableRowForDataTable>
</TableRowGroup>
<TableRowGroup Style="{StaticResource headerFooterRowStyle}">
<TableRow>
<TableCell>
<Paragraph TextAlignment="Right">
<Bold>جمع کل</Bold>
</Paragraph>
</TableCell>
<TableCell>
<Paragraph TextAlignment="Center">
<Bold>
<xrd:InlineAggregateValue AggregateGroup="Group1"
AggregateValueType="Sum"
EmptyValue="0"
FontWeight="Bold" />
</Bold>
</Paragraph>
</TableCell>
</TableRow>
</TableRowGroup>
</Table>
<Paragraph TextAlignment="Center" Margin="5">
در این گزارش
<xrd:InlineAggregateValue AggregateGroup="Group1"
AggregateValueType="Count"
EmptyValue="هیچ"
FontWeight="Bold" /> محصول با جمع کل قیمت
<xrd:InlineAggregateValue AggregateGroup="Group1"
AggregateValueType="Sum"
EmptyValue="0"
FontWeight="Bold" /> وجود دارند.
</Paragraph>
</xrd:SectionDataGroup>
</Section>
در ابتدا توسط دو پاراگراف، عنوان گزارش و یک سطر زیر آن نمایش داده شدهاند. بدیهی است هر نوع شیء و فرمت مجاز در FlowDocument را میتوان در این قسمت نیز قرار داد.
سپس یک SectionDataGroup جهت نمایش لیست آیتمها اضافه شده و داخل آن یک جدول که بیانگر ساختار جدول نمایش رکوردهای گزارش میباشد، ایجاد گردیده است.
سه TableRowGroup در این جدول تعریف شدهاند.
TableRowGroup های اولی و آخری دو سطر اول و آخر جدول گزارش را مشخص میکنند (سطر عناوین ستونها در ابتدا و سطر جمع کل در پایان گزارش)
از TableRowGroup میانی برای نمایش رکوردهای مرتبط با نام جدول مورد گزارشگیری استفاده شده است. توسط TableRowForDataTable آن نام این جدول باید مشخص شود که در اینجا همان نام کلاس مدل برنامه است. به کمک InlineTableCellValue، خاصیتهایی از این کلاس را که نیاز است در گزارش حضور داشته باشند، ذکر خواهیم کرد. نکتهی مهم آن AggregateGroup ذکر شده است. توسط آن میتوان اعمال جمع، محاسبه تعداد، حداقل و حداکثر و امثال آنرا که در فایل InlineAggregateValue.cs سورس کتابخانه ذکر شدهاند، به فیلدهای مورد نظر اعمال کرد. برای مثال میخواهیم جمع کل قیمت را در پایان گزارش نمایش دهیم به همین جهت نیاز بود تا یک AggregateGroup را برای این منظور تعریف کنیم.
از این AggregateGroup در سومین TableRowGroup تعریف شده به کمک xrd:InlineAggregateValue جهت نمایش جمع نهایی استفاده شده است.
همچنین اگر نیاز بود در پایان گزارش اطلاعات بیشتری نیز نمایش داده شود به سادگی میتوان با تعریف یک پاراگراف جدید، اطلاعات مورد نظر را نمایش داد.
4) نمایش گزارش تهیه شده
نمایش این گزارش بسیار ساده است. View برنامه به صورت زیر خواهد بود:
<Window x:Class="WpfRptTests.MainWindow"
xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation"
xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml"
xmlns:c="clr-namespace:CodeReason.Reports.Controls;assembly=CodeReason.Reports"
xmlns:vm="clr-namespace:WpfRptTests.ViewModel"
Title="MainWindow" WindowState="Maximized" Height="350" Width="525">
<Window.Resources>
<vm:ProductViewModel x:Key="vmProductViewModel" />
</Window.Resources>
<Grid DataContext="{Binding Source={StaticResource vmProductViewModel}}">
<c:BusyDecorator IsBusyIndicatorHidden="{Binding RptGuiModel.IsBusyIndicatorHidden}">
<DocumentViewer Document="{Binding RptGuiModel.Document}" />
</c:BusyDecorator>
</Grid>
</Window>
تعریف ابتدایی RptGuiModel به صورت زیر است (جهت مشخص سازی مقادیر IsBusyIndicatorHidden و Document در حین بایندینگ اطلاعات):
using System.ComponentModel;
using System.Windows.Documents;
namespace WpfRptTests.Model
{
public class RptGuiModel
{
public IDocumentPaginatorSource Document { get; set; }
public bool IsBusyIndicatorHidden { get; set; }
}
}
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.IO;
using System.Threading;
using CodeReason.Reports;
using WpfRptTests.Helper;
using WpfRptTests.Model;
namespace WpfRptTests.ViewModel
{
public class ProductViewModel
{
#region Constructors (1)
public ProductViewModel()
{
RptGuiModel = new RptGuiModel();
if (Stat.IsInDesignMode) return;
//انجام عملیات نمایش گزارش در یک ترد دیگر جهت قفل نشدن ترد اصلی برنامه
showReportAsync();
}
#endregion Constructors
#region Properties (1)
public RptGuiModel RptGuiModel { set; get; }
#endregion Properties
#region Methods (3)
// Private Methods (3)
private static List<Product> getProducts()
{
var products = new List<Product>();
for (var i = 0; i < 100; i++)
products.Add(new Product { Name = string.Format("Product{0}", i), Price = i });
return products;
}
private void showReport()
{
try
{
//Show BusyIndicator
RptGuiModel.IsBusyIndicatorHidden = false;
var reportDocument =
new ReportDocument
{
XamlData = File.ReadAllText(@"Report\SimpleReport.xaml"),
XamlImagePath = Path.Combine(Environment.CurrentDirectory, @"Report\")
};
var data = new ReportData();
// تعریف متغیرهای دلخواه و مقدار دهی آنها
data.ReportDocumentValues.Add("PrintDate", DateTime.Now);
data.ReportDocumentValues.Add("RptBy", "وحید");
// استفاده از یک سری اطلاعات آزمایشی به عنوان منبع داده
data.DataTables.Add(getProducts().ToDataTable());
var xps = reportDocument.CreateXpsDocument(data);
//انقیاد آن به صورت غیر همزمان در ترد اصلی برنامه
DispatcherHelper.DispatchAction(
() => RptGuiModel.Document = xps.GetFixedDocumentSequence()
);
}
catch (Exception ex)
{
//وجود این مورد ضروری است زیرا بروز استثناء در یک ترد به معنای خاتمه آنی برنامه است
//todo: log errors
}
finally
{
//Hide BusyIndicator
RptGuiModel.IsBusyIndicatorHidden = true;
}
}
private void showReportAsync()
{
var thread = new Thread(showReport);
thread.SetApartmentState(ApartmentState.STA); //for DocumentViewer
thread.Start();
}
#endregion Methods
}
}
توضیحات:
برای اینکه حین نمایش گزارش، ترد اصلی برنامه قفل نشود، از ترد استفاده شد و استفاده ترد به همراه DocumentViewer کمی نکته دار است:
- ترد تعریف شده باید از نوع STA باشد که در متد showReportAsync مشخص شده است.
- حین بایندیگ Document تولید شده توسط کتابخانهی گزارشگیری به خاصیت Document کنترل، حتما باید کل عملیات در ترد اصلی برنامه صورت گیرد که سورس کلاس DispatcherHelper را در فایل پیوست خواهید یافت.
کل عملیات این ViewModel در متد showReport رخ میدهد، ابتدا فایل گزارش بارگذاری میشود، سپس متغیرهای سفارشی مورد نظر تعریف و مقدار دهی خواهند شد. در ادامه یک سری داده آزمایشی تولید و به DataTables گزارش ساز اضافه میشوند. در پایان XPS Document متناظر آن تولید شده و به کنترل نمایشی برنامه بایند خواهد شد.
دریافت سورس این مثال
منابع و مآخذ مرتبط با کتابخانهی Angular Material
در اینجا مآخذ اصلی کار با این کتابخانه را ملاحظه میکنید که شامل اصول طراحی متریال و مخازن اصلی توسعهی آن میباشند:
Material Design Specification
- https://material.io/design
Angular Material
- https://material.angular.io
- https://github.com/angular/material2
مفاهیم پایهی طراحی متریال
چرا «زیبایی» رابط کاربری مهم است؟
در ابتدای معرفی کتابخانهی Angular Material عنوان شد که این مجموعه به همراه تعدادی کامپوننت «زیبا» است. بنابراین این سؤال مطرح میشود که چرا و یا تا چه اندازه «زیبایی» رابط کاربری اهمیت دارد؟ مهمترین دلیل آن بهبود تجربهی کاربری است. بر اساس تحقیقاتی که بر روی کاربران بسیاری صورت گرفتهاست، مشخص شدهاست کاربران، با رابطهای کاربری زیبا نتایج بهتری را از لحاظ کاهش زمان اتمام کار و تعداد خطاهای مرتبط دریافت میکنند.
اما ... طراحی برنامههای زیبا مشکل است. به همین جهت استفاده از کتابخانههای غنی مانند طراحی متریال که این امر را سهولت میبخشند، ضروری است. طراحی متریال یک زبان کامل طراحی برنامههای زیبا است. توسط گوگل طراحی شدهاست و دو هدف اصلی را دنبال میکند:
- وفاداری به اصول کلاسیک طراحی رابط کاربری
- ارائهی تجربهی کاربری یکدست و هماهنگ، در بین وسایل و اندازههای صفحات نمایشی مختلف
اصول پایهی طراحی متریال نیز شامل موارد زیر است:
- «متریال» یک متافور است و بر اساس مطالعهی نحوهی کار با کاغذ، مرکب و ارتباط بین اشیاء در دنیای واقعی پدید آمدهاست.
- اشیاء در دنیای واقعی دارای ارتباطهای ابعادی و حجمی هستند. برای مثال دو برگهی کاغذ یک فضا را اشغال نمیکنند. طراحی متریال برای نمایش این ارتباط سه بعدی بین اشیاء، از نور و سایه استفاده میکند.
- در دنیای واقعی، اشیاء از درون یکدیگر رد نمیشوند. این مورد در طراحی متریال نیز صادق است.
- طراحی متریال به همراه جعبهی رنگ مخصوص و بکارگیری فضاهای خالی و عناوین درشت بسیار مشخص، واضح و عمدی است.
- طراحی متریال به همراه حرکت و پویانمایی، جهت ارائهی مفاهیم مختلف به کاربر، جهت درک بهتر او از برنامه است.
برپایی پیشنیازهای ابتدایی کار با Angular Material
پیش از ادامهی بحث فرض بر این است که آخرین نگارش Angular CLI را نصب کردهاید و اگر پیشتر آنرا نصب کردهاید، یکبار دستور ذیل را اجرا کنید تا تمام وابستگیهای سراسری نصب شدهی در سیستم به صورت خودکار به روز رسانی شوند:
npm update -g
ng new MaterialAngularClient --routing
cd MaterialAngularClient ng serve -o
افزودن کتابخانهی Angular Material به برنامه
در طول این سری از سایت https://material.angular.io زیاد استفاده خواهیم کرد. همواره به روزترین روش افزودن کتابخانهی Angular Material به یک برنامهی موجود را در آدرس https://material.angular.io/guide/getting-started میتوانید مشاهده کنید که خلاصهی آن به صورت زیر است:
البته در Angular 6 روش تفصیلی نصب فوق که شامل 6 مرحلهاست، به صورت زیر هم خلاصه شدهاست:
ng add @angular/material
npm install --save @angular/material @angular/cdk npm install --save @angular/animations npm install --save hammerjs
- همانطور که عنوان شد، طراحی متریال مبتنی بر حرکت و پویانمایی است. به همین جهت تعدادی از کامپوننتهای آن نیاز به بستهی angular/animations را دارند که توسط دستور دوم نصب میشود.
- دستور سوم نیز کامپوننتهای slide و slider را پشتیبانی میکند (Gesture Support). البته پس نصب این وابستگی، نیاز است به فایل src/main.ts مراجعه کرده و یک سطر زیر را نیز افزود:
import "hammerjs";
import { BrowserAnimationsModule } from "@angular/platform-browser/animations"; @NgModule({ imports: [ BrowserModule, BrowserAnimationsModule, AppRoutingModule ] }) export class AppModule { }
مدیریت بهتر import کامپوننتهای Angular Material
در ادامه به ازای هر کامپوننت Angular Material باید ماژول آنرا به لیست imports افزود که پس از مدتی به یک فایل app.module.ts بسیار شلوغ خواهیم رسید. برای مدیریت بهتر این فایل، از روش مطرح شدهی در مطلب «سازماندهی برنامههای Angular» استفاده خواهیم کرد.
به همین جهت دو پوشهی core و shared را درون پوشهی src/app ایجاد میکنیم:
محتویات فایل src\app\core\core.module.ts به صورت زیر است:
import { CommonModule } from "@angular/common"; import { NgModule, Optional, SkipSelf } from "@angular/core"; import { RouterModule } from "@angular/router"; @NgModule({ imports: [CommonModule, RouterModule], exports: [ // components that are used in app.component.ts will be listed here. ], declarations: [ // components that are used in app.component.ts will be listed here. ], providers: [ /* ``No`` global singleton services of the whole app should be listed here anymore! Since they'll be already provided in AppModule using the `tree-shakable providers` of Angular 6.x+ (providedIn: 'root'). This new feature allows cleaning up the providers section from the CoreModule. But if you want to provide something with an InjectionToken other that its class, you still have to use this section. */ ] }) export class CoreModule { constructor(@Optional() @SkipSelf() core: CoreModule) { if (core) { throw new Error("CoreModule should be imported ONLY in AppModule."); } } }
محتویات فایل src\app\shared\shared.module.ts نیز به صورت زیر است:
import { CommonModule } from "@angular/common"; import { HttpClientModule } from "@angular/common/http"; import { ModuleWithProviders, NgModule } from "@angular/core"; import { FormsModule } from "@angular/forms"; @NgModule({ imports: [ CommonModule, FormsModule, HttpClientModule ], entryComponents: [ // All components about to be loaded "dynamically" need to be declared in the entryComponents section. ], declarations: [ // common and shared components/directives/pipes between more than one module and components will be listed here. ], exports: [ // common and shared components/directives/pipes between more than one module and components will be listed here. CommonModule, FormsModule, HttpClientModule, ] /* No providers here! Since they’ll be already provided in AppModule. */ }) export class SharedModule { static forRoot(): ModuleWithProviders { // Forcing the whole app to use the returned providers from the AppModule only. return { ngModule: SharedModule, providers: [ /* All of your services here. It will hold the services needed by `itself`. */] }; } }
import { CoreModule } from "./core/core.module"; import { SharedModule } from "./shared/shared.module"; @NgModule({ imports: [ BrowserModule, BrowserAnimationsModule, CoreModule, SharedModule.forRoot(), AppRoutingModule ] }) export class AppModule { }
import { CdkTableModule } from "@angular/cdk/table"; import { NgModule } from "@angular/core"; import { MatAutocompleteModule, MatButtonModule, MatButtonToggleModule, MatCardModule, MatCheckboxModule, MatChipsModule, MatDatepickerModule, MatDialogModule, MatExpansionModule, MatFormFieldModule, MatGridListModule, MatIconModule, MatInputModule, MatListModule, MatMenuModule, MatNativeDateModule, MatPaginatorModule, MatProgressBarModule, MatProgressSpinnerModule, MatRadioModule, MatRippleModule, MatSelectModule, MatSidenavModule, MatSliderModule, MatSlideToggleModule, MatSnackBarModule, MatSortModule, MatStepperModule, MatTableModule, MatTabsModule, MatToolbarModule, MatTooltipModule, } from "@angular/material"; @NgModule({ imports: [ MatAutocompleteModule, MatButtonModule, MatButtonToggleModule, MatCardModule, MatCheckboxModule, MatChipsModule, MatDatepickerModule, MatDialogModule, MatExpansionModule, MatFormFieldModule, MatGridListModule, MatIconModule, MatInputModule, MatListModule, MatMenuModule, MatNativeDateModule, MatPaginatorModule, MatProgressBarModule, MatProgressSpinnerModule, MatRadioModule, MatRippleModule, MatSelectModule, MatSidenavModule, MatSliderModule, MatSlideToggleModule, MatSnackBarModule, MatStepperModule, MatSortModule, MatTableModule, MatTabsModule, MatToolbarModule, MatTooltipModule, CdkTableModule ], exports: [ MatAutocompleteModule, MatButtonModule, MatButtonToggleModule, MatCardModule, MatCheckboxModule, MatChipsModule, MatDatepickerModule, MatDialogModule, MatExpansionModule, MatGridListModule, MatIconModule, MatInputModule, MatListModule, MatMenuModule, MatNativeDateModule, MatPaginatorModule, MatProgressBarModule, MatProgressSpinnerModule, MatRadioModule, MatRippleModule, MatSelectModule, MatSidenavModule, MatSliderModule, MatSlideToggleModule, MatSnackBarModule, MatStepperModule, MatSortModule, MatTableModule, MatTabsModule, MatToolbarModule, MatTooltipModule, CdkTableModule ] }) export class MaterialModule { }
سپس MaterialModule را نیز به قسمتهای imports و exports فایل src\app\shared\shared.module.ts اضافه خواهیم کرد:
import { MaterialModule } from "./material.module"; @NgModule({ imports: [ CommonModule, FormsModule, HttpClientModule, MaterialModule ], exports: [ // common and shared components/directives/pipes between more than one module and components will be listed here. CommonModule, FormsModule, HttpClientModule, MaterialModule ] }) export class SharedModule { }
تا اینجا جهت اطمینان از اجرای برنامه، دستور ng serve -o را از ابتدا اجرا کنید.
افزودن چند کامپوننت مقدماتی متریال به برنامه
بهترین روش کار با این مجموعه، بررسی مستندات آن در سایت https://material.angular.io/components است. برای مثال برای افزودن دکمه، به مستندات آن مراجعه کرده و بر روی دکمهی view source کلیک میکنیم:
سپس کدهای قسمت HTML آنرا به برنامه و فایل app.component.html اضافه خواهیم کرد:
<button mat-button>Click me!</button>
<mat-checkbox>Check me!</mat-checkbox>
البته شکل ظاهری آنها تا اینجا آنچنان مطلوب نیست. برای رفع این مشکل، نیاز است یک قالب را به این کنترلها و کامپوننتها اعمال کرد. به همین جهت فایل styles.css واقع در ریشهی برنامه را گشوده و قالب پیشفرض متریال را به آن اضافه میکنیم:
@import "~@angular/material/prebuilt-themes/indigo-pink.css";
پس از اعمال قالب، اکنون است که شکل ظاهری کنترلهای آن بسیار بهتر شدهاند و همچنین کار با آنها به همراه پویانمایی نیز شدهاست:
افزودن آیکنهای متریال به برنامه
مرحلهی آخر این تنظیمات، افزودن آیکنهای متریال به برنامهاست. برای این منظور فایل src\index.html را گشوده و یک سطر ذیل را به head اضافه کنید:
<link href="https://fonts.googleapis.com/icon?family=Material+Icons" rel="stylesheet">
<button mat-button> <mat-icon>face</mat-icon> Click me! </button> <mat-checkbox>Check me!</mat-checkbox>
لیست کامل این آیکنها را به همراه توضیحات تکمیلی آنها، در آدرس ذیل میتوانید ملاحظه کنید:
http://google.github.io/material-design-icons
البته چون ما نمیخواهیم این آیکنها را از وب بارگذاری کنیم، برای نصب محلی آنها ابتدا دستور زیر را در ریشهی پروژه صادر کنید:
npm install material-design-icons --save
همانطور که مشاهده میکنید، برای استفادهی از این فایلهای آیکن فونت محلی، تنها کافی است فایل material-icons.css را به برنامه معرفی کنیم. برای این منظور فایل angular.json را گشوده و قسمت styles آنرا به صورت زیر تکمیل میکنیم:
"styles": [ "node_modules/material-design-icons/iconfont/material-icons.css", "src/styles.css" ],
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: MaterialAngularClient-01.zip
برای اجرای آن نیز ابتدا فایل restore.bat و سپس فایل ng-serve.bat را اجرا کنید.
هدف: استفاده از کتابخانهی jsSHA
میخواهیم در یک برنامهی AngularJS 2.0، از کتابخانهی jsSHA استفاده کرده و هش SHA512 یک رشته را محاسبه کنیم.
تامین پیشنیازهای اولیه
میتوان فایلهای این کتابخانه را مستقیما از GitHub دریافت و به پروژه اضافه کرد. اما بهتر است اینکار را توسط npm مدیریت کنیم. به همین جهت فایل package.json آنرا گشوده و سپس مدخل متناظری را به آن اضافه کنید:
"dependencies": { // ... "jssha": "^2.1.0", // ... },
بارگذاری فایلهای کتابخانه به صورت پویا
یک روش استفاده از این کتابخانه یا هر کتابخانهی جاوا اسکریپتی، افزودن مدخل تعریف آن به صفحهی index.html است:
<script src="node_modules/jssha/src/sha512.js"></script>
// map tells the System loader where to look for things var map = { // ... 'jssha': 'node_modules/jssha/src' }; // packages tells the System loader how to load when no filename and/or no extension var packages = { // ... 'jssha': { main: 'sha512.js', defaultExtension: 'js' } };
به این ترتیب هر زمانیکه کار import این کتابخانه صورت گیرد، بارگذاری پویای آن انجام خواهد شد. به علاوه ابزارهای بسته بندی و deploy پروژه هم این فایل را پردازش کرده و به صورت خودکار، کار bundling، فشرده سازی و یکی سازی اسکریپتها را انجام میدهند.
استفاده از jsSHA به صورت untyped
پس از دریافت بستههای این کتابخانه و مشخص سازی نحوهی بارگذاری پویای آن، اکنون نوبت به استفادهی از آن است. در اینجا منظور از untyped این است که فرض کنیم برای این کتابخانه، فایلهای typings مخصوص TypeScript وجود ندارند و پس از جستجوی در مخزن کد https://github.com/DefinitelyTyped/DefinitelyTyped نتوانستهایم معادلی را برای آن پیدا کنیم. بنابراین فایل جدید untyped-sha.component.ts را با محتوای ذیل به پروژه اضافه کنید:
import { Component, OnInit } from '@angular/core'; var jsSHA = require("jssha"); // ==> loads `sha512.js` file dynamically using `systemjs.config.js` file definitions //declare var jsSHA: any; // ==> this requires adding <script src="node_modules/jssha/src/sha512.js"></script> to the first page manually. @Component({ templateUrl: 'app/using-third-party-libraries/untyped-sha.component.html' }) export class UnTypedShaComponent implements OnInit { hash: String; ngOnInit(): void { let shaObj = new jsSHA("SHA-512", "TEXT"); shaObj.update("This is a test"); this.hash = shaObj.getHash("HEX"); } }
<h1>SHA-512 Hash / UnTyped</h1> <p>String: This is a test</p> <p>HEX: {{hash}}</p>
هر زمانیکه فایلهای typing یک کتابخانهی جاوا اسکریپتی در دسترس نبودند، فقط کافی است از روش declare var jsSHA: any استفاده کنید. در اینجا any به همان حالت استاندارد و بینوع جاوا اسکریپت اشاره میکند. در این حالت برنامه بدون مشکل کامپایل خواهد شد؛ اما از تمام مزایای TypeScript مانند بررسی نوعها و همچنین intellisense محروم میشویم.
در این مثال در hook ویژهای به نام OnInit، کار ساخت شیء SHA را انجام داده و سپس هش عبارت This is a test محاسبه شده و به خاصیت عمومی hash انتساب داده میشود. سپس این خاصیت عمومی، در قالب این کامپوننت از طریق روش interpolation نمایش داده شدهاست.
دو نکتهی مهم
الف) اگر از روش declare var jsSHA: any استفاده کردید، کار بارگذاری فایل sha512.js به صورت خودکار رخ نخواهد داد؛ چون ماژولی را import نمیکند. بنابراین تعاریف systemjs.config.js ندید گرفته خواهد شد. در این حالت باید از همان روش متداول افزودن تگ script این کتابخانه به فایل index.html استفاده کرد.
ب) برای بارگذاری پویای کتابخانهی jsSHA بر اساس تعاریف فایل systemjs.config.js از متد require کمک بگیرید:
var jsSHA = require("jssha");
استفاده از jsSHA به صورت typed
کتابخانهی jsSHA در مخزن کد https://github.com/DefinitelyTyped/DefinitelyTyped/tree/master/jssha دارای فایل d.ts. مخصوص خود است. برای نصب آن از یکی از دو روش ذیل استفاده کنید:
الف) نصب دستی فایلهای typings
npm install -g typings typings install jssha --save --ambient
ب) تکمیل فایل typings.ts
{ "ambientDependencies": { // ... "jssha": "registry:dt/jssha#2.1.0+20160317120654" } }
پس از نصب فایلهای typings این پروژه، به فایل main.ts مراجعه کرده و مدخل ذیل را به ابتدای آن اضافه کنید:
/// <reference path="../typings/browser/ambient/jssha/index.d.ts" />
در ادامه فایل جدید typed-sha.component.ts را با محتوای ذیل به پروژه اضافه کنید:
import { Component, OnInit } from '@angular/core'; //import { jsSHA } from "jssha"; import * as jsSHA from "jssha"; // ===> var jsSHA = require("jssha"); // ===> loads `sha512.js` file dynamically using `systemjs.config.js` file definitions @Component({ templateUrl: 'app/using-third-party-libraries/typed-sha.component.html' }) export class TypedShaComponent implements OnInit{ hash: String; ngOnInit(): void { let shaObj = new jsSHA("SHA-512", "TEXT"); shaObj.update("This is a test"); this.hash = shaObj.getHash("HEX"); } }
در اینجا تنها نکتهی مهم و جدید نسبت به روش قبل (استفاده از jsSHA به صورت untyped)، روش import این کتابخانه است. روش "import * as jsSHA from "jssha به عبارت var jsSHA = require("jssha") ترجمه میشود که در نهایت سبب بارگذاری خودکار فایلهای jssha بر اساس تعاریف مداخل آن در فایل systemjs.config.js میگردد.
کدهای کامل این پروژه را از اینجا میتوانید دریافت کنید.
Select * into T from table_3
truncate table dbo.table_3
CREATE SEQUENCE testEventCounter AS int START WITH 1 INCREMENT BY 1 ;
SET IDENTITY_INSERT table_3 on INSERT INTO table_3 (ID, Descritp) SELECT NEXT VALUE FOR testEventCounter AS id , Descritp FROM T
CREATE TABLE Table3 ( ID int PRIMARY KEY CLUSTERED DEFAULT (NEXT VALUE FOR SequenceTest), De nvarchar(300) NULL ) ; GO
Update table3 set id=(NEXT VALUE FOR testEventCounter )
مشکلی که در دراز مدت با SQLDom وجود خواهد داشت، مواردی مانند SelectStarExpression و CreateProcedureStatement و امثال آن هستند. اینها را از کجا باید تشخیص داد؟ همچنین مراحل بررسی این اجزاء، نسبتا طولانی هستند و نیاز به یک راه حل عمومیتر در این زمینه وجود دارد.
راه حلی برای این مشکل در مطلب «XML ‘Visualizer’ for the TransactSql.ScriptDom parse tree» ارائه شدهاست. در اینجا تمام اجزای TSqlFragment توسط Reflection مورد بررسی و استخراج قرار گرفته و نهایتا یک فایل XML از آن حاصل میشود.
اگر نکات ذکر شده در این مقاله را تبدیل به یک برنامه با استفاده مجدد کنیم، به چنین شکلی خواهیم رسید:
این برنامه را از اینجا میتوانید دریافت کنید:
DomToXml.zip
همانطور که در تصویر مشاهده میکنید، اینبار به سادگی، SelectStarExpression قابل تشخیص است و تنها کافی است در T-SQL پردازش شده، به دنبال SelectStarExpressionها بود. برای اینکار جهت ساده شدن آنالیز میتوان با ارث بری از کلاس پایه TSqlFragmentVisitor شروع کرد:
using System; using System.Linq; using Microsoft.SqlServer.TransactSql.ScriptDom; namespace DbCop { public class SelectStarExpressionVisitor : TSqlFragmentVisitor { public override void ExplicitVisit(SelectStarExpression node) { Console.WriteLine( "`Select *` detected @StartOffset:{0}, Line:{1}, T-SQL: {2}", node.StartOffset, node.StartLine, string.Join(string.Empty, node.ScriptTokenStream.Select(x => x.Text)).Trim()); base.ExplicitVisit(node); } } }
مرحلهی بعد، اجرای این کلاس Visitor است:
public static class GenericVisitor { public static void Start(string tSql, TSqlFragmentVisitor visitor) { IList<ParseError> errors; TSqlScript sqlFragment; using (var reader = new StringReader(tSql)) { var parser = new TSql120Parser(initialQuotedIdentifiers: true); sqlFragment = (TSqlScript)parser.Parse(reader, out errors); } if (errors != null && errors.Any()) { var sb = new StringBuilder(); foreach (var error in errors) sb.AppendLine(error.Message); throw new InvalidOperationException(sb.ToString()); } sqlFragment.Accept(visitor); } }
مثالی از نحوهی استفاده از کلاس GenericVisitor فوق را در اینجا ملاحظه میکنید:
var tsql = @"WITH ctex AS ( SELECT * FROM sys.objects ) SELECT * FROM ctex"; GenericVisitor.Start(tsql, new SelectStarExpressionVisitor());
- Singleton
- Scoped
- Transient
Singleton (یگانه)
فقط و فقط یک شیء از سرویس ثبت شده با این طول عمر، در اولین درخواست ایجاد میشود و سپس در کل طول حیات برنامه، از همین شیء ایجاد شده، استفاده میگردد. به همین دلیل به آن «یگانه» یا Singleton میگویند. هر زمانیکه این سرویس در خواست داده میشود، DI Container، همان یک شیء را در اختیار درخواست دهنده قرار میدهد و این شیء، هیچگاه از بین نمیرود. به بیان دیگر، DI Container هیچگاه این شیء را از بین نمیبرد. شیء ساخته شده از سرویس ثبت شدهی با حالت Singleton، بین تمامی استفاده کنندگان، به صورت اشتراکی استفاده میشود. این طول عمر تقریبا مشابهی اشیاء ساخته شده توسط Singleton Pattern عمل میکند.
با توجه به مطالب گفته شده، ویژگیهای سرویسهای Singleton به شرح زیر هستند:
- در اولین درخواست به سرویس، یک نمونه از آن ساخته میشود و تا پایان برنامه در حافظه نگه داشته میشود.
- در سایر درخواستها، همان یک نمونهی ساخته شدهی از سرویس، ارائه داده میشود.
- به علت موجود بودن در حافظه، معمولا دسترسی به آنها و عملکرد آنها سریعتر است.
- بار کاری بر روی Garbage Collector فریمورک را کاهش میدهند.
بنابراین در هنگام تعریف کردن یک سرویس به صورت Singleton باید نکات زیر را مد نظر قرار بدهید:
- باید سرویس مورد نظر Thread Safe باشد .
- نباید استفاده کنندهی از این سرویس، امکان تغییر State آن را داشته باشد.
- اگر ساخت شیءای از یک سرویس، هزینهی زیادی را داشته باشد ، احتمالا Singleton کردن آن میتواند ایدهی خوبی باشد.
- شیء ساخته شدهی از این سرویس، تا زمان اجرای برنامه، بخشی از حافظهی برنامه را اشغال میکند. پس باید حجم اشغالی در حافظه را نیز مد نظر قرار داد.
- تعداد دفعات استفاده را در برابر مصرف حافظه در نظر بگیرید.
services.AddSingleton(services => new GuidProvider());
public HomeController(ILogger<HomeController> logger, IMessageServiceA messageService, LiteDbConfig liteDbConfig, GuidProvider guidHelper) { _logger = logger; _messageService = messageService; _messageService = new MessageServiceAA(); _guidHelper = guidHelper; }
حالا اگر برنامه
را اجرا کنیم، میبینید که با تازه
سازی صفحهی Home/Index ، همچنان Id، برابر با یک رشتهی یکسان
است. حتی اگر تب دیگری را در مرورگر باز کنیم و دوباره به این صفحه برویم، میبینیم
که Id برابر همان
رشتهی قبلی است و دلیل این موضوع، ثبت
سرویس Guid Service به صورت Singleton است.
Scoped ( محدود شده )
به ازای هر درخواست (در اینجا معمولا درخواستهای Http مد نظر است) یک نمونه از این سرویس ساخته میشود و در طول حیات این درخواست، DI Container به هر کلاسی که به این سرویس نیاز دارد، همان یک نمونه را برگشت میدهد و این نمونه در کل طول اجرای این درخواست، بین تمامی سرویس گیرندگان، یکسان است. هر زمانی، درخواست به پایان برسد، نمونهی ساخته شده از سرویس، Disposed میگردد و GC میتواند آن را از بین ببرد.
معمولا سرویسهای اتصال به پایگاه دادهها و کار بر روی آنها که شامل خواندن، نوشتن، ویرایش، حذف میشوند را با طول حیات Scoped ، درون DI Container ثبت میکنند . EF Core به صورت پیش فرض ، Db Context را به صورت Scoped ثبت میکند.
سرویسهای Scoped در محدودهی درخواست، مانند Singleton عمل میکنند و شیء ساخته شده و وضعیت آن در بین تمامی سرویسهایی که به آن نیاز دارند، مشترک است. بنابراین باید به این نکته در هنگام تعریف سرویس به صورت Scoped ، توجه داشته باشید.
تمام Middleware های ASP.NET Core هم فقط همان نمونهی ایجاد شده از سرویس Scoped را در طی اجرای یک درخواست خاص، میگیرند.
هر سرویسی که به سرویسهای Scoped نیاز دارد، یا باید به صورت Transient و یا باید به صورت Scoped ثبت شود، تا مانع از این شویم که شیء ساخته شده، فراتر از طول حیات موردنظرمان، در حافظه بماند و از آن استفاده شود .
برای ثبت یک سرویس
به صورت Scoped میتوانیم از متدهای توسعهای با نام AddScoped() با سربارهای
مختلف بر روی IServiceCollection استفاده کنیم. در اینجا از نسخهای که دو
پارامتر جنریک را میگیرد، برای ثبت یک سرویس به صورت Scoped استفاده میکنیم:
services.AddScoped<IMessageServiceB, MessageServiceBA>();
می توانیم سرویس GuidProvider را به جای Signleton ، به صورت Scoped ثبت کنیم:
services.AddScoped(services => new GuidProvider());
Transient (گذرا)
به ازای هر درخواست دهندهی جدید، یک نمونهی جدید از سرویس، توسط DI Container ساخته میشود و در اختیار آن قرار میگیرد.
سرویسهایی را به این صورت ثبت کنید که:
- نیاز به Thread Safe بودن داشته باشند.
- نمی توانید طول عمر سرویس را حدس بزنید.
سرویسهای Transient ، کارآیی پائینتری دارند و سربار عملکردی زیادی بر روی Garbage Collector می گذارند؛ ولی به علت اینکه به ازای هر واکشی، یک نمونهی جدید از آنها ساخته میشود و State بین این اشیاء به اشتراک گذاشته نمیشود، امنیت بیشتری دارند و درک و خطایابی آنها سادهتر است.
برای ثبت سرویسهای Transient از متد توسعهای AddTransient() استفاده میکنیم. سربارهای این متد مانند سربارهای متدهای AddSingleton() و AddScoped() است:
services.AddTransient<IMessageServiceC, MessageServiceCA>();
وابستگیهای محصور شده
یک سرویس نباید وابستهی به سرویسی باشد که طول حیاتی کمتر از طول حیات خودش را دارد.
برای مثال اگر درون سرویسی با طول حیات Singleton، از یک سرویس با طول حیات Transient استفاده کنیم، اینکار باعث میشود که یک نمونه از سرویس Transient در طول حیات برنامه، همیشه درون حافظه بماند و این ممکن است باعث خطاهای عجیبی در هنگام اجرا شود که معمولا خطایابی و رفع آنها مشکل است.
اثرات جانبی وابستگیهای محصور شده:
- به اشتراک گذاری تصادفی وضعیت یک شیء بین Thread ها درون سرویسهایی که Thread Safe نیستند.
- اشیاء، بیش از زمان پیش بینی شدهی برایشان، درون حافظه باقی میمانند.
سرویسهای Transient میتوانند به سرویسهایی با طول حیات زیر وابستگی داشته باشند:
- Transient
- Scoped
- Singleton
سرویسهای Scoped میتوانند به سرویسهایی با طول حیات زیر وابستگی داشته باشند:
- Transient
- Scoped
سرویسهای Singleton میتوانند به سرویس هایی با طول حیات زیر وابستگی داشته باشند:
Singleton
میتوانید از جدول زیر به عنوان راهنمای خلاصه شدهی برای استفادهی امن از سرویسها درون یکدیگر بهره ببرید:
Scope Validation
این قابلیت که به صورت پیش
فرض در حالت توسعهی برنامههای ASP.NET Core فعال است، در زمان شروع برنامه و در Startup ، بررسی میکند که سرویسها، وابستگی
به سرویسهایی با طول حیاتی مناسب، داشته باشند.
عرضه نسخه نهایی Visual Studio 2012 Update 2
2005: msvcr80.dll Visual C++ 2005 Redistributable Package (x86) http://www.microsoft.com/downloads/en/details.aspx?FamilyId=32BC1BEE-A3F9-4C13-9C99-220B62A191EE Visual C++ 2005 Redistributable Packager (x64) http://www.microsoft.com/downloads/en/details.aspx?FamilyID=eb4ebe2d-33c0-4a47-9dd4-b9a6d7bd44da 2008: msvcr90.dll Microsoft Visual C++ 2008 Redistributable Package (x86) http://www.microsoft.com/downloads/en/details.aspx?FamilyID=9B2DA534-3E03-4391-8A4D-074B9F2BC1BF Microsoft Visual C++ 2008 Redistributable Package (x64) http://www.microsoft.com/en-us/download/details.aspx?id=15336 2008 SP1: msvcr90.dll Microsoft Visual C++ 2008 SP1 Redistributable Package (x86) http://www.microsoft.com/en-us/download/details.aspx?id=5582 Microsoft Visual C++ 2008 SP1 Redistributable Package for (x64) http://www.microsoft.com/downloads/en/details.aspx?familyid=BA9257CA-337F-4B40-8C14-157CFDFFEE4E 2010: msvcr100.dll Microsoft Visual C++ 2010 Redistributable Package (x86) http://www.microsoft.com/download/en/details.aspx?id=5555 Microsoft Visual C++ 2010 Redistributable Package (x64) http://www.microsoft.com/download/en/details.aspx?id=14632 2010 SP1: msvcr100.dll Microsoft Visual C++ 2010 SP1 Redistributable Package (x86) http://www.microsoft.com/en-us/download/details.aspx?id=8328 Microsoft Visual C++ 2010 SP1 Redistributable Package (x64) http://www.microsoft.com/en-us/download/details.aspx?id=13523 2012: msvcr110.dll Microsoft Visual C++ Redistributable for Visual Studio 2012 (3 downloads: arm, x86 and x64) http://www.microsoft.com/en-us/download/details.aspx?id=30679
Tuple چیست؟
هدف از کار با Tupleها، عدم تعریف یک کلاس جدید به همراه خواص آن، جهت بازگشت بیش از یک مقدار از یک متد، توسط وهلهای از این کلاس جدید میباشد. برای مثال اگر بخواهیم از متدی، دو مقدار شهر و ناحیه را بازگشت دهیم، یک روش آن، ایجاد کلاس مکان زیر است:
public class Location { public string City { get; set; } public string State { get; set; } public Location(string city, string state) { City = city; State = state; } }
var location = new Location("Lake Charles","LA");
var location = new Tuple<string,string>("Lake Charles","LA"); // Print out the address var address = $"{location.Item1}, {location.Item2}";
مشکلات نوع Tuple در نگارشهای قبلی دات نت
هرچند Tuples از زمان دات نت 4 در دسترس هستند، اما دارای این کمبودها و مشکلات میباشند:
static Tuple<int, string, string> GetHumanData() { return Tuple.Create(10, "Marcus", "Miller"); }
var data = GetHumanData(); Console.WriteLine("What is this value {0} or this {1}", data.Item1, data.Item3);
ج) Tuples در دات نت 4، صرفا یک کتابخانهی اضافه شدهی به فریم ورک بوده و زبانهای دات نتی، پشتیبانی توکاری را از آنها جهت بهبود و یا ساده سازی تعریف آنها، ارائه نمیدهند.
ایجاد Tuples در C# 7
برای ایجاد Tuples در سی شارپ 7، از پرانتزها به همراه ذکر نام و نوع پارامترها استفاده میشود.
(int x1, string s1) = (3, "one"); Console.WriteLine($"{x1} {s1}");
دسترسی به این مقادیر نیز همانند متغیرهای معمولی است.
اگر سعی کنیم این قطعه کد را کامپایل نمائیم، با خطای ذیل متوقف خواهیم شد:
error CS8179: Predefined type 'System.ValueTuple`2' is not defined or imported
PM> install-package System.ValueTuple
تعاریف متغیرهای بازگشتی، خارج از پرانتزها هم میتوانند صورت گیرند:
int x2; string s2; (x2, s2) = (42, "two"); Console.WriteLine($"{x2} {s2}");
بازگشت Tuples از متدها
متد ذیل، دو خروجی نتیجه و باقیماندهی تقسیم دو عدد صحیح را باز میگرداند:
static (int, int) Divide(int x, int y) { int result = x / y; int reminder = x % y; return (result, reminder); }
در ادامه نحوهی استفادهی از این متد را مشاهده میکنید:
(int result, int reminder) = Divide(11, 3); Console.WriteLine($"{result} {reminder}");
در اینجا امکان استفادهی از var نیز برای تعریف نوع متغیرهای دریافتی از یک Tuple نیز وجود دارد و کامپایلر به صورت خودکار نوع آنها را بر اساس نوع خروجی tuple مشخص میکند:
(var result1, var reminder1) = Divide(11, 3); Console.WriteLine($"{result1} {reminder1}");
var (result1, reminder1) = Divide(11, 3);
و یا برای نمونه متد GetHumanData دات نت 4 ابتدای بحث را به صورت ذیل میتوان در C# 7 بازنویسی کرد:
static (int, string, string) GetHumanData() { return (10, "Marcus", "Miller"); }
(int Age, string FirstName, string LastName) results = GetHumanData(); Console.WriteLine(results.Age); Console.WriteLine(results.FirstName); Console.WriteLine(results.LastName);
پشت صحنهی Tuples در C# 7
همانطور که عنوان شد، برای اینکه بتوانید قطعه کدهای فوق را کامپایل کنید، نیاز به بستهی نیوگت System.ValueTuple است. در حقیقت کامپایلر خروجی متد فوق را به نحو ذیل تفسیر میکند:
ValueTuple<int, int> tuple1 = Divide(11, 3);
(int, int) n = (1,1); System.Console.WriteLine(n.Item1);
ValueTuple<int, int> n = new ValueTuple<int, int>(1, 1); System.Console.WriteLine(n.Item1);
- همچنین در اینجا محدودیتی از لحاظ تعداد پارامترهای ذکر شدهی در یک Tuple وجود ندارد.
(int,int,int,int,int,int,int,(int,int))
مفهوم Tuple Literals
همانند نگارشهای پیشین دات نت، خروجی یک Tuple را میتوان به یک متغیر از نوع var و یا ValueType نیز نسبت داد:
var tuple2 = ("Stephanie", 7); Console.WriteLine($"{tuple2.Item1}, {tuple2.Item2}");
به علاوه در سی شارپ 7 میتوان برای اعضای یک Tuple نام نیز تعریف کرد که به آنها Tuple literals گویند:
var tuple3 = (Name: "Matthias", Age: 6); Console.WriteLine($"{tuple3.Name} {tuple3.Age}");
و یا هنگام تعریف نوع خروجی، میتوان نام پارامترهای متناظر را نیز ذکر کرد که به آن named elements هم میگویند:
static (int radius, double area) CalculateAreaOfCircle(int radius) { return (radius, Math.PI * Math.Pow(radius, 2)); }
var circle = CalculateAreaOfCircle(2); Console.WriteLine($"A circle of radius, {circle.radius}," + $" has an area of {circle.area:N2}.");
مفهوم Deconstructing Tuples
مفهوم deconstruction که در ابتدای بحث عنوان شد صرفا مختص به Tuples نیست. در C# 7 میتوان مشخص کرد که چگونه یک نوع خاص، به اجزای آن تجزیه شود. برای مثال کلاس شخص ذیل را درنظر بگیرید:
class Person { private readonly string _firstName; private readonly string _lastName; public Person(string firstname, string lastname) { _firstName = firstname; _lastName = lastname; } public override String ToString() => $"{_firstName} {_lastName}"; public void Deconstruct(out string firstname, out string lastname) { firstname = _firstName; lastname = _lastName; } }
- علت تعریف این دو خروجی هم به constructor و یا سازندهی کلاس بر میگردد که دو ورودی را دریافت میکند. اگر یک کلاس چندین سازنده داشته باشد، به همان تعداد میتوان متد Deconstruct تعریف کرد؛ به همراه خروجیهایی متناظر با نوع پارامترهای سازندهها.
- علت استفادهی از نوع خروجی out نیز این است که در #C نمیتوان چندین overload را صرفا بر اساس نوع خروجیهای متفاوت متدها تعریف کرد.
- متد Deconstruct به صورت خودکار در زمان تجزیهی یک شیء به یک tuple فراخوانی میشود. در مثال زیر، شیء p1 به یک Tuple تجزیه شدهاست و این تجزیه بر اساس متد Deconstruct این کلاس مفهوم پیدا میکند:
var p1 = new Person("Katharina", "Nagel"); (string first, string last) = p1; Console.WriteLine($"{first} {last}");
امکان تعریف متد Deconstruct، به صورت یک متد الحاقی
روش اول تعریف متد ویژهی Deconstruct را در مثال قبل، در داخل کلاس اصلی مشاهده کردید. روش دیگر آن، استفادهی از متدهای الحاقی است که در این مورد خاص نیز مجاز است:
public class Rectangle { public Rectangle(int height, int width) { Height = height; Width = width; } public int Width { get; } public int Height { get; } } public static class RectangleExtensions { public static void Deconstruct(this Rectangle rectangle, out int height, out int width) { height = rectangle.Height; width = rectangle.Width; } }
اکنون امکان انتساب وهلهای از این کلاس به یک Tuple وجود دارد:
var r1 = new Rectangle(100, 200); (int height, int width) = r1; Console.WriteLine($"height: {height}, width: {width}");
امکان جایگزین کردن Anonymous types با Tuples
قطعه کد ذیل را در نظر بگیرید:
List<Employee> allEmployees = new List<Employee>() { new Employee { ID = 1L, Name = "Fred", Salary = 50000M }, new Employee { ID = 2L, Name = "Sally", Salary = 60000M }, new Employee { ID = 3L, Name = "George", Salary = 70000M } }; var wellPaid = from oneEmployee in allEmployees where oneEmployee.Salary > 50000M select new { EmpName = oneEmployee.Name, Income = oneEmployee.Salary };
var wellPaid = from oneEmployee in allEmployees where oneEmployee.Salary > 50000M orderby oneEmployee.Salary descending select (EmpName: oneEmployee.Name, Income: oneEmployee.Salary); var highestPaid = wellPaid.First().EmpName;
سایر کاربردهای Tuples
از Tuples صرفا برای تعریف چندین خروجی از یک متد استفاده نمیشود. در ذیل نحوهی استفادهی از آنها را جهت تعریف کلید ترکیبی یک شیء دیکشنری و یا استفادهی از آنها را در آرگومان جنریک یک متد async هم مشاهده میکنید:
public Task<(int index, T item)> FindAsync<T>(IEnumerable<T> input, Predicate<T> match) { var dictionary = new Dictionary<(int, int), string>(); throw new NotSupportedException(); }