var pdfReader = new PdfReader(pdfFile); for (var pageNumber = 1; pageNumber <= pdfReader.NumberOfPages; pageNumber++) { var pdf = new PdfReader(pdfFile); var pg = pdf.GetPageN(pageNumber); // process page }
var pdf = new PdfReader(pdfFile); var pg = pdf.GetPageN(pageNumber); var res = (PdfDictionary)PdfReader.GetPdfObject(pg.Get(PdfName.RESOURCES)); var xobj = (PdfDictionary)PdfReader.GetPdfObject(res.Get(PdfName.XOBJECT)); if (xobj == null) continue; foreach (var name in xobj.Keys) { var obj = xobj.Get(name); if (obj.IsIndirect()) { // process obj ... } }
var tg = (PdfDictionary)PdfReader.GetPdfObject(obj); var width = tg.Get(PdfName.WIDTH).ToString(); var height = tg.Get(PdfName.HEIGHT).ToString(); ImageRenderInfo imgRi = ImageRenderInfo.CreateForXObject(new Matrix(float.Parse(width), float.Parse(height)), (PRIndirectReference)obj, tg);
private void RenderImage(ImageRenderInfo renderInfo, string imgPath) { var image = renderInfo.GetImage(); using (var dotnetImg = image.GetDrawingImage()) { if (dotnetImg == null) return; using (var ms = new MemoryStream()) { dotnetImg.Save(ms, ImageFormat.Jpeg); var d = new Bitmap(dotnetImg); d.Save(imgPath); } } }
private void ExtractImage(string pdfFile, string imgPath) { var fileCounter = 0; var pdfReader = new PdfReader(pdfFile); for (var pageNumber = 1; pageNumber <= pdfReader.NumberOfPages; pageNumber++) { var pdf = new PdfReader(pdfFile); var pg = pdf.GetPageN(pageNumber); var res = (PdfDictionary)PdfReader.GetPdfObject(pg.Get(PdfName.RESOURCES)); var xobj = (PdfDictionary)PdfReader.GetPdfObject(res.Get(PdfName.XOBJECT)); if (xobj == null) continue; foreach (var name in xobj.Keys) { var obj = xobj.Get(name); if (obj.IsIndirect()) { var tg = (PdfDictionary)PdfReader.GetPdfObject(obj); var width = tg.Get(PdfName.WIDTH).ToString(); var height = tg.Get(PdfName.HEIGHT).ToString(); var imgRi = ImageRenderInfo.CreateForXObject(new Matrix(float.Parse(width), float.Parse(height)), (PRIndirectReference)obj, tg); fileCounter++; RenderImage(imgRi, imgPath + fileCounter + ".jpeg"); } } } }
var path = @"C:\"; var fileName = "1.pdf"; var outPath = path + fileName + @"_extractedImgs\"; Directory.CreateDirectory(outPath); ExtractImage(path + fileName, outPath);
Base64 و کاربرد جالب آن
در مورد افزونه YSlow افزونه Firebug فایرفاکس پیشتر صحبت شد. این افزونه پس از آنالیز یک سایت، پیشنهاداتی را نیز جهت بهبود سرعت، ارائه میدهد.
همانطور که در شکل بالا مشخص است، عناصری مانند css و js ، قسمت expires اشان (تاریخ منقضی شدن کش آنها در سمت کلاینت) خالی است و پیشنهاد داده که به هر کدام از این عناصر، هدر مخصوص مشخص سازی مدت زمان کش شدن در سمت کلاینت اضافه شود.
ASP.Net در مورد کش کردن اطلاعات صفحات پویا به اندازهی کافی امکانات در اختیار برنامه نویس قرار میدهد اما در مورد اضافه کردن این هدر جهت یک فایل css غیر پویا شاید نتوان مطلب خاصی را یافت.
در IIS7 امکانات ویژهای برای این منظور در نظر گرفته شده که نحوه استفاده از آن در ASP.Net به صورت زیر است:
فایل وب کانفیگ سایت را باز کرده و به قسمت system.webServer چند سطر زیر را اضافه کنید:
<staticContent>
<clientCache httpExpires="Sun, 29 Mar 2020 00:00:00 GMT" cacheControlMode="UseExpires" />
</staticContent>
این مورد فقط مختص به IIS7 است و بر روی نگارشهای پایینتر کار نمیکند.
با این کار، تاریخ منقضی شدن هر آنچه که توسط موتور ASP.net سرو نمیشود به سال 2020 تنظیم خواهد شد. (کلیه محتوای غیرپویای سایت، اعم از تصاویر، فایلهای css ، js و غیره)
پس از این تنظیم مجددا YSlow را اجرا کرده و Performance Grade ایی را که نمایش میدهد بررسی نمائید.
بدیهی است اگر یکی از فایلهای css یا js شما تغییر کند، کلاینت، اطلاعات جدیدی را تا سال 2020 دریافت نمیکند. برای حل این مشکل یک کوئری استرینگ ساده به انتهای لینک مربوط به css یا js خود اضافه کنید تا URL جدید با URL قبلی آن یکسان نباشد (این کوئری استرینگ تاثیری روی محتوای ایستای ما ندارد). به این صورت این آدرس جدید، مجددا دریافت شده و تا سال 2020 کش خواهد شد.
نکته:
اعمال تنظیم فوق، در IIS7 ویندوز سرور 2008 مجاز است؛ اما در IIS7 ویندوز ویستا قفل شده است و قابل override نیست. برای تغییر آن، فایل زیر را پیدا کنید:
open %systemroot%\System32\inetsrv\config\applicationHost.config
<section name="staticContent" overrideModeDefault="Deny" />
<section name="staticContent" overrideModeDefault="Allow" />
مآخذ:
YSlow: Add expires header to images in IIS 7
IIS7: How to set cache control for static content?
تعاریف مداخل فایل index.html یک سایت AngularJS 2.0
پروژهای که در اینجا در حال استفاده است یک برنامهی ASP.NET MVC 5.x است؛ اما الزامی هم به استفادهی از آن وجود ندارد. یا یک فایل index.html را به ریشهی پروژه اضافه کنید و یا فایل Views\Shared\_Layout.cshtml را به نحو ذیل تغییر دهید:
<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta charset="utf-8" /> <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0"> <title>@ViewBag.Title - My ASP.NET Application</title> <link href="~/node_modules/bootstrap/dist/css/bootstrap.css" rel="stylesheet" /> <link href="~/app/app.component.css" rel="stylesheet"/> <link href="~/Content/Site.css" rel="stylesheet" type="text/css" /> <!-- 1. Load libraries --> <!-- IE required polyfills, in this exact order --> <script src="~/node_modules/angular2/es6/dev/src/testing/shims_for_IE.js"></script> <script src="~/node_modules/es6-shim/es6-shim.min.js"></script> <script src="~/node_modules/systemjs/dist/system-polyfills.js"></script> <script src="~/node_modules/angular2/bundles/angular2-polyfills.js"></script> <script src="~/node_modules/systemjs/dist/system.src.js"></script> <script src="~/node_modules/rxjs/bundles/Rx.js"></script> <script src="~/node_modules/angular2/bundles/angular2.dev.js"></script> <!-- Required for http --> <script src="~/node_modules/angular2/bundles/http.dev.js"></script> <!-- Required for routing --> <script src="~/node_modules/angular2/bundles/router.dev.js"></script> <!-- 2. Configure SystemJS --> <script> System.config({ packages: { app: { format: 'register', defaultExtension: 'js' } } }); System.import('app/main') .then(null, console.error.bind(console)); </script> </head> <body> <div> @RenderBody() <pm-app>Loading App...</pm-app> </div> @RenderSection("Scripts", required: false) </body> </html>
سپس کتابخانههای جاوا اسکریپتی مورد نیاز جهت کار با AngularJS 2.0 به ترتیبی که ذکر شده، باید تعریف شوند.
ذکر /~ در ابتدای آدرسها، مختص به ASP.NET MVC است. اگر از آن استفاده نمیکنید، نیازی به ذکر آن هم نیست.
در ادامه تعاریف System.JS ذکر شدهاست. System.JS کار بارگذاری ماژولهای برنامه را به عهده دارد. به این ترتیب دیگر نیازی نیست تا به ازای هر قسمت جدید برنامه، مدخلی را در اینجا اضافه کرد و کار بارگذاری آنها خودکار خواهد بود. فرمت register ایی که در اینجا ذکر شدهاست، تا ماژولهای استاندارد با فرمت ES 6 را نیز پشتیبانی میکند. همچنین با ذکر و تنظیم پسوند پیش فرض به js، دیگر نیازی نخواهد بود تا در حین تعریف importها در قسمتهای مختلف برنامه، پسوند فایلها را به صورت صریح ذکر کرد. مبحث improtها مرتبط است به مفاهیم ماژولها در ES 6 و همچنین TypeScript.
سطر System.import کار بارگذاری اولین ماژول برنامه را از پوشهی app قرار گرفته در ریشهی سایت انجام میدهد. این ماژول main نام دارد.
نوشتن اولین کامپوننت AngularJS 2.0
برنامههای AngularJS 2.0 متشکل هستند از تعدادی کامپوننت و سرویس:
و هر کامپوننت تشکیل شدهاست از:
- یک قالب یا Template: با استفاده از HTML تعریف میشود و کار تشکیل View و نحوهی رندر کامپوننت را مشخص میکند. در این Viewها با استفاده از امکانات binding و directives موجود در AngularJS 2.0 کار دسترسی به دادهها صورت میگیرد.
- یک کلاس: کار این کلاس که توسط TypeScript تهیه میشود، فراهم آوردن کدهای مرتبط با قالب است. برای مثال این کلاس حاوی تعدادی خاصیت خواهد بود که از اطلاعات آنها در View مرتبط استفاده میشود. همچنین این کلاس میتواند حاوی متدهای مورد نیاز در View نیز باشد؛ برای مثال متدی که کار نمایش یا مخفی سازی یک تصویر را با کلیک بر روی دکمهای انجام میدهد.
- متادیتا: متادیتا (یا decorator در اینجا) به AngularJS 2.0 اعلام میکند که این کلاس تعریف شده، صرفا یک کلاس ساده نیست و باید به آن به صورت یک کامپوننت نگاه شود.
در ذیل، کدهای یک کامپوننت نمونهی AngularJS 2.0 را مشاهده میکنید:
import { Component } from 'angular2/core'; @Component({ selector: 'pm-app', template:` <div><h1>{{pageTitle}}</h1> <div>My First Component</div> </div> ` }) export class AppComponent { pageTitle: string = "DNT AngularJS 2.0 APP"; }
بلافاصله در بالای این کلاس، متد decorator ایی را به نام Component مشاهده میکنید. این متادیتا است که به AngularJS 2.0 اعلام میکند، کلاس AppComponent تعریف شده، یک کامپوننت است و نه تنها یک کلاس ساده.
در متد Component تعریف شده، قالب یا template نحوهی رندر این کامپوننت را مشاهده میکنید.
در ابتدای این ماژول نیز کار import تعاریف مرتبط با متد ویژهی Component، از هستهی AngularJS 2.0 انجام شدهاست تا کامپایلر TypeScript بتواند این فایل ts را کامپایل کند.
مروری بر نحوهی تعریف class در TypeScript
مرور جامع کلاسها در TypeScript را در مطلب «مبانی TypeScript؛ کلاسها» میتوانید مطالعه کنید. در اینجا جهت یادآوری، خلاصهای از آنرا که نیاز داریم، بررسی خواهیم کرد:
- جهت تعریف یک کلاس، ابتدا واژهی کلیدی class به همراه نام کلاس ذکر میشوند.
- در AngularJS 2.0 مرسوم است که نام کلاس را به صورت نام ویژگی مدنظر به همراه پسوند Component ذکر کنیم؛ مانند AppComponent مثال فوق. این نام pascal case است و با حروف بزرگ شروع میشود.
- همچنین مرسوم است در برنامههای AngularJS 2.0، کامپوننت ریشهی سایت نیز AppComponent نامیده شود.
- در مثال فوق، واژهی کلیدی export را نیز پیش از واژهی کلیدی class مشاهده میکنید. به این ترتیب این کلاس خارج از ماژولی که در آن تعریف میشود، قابل دسترسی خواهد بود. اکنون این کلاس و فایل، تبدیل به ماژولی خواهند شد که توسط module loader معرفی شدهی در ابتدای بحث یا همان System.JS به صورت خودکار بارگذاری میشود و دیگر نیازی به تعریف مدخل script متناظر با آن در فایل index.html نخواهد بود.
- در بدنهی کلاس، کار تعریف متدها و خواص مورد نیاز View صورت میگیرند. برای نمونه در اینجا تنها یک خاصیت «عنوان صفحه» تعریف شدهاست. در جاوا اسکریپت مرسوم است که نام خواص را camel case شروع شده با حروف کوچک تعریف کنیم. سپس نوع این خاصیت به صورت رشتهای تعریف شدهاست و در آخر مقدار پیش فرض این خاصیت ذکر گردیدهاست.
البته باید دقت داشت که الزامی به ذکر نوع خاصیت، در TypeScript وجود ندارد. همینقدر که مقدار پیش فرض این خاصیت رشتهای است، بر اساس ویژگی به نام Type inference در TypeScript، نوع این خاصیت نیز رشتهای درنظر گرفته خواهد شد و دیگر نمیتوان برای مثال یک عدد را به آن انتساب داد.
- سطح دسترسی خواص تعریف شدهی در یک کلاس TypeScript به صورت پیش فرض public است. بنابراین در اینجا نیازی به ذکر صریح آن نبودهاست.
مروری بر متادیتا یا decorator یک کلاس در AngularJS 2.0
خوب، تا اینجا کلاس AppComponent تعریف و همچنین export شد تا توسط system.js به صورت خودکار بارگذاری شود. اما این کلاس به خودی خود صرفا یک کلاس TypeScript ایی است و توسط AngularJS شناسایی نمیشود. برای معرفی این کلاس به صورت یک کامپوننت، از یک تزئین کننده یا decorator ویژه به نام Component استفاده میشود که بلافاصله در بالای تعریف کلاس قرار میگیرد؛ چیزی شبیه به data annotations یا attributes در زبان #C.
یک decorator متدی است که اطلاعاتی اضافی را به یک کلاس، اعضاء و متدهای آن و یا حتی آرگومانهای آن متدها، الصاق میکند. این ویژگی قرار است به صورت استاندارد در ES 2016 یا نگارش بعدی جاوا اسکریپت حضور داشته باشد و در حال حاضر توسط TypeScript پشتیبانی شده و در نهایت به کدهای ES 5 قابل اجرای در تمام مرورگرها ترجمه میشود.
یک decorator همیشه با @ شروع میشود و AngularJS 2.0 به همراه تعدادی decorator توکار است؛ مانند Component. از آنجائیکه decorator یک متد است، همیشه به همراه یک جفت پرانتز () ذکر میشود و در انتهای آن نیازی به ذکر سمیکالن نیست. در اینجا تزئین کنندهی Component یک شیء را میپذیر که به همراه تعدادی خاصیت است. به همین جهت پارامتر آن به صورت {} ذکر شدهاست.
خاصیت selector یک کامپوننت مشخص میکند که نام directive متناظر با این کامپوننت چیست:
selector: 'pm-app',
<div> @RenderBody() <pm-app>Loading App...</pm-app> </div>
template:` <div><h1>{{pageTitle}}</h1> <div>My First Component</div> </div> `
همچنین {{}} به معنای تعریف data binding است. به این ترتیب مقداری که قرار است به صورت تگ h1 رندر شود، از خاصیت pageTitle کلاس مزین شدهی توسط این ویژگی یا decorator تامین خواهد شد؛ یعنی مقدار پیش فرض خاصیت pageTitle در کلاس AppComponent.
import اطلاعات مورد نیاز جهت کامپایل یک فایل TypeScript
تا اینجا مفاهیم موجود در کلاس AppComponent را به همراه متادیتای آن بررسی کردیم. اما این متادیتای جدید کامپوننت، به صورت پیش فرض ناشناختهاست:
همانطور که مشاهده میکنید، در اینجا ذیل کامپوننت، خط قرمزی جهت یادآوری عدم تعریف آن، کشیده شدهاست. در TypeScript و یا ES 6، پیش از استفاده از یک کلاس یا متد خارجی، نیاز است به module loader اعلام کنیم تا آنرا باید از کجا تامین کند. اینکار توسط عبارت import انجام میشود که شبیه به عبارت using در زبان سیشارپ است. عبارت import جزئی از استاندارد ES 6 است و همچنین در TypeScript نیز پشتیبانی میشود. به این ترتیب امکان دسترسی به ویژگیهای export شدهی از سایر ماژولها را در ماژول فعلی (فایل فعلی در حال کار) خواهیم یافت. نمونهی آنرا با ذکر واژهی کلیدی export پیش از کلاس AppComponent پیشتر ملاحظه کردید.
این ماژولهای خارجی میتوانند سایر ماژولها و فایلهای ts نوشته شدهی توسط خودمان و یا حتی اجزای AngularJS 2.0 باشند. طراحی AngularJS 2.0 نیز ماژولار است و از ماژولهایی مانند angular2/core، angular2/animation، angular2/http و angular2/router تشکیل شدهاست.
برای نمونه متادیتای کامپوننت، در ماژول angular2/core قرار دارد. به همین جهت نیاز است در ابتدای ماژول فعلی آنرا import کرد:
import { Component } from 'angular2/core';
ساخت کامپوننت ریشهی یک برنامهی AngularJS 2.0
در ابتدای بحث که تعاریف مداخل مورد نیاز جهت اجرای یک برنامهی AngularJS 2.0 ذکر شدند، عنوان شد که system.js به دنبال ماژول آغازین app/main میگردد.
بنابراین در ریشهی پروژه، پوشهی جدیدی را به نام app ایجاد کنید.
سپس یک فایل TypeScript جدید را به نام app.component.ts به این پوشه اضافه کنید. قالب این نوع فایلها در add new item و با جستجو typescript در دسترس است و یا حتی یک فایل متنی ساده را هم با پسوند ts ایجاد کنید، کافی است.
نامگذاری این فایلها هم مرسوم است به صورت ذکر نام ویژگی به همراه یک دات و سپس ذکر کامپوننت صورت گیرد. در اینجا چون قصد داریم کامپوننت ریشهی برنامه را ایجاد کنیم، نام ویژگی آن app خواهد بود و نام کامل فایل به این ترتیب app.component.ts میشود.
سپس محتوای این فایل را به دقیقا معادل کدهای قسمت «نوشتن اولین کامپوننت AngularJS 2.0» ابتدای بحث تغییر دهید (همان import، متادیتا و کلاس AppComponent).
تا اینجا کامپوننت ریشهی برنامه ایجاد شد. اما چگونه باید از آن استفاده کنیم و چگونه AngularJS 2.0 آنرا شناسایی میکند؟ به این فرآیند آغازین شناسایی و بارگذاری ماژولها، اصطلاحا bootstrapping میگویند. تنها صفحهی واقعی موجود در یک برنامهی تک صفحهای وب، همان فایل index.html است و سایر صفحات و محتوای آنها به محتوای این صفحهی آغازین اضافه یا کم خواهند شد.
<div> @RenderBody() <pm-app>Loading App...</pm-app> </div>
خوب، اکنون module loader یا system.js چگونه این pm-app یا کامپوننت ریشهی برنامه را شناسایی میکند؟
System.import('app/main')
/// <reference path="../node_modules/angular2/typings/browser.d.ts" /> import { bootstrap } from "angular2/platform/browser"; // Our main component import { AppComponent } from "./app.component"; bootstrap(AppComponent);
در انتهای این فایل متد bootstrap مربوط به AngularJS 2.0 را مشاهده میکنید. کار آن بارگذاری اولین ماژول و کامپوننت برنامه یا همان AppComponent است.
در ادامه نیاز است AppComponent را به این ماژول معرفی کرد؛ در غیراینصورت کامپایل نخواهد شد. برای این منظور سطر import این کلاس را از فایل app.component، مشاهده میکنید. در اینجا نیازی به ذکر پسوند ts. فایل app.component نیست.
سپس نیاز است محل تعریف متد بوت استرپ را نیز مشخص کنیم. این متد در ماژول angular2/platform/browser قرار دارد که به عنوان اولین import این فایل ذکر شدهاست.
سطر اول، مربوط است به تعریف فایلهای d.ts. مربوط به TypeScript جهت شناسایی نوعهای مرتبط با AngularJS 2.0. اگر اینکار صورت نگیرد، خطاهای ذیل را در حین کامپایل فایلهای TypeScript دریافت خواهید کرد:
node_modules\angular2\src\core\application_ref.d.ts(171,81): error TS2304: Build: Cannot find name 'Promise'. node_modules\angular2\src\core\change_detection\differs\default_keyvalue_differ.d.ts(23,15): error TS2304: Build: Cannot find name 'Map'.
تا اینجا پوشهی app واقع در ریشهی سایت، یک چنین شکلی را پیدا میکند:
و اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم (فشردن دکمهی F5)، خروجی آن در مرورگر به صورت ذیل خواهد بود:
با توجه به اینکه در حال کار با یک برنامهی جاوا اسکریپتی هستیم، باز نگه داشتن developer tools مرورگر، جهت مشاهدهی خطاهای احتمالی ضروری است.
در اینجا اگر خطایی وجود داشته باشد، یا اطلاعات اضافی مدنظر باشد، در console لاگ خواهند شد. برای مثال در اینجا عنوان شدهاست که برنامه در حالت توسعه در حال اجرا است. بهتر است برای ارائهی نهایی، متد enableProdMode را در فایل index.html فراخوانی کنید.
همچنین در اینجا میتوان HTML نهایی تزریق شدهی به صفحه را بهتر مشاهده کرد:
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: MVC5Angular2.part2.zip
برای اجرای آن، ابتدا به فایل project.json مراجعه کرده و یکبار آنرا ذخیره کنید تا وابستگیهای اسکریپتی پروژه از اینترنت دریافت شوند (این موارد در قسمت قبل مرور شدند). سپس یکبار هم پروژه را Build کنید تا تمام فایلهای ts آن کامپایل شوند و در آخر، اجرای نهایی پروژه.
خلاصهی بحث
یک برنامهی AngularJS 2.0 متشکل است از تعدادی کامپوننت. بنابراین کلاسی را ایجاد خواهیم کرد تا کدهای پشتیبانی کنندهی View این کامپوننت را تولید کند. سپس این کلاس را با متادیتایی مزین کرده و توسط آن تگ سفارشی ویژهی این کامپوننت و تگهای HTML تشکیل دهندهی این کامپوننت را به AngularJS 2.0 معرفی میکنیم. در اینجا در صورت نیاز وابستگیهای تعریف این متادیتا را توسط واژهی کلیدی import دریافت میکنیم. نام این کلاس بهتر است Pascal case بوده و با حروف بزرگ شروع شود و همچنین به صورت نام ویژگی ختم شدهی به کلمهی Component باشد. در اینجا حتما نیاز است این کلاس export شود تا توسط module loader قابل استفاده و بارگذاری گردد. اگر View این کامپوننت نیاز به دریافت اطلاعاتی دارد، این اطلاعات به صورت خواصی در کلاس کامپوننت تعریف میشوند. این خواص تعریف شدهی با سطح دسترسی عمومی، مرسوم است به صورت camel case تعریف شوند و حروف اول آنها کوچک باشد.
Live Connect
XP Connect
NPRuntime
در پایان سال 2004 بسیاری از شرکتهای اصلی ارائه کننده مرورگرهای وب که از NPAPI استفاده میکردند، به این توافق رسیدند که از فناوری NPRuntime به عنوان یک اکستنشن (افزونه) برای تامین اسکریپت نویسی NPAPI استفاده کنند. اسکریپت نویسی این فناوری مستقل از دیگر فناوریهایی چون جاوا و XPCOM است و توسط گوگل (در آن زمان)، فایرفاکس، سافاری و اپرا (در آن زمان) پشتیبانی میشود.
PPAPI
این فناوری در 12 آگوست 2009 معرفی شد. Pepper Plugin API مجموعه ای از تغییرات و اصلاحات روی NPAPI است که باعث انعطاف پذیری و امنیت بیشتر میشود. این افزونه جهت پیاده سازی آسان اجرای پلاگین در یک پروسهی جداگانه است. هدف این پروژه تهیه یک فریمورک برای ایجاد پلاگینهای مستقل یا Cross-Platform میباشد.
- اجرای جداگانه از پروسهی مرورگر
- تعریف رویدادهای استاندارد و رسم تصاویر دو بعدی
- تهیه گرافیک سه بعدی
- ریجستری پلاگین
- استاندارد سازی برای استفاده از سیستم رندر مرورگر Compositing Process
- تعریف مفهوم یا معنای واحد از NPAPI بین تمامی مروگرها
PM> Install-Package DNTFrameworkCore.Web
PM> Install-Package DNTFrameworkCore.Web.EntityFramework
public class Program { public static void Main(string[] args) { CreateWebHostBuilder(args).Build() .MigrateDbContext<ProjectDbContext>() .Run(); } //... }
[Route("api/[controller]")] public class BlogsController : CrudController<IBlogService, int, BlogModel> { public BlogsController(IBlogService service) : base(service) { } protected override string CreatePermissionName => PermissionNames.Blogs_Create; protected override string EditPermissionName => PermissionNames.Blogs_Edit; protected override string ViewPermissionName => PermissionNames.Blogs_View; protected override string DeletePermissionName => PermissionNames.Blogs_Delete; }
var data = JSON.parse(responseBody) pm.environment.set("token", data.token);
حال برای ارسال درخواستهای HTTP به BlogsController به شکل زیر عمل کنید:
query={"page":1,"pageSize":100,"filter":{"logic":"and","filters":[{"field":"title","value":"Blog1","operator":"startswith"}]}}
{{endpoint}}/blogs/10
[Route("api/[controller]")] public class UsersController : CrudController<IUserService, long, UserReadModel, UserModel> { private readonly ILookupService _lookupService; public UsersController(IUserService service, ILookupService lookupService) : base(service) { _lookupService = lookupService ?? throw new ArgumentNullException(nameof(lookupService)); } protected override string CreatePermissionName => PermissionNames.Users_Create; protected override string EditPermissionName => PermissionNames.Users_Edit; protected override string ViewPermissionName => PermissionNames.Users_View; protected override string DeletePermissionName => PermissionNames.Users_Delete; [HttpGet("[action]")] [PermissionAuthorize(PermissionNames.Users_Create, PermissionNames.Users_Edit)] public async Task<IActionResult> RoleList() { var result = await _lookupService.ReadRolesAsync(); return Ok(result); } }
باتوجه به اینکه UserRole به عنوان یکی از وابستگیهای موجودیت User محسوب میشود، در پاسخ درخواست GET مرتبط با کاربری با شناسه 2، roles آن، لیستی از UserRoleModel هستند که به عنوان یک DetailModel طراحی شده است. به عنوان مثال برای حذف اتصال یک گروه کاربری باید درخواست PUT را به شکل زیر ارسال کنید:
اینبار اگر برای درخواست GET کاربر با شناسه 2 اقدام کنیم، به خروجی زیر خواهم رسید:
{ "userName": "rabbal", "displayName": "غلامرضا ربال", "password": null, "isActive": false, "roles": [], "permissions": [], "ignoredPermissions": [], "rowVersion": "AAAAAAACGxI=", "id": 2 }
برای بررسی بیشتر، پیشنهاد میکنم پروژه DNTFrameworkCore.TestAPI موجود در مخزن این زیرساخت را بازبینی کنید.
UI
در نهایت نوبت به طراحی و کدنویسی UI میرسد تا بتوانیم محصولات را به کاربر نمایش دهیم. اما قبل از شروع باید موضوعی را یادآوری کنم. اگر به یاد داشته باشید، در کلاس ProductService موجود در لایهی Domain، از طریق یکی از روشهای الگوی Dependency Injection به نام Constructor Injection، فیلدی از نوع IProductRepository را مقداردهی نمودیم. حال زمانی که بخواهیم نمونه ای را از ProductService ایجاد نماییم، باید به عنوان پارامتر ورودی سازنده، شی ایجاد شده از جنس کلاس ProductRepository موجود در لایه Repository را به آن ارسال نماییم. اما از آنجایی که میخواهیم تفکیک پذیری لایهها از بین نرود و UI بسته به نیاز خود، نمونه مورد نیاز را ایجاد نموده و به این کلاس ارسال کند، از ابزارهایی برای این منظور استفاده میکنیم. یکی از این ابزارها StructureMap میباشد که یک Inversion of Control Container یا به اختصار IoC Container نامیده میشود. با Inversion of Control در مباحث بعدی بیشتر آشنا خواهید شد. StructureMap ابزاری است که در زمان اجرا، پارامترهای ورودی سازندهی کلاسهایی را که از الگوی Dependency Injection استفاده نموده اند و قطعا پارامتر ورودی آنها از جنس یک Interface میباشد را، با ایجاد شی مناسب مقداردهی مینماید.
به منظور استفاده از StructureMap در Visual Studio 2012 باید بر روی پروژه UI خود کلیک راست نموده و گزینهی Manage NuGet Packages را انتخاب نمایید. در پنجره ظاهر شده و از سمت چپ گزینهی Online و سپس در کادر جستجوی سمت راست و بالای پنجره واژهی structuremap را جستجو کنید. توجه داشته باشید که باید به اینترنت متصل باشید تا بتوانید Package مورد نظر را نصب نمایید. پس از پایان عمل جستجو، در کادر میانی structuremap ظاهر میشود که میتوانید با انتخاب آن و فشردن کلید Install آن را بر روی پروژه نصب نمایید.
جهت آشنایی بیشتر با NuGet و نصب آن در سایر نسخههای Visual Studio میتوانید به لینکهای زیر رجوع کنید:
کلاسی با نام BootStrapper را با کد زیر به پروژه UI خود اضافه کنید:
using StructureMap; using StructureMap.Configuration.DSL; using SoCPatterns.Layered.Repository; using SoCPatterns.Layered.Model; namespace SoCPatterns.Layered.WebUI { public class BootStrapper { public static void ConfigureStructureMap() { ObjectFactory.Initialize(x => x.AddRegistry<ProductRegistry>()); } } public class ProductRegistry : Registry { public ProductRegistry() { For<IProductRepository>().Use<ProductRepository>(); } } }
ممکن است یک WinUI ایجاد کرده باشید که در این صورت به جای فضای نام SoCPatterns.Layered.WebUI از SoCPatterns.Layered.WinUI استفاده نمایید.
هدف کلاس BootStrapper این است که تمامی وابستگیها را توسط StructureMap در سیستم Register نماید. زمانی که کدهای کلاینت میخواهند به یک کلاس از طریق StructureMap دسترسی داشته باشند، Structuremap وابستگیهای آن کلاس را تشخیص داده و بصورت خودکار پیاده سازی واقعی (Concrete Implementation) آن کلاس را، براساس همان چیزی که ما برایش تعیین کردیم، به کلاس تزریق مینماید. متد ConfigureStructureMap باید در همان لحظه ای که Application آغاز به کار میکند فراخوانی و اجرا شود. با توجه به نوع UI خود یکی از روالهای زیر را انجام دهید:
در WebUI:
فایل Global.asax را به پروژه اضافه کنید و کد آن را بصورت زیر تغییر دهید:
namespace SoCPatterns.Layered.WebUI { public class Global : System.Web.HttpApplication { protected void Application_Start(object sender, EventArgs e) { BootStrapper.ConfigureStructureMap(); } } }
در WinUI:
در فایل Program.cs کد زیر را اضافه کنید:
namespace SoCPatterns.Layered.WinUI { static class Program { [STAThread] static void Main() { Application.EnableVisualStyles(); Application.SetCompatibleTextRenderingDefault(false); BootStrapper.ConfigureStructureMap(); Application.Run(new Form1()); } } }
سپس برای طراحی رابط کاربری، با توجه به نوع UI خود یکی از روالهای زیر را انجام دهید:
در WebUI:
صفحه Default.aspx را باز نموده و کد زیر را به آن اضافه کنید:
<asp:DropDownList AutoPostBack="true" ID="ddlCustomerType" runat="server"> <asp:ListItem Value="0">Standard</asp:ListItem> <asp:ListItem Value="1">Trade</asp:ListItem> </asp:DropDownList> <asp:Label ID="lblErrorMessage" runat="server" ></asp:Label> <asp:Repeater ID="rptProducts" runat="server" > <HeaderTemplate> <table> <tr> <td>Name</td> <td>RRP</td> <td>Selling Price</td> <td>Discount</td> <td>Savings</td> </tr> <tr> <td colspan="5"><hr /></td> </tr> </HeaderTemplate> <ItemTemplate> <tr> <td><%# Eval("Name") %></td> <td><%# Eval("RRP")%></td> <td><%# Eval("SellingPrice") %></td> <td><%# Eval("Discount") %></td> <td><%# Eval("Savings") %></td> </tr> </ItemTemplate> <FooterTemplate> </table> </FooterTemplate> </asp:Repeater>
در WinUI:
فایل Form1.Designer.cs را باز نموده و کد آن را بصورت زیر تغییر دهید:
#region Windows Form Designer generated code /// <summary> /// Required method for Designer support - do not modify /// the contents of this method with the code editor. /// </summary> private void InitializeComponent() { this.cmbCustomerType = new System.Windows.Forms.ComboBox(); this.dgvProducts = new System.Windows.Forms.DataGridView(); this.colName = new System.Windows.Forms.DataGridViewTextBoxColumn(); this.colRrp = new System.Windows.Forms.DataGridViewTextBoxColumn(); this.colSellingPrice = new System.Windows.Forms.DataGridViewTextBoxColumn(); this.colDiscount = new System.Windows.Forms.DataGridViewTextBoxColumn(); this.colSavings = new System.Windows.Forms.DataGridViewTextBoxColumn(); ((System.ComponentModel.ISupportInitialize)(this.dgvProducts)).BeginInit(); this.SuspendLayout(); // // cmbCustomerType // this.cmbCustomerType.DropDownStyle = System.Windows.Forms.ComboBoxStyle.DropDownList; this.cmbCustomerType.FormattingEnabled = true; this.cmbCustomerType.Items.AddRange(new object[] { "Standard", "Trade"}); this.cmbCustomerType.Location = new System.Drawing.Point(12, 90); this.cmbCustomerType.Name = "cmbCustomerType"; this.cmbCustomerType.Size = new System.Drawing.Size(121, 21); this.cmbCustomerType.TabIndex = 3; // // dgvProducts // this.dgvProducts.ColumnHeadersHeightSizeMode = System.Windows.Forms.DataGridViewColumnHeadersHeightSizeMode.AutoSize; this.dgvProducts.Columns.AddRange(new System.Windows.Forms.DataGridViewColumn[] { this.colName, this.colRrp, this.colSellingPrice, this.colDiscount, this.colSavings}); this.dgvProducts.Location = new System.Drawing.Point(12, 117); this.dgvProducts.Name = "dgvProducts"; this.dgvProducts.Size = new System.Drawing.Size(561, 206); this.dgvProducts.TabIndex = 2; // // colName // this.colName.DataPropertyName = "Name"; this.colName.HeaderText = "Product Name"; this.colName.Name = "colName"; this.colName.ReadOnly = true; // // colRrp // this.colRrp.DataPropertyName = "Rrp"; this.colRrp.HeaderText = "RRP"; this.colRrp.Name = "colRrp"; this.colRrp.ReadOnly = true; // // colSellingPrice // this.colSellingPrice.DataPropertyName = "SellingPrice"; this.colSellingPrice.HeaderText = "Selling Price"; this.colSellingPrice.Name = "colSellingPrice"; this.colSellingPrice.ReadOnly = true; // // colDiscount // this.colDiscount.DataPropertyName = "Discount"; this.colDiscount.HeaderText = "Discount"; this.colDiscount.Name = "colDiscount"; // // colSavings // this.colSavings.DataPropertyName = "Savings"; this.colSavings.HeaderText = "Savings"; this.colSavings.Name = "colSavings"; this.colSavings.ReadOnly = true; // // Form1 // this.AutoScaleDimensions = new System.Drawing.SizeF(6F, 13F); this.AutoScaleMode = System.Windows.Forms.AutoScaleMode.Font; this.ClientSize = new System.Drawing.Size(589, 338); this.Controls.Add(this.cmbCustomerType); this.Controls.Add(this.dgvProducts); this.Name = "Form1"; this.Text = "Form1"; ((System.ComponentModel.ISupportInitialize)(this.dgvProducts)).EndInit(); this.ResumeLayout(false); } #endregion private System.Windows.Forms.ComboBox cmbCustomerType; private System.Windows.Forms.DataGridView dgvProducts; private System.Windows.Forms.DataGridViewTextBoxColumn colName; private System.Windows.Forms.DataGridViewTextBoxColumn colRrp; private System.Windows.Forms.DataGridViewTextBoxColumn colSellingPrice; private System.Windows.Forms.DataGridViewTextBoxColumn colDiscount; private System.Windows.Forms.DataGridViewTextBoxColumn colSavings;
سپس در Code Behind، با توجه به نوع UI خود یکی از روالهای زیر را انجام دهید:
در WebUI:
وارد کد نویسی صفحه Default.aspx شده و کد آن را بصورت زیر تغییر دهید:
using System; using System.Collections.Generic; using SoCPatterns.Layered.Model; using SoCPatterns.Layered.Presentation; using SoCPatterns.Layered.Service; using StructureMap; namespace SoCPatterns.Layered.WebUI { public partial class Default : System.Web.UI.Page, IProductListView { private ProductListPresenter _productListPresenter; protected void Page_Init(object sender, EventArgs e) { _productListPresenter = new ProductListPresenter(this,ObjectFactory.GetInstance<Service.ProductService>()); this.ddlCustomerType.SelectedIndexChanged += delegate { _productListPresenter.Display(); }; } protected void Page_Load(object sender, EventArgs e) { if(!Page.IsPostBack) _productListPresenter.Display(); } public void Display(IList<ProductViewModel> products) { rptProducts.DataSource = products; rptProducts.DataBind(); } public CustomerType CustomerType { get { return (CustomerType) int.Parse(ddlCustomerType.SelectedValue); } } public string ErrorMessage { set { lblErrorMessage.Text = String.Format("<p><strong>Error:</strong><br/>{0}</p>", value); } } } }
در WinUI:
وارد کدنویسی Form1 شوید و کد آن را بصورت زیر تغییر دهید:
using System; using System.Collections.Generic; using System.Windows.Forms; using SoCPatterns.Layered.Model; using SoCPatterns.Layered.Presentation; using SoCPatterns.Layered.Service; using StructureMap; namespace SoCPatterns.Layered.WinUI { public partial class Form1 : Form, IProductListView { private ProductListPresenter _productListPresenter; public Form1() { InitializeComponent(); _productListPresenter = new ProductListPresenter(this, ObjectFactory.GetInstance<Service.ProductService>()); this.cmbCustomerType.SelectedIndexChanged += delegate { _productListPresenter.Display(); }; dgvProducts.AutoGenerateColumns = false; cmbCustomerType.SelectedIndex = 0; } public void Display(IList<ProductViewModel> products) { dgvProducts.DataSource = products; } public CustomerType CustomerType { get { return (CustomerType)cmbCustomerType.SelectedIndex; } } public string ErrorMessage { set { MessageBox.Show( String.Format("Error:{0}{1}", Environment.NewLine, value)); } } } }
با توجه به کد فوق، نمونه ای را از کلاس ProductListPresenter، در لحظهی نمونه سازی اولیهی کلاس UI، ایجاد نمودیم. با استفاده از متد ObjectFactory.GetInstance مربوط به StructureMap، نمونه ای از کلاس ProductService ایجاد شده است و به سازندهی کلاس ProductListPresenter ارسال گردیده است. در مورد Structuremap در مباحث بعدی با جزئیات بیشتری صحبت خواهم کرد. پیاده سازی معماری لایه بندی در اینجا به پایان رسید.
اما اصلا نگران نباشید، شما فقط پرواز کوتاه و مختصری را بر فراز کدهای معماری لایه بندی داشته اید که این فقط یک دید کلی را به شما در مورد این معماری داده است. این معماری هنوز جای زیادی برای کار دارد، اما در حال حاضر شما یک Applicaion با پیوند ضعیف (Loosely Coupled) بین لایهها دارید که دارای قابلیت تست پذیری قوی، نگهداری و پشتیبانی آسان و تفکیک پذیری قدرتمند بین اجزای آن میباشد. شکل زیر تعامل بین لایهها و وظایف هر یک از آنها را نمایش میدهد.
Service Layer
نقش لایهی سرویس این است که به عنوان یک مدخل ورودی به برنامه کاربردی عمل کند. در برخی مواقع این لایه را به عنوان لایهی Facade نیز میشناسند. این لایه، دادهها را در قالب یک نوع داده ای قوی (Strongly Typed) به نام View Model، برای لایهی Presentation فراهم میکند. کلاس View Model یک Strongly Typed محسوب میشود که نماهای خاصی از دادهها را که متفاوت از دید یا نمای تجاری آن است، بصورت بهینه ارائه مینماید. در مورد الگوی View Model در مباحث بعدی بیشتر صحبت خواهم کرد.
الگوی Facade یک Interface ساده را به منظور کنترل دسترسی به مجموعه ای از Interfaceها و زیر سیستمهای پیچیده ارائه میکند. در مباحث بعدی در مورد آن بیشتر صحبت خواهم کرد.
کلاسی با نام ProductViewModel را با کد زیر به پروژه SoCPatterns.Layered.Service اضافه کنید:
public class ProductViewModel { Public int ProductId {get; set;} public string Name { get; set; } public string Rrp { get; set; } public string SellingPrice { get; set; } public string Discount { get; set; } public string Savings { get; set; } }
برای اینکه کلاینت با لایهی سرویس در تعامل باشد باید از الگوی Request/Response Message استفاده کنیم. بخش Request توسط کلاینت تغذیه میشود و پارامترهای مورد نیاز را فراهم میکند. کلاسی با نام ProductListRequest را با کد زیر به پروژه SoCPatterns.Layered.Service اضافه کنید:
using SoCPatterns.Layered.Model; namespace SoCPatterns.Layered.Service { public class ProductListRequest { public CustomerType CustomerType { get; set; } } }
در شی Response نیز بررسی میکنیم که درخواست به درستی انجام شده باشد، دادههای مورد نیاز را برای کلاینت فراهم میکنیم و همچنین در صورت عدم اجرای صحیح درخواست، پیام مناسب را به کلاینت ارسال مینماییم. کلاسی با نام ProductListResponse را با کد زیر به پروژه SoCPatterns.Layered.Service اضافه کنید:
public class ProductListResponse { public bool Success { get; set; } public string Message { get; set; } public IList<ProductViewModel> Products { get; set; } }
به منظور تبدیل موجودیت Product به ProductViewModel، به دو متد نیاز داریم، یکی برای تبدیل یک Product و دیگری برای تبدیل لیستی از Product. شما میتوانید این دو متد را به کلاس Product موجود در Domain Model اضافه نمایید، اما این متدها نیاز واقعی منطق تجاری نمیباشند. بنابراین بهترین انتخاب، استفاده از Extension Methodها میباشد که باید برای کلاس Product و در لایهی سرویس ایجاد نمایید. کلاسی با نام ProductMapperExtensionMethods را با کد زیر به پروژه SoCPatterns.Layered.Service اضافه کنید:
public static class ProductMapperExtensionMethods { public static ProductViewModel ConvertToProductViewModel(this Model.Product product) { ProductViewModel productViewModel = new ProductViewModel(); productViewModel.ProductId = product.Id; productViewModel.Name = product.Name; productViewModel.RRP = String.Format(“{0:C}”, product.Price.RRP); productViewModel.SellingPrice = String.Format(“{0:C}”, product.Price.SellingPrice); if (product.Price.Discount > 0) productViewModel.Discount = String.Format(“{0:C}”, product.Price.Discount); if (product.Price.Savings < 1 && product.Price.Savings > 0) productViewModel.Savings = product.Price.Savings.ToString(“#%”); return productViewModel; } public static IList<ProductViewModel> ConvertToProductListViewModel( this IList<Model.Product> products) { IList<ProductViewModel> productViewModels = new List<ProductViewModel>(); foreach(Model.Product p in products) { productViewModels.Add(p.ConvertToProductViewModel()); } return productViewModels; } }
حال کلاس ProductService را جهت تعامل با کلاس سرویس موجود در Domain Model و به منظور برگرداندن لیستی از محصولات و تبدیل آن به لیستی از ProductViewModel، ایجاد مینماییم. کلاسی با نام ProductService را با کد زیر به پروژه SoCPatterns.Layered.Service اضافه کنید:
public class ProductService { private Model.ProductService _productService; public ProductService(Model.ProductService ProductService) { _productService = ProductService; } public ProductListResponse GetAllProductsFor( ProductListRequest productListRequest) { ProductListResponse productListResponse = new ProductListResponse(); try { IList<Model.Product> productEntities = _productService.GetAllProductsFor(productListRequest.CustomerType); productListResponse.Products = productEntities.ConvertToProductListViewModel(); productListResponse.Success = true; } catch (Exception ex) { // Log the exception… productListResponse.Success = false; // Return a friendly error message productListResponse.Message = ex.Message; } return productListResponse; } }
کلاس Service تمامی خطاها را دریافت نموده و پس از مدیریت خطا، پیغامی مناسب را به کلاینت ارسال میکند. همچنین این لایه محل مناسبی برای Log کردن خطاها میباشد. در اینجا کد نویسی لایه سرویس به پایان رسید و در ادامه به کدنویسی Data Layer میپردازیم.
Data Layer
برای ذخیره سازی محصولات، یک بانک اطلاعاتی با نام Shop01 ایجاد کنید که شامل جدولی به نام Product با ساختار زیر باشد:
برای اینکه کدهای بانک اطلاعاتی را سریعتر تولید کنیم از روش Linq to SQL در Data Layer استفاده میکنم. برای این منظور یک Data Context برای Linq to SQL به این لایه اضافه میکنیم. بر روی پروژه SoCPatterns.Layered.Repository کلیک راست نمایید و گزینه Add > New Item را انتخاب کنید. در پنجره ظاهر شده و از سمت چپ گزینه Data و سپس از سمت راست گزینه Linq to SQL Classes را انتخاب نموده و نام آن را Shop.dbml تعیین نمایید.
از طریق پنجره Server Explorer به پایگاه داده مورد نظر متصل شوید و با عمل Drag & Drop جدول Product را به بخش Design کشیده و رها نمایید.
اگر به یاد داشته باشید، در لایه Model برای برقراری ارتباط با پایگاه داده از یک Interface به نام IProductRepository استفاده نمودیم. حال باید این Interface را پیاده سازی نماییم. کلاسی با نام ProductRepository را با کد زیر به پروژه SoCPatterns.Layered.Repository اضافه کنید:
using System; using System.Collections.Generic; using System.Linq; using System.Text; using SoCPatterns.Layered.Model; namespace SoCPatterns.Layered.Repository { public class ProductRepository : IProductRepository { public IList<Model.Product> FindAll() { var products = from p in new ShopDataContext().Products select new Model.Product { Id = p.ProductId, Name = p.ProductName, Price = new Model.Price(p.Rrp, p.SellingPrice) }; return products.ToList(); } } }
در متد FindAll، با استفاده از دستورات Linq to SQL، لیست تمامی محصولات را برگرداندیم. کدنویسی لایهی Data هم به پایان رسید و در ادامه به کدنویسی لایهی Presentation و UI میپردازیم.
Presentation Layer
به منظور جداسازی منطق نمایش (Presentation) از رابط کاربری (User Interface)، از الگوی Model View Presenter یا همان MVP استفاده میکنیم که در مباحث بعدی با جزئیات بیشتری در مورد آن صحبت خواهم کرد. یک Interface با نام IProductListView را با کد زیر به پروژه SoCPatterns.Layered.Presentation اضافه کنید:
using SoCPatterns.Layered.Service; public interface IProductListView { void Display(IList<ProductViewModel> Products); Model.CustomerType CustomerType { get; } string ErrorMessage { set; } }
این Interface توسط Web Formهای ASP.NET و یا Win Formها باید پیاده سازی شوند. کار با Interfaceها موجب میشود تا تست Viewها به راحتی انجام شوند. کلاسی با نام ProductListPresenter را با کد زیر به پروژه SoCPatterns.Layered.Presentation اضافه کنید:
using SoCPatterns.Layered.Service; namespace SoCPatterns.Layered.Presentation { public class ProductListPresenter { private IProductListView _productListView; private Service.ProductService _productService; public ProductListPresenter(IProductListView ProductListView, Service.ProductService ProductService) { _productService = ProductService; _productListView = ProductListView; } public void Display() { ProductListRequest productListRequest = new ProductListRequest(); productListRequest.CustomerType = _productListView.CustomerType; ProductListResponse productResponse = _productService.GetAllProductsFor(productListRequest); if (productResponse.Success) { _productListView.Display(productResponse.Products); } else { _productListView.ErrorMessage = productResponse.Message; } } } }
کلاس Presenter وظیفهی واکشی داده ها، مدیریت رویدادها و بروزرسانی UI را دارد. در اینجا کدنویسی لایهی Presentation به پایان رسیده است. از مزایای وجود لایهی Presentation این است که تست نویسی مربوط به نمایش دادهها و تعامل بین کاربر و سیستم به سهولت انجام میشود بدون آنکه نگران دشواری Unit Test نویسی Web Formها باشید. حال میتوانید کد نویسی مربوط به UI را انجام دهید که در ادامه به کد نویسی در Win Forms و Web Forms خواهیم پرداخت.