SQL Antipattern #2
بخش دوم : Naive Trees
فرض کنید یک وب سایت حرفهای خبری یا علمی-پژوهشی داریم که قابلیت دریافت نظرات کاربران را در مورد هر مطلب مندرج در سایت یا نظرات داده شده در مورد آن مطالب را دارا میباشد. یعنی هر کاربر علاوه بر توانایی اظهار نظر در مورد یک خبر یا مطلب باید بتواند پاسخ نظرات کاربران دیگر را نیز بدهد. اولین راه حلی که برای طراحی این مطلب در پایگاه داده به ذهن ما میرسد، ایجاد یک زنجیره با استفاده از کد sql زیر میباشد:
CREATE TABLE Comments ( comment_idSERIAL PRIMARY KEY, parent_idBIGINT UNSIGNED, comment TEXT NOT NULL, FOREIGN KEY (parent_id) REFERENCES Comments(comment_id) );
البته همان طور که پیداست بازیابی زنجیرهای از پاسخها در یک پرسوجوی sql کار سختی است. این نخها معمولا عمق نامحدودی دارند و برای به دست آوردن تمام نخهای یک زنجیره باید پرسوجوهای زیادی را اجرا نمود.
ایدهی دیگر میتواند بازیابی تمام نظرها و ذخیرهی آنها در حافظهی برنامه به صورت درخت باشد. ولی این روش برای ذخیره هزاران نظری که ممکن است در سایت ثبت شود و علاوه بر آن مقالات جدیدی که اضافه میشوند، تقریبا غیرعملی است.
1.2 هدف: ذخیره و ایجاد پرسوجو در سلسلهمراتب
وجود سلسله مراتب بین دادهها امری عادی محسوب میگردد. در ساختار دادهای درختی هر ورودی یک گره محسوب میگردد. یک گره ممکن است تعدادی فرزند و یک پدر داشته باشد. گره اول پدر ندارد، ریشه و گره فرزند که فرزند ندارد، برگ و گرهای دیگر، گرههای غیربرگ نامیده میشوند.
مثالهایی که از ساختار درختی دادهها وجود دارد شامل موارد زیر است:
Organizational chart: در این ساختار برای مثال در ارتباط بین کارمندان و مدیر، هر کارمند یک مدیر دارد که نشاندهندهی پدر یک کارمند در ساختار درختی است. هر مدیر هم یک کارمند محسوب میگردد.
Threaded discussion: در این ساختار برای مثال در سیستم نظردهی و پاسخها، ممکن است زنجیرهای از نظرات در پاسخ به نظرات دیگر استفاده گردد. در درخت، فرزندان یک گرهی نظر، پاسخهای آن گره هستند.
در این فصل ما از مثال ساختار دوم برای نشان دادن Antipattern و راه حل آن بهره میگیریم.
2.2 Antipattern : همیشه مبتنی بر یکی از والدین
راه حل ابتدایی و ناکارآمد
اضافه نمودن ستون parent_id . این ستون، به ستون نظر در همان جدول ارجاع داده میشود و شما میتوانید برای اجرای این رابطه از قید کلید خارجی استفاده نمایید. پرسوجویی که برای ساخت مثالی که ما در این بحث از آن استفاده میکنیم در ادامه آمده است:
CREATE TABLE Comments ( comment_idSERIAL PRIMARY KEY, parent_idBIGINT UNSIGNED, bug_idBIGINT UNSIGNED NOT NULL, author BIGINT UNSIGNED NOT NULL, comment_dateDATETIME NOT NULL, comment TEXT NOT NULL, FOREIGN KEY (parent_id)REFERENCES Comments(comment_id), FOREIGN KEY (bug_id) REFERENCES Bugs(bug_id), FOREIGN KEY(author) REFERENCES Accounts(account_id) );
لیست مجاورت :
لیست مجاورت خود میتواند به عنوان یک antipattern در نظر گرفته شود. البته این مطلب از آنجایی نشأت میگیرد که این روش توسط بسیاری از توسعهدهندگان مورد استفاده قرار میگیرد ولی نتوانسته است به عنوان راه حل برای معمولترین وظیفهی خود، یعنی ایجاد پرسوجو بر روی کلیه فرزندان، باشد.
• با استفاده از پرسوجوی زیر میتوان فرزند بلافاصلهی یک "نظر" را برگرداند:
SELECT c1.*, c2.* FROM Comments c1 LEFT OUTER JOIN Comments c2 ON c2.parent_id = c1.comment_id;
ضعف پرسوجوی فوق این است که فقط میتواند دو سطح از درخت را برای شما برگرداند. در حالیکه خاصیت درخت این است که شما را قادر میسازد بدون هیچ گونه محدودیتی فرزندان و نوههای متعدد (سطوح بیشمار) برای درخت خود تعریف کنید. بنابراین به ازای هر سطح اضافه باید یک join به پرسجوی خود اضافه نمایید. برای مثال اگر پرسوجوی زیر میتواند درختی با چهار سطح برای شما برگرداند ولی نه بیش از آن:
SELECT c1.*, c2.*, c3.*, c4.* FROM Comments c1 -- 1st level LEFT OUTER JOIN Comments c2 ON c2.parent_id = c1.comment_id -- 2nd level LEFT OUTER JOIN Comments c3 ON c3.parent_id = c2.comment_id -- 3rd level LEFT OUTER JOIN Comments c4 ON c4.parent_id = c3.comment_id; -- 4th level
این پرسوجو به این دلیل که با اضافه شدن ستونهای دیگر، نوهها را سطوح عمیقتری برمیگرداند، پرسوجوی مناسبی نیست. در واقع استفاده از توابع تجمیعی ، مانند COUNT() مشکل میشود.
راه دیگر برای به دست آوردن ساختار یک زیردرخت از لیست مجاورت برای یک برنامه، این است که سطرهای مورد نظر خود را از مجموعه بازیابی نموده و سلسهمراتب مورد نظر را در حافظه بازیابی نماییم و از آن به عنوان درخت استفاده نماییم:
SELECT * FROM Comments WHERE bug_id = 1234;
INSERT INTO Comments (bug_id, parent_id, author, comment) VALUES (1234, 7, 'Kukla' , 'Thanks!' );
UPDATE Comments SET parent_id = 3 WHERE comment_id = 6;
SELECT parent_id FROM Comments WHERE comment_id = 6; -- returns 4 UPDATE Comments SET parent_id = 4 WHERE parent_id = 6; DELETE FROM Comments WHERE comment_id = 6;
- چه تعداد سطح برای پشتیبانی در درخت نیاز خواهیم داشت؟
- من همیشه از کار با کدی که ساختار دادهی درختی را مدیریت میکند، میترسم
- من باید اسکریپتی را به طور دورهای اجرا نمایم تا سطرهای یتیم موجود در درخت را حذف کند.
WITH CommentTree (comment_id, bug_id, parent_id, author, comment, depth) AS ( SELECT *, 0 AS depth FROM Comments WHERE parent_id IS NULL UNION ALL SELECT c.*, ct.depth+1 AS depth FROM CommentTreect JOIN Comments c ON (ct.comment_id = c.parent_id) ) SELECT * FROM CommentTree WHERE bug_id = 1234;
SELECT * FROM Comments START WITH comment_id = 9876 CONNECT BY PRIOR parent_id = comment_id;
CREATE TABLE Comments ( comment_id SERIAL PRIMARY KEY, path VARCHAR(1000), bug_id BIGINT UNSIGNED NOT NULL, author BIGINT UNSIGNED NOT NULL, comment_date DATETIME NOT NULL, comment TEXT NOT NULL, FOREIGN KEY (bug_id) REFERENCES Bugs(bug_id), FOREIGN KEY (author) REFERENCES Accounts(account_id)
SELECT * FROM Comments AS c WHERE '1/4/6/7/' LIKE c.path || '%' ;
SELECT * FROM Comments AS c WHERE c.path LIKE '1/4/' || '%' ;
CREATE TABLE Comments ( comment_id SERIAL PRIMARY KEY, nsleft INTEGER NOT NULL, nsright INTEGER NOT NULL, bug_id BIGINT UNSIGNED NOT NULL, author BIGINT UNSIGNED NOT NULL, comment_date DATETIME NOT NULL, comment TEXT NOT NULL, FOREIGN KEY (bug_id) REFERENCES Bugs (bug_id), FOREIGN KEY (author) REFERENCES Accounts(account_id) );
شمارهی سمت چپ یک گره از تمام شمارههای سمت چپ فرزندان آن گره کوچکتر و شمارهی سمت راست آن گره از تمام شمارههای سمت راست آن گره بزرگتر است. این شمارهها هیچ ارتباطی به comment_id مربوط به آن گره ندارند.
یک راه حل ساده برای تخصیص این شمارهها به گرهها این است که از سمت چپ یک گره آغاز میکنیم و اولین شماره را اختصاص میدهیم و به همین به گرهای سمت چپ فرزندان میآییم و شمارهها را به صورت افزایشی به سمت چپ آنها نیز اختصاص میدهیم. سپس در ادامه به سمت راست آخرین نود رفته و از آن جا به سمت بالا میآییم و به همین ترتیب به صورت بازگشتی تخصیص شمارهها را ادامه میدهیم.
با اختصتص شمارهها به هر گره، میتوان از آنها برای یافتن نیاکان و فرزندان آن گره بهره جست. برای مثال برای بازیابی گرهی 4 و فرزندان (نوههای) آن باید دنبال گرههایی باشیم که شمارههای آن گرهها بین nsleft و nsright گرهی شماره4 باشد:
SELECT c2.* FROM Comments AS c1 JOIN Comments as c2 ON c2.nsleft BETWEEN c1.nsleft AND c1.nsright WHERE c1.comment_id = 4;
SELECT c2.* FROM Comments AS c1 JOIN Comment AS c2 ON c1.nsleft BETWEEN c2.nsleft AND c2.nsright WHERE c1.comment_id = 6;
SELECT parent.* FROM Comment AS c JOIN Comment AS parent ON c.nsleft BETWEEN parent.nsleft AND parent.nsright LEFT OUTER JOIN Comment AS in_between ON c.nsleft BETWEEN in_between.nsleft AND in_between.nsright AND in_between.nsleft BETWEEN parent.nsleft AND parent.nsright WHERE c.comment_id = 6 AND in_between.comment_id IS NULL;
-- make space for NS values 8 and 9 UPDATE Comment SET nsleft = CASE WHEN nsleft >= 8 THEN nsleft+2 ELSE nsleft END, nsright = nsright+2 WHERE nsright >= 7; -- create new child of comment #5, occupying NS values 8 and 9 INSERT INTO Comment (nsleft, nsright, author, comment) VALUES (8, 9, 'Fran' , 'Me too!' );
CREATE TABLE Comments ( comment_id SERIAL PRIMARY KEY, bug_id BIGINT UNSIGNED NOT NULL, author BIGINT UNSIGNED NOT NULL, comment_date DATETIME NOT NULL, comment TEXT NOT NULL, FOREIGN KEY (bug_id) REFERENCES Bugs(bug_id), FOREIGN KEY (author) REFERENCES Accounts(account_id) ); CREATE TABLE TreePaths ( ancestor BIGINT UNSIGNED NOT NULL, descendant BIGINT UNSIGNED NOT NULL, PRIMARY KEY(ancestor, descendant), FOREIGN KEY (ancestor) REFERENCES Comments(comment_id), FOREIGN KEY (descendant) REFERENCES Comments(comment_id) );
به جای استفاده از جدول Comments برای ذخیرهی اطلاعات مربوط به یک درخت از جدول TreePath استفاده میکنیم. به ازای هر یک جفت گره در این درخت یک سطر در جدول ذخیره میشود که ارتباط پدر فرزندی را نمایش میدهد و الزاما نباید این دو پدر فرزند بلافصل باشد. همچنین یک سطر هم به ازای ارتباط هر گره با خودش به جدول اضافه میگردد.
پرسوجوهای بازیابی نیاکان و فرزندان (گرهها) از طریق جدول TreePaths سادهتر از روش مجموعههای تودرتو است. مثلا برای بازیابی فرزندان (نوههای) گرهی شمارهی 4، سطرهایی که نیاکان آنها 4 است را به دست میآوریم:
SELECT c.* FROM Comments AS c JOIN TreePaths AS t ON c.comment_id = t.descendant WHERE t.ancestor = 4;
SELECT c.* FROM Comments AS c JOIN TreePaths AS t ON c.comment_id = t.ancestor WHERE t.descendant = 6;
INSERT INTO TreePaths (ancestor, descendant) SELECT t.ancestor, 8 FROM TreePaths AS t WHERE t.descendant = 5 UNION ALL SELECT 8, 8;
DELETE FROM TreePaths WHERE descendant = 7;
DELETE FROM TreePaths WHERE descendant IN (SELECT descendant FROM TreePaths WHERE ancestor = 4);
DELETE FROM TreePaths WHERE descendant IN (SELECT descendant FROM TreePaths WHERE ancestor = 6) AND ancestor IN (SELECT ancestor FROM TreePaths WHERE descendant = 6 AND ancestor != descendant);
INSERT INTO TreePaths (ancestor, descendant) SELECT supertree.ancestor, subtree.descendant FROM TreePaths AS supertree CROSS JOIN TreePaths AS subtree WHERE supertree.descendant = 3 AND subtree.ancestor = 6;
میتوان عملکرد Closure Table را برای ایجاد پرسوجو روی فرزندان و پدر بلافصل را آسانتر نیز نمود. اگر فیلد path_length را به جدول TreePaths اضافه نماییم این کار انجام میشود. path_length گرهای که به خودش ارجاع میشود، صفر است. path_length فرزند بلافصل هر گره 1، path_length نوهی آن 2 میباشد و به همین ترتیب path_lengthها را در هر سطر مقداردهی میکنیم. اکنون یا فتن فرزند گرهی شمارهی 4 آسانتر است:
SELECT * FROM TreePaths WHERE ancestor = 4 AND path_length = 1;
public class TestProfile1 : Profile { protected override void Configure() { // این تنظیم سراسری هست و به تمام خواص زمانی اعمال میشود this.CreateMap<DateTime, string>().ConvertUsing(new DateTimeToPersianDateTimeConverter()); this.CreateMap<User, UserViewModel>(); // Other mappings } public override string ProfileName { get { return this.GetType().Name; } } }
public interface IMapFrom<T> { } public interface IHaveCustomMappings { void CreateMappings(IConfiguration configuration); }
public class PersonViewModel : IMapFrom<Person> { public string Name { get; set; } public string LastName { get; set; } }
public class PersonViewModel : IHaveCustomMapping { public string Name { get; set; } // دیگر پراپرتیها public void CreateMappings(IConfiguration configuration) { configuration.CreateMap<ApplicationUser, PersonViewModel>() .ForMember(m => m.Name, opt => opt.MapFrom(u => u.ApplicationUser.UserName)); // دیگر نگاشتها } }
public void Execute() { var types = Assembly.GetExecutingAssembly().GetExportedTypes(); LoadStandardMappings(types); LoadCustomMappings(types); }
متد LoadStandardMappings:
private static void LoadStandardMappings(IEnumerable <Type> types) { var maps = (from t in types from i in t.GetInterfaces() where i.IsGenericType && i.GetGenericTypeDefinition() == typeof(IMapFrom< >) && !t.IsAbstract && !t.IsInterface select new { Source = i.GetGenericArguments()[0], Destination = t }).ToArray(); foreach(var map in maps) { Mapper.CreateMap(map.Source, map.Destination); } }
- ابتدا تمامی typeهای تعریف شده در پروژه به متد فوق پاس داده خواهند شد.
- برای هر type تمامی اینترفیسهایی که توسط این type پیادهسازی شده باشند را دریافت خواهیم کرد.
- سپس هر type که اینترفیس IMapFrom را پیادهسازی کرده باشد را پردازش میکنیم.
- سپس از نوعهای Abstract و Interface صرفنظر خواهیم کرد.
- انواع مبدا و مقصد را برای AutoMapper فراهم خواهیم کرد.
- در نهایت AutoMapper براساس آنها نگاشت را ایجاد خواهد کرد.
متد LoadCustomMapping:
private static void LoadCustomMappings(IEnumerable <Type> types) { var maps = (from t in types from i in t.GetInterfaces() where typeof(IHaveCustomMappings).IsAssignableFrom(t) && !t.IsAbstract && !t.IsInterface select(IHaveCustomMappings) Activator.CreateInstance(t)).ToArray(); foreach(var map in maps) { map.CreateMappings(Mapper.Configuration); } }
توضیح کدهای فوق:
کاهش اهمیت سیستم عاملهای کلاینتها
نظر شخصی هست در مورد WebAssemblyها و progressive-web-apps که آیندهی برنامههای کلاینتها را رقم خواهند زد و تاثیر شگرف آنها نه فقط بر روی نحوهی تهیهی برنامههای سمت کلاینت خواهند بود، بلکه اهمیت سیستم عاملهای کلاینتها را نیز به شدت کاهش میدهند. تا حدی که این روزها افراد بیشتر بخاطر برنامههای مفید، «وسایل الکترونیکی» را میخرند و نه اینکه کامپیوتری را تهیه کنند، صرفا بخاطر سیستم عامل آن. در آیندهای نزدیک، اهمیت سیستم عاملها هم تا حد ابزارهایی که صرفا قابلیت اجرای مرورگرها را دارند، کاهش خواهند یافت.
سری شروع به کار با NET MAUI.
تفاوت کدنویسی و برنامه نویسی
ایجاد برنامههای جدید توسط Angular CLI
دستور خط فرمان ابتدایی ایجاد یک برنامهی جدید توسط Angular CLI به صورت ذیل است
> ng new my-app
پس از اجرای این دستور، برنامهی جدید ایجاد شده، در پوشهی جدید my-app قرار میگیرد.
گزینهی دیگر این دستور، استفاده از پرچم dry-run است:
> ng new my-app --dry-run
>ng new my-app --dry-run installing ng You specified the dry-run flag, so no changes will be written. create .editorconfig create README.md create src\app\app.component.css create src\app\app.component.html . . . Project 'my-app' successfully created.
گزینهی دیگر دستور ng new را که در قسمت قبل ملاحظه کردید:
> ng new my-app --skip-install
برای مشاهدهی سایر پرچمهای مرتبط با دستور ng new میتوان از پرچم help استفاده کرد:
> ng new --help
بررسی فایل angular-cli.json.
فایل angular-cli.json. حاوی تنظیمات Angular CLI است.
در ابتدای این فایل، نام برنامهی جدید را مشاهده میکنید. این نام، همانی است که توسط دستور ng new my-app تعیین گردید.
"project": { "name": "my-app" },
"apps": [ { "root": "src", "outDir": "dist",
یکی از تنظیمات مهم این فایل، مقدار prefix است:
"prefix": "app",
@Component({ selector: 'app-root',
تغییر این مقدار صرفا بر روی کامپوننتهای جدید تولید شدهی توسط Angular CLI تاثیرگذار خواهند بود. اگر میخواهید در ابتدای کار تولید یک برنامه، این مقدار را مشخص کنید، میتوان از پرچم prefix استفاده کرد و در صورت عدم ذکر آن، مقدار پیش فرض app برای آن درنظر گرفته میشود:
> ng new my-project --skip-install --prefix myCompany
عدم ایجاد مخزن Git به همراه ng new
با صدور فرمان ng new، کار ایجاد یک مخزن Git نیز به صورت خودکار انجام خواهد شد. برای نمونه اگر خواستید برنامهای را بدون نصب وابستگیها، بدون ایجاد تستها و بدون ایجاد مخزن git آن تولید کنید، میتوان از دستور ذیل استفاده کرد:
> ng new my-project --skip-install --skip-git --skip-tests --skip-commit
استفادهی از sass بجای css توسط Angular CLI
سیستم Build همراه با Angular CLI مبتنی بر webpack است و به خوبی قابلیت پردازش فایلهای sass را نیز دارا است. اگر خواستید حالت پیش فرض تولید فایلهای css این ابزار را که در فایل angular-cli.json. نمونهای از آن ذکر شدهاست، به همراه فایلهایی مانند app.component.css، به sass تغییر دهید:
"styles": [ "styles.css" ], "defaults": { "styleExt": "css", "component": {} }
> ng new my-project --skip-install --style sass
"styles": [ "styles.sass" ], "defaults": { "styleExt": "sass", "component": {} }
@Component({ selector: 'app-root', templateUrl: './app.component.html', styleUrls: ['./app.component.sass'] })
انجام تنظیمات مسیریابی پیش فرض پروژه جدید توسط Angular CLI
حالت پیش فرض تولید برنامههای جدید Angular CLI به همراه تنظیمات مسیریابی آن نیست. اگر علاقمند هستید تا مبحث مسیریابی را خلاصه کرده و به سرعت تنظیمات ابتدایی مسیریابی را توسط این ابزار تولید کنید، میتوان پرچم routing را نیز در اینجا ذکر کرد:
> ng new my-project --skip-install --routing
const routes: Routes = [ { path: '', children: [] } ];
imports: [ BrowserModule, FormsModule, HttpModule, AppRoutingModule ],
اجرای ابتدایی یک برنامهی مبتنی بر Angular CLI
پس از انتخاب پرچمهای مناسب جهت ایجاد یک پروژهی جدید مبتنی بر Angular CLI و همچنین نصب وابستگیهای آنها و یا عدم ذکر پرچم skip-install، اکنون نوبت به اجرای این پروژهاست. به همین جهت از طریق خط فرمان به ریشهی پوشهی برنامهی جدید ایجاد شده، وارد شوید. سپس دستور ذیل را صادر کنید:
>ng serve -o
http://localhost:4200/
نکتهی جالب این وب سرور در این است که تغییرات شما را به صورت خودکار دنبال کرده و بلافاصله ارائه میدهد. برای مثال فایل src\app\app.component.html را گشوده و به صورت ذیل تغییر دهید:
<h1> Test {{title}} </h1>
تغییر پیش فرضهای عمومی Angular CLI
تا اینجا مشاهده کردیم که اگر بخواهیم مقدار prefix پیش فرض را که به app تنظیم شدهاست به myCompany تغییر دهیم، یا میتوان از پرچم prefix در ابتدای کار فراخوانی دستور ng new استفاده کرد و یا میتوان فایل angular-cli.json. را نیز دستی ویرایش نمود. برای تغییر عمومی و سراسری مقدار پیش فرض app میتوان از دستور ng set استفاده کرد:
>ng set apps.prefix myCompany >ng set apps.prefix myCompany -g
و یا اگر بخواهید نوع شیوهنامهی مورد استفاده را ویرایش کنید، میتوان از یکی از دو دستور ذیل استفاده کرد (اولی محلی است و دومی عمومی):
>ng set defaults.styleExt sass >ng set defaults.styleExt sass -g
اجرای امکانات Linting پروژههای مبتنی بر Angular CLI
برای بررسی کیفیت کدهای نوشته شده، میتوان از امکانات Linting استفاده کرد. برای این منظور تنها کافی است دستور ذیل را در ریشهی پروژه اجرا نمود:
> ng lint
> ng lint --help
> ng lint --format stylish
>ng lint --fix
یک مثال: فایل src\app\app.component.ts را باز کنید و به عمد تعدادی مشکل را در آن ایجاد نمائید. برای نمونه دو سطر ابتدایی آنرا به صورت ذیل تغییر دهید:
import { Component } from '@angular/core' let number = 10;
>ng lint --format stylish /src/app/app.component.ts[3, 5]: Identifier 'number' is never reassigned; use 'const' instead of 'let'. /src/app/app.component.ts[1, 42]: Missing semicolon Lint errors found in the listed files.
اکنون اگر دستور ng lint --fix را فراخوانی کنیم، تغییرات ذیل به فایل src\app\app.component.ts اعمال خواهند شد:
import { Component } from '@angular/core'; const number = 10;
چندی پیش موسسان تلگرام با معرفی APIهای کاربردی، به توسعه کنندگان اجازه دادند که با بهره گیری از بستر این شبکه، اقدام به تولید اینترفیسی به اسم بات کنند که با دریافت دستورات سفارشی، عملیات خاصی را انجام دهد.
در واقع تلگرام و متدهای ارائه شده، یک راه ارتباطی بین کاربران و برنامههای تولید شده را ایجاد کردند که با قدری ذوق و سلیقه، شاهد باتهای جالب و کاربردی هستیم.
در این مقاله سعی شده طرز تهیه یک بات با زبان #C توضیح داده شود.
در ابتدا شما باید توسط یکی از باتهای اصلی تلگرام اقدام به ثبت نام کاربری و تنظیمات بات مورد نظر خودتان نمایید. بات مورد نظر @BotFather میباشد که با شروع مکالمه میتوان با فرستادن دستورات مختلف تنظیمات مختلفی را انجام داد. با شروع مکالمه با بات مورد نظر با دستور /start دستورات زیر قابل انجام میباشد:
You can control me by sending these commands : / newbot - create a new bot / token - generate authorization token / revoke - revoke bot access token / setname - change a bot's name / setdescription - change bot description / setabouttext - change bot about info / setuserpic - change bot profile photo / setcommands - change bot commands list / setjoingroups - can your bot be added to groups ? / setprivacy - what messages does your bot see in groups ? / deletebot - delete a bot / cancel - cancel the current operation
بعد از تایید نام و یوزر نیم، به شما یک توکن اختصاص داده میشود که توسط آن شما شناسایی میشوید.
در اینجا شما میتوانید تنظیمات اضافهتری مانند عکس برای پروفایل و غیره را نیز تنظیم کنید.
در مرحلهی بعد میتوانید در همین قسمت دستورات مورد نظر را جهت بات خود تنظیم کنید. برای این کار باید دستور /setcommands را وارد کنید و دستور مورد نظر خود را به فرمت command1 – Description وارد کنید.
مرحلهی بعد، تنظیمات برنامهی شما جهت دریافت دستورات وارد شده و انجام عملیات مورد نظر و تولید و ارسال خروجی مورد نظر است.
دریافت دستورات به دو طریق انجام میشود:
1. توسط دستور getUpdates میتوان تمامی کامندهای دریافتی را از سرور تلگرام دریافت کرد و با انجام پروسسهای لازم، خروجی را به کاربر مورد نظر ارسال کرد.
2. توسط تابع webhook از تلگرام درخواست کرد در صورت دریافت دستور جدید به بات، این دستور را به یک آدرس خاص ارسال کرد.
قابل توجه است که میتوان فقط از یکی از دو روش فوق استفاده کرد. همچنین در روش دوم حتما سرور مورد نظر باید گواهی ssl تایید شده داشته باشد.
کد زیر دریافت کامندهای یک بات به روش اول میباشد :
public class mydata { public result[] result; } public class result { public int update_id { get; set; } public message message { get; set; } } public class message { public int message_id { get; set; } public message_from from { get; set; } public message_chat chat { get; set; } public int date { get; set; } public string text { get; set; } } public class message_from { public int ind { get; set; } public string first_name { get; set; } public string username { get; set; } } public class message_chat { public int id { get; set; } public string first_name { get; set; } public string username { get; set; } } public Void GetUpdates() { WebRequest req = WebRequest.Create("https://api.telegram.org/bot" + yourToken + "/getUpdates"); req.UseDefaultCredentials = true; WebResponse resp = req.GetResponse(); Stream stream = resp.GetResponseStream(); StreamReader sr = new StreamReader(stream); string s = sr.ReadToEnd(); sr.Close(); var jobject = Newtonsoft.Json.Linq.JObject.Parse(s); mydata gg = JsonConvert.DeserializeObject<mydata>(jobject.ToString()); List<result> results = new List<result>(); foreach (result rs in gg.result) { results.Add(rs); SendMessage(rs.message.chat.id.ToString(), "hello"+" "+"Dear"+rs.message.chat.first_name); } }
public static void SendMessage(string chat_id, string message) { WebRequest req = WebRequest.Create("https://api.telegram.org/bot" + youToken + "/sendMessage?chat_id=" + chat_id + "&text=" + message); req.UseDefaultCredentials = true; var result = req.GetResponse(); req.Abort(); }
لازم به ذکر است خروجی توابع باتهای تلگرام با فرمت JSON میباشد که با نصب پکیج NewTonsoft میتوان آن را به لیست تبدیل کرد.
rs.message.chat.id، آی دی فردی است که به بات تلگرامی ما مسیج ارسال کرده است.
rs.message.chat.first_name نام فردی است که به بات تلگرام مسیج ارسال کرده است.
همچنین میتوان در جواب کامند بات، علاوه بر متن، صدا و تصویر را نیز ارسال نمود .
در این لینک و این لینک میتوان توضیحات بیشتری را در این زمینه مطالعه کرد.
در انتها خوشحال میشوم ذوقها و ایدههای شما را در ساخت باتها با آیدی @iekhtiari مشاهده کنم.
EF Code First #14
ردیابی تغییرات در EF Code first
EF از DbContext برای ذخیره اطلاعات مرتبط با تغییرات موجودیتهای تحت کنترل خود کمک میگیرد. این نوع اطلاعات توسط Change Tracker API جهت بررسی وضعیت فعلی یک شیء، مقادیر اصلی و مقادیر تغییر کرده آن در دسترس هستند. همچنین در اینجا امکان بارگذاری مجدد اطلاعات موجودیتها از بانک اطلاعاتی جهت اطمینان از به روز بودن آنها تدارک دیده شده است. سادهترین روش دستیابی به این اطلاعات، استفاده از متد context.Entry میباشد که یک وهله از موجودیتی خاص را دریافت کرده و سپس به کمک خاصیت State خروجی آن، وضعیتهایی مانند Unchanged یا Modified را میتوان به دست آورد. علاوه بر آن خروجی متد context.Entry، دارای خواصی مانند CurrentValues و OriginalValues نیز میباشد. OriginalValues شامل مقادیر خواص موجودیت درست در لحظه اولین بارگذاری در DbContext برنامه است. CurrentValues مقادیر جاری و تغییر یافته موجودیت را باز میگرداند. به علاوه این خروجی امکان فراخوانی متد GetDatabaseValues را جهت بدست آوردن مقادیر جدید ذخیره شده در بانک اطلاعاتی نیز ارائه میدهد. ممکن است در این بین، خارج از Context جاری، اطلاعات بانک اطلاعاتی توسط کاربر دیگری تغییر کرده باشد. به کمک GetDatabaseValues میتوان به این نوع اطلاعات نیز دست یافت.
حداقل چهار کاربرد عملی جالب را از اطلاعات موجود در Change Tracker API میتوان مثال زد که در ادامه به بررسی آنها خواهیم پرداخت.
کلاسهای مدل مثال جاری
در اینجا یک رابطه many-to-one بین جدول هزینههای اقلام خریداری شده یک شخص و جدول فروشندگان تعریف شده است:
using System;
namespace EF_Sample09.DomainClasses
{
public abstract class BaseEntity
{
public int Id { get; set; }
public DateTime CreatedOn { set; get; }
public string CreatedBy { set; get; }
public DateTime ModifiedOn { set; get; }
public string ModifiedBy { set; get; }
}
}
using System;
namespace EF_Sample09.DomainClasses
{
public class Bill : BaseEntity
{
public decimal Amount { set; get; }
public string Description { get; set; }
public virtual Payee Payee { get; set; }
}
}
using System.Collections.Generic;
namespace EF_Sample09.DomainClasses
{
public class Payee : BaseEntity
{
public string Name { get; set; }
public virtual ICollection<Bill> Bills { set; get; }
}
}
به علاوه همانطور که ملاحظه میکنید، این کلاسها از یک abstract class به نام BaseEntity مشتق شدهاند. هدف از این کلاس پایه تنها تامین یک سری خواص تکراری در کلاسهای برنامه است و هدف از آن، مباحث ارث بری مانند TPH، TPT و TPC نیست.
به همین جهت برای اینکه این کلاس پایه تبدیل به یک جدول مجزا و یا سبب یکی شدن تمام کلاسها در یک جدول نشود، تنها کافی است آنرا به عنوان DbSet معرفی نکنیم و یا میتوان از متد Ignore نیز استفاده کرد:
using System.Data.Entity;
using EF_Sample09.DomainClasses;
namespace EF_Sample09.DataLayer.Context
{
public class Sample09Context : MyDbContextBase
{
public DbSet<Bill> Bills { set; get; }
public DbSet<Payee> Payees { set; get; }
protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder)
{
modelBuilder.Ignore<BaseEntity>();
base.OnModelCreating(modelBuilder);
}
}
}
الف) به روز رسانی اطلاعات Context در صورتیکه از متد context.Database.ExecuteSqlCommand مستقیما استفاده شود
در قسمت قبل با متد context.Database.ExecuteSqlCommand برای اجرای مستقیم عبارات SQL بر روی بانک اطلاعاتی آشنا شدیم. اگر این متد در نیمه کار یک Context فراخوانی شود، به معنای کنار گذاشتن Change Tracker API میباشد؛ زیرا اکنون در سمت بانک اطلاعاتی اتفاقاتی رخ دادهاند که هنوز در Context جاری کلاینت منعکس نشدهاند:
using System;
using System.Data.Entity;
using EF_Sample09.DataLayer.Context;
using EF_Sample09.DomainClasses;
namespace EF_Sample09
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
Database.SetInitializer(new MigrateDatabaseToLatestVersion<Sample09Context, Configuration>());
using (var db = new Sample09Context())
{
var payee = new Payee { Name = "فروشگاه سر کوچه" };
var bill = new Bill { Amount = 4900, Description = "یک سطل ماست", Payee = payee };
db.Bills.Add(bill);
db.SaveChanges();
}
using (var db = new Sample09Context())
{
var bill1 = db.Bills.Find(1);
bill1.Description = "ماست";
db.Database.ExecuteSqlCommand("Update Bills set Description=N'سطل ماست' where id=1");
Console.WriteLine(bill1.Description);
db.Entry(bill1).Reload(); //Refreshing an Entity from the Database
Console.WriteLine(bill1.Description);
db.SaveChanges();
}
}
}
}
در این مثال ابتدا دو رکورد به بانک اطلاعاتی اضافه میشوند. سپس توسط متد db.Bills.Find، اولین رکورد جدول Bills بازگشت داده میشود. در ادامه، خاصیت توضیحات آن به روز شده و سپس با استفاده از متد db.Database.ExecuteSqlCommand نیز بار دیگر خاصیت توضیحات اولین رکورد به روز خواهد شد.
اکنون اگر مقدار bill1.Description را بررسی کنیم، هنوز دارای مقدار پیش از فراخوانی db.Database.ExecuteSqlCommand میباشد، زیرا تغییرات سمت بانک اطلاعاتی هنوز به Context مورد استفاده منعکس نشده است.
در اینجا برای هماهنگی کلاینت با بانک اطلاعاتی، کافی است متد Reload را بر روی موجودیت مورد نظر فراخوانی کنیم.
ب) یکسان سازی ی و ک اطلاعات رشتهای دریافتی پیش از ذخیره سازی در بانک اطلاعاتی
یکی از الزامات برنامههای فارسی، یکسان سازی ی و ک دریافتی از کاربر است. برای این منظور باید پیش از فراخوانی متد SaveChanges نهایی، مقادیر رشتهای کلیه موجودیتها را یافته و به روز رسانی کرد:
using System;
using System.Data;
using System.Data.Entity;
using System.Linq;
using System.Reflection;
using EF_Sample09.DataLayer.Toolkit;
using EF_Sample09.DomainClasses;
namespace EF_Sample09.DataLayer.Context
{
public class MyDbContextBase : DbContext
{
public void RejectChanges()
{
foreach (var entry in this.ChangeTracker.Entries())
{
switch (entry.State)
{
case EntityState.Modified:
entry.State = EntityState.Unchanged;
break;
case EntityState.Added:
entry.State = EntityState.Detached;
break;
}
}
}
public override int SaveChanges()
{
applyCorrectYeKe();
auditFields();
return base.SaveChanges();
}
private void applyCorrectYeKe()
{
//پیدا کردن موجودیتهای تغییر کرده
var changedEntities = this.ChangeTracker
.Entries()
.Where(x => x.State == EntityState.Added || x.State == EntityState.Modified);
foreach (var item in changedEntities)
{
if (item.Entity == null) continue;
//یافتن خواص قابل تنظیم و رشتهای این موجودیتها
var propertyInfos = item.Entity.GetType().GetProperties(
BindingFlags.Public | BindingFlags.Instance
).Where(p => p.CanRead && p.CanWrite && p.PropertyType == typeof(string));
var pr = new PropertyReflector();
//اعمال یکپارچگی نهایی
foreach (var propertyInfo in propertyInfos)
{
var propName = propertyInfo.Name;
var val = pr.GetValue(item.Entity, propName);
if (val != null)
{
var newVal = val.ToString().Replace("ی", "ی").Replace("ک", "ک");
if (newVal == val.ToString()) continue;
pr.SetValue(item.Entity, propName, newVal);
}
}
}
}
private void auditFields()
{
// var auditUser = User.Identity.Name; // in web apps
var auditDate = DateTime.Now;
foreach (var entry in this.ChangeTracker.Entries<BaseEntity>())
{
// Note: You must add a reference to assembly : System.Data.Entity
switch (entry.State)
{
case EntityState.Added:
entry.Entity.CreatedOn = auditDate;
entry.Entity.ModifiedOn = auditDate;
entry.Entity.CreatedBy = "auditUser";
entry.Entity.ModifiedBy = "auditUser";
break;
case EntityState.Modified:
entry.Entity.ModifiedOn = auditDate;
entry.Entity.ModifiedBy = "auditUser";
break;
}
}
}
}
}
اگر به کلاس Context مثال جاری که در ابتدای بحث معرفی شد دقت کرده باشید به این نحو تعریف شده است (بجای DbContext از MyDbContextBase مشتق شده):
public class Sample09Context : MyDbContextBase
علت هم این است که یک سری کد تکراری را که میتوان در تمام Contextها قرار داد، بهتر است در یک کلاس پایه تعریف کرده و سپس از آن ارث بری کرد.
تعاریف کامل کلاس MyDbContextBase را در کدهای فوق ملاحظه میکنید.
در اینجا کار با تحریف متد SaveChanges شروع میشود. سپس در متد applyCorrectYeKe کلیه موجودیتهای تحت نظر ChangeTracker که تغییر کرده باشند یا به آن اضافه شده باشند، یافت شده و سپس خواص رشتهای آنها جهت یکسانی سازی ی و ک، بررسی میشوند.
ج) سادهتر سازی به روز رسانی فیلدهای بازبینی یک رکورد مانند DateCreated، DateLastUpdated و امثال آن بر اساس وضعیت جاری یک موجودیت
در کلاس MyDbContextBase فوق، کار متد auditFields، مقدار دهی خودکار خواص تکراری تاریخ ایجاد، تاریخ به روز رسانی، شخص ایجاد کننده و شخص تغییر دهنده یک رکورد است. به کمک ChangeTracker میتوان به موجودیتهایی از نوع کلاس پایه BaseEntity دست یافت. در اینجا اگر entry.State آنها مساوی EntityState.Added بود، هر چهار خاصیت یاد شده به روز میشوند. اگر حالت موجودیت جاری، EntityState.Modified بود، تنها خواص مرتبط با تغییرات رکورد به روز خواهند شد.
به این ترتیب دیگر نیازی نیست تا در حین ثبت یا ویرایش اطلاعات برنامه نگران این چهار خاصیت باشیم؛ زیرا به صورت خودکار مقدار دهی خواهند شد.
د) پیاده سازی قابلیت لغو تغییرات در برنامه
علاوه بر اینها در کلاس MyDbContextBase، متد RejectChanges نیز تعریف شده است تا بتوان در صورت نیاز، حالت موجودیتهای تغییر کرده یا اضافه شده را به حالت پیش از عملیات، بازگرداند.