مطالب
React 16x - قسمت 32 - React Hooks - بخش 3 - نکات ویژه‌ی برقراری ارتباط با سرور
در قسمت‌های 22 تا 25 این سری، روش برقراری ارتباط با سرور را در برنامه‌های React، توسط کتابخانه‌ی معروف Axios، بررسی کردیم. در این قسمت می‌خواهیم همان نکات را زمانیکه قرار است از کامپوننت‌های تابعی، به همراه useState hook و useEffect hook استفاده کنیم، مرور نمائیم.


برپایی پیش‌نیازها

در اینجا نیز از همان برنامه‌ای که در قسمت 30، برای بررسی مثال‌های React hooks ایجاد کردیم، استفاده خواهیم کرد. فقط در آن، کتابخانه‌ی Axios را نیز نصب می‌کنید. به همین جهت در ریشه‌ی پروژه‌ی React این قسمت، دستور زیر را در خط فرمان صادر کنید:
> npm install --save axios
برنامه‌ی backend مورد استفاده هم همان برنامه‌ای است که از قسمت 22 شروع به توسعه‌ی آن کردیم و کدهای کامل آن‌را از پیوست‌های انتهای بحث، می‌توانید دریافت کنید. این برنامه که در مسیر شروع شده‌ی با https://localhost:5001/api قرار می‌گیرد، جهت پشتیبانی از افعال مختلف HTTP مانند Get/Post/Delete/Update طراحی شده‌است. برای راه اندازی آن، به پوشه‌ی این برنامه، مراجعه کرده و فایل dotnet_run.bat آن‌را اجرا کنید، تا endpointهای REST Api آن قابل دسترسی شوند. برای مثال باید بتوان به مسیر https://localhost:5001/api/posts آن در مرورگر دسترسی یافت.
در ادامه می‌خواهیم در برنامه‌ی React خود، لیست مطالب برنامه‌ی backend را از سرور دریافت کرده و نمایش دهیم. همچنین یک search box را به همراه دکمه‌های search و clear نیز به آن اضافه کنیم.


دریافت اطلاعات اولیه از سرور، درون useEffect Hook

پس از نصب پیش‌نیازها و راه اندازی برنامه‌ی backend، در ابتدا فایل src\config.json را جهت درج مشخصات آدرس REST Api آن، ایجاد می‌کنیم:
{
   "apiUrl": "https://localhost:5001/api"
}
سپس فایل جدید src\components\part03\Search.jsx را جهت توسعه‌ی کامپوننت جستجوی این قسمت ایجاد می‌کنیم و ساختار ابتدایی آن‌را با import وابستگی‌های React و مسیر فوق، به صورت یک function که در همان محل قابل export است، ایجاد می‌کنیم، تا فعلا یک React.Fragment را بازگشت دهد:
import React from "react";
import {apiUrl} from "../../config.json";

export default function App() {
  return <></>;
}
بر این اساس، کامپوننت App فایل index.js را به صورت زیر از کامپوننت App فوق، تامین خواهیم کرد:
import App from "./components/part03/Search";
اکنون می‌خواهیم اولین درخواست خود را به سمت backend server ارسال کنیم. برای این منظور در کامپوننت‌های تابعی، از useEffect Hook استفاده می‌شود؛ چون کار با یک API خارجی نیز یک side effect محسوب می‌گردد. بنابراین متد useEffect را import کرده و سپس آن‌را بالای return، فراخوانی می‌کنیم. درون آن نیاز است اطلاعات را از سرور دریافت کنیم و برای اینکار از کتابخانه‌ی axios که آن‌را در قسمت 23 معرفی کردیم، استفاده خواهیم کرد. به همین جهت import آن‌را نیز در این ماژول خواهیم داشت:
import axios from "axios";
import React, { useEffect, useState } from "react";

import { apiUrl } from "../../config.json";

export default function App() {
  useEffect(() => {
    axios
      .get(apiUrl + "/posts/search?query=")
      .then(response => console.log(response.data));
  });
  return <></>;
}
در اینجا با استفاده از متد get کتابخانه‌ی axios، درخواستی را به آدرس https://localhost:5001/api/posts/search، با یک کوئری استرینگ خالی، ارسال کرده‌ایم تا تمام داده‌ها را بازگشت دهد. روش قدیمی استفاده‌ی از axios را که با استفاده از Promiseها و متد then آن است، در اینجا ملاحظه می‌کنید که خروجی خاصیت data شیء response دریافتی را لاگ کرده‌است:


اکنون می‌خواهیم این اطلاعات دریافتی را در برنامه‌ی خود نیز نمایش دهیم. به همین جهت نیاز است تا response.data را درون state کامپوننت جاری قرار داده و در حین رندر کامپوننت، با تشکیل حلقه‌ای بر روی آن، اطلاعات نهایی را نمایش دهیم. بنابراین نیاز به useState Hook خواهیم داشت که ابتدا آن‌را import کرده و سپس آن‌را تعریف و در قسمت then، فراخوانی می‌کنیم:
import axios from "axios";
import React, { useEffect, useState } from "react";

import { apiUrl } from "../../config.json";

export default function App() {
  const [results, setResults] = useState([]);

  useEffect(() => {
    axios.get(apiUrl + "/posts/search?query=").then(response => {
      console.log(response.data);
      setResults(response.data);
    });
  });
چون اطلاعات بازگشتی به صورت یک آرایه‌است، مقدار اولیه‌ی متد useState را با یک آرایه‌ی خالی مقدار دهی کرده‌ایم. سپس برای مقدار دهی متغیر results موجود در state، به متد setResults تعریف شده‌ی توسط useState، مقدار response.data را ارسال می‌کنیم. در این حالت اگر برنامه را ذخیره کرده و اجرا کنید .... برنامه و همچنین مرورگر، هنگ می‌کنند!


همانطور که مشاهده می‌کنید، یک حلقه‌ی بی پایان در اینجا رخ داده‌است! برای پایان آن، مجبور خواهیم شد ابتدا کنسول اجرایی برنامه‌ی React را به صورت دستی خاتمه داده و سپس مرورگر را نیز refresh کنیم تا این حلقه، خاتمه پیدا کند.
علت این مشکل را در قسمت 30 بررسی کردیم؛ effect method تابع useEffect (همان متد در برگیرنده‌ی قطعه کدهای axios.get در اینجا)، پس از هربار رندر کامپوننت، یکبار دیگر نیز اجرا می‌شود. یعنی این متد، هر دو حالت componentDidMount و componentDidUpdate کامپوننت‌های کلاسی را با هم پوشش می‌دهد و چون در اینجا setState را با فراخوانی متد setResults داریم، یعنی درخواست رندر مجدد کامپوننت انجام شده‌است و پس از آن، مجددا effect method فراخوانی می‌شود و ... این حلقه هیچ‌گاه خاتمه نخواهد یافت. به همین جهت مرورگر و برنامه، هر دو با هم هنگ می‌کنند!

در این برنامه فعلا می‌خواهیم که فقط در حالت componentDidMount، کار درخواست اطلاعات از backend صورت گیرد. به همین جهت پارامتر دوم متد useEffect را با یک آرایه‌ی خالی مقدار دهی می‌کنیم:
  useEffect(() => {
   // ...
  }, []);
تا اینجا موفق شدیم متد setResults را تنها در اولین بار نمایش کامپوننت، فراخوانی کنیم که در نتیجه‌ی آن، متغیر results موجود در state، مقدار دهی شده و همچنین کار رندر مجدد کامپوننت در صف قرار می‌گیرد. بنابراین مرحله‌ی بعد، تکمیل قسمت return کامپوننت تابعی است تا آرایه‌ی results را نمایش دهد:
//...

export default function App() {
  // ...
  return (
    <>
      <table className="table">
        <thead>
          <tr>
            <th>Title</th>
          </tr>
        </thead>
        <tbody>
          {results.map(post => (
            <tr key={post.id}>
              <td>{post.title}</td>
            </tr>
          ))}
        </tbody>
      </table>
    </>
  );
}
در اینجا ابتدا یک فرگمنت را توسط </><> تعریف کرده‌ایم و سپس در داخل آن می‌توان المان‌های فرزند را قرار داد. سپس برای ایجاد trهای جدول، یک حلقه را توسط results.map، بر روی عناصر دریافتی از آرایه‌ی مطالب، تشکیل داده‌ایم. چون این حلقه بر روی trهای پویا تشکیل می‌شود، هر tr، نیاز به یک key دارد، تا در DOM مجازی React قابل شناسایی و ردیابی شود که در آخر یک چنین شکلی را ایجاد می‌کند:



استفاده ازAsync/Await  برای دریافت اطلاعات، درون یک  useEffect Hook

اکنون می‌خواهیم درون effect method یک useEffect Hook، روش قدیمی استفاده‌ی از callbackها و متد then را برای دریافت اطلاعات، با روش جدیدتر async/await که در قسمت 23 آن‌را بیشتر بررسی کردیم، جایگزین کنیم.
  useEffect(async () => {
    const { data } = await axios.get(apiUrl + "/posts/search?query=");
    console.log(data);
    setResults(data);
  }, []);
خروجی متد axios.get، یک شیء Promise است که نتیجه‌ی عملیات async را بازگشت می‌دهد. در جاوا اسکریپت مدرن، می‌توان از واژه‌ی کلیدی await برای دسترسی به شیء response دریافتی از آن، استفاده کرد. سپس هر جائیکه از واژه‌ی کلیدی await استفاده می‌شود، متد جاری را باید با واژه‌ی کلیدی async نیز مزین کرد. با انجام اینکار و اجرای برنامه، اخطار زیر در کنسول توسعه دهندگان مرورگر ظاهر می‌شود؛ هرچند نتیجه نهایی هم هنوز نمایش داده می‌شود:
Warning: An effect function must not return anything besides a function, which is used for clean-up.
It looks like you wrote useEffect(async () => ...) or returned a Promise.
این اخطار به این معنا است که effect function تعریف شده را نمی‌توان به صورت async تعریف کرد و از چنین قابلیتی پشتیبانی نمی‌شود. یک effect function حداکثر می‌تواند یک متد دیگر را بازگشت دهد (و یا هیچ چیزی را بازگشت ندهد) که نمونه‌ی آن‌را در قسمت 30، با متدهایی که کار پاکسازی منابع را انجام می‌دادند، بررسی کردیم. اگر متدی را مزین به واژه‌ی کلیدی async کردیم، یعنی این متد در اصل یک Promise را بازگشت می‌دهد؛ اما یک effect function، حداکثر یک تابع دیگر را می‌تواند بازگشت دهد تا componentWillUnmount را پیاده سازی کند.

برای رفع این مشکل، روش توصیه شده، ایجاد یک تابع مجزای async و سپس فراخوانی آن درون effect function است:
  useEffect(() => {
    getResults();
  }, []);

  const getResults = async () => {
    const { data } = await axios.get(apiUrl + "/posts/search?query=");
    console.log(data);
    setResults(data);
  };
مشکل یا محدودیتی برای ایجاد متدهای async، در خارج از یک effect function وجود ندارد. به همین جهت اعمالی را که نیاز به Async/Await دارند، در این متدهای مجزا انجام داده و سپس می‌توان آن‌ها را درون effect function، به نحوی که ملاحظه می‌کنید، فراخوانی کرد. با این تغییر، هنوز هم اطلاعات نهایی، بدون مشکل دریافت می‌شوند، اما دیگر اخطاری در کنسول توسعه دهندگان مرورگر درج نخواهد شد.


پیاده سازی componentDidUpdate با یک useEffect Hook، جهت انجام جستجوهای پویا

تا اینجا با اضافه کردن پارامتر دومی به متد useEffect، رویداد componentDidUpdate آن‌را از کار انداختیم، تا برنامه با هربار فراخوانی setState و اجرای مجدد effect function، در یک حلقه‌ی بی‌نهایت وارد نشود. اکنون این سؤال مطرح می‌شود که اگر یک textbox را برای جستجوی در عناوین نمایش داده شده، در بالای جدول آن قرار دهیم، نیاز است با هربار تغییر ورودی آن، کار فراخوانی مجدد effect function صورت گیرد، تا بتوان نتایج جدیدتری را از سرور دریافت و به کاربر نشان داد؛ این مشکل را چگونه باید حل کرد؟
برای دریافت عبارت وارد شده‌ی توسط کاربر و جستجو بر اساس آن، ابتدا متغیر state و متد تنظیم آن‌را با استفاده از useState Hook و یک مقدار اولیه‌ی دلخواه تنظیم می‌کنیم:
export default function App() {
  // ...
  const [query, setQuery] = useState("Title");
سپس المان textbox زیر را هم به بالای المان جدول، اضافه می‌کنیم:
<input
  type="text"
  name="query"
  className="form-control my-3"
  placeholder="Search..."
  onChange={event => setQuery(event.target.value)}
  value={query}
/>
این کنترل توسط رویداد onChange، عبارت تایپ شده را به متد setQuery ارسال کرده و در نتیجه‌ی آن، کار تنظیم متغیر query در state کامپوننت جاری، صورت می‌گیرد. همچنین با تنظیم value={query}، سبب خواهیم شد تا این کنترل، به یک المان کنترل شده‌ی توسط state تبدیل شود و در ابتدای نمایش فرم، مقدار ابتدایی useState را نمایش دهد.
اکنون که متغیر query دارای مقدار شده‌است، می‌توان از آن در متد axios.get، به نحو زیر و با ارسال یک کوئری استرینگ به سمت سرور، استفاده کرد:
const { data } = await axios.get(
   `${apiUrl}/posts/search?query=${encodeURIComponent(query)}`
);
استفاده از تابع encodeURIComponent، سبب می‌شود تا اگر کاربر برای مثال "Text 1" را وارد کرد، فاصله‌ی بین دو عبارت، به درستی encode شده و یک کوئری مانند https://localhost:5001/api/posts/search?query=Title%201 به سمت سرور ارسال گردد.

تا اینجا اگر برنامه را ذخیره کرده و اجرا کنید، با تایپ در textbox جستجو، تغییری در نتایج حاصل نمی‌شود؛ چون effect function تعریف شده که سبب اجرای مجدد axios.get می‌شود، طوری تنظیم شده‌است که فقط یکبار، آن‌هم پس از رندر اولیه‌ی کامپوننت، اجرا شود. برای رفع این مشکل، با مقدار دهی آرایه‌ای که به عنوان پارامتر دوم متد useEffect تعریف شده، می‌توان اجرای مجدد effect function آن‌را وابسته‌ی به تغییرات متغیر query در state کامپوننت کرد:
  useEffect(() => {
    getResults();
  }, [query]);
اکنون اگر برنامه را ذخیره کرده و اجرا کنید، با هربار ورود اطلاعات درون textbox جستجو، یک کوئری جدید به سمت سرور ارسال شده و نتیجه‌ی جستجوی انجام شده، به صورت یک جدول رندر می‌شود:



دریافت اطلاعات جستجو، تنها با ارسال اطلاعات یک فرم به سمت سرور


تا اینجا کاربر با هر حرفی که درون textbox جستجو وارد می‌کند، یک کوئری، به سمت سرور ارسال خواهد شد. برای کاهش آن می‌توان یک دکمه‌ی جستجو را در کنار این textbox قرار داد تا تنها پس از کلیک بر روی آن، این جستجو صورت گیرد.
برای پیاده سازی این قابلیت، ابتدا وابستگی به query را از متد useEffect حذف می‌کنیم، تا دیگر با تغییر اطلاعات textbox، متد callback آن اجرا نشود (پارامتر دوم آن‌را مجددا به یک آرایه‌ی خالی تنظیم می‌کنیم). سپس یک دکمه را که از نوع button است و رویداد onClick آن به getResults اشاره می‌کند، در بالای جدول نتایج مطالب، قرار می‌دهیم:
<button
  className="btn btn-primary"
  type="button"
  onClick={getResults}
>
  Search
</button>
تا اینجا اگر کاربر اطلاعاتی را وارد کرده و سپس بر روی دکمه‌ی Search فوق کلیک کند، نتایج جستجوی خودش را در جدول ذیل آن مشاهده می‌کند. اکنون می‌خواهیم این امکان را به کاربران بدهیم که با فشردن دکمه‌ی enter درون textbox جستجو، همین قابلیت جستجو را در اختیار داشته باشند؛ تا دیگر الزامی به کلیک بر روی دکمه‌ی Search، نباشد. برای اینکار تنها کافی است، کل مجموعه‌ی textbox و دکمه را درون یک المان form قرار دهیم و نوع button را نیز به submit تغییر دهیم. سپس onClick دکمه را حذف کرده و بجای آن رویداد onSubmit فرم را پیاده سازی می‌کنیم:
<form onSubmit={handleSearch}>
  <div className="input-group my-3">
    <label htmlFor="query" className="form-control-label sr-only"></label>
    <input
type="text"
id="query"
name="query"
className="form-control"
placeholder="Search ..."
onChange={event => setQuery(event.target.value)}
value={query}
    />
    <div className="input-group-append">
<button className="btn btn-primary" type="submit">
  Search
</button>
    </div>
  </div>
</form>
در اینجا یک المان فرم، به همراه یک textbox و button از نوع submit تعریف شده‌اند. رویداد onSubmit نیز به متد منتسب به متغیر handleSearch، متصل شده‌است تا با فشردن دکمه‌ی enter توسط کاربر در این textbox، کار جستجوی مجدد، صورت گیرد:
  const handleSearch = event => {
    event.preventDefault();
    getResults();
  };
تا اینجا اگر برنامه را ذخیره کرده و "Text 1" را در textbox جستجو، وارد کرده و enter کنیم، همانند تصویر فوق، رکورد متناظری از سرور دریافت و نمایش داده می‌شود.


افزودن قابلیت پاک کردن textbox جستجو و معرفی useRef Hook

در ادامه می‌خواهیم یک دکمه‌ی جدید را در کنار دکمه‌ی Search، اضافه کنیم تا با کلیک کاربر بر روی آن، نه فقط محتوای وارد شده‌ی در textbox پاک شود، بلکه focus نیز به آن منتقل گردد. برای پاک کردن textbox، فقط کافی است متد setQuery را با یک رشته‌ی خالی ارسالی به آن فراخوانی کنیم. اما برای انتقال focus به textbox، نیاز به داشتن ارجاع مستقیمی به آن المان وجود دارد که با مفهوم آن در قسمت 18 آشنا شدیم: «برای دسترسی به یک المان DOM در React، باید یک reference را به آن نسبت داد. برای این منظور یک خاصیت جدید را در سطح کلاس کامپوننت ایجاد کرده و آن‌را با React.RefObject مقدار دهی اولیه کرده و سپس ویژگی ref المان مدنظر را به این RefObject تنظیم می‌کنیم». برای انجام یک چنین کاری در اینجا، Hook ویژه‌ای به نام useRef معرفی شده‌است. بنابراین برای پیاده سازی این نیازمند‌ی‌ها، ابتدا دکمه‌ی Clear را در کنار دکمه‌ی Search قرار می‌دهیم:
<button
  type="button"
  onClick={handleClearSearch}
  className="btn btn-info"
>
  Clear
</button>
سپس رویداد onClick آن‌را به متد منتسب به متغیر handleClearSearch، مرتبط می‌کنیم:
import React, { useEffect, useRef, useState } from "react";
// ...

export default function App() {
  // ...
  const searchInputRef = useRef();


  const handleClearSearch = () => {
    setQuery("");
    searchInputRef.current.focus();
  };
در اینجا ابتدا useRef را import کرده‌ایم، تا توسط آن بتوان یک متغیر از نوع React.MutableRefObject را ایجاد کرد. سپس در متد منتسب به handleClearSearch، ابتدا با فراخوانی setQuery، مقدار query را در state کامپوننت، پاک کرده و سپس به کمک این شیء Ref، دسترسی مستقیمی به شیء textbox یافته و متد focus آن‌را فراخوانی می‌کنیم (شیء current آن، معادل DOM Element متناظر است).
البته این searchInputRef برای اینکه دقیقا به textbox تعریف شده اشاره کند، باید آن‌را به ویژگی ref المان، انتساب داد:
<input
  type="text"
  id="query"
  name="query"
  className="form-control"
  placeholder="Search ..."
  onChange={event => setQuery(event.target.value)}
  value={query}
  ref={searchInputRef}
/>
تا اینجا اگر برنامه را ذخیره کرده و اجرا کنیم، با کلیک بر روی دکمه‌ی Clear، متن textbox جستجو حذف شده و سپس کرسر مجددا به همان textbox برای ورود اطلاعات، منتقل می‌شود.


نمایش «لطفا منتظر بمانید» در حین دریافت اطلاعات از سرور


البته در اینجا با هر بار کلیک بر روی دکمه‌ی جستجو، نتیجه‌ی نهایی به سرعت نمایش داده می‌شود؛ اما اگر سرعت اتصال کاربر کمتر باشد، با یک وقفه این امر رخ می‌دهد. به همین جهت بهتر است یک پیام «لطفا منتظر بمانید» را در این حین به او نمایش دهیم. به همین جهت در ابتدا state مرتبطی را به کامپوننت اضافه می‌کنیم:
const [loading, setLoading] = useState(false);
تا با فراخوانی متد setLoading آن بتوان سبب رندر مجدد UI شد و پیامی را نمایش داد و یا مخفی کرد:
  const getResults = async () => {
    setLoading(true);
    const { data } = await axios.get(
      `${apiUrl}/posts/search?query=${encodeURIComponent(query)}`
    );
    console.log(data);
    setResults(data);
    setLoading(false);
  };
متد setLoading در ابتدای متد منتسب به متغیر getResults، مقدار متغیر loading را در state به true تنظیم می‌کند و در پایان عملیات، به false. اکنون بر این اساس می‌توان UI متناظری را نمایش داد:
      {loading ? (
        <div className="alert alert-info">Loading results...</div>
      ) : (
        <table className="table">
          <thead>
            <tr>
              <th>Title</th>
            </tr>
          </thead>
          <tbody>
            {results.map(post => (
              <tr key={post.id}>
                <td>{post.title}</td>
              </tr>
            ))}
          </tbody>
        </table>
      )}
در اینجا با استفاده از یک ternary operator، اگر loading به true تنظیم شده باشد، یک div به همراه عبارت Loading results، نمایش داده می‌شود؛ در غیراینصورت، جدول اطلاعات مطالب، نمایش داده خواهد شد.

برای آزمایش آن می‌توان سرعت اتصال را در برگه‌ی شبکه‌ی ابزارهای توسعه دهندگان مرورگر، تغییر داد:



مدیریت خطاها در حین اعمال async

آخرین امکانی را که به این مطلب اضافه خواهیم کرد، مدیریت خطاهای اعمال async است که با try/catch صورت می‌گیرد:
// ...

export default function App() {
  // ...
  const [error, setError] = useState(null);

  // ...

  const getResults = async () => {
    setLoading(true);

    try {
      const { data } = await axios.get(
        `${apiUrl}/posts/search?query=${encodeURIComponent(query)}`
      );
      console.log(data);
      setResults(data);
    } catch (err) {
      setError(err);
    }

    setLoading(false);
  };
در حین فراخوانی await axios.get، اگر خطایی رخ دهد، این کتابخانه استثنایی را صادر خواهد کرد که می‌توان به جزئیات آن در بدنه‌ی catch نوشته شده دسترسی یافت و برای مثال آن‌را به کاربر نمایش داد. برای این منظور ابتدا state مخصوص آن‌را ایجاد می‌کنیم و سپس توسط فراخوانی متد setError آن، کار رندر مجدد کامپوننت را در صف انجام قرار خواهیم داد.در نهایت برای نمایش آن می‌توان یک div را به پایین جدول اضافه نمود:
{error && <div className="alert alert-warning">{error.message}</div>}
برای آزمایش آن، برنامه‌ی backend را که در حال اجرا است، خاتمه دهید و سپس در برنامه سعی کنید به آن متصل شوید:




کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: sample-30-part-03-frontend.zip و sample-30-part-03-backend.zip
نظرات مطالب
افزودن و اعتبارسنجی خودکار Anti-Forgery Tokens در برنامه‌های Angular مبتنی بر ASP.NET Core
پاسخ دادن به این سؤال بدون مطالعه‌ی سورس https://github.com/aspnet/Antiforgery غیرممکن است. علت اینکه روش توضیح داده شده‌ی در این مطلب، برای حالت برنامه‌های دارای اعتبارسنجی کار نمی‌کند و خطای «The provided antiforgery token was meant for a different claims-based user than the current user» را دریافت می‌کنید، این صورت است:
 میان‌افزار طراحی شده‌ی در این مطلب، پیش از لاگین و با اولین درخواست تک صفحه‌ی برنامه، کوکی‌های antiforgery را دریافت می‌کند. اما ... سیستم antiforgery طوری طراحی شده‌است که پیش از تولید کوکی، مشخصات دقیق this.HttpContext.User را دریافت و هش می‌کند (لیست Claims آن‌را به صورت رشته در می‌آورد و هش SHA256 آن را محاسبه می‌کند). از این هش هم جهت تولید محتوای کوکی نهایی خود استفاده می‌کند. بنابراین در بار اولی که صفحه درخواست شده‌است، یک کوکی antiforgery مخصوص کاربر null و اعتبارسنجی نشده، تولید خواهد شد. بعد از آن پس از لاگین، اگر میان‌افزار یاد شده مجددا نیز فراخوانی شود، هیچ اتفاق خاصی رخ نخواهد داد. از این جهت که در طراحی متد GetAndStoreTokens آن، به ازای یک صفحه، فقط یکبار این کوکی تولید می‌شود و اگر هزار بار دیگر هم این متد را جهت برنامه‌ی تک صفحه‌ای خود فراخوانی کنیم، به این معنا نخواهد بود که مشخصات this.HttpContext.User را به کوکی جدیدی اضافه می‌کند؛ چون اصلا کوکی جدیدی را تولید نمی‌کند!

بنابراین راه حل نهایی به این صورت است:
الف) میان افزار AngularAntiforgeryTokenMiddleware فوق را حذف کنید. این میان‌افزار عملا کاربردی برای برنامه‌های SPA دارای اعتبارسنجی ندارد.
ب) امضای متد Login را به این صورت تغییر دهید که شامل IgnoreAntiforgeryToken باشد:
[AllowAnonymous]
[IgnoreAntiforgeryToken]
[HttpPost("[action]")]
public async Task<IActionResult> Login([FromBody] User loginUser)
از این جهت که نمی‌توانیم پیش از لاگین، درخواست تولید کوکی antiforgery را برای کاربر null صادر کنیم؛ چون این کوکی تا پایان عمر مرورگر تغییری نخواهد کرد.
ج) در متد لاگین، پس از تولید توکن‌ها، اکنون کار تولید کوکی را به صورت زیر انجام می‌دهیم:
private void regenerateAntiForgeryCookie(IEnumerable<Claim> claims)
{
    this.HttpContext.User = new ClaimsPrincipal(new ClaimsIdentity(claims, JwtBearerDefaults.AuthenticationScheme));
    var tokens = _antiforgery.GetAndStoreTokens(this.HttpContext);
    this.HttpContext.Response.Cookies.Append(
                  key: "XSRF-TOKEN",
                  value: tokens.RequestToken,
                  options: new CookieOptions
                  {
                      HttpOnly = false // Now JavaScript is able to read the cookie
                  });
}
در این‌جا لیست claims ایی را که در حین تولید توکن‌ها ایجاد کردیم، تبدیل به یک ClaimsPrincipal می‌کنیم تا بتوانیم this.HttpContext.User را مقدار دهی کنیم (دقیقا با مشخصات اصلی کاربر لاگین شده) و سپس متد GetAndStoreTokens را فراخوانی می‌کنیم تا این User غیرنال را خوانده و کوکی صحیحی را تولید کند. به این صورت است که دیگر پیام خطای «این antiforgery توکن، متعلق به کاربر دیگری است» را دریافت نخواهیم کرد. این «کاربر دیگر» منظورش همان کاربر null ابتدای کار است که پیش از لاگین تنظیم می‌شد و با کاربر جدیدی که دارای claims است یکی نبود.

نکته‌ی مهم! جائیکه Claim‌های برنامه را تولید می‌کنید، باید حتما Issuer را هم ذکر کنید:
 new Claim(JwtRegisteredClaimNames.Jti, Guid.NewGuid().ToString(),
                  ClaimValueTypes.String, _configuration.Value.Issuer),
از این جهت که هش SHA256 ایی که توضیح داده شده، بر اساس این Issuer، مقدار و نوع Claim محاسبه می‌شود. اگر Issuer را ذکر نکنید، به local authority تنظیم می‌شود که با Issuer نهایی توکن تولید شده یکی نیست. به همین جهت حتی اگر this.HttpContext.User را هم مقدار دهی کنید، کار نمی‌کند؛ چون هش claim‌های تولیدی، یکی نخواهند بود و باز هم پیام «این antiforgery توکن متعلق به کاربر دیگری است» را دریافت خواهید کرد.


خلاصه این تغییرات به پروژه‌ی ASPNETCore2JwtAuthentication اعمال شده‌اند.
نظرات مطالب
رمزنگاری Connection String از طریق خط فرمان
حاصل این رمزنگاری بر اساس کلیدهای موجود در کامپیوترهای مختلف متفاوت خواهد بود. بنابراین روی سرور باید رمزنگاری شود. اگر دسترسی مدیریتی دارید، روش خط فرمان مناسب است؛ اگر خیر، این روش با برنامه نویسی هم قابل اجرا است.
مطالب
آشنایی با Refactoring - قسمت 1

کارهای سورس باز قابل توجهی از برنامه نویس‌های ایرانی یافت نمی‌شوند؛ عموما کارهای ارائه شده در حد یک سری مثال یا کتابخانه‌های کوچک است و در همین حد. یا گاهی هم انگشت شمار پروژه‌هایی کامل. مثل یک وب سایت یا یک برنامه نصفه نیمه دبیرخانه و امثال آن. این‌ها هم خوب است از دیدگاه به اشتراک گذاری اطلاعات، ایده‌ها و هم ... یک مزیت دیگر را هم دارد و آن این است که بتوان کیفیت عمومی کد نویسی را حدس زد.
اگر کیفیت کدها رو بررسی ‌کنید به یک نتیجه‌ی کلی خواهید رسید: "عموم برنامه نویس‌های ایرانی (حداقل این‌هایی که چند عدد کار سورس باز به اشتراک گذاشته‌اند) با مفهومی به نام Refactoring هیچگونه آشنایی ندارند". مثلا یک برنامه‌ی WinForm تهیه کرده‌اند و کل سورس برنامه همان چند عدد فرم برنامه است و هر فرم بالای 3000 سطر کد دارد. دوستان عزیز! به این می‌گویند «فاجعه‌ای به نام کدنویسی!» صاحب اول و آخر این نوع کدها خودتان هستید! شاید به همین جهت باشد که عمده‌ی پروژه‌های سورس باز پس از اینکه برنامه نویس اصلی از توسعه‌ی آن دست می‌کشد، «می‌میرند». چون کسی جرات نمی‌کند به این کدها دست بزند. مشخص نیست الان این قسمت را که تغییر دادم، کجای برنامه به هم ریخت. تستی ندارند. ساختاری را نمی‌توان از آن‌ها دریافت. منطق قسمت‌های مختلف برنامه از هم جدا نشده است. برنامه یک فرم است با چند هزار سطر کد در یک فایل! کار شما شبیه به کد اسمبلی چند هزار سطری حاصل از decompile یک برنامه که نباید باشد!
به همین جهت قصد دارم یک سری «ساده» Refactoring را در این سایت ارائه دهم. روی سادگی هم تاکید کردم، چون اگر عموم برنامه نویس‌ها با همین موارد به ظاهر ساده آشنایی داشتند، کیفیت کد نویسی بهتری را می‌شد در نتایج عمومی شده، شاهد بود.
این مورد در راستای نظر سنجی انجام شده هم هست؛ درخواست مقالات خالص سی شارپ در صدر آمار فعلی قرار دارد.



Refactoring چیست؟

Refactoring به معنای بهبود پیوسته کیفیت کدهای نوشته شده در طی زمان است؛ بدون ایجاد تغییری در عملکرد اصلی برنامه. به این ترتیب به کدهایی دست خواهیم یافت که قابلیت آزمون پذیری بهتری داشته، در مقابل تغییرات مقاوم و شکننده نیستند و همچنین امکان به اشتراک گذاری قسمت‌هایی از آن‌ها در پروژه‌های دیگر نیز میسر می‌شود.


قسمت اول - مجموعه‌ها را کپسوله کنید

برای مثال کلاس‌های ساده زیر را در نظر بگیرید:

namespace Refactoring.Day1.EncapsulateCollection
{
public class OrderItem
{
public int Id { set; get; }
public string Name { set; get; }
public int Amount { set; get; }
}
}

using System.Collections.Generic;

namespace Refactoring.Day1.EncapsulateCollection
{
public class Orders
{
public List<OrderItem> OrderItems { set; get; }
}
}

نکته اول: هر کلاس باید در داخل یک فایل جدا قرار گیرد. «لطفا» یک فایل درست نکنید با 50 کلاس داخل آن. البته اگر باز هم یک فایل باشد که بتوان 50 کلاس را داخل آن مشاهده کرد که چقدر هم عالی! نه اینکه یک فایل باشد تا بعدا 50 کلاس را با Refactoring از داخل آن بیرون کشید!

قطعه کد فوق، یکی از روش‌های مرسوم کد نویسی است. مجموعه‌ای به صورت یک List عمومی در اختیار مصرف کننده قرار گرفته است. حال اجازه دهید تا با استفاده از برنامه FxCop برنامه فوق را آنالیز کنیم. یکی از خطاهایی را که نمایش خواهد داد عبارت زیر است:

Error, Certainty 95, for Do Not Expose Generic Lists

بله. لیست‌های جنریک را نباید به همین شکل در اختیار مصرف کننده قرار داد؛ چون به این صورت هر کاری را می‌توانند با آن انجام دهند، مثلا کل آن را تعویض کنند، بدون اینکه کلاس تعریف کننده آن از این تغییرات مطلع شود.
پیشنهاد FxCop این است که بجای List از Collection یا IList و موارد مشابه استفاده شود. اگر اینکار را انجام دهیم اینبار به خطای زیر خواهیم رسید:

Warning, Certainty 75, for Collection Properties Should Be ReadOnly

FxCop پیشنهاد می‌دهد که مجموعه تعریف شده باید فقط خواندنی باشد.

چکار باید کرد؟
بجای استفاده از List جهت ارائه مجموعه‌ها، از IEnumerable استفاده کنید و اینبار متدهای Add و Remove اشیاء به آن‌را به صورت دستی تعریف نمائید تا بتوان از تغییرات انجام شده بر روی مجموعه ارائه شده، در کلاس اصلی آن مطلع شد و امکان تعویض کلی آن‌را از مصرف کننده گرفت. برای مثال:

using System.Linq;
using System.Collections.Generic;

namespace Refactoring.Day1.EncapsulateCollection
{
public class Orders
{
private int _orderTotal;
private List<OrderItem> _orderItems;

public IEnumerable<OrderItem> OrderItems
{
get { return _orderItems; }
}

public void AddOrderItem(OrderItem orderItem)
{
_orderTotal += orderItem.Amount;
_orderItems.Add(orderItem);
}

public void RemoveOrderItem(OrderItem orderItem)
{
var order = _orderItems.Find(o => o == orderItem);
if (order == null) return;

_orderTotal -= orderItem.Amount;
_orderItems.Remove(orderItem);
}
}
}


اکنون اگر برنامه را مجددا با fxCop آنالیز کنیم، دو خطای ذکر شده دیگر وجود نخواهند داشت. اگر این تغییرات صورت نمی‌گرفت، امکان داشتن فیلد _orderTotal غیر معتبری در کلاس Orders به شدت بالا می‌رفت. زیرا مصرف کننده مجموعه OrderItems می‌توانست به سادگی آیتمی را به آن اضافه یا از آن حذف کند، بدون اینکه کلاس Orders از آن مطلع شود یا اینکه بتواند عکس العمل خاصی را بروز دهد.


مطالب
آشنایی با SQL Server Common Table Expressions - CTE
مقدمه

تکنولوژی CTE از نسخه SQL Server 2005 رسمیت یافته است و شامل یک result set موقتی[1] است که دارای نام مشخص بوده و می­توان از آن در دستورات SELECT, INSERT, UPDATE, DELETEاستفاده کرد. همچنین از CTE می‌توان در دستور CREATE VIEW و دستور SELECT مربوط به آن استفاده کرد. در نسخه SQL Server 2008 نیز امکان استفاده از CTE در دستور MERGE فراهم شده است.
در SQL Serverاز دو نوع CTE بازگشتی[2] و غیر بازگشتی[3] پشتیبانی می­شود. در این مقاله سعی شده است نحوه تعریف و استفاده از هر دو نوع آن آموزش داده شود.

انواع روش­های ایجاد جداول موقت
برای استفاده از جداول موقتی در سرور اسکیوال، سه راه زیر وجود دارد.

روش اول: استفاده از دستوری مانند زیر است که سبب ایجاد جدول موقتی در بانک سیستمی tempdb می­شود. زمانی­که شما ارتباط خود را با سرور SQL قطع می­کنید به صورت اتوماتیک جداول موقت شما از بانک tempdb حذف می­شوند. این روش در برنامه نویسی پیشنهاد نمی­شود و فقط در کارهای موقتی و آزمایشی مناسب است.
 SELECT * INTO #temptable FROM [Northwind].[dbo].[Products]
UPDATE #temptable SET [UnitPrice] = [UnitPrice] + 10

روش دوم: استفاده از متغیر نوع Table است، که نمونه آن در مثال زیر دیده می­شود. زمانیکه از محدوده[4] جاری کد[5] خودتان خارج شوید آن متغیر نیز از حافظه پاک میشود. از این روش، عموما در کدهای Stored Procedureها و UserDefined Functionها استفاده می­شود.
DECLARE @tempTable TABLE
(
   [ProductID] [int] NOT NULL,
   [ProductName] [nvarchar](40) NOT NULL,
   [UnitPrice] [money] NULL
)
 
INSERT INTO @tempTable
SELECT
   [ProductID],
   [ProductName],
   [UnitPrice]
FROM [Northwind].[dbo].[Products]
 
UPDATE @temptable SET [UnitPrice] = [UnitPrice] + 10

روش سوم: استفاده از CTE است که مزیت­هایی نسبت به دو روش قبلی دارد و در بخش بعدی به نحوه تعریف و استفاده از آن خواهیم پرداخت.


کار با CTE
ساده ­ترین شکل تعریف یک CTE به صورت زیر است:
WITH yourName [(Column1, Column2, ...)]
AS
(
   your query
)
با کلمه WITH شروع شده و یک نام اختیاری به آن داده می­شود. سپس فهرست فیلدهای جدول موقت را درون زوج پرانتز، مشخص می­کنید. تعریف این فیلدها اختیاری است و اگر حذف شود، فیلدهای جدول موقت، مانند فیلدهای کوئری مربوطه خواهد بود.
your query شامل دستوری است که سبب تولید یک result set می­شود. قواعد تعریف این کوئری مشابه قواعد تعریف کوئری است که در دستور CREATE VIEW کاربرد دارد.


شکل کلی دستور

همانطور که از این تصویر مشخص است می­توان چندین بلوک از این ساختار را به دنبال هم تعریف نمود که با کاما از هم جدا می­شوند. در واقع یکی از کاربردهای CTE ایجاد قطعات کوچکی است که امکان استفاده مجدد را به شما داده و می­تواند سبب خواناتر شدن کدهای پیچیده شود.
یکی دیگر از کاربردهای CTE آنجایی است که شما نمی‌خواهید یک شی Viewی عمومی تعریف کنید و در عین حال می‌خواهید از مزایای Viewها بهرمند شوید.
و همچنین از کاربردهای دیگر CTE تعریف جدول موقت و استفاده از آن جدول به صورت همزمان در یک دستور است.

بعد از آنکه CTE یا CTEهای خودتان را تعریف کردید آنگاه می­توانید مانند جداول معمولی از آنها استفاده کنید. استفاده از این جداول توسط دستوری خواهد بود که دقیقا بعد از تعریف CTE نوشته می­شود.


ایجاد یک CTE غیر بازگشتی[6]

مثال اول، یک CTE غیر بازگشتی ساده را نشان میدهد.
WITH temp
AS
(
    SELECT
         [ProductName],
         [UnitPrice]
    FROM [Northwind].[dbo].[Products]
)
SELECT * FROM temp
ORDER BY [UnitPrice] DESC

مثال دوم نمونه‌­ای دیگر از یک CTE غیر بازگشتی است.
WITH orderSales (OrderID, Total)
AS
(
   SELECT
      [OrderID],
     SUM([UnitPrice]*[Quantity]) AS Total
   FROM [Northwind].[dbo].[Order Details]
   GROUP BY [OrderID]
)
SELECT
   O.[ShipCountry],
   SUM(OS.[Total]) AS TotalSales
FROM [Northwind].[dbo].[Orders] AS O INNER JOIN [orderSales] AS OS
ON O.[OrderID] = OS.[OrderID]
GROUP BY O.[ShipCountry]
ORDER BY TotalSales DESC
هدف این کوئری، محاسبه کل میزان فروش کالاها، به ازای هر کشور می­باشد. ابتدا از جدول Order Details مجموع فروش هر سفارش محاسبه شده و نتیجه آن در یک CTE به نام orderSales قرار می­گیرد و از JOIN این جدول موقت با جدول Orders محاسبه نهایی انجام شده و نتیجه­‌ای مانند این تصویر حاصل می‌شود.

نتیجه خروجی

 مثال سوم استفاده از دو CTE را به صورت همزمان نشان می­دهد:
WITH customerList
AS
(
   SELECT
      [CustomerID],
      [ContactName]
   FROM [Northwind].[dbo].[Customers]
   WHERE [Country] ='UK'
)
,orderList
AS
(
   SELECT
      [CustomerID],
      [OrderDate]
   FROM [Northwind].[dbo].[Orders]
   WHERE YEAR([OrderDate])< 2000
)
SELECT
   cl.[ContactName],
   YEAR(ol.[OrderDate]) AS SalesYear
FROM customerList AS cl JOIN orderList AS ol
ON cl.[CustomerID] = ol.[CustomerID]

مثال چهارم استفاده مجدد از یک CTE را نشان می­دهد. فرض کنید جدولی به نام digits داریم که فقط یک فیلد digit دارد و دارای 10 رکورد با مقادیر 0 تا 9 است. مانند تصویر زیر

نتیجه خروجی

حال می­خواهیم از طریق CROSS JOIN اعداد 1 تا 100 را با استفاده از مقادیر این جدول تولید کنیم. کد زیر آنرا نشان می­دهد:
WITH digitList
AS
(
   SELECT [digit] from [digits]
)
SELECT
   a.[digit] * 10 + b.[digit] + 1 AS [Digit]
FROM [digitList] AS a CROSSJOIN [digitList] AS b
در این کد یک CTE تعریف شده و دو بار مورد استفاده قرار گرفته است. مثلا اگر بخواهید اعداد 1 تا 1000 را تولید کنید می­توانید سه بار از آن استفاده کنید. حاصل این دستور result setی مانند زیر است.

نتیجه

نتیجه

حتی می­توان از یک CTE در کوئری CTE بعدی مانند کد زیر استفاده کرد.
WITH CTE_1 AS
(
   ....
),
CTE_2 AS
(
   SELECT  ... FROM CTE_1 JOIN ...
)
SELECT   *
FROM FOO
LEFTJOIN  CTE_1
LEFTJOIN  CTE_2


ایجاد یک CTE بازگشتی[7]

از CTE بازگشتی برای پیمایش جداولی استفاده می­شود که رکوردهای آن دارای رابطه سلسله مراتبی یا درختی است. نمونه این جداول، جدول کارمندان است که مدیر هر کارمند نیز مشخص شده است یا جدولی که ساختار سازمانی را نشان می­دهد یا جدولی که موضوعات درختی را در خود ذخیره کرده است. یکی از مزایای استفاده از CTE بازگشتی، سرعت کار آن در مقایسه با روش­های پردازشی دیگر است.

ساختار کلی یک دستور CTE بازگشتی به صورت زیر است.
WITH cteName AS
(
   query1
   UNION ALL
   query2
)
در بدنه CTE حداقل دو عضو[8] (کوئری) وجود دارد که بایستی با یکی از عبارت­های زیر به هم متصل شوند.
UNION
UNION ALL
INTERSECT
EXCEPT

query1 شامل دستوری است که اولین سری از رکوردهای result set نهایی را تولید می­کند. اصطلاحا به این کوئری anchor memberمی­گویند.
بعد از دستور query1، حتما بایستی از UNION ALL و امثال آنها استفاده شود.
سپس query2 ذکر می­شود. اصطلاحا به این کوئری recursive member گفته می­شود. این کوئری شامل دستوری است که سطوح بعدی درخت را تولید خواهد کرد. این کوئری دارای شرایط زیر است.
  •   حتما بایستی به CTE که همان cteName است اشاره کرده و در جایی از آن استفاده شده باشد. به عبارت دیگر از رکوردهای موجود در جدول موقت استفاده کند تا بتواند رکوردهای بعدی را تشخیص دهد.
  • حتما بایستی مطمئن شوید که شرایط کافی برای پایان حلقه پیمایش رکوردها را داشته باشد در غیر این صورت سبب تولید حلقه بی پایان[9] خواهد شد.

بدنه CTE می­تواند حاوی چندین anchor member و چندین recursive member باشد ولی فقط recursive memberها هستند که به CTE اشاره می­کنند.

برای آنکه نکات فوق روشن شود به مثال­های زیر توجه کنید.
فرض کنید جدولی از کارمندان و مدیران آنها داریم که به صورت زیر تعریف و مقداردهی اولیه شده است.
IFOBJECT_ID('Employees','U')ISNOTNULL
DROPTABLE dbo.Employees
GO 

CREATETABLE dbo.Employees
(
  EmployeeID intNOTNULLPRIMARYKEY,
  FirstName varchar(50)NOTNULL,
  LastName varchar(50)NOTNULL,
  ManagerID intNULL
)

GO


INSERTINTO Employees VALUES (101,'Alireza','Nematollahi',NULL)
INSERTINTO Employees VALUES (102,'Ahmad','Mofarrahzadeh', 101)
INSERTINTO Employees VALUES (103,'Mohammad','BozorgGhommi', 102)
INSERTINTO Employees VALUES (104,'Masoud','Narimani', 103)
INSERTINTO Employees VALUES (105,'Mohsen','Hashemi', 103)
INSERTINTO Employees VALUES (106,'Aref','Partovi', 102)
INSERTINTO Employees VALUES (107,'Hosain','Mahmoudi', 106)
INSERTINTO Employees VALUES (108,'Naser','Pourali', 106)
INSERTINTO Employees VALUES (109,'Reza','Bagheri', 102)
INSERTINTO Employees VALUES (110,'Abbas','Najafian', 102)

مثال اول: می­خواهیم فهرست کارمندان را به همراه نام مدیر آنها و شماره سطح درخت نمایش دهیم. کوئری زیر نمونه‌ای از یک کوئری بر اساس CTE بازگشتی می­باشد.
WITHcteReports(EmpID, FirstName, LastName, MgrID, EmpLevel)
AS
(
SELECT EmployeeID, FirstName, LastName, ManagerID, 1
FROM Employees
WHERE ManagerID ISNULL
UNIONALL
SELECT e.EmployeeID, e.FirstName, e.LastName, e.ManagerID,r.EmpLevel + 1
FROM Employees e INNERJOINcteReports r
ON e.ManagerID = r.EmpID
)
SELECT
FirstName +' '+ LastName AS FullName,
EmpLevel,
(SELECT FirstName +' '+ LastName FROM Employees
WHERE EmployeeID = cteReports.MgrID)AS Manager
FROMcteReports
ORDERBY EmpLevel, MgrID
کوئری اول در بدنه CTE رکورد مدیری را می­دهد که ریشه درخت بوده و بالاسری ندارد و شماره سطح این رکورد را 1 در نظر می­گیرد.
کوئری دوم در بدنه CTE از یک JOIN بین Employees و cteReports استفاده کرده و کارمندان زیر دست هر کارمند قبلی (فرزندان) را بدست آورده و مقدار شماره سطح آنرا به صورت Level+1 تنظیم می­کند.
در نهایت با استفاده از CTE و یک subquery جهت بدست آوردن نام مدیر هر کارمند، نتیجه نهایی تولید می­شود.

مثال دوم: می­خواهیم شناسه یک کارمند را بدهیم و نام او و نام مدیران وی را به عنوان جواب در خروجی بگیریم.
WITHcteReports(EmpID, FirstName, LastName, MgrID, EmpLevel)
AS
(
SELECT EmployeeID, FirstName, LastName, ManagerID, 1
FROM Employees
WHERE EmployeeID = 110
UNIONALL
SELECTe.EmployeeID, e.FirstName, e.LastName, e.ManagerID,r.EmpLevel + 1
FROM Employees e INNERJOINcteReports r
ON e.EmployeeID = r.MgrID
)
SELECT
FirstName +' '+ LastName AS FullName,
EmpLevel
FROMcteReports
ORDERBY EmpLevel
اگر دقت کنید اولین تفاوت در خط اول مشاهده می­شود. در اینجا مشخص می­کند که اولین سری از رکوردها چگونه انتخاب شود. مثلا کارمندی را می­خواهیم که شناسه آن 110 باشد.
دومین تفاوت اصلی این کوئری با مثال قبلی، در قسمت دوم دیده می­شود. شما می‌خواهید مدیر (پدر) کارمندی که در آخرین پردازش در جدول موقت قرار گرفته است را استخراج کنید.

    


[1] a temporary named result set
[2] recursive
[3] nonrecursive
[4] Scope
[5]مثلا محدوده کدهای یک روال یا یک تابع
[6] nonrecursive
[7] recursive
[8] member
[9] Infinite loop
  
مطالب
اسکرول روان لیست‌های مجازی سازی شده در WPF 4.5
جهت «بهبود کارآیی کنترل‌های لیستی WPF در حین بارگذاری تعداد زیادی از رکوردها» توصیه شده‌است که مجازی سازی UI فعال گردد. به این ترتیب بجای تولید یکباره‌ی برای مثال 1000 ردیف، تنها 10 ردیفی که نمایان هستند تولید می‌شوند. بنابراین مصرف حافظه و سرعت برنامه به نحو قابل ملاحظه‌ای افزایش خواهد یافت. اما ... این مجازی سازی، اسکرول مطلوبی ندارد و بریده بریده به نظر می‌رسد.


خاصیت‌های جدید VirtualizingPanel در دات نت 4.5

تمام کنترل‌های مشتق شده‌ی از ListBox مانند ListView و امثال آن، در WPF 4.5 امکان تنظیم یک چنین خواصی را یافته‌اند:
<ListBox ItemsSource="{Binding Persons}"
        VirtualizingPanel.IsVirtualizing="True"
        VirtualizingPanel.ScrollUnit="Pixel"
        VirtualizingPanel.IsVirtualizingWhenGrouping="True"
        VirtualizingPanel.CacheLength="100"        
        VirtualizingPanel.CacheLengthUnit="Pixel"/>
در WPF 4.5 پس از نمایش تعداد ردیف‌های قابل ملاحظه‌ی توسط کاربر، سیستم کش خودکاری با حق تقدم پایین فعال شده و آیتم‌هایی را که هنوز نمایان نیستند، ایجاد و کش می‌کند. به این ترتیب کاربر با اسکرول به سمت پایین یا بالا، کندی رندر یا بریده بریده به نظر رسیدن اسکرول را حس نخواهد کرد.
در اینجا می‌توان دو خاصیت CacheLength و CacheLengthUnit را مقدار دهی کرد. مقدار پیش فرض CacheLength مساوی 1.1 است. CacheLengthUnit می‌تواند یکی از مقادیر Pixel, Item یا Page را بپذیرد. هر Page در اینجا بر اساس اندازه‌ی viewport یا قسمت نمایان لیست، تعریف می‌شود. مقدار پیش فرض آن نیز Item است.
همچنین در اینجا می‌توان ScrollUnit را نیز تنظیم کرد که مقادیر Item یا Pixel را می‌پذیرد. حالت پیش فرض آن Item است؛ به این معنا که اگر ردیفی کاملا در viewport جای نگرفت، نمایش داده نمی‌شود. این مورد را با تنظیم مقدار ScrollUnit به Pixel می‌توان بهبود بخشید.
IsVirtualizingWhenGrouping سبب فعال سازی مجازی سازی حتی در حالت گروه بندی اطلاعات می‌گردد. به صورت پیش فرض اگر گروه بندی فعال شود، دیگر مجازی سازی رخ نخواهد داد.


فعال سازی قابلیت‌های دات نت 4.5 در برنامه‌های WPF 4

اگر برنامه‌ی WPF 4 خود را فعلا قصد ندارید به دات نت 4.5 ارتقاء دهید، با توجه به اینکه اگر کاربر دات نت 4.5 را نصب کرده باشد، برنامه‌ی شما به صورت خودکار همانند یک برنامه‌ی WPF 4.5 رفتار می‌کند (دات نت 4.5 جایگزین دات نت 4 می‌شود)، می‌توان با اندکی Reflection این قابلیت‌ها را در صورت وجود، فعال کرد:
using System;
using System.Reflection;
using System.Windows;
using System.Windows.Controls;

namespace DNTProfiler.Common.Behaviors
{
    /// <summary>
    /// Smooth scrolling VirtualizingStackPanels, without sacrificing virtualization.
    /// </summary>
    public static class PixelBasedScrollingBehavior
    {
        private static readonly MethodInfo _setScrollUnit = typeof(VirtualizingPanel)
            .GetMethod("SetScrollUnit", BindingFlags.Public | BindingFlags.Static);

        private static readonly MethodInfo _setCacheLengthUnit = typeof(VirtualizingPanel)
            .GetMethod("SetCacheLengthUnit", BindingFlags.Public | BindingFlags.Static);

        private static readonly MethodInfo _setCacheLength = typeof(VirtualizingPanel)
            .GetMethod("SetCacheLength", BindingFlags.Public | BindingFlags.Static);

        public static bool GetIsEnabled(DependencyObject obj)
        {
            return (bool)obj.GetValue(IsEnabledProperty);
        }

        public static void SetIsEnabled(DependencyObject obj, bool value)
        {
            obj.SetValue(IsEnabledProperty, value);
        }

        public static readonly DependencyProperty IsEnabledProperty =
            DependencyProperty.RegisterAttached("IsEnabled", typeof(bool), typeof(PixelBasedScrollingBehavior), new UIPropertyMetadata(false, handleIsEnabledChanged));

        private static void handleIsEnabledChanged(DependencyObject obj, DependencyPropertyChangedEventArgs e)
        {
            var listView = obj as ListView;
            if (listView == null)
            {
                throw new InvalidOperationException("This behavior can only be attached to a ListView.");
            }

            if (_setScrollUnit != null)
            {
                // It's .NET 4.5
                _setScrollUnit.Invoke(listView, new object[] { listView, /*Pixel*/ 0 });
            }

            if (_setCacheLengthUnit != null)
            {
                // It's .NET 4.5
                _setCacheLengthUnit.Invoke(listView, new object[] { listView, /*Pixel*/ 0 });
            }


            if (_setCacheLength != null)
            {
                // It's .NET 4.5
                var type = Type.GetType("System.Windows.Controls.VirtualizationCacheLength, PresentationFramework, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=31bf3856ad364e35");
                if (type == null) return;
                var instance = Activator.CreateInstance(type, 100.0);

                _setCacheLength.Invoke(listView, new[] { listView, instance });
            }
        }
    }
}
در اینجا با تعریف یک Attached property جدید، خواصی مانند ScrollUnit، CacheLengthUnit و CacheLength توسط Reflection یافت خواهند شد. اگر مقدار آن‌ها نال نباشند، یعنی برنامه‌ی دات نت 4 در سیستمی که بر روی آن دات نت 4.5 نصب است، در حال اجرا می‌باشد. بنابراین در این حالت می‌توان اسکروال مبتنی بر Pixel را فعال کرد تا برنامه اسکرول روان‌تری را پیدا کند.
برای استفاده از آن خواهیم داشت:
<ListView ItemsSource="{Binding}"
               behaviors:PixelBasedScrollingBehavior.IsEnabled="True">
اشتراک‌ها
به تصویر کشیدن طرز کار Float

When you have a float CSS property on a box (with a value different than none), this box must be laid out according to the float positioning algorithm.

به تصویر کشیدن طرز کار Float
مطالب
نمایش خطاهای اعتبارسنجی سمت سرور ASP.NET Core در برنامه‌های Angular
در مطلب «فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها در Angular - قسمت چهارم - اعتبارسنجی ورودی‌ها» با نحوه‌ی تنظیمات اعتبارسنجی سمت کلاینت برنامه‌های Angular آشنا شدیم. اما اگر مدل سمت سرور ما یک چنین شکلی را داشته باشد که به همراه خطاهای اعتبارسنجی سفارشی نیز هست:
using System;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;

namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Models
{
    public class Movie
    {
        public int Id { get; set; }

        [Required(ErrorMessage = "Movie Title is Required")]
        [MinLength(3, ErrorMessage = "Movie Title must be at least 3 characters")]
        public string Title { get; set; }

        [Required(ErrorMessage = "Movie Director is Required.")]
        public string Director { get; set; }

        [Range(0, 100, ErrorMessage = "Ticket price must be between 0 and 100.")]
        public decimal TicketPrice { get; set; }

        [Required(ErrorMessage = "Movie Release Date is required")]
        public DateTime ReleaseDate { get; set; }
    }
}
و همچنین کنترلر و اکشن متد دریافت کننده‌ی آن نیز به صورت ذیل تعریف شده باشد:
using AngularTemplateDrivenFormsLab.Models;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;

namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Controllers
{
    [Route("api/[controller]")]
    public class MoviesController : Controller
    {
        [HttpPost]
        public IActionResult Post([FromBody]Movie movie)
        {
            if (ModelState.IsValid)
            {
                // TODO: save ...
                return Ok(movie);
            }

            ModelState.AddModelError("", "This record already exists."); // a cross field validation
            return BadRequest(ModelState);
        }
    }
}
دو نوع خطای اعتبارسنجی سمت سرور را به سمت کلاینت ارسال خواهیم کرد:
الف) خطاهای اعتبارسنجی در سطح فیلدها
زمانیکه return BadRequest(ModelState) صورت می‌گیرد، محتویات شیء ModelState به همراه status code مساوی 400 به سمت کلاینت ارسال خواهد شد. در شیء ModelState یک دیکشنری که کلیدهای آن، نام خواص و مقادیر متناظر با آن‌ها، خطاهای اعتبارسنجی تنظیم شده‌ی در مدل است، قرار دارند.
ب) خطاهای اعتبارسنجی عمومی
در این بین می‌توان دیکشنری ModelState را توسط متد AddModelError نیز تغییر داد و برای مثال کلید آن‌را مساوی "" تعریف کرد. در این حالت یک چنین خطایی به کل فرم اشاره می‌کند و نه به یک خاصیت خاص.

نمونه‌ای از خروجی نهایی ارسالی به سمت کاربر:
 {"":["This record already exists."],"TicketPrice":["Ticket price must be between 0 and 100."]}

به همین جهت نیاز است بتوان خطاهای حالت (الف) را دقیقا در ذیل هر فیلد و خطاهای حالت (ب) را در بالای فرم به صورت عمومی به کاربر نمایش داد:



پردازش و دریافت خطاهای اعتبارسنجی سمت سرور در یک برنامه‌ی Angular

با توجه به اینکه سرور، شیء ModelState را توسط return BadRequest به سمت کلاینت ارسال می‌کند، برای پردازش دیکشنری دریافتی از سمت آن، تنها کافی است قسمت بروز خطای عملیات ارسال اطلاعات را بررسی کنیم:


در این HttpErrorResponse دریافتی، دو خاصیت error که همان آرایه‌ی دیکشنری نام خواص و پیام‌های خطای مرتبط با هر کدام و status code دریافتی مهم هستند:
  errors: string[] = [];

  processModelStateErrors(form: NgForm, responseError: HttpErrorResponse) {
    if (responseError.status === 400) {
      const modelStateErrors = responseError.error;
      for (const fieldName in modelStateErrors) {
        if (modelStateErrors.hasOwnProperty(fieldName)) {
          const modelStateError = modelStateErrors[fieldName];
          const control = form.controls[fieldName] || form.controls[this.lowerCaseFirstLetter(fieldName)];
          if (control) {
            // integrate into Angular's validation
            control.setErrors({
              modelStateError: { error: modelStateError }
            });
          } else {
            // for cross field validations -> show the validation error at the top of the screen
            this.errors.push(modelStateError);
          }
        }
      }
    } else {
      this.errors.push("something went wrong!");
    }
  }

  lowerCaseFirstLetter(data: string): string {
    return data.charAt(0).toLowerCase() + data.slice(1);
  }
توضیحات:
در اینجا از آرایه‌ی errors برای نمایش خطاهای عمومی در سطح فرم استفاده می‌کنیم. این خطاها در ModelState، دارای کلید مساوی "" هستند. به همین جهت حلقه‌ای را بر روی شیء responseError.error تشکیل می‌دهیم. به این ترتیب می‌توان به نام خواص و همچنین خطاهای متناظر با آن‌ها رسید.
 const control = form.controls[fieldName] || form.controls[this.lowerCaseFirstLetter(fieldName)];
از نام خاصیت یا فیلد، جهت یافتن کنترل متناظر با آن، در فرم جاری استفاده می‌کنیم. ممکن است کنترل تعریف شده camel case و یا pascal case باشد. به همین جهت دو حالت بررسی را در اینجا مشاهده می‌کنید.
در ادامه اگر control ایی یافت شد، توسط متد setErrors، کلید جدید modelStateError را که دارای خاصیت سفارشی error است، تنظیم می‌کنیم. با اینکار سبب خواهیم شد تا خطای اعتبارسنجی دریافتی از سمت سرور، با سیستم اعتبارسنجی Angular یکی شود. به این ترتیب می‌توان این خطا را دقیقا ذیل همین کنترل در فرم نمایش داد. اگر کنترلی یافت نشد (کلید آن "" بود و یا جزو نام کنترل‌های موجود در آرایه‌ی form.controls نبود)، این خطا را به آرایه‌ی errors اضافه می‌کنیم تا در بالاترین سطح فرم قابل نمایش شود.

نحوه‌ی استفاده‌ی از متد processModelStateErrors فوق را در متد submitForm، در قسمت شکست عملیات ارسال اطلاعات، مشاهده می‌کنید:
  model = new Movie("", "", 0, "");
  successfulSave: boolean;
  errors: string[] = [];

  constructor(private movieService: MovieService) { }

  ngOnInit() {
  }

  submitForm(form: NgForm) {
    console.log(form);

    this.errors = [];
    this.movieService.postMovieForm(this.model).subscribe(
      (data: Movie) => {
        console.log("Saved data", data);
        this.successfulSave = true;
      },
      (responseError: HttpErrorResponse) => {
        this.successfulSave = false;
        console.log("Response Error", responseError);
        this.processModelStateErrors(form, responseError);
      });
  }


نمایش خطاهای اعتبارسنجی عمومی فرم

اکنون که کار مقدار دهی آرایه‌ی errors انجام شده‌است، می‌توان حلقه‌ای را بر روی آن تشکیل داد و عناصر آن‌را در بالای فرم، به صورت عمومی و مستقل از تمام فیلدهای آن نمایش داد:
<form #form="ngForm" (submit)="submitForm(form)" novalidate>
  <div class="alert alert-danger" role="alert" *ngIf="errors.length > 0">
    <ul>
      <li *ngFor="let error of errors">
        {{ error }}
      </li>
    </ul>
  </div>
  <div class="alert alert-success" role="alert" *ngIf="successfulSave">
    Movie saved successfully!
  </div>



نمایش خطاهای اعتبارسنجی در سطح فیلدهای فرم

با توجه به تنظیم خطاهای اعتبارسنجی کنترل‌های Angular در متد processModelStateErrors و داشتن کلید جدید modelStateError
control.setErrors({
  modelStateError: { error: modelStateError }
});
اکنون می‌توان از این کلید جدید (ctrl.errors.modelStateError)، به صورت ذیل جهت نمایش خطای متناظر با آن (ctrl.errors.modelStateError.error) استفاده کرد:


<ng-template #validationErrorsTemplate let-ctrl="control">
  <div *ngIf="ctrl.invalid && ctrl.touched">
    <div class="alert alert-danger"  *ngIf="ctrl.errors.required">
      This field is required.
    </div>
    <div class="alert alert-danger"  *ngIf="ctrl.errors.minlength">
      This field should be minimum {{ctrl.errors.minlength.requiredLength}} characters.
    </div>
    <div class="alert alert-danger"  *ngIf="ctrl.errors.maxlength">
      This field should be max {{ctrl.errors.maxlength.requiredLength}} characters.
    </div>
    <div class="alert alert-danger"  *ngIf="ctrl.errors.pattern">
      This field's pattern: {{ctrl.errors.pattern.requiredPattern}}
    </div>
    <div class="alert alert-danger"  *ngIf="ctrl.errors.modelStateError">
      {{ctrl.errors.modelStateError.error}}
    </div>
  </div>
</ng-template>
چون تکرار خطاهای اعتبارسنجی در ذیل هر فیلد، فرم را بیش از اندازه شلوغ می‌کند، می‌توان توسط یک ng-template این کدهای تکراری را تبدیل به یک قالب کرد و اکنون استفاده‌ی از این قالب، به سادگی فراخوانی یک ng-container است:
  <div class="form-group" [class.has-error]="releaseDate.invalid && releaseDate.touched">
    <label class="control-label" for="releaseDate">Release Date</label>
    <input type="text" name="releaseDate" #releaseDate="ngModel"  class="form-control"
      required [(ngModel)]="model.releaseDate" />
    <ng-container *ngTemplateOutlet="validationErrorsTemplate; context:{ control: releaseDate }"></ng-container>
  </div>
در اینجا در ngTemplateOutlet، ابتدا نام قالب متناظر ذکر می‌شود و سپس در context آن، نام خاصیت control را که توسط قالب دریافت می‌شود، به template reference variable متناظری تنظیم می‌کنیم، تا به کنترل جاری اشاره کند. به این ترتیب می‌توان به فرم‌هایی خلوت‌تر و با قابلیت مدیریت بهتری رسید.


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
مطالب
سفارشی سازی ASP.NET Core Identity - قسمت چهارم - User Claims
از نگارش‌های پیشین ASP.NET، هنوز هم اطلاعات شیء User مانند User.Identity.Name در ASP.NET Core نیز در دسترس هستند. به این ترتیب زمانیکه کاربری به سیستم وارد شد، دیگر نیازی نیست تا جهت یافتن Name او، از بانک اطلاعاتی کوئری گرفت. خاصیت Name یاد شده به صورت خودکار از کوکی رمزنگاری شده‌ی او دریافت شده و در اختیار برنامه قرار می‌گیرد. این Name در ASP.NET Core Identity، اصطلاحا یک User Claim پیش‌فرض نام دارد و به صورت خودکار ایجاد و مقدار دهی می‌شود. اکنون این سؤال مطرح می‌شود که آیا می‌توان خاصیت دیگری را به شیء User.Identity اضافه کرد؟


جدول AppUserClaims


جدول AppUserClaims، جزو جداول اصلی ASP.NET Core Identity است و هدف آن ذخیره‌ی اطلاعات ویژه‌ی کاربران و بازیابی ساده‌تر آن‌ها از طریق کوکی‌های آن‌ها است (همانند User.Identity.Name). زمانیکه کاربری به سیستم وارد می‌شود، بر اساس UserId او، تمام رکوردهای User Claims متعلق به او از این جدول واکشی شده و به صورت خودکار به کوکی او اضافه می‌شوند.

در پروژه‌ی DNT Identity از این جدول استفاده نمی‌شود. چون اطلاعات User Claims مورد نیاز آن، هم اکنون در جدول AppUsers موجود هستند. به همین جهت افزودن این نوع User Claimها به جدول AppUserClaims، به ازای هر کاربر، کاری بیهوده است. سناریویی که استفاده‌ی از این جدول را با مفهوم می‌کند، ذخیره سازی تنظیمات ویژه‌ی هرکاربر است (خارج از فیلدهای جدول کاربران). برای مثال اگر سایتی را چندزبانه طراحی کردید، می‌توانید یک User Claim سفارشی جدید را برای این منظور ایجاد و زبان انتخابی کاربر را به عنوان یک رکورد جدید مخصوص آن در این جدول ویژه ثبت کنید. مزیت آن این است که واکشی و افزوده شدن اطلاعات آن به کوکی شخص، به صورت خودکار توسط فریم ورک صورت گرفته و در حین مرور صفحات توسط کاربر، دیگر نیازی نیست تا اطلاعات زبان انتخابی او را از بانک اطلاعاتی واکشی کرد.
بنابراین برای ذخیره سازی تنظیمات با کارآیی بالای ویژه‌ی هرکاربر، جدول جدیدی را ایجاد نکنید. جدول User Claim برای همین منظور درنظر گرفته شده‌است و پردازش اطلاعات آن توسط فریم ورک صورت می‌گیرد.


ASP.NET Core Identity چگونه اطلاعات جدول AppUserClaims را پردازش می‌کند؟

ASP.NET Identity Core در حین لاگین کاربر به سیستم، از سرویس SignInManager خودش استفاده می‌کند که با نحوه‌ی سفارشی سازی آن پیشتر در قسمت دوم این سری آشنا شدیم. سرویس SignInManager پس از لاگین شخص، از یک سرویس توکار دیگر این فریم ورک به نام UserClaimsPrincipalFactory جهت واکشی اطلاعات User Claims و همچنین Role Claims و افزودن آن‌ها به کوکی رمزنگاری شده‌ی شخص، استفاده می‌کند.
بنابراین اگر قصد افزودن User Claim سفارشی دیگری را داشته باشیم، می‌توان همین سرویس توکار UserClaimsPrincipalFactory را سفارشی سازی کرد (بجای اینکه الزاما رکوردی را به جدول AppUserClaims اضافه کنیم).

اطلاعات جالبی را هم می‌توان از پیاده سازی متد CreateAsync آن استخراج کرد:
  public virtual async Task<ClaimsPrincipal> CreateAsync(TUser user)
1) userId شخص پس از لاگین از طریق User Claims ایی با نوع Options.ClaimsIdentity.UserIdClaimType به کوکی او اضافه می‌شود.
2) userName شخص پس از لاگین از طریق User Claims ایی با نوع Options.ClaimsIdentity.UserNameClaimType به کوکی او اضافه می‌شود.
3) security stamp او (آخرین بار تغییر اطلاعات اکانت کاربر) نیز یک Claim پیش‌فرض است.
4) اگر نقش‌هایی به کاربر انتساب داده شده باشند، تمام این نقش‌ها واکشی شده و به عنوان یک Claim جدید به کوکی او اضافه می‌شوند.
5) اگر یک نقش منتسب به کاربر دارای Role Claim باشد، این موارد نیز واکشی شده و به کوکی او به عنوان یک Claim جدید اضافه می‌شوند. در ASP.NET Identity Core نقش‌ها نیز می‌توانند Claim داشته باشند (امکان پیاده سازی سطوح دسترسی پویا).

بنابراین حداقل مدیریت Claims این 5 مورد خودکار است و اگر برای مثال نیاز به Id کاربر لاگین شده را داشتید، نیازی نیست تا آن‌را از بانک اطلاعاتی واکشی کنید. چون این اطلاعات هم اکنون در کوکی او موجود هستند.


سفارشی سازی کلاس UserClaimsPrincipalFactory جهت افزودن User Claims سفارشی

تا اینجا دریافتیم که کلاس UserClaimsPrincipalFactory کار مدیریت Claims پیش‌فرض این فریم ورک را برعهده دارد. در ادامه از این کلاس ارث بری کرده و متد CreateAsync آن‌را جهت افزودن Claims سفارشی خود بازنویسی می‌کنیم. این پیاده سازی سفارشی را در کلاس ApplicationClaimsPrincipalFactory می‌توانید مشاهده کنید:
        public override async Task<ClaimsPrincipal> CreateAsync(User user)
        {
            var principal = await base.CreateAsync(user).ConfigureAwait(false); 
            addCustomClaims(user, principal);
            return principal;
        }

        private static void addCustomClaims(User user, IPrincipal principal)
        {
            ((ClaimsIdentity) principal.Identity).AddClaims(new[]
            {
                new Claim(ClaimTypes.NameIdentifier, user.Id.ToString(), ClaimValueTypes.Integer),
                new Claim(ClaimTypes.GivenName, user.FirstName ?? string.Empty),
                new Claim(ClaimTypes.Surname, user.LastName ?? string.Empty),
                new Claim(PhotoFileName, user.PhotoFileName ?? string.Empty, ClaimValueTypes.String),
            });
        }
در حین بازنویسی متد CreateAsync، ابتدا base.CreateAsync را فراخوانی کرده‌ایم، تا اخلالی در عملکرد این فریم ورک رخ ندهد و هنوز هم همان مواردی که در قسمت قبل توضیح داده شد، به صورت پیش فرض به کوکی شخص اضافه شوند. سپس در متد addCustomClaims، تعدادی Claim سفارشی خاص خودمان را اضافه کرده‌ایم.
برای مثال نام، نام خانوادگی و نام تصویر شخص به صورت Claimهایی جدید به کوکی او اضافه می‌شوند. در این حالت دیگر نیازی نیست تا به ازای هر کاربر، جدول AppUserClaims را ویرایش کرد و اطلاعات جدیدی را افزود و یا تغییر داد. همینقدر که کاربر به سیستم لاگین کند، شیء User او به متد Create کلاس UserClaimsPrincipalFactory ارسال می‌شود. به این ترتیب می‌توان به تمام خواص این کاربر دسترسی یافت و در صورت نیاز آن‌ها را به صورت Claimهایی به کوکی او افزود.

پس از تدارک کلاس ApplicationClaimsPrincipalFactory‌، تنها کاری را که باید در جهت معرفی و جایگرینی آن انجام داد، تغییر ذیل در کلاس IdentityServicesRegistry است:
services.AddScoped<IUserClaimsPrincipalFactory<User>, ApplicationClaimsPrincipalFactory>();
services.AddScoped<UserClaimsPrincipalFactory<User, Role>, ApplicationClaimsPrincipalFactory>();
یکبار ApplicationClaimsPrincipalFactory را به عنوان پیاده سازی کننده‌ی IUserClaimsPrincipalFactory معرفی کرده‌ایم. همچنین یکبار هم سرویس توکار UserClaimsPrincipalFactory را به سرویس سفارشی خودمان هدایت کرده‌ایم. به این ترتیب مطمئن خواهیم شد که همواره از ApplicationClaimsPrincipalFactory ما استفاده خواهد شد (حتی اگر UserClaimsPrincipalFactory اصلی از سیستم تزریق وابستگی‌ها درخواست شود).
 

چگونه به اطلاعات User Claims در سرویس‌های برنامه دسترسی پیدا کنیم؟

برای دسترسی به اطلاعات User Claims نیاز به دسترسی به HttpContext جاری را داریم. در این مورد و تزریق سرویس IHttpContextAccessor جهت تامین آن، در مطلب «بررسی روش دسترسی به HttpContext در ASP.NET Core» پیشتر بحث شده‌است.
به علاوه در کلاس IdentityServicesRegistry، تزریق وابستگی‌های سفارشی‌تری نیز صورت گرفته‌است:
services.AddScoped<IPrincipal>(provider =>
    provider.GetService<IHttpContextAccessor>()?.HttpContext?.User ?? ClaimsPrincipal.Current);
در اینجا اگر نیاز به اطلاعات Claims شیء User را داشتید، می‌توانید اینترفیس IPrincipal را هم بجای IHttpContextAccessor، به سازنده‌ی کلاس مدنظر خود تزریق کنید.


چگونه اطلاعات User Claims سفارشی را دریافت کنیم؟

برای کار ساده‌تر با Claims یک کلاس کمکی به نام IdentityExtensions به پروژه اضافه شده‌است و متدهایی مانند دو متد ذیل را می‌توانید در آن مشاهده کنید:
        public static string FindFirstValue(this ClaimsIdentity identity, string claimType)
        {
            return identity?.FindFirst(claimType)?.Value;
        }

        public static string GetUserClaimValue(this IIdentity identity, string claimType)
        {
            var identity1 = identity as ClaimsIdentity;
            return identity1?.FindFirstValue(claimType);
        }
در اینجا نحوه‌ی استخراج اطلاعات را از شیء User و یا User.Identity مشاهده می‌کنید. تنها کافی است claimType ایی را درخواست کرده و سپس مقدار آن‌را از کوکی شخص به نحو فوق واکشی کنیم.
برای نمونه متد GetUserDisplayName این کلاس کمکی، از همان Claims سفارشی که در کلاس ApplicationClaimsPrincipalFactory تعریف کردیم، اطلاعات خود را استخراج می‌کند و اگر در View ایی خواستید این اطلاعات را نمایش دهید، می‌توانید بنویسید:
 @User.Identity.GetUserDisplayName()


چگونه پس از ویرایش اطلاعات کاربر، اطلاعات کوکی او را نیز به روز کنیم؟

در پروژه قسمتی وجود دارد جهت ویرایش اطلاعات کاربران (UserProfileController). اگر کاربری برای مثال نام و نام خانوادگی خود را ویرایش کرد، می‌خواهیم بلافاصله متد GetUserDisplayName اطلاعات صحیح و به روزی را از کوکی او دریافت کند. برای اینکار یا می‌توان او را وادار به لاگین مجدد کرد (تا پروسه‌ی رسیدن به متد CreateAsync کلاس ApplicationClaimsPrincipalFactory طی شود) و یا روش بهتری نیز وجود دارد:
 // reflect the changes, in the current user's Identity cookie
await _signInManager.RefreshSignInAsync(user).ConfigureAwait(false);
در اینجا تنها کافی است متد RefreshSignInAsync را مجددا بر اساس اطلاعات ویرایش شده‌ی کاربر، فراخوانی کنیم تا کوکی او را بلافاصله به روز کند و این روش نیازی به اجبار به لاگین مجدد کاربر را ندارد.


کدهای کامل این سری را در مخزن کد DNT Identity می‌توانید ملاحظه کنید.
مطالب
ساخت Nuget Manager شخصی
یکی از راحت‌ترین راه‌های افزودن پکیج‌های برنامه نویسی به پروژه‌های دات نت، از طریق Nuget میباشد. این ابزار به قدری راحت است که من تصمیم گرفتم پکیج‌های تیممان را از طریق این سیستم دریافت کنیم. مزیت آن هم این است که بچه‌های تیم همیشه به پکیج‌ها دسترسی راحت‌تری دارند و هم اینکه در آینده به روز رسانی ساده‌تری خواهند داشت. با توجه به اینکه سایت اصلی تنها پکیج‌های عمومی را پشتیبانی می‌کند و چیزی تحت عنوان پکیج‌های شخصی ندارد، پس باید خودمان این سرویس را راه اندازی کنیم. برای راه اندازی این سیستم می‌توان آن را بر روی سیستم شخصی قرار داد و یا اینکه به صورت اینترنتی بر روی یک سرور به آن دسترسی داشته باشیم. در این مقاله این دو روش را بررسی میکنم:

پی نوشت: برای داشتن نیوگت شخصی سایت‌های نظیر Nuget Server و Myget ( به همراه پشتیبانی از مخازن npm و Bower ) هم این سرویس را ارائه میکنند. ولی باید هزینه‌ی آن را پرداخت کنید. البته سایت GemFury مخازن رایگان مختلفی چون Nuget را نیز پشتیبانی می‌کند.


نصب بر روی یک سیستم شخصی یا لوکال


در اولین قدم، شما باید یک دایرکتوری را در سیستم خود درست کنید تا پکیج‌های خود را داخل آن قرار دهید. پنجره‌ی Package manager Settings را باز کنید و در آن گزینه‌ی Package Sources را انتخاب کنید. سپس در کادر باز شده،  بر روی دکمه‌ی افزودن، در بالا کلیک کنید تا در پایین کادر، از شما نام محل توزیع بسته و آدرس آن را بپرسد:


بعد از ورود اطلاعات، بر روی دکمه‌ی Update کلیک کنید. از این پس این دایرکتوری، منبع پکیج‌های شماست و برای دریافت پکیج‌ها از این آدرس می‌توانید از طریق منوی کشویی موجود در کنسول، پکیج جدید خودتان را انتخاب کنید:


اگر میخواهید می‌توانید این دایرکتوری را به اشتراک بگذارید تا دیگر افراد حاضر در شبکه‌ی محلی هم بتوانند آن را به عنوان منبع توزیع خود به سیستم اضافه کنند.

مرحله‌ی بعدی این است که از طریق ابزار خط فرمان نیوگت نسخه 3.3 پکیج‌هایتان را به دایرکتوری مربوطه انتقال دهید. نحوه‌ی صدا زدن این دستور به شکل زیر است:
nuget init e:\nuget\ e:\nuget\test
این دستور تمام پکیج‌هایی را که شما در مسیر اولی قرار داده‌اید، به داخل دایرکتوری test منتقل می‌کند. ولی اگر قصد دارید که فقط یکی از پکیج‌ها را به این دایرکتوری انتقال دهید از دستور زیر استفاده کنید:
nuget add GMap.Net.1.0.1.nupkg -source e:\nuget\test
اینبار با کلمه‌ی رزرو شده‌ی add و بعد از آن نام پکیچ، دایرکتوری منبع را به آن معرفی می‌کنیم.


ساخت منبع راه دور (اینترنت)


شما با استفاده از ویژوال استودیو و انجام چند عمل ساده می‌توانید پکیج‌های خودتان را مدیریت کنید. برای شروع، یک پروژه‌ی تحت وب خام (Empty) را ایجاد کنید و در کنسول Nuget دستور زیر را وارد کنید:
Install-Package NuGet.Server
شما با نصب این بسته و وابستگی‌هایش، به راحتی یک سیستم مدیریت بسته را دارید. ممکن است مدتی برای نصب طول بکشد و در نهایت از شما بخواهد که فایل web.config را رونویسی کند که شما اجازه‌ی آن را صادر خواهید کرد. بعد از اتمام نصب، فایل web.config را گشوده و در خط زیر، خصوصیت Value را به یک دایرکتوری که دلخواه که مدنظر شماست تغییر دهید. این آدرس دهی می‌تواند به صورت مطلق باشد، یا آدرس مجازی آن را وارد کنید؛ یا اگر هم خالی بگذارید به طور پیش فرض دایرکتوری Packages را در نظر میگیرد:
<appSettings>
    <!-- Set the value here to specify your custom packages folder. -->
    <add key="packagesPath" value="×\Packages" />
</appSettings>
حال فایل‌های دایرکتوری محلی خود را به دایرکتوری Packages انتقال دهید و سپس سایت را بر روی IIS، هاست نمایید. از این پس منبع شما به صورت آنلاین مانند آدرس زیر در دسترس خواهد بود.
(هر محلی که نصب کنید طبق الگوی مسیریابی، آدرس nuget را در انتها وارد کنید)
Dotnettips.info/nuget

در صورتی که قصد دارید مستقیما بسته‌ای را به سمت سرور push کنید، از یک رمز عبور قدرتمند که آن را می‌توانید در web.config، بخش apiKey وارد نمایید، استفاده کنید. اگر هم نمی‌خواهید، می‌توانید در تگ RequiredApiKey در خصوصیت Value، مقدار false را وارد نمایید.
برای اینکار می‌توانید از دستور زیر استفاده کنید:
nuget push GMap.Net.1.0.1.nupkg -source http://Dotenettips.info/nuget (ApiKey)
البته اگر قبل از دستور بالا، دستور زیر را وار کنید، دیگر نیازی نیست تا برای دستورات بعدی تا مدتی ApiKey را وارد نمایید.
nuget setapikey -source https://www.dntips.ir/Nuget (ApiKey)