مطالب
کاربرد Action ها در Github - خودکار سازی فرآیند کامپایل و آپلود فایل در Release گیت‌هاب
نکته: این آموزش مبتنی بر دات نت نسخه 5 می‌باشد (قابل استفاده در نسخه 3.0 و 3.1 نیز می‌باشد اما تست نشده است). در این آموزش فرض شده‌است که شما توانایی کار کردن با git و گیت‌هاب را دارید. همچنین دقت کنید که گزینه‌های زیر در فایل csproj شما موجود باشد، در غیر این صورت ممکن است با خطا مواجه شوید:
<IncludeNativeLibrariesForSelfExtract>true</IncludeNativeLibrariesForSelfExtract>
<RuntimeIdentifier>win-x86</RuntimeIdentifier>
<PublishSingleFile>true</PublishSingleFile>

چند وقتی می‌شود که گیت‌هاب اکشن‌ها را معرفی کرده که با استفاده از این اکشن‌ها میتوان برخی فعالیت‌های تکراری را، خودکار سازی کرد و در وقت و انرژی صرفه جویی کرد. ما چه کارهایی را میتوانیم با کمک اکشن‌ها انجام بدهیم؟ تقریبا میشود گفت هرکاری را میتوان با اکشن‌ها انجام داد. کامپایل کردن پروژه، تست کردن، پابلیش کردن و...
من معمولا فایل‌های خروجی که برای پروژه‌هایم میگیرم، بدلیل استفاده از ویژگی SelfContained و ایمیج‌های ReadyToRun برای اجرای سریعتر، معمولا حجمی حدود 140 مگ دارند. حالا وقتی آنها را فشرده میکنم، به حدود 50 مگ کاهش پیدا میکنند که اگر من بخواهم هر دفعه که از برنامه خروجی میگیرم، فایل خروجی را فشرده کنم و آن را در گیت‌هاب آپلود کنم، هم فرآیندی زمانبر هست و هم اینکه تکراری و خسته کننده؛ در نتیجه تصمیم گرفتم که از اکشن گیت‌هاب برای خودکارسازی این فرآیند استفاده کنم. 
در این نوشته میخواهیم یک اکشن بنویسیم که بر اساس سورس کد موجود بر روی گیت‌هاب، برنامه را کامپایل کند، فایل اجرایی را بصورت فایل فشرده Zip ایجاد کرده و در نهایت این فایل فشرده را در قسمت Release گیت‌هاب منتشر کند.
برای شروع کار اول باید در مخزن پروژه، در سایت گیت‌هاب، به قسمت Action برویم:

حالا روی قسمت New workflow کلیک میکنیم
 
شما میتونید از قالب‌های پیش‌فرض موجود، هر کدام را که خواستید انتخاب کنید. من ترجیح میدهم با یک قالب خالی شروع کنم. پس بر روی set up a workflow yourself کلیک میکنیم:
 
کدهای پیش‌فرضی که وجود دارند را پاک کنید، تا مثل تصویر زیر، یک فایل کاملا تمیز و خالی را داشته باشیم. نکته‌ای که باید دقت کنید، اسم و مسیر فایل می‌باشد. مسیر فایل را اصلا نباید تغییر داد، ولی اسم فایل را میتوانید اصلاح کنید؛ ولی توجه کنید که پسوند فایل باید yml باشد.
حالا نوبت نوشتن کدهای اکشن رسیده:
اول از همه کد زیر را مینویسیم:
name: "Publish"

این خط، اسم اکشن مارا مشخص میکند که قرار است در لیست workflow‌ها نمایش داده شود:
در کد بعدی که باید بنویسیم (در خط بعدی) باید مشخص بکنیم که این اکشن چه زمانی اجرا بشود. گزینه‌های زیر استفاده بیشتری دارند:
  • push = هر زمان که کامیتی روی گیتهاب پوش شود، اکشن اجرا میشود.
  • pull_request = هر زمانی که یک پول ریکوئست مرج شود، اکشن اجرا میشود.
  • workflow_dispatch = برنامه نویس خودش میتواند با کلیک بر روی دکمه‌ی مشخصی در قسمت اکشن‌ها، اکشن موردنظر را اجرا کند.
لیست کامل تریگر‌ها را میتوانید اینجا مطالعه کنید.
ما از push استفاده میکنیم؛ البته مقداری آن را تغییر میدهیم تا زمانیکه شامل تگ بود، اکشن اجرا شود.
on:
  push:
    tags:
      - "v*"
نکته‌ای که وجود دارد، ما در آخر این دستور، از *v استفاده کردیم که اشاره میکند اگر تگی بصورت v1.0.0 بود، اجرا بشود. * میتواند هر عددی باشد.
3 متغیر ایجاد میکنیم تا محل فایل پروژه، اجرایی و فشرده را نگه دارد، تا فایل اکشن زیاد شلوغ نباشد. 
env:
  PROJECT_PATH: src/HandySub/HandySub.csproj
  ZIP_PATH: src/HandySub/bin/Release/net5.0-windows/win-x86/publish/HandySub-x86.zip
  EXE_PATH: src/HandySub/bin/Release/net5.0-windows/win-x86/publish/HandySub.exe
حالا باید دستورات خودکار سازی را بنویسیم. همه دستورات باید در قسمت jobs نوشته شوند:
 jobs:
  deploy:
    runs-on: windows-latest
به قسمت runs-on توجه کنید. این گزینه مشخص میکند که اکشن ما بر روی سرور ویندوزی و آخرین نسخه‌ی از آن اجرا بشود؛ در صورت نیاز میتوانید از linux نیز استفاده کنید.
در خط بعدی باید قدم به قدم دستورات را بنویسیم. ما برای هر قدم، از name استفاده میکنیم که هنگام اجرای اکشن، بصورت مرتب و خوانا بتوانیم بفهمیم که در چه مرحله‌ای از اجرا هستیم.
قدم اول باید اکشن را آماده کنیم. اکثر دستورات مهم در این اکشن موجود است:
 steps:
      - name: Initialize Actions
        uses: actions/checkout@v2
قدم بعدی باید sdk دات نت را بر روی سرور، دانلود و نصب کنیم:
     - name: Initialize .Net
        uses: actions/setup-dotnet@v1
        with:
          dotnet-version: 5.0.x
قبل از بیلد پروژه، باید کتابخانه‌ها و بسته‌های نیوگت را restore کنیم، تا بیلد، خطا نداشته باشد:
  - name: Restore Project
        run: dotnet restore ${{ env.PROJECT_PATH }}
حالا میتوانیم دستور خروجی گرفتن را بنویسیم (حتما باید در فایل csproj پروژه خود، runtimeidentifier  پروژه مشخص باشد که اینجا ما از win-x86 استفاده کردیم؛ در غیر اینصورت خطا میگیرید)  چون در مرحله قبل پروژه را restore کردیم، هنگام خروجی گرفتن، دستور no-restore را مینویسیم تا دوباره بسته‌های نیوگت ری‌استور نشود.
 - name: Publish Project
        run: dotnet publish ${{ env.PROJECT_PATH }} -c Release --self-contained -r win-x86 --no-restore
حالا که فایل اجرایی را ایجاد کردیم، باید آن را بصورت فشرده و zip در بیاوریم. برای اینکار از یک اکشن دیگر کمک میگیریم. اول آن را به اصطلاح using میکنیم؛ سپس از آن استفاده میکنیم. این اکشن 2 ورودی دارد: files و dest که به ترتیب باید آدرس فایل‌ها و محل ذخیره زیپ را به آن بدهیم که ما از متغیرهایی که قبلا ایجاد کرده‌ایم، استفاده میکنیم. 
 - name: Create Zip File
        uses: papeloto/action-zip@v1
        with:
          files: ${{ env.EXE_PATH }}
          dest: ${{ env.ZIP_PATH }}
در مرحله بعدی باید از یک اکشن دیگر برای ساخت Release در قسمت گیت‌هاب کمک بگیریم. دقت کنید که برای آپلود کردن فایل زیپ داخل این Release، ما باید توکن و id این ریلیز را ذخیره کنیم که در اینجا در متغیر GITHUB_TOKEN و id ذخیره میکنیم. توکن را میتوانیم از قسمت secrets خود گیت‌هاب دریافت کنیم. همچنین ما اسم تگ را از طریق github.ref دریافت میکنیم (که مقدار v1.0.0 را به عنوان مثال برای ما برگشت خواهد داد (شماره نسخه همان تگی است که پوش کرده‌ایم) 
 - name: Initialize Release
        uses: actions/create-release@v1
        id: create_release
        env:
          GITHUB_TOKEN: ${{ secrets.GITHUB_TOKEN }}
        with:
          tag_name: ${{ github.ref }}
          release_name: ${{ github.ref }}
حالا نوبت این است که فایل زیپ را آپلود کنیم. دوباره باید از اکشن دیگری برای این امر کمک بگیریم. توکنی را که قبلا ذخیره کردیم، همراه با فایل زیپ، به این اکشن میدهیم و در پایان به کمک id که قبلا ذخیره کردیم، لینک فایل آپلود شده را از آن دریافت میکنیم.  
 - name: Create Release 
        uses: csexton/release-asset-action@v2
        with:
          github-token: ${{ secrets.GITHUB_TOKEN }}
          file: ${{ env.ZIP_PATH }}
          release-url: ${{ steps.create_release.outputs.upload_url }}
کد کامل را اینجا ببینید: 
name: "Publish"

on:
  push:
    tags:
      - "v*"

env:
  PROJECT_PATH: src/HandySub/HandySub.csproj
  ZIP_PATH: src/HandySub/bin/Release/net5.0-windows/win-x86/publish/HandySub-x86.zip
  EXE_PATH: src/HandySub/bin/Release/net5.0-windows/win-x86/publish/HandySub.exe
  

jobs:
  deploy:
    runs-on: windows-latest
    steps:
      - name: Initialize Actions
        uses: actions/checkout@v2

      - name: Initialize .Net
        uses: actions/setup-dotnet@v1
        with:
          dotnet-version: 5.0.x
      
      - name: Restore Project
        run: dotnet restore ${{ env.PROJECT_PATH }}

      - name: Publish Project
        run: dotnet publish ${{ env.PROJECT_PATH }} -c Release --self-contained -r win-x86 --no-restore

      - name: Create Zip File
        uses: papeloto/action-zip@v1
        with:
          files: ${{ env.EXE_PATH }}
          dest: ${{ env.ZIP_PATH }}
          
      - name: Initialize Release
        uses: actions/create-release@v1
        id: create_release
        env:
          GITHUB_TOKEN: ${{ secrets.GITHUB_TOKEN }}
        with:
          tag_name: ${{ github.ref }}
          release_name: ${{ github.ref }}
      
      - name: Create Release    
        uses: csexton/release-asset-action@v2
        with:
          github-token: ${{ secrets.GITHUB_TOKEN }}
          file: ${{ env.ZIP_PATH }}
          release-url: ${{ steps.create_release.outputs.upload_url }}

در آخر بر روی دکمه سبز رنگ بالا سمت راست start commit کلیک کنید تا تغییرات ثبت شوند.
به پروژه خود برگردید و ترمینال را باز کنید و یک تگ جدید را ایجاد کنید. 
git tag v1.0.0
سپس تگ ایجاد شده را به مخزن گیت‌هاب پوش کنید:
git push origin tag v1.0.0

 به مخزن گیت‌هاب مراجعه کنید تا ببینید که اکشن شما بصورت خودکار اجرا شده و در پایان، یک ریلیز برای شما ایجاد میکند.
 در قسمت ریلیز میتوانید ببینید که ریلیز توسط ربات گیت‌هاب ایجاد شده‌است:
نظرات اشتراک‌ها
دایرکتوری فونت‌های فارسی
دوستان عزیز اگر در سایت آوب فونت ، فونت مورد نظر خود را انتخاب نمودید در قسمت نسخه تحت وب وارد شوید برای مثال فونت یکان
http://awebfont.ir/fonts?cat_id=1&fonts_id=1116#font-face
برای استفاده از این فونت در وب سایت شما 2 متد مختلف وجود دارد
  1. دریافت کد استایل خودکار
  2. در این متد وب سایت آوب فونت با توجه به مرورگر بیننده صفحه مناسب‌ترین و کم حجمترین فرمت را انتخاب می‌کنید
  3. کد استایل به صورت دستی
  4. در این روش شما خود براساس نیازخود فرمت‌های فونت نظر خود را انتخاب می‌کنید 

    لطفا چک فرمائید


مطالب
آشنایی با CLR: قسمت بیست و دوم
در ادامه قسمت قبلی، به خصوصیات و ویژگی‌های اسمبلی قوی می‌پردازیم:

اسمبلی‌های نام قوی در برابر دستکاری مقاوم هستند
از آنجائیکه محتویات اسمبلی، هش شده و مقدار هش آن امضا می‌شود، در نتیجه اگر شخصی به دستکاری اسمبلی اقدام کرده باشد یا اینکه فایل مد نظر آسیب دیده باشد، به راحتی قابل شناسایی است و آن اسمبلی به عنوان اسمبلی صحیح شناسایی نخواهد شد و نمی‌گذارد در GAC ثبت شود.

موقعیکه برنامه نیاز داشته باشد به اسمبلی نام قوی بایند یا متصل شود، از 4 ویژگی گفته شده‌ی در قسمت قبلی استفاده می‌کند تا آن را در GAC بیابد. اگر اسمبلی درخواستی موجود باشد، زیر دایرکتوری آن برگشت داده خواهد شد؛ ولی اگر آن را نیابد، ابتدا در داخل دایرکتوری برنامه و سپس در مسیرهایی که در فایل پیکربندی ذکر شده‌اند، به دنبال آن خواهد گشت و در نهایت اگر برنامه توسط فایل MSI نصب شده باشد، محل‌های توزیع را از طریق آن جویا خواهد شد و اگر باز به نتیجه‌ای نرسد، اتصال ناموفق گزارش شده و خطای زیر را ایجاد خواهد کرد:
System.IO.FileNotFoundException
هر بار که برنامه اسمبلی را از غیر از مسیر GAC بخواند، ابتدا هش آن اعتبارسنجی می‌شود و اگر هش آن غیرقابل شناسایی باشد، خطای زیر را صادر می‌کند:
System.IO.FileLoadExceptio
یک اسمبلی با نام قوی مزایای زیر را به همراه دارد:
  1. جلوگیری از دستکاری و حفظ امنیت آن
  2. این اسمبلی تنها یکبار از حافظه‌ی فیزیکی استفاده میکند؛ برعکس توزیع خصوصی که برای هر برنامه باید یک فضای دیسکی داشته باشد.
  3. توزیع ساده‌تر برای نسخه‌های آینده فراهم می‌شود که بعدا در مورد آن توضیح می‌دهیم.
با این حال GAC، یک سیستم امنیتی است که تنها باید توسط مدیر سیستم کنترل شود و هم اینکه توزیع آن‌ها به راحتی توزیع اسمبلی‌های خصوصی نیست. توصیه می‌شود که از اسمبلی‌های نام قوی، زمانی در GAC استفاده کنید که نیاز است توسط چندین برنامه به طور مشترک استفاده شود؛ در غیر این صورت از همان شیوه‌ی توزیع خصوصی استفاده شود. چون در این حالت هم بهترین حالت ایزوله بودن مهیاست، هم نصب آن ساده‌تر است و از آنجا که محل GAC در شاخه system32 است مرتبا از فضای دیسک آن ناحیه کم می‌شود.

سیاست‌های انتخاب اسمبلی توسط GAC
موقعی که GAC می‌خواهد یک اسمبلی را برای برنامه شما بازگرداند، از روی خصوصیاتی چون نام اسمبلی، ورژن، فرهنگ، توکن کلید عمومی و در نهایت بسته به معماری ماشین، یک اسمبلی را برمی‌گرداند. در صورتیکه اسمبلی خاصی را برای ماشین مورد نظر پیدا نکند، از اسمبلی یک ماشین دیگر استفاده خواهد کرد. در واقع این انتخاب، یک سیاست پیش فرض است که می‌تواند از طریق ناشر یا مدیر سیستم تغییر پیدا کند و رونویسی شود.
 

کنترل مدیریت پیشرفته (پیکربندی)
در قسمت بیستم با ساخت فایل پیکریندی و نحوه تنظیم کردن اسکن اسمبلی‌ها در CLR آشنا شدیم. این بار قصد داریم در مورد المان‌های دیگر این فایل پیکریندی صحبت کنیم. فایل پیکربندی زیر را بررسی می‌کنیم:
 
<?xml version="1.0"?>
  <configuration>
     <runtime>
        <assemblyBinding xmlns="urn:schemas­microsoft­com:asm.v1">
           <probing privatePath="AuxFiles;bin\subdir" />
             <dependentAssembly>
                <assemblyIdentity name="SomeClassLibrary"  publicKeyToken="32ab4ba45e0a69a1" culture="neutral"/>
                <bindingRedirect  oldVersion="1.0.0.0" newVersion="2.0.0.0" />
                <codeBase version="2.0.0.0"  href="http://www.Wintellect.com/SomeClassLibrary.dll" />
             </dependentAssembly>
             <dependentAssembly>
                <assemblyIdentity name="TypeLib"  publicKeyToken="1f2e74e897abbcfe" culture="neutral"/>
                <bindingRedirect   oldVersion="3.0.0.0­3.5.0.0" newVersion="4.0.0.0" />
                <publisherPolicy apply="no" />
             </dependentAssembly> 
         </assemblyBinding>
     </runtime> 
 </configuration>
 Probing  در قسمت بیستم گفتیم که در این المان، مکان‌هایی را که CLR برای پیدا کردن اسمبلی‌های با نام ضعیف، باید اسکن کند، وارد می‌کنیم که هر مسیر با , از هم جدا شده‌است. برای اسمبلی‌های با نام قوی CLR باید داخل GAC را نگاه کند و در URL هایی که از طریق المان CodeBase مشخص کرده‌ایم. اگر المان CodeBase مشخص نشود، CLR برای پیدا کردن اسمبلی‌های با نام قوی، داخل دایرکتوری‌های این المان را اسکن خواهد کرد.
 Dependent Assembly اول
 در اولین فرزند این المان، Assembly Identity یک اسمبلی با مشخصاتی مثل Culture و توکن عمومی معرفی می‌شود و در BindingRedirect به CLR اطلاع می‌دهد موقعی که به دنبال نسخه یک این اسمبلی است، نسخه‌ی دو آن را برای استفاده جایگزین کند.
 Code Base
 این المان می‌گوید که وقتی CLR سعی در پیدا کردن نسخه‌ی 2 اسمبلی را دارد، آن را از طریق آدرس مورد نظر پیدا کند. این المان میتواند برای اسمبلی‌های با نام ضعیف هم کار کند.
  Dependent Assembly دوم  این مورد هم همانند سابق است با این تفاوت که گستره‌ی نسخه 3 تا 3.5 را به نسخه‌ی 4 تغییر میدهد.
Publisher Policy
اگر سازمان تولید کننده این اسمبلی فایلی برای تعیین Policy به همراه اسمبلی ارائه کرده باشد، این المان باعث می‌شود این فایل ندیده گرفته شود (در مورد فایل Policy در آینده صحبت می‌کنیم).
اکنون هر موقع CLR ارجاعی از جدول AssemblyDef را برای بارگذاری یک اسمبلی دریافت کند، ابتدا فایل پیکربندی را بررسی میکند و بر اساس آن اسمبلی مورد نظر را بارگذاری خواهد کرد. در این لحظه اسمبلی مورد نظر در GAC وجود دارد و آن را بار می‌کند؛ یا اگر یافت نشد المان CodeBase را بررسی میکند و اگر این المان تعریف نشده باشد، در ادامه سیاست‌های قبلی، پوشه کاری برنامه و دایرکتوری‌های private را اسکن میکند.

با وجود این حالت اگر فرض کنیم مدیر یک سیستم متوجه شود که اسمبلی برنامه دچار مشکل شده است و با ناشر تماس بگیرد و ناشر نسخه‌ی جدیدی از آن اسمبلی را در اختیار او بگذارد، مدیر سیستم می‌تواند به راحتی از طریق فایل پیکربندی، CLR را به استفاده‌ی از اسمبلی جدید به جای اسمبلی قدیمی هدایت کند.

نکته : اگر مدیر بخواهد تمام برنامه‌های موجود از این اسمبلی جدید استفاده کنند باید فایل machine.config را ویرایش کند.

نظرات مطالب
معرفی Xamarin و مزیت‌های استفاده از آن
این که عرض کردم حجم 3 الی 4 مگابایتی از نظر کاربران زیاد قابل قبول نیست به دلیل آماری است که از دوستان و آشنایانی که نرم افزار را برایشان جهت تست ارسال می‌نمودم بدستم رسیده است(در نسخه‌های بعدی با اندروید استودیو حجم کاهش زیادی پیدا نمود و یک سری باگ عجیب و غریب که منشا آنها را هنوز هم نمیدانم رفع شدند). که صد البته جامعه آماری بزرگی نیست و نتیجه آنرا براحتی نمی‌توان به کل جامعه تعمیم داد. بنده چندین app در مارکتهای داخلی منتشر نمودم که همگی زیر 2.3 مگابایت حجم دارند و اتفاقا بیشتر هم Game هستند و با گرافیک خوب. برای مثال اگر سودوکو 2 را در بازار(امیدوارم تصور نشود که قصد تبلیغ دارم) مشاهده نمایید میبینید که نرم افزار با این کیفیت و با این حجم نمی‌تواند خروجی Xamarin باشد. اگر تصور شود که از روی تعصب صحبتی میکنم باید بگویم که اتفاقا اگر تعصبی هم وجود داشته باشد نسبت به سی شارپ است نه جاوا. 
در مورد بحث CrossPlatform و کاهش هزینه‌ها برای شرکتهای کوچک و با بودجه محدود به طور حتم Xamarin برنده است. اما شرکتهای بزرگ اغلب رغبتی به استفاده از Xamarin ندارند. برای مثال تلگرام...
البته استفاده بنده از Xamarin قبل از خریداری آن توسط مایکروسافت هست و امیدوارم با کار مایکروسافت روی این تکنولوژی دیگر خبری از باگهای عجیب و غریبی که بنده را فراری دادند نباشد و بتوانم با زبان بسیار عالی و دوست داشتنی سی شارپ هم app موبایل تولید نمایم.(برای نرم افزارهای موبایل سازمانی انتخاب مناسبی هست)
مطالب
احراز هویت مبتنی بر فرم در شیرپوینت
از دغدغه‌های همیشگی در راه اندازی پرتال‌های مبتنی بر شیرپوینت سیستم احراز هویت آن است. این سیستم بصورت پیش فرض بر مبنای Windows Authentication است و ناگفته پیداست این نوع احراز هویت تنها در شبکه‌های محلی کاربرد دارد آنهم در صورتی که همه کاربران و سطوح دسترسی، بدرستی در AD تعریف شده باشد و نیز
یک سری مشکلات دیگر که بیشتر به توسعه شیرپوینت در شرکت و انتقال آن و انطباق آن با محیط پروژه برمیگردد.
به عبارت دیگر شما به عنوان یک توسعه دهنده ویا نَصاب(!) شیرپوینت خیلی نباید درگیر سیستم احراز هویت پیش فرض مشتری بشوید. برای اینکار بهترین گزینه استفاده از احراز هویت بر مبنای فرم (Form Based Authentication - FBA) است که برای ما برنامه نویسان Asp.net بسیار آشناست؛ سیستم احراز هویتی خوش دست و فراگیر با قاعده‌های مشخص.

متاسفانه اکثر راهکارهایی که در وب پیرامون راه اندازی FBA در شیرپوینت معرفی شده‌اند دارای اشکالات ریز و درشتی هستند و یا اینکه یک یا چند گام از فرایند را توضیح نداده‌اند و معمولا در پایان یکجای کار لنگ میزند و FBA بخوبی عملیاتی نمیشود.
بر همین اساس بر آن شدم تا با بررسی چندتا از این مقالات موجود و نیز تجربه عملی خودم این راهکارها را ترکیب کنم که نتیجه اش فرایند شش مرحله ای زیر شده است. 
 برای راه اندازی FBA بر روی SharePoint 2010 باید مراحل زیر را به ترتیب انجام داد.
1. ساخت بانک اطلاعاتی FBA بر روی MSSQL
بانک اطلاعاتی FBA ساختار مشخصی از جداول و SP‌ها دارد که تا حد امکان بهتر است در ساختار پیش فرض آن تغییری ایجاد نکنیم. برای ایجاد این بانک کافی است به محل نصب دات نت فریم 2.0 که بصورت پیش فرض در مسیر"C:\Windows\Microsoft.NET\Framework64\v2.0.50727 " قرار دارد  بروید و روی فایل "aspnet_regsql.exe "  کلیک کنید و مراحل نصب را تا آخر پیش بروید.

در ادامه MSSQL را باز کنید و مطئمن شوید که بانک FBA به درستی ایجاد شده باشد.

2.وارد IIS شده و در بخش روت سرور ،توجه شود که حتما این تغییرات در روت سرور اعمال شود تا همه سایت‌ها از آن ارث بری کنند و تنظیمات شما یکسان در همه Web Application‌ها اعمال شود.
این مرحله  Connection String و Role provider و Membership provider مورد نظرتان را اضافه کنید. 

موقع اضافه کردن Provider‌‌ها باید توجه داشت که Application Name برابر "/" قرار داده شود.

 3.به بخش مدیریت شیرپوینت رفته و یک WebApplication جدید ایجاد کنید.

توجه داشت که در بخش Authentication بایدگزینه    Claims Authentication را انتخاب کنید. 

و نیز برای تنظیمات مربوط به FBA باید نام Provider هایی را که در مرحله قبل ایجاده کرده بودید را در این بخش قرار دهید.
اگر پرتال شما بازدید کننده‌های ناشناس(بازدید کنندگانی که عضو نیستند و در سیستم FBA نام کاربری ندارند) را نیز پشتیبانی میکند باید گزینه اول(Allow anonymous) را Yes کنید.
اگر تمایلی ندارید که دیگر احراز هویت مبتنی بر ویندوز فعال باشد تیک Enable Windows Authentication را بردارید.

 

4.حال دوباره سراغ IIS میرویم و روی وب جدیدی که ایجاد کرده ایم کلیک میکنیم و سپس روی آیکون Net Users  کلیک میکنیم

 اگر با پیغامی مبنی بر تعیین Provider پیش فرض مواجه شدیم مقادیر پیش فرض Provider‌ها را برابر با نام Provider هایی که خودمان تعریف کرده ایم قرار میدهیم. 

در ادامه چند کاربر و رول هم به عنوان کاربران اولیه و مدیران پرتال ایجاد میکنیم .

 

5.حال دوباره به بخش مدیریت برمیگردیم و یک Site Collection جدید روی Web Application مورد نظر ایجاد میکنیم.

در اینجا بهتر است مدیر اول را از کاربران ویندوزی انتخاب کرد و مدیر دوم را از بخش کاربران FBA

نکته بی ربط:اگر تمپلتی از قبل برای سایتتان دارید در بخش انتخاب نوع سایت بعد از انتخاب زبان باید به تب سوم(Custom) بروید و تنها گزینه موجود را انتخاب کنید.با این کار در مراحل بعد تمپلت مورد نظرتان را در سایت آپلود میکنید و آن را بر سایت جاری اعمال میکنید.
 در این مرحله بعد از ایجاد موفقیت آمیز Site collection دوباره به IIS سری بزنید و پس از انتخاب Web Application مورد نظر بروی Authentication کلیک کنید و مطمئن شوید که Form Authentication مقدارش Enable میباشد. در این بخش اگر هر دو حالت Form Base Authentication و Windows Authentication فعال باشد IIS در گوشه سمت راست به شما خطایی نمایش میدهد مبنی بر اینکه شما نباید هر دو حالت را همزمان فعال کنید. البته خیلی این تذکر را جدی نگیرید و بکارتان ادامه دهید و در نهایت بعد از اینکه مراحل را کامل انجام دادید و از اجرای کامل FBA اطمینان حاصل نمودید،میتوانید برگردید و حالت Windows Authentication را غیر فعال کنید.
 6.تنظیمات STS:
علاوه بر تنظیمات مربوط به بخش Web Application باید تنظیمات FBA را روی Application سرویس‌ها نیز انجام داد تا سرویس‌های WCF نیز پشتیبانی از FBA را بپذیرند. برای تنظیمات این بخش روی Security Token Service Application که زیر مجموعه SharePoint Web Services قرار دارد کلیک کنید.

 
در ادامه تنها کافی است Connection string را جهت اتصال به بانکی که در ابتدا ساختیم ایجاد کرده و Provider‌ها را نیز مطابق قبل اضافه کنیم. فقط توجه شود Connection string و Provider‌ها همنام قبلی‌ها نباشند ولی Application Name همچنان برابر با "/" مقدار دهی شود.
هیچ تغییر دیگری در این Application ایجاد نشود.مثلا Authentication به هیچ وجه تغییر نکند و در حالت ویندوزی باقی بماند.
کار تقریبا به پایان رسیده است،میتوانید در پرتال لاگین کنید!
آنچنانکه که در تصویر می‌بینید هر دو حالت ویندوزی و FBA برای احراز هویت فعال می‌باشد.

 پی نوشت:
1.همانطور که احتمالا متوجه شده اید این آموزش با راهکارهای حاضر یک سری تفاوت‌ها داشت که عمده‌ترین آن عدم تغییر در بخش احراز هویت مدیریت شیرپوینت بود. علت این امر نیز به این خاطر است که اساسا هر کاربری به این بخش دسترسی ندارد و تنها مدیر سیستم است که باید به این بخش دسترسی داشته باشد، بر همین اساس ترجیح میدهم احراز هویت آن به همان شکل اولیه(Windows Authentication ) باقی بماند.
2.در این نوشته من از شرح تنظیمات و نکات ریز و بدیهی خوداری کردم با این پیش فرض که خواننده مطلب، بر اصول پایه شیرپوینت و Asp.net آگاهی دارد. در غیر این صورت بهتر است از لینک هایی مرجع زیر کمک بگیرید.
مطالب
Blazor 5x - قسمت هفتم - مبانی Blazor - بخش 4 - انتقال اطلاعات از کامپوننت‌های فرزند به کامپوننت والد
در قسمت پنجم، روش انتقال اطلاعات را از کامپوننت‌های والد، به کامپوننت‌های فرزند توسط پارامترها، بررسی کردیم. در این قسمت، حالت عکس آن‌را بررسی خواهیم کرد. برای مثال فرض کنید که کاربری قصد انتخاب بیش از یک اتاق را دارد و checkbox انتخاب هر اتاق، درون کامپوننت مجزای آن اتاق تعریف شده و درون کامپوننت والد نمایش دهنده‌ی لیست اتاق‌ها نیست. اکنون می‌خواهیم با انتخاب اتاق‌ها توسط کاربر، جمع تعداد اتاق‌های انتخاب شده را در کامپوننت والد نمایش دهیم. بنابراین باید بتوان اطلاعاتی را از کامپوننت‌های فرزند، به کامپوننت والد انتقال داد.


در این تصویر، checkboxهای انتخاب شده، درون کامپوننت‌های مجزای فرزند و گزارش جمع نهایی ارائه شده، در کامپوننت والد قرار دارند.


معرفی Event Call Back

در این قسمت قصد داریم به کامپوننت Pages\LearnBlazor\LearnBlazor‍Components\IndividualRoom.razor که در مثال این سری تکمیل کردیم، یک checkbox انتخاب را نیز اضافه کنیم تا کاربرها بتوانند در زمان نمایش لیست اتاق‌ها در کامپوننت Pages\LearnBlazor\DemoHotel.razor، بیش از یک اتاق را انتخاب کنند.
برای این منظور در ابتدا به کامپوننت DemoHotel مراجعه کرده و فیلد SelectedRooms را در آن تعریف کرده و ذیل عنوان Hotel Rooms نمایش می‌دهیم:
@page "/demoHotel"

        <div class="col-12">
            <h4 class="text-info">Hotel Rooms</h4>
            <span>Rooms Selected - @SelectedRooms</span>
        </div>
        @foreach (var room in Rooms)
        {
            <IndividualRoom Room="room"></IndividualRoom>
        }

@code{

    int SelectedRooms;

    void RoomSelectionCounterChanged(bool isRoomSelected)
    {
        if (isRoomSelected)
        {
            SelectedRooms++;
        }
        else
        {
            SelectedRooms--;
        }
    }
    // ...
}
همچنین متد RoomSelectionCounterChanged را هم برای تغییر مقدار SelectedRooms تعریف کرده‌ایم. اما این متد به تنهایی کار نمی‌کند و باید بتوان آن‌را به کامپوننت فرزند <IndividualRoom Room="room"></IndividualRoom> انتقال داد تا در زمان انتخاب آن اتاق (و یا عدم انتخاب آن) در کامپوننت IndividualRoom، پارامتر bool isRoomSelected بر اساس وضعیت checkbox آن دریافت شده و در نتیجه مقدار جاری SelectedRooms، یک واحد کم یا زیاد شود. بنابراین نیاز است تا بتوان اشاره‌گری از یک متد کامپوننت سطح بالا را به یک کامپوننت سطح پایین و فرزند آن انتقال داد. اینکار در Blazor توسط EventCallback‌ها انجام می‌شود.
در ادامه به کامپوننت IndividualRoom.razor مراجعه کرده و کدهای آن را به صورت زیر تغییر می‌دهیم:
<input type="checkbox" @onchange="RoomCheckBoxSelectionChanged" />

@code
{
    //...

    [Parameter]
    public EventCallback<bool> OnRoomCheckBoxSelection { get; set; }

    async Task RoomCheckBoxSelectionChanged(ChangeEventArgs e)
    {
        await OnRoomCheckBoxSelection.InvokeAsync((bool)e.Value);
    }
}
ابتدا یک checkbox را جهت فراهم آوردن امکان انتخاب یک اتاق اضافه کرده‌ایم. سپس رخ‌داد onchange آن‌را به متد RoomCheckBoxSelectionChanged متصل کرده‌ایم. نوع پارامتر این متد را با نزدیک کردن اشاره‌گر ماوس به onchange@ چک باکس می‌توان مشاهده کرد:


تا اینجا فقط یک رخ‌داد را به یک متد، در همان کامپوننت متصل کرده‌ایم. هربار که checkbox تعریف شده انتخاب شود، متد رویدادگردان RoomCheckBoxSelectionChanged اجرا می‌شود. مرحله‌ی بعد، انتقال اطلاعات آن، به کامپوننت والد است که اینکار توسط پارامتر OnRoomCheckBoxSelection صورت می‌گیرد. کار آن، انتقال وضعیت checkbox، به متد RoomSelectionCounterChanged کامپوننت والد است.
بنابراین در اینجا نیاز است تا بتوان ارجاعی از این متد کامپوننت والد را به کامپوننت فرزند ارسال کرد که EventCallback تعریف شده‌ی به صورت پارامتر، چنین هدفی را برآورده می‌کند. با پارامتر تعریف شدن آن، می‌توان OnRoomCheckBoxSelection را به صورت زیر، به هر المان تعریف کننده‌ی کامپوننت IndividualRoom در کامپوننت DemoHotel اضافه کرد:
@foreach (var room in Rooms)
{
    <IndividualRoom OnRoomCheckBoxSelection="RoomSelectionCounterChanged" Room="room"></IndividualRoom>
}
در این تعریف، پارامتر Room، یک پارامتر ورودی است و پارامتر OnRoomCheckBoxSelection، به نوعی یک پارامتر خروجی است که با اتصال به متدی در همین کامپوننت، امکان دریافت اطلاعات و رویدادها را از یک کامپوننت سطح پایین‌تر پیدا می‌کند.

بنابراین به صورت خلاصه، هر زمانیکه یک checkbox در کامپوننت IndividualRoom انتخاب می‌شود، در نتیجه‌ی آن متد منتسب به EventCallback ارسالی به آن کامپوننت نیز فراخوانی می‌گردد که اینکار، سبب اجرای کدی در کامپوننت والد خواهد شد.


یک تمرین: انتقال رویداد انتخاب شدن یک div به کامپوننت والد

در بخش 2، در انتهای مطلب، لیست امکانات رفاهی هتل را هم نمایش دادیم. در اینجا می‌خواهیم اگر کاربری بر روی خروجی کامپوننت یکی از امکانات موجود کلیک کرد (کلیک بر روی div آن)، نام آن ویژگی در کامپوننت والد نمایش داده شود.
برای این منظور کامپوننت Pages\LearnBlazor\LearnBlazor‍Components\IndividualAmenity.razor را به صورت زیر تغییر می‌دهیم:
<div class="bg-light border p-2 col-5 offset-1 mt-2"
    @onclick="args => AmenitySelectionChanged(args, Amenity.Name)">
    <h4 class="text-secondary">Amenity - @Amenity.Id</h4>
    @Amenity.Name<br />
    @Amenity.Description<br />
</div>

@code
{
    [Parameter]
    public BlazorAmenity Amenity { get; set; }

    [Parameter]
    public EventCallback<string> OnAmenitySelection { get; set; }

    protected async Task AmenitySelectionChanged(MouseEventArgs e, string name)
    {
        await OnAmenitySelection.InvokeAsync(name);
    }
}
هدف از این مثال، آشنایی با نحوه‌ی تغییر امضای متد منتسب به رویداد onclick@ است. چون نوع پارامتر متد متناظر با آن، از نوع MouseEventArgs است (<EventCallback<MouseEventArgs) و نه از نوع ChangeEventArgs مثال قبلی که به همراه خاصیت Value مفیدی بود:


در اینجا نیاز خواهیم داشت تا اطلاعات رشته‌ای نام Amenity جاری را پس از کلیک بر روی div، به کامپوننت والد انتقال دهیم و MouseEventArgs فقط به همراه اطلاعات مختصات محل قرارگیری اشاره‌گر ماوس است. در یک چنین حالتی می‌توان با استفاده از anonymous method زیر، امضای متد منتسب به آن‌را تغییر داد:
@onclick="args => AmenitySelectionChanged(args, Amenity.Name)"
اکنون با هر بار کلیک بر روی div، نام Amenity جاری از طریق EventCallback تعریف شده، به سمت کامپوننت والد ارسال می‌شود. بنابراین مرحله‌ی بعدی، مراجعه به کامپوننت DemoHotel.razor است و استفاده از پارامتر جدید OnAmenitySelection:
@page "/demoHotel"

    @foreach (var amenity in AmenitiesList)
    {
      <IndividualAmenity OnAmenitySelection="AmenitySelectionChanged" Amenity="amenity"></IndividualAmenity>
    }

    <div class="col-12">
        <p class="text-secondary"> Selected Amenity : @SelectedAmenity </p>
    </div>

@code{

    string SelectedAmenity = "";

    void AmenitySelectionChanged(string amenity)
    {
        SelectedAmenity = amenity;
    }
}
ابتدا پارامتر جدید OnAmenitySelection کامپوننت IndividualAmenity به متد AmenitySelectionChanged همین کامپوننت متصل می‌شود. امضای آن بر اساس نوع پارامتر <EventCallback<string کامپوننت IndividualAmenity تعیین شده‌است.
سپس این پارامتر رشته‌ای دریافتی، به فیلد جدید SelectedAmenity انتساب داده می‌شود که پس از پایان این متد و رویداد، سبب درج آن در زیر حلقه‌ی نمایش AmenitiesList خواهد شد:



کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-07.zip
مطالب
آشنایی با Refactoring - قسمت 2

قسمت دوم آشنایی با Refactoring به معرفی روش «استخراج متدها» اختصاص دارد. این نوع Refactoring بسیار ساده بوده و مزایای بسیاری را به همراه دارد؛ منجمله:
- بالا بردن خوانایی کد؛ از این جهت که منطق طولانی یک متد به متدهای کوچکتری با نام‌های مفهوم شکسته می‌شود.
- به این ترتیب نیاز به مستند سازی کدها نیز بسیار کاهش خواهد یافت. بنابراین در یک متد، هر جایی که نیاز به نوشتن کامنت وجود داشت، یعنی باید همینجا آن‌ قسمت را جدا کرده و در متد دیگری که نام آن، همان خلاصه کامنت مورد نظر است، قرار داد.
- این نوع جدا سازی منطق‌های پیاده سازی قسمت‌های مختلف یک متد، در آینده نگهداری کد نهایی را نیز ساده‌تر کرده و انجام تغییرات بر روی آن را نیز تسهیل می‌بخشد؛ زیرا اینبار بجای هراس از دستکاری یک متد طولانی، با چند متد کوچک و مشخص سروکار داریم.

برای نمونه به مثال زیر دقت کنید:
using System.Collections.Generic;

namespace Refactoring.Day2.ExtractMethod.Before
{
public class Receipt
{
private IList<decimal> Discounts { get; set; }
private IList<decimal> ItemTotals { get; set; }

public decimal CalculateGrandTotal()
{
// Calculate SubTotal
decimal subTotal = 0m;
foreach (decimal itemTotal in ItemTotals)
subTotal += itemTotal;

// Calculate Discounts
if (Discounts.Count > 0)
{
foreach (decimal discount in Discounts)
subTotal -= discount;
}

// Calculate Tax
decimal tax = subTotal * 0.065m;
subTotal += tax;

return subTotal;
}
}
}

همانطور که از کامنت‌های داخل متد CalculateGrandTotal مشخص است، این متد سه کار مختلف را انجام می‌دهد؛ جمع اعداد، اعمال تخفیف، اعمال مالیات و نهایتا یک نتیجه را باز می‌گرداند. بنابراین بهتر است هر عمل را به یک متد جداگانه و مشخص منتقل کرده و کامنت‌های ذکر شده را نیز حذف کنیم. نام یک متد باید به اندازه‌ی کافی مشخص و مفهوم باشد و آنچنان نیازی به مستندات خاصی نداشته باشد:

using System.Collections.Generic;

namespace Refactoring.Day2.ExtractMethod.After
{
public class Receipt
{
private IList<decimal> Discounts { get; set; }
private IList<decimal> ItemTotals { get; set; }

public decimal CalculateGrandTotal()
{
decimal subTotal = CalculateSubTotal();
subTotal = CalculateDiscounts(subTotal);
subTotal = CalculateTax(subTotal);
return subTotal;
}

private decimal CalculateTax(decimal subTotal)
{
decimal tax = subTotal * 0.065m;
subTotal += tax;
return subTotal;
}

private decimal CalculateDiscounts(decimal subTotal)
{
if (Discounts.Count > 0)
{
foreach (decimal discount in Discounts)
subTotal -= discount;
}
return subTotal;
}

private decimal CalculateSubTotal()
{
decimal subTotal = 0m;
foreach (decimal itemTotal in ItemTotals)
subTotal += itemTotal;
return subTotal;
}
}
}

بهتر شد! عملکرد کد نهایی، تغییری نکرده اما کیفیت کد ما بهبود یافته است (همان مفهوم و معنای Refactoring). خوانایی کد افزایش یافته است. نیاز به کامنت نویسی به شدت کاهش پیدا کرده و از همه مهم‌تر، اعمال مختلف، در متدهای خاص آن‌ها قرار گرفته‌اند.
به همین جهت اگر حین کد نویسی، به یک متد طولانی برخوردید (این مورد بسیار شایع است)، در ابتدا حداقل کاری را که جهت بهبود کیفیت آن می‌توانید انجام دهید، «استخراج متدها» است.

ابزارهای کمکی جهت پیاده سازی روش «استخراج متدها»:

- ابزار Refactoring توکار ویژوال استودیو پس از انتخاب یک قطعه کد و سپس کلیک راست و انتخاب گزینه‌ی Refactor->Extract method، این عملیات را به خوبی می‌تواند مدیریت کند و در وقت شما صرفه جویی خواهد کرد.
- افزونه‌های ReSharper و همچنین CodeRush نیز چنین قابلیتی را ارائه می‌دهند؛ البته توانمندی‌های آن‌ها از ابزار توکار یاد شده بیشتر است. برای مثال اگر در میانه کد شما جایی return وجود داشته باشد، گزینه‌ی Extract method ویژوال استودیو کار نخواهد کرد. اما سایر ابزارهای یاده شده به خوبی از پس این موارد و سایر موارد پیشرفته‌تر بر می‌آیند.

نتیجه گیری:
نوشتن کامنت، داخل بدنه‌ی یک متد مزموم است؛ حداقل به دو دلیل:
- ابزارهای خودکار مستند سازی از روی کامنت‌های نوشته شده، از این نوع کامنت‌ها صرفنظر خواهند کرد و در کتابخانه‌ی شما مدفون خواهند شد (یک کار بی‌حاصل).
- وجود کامنت در داخل بدنه‌ی یک متد، نمود آشکار ضعف شما در کپسوله سازی منطق مرتبط با آن قسمت است.


و ... «لطفا» این نوع پیاده سازی‌ها را خارج از فایل code behind هر نوع برنامه‌ی winform/wpf/asp.net و غیره قرار دهید. تا حد امکان سعی کنید این مکان‌ها، استفاده کننده‌ی «نهایی» منطق‌های پیاده سازی شده توسط کلاس‌های دیگر باشند؛ نه اینکه خودشان محل اصلی قرارگیری و ابتدای تعریف منطق‌های مورد نیاز قسمت‌های مختلف همان فرم مورد نظر باشند. «لطفا» یک فرم درست نکنید با 3000 سطر کد که در قسمت code behind آن قرار گرفته‌اند. code behind را محل «نهایی» ارائه کار قرار دهید؛ نه نقطه‌ی آغاز تعریف منطق‌های پیاده سازی کار. این برنامه نویسی چندلایه که از آن صحبت می‌شود، فقط مرتبط با کار با بانک‌های اطلاعاتی نیست. در همین مثال، کدهای فرم برنامه، باید نقطه‌ی نهایی نمایش عملیات محاسبه مالیات باشند؛ نه اینکه همانجا دوستانه یک قسمت مالیات حساب شود، یک قسمت تخفیف، یک قسمت جمع بزند، همانجا هم نمایش بدهد! بعد از یک هفته می‌بینید که code behind فرم در حال انفجار است! شده 3000 سطر! بعد هم سؤال می‌پرسید که چرا اینقدر میل به «بازنویسی» سیستم این اطراف زیاد است! برنامه نویس حاضر است کل کار را از صفر بنویسد، بجای اینکه با این شاهکار بخواهد سرو کله بزند! هر چند یکی از روش‌های برخورد با این نوع کدها جهت کاهش هراس نگهداری آن‌ها، شروع به Refactoring است.

بازخوردهای دوره
تزریق وابستگی‌های AutoMapper در لایه سرویس برنامه
سلام؛ محل صحیح قرار دادن Mappingها دقیقا کجای پروژه است؟ آیا مثال همین مطلب صحیح‌ترین محل قرار دادن Mappingها و AutoMapper است؟
در پروژه‌های مختلف و بعضی از مطالب همین وبسایت دیده‌ام که محل دیگری غیر از پروژه Service نیز برای قرار دادن Mappingها انتخاب می‌شود.
مطالب
افزونه جی کوئری RowAdder
دیروز در یک برنامه میخواستم کاربر بتواند لیست مواد مصرفی یک کارخانه را ایجاد کند که نیاز بود کاربر بتواند از هر سطر به تعداد نامحدود ایجاد کند و برای انتخاب هر یک از مواد به همراه جزئیات آن یک سطر به لیست اضافه شود. برای اینکار میتوانیم با استفاده از فناوری جی کوئری اینکار را انجام دهیم ولی بهتر بود که این مورد به یک افزونه تبدیل میشد تا در دفعات بعدی بسیار راحت‌تر باشیم. جهت آشنایی با پلاگین نویسی بهتر هست این مقالات (+) را مطالعه فرمایید.

نحوه استفاده
نحوه استفاده از آن بسیار راحت است و در دموی html همراه آن به طور ساده در سه مثال توضیح داده شده است. ابتدا از این آدرس کتابخانه آن را دریافت کنید. این کتابخانه شامل یک فایل js که شامل کدهای پلاگین است، یک فایل css جهت تغییر استایل کدهایی است که پلاگین تولید میکند که اسامی آن دقیقا مشخص می‌کند که هر کلاس متعلق به چه بخشی است.

گام اول:
فایل‌های مورد نظر را بعد از صدا زدن کتابخانه‌ی جی کوئری صدا بزنید.
<link type="text/css" href="css/RowAdder.css" rel="stylesheet" />
    <script src="js/RowAdder.js" type="text/javascript"></script>


گام دوم :
 در تکه کدهای html، کدی را که قرار است در هر سطر تکرار شود، داخل یک div قرار داده و نامی مثل row-sample را برای آن قرار دهید (فعلا حتما این نام باشد)، بعدها پلاگین، کدهای داخل این تگ div را به عنوان هر سطر خواهد شناخت:
<div id="row-sample">
    <form style="margin: 0; padding: 0;">
        Name:<input type="text"/>
        <input type="radio" name="Gender" value="male" checked="checked">Male
        <input type="radio" name="Gender" value="female">Female
    </form>
</div>


گام سوم:
 سپس یک div دیگر ایجاد کنید و نامی مثل mypanel را به آن بدهید تا سطرهایی که ایجاد می‌شوند داخل این div قرار بگیرند.
<div id="mypanel"></div>

گام چهارم:
در بخش head یک تگ اسکریپت باز کرده و کدهای زیر را به آن اضافه می‌کنیم. این کد باعث می‌شود که پلاگین فعال شود.
<script>
$(document).ready(function() {
$("#mypanel").RowAdder();
});
</script>
گام پنجم:
 یک دکمه جهت افزودن سطر به صفحه اضافه می‌کنیم
<button id="addanotherform">Add New Form</button>

و در قسمت تگ اسکریپت هم کد زیر را اضافه می‌کنیم:
$("#addanotherform").on('click', function() {
                $("#mypanel").RowAdder('add');
            });

حال از صفحه تست می‌گیریم: با هر بار کلیک بر روی دکمه‌ی Add New Form یک سطر جدید ایجاد می‌گردد.


در تصویر بالا دکمه‌های دیگر هم دیده می‌شوند که به دیگر متدهای آن اشاره دارد:

جهت مخفی سازی:
 $("#mypanel").RowAdder('hide');

چهت نمایش:
$("#mypanel").RowAdder('show');

جهت افزودن سطر با کد:
$("#mypanel").RowAdder('add');

جهت دریافت تعداد سطرهای ایجاد شده:
$("#mypanel").RowAdder('count')


جهت دریافت کدهای یک سطر در اندیس x

$("#mypanel").RowAdder('content', 3)

جهت حذف یک سطر با اندیس x
$("#mypanel").RowAdder('remove', 3);

همانطور که با صدا زدن اولین متد پلاگین متوجه شدید و نتیجه‌ی آن را در دمو دیدید، این پلاگین از پیش فرض‌هایی جهت راه اندازی اولیه استفاده می‌کند که این پیش فرض‌ها عبارتند از تگ row-sample که بدون معرفی رسمی، آن را شناسایی کرد. همچنین ممکن است بخواهید عبارت Remove را با کلمه‌ی فارسی «حذف» جایگزین نمایید. برای اینکار می‌توانید پلاگین را به شکل زیر به کار ببرید:
    $("#mypanel").RowAdder({
                sample: '#my-custom-sample',
                type: 'text',
                value:'حذف'
        });

تغییر اولین پیش فرض، تغییر نام تگ row-sample به my-custom-sample بود و در مرحله‌ی بعد هم نام فارسی حذف را جایگزین remove کردیم. عبارت type به طور پیش فرض بر روی text قرار دارد که اجباری به ذکر آن در کد بالا نبود. ولی اگر دوست دارید که به جای نمایش عبارت حذف، از یک آیکن یا تصویر استفاده کنید، کد را به شکل زیر تغییر دهید:
  $("#mypanel").RowAdder({
                type: 'image',
                value: 'images/remove.png'
            });
در خطوط بالا عبارت type با image مقدار دهی شد و به پلاگین می‌گوید که به جای متن، از تصویر استفاده کن. همچنین value را به جای متن با آدرس تصویر مقداردهی کرده‌ایم و نتیجه را می‌توانید در دموی قرار گرفته در گیت هاب ببینید.

فایل RowAdder.css
در بردارنده هر سطر
.each-section {
    margin: 20px;
    padding: 5px;
}

جهت استایل بندی لینک چه تصویر و چه متن
.remove-link {
    color:#999;
     text-decoration: none;
}

a:hover.remove-link {
   color:#802727;
}
جهت تغییر استایل بر روی خود تصویر
.remove-image {
    
}

آشنایی با کد پلاگین
(function ($) {
    
    var settings = null;
  $.fn.RowAdder = function (method) {
    
            // call methods
            if (methods[method]) {
                return methods[method].apply(this, Array.prototype.slice.call(arguments, 1));
            } else if (typeof method === 'object' || !method) {
                return methods.init.apply(this, arguments);
            } else {
                $.error('Method ' + method + ' does not exist on jQuery.RowAdder');
            }
      

    };
})(jQuery);
در قسمت دوم آموزش پلاگین نویسی برای جی کوئری، متدها به طور واضح توضیح داده شده‌اند. این کدها وظیفه دارند متدهایی را که کاربر درخواست داده است، شناسایی و به همراه آرگومان‌های آن به سمت توابعی که به هر نام متد اختصاص داده‌ایم، ارسال کنند. در صورتیکه متدی با آرگومان‌های ناهماهنگی ارسال شوند، پیام خطایی ارسال می‌گردد و در صورتیکه تعریف نشود، به طور مستقیم init را صدا می‌زند. متغیر settings هم بعدا با تنظیمات پیش فرض پر می‌شود.

متدها
//methods
    var methods = {
        init: function (options) {
            //default-settings
             settings = $.extend({
                'sample': '#row-sample',
                'type': 'text',
                'value': 'Remove'
             }, options);
             this.attr('data-sample', settings.sample);
             this.attr('data-type', settings.type);
             this.attr('data-value', settings.value);
            Do(this);
        },
        show: function () {
            this.css("display", "inline");
        },
        hide: function () {
            this.css("display", "none");
        },
        add: function () {
            Do(this);
        },
        remove: function (index) {
            console.log(index);
           this.find(".each-section")[index].remove();
        },
        content: function (index) {
            return this.find(".each-section")[index];
        },
        count: function (index) {
            return this.find(".each-section").size();
        }
    };
متد init تنظیمات پیش فرض را دریافت می‌نماید و سپس بر روی المانی که پلاگین روی آن واقع شده‌است، مقادیر را ذخیره می‌کند تا در آینده با صدا زدن متدهای دیگر آن را استفاده نماید. کلمه‌ی this در واقع به تگی اشاره می‌کند که پلاگین روی آن اعمال شده است که در مثال‌های بالا mypanel نام داشت. متد Do تابع اصلی ما را در بر دارد که کدهای اصلی پلاگین را شامل می‌شود. مابقی متدها در واقع  جست و جویی بر المان‌ها هستند.

تابع Do
    function Do(panelDiv) {

        settings.sample = panelDiv.data('sample');
        settings.type = panelDiv.data('type');
        settings.value = panelDiv.data('value');
        //find sample code
        var rowsample = $(settings.sample);
        rowsample.css("display", "none");
        var sample = rowsample.html();


        var i = panelDiv.find(".each-section").size();
        //add html details to create a correct template
        var sectionDiv = $('<div />', { "class": 'each-section', 'id': 'section'+i });
        var image = $("<img />", { "src": settings.value,"class":"remove-image" });
        var link = $("<a />", { "text": settings.value,"class":"remove-link" });
        //remove event for remove selected form

        //create new form
        sectionDiv.html(sample);

        link.on('click', function (e) {

            e.preventDefault();
            var $this = $(this);
            $this.closest(".each-section").remove();
        });

        if (i > 0) {
            if (settings.type == 'image') {
                link.text('');
                link.append(image);

            }
            sectionDiv.append(link);
        }

        //add new created form on document
        panelDiv.append(sectionDiv);
       
    }
آرگومان داده شده، در واقع همان this هست که به این تابع ارسال شده است. در اولین گام تنظیمات ذخیره شده را که قبلا ذخیره کرده‌ایم، واکشی می‌کنیم. سپس تگ row-sample یا هر نامی را که به آن اختصاص داده شده است، می‌یابیم و محتوای آن را به شکل html در قالب string بیرون می‌کشیم. این کد html در واقع نمونه‌ای است که قرار است در سطر تکرار شود. البته تگ نمونه فقط برای نمونه به کار می‌رود و نیازی نیست روی صفحه نمایش داده شود؛ پس آن را مخفی می‌کنیم. از آنجا که ممکن است این سطری که ایجاد می‌شود، سطر اول نباشد و قبلا هم سطرهایی توسط همین متد ایجاد شده‌اند، بررسی می‌کنیم چند تگ با کلاس each-section داریم. اگر بیشتر از صفر باشد یعنی قبلا سطرهایی ایجاد شده است. در غیر اینصورت این اولین سطر ماست. اولین سطر توسط init صدا زده می‌شود و مابقی توسط متد add انجام می‌گیرد.
        settings.sample = panelDiv.data('sample');
        settings.type = panelDiv.data('type');
        settings.value = panelDiv.data('value');
        //find sample code
        var rowsample = $(settings.sample);
        rowsample.css("display", "none");
        var sample = rowsample.html();


        var i = panelDiv.find(".each-section").size();
در خطوط بعدی یک سری متغیر داریم که برای هر کدام یک قالب تگ div با کلاس‌های مختلف می‌سازیم. sectionDiv یک تگ  div  با کلاس each-section است که هر سطر را به طور کامل در خود قرار می‌دهد. link، جهت ساخت لینک حذف با کلاس remove-link به کار می‌رود. image هم یک تگ image می‌سازد تا اگر کاربر درخواست 'type:'image را داد، به جای لینک متنی حذف، از تصویر استفاده شود.
        //add html details to create a correct template
        var sectionDiv = $('<div />', { "class": 'each-section', 'id': 'section'+i });
        var image = $("<img />", { "src": settings.value,"class":"remove-image" });
        var link = $("<a />", { "text": settings.value,"class":"remove-link" });

در خط بعدی محتویات نمونه را داخل تگ sectiondiv قرار می‌دهیم:
//create new form
        sectionDiv.html(sample);

بعد از آن برای رویداد کلیک لینک حذف، کد زیر را وارد می‌کنیم:
   link.on('click', function (e) {

            e.preventDefault();
            var $this = $(this);
            $this.closest(".each-section").remove();
        });
متد closest در جی کوئری این وظیفه را دارد تا به سمت تگ‌های والد تگ this حرکت کند و با برخوردن با اولین تگ والد با کلاس each-section، آن تگ والد را بازگرداند و سپس متد remove را روی آن اجرا کند تا آن تگ به همراه تمام فرزندانش حذف شوند.

اولین شرط زیر بررسی می‌کند که آیا این سطری که ایجاد شده است سطر دوم به بعد است یا خیر؟ اگر آری پس باید دکمه‌ی حذف را به همراه داشته باشد. در صورتیکه سطر دوم به بعد باشد، وارد آن می‌شود. حالا بررسی می‌کند که کاربر برای دکمه‌ی حذف، درخواست لینک تصویری یا لینک متنی داده است و لینک مناسب را ساخته و آن را به انتهای sectionDiv اضافه می‌کند.
   if (i > 0) {
            if (settings.type == 'image') {
                link.text('');
                link.append(image);

            }
            sectionDiv.append(link);
        }

در انتها کل تگ sectionDiv را به تگ داده شده اضافه می‌کنیم تا به کاربر نمایش داده شود.
//add new created form on document
        panelDiv.append(sectionDiv);
مطالب
تعامل MATLAB (متلب) با دات نت - قسمت اول
متلب (MATLAB) یکی از پرکاربردترین نرم افزارهای محاسباتی در حوزه مهندسی بویژه برق، ریاضیات، مکانیک و ... می‌باشد.
بدون شک تعامل نرم افزارهای مختلف با هم در جهت کاربردی‌تر کردن یک پروژه کمک بسزایی به کاربران نهایی می‌کند. قطعاً استفاده از علوم روز همچون شبکه‌های عصبی، منطق فازی و الگوریتم‌های تکاملی همچون ژنتیک بدون استفاده از متلب بسیار سخت و پیچیده خواهد بود. دستورات و تابع‌های (functions) آماده و ساده در متلب در جهت استفاده از این علوم تقریباً هر پژوهشگر و کاربری را ترغیب به استفاده از متلب می‌کند. طبعاً استفاده از کتابخانه‌های دانت در متلب کمک بسیاری به توسعه دهندگان این حوزه می‌کند.
در این سری از مطالب سعی بر بررسی این تعامل شده است.
بطور کلی دو نوع تعامل در این زمینه وجود دارد :
1- استفاده از اسمبلی‌های دات نت در متلب تحت عنوان MATLAB .NET Interface
2- استفاده از پکیج تابع‌های متلب در پروژه‌های مبتنی بر دات نت تحت عنوان MATLAB Builder NE
در مورد اول از دات نت فقط در پلت فورم ویندوز استفاده می‌شود. کلیه امکانات دات نت 2 را ساپورت میکند و با ورژن‌های 3 و 3.5 سازگار است اما با ورژن 4 تنها بعضی از امکانات در دسترس است و هنوز مورد تست کلی قرار نگرفته است. کلیه امکانات دات نت در #C در متلب بجز یک سری از موارد که در جدول زیر ذکر شده است در دسترس است.

 
به عنوان مثال از کلاس speech synthesizer دات نت 3 در متلب بصورت زیر استفاده می‌کنیم :
function Speak(text)
             NET.addAssembly('System.Speech');
             speak = System.Speech.Synthesis.SpeechSynthesizer;
             speak.Volume = 100;
             Speak(speak,text);
end
سپس برای رندر کردن یک متن به صوت دستور زیر را اجرا می‌کنیم :
 Speak('You can use .NET Libraries in MATLAB');
در ارتباط با استفاده از توابع متلب در یک پروژه مبتنی بر دات نت در قسمت بعد توضیح داده خواهد شد.

منبع : Help متلب