بازخوردهای پروژه‌ها
توضیح گام های اجرا شده در پروژه
با سلام

اگر امکانش هست توضیحی در مورد گام‌های انجام شده در طراحی پروژه را بیان کنید.

مخصوصاً قسمت مدیریت کاربران.

اینکه چه چیزهایی تعریف شده و چگونه ازش استفاده شده. اگر لینکی برای توضیح این موارد هم قرار بدهید ممنون می‌شوم

موفق باشیم
مطالب دوره‌ها
کار با RavenDB از طریق REST API آن
در این قسمت قصد داریم برخلاف رویه معمول کار با RavenDB که از طریق کتابخانه‌های کلاینت آن انجام می‌شود، با استفاده از REST API آن، ساز و کار درونی آن‌را بیشتر بررسی کنیم.


REST چیست؟

برای درک ساختار پشت صحنه RavenDB نیاز است با مفهوم REST آشنا باشیم؛ زیرا سرور این بانک اطلاعاتی، خود را به صورت یک RESTful web service در اختیار مصرف کنندگان قرار می‌دهد.
REST مخفف representational state transfer است و این روزها هر زمانیکه صحبت از آن به میان می‌آید منظور یک RESTful web service است که با استفاده از تعدادی HTTP Verb استاندارد می‌توان با آن کار کرد؛ مانند GET، POST، PUT و DELETE. با استفاده از GET‌، یک منبع ذخیره شده بازگشت داده می‌شود. با استفاده از فعل PUT، اطلاعاتی به منابع موجود اضافه و یا جایگزین می‌شوند. POST نیز مانند PUT است با این تفاوت که نوع اطلاعات ارسالی آن اهمیتی نداشته و تفسیر آن به سرور واگذار می‌شود. از DELETE نیز برای حذف یک منبع استفاده می‌گردد.


چند مثال
فرض کنید REST API برنامه‌ای از طریق آدرس http://myapp.com/api/questions در اختیار شما قرار گرفته است. در این آدرس، به questions منابع یا Resource گفته می‌شود. اگر دستور GET پروتکل HTTP بر روی این آدرس اجرا شود، انتظار ما این است که لیست تمام سؤالات بازگشت داده شود و اگر از دستور POST استفاده شود، باید یک سؤال جدید به مجموعه منابع موجود اضافه گردد.
اکنون آدرس http://myapp.com/api/questions/1 را درنظر بگیرید. در اینجا عدد یک معادل Id اولین سؤال ثبت شده است. بر اساس این آدرس خاص، اینبار اگر دستور GET صادر شود، تنها اطلاعات سؤال یک بازگشت داده خواهد شد و یا اگر از دستور PUT استفاده شود، اطلاعات سؤال یک با مقدار جدید ارسالی جایگزین می‌شود و یا با فراخوانی دستور DELETE، سؤال شماره یک حذف خواهد گردید.


کار با دستور GET

در ادامه، به مثال قسمت قبل مراجعه کرده و تنها سرور RavenDB را اجرا نمائید (برنامه Raven.Server.exe)، تا در ادامه بتوانیم دستورات HTTP را بر روی آن امتحان کنیم. همچنین نیاز به برنامه معروف فیدلر نیز خواهیم داشت. از این برنامه برای ساخت دستورات HTTP استفاده خواهد شد.
پس از دریافت و نصب فیدلر، برگه Composer آن‌را گشوده و http://localhost:8080/docs/questions/1 را در حالت GET اجرا کنید:


در این حالت دستور بر روی بانک اطلاعاتی اجرا شده و خروجی را در برگه Inspectors آن می‌توان مشاهده کرد:



به علاوه در اینجا یک سری هدر اضافی (یا متادیتا) را هم می‌توان مشاهده کرد که RavenDB جهت سهولت کار کلاینت خود ارسال کرده است:


یک نکته: اگر آدرس http://localhost:8080/docs/questions را اجرا کنید، به معنای درخواست دریافت تمام سؤالات است. اما RavenDB به صورت پیش فرض طوری طراحی شده‌است که تمام اطلاعات را بازگشت ندهد و شعار آن Safe by default است. به این ترتیب مشکلات مصرف حافظه بیش از حد، پیش از بکارگیری یک سیستم در محیط کاری واقعی، توسط برنامه نویس یافت شده و مجبور خواهد شد تا برای نمایش تعداد زیادی رکورد، حتما صفحه بندی اطلاعات را پیاده سازی کرده و هربار تعداد معقولی از رکوردها را واکشی نماید.


کار با دستور PUT

اینبار نوع دستور را به PUT و آدرس را به http://localhost:8080/docs/questions/1 تنظیم می‌کنیم. همچنین در قسمت Request body، مقداری را که قرار است در سؤال یک درج شود، با فرمت JSON وارد می‌کنیم.
برای آزمایش صحت عملکرد آن، مرحله کار با دستور GET را یکبار دیگر تکرار نمائید:


همانطور که مشاهده می‌کنید، تغییر ما در عنوان سؤال یک، با موفقیت اعمال شده است.


کار با دستور POST

در حین کار با دستور PUT، نیاز است حتما Id سؤال مورد نظر برای به روز رسانی (و یا حتی ایجاد نمونه جدید، در صورت عدم وجود) ذکر شود. اگر نیاز است اطلاعاتی به سیستم اضافه شوند و Id آن توسط RavenDB انتساب داده شود، بجای دستور PUT از دستور POST استفاده خواهیم کرد.


مطابق تصویر، اطلاعات شیء مدنظر را با فرمت JSON به آدرس http://localhost:8080/docs/ ارسال خواهیم کرد. در این حالت اگر به برگه‌ی Inspectors مراجعه نمائیم، یک چنین خروجی JSON ایی دریافت می‌گردد:


Key در اینجا شماره منحصربفرد سند ایجاد شده است و برای دریافت آن تنها کافی است که دستور GET را بر روی آدرس زیر که نمایانگر Key دریافتی است، اجرا کنیم:
http://localhost:8080/docs/e0a92054-9003-4dda-84e2-93e83b359102


کار با دستور DELETE

برای حذف یک سند تنها کافی است آدرس آن‌را وارد کرده و نوع دستور را بر روی Delete قرار دهیم. برای مثال اگر دستور Delete را بر روی آدرس فوق که به همراه Id تولید شده توسط RavenDB است اجرا کنیم، بلافاصله سند از بانک اطلاعاتی حذف خواهد شد.


بازگشت چندین سند از بانک اطلاعاتی RavenDB

برای نمونه، در فراخوانی‌های Ajaxایی نیاز است چندین رکورد با هم بازگشت داده شوند. برای این منظور باید یک درخواست Post ویژه را مهیا کرد:



در اینجا آدرس ارسال اطلاعات، آدرس خاص http://localhost:8080/queries است. اطلاعات ارسالی به آن، آرایه‌ای از Idهای اسنادی است که به اطلاعات آن‌ها نیاز داریم.


بنابراین برای کار با RavenDB در برنامه‌های وب و خصوصا کدهای سمت کلاینت آن، نیازی به کلاینت یا کتابخانه ویژه‌ای نیست و تنها کافی است یک درخواست Ajax از نوع post را به آدرس کوئری‌های سرور RavenDB ارسال کنیم تا نتیجه نهایی را به شکل JSON دریافت نمائیم.
مطالب
آشنایی با SQL Server Data Tools
مقدمه
یکی از امکانات اضافه شده در Sql Server 2012 ابزار Sql Server Data Tools یا به اختصار SSDT می‌باشد. این ابزار در واقع جایگزین ابزار Business Intelligence Development Studio می باشد که همه امکانات قبلی را داشته و همچنین قابلیت‌های جدیدی نیز به آن اضافه شد است. اما کاربرد این ابزار ایجاد محیطی یکپارچه برای طراحی و توسعه تمامی نسخه‌های پایگاه داده Sql Server با استفاده از Visual Studio می‌باشد. در این مقاله من به بیشتر بر روی امکانات زیر تمرکز دارم:
  • Installation
  • Creating a SQL Server Database Project
  • Modify Database Schema
  • Schema Compare and Update
  • Snapshot Project
  • Publish
  1. نصب Sql Server Data Tools
    آخرین نسخه این ابزار را از این آدرس دانلود کنید یا زمان نصب Sql Server 2012 گزینه آن را انتخاب کنید


  2. ایجاد یک پروژه جدید از نوع  SQL Server Database Project
    پس از نصب SSDT شما از طریق Visual Studio 2012 Shell که همراه SqlServer 2012 نصب می‌شود یا با Visual Stadio 2012 یک پروژه جدید از نوع SQL Server Database Project ایجاد کنید.

     Server Database Project Project به شما امکان توسعه پایگاه داده Sql Server را با استفاده  از محیط یکپارچه Visual Studio با در اختیار گذاشتن ابزار‌های همچون navigation, intellisense, validation, debugging, declarative editing و غیره را می‌دهد. شی پایگاه داده شما در پروژه و فایل‌های مجزا ذخیره می‌شود مثل آن که شما در حال توسعه برنامه #C یا VB.NET هستید.
  3. ورود پایگاه داده موجود به پروژه SQL Server Database
    شما می‌توانید شمای پایگاه داده موجود یا SQL Server DAC Package File (.dacpac) یا هر T-SQL دیگری را با راست کلیک بر روی پروژه و انتخاب گزینه Import به پروژه خود اضافه و تغییرات لازم را اعمال نماید شکل زیر پنجره Import Database  را نشان می‌دهد:
     

      پنجره 
    Solution Explorer امکانات زیر را در اختیار شما قرارمی دهد:

    - اضافه کردن اشیای همچون Table، View  و غیره با راست کیلک کردن بر روی پروژه و انتخاب گزینه Add
    - ویرایش اشیا موجود با دبل کیلک کردن بر روی اشیا
    - مقایسه شمای پایگاه داده با پایگاه داده دیگر و یا Microsoft SQL Server DAC Package File کافیست بر روی پروژه راست کیلک و گزینه Schema Compare را         انتخاب نمایید.
    - ایجاد یک Snapshot از شمای پایگاه داده در یک Microsoft SQL Server DAC Package File . یک snapshot برای ایجاد یک پایگاه داده یا ورود در پروژه ای دیگر یا در مقایسه دو پایگاه داده کاربرد دارد.
    - انتشار پایگاه داده که امکان ایجاد پایگاه داده یر روی یک سرور SQL Server را فراهم می‌نماید.  

  4. مقایسه شمای دو پایگاه داده با هم
    SSDT ابزاری برای مقایسه دو پایگاه داده و بروز رسانی پایگاه داده مقصد از روی شمای منبع از طریق ایجاد یک Script یا به صورت مستقیم را می‌دهد.



  5. انتشار پروژه با استفاده از SQL Server Data Tools
    این ابزار امکان گسترش پروژه شما بر روی SQL Server 2005, 2008, 2008 R2, 2012, یا SQL Azure instance را می‌دهد. برای انتشار کافیت از پنجره Solution Explorer  بر روی پروژه راست کیلک و گزینه Publish را انتخاب کنید.

  6. پنجره SQL Server Object Explorer
    این پنجره با اتصال به سرور SQL Server  امکان دسترسی و مدیریت پایگاه داده را به ما می‌دهد. علاوه بر دسترسی به اجزای یک پایگاه داده امکان مدیریت پوشه‌های Security , Server Objects نیز فراهم می‌باشد. همچنین امکان اتصال به Sql Server Express , localdb نیز وجود دارد. 


  7.   
مطالب
آشنایی با Oslo - قسمت اول

Oslo پلتفرم جدید مدل‌سازی مایکروسافت است که در سال‌های آتی مورد استفاده قرار خواهد گرفت و همچنین این روزها در مجامع توسعه و طراحی برنامه‌ها به شدت مورد بحث و توجه است. به همین جهت در طی مقالاتی با این پلتفرم جدید بیشتر آشنا خواهیم شد.

دریافت Oslo

Oslo از سه قسمت عمده تشکیل شده است:
  • الف) زبان مدل سازی M
  • ب) ابزار مدل سازی Quadrant
  • ج) استفاده از SQL Server به عنوان مخزن

زبان مدل سازی M از سه قسمت به نام‌های MGraph ، MGrammer و MSchema تشکیل می‌شود.
MGrammer : گرامر مورد استفاده در SDL را تعریف می‌کند. Syntax Directed Translation
MSchema : طرح مدل را تعریف خواهد کرد.
MGraph : اگر MSchema بیانگر انواع باشد، MGraph بیانگر وهله‌ها خواهد بود.

یک مثال:
برنامه‌ی Intellipad را اجرا کنید (فرض بر این است که SDK فوق را نصب کرده‌اید)



در اینجا حالت را بر روی M Mode قرار دهید (مطابق تصویر) و همچنین از منوی ظاهر شده‌ی M Mode ، گزینه‌ی Generic T-SQL preview را هم انتخاب کنید.

اولین ماژول ما به صورت زیر است:

module Test1
{
type ApplicationUser
{
UserID : Integer64=AutoNumber();
FirstName :Text#15;
LastName : Text#25;
Password : Text#10;
} where identity UserID;
}

ابتدا نام ماژول مشخص می‌شود. شبیه به معرفی یک فضای نام در برگیرنده‌ی اشیای مربوطه. سپس type ، بیانگر همان MSchema خواهد بود.
در این مثال شناسه‌ی کاربری از نوع Integer64 خود افزایش یابنده تعریف شده است (نوع identity در اس کیوال سرور).
فیلدهای نام ، نام خانوادگی و کلمه‌ی عبور از نوع متنی با اندازه‌های مشخص 15 ، 25 و 10 کاراکتر تعریف شده‌اند. اگر اندازه مشخص نبود نوع را تنها Text تعریف کنید.
نکته:
1-اگر پس از Text علامت ? قرار گیرد، به معنای فیلدی از نوع nullable خواهد بود و برعکس. زیبایی Intellipad هم در اینجا است که بلافاصله پس از تایپ شما، عبارت T-SQL معادل را تولید می‌کند.
2-در اینجا UserID‌ به صورت identity معرفی شده است. در زبان ام ، identity همانند primary key‌ در عبارات T-SQL عمل می‌کند و نباید اشتباه گرفته شود.

تا اینجا فقط یک type تعریف شده است. برای تبدیل آن به یک جدول باید آن‌را توسعه داد.

ApplicationUserCollection : ApplicationUser*;

این سطر را به پس از تعریف type اضافه نمائید. علامت ستاره در اینجا به معنای صفر یا بیشتر است و جهت بسط نوع تعریف شده به یک مجموعه به کار می‌رود. اکنون با اضافه شدن این سطر، Intellipad بلافاصله عبارات T-SQL معادل را تولید خواهد کرد که در تصویر مشخص است. به این صورت MGraph ما که بیانگر وهله‌هایی از نوع ApplicationUser هستند تولید گردید.

اکنون قصد داریم گروهی از کاربرها را به صورت نمونه ایجاد کنیم:

ApplicationUserCollection
{
//using a named instance
User1 {
FirstName="user1",
LastName="name1",
Password="1@34"
},
User2 {
FirstName="user2",
LastName="name2",
Password="123@4"
},
User3 {
FirstName="user3",
LastName="name3",
Password="56#2"
},
User4 {
FirstName="user4",
LastName="name4",
Password="789@5"
}
}

سطرهای فوق را پس از تعریف ApplicationUserCollection در Intellipad اضافه کنید. بلافاصله Intellipad عبارات T-SQL معادل را برای ما تولید خواهد کرد.



ادامه دارد ...

مطالب
MVVM و رویدادگردانی - قسمت دوم

قسمت اول این بحث و همچنین پیشنیاز آن‌را در اینجا و اینجا می‌توانید مطالعه نمائید.
همه‌ی این‌ها بسیار هم نیکو! اما ... آیا واقعا باید به ازای هر روال رویدادگردانی یک Attached property نوشت تا بتوان از آن در الگوی MVVM استفاده کرد؟ برای یکی دو مورد شاید اهمیتی نداشته باشد؛ اما کم کم با بزرگتر شدن برنامه نوشتن این Attached properties تبدیل به یک کار طاقت فرسا می‌شود و اشخاص را از الگوی MVVM فراری خواهد داد.
برای حل این مساله، تیم Expression Blend راه حلی را ارائه داده‌اند به نام Interaction.Triggers که در ادامه به توضیح آن پرداخته خواهد شد.
ابتدا نیاز خواهید داشت تا SDK‌ مرتبط با Expression Blend را دریافت کنید: (^)
سپس با فایل System.Windows.Interactivity.dll موجود در آن کار خواهیم داشت.

یک مثال عملی:
فرض کنید می‌خواهیم رویداد Loaded یک View را در ViewModel دریافت کنیم. زمان وهله سازی یک ViewModel با زمان وهله سازی View یکی است، اما بسته به تعداد عناصر رابط کاربری قرار گرفته در View ، زمان بارگذاری نهایی آن ممکن است متفاوت باشد به همین جهت رویداد Loaded برای آن درنظر گرفته شده است. خوب، ما الان در ViewModel نیاز داریم بدانیم که چه زمانی کار بارگذاری یک View به پایان رسیده.
یک راه حل آن‌را در قسمت قبل مشاهده کردید؛ باید برای این کار یک Attached property جدید نوشت چون نمی‌توان Command ایی را به رویداد Loaded انتساب داد یا Bind کرد. اما به کمک امکانات تعریف شده در System.Windows.Interactivity.dll به سادگی می‌توان این رویداد را به یک Command استاندارد ترجمه کرد:

<Window x:Class="WpfEventTriggerSample.MainWindow"
xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation"
xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml"
xmlns:i="http://schemas.microsoft.com/expression/2010/interactivity"
xmlns:vm="clr-namespace:WpfEventTriggerSample.ViewModels"
Title="MainWindow" Height="350" Width="525">
<Window.Resources>
<vm:MainWindowViewModel x:Key="vmMainWindowViewModel" />
</Window.Resources>
<Grid DataContext="{Binding Source={StaticResource vmMainWindowViewModel}}">
<i:Interaction.Triggers>
<i:EventTrigger EventName="Loaded">
<i:InvokeCommandAction Command="{Binding DoLoadCommand}"
CommandParameter="I am loaded!" />
</i:EventTrigger>
</i:Interaction.Triggers>

<TextBlock Text="Testing InvokeCommandAction..."
Margin="5" VerticalAlignment="Top" />
</Grid>
</Window>

ابتدا ارجاعی به اسمبلی System.Windows.Interactivity.dll باید به پروژه اضافه شود. سپس فضای نام xmlns:i باید به فایل XAML جاری مطابق کدهای فوق اضافه گردد. در نهایت به کمک Interaction.Triggers آن، ابتدا نام رویداد مورد نظر را مشخص می‌کنیم (EventName) و سپس به کمک InvokeCommandAction، این رویداد به یک Command استاندارد ترجمه می‌شود.
ViewModel این View هم می‌تواند به شکل زیر باشد که با کلاس DelegateCommand آن در پیشنیازهای بحث جاری آشنا شده‌اید.

using WpfEventTriggerSample.Helper;

namespace WpfEventTriggerSample.ViewModels
{
public class MainWindowViewModel
{
public DelegateCommand<string> DoLoadCommand { set; get; }
public MainWindowViewModel()
{
DoLoadCommand = new DelegateCommand<string>(doLoadCommand, canDoLoadCommand);
}

private void doLoadCommand(string param)
{
//do something
}

private bool canDoLoadCommand(string param)
{
return true;
}
}
}

به این ترتیب حجم قابل ملاحظه‌ای از کد نویسی Attached properties مورد نیاز، به ساده‌ترین شکل ممکن، کاهش خواهد یافت.
بدیهی است این Interaction.Triggers را جهت تمام عناصر UI ایی که حداقل یک رویداد منتسب تعریف شده داشته باشند، می‌توان بکار گرفت؛ مثلا تبدیل رویداد Click یک دکمه به یک Command استاندارد:

<Button>
<i:Interaction.Triggers>
<i:EventTrigger EventName="Click">
<i:InvokeCommandAction Command="{Binding DoClick}"
CommandParameter="I am loaded!" />
</i:EventTrigger>
</i:Interaction.Triggers>
</Button>


مطالب
بررسی روش نصب و استفاده از پیش نمایش NET Core 2.2.

نسخه net core 2.2. Preview 3.، روز چهارشنبه 25 مهر، مطابق با 17 اکتبر منتشر شد. این نسخه شامل ویژگی‌های جدیدی از جمله موارد زیر می‌باشد:

  • تغییرات عمده در API 
  • Authorization Server
  • بهبود کارآیی و سرعت
  • پشتیبانی از Spatial Data برای SQL Server و SQLite
  • پشتیبانی از Cosmos DB
  • جایگزینی Bootstrap 4, Angular 6

مهمترین ویژگی مربوط به EF Core برای گروهی از برنامه نویسان، پشتیبانی از فیلدهای جغرافیایی یا همان Spatial Data می‌باشد.

نسخه‌ی net core 2.2 RTM.،  قبل از انتهای سال میلادی جاری منتشر خواهد شد و پس از آن آغاز به کار بر روی net core 3. خواهد بود. برای  نسخه‌ی net Core 3.، هدف بهبود برنامه‌های مبتنی بر Desktop و سازگاری آن با فرمت جدید csproj، اعلام شده‌است.


برای استفاده از ویژگی‌های net core 2.2. باید نسخه‌ی visual studio 2017 preview، یعنی ورژن Version 15.9.0 به بعد را نصب کنید. اگر صرفا dotnet core 2.2 را نصب کنید و از ویژوال استودیوی جاری قصد استفاده را داشته باشید، به شما پیغام می‌دهد که این نسخه قابلیت استفاده از دات نت 2.2 به بعد را ندارد.



برای تست و استفاده از net core 2.2 preview 3. مراحل زیر را طی کنید:

1- ابتدا آخرین انتشار ویژوال استودیو 2017، یعنی نسخه‌ی ‌پیش‌نمایش preview را از اینجا دریافت و نصب کنید. نسخه Enterprise را انتخاب کنید تا installer دانلود شود وشروع به نصب کند. حجم این نسخه، از نسخه‌ی اصلی کمتر می‌باشد.

                                                 پس از نصب، این نسخه را می‌توانید در کنار نسخه‌ی اصلی، همزمان بر روی سیستم داشته باشید. 

2- سپس net core 2.2. را به یکی از روش‌های زیر نصب کنید:
  • برای نصب کلی بر روی سیستم،  اینجا کلیک کنید و نسخه‌ی SDK Installer مناسب دستگاه خود را دانلود کنید (64 یا 32 بیتی).
         در صورت موفقیت آمیز بودن، صفحه‌ی پایانی را به شکل زیر خواهید دید:

  • برای استفاده‌ی از EF Core آن در پروژه جاری می‌توانید آن‌‌را از اینجا  دانلود و یا بوسیله‌ی دستور زیر نصب کنید:
Install-Package Microsoft.EntityFrameworkCore -Version 2.2.0-preview3-35497

3- پس از نصب، ویژوال استودیوی preview را از همان مسیر visual studio، اجرا کنید. یک پروژه‌ی جدید از نوع وب را ایجاد کنید و فریمورک را بر روی بالاترین مقدار آن قرار دهید؛ مثل تصویر زیر:


بعد از ایجاد پروژه، می‌توانید در solution Explorer، ارجاعات جدید را مشاهده کنید:


مطالب
استفاده از Web API در ASP.NET Web Forms
گرچه ASP.NET Web API بهمراه ASP.NET MVC بسته بندی شده و استفاده می‌شود، اما اضافه کردن آن به اپلیکیشن‌های ASP.NET Web Forms کار ساده ای است. در این مقاله مراحل لازم را بررسی می‌کنیم.

برای استفاده از Web API در یک اپلیکیشن ASP.NET Web Forms دو قدم اصلی باید برداشته شود:

  • اضافه کردن یک کنترلر Web API که از کلاس ApiController مشتق می‌شود.
  • اضافه کردن مسیرهای جدید به متد Application_Start.


یک پروژه Web Forms بسازید

ویژوال استودیو را اجرا کنید و پروژه جدیدی از نوع ASP.NET Web Forms Application ایجاد کنید.


کنترلر و مدل اپلیکیشن را ایجاد کنید

کلاس جدیدی با نام Product بسازید و خواص زیر را به آن اضافه کنید.

public class Product
{
    public int Id { get; set; }
    public string Name { get; set; }
    public decimal Price { get; set; }
    public string Category { get; set; }
}
همانطور که مشاهده می‌کنید مدل مثال جاری نمایانگر یک محصول است. حال یک کنترلر Web API به پروژه اضافه کنید. کنترلر‌های Web API درخواست‌های HTTP را به اکشن متدها نگاشت می‌کنند. در پنجره Solution Explorer روی نام پروژه کلیک راست کنید و گزینه Add, New Item را انتخاب کنید.

در دیالوگ باز شده گزینه Web را از پانل سمت چپ کلیک کنید و نوع آیتم جدید را Web API Controller Class انتخاب نمایید. نام این کنترلر را به "ProductsController" تغییر دهید و OK کنید.

کنترلر ایجاد شده شامل یک سری متد است که بصورت خودکار برای شما اضافه شده اند، آنها را حذف کنید و کد زیر را به کنترلر خود اضافه کنید.

namespace WebForms
{
    using System;
    using System.Collections.Generic;
    using System.Linq;
    using System.Net;
    using System.Net.Http;
    using System.Web.Http;

    public class ProductsController : ApiController
    {

        Product[] products = new Product[] 
        { 
            new Product { Id = 1, Name = "Tomato Soup", Category = "Groceries", Price = 1 }, 
            new Product { Id = 2, Name = "Yo-yo", Category = "Toys", Price = 3.75M }, 
            new Product { Id = 3, Name = "Hammer", Category = "Hardware", Price = 16.99M } 
        };

        public IEnumerable<Product> GetAllProducts()
        {
            return products;
        }

        public Product GetProductById(int id)
        {
            var product = products.FirstOrDefault((p) => p.Id == id);
            if (product == null)
            {
                throw new HttpResponseException(HttpStatusCode.NotFound);
            }
            return product;
        }

        public IEnumerable<Product> GetProductsByCategory(string category)
        {
            return products.Where(
                (p) => string.Equals(p.Category, category,
                    StringComparison.OrdinalIgnoreCase));
        }
    }
}
کنترلر جاری لیستی از محصولات را بصورت استاتیک در حافظه محلی نگهداری می‌کند. متدهایی هم برای دریافت لیست محصولات تعریف شده اند.


اطلاعات مسیریابی را اضافه کنید

مرحله بعدی اضافه کردن اطلاعات مسیریابی (routing) است. در مثال جاری می‌خواهیم آدرس هایی مانند "api/products/" به کنترلر Web API نگاشت شوند. فایل Global.asax را باز کنید و عبارت زیر را به بالای آن اضافه نمایید.

using System.Web.Http;
حال کد زیر را به متد Application_Start اضافه کنید.
RouteTable.Routes.MapHttpRoute(
    name: "DefaultApi",
    routeTemplate: "api/{controller}/{id}",
    defaults: new { id = System.Web.Http.RouteParameter.Optional }
    );

برای اطلاعات بیشتر درباره مسیریابی در Web API به این لینک مراجعه کنید.


دریافت اطلاعات بصورت آژاکسی در کلاینت

تا اینجا شما یک API دارید که کلاینت‌ها می‌توانند به آن دسترسی داشته باشند. حال یک صفحهHTML خواهیم ساخت که با استفاده از jQuery سرویس را فراخوانی می‌کند. صفحه Default.aspx را باز کنید و کدی که بصورت خودکار در قسمت Content تولید شده است را حذف کرده و کد زیر را به این قسمت اضافه کنید:

<%@ Page Title="Home Page" Language="C#" MasterPageFile="~/Site.Master" 
    AutoEventWireup="true" CodeBehind="Default.aspx.cs" Inherits="WebForms._Default" %>

<asp:Content ID="HeaderContent" runat="server" ContentPlaceHolderID="HeadContent">
</asp:Content>

<asp:Content ID="BodyContent" runat="server" ContentPlaceHolderID="MainContent">
    <h2>Products</h2>
    <table>
    <thead>
        <tr><th>Name</th><th>Price</th></tr>
    </thead>
    <tbody id="products">
    </tbody>
    </table>
</asp:Content>
حال در قسمت HeaderContent کتابخانه jQuery را ارجاع دهید.
<asp:Content ID="HeaderContent" runat="server" ContentPlaceHolderID="HeadContent">
    <script src="Scripts/jquery-1.7.1.min.js" type="text/javascript"></script>
</asp:Content>

همانطور که می‌بینید در مثال جاری از فایل محلی استفاده شده است اما در اپلیکیشن‌های واقعی بهتر است از CDN‌‌ها استفاده کنید.

نکته: برای ارجاع دادن اسکریپت‌ها می‌توانید بسادگی فایل مورد نظر را با drag & drop به کد خود اضافه کنید.

زیر تگ jQuery اسکریپت زیر را اضافه کنید.

<script type="text/javascript">
    function getProducts() {
        $.getJSON("api/products",
            function (data) {
                $('#products').empty(); // Clear the table body.

                // Loop through the list of products.
                $.each(data, function (key, val) {
                    // Add a table row for the product.
                    var row = '<td>' + val.Name + '</td><td>' + val.Price + '</td>';
                    $('<tr/>', { text: row })  // Append the name.
                        .appendTo($('#products'));
                });
            });
        }

        $(document).ready(getProducts);
</script>

هنگامی که سند جاری (document) بارگذاری شد این اسکریپت یک درخواست آژاکسی به آدرس "api/products/" ارسال می‌کند. سرویس ما لیستی از محصولات را با فرمت JSON بر می‌گرداند، سپس این اسکریپت لیست دریافت شده را به جدول HTML اضافه می‌کند.

اگر اپلیکیشن را اجرا کنید باید با نمایی مانند تصویر زیر مواجه شوید:

بازخوردهای دوره
حذف یک ردیف از اطلاعات به همراه پویانمایی محو شدن اطلاعات آن توسط jQuery در ASP.NET MVC
سلام. ابتدا از مطلب خوبتون تشکر میکنم . واقعا بسیار جالب و کاربردیه .
من از این مثال استفاده کردم و درست کار میکنه ولی وقتی میخوام  از کاربر تایید برای حذف بگیرم ( با استفاده از  jquery-impromptu ) یه مشکلی پیش میاد .
حالت عادی که Id مربوط به پیغاممون درست انتخاب میشه.


ولی وقتی تایید میگیرم

موس روی messageid هستش و نوشته‌ی قرمز مقدار id هستش که قطعا درست نیست.

مسلما مشکل از این خطه که id رو انتخاب میکنه

var span = $(this);
var messageid = span.attr('id').replace('row-', '');

ولی نمیدونم چجوری id رو انتخاب کنم!

اینم کدها که تایید کاربرو بهش اضافه کردم

<script type="text/javascript">
        $(function() {
            $('span[id^="row"]').click(function() {
                $.prompt("آیا برای حذف اطلاعات موجود اطمینان دارید ؟",
                    {
                        title: 'Title',
                        buttons: { "بله": true, "خیر": false },
                        focus: 2,
                        submit: function(e, v, m, f) {
                            if (!v) {
                                return;// وقتی کاربر تایید نکرد
                            } else {// وقتی کاربر تایید کرد
                                var span = $(this); 
                                var messageid = span.attr('id').replace('row-', '');
                                var tableRow = span.parent().parent();
                                $.ajax({
                                    type: "POST",
                                    url: '@postUrl',
                                    data: JSON.stringify({ id: messageid }),
                                    contentType: "application/json; charset=utf-8",
                                    dataType: "json",
                                    complete: function(xhr, status) {
                                        var data = xhr.responseText;
                                        if (xhr.status == 403) {
                                            window.location = "/login";
                                        } else if (status === 'error' || !data || data == "nok") {
                                            var noty = window.noty({ text: "خطایی رخ داده", type: 'error', layout: 'center', timeout: 2500 });
                                        } else {
                                            $(tableRow).fadeTo(600, 0, function() {
                                                $(tableRow).remove();
                                            });
                                            var noty = window.noty({ text: "پیغام حذف شد", type: 'information', layout: 'center', timeout: 2500 });
                                        }
                                    }                            
                                });

                            }

                        }                
                    });
            
        });
        });
    </script>


مطالب
آشنایی با WPF قسمت اول : ساختار سلسله مراتبی


عناصر رابط کاربری WPF با یکدیگر یک رابطه‌ی سلسله مراتبی دارند. به این رابطه، درخت منطقی یا Logical Tree می‌گویند که به توصیف ارتباط اجزای رابط کاربری می‌پردازد. نوع دیگری از درخت نیز وجود دارد که به آن درخت بصری یا Visual Tree می‌گویند. این درخت شامل عناصری است که باعث نمایش کنترل پدر می‌شوند و کنترل پدر بدون آن‌ها هیچ ظاهر نمایشی ندارد. به عنوان مثال شما یک دکمه را در نظر بگیرید. این دکمه شامل عناصری چون Border,Block Text,Content Presenter می‌شود تا بتواند به عنوان یک دکمه نمایش یابد و بدون وجود این عناصر، کنترل دکمه هیچ ظاهری ندارد و در واقع با رندر شدن کنترل‌های فرزندان، دکمه معنا پیدا می‌کند. به تصویر بالا دقت کنید که به خوبی مرز بین درخت منطقی و درخت بصری را نمایش می‌دهد. شکل سلسله مراتبی بالا از طریق کد زیر به دست آمده است:
 
<Window>
    <Grid>
        <Label Content="Label" />
        <Button Content="Button" />
    </Grid>
</Window>
درخت بصری می‌تواند به ما کمک کند تا بتوانیم بر روی عناصر تشکیل دهنده، یک کنترل قدرت عمل داشته باشیم و آن‌ها را مورد تغییر قرار دهیم.


Dependency Properties

خاصیت‌های وابستگی همان خاصیت‌ها یا property هایی هستند در ویندوزفرم با آن‌ها سر و کله می‌زدید ولی در اینجا تفاوت‌هایی با پراپرتی‌های قبلی وجود دارد که باعث ایجاد مزایای زیادی شده است.

اول اینکه
بر خلاف پراپرتی‌های ویندوز فرم که در خود فیلدهای تعیین شده همان کنترل ذخیره می‌شدند، در این روش کلید (نام پراپرتی) و مقدار آن داخل یک شیء دیکشنری قرار می‌گیرند که از شیء DependencyObject ارث بری شده است و این شیء والد یک متد با نام GetValue برای دریافت مقادیر دارد. مزیت این روش این است که بیخود و بی‌جهت مانند روش قبلی، ما فیلدهایی را تعریف نمی‌کنیم که شاید به نصف بیشتر آن‌ها، حتی نیازی نداریم. در این حالت تنها فیلدهایی از حافظه را دریافت و ذخیره می‌کنیم که واقعا به آن‌ها نیاز داریم. فیلدها یا مقادیر پیش فرض موقع ایجاد شیء در آن ذخیره می‌شوند.

دومین مزیت این روش خاصیت ارث بری مقادیر از عناصر بالاتر درخت منطقی است. موقعی که از طرف شما برای فرزندان این عنصر مقداری تعیین نشده باشد، سیستم به  سمت گره‌ها یا عناصر بالا یا والد حرکت می‌کند و اولین عنصری را که مقدارش تنظیم شده باشد، برای فرزندان در نظر می‌گیرد. به این استراتژی یافتن یک مقدار، استراتژی Resolution می‌گویند.

سومین مزیت آن وجود یک سیستم اعلان یا گزارش آنی است. در صورتی که شما یک تابع callback را برای یک پراپرتی ست نمایید، با تغییر این پراپرتی تابع معرفی شده صدا زده خواهد شد.

Value Resolution Strategy
همانطور که در بالا اشاره کردیم دریافت مقادیر یک کنترل از طریق یک استراتژی به اسم Resolution انجام می‌شود که طبق تصویر زیر از بالا به پایین بررسی می‌شود. در هر کدام از مراحل زیر اگر مقداری یافت شد، همان مقدار را انتخاب می‌کند. از متد SetValue هم برای درج مقدار استفاده می‌شود. برای مثال در مرحله‌ی سوم بررسی می‌شود که آیا کاربر برای کنترل مورد نظر مقداری را تنظیم کرده است یا خیر؛ اگر آری، پس از آن استفاده می‌کند و اگر پاسخ خیر بود، بررسی می‌کند آیا style برای آن موجود است که مقداری برایش تنظیم شده باشد یا خیر و الی آخر...

جادوی پشت صحنه

مقادیر پراپرتی‌ها در کلاسی استاتیک به اسم Dependency Property ذخیره می‌شوند که این ذخیره در حالت نام و مقدار است و مقدار آن شامل callback و مقدار پیش فرض است. شکل زیر نتیجه‌ی شکل دقیق‌تری را نسبت به قبلی در هنگام پیمایش درخت منطقی به سمت بالا، نشان می‌دهد.

نحوه‌ی تعریف یک خاصیت وابسته که باید به صورت ایستا تعریف شود به صورت زیر است و برای دریافت و درج مقدار جدید از یک پراپرتی معمولی کمک می‌گیریم:

// Dependency Property
public static readonly DependencyProperty CurrentTimeProperty = 
     DependencyProperty.Register( "CurrentTime", typeof(DateTime),
     typeof(MyClockControl), new FrameworkPropertyMetadata(DateTime.Now));
 
// .NET Property wrapper
public DateTime CurrentTime
{
    get { return (DateTime)GetValue(CurrentTimeProperty); }
    set { SetValue(CurrentTimeProperty, value); }
}
یک قانون در WPF وجود دارد و آن اینست که نام خاصیت‌های وابسته را با کلمه Property به پایان ببرید مثل CurrentTimeProperty.
در مورد خاصیت‌های وابسته و کدنویسی آن ها در مطالب آینده بیشتر بحث خواهیم کرد.

مطالب
آموزش Knockout.Js #2
در پست قبلی با مفاهیم و ویژگی‌های کلی KO آشنا شدید. KO از الگوی طراحی MVVM استفاده می‌کند. از آن جا که یکی از پیش نیاز‌های KO آشنایی اولیه با مفاهیم View و Model است نیاز به توضیح در این موارد نیست اما اگر به هر دلیلی با این مفاهیم آشنایی ندارید می‌توانید از اینجا شروع کنید. اما درباره ViewModel که کمی مفهوم متفاوتی دارد، این نکته قابل ذکر است که KO از ViewModel برای ارتباط مستقیم بین View و Model استفاده می‌کند، چیزی شبیه به منطق MVC با این تفاوت که ViewModel به جای Controller قرار خواهد گرفت.

ابتدا باید به شرح برخی مفاهیم در KO بپردازم:
»Observable(قابل مشاهده کردن تغییرات)
KO از Observable برای ردیابی و مشاهده تغییرات خواص ViewModel استفاده می‌کند. در واقع Observable دقیقا شبیه به متغیر‌ها در JavaScript عمل می‌کنند با این تفاوت که به KO اجازه می‌دهند که تغییرات این خواص را پیگیری کند و این تغییرات را به بخش‌های مرتبط View اعمال نماید. اما سوال این است که KO چگونه متوجه می‌شود که این تغییرات بر کدام قسمت در View تاثیر خواهند داشت؟ جواب این سوال در مفهوم Binding است.
»Binding
برای اتصال بخش‌های مختلف View به Observable‌ها باید از binding(مقید سازی) استفاده کنیم. بدون عملیات binding، امکان اعمال تغییرات Observable‌ها بر روی عناصر HTML امکان پذیر نیست.
برای مثال در شکل زیر یکی از خواص ViewModel را به View متناظر مقید شده است.

با کمی دقت در شکل بالا این نکته به دست می‌آید که می‌توان در یک ViewModel، فقط خواص مورد نظر را به عناصر Html مقید کرد.

دانلود فایل‌های مورد نیاز

فایل‌های مورد نیاز برای KO رو می‌توانید از اینجا دانلود نمایید و به پروژه اضافه کنید. به صورت پیش فرض فایل‌های مورد نیاز KO، در پروژه‌های MVC 4 وجود دارد و نیاز به دانلود آن‌ها نیست و شما باید فقط مراحل BundleConfig را انجام دهید.

تعریف ViewModel

برای تعریف ViewModel و پیاده سازی مراحل Observable و binding باید به صورت زیر عمل نمایید:

<html lang='en'>
<head>
<title>Hello, Knockout.js</title>
<meta charset='utf-8' />
<link rel='stylesheet' href='style.css' />
</head>
<body>
<h1>Hello, Knockout.js</h1>
<script type='text/javascript' src='knockout-2.1.0.js'>   
      <script type='text/javascript'>
             var personViewModel = {
                  firstName: "Masoud",
                  lastName: "Pakdel"
                };
                 ko.applyBindings(personViewModel);
       </script>
</script>
</body>
</html>
مشاهده می‌کنید که ابتدا یک ViewModel به نام person ایجاد کردم همراه با دو خاصیت به نام‌های firstName و lastName. تابع applyBinding برای KO بدین معنی است که این آبجکت به عنوان یک ViewModel در این صفحه مورد استفاده قرار خواهد گرفت. اما برای مشاهده تغییرات باید یک عنصر HTML را یه این ViewModel مقید(bind) کنیم.

مقید سازی عناصر HTML

برای مقید سازی عناصر HTML به ViewModel‌ها باید از data-bind attribute استفاده نماییم. برای مثال:
<p><span data-bind='text: firstName'></span>'s Shopping Cart</p>
اگر به data-bind در تگ span بالا توجه کنید خواهید دید که مقدار text در این تگ را به خاصیت firstName در viewModel این صفحه bind شده است. تا اینجا KO می‌داند که چه عنصر از DOM به کدام خاصیت از ViewModel مقید شده است اما هنوز دستور ردیابی تغییرات(Observable) را برای KO تعیین نکردیم.

چگونه خواص را Observable کنیم
در پروژه‌های WPF، فقط در صورتی تغییرات خواص یک کلاس ردیابی می‌شوند که اولا کلاس اینترفیس INotifyPropertyChanged را پیاده سازی کرده باشد ثانیا، در متد set این خواص، متد OnPropertyChanged(البته این متد می‌تواند هر نام دیگری نیز داشته باشد) صدا زده شده باشد. نکته مهم و اساسی در KO نیز همین است که برای اینکه KO بتواند تغییرات هر خاصیت را مشاهده کند حتما خواص مورد نظر  باید Observable  شوند. برای این کار کافیست به صورت عمل کنید:
var personViewModel = {
  firstName: ko.observable("Masoud"),
  lastName: ko.observable("Pakdel")
};
مزیت اصلی برای اینکه حتما خواص مورد نظرتان  Observable شوند این است که، در صورتی که مایل نباشید تغییرات یک خاصیت  بر روی View اعمال شود کافیست از دستور بالا استفاده نکنید. درست مثل اینکه هرگز مقدار آن تغییر نکرده است.

پیاده سازی متد‌های get و set
همان طور که متوجه شدید، Observable‌ها متغیر نیستند بلکه تابع هستند در نتیجه برای دستیابی به مقدار یک observable کافیست آن را بدون پارامتر ورودی صدا بزنیم و برای تغییر در مقدار آن باید همان تابع را با مقدار جدید صدا بزنیم. برای مثال:
personViewModel.firstName() // Get
personViewModel.firstName("Masoud") // Set
البته این نکته را هم متذکر شوم که در ViewModel‌های خود می‌توانید توابع سفارشی مورد نیاز را بنویسید و از آن‌ها در جای مناسب استفاده نماید(شبیه به مفاهیم Command‌ها در WPF)
مقید سازی تعاملی
اگر با WPF آشنایی دارید می‌دانید که در این گونه پروژه‌ها می‌توان رویداد‌های مورد نظر را به Command‌های خاص در ViewModel مقید کرد. در KO نیز این امر به آسانی امکان پذیر است که به آن Interactive Bindings می‌گویند. فقط کافیست در data-bind attribute  از نام رویداد استفاده نماییم. مثال:
ایتدا بک ViewModel به صورت زیر خواهیم داشت:
function PersonViewModel() {
   this.firstName = ko.observable("Masoud");
   this.lastName = ko.observable("Pakdel");
   this.clickMe= function() {
    alert("this is test!");
  };
};
تنها نکته قابل ذکر تعریف تابع سفارشی به نام clickMe است که به نوعی معادل Command مورد نظر ما در WPF است.  در عنصر HTML مورد نظر که در این جا button است باید data-binding به صورت زیر باشد:
<button data-bind='click: clickMe'>Click Me...</button>
در نتیجه بعد از کلیک بر روی button بالا تابع مورد نظر در viewModel اجرا خواهد شد.
پس به صورت خلاصه:
  • ابتدا ViewModel مورد نظر را ایجاد نمایید؛
  • سپس با استفاده از data-bind عملیات مقید سازی بین View و ViewModel را انجام دهید
  • در نهایت با استفاده از Obsevable تغییرات خواص مورد نظر را ردیابی نمایید.

ادامه دارد...