x.For<UnitOfWorkScopeBase<TModelUnitOfWork>>() .HttpContextScoped() .Use<PerThreadUnitOfWorkScope<TModelUnitOfWork>>(); x.For<UnitOfWorkScopeBase<TModelUnitOfWork>>() .HybridHttpOrThreadLocalScoped() .Use<PerThreadUnitOfWorkScope<TUnitOfWork>>();
شبیه این روند
private readonly IUnitOfWork _uow; private readonly DbSet<Student> _student; public StudentService(IUnitOfWork uow) { _uow = uow; _uow.CheckArgumentIsNull(nameof(_uow)); _student = _uow.Set<Student>(); }
الگوی Service Locator
مروری بر نحوهی توزیع برنامههای Blazor بر روی IIS
1- پیش از هر کاری باید مطابق نگارش ASP.NET Core در حال استفاده (که به عنوان هاست Blazor Server و یا ارائه دهندهی قسمت Web API برنامهی سمت کلاینت WASM مطرح است)، بستهی NET Core hosting bundle. را نصب کرد که عموما تحت عنوان «Hosting Bundle Installer» قابل دریافت است.
نکتهی مهم: همانند تمام نگارشهای دات نت، در اینجا نیز باید Hosting Bundle را پس از نصب IIS، بر روی سیستم نصب کرد. اگر این ترتیب تغییر کند، یکبار دیگر نصاب آنرا اجرا کرده و گزینهی ترمیم نصب را انتخاب کنید تا یکپارچگی آن با IIS صورت گیرد.
2- نیاز است برنامهی خود را اصطلاحا publish کرد تا به همراه فایلهای نهایی قابل کپی باشد که در پوشهای توسط IIS هاست خواهند شد. برای اینکار اگر از نگارش کامل ویژوال استودیو استفاده میکنید، فقط کافی است بر روی پروژهی مدنظر کلیک راست کرده و از منوی باز شده، گزینهی publish را انتخاب کنید و مراحل آنرا طی نمائید و یا این مراحل را میتوان توسط دستور خط فرمان زیر نیز خلاصه کرد که وابستگی خاصی، به IDE ویژهای ندارد و چند سکویی است:
dotnet publish -o "c:\dir1\dir2" -c Release
و یا اگر فقط دستور dotnet publish -c Release را در ریشهی پروژه اجرا کنیم، خروجی نهایی را در پوشهی bin\Release\net5.0\publish میتوان مشاهده کرد که به همراه یک web.config مخصوص برنامههای blazor هم هست و در آن mime typeهای متناظری، به همراه URL rewriting مناسب برنامههای تک صفحهای وب از پیش تنظیم شدهاست. بنابراین در اینجا نصب ماژول URL rewrite بر روی IIS نیز الزامی است.
3- در اینجا نیز همانند تنظیمات برنامههای ASP.NET Core، باید application pool منتسب به برنامه را ویرایش کرده و NET Clr Version. آنرا بر روی No Managed Code قرار داد.
روش فعالسازی توزیع مبتنی بر فشرده سازی Brotli در IIS
در حین عملیات publish استاندارد، به صورت پیشفرض از تمام فایلها، سه نسخهی اصلی، gz شده (gzip) و یا br شده (فشرده سازی Brotli که فایلهای کم حجمتری را نسبت به gz ارائه میدهد) نیز تهیه میشوند که بسته به نوع مرورگر و پشتیبانی آن از روشهای مختلف فشرده سازی، یکی از آنها در اختیار کلاینت قرار خواهد گرفت که به این صورت کاربران، تجربهی دریافت کم حجمتر و سریعتری را خواهند داشت.
باید دقت داشت Web.config ای که به همراه دستور dotnet publish ایجاد میشود، روش توزیع پیشفرض فایلهای br. تولیدی را ندارد. برای اینکار نیاز است تنظیمات این فایل web.config توصیه شدهی توسط تیم Blazor را به web.config خود اضافه کرد تا در نهایت حجم دریافتی از سرور به شدت کاهش یابد.
یک نکته: اگر میخواهید فایل web.config سفارشی خودتان را داشته باشید، نمونهای از آنرا در ریشهی پروژه قرار داده و سپس فایل csproj را به نحو زیر ویرایش کنید تا از آن در حین publish استفاده کند:
<PropertyGroup> <PublishIISAssets>true</PublishIISAssets> </PropertyGroup>
در حین publish برنامههای Blazor WASM کار IL trimming نیز انجام میشود
برای کاهش حجم نهایی برنامههای Blazor WASM، در حین publish در حالت release، کار IL Trimming نیز به صورت خودکار انجام میشود تا کدهای IL ای که در برنامه نقش نداشتهاند و مستقیما در جائی استفاده نشدهاند، به صورت خودکار حذف شوند و به این ترتیب حجم ارائهی نهایی به شدت کاهش یابد.
فقط باید دقت داشت که در این حالت اگر عملیات پویایی مانند reflection در کدهای شما صورت میگیرد، به علت نداشتن ارجاع استاتیکی به منابع مورد استفاده، در زمان اجرا با مشکل مواجه خواهد شد. اگر میخواهید اخطارهایی را در این زمینه مشاهده کنید، گزینهی زیر را به فایل csproj اضافه نمائید:
<SuppressTrimAnalysisWarnings>false</SuppressTrimAnalysisWarnings>
حذف مباحث بومی سازی در صورت عدم نیاز
اگر در برنامهی خود از مباحث time-zones استفاده نمیکنید، میتوانید با غیرفعال کردن آن در فایل csproj، حداقل 100 کیلوبایت از حجم برنامهی نهایی را کاهش دهید:
<BlazorEnableTimeZoneSupport>false</BlazorEnableTimeZoneSupport>
<InvariantGlobalization>true</InvariantGlobalization>
Roslyn #5
همانطور که از قسمت قبل بهخاطر دارید، برای دسترسی به اطلاعات semantics، نیاز به یک context مناسب که همان Compilation API است، میباشد. این context دارای اطلاعاتی مانند دسترسی به تمام نوعهای تعریف شدهی توسط کاربر و متادیتاهای ارجاعی، مانند کلاسهای پایهی دات نت فریمورک است. بنابراین پس از ایجاد وهلهای از Compilation API، کار با فراخوانی متد GetSemanticModel آن ادامه مییابد. در ادامه با مثالهایی، کاربرد این متد را بررسی خواهیم کرد.
ساختار جدید Optional
خروجیهای تعدادی از متدهای Roslyn با ساختار جدیدی به نام Optional ارائه میشوند:
public struct Optional<T> { public bool HasValue { get; } public T Value { get; } }
دریافت مقادیر ثابت Literals
فرض کنید میخواهیم مقدار ثابت ; int x = 42 را دریافت کنیم. برای اینکار ابتدا باید syntax tree آن تشکیل شود و سپس نیاز به یک سری حلقه و if و else و همچنین بررسی نال بودن بسیاری از موارد است تا به نود مقدار ثابت 42 برسیم. سپس متد GetConstantValue مربوط به GetSemanticModel را بر روی آن فراخوانی میکنیم تا به مقدار واقعی آن که ممکن است در اثر محاسبات جاری تغییر کرده باشد، برسیم.
اما روش بهتر و توصیه شده، استفاده از CSharpSyntaxWalker است که در انتهای قسمت سوم معرفی شد:
class ConsoleWriteLineWalker : CSharpSyntaxWalker { public ConsoleWriteLineWalker() { Arguments = new List<ExpressionSyntax>(); } public List<ExpressionSyntax> Arguments { get; } public override void VisitInvocationExpression(InvocationExpressionSyntax node) { var member = node.Expression as MemberAccessExpressionSyntax; var type = member?.Expression as IdentifierNameSyntax; if (type != null && type.Identifier.Text == "Console" && member.Name.Identifier.Text == "WriteLine") { if (node.ArgumentList.Arguments.Count == 1) { var arg = node.ArgumentList.Arguments.Single().Expression; Arguments.Add(arg); return; } } base.VisitInvocationExpression(node); } }
در ادامه نحوهی استفادهی از این SyntaxWalker را ملاحظه میکنید. در اینجا ابتدا سورس کدی حاوی یک سری Console.WriteLine که دارای تک آرگومانهای ثابتی هستند، تبدیل به syntax tree میشود. سپس از روی آن CSharpCompilation تولید میگردد تا بتوان به اطلاعات semantics دسترسی یافت:
static void getConstantValue() { // Get the syntax tree. var code = @" using System; class Foo { void Bar(int x) { Console.WriteLine(3.14); Console.WriteLine(""qux""); Console.WriteLine('c'); Console.WriteLine(null); Console.WriteLine(x * 2 + 1); } } "; var tree = CSharpSyntaxTree.ParseText(code); var root = tree.GetRoot(); // Get the semantic model from the compilation. var mscorlib = MetadataReference.CreateFromFile(typeof(object).Assembly.Location); var comp = CSharpCompilation.Create("Demo").AddSyntaxTrees(tree).AddReferences(mscorlib); var model = comp.GetSemanticModel(tree); // Traverse the tree. var walker = new ConsoleWriteLineWalker(); walker.Visit(root); // Analyze the constant argument (if any). foreach (var arg in walker.Arguments) { var val = model.GetConstantValue(arg); if (val.HasValue) { Console.WriteLine(arg + " has constant value " + (val.Value ?? "null") + " of type " + (val.Value?.GetType() ?? typeof(object))); } else { Console.WriteLine(arg + " has no constant value"); } } }
خروجی نمایش داده شدهی توسط برنامه به صورت ذیل است:
3.14 has constant value 3.14 of type System.Double "qux" has constant value qux of type System.String 'c' has constant value c of type System.Char null has constant value null of type System.Object x * 2 + 1 has no constant value
درک مفهوم Symbols
اینترفیس ISymbol در Roslyn، ریشهی تمام Symbolهای مختلف مدل سازی شدهی در آن است که تعدادی از آنها را در تصویر ذیل مشاهده میکنید:
API کار با Symbols بسیار شبیه به API کار با Reflection است با این تفاوت که در زمان آنالیز کدها رخ میدهد و نه در زمان اجرای برنامه. همچنین در Symbols API امکان دسترسی به اطلاعاتی مانند locals, labels و امثال آن نیز وجود دارد که با استفاده از Reflection زمان اجرای برنامه قابل دسترسی نیستند. برای مثال فضاهای نام در Reflection صرفا به صورت رشتهای، با دات جدا شده از نوعهای آنالیز شدهی توسط آن است؛ اما در اینجا مطابق تصویر فوق، یک اینترفیس مجزای خاص خود را دارد. جهت سهولت کار کردن با Symbols، الگوی Visitor با معرفی کلاس پایهی SymbolVisitor نیز پیش بینی شدهاست.
static void workingWithSymbols() { // Get the syntax tree. var code = @" using System; class Foo { void Bar(int x) { // #insideBar } } class Qux { protected int Baz { get; set; } } "; var tree = CSharpSyntaxTree.ParseText(code); var root = tree.GetRoot(); // Get the semantic model from the compilation. var mscorlib = MetadataReference.CreateFromFile(typeof(object).Assembly.Location); var comp = CSharpCompilation.Create("Demo").AddSyntaxTrees(tree).AddReferences(mscorlib); var model = comp.GetSemanticModel(tree); // Traverse enclosing symbol hierarchy. var cursor = code.IndexOf("#insideBar"); var barSymbol = model.GetEnclosingSymbol(cursor); for (var symbol = barSymbol; symbol != null; symbol = symbol.ContainingSymbol) { Console.WriteLine(symbol); } // Analyze accessibility of Baz inside Bar. var bazProp = ((CompilationUnitSyntax)root) .Members.OfType<ClassDeclarationSyntax>() .Single(m => m.Identifier.Text == "Qux") .Members.OfType<PropertyDeclarationSyntax>() .Single(); var bazSymbol = model.GetDeclaredSymbol(bazProp); var canAccess = model.IsAccessible(cursor, bazSymbol); }
Foo.Bar(int) Foo <global namespace> Demo.exe Demo, Version=0.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=null
همچنین در ادامهی کد، توسط متد IsAccessible قصد داریم بررسی کنیم آیا Symbol قرار گرفته در محل کرسر، دسترسی به خاصیت protected کلاس Qux را دارد یا خیر؟ که پاسخ آن خیر است.
آشنایی با Binding symbols
یکی از مراحل کامپایل کد، binding نام دارد و در این مرحله است که اطلاعات Symbolic هر نود از Syntax tree دریافت میشود. برای مثال در اینجا مشخص میشود که این x، آیا یک متغیر محلی است، یا یک فیلد و یا یک خاصیت؟
مثال ذیل بسیار شبیه است به مثال getConstantValue ابتدای بحث، با این تفاوت که در حلقهی آخر کار از متد GetSymbolInfo استفاده شدهاست:
static void bindingSymbols() { // Get the syntax tree. var code = @" using System; class Foo { private int y; void Bar(int x) { Console.WriteLine(x); Console.WriteLine(y); int z = 42; Console.WriteLine(z); Console.WriteLine(a); } }"; var tree = CSharpSyntaxTree.ParseText(code); var root = tree.GetRoot(); // Get the semantic model from the compilation. var mscorlib = MetadataReference.CreateFromFile(typeof(object).Assembly.Location); var comp = CSharpCompilation.Create("Demo").AddSyntaxTrees(tree).AddReferences(mscorlib); var model = comp.GetSemanticModel(tree); // Traverse the tree. var walker = new ConsoleWriteLineWalker(); walker.Visit(root); // Bind the arguments. foreach (var arg in walker.Arguments) { var symbol = model.GetSymbolInfo(arg); if (symbol.Symbol != null) { Console.WriteLine(arg + " is bound to " + symbol.Symbol + " of type " + symbol.Symbol.Kind); } else { Console.WriteLine(arg + " could not be bound"); } } }
x is bound to int of type Parameter y is bound to Foo.y of type Field z is bound to z of type Local a could not be bound
- استفاده همزمان از jQuery و ASP.NET AJAX UpdatePanel | مصطفی دیندار | anotherdeveloper.net
- تناقضات و نقایص طرح اداره صدا و سیما | www.ictna.ir
- گزارشی از وضعیت آموزشگاههای خصوصی IT در کشور | www.ictna.ir
- Auditing in SQL server | Alpesh Patel | beyondrelational.com
- SharpDevelop 4.2 و ساده سازی ایجاد خواص | community.sharpdevelop.net
- حجم بانک اطلاعاتی مدل در نگارشهای مختلف اس کیوال سرور | blogs.msdn.com
- حجم دات نت 4.5، 40 درصد کاهش یافته است | channel9.msdn.com
- کتاب رایگان Getting Results the Agile Way | blogs.msdn.com
- نمونهای از کاربرد دات نت Micro Framework | 10rem.net
NET Core 1.1.1. منتشر شد.
.NET Core 1.1.1
was released today. Both releases include reliability updates to
improve the quality of .NET Core. You can download the .NET Core Runtime
releases via our .NET Core Runtimes download page. If you are looking for the .NET Core SDK, to get the latest tools, try the .NET Core SDK download page.
فراخوانی Web API از طریق مرورگر
با فشردن کلید F5، پروژه را اجرا کنید. شکل ذیل ظاهر میشود.
صفحه ای که ظاهر میشود، یک View است که توسط HomeController و متد Index آن برگشت داده شده است. برای فراخوانی متدهای موجود در کلاس Controller مثال قسمت قبل که مربوط به Web API است، باید به یکی از آدرسهای اشاره شده در قسمت قبل برویم. به عنوان مثال، برای به دست آوردن لیست تمامی محصولات، به آدرس http://localhost:xxxx/api/products بروید. xxxx، شمارهی پورتی است که Web Server داخلی Visual Studio در هنگام اجرای پروژه به آن اختصاص میدهد. آن را نسبت به پروژهی خود تغییر دهید.
نتیجهی دریافتی بستگی به نوع مرورگری دارد که استفاده میکنید. Internet Explorer از شما در مورد باز کردن یا ذخیرهی فایلی با نام products پرسش میکند (شکل ذیل).
محتوای فایل، بدنهی پاسخ دریافتی است. اگر این فایل را باز کنید، خواهید دید که که محتوای آن، لیستی از محصولات با فرمت JSON مانند ذیل است.
[{"Id":1,"Name":"Tomato soup","Category":"Groceries","Price":1.39},{"Id":2,"Name": "Yo-yo","Category":"Toys","Price":3.75},{"Id":3,"Name":"Hammer","Category": "Hardware","Price":16.99}]
دلیل تفاوت در نتیجهی دریافتی این است که مرورگر Internet Explorer و Firefox، هر یک مقدار متفاوتی را در هدر Accept درخواست، ارسال میکنند. بنابراین، Web API نیز مقدار متفاوتی را در پاسخ برگشت میدهد.
حال به آدرسهای ذیل بروید:
http://localhost:xxxx/api/products/1
http://localhost:xxxx/api/products?category=hardware
اولین آدرس، باید محصولی با مشخصهی 1 را برگشت دهد و دومین آدرس، لیستی از تمامی محصولاتی که در دستهی hardware قرار دارند را برگشت میدهد (در مثال ما فقط یک آیتم این شرط را دارد).
نکته: در صورتی که در هنگام فراخوانی هر یک از متدهای Web API با خطای ذیل مواجه شدید، دستور [("AcceptVerbs("GET", "POST] را به ابتدای متدها اضافه کنید.
The requested resource does not support http method 'GET'
فراخوانی Web API با استفاده از کتابخانهی jQuery
در قسمت قبل، متدهای Web API را مستقیماً از طریق وارد کردن آدرس آنها در نوار آدرس مرورگر فراخوانی کردیم. اما در اکثر اوقات، این متدها با روشهای برنامه نویسی توسط یک Client فراخوانی میشوند. اجازه بدهید Clientیی ایجاد کنیم که با استفاده از jQuery، متدهای ما را فراخوانی میکند.
در Solution Explorer، از پوشهی Views و سپس Home، فایل Index.cshtml را باز کنید.
تمامی محتویات این View را حذف و کدهای ذیل را در آن قرار دهید.
<!DOCTYPE html> <html> <head> <title>ASP.NET Web API</title> <script src="../../Scripts/jquery-1.7.2.min.js" type="text/javascript"></script> </head> <body> <div> <h1>All Products</h1> <ul id='products' /> </div> <div> <label for="prodId">ID:</label> <input type="text" id="prodId" size="5"/> <input type="button" value="Search" onclick="find();" /> <p id="product" /> </div> </body> </html>
بازیابی لیستی از محصولات
برای بازیابی لیستی از محصولات، فقط کافی است تا یک درخواست از نوع GET به آدرس "/api/products" بفرستید. این کار با jQuery به صورت ذیل انجام میشود.
<script type="text/javascript"> $(document).ready(function () { // Send an AJAX request $.getJSON("api/products/", function (data) { // On success, 'data' contains a list of products. $.each(data, function (key, val) { // Format the text to display. var str = val.Name + ': $' + val.Price; // Add a list item for the product. $('<li/>', { html: str }) .appendTo($('#products')); }); }); }); </script>
متد getJSON، یک درخواست AJAX از نوع GET را ارسال میکند و پاسخ دریافتی آن نیز با فرمت JSON خواهد بود. دومین پارامتر متد getJSON، یک callback است که پس از دریافت موفقیت آمیز پاسخ اجرا میشود.
بازیابی یک محصول با استفاده از مشخصهی آن
برای بازیابی یک محصول با استفاده از مشخصهی آن، یک درخواست از نوع GET به آدرس "api/products/id/" ارسال کنید. id، مشخصهی محصول است. کد ذیل را در ادامهی کد قبل و پیش از تگ <script/> قرار دهید.
function find() { var id = $('#prodId').val(); $.getJSON("api/products/" + id, function (data) { var str = data.Name + ': $' + data.Price; $('#product').html(str); }) .fail( function (jqXHR, textStatus, err) { $('#product').html('Error: ' + err); }); }
باز هم از متد getJSON استفاده کردیم، اما این بار مقدار id برای آدرس از یک Text Box خوانده و آدرس ایجاد میشود. پاسخ دریافتی، یک محصول در قالب JSON است.
اجرای پروژه
پروژه را با فشردن کلید F5 اجرا کنید. پس از نمایش فرم، تمامی محصولات بر روی صفحه نمایش داده میشوند. عدد 1 را وارد و بر روی دکمهی Search کلیک کنید، محصولی که مشخصهی آن 1 است نمایش داده میشود (شکل ذیل).
اگر مشخصه ای را وارد کنید که وجود ندارد، خطای 404 با مضمون "Error: Not Found" بر روی صفحه نمایش داده میشود و در صورتی که به جای عدد، عبارتی غیر عددی وارد کنید، خطای 400 با مضمون: "Error: Bad Request" نمایش داده میشود. در Web API، تمامی پاسخها باید در قالب کدهای وضعیت HTTP باشند (شکل ذیل). این یکی از اصول اساسی کار با وب سرویسها است. وفادار ماندن به مفاهیم پایهی وب، دید بهتری در مورد اتفاقاتی که میافتد به شما میدهد.
در قسمت بعد با مفهوم مسیریابی در ASP.NET Web API آشنا میشوید.
در قسمت اول با مفاهیم اولیه Class و Object آشنا شدیم.
Messages and Methods
Objectها باید مانند ماشینهایی تلقی شوند که عملیات موجود در واسط عمومی خود را برای افرادی که درخواست مناسبی ارسال کنند، اجرا خواهند کرد. با توجه به اینکه یک object از استفاده کننده خود مستقل است و وابستگی به او ندارد و همچنین توجه به ساختار نحوی (syntax) برخی از زبانهای شیء گرای جدید، عبارت «sending a message» برای توصیف اجرای رفتاری از مجموعه رفتارهای object، استفاده میشود.
به محض اینکه پیغامی (Message) به سمت object ارسال شود، ابتدا باید تصمیم بگیرد که این پیغام ارسالی را درک میکند. فرض کنیم این پیغام قابل درک است. در این صورت object مورد نظر، همزمان با نگاشت پیغام به یک فراخوانی تابع (function call)، خود را به صورت ضمنی به عنوان اولین آرگومان ارسال میکند. تصمیم گرفتن در رابطه با قابل درک بودن یک پیغام، در زبانهای مفسری در زمان اجرا و در زبانهای کامپایلری در زمان کامپایل، انجام میگرد.
نام (یا prototype) رفتار یک وهله، Message (پیغام) نامیده میشود. بسیاری از زبانهای شیء گرا مفهموم Overloaded Functions Or Operators را پشتیبانی میکنند. در این صورت میتوان در سیستم دو تابعی داشت که با نام یکسان، یا انواع مختلف آرگومان (intraclass overloading) داشته باشند یا در کلاسهای مختلفی (interclass overloading) قرار گیرند.
ممکن است کلاس ساعت زنگدار، دو پیغام set_time که یکی از آنها با دو آرگومان از نوع عدد صحیح و دیگری یک آرگومان رشتهای است داشته باشد.
void AlarmClock::set_time(int hours, int minutes); void AlarmClock::set_time(String time);
در مقابل، کلاس ساعت زنگدار و کلاس ساعت مچی هر دو messageای به نام set_time با دو آرگومان از نوع عدد صحیح دارند.
void AlarmClock::set_time(int hours, int minutes); void Watch::set_time(int hours, int minutes);
باید توجه کنید که یک پیغام، شامل نام تابع، انواع آرگومان، نوع بازگشتی و کلاسی که پیغام به آن متصل است، میباشد. این اطلاعاتی که مطرح شد، بخش اصلی چیزی است که کاربر یک کلاس نیاز دارد در مورد آنها آگاهی داشته باشد.
در برخی از زبانها و یا سیستمها، اطلاعات دیگری مانند: انواع استثناءهایی که از سمت پیغام پرتاب میشوند تا اطلاعات همزمانی (پیغام به صورت همزمان است یا ناهمزمان) را برای استفاده کننده مهیا کنند. از طرفی پیاده سازی کنندگان یک کلاس باید از پیاده سازی پیغام آگاه باشند. جزئیات پیاده سازی یک پیغام -کدی که پیغام را پیاده سازی میکند- Method (متد) نامیده میشود. آنگاه که نخ (thread) کنترل درون متد باشد، برای مشخص کردن اینکه پیغام رسیده برای کدام وهله ارسال شدهاست، ارجاعی به وهله مورد نظر و به عنوان اولین آرگومان، به صورت ضمنی ارسال میشود. این آرگومان ضمنی، در بیشتر زبانها Self Object نامیده میشود (در سی پلاس پلاس this object نام دارد). در نهایت، مجموعه پیغامهایی که یک وهله میتواند به آنها پاسخ دهد، Protocol (قرارداد) نام دارد.
دو پیغام خاصی که کلاسها یا وهلهها میتوانند به آنها پاسخ دهند، اولی که استفاده کنندگان کلاس برای ساخت وهلهها از آن استفاده میکنند، Constructor (سازنده) نام دارد. هر کلاسی میتواند سازندههای متعددی داشته باشد که هر کدام مجموعه پارامترهای مختلفی را برای مقدار دهی اولیه میپذیرند. دومین پیغام، عملیاتی است که وهله را قبل از حذف از سیستم، پاک سازی میکند. این عملیات، Destructor (تخریب کننده) نام دارد. بیشتر زبانهای شیء گرا، برای هر کلاس تنها یک تخریب کننده دارند. این پیغامها را به عنوان مکانیزم مقدار دهی اولیه و پاک سازی در پارادایم شیء گرا در نظر بگیرید.
قاعده شهودی 2.2
استفاده کنندگان از کلاس باید به واسط عمومی آن وابسته باشند، اما یک کلاس نباید به استفاده کنندگان خود، وابسته باشد. (Users of a class must be dependent on its public interface, but a class should not be dependent on its users)
منطق پشت این قاعده، یکی از شکلهای قابلیت استفاده مجدد (resuability) میباشد. یک ساعت زنگدار ممکن است توسط شخصی در اتاق خواب او استفاده شود. واضح است که شخص مورد نظر به واسط عمومی ساعت زنگدار وابسته میباشد. به هر حال، ساعت زنگدار نباید به شخصی وابسته باشد. اگر ساعت زنگدار به شخصی وابسته باشد، بدون مهیا کردن یک شخص، نمیتوان از آن برای ساخت یک TimeLockSafe استفاده کرد. این وابستگیها برای مواقعیکه میخواهیم امکان این را داشته باشیم تا کلاس ساعت زنگدار را از دامین (domain) خود خارج کرده و در دامین دیگری، بدون وابستگی هایش مورد استفاده قرار دهیم، نامطلوب هستند.
شکل 2.4 The Use Of Alarm Clocks
قاعده شهودی 2.3
تعداد پیغامهای موجود در قرارداد یک کلاس را کمینه سازید. (Minimize the number of messages in the protocol of a class)
چندین سال قبل، مطلبی منتشر شد که کاملا متضاد این قاعده شهودی میباشد. طبق آن، پیاده سازی کننده یک کلاس میتواند یکسری عملیات را با فرض اینکه در آینده مورد استفاده قرار گیرند، برای آن در نظر بگیرد. ایراد این کار چیست؟ اگر شما از این قاعده پیروی کنید، حتما کلاس LinkedList من، توجه شما را جلب خواهد کرد؛ این کلاس در واسط عمومی خود 4000 عملیات را دارد. فرض کنید قصد ادغام دو وهله از این کلاس را داشته باشید. در این صورت حتما فرض شما این است که عملیاتی تحت عنوان merge در این کلاس تعبیه شده است. بعد از جستجوی بین این تعداد عملیات، در نهایت این عملیات خاص را پیدا نخواهید کرد. چراکه این عملیات متأسفانه به صورت یک overloaded plus operator پیاده سازی شده است. مشکل اصلی واسط عمومی با تعداد زیادی عملیات این است که فرآیند یافتن عملیات مورد نظرمان را خیلی سخت یا حتی ناممکن خواهد کرد و مشکلی جدی برای قابلیت استفاده مجدد تلقی میشود.
با کمینه نگه داشتن تعداد عملیات واسط عمومی، سیستم، قابل فهمتر و همچنین مولفههای (components) آن به راحتی قابل استفاده مجدد خواهند بود.
قاعده شهودی 2.4
پیاده سازی یک واسط عمومی یکسان کمینه برای همه کلاسها (Implement a minimal public interface that all classes understand [e.g., operations such as copy (deep versus shallow), equality testing, pretty printing, parsing from an ASCII description, etc.].)
مهیا کردن یک واسط عمومی مشترک کمینه برای کلاسهایی که توسط یک توسعه دهنده پیاده سازی شده و قرار است توسط توسعه دهندگان دیگر مورد استفاده قرار گیرد، خیلی مفید خواهد بود. این واسط عمومی، حداقل عاملیتی را که به طور منطقی از هر کلاس میشود انتظار داشت، مهیا خواهد ساخت. واسطی که میتواند از آن به عنوان مبنای یادگیری درباره رفتارهای کلاسها در پایه نرم افزاری با قابلیت استفاده مجدد، بهره برد.
به عنوان مثال کلاس Object در دات نت به عنوان کلاس پایه ضمنی با یکسری از متدهای عمومی (برای مثال ToString)، نشان دهنده تعریف یک واسط عمومی مشترک برای همه کلاسها در این فریمورک، میباشد.
public class Object { public Object(); public static bool Equals(Object objA, Object objB){...} public static bool ReferenceEquals(Object objA, Object objB){...} public virtual bool Equals(Object obj){...} public virtual int GetHashCode(){...} public Type GetType(){...} public virtual string ToString(){...} protected Object MemberwiseClone(){...} }
قاعده شهودی 2.5
جزئیات پیاده سازی، مانند توابع خصوصی common-code ( توابعی که کد مشترک سایر متدهای کلاس را در بدنه خود دارند) را در واسط عمومی یک کلاس قرار ندهید. (Do not put implementation details such as common-code private functions into the public interface of a class)
این قاعده برای کاهش پیچیدگی واسط عمومی کلاس برای استفاده کنندگان آن، طراحی شده است. ایده اصلی این است که استفاده کنندگان کلاس تمایلی ندارند به اعضایی دسترسی داشته باشند که از آنها استفاده نخواهند کرد؛ این اعضا باید به صورت خصوصی در کلاس قرار داده شوند. این توابع خصوصی common-code، زمانیکه متدهای یک کلاس، کد مشترکی را داشته باشند، ایجاد خواهند شد. قرار دادن این کد مشترک در یک متد، معمولا روش مناسبی میباشد. نکته قابل توجه این است که این متد، عملیات جدیدی نمیباشد؛ بله جزئیات پیاده سازی دو عملیات دیگر از کلاس را ساده کرده است.
شکل 2.5 Example of a common-code private function
مثال واقعی
فرض کنید در شکل بالا، کلاس X معادل یک LinkedList کلاس، f1و f2 به عنوان توابع insert و remove و تابع f به عنوان تابع common-code که عملیات یافتن آدرس را برای درج و حذف انجام میدهد، میباشند.
قاعده شهودی 2.6
واسط عمومی کلاس را با اقلامی که یا استفاده کنندگان از کلاس توانایی استفاده از آن را نداشته و یا تمایلی به استفاده از آنها ندارند، آمیخته نکنید. (Do not clutter the public interface of a class with items that users of that class are not able to use or are not interested in using )
این قاعده شهودی با قاعده قبلی که با قرار دادن تابع common-code در واسط عمومی کلاس، فقط باعث در هم ریختن واسط عمومی شده بود، مرتبط میباشد. در برخی از زبانها مانند C++، برای مثال این امکان وجود دارد که سازنده یک کلاس انتزاعی (abstract) را در واسط عمومی آن قرار دهید؛ حتی با وجود اینکه در زمان استفاده از آن سازنده با خطای نحوی روبرو خواهید شد. این قاعده شهودی کلی، برای کاهش این مشکلات در نظر گرفته شده است.
یکی کردن اسمبلیهای یک پروژهی WPF
- یک try/catch در قسمت بارگذاری اسمبلی قرار دهید تا بهتر منبع مشکل را شناسایی کنید. یک مثال
- شخص دیگری در اینجا گزارش داده اگر Generate serialization assembly در قسمت تنظیمات پروژه، ذیل Build > Output فعال است، باید خاموش شود تا پروژه کرش نکند.
- اگر نوع اسمبلی، PCL است (Portable Class Library)، باز هم روش Assembly.Load به نحوی که در مطلب ذکر شده کار نمیکند و باید به صورت ذیل اصلاح شود:
private static Assembly loadEmbeddedAssembly(string name) { if (name.EndsWith("Retargetable=Yes")) { return Assembly.Load(new AssemblyName(name)); } // Rest of your code //... }
[MethodImpl(MethodImplOptions.NoOptimization)]