نظرات مطالب
EF Code First #4
سلام و بسیار ممنون.
مفهومی به نام «Migrations» در EF 4.3 ارائه شده است . آیا این EF 4.3 توسط دات نت 4 پشتیبانی میشود؟
چون در زمینه ی وب ، هاست ها بیشتر از NET 4. را پشتیبانی نمیکنند.
مطالب
پَرباد - آموزش پیاده‌سازی پرداخت آنلاین در دات نت - آموزش پیشرفته
در قسمت قبل، با تنظیمات پَرباد آشنا شدیم. در این مقاله قصد داریم سایر امکانات قابل استفاده را آموزش دهیم.

آنچه شما در این مقاله یاد خواهید گرفت:

  • ایجاد صورت حساب پرداخت با استفاده از InvoiceBuilder
  • درگاه مجازی
  • استفاده از پروکسی
  • توکن پرداخت
  • تزریق وابستگی
  • Logging


ایجاد صورت حساب با استفاده از InvoiceBuilder

InvoiceBuilder به شما کمک می‌کند تا یک صورت حساب را جهت پرداخت آماده کنید.
مثال زیر را در نظر بگیرید:
var result = _onlinePayment.Request(Gateways.Mellat, 123, 25000, "http://www.mywebsite.com/foo/bar/");
همانطور که مشخص است، در این مثال یک صورت حساب با شماره رهگیری ۱۲۳ به مبلغ ۲۵۰۰۰ با یک آدرس بازگشتی به درگاه بانک ملت درخواست داده می‌شود.

اما همین دستور را با کمک InvoiceBuilder نیز می‌توان ایجاد کرد.
نمونه مثال بالا با استفاده از InvoiceBuilder
var result = _onlinePayment.Request(invoice =>
{
    invoice
          .SetTrackingNumber(123)
          .SetAmount(25000)
          .SetCallbackUrl("http://www.mywebsite.com/foo/bar/")
          .UseGateway(Gateways.Mellat);
});

مسلما استفاده از روش اول ساده‌تر به نظر می‌رسد. اما InvoiceBuilder امکانات دیگری را نیز به شما جهت ایجاد یک صورت حساب می‌دهد. در واقع InvoiceBuilder ایجاد یک صورت حساب را به هر روشی که در نظر داشته باشید برای شما میسر می‌کند و همچنین قابل توسعه در اپلیکیشن شما توسط خودتان است.

در زیر نمونه‌هایی از کارایی آن را بررسی می‌کنیم.

  • تولید اتوماتیک کد رهگیری به صورت افزایشی
  • تولید اتوماتیک کد رهگیری به صورت تصادفی
  • ایجاد یک تولید کننده کد رهگیری توسط شما
  • صورت حساب سفارشی برای امکانات اختصاصی درگاه‌های بانکی

تولید اتوماتیک کد رهگیری به صورت افزایشی

در این روش، کد رهگیری (TrackingNumber) که مورد نیاز درگاه‌های بانکی است، به صورت اتوماتیک در هنگام ایجاد درخواست پرداخت، توسط پَرباد تولید می‌شود.
var result = _onlinePayment.Request(invoice =>
{
    invoice
          .UseAutoIncrementTrackingNumber()
          .SetAmount(25000)
          .SetCallbackUrl("http://www.mywebsite.com/foo/bar/")
          .UseGateway(Gateways.Mellat);
});
کد تولید شده، به صورت افزایشی است. در واقع در هر درخواست پرداخت جدید، یک کد رهگیری تولید می‌شود که یک واحد از کد تولید شده‌ی قبلی بیشتر است. 

شما همچنین می‌توانید مقدار اولیه این عدد را جهت شروع تولید، در پارامتر متد تعیین کنید. این مقدار همچنین در قسمت تنظیمات پَرباد نیز توسط متد ConfigureAutoTrackingNumber قابل تنظیم است.

تولید اتوماتیک کد رهگیری به صورت تصادفی

var result = _onlinePayment.Request(invoice =>
{
    invoice
          .UseAutoRandomTrackingNumber()
          .SetAmount(25000)
          .SetCallbackUrl("http://www.mywebsite.com/foo/bar/")
          .UseGateway(Gateways.Mellat);
});
در این روش کد رهگیری، به صورت تصادفی در محدوده Int64 توسط پَرباد تولید خواهد شد. کد‌های تولید شده در این روش تقریبا ٪۹۹.۹ غیر تکراری هستند. اما اگر به تمیز بودن کدهای تولید شده اهمیت می‌دهید، بهتر است از روش AutoIncrement که بالاتر توضیح داده شد، استفاده کنید.

ایجاد یک تولید کننده کد رهگیری توسط شما

اگر بنا به دلایلی قصد دارید خودتان نیز یک منبع تولید کد رهگیری را ایجاد کنید، می‌توانید به روش زیر عمل کنید.
public class MyTrackingNumberProvider : ITrackingNumberProvider
{
    public Task<long> ProvideAsync(CancellationToken cancellationToken = new CancellationToken())
    {
        // تولید و برگشت کد در اینجا
    }
}

نکته ۱: شما همچنین می‌توانید در منبع خود، از تزریق وابستگی‌ها نیز استفاده کنید. بدیهی است سرویسی را که تزریق می‌کنید، باید از قبل توسط سیستم تزریق وابستگی‌های اپلیکیشن شما، ثبت شده باشد.
نکته ۲؛ شما همچنین می‌توانید بدون ایجاد هیچ منبعی، به راحتی از متد SetTrackingNumber در InvoiceBuilder (که بالاتر توضیح داده شده) استفاده کنید.

سپس در هنگام ایجاد درخواست پرداخت به روش زیر از منبع خود استفاده کنید:
var result = _onlinePayment.Request(invoice =>
{
    invoice
          .UseTrackingNumberProvider<MyTrackingNumberProvider>()
          //  یا 
          .UseTrackingNumberProvider(new MyTrackingNumberProvider())
          //  یا 
          .UseTrackingNumberProvider(services => new MyTrackingNumberProvider())
});
همانطور که می‌بینید، متد‌های مختلفی جهت استفاده از منبع مورد نظر شما موجود است.

صورت حساب سفارشی برای امکانات اختصاصی درگاه‌های بانکی

درگاه‌های بانکی علاوه بر سرویس‌های پرداخت عادی، امکانات مختلفی دیگری را نیز ارائه می‌کنند. برای مثال بانک ملت دارای سرویسی به نام "باشگاه مشتریان بانک ملت" است که امکان واریز مبلغ را از حساب مشتری، به چندین حساب مختلف می‌دهد.
نکته مهم: همانطور که می‌دانید قبل از استفاده از این گونه سرویس‌ها، کلیه شماره حساب‌هایی که قصد واریز مبلغ به آنها را دارید، باید از قبل (در هنگام عقد قرارداد با بانک) به بانک مورد نظر داده شده باشد. در غیر اینصورت امکان استفاده از این گونه سرویس‌ها را ندارید.
نکته: در هنگام نوشتار این مقاله، این سرویس هنوز در پَرباد آماده نیست و در حال توسعه است.


درگاه مجازی

درگاه مجازی پَرباد، یک درگاه بانکی شبیه سازی شده و بسیار ساده است که از آن جهت تست اپلیکیشن خود و عملیات پرداخت می‌توانید استفاده کنید. به عبارت دیگر، برای تست اپلیکیشن خود، نیازی به داشتن یک حساب واقعی در یک درگاه بانکی ندارید و می‌توانید از این درگاه مجازی استفاده کنید.

ابتدا در قسمت تنظیمات پَرباد،  آدرس مورد نظر برای درگاه مجازی را مانند کد زیر مشخص می‌کنیم:
services.AddParbad()
        .ConfigureGateways(gateways =>
        {
            gateways
               .AddParbadVirtual()
               .WithOptions(options => options.GatewayPath = "/MyVirtualGateway");
        });


در مثال بالا، درگاه مجازی توسط آدرس داده شده در دسترس خواهد بود. توجه داشته باشید که این آدرس حتما باید با یک ( / ) آغاز شده باشد.
سپس درگاه مجازی را در اپلیکیشن خود ثبت می‌کنید:
ASP.NET CORE (Startup.cs)
public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
{
    app.UseMvc(routes =>
    {
        routes.MapRoute(
                    name: "default",
                    template: "{controller=Home}/{action=Index}/{id?}");
    });

    // ثبت درگاه مجازی
    app.UseParbadVirtualGateway();
}

ASP.NET WebForms, ASP.NET MVC (Startup.cs)
public void Configuration(IAppBuilder app)
{
    var parbad = ParbadBuilder.CreateDefaultBuilder()
        .ConfigureGateways(gateways =>
        {
            gateways
               .AddParbadVirtual()
               .WithOptions(options => options.GatewayPath = "/MyVirtualGateway");
        })
        .Build();

    app.UseParbadVirtualGateway(parbad.Services);
}


تنظیمات درگاه مجازی تا اینجا به پایان رسیده و فقط در هنگام ایجاد درخواست پرداخت، از میان درگاه‌ها، درگاه مجازی پَرباد را انتخاب کنید.
var result = _onlinePayment.Request(Gateways.ParbadVirtualGateway, 123, 25000, "http://www.mywebsite.com/foo/bar/");

و در نهایت به درگاه مجازی هدایت خواهید شد:

نمونه پروژه‌های کامل را در انتهای مقاله می‌توانید مشاهده کنید.

استفاده از پروکسی

با توجه به تغییرات اخیر در بانکداری کشور، احتمال آن وجود دارد که در آینده، بعضی از درگاه‌های بانکی فقط به IP‌های داخل کشور سرویس دهی کنند. اگر وب سایت شما بنا به دلایلی در سروری خارج از کشور میزبانی می‌شود، شما جهت استفاده از درگاه‌های بانکی، نیاز به یک سرور در داخل کشور دارید که نقش پروکسی را برای شما بازی کند. پَرباد این امکان را برای شما محیا کرده و کافیست اطلاعات پروکسی سرور خود را به شکل زیر برای درگاه بانکی مورد نظر ثبت کنید.
services.AddParbad()
        .ConfigureGateways(gateways =>
        {
            gateways
               .AddMellat()
               .WithOptions(options => 
               {
                    options.TerminalId = 123;
                    options.UserName = "abc";
                    options.UserPassword = "xyz;
               )
               .WithProxy(new Uri("Proxy Server URL"), "UserName", "Password");
        });
در مثال بالا، درگاه بانک ملت (صرفا جهت مثال) با یک پروکسی تنظیم شده است. برای سایر درگاه‌های بانکی، فرمت تنظیمات، کاملا مشابه مثال بالا است.

توکن پرداخت

پَرباد جهت شناسایی و تبادل اطلاعات پرداخت با خارج از سیستم خود و بانک‌ها، از یک توکن به ازاء هر پرداخت استفاده می‌کند. به عبارت دیگر، به ازاء هر درخواست پرداخت یک توکن تولید می‌شود. به این صورت، درخواست‌های پرداخت، غیر قابل دستکاری و غیر قابل حدس زدن توسط کاربران می‌شود.
نکته: پَرباد از یک تولید کننده پیش فرض توکن استفاده می‌کند و شما نیازی به انجام هیچگونه تنظیماتی ندارید. تولید کننده پیش فرض، از یک GUID در Query String استفاده می‌کند.
اگر قصد دارید روش مورد نظر خود را برای تولید توکن جهت شناسایی یک پرداخت پیاده‌سازی کنید، می‌توانید به روش زیر عمل کنید:
ابتدا تولید کننده توکن را تعریف کنید.
public class MyTokenProvider : IPaymentTokenProvider
{
    public Task<string> ProvideTokenAsync(Invoice invoice, CancellationToken cancellationToken = new CancellationToken())
    {
        // تولید و برگرداندن توکن در اینجا
    }

    public Task<string> RetrieveTokenAsync(CancellationToken cancellationToken = new CancellationToken())
    {
        // خواندن و برگرداندن توکن در اینجا
    }
}

نکته: شما همچنین می‌توانید از تزریق وابستگی‌ها نیز استفاده کنید. بدیهی است که در اینصورت باید سرویسی که تزریق می‌کنید، از قبل در سیستم تزریق وابستگی‌های اپلیکیشن شما ثبت شده باشد.
سپس تولید کننده توکن خود را در تنظیمات به پَرباد معرفی کنید:
services.AddParbad()
        .ConfigurePaymentToken(builder => builder.AddPaymentTokenProvider<MyTokenProvider>(ServiceLifetime.Transient));

ServiceLifetime، تایین کننده طول عمر سرویس شما است.
به این صورت پَرباد، شناسایی و ردیابی یک صورت حساب را با استفاده از تولید کننده توکن شما انجام خواهد داد.


تزریق وابستگی

همانطور که قبلا در مقاله آموزش تنظیمات نیز گفته شد، پَرباد به صورت توکار، از تزریق وابستگی استاندارد مایکروسافت استفاده می‌کند. بنابراین اگر اپلیکیشن شما نیز از تزریق وابستگی مشابهی استفاده می‌کند، نیازی به خواندن و یاد گرفتن این بخش ندارید و به راحتی می‌توانید از اینترفیس IOnlinePayment در هر کجا که نیاز داشتید جهت عملیات پرداخت استفاده کنید.
اما در صورتیکه در اپلیکیشن خود از تزریق وابستگی دیگری ( مانند Autofac ) استفاده می‌کنید، باید این دو سیستم را با یکدیگر هماهنگ کنید. خوشبختانه تمام کتابخانه‌های معروف تزریق وابستگی ( مانند Autofac )  از قبل این کار را برای شما محیا کرده‌اند و شما فقط نیاز به افزودن چند خط کد به اپلیکیشن فعلی خود را دارید.
جهت فهم بهتر و آموزش عملی، یک اپلیکیشن کامل ASP.NET MVC برای شما تهیه شده که از Autofac جهت تزریق وابستگی استفاده می‌کند. در این پروژه خواهید دید چگونه به راحتی پَرباد و Autofac را با یکدیگر هماهنگ کرده و هچنین اینترفیس IOnlinePayment را درون کنترلر تزریق می‌کنیم.
لینک پروژه‌ها در انتهای همین مقاله قابل مشاهده هستند.


Logging
لاگ کردن در پَرباد توسط سیستم استاندارد مایکروسافت انجام می‌شود. این بدان معنی است که شما امکان استفاده از کتابخانه‌های Logging بسیار زیادی را دارید. نحوه استفاده و تنظیم کتابخانه‌های معروف Logging در وب سایت آنها آورده شده و به راحتی می‌توانید آنها را با لاگ مایکروسافت تطابق دهید.

نمونه پروژه‌ها
مقاله‌های مرتبط
اشتراک‌ها
بررسی تغییرات ASP.NET Core در NET 8 RC 2.

.NET 8 Release Candidate 2 (RC2) is now available and includes many great new improvements to ASP.NET Core!

This is the last release candidate that we plan to share before the final .NET 8 release later this year. Most of the planned features and changes for .NET 8 are part of this release candidate and are ready for you to try out. You can find the full list of what’s new in ASP.NET Core in .NET 8 in the docs. 

بررسی تغییرات ASP.NET Core در NET 8 RC 2.
اشتراک‌ها
آیا Rust بهترین زبان برنامه نویسی است؟

Rust – the Ultimate Programming Language?

What makes a good programming language? Syntax? Compiler? Tools and ecosystem? It is tempting to say “all of that” but in that case, why there are so many different programming languages? All these components are very important but they alone can’t make the language “good”. One of essential things is the purpose — like languages for rapid development, or development of distributed algorithms, or general purpose for high-level and low-level applications, or easy to learn, or safe to use and so on.

آیا Rust بهترین زبان برنامه نویسی است؟
نظرات مطالب
استخراج تمام XPathهای یک محتوای HTMLایی به کمک کتابخانه HtmlAgilityPack
- این کتابخانه پردازشگر جاوا اسکریپتی نداره (همزمان و یا حالت‌های دیگری مانند Ajax ایی). فرضش بر این است که محتویات کامل رو در اختیارش قرار دادید.
- یک راه این است که از Web Control دات نت (موجود در WinForms و همچنین WPF) که در پشت صحنه از موتور کامل IE استفاده می‌کند، کمک بگیرید و زمانیکه Document آن کاملا load شد، نتیجه آن‌را به این کتابخانه ارسال کنید.
اشتراک‌ها
شروع کار با تکنولوژی های وب
If you're interested in being a Web Developer but you’re not sure where to start, we have just the course for you. In today’s fast-changing world of technology, navigating the languages, frameworks, platforms, and even the vocabulary can seem confusing. Clear up the confusion with popular experts Michael Choi of Coding Dojo and Christopher Harrison of Microsoft, as they walk you through the basic concepts of web development. 
 
شروع کار با تکنولوژی های وب
مطالب
آشنایی با Gridify
Gridify چیست ؟

به طور خلاصه Gridify یک کتابخانه ساده و سریع است که عملیات‌های Filtering , Pagination و Sorting را با استفاده از شرط‌های متنی (string based) امکان پذیر میکند.
به طور مثال فرض کنید که یک API را برای دریافت لیست کاربران با نام UsersList نوشته‌اید. مثال:
 [HttpGet("[action]")]
 public async Task<IActionResult> UsersList()
 {
    var users =  await _dbContext.Users.AsNoTracking().ToListAsync();
    return Ok(users);
 }
طبیعتا بخش FrontEnd نرم افزار شما نیاز دارد این اطلاعات را به کاربر نمایش دهد. به همین جهت در بیشتر مواقع از یک گرید برای نمایش این اطلاعات استفاده میشود.
پس از دریافت اطلاعات از سرور با مشکلات زیر مواجه خواهیم شد.
  1. عدم پشتیبانی از Pagination: چون API، تمامی کاربران را به سمت کلاینت ارسال میکند؛ به همین جهت، هم با مشکل کارآیی (performance) در آینده مواجه میشویم و هم امکان گذاشتن صفحه بندی (Pagination) وجود نخواهد داشت. 
  2. عدم پشتیبانی از Sorting: اگر در گرید نمایش داده شده کاربر بخواهد اطلاعات را Sort کند، چون چنین امکانی هنوز برای API ما تعریف نشده، این عملیات سمت سرور امکان پذیر نیست.
  3. عدم پشتیبانی از Filtering: همیشه نمایش تمامی اطلاعات مفید نیست. در اکثر مواقع ما نیاز داریم تا قسمتی از اطلاعات را با شرطی خاص، برگردانیم. به طور مثال لیست کاربران فعال در سامانه یا لیست کاربران غیرفعال. 
این مشکلات بدون استفاده از هیچ کتابخانه‌ای قابل حل است ولی نه به سادگی؛ به طور مثال یا باید چندین API مختلف با امکانات مختلف بنویسیم، یا یک API را برای پشتیبانی از این موارد تغییر بسیار دهیم. من برای اینکه از بحث دور نشویم، به پیاده سازی نمونه دستی پشتیبانی از این موارد در اینجا نمی‌پردازم، چرا که اگر یکبار تلاشی را برای اینکار انجام داده باشیم، طبیعتا  مشکلات و کد کثیفی که در نهایت تولید شده است، یادآوری خواهد شد. 
برای رفع این مشکلات میتوان از کتابخانه Gridify استفاده کرد. مثال :
 [HttpGet("[action]")]
 public async Task<IActionResult> UsersList(GridifyQuery filter)
 {
    var users =  await _dbContext.Users.AsNoTracking().GridifyAsync(filter);
    return Ok(users);
 }
در مثال بالا با استفاده از کلاس GridifyQuery میتوانیم به کنترل هر سه مشکل Sorting - Pagination - Filtering سمت کلاینت بپردازیم. (در ادامه با این کلاس بیشتر آشنا خواهیم شد).


استفاده از Gridify به API‌ها محدود نمیشود. به طور کلی ما میتوانیم در هر نوع لیستی که امکان استفاده از IQueryable  را به ما میدهد از آن استفاده نماییم. 
فرض کنید در یک برنامه Console Application قصد داریم یک فیلتر را از کاربر دریافت کرده و آن را روی لیست خروجی خود اعمال کنیم. به دلیل اینکه امکان جستجوی متنی در دات نت وجود ندارد، برای انجام اینکار مجبور خواهیم شد که برای تک تک فیلدهایی که قرار است برای فیلترینگ پشتیبانی کنیم، یک query جداگانه بنویسیم؛ ولی این عملیات توسط کتابخانه Gridify امکان پذیر است. به طور مثال فرض کنید قصد داریم در لیست کاربران، کاربرانی را  با نام Ali، پیدا کنیم. 
var result = Users.AsQueryable().ApplyFiltering("name==Ali");
این کد دقیقا معادل کد زیر است.
var result = Users.AsQueryable().Where(q => q.Name == "Ali");
در اینجا با استفاده از کتابخانه Gridify ما توانستیم یک static Linq را به یک dynamic Linq که در runtime مقدار دهی خواهد شد، تغییر دهیم. به همین جهت استفاده از مورد اول در برنامه‌ی Console ما امکان پذیر است. تا اینجا ما با امکانات کلی این کتابخانه آشنا شدیم. در مقالات بعدی سعی میکنم به سایر امکانات این کتابخانه و بیشتر به جزئیات بپردازم. همینطور برای کسب اطلاعات بیشتر میتوانید به لینک زیر مراجعه نمایید.
مطالب
ایجاد ابزارهای سراسری ویژه NET Core.
از زمان ارائه نگارش net core 2.1.، ابزارهای سراسری (Global tools) نیز معرفی شدند. استفاده از این ابزارها در محیط cli در جهت آسان‌تر شدن و سریعتر شدن وظایف، صورت می‌پذیرد. net core sdk. مربوطه، تمامی امکانات لازم از جهت ایجاد، حذف و به روزرسانی ابزارها را از طریق nuget شامل می‌گردد. تعداد بسیار زیادی از این ابزارها در حال حاضر ایجاد شده‌اند که در لیست زیر، تعدادی از آن‌ها را معرفی میکنیم و سپس به نحوه‌ی ایجاد این نوع ابزارها میپردازیم.
  • dotnet-ignore : این ابزار جهت دریافت فایل‌های gitignore. کاربرد داشته و از یک مخزن عمومی گیت هاب جهت دریافت این فایل‌ها استفاده میکند. این مخزن شامل انواع قالب‌های gitignore در پروژه‌های متفاوت میباشد. با استفاده از این ابزار، ایجاد فایل gitignore راحت‌تر و سریعتر امکانپذیر میباشد.
  • dotnet-serve : میزبانی و نمایش لیست فایل‌های استاتیک محلی و اجرای آن‌ها را در بستر http، فراهم مینماید.
  • dotnet-cleanup : جهت پاکسازی محیط بیلد مانند دایرکتوری‌های bin و obj میباشد. همان کار گزینه clean در منوی بیلد را بازی میکند.
  • dotnet-warp : این ابزار در واقع پروژه Warp است که برای ایجاد یک تک فایل اجرایی جهت انتقال راحت‌تر فایل پروژه صورت میگیرد که همه وابستگی‌های آن در همان تک فایل قرار میگیرد.
  • Amazon.ECS.Tools Amazon.ElasticBeanstalk.Tools  و  Amazon.Lambda.Tools  : این ابزارها که به صورت رسمی از طرف آمازون ارائه شده‌اند که جهت deploy شدن راحت‌تر پروژه به محیط‌های توسعه وب آمازون مورد استفاده قرار میگیرند.
جهت مشاهده لیست کامل این ابزارها، به این مخزن گیت هاب مراجعه نمایید. نام ابزار و همچنین لینک‌ها و توضیحات هر کدام، در این مخزن موجود است. همچنین جهت اضافه شدن ابزاری که در لیست نیست، از طریق ایجاد issue یا pull request لیست را به روزرسانی نمایید.

نحوه‌ی نصب، حذف و به روزرسانی ابزارهای سراسری
جهت نصب یک ابزار، از دستور زیر استفاده میکنیم:
dotnet tool install -g dotnet-ignore
سوییچ g به معنای نصب سراسری ابزار و افزوده شدن آن به متغیرهای محیطی PATH میباشد که به راحتی در هر مسیری از محیط کنسول در دسترس خواهد بود و به مسیر dotnet/tools/. محدود نخواهد بود.
جهت مشاهده لیست تمامی ابزاهای سراسری نصب شده بر روی سیستم میتوانید از کامند زیر استفاده نمایید:
dotnet tool list -g
نحوه به روزرسانی ابزار و ارتقا آن به آخرین نسخه پایدار، با دستور زیر میباشد:
dotnet tool update -g dotnet-ignore
دستور حذف:
dotnet tool uninstall -g dotnet-ignore

ایجاد یک ابزار سراسری
جهت ساخت یک ابزار سراسری نیاز است تا یک پروژه را از نوع کنسول ایجاد نمایید و سپس به فایل csproj، خطوط زیر را اضافه کنید:
<PropertyGroup>
    <PackAsTool>true</PackAsTool>
    <ToolCommandName>dotnet-mytool</ToolCommandName>
    <PackageOutputPath>./nupkg</PackageOutputPath>
</PropertyGroup>
گزینه PackAsTool، امکان تبدیل فایل اجرایی شما را به یک ابزار سراسری فراهم میکند. دو گزینه بعدی که اختیاری است، به ترتیب شامل نام ابزار سراسری است که در صورت ذکر نشدن نام فایل پروژه، بدون پسوند csproj. میباشد و سومین مورد نیز مسیر قرارگیری فایل ابزار سراسری به عنوان یک بسته nuget میباشد.
جهت ساخته شدن فایل، ابتدا یکبار پروژه را بیلد کرده و پس از اجرای دستور dotnet pack، فایل پکیج در مسیر ذکر شده ساخته میشود و آماده انتقال به مخازن nuget میباشد. جهت تست و اجرای ابزار بر روی سیستم خود قبل از عرضه نهایی نیاز است تا با دستور زیر آن را بر روی سیستم خود نصب و آزمایش نمایید:
dotnet tool install --global --add-source ./nupkg globaltools
سوییچ global که در بالاتر نیز توضیح داده شد، باعث نصب سراسری ابزار میگردد و سوییچ add-source که بعد از آن مسیر فایل ابزار، آمده است، به این معنا است که به صورت موقت، این دایرکتوری یا مسیر را به عنوان مخزن nuget  شناسایی کرده تا امکان یافتن بسته در آن مسیر مهیا گردد و سپس نام پروژه در پایان ذکر میگردد. در آخر جهت اطمینان از نصب میتوانید ابزار را صدا بزنید:
dotnet-mytool
با توجه به اینکه اصل مطلب گفته در رابطه با ایجاد یک ابزار سراسری در اینجا به پایان میرسد، ولی ایجاد یک ابزار خط فرمانی نیازمند یک سری کدنویسی‌ها جهت ایجاد کامندها و سوییچ‌ها و راهنمای مربوط به آن نیز میباشد. بدین جهت کتابخانه زیر را نصب نمایید:
https://www.nuget.org/packages/McMaster.Extensions.CommandLineUtils
این کتابخانه شامل کلاس هایی جهت ایجاد یک ابزار خط فرمانی راحت‌تر میباشد.

ایجاد یک ابزار عمومی جهت یادداشت نویسی
برای استفاده از این کتابخانه، یک پروژه از نوع کنسول را با نام globaltools ایجاد نمایید و کتابخانه‌ی بالا را نصب نمایید. سپس به ازای هر کامند، یک کلاس را ایجاد میکنیم. ابتدا جهت ایجاد کامندی با نام NewNote یک کلاس را به همین نام میسازیم:
[Command(Description="Add a new note")]
    public class NewNote
    {
        [Required]
        [Option(Description="title of note")]
        public string Title{ get; set; }

        [Option(Description="content of note")]
        public string Body{ get; set; }
    }
با مزین کردن کلاس به ویژگی command، این کلاس را یک کامند معرفی کرده و شرحی از کاری که این کامند را انجام میدهد، نیز وارد می‌کنیم. این شرح بعدا در ابزار تولید شده به عنوان متن راهنما به کار می‌رود. سپس پراپرتی‌هایی را که با ویژگی option مزین گشته‌اند، به عنوان سوییچ معرفی میکنیم. همچنین میتوان از DataAnotation‌ها نیز جهت اعتبار سنجی نیز استفاده نمود. 
بعد از ایجاد موارد بالا، نیاز است که اکشنی که باید این کامند را اجرا کند، به آن اضافه کرد. جهت افزودن این اکشن، یک متد را با نام OnExecute، به بدنه این کلاس اضافه می‌کنیم:
[Command(Description="Add a new note")]
    public class NewNote:BaseClass
    {
        [Required]
        [Option(Description="title of note")]
        public string Title{ get; set; }

        [Option(Description="content of note")]
        public string Body{ get; set; }

        public void OnExecute(IConsole console)
        {

            var dir = GetBaseDirectory();
            if(!Directory.Exists(dir))
            {
                Directory.CreateDirectory(dir);
            }
            var filePath = Path.Combine(dir, Title + ".txt");
            File.WriteAllText(filePath, Body);
            console.WriteLine("the note is saved");
        }
    }
در پارامتر این متد، یک اینترفیس با نام IConsole جهت ارتباط با محیط کنسول دیده میشود که در پایان عملیات، پیام «یادداشت ذخیره شد» توسط آن چاپ میگردد. کار این متد به طور خلاصه این است که مسیر اجرایی ابزار جاری را دریافت کرده و سپس در یک دایرکتوری با نام notes، برای هر یادداشت یک فایل ایجاد شده و محتوای دریافتی از کاربر داخل آن قرار میگرد و نام هر فایل، موضوع یادداشتی است که کاربر وارد کرده‌است. متد GetBaseDirectory که مسیر ذخیره یادداشت‌ها را بر میگرداند، در کلاس BaseClass با محتوای زیر قرار گرفته است:
public class BaseClass
    {
        protected string GetBaseDirectory(){
            var baseDirectory = Environment.CurrentDirectory;
            return (Path.Combine(baseDirectory, "notes"));
        }
    }

کامند بعدی، لیست یادداشت‌های ثبت شده‌است:
public class List:BaseClass
    {
        [Option(Description="search a phrase in notes title")]
        public string Grep{ get; set; }
        public void OnExecute(IConsole console)
        {
            try
            {
                var baseDirectory = GetBaseDirectory();

                var dir = new DirectoryInfo(baseDirectory);
                var files = dir.GetFiles();
                foreach(var file in files)
                {
                    if(!String.IsNullOrEmpty(Grep) && !file.Name.Contains(Grep))
                        continue;

                    console.WriteLine(Path.GetFileNameWithoutExtension(file.Name));
                }
            }
            catch (Exception e)
            {
                console.WriteLine(e.Message);
            }
        }
    }
کار این کلاس، بازگردانی لیستی از یادداشت‌های ثبت شده است که حاوی سوییچ grep برای فیلتر کردن اسامی یادداشت هاست.
کلاس بعدی show نیز جهت نمایش کلاس بر اساس عنوان یادداشت است:
[Command(Description="show contnet of note")]
    public class Show:BaseClass
    {
        [Required]
        [Option(Description="title of note")]
        public string Title{ get; set; }


        public void OnExecute(IConsole console){
            var baseDirectory = GetBaseDirectory();
            var file = Path.Combine(baseDirectory, Title+".txt");

            if(!File.Exists(file))
            {
                console.WriteLine("The Note NotFound...");
                return;
            }
            console.WriteLine(File.ReadAllText(file));

        }
    }
در صورتیکه یادداشت مورد نظر وجود نداشته باشد، با پیام The Note NotFound کار به پایان میرسد.
بعد از اتمام کامندهای مربوطه، به کلاس program رفته و برای آن نیز ویژگی command را اضافه می‌کنیم و همچنین ویژگی subCommand را جهت معرفی کامندهایی که در برنامه در دسترس کاربر قرار میگیرند، اضافه میکنیم:
    [Command(Description="An Immediate Note Saver")]
    [Subcommand(typeof(NewNote),typeof(List),typeof(Show))]
    class Program
    {
        static int Main(string[] args)
        {
            return CommandLineApplication.Execute<Program>(args);
        }

        public int OnExecute(CommandLineApplication app, IConsole console)
        {
            console.WriteLine("You must specify a subcommand.");
            console.WriteLine();
            app.ShowHelp();
            return 1;
        }
    }
از آنجا که کلاس Program نیز به ویژگی command مزین شده‌است، متد OnExecute را اضافه می‌کنیم. تنها تفاوت این متد با متدهای قبلی، در نوع خروجی آن است که هر مقدار غیر از صفر، به منزله خطا میباشد. در این حالت چون کاربر کامندی را صادر نکرده است، ابتدا به کاربر اجباری بودن کامند را گوشزد کرده و سپس از طریق متد ShowHelp، راهنمای کار با ابزار را به او نشان داده و سپس کد یک را به منزله رخ دادن خطا یا اعلام شرایط غیرعادی بازمیگردانیم. نوع خروجی متد OnExecute در صورتی که void باشد، به معنای مقدار 0 میباشد که در کلاس‌های قبلی از آن استفاده کرده‌ایم.
در نهایت متد Main را نیز به شکل زیر تغییر می‌دهیم:
        static int Main(string[] args)
        {
            return CommandLineApplication.Execute<Program>(args);
        }
تکه کد CommandLineApplication.Execute آرگومان‌های ورودی را دریافت کرده و کامند مورد نظر را شناسایی میکند و همچنین مقدار عددی که از آن جهت return شدن استفاده می‌کند، همان عددهای صفر و غیر صفر میباشد که در بالا توضیح داده شده است.

نمونه استفاده از ابزار نهایی
PS D:\projects\Samples\globaltools> dotnet-notes new-note -t "sample1" -b "this is body"
the note is saved
PS D:\projects\Samples\globaltools> dotnet-notes new-note -t "test1" -b "this is body of another note"
the note is saved
PS D:\projects\Samples\globaltools> dotnet-notes list
sample1
test1
PS D:\projects\Samples\globaltools> dotnet-notes list -g sa
sample1
PS D:\projects\Samples\globaltools> dotnet-notes show -t sample1
this is body
در ابزار بالا کامند new-note به صورت جدا از هم با خط تیره مشخص شده‌است. دلیل این امر نیز جداشدن این کلمات در نام کلاس با حروف بزرگ است. در صورتیکه قصد ندارید نام کامندها با خط تیره از هم جدا شوند، باید نام کلاس را از NewNote به Newnote تغییر دهید.