نحوهی بستن یک بازهی IP در IIS
مشکلات نصب به روز رسانیهای اخیر
در مقاله قبلی ، درباره دلایل استفاده از Xamarin ، کمی صحبت کردیم. حال وقت آن رسیده که به سراغ نصب و راه اندازی اولین پروژه زمارین برویم.
اگر شما از Visual Studio 2015 به بعد استفاده کنید، موقع نصب قادر خواهید بود که با انتخاب گزینه Mobile Development و انتخاب Xamarin ، آن را نصب و همچنین تمامی فایلهای مربوط به آن را دریافت کنید. در نظر داشته باشید که در طول این پروسه شما باید از ف.یل.تر شکن استفاده کنید، چرا که بعضی از فایلها مانند Android Sdk بر روی سرور گوگل قرار دارد و گوگل آپیهای ایران را برای برنامه نویسان فیلتر کرده است (البته اگر بستهی کامل VS 2017 را دریافت کرده باشید، تمام این پیش نیازها، به همراه این بستهی 21~ گیگابایتی موجود است و این مشکلات را نخواهید داشت).
حال اگر در حال حاضر Visual Studio را بر روی سیستم خود نصب دارید و زمارین را نصب نکرده اید میتوانید از طریق خود سایت زمارین اقدام به دانلود آن بکنید. در نظر داشته باشید، وقتیکه فایل نصبی را از سایت دریافت میکنید، برنامه شروع به نصب خودکار زمارین و تمامی موارد مورد نیاز خود میکند که در این مورد هم به ف.یل.تر شکن نیاز دارید (منهای بستهی کامل VS 2017 که پیشتر عنوان شد). همانطور که بالا گفته شد فایل هایی مانند Android Sdk را نمیتوان از آی پی ایران دانلود کرد (مگر اینکه از سایتهای واسط استفاده کنید).
پس از موافقت با حقوق کپی رایت زمارین، سیستم شما
را جستجو کرده و تمامی موارد مورد نیاز را که نیاز به نصب دارند، به شما نشان
داده و نصب خواهد کرد.
اگر همه مراحل با موفقیت به پایان برسد، پیغامی مبنی بر موفقیت آمیز بودن عملیات را دریافت خواهید کرد. اما اگر به هر دلیلی فایل نصبی نتواند فایلهای مورد نیاز را دانلود کند، پیغامی مبنی بر شکست عملیات دانلود فایل مورد نظر را دریافت میکنید. در این صورت میتوانید صفحهای را مشاهده کنید که درون آن تمامی فایلهای دانلود نشده و لینک دانلود مستقیم آنها قرار دارند و شما میتوانید فایلهای offline آنها را دانلود کرده و به صورت دستی بر روی سیستم نصب نمایید.
اگر تمامی فایلهای مورد نظر را دانلود کرده باشید، قادر خواهید بود اولین پروژهی خود را شروع کنید. قبل از اینکه کار با زمارین را شروع کنیم، اجازه دهید از اینکه ویژوال استودیو تمامی فایلهای نصب شده را تشخیص داده یا خیر، مطمئن شویم. ویژوال استودیوی خود را باز کرده و از منوی Tools، گزینهی Options را انتخاب و بعد از باز شدن صفحه مورد نظر، در انتهای لیست، گزینه Xamarin را انتخاب کنید.
اگر تمامی مراحل با موفقیت انجام شده باشند، ویژوال استودیو تمامی فایلها را به صورت خودکار تشخیص خواهد داد. اما اگر ویژوال استودیو به هر دلیلی هر کدام از اینها را تشخیص نداد، ابتدا از نصب بودن آنها اطمینان حاصل نمایید و سپس به صورت دستی مسیر آنها را مشخص کنید.
نکته : در نظر داشته باشید فایلهای زیر برای اجرای برنامه بر روی اندروید میباشند و اگر شما تمایلی به اجرای نرم افزار خود را بر روی اندروید ندارید، میتوانید از آنها صرف نظر کنید.
در این مرحله میخواهیم اولین برنامه زمارین خود را شروع کنیم. همانطور که در مقاله قبلی توضیح داده شد، شما میتوانید از xamarin forms و یا xamarin native استفاده کنید. Xamarin forms ساختاری برای code sharing میباشد که توسط شرکت زمارین توسعه داده شدهاست. به این ترتیب شما قادر خواهید بود که با استفاده از Xamarin Forms با نوشتن کمترین کد، نرم افزار خود را بر روی پلتفرمهای پشتیبانی شدهی توسط زمارین اجرا کنید. استفاده از Xamarin Forms برای یک پروژهی تجاری بسیار مناسب میباشد؛ اما در برخی موارد شما باید از Xamarin Native هم استفاده نمایید که در این صورت هم زمارین دست شما را نخواهد بست و قادر خواهید بود که به صورت ترکیبی از Xamarin Forms و Xamarin Native از آن استفاده نمایید.
حال به سراغ ساخت اولین پروژه زمارین برویم. در ابتدا برای ایجاد یک پروژه، از منوی File گزینه New و سپس گزینه Project را انتخاب کنید. در پنجره باز شده از سمت چپ گزینه C# را انتخاب و از زیر منوی Cross Platform گزینه Cross Platform App را انتخاب کنید.
پس از تایید با صفحه زیر مواجه خواهید شد.
در این قسمت همانطورکه مشاهده میکنید میتوانید از دو نوع قالب استفاده کنید و همانطور که از نام آنها مشخص است، Master Detail دو پروژه خواهد ساخت که میتوانید از آن برای سناریوهای خاص استفاده کنید. در قسمت پایین، UI Technology مشخص کنندهی شیوه پیاده سازی ظاهر برنامه است. زمارین فرم برای پیاده سازی ظاهر برنامه از Xaml استفاده میکند و شما میتوانید از طریق آن ظاهر تمامی پلت فرمها را پیاده کنید. همچنین قادر خواهید بود بجای استفاده از Xaml، از زبانهای مخصوص هر پلتفرم مانند Xml برای اندروید استفاده کرده و ظاهر نرم افزار خود را با استفاده از آن پیاده کنید.
زمارین فرم برای Code Sharing از دو روش استفاده میکند.
Shared Project
مزایا:
· شما به تمامی قسمتهای یک پلتفرم دسترسی دارید.
· قادر خواهید بود کدهایی مخصوص به هر پلتفرم را بنویسید.
· میتوانید با استفاده از Conditional Compilation، بر اساس نوع پلتفرم، شروطی را اعمال نمایید.
معایب:
· شما با این روش نمیتوانید DLL ایی را تولید کنید و از آن در پروژههای دیگر استفاده نمایید.
· نوشتن Unit Testing نسبت به روش Portable پیچیدهتر است.
Portable Class Library
مزایا:
· شما قادر خواهید بود از پروژه خود DLL تهیه کرده و در مابقی پروژهها از آن استفاده کنید.
· نوشتن Unit Test به سادگی امکان پذیر است.
معایب:
· در این روش شما نمیتوانید از کدهای مخصوص به هر پلتفرم ( Platform-Specific ) استفاده کنید (البته با استفاده از Dependency Injection امکان پذیر است).
· فقط قادر خواهید بود که از زیر مجموعه .Net استفاده نمایید.
در ادامه پس از انتخاب Xamarin Forms و Shared Project، بر روی Ok کلیک کنید. همانطور که میبینید ویژوال استودیو شروع به ساخت پروژههای برنامه میکند. اگر تمامی Sdk های مورد نیاز را نصب کرده باشید، ویژوال استدیو 5 پروژه را برای شما میسازد (در نظر داشته باشید که اگر SDK مربوط به Universal Windows Platform را هم نصب کرده باشید، پروژهی مربوط به آن را نیز خواهید دید).
اولین پروژه، پروژه Shared است که کدهای برنامه در این پروژه نوشته خواهد شد.
دومین پروژه همانطور که از پسوند آن مشخص است، پروژه مربوط به اندروید است. در نظر داشته باشید که پروژههایی که مربوط به پلتفرمها میباشند، برای نوشتن کدهای مخصوص به هر پلتفرم در دسترس میباشند و کدهای نوشته شده در این پروژهها و پروژه Shared ترکیب شده و بعد کامپایل میشوند.
در زمارین برنامهها از فایلی به نام App
اجرا میشوند. این فایل علاوه بر دسترسی به Life Cycle اپلیکیشن، وظیفهی دیگر آن مشخص کردن اولین
صفحهی برنامه نیز میباشد. این فایل درون پروژه Shared قرار دارد.
همانطور که مشاهده میکنید پس از باز کردن فایل App، در متد سازنده آن صفحه اصلی، به صفحهای به نام MainPage که یک فایل Xaml میباشد، تنظیم شدهاست. پس از باز کردن فایل MainPage با کدهای زیر مواجه میشویم.
<?xml version="1.0" encoding="utf-8" ?> <ContentPage xmlns="http://xamarin.com/schemas/2014/forms" xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2009/xaml" xmlns:local="clr-namespace:PreviewerTest" x:Class="PreviewerTest.MainPage"> <Label Text="Welcome to Xamarin Forms!" VerticalOptions="Center" HorizontalOptions="Center" /> </ContentPage>
که مشخص کننده یک لیبل با متن Welcome to Xamarin Forms! میباشد. پس از اجرای برنامه میتوانیم کد اجرا شده را مشاهده کنیم.
پروژه نمونه
تنظیمات ذیل را بر روی یک پروژه از نوع class library دات نت 4 در VS 2013 اعمال خواهیم کرد.
ویرایش فایل پروژه برنامه
برای اینکه تنظیمات کامپایل خودکار مخصوص دات نت 4.5 را نیز به این پروژه دات نت 4 اضافه کنیم، نیاز است فایل csproj آنرا مستقیما ویرایش نمائیم. این تغییرات شامل مراحل ذیل هستند:
الف) تعریف متغیر Framework
<PropertyGroup> <!-- ...--> <Framework Condition=" '$(Framework)' == '' ">NET40</Framework> </PropertyGroup>
ب) ویرایش مسیر خروجی تنظیمات کامپایل فعلی
<PropertyGroup Condition=" '$(Configuration)|$(Platform)' == 'Debug|AnyCPU' "> <!-- ...--> <OutputPath>bin\$(Configuration)\$(Framework)\</OutputPath> </PropertyGroup>
بدیهی است اگر حالت release هم وجود دارد، نیاز است مقدار OutputPath آنرا نیز به همین ترتیب ویرایش کرد.
ج) افزودن تنظیمات کامپایل دات نت 4.5 به پروژه جاری
<PropertyGroup Condition=" '$(Framework)' == 'NET45' And '$(Configuration)|$(Platform)' == 'Debug|AnyCPU'"> <TargetFrameworkVersion>v4.5</TargetFrameworkVersion> <PlatformTarget>AnyCPU</PlatformTarget> <DebugSymbols>true</DebugSymbols> <DebugType>full</DebugType> <Optimize>false</Optimize> <OutputPath>bin\$(Configuration)\$(Framework)\</OutputPath> <DefineConstants>DEBUG;TRACE;NET45</DefineConstants> <ErrorReport>prompt</ErrorReport> <WarningLevel>4</WarningLevel> </PropertyGroup> <PropertyGroup Condition=" '$(Framework)' == 'NET45' And '$(Configuration)|$(Platform)' == 'Release|AnyCPU' "> <TargetFrameworkVersion>v4.5</TargetFrameworkVersion> <PlatformTarget>AnyCPU</PlatformTarget> <DebugType>pdbonly</DebugType> <Optimize>true</Optimize> <OutputPath>bin\$(Configuration)\$(Framework)\</OutputPath> <DefineConstants>TRACE;NET45</DefineConstants> <ErrorReport>prompt</ErrorReport> <WarningLevel>4</WarningLevel> </PropertyGroup>
همچنین اگر به DefineConstants آن دقت کنید، مقدار NET45 نیز به آن اضافه شدهاست. این مورد سبب میشود که بتوانید در پروژهی جاری، شرطیهایی را ایجاد کنید که کدهای آن فقط در حین کامپایل برای دات نت 4.5 به خروجی اسمبلی نهایی اضافه شوند:
#if NET45 public class ExtensionAttribute : Attribute { } #endif
د) افزودن تنظیمات پس از build
در انتهای فایل csproj قسمت AfterBuild به صورت کامنت شده موجود است. آنرا به نحو ذیل تغییر دهید:
<Target Name="AfterBuild"> <Message Text="Enter After Build TargetFrameworkVersion:$(TargetFrameworkVersion) Framework:$(Framework)" Importance="high" /> <MSBuild Condition=" '$(Framework)' != 'NET45'" Projects="$(MSBuildProjectFile)" Properties="Framework=NET45" RunEachTargetSeparately="true" /> <Message Text="Exiting After Build TargetFrameworkVersion:$(TargetFrameworkVersion) Framework:$(Framework)" Importance="high" /> </Target>
برای آزمایش بیشتر، فایل csproj نهایی را از اینجا میتوانید دریافت کنید:
DualTargetFrameworks.zip
string data = null; var result = data ?? "value";
if (data == null) { data = "value"; } var result = data;
برای مثال بسیاری از نتایج بازگشتی از متدها، چند سطحی هستند:
class Response { public string Result { set; get; } public int Code { set; get; } } class WebRequest { public Response GetDataFromWeb(string url) { // ... return new Response { Result = null }; } }
var webData = new WebRequest().GetDataFromWeb("https://www.dntips.ir/"); if (webData != null && webData.Result != null) { Console.WriteLine(webData.Result); }
در این حالت اگر اشارهگر را به محل && انتقال دهیم، افزونهی ReSharper پیشنهاد یکی کردن این بررسیها را ارائه میدهد:
به این ترتیب تمام چند سطح بررسی نال، به یک عبارت بررسی .? دار، خلاصه خواهد شد:
if (webData?.Result != null) { Console.WriteLine(webData.Result); }
البته باید دقت داشت که برای تمام سطوح باید از .? استفاده کرد (برای مثال response?.Results?.Status)؛ در غیر اینصورت همانند سابق در صورت استفادهی از دات معمولی، به یک null reference exception میرسیم.
کار با متدها و Delegates
این عملگر جدید مقایسهی با نال را بر روی متدها (علاوه بر خواص و فیلدها) نیز میتوان بکار برد. برای مثال خلاصه شدهی فراخوانی ذیل:
if (x != null) { x.Dispose(); }
x?.Dispose();
و یا بکار گیری آن بر روی delegates (روش قدیمی):
var copy = OnMyEvent; if (copy != null) { copy(this, new EventArgs()); }
OnMyEvent?.Invoke(this, new EventArgs());
استفاده از Null Conditional Operator بر روی Value types
الف) مقایسه با نال
کد ذیل را درنظر بگیرید:
var code = webData?.Code;
if (webData?.Code > 0) { }
ب) بازگشت مقدار پیش فرض دیگری بجای نال
اگر نیاز بود بجای null مقدار پیش فرض دیگری را بازگشت دهیم، میتوان از null-coalescing operator سابق استفاده کرد:
int count = response?.Results?.Count ?? 0;
ج) دسترسی به مقدار Value یک متغیر nullable
نمونهی دیگر آن قطعه کد ذیل است:
int? x = 10; //var value = x?.Value; // invalid Console.WriteLine(x?.ToString());
کار با indexer property و بررسی نال
اگر به عنوان بحث دقت کرده باشید، یک s جمع در انتهای Null-conditional operators ذکر شدهاست. به این معنا که این عملگر مقایسهی با نال، صرفا یک شکل و فرم .? را ندارد. مثال ذیل در حین کار با آرایهها و لیستها بسیار مشاهده میشود:
if (response != null && response.Results != null && response.Results.Addresses != null && response.Results.Addresses[0] != null && response.Results.Addresses[0].Zip == "63368") { }
if(response?.Results?.Addresses?[0]?.Zip == "63368") { }
موارد استفادهی ناصحیح از عملگرهای مقایسهی با نال
خوب، عملگر .? کار مقایسهی با نال را خصوصا در دسترسیهای چند سطحی به خواص و متدها بسیار ساده میکند. اما آیا باید در همه جا از آن استفاده کرد؟ آیا باید از این پس کلا استفاده از دات را فراموش کرد و بجای آن از .? در همه جا استفاده کرد؟
مثال ذیل را درنظر بگیرید:
public void DoSomething(Customer customer) { string address = customer?.Employees ?.SingleOrDefault(x => x.IsAdmin)?.Address?.ToString(); SendPackage(address); }
روش بهتر انجام اینکار، بررسی وضعیت customer و انتقال مابقی زنجیرهی LINQ به یک متد مجزای دیگر است:
public void DoSomething(Customer customer) { Contract.Requires(customer != null); string address = customer.GetAdminAddress(); SendPackage(address); }
EF Code First #11
اما در مورد UoW خوب باز هم طبق تجربه حتی با وجود DbContext (و Session در NH) فکر میکنم وجودش خیلی مفیده. مثلا تو برنامه های وب UoWم رو برپایه HttpModule قرار میدم و موقع Dispose شدن ماژول، تغییرات رو ذخیره میکنم.
در مورد M در MVC کاملا با آقای نصیری موافقم. این بحثو مدتی پیش با یه دوستی هم داشتیم که زیر بار نرفت. مثالی که اونجا زدم اینجا میزارم، فکر کنم مفیده.
فکر کنید شیئی به نام Member دارید با مثلا 20 پراپرتی. و این 20 خاصیت، در 5 ویوی مختلف نمایش داده میشن. یعنی یه ویو 6 تا، یه ویو 3 تا و همینطور تا آخر. خوب عاقلانه نیست که وقتی که به هر 20 خاصیت نیاز نداریم، همشو واکشی کنیم. پس دو تا راه داریم. یا باید اون 3 4 تا خاصیتی که نیاز داریم رو جداگانه (مثلا تو یه Tuple یا Anon یا حتی متغیرهای منحصر) واکشی کنیم و در اختیار ویو بذاریم؛ یا بیایم و یه ساختمون (class یا struct) تعریف کنیم مخصوص اون 3 4 تا پراپرتی. خوب من روش دوم رو ترجیح میدم که همون view-model های منو میسازه. یا نمایی رو در نظر بگیرید که لازمه از ترکیبی از دو یا چند مدل داده استفاده کنه. تو همون مثال Member، فرض کنید نمایی هست که نام کاربری و نام و نام خانوادگی رو از Member و تعداد ارسال ها رو از Comments و آخرین فعالیت رو از MemberActivitis و آدرس ایمیل عمومی رو از AuthTokens میخونه! چه میکنید؟
ضمنا به فلسفه وجودی مثلا AutoMapper هم فکر کنیم.
Eazfuscator یکی از برنامههای با کیفیت code obfuscation مخصوص دات نت فریم ورک است. این برنامه رایگان بوده و استفاده از آن به سادگی drag & drop فایل dll یا exe برنامه خود بر روی پنجره آن میباشد (یا استفاده از آن از طریق خط فرمان جهت اتوماسیون اینکار)
ویژگیهای آن:
Automatic code protection with variety of supported obfuscation techniques:
- Symbol renaming
- String encryption
- Constant literals pruning
- Method signatures overload induction
- Class hierarchy linerization
- Code control flow obfuscation
- Assemblies merging
Supports .NET Framework versions 2.0, 3.0 and 3.5
Supports .NET Compact Framework versions 2.0 and 3.5
Supports Silverlight assemblies and XAP packages
Supports XNA applications for Windows, Xbox 360 and Zune platforms
Can obfuscate any 100% managed .NET assembly
Provides revolutionally innovative and easy to use GUI interface as well as classical command line interface
Microsoft Visual Studio integration. Supported versions are Microsoft Visual Studio 2005 and 2008 including Express editions
Supports automatic builds
پ.ن.
بنابر تجربه شخصی با این ابزارها (تجاری و غیرتجاری)، این تنها برنامهای است که جهت code obfuscation اسمبلیهای ASP.Net در محیط کاری مشکل ساز نشده و سایت پس از مدتی با پیغامهای عجیب و غریب از کار نمیافتد.