EF Code First #12
ضمن اینکه از ef code first برای کار با بانک اطلاعاتی موجود هم میشود استفاده کرد. روش و ابزار مهندسی معکوس آن وجود دارد: (^)
گزارش گیری از رکوردی با حداقل 30 فیلد
ASP.NET MVC #12
بله، طبق علم بنده، توی هر View فقط با یک مدل میشه کار کرد (یک indstance از یک کلاس رو میشه بهش پاس داد) ؛ بنابراین برای نمایش اطلاعات غیر مرتبطی که نمیشه توی یک کلاس گنجوند باید از چند partial view مجزا استفاده کنیم که هر ویو یک بخش رو نمایش بده و بعد به کمک دستوراتی که خودتون عرض کردین اینا رو توی یک ویوی مجزا نمایش میدیم.
مثلا میخوایم موضوعات ، آخرین اخبار و آمار سایت رو توی یک صفحه داشته باشیم؛ حال آنکه اینا هر کدوم یک دیتای مجزان مسلما باید یک partial view برای موضوعات ، یک partial view برای آخرین اخبار و یک partial view برای آمار سایت ایجاد کنیم و در پایان اینا رو توی مستر پیج (Layout) بوسیله دستورات RenderAction یا Action در کنار هم نمایش میدیم.
توضیح تکمیلی:
توی وب فرم ما یک عدد مستر پیج و چند عدد یوزر کنترل داشتیم و یوزر کنترل هامونو درگ میکردیم توی مسترپیج ، توی MVC همین کارو میکنیم ، فقط به جای مسترپیج Layout داریم و به جای یوزر کنترل Partial View داریم..... همین!
به جای درگ کردن یوزرکنترل توی مستر پیج هم RenderAction و Action داریم...
{ کلا MVC اومده و همه کارها رو کدی کرده و به جای درگ کردن کنترل توی صفحه و .... باید کد بنویسیم:) }
البته اولش ممکنه برای آدم سخت باشه ولی کم کم که بهش عادت کنی و خروجی html صفحاتتو ببینی که چقدر تمیز و خوشگل ! شده ، ازش خوشت میاد :)))
برپایی ساختار ابتدایی پروژهی تمرین
ابتدا یک پروژهی جدید React را ایجاد میکنیم:
> create-react-app sample-05 > cd sample-05 > npm start
> npm install --save bootstrap > npm install --save font-awesome
در ادامه نیاز است فایلهای CSS این کتابخانهها و قلمهای وب را import کنیم. به همین جهت ابتدای فایل index.js را به نحو زیر ویرایش خواهیم کرد:
import "bootstrap/dist/css/bootstrap.css"; import "font-awesome/css/font-awesome.css";
همچنین به فایل index.css هم مراجعه کرده و یک padding را به بالای صفحه اضافه میکنیم؛ تا اطلاعات نمایش داده شده، با کمی فاصله از لبهی مرورگر رندر شوند:
body { margin: 0; padding: 20px 0 0 0; font-family: sans-serif; }
پس از نصب و import این کتابخانههای ثالث، به فایل App.js مراجعه کرده و کلاس container اصلی بوت استرپ را در آن تعریف میکنیم تا در برگیرندهی محتوای برنامه شود:
return ( <main className="container"> <h1>Hello world!</h1> </main> );
معرفی سرویسهای دادهی برنامه
کدهای نهایی این قسمت را از فایل پیوست شدهی در انتهای مطلب، میتوانید دریافت کنید. در اینجا یک پوشهی src\services تعریف شدهاست که داخل آن دو فایل fakeGenreService.js و fakeMovieService.js قرار دارند. این فایلها، منبع دادهی درون حافظهای مثال تمرین ما هستند.
سرویس fakeGenre چنین ساختاری را دارد و ژانرهای سینمایی، مانند اکشن، کمدی و غیره در آن لیست شدهاند:
export const genres = [ { _id: "5b21ca3eeb7f6fbccd471818", name: "Action" }, // ... ];
و سرویس fakeMovie که دارای ساختار کلی زیر است، لیست 9 فیلم سینمایی را به همراه دارد:
const movies = [ { _id: "5b21ca3eeb7f6fbccd471815", title: "Terminator", genre: { _id: "5b21ca3eeb7f6fbccd471818", name: "Action" }, numberInStock: 6, dailyRentalRate: 2.5, publishDate: "2018-01-03T19:04:28.809Z" }, //... ];
ایجاد کامپوننت Movies برای نمایش لیست فیلمها در برنامه
اکنون میخواهیم یک کامپوننت جدید را به نام Movies در فایل جدید src\components\movies.jsx ایجاد کنیم، تا لیست فیلمهای سرویس fakeMovieService را نمایش دهد. برای اینکار مراحل زیر را طی خواهیم کرد:
- نمایش سادهی لیست فیلمها توسط یک جدول. برای دریافت لیست اشیاء موجود در fakeMovieService، از متد ()getMovies آن میتوان استفاده کرد.
- اضافه کردن یک دکمهی حذف، به هر ردیف، به نحوی که با کلیک بر روی آن، آن ردیف حذف شود.
- نمایش یک پیام بالای جدول که تعداد فیلمهای موجود در سرویس درون حافظهای را نمایش میدهد. همچنین پس از حذف تمام ردیفها، باید پیام «فیلمی موجود نیست» را نمایش دهد.
پس از ایجاد فایل خالی جدید movies.jsx در پوشهی جدید components، با استفاده از «simple react snippets» نصب شدهی در VSCode، یکبار imrc را تایپ کرده (مخفف import react component است) و سپس دکمهی tab را فشار میدهیم، در آخر اینکار را برای cc نیز تکرار میکنیم (مخفف create class است) تا importها و سپس ساختار ابتدایی کامپوننت React ما تشکیل شوند. نام این کامپوننت را هم Movies که با حرف بزرگ شروع میشود، وارد میکنیم.
اکنون مجددا به App.js مراجعه میکنیم و بجای Hello world ای که نمایش دادیم، کامپوننت Movies را اضافه میکنیم. برای این منظور ابتدا import آنرا به ابتدای فایل اضافه میکنیم:
import Movies from "./components/movies";
return ( <main className="container"> <Movies /> </main> );
دریافت لیست اشیاء فیلمها از سرویس fakeMovieService
برای دریافت لیست اشیاء فیلمها، ابتدا تعریف سرویس آنرا به ابتدای کامپوننت Movies اضافه میکنیم:
import { getMovies } from "../services/fakeMovieService";
سپس خاصیت state را جهت تعریف خاصیت movies که با متد ()getMovies سرویس fakeMovieService مقدار دهی میشود، به نحو زیر تکمیل میکنیم:
state = { movies: getMovies() };
نمایش لیست فیلمها، به همراه مدیریت حذف هر ردیف
در ادامه، کدهای کامل و تکمیل شدهی این کامپوننت را ملاحظه میکنید:
import React, { Component } from "react"; import { getMovies } from "../services/fakeMovieService"; class Movies extends Component { state = { movies: getMovies() }; handleDelete = movie => { const movies = this.state.movies.filter(m => m._id !== movie._id); this.setState({ movies }); }; render() { const { length: count } = this.state.movies; if (count === 0) return <p>There are no movies in the database.</p>; return ( <React.Fragment> <p>Showing {count} movies in the database.</p> <table className="table"> <thead> <tr> <th>Title</th> <th>Genre</th> <th>Stock</th> <th>Rate</th> <th /> </tr> </thead> <tbody> {this.state.movies.map(movie => ( <tr key={movie._id}> <td>{movie.title}</td> <td>{movie.genre.name}</td> <td>{movie.numberInStock}</td> <td>{movie.dailyRentalRate}</td> <td> <button onClick={() => this.handleDelete(movie)} className="btn btn-danger btn-sm" > Delete </button> </td> </tr> ))} </tbody> </table> </React.Fragment> ); } } export default Movies;
همانطور که در ابتدای بحث نیز ذکر شد، هدف از این تمرین، مرور قسمتهای قبل است و تمام نکات زیر را در قسمتهای پیشین، با جزئیات بیشتری بررسی کردهایم:
- ابتدا خاصیت state و سپس خاصیت movies شیء منتسب به آن، با لیست فیلمهای موجود در سرویس مرتبط، مقدار دهی شدهاند.
- سپس در ابتدای متد render، کار رندر شرطی انجام شدهاست. اگر تعداد فیلمهای دریافتی صفر بود، پیام «فیلمی در بانک اطلاعاتی موجود نیست» نمایش داده میشود و در غیراینصورت، جدول اصلی بوت استرپی برنامه رندر خواهد شد.
در اینجا چون از خاصیت طول آرایهی فیلمها در چندین قسمت قرار است استفاده شود، آنرا توسط Object Destructuring به یک متغیر نسبت دادهایم. همچنین توسط یک نام مستعار هم خاصیت length را با نام جدید count استفاده میکنیم.
- در ادامه بازگشت React.Fragment را مشاهده میکنید. علت اینجا است که نمیخواهیم div اضافهتری را در UI رندر کنیم. React.Fragment سبب میشود تا بتوانیم چندین فرزند را به المان جاری تبدیل شدهی به کدهای جاوا اسکریپتی اضافه کنیم، بدون اینکه خودش به المانی ترجمه شود.
- پس از return، یک () قابل مشاهدهاست. چون خروجی return ما چند سطری است، اگر در سطری که return قرار میگیرد، اطلاعاتی درج نشود، موتور جاوا اسکریپت آنرا با یک سمیکالن خاتمه خواهد داد! و دیگر سطرهای بعدی دیده نمیشوند و پردازش نخواهند شد. به همین جهت از روش ذکر یک () پس از return در فایلهای jsx زیاد استفاده میشود.
- در ابتدای return، همان خاصیت count را نمایش میدهیم.
- سپس کار رندر جدول اصلی برنامه که با کلاسهای جداول بوت استرپ نیز مزین شده، انجام شدهاست. در React برای عدم تداخل ویژگی class با نام از پیش رزرو شدهی class، از خاصیت className برای ذکر کلاسهای CSSای استفاده میشود.
- قسمت thead این جدول مشخص است و سرستونهای جدول را مشخص میکند.
- پس از آن نیاز است ردیفهای جدول را رندر کنیم. اینکار را توسط متد Array.map، با نگاشت هر آیتم آرایهی this.state.movies، به یک tr جدول انجام دادهایم.
- React برای اینکه بتواند DOM مجازی خودش را کنترل کند، نیاز دارد عناصر موجود در آنرا به صورت منحصربفردی تشخص دهد. به همین جهت در اینجا ذکر key را بر روی المان tr که با movie._id مقدار دهی شدهاست، مشاهده میکنید.
- رندر مقادیر سلولهای ردیفها توسط درج {} و سپس ذکر مقداری از شیء movie دریافتی توسط متد Array.map انجام میشود.
- در اینجا ستون رندر دکمهی Delete را نیز مشاهده میکنید. برای مدیریت this در آن و دسترسی به شیء movie جاری (ارسال پارامتر به رویداد گردان آن) و همچنین دسترسی به شیء this کلاس جاری برای کار با آرایهی this.state.movies، از روش arrow functions برای تعریف رویدادگردان onClick استفاده کردهایم.
- در متد handleDelete، یک آرایهی جدید را که id ردیفهای آن با id شیء ردیف انتخابی یکی نیست، بازگشت میدهیم. انتساب این آرایهی جدید به آرایهی this.state.movies، تغییری را در برنامههای React ایجاد نمیکند. در اینجا باید توسط متد this.setState که از کلاس پایهی extends Component دریافت میشود، خاصیت movies را بازنویسی کرد تا React از تغییرات مطلع شده و DOM مجازی جدیدی را با مقایسهی با نمونه جدید، محاسبه کرده و به DOM اصلی، جهت به روز رسانی UI اعمال کند.
- البته در اینجا this.setState({ movies }) را بجای this.setState({ movies: movies }) مشاهده میکنید. علت اینجا است که اگر عبارات key و value یکی باشند، میتوان تنها همان عبارت key را جهت حذف تکرار واژهها، ذکر کرد.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-05.zip
پیشنیازها
دو پروژه خالی ASP.NET Web forms و ASP.NET MVC را در VS.NET تحت ویندوز ایجاد نمائید. آنها را یکبار کامپایل کرده و اجرا کنید. سپس فایلهای آنها را به ubuntu منتقل کنید (پوشههای bin پروژهها فراموش نشوند؛ خصوصا نگارش MVC که به همراه یک سری کتابخانه جانبی است).
برای انتقال فایلها به لینوکس، اگر از VMWare workstation برای اجرا و آزمایش Ubuntu استفاده میکنید، کپی و paste مستقیم فایلها از ویندوز به درون ماشین مجازی لینوکس پشتیبانی میشود.
نصب وب سرور آزمایشی مونو یا XSP
اگر نیاز به یک وب سرور آزمایشی، چیزی شبیه به وب سرور توکار VS.NET داشتید، پروژه XSP جهت این نوع آزمایشات ایجاد شده است.
پس از نصب آن (که به همراه همان بسته PPA قسمت قبل، هم اکنون بر روی سیستم شما نصب است)، در ترمینال لینوکس، با استفاده از دستور cd به ریشه وب سایت خود وارد شوید، سپس دستور xsp4 را اجرا کنید تا وب سرور xsp4 مشغول هاست سایت شما شود (برای اجرا در مسیر /opt/bin/xsp4 نصب شده است).
اجرای برنامه ASP.NET Web forms 4 توسط XSP
بدون هیچ مشکل خاصی در همان ابتدای کار اجرا شد (البته باید دقت داشت که لینوکس به کوچکی و بزرگی حروف حساس است. یعنی حتما باید Default.aspx وارد شود و نه default.aspx):
اجرای برنامه ASP.NET MVC 4 توسط XSP
اجرا نشد! پیام میدهد که
"Missing method System.Web.Security.FormsAuthentication::get_IsEnabled() in assembly System.Web.dll
Compiler Error Message: CS1703: An assembly with the same identity `mscorlib, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=b77a5c561934e089' has already been imported. Consider removing one of the references
git clone git://github.com/mono/xsp.git cd xsp ./autogen.sh --prefix=/opt make sudo make install
System.IO.FileNotFoundException: Could not load file or assembly XSP, Version=3.0.0.0
البته من سورس دریافت شده را در خود monodevelop کامپایل کردم (فایل sln آنرا در monodevelop باز کرده و پروژه را build کنید). در این حالت دو فایل Mono.WebServer.dll و Mono.WebServer.XSP.exe در پوشه xsp/src/Mono.WebServer.XSP/bin/Debug ظاهر میشوند.
یکی دیگر از دلایل ظاهر شدن خطای فوق، نیاز به نصب این دو فایل در GAC است که به نحو زیر قابل انجام میباشد:
cd xsp/src/Mono.WebServer.XSP/bin/Debug sudo gacutil -i Mono.WebServer.XSP.exe sudo gacutil -i Mono.WebServer.dll
cd myMvcAppPath sudo mono Mono.WebServer.XSP.exe
CS0234: The type or namespace name `Helpers' does not exist in the namespace `System.Web'. Are you missing an assembly reference?
<system.web> <compilation debug="true" targetFramework="4.0"> <assemblies> <add assembly="System.Web.Helpers, Version=2.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=31BF3856AD364E35" /> <add assembly="System.Web.Mvc, Version=4.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=31BF3856AD364E35" /> </assemblies> </compilation>
Microsoft.Web.Infrastructure.dll
System.Net.Http.dll
System.Net.Http.Formatting.dll
System.Web.Http.dll
System.Web.Http.WebHost.dll
این فایلها توسط تیم Mono به صورت مستقل پیاده سازی شدهاند و نیازی نیست تا از ویندوز به لینوکس کپی شوند.
بعد از حذف این فایلهای اضافی، برنامه ASP.NET MVC نیز اجرا شد:
چند نکته تکمیلی
- نحوه تشخیص موجود بودن یک DLL خاص، در نگارش جاری Mono نصب شده:
$ gacutil -l Microsoft.Web.Infrastructure The following assemblies are installed into the GAC: Microsoft.Web.Infrastructure, Version=1.0.0.0, Culture=neutral, PublicKeyToken=31bf3856ad364e35 Number of items = 1
cd /opt/lib/mono/gac # assuming this is your main gac sudo find . */*/*.dll -exec gacutil -i '{}' \;
<input type="button" onclick="startTrace('Some Text')" value="startTrace" /> <input type="button" onclick="startError()" value="test Error" /> <script type="text/javascript"> function startTrace(str) { return method1(100, 200); } function method1(arg1, arg2) { return method2(arg1 + arg2 + 100); } function method2(arg1) { var var1 = arg1 / 100; return method3(var1); } function method3(arg1) { console.trace(); var total = arg1 * 100; return total; } function testCount() { // do something console.count("testCount() Calls Count ."); } function startError() { testError(); } function testError() { var errorObj = new Error(); errorObj.message = "this is a test error"; console.exception(errorObj); } function testFunc() { var t = 0; for (var i = 0; i < 100; i++) { t += i; } } </script>
- console.log(object[,object,...])
این دستور یک پیغام در کنسول چاپ میکند .
console.log("This is a log message!");
این دستور را میتوانیم به شکلهای مختلفی فراخوانی کنیم .
مثلا :
console.log(1 , "+" , 2 , "=", (1+2));
در این دستور میتوانیم از چند حرف جایگزین هم استفاده کنیم .
مثال :
console.log("Firebug 1.0 beta was %s in December %i.","released",2006);
اگر در رشتهی مورد نظر ، یک شیء ( تابع ، آرایه ، ... ) برای جایگزین %o ارسال کنیم ، در خروجی آن شیء بصورت لینک نمایش داده میشود که با کلیک بروی آن ، فایرباگ آن شیء را در تب مناسبش Inspect میکند .
مثال :
console.log("this is a test functin : %o",testFunc);
نتیجه :
و زمانی که بروی لینک testFunc کلیک کنیم :
یک ترفند : بوسیله جایگزین %o توانستیم به تابع مورد نظر لینک بدهیم . اگر بجای جایگزین %o از %s استفاده کنیم ، میتوانیم بدنهی تابع را ببینیم :
console.log("this is a test functin : %s",testFunc);
توسط جایگزین %c هم میتوانید خروجی را فرمت کنید .
console.log("%cThis is a Style Formatted Log","color:green;text-decoration:underline;");
نتیجه :
- console.debug(object[, object, ...])
- console.info(object[, object, ...])
- console.warn(object[, object, ...])
- console.error(object[, object, ...])
مشابه با دستور log عمل میکنند با این تفاوت که خروجی را با استایل متفاوتی نمایش میدهند .
همچنین هر یک از این دستورات ، توسط دکمههای همنام در کنسول قابل فیلتر شدن هستند .
- console.assert(expression[, object, ...])
چک میکند که عبارت ارسال شده true هست یا نه . اگر true نبود ، پیغام وارد شده را چاپ و یک استثناء ایجاد میکند .
console.assert(1==1,"this is a test error"); console.assert(1!=1,"this is a test error");
نتیجه :
- console.clear()
- console.dir(object)
- console.dirxml(node)
- console.profile([title])
- console.profileEnd()
- console.trace()
با این متد میتوانید پی ببرید که از کجا و توسط چه متدهایی برنامه به قسمت trace رسیده . برای درک بهتر مجددا اسکریپت صفحهی تست این مقاله را بررسی کنید ( جایی که متد trace قرار داده شده است ) .
اکنون صفحهی تست را باز کنید و بروی دکمهی startTrace کلیک کنید . خروجی ظاهر شده در کنسول را از پایین به بالا بررسی کنید .
حتما متوجه شدید که متد method3 چگونه در کدهایمان فراخوانی شده است !؟
ابتدا با کلیک بروی دکمهی startTrace ، متد startTrace اجرا شده و به همین ترتیب متد startTrace متد method1 ، متد method1 هم متد method2 و در نهایت method2 متد method3 را فراخوانی کرده است .
دستور trace زمانی که در حال بررسی کدهای برنامه نویسان دیگر هستید ، بسیار میتواند به شما کمک کند .
- console.group(object[, object, ...])
با این دستور میتوانید لاگهای کنسول را بصورت تو در تو گروه بندی کنید .
console.group("Group1"); console.log("Log in Group1"); console.group("Group2"); console.log("Log in Group2"); console.group("Group3"); console.log("Log in Group3");
- console.groupCollapsed(object[, object, ...])
این دستور معادل دستور قبلی است با این تفاوت که هنگام ایجاد ، گروه را جمع میکند .
- console.groupEnd()
به آخرین گروه بندی ایجاد شده خاتمه میدهد .
- console.time(name)
یک تایمر با نام داده شده ایجاد میکند . زمانی که نیاز دارید زمان طی شده بین 2 نقطه را اندازه گیری کنید ، این تابع مفید خواهد بود .
- console.timeEnd(name)
تایمر همنام را متوقف و زمان طی شده را چاپ میکند .
console.time("TestTime"); var t = 1; for (var i = 0; i < 100000; i++) { t *= (i + t) } console.timeEnd("TestTime");
- console.timeStamp()
توضیحات کامل را از اینجا دریافت کنید .
- console.count([title])
تعداد دفعات فراخوانی شدن کدی که این متد در آنجا قرار دارد را چاپ میکند .
البته ظاهرا در ورژن 10.0.1 که بنده با آن کار میکنم ، این دستور بی عیب کار نمیکند . زیرا بجای آنکه در هربار فراخوانی ، در همان خط تعداد فراخوانی را نمایش بدهد ، فقط اولین لاگ را آپدیت میکند .
- console.exception(error-object[, object, ...])
یک پیغام خطا را به همراه ردیابی کامل اجرای کدها تا زمان رویداد خطا ( مانند متد trace ) چاپ میکند .
در صفحهی تست این متد را اجرا کنید :
startError();
توجه کنید که ما برای مشاهدهی عملکرد صحیح این دستور ، آن را در تابع testError قرار دادیم و بوسیله تابع startError آن فراخوانی کردیم .
- console.table(data[, columns])
بوسیله این دستور میتوانید مجموعه ای از اطلاعات را بصورت جدول بندی نمایش بدهید .
این متد از متدهای جدیدی است که در فایرباگ قرار داده شده است .
برای اطلاعات بیشتر به اینجا مراجعه کنید .
این توابع معادل توابع همنامشان در خط فرمان هستند که در قسمت قبل با عملکردشان آشنا شدیم .
01-Introduction 02-Controllers and Scope 03-Demo. Controllers 04-Demo. Displaying Repeating Information 05-Demo Handling Events 06-Built-in Directives 07-Event Directives 08-Other Directives - Part 1 09-Other Directives - Part 2 10-IE Restrictions 11-Expressions 12-Filters 13-Built-in Filters 14-Writing Custom Filters 15-Two Way Binding 16-Demo. Two Way Binding 17-Validation
- استفاده از WebHost.CreateDefaultBuilder: این روش جهت تنظیم شروع به کار یک برنامهی ASP.NET Core 2x مورد استفاده قرار میگرفت.
- استفاده از Host.CreateDefaultBuilder: روش پیشفرض آغاز برنامههای وب NET Core 3x. و NET 5x. که با معرفی generic host، امکان تهیهی Worker services را میسر کردند.
- استفاده از WebApplication.CreateBuilder: روش جدید شروع به کار با برنامههای وب مبتنی بر NET 6.
استفاده از WebHost.CreateDefaultBuilder در ASP.NET Core 2.x
در نگارش اول ASP.NET Core، مفهومی به نام هاست پیشفرض (default host) وجود نداشت. یکی از مهمترین نکات درنظر گرفته شده در طراحی ASP.NET Core، مفهوم «هزینه کردن به ازای احتیاج» است. یعنی اگر نیاز به قابلیتی نیست، نباید وجود داشته باشد. به این ترتیب یک قالب آغازین نباید به همراه تعداد زیادی بستههای NuGet و مقدار زیادی کد برای تنظیم باشد؛ زمانیکه واقعا قرار نیست از تمام آنها استفاده شود. به همین جهت از نگارش 2، شروع به سادهکردن این قالب اولیه کردند و در این زمان، WebHost.CreateDefaultBuilder ارائه شد. این تنظیم به ظاهر ساده، کدهای پیشفرض مورد نیاز قابل توجهی را جهت ساخت سادهی IWebHostBuilder و IWebHost به همراه دارد. در قالب به همراه آن، بین مفاهیم تنظیمات application و host تفاوت قائل شدهاند؛ یعنی دو فایل Program.cs را برای تنظیمات application و فایل Startup.cs را برای ارائهی تنظیمات هاست، تدارک دیدند.
در این طراحی، بین میدان دید Program و Startup تفاوت وجود دارد. هدف از Program، ارائهی تنظیمات زیرساختی برنامه، مانند تنظیمات HTTP Server، یکپارچگی با IIS و امثال آن شد و عموما در طول عمر برنامه ثابت است. اما برای تغییر رفتار برنامه، بیشتر تغییرات و تنظیمات، به Startup محول شدند؛ مانند تنظیمات تزریق وابستگیها، تنظیمات میانافزارها، مسیریابیها و غیره.
public class Program { public static void Main(string[] args) { BuildWebHost(args).Run(); } public static IWebHost BuildWebHost(string[] args) => WebHost.CreateDefaultBuilder(args) .UseStartup<Startup>() .Build(); }
معرفی Generic Host در ASP.NET Core 3.x/5
ASP.NET Core 3.x به همراه تغییرات بزرگی در کدهای آغازین برنامههای ASP.NET Core بود. تا پیش از آن، امکانات پایهی ASP.NET Core تنها برای مقاصد وب قابل استفاده بود. اما در نگارشهای 3x، با ارائهی یک هاست عمومی، امکان پشتیبانی از سایر برنامهها، مانند worker services را نیز میسر کرد؛ برای مثال پیشتیبانی از کارهای طولانی پس زمینه، هاست سرویسهای gRPC، هاست سرویسهای ویندوز و غیره. هدف اصلی از این تغییرات، به اشتراک گذاری فریمورک پایهی ASP.NET Core که تنها برای برنامههای وب ساخته شده بود و به همراه امکاناتی مانند تنظیمات، ثبت وقایع، تزریق وابستگیها و غیره بود، با سایر انواع برنامههای یاد شده است. برای رسیدن به این هدف، Web Host نگارش 2x، به Generic Host نگارش 3x تغییر کرد و سپس ASP.NET Core برفراز آن بنا شد. اینبار بجای IWebHostBuilder، نمونهی جدید IHostBuilder را داریم:
public class Program { public static void Main(string[] args) { CreateHostBuilder(args).Build().Run(); } public static IHostBuilder CreateHostBuilder(string[] args) => Host.CreateDefaultBuilder(args) .ConfigureWebHostDefaults(webBuilder => { webBuilder.UseStartup<Startup>(); }; } }
ASP.NET Core 5 به همراه تغییرات مهمی در این زمینه نبود و تنها با تغییر target framework در فایل csproj و به روز رسانی بستههای نیوگت مرتبط، کار ارتقاء به نگارش جدید در آن صورت میگرفت.
معرفی WebApplicationBuilder در ASP.NET Core 6x
در دات نت 6، روش آغاز برنامههای وب بطور کامل تغییر کردهاست. در تمام نگارشهای پیشین ASP.NET Core، همواره شاهد دو فایل Program.cs و Startup.cs بودیم؛ اما در اینجا فقط یک فایل Program.cs بیشتر وجود ندارد. هر چند همانطور که در مطلب «ارتقاء فایلهای آغازین برنامههای ASP.NET Core 5x به 6x» نیز عنوان شد، میتوان همان سبک و سیاق پیشین را نیز برگرداند و از این لحاظ محدودیتی وجود ندارد.
var builder = WebApplication.CreateBuilder(args); builder.Services.AddRazorPages(); var app = builder.Build(); if (app.Environment.IsDevelopment()) { app.UseDeveloperExceptionPage(); } app.UseStaticFiles(); app.MapGet("/", () => "Hello World!"); app.MapRazorPages(); app.Run();
- استفاده از top level statements
- استفاده از usingهای سراسری و سایر قابلیتهای C# 10.0
- حذف کامل کلاس Startup؛ اینبار همه چیز فقط یک فایل است.
دیدگاهی را که در اینجا بکار گرفتهاند شامل این موارد است و بیشتر تازهواردان را مدنظر دارند:
- برای شروع به کار، using statements اضافی هستند؛ پس حذف شدهاند!
- برای شروع به کار، namespaces اضافی هستند؛ پس حذف شدهاند!
- برای شروع به کار، Program.Main ... هم اضافی است!
- تنظیمات بین دو فایل Program.cs و Startup.cs تقیسم نشدهاند و همهچیز یکجا است و این هم نیازی به توضیح اضافی به تازهواردان، ندارد.
- همچنین همانطور که عنوان شد، « ... متد UseStartup به صورت خودکار به دنبال متدهای ویژهی ConfigureServices و Configure در کلاس آغازین برنامه گشته و آنها را فراخوانی میکند تا تنظیمات تزریق وابستگیها، مسیریابیها و میانافزارها صورت گیرند ...»
نکتهی مهم این توضیح، این است که کلاس Startup، هیچ اینترفیسی را پیاده سازی نمیکند. یعنی نام این متدها، دقیقا باید به همین صورت باشند (بدون اینکه قرار دادی توسط یک اینترفیس برای آنها وضع شده باشد) و ... چرا واقعا باید به این صورت باشد؟! به همین جهت اینها هم حذف شدهاند!
- در اینجا WebApplication هم مشاهده میشود؛ اما آیا واقعا نیازی به آن است؟
پاسخ: خیر! WebApplication.CreateBuilder ای که در اینجا ملاحظه میکنید در حقیقت ساده شدهی قطعه کد زیر از کدهای ASP.NET Core 3x/5x است:
var hostBuilder = Host.CreateDefaultBuilder(args) .ConfigureServices(services => { services.AddRazorPages(); }) .ConfigureWebHostDefaults(webBuilder => { webBuilder.Configure((ctx, app) => { if (ctx.HostingEnvironment.IsDevelopment()) { app.UseDeveloperExceptionPage(); } app.UseStaticFiles(); app.UseRouting(); app.UseEndpoints(endpoints => { endpoints.MapGet("/", () => "Hello World!"); endpoints.MapRazorPages(); }); }); }); hostBuilder.Build().Run();
var builder = WebApplication.CreateBuilder(args);
builder.Services.AddRazorPages(); builder.Services.AddSingleton<MyThingy>();
builder.Logging.AddFile();
var app = builder.Build();
app.UseStaticFiles(); app.MapRazorPages();
شاخهها ( نودها ) میتوانند فونتهای مختلف داشته باشند.برای تنظیم فونت باید از تابع ()setFont استفاده شود.البته که باید فونت انتخابی بر روی سیستم کاربر موجود باشد در غیر این صورت مرورگر یک فونت دلخواه و پیش فرض خود را جایگزین فونت شما خواهد نمود. در صورت بروز هر گونه خطا در فونت ، متن داخل گرهها کوتاه خواهد شد.
با توجه به محدودیت IE در پیاده سازی excanvas ، در کل کاراکترها متن نود کوتاه میشود. ( اگر کاراکترهای نود ، کاملا پرشونده fit نشوند ، بخشی از کل متن کاراکترهای نود نوشته یا رسم خواهد شد )
پارامترهای تابع ()setFont :
-
نام فونت . حالت فونت ضخیم bold یا مورب italic قابل استفاده است.
- اندازه فونت در واحد پیکسل
- رنگ فونت ( اختیاری )
- چیدمان عمودی ( 1 و c یا center برای وسط چین . ( اختیاری )
var o = new orgChart(); o.setColor('#99CC99', '#CCFFCC'); o.setFont('arial', 18); o.addNode(0, '', '', 'Arial 18', 1); o.setColor('#CCCC66', '#FFFF99'); o.setFont('arial', 10, '#000000'); o.addNode(11, 0, 'u', 'text will be split if it does not fit. ThisIsAVeryLongWordAndItWillBeClipped. Too many lines will be clipped too.'); o.setFont('arial', 10, '#000000', 0); o.addNode(12, 0, 'u', 'aligned at top'); o.setFont('arial', 10, '#000000', 1); o.addNode(13, 0, 'u', 'centered'); o.setColor('#CC4950', '#FF7C80'); o.setFont('times', 16, '#FF0F00'); o.addNode(21, 0, 'l', 'Times 16 red'); o.setFont('times', 16, '#000000'); o.addNode(22, 0, 'l', 'Times 16'); o.setFont('times', 48, '#000000'); o.addNode(23, 0, 'l', 'Times 48 does not fit at all'); o.setColor('#CC9966', '#FFCC99'); o.setFont('jokerman', 12, '#000000'); o.addNode(31, 0, 'r', 'Jokerman (if available)'); o.setFont('bold times', 16, '#000000'); o.addNode(32, 0, 'r', 'bold Times 16'); o.setFont('italic times', 16, '#000000'); o.addNode(33, 0, 'r', 'italic Times 16'); o.setFont('bold italic times', 16, '#000000'); o.addNode(34, 0, 'r', 'bold italic Times 16'); o.setColor('#B5D9EA', '#CFE8EF'); o.setFont('arial', 28, '#000000'); o.addNode(50, '', '', 'Arial 28'); o.setFont('arial', 29); o.addNode(51, 50, 'u', 'Arial 29'); o.setFont('arial', 30); o.addNode(52, 51, 'u', 'Arial 30'); o.setFont('arial', 31); o.addNode(53, 52, 'u', 'Arial 31'); o.setFont('arial', 32); o.addNode(54, 53, 'u', 'Arial 32'); o.drawChart('c_fonts');
اندازه و مکان :
شما میتوانید اندازه نودها و فضا و offset بین نودها را نیز تنظیم نمائید.این تنظیم بصورت عمومی تاثیر گذار است و تمامی نودها از این تنظیم تبعیت خواهند نمود:
پارامترهای تابع ()setSize:
- عرض نودها در واحد پیکسل.
- ارتفاع نودها در واحد پیکسل.
- فاصله عرضی بین نودهای پدر u-nodes. ( اختیاری ).
- فاصله طولی بین نودها ( اختیاری ).
- offset عرضی ( فاصله ) از نود چپ و نود راست ( اختیاری ).
var o = new orgChart(); o.setSize(36, 12, 4, 25, 180); o.setColor('#99CC99', '#CCFFCC'); o.setFont('arial', 18); o.addNode(0, '', '', 'Root node'); o.setFont('arial', 12); o.setColor('#CCCC66', '#FFFF99'); o.addNode(11, 0, 'u', 'u-node 1'); o.addNode(12, 0, 'u', 'u-node 2'); o.addNode(13, 0, 'u', 'u-node 3'); o.setColor('#CC4950', '#FF7C80'); o.addNode(21, 0, 'l', 'l-node 1'); o.addNode(22, 0, 'l', 'l-node 2'); o.addNode(23, 0, 'l', 'l-node 3'); o.setColor('#CC9966', '#FFCC99'); o.addNode(31, 0, 'r', 'r-node 1'); o.drawChart('c_size');
شما میتوانید به نودها در پارامتر ششم تابع ()addNode آدرس پیوند خود را اضافه نمائید.
در صورت ایجاد پیوند کامل ( مانند : http://www.yourdomain.com ) پیوند در برگه ( tab ) یا یک پنجره جدید ( بسته به تنظیمات مرورگر سمت کاربر ) باز خواهد شد.
اگر نشانگر ماوس ، روی این نوع از نودها قرار بگیرد تغییر شکل به مانند دست ( اشاره گر ) میدهد.
نکته : در این نمونه کد ، هر نود در یک چارت سازمانی جدید دوباره رسم شده اند.در چارت سازمانی قدیمی ، نودها از بین نمیروند و همه مسیرهای باقی مانده فعال خواهند ماند.بنابراین اگر reDraw در این نمونه استفاده شود ، چند پیوند در یک نود باز خواهد شد .
اگر بخواهید فقط یک لینک به نودی اختصاص دهید ، یک نود پیوندی بدون پیوند به آن اضافه کنید ( مانند نودها سبز مثال نمونه ).
var o = new orgChart(); o.setColor('#99CC99', '#CCFFCC'); o.setFont('arial', 18); o.addNode( 0, '', '', 'Searching', 1); o.addNode(50, '', '', 'Social', 1); o.addNode(90, '', '', 'Misc.', 1); o.setColor('#CCCC66', '#FFFF99'); o.setFont('arial', 12); o.addNode(11, 50, 'u', 'Facebook', 0, 'http://facebook.com'); o.addNode(13, 90, 'u', 'Youtube', 0, 'http://youtube.com'); o.addNode(14, 13, 'l', 'Youtube Music', 0, 'http://youtube.com/music'); o.addNode(15, 13, 'l', 'Youtube Entertainment', 0, 'http://youtube.com/entertainment'); o.setColor('#CC4950', '#FF7C80'); o.addNode(21, 0, 'l', 'Google', 0, 'http://google.com'); o.addNode(22, 0, 'l', 'Bing', 0, 'http://bing.com'); o.addNode('r2', '', '', 'Top of this Page', 0, '#'); o.addNode('', 'r2', 'u', 'Back to the introduction', 0, '/orgchart'); o.drawChart('c_links');
در قسمت چهارم و آخر این مطلب ، نمونههای بیشتری از ایجاد چارت سازمانی تحت وب ، درج تصویر در نودها و نمایش نمودار بعنوان یک تصویر ارائه خواهد شد.