نظرات مطالب
مقایسه امنیت Oracle11g و SQL server 2008 از دید آمار در سال 2009
کم شدن باگ‌های امنیتی مایکروسافت در چند سال اخیر سه دلیل عمده داشته:
- استفاده بیشتر از دات نت فریم ورک در محصولات عمده خودش (اس کیوال سرور، exchange server، SharePoint و ...). برای مثال دات نت فریم ورک به حملات سرریز بافر (اگر کد خالص دات نتی باشد و از API ویندوز به صورت ناشیانه استفاده نکرده باشد) مقاوم است و خیلی مسایل دیگر که به صورت توکار در دات نت لحاظ شده.
- وضع کردن یک سری قوانین سفت و سخت در مورد کتابخانه‌ها و توابع C مورد استفاده در محصولات نوشته شده با سی و CPP
https://www.dntips.ir/2009/05/bannedh.html
- تهیه برنامه‌هایی که کار آنالیز خودکار فایل‌های باینری و همچنین سورس‌ کدهای سازمان آن‌را انجام می‌دهند. به این صورت قبل از اینکه دیگران از سیستم‌های آن‌ها باگ‌های متداول را درآورند، خودشان نسبت به اینکار اقدام می‌کنند.
http://blogs.msdn.com/bharry/archive/2009/10/02/two-free-security-tools-from-microsoft-sdl-team.aspx
https://www.dntips.ir/2009/11/blog-post.html
مطالب دوره‌ها
پیاده سازی امتیاز دهی ستاره‌ای به مطالب به کمک jQuery در ASP.NET MVC
در این قسمت قصد داریم با نحوه پیاده سازی امتیاز دهی ستاره‌ای به مطالب، که نمونه‌ای از آن‌را در سایت جاری در قسمت‌های مختلف آن مشاهده می‌کنید، آشنا شویم.


مدل برنامه

در ابتدای کار نیاز است تا ساختاری را جهت ارائه لیستی از مطالب که دارای گزینه امتیاز دهی می‌باشند، تهیه کنیم:
namespace jQueryMvcSample03.Models
{
    public class BlogPost
    {
        public int Id { set; get; }
        public string Title { set; get; }
        public string Body { set; get; }

        /// <summary>
        /// اطلاعات رای گیری یک مطلب به صورت یک خاصیت تو در تو یا پیچیده
        /// </summary>
        public Rating Rating { set; get; }

        public BlogPost()
        {
            Rating = new Rating();
        }
    }
}

namespace jQueryMvcSample03.Models
{
    //[ComplexType]
    public class Rating
    {
        public double? TotalRating { get; set; }
        public int? TotalRaters { get; set; }
        public double? AverageRating { get; set; }
    }
}
اگر با EF Code first آشنا باشید، خاصیت Rating تعریف شده در اینجا می‌تواند از نوع ComplexType تعریف شود که شامل جمع امتیازهای داده شده، تعداد کل رای دهنده‌ها و همچنین میانگین امتیازهای حاصل است.


منبع داده فرضی برنامه

using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using jQueryMvcSample03.Models;

namespace jQueryMvcSample03.DataSource
{
    /// <summary>
    /// منبع داده فرضی
    /// </summary>
    public static class BlogPostDataSource
    {
        private static IList<BlogPost> _cachedItems;
        /// <summary>
        /// با توجه به استاتیک بودن سازنده کلاس، تهیه کش، پیش از سایر فراخوانی‌ها صورت خواهد گرفت
        /// باید دقت داشت که این فقط یک مثال است و چنین کشی به معنای
        /// تهیه یک لیست برای تمام کاربران سایت است
        /// </summary>
        static BlogPostDataSource()
        {
            _cachedItems = createBlogPostsInMemoryDataSource();
        }

        /// <summary>
        /// هدف صرفا تهیه یک منبع داده آزمایشی ساده تشکیل شده در حافظه است
        /// </summary>        
        private static IList<BlogPost> createBlogPostsInMemoryDataSource()
        {
            var results = new List<BlogPost>();
            for (int i = 1; i < 30; i++)
            {
                results.Add(new BlogPost { Id = i, Title = "عنوان " + i, Body = "متن ... متن ... متن " + i, Rating = new Rating { TotalRaters = i + 1, AverageRating = 3.5 } });
            }
            return results;
        }

        /// <summary>
        /// پارامترهای شماره صفحه و تعداد رکورد به ازای یک صفحه برای صفحه بندی نیاز هستند
        /// شماره صفحه از یک شروع می‌شود
        /// </summary>
        public static IList<BlogPost> GetLatestBlogPosts(int pageNumber, int recordsPerPage = 4)
        {
            var skipRecords = pageNumber * recordsPerPage;
            return _cachedItems
                        .OrderByDescending(x => x.Id)
                        .Skip(skipRecords)
                        .Take(recordsPerPage)
                        .ToList();
        }
    }
}
در این مثال نیز از یک منبع داده فرضی تشکیل شده در حافظه استفاده خواهیم کرد تا امکان اجرای پروژه پیوستی را بدون نیاز به بانک اطلاعاتی خاصی و بدون نیاز به مقدمات برپایی آن، به سادگی داشته باشید.
در این منبع داده ابتدا لیستی از مطالب تهیه شده و سپس کش می‌شوند. در ادامه توسط متد GetLatestBlogPosts بازه‌ای از این اطلاعات قابل بازیابی خواهند بود که برای استفاده در حالات صفحه بندی اطلاعات بهینه سازی شده است.


آشنایی با طراحی افزونه jQuery Star Rating

افزودن CSS نمایش امتیازها در ذیل هر مطلب

/* star rating system */
.post_rating
{
direction: ltr;
}
.rating
{
text-indent: -99999px;
overflow: hidden;
background-repeat: no-repeat;
display: inline-block;
width: 8px;
height: 16px;
}
.rating.stars
{
background-image: url('Images/star_rating.png');
}
.rating.stars.active
{
cursor: pointer;
}
.star-left_off
{
background-position: -0px -0px;
}
.star-left_on
{
background-position: -16px -0px;
}
.star-right_off
{
background-position: -8px -0px;
}
.star-right_on
{
background-position: -24px -0px;
}
برای نمایش ستاره‌ها و کار با تصویر Images/star_rating.png (که در پروژه پیوست قرار دارد) ابتدا نیاز است CSS فوق را به پروژه خود اضافه نمائید.

افزودن افزونه jQuery Star rating

// <![CDATA[
(function ($) {
    $.fn.StarRating = function (options) {
        var defaults = {            
            ratingStarsSpan: '.rating.stars',
            postInfoUrl: '/',
            loginUrl: '/login',
            errorHandler: null,
            completeHandler: null,
            onlyOneTimeHandler: null
        };
        var options = $.extend(defaults, options);

        return this.each(function () {
            var ratingStars = $(this);

            $(ratingStars).unbind('mouseover');
            $(ratingStars).mouseover(function () {
                var span = $(this).parent("span");
                var newRating = $(this).attr("value");
                setRating(span, newRating);
            });

            $(ratingStars).unbind('mouseout');
            $(ratingStars).mouseout(function () {
                var span = $(this).parent("span");
                var rating = span.attr("rating");
                setRating(span, rating);
            });

            $(ratingStars).unbind('click');
            $(ratingStars).click(function () {
                var span = $(this).parent("span");
                var newRating = $(this).attr("value");
                var text = span.children("span");
                var pID = span.attr("post");
                var type = span.attr("sectiontype");
                postData({ postID: pID, rating: newRating, sectionType: type });
                span.attr("rating", newRating);
                setRating(span, newRating);
            });

            function setRating(span, rating) {
                span.find(options.ratingStarsSpan).each(function () {
                    var value = parseFloat($(this).attr("value"));
                    var imgSrc = $(this).attr("class");
                    if (value <= rating)
                        $(this).attr("class", imgSrc.replace("_off", "_on"));
                    else
                        $(this).attr("class", imgSrc.replace("_on", "_off"));
                });
            }

            function postData(dataJsonArray) {
                $.ajax({
                    type: "POST",
                    url: options.postInfoUrl,
                    data: JSON.stringify(dataJsonArray),
                    contentType: "application/json; charset=utf-8",
                    dataType: "json",
                    complete: function (xhr, status) {
                        var data = xhr.responseText;
                        if (xhr.status == 403) {
                            window.location = options.loginUrl;
                        }
                        else if (status === 'error' || !data) {
                            if (options.errorHandler)
                                options.errorHandler(this);
                        }
                        else if (data == "nok") {
                            if (options.onlyOneTimeHandler)
                                options.onlyOneTimeHandler(this);
                        }
                        else {
                            if (options.completeHandler)
                                options.completeHandler(this);
                        }
                    }
                });
            }
        });
    };
})(jQuery);
// ]]>
اطلاعات فوق، فایل jquery.StarRating.js را تشکیل می‌دهند که باید به پروژه اضافه گردند.
کاری که این افزونه انجام می‌دهد ردیابی حرکت ماوس بر روی ستاره‌های نمایش داده شده و سپس ارسال سه پارامتر ذیل به اکشن متدی که توسط پارامتر postInfoUrl مشخص می‌گردد، پس از کلیک کاربر می‌باشد:
 { postID: pID, rating: newRating, sectionType: type }
همانطور که ملاحظه می‌کنید به ازای هر قطعه رای گیری که به صفحه اضافه می‌شود، Id مطلب، رای داده شده و نام قسمت جاری، به اکشن متدی خاص ارسال خواهند گردید. sectionType از این جهت اضافه گردیده است تا بتوانید با بیش از یک جدول کار کنید و از این افزونه در قسمت‌های مختلف سایت به سادگی بتوانید استفاده نمائید.
در اینجا از errorHandler برای نمایش خطاها، از completeHandler برای نمایش تشکر به کاربر و از onlyOneTimeHandler برای نمایش اخطار مثلا «یکبار بیشتر مجاز نیستید به ازای یک مطلب رای دهید»، می‌توان استفاده کرد.

بنابراین تا اینجا فایل layout برنامه تقریبا چنین مداخلی را خواهد داشت:
<head>
    <title>@ViewBag.Title</title>    
    <link href="@Url.Content("Content/starRating.css")" rel="stylesheet" type="text/css" />
    <link href="@Url.Content("Content/Site.css")" rel="stylesheet" type="text/css" />
    <script src="@Url.Content("~/Scripts/jquery-1.9.1.min.js")" type="text/javascript"></script>
    <script src="@Url.Content("~/Scripts/jquery.validate.min.js")" type="text/javascript"></script>
    <script src="@Url.Content("~/Scripts/jquery.unobtrusive-ajax.min.js")" type="text/javascript"></script>
    <script src="@Url.Content("~/Scripts/jquery.validate.unobtrusive.min.js")" type="text/javascript"></script>
    <script src="@Url.Content("~/Scripts/jquery.StarRating.js")" type="text/javascript"></script>
    @RenderSection("JavaScript", required: false)
</head>

طراحی یک HTML helper برای نمایش ستاره‌های امتیاز دهی

ابتدا پوشه استاندارد app_code را به پروژه اضافه کرده و سپس فایلی را به نام StarRatingHelper.cshtml، با محتوای ذیل به آن اضافه نمائید:
@using System.Globalization
@helper AddStarRating(int postId,
                      double? average = 0, int? postRatingsCount = 0, string type = "BlogPost",
                      string tooltip = "لطفا جهت رای دادن کلیک نمائید")
    {
        string actIt = "active ";
        if (!average.HasValue) { average = 0; }
        if (!postRatingsCount.HasValue) { postRatingsCount = 0; }
    
    <span class='postRating' rating='@average' post='@postId' title='@tooltip' sectiontype='@type'>
        @for (double i = .5; i <= 5.0; i = i + .5)
        {
            string left;
            if (i <= average)
            {
                left = (i * 2) % 2 == 1 ? "left_on" : "right_on";
            }
            else
            {
                left = (i * 2) % 2 == 1 ? "left_off" : "right_off";
            }
            <span class='rating stars @(actIt)star-@left' value='@i'></span>
        }
        &nbsp;
        @if (postRatingsCount > 0)
        {
            var ratingInfo = string.Format(CultureInfo.InvariantCulture, "امتیاز {0:0.00} از 5 توسط {1} نفر", average, postRatingsCount);
            <span>@ratingInfo</span>                
        }
        else
        {
            <span></span>
        }
    </span>
}
از این Html helper برای تشکیل ساختار نمایش قطعه امتیاز دهی به یک مطلب استفاده خواهیم کرد که توسط افزونه جی‌کوئری فوق ردیابی می‌شود.


کنترلر ذخیره سازی اطلاعات دریافتی برنامه

using System.Web.Mvc;
using System.Web.UI;
using jQueryMvcSample03.DataSource;
using jQueryMvcSample03.Security;

namespace jQueryMvcSample03.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        public ActionResult Index()
        {
            var postsList = BlogPostDataSource.GetLatestBlogPosts(pageNumber: 0);
            return View(postsList); //نمایش صفحه اصلی
        }


        [HttpPost]
        [AjaxOnly]
        [OutputCache(Location = OutputCacheLocation.None, NoStore = true)]
        public ActionResult SaveRatings(int? postId, double? rating, string sectionType)
        {
            if (postId == null || rating == null || string.IsNullOrWhiteSpace(sectionType))
                return Content(null); //اعلام بروز خطا

            if (!this.HttpContext.CanUserVoteBasedOnCookies(postId.Value, sectionType))
                return Content("nok"); //اعلام فقط یکبار مجاز هستید رای دهید

            switch (sectionType) //قسمت‌های مختلف سایت که در جداول مختلفی قرار دارند نیز می‌توانند گزینه امتیاز دهی داشته باشند
            {
                case "BlogPost":
                    //الان شماره مطلب و رای ارسالی را داریم که می‌توان نسبت به ذخیره آن اقدام کرد
                    //مثلا
                    //_blogPostsService.SaveRating(postId.Value, rating.Value);
                    break;

                //... سایر قسمت‌های دیگر سایت

                default:
                    return Content(null); //اعلام بروز خطا
            }

            return Content("ok"); //اعلام موفقیت آمیز بودن ثبت اطلاعات
        }

        [HttpGet]
        public ActionResult Post(int? id)
        {
            if (id == null)
                return Redirect("/");

            //todo: show the content here
            return Content("Post " + id.Value);
        }
    }
}
در اینجا کنترلری را که کار پردازش کلیک کاربر را بر روی امتیازی خاص انجام می‌دهد، ملاحظه می‌کنید.
امضای اکشن متد SaveRatings دقیقا بر اساس سه پارامتر ارسالی توسط jquery.StarRating.js که پیشتر توضیح داده شد، تعیین گردیده است. در این متد ابتدا بررسی می‌شود که آیا اطلاعاتی دریافت شده است یا خیر. اگر خیر، null را بازگشت خواهد داد. سپس توسط متد CanUserVoteBasedOnCookies بررسی می‌شود که آیا کاربر می‌تواند (خصوصا مجددا) رای دهد یا خیر. این افزونه برای رای دهی کاربران وارد نشده به سیستم نیز مناسب است. به همین جهت از کوکی‌ها برای ثبت اطلاعات رای دادن کاربران استفاده گردیده است. پیاده سازی متد CanUserVoteBasedOnCookies را در ادامه ملاحظه خواهید نمود.
در ادامه در متد SaveRatings، یک switch تشکیل شده است تا بر اساس نام قسمت مرتبط به رای گیری، اطلاعات را بتوان به سرویس خاصی در برنامه هدایت کرد. مثلا اطلاعات قسمت مطالب به سرویس مطالب و قسمت نظرات به سرویس نظرات هدایت شوند.


متدهایی برای کار با کوکی‌ها در ASP.NET MVC

using System;
using System.Web;

namespace jQueryMvcSample03.Security
{
    public static class CookieHelper
    {
        public static bool CanUserVoteBasedOnCookies(this HttpContextBase httpContext, int postId, string sectionType)
        {
            string key = sectionType + "-" + postId;
            var value = httpContext.GetCookieValue(key);
            if (string.IsNullOrWhiteSpace(value))
            {
                httpContext.AddCookie(key, key);
                return true;
            }
            return false;
        }

        public static void AddCookie(this HttpContextBase httpContextBase, string cookieName, string value)
        {
            httpContextBase.AddCookie(cookieName, value, DateTime.Now.AddDays(30));
        }

        public static void AddCookie(this HttpContextBase httpContextBase, string cookieName, string value, DateTime expires)
        {
            var cookie = new HttpCookie(cookieName)
            {
                Expires = expires,
                Value = httpContextBase.Server.UrlEncode(value) // For Cookies and Unicode characters
            };
            httpContextBase.Response.Cookies.Add(cookie);
        }

        public static string GetCookieValue(this HttpContextBase httpContext, string cookieName)
        {
            var cookie = httpContext.Request.Cookies[cookieName];
            if (cookie == null)
                return string.Empty; //cookie doesn't exist

            // For Cookies and Unicode characters
            return httpContext.Server.UrlDecode(cookie.Value);
        }
    }
}
در اینجا یک سری متد الحاقی را ملاحظه می‌کنید که برای ثبت اطلاعات رای داده شده یک کاربر بر اساس Id مطلب و نام قسمت متناظر با آن در یک کوکی طراحی شده‌اند. بدیهی است اگر تمام قسمت‌های برنامه شما محافظت شده هستند و کاربران حتما نیاز است ابتدا به سیستم لاگین نمایند، می‌توانید این قسمت را حذف کرده و اطلاعات postId و SectionType را به ازای هر کاربر، جداگانه در بانک اطلاعاتی ثبت و بازیابی نمائید (دقیق‌ترین حالت ممکن؛ البته برای سیستمی بسته که حتما تمام قسمت‌های آن نیاز به اعتبار سنجی دارند).


پیشنهادی در مورد نحوه ذخیره سازی اطلاعات دریافتی

using jQueryMvcSample03.Models;

namespace jQueryMvcSample03.DataSource
{
    public interface IBlogPostsService
    {
        void SaveRating(int postId, double rating);
    }

    public class SampleService : IBlogPostsService
    {
        /// <summary>
        /// یک نمونه از متد ذخیره سازی اطلاعات پیشنهادی
        /// فقط برای ایده گرفتن
        /// بدیهی است محل قرارگیری اصلی آن در لایه سرویس برنامه شما خواهد بود
        /// </summary>
        public void SaveRating(int postId, double rating)
        {
            BlogPost post = null;
            //post = _blogCtx.Find(postId); // بر اساس شماره مطلب، مطلب یافت شده و فیلدهای آن تنظیم می‌شوند
            if (post == null) return;

            if (!post.Rating.TotalRaters.HasValue) post.Rating.TotalRaters = 0;
            if (!post.Rating.TotalRating.HasValue) post.Rating.TotalRating = 0;
            if (!post.Rating.AverageRating.HasValue) post.Rating.AverageRating = 0;

            post.Rating.TotalRaters++;
            post.Rating.TotalRating += rating;
            post.Rating.AverageRating = post.Rating.TotalRating / post.Rating.TotalRaters;

            // todo: call save changes at the end.
        }
    }
}
همانطور که عنوان شد، سه داده Id مطلب، رای داده شده و نام قسمت متناظر به اکشن متد ارسال می‌شود. از نام قسمت، برای انتخاب سرویس ذخیره سازی اطلاعات استفاده خواهیم کرد. این سرویس می‌تواند شامل متدی به نام SaveRating، همانند کدهای فوق باشد که Id مطلب و عدد رای حاصل به آن ارسال می‌گردند. ابتدا بر اساس این Id، مطلب متناظر یافت شده و سپس اطلاعات Rating آن به روز خواهد شد. در پایان هم ذخیره سازی اطلاعات باید صورت گیرد.



Viewهای برنامه

قسمت پایانی کار ما در اینجا تهیه دو View است:
الف) یک Partial view که لیست مطالب را به همراه گزینه رای دهی به آن‌ها رندر می‌کند.
ب) View کاملی که از این Partial View استفاده کرده و همچنین افزونه jquery.StarRating.js را فراخوانی می‌کند.
@using System.Text.RegularExpressions
@model IList<jQueryMvcSample03.Models.BlogPost>
<ul>
    @foreach (var item in Model)
    {
        <li>
            <fieldset>
            <legend>مطلب @item.Id</legend>
                <h5>
                    @Html.ActionLink(linkText: item.Title,
                                 actionName: "Post",
                                 controllerName: "Home",
                                 routeValues: new { id = item.Id },
                                 htmlAttributes: null)
                </h5>
                @item.Body
                <div class="post_rating">
                    @Html.Raw(Regex.Replace(@StarRatingHelper.AddStarRating(item.Id, item.Rating.AverageRating, item.Rating.TotalRaters, "BlogPost").ToHtmlString(), @">\s+<", "><"))
                </div>
            </fieldset>
        </li>
    }
</ul>
کدهای _ItemsList.cshtml را در اینجا ملاحظه می‌کند که در آن نحوه فراخوانی متد کمکی StarRatingHelper.AddStarRating ذکر شده است.
اگر به کدهای آن دقت کنید از Regex.Replace برای حذف فاصله‌های خالی و خطوط جدید بین تگ‌ها استفاده گردیده است. اگر اینکار انجام نشود، نیمه‌های ستاره‌های نمایش داده شده، با فاصله از یکدیگر رندر می‌شوند که صورت خوشایندی ندارد.

و نهایتا View ایی که از این اطلاعات استفاده می‌کنید ساختار زیر را خواهد داشت:
@model IList<jQueryMvcSample03.Models.BlogPost>
@{
    ViewBag.Title = "Index";
    var postInfoUrl = Url.Action(actionName: "SaveRatings", controllerName: "Home");
}
<h2>
    سیستم امتیاز دهی</h2>
@{ Html.RenderPartial("_ItemsList", Model); }
@section JavaScript
{
    <script type="text/javascript">
        $(document).ready(function () {
            $(".rating.stars.active").StarRating({
                ratingStarsSpan: '.rating.stars',
                postInfoUrl: '@postInfoUrl',
                loginUrl: '/login',
                errorHandler: function () {
                    alert('خطایی رخ داده است');
                },
                completeHandler: function () {
                    alert('با تشکر! رای شما با موفقیت ثبت شد');
                },
                onlyOneTimeHandler: function () {
                    alert('فقط یکبار می‌توانید به ازای هر مطلب رای دهید');
                }
            });
        });
    </script>
}
در این View لیستی از مطالب دریافت و به partial view طراحی شده برای نمایش ارسال می‌شود. سپس افزونه StarRating نیز تنظیم و به صفحه اضافه خواهد گردید. نکته مهم آن تعیین صحیح اکشن متدی است که قرار است اطلاعات را دریافت کند و نحوه مقدار دهی آن‌را توسط متغیر postInfoUrl مشاهده می‌کنید.

دریافت کدها و پروژه کامل این قسمت
jQueryMvcSample03.zip
مطالب
سخت افزارهای قدیمی و ویندوز 7

یک مودم d-link قدیمی external دارم (DFM-560E) که آخرین درایور آن مربوط به ویندوز XP، آن هم 32 بیتی است.
با نصب ویندوز 7 64 بیتی این مودم به صورت یک analog modem غیرقابل استفاده در device manager شناسایی شد. هر چند ویندوز 7 توانایی یافتن آخرین درایورهای مرتبط را از اینترنت و سایت مایکروسافت دارد اما چون مطابق جستجویی که انجام دادم این نوع مودم d-link صرفا برای خارج از آمریکا تهیه و تولید شده، دیگر درایوری برای آن تهیه نخواهد شد. خوب، خدا را شکر!
این مودم، مستعمل ماند تا اینکه در یکی از سایت‌ها، مقاله‌ی زیر را دیدم:


این مقاله در مورد همان گزینه‌ی add new hardware ویندوزهای قبلی که در اینجا به نام add legacy hardware تغییر نام یافته، صحبت می‌کند.
در device manager ویندوز 7 از منوی Actions گزینه‌ی add legacy hardware را انتخاب کنید تا همان ویزاد آشنای add new hardware ویندوز XP ظاهر شود. تمام مراحل آن هم مانند قبل است.
در مرحله‌ی have disk مربوط به مودم، فایل زیر را که مربوط به معرفی درایور مودم ویندوز 64 بیتی است به آن معرفی کردم و مشکل حل شد (احتمالا با تمام مودم‌هایی با chipset از نوع Conexant باید کار کند).
دریافت فایل




الان هنوز همان analog modem شناسایی نشده باقی است اما مودم فوق نیز شناسایی شد و بدون مشکل کار می‌کند.



هنگام ساخت کانکشن دایال آپ هم این مودم جدید شناسایی شده و قابل استفاده است.




مطالب
تفاوت‌های یک برنامه نویس کارمند با یک برنامه نویس علاقمند

اگر در یک محیط کاری به برنامه نویس‌ها دقت کنید دو گروه را به وضوح می‌توان تمایز داد. کسانی که برنامه نویسی می‌کنند تا اموراتشان بگذرد و کسانی که واقعا علاقمند به کارشان و دنیای برنامه نویسی هستند. به گروه اول می‌توان IT worker نام داد و گروه دوم را Software developer نامید.
جدول ذیل تفاوت‌های این دو گروه را بر می‌شمارد:

IT Workers Software developers
عموما 5 تا 9 ساعت در یک شرکت کار می‌کنند. عموما 5 تا 9 ساعت در یک شرکت کار کرده و پس از مراجعت به منزل بر روی پروژه‌های شخصی کار می‌کنند.
با اینکه هنوز در همان شرکت مشغول به کار است همیشه مشغول نق زدن است. احتمالا شاید بتواند همان موقعیت کاری را در یک شرکت دیگر نیز کسب کند. تا زمانیکه شغل فعلی برای او جذابیت دارد به آن ادامه خواهد داد و ترسی از حضور در شرکت‌های دیگر ندارد.
تنها محل یادگیری او همان پروژه‌هایی است که در شرکت وجود دارند یا مشغول به کار بر روی آن‌ها است. دید کاری و آموزشی او تنها به همین موارد خلاصه می‌شود. به صورت مداوم مشغول خواندن بلاگ‌ها، کتاب‌های جدید و فراگیری نحوه‌ی استفاده از برنامه‌های جدید می‌باشد.
عموما و اکثریت آن‌ها فقط به خاطر کلاس کاری به این رشته روی آورده‌اند و نه اصل کار مربوطه. به شدت علاقمند به بهبود روش‌های توسعه کاری و همچنین بهبود وضعیت خویش هستند.
اگر احتمالا بلاگی داشته باشند تنها به توضیح همان نق زدن‌های رایج در محیط کار می‌پردازند. از بلاگ خود در جهت توضیح تجارب کاری و کمک به ارتقای سایر همکاران خود استفاده می‌کنند.
اگر دانشی را کسب می‌کنند تنها محل عرضه‌ی آن جهت پز دادن پیش مدیر پروژه خواهد بود. بسیار با معلومات اما افتاده حال هستند.
از تغییرات مداوم دنیای IT که در آن قرار دارند هراسان هستند. مدام نق می‌زنند که مگر فاکس پروی 2.6 چه مشکلی دارد که باید از NHibernate استفاده کنند؟!
این نوع افراد همیشه می‌گویند که وقت ندارند مطالب جدید را بیاموزند و میل به تحجر و مقاومت در برابر تغییرات در آن‌ها بسیار زیاد است.
در تغییرات روی داده در دنیای IT سهیم بوده و جزئی از آن هستند.
زمانیکه قرار است یک قطعه کد اس کیوال را نمایش دهند از یک برچسب ساده یا یک تکست باکس استفاده می‌کنند. در حدی که فقط به قولی برنامه "کار کند". در همان حدی کار می‌کنند که به آن‌ها حقوق می‌دهند. نه بیشتر. چند روز وقت می‌گذارند و با روش‌های مختلف syntax highlighting و نمایش زیبای کد آشنا می‌شوند تا کاری را که ارائه می‌دهند مزه‌ی غذای مانده‌ی چند روز قبل را ندهد.

برای مطالعه بیشتر
+ و + و +

مطالب
جلوگیری از Brute Force Attack
یکی از حملات رایج که توسعه دهندگان با آن روبرو هستند، Brute-Force Attack میباشد. در این حملات برای کشف رمزعبور کاربران، هر ترکیب احتمالی از حروف، اعداد و نمادها را استفاده میکنند تا یک ترکیب صحیح را بدست آورند. اگر وب سایت شما نیاز به احراز هویت دارد، شما یک هدف مناسب برای حملات Brute-Force هستید! یک هکر میتواند رمزعبور را از این طریق بدست آورد؛ اما یافتن آن شاید سالها طول بکشد که بستگی به طول رمز و پیچیدگی آن، ممکن است چندین سال طول بکشد. اما یک حمله Brute-Force میتواند سریع‌تر انجام شود، میتواند از فرهنگ لغت استفاده کند و یا کلمات فرهنگ لغت را کمی تغییر دهد، زیرا بیشتر افراد بجای یک کلمه‌ی عبور تصادفی و پیچیده، از آن کلمات استفاده میکنند. به این حملات dictionary attacks یا hybrid brute-force attacks نیز گفته میشود. این حملات حساب‌های کاربران را در معرض خطر قرار میدهد و باعث افزایش ترافیک غیرضروری سایت شما میشود.

هکرها از ابزارهای گسترده‌ای که لیست کلمات و قواعد هوشمندانه‌ای را دارند استفاده میکنند تا به طور هوشمندانه و به طور خودکار، کلمه‌های عبور کاربران را حدس بزنند. اگرچه شناسایی چنین حملاتی آسان است، اما جلوگیری از آن کار آسانی نیست. به طور مثال برخی از ابزارهای HTTP brute-force میتوانند درخواست‌ها را از طریق پروکسی‌های باز سرور انجام دهند و از آنجا که هر درخواست از یک IP متفاوت میرسد، نمیتوانید با مسدود کردن IP، حملات را مسدود کنید. حتی برخی از ابزارها برای هر بار درخواست، یک نام کاربری و یک کلمه عبور را امتحان میکنند و شما نمیتوانید هر حساب کاربری را برای یک بار عملیات ناموفق مسدود کنید.


مسدود کردن حساب‌ها

بدیهی‌ترین راه برای جلوگیری از این حملات، مسدود کردن حساب‌ها پس از تعداد مشخصی تلاش ناموفق است. مسدود شدن حساب‌ها میتواند مدت زمان خاصی داشته باشد و یا اینکه حساب‌ها باید توسط ادمین سایت فعال شوند. با این وجود، مسدود کردن حساب‌ها همیشه بهترین راه برای جلوگیری از این حملات نیست؛ زیرا شخصی میتواند به راحتی از قوانین سوء استفاده کرده و تعداد زیادی از حساب‌ها را مسدود کند. برخی از مشکلات مربوط به این راه عبارت اند از:
  • یک مهاجم میتواند تعداد زیادی از حساب‌ها را مسدود کند.
  • به دلیل اینکه شما نمیتوانید حسابی را که وجود ندارد، مسدود کنید و فقط حساب‌های معتبر قفل میشوند، یک مهاجم با استفاده از پاسخ خطای مربوط به مسدود شدن حساب کاربری میتواند از اینکار برای برداشتن نام کاربری استفاده کند.
  • یک مهاجم میتواند با مسدود کردن تعداد زیادی از حساب‌ها و جاری شدن تماس‌های پشتیبانی برای بازیابی حساب، باعث انحراف آنها شود.
  • یک مهاجم میتواند به طور مداوم یک حساب کاربری را مسدود کند، حتی چند ثانیه بعد از آنکه ادمین سایت آن حساب را فعال کند، مجددا به مسدود کردن آن اقدام کند.
  • مسدود کردن حساب‌ها برای حملاتی که کند هستند و هر ساعت فقط چند رمز عبور را امتحان میکنند، بی تاثیر است.
  • مسدود کردن حساب‌ها در برابر حملاتی که یک رمز عبور را در برابر لیستی از نام کاربری امتحان میکنند، بی تاثیر است
  • مسدود کردن حساب‌ها در برابر حملاتی که از لیستی از کلمه عبور/نام کاربری استفاده میکنند و در اولین بار به طور صحیح حدس میزنند بی تاثیر است.

مسدود کردن حساب‌ها  گاهی اوقات تاثیرگذار است؛ اما در محیط‌های کنترل شده. با این حال در بیشتر موارد مسدود کردن حساب‌ها برای متوقف کردن حملات brute-force کافی نیست. به عنوان مثال یک سایت حراجی را در نظر بگیرید که چندین داوطلب برای یک کالا در حال مسابقه هستند. اگر وبسایت حراجی حساب‌ها را مسدود کند، یک پیشنهاد دهنده میتواند در لحظات آخر نسبت به مسدود کردن حساب‌های دیگران اقدام کند و مانع از ارائه هرگونه پیشنهادی شود و خود برنده شود. یک مهاجم میتواند از همین تکنیک برای مسدود کردن معاملات حساس مالی و ... اقدام کند.


اقدامات متقابل

همانطور که توضیخ داده شد، مسدود کردن حساب‌ها یک راه کامل برای مقابله با این حملات نیست. اما ترفندهای دیگری نیز برای مقابله با این حملات وجود دارند. از آنجا که موفقیت این حملات به زمان بستگی دارد، یک راه حل آسان، تزریق مکث‌های تصادفی هنگام چک کردن رمز عبور است. افزودن مکث حتی چند ثانیه‌ای میتواند یک حمله را بسیار کند نماید؛ اما بیشتر کاربران را هنگام ورود به سایت، ناراحت نمیکند. توجه داشته باشید اگرچه اضافه کردن تاخیر میتواند یک حمله single-thread را کند، کند اما اگر مهاجم چندین درخواست را همزمان ارسال کند، کمتر موثر است.

راه حل دیگر مسدود کردن یک IP با چند عملیات ناموفق است. اما مشکل این راه حل آن است که شما سهوا گروه‌هایی از کاربران را بلاک میکنید؛ مانند بلاک کردن یک پراکسی سرور که توسط یک ISP استفاده میشود. مشکل دیگر این راه حل استفاده‌ی بسیاری از ابزارها از لیستی از پراکسی‌ها است و با هر IP، دو یا سه درخواست را ارسال میکنند و سپس به دنبال بعدی می‌روند. یک مهاجم میتواند به این طریق به راحتی فرآیند مسدود کردن IP را دور بزند. بیشتر سایت‌ها حساب‌ها را بعد از یک عملیات ناموفق، مسدود نخواهند کرد؛ به همین دلیل یک مهاجم میتواند از هر پراکسی، دو یا سه درخواست را امتحان کند. یک هکر با داشتن لیستی از 1000 پراکسی میتواند 2000 یا 3000  کلمه عبور را امتحان کند؛ بدون مسدود شدن حساب‌ها.

 یک راه حل ساده در عین حال موثر آن است که رفتار وب سایت خود را برای پاسخ به عملیات ناموفق ورود به سایت، درست طراحی نکنید. برای مثال اکثر وب سایت‌ها کد "HTTP 401 error" را برای کلمه عبور اشتباه میفرستند. اگرچه بعضی وب سایت‌ها کد "HTTP 200 SUCCESS" را برمیگردانند، اما کاربر را به صفحه‌ای هدایت میکند و توضیح میدهد که رمز عبور را اشتباه وارد کرده است، این کار برخی سیستم‌ها را فریب می‌دهد اما دور زدن آن نیز راحت است. یک راه حل بهتر آن است که هر بار از پیام‌های خطای مختلفی استفاده کنید و یا گاهی به کاربر اجازه رفتن به یک صفحه را بدهید و دوباره کاربر را وادار به وارد کردن رمز عبور نمایید.

بعضی از ابزارها این امکان را دارند تا مهاجم یک رشته را وارد کند تا به دنبال آن باشند که نشان میدهد عملیات ورود ناموفق بوده است. به عنوان مثال اگر صفحه‌ای شامل عبارت "Bad username or password" باشد، به معنای آن است که عملیات ناموفق بوده است و نام کاربری و یا کلمه‌ی عبور بعدی را امتحان میکند. یک راه ساده برای مقابله با این راه این است که از عبارت‌هایی استفاده کنیم که در هنگام ورود موفق استفاده میشوند.

بعد از دو یا چند تلاش ناموفق، کاربر را وادار به پاسخ دادن به یک سؤال مخفی کنید. این کار نه تنها باعث اختلال در حملات خودکار میشود بلکه از دسترسی فرد مهاجم جلوگیری میکند؛ حتی اگر نام کاربری و رمز عبور را درست وارد کرده باشد.

سایر تکنیک هایی که میتوانید در نظر بگیرید عبارتند از:
  • برای کاربران مهم که میخواهند از حساب خود در مقابل این نوع حملات جلوگیری کنند، به آنها این امکان را  بدهید که بتوانند فقط از IP خاصی وارد سیستم شوند.
  • برای جلوگیری از حملات خودکار، از captcha استفاده کنید.
  • بجای قفل کردن حساب کاربری، آنرا در حالت قفل با دسترسی محدود قرار دهید.

هکرها اغلب میتوانند بسیاری از تکنیک‌ها را به تنهایی دور بزنند. اما با ترکیب چندین حالت میتوانید این حملات را به میزان قابل توجهی کاهش دهید. اگرچه جلوگیری کامل از این حملات سخت است، اما تشخیص آن آسان است؛ زیرا با هربار ورود ناموفق، یک رکورد با کد HTTP 401 در لاگ‌های سرور ثبت میشود. این مهم است که لاگ‌های سرور خود را برای این نوع حملات نظارت کنید در شرایط خاص. کد 200 به آن معناست که مهاجم یک رمز عبور معتبر را پیدا کرده است.

شرایطی که میتوانند حملات brute-force یا سوء استفاده از یک حساب را نشان دهند:
  • تعداد زیادی ورود ناموفق از یک IP
  • تلاش برای ورود به سایت با چند نام کاربری از طرف یک IP
  • تلاش برای ورود به یک حساب کاربری از طرف چندین IP
  • تلاش برای ورود، با وارد کردن نام کاربری و کلمه‌ی عبور، به ترتیب حروف الفبا
  • تلاش برای ورود، با نام کاربری یا کلمات عبوری مانند ownsyou,washere,zealots ,hacksyou یا مشابه آنها که هکرها معمولا از آنها استفاده میکنند

متوقف کردن این حملات دشوار است؛ اما با طراحی دقیق و اقدامات متقابل متعدد، می‌توانید میزان قرار گرفتن در معرض این حملات را محدود کنید. درنهایت، بهترین راه جلوگیری این است که کاربران از قوانین اصلی رمزهای عبور قوی استفاده کنند؛ برای مثال از رمزهای عبور طولانی غیرقابل پیش بینی، اجتناب از کلمات فرهنگ لغت، جلوگیری از استفاده مجدد از گذرواژه‌ها و تغییر گذرواژه‌ها به طور منظم.   
مطالب
روش یافتن لیست تمام کنترلرها و اکشن‌ متدهای یک برنامه‌ی ASP.NET Core
یک نمونه روش یافتن لیست تمام کنترلرها و اکشن متدهای یک برنامه‌ی ASP.NET MVC 5.x را در مطلب «نحوه ایجاد یک نقشه‌ی سایت پویا با استفاده از قابلیت Reflection» می‌توانید ملاحظه کنید. استفاده‌ی از این روش با ASP.NET Core الزاما به پاسخ مناسبی نخواهد رسید؛ چون در اینجا POCO controllers هم اضافه شده‌اند. به علاوه می‌توان اسمبلی‌های دیگری را در زمان آغاز برنامه به تنظیمات AddMvc اضافه کرد و تمام آن‌ها هم می‌توانند حاوی کنترلرها و ویووها خاص خودشان باشند. روش بهتر این است که از خود ASP.NET Core سؤال کنیم چه مواردی را به عنوان کنترلر تشخیص داده‌ای؟ در ادامه این نکته را بیشتر بررسی خواهیم کرد.


معرفی سرویس IActionDescriptorCollectionProvider در ASP.NET Core

فرض کنید می‌خواهیم لیست تمام کنترلرهای یک برنامه‌ی ASP.NET Core را با ساختار ذیل تهیه کنیم که شامل نام کنترلر، نام اکشن متد و نام ناحیه‌ی متناظر با آن (در صورت تنظیم) می‌باشد:
public class MvcActionViewModel
{
    public string ControllerName { get; set; }
 
    public string ActionName { get; set; }
 
    public string AreaName { get; set; } 
}
یکی از سرویس‌های از پیش ثبت شده‌ی ASP.NET Core که لیست تمام کنترلرها و اکشن متدهای تشخیص داده شده‌ی توسط آن را به همراه دارد، سرویس IActionDescriptorCollectionProvider می‌باشد. برای شروع به کار با آن، ابتدا این سرویس را به سازنده‌ی یک کلاس دلخواه تزریق می‌کنیم:
public interface IMvcActionsDiscoveryService
{
    ICollection<MvcActionViewModel> MvcActions { get; }
}
 
public class MvcActionsDiscoveryService : IMvcActionsDiscoveryService
{
    public MvcActionsDiscoveryService(IActionDescriptorCollectionProvider actionDescriptorCollectionProvider)
    {
        var actionDescriptors = actionDescriptorCollectionProvider.ActionDescriptors.Items;
        foreach (var actionDescriptor in actionDescriptors)
        {
            var descriptor = actionDescriptor as ControllerActionDescriptor;
            if (descriptor == null)
            {
                continue;
            }
 
            var controllerTypeInfo = descriptor.ControllerTypeInfo;
            var actionMethodInfo = descriptor.MethodInfo;
            MvcActions.Add(new MvcActionViewModel
            {
                ControllerName = descriptor.ControllerName,
                ActionName = descriptor.ActionName,
                AreaName = controllerTypeInfo.GetCustomAttribute<AreaAttribute>()?.RouteValue
            });
        }
    }
 
    public ICollection<MvcActionViewModel> MvcActions { get; } = new HashSet<MvcActionViewModel>(); 
}
توضیحات:
- در کلاس آغازین برنامه نیازی به ثبت سرویس IActionDescriptorCollectionProvider نیست و اینکار پیشتر توسط خود ASP.NET Core انجام شده‌است.
- این provider حاوی لیست اطلاعات تمام اکشن متدهای ثبت شده‌ی توسط ASP.NET Core است. در اینجا تنها کافی است حلقه‌ای را بر روی لیست آیتم‌های آن تشکیل داده و سپس مقادیر ControllerName و یا ActionName را بدست بیاوریم.
- اگر نیاز به اطلاعات بیشتری از کنترلر و اکشن متد جاری در حال بررسی توسط حلقه‌ی تهیه شده بود، می‌توان از ControllerTypeInfo و MethodInfo آن استفاده کرد. این TypeInfoها با استفاده از Reflection، امکان دسترسی به اطلاعاتی مانند ویژگی‌های اعمال شده‌ی به کنترلر یا اکشنی خاص را میسر می‌کنند. برای مثال در اینجا توسط اطلاعات نوع یک کنترلر در حال بررسی توانسته‌ایم متد GetCustomAttribute را فراخوانی کرده و سپس بررسی کنیم که آیا دارای ویژگی جدید Area هست یا خیر؟ و اگر بله، مقدار RouteValue آن را که در حقیقت مقدار یا نام Area آن کنترلر است، بازگشت می‌دهیم.


نحوه‌ی استفاده از سرویس IMvcActionsDiscoveryService تهیه شده

اگر دقت کرده باشید اطلاعات لیست MvcActions، در سازنده‌ی این کلاس مقدار دهی شده‌اند. علت اینجا است که اگر این کلاس را به صورت singleton ثبت کنیم، تنها یکبار در طول عمر برنامه و در همان آغاز کار، این لیست پر شده و سپس کش خواهد شد. بنابراین دسترسی‌های بعدی به MvcActions، شامل فراخوانی سازنده‌ی این کلاس نخواهند بود:
public static class MvcActionsDiscoveryServiceExtensions
{
    public static IServiceCollection AddMvcActionsDiscoveryService(this IServiceCollection services)
    {
        services.AddSingleton<IMvcActionsDiscoveryService, MvcActionsDiscoveryService>();
        return services;
    }
}
پس از تعریف متد الحاقی کمکی فوق برای افزودن سرویس تهیه شده به صورت singleton، برای ثبت آن در برنامه و در کلاس آغازین آن، خواهیم داشت:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
    services.AddMvcActionsDiscoveryService();
}
در ادامه هر کنترلری و یا سرویس دیگری که نیاز به اطلاعات تمامی اکشن متدهای برنامه داشت، می‌تواند سرویس IMvcActionsDiscoveryService را به سازنده‌ی خود تزریق کرده و سپس از اطلاعات لیست MvcActions استفاده کند. این کاملترین لیستی که می‌توان تهیه کرد؛ زیرا زیرساخت ASP.NET Core نیز از همین سرویس IActionDescriptorCollectionProvider استفاده می‌کند.
مسیرراه‌ها
ASP.NET MVC
              مطالب
              ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 15 - بررسی تغییرات Caching
              در نگارش‌های پیشین ASP.NET MVC با استفاده از Output Cache، امکان کش کردن خروجی یک اکشن متد، وجود دارد. مکانیزم Output Cache از ASP.NET Core حذف شده‌است؛ اما جایگزین‌های قابل توجهی برای آن تدارک دیده شده‌اند.


              معرفی Response Cache

              جایگزین ویژگی حذف شده‌ی OutputCache در ASP.NET Core، ویژگی جدیدی است به نام ResponseCache و هدف آن تنظیم هدرهای مرتبط با caching مخصوص HTTP Response ارائه شده‌است. به همین جهت با مکانیزم OutputCache قدیمی ASP.NET MVC که اطلاعات را در حافظه‌ی سرور کش می‌کرد، کاملا متفاوت است.
              البته قرار است میان افزار OutputCache را در نگارش‌های آتی ASP.NET Core نیز ارائه کنند.
              [ResponseCache(Duration = 60)]
              public IActionResult Contact()
              {
                 ViewData["Message"] = "Your contact page.";
                 return View();
              }
              در اینجا مثالی را از نحوه‌ی تعریف این ویژگی جدید، ملاحظه می‌کنید که در آن مقدار خاصیت مدت زمان کش شدن، برحسب ثانیه است. استفاده‌ی از آن سبب خواهد شد تا هدر HTTP ذیل به خروجی از سرور اضافه شود:
               Cache-Control: public,max-age=60

              یک نکته:
              این ویژگی را هم می‌توان به کل کنترلر اعمال کرد و هم به یک اکشن متد خاص. اگر این ویژگی هم به کنترلر و هم به اکشن متدی در آن کنترلر اعمال شده باشد، تنظیمات در سطح متدها، تنظیمات در سطح کلاس را بازنویسی می‌کنند.


              تعیین مکان کش شدن خروجی یک اکشن متد

              در هدر فوق، عبارت public را مشاهده می‌کنید. این public بودن به این معنا است که امکان کش شدن این خروجی، توسط کش سرورهای اشتراکی بین راه هم وجود دارد.
              اگر می‌خواهید این امکان را غیرفعال کنید، نیاز است این public به private تنظیم شود:
              [ResponseCache(Duration = 60, Location = ResponseCacheLocation.Client)]
              تنظیم Location فوق به Client به معنای private شدن هدر تنظیم شده و صرفا کش شدن خروجی، توسط کش مرورگر کاربر می‌باشد.


              غیرفعال کردن کش شدن خروجی یک اکشن متد

              اگر خواستید از کش شدن خروجی یک اکشن متد تحت هر حالتی جلوگیری کنید، مکان آن‌را به None و NoStore آن‌را به true تنظیم کنید:
              [ResponseCache(Location = ResponseCacheLocation.None, NoStore = true)]
              public IActionResult Error()
              {
                 return View();
              }
              این تنظیم سبب افزوده شدن یک چنین هدر HTTP ایی به خروجی از سرور می‌شود:
              Cache-Control: no-store,no-cache
              Pragma: no-cache


              امکان تعریف پروفایل‌های کش

              بجای اینکه تنظیمات کش کردن تکراری را به انواع و اقسام اکشن متدها اعمال کنیم، می‌توان برای آن‌ها پروفایل ایجاد کرده و از نام این پروفایل، جهت به اشتراک گذاری تنظیمات استفاده کنیم. برای این منظور به کلاس آغازین برنامه مراجعه کرده و جایی که سرویس ASP.NET MVC را فعال سازی کرده‌اید، پروفایل کش جدیدی را تعریف کنید:
              public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
              {
                  services.AddMvc(options =>
                  {
                      options.CacheProfiles.Add("PrivateCache",
                          new CacheProfile
                          {
                              Duration = 60,
                              Location = ResponseCacheLocation.Client
                          }); 
                  });
              پس از آن برای استفاده‌ی از این تنظیمات اشتراکی، فقط کافی است تا نام پروفایل مرتبطی را ذکر کنیم:
              [ResponseCache(CacheProfileName = "PrivateCache")]


              معرفی سرویس کش درون حافظه‌ای

              در نگارش‌های پیشین ASP.NET، متدهایی برای کش کردن موقتی اطلاعات در حافظه و سپس بازیابی آن‌ها وجود داشتند. در ASP.NET Core، این متدها توسط سرویس ارائه کننده‌ی IMemoryCache در اختیار برنامه قرار می‌گیرند. برای فعال سازی این سرویس جدید باید مراحل ذیل طی شوند:
              الف) ابتدا بسته‌ی Microsoft.Extensions.Caching.Memory را به لیست وابستگی‌های پروژه در فایل project.json اضافه کنید:
              {
                  "dependencies": {
                    //same as before
                    "Microsoft.Extensions.Caching.Memory": "1.0.0"
               },
              ب) سپس به کلاس آغازین برنامه مراجعه کرده و سرویس آ‌ن‌را معرفی و ثبت کنید:
              public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
              {
                services.AddMemoryCache();
              ج) پس از آن سرویس پیاده سازی کننده‌ی IMemoryCache،  در تمام اجزای برنامه در دسترس خواهد بود. برای مثال:
              [Route("DNT/[controller]")]
              public class AboutController : Controller
              {
                  private readonly IMemoryCache _memoryCache;
               
                  public AboutController(IMemoryCache memoryCache)
                  {
                      _memoryCache = memoryCache;
                  }
               
                  [Route("")]
                  public ActionResult Hello()
                  {
               
                      string cacheKey = "my-cache-key";
                      string greeting;
               
                      if (!_memoryCache.TryGetValue(cacheKey, out greeting))
                      {
                           greeting = "Hello";
                          // store in the cache
                          _memoryCache.Set(cacheKey, greeting,
                              new MemoryCacheEntryOptions()
                              .SetAbsoluteExpiration(TimeSpan.FromMinutes(1)));
                      }
               
                      return Content($"{greeting} from DNT!");
                  }
              در مثال فوق، ابتدا وابستگی سرویس کش درون حافظه‌ای، به سازنده‌ی کنترلر تزریق شده‌است. تامین آن هم توسط سرویسی که در کلاس آغازین برنامه ثبت کردیم، انجام می‌شود. پس از آن در اکشن متد Hello، سعی کرده‌ایم بر اساس کلید کشی که مشخص کرده‌ایم، مقداری را بازیابی کنیم. اگر این مقدار وجود نداشته باشد، آن‌را توسط متد Set تنظیم خواهیم کرد تا برای دفعات آتی فراخوانی این متد، مورد استفاده قرار گیرد.
              تنظیمات منقضی شدن کش نیز به حالت absolute تنظیم شده‌است. یعنی پس از یک دقیقه حتما منقضی می‌شود. اگر فراخوانی‌های این متد زیاد است، می‌توان حالت منقضی شدن sliding را تنظیم کرد:
               new MemoryCacheEntryOptions()
                .SetSlidingExpiration(TimeSpan.FromMinutes(5))
              در این حالت اگر پیش از اتمام 5 دقیقه‌ی تنظیم شده، درخواستی به سرور رسید، این کش برای 5 دقیقه‌ی بعد نیز مجددا تمدید می‌شود.
              اگر خواستیم تا این کش سر ساعت منقضی شود، اما در طی این یک ساعت به صورت sliding عمل کند، می‌توان از ترکیب دو حالت مطلق و لغزشی استفاده کرد:
               new MemoryCacheEntryOptions()
                .SetSlidingExpiration(TimeSpan.FromMinutes(5))
                .SetAbsoluteExpiration(TimeSpan.FromHours(1))

              یک نکته: اگر فشار حافظه‌ی سرور زیاد شود، مدیر حافظه‌ی این کش، شروع به منقضی کردن آیتم‌هایی با حق تقدم پایین می‌کند. بالاترین حق تقدم را حالت NeverRemove ذیل دارد:
               new MemoryCacheEntryOptions()
                .SetPriority(CacheItemPriority.NeverRemove))


              معرفی Tag Helpers مخصوص کش کردن قسمتی از صفحه

              در ادامه‌ی مبحث معرفی Tag Helpers، تعدادی از آن‌ها جهت کش کردن محتوای قسمتی از صفحه، طراحی شده‌اند:
              <cache expires-after="@TimeSpan.FromMinutes(10)">
                  @Html.Partial("_WhatsNew")
                  *last updated  @DateTime.Now.ToLongTimeString()
              </cache>
              تگ جدید cache محتوای دربرگیرنده‌ی آن‌را «در حافظه‌ی سرور» کش می‌کند (و در پشت صحنه از همان کش درون حافظه‌ای که پیشتر بحث شد، استفاده می‌کند). تگ cache در خروجی HTML نهایی مشاهده نمی‌شود و صرفا مفهومی سمت سرور است.
              برای نمونه در مثال فوق، محتوای پارشال ویوو رندر شده و همچنین تاریخی که پس از آن نمایش داده شده‌است، به مدت 10 دقیقه در حافظه‌ی سرور کش می‌شوند. اگر این زمان تنظیم نشود، تا زمانیکه برنامه در سرور مشغول به کار است، این قسمت منقضی نخواهد شد.
              در اینجا اگر expires-after ذکر شده بود، یعنی پس از این مدت زمان، کش منقضی می‌شود.
              <cache expires-after="@TimeSpan.FromSeconds(5)">
                  <!--View Component or something that gets data from the database-->
                  *last updated  @DateTime.Now.ToLongTimeString()
              </cache>
               اگر expires-on آن ذکر شود، می‌توان تاریخ و زمان مشخصی را در اینجا ذکر کرد (برای مثال فردا ساعت 10، با فراخوانی DateTime.Today.AddDays).
              <cache expires-on="@DateTime.Today.AddDays(1).AddTicks(-1)">
                <!--View Component or something that gets data from the database-->
               *last updated  @DateTime.Now.ToLongTimeString()
              </cache>
              همچنین می‌توان از expires-sliding نیز استفاده کرد. به این معنا که اگر در طی مدتی خاص این صفحه درخواست نشد، آنگاه این کشی منقضی می‌شود.
              <cache expires-sliding="@TimeSpan.FromMinutes(5)">
                  <!--View Component or something that gets data from the database-->
                  *last updated  @DateTime.Now.ToLongTimeString()
              </cache>
              همچنین در اینجا می‌توان کش کردن را به ازای کاربران مختلف، کوئری استرینگ‌های مختلف و امثال آن انجام داد (با ارائه‌ی محتوای متفاوتی به ازای پارامترهای مختلف):
              <cache vary-by-user="true">
                  <!--View Component or something that gets data from the database-->
                  *last updated @DateTime.Now.ToLongTimeString()
              </cache>
              در این حالت دیگر نیازی نیست تا نگران این باشیم که آیا محتوای قسمت کش شده‌ی از صفحه برای تمام کاربران در دسترس است یا خیر؟ در اینجا هر کاربر لاگین شده‌ی به سیستم، نگارش کش شده‌ی خاص خودش را دریافت می‌کند.

              <cache vary-by-route="id">
                  <!--View Component or something that gets data from the database-->
                  *last updated  @DateTime.Now.ToLongTimeString()
              </cache>
              در اینجا به ازای پارامتر آی‌دی مسیریابی، نگارش‌های مختلف کش شده‌ای از صفحه تامین می‌شوند. در اینجا می‌توان لیستی از پارامترهای جدا شده‌ی با کاما را مشخص کرد.

              <cache vary-by-query="search">
                  <!--View Component or something that gets data from the database-->
                  *last updated  @DateTime.Now.ToLongTimeString()
              </cache>
              امکان کش کردن محتوای صفحه به ازای کوئری استرینگ‌های مختلف تنظیم شده نیز وجود دارد.

              <cache vary-by-cookie="MyAppCookie">
                  <!--View Component or something that gets data from the database-->
                  *last updated  @DateTime.Now.ToLongTimeString()
              </cache>
              در اینجا به ازای محتواهای مختلف کوکی خاصی به نام MyAppCookie، نگارش‌های مختلف کش شده‌ای از صفحه ذخیره می‌شوند.

               <cache vary-by-header="User-Agent">
                  <!--View Component or something that gets data from the database-->
                  *last updated  @DateTime.Now.ToLongTimeString()
              </cache>
              در اینجا می‌توان به ازای هدرهای مختلف پروتکل HTTP نگارش‌های کش شده‌ی متفاوتی را ارائه داد.

              <cache vary-by="@ViewBag.ProductId">
                  <!--View Component or something that gets data from the database-->
                  *last updated  @DateTime.Now.ToLongTimeString()
              </cache>
              اگر خواستید کلید کش را خودتان تعیین کنید از vary-by استفاده کنید.

               <cache vary-by-user="true" vary-by-route="id">
                  <!--View Component or something that gets data from the database-->
                  *last updated  @DateTime.Now.ToLongTimeString()
              </cache>
              امکان ترکیب این موارد با هم نیز وجود دارد.

              به علاوه چون زیر ساخت این Tag Helper همان Microsoft.Extensions.Caching.Memory است، امکان تنظیم حق تقدم حذف شدن آیتم‌های کش شده نیز وجود دارد:
              <cache expires-sliding="@TimeSpan.FromMinutes(10)"
              priority="@Microsoft.Extensions.Caching.Memory.CacheItemPriority.NeverRemove">
                  <!--View Component or something that gets data from the database-->
                  *last updated  @DateTime.Now.ToLongTimeString()
              </cache>


              مبحث تکمیلی

              امکان ذخیره سازی آیتم‌های کش شده در بانک اطلاعاتی (بجای حافظه‌ی فرار) نیز پیش بینی شده‌است که تحت عنوان «کش توزیع شده» در دسترس است.
              Working with a Distributed Cache
              مطالب
              آشنایی بیشتر با AngularJS Directive

              در مطلب آشنایی با Directive‌ها در AngularJS با نحوه‌ی ایجاد Directive آشنا شدیم. هدف از این مطلب، آشنایی بیشتر با Directive در AngularJS است؛ یکی از بهترین فریم ورک‌های جاوااسکریپتی، با قابلیت ایجاد کتابخانه‌هایی از کامپوننت‌ها که می‌توانند به HTML اضافه شوند .

              کتابخانه‌های جاوااسکریپتی زیادی وجود دارند. به عنوان مثال Bootstrap یکی از محبوب‌ترین "front-end framework" ها است که امکان تغییر در ظاهر المنت‌ها را فراهم می‌کند و شامل تعدادی کامپوننت جاوااسکریپتی نیز می‌باشد. مشکل کار، در هنگام استفاده از کامپوننت ها است. شخصی که در حال توسعه‌ی HTML است باید در کد جاوااسکریپتی خود از  jQuery استفاده کند و بعنوان مثال یک Popover  را فعال یا غیر فعال کند و این، یک فرآیند خسته کننده و مستعد خطا است. 


              یک مثال ساده از Directives AngularJS و بررسی آن

              var m = angular.module("myApp");
               
              myApp.directive("myDir", function() {
                return {
                restrict: "E",   
                scope: {     
                 name: "@",   
                 amount: "=",  
                 save: "&"    
                },
                template:    
                 "<div>" +
                 "  {{name}}: <input ng-model='amount' />" +
                 "  <button ng-click='save()'>Save</button>" +
                 "</div>",
                replace: true,   
                transclude: false, 
                controller: [ "$scope", function ($scope) { …  }],
                link: function (scope, element, attrs, controller) {…}
                }
              });

              به الگوی نامگذاری directive دقت کنید. پیشوند my شبیه به یک namespace است. بنابراین اگر یک Application از دایرکتیوهای قرار گرفته در Module ‌های متفاوت استفاده کند، به راحتی می‌توان محل تعریف یک directive را تشخیص داد. این نام می‌تواند نشان دهنده‌ی این باشد که این directive را خودتان توسعه داده‌اید یا از یک directive توسعه داده شده توسط شخص دیگری در حال استفاده هستید. به هر حال این نحوه‌ی نام گذاری یک اجبار نیست و به عنوان یک پیشنهاد است.

              سازنده directive یک شیء را با تعدادی خاصیت باز می‌گرداند که تمامی آنها در سایت AngularJS توضیح داده شده‌اند. در اینجا قصد داریم تا توضیحی مختصر در مورد کاری که این خصوصیات انجام می‌دهند داشته باشیم.

              · restrict : تشخیص می‌دهد که آیا directive در HTML استفاده خواهد شد. گزینه‌های قابل استفاده ‘A’ ،  ‘E’ ، ‘C’ برای attribute ، element ، class و یا comment است . پیش فرض ‘A’ برای attribute است. اما ما بیشتر علاقه به استفاده از ویژگی element برای ایجاد المنت‌های UI داریم.

              · scope : ایجاد یک scope ایزوله که متعلق به directive است و موجب ایزوله شدن آن از scope صدا زننده directive می‌شود. متغیرهای scope پدر از طریق خصوصیات تگ directive ارسال می‌شوند. این ایزوله کردن زمانی کاربردی است که در حال ایجاد کامپوننت هایی با قابلیت استفاده مجدد هستیم، که نباید متکی به scope پدر باشند. شیء scope در directive نام و نوع متغیرهای scope را تعیین می‌کنند. در مثال بالا سه متغیر برای scope تعریف شده است:

              -   name: "@" (by value, one-way) : علامت @ مشخص می‌کند که مقدار متغیر ارسال می‌شود. Directive یک رشته را دریافت می‌کند که شامل مقدار ارسال شده از scope پدر می‌باشد. Directive می‌تواند از آن استفاده کند، اما نمی‌تواند مقدار آن را در scope پدر تغییر دهد.

              -   amount: "=" (by reference, two-way) : علامت = مشخص می‌کند این متغیر با ارجاع ارسال می‌شود. Directive یک ارجاع به مقدار متغیر در scope اصلی دریافت می‌کند. مقدار می‌تواند هر نوع داده ای، شامل یک شیء complex یا یک آرایه باشد. Directive می‌تواند مقدار را در scope پدر تغییر دهد. این نوع متغیر، زمانیکه نیاز باشد directive مقدار را در scope پدر تغییر دهد، استفاده می‌شود.

              -   save: "&" (expression) : علامت & مشخص می‌کند این متغیر یک expression را که در scope پدر اجرا می‌شود، نگهداری می‌کند. اکنون directive قابلیت انجام کارهایی فراتر از تغییر یک مقدار را دارد. به عنوان مثال می‌توان یک تابع را از scope پدر فراخوانی و نتیجه‌ی اجرا را دریافت کرد.

              · template :  الگوی رشته ای که جایگزین المنت تعریف شده می‌شود. فرآیند جایگزینی تمامی خصوصیات را از المنت قدیمی به المنت جدید انتقال می‌دهد. به نحوه استفاده از متغیر‌های تعریف شده در scope ایزوله دقت کنید. این مورد به شما امکان تعریف directive های macro-style را می‌دهد که نیاز به کد اضافه‌ای، ندارند. اگرچه در بیشتر موارد الگو  یک تگ ساده <div> است که از کد‌های link که در زیر توضیح داده شده است استفاده می‌کند.

              · replace : تعیین می‌کند که آیا الگوی directive باید جایگزین المنت شود. مقدار پیش فرض false است.

              · transclude : تعیین کننده این است که محتوای directive باید در المنت کپی شود یا خیر. در مثال زیر المنت tab شامل المنت‌های HTML دیگر است پس transclude برابر true است.  

              <body ng-app="components">
                <h3>BootStrap Tab Component</h3>
                  <tabs>
                     <pane title="First Tab">
                        <div>This is the content of the first tab.</div>
                     </pane>
                     <pane title="Second Tab">
                        <div>This is the content of the second tab.</div>
                     </pane>
                  </tabs>
              </body>
               

              · link : این تابع بیشتر منطق directive را شامل می‌شود. Link وظیفه دستکاری DOM ، ایجاد event listener ‌ها و... را دارد. تابع Link پارامترهای زیر را دریافت می‌کند:

              -   scope : ارجاع به scope ایزوله شده directive دارد.

              -   element : ارجاع به المنت‌های DOM که directive را تعریف کرده اند. تابع link معمولا برای دستکاری المنت از jQuery استفاده می‌کند. (یا از Angular's jqLite در صورتی که jQuery بارگذاری نشده باشد)

              -   controller : در مواقعی که از دایرکتیو‌های تو در تو استفاده می‌شود کاربرد دارد. این پارامتر یک directive فرزند با ارجاعی به پدر را فراهم می‌کند، بنابراین موجب ارتباط  directive ‌ها می‌شود.

              به عنوان مثال،  این directive  که پیاده سازی bootstrap tab را انجام داده است، می‌توانید مشاهده نمایید.

              موفق باشید