بازخوردهای دوره
صفحات مودال در بوت استرپ 3
البته خاصیت ریموت از نسخه 3.3.0 به بعد قابل استفاده نیست (+)، و قرار است به صور کلی در نسخه 4 این خاصیت حذف شود. (+)
برای نمایش اطلاعات به صورت فقط خواندنی می‌شود از این روش استفاده کرد:
<a id="@item.Id" class="detail" data-toggle="modal" data-target=".bs-example-modal-lg" href="#">جزئیات</a>

<div class="modal fade bs-example-modal-lg" tabindex="-1" role="dialog" aria-labelledby="myLargeModalLabel" aria-hidden="true">
    <div class="modal-dialog">
        <div class="modal-content">
            // نتیجه اطلاعات
        </div><!-- /.modal-content -->
    </div><!-- /.modal-dialog -->
</div><!-- /.modal -->

<script type="text/javascript">
        $(function() {
            $('.detail').click(function () {
                var selectedId = $(this).attr('id');
                // نتیجه اکشن متد زیر یک پارشال ویو است
                $.post('@Url.Action("GetRequestById")' + "/" + selectedId, function (data) {
                    $('.modal-content').html(data);
                });
            });
        });
</script>
نظرات مطالب
غنی سازی کامپایلر C# 9.0 با افزونه‌ها
یک نکته‌ی تکمیلی: چگونه اخطارهای code styleها را هم در پروسه‌ی Build وارد کنیم؟

Roslyn analyzers به همراه پیشنهادهایی در مورد code styles هم هستند؛ برای مثال توصیه‌ی به استفاده‌ی از var و یا عکس آن. می‌توان این توصیه‌ها را تبدیل به اجبار هم کرد تا در یک تیم، code styles یکدستی ارائه شود و روش آن، وارد کردن این توصیه‌ها به پروسه‌ی build است. برای اینکار می‌توان فایل csproj را به نحو زیر ویرایش کرد:
<PropertyGroup>
   <TargetFramework>net6.0</TargetFramework>

   <EnforceCodeStyleInBuild>true</EnforceCodeStyleInBuild>
</PropertyGroup>
اکنون با فعالسازی EnforceCodeStyleInBuild، یک مرحله‌ی دیگر نیز باقی است. باید به فایل editorconfig. مراجعه و تنظیم زیر را به آن افزود:
[*.cs]
# Default severity for analyzer diagnostics with category 'Style' (escalated to build warnings)
dotnet_analyzer_diagnostic.category-Style.severity = warning
پس از این تنظیمات، توصیه‌های مرتبط با code-styles، به صورت اخطارهای کامپایلر ظاهر می‌شوند و یا حتی اگر علاقمند بودید، می‌توان مقدار warning فوق را به error نیز تغییر داد تا دیگر در صورت وجود توصیه‌ی خاصی، برنامه کامپایل نشود.

بدیهی است در این صورت، روش لغو توصیه‌ی خاصی به صورت زیر است:
 dotnet_diagnostic.IDE0008.severity = none
IDE0008 برای نمونه شماره‌ی یکی از توصیه‌هایی است که با آن موافق نیستید. در این حالت فقط کافی است severity آن‌را به none تنظیم کنید تا دیگر در پروسه‌ی build ظاهر نشود.
نظرات مطالب
پیاده سازی Unobtrusive Ajax در ASP.NET Core 1.0
یک نکته تکمیلی: ارسال آرگومان‌های سفارشی به متدهای متناظر با begin، ‏failure، ‏complete و success

مثال اول: قصد داریم شناسه فرم جاری را نیز به عنوان آرگومان به متد handleFormFaild ارسال کنیم. برای این منظور می‌بایست به شکل زیر عمل کنید:
function handleFormFailed(xhr, status, error, formId) {
};

data-ajax-failure="handleFormFailed(xhr, status, error, 'role-form')"

مثال دوم: قصد داریم عملیات حذف یک رکورد را با استفاده از یک لینک Ajaxای با متد POST انجام دهیم. برای این منظور ‌می‌بایست شناسه رکورد مورد نظر را به شکل زیر به data ارسالی به سرور اضافه کنیم:
function handleDeleteLinkBegin(xhr, id, settings)
{
    var token = $('input[name=__RequestVerificationToken]').val();
    settings.data =
      settings.data + '&Id=' + id + '&__RequestVerificationToken=' + token;
}

<a href="#" data-ajax="true" data-ajax-method="POST" 
   data-ajax-begin="handleDeleteLinkBegin(xhr, '1', arguments[1])"
   data-ajax-url="/Roles/Delete"> 
   Delete
</a>


نظرات مطالب
اعمال تزریق وابستگی‌ها به مثال رسمی ASP.NET Identity
با تشکر از مطلب شما.
بنده در پروژه ای دقیقا طبق موارد توضیح داده شده در این مقاله (و سایر پروژه‌های موجود در سایت جاری) عمل کردم ام . مشکلی که دارم کوکی مربوطه موجود می‌باشد (با استفاده از فایبر باگ چک کردم) ولی کاربر در کمتر از ده دقیقه کاربر خارج میشود در صورتی که کوکی هنوز معتبر و زمان منقضی شدن آن به اتمام نرسیده است . تنظیمات به صورت خلاصه به صورت زیر می‌باشد :
   app.UseCookieAuthentication(new CookieAuthenticationOptions
            {
                AuthenticationType = DefaultAuthenticationTypes.ApplicationCookie,
                LoginPath = new PathString("/Account/Login"),
                 ExpireTimeSpan = TimeSpan.FromDays(30),
                Provider = new CookieAuthenticationProvider
                {
                    OnValidateIdentity = StoreObjectFactory.Container.GetInstance<IApplicationUserManagerService>().OnValidateIdentity()
                },
                SlidingExpiration = true,
                CookieName = "iasaccount"
            });

  public Func<CookieValidateIdentityContext, Task> OnValidateIdentity()
        {
            return SecurityStampValidator.OnValidateIdentity<ApplicationUserManagerService, User, Guid>(
                         validateInterval: TimeSpan.FromDays(3),
                         regenerateIdentityCallback: (manager, user) => GenerateUserIdentityAsync(manager, user),
                         getUserIdCallback: id => id.GetGuidUserId());
        }

و :
            var result = await _signInManagerService.PasswordSignInAsync(loginViewModel.Email, loginViewModel.Password, loginViewModel.RememberMe, shouldLockout: false);

آیا تنظیمات دیگه ای لازم هست که انجام شود ؟
نظرات مطالب
اجرای وظایف زمان بندی شده با Quartz.NET - قسمت دوم
یه برنامه نوشتم، که کاربر میتونه زمان رو انتخاب و Job رو ایجاد کنه... لیست Job‌ها هم در CheckedBoxList نشون داده میشه تا کاربر هر کدوم رو که دوست داشتم موقتا Pause و Resume کنه.

job‌ها بدون نقص کار میکنن منتها Job‌ها بعد از Pause و Resume دیگه فعال نمیشن. مشکل از کجاست؟
  public void Run()
        {
...
  chkJobs.Items.Add(job.Key, true);
}

    private void chkJobs_ItemCheck(object sender, ItemCheckEventArgs e)
        {
            int index = e.Index;
            var sch = Scheduler.GetScheduler();
            foreach (object item in chkJobs.Items)
            {
                JobKey key = (JobKey)item;

                if (e.NewValue == CheckState.Unchecked)
                {
                    sch.PauseJob(key);
                }
                else
                {
                        sch.ResumeJob(key);
                }
            }
        }

        public class Jobs : IJob
        {
            public void Execute(IJobExecutionContext context)
            {
                JobDataMap datamap = context.JobDetail.JobDataMap;
                switch (Convert.ToInt32(datamap.GetString("OperationType")))
                {
                    case 1:
                        MessageBox.Show(datamap.GetString("OperationValue"));
                        break;
                }

            }
        }
نظرات مطالب
ASP.NET MVC #21
با تشکر از آموزش خوبتون،
امکان ویرایش Confirm در Ajax.BeginForm یا Ajax.ActionLink وجود داره؟
مثلا میخوایم از  jQuery Impromptu استفاده کنیم .
@using(Ajax.BeginForm(MVC.Post.ActionNames.New ,
 MVC.Post.Name,
 new AjaxOptions(){ 
   HttpMethod = "Post" , 
   Confirm ="$.prompt('درخواست تایید - موافقید ؟',{prefix: 'dnt',buttons: { 'تایید': true, 'انصراف': false }});" }))
ولی کار نمیکنه.
یا تنها راهش استفاده از id دکمه‌ی Submit و Confirm دادن با کمک Jquery هستش؟
و یه موضوع دیگه . انجام اینکار درسته؟
@using(Ajax.BeginForm(MVC.Post.ActionNames.New , 
MVC.Post.Name, 
new AjaxOptions(){ 
   HttpMethod = "Post" , 
   OnSuccess = "var noty = window.noty({ text: 'نظر شما ثبت شد بعد از تایید نمایش داده میشود', type: 'success', layout: 'center', timeout: 4000 });"  
}))
منظورم نمایش پیغام به کاربر که عملیات موفق آمیز بوده ، یعنی وقتی متد OnSuccess اجرا میشود اطمینان داشته باشیم که Action مربوطه کاملا اجرا شده و اگه مشکلی در حین اجرای Action پیش بیاد این متد فراخونی نمیشه؟
نظرات مطالب
ASP.NET MVC #12
سلام آقای نصیری
با تشکر از توضیحاتتون
من کد زیر رو که خودتون واسه شمسی کردن تاریخ گذاشته بودین، به نام datetime.cshtml و صورت PartialView داخل پوشه DisplayTemplates قرار دادم. اما همچنان DateTime‌ها رو به فرمت میلادی نمایش میده. میشه بگین اشکال کارم کجاست ؟
@using System.Globalization
@model Nullable<DateTime>
           
@helper ShamsiDateTime(DateTime info, string separator = "/", bool includeHourMinute = true)
{
    int ym = info.Year;
    int mm = info.Month;
    int dm = info.Day;
    var sss = new PersianCalendar();
    int ys = sss.GetYear(new DateTime(ym, mm, dm, new GregorianCalendar()));
    int ms = sss.GetMonth(new DateTime(ym, mm, dm, new GregorianCalendar()));
    int ds = sss.GetDayOfMonth(new DateTime(ym, mm, dm, new GregorianCalendar()));    
    if (includeHourMinute)
    {
        @(ys + separator + ms.ToString("00") + separator + ds.ToString("00") + " " + info.Hour + ":" + info.Minute)
    }
    else
    {
        @(ys + separator + ms.ToString("00") + separator + ds.ToString("00"))
    }
}

@if (@Model.HasValue)
{
  @ShamsiDateTime(@Model.Value , separator: "/", includeHourMinute: false)
}

مطالب
بررسی Source Generators در #C - قسمت چهارم - روش دسترسی به تنظیمات برنامه
در حین توسعه‌ی Source Generators، نیاز می‌شود تا بتوان تنظیماتی را از استفاده کننده دریافت کرد؛ برای مثال تعیین فضای نام ویژه‌ای، فعال و غیرفعال کردن قابلیتی و یا حتی دریافت فایل‌های تکمیلی. این تنظیمات سفارشی از طریق تعریف آن‌ها در فایل‌های csproj. و خواص MSBuild قابل دسترسی هستند که روش کار با آن‌ها را در ادامه مرور خواهیم کرد.


روش تعریف خواص سفارشی MSBuild در پروژه‌ی Source Generator

در مثال همین سری، به پوشه‌ی NotifyPropertyChangedGenerator مراجعه کرده و فایل جدید NotifyPropertyChangedGenerator.props را با محتوای زیر به آن اضافه می‌کنیم:
<Project>
    <ItemGroup>
        <CompilerVisibleProperty Include="SourceGenerator_CustomRootNamespace"/>        
    </ItemGroup>
</Project>
هدف این است که خاصیت جدیدی به نام SourceGenerator_CustomRootNamespace، توسط استفاده کننده در فایل csproj. برنامه‌، قابل تعریف شود. علت قرار دادن این تعاریف در یک فایل props. مجزا، آماده کردن این پروژه جهت ارائه‌ی به صورت یک بسته‌ی نیوگت است که نیاز به تنظیمات ذیل را نیز دارد:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">

    <PropertyGroup>
        <GeneratePackageOnBuild>true</GeneratePackageOnBuild> <!-- Generates a package at build -->
        <IncludeBuildOutput>false</IncludeBuildOutput> <!-- Do not include the generator as a lib dependency -->
    </PropertyGroup>

    <ItemGroup>
        <!-- Package the generator in the analyzer directory of the nuget package -->
        <None Include="$(OutputPath)\$(AssemblyName).dll" Pack="true" PackagePath="analyzers/dotnet/cs" Visible="false"/>

        <!-- Package the props file -->
        <None Include="NotifyPropertyChangedGenerator.props" Pack="true" PackagePath="build" Visible="true"/>
    </ItemGroup>
</Project>
با این تنظیمات، فایل props. یاد شده، در پوشه‌ی build بسته‌ی نیوگت قرار می‌گیرد و با سیستم build پروژه‌ی استفاده کننده یکی می‌شود. همچنین باید در تنظیمات دیگری، مقدار PackagePath را به analyzers/dotnet/cs و IncludeBuildOutput را به false تنظیم کرد تا تولید کننده‌ی کد، در پوشه‌ی مخصوص آنالایزرها قرار گیرد و نه در جای دیگری. اگر این موارد رعایت نشوند، بسته‌ی نیوگت نهایی، سبب تولید کدی نخواهد شد و کار نمی‌کند.

یک نکته‌ی مهم! اگر بخواهیم مستقیما از پروژه‌ی source generator خود مثلا در پروژه‌ی NotifyPropertyChangedGenerator.Demo این سری همانند قبل استفاده کنیم، تنظیمات ذکر شده‌ی در فایل props. فوق، در آن قابل دسترسی نخواهند بود و با پروسه‌ی build یکی نمی‌شوند. تنظیماتی که تا اینجا ذکر شدند، فقط مخصوص بسته‌ی نیوگت نهایی است. برای استفاده‌ی مستقیم از آن‌ها در پروژه‌ی Demo، نیاز است یکبار دیگر محتویات props. تولید کننده‌ی کد را داخل فایل csproj. پروژه‌ی Demo، تعریف کرد. یا می‌توان از روش استفاده از فایل ویژه‌ی Directory.Build.props و قابلیت‌های ارث‌بری آن استفاده کرد. یعنی یک فایل Directory.Build.props را در بالاترین سطح ممکن قرار داد و CompilerVisiblePropertyها را در آن تعریف کرد تا در تمام پروژه‌های برنامه قابل دسترسی شوند.


روش تعریف خواص سفارشی MSBuild در پروژه‌ی استفاده کننده از Source Generator

در مثال این سری چون از بسته‌ی نیوگت تولید کننده‌ی کد استفاده نمی‌کنیم، نیاز است خاصیت سفارشی تعریف شده را یکبار دیگر داخل فایل csproj. پروژه‌ی Demo تعریف کنیم. پس از آن می‌توان این خاصیت را در قسمت PropertyGroup مقدار دهی کرد:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">
    <PropertyGroup>
        <SourceGenerator_CustomRootNamespace>ThisIsTest</SourceGenerator_CustomRootNamespace>
    </PropertyGroup>


    <ItemGroup>
        <CompilerVisibleProperty Include="SourceGenerator_CustomRootNamespace"/>
    </ItemGroup>
</Project>
البته بدیهی است اگر از بسته‌ی نیوگت تولید کننده‌ی کد استفاده شود، نیازی به ذکر قسمت CompilerVisibleProperty نخواهد بود و آن‌را به صورت خودکار از فایل props. به همراه بسته‌ی نیوگت دریافت می‌کند.


روش دسترسی به مقدار خاصیت سفارشی MSBuild در پروژه‌ی Source Generator

پس از این مقدمات، خواص عمومی MSBuild از طریق خاصیت AnalyzerConfigOptions.GlobalOptions و متد TryGetValue آن با فرمول زیر قابل دسترسی هستند. قسمت build_property ثابت بوده و جزو موارد توکار MSBuild است:
internal static class SourceGeneratorContextExtensions
{
    public static string GetMSBuildProperty(
        this GeneratorExecutionContext context,
        string property,
        string defaultValue = "")
    {
        return !context.AnalyzerConfigOptions.GlobalOptions.TryGetValue($"build_property.{property}", out var value)
            ? defaultValue
            : value;
    }
}
برای نمونه روش دسترسی به خاصیت SourceGenerator_CustomRootNamespace تعریف شده، در متد Execute به صورت زیر است:
[Generator]
public class NotifyPropertyChangedGenerator : ISourceGenerator
{
    public void Initialize(GeneratorInitializationContext context)
    {
    }

    public void Execute(GeneratorExecutionContext context)
    {
        var customRootNamespace = context.GetMSBuildProperty("SourceGenerator_CustomRootNamespace", "Test");


معرفی خاصیت ویژه‌ی AdditionalFiles

تا اینجا روش تعریف یک خاصیت جدید MSBuild و روش دسترسی به آن‌را بررسی کردیم. خاصیت توکاری به نام AdditionalFiles نیز در MSBuild تعریف شده‌است که در پروژه‌های Source Generator جهت دسترسی به فایل‌ها و محتوای آن‌ها قابل استفاده است. برای نمونه می‌توان در فایل csproj. پروژه‌ی Demo تعریف زیر را ارائه کرد:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">
    <ItemGroup>
        <AdditionalFiles Include="file1.txt" Visible="false"/> 
    </ItemGroup>
</Project>
که در اینجا file1.txt، مسیر فایلی است که در پروژه‌ی Source Generator از طریق خاصیت context.AdditionalFiles قابل دسترسی است. AdditionalFiles یک آرایه‌است؛ یعنی می‌توان در پروژه‌ی Demo، چندین AdditionalFiles را تعریف و استفاده کرد. هر AdditionalText که معرف اجزای AdditionalFiles است، به همراه مسیر فایل معرفی شده و همچنین متد GetText است.
خاصیت Visible در اینجا مشخص می‌کند که آیا file1.txt در IDE، در کنار لیست سایر فایل‌ها نمایش داده شود یا خیر.


امکان تعریف خواص سفارشی بر روی AdditionalFiles

فرض کنید علاقمندیم خاصیت ویژه‌ای را به AdditionalFiles اضافه کنیم؛ برای مثال به نام SourceGenerator_EnableLogging مانند مثال زیر:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">
    <ItemGroup>
        <AdditionalFiles Include="file2.txt" SourceGenerator_EnableLogging="true" Visible="false"/> 
    </ItemGroup>
</Project>
روش انجام اینکار به صورت زیر است:
الف) فایل NotifyPropertyChangedGenerator.props تعریف شده را به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
<Project>
    <ItemGroup>
        <CompilerVisibleProperty Include="SourceGenerator_CustomRootNamespace"/>
        
        <CompilerVisibleProperty Include="SourceGenerator_EnableLogging"/>
        <CompilerVisibleItemMetadata Include="AdditionalFiles" MetadataName="SourceGenerator_EnableLogging"/>
    </ItemGroup>
</Project>
یعنی در اینجا هم می‌توان خاصیت SourceGenerator_EnableLogging را به صورت سراسری در قسمت PropertyGroupهای استفاده کننده تعریف کرد و همچنین توسط CompilerVisibleItemMetadata و MetadataName آن، آن‌‌را به AdditionalFiles نیز انتساب داد. برای مثال اگر AdditionalFiles ای به همراه ویژگی SourceGenerator_EnableLogging نبود، اگر مقدار سراسری استفاده شود.

ب) در فایل csproj. پروژه‌ی Demo، از این خواص و متادیتاها استفاده می‌کنیم:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">
    <PropertyGroup>
        <SourceGenerator_EnableLogging>true</SourceGenerator_EnableLogging>
    </PropertyGroup>

    <ItemGroup>
        <CompilerVisibleProperty Include="SourceGenerator_EnableLogging"/>
        <CompilerVisibleItemMetadata Include="AdditionalFiles" MetadataName="SourceGenerator_EnableLogging"/>

        <AdditionalFiles Include="file1.txt" Visible="false"/>  <!-- logging will be controlled by default, or global value -->
        <AdditionalFiles Include="file2.txt" SourceGenerator_EnableLogging="true" Visible="false"/>  <!-- always enable logging for this file -->
        <AdditionalFiles Include="file3.txt" SourceGenerator_EnableLogging="false" Visible="false"/> <!-- never enable logging for this file -->
    </ItemGroup>
</Project>
همانطور که عنوان شد چون از بسته‌ی نیوگت تولید کننده‌ی کد استفاده نمی‌کنیم، نیاز است خواص جدید تعریف شده را یکبار دیگر هم در اینجا تکرار کنیم. پس از آن امکان مقدار دهی SourceGenerator_EnableLogging میسر می‌شود.

ج) برای خواندن این خواص در پروژه‌ی Source generator به صورت زیر عمل می‌شود:
internal static class SourceGeneratorContextExtensions
{
    public static string GetAdditionalFilesOption(
        this GeneratorExecutionContext context,
        AdditionalText additionalText,
        string property,
        string defaultValue = "")
    {
        return !context.AnalyzerConfigOptions.GetOptions(additionalText)
            .TryGetValue($"build_metadata.AdditionalFiles.{property}", out var value)
            ? defaultValue
            : value;
    }
}
- در اینجا build_metadata.AdditionalFiles ثابت بوده و جزو تنظیمات MSBuild است.
- روش تامین AdditionalText این متد را نیز در مثال زیر مشاهده می‌کنید که حاصل ایجاد حلقه‌ای بر روی context.AdditionalFiles‌های دریافتی است:
[Generator]
public class NotifyPropertyChangedGenerator : ISourceGenerator
{
    public void Initialize(GeneratorInitializationContext context)
    {
    }

    public void Execute(GeneratorExecutionContext context)
    {
        var customRootNamespace = context.GetMSBuildProperty("SourceGenerator_CustomRootNamespace", "Test");

        var globalLoggingSwitch = context.GetMSBuildProperty("SourceGenerator_EnableLogging", "false");
        var emitLoggingGlobal = globalLoggingSwitch.Equals("true", StringComparison.OrdinalIgnoreCase);

        foreach (var file in context.AdditionalFiles)
        {
            var perFileLoggingSwitch = context.GetAdditionalFilesOption(file, "SourceGenerator_EnableLogging");
            var emitLogging = string.IsNullOrWhiteSpace(perFileLoggingSwitch)
                ? emitLoggingGlobal // allow the user to override the global logging on a per-file basis
                : perFileLoggingSwitch.Equals("true", StringComparison.OrdinalIgnoreCase);

            // add the source with or without logging...
        }
در این مثال یکبار به مقدار سراسری SourceGenerator_EnableLogging ارجاع شده که در قسمت PropertyGroupها تعریف شده و سپس درون حلقه، به متادیتای تعریف شده‌ی بر روی AdditionalFiles اشاره می‌کند.
مطالب
پیاده سازی پروژه‌های React با TypeScript - قسمت دوم - تعیین نوع‌های پیشرفته‌تر props
در قسمت قبل با معرفی نوع props توسط TypeScript، مجبور به تکمیل اجباری تک تک آن‌ها شدیم؛ اما در React می‌توان props را به صورت اختیاری و یا با مقادیری پیش‌فرض نیز تعریف کرد.


روش تعیین props پیش‌فرض توسط TypeScript

اگر بخواهیم توسط روش‌های خود React، مقادیر پیش‌فرض props را تعیین کنیم، می‌توان از defaultProps به صورت زیر با تعریف یک شیء جاوا اسکریپتی از پیش مقدار دهی شده، استفاده کرد:
Head.defaultProps = {
   title: "Hello",
   isActive: true
};
اما در حالت استفاده‌ی از TypeScript و یا حتی نگارش ES6 آن (React در حالت پیش‌فرض آن)، می‌توان مقادیر پیش‌فرض props را با مقدار دهی مستقیم متغیرهای حاصل از Object Destructuring آن، تعیین کرد:
type Props = {
  title: string;
  isActive: boolean;
};

export const Head = ({ title = "Hello", isActive = true }: Props) => {
در اینجا هر متغیری که با مقداری پیش‌فرض، مقدار دهی شده باشد، اختیاری در نظر گرفته شده و اگر دارای مقدار پیش‌فرضی نباشد، باید به صورت اجباری در حین تعریف المان این کامپوننت، ذکر شود.
در این حالت انتظار داریم که در حین استفاده و تعریف المان کامپوننت Head، اگر برای مثال ویژگی isActive را ذکر نکردیم، کامپایلر TypeScript خطایی را گزارش نکند؛ که اینطور نیست:


هنوز هم در اینجا می‌توان خطای عدم تعریف خاصیت isActive را مشاهده کرد. برای رفع این مشکل، به صورت زیر عمل می‌کنیم:
type Props = {
  title: string;
  isActive?: boolean;
};

export const Head = ({ title, isActive = true }: Props) => {
در حین تعریف یک type، اگر خاصیتی با علامت ? ذکر شود، به معنای اختیاری بودن آن است. همچنین در اینجا مقدار پیش‌فرض title را هم حذف کرده‌ایم تا تعریف آن اجباری شود. بنابراین در typeها، تمام خواص اجباری هستند؛ مگر اینکه توسط ? به صورت اختیاری تعریف شوند. این مورد هم مزیتی است که در ابتدای طراحی props یک کامپوننت، باید در مورد اختیاری و یا اجباری بودن آن‌ها بیشتر فکر کرد. همچنین نیازی به استفاده از روش‌های غیراستانداردی مانند Head.defaultProps خود React نیست. ذکر مقدار پیش‌فرض متغیرهای حاصل از Object Destructuring، جزئی از جاوااسکریپت استاندارد است و یا مشخص سازی خواص اختیاری در TypeScript، فقط مختص به پروژه‌های React نیست و در همه جا به همین شکل کاربرد دارد.
اکنون با تعریف isActive?: boolean، دیگر شاهد نمایش خطایی در حین تعریف المان Head، بدون ذکر خاصیت isActive، نخواهیم بود.


تعریف انواع و اقسام نوع‌های props

تا اینجا نوع‌های ساده‌ای مانند string و boolean و همچنین نحوه‌ی تعریف اجباری و اختیاری آن‌ها را بررسی کردیم. در ادامه یک نمونه‌ی کامل‌تر را مشاهده می‌کنید:
type User = {
  name: string;
};

type Props = {
  title: string;
  isActive?: boolean;
  count: number;
  options: string[];
  status: "loading" | "loaded";
  thing: {};
  thing2: {
    name: string;
  };
  user: User;
  func: () => void;
};
- در ابتدا نوع‌های متداولی مانند number و string ذکر شده‌اند.
- سپس نحوه‌ی تعریف آرایه‌ای از رشته‌ها را مشاهده می‌کنید.
- یا می‌توان مقدار یک خاصیت را تنها به مقادیری خاص محدود کرد؛ مانند خاصیت status در اینجا و اگر در حین مقدار دهی این خاصیت، از مقدار دیگری استفاده شود، تایپ‌اسکریپت، خطایی را صادر می‌کند.
- در ادامه سه روش تعریف اشیاء تو در تو را مشاهده می‌کنید؛ خاصیت thing از نوع یک شیء خالی تعریف شده‌است (بجای آن می‌توان از نوع object هم استفاده کرد). خاصیت thing2 از نوع یک شیء که دارای خاصیت رشته‌ای name است، تعریف شده و یا بهتر است این نوع تعاریف را به یک type مستقل دیگر مانند User منتقل کرد و سپس از آن جهت تعیین نوع خاصیتی مانند user استفاده نمود.
- در اینجا حتی می‌توان یک خاصیت را که از نوع یک تابع است، تعریف کرد. در این تعریف، void نوع خروجی آن است.


روش تعریف props تابعی در TypeScript

برای بررسی روش تعریف نوع توابع ارسالی از طریق props، ابتدا کامپوننت جدید src\components\Button.tsx را ایجاد می‌کنیم. سپس آن‌را به صورت زیر تکمیل خواهیم کرد:
import React from "react";

type Props = {
  // onClick(): string;  method returns string
  // onClick(): void  method returns nothing;
  // onClick(text: string): void; method with params
  // onClick: () => void; function returns nothing
  onClick: (text: string) => void; // function with params
};

export const Button = ({ onClick }: Props) => {
  return <button onClick={() => onClick("hi")}>Click Me</button>;
};
در این کامپوننت، متغیر onClick حاصل از Object Destructuring شیء props دریافتی، یک تابع است که قرار است با کلیک بر روی دکمه‌ای که در این کامپوننت قرار دارد، پیامی را به کامپوننت والد ارسال کند.
با توجه به تعریف { onClick }، در همان لحظه، خطای any بودن نوع آن از طرف TypeScript گزارش داده می‌شود. بنابراین نوع جدید Props را ایجاد کرده و برای onClick، نوع متناسبی را تعریف می‌کنیم. در اینجا 4 روش مختلف تعریف نوع function را در TypeScript مشاهده می‌کنید؛ دو حالت آن با ذکر پرانتزها و درج امضای متد انجام شده و دو حالت دیگر به کمک arrow functions پیاده سازی شده‌اند.
برای نمونه آخرین حالت تعریف شده از روش arrow functions استفاده می‌کند که متداول‌ترین روش تعریف نوع توابع است (چون عنوان می‌کند که نوع onClick، یک تابع است و آن‌را شبیه به یک متد معمولی نمایش نمی‌دهد) که در آن در ابتدا امضای پارامترهای این تابع مشخص شده‌اند و در ادامه پس از <=، نوع خروجی این تابع تعریف شده‌است که void می‌باشد (این تابع چیزی را بر نمی‌گرداند).

در آخر، تعریف المان آن‌را به صورت زیر به فایل src\App.tsx اضافه می‌کنیم که onClick آن یک مقدار را دریافت کرده و سپس آن‌را در کنسول نمایش می‌دهد.
البته خروجی از نوع void، در اینجا بسیار معمول است؛ چون هدف از این نوع توابع بیشتر ارسال مقادیری به کامپوننت در برگیرنده‌ی آن‌ها است (مانند value در اینجا) و اگر برای مثال خروجی رشته‌ای را داشته باشند، باید در حین درج و تعریف المان آن‌ها، برای نمونه یک "return "value1 را هم در انتهای کار قرار داد که عملا استفاده‌ای ندارد و بی‌معنا است:
import { Button } from "./components/Button";
import { Head } from "./components/Head";
// ...

function App() {
  return (
    <div className="App">
      <Head title="Hello" />
      <Button
        onClick={(value) => {
          console.log(value);
        }}
      />
  // ...
مطالب
روش بهینه‌ی بررسی خالی بودن مجموعه‌ها و آرایه‌ها در NET 5.0.
پیشتر مطلب «Count یا Any » را در این سایت مطالعه کرده‌اید که در پایان آن این نتیجه گیری صورت گرفته‌است:
«از این پس حین استفاده از انواع و اقسام لیست‌ها، آرایه‌ها، IEnumerable‌ها و امثال آن‌ها، جهت بررسی خالی بودن یا نبودن آن‌ها تنها از متد Any فراهم شده توسط LINQ استفاده نمائید.»

اکنون پس از سال‌ها، قصد داریم صحت این مساله را با NET 5.0. بررسی کنیم که آیا هنوز هم متد Any، بهترین متد بررسی خالی بودن مجموعه‌ها و آرایه‌های NET 5.0. است یا خیر؟


نحوه‌ی بررسی کارآیی روش‌های مختلف خالی بودن مجموعه‌ها و آرایه‌ها در C# 9.0

در ابتدا یک لیست، یک Enumerable و یک آرایه را به صورت زیر مقدار دهی می‌کنیم و هر سه‌ی این‌ها می‌توانند نال هم باشند:
private IList<int>? _idsList;
private IEnumerable<int>? _idsEnumerable;
private int[]? _idsArray;

[GlobalSetup]
public void Setup()
{
    _idsEnumerable = Enumerable.Range(0, 10000);
    _idsList = _idsEnumerable.ToList();
    _idsArray = _idsEnumerable.ToArray();
}

اکنون که C# 9.0 در اختیار ما است به همراه pattern matching و همچنین Null Conditional Operator و غیره، می‌توان روش‌های زیر را برای بررسی خالی بودن این مجموعه‌ها و آرایه‌ها بکار گرفت:
1- استفاده از Null coalescing برای بررسی نال بودن مجموعه و سپس استفاده از متد Any برای بررسی خالی بودن آن:
var list = _idsList ?? new List<int>();
if (list.Any() is false) { }

2- استفاده از pattern matching برای بررسی نال بودن مجموعه و سپس استفاده از متد Any برای بررسی خالی بودن آن:
if (_idsList is null || _idsList.Any() is false) { }

3- استفاده از روش سنتی مقایسه‌ی مستقیم با null و سپس استفاده از متد Any برای بررسی خالی بودن آن:
if (_idsList == null || _idsList.Any() is false) { }

4- استفاده از Null Conditional Operator برای بررسی نال بودن و سپس استفاده از متد Any برای بررسی خالی بودن آن:
if (_idsList?.Any() is false) { }

5- استفاده از pattern matching برای بررسی مقدار خاصیت Count یک لیست یا آرایه. البته Enumerable‌ها به همراه این خاصیت نیستند و یا باید آن‌ها را به لیست و یا آرایه تبدیل کرد و یا می‌توان متد ()Count آن‌ها را فراخوانی نمود:
if (_idsList is { Count: > 0 } is false) { }

6- استفاده از Null Conditional Operator برای بررسی نال بودن و سپس استفاده از مقدار خاصیت Count لیست، برای بررسی خالی بودن آن:
if (_idsList?.Count == 0) { }

7- استفاده از روش سنتی مقایسه‌ی مستقیم با null و سپس استفاده از مقدار خاصیت Count لیست، برای بررسی خالی بودن آن:
if (_idsList == null || _idsList.Count == 0) { }


کدهای کامل این بررسی به صورت زیر هستند: AnyCountBenchmark.zip

ابتدا ارجاعی به BenchmarkDotNet به برنامه اضافه شده‌است:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">
  <PropertyGroup>
    <OutputType>Exe</OutputType>
    <TargetFramework>net5.0</TargetFramework>
    <Nullable>enable</Nullable>
    <TreatWarningsAsErrors>true</TreatWarningsAsErrors>
  </PropertyGroup>
  <ItemGroup>
    <PackageReference Include="BenchmarkDotNet" Version="0.12.1" />
  </ItemGroup>
</Project>

و سپس کدهای زیر، بررسی کارآیی روش‌های مختلف تعیین خالی بودن مجموعه‌ها را انجام می‌دهند:
using BenchmarkDotNet.Running;

namespace AnyCountBenchmark
{
    public static class Program
    {
        static void Main(string[] args)
        {
#if DEBUG
            System.Console.WriteLine("Please set the project's configuration to Release mode first.");
#else
            BenchmarkRunner.Run<Scenarios>();
#endif
        }
    }
}

به همراه سناریوهای مختلف زیر:
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using BenchmarkDotNet.Attributes;
using BenchmarkDotNet.Jobs;
using BenchmarkDotNet.Order;

namespace AnyCountBenchmark
{
    [SimpleJob(RuntimeMoniker.NetCoreApp50)]
    [Orderer(SummaryOrderPolicy.FastestToSlowest, MethodOrderPolicy.Declared)]
    [RankColumn]
    public class Scenarios
    {
        private IList<int>? _idsList;
        private IEnumerable<int>? _idsEnumerable;
        private int[]? _idsArray;

        [GlobalSetup]
        public void Setup()
        {
            _idsEnumerable = Enumerable.Range(0, 10000);
            _idsList = _idsEnumerable.ToList();
            _idsArray = _idsEnumerable.ToArray();
        }

        #region Any_With_Null_coalescing
        [Benchmark]
        public void List_Any_With_Null_coalescing()
        {
            var list = _idsList ?? new List<int>();
            if (list.Any() is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Array_Any_With_Null_coalescing()
        {
            var array = _idsArray ?? Array.Empty<int>();
            if (array.Any() is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Enumerable_Any_With_Null_coalescing()
        {
            var enumerable = _idsEnumerable ?? Enumerable.Empty<int>();
            if (enumerable.Any() is false) { }
        }
        #endregion

        #region Any_With_Is_Null_Check
        [Benchmark]
        public void List_Any_With_Is_Null_Check()
        {
            if (_idsList is null || _idsList.Any() is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Array_Any_With_Is_Null_Check()
        {
            if (_idsArray is null || _idsArray.Any() is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Enumerable_Any_With_Is_Null_Check()
        {
            if (_idsEnumerable is null || _idsEnumerable.Any() is false) { }
        }
        #endregion

        #region Any_Any_With_Null_Equality_Check
        [Benchmark]
        public void List_Any_With_Null_Equality_Check()
        {
            if (_idsList == null || _idsList.Any() is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Array_Any_With_Null_Equality_Check()
        {
            if (_idsArray == null || _idsArray.Any() is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Enumerable_Any_With_Null_Equality_Check()
        {
            if (_idsEnumerable == null || _idsEnumerable.Any() is false) { }
        }
        #endregion

        #region Any_With_Null_Conditional_Operator
        [Benchmark]
        public void List_Any_With_Null_Conditional_Operator()
        {
            if (_idsList?.Any() is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Array_Any_With_Null_Conditional_Operator()
        {
            if (_idsArray?.Any() is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Enumerable_Any_With_Null_Conditional_Operator()
        {
            if (_idsEnumerable?.Any() is false) { }
        }
        #endregion

        #region Count_With_Pattern_Matching
        [Benchmark]
        public void List_Count_With_Pattern_Matching()
        {
            if (_idsList is { Count: > 0 } is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Array_Length_With_Pattern_Matching()
        {
            if (_idsArray is { Length: > 0 } is false) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Enumerable_Count_With_Pattern_Matching()
        {
            var list = _idsEnumerable?.ToList();
            if (list is { Count: > 0 } is false) { }
        }
        #endregion

        #region Count_With_Null_Conditional_Operator
        [Benchmark]
        public void List_Count_With_Null_Conditional_Operator()
        {
            if (_idsList?.Count == 0) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Array_Length_With_Null_Conditional_Operator()
        {
            if (_idsArray?.Length == 0) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Enumerable_Count_With_Null_Conditional_Operator()
        {
            if (_idsEnumerable?.Count() == 0) { }
        }
        #endregion

        #region Count_With_Null_Equality_Check
        [Benchmark]
        public void List_Count_With_Null_Equality_Check()
        {
            if (_idsList == null || _idsList.Count == 0) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Array_Length_With_Null_Equality_Check()
        {
            if (_idsArray == null || _idsArray.Length == 0) { }
        }

        [Benchmark]
        public void Enumerable_Count_With_Null_Equality_Check()
        {
            if (_idsEnumerable == null || _idsEnumerable.Count() == 0) { }
        }
        #endregion
    }
}
یکبار اجرای آن، نتیجه‌ی زیر را به همراه داشت:


نتایج حاصل:

- بررسی خالی بودن آرایه‌ها، بسیار سریعتر از بررسی خالی بودن لیست‌ها و این مورد نیز سریعتر از Enumerable‌ها است.
- اگر از آرایه‌ها و یا لیست‌ها استفاده می‌کنید، بررسی خاصیت Length و یا خاصیت Count آن‌ها، بسیار سریعتر از بکارگیری متد Any بر روی آن‌ها است.
- اگر از Enumerableها استفاده می‌کنید، استفاده از متد Any بر روی آن‌ها، بسیار سریعتر از بکارگیری متد ()Count و یا تبدیل آن‌ها به لیست و سپس بررسی خاصیت Count آن‌ها است.
- بررسی نال بودن با pattern matching یا همان is null، نسبت به روشی سنتی استفاده‌ی از null ==، سریعتر است. علت آن‌را در مطلب «روش ترجیح داده شده‌ی مقایسه مقادیر اشیاء با null از زمان C# 7.0 به بعد» می‌توانید مطالعه کنید.

بنابراین برای بررسی خالی بودن آرایه‌ها و لیست‌ها، بهتر است از خاصیت Length و یا Count آن‌ها استفاده کرد و برای Enumerableها از متد ()Any.