پاسخ به بازخورد‌های پروژه‌ها
ایجاد گزارش با داده های ثابت و متغیر
ممنون از جوابتون.کلاس من به فرض مثال به شکل زیر است :
public class Documents
    {
        [Key]
        public int Id { set; get; }

        [Display(Name = "تاریخ")]
        public string Date { set; get; }

        [Display(Name = "تاریخ میلادی")]
        public DateTime? EnDate { set; get; }

        [Display(Name = "روز هفته")]
        public string Day { set; get; }

        [Display(Name = "بهداشتی نقدی ")]
        public string BehdashtiNaghdi { set; get; }

        [Display(Name = "بهداشتی کارتخوان")]
        public string BehdashtiPose { set; get; }

        [Display(Name = "فیش بستری نقدی")]
        public string FishBastariNaghdi { set; get; }

        [Display(Name = "فیش بستری کارتخوان")]
        public string FishBastariPose { set; get; }

        [Display(Name = "تعداد فیش")]
        public string FishCount { set; get; }

        [Display(Name = "سرپایی نقدی")]
        public string SarepayiNaghdi { set; get; }

        [Display(Name = "سرپایی کارتخوان")]
        public string SarepayiPose { set; get; }

        [Display(Name = "تعداد نسخه")]
        public string Noskhecount { set; get; }

        [Display(Name = "صندوق شماره 1")]
        public string SandoghNumberOne { set; get; }

        [Display(Name = "صندوق شماره 2")]
        public string SandoghNumberTow { set; get; }

        [Display(Name = "تعداد فیش‌های کارتخوان")]
        public string PoseResidCount { set; get; }

        [Display(Name = "نمره دکتر")]
        public string DoctosrRate { set; get; }

        [Display(Name = "توضیحات")]
        public string Description { set; get; }
        
        [Display(Name = "توسط کاربر")]
        [ForeignKey("User")]
        public virtual Users Users { get; set; }
        public int User { get; set; }

        [Display(Name = "پزشک شیفت")]
        [ForeignKey("Doctor")]
        public virtual Doctors Doctors { get; set; }
        public int Doctor { get; set; }

        [Display(Name = "شیفت")]
        [ForeignKey("Shift")]
        public virtual Shift ShiftsShift { get; set; }
        public int Shift { get; set; }

        [Display(Name = "نام بیمارستان")]
        [ForeignKey("HospitalId")]
        public virtual Hospitals Hospitals { get; set; }
        public int? HospitalId { get; set; }

    }
طبق فرموده‌ی شما من باید برای هر فیلد، یک فیلد دیگر با عنوان Title تعریف کنم که بشود در گزارش استفاده کرد. چون داخل تک تک فیلد‌های بالا فقط مقادیر ریخته میشوند. چیزی با این شکل که عنوانی برای هر فیلد قرار داشته باشد نیست.
اما راهی نیست که این موارد که همان عناوین است به شکل تصویر بالا رو به صورت دستی در گزارش وارد کنم؟
مطالب
مهارت‌های تزریق وابستگی‌ها در برنامه‌های NET Core. - قسمت دوم - الگوی Service Locator
در قسمت قبل برای دریافت وهله‌ای از سرویس TestService، به صورت ()<serviceProvider.GetService<ITestService عمل کردیم. این روش در اصل الگوی Service Locator نام دارد که جزئیات بیشتری از آن‌را در این قسمت بررسی خواهیم کرد.


قلب سیستم تزریق وابستگی‌های NET Core. اینترفیس IServiceProvider است

IServiceProvider که اساس IoC Container برنامه‌های مبتنی بر NET Core. را تشکیل می‌دهد، در اسمبلی System.ComponentModel و در فضای نام System تعریف شده‌است:
namespace System
{
    public interface IServiceProvider
    {
        object GetService(Type serviceType);
    }
}
زمانیکه به کمک IServiceCollection، تمام اینترفیس‌ها و کلاس‌های خود را به IoC Container معرفی کردیم، مرحله‌ی بعدی، فراهم آوردن روشی برای دریافت وهله‌ای از این سرویس‌ها توسط متد GetService است.
استفاده‌ی مستقیم از اینترفیس IServiceProvider برای دسترسی به وهله‌های سرویس‌ها، اصطلاحا الگوی Service Locator نامیده می‌شود و باید تا حد ممکن از آن پرهیز کرد؛ چون وابستگی مستقیمی از IoC Container را درون کدهای ما قرار می‌دهد و به این ترتیب یک مرحله، نوشتن آزمون‌های واحد برای آن‌را مشکل‌تر می‌کند؛ چون زمان وهله سازی از یک سرویس، دقیقا مشخص نیست به چه وابستگی‌هایی نیاز دارد. به همین جهت همیشه باید با روش تزریق وابستگی‌ها در سازنده‌ی کلاس شروع کرد و اگر به هر دلیلی این روش مهیا نبود و توسط سیستم تزریق وابستگی‌های جاری شناسایی و یا پشتیبانی نمی‌شد (مانند تزریق وابستگی در سازنده‌های Attributes)، آنگاه می‌توان به الگوی Service Locator مراجعه کرد.
برای مثال در اکثر قسمت‌های برنامه‌های ASP.NET Core امکان تزریق وابستگی‌ها در سازنده‌ی کنترلرها، میان افزارها و سایر اجزای آن وجود دارد و در این حالات نیازی به مراجعه‌ی مستقیم به IServiceProvider برای دریافت وهله‌های سرویس‌های مورد نیاز نیست. به عبارتی نگرانی در مورد IServiceProvider بهتر است مشکل IoC Container باشد و نه ما.

در مثال زیر، روش استفاده‌ی از IServiceProvider را جهت انجام تزریق وابستگی‌ها (یا به عبارتی بهتر، روش دسترسی به وهله‌های وابستگی‌ها) را مشاهده می‌کنید:
using System;
using Microsoft.Extensions.DependencyInjection;
using Microsoft.Extensions.Logging;
using Microsoft.Extensions.Logging.Abstractions;

namespace CoreIocServices
{
    public interface IProductService
    {
        void Delete(int id);
    }

    public class ProductService : IProductService
    {
        private readonly ITestService _testService;
        private readonly ILogger<ProductService> _logger;

        public ProductService(IServiceProvider serviceProvider)
        {
            _testService = serviceProvider.GetRequiredService<ITestService>();
            _logger = serviceProvider.GetService<ILogger<ProductService>>() ?? NullLogger<ProductService>.Instance;
        }

        public void Delete(int id)
        {
            _testService.Run();
            _logger.LogInformation($"Deleted a product with id = {id}");
        }
    }
}
این روش یا کار مستقیم با Service locator، هر چند کار می‌کند، اما روشی است که باید تا حد ممکن از آن پرهیز کنید؛ زیرا:
- با نگاه کردن به امضای سازنده‌ی این سرویس مشخص نیست که دقیقا از چه وابستگی‌هایی استفاده می‌کند. اینکار نوشتن آزمون‌های واحد آن‌را مشکل می‌کند.
- این سرویس یک وابستگی اضافه‌تر را به نام IServiceProvider، نیز پیدا کرده‌است که اگر از روش متداول تزریق وابستگی‌ها در سازنده‌ی کلاس استفاده می‌شد، نیازی به ذکر آن نبود.
- پیاده سازی Dispose Pattern در این حالت مشکل‌تر است و در قسمتی دیگر بررسی خواهد شد.



تفاوت‌های بین متدهای ()<GetService<T  و  ()<GetRequiredService<T

از آنجائیکه دیگر از NET 1.0. استفاده نمی‌کنیم، استفاده‌ی از متد GetService با امضایی که در اینترفیس IServiceProvider تعریف شده و strongly typed نیست، بیشتر برای کارهای پویا مناسب است. به همین جهت دو نگارش جنریک از آن در اسمبلی Microsoft.Extensions.DependencyInjection.Abstractions با امضای زیر تعریف شده‌اند که نمونه‌ای از آن‌را در قسمت قبل نیز استفاده کردیم و برای استفاده‌ی از آن‌ها ذکر فضای نام Microsoft.Extensions.DependencyInjection ضروری است:
namespace Microsoft.Extensions.DependencyInjection
{
    public static class ServiceProviderServiceExtensions
    {
        public static T GetRequiredService<T>(this IServiceProvider provider);
        public static T GetService<T>(this IServiceProvider provider);
    }
}
اکنون این سؤال مطرح می‌شود که تفاوت‌های بین این دو متد چیست؟
- متد GetService یک شیء سرویس از نوع T را بازگشت می‌دهد و یا نال؛ اگر سرویسی از نوع T، پیشتر به سیستم معرفی نشده باشد.
- متد GetRequiredService یک شیء سرویس از نوع T را بازگشت می‌دهد و یا اگر سرویسی از نوع T پیشتر به سیستم معرفی نشده باشد، استثنای InvalidOperationException را صادر می‌کند.

بنابراین تنها تفاوت این دو متد، در نحوه‌ی رفتار آن‌ها با درخواست وهله‌ای از یک سرویس پیشتر ثبت نشده‌است؛ یکی نال را باز می‌گرداند و دیگری یک استثناء را صادر می‌کند.


با توجه به این تفاوت‌ها کدامیک از متدهای GetService و یا GetRequiredService را باید استفاده کرد؟

همانطور که پیشتر نیز در توضیحات الگوی Service locator عنوان شد، هیچکدام! ابتدا با تزریق وابستگی‌های در سازنده‌ی کلاس شروع کنید و اگر تامین این وابستگی، توسط IoC Container جاری پشتیبانی نمی‌شد، آنگاه نیاز به استفاده‌ی از یکی از نگارش‌های متد GetService خواهد بود و متد توصیه شده نیز GetRequiredService است و نه GetService؛ به این دلایل:
- حذف کدهای تکراری: اگر از GetService استفاده کنید، نیاز خواهید داشت پس از تمام فراخوانی‌های آن، بررسی نال بودن آن‌را نیز انجام دهید. برای حذف این نوع کدهای تکراری، بهتر است از همان متد GetRequiredService استفاده کنید که به صورت توکار این بررسی را نیز انجام می‌دهد.
- پشتیبانی از روش Fail Fast و یا همان Defensive programming: اگر بررسی نال بودن GetService را فراموش کنید، در سطرهای بعدی، یافتن علت NullReferenceException صادر شده مشکل‌تر از رسیدگی به InvalidOperationException صادر شده‌ی توسط GetRequiredService خواهد بود که توضیحات دقیقی را در مورد سرویس ثبت نشده ارائه می‌دهد.
- اگر بر روی IoC Container پیش‌فرض NET Core. یک IoC Container دیگر را مانند AutoFac قرار داده‌اید، استفاده‌ی از GetRequiredService، سبب می‌شود تا اینگونه IoC Containerهای ثالث بتوانند اطلاعات مفیدتری را از سرویس‌های ثبت نشده ارائه دهند.

تنها حالتی که استفاده‌ی از روش GetService را نیاز دارد، شرطی کردن ثبت و معرفی کردن سرویس‌ها به IoC Container است؛ اگر سرویسی ثبت شده بود، آنگاه قطعه کدی اجرا شود.
نظرات مطالب
C# 6 - String Interpolation
معرفی «Constant interpolated strings» در C# 10.0

C# 10.0 به همراه تغییر و بهبود جزئی در مورد interpolated strings است. تا پیش از آن، امکان تعریف یک interpolated strings به صورت const وجود نداشت؛ اما اکنون این محدودیت برطرف شده‌است و قطعه کد زیر مجاز است:
const string constStrFirst = "FirstStr";
const string summaryConstStr = $"SecondStr {constStrFirst}";

محدودیت: این نکته تنها در مورد const string‌ها صادق است. برای مثال اگر از const char استفاده شود:
const char a = 'a';
const string constStrFirst = "FirstStr";
const string summaryConstStr = $"SecondStr {constStrFirst} {a}";
با خطای زیر مواجه می‌شویم:
// Error CS0133
// The expression being assigned to
// 'summaryConstStr' must be constant
مطالب
آشنایی با مفهوم Indexer در C#.NET
زمانی که صحبت از Indexer می‌شود، بطور ناخوداگاه ذهنمان به سمت آرایه‌ها می‌رود. آرایه‌ها در واقع ساده‌ترین اشیاء ی هستند که مفهوم Index در آنها معنا دار است.
اگر با آرایه‌ها کار کرده باشید با عملگر [] در سی شارپ آشنایی دارید. یک Indexer در واقع نوع خاصی از خاصیت (property) است که در بدنه کلاس تعریف می‌شود و به ما امکان استفاده از عملگر [] را برای نمونه کلاس فراهم می‌کند.
همانطور که به شباهت Indexer و Property اشاره شد نحوه تعریف Indexer بصورت زیر می‌باشد:
public type this [type identifier]
{
     get{ ... }
     set{ ... }
}
در پیاده سازی Indexer به نکات زیر دقت کنید:
  • از کلمه کلیدی this برای نعریف Indexer استفاده می‌شود و یک Indexer نام ندارد.
  • از دستیاب get برای برگرداندن مقدار و از دستیاب set جهت مقدار دهی و انتساب استفاده می‌شود.
  • الزامی به پیاده سازی Indexer با مقادیر صحیح عددی نیست و شما می‌توانید Indexer ی با پارامترهایی از نوع string یا double داشته باشید.
  • Indexer‌ها قابلیت سربارگذاری (overloaded) دارند.
  • Indexer‌ها می‌توانند چندین پارامتری باشند مانند آرایه‌های دو بعدی که دو پارامتری هستند.
به مثالی جهت پیاده سازی کلاس ماتریس توجه کنید:
public class Matrix
{
    // فیلدها
    private int _row, _col;
    private readonly double[,] _values;

    // تعداد ردیف‌های ماتریس
    public int Row
    {
        get { return _row; }
        set
        {
            _row = value > 0 ? value : 3;
        }
    }

    // تعداد ستون‌های ماتریس
    public int Col
    {
        get { return _col; }
        set
        {
            _col = value > 0 ? value : 3;
        }
    }

    // نعریف یک ایندکسر
    public double this[int r, int c]
    {
        get { return Math.Round(_values[r, c], 3); }
        set { _values[r, c] = value; }
    }

    // سازنده 1
    public Matrix()
    {
        _values = new double[_row,_col];
    }

    // سازنده 2
    public Matrix(int row, int col)
    {
        _row = row;
        _col = col;
        _values = new double[_row,_col];
    }

}
نحوه استفاده از کلاس ایجاد شده:
public class UseMatrixIndexer
{
    // ایجاد نمونه از شیء ماتریس
    private readonly Matrix m = new Matrix(5, 5);

    private double item;

    public UseMatrixIndexer()
    {
        // دسترسی به عنصر واقع در ردیف چهار و ستون سه
        item = m[4, 3];
    }
}
مطالب
مبانی TypeScript؛ Decorators
Decorators  یا تزئین کننده‌ها و ReflectDecorators، یکی از پیشنهادهای نگارش بعدی جاوا اسکریپت هستند (ECMAScript 2016) که هم اکنون قابلیت استفاده‌ی از آن‌ها در TypeScript وجود دارد.
جهت افزودن قابلیت‌های meta-programming به زبان‌های جاوا اسکریپت و TypeScript و همچنین تعریف annotations بر روی کلاس‌ها و اعضای کلاس، می‌توان از Decorators استفاده کرد. یک decorator، تعریف ویژه‌ای است که می‌تواند به تعریف یک کلاس، متد، خاصیت و یا پارامتر «متصل» شود و به صورت expression@ تعریف می‌گردد. این expression باید قابلیت فراخوانی به صورت یک متد را داشته باشد که در زمان اجرا فراخوانی خواهد شد. از Decorators در طراحی AngularJS 2 زیاد استفاده شده‌است.


نحوه‌ی فعال سازی Decorators با ES 5

این قابلیت فعلا در مرحله‌ی آزمایش به سر می‌برد؛ بنابراین برای فعال سازی آن نیاز است پارامترهای experimentalDecorators و emitDecoratorMetadata را به کامپایلر خط فرمان tsc و یا به خواص کامپایلر در فایل tsconfig.json اضافه کنید:
Command Line:
tsc --target ES5 --experimentalDecorators --emitDecoratorMetadata

tsconfig.json:
{
    "compilerOptions": {
        "target": "ES5",
        "experimentalDecorators": true,
        "emitDecoratorMetadata": true
    }
}


بررسی انواع Decorators

در اینجا یک مثال ساده از decoratorها را مشاهده می‌کنید:
 // A simple decorator
@decoratorExpression
class MyClass { }
و ساده‌ترین فرم پیاده سازی این decoratorExpression به صورت زیر است:
function decoratorExpression(target) {
   // Add a property on target
   target.annotated = true;
}
همانطور که ملاحظه می‌کنید، یک decorator در اصل یک function است که دسترسی به target ایی را که قرار است تزئین شود، میسر می‌کند. این قابلیت بسیار شبیه است به مفهومی به نام attributes و annotations در زبان #C.
در ادامه انواع و اقسام decoratorهای ممکن را با مثال‌هایی بررسی خواهیم کرد.


Class Decorator

یک class Decorator، پیش از تعریف یک کلاس اضافه می‌شود و هدف آن، اعمال تعاریفی به سازنده‌ی کلاس است و از آن می‌توان جهت تحت نظر قرار دادن تعاریف کلاس و یا تغییر یا حتی تعویض کلی تعاریف آن استفاده کرد. یک class Decorator را نمی‌توان در سایر فایل‌های تعاریف، مانند d.ts. قرار داد.
تنها آرگومانی که به یک class Decorator ارسال می‌شود، سازنده‌ی کلاسی است که به آن اعمال شده‌است. اگر متد class Decorator مقداری را برگرداند، سبب تعویض و جایگزینی تعاریف کلاس با مقدار باگشت داده شده، می‌شود.
در ادامه دو مثال را از class Decoratorها مشاهده می‌کنید:

مثال بدون پارامتر
 function ClassDecorator(
target: Function // The class the decorator is declared on
) {
    console.log("ClassDecorator called on: ", target);
}

@ClassDecorator
class ClassDecoratorExample {
}


اگر به تصویر فوق و خروجی نهایی آن دقت کنید، مشاهده می‌کنید که یک decorator برای اجرا، نیازی به وهله سازی از آن کلاس ندارد و اجرای آن دقیقا در زمان تعریف کلاس انجام می‌شود. این اجرا به معنای تزریق کدهای تزئین کننده، به تعاریف سازنده‌ی کلاس تعریف شده، پیش از وهله سازی از آن است.

مثال با پارامتر
 function ClassDecoratorParams(param1: number, param2: string) {
return function(
  target: Function // The class the decorator is declared on
  ) {
   console.log("ClassDecoratorParams(" + param1 + ", '" + param2 + "') called on: ", target);
}
}

@ClassDecoratorParams(1, "a")
@ClassDecoratorParams(2, "b")
class ClassDecoratorParamsExample {
}
با خروجی
 ClassDecoratorParams(2, 'b') called on: function ClassDecoratorParamsExample() {
}
ClassDecoratorParams(1, 'a') called on: function ClassDecoratorParamsExample() {
}
همانطور که در این مثال مشاهده می‌کنید، چندین decorator را نیز می‌توان به تعاریف یک کلاس اعمال کرد که به آن Decorator Composition نیز می‌گویند.


Property Decorator

یک Property Decorator دقیقا پیش از تعریف یک خاصیت اضافه می‌شود و نباید در سایر فایل‌های تعاریف جانبی قرار گیرد. زمانیکه متد expression آن در runtime فراخوانی می‌شود، دو پارامتر را دریافت خواهد کرد:
الف) برای static member ها، متد سازنده‌ی کلاس و برای  instance memberها، prototype کلاس را دریافت می‌کند.
ب) نام عضو.

اگر متد expression تعریف شده، مقداری را برگرداند، به عنوان Property Descriptor آن عضو بکارگرفته می‌شود.

در مثال ذیل که متد PropertyDecorator به خاصیت name اعمال شده‌است، دو پارامتر ارسالی به آن‌را بهتر می‌توان مشاهده کرد:
 function PropertyDecorator(
target: Object, // The prototype of the class
propertyKey: string | symbol // The name of the property
) {
   console.log("PropertyDecorator called on: ", target, propertyKey);
}

class PropertyDecoratorExample {
@PropertyDecorator
name: string;
}
با خروجی
 PropertyDecorator called on: PropertyDecoratorExample {} name


Method Decorator

یک Method Decorator باید درست پیش از تعریف یک متد، قرارگیرد و نباید در سایر کلاس‌ها تعاریف نوع‌های جانبی افزوده شود. هدف از آن می‌تواند بررسی، مشاهده و تغییر رفتار یک متد باشد. به متد expression آن، سه پارامتر ارسال می‌شوند:
الف) برای static member ها، متد سازنده‌ی کلاس و برای  instance memberها، prototype کلاس را دریافت می‌کند.
ب) نام عضو
ج) Property Descriptor عضو

اگر متد تعریف شده، خروجی را برگرداند به عنوان Property Descriptor آن متد استفاده خواهد شد.

در مثال ذیل، متد تزئین کننده‌ای به نام MethodDecorator تعریف شده‌است که سه پارامتر یاد شده را در زمان اجرا دریافت می‌کند:
 function MethodDecorator(
target: Object, // The prototype of the class
propertyKey: string, // The name of the method
descriptor: TypedPropertyDescriptor<any>
) {
console.log("MethodDecorator called on: ", target, propertyKey, descriptor);
}

class MethodDecoratorExample {
   @MethodDecorator
   method() {
   }
}
با خروجی
 MethodDecorator called on: MethodDecoratorExample { method: [Function] } method { value: [Function],
writable: true,
enumerable: true,
configurable: true }

و مثالی جهت محدود ساختن آن به یک سری متد خاص که یک پارامتر عددی را دریافت می‌کنند و یک خروجی عددی نیز دارند:
 function TypeRestrictedMethodDecorator(
target: Object, // The prototype of the class
propertyKey: string, // The name of the method
descriptor: TypedPropertyDescriptor<(num: number) => number>
) {
   console.log("TypeRestrictedMethodDecorator called on: ", target, propertyKey, descriptor);
}

class TypeRestrictedMethodDecoratorExample {
   @TypeRestrictedMethodDecorator
   method(num: number): number {
      return 0;
   }
}
با خروجی
 TypeRestrictedMethodDecorator called on: TypeRestrictedMethodDecoratorExample { method: [Function] } method { value: [Function],
writable: true,
enumerable: true,
configurable: true }

و مثالی از تزئین کننده‌های متدهای استاتیک یک کلاس که در این حالت، پارامتر target از نوع متد سازنده‌ی کلاس خواهد بود و نه prototype آن:
 function StaticMethodDecorator(
target: Function, // the function itself and not the prototype
propertyKey: string | symbol, // The name of the static method
descriptor: TypedPropertyDescriptor<any>
) {
   console.log("StaticMethodDecorator called on: ", target, propertyKey, descriptor);
}

class StaticMethodDecoratorExample {
   @StaticMethodDecorator
   static staticMethod() {
   }
}
با خروجی
 StaticMethodDecorator called on: function StaticMethodDecoratorExample() {
} staticMethod { value: [Function],
writable: true,
enumerable: true,
configurable: true }


Parameter Decorator

یک Parameter Decorator باید درست پیش از تعریف یک آرگومان متد، قرارگیرد و نباید در سایر کلاس‌ها تعاریف نوع‌های جانبی افزوده شود. به متد expression آن سه پارامتر ارسال می‌شوند:
الف) برای static member ها، متد سازنده‌ی کلاس و برای  instance memberها، prototype کلاس را دریافت می‌کند.
ب) نام عضو
ج) شماره ایندکس پارامتر مدنظر در متد

از خروجی متد تزئین کننده در اینجا صرفنظر می‌شود.

در ادامه مثالی را از نحوه‌ی تعریف یک تزئین کننده‌ی پارامترها را با سه آرگومان ویژه‌ی آن، مشاهده می‌کنید:
 function ParameterDecorator(
target: Function, // The prototype of the class
propertyKey: string | symbol, // The name of the method
parameterIndex: number // The index of parameter in the list of the function's parameters
) {
   console.log("ParameterDecorator called on: ", target, propertyKey, parameterIndex);
}

class ParameterDecoratorExample {
   method(@ParameterDecorator param1: string, @ParameterDecorator param2: number) {
   }
}
با خروجی
 ParameterDecorator called on: ParameterDecoratorExample { method: [Function] } method 1
ParameterDecorator called on: ParameterDecoratorExample { method: [Function] } method 0

یک سری مثال تکمیلی
مطالب
اصول برنامه نویسی موازی درNET. نسخه 4 بخش اول - 1
بدون هیچ مطلب اضافی به سراغ اولین مثال می‌رویم. قطعه کد زیر را در نظر بگیرید :

using System;
using System.Threading.Tasks;

namespace Listing_01 {

class Listing_01 {

static void Main(string[] args) {
  Task.Factory.StartNew(() => {
         Console.WriteLine("Hello World");
  });

  // wait for input before exiting
  Console.WriteLine("Main method complete. Press enter to finish.");
  Console.ReadLine();
 }
}

در کد بالا کلاس Task نقش اصلی را بازی می‌کند.این کلاس قلب کتابخانه برنامه نویسی Task یا Task Programming Library می‌باشد.

در این بخش با موارد زیر در مورد Task‌ها آشنا می‌شویم:

- ایجاد و به کار انداختن انواع مختلف Task ها.
- کنسل کردن Task ها.
- منتظر شدن برای پایان یک Task.
- دریافت خروجی یا نتیجه از یک Task پایان یافته.
- مدیریت خطا در طول انجام یک Task

خب بهتر است به شرح کد بالا بپردازیم:

رای استفاده از کلاس Task باید فضای نام System.Threading.Tasks را بصورت ریر مورد استفاده قرار دهیم.
using System.Threading.Tasks;
این فضای نام نقش بسیار مهمی در برنامه نویسی Task‌ها دارد . فضای نام بعدی معروف است :
System.Threading . اگر با برنامه نویسی ترید‌ها بروش مرسوم وکلاسیک آشنایی دارید قطعاً با این فضای نام آشنایی دارید. اگر بخواهیم با چندین Task بطور همزمان کار کنیم به این فضای نام نیاز مبرم داریم. پس :

using System.Threading;
خب رسیدیم به بخش مهم برنامه :
Task.Factory.StartNew(() => {
   Console.WriteLine("Hello World");
});
متد استاتیک Task.Factory.StartNew یک Task جدید را ایجاد و شروع می‌کند که متن Hello Word را در خروجی کنسول نمایش می‌دهد. این روش ساده‌ترین راه برای ایجاد و شروع یک Task است.

در بخش‌های بعدی چگونگی ایجاد Task‌های پیچیده‌تر را بررسی خواهیم کرد . خروجی برنامه بالا بصورت زیر خواهد بود:

Main method complete. Press enter to finish.

Hello World
روشهای مختلف ایجاد یک Task ساده :
- ایجاد کلاس Task با استفاده از یک متد دارای نام که در داخل یک کلاس Action صدا زده می‌شود. مثال :
Task task1 = new Task(new Action(printMessage));
استفاده از یک delegate ناشناس (بدون نام). مثال :
Task task2 = new Task(delegate {
   printMessage();
});
- استفاده از یک عبارت لامبدا و یک متد دارای نام . مثال :
Task task3 = new Task(() => printMessage());
- استفاده از یک عبارت لامبدا و یک متد ناشناس (بدون نام). مثال :
Task task4 = new Task(() => {
   printMessage();
});
قطعه کد زیر مثال خوبی برای چهار روشی که در بالا شرح دادیم می‌باشد:
using System;
using System.Threading.Tasks;

namespace Listing_02 {

class Listing_02 {

static void Main(string[] args) {

   // use an Action delegate and a named method
   Task task1 = new Task(new Action(printMessage));

   // use a anonymous delegate
   Task task2 = new Task(delegate {
   printMessage();
});

  // use a lambda expression and a named method
  Task task3 = new Task(() => printMessage());

  // use a lambda expression and an anonymous method
  Task task4 = new Task(() => {
    printMessage();
  });
  task1.Start();
  task2.Start();
  task3.Start();
  task4.Start();

  // wait for input before exiting
  Console.WriteLine("Main method complete. Press enter to finish.");
  Console.ReadLine();
 }

 static void printMessage() {
  Console.WriteLine("Hello World");
  }
 }
}
خروجی برنامه بالا بصورت زیر است :
Main method complete. Press enter to finish.

Hello World

Hello World

Hello World

Hello World
نکته 1 : از مند استاتیک Task.Factory.StartNew برای ایجاد Task هایی که رمان اجرای کوتاه دارند استفاده می‌شود.

نکته 2 : اگر یک Taskدر حال اجرا باشد نمی‌توان آنرا دوباره استارت نمود باید برای یک نمونه جدید از آن Task ایجاد نمود و آنرا استارت کرد. 
مطالب
بخش سوم - استفاده و شخصی سازی Mapper توکار Gridify
در بخش اول، با کتابخانه Gridify آشنا شدیم و در بخش دوم، متدهای الحاقی آن را بررسی کردیم؛ در این بخش به بررسی GridifyMapper میپردازیم.

GridifyMapper : 
کتابخانه Gridify به صورت خودکار از یک Mapper توکار برای برقراری ارتباط بین نام فیلد (string) وارد شده و پراپرتی که قرار است شرط‌ها بر روی آن اعمال شود، استفاده میکند. به همین جهت اگر در فیلتر خود عبارتی مانند"Name==Ali,Age>32" داشته باشید، در کلاس مقصد به دنبال پراپرتی‌های Name و Age گشته و شرط را بر روی آن‌ها اعمال میکند.
با شخصی سازی این Mapper توکار میتوانیم کنترل بیشتری بر روی رفتار gridify داشته باشیم. به طور خلاصه مزایای شخصی سازی Mapper موارد زیر میباشند:
  • کنترل فیلدهایی که قصد داریم توسط Gridify پشتیبانی شوند
  • تغییر نام فیلد در رشته string برای جستجو
  • تغییر مقدار وارد شده در جستجو، قبل از اعمال فیلترینگ توسط Mapper Convertor
  • اضافه کردن پشتیبانی از پراپرتی‌های کلاس‌های فرزند (Child Classes)
  • پشتیبانی از DTO آبجکت‌ها با پراپرتی‌های متفاوت
ساخت Mapper سفارشی:
var customMappings = new GridifyMapper<Person>();

ساخت Mapper سفارشی حساس به حروف کوچک و بزرگ
به صورت پیش فرض GridifyMapper به حروف کوچک و بزرک حساس نیست. این رفتار را میتوان با ارسال true به Constructor آن، تغییر داد.
var customMappings = new GridifyMapper<Person>(true);

برای استفاده از یک Mapper سفارشی میتوانیم آن را به عنوان آرگومان دوم، به متدهای الحاقی Gridify ارسال کنیم.
var result = _dbContext.Persons.Gridify(filter , customMappings);

افزودن یک Map جدید
برای افزودن یک Map سفارشی میتوان از متد AddMap استفاده کرد. به طور مثال در مثال زیر، ما کلمه name را به پراپرتی FullName مپ کرده‌ایم. به همین جهت میتوان برای جستجو در پراپرتی FullName، از چنین فیلتری استفاده کرد: name ==Ali.
customMappings.AddMap("name", q => q.FullName );

متد GenerateMappings
کلاس GridifyMapper متدی به نام GenerateMappings دارد که به صورت توکار از آن برای تولید Map‌ها با توجه به نام پراپرتی‌های کلاس مقصد استفاده میکند. استفاده از این متد، بسیار کاربردی است؛ چرا که فرض کنید قصد دارید تمام پراپرتی‌های موجود در کلاس‌تان را توسط Gridify پشتیبانی کنید، به‌غیر از یک مورد مانند Password. در چنین حالتی میتوان با استفاده از این متد، همه Mapping‌ها را ایجاد کرده و سپس تنها Password را از لیست حذف نمایید (متد RemoveMap):
var customMappings = new GridifyMapper<Person>()
                         .GenerateMappings()
                         .RemoveMap("Password");

Custom Convertor
درصورت نیاز به اعمال تغییرات در مقدار ورودی جستجوها قبل از انجام فیلترینگ، میتوانید از این ویژگی استفاده نمایید. به طور مثال ما قصد داریم همیشه مقادیر ارسالی name را با حروف کوچک، در دیتابیس جستجو کنیم. آرگومان سوم متد AddMap امکان تغییر مقادیر ورودی را به ما میدهد:
var customMappings = new GridifyMapper<Person>()
                     .AddMap("name" , q=> q.FullName , q => q.ToLower() )
همینطور درصورت نیاز برای جستجوی مقدار null هم میتوان از این امکان استفاده کرد. مثال : "date==null" 
var gm = new GridifyMapper<Person>().GenerateMappings();
gm.AddMap("date", g => g.BrithDate , q => q == "null" ? null : q);
مطالب
پروژه Microsoft.AspNet.Mvc.Futures و تولید مسیرهای Strongly typed
پیشتر مطلبی را در مورد پروژه‌ی T4MVC در این سایت مطالعه کرد‌ه‌اید. هدف از آن تولید مسیرهای Strongly typed در ASP.NET MVC است. برای مثال بجای اینکه بنویسیم
 @Html.ActionLink("text", "Index", "Home")
می‌توان نوشت:
 @Html.ActionLink("text", result: MVC.Home.Index())
مزیت آن، امکان بررسی در زمان کامپایل مسیرهای تعریف شده‌است؛ بجای اینکه روزی متوجه شویم، مسیر تعریف شده‌ی قسمتی از پروژه، دیگر معتبر نیست و قسمت‌های متعددی تغییر کرده‌اند.
پروژه‌ی T4MVC توسط یکی از اعضای تیم ASP.NET تهیه شده‌است. همچنین مدتی است مایکروسافت پروژه‌ی دیگری را نیز به نام Microsoft.AspNet.Mvc.Futures در حال تهیه و آزمایش دارد که از آن نیز می‌توان برای تولید لینک‌های Strongly typed استفاده کرد.


نصب کتابخانه‌ی Microsoft ASP.NET MVC Futures

برای نصب کتابخانه‌ی آینده‌ی ASP.NET MVC، تنها کافی است دستور ذیل را در کنسول پاورشل نیوگت صادر کنید:
 PM> Install-Package Microsoft.AspNet.Mvc.Futures

نحوه‌ی تعریف مسیرهای Strongly typed، توسط کتابخانه‌ی آینده‌ی ASP.NET MVC

پس از نصب بسته‌ی Microsoft.AspNet.Mvc.Futures، جهت سهولت کار نیاز است اسمبلی آن‌را که Microsoft.Web.Mvc.dll نام دارد، به تمام صفحات سایت معرفی کنیم. برای این منظور فایل web.config پوشه‌ی views را گشوده و یک سطر تعریف فضای نام Microsoft.Web.Mvc را به آن اضافه کنید:
  <system.web.webPages.razor>
    <host  />
    <pages pageBaseType="System.Web.Mvc.WebViewPage">
      <namespaces>
        <!-- سایر تعاریف -->
        <add namespace="Microsoft.Web.Mvc"/> <!-- این سطر اضافه شود -->
      </namespaces>
    </pages>
  </system.web.webPages.razor>

یک نکته‌ی مهم
این بسته در حال حاضر هرچند دارای پوشه‌ی دات نت 4 است، اما عملا برای دات نت 4.5 یا به عبارتی ASP.NET MVC 5 کامپایل شده‌است و در ASP.NET MVC 4 قابل استفاده نیست:
 The primary reference "Microsoft.Web.Mvc" could not be resolved because it was built against the
".NETFramework,Version=v4.5" framework. This is a higher version than the currently targeted framework ".NETFramework,Version=v4.0"
 

ActionLink‌های جدید بسته‌ی Microsoft.AspNet.Mvc.Futures

به این ترتیب برای مثال در مورد ActionLink، دو overload جدید را می‌توان در Viewها استفاده کرد:
 public static System.Web.Mvc.MvcHtmlString ActionLink<TController>(this System.Web.Mvc.HtmlHelper helper,
System.Linq.Expressions.Expression<Action<TController>> action, string linkText)

public static System.Web.Mvc.MvcHtmlString ActionLink<TController>(this System.Web.Mvc.HtmlHelper helper,
System.Linq.Expressions.Expression<Action<TController>> action, string linkText, object htmlAttributes)
پارامتر دوم این متدهای الحاقی جدید که به صورت Expression Action تعریف شده‌اند، امکان تعریف مسیرهای Strongly typed را مهیا می‌کنند. برای مثال اینبار خواهیم داشت:
 @(Html.ActionLink<HomeController>(action => action.Index(id: 1), "Test"))
نحوه‌ی تعریف این متد الحاقی اندکی با متد Html.ActionLink اصلی متفاوت است. در اینجا باید کل عبارت داخل پرانتز قرارگیرد تا <>‌های تعریف آرگومان جنریک متد، به صورت تگ HTML تفسیر نشوند (مهم!).
همچنین اگر اکشن متد Index کنترلر HomeController دارای پارامتر نیز باشد، در همینجا قابل مقدار دهی است.


RenderAction و BeginForm‌های جدید بسته‌ی Microsoft.AspNet.Mvc.Futures

از این نوع متدهای الحاقی Expression Action دار، برای RenderAction و BeginForm نیز طراحی شده‌اند:
 public static void RenderAction<TController>(this System.Web.Mvc.HtmlHelper helper,
System.Linq.Expressions.Expression<Action<TController>> action)

public static System.Web.Mvc.Html.MvcForm BeginForm<TController>(this System.Web.Mvc.HtmlHelper helper,
System.Linq.Expressions.Expression<Action<TController>> action, System.Web.Mvc.FormMethod method,
System.Collections.Generic.IDictionary<string,object> htmlAttributes)
برای تعریف RenderAction جدید، ابتدا نوع کنترلر و سپس اکشن متد مرتبط با آن ذکر خواهد شد:
 @{ Html.RenderAction<HomeController>(action => action.Index(id: 1)); }
و نحوه‌ی استفاده از متد BeginForm جدید به نحو ذیل است:
 @using (Html.BeginForm<HomeController>(action => action.Index(null)))
{
}
در اینجا اگر متد Index دارای پارامتر باشد، فقط کافی است آن‌را null وارد کرد.


RedirectToAction جدید بسته‌ی Microsoft.AspNet.Mvc.Futures

به همراه دو متد کمکی Expression Action دار، جهت استفاده در متدهای کنترلرهای سایت؛ برای ساخت Url و همچنین redirect به یک اکشن متد دیگر:
 public static string BuildUrlFromExpression<TController>(System.Web.Routing.RequestContext context,
System.Web.Routing.RouteCollection routeCollection, System.Linq.Expressions.Expression<Action<TController>> action)

public static System.Web.Mvc.RedirectToRouteResult RedirectToAction<TController>(this System.Web.Mvc.Controller
controller, System.Linq.Expressions.Expression<Action<TController>> action)
برای مثال
using System.Web.Mvc;
using Microsoft.Web.Mvc;

namespace MVC5Basic.Controllers
{
    public class HomeController : Controller
    {
        public ActionResult Index()
        {
            var link = LinkBuilder.BuildUrlFromExpression<HomeController>(
                            this.Request.RequestContext, null, action => action.About());

            this.RedirectToAction<HomeController>(action => action.About());
            return View();
        }

        public ActionResult About()
        {
            ViewBag.Message = "Your application description page.";

            return View();
        }
    }
}
ابتدا باید فضای نام Microsoft.Web.Mvc، جهت دسترسی به متدهای الحاقی جدید تعریف شود. در ادامه نحوه‌ی تولید یک رشته‌ی اشاره کننده به اکشن متدی خاص را مشاهده می‌کنید. همچنین RedirectToAction را نیز می‌توان بر اساس نام متدهای یک کنترلر مفروض بازنویسی کرد.


کدامیک بهتر است؟ T4MVC یا ASP.NET MVC Futures ؟
T4MVC موارد بیشتری را پوشش می‌دهد؛ حتی مسیرهای تصاویر ثابت و فایل‌های js را نیز می‌توان توسط آن تعریف کرد. فقط نگهداری آن هر بار نیاز به اجرای فایل t4 مرتبط با آن دارد و در اینجا کار با ASP.NET MVC Futures ساده‌تر است.


برای مطالعه بیشتر
بررسی که در اینجا صورت گرفت صرفا در مورد امکانات تولید مسیرهای strongly typed این کتابخانه است. سایر امکانات آن‌را در مطلب ذیل می‌توانید پیگیری کنید:
Using the Features of ASP.NET MVC 3 Futures  
مطالب
تولید فایل Word بدون نصب MS Word بر روی سرور

یکی از مواردی که ممکن است در محیط کاری با آن برخورد داشت، تقاضای تولید فایل word یک گزارش با فرمتی مشخص از یک برنامه ASP.Net است. برای مثال یک قالب درست کرده‌اند که header‌ و footer و کلا یک فرمت رسمی دارد. الان برنامه شما باید این فایل word رسمی را با گزارشی که تولید می‌کند پر کند. حالا اینجاست که گرفتاری برنامه نویس شروع می‌شود! روی سرور باید word نصب باشد تا توسط اشیاء COM آن بتوان یک چنین کارهایی را آن‌هم با ASP.Net که به صورت پیش فرض کمترین سطح دسترسی را روی سیستم دارد انجام داد. یا اینکه باید به سراغ کامپوننت‌های تجاری رفت و حالا اینجا با این وضع تحریم و غیره چگونه بتوان آنها را خریداری کرد یا شاید احتمالا در سایت‌های وارز بتوان نسخه تکه پاره شده آنها را یافت. مشکلی هم که این نوع کامپوننت‌ها دارند این است که ممکن است سال دیگر اصلا ساپورت نشوند. محصولات مایکروسافت هم که مرتبا در حال به روز رسانی هستند. در این حالت برنامه متکی به این نوع کامپوننت‌های تجاری سورس بسته در همان نگارش قبلی خود مجبور است باقی بماند.
خوشبختانه با ارائه آفیس 2007 و فرمت OpenXML فایلهای آن، این مشکل تقریبا مرتفع شده است. مایکروسافت نیز برای سهولت تولید این نوع اسناد، OpenXML SDK را ارائه داده است که از آدرس زیر قابل دریافت است:
Open XML Format SDK 1.0

البته پیش نمایش نگارش دو SDK آن نیز موجود است که در مطلب جاری به آن پرداخته نخواهد شد.

فایل‌های office 2007 از یک فایلzip تشکیل شده از چند فایل xml داخل آن، ایجاد شده‌اند. برای مثال یک فایل docx را با winrar یا امثال آن باز کنید (تصویر زیر):



برای کار با اینگونه اسناد باید با اصطلاحات زیر آشنا شد:
Package : فایل zip شما (همان فایل برای مثال docx) اینجا یک بسته نام دارد.
Parts : اجزای این بسته که همان فایل‌های آن هستند، parts نامیده شده اند.
Relations : اگر به فایل‌های موجود در یک بسته دقت کنید، فایلهایی با پسوند rels را خواهید دید که بیانگر نحوه ارتباط Parts با یکدیگر هستند.
Relations Ids: هر ارتباط با یک ID منحصربفرد تعریف می‌گردد.

اگر علاقمند باشید که پوستری را در این رابطه مشاهده نمائید می‌توان به آدرس زیر مراجعه نمود.
Open XML Developer Map

نحوه استفاده از OpenXML SDK در دات نت:
ابتدا باید ارجاعی را به فایل DocumentFormat.OpenXml.dll که پس از نصب در مسیر OpenXMLSDK\1.0.1825\lib قرار گرفته است به پروژه افزود. سپس نیاز است تا ارجاعی به کتابخانه WindowsBase نیز به برنامه افزوده شود (تصویر زیر). افزودن ارجاعی به این کتابخانه جهت کامپایل برنامه ضروری است (شکل زیر).


تا اینجا ارجاعات برنامه به صورت زیر خواهند بود:



یک مثال ساده:
قصد داریم یک فایل docx ساده را با استفاده از OpenXML SDK ایجاد کنیم. در مثال زیر فرمت متغیر docXml را می‌توان با ایجاد یک فایل docx ساده در word و سپس باز کردن بسته فشرده شده آن و مشاهده محتوای فایل word\document.xml بدست آورد.
using System.IO;
using System.Text;
using DocumentFormat.OpenXml;
using DocumentFormat.OpenXml.Packaging;

namespace OpenXMLTestApp
{
class CWord
{

public static void CreateDocument(string documentFileName, string text)
{
using (WordprocessingDocument wordDoc =
WordprocessingDocument.Create(documentFileName, WordprocessingDocumentType.Document))
{
MainDocumentPart mainPart = wordDoc.AddMainDocumentPart();

string docXml =
@"<?xml version=""1.0"" encoding=""UTF-8"" standalone=""yes""?>
<w:document xmlns:w=""http://schemas.openxmlformats.org/wordprocessingml/2006/main"">
<w:body><w:p><w:r><w:t>#REPLACE#</w:t></w:r></w:p></w:body>
</w:document>";

docXml = docXml.Replace("#REPLACE#", text);

using (Stream stream = mainPart.GetStream())
{
byte[] buf = (new UTF8Encoding()).GetBytes(docXml);
stream.Write(buf, 0, buf.Length);
}
}
}
}
}

و نحوه استفاده از آن می‌تواند به صورت زیر باشد:

CWord.CreateDocument("test.docx", "سلام دنیا");

این کتابخانه کار ایجاد فایل‌های xml ، تولید روابط بین‌ آنها و همچنین بسته بندی و zip کردن نهایی را به صورت خودکار انجام می‌دهد.

برای مطالعه بیشتر می‌توان به منابع زیر مراجعه نمود:

یک ویدیوی آموزشی رایگان از مایکروسافت
دریافت

سؤالات متداول در MSDN
http://msdn.microsoft.com/en-us/library/bb491088.aspx
البته اگر پس از نصب SDK به پوشه doc آن مراجعه نمائید، این سؤال و جواب‌ها را در فایل راهنمای chm آن نیز می‌توان پیدا کرد.

مثال دیگری در مورد ایجاد یک گزارش از بانک اطلاعاتی و گرفتن خروجی docx از آن
http://openxmldeveloper.org/articles/GenerateWordTable.aspx
البته این مثال خیلی قدیمی است و قسمت‌های کار با پکیج را با SDK‌ ارائه شده می‌توان به صورت خودکار انجام داد. اما حداقل نحوه تولید جداول استاندارد OpenXML را می‌توان از آن ایده گرفت.

مثالی در مورد نحوه قرار دادن عکس در فایل docx تولیدی

همچنین مثال‌های بیشتری را در وبلاگ‌های مربوطه می‌توان یافت:
http://blogs.msdn.com/brian_jones/
http://blogs.msdn.com/ericwhite/default.aspx


مطالب
آغاز به کار با Twitter Bootstrap در ASP.NET MVC
Twitter Bootstrap یک فریم ورک CSS بسیار محبوب سورس باز تولید برنامه‌های وب به کمک HTML، CSS و جاوا اسکریپت است. این فریم ورک حاوی بسیاری از المان‌های مورد نیاز جهت تولید وب سایت‌هایی زیبا، مانند دکمه‌ها، عناصر فرم‌ها، منوها، ویجت‌ها و غیره است. تمام این‌ها نیز همانطور که عنوان شد برمبنای HTML، CSS و جاوا اسکریپت تهیه شده‌اند؛ بنابراین در هر نوع فناوری سمت سروری مانند ASP.NET، PHP، روبی و امثال آن قابل استفاده است.


دریافت Twitter Bootstrap

محل اصلی دریافت Twitter Bootstrap، آدرس ذیل است:
البته ما از آن در اینجا به شکل خام فوق استفاده نخواهیم کرد؛ زیرا نیاز است قابلیت‌های استفاده در محیط‌های راست به چپ فارسی نیز به آن اضافه شود. برای این منظور می‌توانید از یکی از دو بسته نیوگت ذیل استفاده نمائید:


و یا حتی از منابع سایت http://rbootstrap.ir نیز می‌توان استفاده کرد.
برای نمونه دستور زیر را در کنسول پاورشل ویژوال استودیو وارد نمائید تا اسکریپت‌ها و فایل‌های CSS مورد نیاز به پروژه جاری اضافه شوند:
 PM> Install-Package Twitter.BootstrapRTL
پس از نصب، شاهد افزوده شدن چنین فایل‌هایی به یک پروژه ASP.NET MVC خواهیم بود:


در اینجا فایل‌های min، نگارش‌های فشرده شده فایل‌های js یا css هستند که با توجه به امکانات اضافه شده به ASP.NET MVC4، از آن‌ها استفاده نخواهیم کرد و برای افزودن و تعریف آن‌ها از امکانات Bundling and minification توکار فریم ورک ASP.NET MVC به نحوی که در ادامه توضیح داده خواهد شد، استفاده می‌کنیم.
فایل‌های png اضافه شده، آیکون‌های مخصوص Twitter Bootstrap هستند که اصطلاحا به آن‌ها sprite images نیز گفته می‌شود. در این نوع تصاویر، تعداد زیادی آیکون در کنار هم، برای بهینه سازی تعداد بار رفت و برگشت به سرور جهت دریافت تصاویر، طراحی شده و قرار گرفته‌اند.
فایل‌های js این مجموعه اختیاری بوده و برای استفاده از ویجت‌های Twitter Bootstrap مانند آکاردئون کاربرد دارند. این فایل‌ها برای اجرا، نیاز به jQuery خواهند داشت.


افزودن تعاریف اولیه Twitter Bootstrap به یک پروژه ASP.NET MVC

امکانات Bundling and minification در نوع پروژه‌های نسبتا جامع‌تر ASP.NET MVC به صورت پیش فرض لحاظ شده است. اما اگر یک پروژه خالی را شروع کرده‌اید، نیاز است بسته نیوگت آن‌را نیز نصب کنید:
 PM> Install-Package Microsoft.AspNet.Web.Optimization
پس از آن، کلاس کمکی BundleConfig ذیل را به پروژه جاری اضافه نمائید. به کمک آن قصد داریم امکانات Bundling and minification را فعال کرده و همچنین به آن بگوییم اسکریپت‌ها و فایل‌های CSS تعریف شده را به همان نحوی که معرفی می‌کنیم، پردازش کن (توسط کلاس سفارشی AsIsBundleOrderer).

using System.Collections.Generic;
using System.IO;
using System.Web;
using System.Web.Optimization;

namespace Mvc4TwitterBootStrapTest.Helper
{
    /// <summary>
    /// A custom bundle orderer (IBundleOrderer) that will ensure bundles are 
    /// included in the order you register them.
    /// </summary>
    public class AsIsBundleOrderer : IBundleOrderer
    {
        public IEnumerable<FileInfo> OrderFiles(BundleContext context, IEnumerable<FileInfo> files)
        {
            return files;
        }
    }

    public static class BundleConfig
    {
        private static void addBundle(string virtualPath, bool isCss, params string[] files)
        {
            BundleTable.EnableOptimizations = true;

            var existing = BundleTable.Bundles.GetBundleFor(virtualPath);
            if (existing != null)
                return;

            Bundle newBundle;
            if (HttpContext.Current.IsDebuggingEnabled)
            {
                newBundle = new Bundle(virtualPath);
            }
            else
            {
                newBundle = isCss ? new Bundle(virtualPath, new CssMinify()) : new Bundle(virtualPath, new JsMinify());
            }
            newBundle.Orderer = new AsIsBundleOrderer();

            foreach (var file in files)
                newBundle.Include(file);

            BundleTable.Bundles.Add(newBundle);
        }

        public static IHtmlString AddScripts(string virtualPath, params string[] files)
        {
            addBundle(virtualPath, false, files);
            return Scripts.Render(virtualPath);
        }

        public static IHtmlString AddStyles(string virtualPath, params string[] files)
        {
            addBundle(virtualPath, true, files);
            return Styles.Render(virtualPath);
        }

        public static IHtmlString AddScriptUrl(string virtualPath, params string[] files)
        {
            addBundle(virtualPath, false, files);
            return Scripts.Url(virtualPath);
        }

        public static IHtmlString AddStyleUrl(string virtualPath, params string[] files)
        {
            addBundle(virtualPath, true, files);
            return Styles.Url(virtualPath);
        }
    }
}
نکته دیگری که در این کلاس سفارشی درنظر گرفته شده، عدم فعال سازی مباحث Bundling and minification در حالت Debug است. اگر در وب کانفیگ، تنظیمات پروژه را بر روی Release قرار دهید فعال خواهد شد (مناسب برای توزیع) و در حالت توسعه برنامه (حالت دیباگ)، این اسکریپت‌ها و فایل‌های CSS، قابلیت دیباگ و بررسی را نیز خواهند داشت.

پس از افزودن کلاس‌های کمکی فوق، به فایل layout پروژه مراجعه کرده و تعاریف ذیل را به ابتدای فایل اضافه نمائید:
@using Mvc4TwitterBootStrapTest.Helper
<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
    <title>@ViewBag.Title</title>
    @BundleConfig.AddStyles("~/Content/css",
                            "~/Content/bootstrap.css",
                            "~/Content/bootstrap-responsive.css",
                            "~/Content/Site.css"
                            )
    @BundleConfig.AddScripts("~/Scripts/js",
                            "~/Scripts/jquery-1.9.1.min.js",
                            "~/Scripts/jquery.validate.min.js",
                            "~/Scripts/jquery.unobtrusive-ajax.min.js",
                            "~/Scripts/jquery.validate.unobtrusive.min.js",
                            "~/Scripts/bootstrap.min.js"
                            )
    @RenderSection("JavaScript", required: false)
</head>
و اگر برنامه را اجرا کنید، بجای حداقل 8 مدخل اشاره کننده به فایل‌های اسکریپت و CSS مورد نیاز یک برنامه ASP.NET MVC، فقط دو مدخل ذیل را مشاهده خواهید نمود:
<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
    <title>Index</title>
    <link href="/Content/css?v=vsUQD0OJg4AJ-RZH8jSRRCu_rjl2U1nZrmSsaUyxoAc1" rel="stylesheet"/>
    <script src="/Scripts/js?v=GezdoTDiWY3acc3mI2Ujm_7nKKzh6Lu1Wr8TGyyLpW41"></script>
</head>
به این ترتیب تعداد رفت و برگشت‌های مرورگر به سرور، برای دریافت فایل‌های مورد نیاز جهت رندر صحیح یک صفحه، به شدت کاهش خواهد یافت. همچنین این فایل‌ها در حالت release فشرده نیز خواهند شد؛ به همراه تنظیم خودکار هدر کش شدن آن‌ها برای مدتی مشخص، جهت کاهش بار سرور و کاهش پهنای باند مصرفی آن.


مفاهیم پایه‌ای Twitter Bootstrap

الف) Semantic class names
به عبارتی کلاس‌های Twitter Bootstrap دارای نام‌هایی معنا دار و مفهومی می‌باشند؛ مانند کلاس‌های CSS‌ایی، به نام‌های Succes، Error، Info و امثال آن. این نام‌ها مفهومی را می‌رسانند؛ اما در مورد نحوه پیاده سازی آن‌ها جزئیاتی را بیان نمی‌کنند.
برای نمونه می‌توان کلاسی را به نام redText ایجاد کرد. هر چند این نام، توضیحاتی را در مورد علت وجودی‌اش بیان می‌کند، اما بسیار ویژه بوده و در مورد جزئیات پیاده سازی آن نیز اطلاعاتی را ارائه می‌دهد. در این حالت redText معنایی ندارد. چرا یک Text باید قرمز باشد؟ برای مثال این متن قرمز است چون مثلا شخصی، به آن رنگ ویژه علاقه دارد، یا اینکه قرمز است بخاطر نمایش خطایی در صفحه؟ به همین جهت در Twitter Bootstrap از نام‌های مفهومی یاده شده، مانند Error استفاده می‌شود. نام‌هایی معنا دار اما بدون دقیق شدن در مورد ریز جزئیات پیاده سازی آن‌ها. در این حالت می‌توان قالب جدیدی را تدارک دید و با ارائه تعاریف جدیدی برای کلاس Error و نحوه نمایش دلخواهی را به آن اعمال نمود.
یا برای نمونه نام rightside را برای نمایش ستونی در صفحه، درنظر بگیرید. این نام بسیار ویژه است؛ اما Sematic name آن می‌تواند sidebar باشد تا بدون دقیق شدن در جزئیات پیاده سازی آن، در چپ یا راست صفحه قابل اعمال باشد.
Semantic class names کلیدهایی هستند جهت استفاده مجدد از قابلیت‌های یک فریم ورک CSS.

ب) Compositional classes
اکثر کلاس‌های Twitter Bootstrap دارای محدوده کاری کوچکی هستند و به سادگی قابل ترکیب با یکدیگر جهت رسیدن به نمایی خاص می‌باشند. برای مثال به سادگی می‌توان به یک table سه ویژگی color، hover و width برگرفته شده از Twitter Bootstrap را انتساب داد و نهایتا به نتیجه دلخواه رسید؛ بدون اینکه نگران باشیم افزودن کلاس جدیدی در اینجا بر روی سایر کلاس‌های انتساب داده شده، تاثیر منفی دارد.

ج) Conventions
برای استفاده از اکثر قابلیت‌های این فریم ورک CSS یک سری قراردادهای پیش فرضی وجود دارند. برای مثال اگر از کلاس توکار pagination به همراه یک سری ul و li استفاده کنید، به صورت خودکار یک pager شکیل ظاهر خواهد شد. یا برای مثال اگر به یک html table کلاس‌های table table-striped table-hover را انتساب دهیم، به صورت خودکار قراردادهای پیش فرض table مجموعه Twitter Bootstrap به آن اعمال شده، به همراه رنگی ساختن یک درمیان زمینه ردیف‌ها و همچنین فعال سازی تغییر رنگ ردیف‌ها با حرکت ماوس از روی آن‌ها.


طرحبندی صفحات یک سایت به کمک Twitter Bootstrap

بررسی Grid layouts

Layout به معنای طرحبندی و چیدمان محتوا در یک صفحه است. یکی از متداولترین روش‌های طرحبندی صفحات چه در حالت چاپی و چه در صفحات وب، چیدمان مبتنی بر جداول و گریدها است. از این جهت که نحوه سیلان و نمایش محتوا از چپ به راست و یا راست به چپ را به سادگی میسر می‌سازند؛ به همراه اعمال حاشیه‌های مناسب جهت قسمت‌های متفاوت محتوای ارائه شده. Grid در طرحبندی، نمایش بصری نخواهد داشت اما در ساختار صفحه وجود داشته و مباحثی مانند جهت، موقعیت و یکپارچگی و یکدستی طراحی را سبب می‌شود.
به علاوه مرورگرها و مفهوم Grid نیز به خوبی با یکدیگر سازگار هستند. در دنیای HTML و ،CSS طراحی‌ها بر اساس مفهوم ساختار مستطیلی اشیاء صورت می‌گیرد:


برای نمونه در اینجا تصویر CSS Box Model را مشاهده می‌کنید. به این ترتیب، هر المان دارای محدوده‌ای مستطیلی با طول و عرض مشخص، به همراه ویژگی‌هایی مانند Margin، Border و Padding است.
در سال‌های اولیه طراحی وب، عموما کارهای طراحی صفحات به کمک HTML Tables انجام می‌شد. اما با پخته‌تر شدن CSS، استفاده از Tables برای طراحی صفحات کمتر و کمتر گشت تا اینکه نهایتا فریم ورک‌های CSS ایی پدید آمدند تا طراحی‌های مبتنی بر CSS را با ارائه گرید‌ها، ساده‌تر کنند. مانند Blue print، 960 GS و ... Twitter Bootstrap که طراحی مبتنی بر گرید‌های CSS ایی را به مجموعه قابلیت‌های دیگر خود افزوده است.


بررسی Fixed Grids

در اینجا در صفحه layout برنامه، یک Div دربرگیرنده دو Div دیگر را مشاهده می‌کنید:
<body>
    <div>
        <div>
            <h1>
                Title Title
            </h1>
            Text Text Text Text Text Text Text Text Text Text Text Text Text Text Text Text
        </div>
        <div>
            @RenderBody()
        </div>
    </div>
</body>
اگر در این حالت صفحه را در مرورگر بررسی کنیم، تمام قسمت‌های نمایش داده شده به همین نحو از بالا به پایین صفحه قرار خواهند گرفت. اما قصد داریم این محتوا را، دو ستونی نمایش دهیم. Div به همراه Title در یک طرف صفحه و Div دربرگیرنده محتوای صفحات، در قسمتی دیگر.
برای اینکار در Twitter Bootstrap از کلاسی به نام row استفاده می‌شود که بیانگر یک ردیف است. این کلاس را به خارجی‌ترین Div موجود اعمال خواهیم کرد. در یک صفحه، هر تعداد row ایی را که نیاز باشد، می‌توان تعریف کرد. داخل این ردیف‌ها، امکان تعریف ستون‌های مختلف و حتی تعریف ردیف‌های تو در تو نیز وجود دارد. هر ردیف Twitter Bootstrap از 12 ستون تشکیل می‌شود و برای تعریف آن‌ها از کلاس span استفاده می‌گردد. در این حالت جمع اعداد ذکر شده پس از span باید 12 را تشکیل دهند.
<body>
    <div class="row">
        <div class="span7">
            <h1>
                Title Title
            </h1>
            Text Text Text Text Text Text Text Text Text Text Text Text Text Text Text Text
        </div>
        <div  class="span5">
            @RenderBody()
        </div>
    </div>
</body>
برای نمونه در اینجا کلاس row به خارجی‌ترین Div موجود اعمال شده است. دو Div داخلی هر کدام دارای کلاس‌های span ایی جهت تشکیل ستون‌های داخل این ردیف هستند. جمع اعداد بکارگرفته شده پس از آن‌ها، عدد 12 را تشکیل می‌دهد. به این ترتیب به یک طراحی دو ستونی خواهیم رسید.


در این تصویر، قسمت RenderBody کار رندر اکشن متد Index کنترلر Home برنامه را با Viewایی معادل کدهای ذیل، انجام داده است:
@{
    ViewBag.Title = "Index";
}
<h2>
    Index</h2>
<div class="hero-unit">
    <h2>@ViewBag.Message</h2>
    <p>
        This is a template to demonstrate the way to beautify the default MVC template
        using Twitter Bootstrap website. It is pretty simple and easy.</p>
    <p>
        <a href="http://asp.net/mvc" class="btn btn-primary btn-large" style="color: White;">
            To learn more about ASP.NET MVC visit &raquo;</a></p>
</div>

درک نحوه عملکرد Grid در Twitter Bootstrap

در مثال ذیل 5 ردیف را مشاهده می‌کنید:
    <div class="row">
        <div class="span1">1</div>
        <div class="span1">1</div>
        <div class="span1">1</div>
        <div class="span1">1</div>
        <div class="span1">1</div>
        <div class="span1">1</div>
        <div class="span1">1</div>
        <div class="span1">1</div>
        <div class="span1">1</div>
        <div class="span1">1</div>
        <div class="span1">1</div>
        <div class="span1">1</div>
    </div>
    <div class="row">
        <div class="span3">3</div>
        <div class="span4">4</div>
        <div class="span5">5</div>
    </div>
    <div class="row">
        <div class="span5">5</div>
        <div class="span7">7</div>
    </div>
    <div class="row">
        <div class="span3">3</div>
        <div class="span7 offset2">7 offset 2</div>
    </div>
    <div class="row">
        <div class="span12">12</div>
    </div>
در هر ردیف، امکان استفاده از حداکثر 12 ستون وجود دارد که یا می‌توان مانند ردیف اول، 12 ستون را ایجاد کرد و یا مانند ردیف دوم، سه ستون با عرض‌های متفاوت (و یا هر ترکیب دیگری که به جمع 12 برسد).
در ستون چهارم، از کلاس offset نیز استفاده شده است. این مورد سبب می‌شود ستون جاری به تعدادی که مشخص شده است به سمت چپ (با توجه به استفاده از حالت RTL در اینجا) رانده شود و سپس ترسیم گردد.
یا اینکه می‌توان مانند ردیف آخر، یک ستون را به عرض 12 که در حقیقت 940 پیکسل است، ترسیم نمود.
برای اینکه بتوانیم این گرید تشکیل شده و همچنین ستون‌ها را بهتر مشاهده کنیم، به فایل style.css سایت، تنظیم زیر را اضافه کنید:
[class*="span"]
{
background-color: lightblue;
text-align: center;
margin-top: 15px;
}


نکته جالب این گرید، Responsive یا واکنشگرا بودن آن است. در این حالت، عرض مرورگر را کم و زیاد کنید. خواهید دید که ستون‌ها در صورتیکه در عرض نمایشی جاری، قابل ارائه نباشند، به ردیف‌های بعدی منتقل خواهند شد.
البته باید دقت داشت که این گرید هیچگاه یک ستون را نخواهد شکست. برای نمونه ردیف آخر، همواره با همان عرض ثابتش نمایش داده می‌شود و با کوچکتر کردن اندازه مرورگر، یک اسکرول افقی برای نمایش محتوای آن ظاهر خواهد شد.


یک نکته
اگر نمی‌خواهید که چنین رفتار واکنش‌گرایی بروز کند، نیاز است کلیه ردیف‌ها را در div ایی با کلاسی به نام container محصور کنید.
به این ترتیب ابتدا گرید نمایش داده شده، در میانه صفحه ظاهر خواهد شد (پیشتر از سمت راست شروع شده بود). همچنین دیگر با کوچک و بزرگ شدن اندازه مرورگر، ستون‌ها به شکل یک پشته بر روی هم قرار نخواهند گرفت. (اگر پس از این تنظیم، چنین قابلیتی را مشاهده نکردید و هنوز هم طراحی، واکنشگرا بود، تعریف bootstrap-responsive.css را نیاز است برای آزمایش، از هدر صفحه حذف کنید)


بررسی Fluid Grids

به گرید قسمت قبل از این جهت Fixed Grid گفته می‌شود که عرض هر span آن با یک عدد مشخص تعیین گشته است. اما در حالت Fluid Grid، عرض هر span برحسب درصد تعیین می‌شود. بکارگیری درصد در اینجا به معنای امکان تغییر عرض یک ستون بر اساس عرض جاری Container آن است. در اینجا span12 دارای عرض 100 درصد خواهد بود.
در مثال قبل، برای استفاده از Fluid grids، تنها کافی است هرجایی کلاسی مساوی row وجود دارد، به row-fluid تغییر کند. همچنین کلاس container را به container-fluid تغییر دهید.
برای آزمایش آن، اندازه و عرض نمایشی مرورگر خود را تغییر دهید. اینبار مشاهده خواهید کرد که برخلاف حالت Fixed Grid، عرض ستون‌ها به صورت خودکار کم و زیاد می‌شوند. این مورد بر روی محتوای قرار گرفته در این ستون‌ها نیز تاثیر گذار است. برای مثال اگر یک تصویر را در حالت Fluid grid در ستونی قرار دهید، با تغییر عرض مرورگر، اندازه این تصویر نیز تغییر خواهند کرد؛ اما در حالت Fixed Grid خیر.
حالت Fluid، شیوه متداول استفاده از bootstrap در اکثر سایت‌های مهمی است که تابحال از این فریم ورک CSS استفاده کرده‌اند.



مروری بر طراحی واکنشگرا یا Responsive

این روزها تعدادی از کاربران، با استفاده از ابزارهای موبایل و تبلت‌ها از وب سایت‌ها بازدید می‌کنند. هر کدام از این‌ها نیز دارای اندازه نمایشی متفاوتی می‌باشند. بنابراین نیاز خواهد بود تا حالت بهینه‌ای را جهت اینگونه وسایل نیز طراحی نمود. حالت بهینه در اینجا به معنای قابل خواندن بودن متون، امکان استفاده از لینک‌های ورود به صفحات مختلف و همچنین حذف اسکرول و مباحث زوم جهت مشاهده صفحات است.
یکی از ویژگی‌های CSS به نام media چنین قابلیتی را فراهم می‌سازد. برای نمونه قسمتی از فایل bootstrap-responsive.css دارای چنین تعاریفی است:
@media (min-width: 768px) and (max-width: 979px) {
    .hidden-desktop {
        display: inherit !important;
    }
توسط این تنظیمات، شیوه نامه تعیین شده، تنها به صفحاتی با اندازه‌هایی بین 768 تا 979 پیکسل اعمال می‌شود (تعدادی از تبلت‌ها برای نمونه).
Bootstrap برای مدیریت اندازه‌های مختلف وسایل موبایل، شیوه‌نامه‌های خاصی را تدارک دیده است که از اندازه px480 و یا کمتر، تا px1200 و یا بیشتر را پوشش می‌دهد.
به این ترتیب با اندازه px940 که پیشتر در مورد آن بحث شد، اندازه span12 به صورت خودکار به اندازه‌های متناسب با صفحات نمایشی کوچکتر تنظیم می‌گردد. همچنین برای اندازه‌های صفحات کوچکتر از 768px به صورت خودکار از Fluid columns استفاده می‌گردد.
تنها کاری که برای اعمال این قابلیت باید صورت گیرد، افزودن تعاریف فایل bootstrap-responsive.css به هدر صفحه است که در قسمت قبل انجام گردید. این فایل باید پس از فایل اصلی bootstrap.css اضافه شود.


کلاس‌های کمکی طراحی واکنشگرا

Bootstrap شامل تعدادی کلاس کمکی در فایل bootstrap-responsive.css خود می‌باشد شامل visible-phone، visible-tablet و visible-desktop به علاوه hidden-phone، hidden-tablet و hidden-desktop. به این ترتیب می‌توان محتوای خاصی را جهت وسایل ویژه‌ای نمایان یا مخفی ساخت.
برای مثال محتوای مشخص شده با کلاس hidden-desktop، در اندازه وسایل دسکتاپ نمایش داده نخواهد شد.
برای آزمایش آن، شش div را با کلاس‌های یاد شده و محتوایی دلخواه ایجاد کرده و سپس اندازه عرض مرورگر را تغییر دهید تا بهتر بتوان مخفی یا نمایان ساختن محتوا را بر اساس اندازه صفحه جاری درک کرد.
یکی از کاربردهای این قابلیت، قرار دادن تبلیغاتی با اندازه‌های تصاویری مشخص برای وسایل مختلف است؛ بجای اینکه منتظر شویم تا Fluid layout اندازه تصاویر را به صورت خودکار کوچک یا بزرگ کند، که الزاما بهترین کیفیت را حاصل نخواهد ساخت.
    <div class="container-fluid">
        <div class="row-fluid">
            <div class="span4">
                <div class="visible-phone">
                    visible-phone</div>
            </div>
            <div class="span4">
                <div class="visible-tablet">
                    visible-tablet</div>
            </div>
            <div class="span4">
                <div class="visible-desktop">
                    visible-desktop</div>
            </div>
        </div>
    </div>
    <div class="container-fluid">
        <div class="row-fluid">
            <div class="span4">
                <div class="hidden-phone">
                    hidden-phone</div>
            </div>
            <div class="span4">
                <div class="hidden-tablet">
                    hidden-tablet</div>
            </div>
            <div class="span4">
                <div class="hidden-desktop">
                    hidden-desktop</div>
            </div>
        </div>
    </div>