نظرات مطالب
شروع کار با Apache Cordova در ویژوال استودیو #3
سلام.
1-بله  البته در کنار html5 وcss ، هدف اصلی Cordova هم همین است .در مقالات قبلی گفته شد که قرار است یک وب اپلیکیشن را در  Cordova Container بسته بندی کنیم .
2-این قسمت   و اینجا را مطالعه کنید . بنده کار نکردم . ولی فکر میکنم برای ساخت اپلیکیشن‌های همگانی ویندوز استفاده میشوند
3-خیر این از زیان سی شارپ استفاده نخواهد شد.هدف Cordova این نیست.
4-مطمئنا نمیتواند برابری کند حداقل در زمان حال (مزایا و معایب خود را دارد ). اگر علاقه مند به توسعه پلاگین‌های Cordova باشید باز هم نیاز است از زبان بومی آن پلتفرم استفاده کنید.
نظرات مطالب
بررسی وجود نام کاربر با استفاده از jQuery Ajax در ASP.Net
- در MVC این مشکلات وجود ندارد و سازگاری کاملی با jQuery در آن درنظر گرفته شده. در آنجا لازم نیست چیزی رو استاتیک تعریف کنید. همچنین چون صفحات دارای ViewState هم نیستند، به سادگی می‌شود قسمتی از آن‌را با jQuery Ajax کلا تعویض کرد بدون اینکه پیغام خراب بودن ViewState را در post back به سرور، دریافت کنید. در آنجا مفهومی به نام PartialView تعریف شده که به صورت خودکار یک View را به شکل رشته برای شما رندر می‌کند و در اختیار jQuery Ajax قرار می‌دهد.
- در اینجا اگر نمی‌تونید از وهله سازی خودکار توسط DI Container استفاده کنید، می‌شود آن‌را دستی هم انجام داد. اصطلاحا به آن Service locator گفته می‌شود. نمونه آن‌را در استفاده از ObjectFactory.GetInstance در قسمت 12 دیده‌اید (استفاده از الگوی واحد کار و کلاس‌های سرویس تهیه شده در یک برنامه کنسول ویندوزی ).

نظرات مطالب
سفارشی سازی ASP.NET Core Identity - قسمت اول - موجودیت‌های پایه و DbContext برنامه
جهت اطلاع
پروژه‌ی DNTIdentity به ASP.NET Core 2.1 ارتقاء داده شد.
- مشاهده‌ی لیست کامل تغییرات 

برای اجرای آن فقط کافی است:
- ابتدا SDK جدید را نصب کنید.
- سپس مجوز SSL آن‌را تبدیل به مجوز امن و قابل اطمینان کنید.
- در ادامه به پوشه‌ی DataLayer مراجعه کرده و ابتدا دستور dotnet restore را صادر کنید. بعد از آن دو فایل cmd موجود در آن‌را اجرا کنید. فایل اول مهاجرت‌ها را تولید می‌کند و فایل دوم، آن‌ها را به بانک اطلاعاتی از نوع LocalDB اعمال خواهد کرد. بانک اطلاعاتی تولید شده را در پوشه‌ی wwwroot/App_Data می‌توانید مشاهده کنید.
- در آخر به پوشه‌ی اصلی برنامه مراجعه کرده و دو فایل bat موجود در آن‌را اجرا کنید. اولی وابستگی‌ها را بازیابی می‌کند و دومی برنامه را کامپایل کرده و سپس بر روی پورت SSL 5001 ارائه می‌دهد که بلافاصله در مرورگر قابل مشاهده خواهد بود.

برای اجرای این مراحل نیاز به IDE خاصی ندارید. همینقدر که SDK جدید را نصب کرده باشید، کافی است.  
نظرات مطالب
سفارشی سازی ASP.NET Core Identity - قسمت اول - موجودیت‌های پایه و DbContext برنامه
جهت اطلاع
پروژه‌ی DNTIdentity به ASP.NET Core 2.0 ارتقاء داده شد.
- مشاهده‌ی لیست کامل تغییرات

برای اجرای آن فقط کافی است
- ابتدا SDK جدید را نصب کنید.
- سپس به پوشه‌ی DataLayer مراجعه کرده و ابتدا دستور dotnet restore را صادر کنید. بعد از آن دو فایل cmd موجود در آن‌را اجرا کنید. فایل اول مهاجرت‌ها را تولید می‌کند و فایل دوم، آن‌ها را به بانک اطلاعاتی از نوع LocalDB اعمال خواهد کرد. بانک اطلاعاتی تولید شده را در پوشه‌ی wwwroot/App_Data می‌توانید مشاهده کنید.
- در آخر به پوشه‌ی اصلی برنامه مراجعه کرده و دو فایل bat موجود در آن‌را اجرا کنید. اولی وابستگی‌ها را بازیابی می‌کند و دومی برنامه را کامپایل کرده و سپس بر روی پورت 5000 ارائه می‌دهد که بلافاصله در مرورگر قابل مشاهده خواهد بود.

برای اجرای این مراحل نیاز به IDE خاصی ندارید. همینقدر که SDK جدید را نصب کرده باشید، کافی است. 
مطالب
آموزش VC++ از مقدماتی تا پیشرفته
بحثی که بنده قصد آموزش آن را دارم آموزش  ++ C  در IDE  مایکروسافت  visual studio  می‌باشد . آموزش از پروژه‌های Win32 Console Application  شروع شده و قسمت پیشرفته آموزش در پروژه‌های Win32 Project ادامه می‌یابد .
...

اولین پروژه

معمولا برای شروع از تاریخچه و توضیحات دیگر استفاده میکنند اما روش آموزشی که در پیش خواهیم گرفت با انجام پروژه‌های عملی بوده و هر جا که نیاز به توضیح باشد ، بیان میکنیم ...

ایجاد اولین پروژه  Win32 Console Application

ویژوال استادیو را اجرا نمایید و از گزینه  File -> New -> Project و سپس طبق عکس زیر پروژه Win32 Console Application را انتخاب نمایید ، دقت کنید که زبان انتخاب شده ++Visual C باشد.

در این مرحله میتوانید محل ذخیره شده پروژه را در قسمت Location  تنظیم نمایید و از قسمت  Name  میتوانید نام دلخواه را وارد کنید در حالت پیش فرض اگر اولین پروژه Win32 Console  در مسیر تعین شده‌ی قسمت  Location  باشد ، نام  ConsoleApplication1  قرار گرفته است . پس از تنظیمات Ok کنید .

در این مرحله Next  را بزنید .

در این مرحله در قسمت Additional options  تیک Empty project را بزنید ، همانند عکس فوق تنظیمات را انجام دهید .

پس از انجام مراحل فوق پروژه بصورت شکل زیر ظاهر میشود .

برای کد نویسی روی نام پروژه که در اینجا ConsoleApplication1 می‌باشد ، راست کلیک میکنیم و گزینه Add و سپس New Item  را انتخاب میکنیم .

طبق عکس زیر فایل با پسوند cpp  را انتخاب و Add  میکنیم .

فایلی که اکنون به پروژه اضافه کردیم خالی و با نام پیش فرض Source.cpp  می‌باشد ، دستورات زیر را در آن تایپ کنید .حال پروژه به شکل زیر خواهد بود .

#include<iostream>

int  main()
{
   std::cout<<"Hello world ...\n";
   return 0;
}

برای اجرای پروژه کلید F5 را فشار دهید و اگر میخواهید نتیجه کار را مشاهده کنید کلید Ctrl + F5  را امتحان کنید .

شما اولین پروژه VC++  را اجرا نمودید ( آفرین ) .

اما توضیحات :

خط اول برنامه یک راهنمای پیش پردازنده است ، کاراکتر # که نشان میدهد این خط یک راهنمای پیش پردازنده است و بعد عبارت include  و نام یک فایل کتابخانه ای که بین علامت <> قرار داده شده ،  فایل سرآیند استفاده شده در اینجا  iostream  میباشد . (به فایل‌های کتابخانه ای ، فایلهای سرآیند (Header Files) نیز گفته میشود. ) راهنمای پیش پردازنده خطی است که به کامپایلر اطلاع میدهد در برنامه موجودیتی است که تعریف آن را در فایل سرآیند مذکور جستجو کند . در این برنامه از std::cout  استفاده شده ، که کامپایلر در مورد آن چیزی نمیداند لذا به فایل iostream  مراجعه نموده ، تعریف آن را می‌یابد و آن را اجرا میکند . 

خط 3 :

بخشی از هر برنامه تابع می‌باشد . پرانتزهای واقع پس از  آن  main نشان می‌دهند که main یک بلوک برنامه بنام تابع است. برنامه‌ها می‌توانند حاوی یک یا چندین تابع  باشند، اما main  تابع اصلی برنامه است که وجود آن الزامی میباشد . کلمه کلیدی  int  که در سمت چپ main   قرار گرفته، بر این نکته دلالت دارد که main  یک مقدار صحیح برمی‌گرداند.

خط 5 :

با استفاده از این دستور رشته ای را به خروجی استاندارد که معمولا صفحه نمایش باشد ارسال میکنیم .

خط 6 :

که ;0 return میباشد مقدار برگشتی تابع را مشخص میکند در حقیقت این خط که مقدار 0 را برمیگرادند نشان دهنده اتمام موفقیت آمیز برنامه می‌باشد .

به مرور زمان نسبت به موارد بالا بیشتر و مفصل صحبت خواهیم نمود .

مطالب
8# آموزش سیستم مدیریت کد Git
در این بخش به بررسی چگونگی ایجاد branchها و همچنین نحوه‌ی merge کردن آن‌ها خواهیم پرداخت.

Branch:
در این مقاله به بررسی شاخه‌ها و همچنین ضرورت ایجاد آن‌ها پرداخته شده است. جهت ایجاد یک شاخه می‌توان از دستور زیر استفاده کرد:
git branch  [branch name]
توجه کنید که دستور فوق تنها یک شاخه را ایجاد می‌کند؛ اما همچنان git در شاخه جاری باقی می‌ماند.
همچنین جهت مشاهده شاخه‌های ایجاد شده از دستور زیر استفاده می‌شود:
git branch
شاخه جاری، با یک علامت * در کنار آن مشخص می‏شود:

در حالت پیش‌فرض، تمامی عملیات در git، در شاخه master انجام می‌گیرد. برای تعویض و رجوع به شاخه ایجاد شده می‌توان از دستور checkout استفاده کرد. همانطور که قبلا گفته شد، یکی دیگر از کاربردهای این دستور تعویض شاخه‌ها است:
git checkout [branch name]
همچنین می‌توان به صورت همزمان هم شاخه جدید ایجاد کرد و هم به این شاخه جدید سوئیچ نمود:
git checkout -b [branch name]

تذکر:
در صورتیکه working tree تقریبا clean نباشد، یعنی تغییراتی در فایل‌ها صورت گرفته باشد که این تغییرات هنوز در repository ذخیره نشده باشند، git امکان تعویض شاخه را نخواهد داد. علت تقریبا به این جهت است که در مواردی git می‌تواند برخی تفاوتها را نادیده بگیرد؛ مثلا اگر فایلی در شاخه‏‏‌ی دیگر وجود نداشته باشد. در این حالت سه راهکار پیش روی کاربر است:
۱) حذف تغییرات
۲) ذخیره تغییرات در repository
۳) استفاده از stash
دو مورد نخست مشخص هستند و استفاده از stash در ادامه همین مقاله آورده شده است.

برای حذف یک شاخه ایجاد شده از دستور زیر استفاده می‌شود:
git branch -d [branch name]
در این حالت نباید در شاخه‌ای باشیم که قصد حذف آن را داریم. همچنین اگر تغییرات در شاخه والد موجود نباشند، git هشداری را مبنی بر آن‌که «شاخه دارای تغییراتی است که در صورت حذف آن از بین می‌روند» به کاربر می‌دهد. در این حالت اگر مسر به انجام حذف باشیم، دستور فوق را این بار با D- به کار می‏‌بریم. بنابراین جهت جلوگیری از اشتباه بهتر است دستور حذف ابتدا با d انجام شود و در صورت نیاز از D استفاده شود.
برای تغییر نام یک شاخه از دستور زیر استفاده می‌شود:
git branch -m [old name][new name]

ادغام شاخه‌ها:
معمولا بعد از آن‌که ویرایش فایل‌ها در یک شاخه به پایان رسید و فایل‌های نهایی تولید شدند، باید این فایل‌ها را در شاخه‌ای دیگر مثلا master قرار داد. برای این منظور، از دستور merge استفاده می‌شود. در هنگام merge باید در شاخه مقصد قرار داشت؛ یعنی در همان شاخه‌ای که قرار است فایل‌های شاخه‌ای دیگر با آن ادغام شوند.
برای ادغام یک شاخه به شاخه دیگر از دستور زیر استفاده می‌شود:
git merge [branch name]

نکته مهم:
در git  دو نوع ادغام وجود دارد:
۱) fast forward
۲) real merge
حالت اول زمانی اتفاق می‌افتد که در شاخه والد، commit جدیدی ثبت نشده باشد. در این حالت در هنگام merge، اشاره‌گر آخرین فرزند والد، به اولین commit در شاخه‌ی فرزند اشاره می‌کند و دقیقا مانند یک زنجیر دو شاخه به هم متصل می‌شوند. اما اگر در شاخه والد بعد از تشکیل شاخه فرزند commit هایی صورت گرفته باشد، ما یک real merge خواهیم داشت.

تداخل یا conflict:
در هنگام merge کردن شاخه‌ها گاهی این مساله به وجود می‌آید که فایل‌هایی که قرار است تغییرات آن‌ها با هم ادغام شوند، به گونه‌ای ویرایش شده‌اند که git نمی‌تواند عمل merge را انجام دهد. به عنوان مثال تصور کنید فایلی دارای ۱۰ خط است. در شاخه والد خطوط ۱ و ۴ و در شاخه فرزند خطوط ۲ و ۴ ویرایش شده‌اند. git برای ادغام فایل، برای خطوط ۱ و ۲ دچار مشکلی نیست؛ زیرا خط یک را از شاخه والد و خط ۲ را از شاخه فرزند بر می‌دارد. اما برای خط ۴ چه کار کند؟ git نمی‌تواند تصمیم بگیرد که داده نهایی از خط شماره ۴ فرزند است و یا والد. به همین جهت در این‌جا ما یک merge conflict داریم. برای رفع این مشکل یا می‌توان با استفاده از دستور زیر از انجام merge صرفنظر کرد:
git merge --abort
و یا به صورت دستی و یا با استفاده از برخی از ابزارهای موجود، اقدام به رفع دوگانگی فایل‌ها کرد. بعد از رفع conflictها با دستور:
git merge --continue
می‌توان ادامه ادغام را خواستار شد.

Stash:
در هنگام توضیح چگونگی تعویض شاخه‌ها، به مطلبی به نام stash اشاره شد. Stash در واقع مکان جدایی در git است که از آن به عنوان محلی جهت ذخیره‌سازی موقت تغییرات استفاده می‌شود. عملکرد stash مانند commit می‌باشد. با این تفاوت که SHA-1 منحصر به فردی برای آن در نظر گرفته نمی‌شود. بنابراین stash محلی است که به طور موقت می‌تواند تغییرات فایل‌ها را ذخیره کند.
برای ایجاد یک stash از دستور زیر استفاده می‌شود:
git stash save "[stash name]"
همچنین جهت مشاهده تمامی stash‌های ذخیره شده از دستور زیر می‌توان استفاده کرد:
git stash list
در صورت اجرای این دستور، همانطور که در شکل زیر مشخص است، هر stash توسط یک شماره به صورت:
stash@{number}
مشخص می‌شود.

برای مشاهده تغییرات در یک stash از دستور زیر استفاده میشود:
git stash show stahs@{[number]}
همچنین در صورتیکه جزئیات بیشتری مورد نیاز باشد، می‌توان p- را قبل از شماره stash به دستور فوق اضافه کرد.
در صورتیکه بخواهید stash ایجاد شده را حذف کنید، می‌توانید از دستور زیر استفاده کنید:
git stash Drop [stash name]
همچنین می‌توان با دستور زیر کل stash‌های موجود را حذف نمود:
git stash clear
برای اعمال تغییرات با استفاده از stash می‌توان از دو دستور استفاده کرد:
۱) pop : در این حالت همانند ساختار پشته، آخرین stash اعمال و از لیست stashها حذف می‌شود.
۲) apply : در این دستور، در صورتیکه شماره stash ذکر شود، آن stash اعمال می‌شود. در غیر این صورت، آخرین stash استفاده خواهد شد. تفاوت این دستور با دستور فوق در این است که در اینجا stash بعد از استفاده حذف نمی‌گردد.


دستور rebase:
عملکرد این دستور برای بسیاری از افراد چندان واضح و مشخص نیست و نمی‌توانند تفاوت آن را با دستور merge به خوبی دریابند. برای درک بهتر این موضوع سناریوی زیر را در نظر بگیرید:
تصور کنید شما در حال توسعه یک برنامه هستید و هر از چندگاهی نیاز پیدا می‌کنید تا باگ‌های ایجاد شده در برخی از فایل‌های قبلی خود را رفع کنید. برای این منظور شما برای هر فایل، شاخه‌ای جدید ایجاد کرده و طی چند مرحله، هر فایل را اصلاح می‌کنید. سپس شاخه ایجاد شده را در شاخه اصلی ادغام می‌کنید. حال تصور کنید که تعداد این فایل‌ها افزایش یافته و مثلا به چند صد عدد برسد. در این حالت شما دارای تعداد زیادی شاخه هستید که تا حدود زیادی سوابق فایل‌های شما را دچار پیچیدگی می‌کنند. در این حالت شاید بهتر باشد که دارای یک فایل سابقه خطی باشیم. بدین معنا که بعد از merge سوابق، شاخه اصلی شما به گونه‌ای در خواهد آمد که انگار هیچ وقت شاخه‌های اضافی وجود نداشته‌اند و تمام تغییرات برای هر فایل پشت سر هم و در شاخه اصلی اتفاق افتاده‌اند. برای این منظور می‌توانید از دستور rebase استفاده کنید.
به مثال‌های زیر و شکل شاخه‌ها بعد از اعمال دستورات merge و rebase توجه کنید :

در شاخه master فایل readme5 اضافه شده و در شاخه a2 فایل readme4 اضافه شده و بعد تغییری در آن ذخیره شده است

شاخه a1 در master ادغام شده است

شکل درختی شاخه‌ها پس از ادغام



در شکل فوق از دستور rebase استفاده شده است


شکل شاخه‌ها بعد از اعمال rebase



همانطور که مشاهده می‌شود با سوئیچ به شاخه master هنوز head در محل قبلی خود است




با اعمال دستور ادغام، head به محل آخرین commit منتقل می‌شود


اکنون می‌توان شاخه a1 را حذف کرد. همانطور که دیده می‌شود، به نظر می‌رسد این شاخه هیچگاه وجود نداشته است.

تذکر:
بعد از انجام دستور rebase باید از دستور merge استفاده کرد. زیرا هر شاخه برای خود head جداگانه‌ای دارد. بعد از اجرای این فرمان، هنوز head در شاخه مقصد به آخرین فرمان خود اشاره می‌کند. در آخرین فرمان، شاخه‌ای اضافه شده، بنابراین اجرای دستور merge حالت fast forward را پیاده می‌کند و head به آخرین commit منتقل می‌شود.

تذکر:
همانطور که مشاهده کردید، دستور rebase به صورت فوق سوابق شاخه را از بین می‌برد. بنابراین نباید از این دستور برای شاخه‌های عمومی یعنی آنهایی که دیگران تغییرات آنها را دنبال می‌کنند استفاده کرد.
شکل استفاده از این دستور به صورت زیر است:
git rebase [destination branch]
یا
git rebase [destination][source]
همانند دستور merge این دستور نیز ممکن است سبب ایجاد تداخل شود و  برای رفع این موضوع باید مانند merge عمل کرد؛ این دستور نیز دارای دو اصلاح کننده abort-- و continue-- می‌باشد

تذکر مهم :

به تفاوت محل درج ادغام‏‌ها در merge و rebase توجه کنید.

دستور  cherry-pick :
با استفاده از این فرمان می‌توان یک یا چند commit را از شاخه‌ای برداشته و در شاخه‌ی دیگری اعمال کنیم. در واقع دستور  cherry-pick  همانند بخشی از دستور rebase است. با این تفاوت که rebase در واقع چندین  cherry-pick  را یک‌جا انجام می‌دهد. البته در  cherry-pick هر commit بدون تغییر باقی می‏‌ماند.
بیشترین کاربرد این دستور برای اعمال patchها و رفع باگ‌ها در یک شاخه است. این دستور به صورت زیر استفاده می‌شود:
git cherry-pick [branch name]
 
مطالب
بهینه سازی پروژه‌های Angular
Angular یکی از محبوب‌ترین فریم ورک‌ها، برای ساختن برنامه‌های تک صفحه‌ای می‌باشد. اگرچه گفتیم تک صفحه‌ای، اما ضرورتا منظور این نیست که پروژه‌ی شما تنها شامل یک صفحه باشد. شما می‌توانید با Angular یک وب سایت را با هزاران صفحه نیز ایجاد کنید. با این حال وقتی بحث از کارآیی باشد، بهتر است همیشه در رابطه با تعدادی فکر کنیم که باعث می‌شوند پروژه، نرم و سریع اجرا شود. 


#1 Optimize main bundle with Lazy Loading
وقتی که پروژه را برای حالت ارائه‌ی نهایی (Production ) بدون در نظر گرفتن Lazy Load، بیلد می‌کنیم احتمالا فایل‌های تولید شده زیر را در پوشه‌ی dist خواهیم دید: 

  1. polyfills.js :  برای ساختن برنامه‌های سازگار با انواع مرورگر‌ها می‌باشد. به دلیل اینکه وقتی کد‌ها را با جدیدترین ویژگی‌ها می‌نویسیم، ممکن است که همه‌ی مرورگر‌ها توانایی پشتیبانی از آن ویژگی‌ها را نداشته باشند.
  2. scripts.js : شامل اسکریپت‌هایی می‌باشد که در بخش scripts، در فایل angular.json تعریف کرده‌ایم.
  3.  webpack loader : runtime.js می‌باشد. این فایل شامل webpack utilities‌هایی می‌باشد که برای بارگذاری دیگر فایل‌ها مورد نیاز است.
  4. styles.css : شامل style ‌هایی است که در بخش styles، در فایل angular.json تعریف کرده‌ایم.
  5. main.js : شامل تمامی کد‌ها از قبیل کامپوننت‌ها ( کد‌های مربوط به css ، html ، ts) ، دایرکتیو‌ها، pipes و سرویس‌ها و ماژول‌های ایمپورت شده از جمله third party‌های می‌باشد.

همانطور که متوجه هستید، فایل main.js در طول زمان بزرگتر و بزرگتر خواهد شد که این یک مشکل است. در این حالت برای مشاهده‌ی وب سایت، مرورگر نیاز دارد که فایل main.js را دانلود کرده و سپس در صفحه،  آن را اجرا و رندر کند که این یک چالش برای کاربران موبایل با اینترنت ضعیف و هم چنین کاربران دسکتاپ می‌باشد. 
آسان‌ترین راه برای برطرف کردن این مشکل این است که پروژه را به چندین ماژول lazy load، تقسیم کنیم. وقتی که از lazy module‌ها استفاده می‌کنیم، انگیولار chunk مربوط به آن را تولید می‌کند که در ابتدا بارگذاری نخواهد شد؛ مگر اینکه مورد نیاز باشند (معمولا با فعال سازی یک مسیر اتفاق می‌افتد). 
وقتی که از lazy loading استفاده می‌کنیم، بعد از فرایند build، فایل‌های جدیدی تولید خواهند شد، مثل  4.386205799sfghe4.js که یک  چانک از  یک lazy module می‌باشد و در زمان راه اندازی صفحه اول اجرا نخواهد شد که نتیجه‌ی آن داشتن فایل main.js ای با حجم کم می‌باشد. بنابراین بارگذاری صفحه‌ی اول، خیلی سریع انجام خواهد شد. 

با این حال، بارگذاری هر قسمت می‌تواند بر روی کارآیی تاثیر داشته باشد (بارگذاری ممکن است کند باشد). خوشبختانه انگیولار یک راه را برای برطرف کردن این مشکل فراهم کرده است ( PreloadingStrategy ) . بعد از اینکه فایل main.js  به صورت کامل بارگذاری و اجرا شد، کار پیش واکشی ماژول‌ها را انجام می‌دهد و زمانیکه کاربری مسیری را درخواست می‌دهد، آْن مسیر را بدون درنگ مشاهده خواهد کرد.

#2 Debug bundles with Webpack Bundle Analyzer 
حتی ممکن است بعد از تقسیم کردن منطق برنامه به چند ماژول lazy load، شما یک فایل main.js بزرگ داشته باشید. در این حالت می‌توانید بهینه سازی بیشتری را با استفاده از Webpack Bundle Analyzer انجام دهید. با استفاده از این پکیج می‌توانید آمار‌هایی را در رابطه با هر باندل داشته باشید. در ابتدا با استفاده از دستور زیر پکیج آن‌را نصب کنید:
npm install --save-dev webpack-bundle-analyzer
سپس فایل package.json را باز کرده و در بخش scripts، مدخل زیر را اضافه کنید:
"bundle-report": "ng build --prod --stats-json && webpack-bundle-analyzer dist/stats.json"
توجه کنید که اگر خروجی برنامه شما مستقیما در dist می‌باشد، به صورت بالا عمل کنید؛ ولی اگر خروجی برنامه شما در پوشه‌ی dist/YourApplicationName باشد، آن را به حالت زیر ویرایش کنید:
"bundle-report": "ng build --prod --stats-json && webpack-bundle-analyzer dist/YourApplicationName/stats.json"
در نهایت دستور زیر را اجرا کنید:
npm run bundle-report
دستور بالا یک بیلد را برای پروژه برای حالت ارائه‌ی نهایی  (Production) همراه با  آمار‌هایی در رابطه با هر باندل ایجاد می‌کند. در اینجا می‌توانیم ببینیم که چه ماژولها/فایل‌هایی در هر باندل استفاده شده‌است. این مورد فوق العاده کمک می‌کند. هم چنین می‌توانیم به صورت بصری ببینیم که چه چیز‌هایی در هر ماژول شامل شده‌اند که بهتر بود آنجا نباشند:


#3 Use Lazy Loading for images that are not visible in page 
وقتی که صفحه اصلی را در اولین بار، بارگذاری می‌کنیم، می‌توانیم تصاویری را داشته باشیم که در صفحه‌ی نمایش، نمایان نباشند (منظور viewport می‌باشد) و کاربر برای دیدن آن تصاویر باید صفحه را به پایین اسکرول کند. با این وجود وقتی که صفحه بارگذاری می‌شود، تصاویر هم بلافاصله دانلود می‌شوند. اگر تعداد تصاویر زیاد باشند این مورد می‌تواند بر روی performance تاثیر منفی داشته باشد. برای برطرف کردن این مشکل می‌توان از lazy loading تصاویر استفاده کرد. در این حالت تصاویر زمانی بارگذاری می‌شوند که کاربر به آن‌ها می‌رسد. یک JavaScript API به نام Intersection Observer API وجود دارد که باعث می‌شود پیاده سازی lazy load خیلی آسان شود. علاوه بر این می‌توان یک دایرکتیو را با قابلیت استفاده مجدد طراحی کرد ( lazy loading برای تصاویر با استفاده از Intersection Observer).

#4 Use virtual scrolling for large lists  
با استفاده از virtual scrolling  می‌توان المنت‌ها را در Dom بر اساس بخش‌های قابل مشاهده‌ای از یک لیست، Load  یا unload کرد که برنامه را فوق العاده سریع می‌کند.
 
#5 Use FOUT instead of FOIT for fonts  
در بیشتر وب سایت‌ها می‌توان فونت‌های سفارشی زیبایی را به جای فونت‌های معمول دید. با این حال برای استفاده از فونت‌های فراهم شده توسط سرویس‌های دیگر لازم است که مرورگر آن‌ها را دانلود و parse  کند. اگر از فونت‌های سفارشی استفاده کنیم، مثل  Google Fonts، چه اتفاقی می‌افتد؟ در اینجا دو سناریو وجود دارد: 
  • در این حالت مرورگر منتظر می‌ماند تا فونت دانلود شود و آن را parse  کند و تنها بعد از آن متن را بر روی صفحه نمایش می‌دهد. متن روی صفحه تا زمانیکه فونت دانلود و parse  نشده باشد، قابل مشاهده نیست؛ این FOIT است (Flash of invisible text) .
  • مرورگر در ابتدا متن را با استفاده از فونت معمول نمایش می‌دهد و بعد از آن سعی می‌کند که ساختار‌های فونت خارجی را دریافت کند. وقتی که دانلود انجام شد و سپس آن را parse  کرد، فونت سفارشی دانلود شده، با فونت معمول جایگزین خواهد شد؛ این FOUT است ( Flash of unstyled text ).

بیشتر مرورگر‌ها از FOIT  استفاده می‌کنند و تنها Internet Explorer از FOUT استفاده می‌کند. برای برطرف کردن این مشکل می‌توان از توصیف‌گر font-display استفاده کرد و به مرورگر بگوییم که می‌خواهیم در ابتدا متن را با فونت معمول نمایش دهیم و جایگزینی فونت، بعد از دانلود باشد (بیشتر).
مطالب
ساخت گزارش Code coverage مربوط به تست‌ها
اگر برای پروژه‌های خود تست نویسی انجام می‌دهید، یکی از موارد مهم، Code coverage مربوط به تست‌ها می‌باشد که نشان می‌دهد چند درصد از کدهای شما تست شده، کدام قسمت از کد، تست نشده‌است و ... .
در این مطلب نحوه‌ی استفاده از ReportGenerator را برای ایجاد گزارش مربوط به Code coverage، ارائه می‌دهیم. ReportGenerator دیتاهای تولید شده‌ی توسط coverlet, OpenCover, dotCover, Visual Studio, NCover, Cobertura, JaCoCo, Clover و ... را به یک گزارش قابل درک در فرمت‌های Html, Coberura و CSV تبدیل می‌کند. در  این مطلب چند موردتست نویسی با xUnit در Asp.Net Core  را نوشته‌ام و اکنون می‌خواهیم برای تست‌های نوشته شده، Code coverage آنها را بدست آوریم.
در کد زیر، سه تست برای متد AverageUsersAge نوشته شده است:
[Fact]
public async Task AverageUsersAge_When_Repository_Return_Null_Then_Zero_Should_Be_Returned()
{
    _userRepository.Setup(a => a.GetAllUsers())
        .ReturnsAsync((List<User>)null);
    var result = await _userService.AverageUsersAge();
    result.Should().Be(0);
}
[Fact]
public async Task AverageUsersAge_When_Repository_Return_Empty_Then_Zero_Should_Be_Returned()
{
    _userRepository.Setup(a => a.GetAllUsers())
        .ReturnsAsync(new List<User>());
    var result = await _userService.AverageUsersAge();
    result.Should().Be(0);
}
[Fact]
public async Task AverageUsersAge_When_Repository_Return_List_Of_Users_Then_Average_Of_Age_Should_Be_Retunred()
{

    _userRepository.Setup(a => a.GetAllUsers())
        .ReturnsAsync(UserMockData.People);
    var result = await _userService.AverageUsersAge();
    var expected = (UserMockData.AdultUser.Age + UserMockData.ChildUser.Age + UserMockData.InfantUser.Age) / 3;
    result.Should().Be(expected);
}
اکنون اگر بخواهیم Code coverage مربوط به این تست‌ها را مشاهده کنیم، ابتدا باید پکیج coverlet.collector  را در پروژه‌ی تست نصب کنیم. سپس باید دستور زیر را برای نصب ReportGenerator اجرا کنید؛ درون powershell:
dotnet tool install -g dotnet-reportgenerator-globaltool
اکنون میتوانیم Code coverage تست‌ها را تولید کنیم و با استفاده از ReportGenerator، آن‌را به قالب HTML تبدیل کنیم. اگر به مسیر پروژه تست خود بروید و دستور زیر را وارد کنید:
dotnet test --collect:"XPlat Code Coverage"
در پروژه‌ی تست شما، یک پوشه به نام TestResults ایجاد می‌شود و همچنین یک فایل xml با عنوان coverage.cobertura ایجاد شده‌است که نتیجه‌ی Code coverage مربوط به تست‌های شما در آن قرار دارد. 
اکنون می‌توانید با استفاده از ReportGenerator گزارش تست‌های خود را از فایل ایجاد شده، تهیه کنید. برای این کار باید دستور زیر را در مسیر پروژه تست، در powershell  وارد کنید:
reportgenerator -reports:"C:\Users\Farhad\source\repos\xUnitExample\xUnitExample.Tests\TestResults\*\coverage.cobertura.xml" -targetdir:"coveragereport" -reporttypes:Html
در پارامتر reports باید مسیر فایل xml ایجاد شده مربوط به Code coverage را قرار دهید (با هر بار اجرای دستور "dotnet test --collect:"XPlat Code Coverage یک فایل xml جدید ایجاد می‌شود و ممکن است در سیستم شما مقدار GUID ایجاد شده، تفاوت داشته باشد). 
درون پوشه TestResults یک پوشه دیگر قرار دارد که نام آن پوشه، یک GUID می‎‌باشد و به همین دلیل به جای استفاده از GUID از * استفاده کرده‌ایم.
 اگر دستور بالا را اجرا کنید باید خروجی زیر را مشاهده کنید:
2021-11-18T14:05:02: Arguments
2021-11-18T14:05:02:  -reports:C:\Users\Farhad\source\repos\xUnitExample\xUnitExample.Tests\TestResults\*\coverage.cobertura.xml
2021-11-18T14:05:02:  -targetdir:coveragereport
2021-11-18T14:05:02:  -reporttypes:Html
2021-11-18T14:05:02: Writing report file 'coveragereport\index.html'
2021-11-18T14:05:02: Report generation took 0.3 seconds
اکنون اگر در مسیری که دستور بالا را اجرا کردید بروید، یک پوشه به نام coveragereport مشاهده می‌کنید که یک فایل index.html دارد و اگر آنرا در مرورگر مشاهده کنید، Code coverage مربوط به تست‌های نوشته شده را مشاهده میکنید:


در عکس ارسال شده، تست‌های نوشته شده برای تمامی لایه‌ها به صورت جدا ایجاد شده‌است.
تست مربوط به UserService:

در عکس بالا قسمت‌هایی که تست شده‌اند، با رنگ سبز مشخص می‌شود و اگر قسمتی از کد تست نشده باشد، با رنگ قرمز مشخص می‌شود. 

برای مثال در عکس زیر مشخص شده‌است که برای فایل ApplicationConfiguration هیچ تستی نوشته نشده‌است.


اگر از CICD استفاده میکنید، می‌توانید در قسمت CI پروژه، هربار دستورات بالا را اجرا کنید و Code coverage مربوط به هر Build را به صورت جداگانه در کنار فایل‌های آپلود شده داشته باشد.
نکته: برای اجرای دستورات بالا و ساخت گزارش باید ورژن SDK نصب شده بر روی سیستم شما برابر 2.2.401 یا بیشتر باشد و ورژن Microsoft.NET.Test.Sdk برابر 16.5.0 یا بیشتر باشد.

مطالب
نحوه پیکربندی سرور شیرپوینت 2013 برای نصب app از Office Store
از ویژگی‌های جدید و البته جالب شیرپوینت 2013 امکان استفاده از App‌ها می‌باشد. برای شناخت بیشتر app‌ها پیشنهاد می‌کنم به MSDN  مراجعه کنید. در این پست قصد دارم مراحل استفاده از SharePoint Marketplace مایکروسافت را برای دریافت و نصب app در سرور شیرپوینت و طریقه پیکر بندی سروربیان کنم.
اگر برای بار اول بخواهید یک app را روی سرور شیرپوینت نصب کنید ممکن است این پیغام به شما نمایش داده شود :
Sorry, apps are turned off. If you know who tuns the server, tell them to enable apps.


دقت کنید که کم رنگ بودن آیکون App به معنی عدم پشتیبانی در سرور شیرپوینت شما است و در صورت تلاش برای نصب آن این پیغام را خواهید دید :

دلیل این پیغام ( apps are turned off) تنظیم نبودن سرور شیرپوینت (Front-End) برای پشتیبانی و میزبانی از App‌ها می‌باشد . برای استفاده از app‌ها در شیرپوینت نیازمند یک sub-domain و دیگر تنظیمات هستید تا بتوانید از app‌ها استفاده کنید . برای این منظور مراحل زیر را پی بگیرید :
وارد سایت Office Store مایکروسافت شده و app مورد نظر خود را بیابید . در اینجا من از app‌های رایگان1 مورد را انتخاب می‌کنم و با آن شروع می‌کنم : نمایش وضعیت آب و هوا در شیرپوینت .

روی Add کلیک کنید تا جزییات app و شناسه آن نمایش داده شود . سپس آن شناسه را کپی کنید : ( شناسه app مذکور WA103062091 است )

در اینجا یک بار مراحل را برای نصب app تا رسیدن به خطا پیگیری میکنیم. سپس راه حل آن بیان می‌شود. توجه داشته باشید که باید پس از رفع مشکل ، مراحل این قسمت از نصب app مجدد انجام شوند .
 
وارد سایت شده و روی آیکون چرخدنده (تنظیمات) کلیک کنید :

در پنجره باز شده شناسه app را paste کنید و جستجو را آغاز کنید :
  

باید در نتیجه جستجو نمایش داده شود که app در SharePoint Store یافت شد
  

  روی لینک کلیک کنید تا نتیجه جستجو در Store نمایش داده شود :
توجه داشته باشید که در صفحه باز شده حتما یک واحد پولی و یک زبان را انتخاب نمایید .

ودر این مرحله خطای مذکور که گفته شد نمایش داده می‌شود :  

حال به بیان راه حل می‌پردازیم :
برای استفاده از App‌ها در شیرپوینت باید سرویس‌های مرتبط و زیر دامنه (CNAME) سرور مرتبط برای آن تنظیم شده باشد .
برای این منظور ابتدا تنظیمات DNS را انجام می‌دهیم :

 
برای دامنه جاری یک CNAME تعریف کنید : 

Alias Name پنجره فوق به این معنا است که تمام app‌ها در مسیری با فرمت زیر مدیریت می‌شوند :
AppID.app.vm-seifollahi.iri
اگر به جای *.app فقط * قرار دهید ، هر شناسه app به عنوان زیر دامنه آدرس دهی می‌شود که در کل تفاوتی ندارد و برای مشخص شدن بهتر این کار را انجام دادم .
برای چک کردن صحت تنظیمات خود روی مسیری مانند Apps-12345678ABCDEF.app.vm-seifollahi.iri دستور ping را اجرا نمایید.
  
پس از تایید این تنظیمات باید وارد CA شوید و سرویس‌ها را تنظیم کنید : باید دو سرویس App Management Service و Subscription Setting Service در وضعیت Started باشند .

  پس از چک کردن سرویس‌ها باید تنظیمات مربوط به App Pool‌های IIS و دیتابیس برای App Managemetn Service و Subscription Service تنظیم شود . برای این منظور از Power Shell کمک می‌گیریم و دستورات زیر را در آن اجرا می‌کنیم (توضیحات در کامنت‌ها وجود دارند ) :


$account = Get-SPManagedAccount "vmseifollahi\administrator
# Gets the name of the managed account and sets it to the variable $account for later use.

$appPoolSubSvc = New-SPServiceApplicationPool -Name SettingsServiceAppPool -Account $account
# Creates an application pool for the Subscription Settings service application. 
# Uses a managed account as the security account for the application pool.
# Stores the application pool as a variable for later use.

 
$appPoolAppSvc = New-SPServiceApplicationPool -Name AppServiceAppPool -Account $account
# Creates an application pool for the Application Management service application. 
# Uses a managed account as the security account for the application pool.
# Stores the application pool as a variable for later use.

 
$appSubSvc = New-SPSubscriptionSettingsServiceApplication –ApplicationPool $appPoolSubSvc –Name SettingsServiceApp –DatabaseName MBS_SettingsServiceDB
# Creates the Subscription Settings service application, using the variable to associate it with the application pool that was created earlier.
# Stores the new service application as a variable for later use.
$proxySubSvc = New-SPSubscriptionSettingsServiceApplicationProxy –ServiceApplication $appSubSvc
# Creates a proxy for the Subscription Settings service application.

 
$appAppSvc = New-SPAppManagementServiceApplication -ApplicationPool $appPoolAppSvc -Name AppServiceApp -DatabaseName MBS_AppServiceDB
# Creates the Application Management service application, using the variable to associate it with the application pool that was created earlier.
# Stores the new service application as a variable for later use.

 
$proxyAppSvc = New-SPAppManagementServiceApplicationProxy -ServiceApplication $appAppSvc
# Creates a proxy for the Application Management service application.
 

پس از نصب مشاهده میکنید که دیتابیس‌ها با موفقیت نصب شدند :
  

حال به CA رفته ( DOMAIN/_admin/ServiceApplications.aspx ) و از Start بودن سرویس‌های تنظیم شده اطمینان پیدا کنید : (از همین صفحه نیز می‌توانید تنظیماتی که قبلا در power shell انجام شد را انجام دهید)
 

حال در CA به صفحه Apps می‌رویم :

و روی Configure App URL کلیک کنید :

در صورتی که پیغام زیر را مشاهده کردید ، IIS را باز کنید :
 

در قسمت Application Pools به دنبال SharePoint Web Service Root بگردید و آن را Start نمایید :

حال صفحه تنظیمات باز می‌شود . مقادیر domain و prefix را تنظیم کنید :

سپس روی OK کلیک کنید در این مرحله تنظیمات سرور شیرپوینت تمام شد و باید به ترتیب زیر آنها را restart کنید :

ابتدا SharePoint Timer service را Stop کنید.
سپس سرویس IIS را Restart کنید
حال SharePoint Timer service را Start کنید .

اکنون مراحل را مجدد از سر بگیرید یعنی روی منوی تنظیمات سایت و روی add App کلیک کنید و app را جستجو کنید و مراحل نصب را اجرا کنید تا به مرحله Add کردن app برسید . حال مشاهده می‌کنید که دکمه فعال بوده و می‌توانید آن را نصب کنید :
  
 

پس از کلیک روی add به store preview منتقل خواهید شد : (این تصویر مربوط به محصولی دیگر است)

ممکن است پس از زدن دکمه continue خطایی مانند تصویر زیر را مشاهده کنید :

در این صورت احتمالا با کاربر System Account وارد سیستم شده اید که باید از آن خارح شده و با نام کاربری دیکری که دسترسی لازم را دارد وارد شوید .

با کلیک روی continue به marketplace مایکروسافت منتقل خواهید شد که نیازمند یک حساب کاربری در مایکروسافت می‌باشد :

حال پنجره زیر نمایش داده می‌شود و به شما اجازه‌ی دانلود app داده می‌شود :

 
روی return to site کلیک کنید تا پنجره بعدی برای گرفتن اعتماد شما برای نصب نمایش داده شود :



روی trust it کلیک کنید تا به صفحه site Content منتقل شوید :


همانطور که مشاهده می‌کنید app در حال دانلود شدن است :

 
حال در سمت چپ سایت روی نام App کلیک کنید (ترجیحا از مرور گر IE و ورژن 9 یا 10 استفاده کنید )

حال وارد تنظمیات app می‌شوید (در صورت درخواست نام کاربری و کلمه عبور آن را وارد کنید)

و نتیجه این هفت خوان رستم :