.NET Tips | جستجوها: نتایج مشابه «مرجع کار با آرایه‌ها در JavaScript»، صفحه: ۶۹

مطالب

مدیریت محل اعمال Google analytics در ASP.NET MVC

ذخیره سازی اطلاعات بازدیدهای کاربران، در طول زمان حجم بالایی از بانک اطلاعاتی را به خود اختصاص خواهد داد؛ به علاوه کند شدن کوئری‌های مرتبط با آن، به همراه مصرف بالای منابع سیستم. به همین جهت اکثر سایت‌ها از Google analytics برای مدیریت جمع آوری بازدیدهای کاربران خود استفاده می‌کنند و این ابزار واقعا عالی و حرفه‌ای طراحی شده و پیاده سازی همانند آن شاید در حد یک پروژه‌ی‌ چندساله باشد.
اضافه کردن Google analytics به یک سایت، بسیار ساده است. در آن ثبت نام می‌کنید؛ سپس آدرس دومین خود را وارد کرده و یک قطعه کد جاوا اسکریپتی را دریافت خواهید کرد که باید به انتهای تمام صفحات سایت خود اضافه نمائید و ... همین.
اضافه کردن این کد در ASP.NET MVC می‌تواند در فایل layout یا همان master page سایت انجام شود تا به صورت خودکار به تمام صفحات اعمال گردد.

مشکل!
من نمی‌خواهم که صفحات غیرعمومی سایت نیز دارای کدهای Google analytics باشند و بی‌جهت Google به این‌جاها نیز سرکشی زاید کند! چکار باید کرد؟
احتمالا عنوان می‌کنید که باید یک if و else به همراه آرایه‌ای از نام‌ها و آدرس‌های صفحات غیرعمومی سایت تهیه کرد و بر این اساس کدهای Google analytics را در master page درج کرد یا خیر.
بله. این روش کار می‌کنه ولی بهینه نیست و همچنین نگهداری آن در طول زمان مشکل است. سایت توسعه خواهد یافت، صفحات غیرعمومی بیشتر خواهند شد و ممکن است در این بین فراموش شود که کدهای مرتبط به روز شوند.

روش بهتر:
آیا می‌توان در یک View مشخص کرد که فیلتر Authorize در اکشن متد متناظری که آن‌را رندر کرده است بکار گرفته شده است یا خیر؟
صفحات غیرعمومی سایت در ASP.NET MVC با فیلتر Authorize محافظت می‌شوند. این فیلتر را می‌توان به کل یک کنترلر اعمال کرد تا به تمام اکشن متدهای آن اعمال شود؛ یا فقط به یک اکشن متد خاص که Viewایی خاص را رندر می‌کند.

نحوه پیاده سازی تشخیص وجود فیلتر Authorize را در یک View رندر شده، در متد کمکی زیر می‌توان مشاهده کرد:

@helper IncludeGoogleAnalytics(WebViewPage page)
    {
        var controller = page.ViewContext.Controller;
        var controllerHasAuthorizeAttribute = controller.GetType().GetCustomAttributes(typeof(AuthorizeAttribute), true).Any();
        var currentActionName = page.ViewContext.Controller.ValueProvider.GetValue("action").RawValue.ToString();
        var actionHasAuthorizeAttribute = controller.GetType().GetMethods()
                                                    .Where(x => x.Name == currentActionName &&
                                                                x.GetCustomAttributes(typeof(AuthorizeAttribute), true).Any())                                                    
                                                    .Any();
        if (!controllerHasAuthorizeAttribute && !actionHasAuthorizeAttribute)
        {
            string trackingId = ConfigurationManager.AppSettings["GoogleAnalyticsID"];
    <script type="text/javascript">
        var _gaq = _gaq || [];
        _gaq.push(['_setAccount', '@trackingId']);
        _gaq.push(['_trackPageview']);
        (function () {
            var ga = document.createElement('script'); ga.type = 'text/javascript'; ga.async = true;
            ga.src = ('https:' == document.location.protocol ? 'https://ssl' : 'http://www') + '.google-analytics.com/ga.js';
            var s = document.getElementsByTagName('script')[0]; s.parentNode.insertBefore(ga, s);
        })();    
    </script>
        }

توضیحات:
این متد در فایلی به نام HtmlUtils قرار گرفته در پوشه app_code تعریف شده است و بکارگیری آن در یک فایل master page به نحو زیر خواهد بود:

@HtmlUtils.IncludeGoogleAnalytics(this)

در این متد به کمک خاصیت page.ViewContext.Controller می‌توان به کنترلری که در حال رندر کردن View جاری است دسترسی یافت. اکنون که به کنترلر دسترسی داریم، به کمک Reflection، ویژگی‌ها یا Attributes آن‌را یافته و بررسی می‌کنیم که آیا دارای AuthorizeAttribute است یا خیر. بر این اساس می‌توان تصمیم گرفت که آیا View در حال نمایش عمومی است یا خصوصی. اگر عمومی بود، کدهای اسکریپتی Google analytics به صورت خودکار به صفحه تزریق می‌شوند.
همچنین در اینجا فرض بر این است که Id منتسب به دومین جاری در کلیدی به نام GoogleAnalyticsID در فایل کانفیگ برنامه در قسمت app settings آن تعریف شده است.

‫۱۲ سال و ۵ ماه قبل، سه‌شنبه ۳۰ خرداد ۱۳۹۱، ساعت ۰۰:۲۸

علی یگانه مقدم

مطالب

انجام عملیات طولانی مدت با Web Workers

امروزه استفاده از صفحات وب، در همه امور به خوبی به چشم می‌خورد و تاثیر این فناوری را می‌توان در تمام عرصه‌های تولید و استفاده از نرم افزار دید. web worker یکی از فناوری‌های تحت وب بوده که توسط W3C ارائه شده است. وب ورکر به شما اجازه می‌دهد تا بتوانید عملیاتی را که نیاز به زمان زیادی برای پردازش دارد، در پشت صحنه انجام دهید؛ بدون اینکه وقفه‌ای در پردازش UI ایجاد شود. وب ورکر حتی به شما اجازه می‌دهد چند thread را همزمان اجرا کنید و پردازش‌هایی موازی یکدیگر داشته باشید. از آنجا که وب ورکرها یک ترد پردازشی جدا از UI به حساب می‌آیند، شما دسترسی به DOM ندارید؛ ولی می‌توانید از طریق ارسال پیام، با صفحه وب تعامل داشته باشد.

قبل از استفاده از وب ورکر، بهتر هست مرورگر را بررسی کنیم که آیا از این قابلیت پشتیبانی می‌کند یا خیر؟ روش بررسی کردن این قابلیت، شیوه‌های مختلفی دارد که به تعدادی از آن‌ها اشاره می‌کنیم:

typeof(Worker) !== "undefined"

 <script src="/js/modernizr-1.5.min.js"></script>
Modernizr.webworkers

هر کدام از عبارات بالا را اگر در شرطی بگذارید و جواب true بازگردانند به معنی پشتیبانی مرورگر این ویژگی است. modernizr فریمورکی جهت بررسی قابلیت‌های موجود در مرورگر است.
نحوه پشتیبانی وب ورکرها در مروگرهای مختلف به شرح زیر است:

برای ایجاد یک وب ورکر ابتدا لازم است تا کدهای پردازشی را داخل یک فایل js جداگانه بنویسیم. در این مثال ما قصد داریم که شمارنده‌ای را بنویسیم:

var i=0;

function timedCount() {
    i=i+1;
    postMessage(i);
    setTimeout("timedCount()", 500);
}

timedCount();

سپس در فایل HTML به شکل زیر وب ورکر را مورد استفاده قرار می‌دهیم. در سازنده Worker، ما آدرس فایل js را وارد می‌کنیم و برای توقف آن نیز از متد terminate استفاده می‌کنیم:

<!DOCTYPE html>
<html>
  <head>
    <script>
    var worker;

    function Start()
    {
      worker=new Worker("webwroker-even-numbers.js");
      worker.onmessage=(event)=>
      {
        document.getElementById("output").value=event.data;
      }
    }
    function Stop()
    {
      worker.terminate();
    }
    </script>
    <meta charset="utf-8">
    <title></title>
  </head>
  <body>
    <input type="text" id="output"/>
    <button onclick="Start();">Start Worker</button>
<button onclick="Stop();">Stop Worker</button>
  </body>
</html>

در صورتی که خطایی در ورکر رخ بدهد، می‌توانید از طریق متد onerror آن را دریافت کنید:

      worker.onerror = function (event) {
            console.log(event.message, event);
         };

مقدار برگشتی event شامل اطلاعات زیادی در مورد خطاست که شامل نام و مسیر فایل خطا، شماره خط و شماره ستون خطا، پیام خطا و ... می‌شود.
همچنین برای ورکر هم می‌توانید پیامی را ارسال کنید، برای همین کد زیر را به کد ورکر اضافه می‌کنیم:

self.onmessage=(event)=>{
  i=event.data;
};

و در صفحه HTML هم کد دریافت پیام از ورکر را به شکل زیر تغییر میدهیم:

  worker.onmessage=(event)=>
      {
        document.getElementById("output").value=event.data;
        if(event.data==8)
        worker.postMessage(100);
      }

در این حالت اگر عدد به هشت برسد، ما به ورکر می‌گوییم که عدد را به صد تغییر بده.

روش‌های ارسال پیام
به این نوع ارسال پیام، Structure Cloning گویند و با استفاده از این شیوه، امکان ارسال نوع‌های مختلفی امکان پذیر شده است؛ مثل فایل‌ها، Blob‌ها، آرایه‌ها و کلاس‌ها و ... ولی باید دقت داشته باشید که این ارسال پیام‌ها به صورت کپی بوده و آدرسی ارجاع داده نمی‌شود و باید مدنظر داشته باشید که ارسال یک فایل، به فرض پنجاه مگابایتی، به خوبی قابل تشخیص است. طبق نظر گوگل، از حجم 32 مگابایت به بعد، این گفته به خوبی مشهود بوده و زمانبر می‌شود. به همین علت فناوری با نام Transferable Objects ایجاد شده است که "کپی صفر" Zero-Copy را پیاده سازی می‌کند و باعث بهبود عملگر کپی می‌شود:

worker.postMessage(arrayBuffer, [arrayBuffer]);

پارامتر اول آن، آرایه بافر شده است و دومی هم لیست آیتم‌هایی است که قرار است انتقال یابند:

var ab = new ArrayBuffer(1);
worker.postMessage(ab, [ab]);
if (ab.byteLength) {
  alert('Transferables are not supported in your browser!');
} else {
  // Transferables are supported.
}

یا ارسال اطلاعات بیشتر:

worker.postMessage({data: ab1, moreData: ab2},
                   [ab1, ab2]);

در صورتیکه بتواند انتقال را انجام بدهد، byteLength حجم اطلاعات ارسالی را بر می‌گرداند؛ در غیر اینصورت عدد 0 را به عنوان خروجی بر می‌گرداند. در این پرسش و پاسخ می‌توانید نمونه یک انتقال و دریافت را در این روش، ببینید.
نمودار زیر مقایسه‌ای بین Structure Cloning و Transferable Objects است که توسط گوگل منتشر شده است:

RTT=Round Trip Time

نمودار بالا برای یک فایل 32 مگابایتی است که زمان رفت به ورکر و پاسخ (برگشت از ورکر) را اندازه گرفته‌اند. در ستون‌های اول، این موضوع برای فایرفاکس به روش Structure Cloning به مدت 302 میلی ثانیه زمان برد که همین موضوع برای Transferables حدود 6.6 میلی ثانیه زمان برد.

آقای اریک بایدلمن در بخش مهندسی کروم گوگل می‌گوید: همین سرعت به ما در انتقال تکسچرها و مش‌ها در WebGL کمک می‌کند.

استفاده از اسکریپت خارجی

در صورتیکه قصد دارید از یک اسکرپیت خارجی، در ورکر استفاده کنید، تابع importScripts برای اینکار ایجاد شده است:

importScripts('script1.js');
importScripts('script2.js');

که البته به طور خلاصه‌تری نیز می‌توان نوشت:

importScripts('script1.js', 'script2.js');

Inline Worker
اگر بخواهید در همان صفحه اصلی یک ورکر را ایجاد کنید و فایل جاوا اسکریپتی خارجی نداشته باشید، می‌توانید از inline worker استفاده کنید. در این روش باید یک نوع blob را ایجاد کنید:

var blob = new Blob([
    "onmessage = function(e) { postMessage('msg from worker'); }"]);

// یک آدرس همانند آدرس ارجاع به فایل درست میکند
var blobURL = window.URL.createObjectURL(blob);

var worker = new Worker(blobURL);
worker.onmessage = function(e) {
  // e.data...
};
worker.postMessage(); // ورکر آغاز می‌شود

کاری که متد حیرت انگیز createObjectURL انجام می‌دهد این است که از داده‌های ذخیره شده در یک blob یا نوع فایل، یک آدرس ارجاعی شبیه آدرس زیر را ایجاد می‌کند:

blob:http://localhost/c745ef73-ece9-46da-8f66-ebes574789b1

آدرس‌هایی که این متد تولید می‌کند، یکتا بوده و تا پایان عمر صفحه، اعتبار دارند. به همین دلیل هر موقع به آن‌ها نیاز نداشتید، از دست آن‌ها خلاص شوید، تا حافظه به هدر نرود. برای آزادسازی حافظه می‌توان دستور زیر را به کار برد:

window.URL.revokeObjectURL(blobURL);

مرورگر کروم با دستور زیر به شما اجازه می‌دهد همه آدرس‌های blob‌ها را ببینید:

chrome://blob-internals

‫۸ سال و ۵ ماه قبل، چهارشنبه ۱۲ خرداد ۱۳۹۵، ساعت ۰۱:۰۵

شهروز جعفری

مطالب

تغییرات بوجود آمده در Single Page Application (SPA)-MVC4

تو سری پست‌های قبلی که براتون گذاشتم به تغییرات و ویژگی‌های بوجود آمده در MVC4 اشاره کردم یکی دیگه از این ویژگیها Single Page Application (SPA) هستش که به ما امکان ساخت برنامه‌های تعاملی سمت کلاینتو میده و مارو کمک میکنه. که از نسخه MVC 4 Beta در دسترس قرار گرفت.

البته به گفته خود مایکروسافت نسخه اصلی اون برای عرضه به همراه نسخه کامل شده MVC4 آماده نخواهد شد.میشه گفت نسبت به خیلی از ویژگی‌های جدید کمتر روش تبلیغ شده حالا یا بخاطر آماده نشدنش بهمراه نسخه نهاییه یا مثل خیلی از تکنولوژیها وسط راه پشیمون شده.

SPA شامل سه چیز کلی میباشد.

چند کتابخانه جاواسکریپتی برای تعامل هر چه بهتر با کلاینت به وسیله کش کردن داده‌ها upshot.JS, knockout and nav.js.
کامپننت‌های افزوده شده Web API برای پشتبانی از اگوی واحد کار Unit of Work
و اسفاده از scaffolding برای سریعتر کردن کار

برای نصب کافیه که به سایت ASP.net برید یا از طریق Nuget اقدام کنید.

Single Page Application Overview

تصویر بالا نشان دهنده ساختار Single Page Application است.

JavaScript Libraries

شامل کتابخانه‌های معروف مثل Knockout ,History و کتابخانه نسبتاً جدید Upshot است که باهم کار نمایش و اصلاح داده‌ها را در مجموعه ای از صفحات به صورت local وremote انجام میدهند.

DataController on the Server

در سمت سرور شامل کلاسی به نام DataController که مشتق شده از ApiController که عملیات insert, update ,delete را به وسیله الگوی واحد کار ( Unit of Work )انجام میدهد و همچنین ازvalidations به صورت اتوماتیک پشیبانی میکند.این سرویس همچنین شامل راهی برای صفحه بندی و پشتیبانی از DAL-خاص است.

Single Page Application MVC Project Template

در آخر هم template جدید درنظر گرفته شده برای Single Page Application که برای توسعه هر چه سریعتر و هچنین ساختاری آموزشی برای ادامه کار دارد,که شامل scaffolding است برای ساخت اسکلت اصلی برنامه و همچنین شامل یک sample ساده برای یادگیری هرچه بهتر است.

در آخر میتونم بگم که اگه با جیمیل تحت تبلت کار کرده باشید میشه گفت Single Page Application یه جورایی مثل اون عمل میکنه من خودم باهاش کار کردم و تا حدودی آشنایی دارم ولی باید بگم اگه میخواید برید سراغش قبلش باید اشراف کامل روی جاوا اسکریپ و Knockout داشته باشید.

‫۱۲ سال و ۴ ماه قبل، سه‌شنبه ۶ تیر ۱۳۹۱، ساعت ۰۷:۰۷

وحید نصیری

مطالب

بررسی ویجت Kendo UI File Upload

Kendo UI به همراه یک ویجت وب مخصوص ارسال فایل‌ها به سرور نیز هست. این ویجت قابلیت ارسال چندین فایل با هم را به صورت Ajax ایی دارا است و همچنین کاربران می‌توانند فایل‌ها را با کشیدن و رها کردن بر روی آن، به لیست فایل‌های قابل ارسال اضافه کنند.
ارسال فایل Ajax ایی آن توسط HTML5 File API صورت می‌گیرد که در تمام مرورگرهای جدید پشتیبانی خوبی از آن وجود دارد. در مرورگرهای قدیمی‌تر، به صورت خودکار همان حالت متداول ارسال همزمان فایل‌ها را فعال می‌کند (یا همان post back معمولی).

فعال سازی مقدماتی kendoUpload

ابتدایی‌ترین حالت کار با kendoUpload، فعال سازی حالت post back معمولی است؛ به شرح زیر:

<form method="post" action="submit" enctype="multipart/form-data">
  <div>
    <input name="files" id="files" type="file" />    
    <input type="submit" value="Submit" class="k-button" />
  </div>
</form>
<script>
  $(document).ready(function() {
     $("#files").kendoUpload();
  });
</script>

در این حالت صرفا input با نوع file، با ظاهری سازگار با سایر کنترل‌های Kendo UI به نظر می‌رسد و عملیات ارسال فایل، همانند قبل به همراه یک post back است. این روش برای حالتی مفید است که بخواهید یک فایل را به همراه سایر عناصر فرم در طی یک مرحله به سمت سرور ارسال کنید.

فعال سازی حالت ارسال فایل Ajax ایی kendoUpload

برای فعال سازی ارسال Ajax ایی فایل‌ها در Kendo UI نیاز است خاصیت async آن‌را به نحو ذیل مقدار دهی کرد:

    <script type="text/javascript">
        $(function () {
            $("#files").kendoUpload({
                name: "files",
                async: { // async configuration
                    saveUrl: "@Url.Action("Save", "Home")", // the url to save a file is '/save'
                    removeUrl: "@Url.Action("Remove", "Home")", // the url to remove a file is '/remove'
                    autoUpload: false, // automatically upload files once selected
                    removeVerb: 'POST'
                },
                multiple: true,
                showFileList: true
            }); 
        });
    </script>

در اینجا دو آدرس ذخیره سازی فایل‌ها و همچنین حذف آن‌ها را مشاهده می‌کنید. امضای این دو اکشن متد در ASP.NET MVC به صورت ذیل هستند:

        [HttpPost]
        public ActionResult Save(IEnumerable<HttpPostedFileBase> files)
        {
            if (files != null)
            {
                // ...
                // Process the files and save them
                // ...
            }

            // Return an empty string to signify success
            return Content("");
        }

        [HttpPost]
        public ContentResult Remove(string[] fileNames)
        {
            if (fileNames != null)
            {
                foreach (var fullName in fileNames)
                {
                    // ...
                    // delete the files
                    // ...
                }
            }

            // Return an empty string to signify success
            return Content("");
        }

در هر دو حالت، لیستی از فایل‌ها توسط kendoUpload به سمت سرور ارسال می‌شوند. در حالت Save، محتوای این فایل‌ها جهت ذخیره سازی بر روی سرور در دسترس خواهد بود. در حالت Remove، صرفا نام این فایل‌ها برای حذف از سرور، توسط کاربر ارسال می‌شوند.
دو دکمه‌ی حذف با کارکردهای متفاوت در ویجت kendoUpload وجود دارند. در ابتدای کار، پیش از ارسال فایل‌ها به سرور:

کلیک بر روی دکمه‌ی حذف در این حالت، صرفا فایلی را از لیست سمت کاربر حذف می‌کند.

پس از ارسال فایل‌ها به سرور:

اما پس از پایان عملیات ارسال، اگر کاربر بر روی دکمه‌ی حذف کلیک کند، توسط آدرس مشخص شده توسط خاصیت removeUrl، نام فایل‌های مورد نظر، برای حذف از سرور ارسال می‌شوند.

چند نکته‌ی تکمیلی
- تنظیم خاصیت autoUpload به true سبب می‌شود تا پس از انتخاب فایل‌ها توسط کاربر، بلافاصله و به صورت خودکار عملیات ارسال فایل‌ها به سرور آغاز شوند. اگر به false تنظیم شود، دکمه‌ی ارسال فایل‌ها در پایین لیست نمایش داده خواهد شد.
- شاید علاقمند باشید تا removeVerb را به DELETE تغییر دهید؛ بجای POST. به همین منظور می‌توان خاصیت removeVerb در اینجا مقدار دهی کرد.
- با تنظیم خاصیت multiple به true، کاربر قادر خواهد شد تا توسط صفحه‌ی دیالوگ انتخاب فایل‌ها، قابلیت انتخاب بیش از یک فایل را داشته باشد.
- showFileList نمایش لیست فایل‌ها را سبب می‌شود.

تعیین پسوند فایل‌‌های صفحه‌ی انتخاب فایل‌ها

هنگامیکه کاربر بر روی دکمه‌ی انتخاب فایل‌ها برای ارسال کلیک می‌کند، در صفحه‌ی دیالوگ باز شده می‌توان پسوندهای پیش فرض مجاز را نیز تعیین کرد.
برای این منظور تنها کافی است ویژگی accept را به input از نوع فایل اضافه کرد. چند مثال در این مورد:

<!-- Content Type with wildcard.  All Images -->
<input type="file" id="demoFile" title="Select file" accept="image/*" />
 
<!-- List of file extensions -->
<input type="file" id="demoFile" title="Select file" accept=".jpg,.png,.gif" />
 
<!-- Any combination of the above -->
<input type="file" id="demoFile" title="Select file" accept="audio/*,application/pdf,.png" />

نمایش متن کشیدن و رها کردن، بومی سازی برچسب‌ها و نمایش راست به چپ

همانطور که در تصاویر فوق ملاحظه می‌کنید، نمایش این ویجت راست به چپ و پیام‌های آن نیز ترجمه شده‌اند.
برای راست به چپ سازی آن مانند قبل تنها کافی است input مرتبط، در یک div با کلاس k-rtl محصور شود:

        <div class="k-rtl k-header">
            <input name="files" id="files" type="file"  />
        </div>

برای بومی سازی پیام‌های آن می‌توان مانند مثال ذیل، خاصیت localization را مقدار دهی کرد:

    <script type="text/javascript">
        $(function () {
            $("#files").kendoUpload({
                name: "files",
                async: {
                 //...
                },
                //...
                localization: {
                    select: 'انتخاب فایل‌ها برای ارسال',
                    remove: 'حذف فایل',
                    retry: 'سعی مجدد',
                    headerStatusUploading: 'در حال ارسال فایل‌ها',
                    headerStatusUploaded: 'پایان ارسال',
                    cancel: "لغو",
                    uploadSelectedFiles: "ارسال فایل‌ها",
                    dropFilesHere: "فایل‌ها را برای ارسال، کشیده و در اینجا رها کنید",
                    statusUploading: "در حال ارسال",
                    statusUploaded: "ارسال شد",
                    statusWarning: "اخطار",
                    statusFailed: "خطا در ارسال"
                }
            });
        });
    </script>

به علاوه متن dropFilesHere به صورت پیش فرض نامرئی است. برای نمایش آن نیاز است CSS موجود را بازنویسی کرد تا em مرتبط مرئی شود:

<style type="text/css">
div.k-dropzone {
    border: 1px solid #c5c5c5; /* For Default; Different for each theme */
}

div.k-dropzone em {
    visibility: visible;
}
</style>

تغییر قالب نمایش لیست فایل‌ها

لیست فایل‌ها در ویجت kendoUpload دارای یک قالب پیش فرض است که امکان بازنویسی کامل آن وجود دارد. ابتدا نیاز است یک kendo-template را بر این منظور تدارک دید:

    <script id="fileListTemplate" type="text/x-kendo-template">
        <li class='k-file'>
            <span class='k-progress'></span>
            <span class='k-icon'></span>
            <span class='k-filename' title='#=name#'>#=name# (#=size# bytes)</span>
            <strong class='k-upload-status'></strong>
        </li>
    </script>

و سپس برای استفاده از آن خواهیم داشت:

    <script type="text/javascript">
        $(function () {
            $("#files").kendoUpload({
                name: "files",
                async: {
                // ...
                },
                // ...
                template: kendo.template($('#fileListTemplate').html()),
                // ...
            });
        });
    </script>

در این قالب، مقدار size هر فایل نیز در کنار نام آن نمایش داده می‌شود.

رخدادهای ارسال فایل‌ها

افزونه‌ی kendoUpload در حالت ارسال Ajax ایی فایل‌ها، رخدادهایی مانند شروع به ارسال، موفقیت، پایان، درصد ارسال فایل‌ها و امثال آن‌را نیز به همراه دارد که لیست کامل آن‌ها را در ذیل مشاهده می‌کنید:

    <script type="text/javascript">
        $(function () {
            $("#files").kendoUpload({
                name: "files",
                async: { // async configuration
                //...
                },
                //...
                localization: {
                },
                cancel: function () {
                    console.log('Cancel Event.');
                },
                complete: function () {
                    console.log('Complete Event.');
                },
                error: function () {
                    console.log('Error uploading file.');
                },
                progress: function (e) {
                    console.log('Uploading file ' + e.percentComplete);
                },
                remove: function () {
                    console.log('File removed.');
                },
                select: function () {
                    console.log('File selected.');
                },
                success: function () {
                    console.log('Upload successful.');
                },
                upload: function (e) {
                    console.log('Upload started.');
                }
            }); 
        });
    </script>

ارسال متادیتای اضافی به همراه فایل‌های ارسالی

فرض کنید می‌خواهید به همراه فایل‌های ارسالی به سرور، پارامتر codeId را نیز ارسال کنید. برای این منظور باید خاصیت e.data رویداد upload را به نحو ذیل مقدار دهی کرد:

    <script type="text/javascript">
        $(function () {
            $("#files").kendoUpload({
                name: "files",
                async: {
                //...
                },
                //...
                localization: {
                },
                upload: function (e) {
                    console.log('Upload started.');
                    // Sending metadata to the save action
                    e.data = {
                        codeId: "1234567",
                        param2: 12
                        //, ...
                    };
                }
            });
        });
    </script>

سپس در سمت سرور، امضای متد Save بر اساس پارامترهای تعریف شده در سمت کاربر، به نحو ذیل تغییر می‌کند:

   [HttpPost]
  public ActionResult Save(IEnumerable<HttpPostedFileBase> files, string codeId)

فعال سازی ارسال batch

اگر در متد Save سمت سرور یک break point قرار دهید، مشاهده خواهید کرد که به ازای هر فایل موجود در لیست در سمت کاربر، یکبار متد Save فراخوانی می‌شود و عملا متد Save، لیستی از فایل‌ها را در طی یک فراخوانی دریافت نمی‌کند. برای فعال سازی این قابلیت تنها کافی است خاصیت batch را به true تنظیم کنیم:

    <script type="text/javascript">
        $(function () {
            $("#files").kendoUpload({
                name: "files",
                async: {
                    // ....
                    batch: true
                },
            });
        });
    </script>

به این ترتیب دیگر لیست فایل‌ها به صورت مجزا در سمت کاربر نمایش داده نمی‌شود و تمام آن‌ها با یک کاما از هم جدا خواهند شد. همچنین دیگر شاهد نمایش درصد پیشرفت تکی فایل‌ها نیز نخواهیم بود و اینبار درصد پیشرفت کل batch گزارش می‌شود.
در یک چنین حالتی باید دقت داشت که تنظیم maxRequestLength در web.config برنامه الزامی است؛ زیرا به صورت پیش فرض محدودیت 4 مگابایتی ارسال فایل‌ها توسط ASP.NET اعمال می‌شود:

<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?>
<configuration>
  <system.web>
    <!-- The request length is in kilobytes, execution timeout is in seconds  -->
    <httpRuntime maxRequestLength="10240" executionTimeout="120" />
  </system.web>

  <system.webServer>
    <security>
      <requestFiltering>
        <!-- The content length is in bytes  -->
        <requestLimits maxAllowedContentLength="10485760"/>
      </requestFiltering>
    </security>
  </system.webServer>
</configuration>

‫۹ سال و ۱۱ ماه قبل، دوشنبه ۳ آذر ۱۳۹۳، ساعت ۱۵:۰۵

احمد احمدی

مطالب

آموزش فایرباگ - #5 - HTML Panel

در این سری از مقالات آموزش FireBug ، به صورت ترتیبی پیش رفتیم و ابتدا توضیحات تقریبا مفصلی در مورد پنل Console دادیم.

اکنون به پرکاربردترین بخش آن ، یعنی پنل HTML می‌رسیم.

محتویاتی که در این پنل نمایش داده می‌شود ، کدهای صفحه‌ی جاری ، بصورت زنده است و با چیزی که از سمت سرور به مرورگر ارسال می‌شود متفاوت است ، تگ‌های HTML بصورت درختی مرتب شده اند و رنگی نمایش داده می‌شوند و امکان ویرایش محتوا ، ویرایش استایل ، مشاهده‌ی آرایش تگ‌ها بصورت بصری و ... وجود دارد.

نگاهی به کدهای ارسال شده به مرورگر در آدرس Google.com و نحوه‌ی نمایش آن در فایرباگ را ملاحظه بفرمایید.

( کدهای ارسال شده سمت چپ - نمایش در فایرباگ سمت راست )

این پنل به سه بخش اصلی تقسیم می‌شود :

بخش اصلی یا NodeView که محتوای صفحه را بصورت درختی و مرتب و رنگی نمایش می‌دهد.
Panel Toolbar که در بالای پنل قرار دارد.
Side Panels که شامل پنل‌های Style , Computed , Layout , DOM می‌شود.

که به ترتیب برای نمایش و ویرایش استایل‌ها ، مشاهده استایل‌های محاسبه شده ، مشاهده Layout یا آرایش و نمایش اطلاعات DOM تگ انتخاب شده در NodeView است.

در این مقاله با دو بخش NodeView و Panel Toolbar ، و در مقاله‌ی بعد با پنل‌های سمت راست یعنی Side Panels آشنا می‌شویم.

ویرایش HTML

هر تگ HTML از یک سری Attribute تشکیل می‌شود که در فایرباگ نام ویژگی بصورت آبی تیره و مقدار آن با رنگ قرمز مشخص شده است. برای ویرایش هریک از آن‌ها کافیست برویش کلیک کنید تا آن مقدار در یک باکس ویرایش به نمایش دربیاید.

با ویرایش مقدار ، این تغییر در لحظه بروی صفحه اعمال می‌شود.

برای اضافه کردن یک Attribute جدید به تگ هم بروی تگ مورد نظر راست کلیک می‌کنید و سپس گزینه‌ی New Attribute را انتخاب می‌کنید. ابتدا نام ویژگی ، یک Enter ، سپس مقدار را وارد می‌کنید. با زدن کلیدهای Enter متوالی ، می‌توانید به وارد کردن ویژگی‌ها ادامه دهید.

برای ویرایش کردن یک تگ و تگ‌های فرزندش ، بروی تگ موردنظر کلیک کنید تا به حالت انتخاب دربیاید ، سپس بروی دکمه‌ی Edit در بالای پنل کلیک کنید. در نهایت بعد از انجام ویرایش ، مجددا بروی دکمه‌ی Edit کلیک کنید.

Node View

NodeView نام بخش اصلی پنل HTML است که محتویات صفحه را بصورت مرتب شده و درختی نمایش می‌دهد.

تگ (Node) هایی که دارای فرزند می‌باشند ، یک علامت + یا - در کنارشان وجود دارد که با کلیک بروی آن می‌توانید آن تگ را باز/بسته کنید. همچنین این کار با کلید‌های + و - یا Right Arrow و Left Arrow از روی کیبورد هم قابل انجام است.

برای باز کردن یک لینک در این قسمت هم از ترکیب Ctrl و کلیک موس کمک بگیرید.

در نهایت زمانی که موس را بروی یک تگ قرار می‌دهید ، محیطی که توسط آن تگ در صفحه اشغال شده است بصورت رنگی مشخص می‌شود.

که رنگ زرد به معنی محیط margin ، رنگ آبی تیره به معنی محیط padding و رنگ آبی روشن هم به معنی محیط محتوا است.

Panel Toolbar

این قسمت در بالای پنل HTML قرار دارد که گزینه‌های زیر را دارا می‌باشد:

Break On Mutate
این دکمه امکان توقف کد JavaScript ای که سعی در ویرایش محتوای صفحه را دارد ، می‌دهد.
زمانی که FireBug تشخیص دهد که کدی سعی در ویرایش محتوا دارد ، شما را به خط مورد نظر از کد ، در پنل Script منتقل می‌کند.
Edit
این دکمه برای ویرایش مستقیم محتوای یک تگ بکار می‌رود
نکته‌ی جالب در ویرایش محتوا در فایرباگ این است که تغییرات در لحظه اعمال می‌شوند و نیاز به عمل بروزرسانیِ جداگانه نیست. برای مثال در همین قسمت Edit ، با هر ویرایش محتوا ، تغییرات در لحظه اعمال می‌شوند.
Element Path
زمانی که یک تگ را در FireBug انتخاب می‌کنید ، لیستی از تگ‌ها که از تگ جاری شروع و به تگ ریشه ختم می‌شود ، نمایش داده می‌شود که با کلیک بروی هرکدام ، همان به عنوان تگ فعلی یا انتخاب شده تعیین می‌شود.
نتیجه‌ی عملیاتی که بروی این تگ‌های انجام می‌دهید (حرکت موس و راست کلیک کردن) معادل همان عملیات بروی تگ‌های نمایش داده شده در قسمت اصلی (NodeView) است.

Options Menu

هر تب یا پنل در فایرباگ دارای یک سری تنظیمات است که Options Menu نام دارد. تب HTML هم دارای یک سری تنظیمات است که دانشتن آنها بسیار به شما کمک خواهد کرد.

این منو با کلیک کردن بروی فلش تب (

) یا راست کلیک کردن بروی تب ظاهر می‌شود.

Show Full Text
در صورت فعال بودن ، متون بصورت کامل نمایش داده می‌شوند ، در غیراینصورت بصورت خلاصه شده نمایش داده می‌شوند.
Show White Space
در صورت فعال بودن ، فضاهای خالی ، کرکترهای خط جدید و ... را نمایش می‌دهد.
Show Comments
در صورت فعال بودن ، کامنت‌ها را هم نمایش می‌دهد
سه گزینه ی Show Entities As Symbols ، Show Entities As Names و Show Entities As Unicode ، نوع نمایش کرکترهای ویژه را تعیین می‌کنند.
Highlight Changes
در صورت فعال بودن ، تگ تغییر یافته توسط JavaScript (یا تگ والدی که قابل مشاهده باشد) Highlight می‌شود
Expand Changes
در صورت فعال بودن ، زمان تغییر دادن یک تگ توسط JavaScript ، والدهای آن تگ باز (Expand) می‌شوند
Scroll Changes Into View
در صورت فعال بودن این گزینه ، هنگام تغییر یک تگ در صفحه توسط JavaScript ، قسمت NodeView به قسمت تغییر بافته حرکت می‌کند.
(فعال بودن این گزینه هنگام بررسی سایت هایی که اسلایدر یا سیستم هایی مشابه دارند ، باعث میشه که نتوانید بروی قسمت‌های سایت تمرکز کنید و مدام اسکرول به قسمت تغییرات منتقل می‌شود.)
Shade Box Model
در صورت فعال بودن ، فضای margin , padding و content را به شکلی که در بالا گفته شد نمایش می‌دهد ، در غیر اینصورت فقط یک خط دور تگ نشان می‌دهد.
Show Quick Info Box
در صورت فعال بودن ، یک پاپ‌آپ به همراه اطلاعات مختصری از تگ در صفحه نمایش می‌دهد.

Context Menu

اگر بروی یک تگ راست کلیک کنید ، یک منو نمایش داده می‌شود ، در این قسمت با گزینه‌های این منو آشنا می‌شویم.

Copy HTML
خود تگ و محتوایش را بصورت HTML در حافظه کپی می‌کند.
Copy innerHTML
محتوای تگ را در حافظه کپی می‌کند.
Copy XPath
آدرس XPath تگ را در حافظه کپی می‌کند.
Copy CSS Path
CSS Selector تگ را در حافظه کپی می‌کند.
Log Events
رویدادهای تگ را در پنل Console ثبت می‌کند. (کلیک موس ، فشردن کلید ، ...)
برای لغو لاگ کردن ، مجددا بروی تگ راست کلیک کرده و این گزینه را از حالت انتخاب خارج کنید.
Scroll Into View
صفحه را به جایی که تگ قابل نمایش است منتقل می‌کند.
New Attribute...
یک attribute جدید به تگ اضافه می‌کند.
برای لغو عملیات ، دکمه‌ی Esc را بزنید.
Edit Attribute "<attribute name>"...
اگر بروی یک attribute راست کلیک کرده باشید ، این گزینه و گزینه‌ی بعدی را مشاهده خواهید کرد.
معادل کلیک بروی نام attribute است ، نام را به حالت ویرایش درمی آورد.
Delete Attribute "<attribute name>"
attribute را حذف می‌کند.
Edit HTML...
تگ را به حالت ویرایش می‌برد.
معادل انتخاب تگ ، زدن کلید Edit است.
Delete Element
تگ را حذف می‌کند.
راه دیگر حذف یک تگ ، انتخاب تگ و فشردن کلید Del از کیبورد است.
Expand/Contract All
تگ و Childهایش را باز/بسته می‌کند. (بجز تگ های <script> , <style> , <link>)
می‌توان با ترکیب کلیدShift + * هم این کار را انجام داد که در این حالت تگ‌های فوق هم شامل باز/بسته شدن می‌شوند.
Break On Attribute Change
مانع اجرای کد JavaScript ای که attribute تگ را تغییر می‌دهد می‌شود و فایرباگ به خطی که باعث این عمل شده است در پنل Script منتقل می‌شود.
به عبارتی دیگر یک Break Point در خط JavaScript ای که باعث ویرایش attribute می‌شود قرار می‌دهد.
Break On Child Addition or Removal
مشابه توضیح قبل ، Break Point را در خطی که باعث اضافه/حذف شدن تگِ Child شده است قرار می‌دهد.
Break On Element Removal
مشابه توضیح قبل ، Break Point را در خطی که باعث حذف شدن تگ شده است قرار می‌دهد.
Inspect in DOM Tab
تگ فعلی را در پنل DOM ، برای بررسی باز می‌کند.

در قسمت بعدی با پنل‌های سمت راست (Side Panels) آشنا می‌شویم.

‫۱۱ سال و ۱۲ ماه قبل، سه‌شنبه ۲۳ آبان ۱۳۹۱، ساعت ۲۱:۴۵

مهمان

نظرات مطالب

ایجاد alert,confirm,prompt هایی متفاوت با jQuery Impromptu

سلام
با تشکر از راهنمایی شما برای کنترل‌ها من از این کنترل می‌خواستم استفاده کنم ولی اجرا نشد اگه راهنماییم کنید ممنون میشم .

<!DOCTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD XHTML 1.0 Strict//EN" "http://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/xhtml1-strict.dtd">
<html lang="en" xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml">

<head>
<meta content="text/html; charset=UTF-8" http-equiv="Content-Type" />
<title></title>

<link href="jquery-impromptu.css" media="all" rel="stylesheet" type="text/css" />
<script src="jquery-1.8.3.min.js" type="text/javascript"></script>
<script src="jquery-impromptu.js" type="text/javascript"></script>
<script type="text/javascript">

$(function(){
$show.click(function(e){
$.prompt("Hello World!");
});
});
});

</script>
</head>

<body>
<button class="show">ShowPrompt</button>
</body>
</html>

ممنون

‫۱۱ سال و ۱۰ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۲ دی ۱۳۹۱، ساعت ۱۱:۴۹

ناصر طاهری

مطالب

تخته وایت برد آنلاین توسط SignalR

همانطور که در دوره SignalR سایت نیز مطرح شده‌است : "یکی از کاربردهای جالب SignalR می‌تواند به روز رسانی مداوم صفحه نمایش کاربران، توسط اطلاعات ارسالی از طرف سرور باشد." در ادامه میخواهیم به طراحی یک "تخته وایت برد" آنلاین بپردازیم.

در این پروژه برای ترسم خطوط بر روی صفحه از Canvas در HTML5 استفاده میشود.

پیشنیازها :

پیشنیازهای این مطلب با مطلب «مثال - نمایش درصد پیشرفت عملیات توسط SignalR» یکی است. برای مثال، نحوه دریافت وابستگی‌ها، تنظیمات فایل global.asax و افزودن اسکریپت‌ها، تفاوتی با مقاله‌ی ذکر شده ندارد و تنها تعدادی اسکریپت و CSS جهت زیبایی کار افزوده شده است :

<link href="Styles/bootstrap.min.css" rel="stylesheet" />

//برای نمایش و استفاده از جعبه‌ی رنگ در بوت استراپ
<link href="Styles/bootstrap-colorpalette.css" rel="stylesheet" />
<script src="Scripts/jquery-1.8.2.js"></script>
<script type="text/javascript" src='Scripts/jquery.signalR-1.1.3.js'></script>
<script src="Scripts/bootstrap.min.js"></script>
<script src="Scripts/bootstrap-colorpalette.js"></script>
<script type="text/javascript" src='<%: ResolveClientUrl("~/signalr/hubs") %>'></script>

//حاوی متدهایی برای رسم خط با استفاده از HTML5
<script src="Scripts/draw.js" type="text/javascript"></script>

//تعریف کلاینت‌های متصل به هاب
<script src="Scripts/Whiteboard.js"></script>

تعریف کلاس Hub برنامه :

using Microsoft.AspNet.SignalR;
using Microsoft.AspNet.SignalR.Hubs;
using OnlineSignalRWhiteboard.Model;

namespace OnlineSignalRWhiteboard.Hubs
{
    [HubName("onWhiteboard")]
    public class Whiteboard : Hub
    {
        public void OnDrawPen(Point prev, Point current, string color, int width)
        {
            Clients.All.drawPen(prev, current, color, width);
        }

        public void ClearBoard()
        {
            Clients.All.clear();
        }

    }
}

در ابتدا توسط ویژگی HubName یک نام مشخص برای هاب خود انتخاب کرده ایم. سپس متدی به نام OnDrawPen تعریف شده است که پس از فراخوانی از سمت کلاینت، مقادیر دریافتی خود را با صدا زدن متدی در سمت کلاینت به نام drawPen ، به تمام کلاینت‌ها ارسال و نقاط مربوطه در سمت کلاینت، بر روی صفحه رسم میشوند.

متد دیگری به نام ClearBoard نیز تعریف شده است که روال رخدادگردان clear در سمت کلاینت را فراخوانی میکند و باعث پاک شدن صفحه نمایش میشود.

کدهای کلاینت‌های متصل به هاب در فایل Whiteboard.js :

$(function () {
    $.connection.hub.logging = true;
    var whiteboard = $.connection.onWhiteboard;

    $("#clear").click(function () {
        //پاک کردن صفحه نمایش
        whiteboard.server.clearBoard();
    });

    var color = function (colors) {
        //تغییر رنگ قلم
        draw.colour = colors;
    };

    $(".size").click(function () {
        //تغییر سایز قلم
        draw.lineWidth = $(this).height();
        $('#size').css('height', $(this).height());
    });

    $.connection.hub.start().done(function () {
    })
    .fail(function () {
        alert("Could not Connect!");
     });

    draw.onDraw = function (prev, current, color, width) {
        //ارسال پارامترها به سمت سرور تا سرور بتواند داده‌ها را به سمت سایر کلاینت‌ها نیز ارسال کند
        whiteboard.server.onDrawPen(prev, current, color, width);
    };

    whiteboard.client.drawPen = function (prev, current, color, width) {
        draw.drawPen(prev, current, color, width);
    };

    whiteboard.client.clear = function () {
        draw.clear();
    };

    $('#colorpalette3').colorPalette()
      .on('selectColor', function (e) {
          $('#color').css('background-color', e.color);
          color(e.color);
      });

    var canvas = document.getElementById('draw');
    //تغییر سایر کانواس متناسب با پنجره‌ی مرورگر
    window.addEventListener('resize', resizeCanvas, false);

    function resizeCanvas() {
        canvas.width = window.innerWidth - 20;
        canvas.height = window.innerHeight - 70;
    }
    resizeCanvas();

});

در این قطعه کد ابتدا ارجاعی به هاب مشخص شده است و سپس روال‌های رخداد گردانی مانند whiteboard.client.drawPen و whiteboard.client.clear تعریف شده اند که به ترتیب متصل هستند به فراخوانی های Clients.All.drawPen و Clients.All.clear در سمت سرور.

همچنین یک متد به نام draw.onDraw تعریف شده است که وظیفه‌ی آن ارسال اطاعاتی نظیر موقعیت موس در صفحه، رنگ، اندازه و ... به سمت متدی به نام onDrawPen در هاب است.

کدهای کامل سمت کلاینت :

<!DOCTYPE html>

<html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml">
<head runat="server">
    <title></title>
    <link href="Styles/bootstrap.min.css" rel="stylesheet" />
    <link href="Styles/bootstrap-colorpalette.css" rel="stylesheet" />
    <script src="Scripts/jquery-1.8.2.js"></script>
    <script type="text/javascript" src='Scripts/jquery.signalR-1.1.3.js'></script>
    <script src="Scripts/bootstrap.min.js"></script>
    <script src="Scripts/bootstrap-colorpalette.js"></script>
    <script type="text/javascript" src='<%: ResolveClientUrl("~/signalr/hubs") %>'></script>
    <script src="Scripts/draw.js" type="text/javascript"></script>
    <script src="Scripts/Whiteboard.js"></script>
</head>
<body>
    <form id="form1" runat="server">
        <div>
            <div style="position: static;">
              <div>
                <div>
                  <a data-toggle="collapse" data-target=".navbar-inverse-collapse">
                    <span></span>
                    <span></span>
                    <span></span>
                  </a>
                  <a href="#">تخته وایت برد آنلاین توسط SignalR و HTML5</a>
                  <div>
                    <ul>
                      <li>
                          <div>
                              <a id="selected-color2" data-toggle="dropdown">
                                  <div style="width: 20px; height: 20px; background: black" id="color">
                                  </div>
                              </a>
                              <ul style="width:293px;">
                                <li style="display:inline-block;">
                                  <div>رنگ پس زمینه</div>
                                  <div id="colorpalette3"></div>
                                </li>
                              </ul>
                          </div>
                      </li>
                      <li></li>
                      <li>
                          <div>
                              <a data-toggle="dropdown" style="width: 120px; height: 20px" href="#">
                                <hr style="width: 120px; height: 1px; background-color: black;margin: 0px; display: table-cell" id="size">
                              </a>
                              <ul style="width: 120px">
                                <li><hr style="width: 140px; height: 1px; background-color: black"></li>
                                  <li></li>
                                <li><hr style="width: 140px; height: 3px; background-color: black"></li>
                                  <li></li>
                                <li><hr style="width: 140px; height: 7px; background-color: black"></li>
                                  <li></li>
                                <li><hr style="width: 140px; height: 10px; background-color: black"></li>
                                  <li></li>
                                <li><hr style="width: 140px; height: 20px; background-color: black"></li>
                              </ul>
                            </div>
                      </li>
                      <li></li>
                      <li>
                          <div>
                            <a href="#" id="clear"><i></i>جدید</a>
                          </div>
                      </li>
                    </ul>
                  </div><!-- /.nav-collapse -->
                </div>
              </div><!-- /navbar-inner -->
            </div>
        </div>
        
        <div>
            <div>
                 <canvas id="draw" style="cursor: crosshair;border: 1px solid black;"></canvas>
            </div>
       </div>
    </form>
</body>
</html>

در ابتدا یک دکمه برای تغییر رنگ قلم و یک لیست بازشو برای تعیین اندازه‌ی قلم و همچنین یک دکمه برای پاک کردن صفحه نمایش قرار داده شده است. سپس یک Canvas به نام draw ایجاد کرده ایم که بتوانیم خطوط خود را بر روی آن رسم کنیم.

مشاهده نسخه نمایشی

کدهای کامل این مثال را میتوانید از اینجا دانلود کنید : OnlineSignalRWhiteboard.zip

و همچنین میتوانید نمونه‌ی بهینه شده‌ی آن را نیز از این قسمت دانلود کنید : OnlineCustomSignalRWhiteboard.zip

‫۱۰ سال و ۱۱ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۲ آذر ۱۳۹۲، ساعت ۰۰:۳۵

فرید بکران

مطالب

بازسازی کد: جایگزینی متد با شیء (Replace method with method object)

زیبایی متدهای کوچک، در قابل درک بودن آنها نهفته است. هدف نهایی بیشتر روش‌های بازسازی کد، تغییر تکه کدی بزرگ و در هم تنیده، به تکه‌های کوچک قابل درک‌تر است. مهمترین مانع در شکستن تکه کدهای طولانی، وجود متغیرهای موقتی در آن است. چند روش بازسازی کد مطرح شده به طور خاص به این موضوع توجه دارند.

زمانیکه متد طولانی ای در کد وجود داشته باشد که نتوان (به راحتی) آن را به چند متد کوچکتر تقسیم کرد، معمولا از این روش بازسازی کد استفاده می‌شود.

در این روش می‌توان کلاسی را تعریف کرد و متد مربوطه را به آن کلاس منتقل کرد. در نتیجه متغیرهای حاضر در متد را می‌توان در کلاس، به فیلدهای اطلاعاتی تبدیل کرد. پس از این تغییر حتی می‌توان فراتر رفت و متد ابتدایی را به راحتی به چند متد معنی دار در کلاس مقصد تبدیل کرد.

فرض کنید در کلاس زیر متدی نسبتا طولانی برای محاسبه قیمت سفارش وجود دارد.

public class Order { 
    public decimal Price() { 
        var primaryBasePrice = 10000; 
        var branchDiscountBasePrice = 9000; 
        var taxPercentage = 9; 
        // calculate price 
    } 
}

متدی مانند متد Price معمولا پیچیده‌تر از موردی است که در این مثال آورده شده است. علارغم این، متد ذکر شده با توجه به متغیرهای محلی موقتی ای که دارد و روالی که در آن نیاز به پیاده سازی است، ممکن است به اندازه‌ای به متغیرهای مربوطه وابسته باشد که نتوان آن را به متدهای کوچکتر در همین کلاس تقسیم کرد و یا تقسیم کردن آن در همین کلاس کمک چندانی به ما نکند. در چنین شرایطی بازسازی کد مورد نظر این نوشتار انجام می‌شود و کد، شکلی شبیه به تکه کد زیر را به خود می‌گیرد.

public class Order 
{ 
    public decimal Price() { 
        return new PriceCalculator(this).Compute(); 
    } 
} 
public class PriceCalculator 
{ 
    private Order orderInstance ;
    public PriceCalculator(Order order) 
    { 
        orderInstance = order;
    } 
    public decimal Compute() 
    { 
        var primaryBasePrice = 10000; 
        var branchDiscountBasePrice = 9000; 
        var taxPercentage = 9; 
        // calculate price 
    } 
}

در بازسازی ذکر شده، کلاسی با نام PriceCalculator برای روال محاسبه قیمت ایجاد شده و متدی با نام Compute در آن ساخته شده است که محاسبه قیمت را انجام می‌دهد. به دلیل این که ممکن است در کد مربوط به محاسبه قیمت، از خصوصیات موجود در کلاس Order استفاده شود، شیء مربوطه نیز به صورت پارامتر به کلاس محاسبه قیمت پاس داده می‌شود.

همانطور که در ابتدای مطلب ذکر شد، بعد از این بازسازی کد می‌توان متغیرهای محلی موقتی را به صورت فیلدهای کلاس PriceCalculator تغییر داد و حتی متد را با سادگی بیشتری به چند متد تقسیم کرد. به طور مثال همچنین می‌توان روالهایی مانند محاسبه تخفیف و مالیات را نیز با استفاده از الگوی طراحی decorator در PriceCalculator پیاده سازی نمود.

مراحل انجام این بازسازی کد

کلاس جدیدی بسازید و نام آن را بر اساس نام متد مورد نظر خود انتخاب نمایید.
به کلاس ساخته شده فیلدی برای نگه داری شیء کلاس مرجع (در مثال ما Order) متد اصلی ایجاد کنید.
به کلاس جدید سازنده‌ای برای پاس دادن شیء کلاس مرجع (در مثال ما Order) ایجاد کنید.
در کلاس جدید متدی با نام مناسب (در مثال ما Compute) ایجاد کنید.
بدنه متد مورد نظر را به بدنه متد ایجاد شده در کلاس جدید کپی کنید و تمامی رفرنسها به اعضای کلاس مرجع را با رفرنس به شیء موجود آن تغییر دهید.
کد را کامپایل کنید.
فراخوانی متد اصلی را با فراخوانی متد شیء کلاس جدید ایجاد شده تغییر دهید.

یکی از فواید مهم این بازسازی کد، جداسازی منطقی از کد که به صورت متد بوده و تبدیل آن به کلاس است. زمانیکه روالی به کلاس مستقلی تبدیل می‌شود، می‌توان از الگوهای طراحی دیگری برای بهبود بیشتر آن استفاده نمود. همچنین انتقال و استفاده دوباره آن نیز بسیار آسان‌تر خواهد شد.

‫۶ سال و ۱۰ ماه قبل، پنجشنبه ۹ آذر ۱۳۹۶، ساعت ۱۸:۲۰

بهروز راد

مطالب

روش های ارث بری در Entity Framework - قسمت اول

بخش هایی از کتاب "مرجع کامل Entity Framework 6.0"
ترجمه و تالیف: بهروز راد
وضعیت: در حال نگارش

پیشتر، آقای نصیری در بخشی از مباحث مربوط به Code First در مورد روش‌های مختلف ارث بری در EF و در روش Code First صحبت کرده اند. در این مقاله‌ی دو قسمتی، در مورد دو تا از این روش‌ها در حالت Database First می‌خوانید.

چرا باید از ارث بری استفاده کنیم؟

یکی از اهداف اصلی ORMها این است که با ایجاد یک مدل مفهومی از پایگاه داده، آن را هر چه بیشتر به طرز تفکر ما از مدل شی گرای برنامه مان نزدیکتر کنند. از آنجا که ما توسعه گران از مفاهیم شی گرایی مانند "ارث بری" در کدهای خود استفاده می‌کنیم، نیاز داریم تا این مفهوم را در سطح پایگاه داده نیز داشته باشیم. آیا این کار امکان پذیر است؟ EF چه امکاناتی برای رسیدن به این هدف برای ما فراهم کرده است؟ در این قسمت به این سوال پاسخ خواهیم داد.

ارث بری جداول مفهومی است که در EF به راحتی قابل پیاده سازی است. سه روش برای پیاده سازی این مفهوم در مدل وجود دارد.

Table Per Type یا TPT: خصیصه‌های مشترک در جدول پایه قرار دارند و به ازای هر زیر مجموعه نیز یک جدول جدا ایجاد می‌شود.
Table Per Hierarchy یا TPH: تمامی خصیصه‌ها در یک جدول وجود دارند.
Table Per Concrete Type یا TPC: جدول پایه ای وجود ندارد و به ازای هر موجودیت دقیقاً یک جدول همراه با خصیصه‌های موجودیت در آن ایجاد می‌شود.

روش TPT

در این روش، خصیصه‌های مشترک در یک جدول پایه قرار دارند و به ازای هر زیر مجموعه از جدول پایه، یک جدول با خصیصه‌های منحصر به آن نوع ایجاد می‌شود. ابتدا جداول و ارتباطات بین آنها که در توضیح مثال برای این روش با آنها کار می‌کنیم را ببینیم.

فرض کنید قصد داریم تا در هنگام ثبت مشخصات یک دانش آموز، مقطع تحصیلی او نیز حتماً ذخیره شود. در این حالت، فیلدی با نام Degree ایجاد و تیک گزینه‌ی Allow Nulls را از روبروی آن بر میداریم. با این حال اگر مشخصات دانش آموزان را در جدولی عمومی مثلاً با نام People ذخیره کنیم و این جدول را مکانی برای ذخیره‌ی مشخصات افراد دیگری مانند مدیران و معلمان نیز در نظر بگیریم، از آنجا که قصد ثبت مقطع تحصیلی برای مدیران و معلمان را نداریم، وجود فیلد Degree در کار ما اختلال ایجاد می‌کند. اما با ذخیره‌ی اطلاعات مدیران و معلمان در جداول مختص به خود، می‌توان قانون غیر قابل Null بودن فیلد Degree برای دانش آموزان را به راحتی پیاده سازی کرد.
همان طور که در شکل قبل نیز مشخص است، ما یک جدول پایه با نام Persons ایجاد کرده ایم و خصیصه‌های مشترک بین زیر مجموعه‌ها (FirstName و LastName) را در آن قرار داده ایم. سه موجودیت (Student، Admin و Instructor) از Persons ارث می‌برند و موجودیت BusinessStudent نیز از Student ارث می‌بَرَد.
جداول ایجاد شده، پس از ایجاد مدل به روش Database First، به شکل زیر تبدیل می‌شوند.

از آنجا که قصد داریم ارتباطات ارث بری شده ایجاد کنیم، باید ارتباطات پیش فرض شکل گرفته بین موجودیت‌ها را حذف کنیم. بدین منظور، بر روی هر خط ارتباطی در EDM Designer کلیک راست و گزینه‌ی Delete from Model را انتخاب کنید. سپس بر روی موجودیت Person، کلیک راست کرده و از منوی Add New، گزینه‌ی Inheritance را انتخاب کنید (شکل زیر).

شکل زیر ظاهر می‌شود.

قسمت بالا، موجودیت پایه، و قسمت پایین، موجودیت مشتق شده را مشخص می‌کند. این کار را سه مرتبه برای ایجاد ارتباط ارث بری شده بین موجودیت Person به عنوان موجودیت پایه و موجودیت‌های Student، Instructor و Admin به عنوان موجودیت‌های مشتق شده ایجاد کنید. همچنین یک ارتباط نیز بین موجودیت Student به عنوان موجودیت پایه و موجودیت BusinessStudent به عنوان موجودیت مشتق شده ایجاد کنید. نتیجه‌ی کار را در شکل زیر ملاحظه می‌کنید.

اگر بر روی دکمه‌ی Save در نوار ابزار Visual Studio کلیک کنید، چهار خطا در پنجره‌ی Error List نمایش داده می‌شود

این خطاها بیانگر این هستند که خصیصه‌ی PersonId به دلیل اینکه در موجودیت پایه‌ی Person تعریف شده است، نباید در موجودیت‌های مشتق شده از آن نیز وجود داشته باشد چون موجودیت‌های مشتق شده، خصیصه‌ی PersonId را به ارث برده اند. وجود این خصیصه در زمان طراحی جدول در مدل فیزیکی الزامی بوده است اما اکنون ما با مدل مفهومی و قوانین شی گرایی سر و کار داریم. بنابراین خصیصه‌ی PersonId را از موجودیت‌های Student، Instructor، Admin و BusinessStudent حذف کنید. شکل زیر، نتیجه‌ی کار را نشان می‌دهد.

اکنون اگر بر روی دکمه‌ی Save کلیک کنید، خطاها از بین می‌روند.
ما خصیصه‌ی PersonId را از موجودیت‌های مشتق شده به این دلیل که آن را از موجودیت پایه ارث می‌برند حذف کردیم. حال این خصیصه برای موجودیت‌های مشتق شده وجود دارد اما باید مشخص کنیم که به کدام خصیصه از کلاس پایه تناظر دارد. شاید انتظار این باشد که EF، خود تشخیص بدهد که PersonId در موجودیت‌های مشتق شده باید به PersonId کلاس پایه‌ی خود تناظر داشته باشد اما در حال حاضر این کاری است که خود باید انجام دهیم. بدین منظور، بر روی هر یک از موجودیت‌های مشتق شده کلیک راست کرده و گزینه‌ی Table Mapping را انتخاب کنید. سپس همان طور که در شکل زیر مشاهده می‌کنید، تناظر را ایجاد کنید.

مدل ما آماده است. آن را امتحان می‌کنیم. در زیر، یک کوئری LINQ ساده بر روی مدل ایجاد شده را ملاحظه می‌کنید.

using (PersonDbEntities context = new PersonDbEntities())
{

    var people = from p in context.Persons
                 select p;

    foreach (Person person in people)
    {
        Console.WriteLine("{0}, {1}",
            person.LastName,
            person.FirstName);
    }

    Console.ReadLine();
}

قضیه به همین جا ختم نمی‌شود! ما الان یک مدل ارث بری شده داریم. بهتر است مزایای آن را در عمل ببینیم. شاید دوست داشته باشیم تا فقط اطلاعات زیر مجموعه‌ی BusinessStudent را بازیابی کنیم.

using (PersonDbEntities context = new PersonDbEntities())
{

    var students = from p in context.Persons.OfType<BusinessStudent>()
                 select p;

    foreach (BusinessStudent student in students)
    {
        Console.WriteLine("{0}, {1}: Degree {2}, Discipline {3}",
            student.LastName,
            student.FirstName,
            student.Degree,
            student.Discipline);
    }

    Console.ReadLine();
}

همان طور که در کدهای قبل نیز مشخص است، خصیصه‌های LastName و FirstName از موجودیت پایه یعنی Person، خصیصه‌ی Degree از موجودیت مشتق شده‌ی Student (که البته در نقش موجودیت پایه برای BusinessStudent است) و Discipline از موجودیت مشتق شده یعنی BusinessStudent خوانده می‌شوند.
یک روش دیگر نیز برای کار با این سلسه مراتب ارث بری وجود دارد. کوئری اول را دست نزنیم (اطلاعات موجودیت پایه را بازیابی کنیم) و پیش از انجام عملیاتی خاص، نوع موجودیت مشتق شده را بررسی کنیم. مثالی در این زمینه:

using (PersonDbEntities context = new PersonDbEntities())
{

    var people = from p in context.Persons
                 select p;

    foreach (Person person in people)
    {
        Console.WriteLine("{0}, {1}",
            person.LastName,
            person.FirstName);

        if (person is Student)
            Console.WriteLine("    Degree: {0}",
                ((Student)person).Degree);
        
        if (person is BusinessStudent)
            Console.WriteLine("    Discipline: {0}",
                ((BusinessStudent)person).Discipline);
    }

    Console.ReadLine();
}

مزایای روش TPT

امکان نرمال سازی سطح 3 در این روش به خوبی وجود دارد
افزونگی در جداول وجود ندارد.
اصلاح مدل آسان است (برای اضافه یا حذف کردن یک موجودیت به/از مدل فقط کافی است تا جدول متناظر با آن را از پایگاه داده حذف کنید)

معایب روش TPT

سرعت عملیات CRUD (ایجاد، بازیابی، آپدیت، حذف) داده‌ها با افزایش تعداد موجودیت‌های شرکت کننده در سلسله مراتب ارث بری کاهش می‌یابد. به عنوان مثال، کوئری‌های SELECT، حاوی عبارت‌های JOIN خواهند بود و عدم توجه صحیح به کوئری نوشته شده می‌تواند منجر به حضور چندین عبارت JOIN که برای ارتباط بین جداول به کار می‌رود در اسکریپت تولیدی و کاهش زمان اجرای بازیابی داده‌ها شود.
تعداد جداول در پایگاه داده زیاد می‌شود

در قسمت بعد با روش TPH آشنا می‌شوید.

‫۱۱ سال و ۶ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۷ اردیبهشت ۱۳۹۲، ساعت ۱۳:۱۰

وحید نصیری

مطالب

ASP.NET MVC #14

آشنایی با نحوه معرفی تعاریف طرحبندی سایت به کمک Razor

ممکن است یک سری از اصطلاحات را در قسمت‌های قبل مانند master page در لابلای توضیحات ارائه شده، مشاهده کرده باشید. این نوع مفاهیم برای برنامه نویس‌های ASP.NET Web forms آشنا است (و اگر با Web forms view engine‌ در ASP.NET MVC کار کنید، دقیقا یکی است؛ البته با این تفاوت که فایل code behind آن‌ها حذف شده است). به همین جهت در این قسمت برای تکمیل بحث، مروری خواهیم داشت بر نحوه‌ی معرفی جدید آن‌ها توسط Razor.
در یک پروژه جدید ASP.NET MVC و در پوشه Views\Shared\_Layout.cshtml آن، فایل Layout آن،‌ مفهوم master page را دارد. در این نوع فایل‌ها، زیر ساخت مشترک تمام صفحات سایت قرار می‌گیرند:

<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
    <title>@ViewBag.Title</title>
    <link href="@Url.Content("~/Content/Site.css")" rel="stylesheet" type="text/css" />
    <script src="@Url.Content("~/Scripts/jquery-1.5.1.min.js")" type="text/javascript"></script>
</head>

<body>
    @RenderBody()
</body>
</html>

اگر دقت کرده باشید، در هیچکدام از فایل‌های Viewایی که تا این قسمت به پروژه‌های مختلف اضافه کردیم، تگ‌هایی مانند body، title و امثال آن وجود نداشتند. در ASP.NET مرسوم است کلیه اطلاعات تکراری صفحات مختلف سایت را مانند تگ‌های یاد شده به همراه منویی که باید در تمام صفحات قرار گیرد یا footer‌ مشترک بین تمام صفحات سایت، به یک فایل اصلی به نام master page که در اینجا layout نام گرفته، Refactor کنند. به این ترتیب حجم کدها و markup تکراری که باید در تمام Viewهای سایت قرار گیرند به حداقل خواهد رسید.
برای مثال محل قرار گیری تعاریف Content-Type تمام صفحات و همچنین favicon سایت، بهتر است در فایل layout باشد و نه در تک تک Viewهای تعریف شده:

<meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8" />
<link rel="shortcut icon" href="@Url.Content("~/favicon.ico")" type="image/x-icon" />

در کدهای فوق یک نمونه پیش فرض فایل layout را مشاهده می‌کنید. در اینجا توسط متد RenderBody، محتوای رندر شده یک View درخواستی، به داخل تگ body تزریق خواهد شد.
تا اینجا در تمام مثال‌های قبلی این سری، فایل layout در Viewهای اضافه شده معرفی نشد. اما اگر برنامه را اجرا کنیم باز هم به نظر می‌رسد که فایل layout اعمال شده است. علت این است که در صورت عدم تعریف صریح layout در یک View، این تعریف از فایل Views\_ViewStart.cshtml دریافت می‌گردد:

@{
    Layout = "~/Views/Shared/_Layout.cshtml";
}

فایل ViewStart، محل تعریف کدهای تکراری است که باید پیش از اجرای هر View مقدار دهی یا اجرا شوند. برای مثال در اینجا می‌شود بر اساس نوع مرورگر،‌ layout خاصی را به تمام Viewها اعمال کرد. مثلا یک layout‌ ویژه برای مرورگرهای موبایل‌ها و layout ایی دیگر برای مرورگرهای معمولی. امکان دسترسی به متغیرهای تعریف شده در یک View در فایل ViewStart از طریق ViewContext.ViewData میسر است.
ضمن اینکه باید درنظر داشت که می‌توان فایل ViewStart را در زیر پوشه‌های پوشه اصلی View نیز قرار داد. مثلا اگر فایل ViewStart ایی در پوشه Views/Home قرار گرفت، این فایل محتوای ViewStart اصلی قرار گرفته در ریشه پوشه Views را بازنویسی خواهد کرد.
برای معرفی صریح فایل layout، تنها کافی است مسیر کامل فایل layout را در یک View مشخص کنیم:

@{
    ViewBag.Title = "Index";
    Layout = "~/Views/Shared/_Layout.cshtml";
}

<h2>Index</h2>

اهمیت این مساله هم در اینجا است که یک سایت می‌تواند چندین layout یا master page داشته باشد. برای نمونه یک layout برای صفحات ورود اطلاعات؛ یک layout خاص هم مثلا برای صفحات گزارش گیری نهایی سایت.
همانطور که پیشتر نیز ذکر شد، در ASP.NET حرف ~ به معنای ریشه سایت است که در اینجا ابتدای محل جستجوی فایل layout را مشخص می‌کند.
به این ترتیب زمانیکه یک کنترلر، View خاصی را فراخوانی می‌کند، کار از فایل Views\Shared\_Layout.cshtml شروع خواهد شد. سپس View درخواستی پردازش شده و محتوای نهایی آن، جایی که متد RenderBody قرار دارد، تزریق خواهد شد.
همچنین مقدار ViewBag.Title ایی که در فایل View تعریف شده، در فایل layout جهت رندر مقدار تگ title استفاده می‌شود (انتقال یک متغیر از View به یک فایل master page؛ کلاس layout، مدل View ایی را که قرار است رندر کند به ارث می‌برد).

یک نکته:
در نگارش سوم ASP.NET MVC امکان بکارگیری حرف ~ به صورت مستقیم در حین تعریف یک فایل js یا css وجود ندارد و حتما باید از متد سمت سرور Url.Content کمک گرفت. در نگارش چهارم ASP.NET MVC، این محدودیت برطرف شده و دقیقا همانند متغیر Layout ایی که در بالا مشاهده می‌کنید، می‌توان بدون نیاز به متد Url.Content، مستقیما از حرف ~ کمک گرفت و به صورت خودکار پردازش خواهد شد.

تزریق نواحی ویژه یک View در فایل layout

توسط متد RenderBody، کل محتوای View درخواستی در موقعیت تعریف شده آن در فایل Layout، رندر می‌شود. این ویژگی به نحو یکسانی به تمام Viewها اعمال می‌شود. اما اگر نیاز باشد تا view بتواند محتوای markup قسمت ویژه‌ای از master page را مقدار دهی کند، می‌توان از مفهومی به نام Sections استفاده کرد:

<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
    <title>@ViewBag.Title</title>
    <link href="@Url.Content("~/Content/Site.css")" rel="stylesheet" type="text/css" />
    <script src="@Url.Content("~/Scripts/jquery-1.5.1.min.js")" type="text/javascript"></script>
</head>
<body>
    <div id="menu">
        @if (IsSectionDefined("Menu"))
        {
            RenderSection("Menu", required: false);
        }
        else
        { 
            <span>This is the default ...!</span>   
        }
    </div>
    <div id="body">
        @RenderBody()
    </div>
</body>
</html>

در اینجا ابتدا بررسی می‌شود که آیا قسمتی به نام Menu در View جاری که باید رندر شود وجود دارد یا خیر. اگر بله، توسط متد RenderSection، آن قسمت نمایش داده خواهد شد. در غیراینصورت، محتوای پیش فرضی را در صفحه قرار می‌دهد. البته اگر از متد RenderSection با آرگومان required: false استفاده شود، درصورتیکه View جاری حاوی قسمتی به نام مثلا menu نباشد، تنها چیزی نمایش داده نخواهد شد. اگر این آرگومان را حذف کنیم، یک استثنای عدم یافت شدن ناحیه یا قسمت مورد نظر صادر می‌گردد.
نحوه‌ی تعریف یک Section در Viewهای برنامه به شکل زیر است:

@{
    ViewBag.Title = "Index";
    //Layout = null;
    Layout = "~/Views/Shared/_Layout.cshtml";
}
<h2>
    Index</h2>
@section Menu{
    <ul>
        <li>item 1</li>
        <li>item 2</li>
    </ul>
}

برای مثال فرض کنید که یکی از Viewهای شما نیاز به دو فایل اضافی جاوا اسکریپت برای اجرای صحیح خود دارد. می‌توان تعاریف الحاق این دو فایل را در قسمت header فایل layout قرار داد تا در تمام Viewها به صورت خودکار لحاظ شوند. یا اینکه یک section سفارشی را به نحو زیر در آن View خاص تعریف می‌کنیم:

@section JavaScript
{
   <script type="text/javascript" src="@Url.Content("~/Scripts/SomeScript.js")" />;
   <script type="text/javascript" src="@Url.Content("~/Scripts/AnotherScript.js")" />;
}

سپس کافی است جهت تزریق این کدها به header تعریف شده در master page مورد نظر، یک سطر زیر را اضافه کرد:

@RenderSection("JavaScript", required: false)

به این ترتیب، اگر view ایی حاوی تعریف قسمت JavaScript نبود، به صورت خودکار شامل تعاریف الحاق اسکریپت‌های یاد شده نیز نخواهد گردید. در نتیجه دارای حجمی کمتر و سرعت بارگذاری بالاتری نیز خواهد بود.

مدیریت بهتر فایل‌ها و پوشه‌های یک برنامه ASP.NET MVC به کمک Areas

به کمک قابلیتی به نام Areas می‌توان یک برنامه بزرگ را به چندین قسمت کوچکتر تقسیم کرد. هر کدام از این نواحی، دارای تعاریف مسیریابی، کنترلرها و Viewهای خاص خودشان هستند. به این ترتیب دیگر به یک برنامه‌ی از کنترل خارج شده ASP.NET MVC که دارای یک پوشه Views به همراه صدها زیر پوشه است، نخواهیم رسید و کنترل این نوع برنامه‌های بزرگ ساده‌تر خواهد شد.
برای مثال یک برنامه بزرگ را درنظر بگیرید که به کمک قابلیت Areas، به نواحی ویژه‌ای مانند گزارشگیری، قسمت ویژه مدیریتی، قسمت کاربران، ناحیه بلاگ سایت، ناحیه انجمن سایت و غیره، تقسیم شده است. به علاوه هر کدام از این نواحی نیز هنوز می‌توانند از اطلاعات ناحیه اصلی برنامه مانند master page آن استفاده کنند. البته باید درنظر داشت که فایل viewStart به پوشه جاری و زیر پوشه‌های آن اعمال می‌شود. اگر نیاز باشد تا اطلاعات این فایل به کل برنامه اعمال شود، فقط کافی است آن‌را به یک سطح بالاتر، یعنی ریشه سایت منتقل کرد.

نحوه افزودن نواحی جدید
افزودن یک Area جدید هم بسیار ساده است. بر روی نام پروژه در VS.NET کلیک راست کرده و سپس گزینه Add|Area را انتخاب کنید. سپس در صفحه باز شده، نام دلخواهی را وارد نمائید. مثلا نام Reporting را وارد نمائید تا ناحیه گزارشگیری برنامه از قسمت‌های دیگر آن مستقل شود. پس از افزودن یک Area جدید، به صورت خودکار پوشه جدیدی به نام Areas به ریشه سایت اضافه می‌شود. سپس داخل آن، پوشه‌ی دیگری به نام Reporting اضافه خواهد شد. پوشه reporting اضافه شده هم دارای پوشه‌های Model، Views و Controllers خاص خود می‌باشد.
اکنون که پوشه Areas به ریشه سایت اضافه شده است، با کلیک راست بر روی این پوشه نیز گزینه‌ی Add|Area در دسترس می‌باشد. برای نمونه یک ناحیه جدید دیگر را به نام Admin به سایت اضافه کنید تا بتوان امکانات مدیریتی سایت را از سایر قسمت‌های آن مستقل کرد.

نحوه معرفی تعاریف مسیریابی نواحی تعریف شده
پس از اینکه کار با Areas را آغاز کردیم، نیاز است تا با نحوه‌ی مسیریابی آن‌ها نیز آشنا شویم. برای این منظور فایل Global.asax.cs قرار گرفته در ریشه اصلی برنامه را باز کنید. در متد Application_Start، متدی به نام AreaRegistration.RegisterAllAreas، کار ثبت و معرفی تمام نواحی ثبت شده را به فریم ورک، به عهده دارد. کاری که در پشت صحنه انجام خواهد شد این است که به کمک Reflection تمام کلاس‌های مشتق شده از کلاس پایه AreaRegistration به صورت خودکار یافت شده و پردازش خواهند شد. این کلاس‌ها هم به صورت پیش فرض به نام SomeNameAreaRegistration.cs در ریشه اصلی هر Area توسط VS.NET تولید می‌شوند. برای نمونه فایل ReportingAreaRegistration.cs تولید شده، حاوی اطلاعات زیر است:

using System.Web.Mvc;

namespace MvcApplication11.Areas.Reporting
{
    public class ReportingAreaRegistration : AreaRegistration
    {
        public override string AreaName
        {
            get
            {
                return "Reporting";
            }
        }

        public override void RegisterArea(AreaRegistrationContext context)
        {
            context.MapRoute(
                "Reporting_default",
                "Reporting/{controller}/{action}/{id}",
                new { action = "Index", id = UrlParameter.Optional }
            );
        }
    }
}

توسط AreaName، یک نام منحصربفرد در اختیار فریم ورک قرار خواهد گرفت. همچنین از این نام برای ایجاد پیوند بین نواحی مختلف نیز استفاده می‌شود.
سپس در قسمت RegisterArea، یک مسیریابی ویژه خاص ناحیه جاری مشخص گردیده است. برای مثال تمام آدرس‌های ناحیه گزارشگیری سایت باید با http://localhost/reporting آغاز شوند تا مورد پردازش قرارگیرند. سایر مباحث آن هم مانند قبل است. برای مثال در اینجا نام اکشن متد پیش فرض، index تعریف شده و همچنین ذکر قسمت id نیز اختیاری است.
همانطور که ملاحظه می‌کنید، تعاریف مسیریابی و اطلاعات پیش فرض آن منطقی هستند و آنچنان نیازی به دستکاری و تغییر ندارند. البته اگر دقت کرده باشید مقدار نام controller پیش فرض، مشخص نشده است. بنابراین بد نیست که مثلا نام Home یا هر نام مورد نظر دیگری را به عنوان نام کنترلر پیش فرض در اینجا اضافه کرد.

تعاریف کنترلر‌های هم نام در نواحی مختلف
در ادامه مثال جاری که دو ناحیه Admin و Reporting به آن اضافه شده، به پوشه‌های Controllers هر کدام، یک کنترلر جدید را به نام HomeController اضافه کنید. همچنین این HomeController را در ناحیه اصلی و ریشه سایت نیز اضافه نمائید. سپس برای متد پیش فرض Index هر کدام هم یک View جدید را با کلیک راست بر روی نام متد و انتخاب گزینه Add view، اضافه کنید. اکنون برنامه را به همین نحو اجرا نمائید. اجرای برنامه با خطای زیر متوقف خواهد شد:

Multiple types were found that match the controller named 'Home'. This can happen if the route that services this
request ('{controller}/{action}/{id}') does not specify namespaces to search for a controller that matches the request.
If this is the case, register this route by calling an overload of the 'MapRoute' method that takes a 'namespaces' parameter.

The request for 'Home' has found the following matching controllers:
MvcApplication11.Areas.Admin.Controllers.HomeController
MvcApplication11.Controllers.HomeController

فوق العاده خطای کاملی است و راه حل را هم ارائه داده است! برای اینکه مشکل ابهام یافتن HomeController برطرف شود، باید این جستجو را به فضاهای نام هر قسمت از نواحی برنامه محدود کرد (چون به صورت پیش فرض فضای نامی برای آن مشخص نشده، کل ناحیه ریشه سایت و زیر مجموعه‌های آن‌را جستجو خواهد کرد). به همین جهت فایل Global.asax.cs را گشوده و متد RegisterRoutes آن‌را مثلا به نحو زیر اصلاح نمائید:

public static void RegisterRoutes(RouteCollection routes)
{
     routes.IgnoreRoute("{resource}.axd/{*pathInfo}");

     routes.MapRoute(
                "Default", // Route name
                "{controller}/{action}/{id}", // URL with parameters
                new { controller = "Home", action = "Index", id = UrlParameter.Optional } // Parameter defaults
                , namespaces: new[] { "MvcApplication11.Controllers" }
            );
}

آرگومان چهارم معرفی شده، آرایه‌ای از نام‌های فضاهای نام مورد نظر را جهت یافتن کنترلرهایی که باید توسط این مسیریابی یافت شوند، تعریف می‌کند.
اکنون اگر مجددا برنامه را اجرا کنیم، بدون مشکل View متناظر با متد Index کنترلر Home نمایش داده خواهد شد.
البته این مشکل با نواحی ویژه و غیر اصلی سایت وجود ندارد؛ چون جستجوی پیش فرض کنترلرها بر اساس ناحیه است.
در ادامه مسیر http://localhost/Admin/Home را نیز در مرورگر وارد کنید. سپس بر روی صفحه در مروگر کلیک راست کرده و سورس صفحه را بررسی کنید. مشاهده خواهید کرد که master page یا فایل layout ایی به آن اعمال نشده است. علت را هم در ابتدای بحث Areas مطالعه کردید. فایل Views\_ViewStart.cshtml در سطحی که قرار دارد به ناحیه Admin اعمال نمی‌شود. آن‌را به ریشه سایت منتقل کنید تا layout اصلی سایت نیز به این قسمت اعمال گردد. البته بدیهی است که هر ناحیه می‌تواند layout خاص خودش را داشته باشد یا حتی می‌توان با مقدار دهی خاصیت Layout نیز در هر view، فایل master page ویژه‌ای را انتخاب و معرفی کرد.

نحوه ایجاد پیوند بین نواحی مختلف سایت
زمانیکه پیوندی را به شکل زیر تعریف می‌کنیم:

@Html.ActionLink(linkText: "Home", actionName: "Index", controllerName: "Home")

یعنی ایجاد لینکی در ناحیه جاری. برای اینکه پیوند تعریف شده به ناحیه‌ای خارج از ناحیه جاری اشاره کند باید نام Area را صریحا ذکر کرد:

@Html.ActionLink(linkText: "Home", actionName: "Index", controllerName: "Home",
                 routeValues: new { Area = "Admin" } , htmlAttributes: null)

همین نکته را باید حین کار با متد RedirectToAction نیز درنظر داشت:

public ActionResult Index()
{
    return RedirectToAction("Index", "Home", new { Area = "Admin" });
}

‫۱۲ سال و ۷ ماه قبل، جمعه ۲۵ فروردین ۱۳۹۱، ساعت ۰۴:۴۷