اشتراکها
مطالب
ASP.NET MVC #12
تولید خودکار فرمهای ورود و نمایش اطلاعات در ASP.NET MVC بر اساس اطلاعات مدلها
در الگوی MVC، قسمت M یا مدل آن یک سری ویژگیهای خاص خودش را دارد:
شما را وادار نمیکند که مدل را به نحو خاصی طراحی کنید. شما را مجبور نمیکند که کلاسهای مدل را برای نمونه همانند کلاسهای کنترلرها، از کلاس خاصی به ارث ببرید. یا حتی در مورد نحوهی دسترسی به دادهها نیز، نظری ندارد. به عبارتی برنامه نویس است که میتواند بر اساس امکانات مهیای در کل اکوسیستم دات نت، در این مورد آزادانه تصمیم گیری کند.
بر همین اساس ASP.NET MVC یک سری قرارداد را برای سهولت اعتبار سنجی یا تولید بهتر رابط کاربری بر اساس اطلاعات مدلها، فراهم آورده است. این قراردادها هم چیزی نیستند جز یک سری metadata که نحوهی دربرگیری اطلاعات را در مدلها توضیح میدهند. برای دسترسی به آنها پروژه جاری باید ارجاعی را به اسمبلیهای System.ComponentModel.DataAnnotations.dll و System.Web.Mvc.dll داشته باشد (که VS.NET به صورت خودکار در ابتدای ایجاد پروژه اینکار را انجام میدهد).
یک مثال کاربردی
یک پروژه جدید خالی ASP.NET MVC را آغاز کنید. در پوشه مدلهای آن، مدل اولیهای را با محتوای زیر ایجاد نمائید:
using System;
namespace MvcApplication8.Models
{
public class Employee
{
public int Id { set; get; }
public string Name { set; get; }
public decimal Salary { set; get; }
public string Address { set; get; }
public bool IsMale { set; get; }
public DateTime AddDate { set; get; }
}
}
سپس یک کنترلر جدید را هم به نام EmployeeController با محتوای زیر به پروژه اضافه نمائید:
using System;
using System.Web.Mvc;
using MvcApplication8.Models;
namespace MvcApplication8.Controllers
{
public class EmployeeController : Controller
{
public ActionResult Create()
{
var employee = new Employee { AddDate = DateTime.Now };
return View(employee);
}
}
}
بر روی متد Create کلیک راست کرده و یک View ساده را برای آن ایجاد نمائید. سپس محتوای این View را به صورت زیر تغییر دهید:
@model MvcApplication8.Models.Employee
@{
ViewBag.Title = "Create";
}
<h2>Create An Employee</h2>
@using (Html.BeginForm(actionName: "Create", controllerName: "Employee"))
{
@Html.EditorForModel()
<input type="submit" value="Save" />
}
اکنون اگر پروژه را اجرا کرده و مسیر http://localhost/employee/create را وارد نمائید، یک صفحه ورود اطلاعات تولید شده به صورت خودکار را مشاهده خواهید کرد. متد Html.EditorForModel بر اساس اطلاعات خواص عمومی مدل، یک فرم خودکار را تشکیل میدهد.
البته فرم تولیدی به این شکل شاید آنچنان مطلوب نباشد، از این جهت که برای مثال Id را هم لحاظ کرده، در صورتیکه قرار است این Id توسط بانک اطلاعاتی انتساب داده شود و نیازی نیست تا کاربر آنرا وارد نماید. یا مثلا برچسب AddDate نباید به این شکل صرفا بر اساس نام خاصیت متناظر با آن تولید شود و مواردی از این دست. به عبارتی نیاز به سفارشی سازی کار این فرم ساز توکار ASP.NET MVC وجود دارد که ادامه بحث جاری را تشکیل خواهد داد.
سفارشی سازی فرم ساز توکار ASP.NET MVC با کمک Metadata خواص
برای اینکه بتوان نحوه نمایش فرم خودکار تولید شده را سفارشی کرد، میتوان از یک سری attribute و data annotations توکار دات نت و ASP.NET MVC استفاده کرد و نهایتا این metadata توسط فریم ورک، مورد استفاده قرار خواهند گرفت. برای مثال:
using System;
using System.ComponentModel;
using System.ComponentModel.DataAnnotations;
using System.Web.Mvc;
namespace MvcApplication8.Models
{
public class Employee
{
//[ScaffoldColumn(false)]
[HiddenInput(DisplayValue=false)]
public int Id { set; get; }
public string Name { set; get; }
[DisplayName("Annual Salary ($)")]
public decimal Salary { set; get; }
public string Address { set; get; }
[DisplayName("Is Male?")]
public bool IsMale { set; get; }
[DisplayName("Start Date")]
[DataType(DataType.Date)]
public DateTime AddDate { set; get; }
}
}
در اینجا به کمک ویژگی HiddenInput از نمایش عمومی خاصیت Id جلوگیری خواهیم کرد یا توسط ویژگی DisplayName، برچسب دلخواه خود را به عناصر فرم تشکیل شده، انتساب خواهیم داد. اگر نیاز باشد تا خاصیتی کلا از رابط کاربری حذف شود میتوان از ویژگی ScaffoldColumn با مقدار false استفاده کرد. یا توسط DataType، مشخص کردهایم که نوع ورودی فقط قرار است Date باشد و نیازی به قسمت Time آن نداریم.
DataType شامل نوعهای از پیش تعریف شده دیگری نیز هست. برای مثال اگر نیاز به نمایش TextArea بود از مقدار MultilineText، استفاده کنید:
[DataType(DataType.MultilineText)]
یا برای نمایش PasswordBox از مقدار Password میتوان کمک گرفت. اگر نیاز دارید تا آدرس ایمیلی به شکل یک لینک mailto نمایش داده شود از مقدار EmailAddress استفاده کنید. به کمک مقدار Url، متن خروجی به صورت خودکار تبدیل به یک آدرس قابل کلیک خواهد شد.
اکنون اگر پروژه را مجددا کامپایل کنیم و به آدرس ایجاد یک کارمند جدید مراجعه نمائیم، با رابط کاربری بهتری مواجه خواهیم شد.
سفارشی سازی ظاهر فرم ساز توکار ASP.NET MVC
در ادامه اگر بخواهیم ظاهر این فرم را اندکی سفارشیتر کنیم، بهتر است به سورس صفحه تولیدی در مرورگر مراجعه کنیم. در اینجا یک سری عناصر HTML محصور شده با div را خواهیم یافت. هر کدام از اینها هم با classهای css خاص خود تعریف شدهاند. بنابراین اگر علاقمند باشیم که رنگ و قلم و غیره این موارد تغییر دهیم، تنها کافی است فایل css برنامه را ویرایش کنیم و نیازی به دستکاری مستقیم کدهای برنامه نیست.
انتساب قالبهای سفارشی به خواص یک شیء
تا اینجا در مورد نحوه سفارشی سازی رنگ، قلم، برچسب و نوع دادههای هر کدام از عناصر نهایی نمایش داده شده، توضیحاتی را ملاحظه نمودید.
در فرم تولیدی نهایی، خاصیت bool تعریف شده به صورت خودکار به یک checkbox تبدیل شده است. چقدر خوب میشد اگر امکان تبدیل آن مثلا به RadioButton انتخاب مرد یا زن بودن کارمند ثبت شده در سیستم وجود داشت. برای اصلاح یا تغییر این مورد، باز هم میتوان از متادیتای خواص، جهت تعریف قالبی خاص برای هر کدام از خواص مدل استفاده کرد.
به پوشه Views/Shared مراجعه کرده و یک پوشه جدید به نام EditorTemplates را ایجاد نمائید. بر روی این پوشه کلیک راست کرده و گزینه Add view را انتخاب کنید. در صفحه باز شده، گزینه «Create as a partial view» را انتخاب نمائید و نام آنرا هم مثلا GenderOptions وارد کنید. همچنین گزینه «Create a strongly typed view» را نیز انتخاب کنید. مقدار Model class را مساوی bool وارد نمائید. فعلا یک hello داخل این صفحه جدید وارد کرده و سپس خاصیت IsMale را به نحو زیر تغییر دهید:
[DisplayName("Gender")]
[UIHint("GenderOptions")]
public bool IsMale { set; get; }
توسط ویژگی UIHint، میتوان یک خاصیت را به یک partial view متصل کرد. در اینجا خاصیت IsMale به partial view ایی به نام GenderOptions متصل شده است. اکنون اگر برنامه را کامپایل و اجرا کرده و آدرس ایجاد یک کارمند جدید را ملاحظه کنید، بجای Checkbox باید یک hello نمایش داده شود.
محتویات این Partial view هم نهایتا به شکل زیر خواهند بود:
@model bool
<p>@Html.RadioButton("", false, !Model) Female</p>
<p>@Html.RadioButton("", true, Model) Male</p>
در اینجا Model که از نوع bool تعریف شده، به خاصیت IsMale اشاره خواهد کرد. دو RadioButton هم برای انتخاب بین حالت زن و مرد تعریف شدهاند.
یا یک مثال جالب دیگر در این زمینه میتواند تبدیل enum به یک Dropdownlist باشد. در این حالت partial view ما شکل زیر را خواهد یافت:
@model Enum
@Html.DropDownListFor(m => m, Enum.GetValues(Model.GetType())
.Cast<Enum>()
.Select(m => {
string enumVal = Enum.GetName(Model.GetType(), m);
return new SelectListItem() {
Selected = (Model.ToString() == enumVal),
Text = enumVal,
Value = enumVal
};
}))
و برای استفاده از آن، از ویژگی زیر میتوان کمک گرفت (مزین کردن خاصیتی از نوع یک enum دلخواه، جهت تبدیل خودکار آن به یک دراپ داون لیست):
[UIHint("Enum")]
سایر متدهای کمکی تولید و نمایش خودکار اطلاعات از روی اطلاعات مدلهای برنامه
متدهای دیگری نیز در ردهی Templated helpers قرار میگیرند. اگر از متد Html.EditorFor استفاده کنیم، از تمام این اطلاعات متادیتای تعریف شده نیز استفاده خواهد کرد. همانطور که در قسمت قبل (قسمت 11) نیز توضیح داده شد، صفحه استاندارد Add view در VS.NET به همراه یک سری قالب تولید فرمهای Create و Edit هم هست که دقیقا کد نهایی تولیدی را بر اساس همین متد تولید میکند.
استفاده از Html.EditorFor انعطاف پذیری بیشتری را به همراه دارد. برای مثال اگر یک طراح وب، طرح ویژهای را در مورد ظاهر فرمهای سایت به شما ارائه دهد، بهتر است از این روش استفاده کنید. اما خروجی نهایی Html.EditorForModel به کمک تعدادی متادیتا و اندکی دستکاری CSS، از دیدگاه یک برنامه نویس بی نقص است!
به علاوه، متد Html.DisplayForModel نیز مهیا است. بجای اینکه کار تولید رابط کاربری اطلاعات نمایش جزئیات یک شیء را انجام دهید، اجازه دهید تا متد Html.DisplayForModel اینکار را انجام دهد. سفارشی سازی آن نیز همانند قبل است و بر اساس متادیتای خواص انجام میشود. در این حالت، مسیر پیش فرض جستجوی قالبهای UIHint آن، Views/Shared/DisplayTemplates میباشد. همچنین Html.DisplayFor نیز جهت کار با یک خاصیت مدل تدارک دیده شده است. البته باید درنظر داشت که استفاده از پوشه Views/Shared اجباری نیست. برای مثال اگر از پوشه Views/Home/DisplayTemplates استفاده کنیم، قالبهای سفارشی تهیه شده تنها جهت Viewهای کنترلر home قابل استفاده خواهند بود.
یکی دیگر از ویژگیهایی که جهت سفارشی سازی نحوه نمایش خودکار اطلاعات میتواند مورد استفاده قرار گیرد، DisplayFormat است. برای مثال اگر مقدار خاصیت در حال نمایش نال بود، میتوان مقدار دیگری را نمایش داد:
[DisplayFormat(NullDisplayText = "-")]
یا اگر علاقمند بودیم که فرمت اطلاعات در حال نمایش را تغییر دهیم، به نحو زیر میتوان عمل کرد:
[DisplayFormat(DataFormatString = "{0:n}")]
مقدار DataFormatString در پشت صحنه در متد string.Format مورد استفاده قرار میگیرد.
و اگر بخواهیم که این ویژگی در حالت تولید فرم ویرایش نیز درنظر گرفته شود، میتوان خاصیت ApplyFormatInEditMode را نیز مقدار دهی کرد:
[DisplayFormat(DataFormatString = "{0:n}", ApplyFormatInEditMode = true)]
بازنویسی قالبهای پیش فرض تولید فرم یا نمایش اطلاعات خودکار ASP.NET MVC
یکی دیگر از قرارداهای بکارگرفته شده در حین استفاده از قالبهای سفارشی، استفاده از نام اشیاء میباشد. مثلا در پوشه Views/Shared/DisplayTemplates، اگر یک Partial view به نام String.cshtml وجود داشته باشد، از این پس نحوه رندر کلیه خواص رشتهای تمام مدلها، بر اساس محتوای فایل String.cshtml مشخص میشود؛ به همین ترتیب در مورد datetime و سایر انواع مهیا.
برای مثال اگر خواستید تمام تاریخهای میلادی دریافتی از بانک اطلاعاتی را شمسی نمایش دهید، فقط کافی است یک فایل datetime.cshtml سفارشی را تولید کنید که Model آن تاریخ میلادی دریافتی است و نهایتا کار این Partial view، رندر تاریخ تبدیل شده به همراه تگهای سفارشی مورد نظر میباشد. در این حالت نیازی به ذکر ویژگی UIHint نیز نخواهد بود و همه چیز خودکار است.
به همین ترتیب اگر نام مدل ما Employee باشد و فایل Partial view ایی به نام Employee.cshtml در پوشه Views/Shared/DisplayTemplates قرار گیرد، متد Html.DisplayForModel به صورت پیش فرض از محتوای این فایل جهت رندر اطلاعات نمایش جزئیات شیء Employee استفاده خواهد کرد.
داخل Partial viewهای سفارشی تعریف شده به کمک خاصیت ViewData.TemplateInfo.FormattedModelValue مقدار نهایی فرمت شده قابل استفاده را فراهم میکند. این مورد هم از این جهت حائز اهمیت است که نیازی نباشد تا ویژگی DisplayFormat را به صورت دستی پردازش کنیم. همچنین اطلاعات ViewData.ModelMetadata نیز دراینجا قابل دسترسی هستند.
سؤال: Partial View چیست؟
همانطور که از نام Partial view برمیآید، هدف آن رندر کردن قسمتی از صفحه است به همراه استفاده مجدد از کدهای تولید رابط کاربری در چندین و چند View؛ چیزی شبیه به User controls در ASP.NET Web forms البته با این تفاوت که Page life cycle و Code behind و سایر موارد مشابه آن در اینجا حذف شدهاند. همچنین از Partial viewها برای به روز رسانی قسمتی از صفحه حین فراخوانیهای Ajaxایی نیز استفاده میشود. مهمترین کاربرد Partial views علاوه بر استفاده مجدد از کدها، خلوت کردن Viewهای شلوغ است جهت سادهتر سازی نگهداری آنها در طول زمان (یک نوع Refactoring فایلهای View محسوب میشوند).
پسوند این فایلها نیز بسته به موتور View مورد استفاده تعیین میشود. برای مثال حین استفاده از Razor، پسوند Partial views همان cshtml یا vbhtml میباشد. یا اگر از web forms view engine استفاده شود، پسوند آنها ascx است (همانند User controls در وب فرمها).
البته چون در حالت استفاده از موتور Razor، پسوند View و Partial viewها یکی است، مرسوم شده است که نام Partial viewها را با یک underline شروع کنیم تا بتوان بین این دو تمایز قائل شد.
اگر این فایلها را در پوشه Views/Shared تعریف کنیم، در تمام Viewها قابل استفاده خواهند بود. اما اگر مثلا در پوشه Views/Home آنهارا قرار دهیم، تنها در Viewهای متعلق به کنترلر Home، قابل بکارگیری میباشند.
Partial views را نیز میتوان strongly typed تعریف کرد و به این ترتیب با مشخص سازی دقیق نوع model آن، علاوه بر بهرهمندی از Intellisense خودکار، رندر آنرا نیز تحت کنترل کامپایلر قرار داد.
مقدار Model در یک View بر اساس اطلاعات مدلی که به آن ارسال شده است تعیین میگردد. اما در یک Partial view که جزئی از یک View را نهایتا تشکیل خواهد داد، بر اساس مقدار ارسالی از طریق View معین میگردد.
یک مثال
در ادامه قصد داریم کد حلقه نمایش لیستی از عناصر تولید شده توسط VS.NET را به یک Partial view منتقل و Refactor کنیم.
ابتدا یک منبع داده فرضی زیر را در نظر بگیرید:
using System;
using System.Collections.Generic;
namespace MvcApplication8.Models
{
public class Employees
{
public IList<Employee> CreateEmployees()
{
return new[]
{
new Employee { Id = 1, AddDate = DateTime.Now.AddYears(-3), Name = "Emp-01", Salary = 3000},
new Employee { Id = 2, AddDate = DateTime.Now.AddYears(-2), Name = "Emp-02", Salary = 2000},
new Employee { Id = 3, AddDate = DateTime.Now.AddYears(-1), Name = "Emp-03", Salary = 1000}
};
}
}
}
سپس از آن در یک کنترلر برای بازگشت لیستی از کارکنان استفاده خواهیم کرد:
public ActionResult EmployeeList()
{
var list = new Employees().CreateEmployees();
return View(list);
}
View متناظر با این متد را هم با کلیک راست بر روی متد، انتخاب گزینه Add view و سپس ایجاد یک strongly typed view از نوع کلاس Employee، ایجاد خواهیم کرد.
در ادامه قصد داریم بدنه حلقه زیر را refactor کنیم و آنرا به یک Parial view منتقل نمائیم تا View ما اندکی خلوتتر و مفهومتر شود:
@foreach (var item in Model) {
<tr>
<td>
@Html.DisplayFor(modelItem => item.Name)
</td>
<td>
@Html.DisplayFor(modelItem => item.Salary)
</td>
<td>
@Html.DisplayFor(modelItem => item.Address)
</td>
<td>
@Html.DisplayFor(modelItem => item.IsMale)
</td>
<td>
@Html.DisplayFor(modelItem => item.AddDate)
</td>
<td>
@Html.ActionLink("Edit", "Edit", new { id=item.Id }) |
@Html.ActionLink("Details", "Details", new { id=item.Id }) |
@Html.ActionLink("Delete", "Delete", new { id=item.Id })
</td>
</tr>
}
سپس بر روی پوشه Views/Employee کلیک راست کرده و گزینه Add|View را انتخاب کنید. در اینجا نام _EmployeeItem را وارد کرده و همچنین گزینه Create as a partial view و create a strongly typed view را نیز انتخاب کنید. نوع مدل هم Employee خواهد بود. به این ترتیب فایل زیر تشکیل خواهد شد:
\Views\Employee\_EmployeeItem.cshtml
ابتدای نام فایلرا با underline شروع کردهایم تا بتوان بین Viewها و Partial views تفاوت قائل شد. همچنین این Partial view چون داخل پوشه Employee تعریف شده، فقط در Viewهای کنترلر Employee در دسترس خواهد بود.
در ادامه کل بدنه حلقه فوق را cut کرده و در این فایل جدید paste نمائید. مرحله اول refactoring یک view به همین نحو آغاز میشود. البته در این حالت قادر به استفاده از Partial view نخواهیم بود چون اطلاعاتی که به این فایل ارسال میگردد و مدلی که در دسترس آن است از نوع Employee است و نه لیستی از کارمندان. به همین جهت باید item را با Model جایگزین کرد:
@model MvcApplication8.Models.Employee
<tr>
<td>
@Html.DisplayFor(x => x.Name)
</td>
<td>
@Html.DisplayFor(x => x.Salary)
</td>
<td>
@Html.DisplayFor(x => x.Address)
</td>
<td>
@Html.DisplayFor(x => x.IsMale)
</td>
<td>
@Html.DisplayFor(x => x.AddDate)
</td>
<td>
@Html.ActionLink("Edit", "Edit", new { id = Model.Id }) |
@Html.ActionLink("Details", "Details", new { id = Model.Id }) |
@Html.ActionLink("Delete", "Delete", new { id = Model.Id })
</td>
</tr>
سپس برای استفاده از این Partial view در صفحه نمایش لیست کارمندان خواهیم داشت:
@foreach (var item in Model) {
@Html.Partial("_EmployeeItem", item)
}
متد Html.Partial، اطلاعات یک Partial view را پردازش و تبدیل به یک رشته کرده و در اختیار Razor قرار میدهد تا در صفحه نمایش داده شود. پارامتر اول آن نام Partial view مورد نظر است (نیازی به ذکر پسوند فایل نیست) و پارامتر دوم، اطلاعاتی است که به آن ارسال خواهد شد.
متد دیگری هم وجود دارد به نام Html.RenderPartial. کار این متد نوشتن مستقیم در Response است، برخلاف Html.Partial که فقط یک رشته را بر میگرداند.
نمایش اطلاعات از کنترلرهای مختلف در یک صفحه
Html.Partial بر اساس اطلاعات مدل ارسالی از یک کنترلر، کار رندر قسمتی از آنرا در یک View خاص عهده دار خواهد شد. اما اگر بخواهیم مثلا در یک صفحه یک قسمت را به نمایش آخرین اخبار و یک قسمت را به نمایش آخرین وضعیت آب و هوا اختصاص دهیم، از روش دیگری به نام RenderAction میتوان کمک گرفت. در اینجا هم دو متد Html.Action و Html.RenderAction وجود دارند. اولی یک رشته را بر میگرداند و دومی اطلاعات را مستقیما در Response درج میکند.
یک مثال:
کنترلر جدیدی را به نام MenuController به پروژه اضافه کنید:
using System.Web.Mvc;
namespace MvcApplication8.Controllers
{
public class MenuController : Controller
{
[ChildActionOnly]
public ActionResult ShowMenu(string options)
{
return PartialView(viewName: "_ShowMenu", model: options);
}
}
}
سپس بر روی نام متد کلیک راست کرده و گزینه Add view را انتخاب کنید. در اینجا قصد داریم یک partial view که نامش با underline شروع میشود را اضافه کنیم. مثلا با محتوای زیر ( با توجه به اینکه مدل ارسالی از نوع رشتهای است):
@model string
<ul>
<li>
@Model
</li>
</ul>
حین فراخوانی متد Html.Action، یک متد در یک کنترلر فراخوانی خواهد شد (که شامل ارائه درخواست و طی سیکل کامل پردازشی آن کنترلر نیز خواهد بود). سپس آن متد با بازگشت دادن یک PartialView، اطلاعات پردازش شده یک partial view را به فراخوان بازگشت میدهد. اگر نامی ذکر نشود، همان نام متد در نظر گرفته خواهد شد. البته از آنجائیکه در این مثال در ابتدای نام Partial view یک underline قرار دادیم، نیاز خواهد بود تا این نام صریحا ذکر گردد (چون دیگر هم نام متد یا ActionName آن نیست). ویژگی ChildActionOnly سبب میشود تا این متد ویژه تنها از طریق فراخوانی Html.Action در دسترس باشد.
برای استفاده از آن هم در Viewایی دیگر خواهیم داشت:
@Html.Action(actionName: "ShowMenu", controllerName: "Menu",
routeValues: new { options = "some data..." })
در اینجا هم پارامتر ارسالی به کمک anonymously typed objects مشخص و مقدار دهی شده است.
سؤال مهم: چه تفاوتی بین RenderPartial و RenderAction وجود دارد؟ به نظر هر دو یک کار را انجام میدهند، هر دو مقداری HTML را پس از پرداش به صفحه تزریق میکنند.
پاسخ: اگر View والد، دارای کلیه اطلاعات لازم جهت نمایش اطلاعات Partial view است، از RenderPartial استفاده کنید. به این ترتیب برخلاف حالت RenderAction درخواست جدیدی به ASP.NET Pipeline صادر نشده و کارآیی نهایی بهتر خواهد بود. صرفا یک الحاق ساده به صفحه انجام خواهد شد.
اما اگر برای رندر کردن این قسمت از صفحه که قرار است اضافه شود، نیاز به دریافت اطلاعات دیگری خارج از اطلاعات مهیا میباشد، از روش RenderAction استفاده کنید. برای مثال اگر در صفحه جاری قرار است لیست پروژهها نمایش داده شود و در کنار صفحه مثلا منوی خاصی باید قرار گیرد، اطلاعات این منو در View جاری فراهم نیست (و همچنین مرتبط به آن هم نیست). بنابراین از روش RenderAction برای حل این مساله میتوان کمک گرفت.
به صورت خلاصه برای نمایش اطلاعات تکراری در صفحات مختلف سایت در حالتیکه این اطلاعات از قسمتهای دیگر صفحه ایزوله است (مثلا نمایش چند ویجت مختلف در صفحه)، روش RenderAction ارجحیت دارد.
یک نکته
فراخوانی متدهای RenderAction و RenderPartial در حین کار با Razor باید به شکل فراخوانی یک متد داخل {} باشند:
@{ Html.RenderAction("About"); }
And not @Html.RenderAction("About")
علت این است که @ به تنهایی به معنای نوشتن در Response است. متد RenderAction هم خروجی ندارد و مستقیما در Response اطلاعات خودش را درج میکند. بنابراین این دو با هم همخوانی ندارند و باید به شکل یک متد معمولی با آن رفتار کرد.
اگر حجم اطلاعاتی که قرار است در صفحه درج شود بالا است، متدهای RenderAction و RenderPartial نسبت به Html.Action و Html.Partial کارآیی بهتری دارند؛ چون یک مرحله تبدیل کل اطلاعات به رشته و سپس درج نتیجه در Response، در آنها حذف شده است.
مدتی است در اکثر سایتها و طراحیهای جدید، به جای استفاده از روش متداول نمایش انتخاب صفحه 1، 2 ... 100، برای صفحه بندی اطلاعات، از روش اسکرول نامحدود یا infinite scroll استفاده میکنند. نمونهای از آنرا هم در سایت جاری با دکمه «بیشتر» در ذیل اکثر صفحات و مطالب سایت مشاهده میکنید.
در ادامه قصد داریم نحوه پیاده سازی آنرا در ASP.NET MVC به کمک امکانات jQuery بررسی کنیم.
مدل برنامه
در این برنامه و مثال، قصد داریم لیستی از مطالب را توسط اسکرول نامحدود، نمایش دهیم. هر آیتم نمایش داده شده، ساختاری همانند کلاس BlogPost دارد.
منبع داده فرضی برنامه
برای اینکه برنامه نهایی را به سادگی بتوانید اجرا کنید، به عمد از بانک اطلاعاتی خاصی استفاده نشده و صرفا یک منبع داده فرضی تشکیل شده در حافظه، در اینجا مورد استفاده قرار گرفته است. بدیهی است قسمت cachedItems را به سادگی میتوانید با یک ORM جایگزین کنید.
تنها نکته مهم آن، نحوه تعریف متد GetLatestBlogPosts میباشد که برای صفحه بندی اطلاعات بهینه سازی شده است. در اینجا توسط متدهای Skip و Take، تنها بازهای از اطلاعات که قرار است نمایش داده شوند، دریافت میگردد. خوشبختانه این متدها معادلهای مناسبی را در اکثر بانکهای اطلاعاتی داشته و استفاده از آنها بر روی یک بانک اطلاعاتی واقعی نیز بدون مشکل کار میکند و تنها بازه محدودی از اطلاعات را واکشی خواهد کرد که از لحاظ مصرف حافظه و سرعت کار بسیار مقرون به صرفه و سریع است.
کنترلر برنامه
کنترلر برنامه را در اینجا ملاحظه میکنید. برای کار با اسکرول نامحدود، به ازای هر صفحه، نیاز به دو متد است:
الف) یک متد که بر اساس HttpGet کار میکند. این متد در اولین بار نمایش صفحه فراخوانی میگردد و اطلاعات صفحه آغازین را نمایش میدهد.
ب) متد دومی که بر اساس HttpPost کار کرده و محدود است به درخواستیهای AjaxOnly همانند متد PagedIndex.
از این متد دوم برای پردازش کلیکهای کاربر بر روی دکمه «بیشتر» استفاده میگردد. بنابراین تنها کاری که افزونه جیکوئری تدارک دیده شده ما باید انجام دهد، ارسال شماره صفحه است. سپس با استفاده از این شماره، بازه مشخصی از اطلاعات دریافت و نهایتا یک PartialView رندر شده برای افزوده شدن به صفحه بازگشت داده میشود.
دو View برنامه
همانطور که برای بازگشت اطلاعات نیاز به دو اکشن متد است، برای رندر اطلاعات نیز به دو View نیاز داریم:
الف) یک PartialView که صرفا لیستی از اطلاعات را مطابق سلیقه ما رندر میکند. از این PartialView در متد PagedIndex استفاده خواهد شد:
ب) یک View کامل که در بار اول نمایش صفحه، مورد استفاده قرار میگیرد:
چند نکته در اینجا حائز اهمیت است:
1) مسیر دقیق اکشن متد PagedIndex توسط متد Url.Action تهیه شده است.
2) در ابتدای نمایش صفحه، متد Html.RenderPartial کار نمایش اولیه اطلاعات را انجام خواهد داد.
3) از div خالی MoreInfoDiv، به عنوان محل افزوده شدن اطلاعات Ajax ایی دریافتی استفاده میکنیم.
4) دکمه بیشتر در اینجا تنها یک span ساده است که توسط css به شکل یک دکمه نمایش داده خواهد شد (فایلهای آن در پروژه پیوست موجود است).
5) ProgressDiv در ابتدای نمایش صفحه مخفی است. زمانیکه کاربر بر روی دکمه بیشتر کلیک میکند، توسط افزونه جیکوئری ما نمایان شده و در پایان کار مجددا مخفی میگردد.
6) section JavaScript کار استفاده از افزونه InfiniteScroll را انجام میدهد.
و کدهای افزونه اسکرول نامحدود
ساختار افزونه اسکرول نامحدود به این شرح است:
هربار که کاربر بر روی دکمه بیشتر کلیک میکند، progress div ظاهر میگردد. سپس توسط امکانات jQuery Ajax، شماره صفحه (بازه انتخابی) به اکشن متد صفحه بندی اطلاعات ارسال میگردد. در نهایت اطلاعات را از کنترلر دریافت و به moreInfoDiv اضافه میکند. در آخر هم شماره صفحه را یکی افزایش داده و سپس progress div را مخفی میکند.
دریافت مثال و پروژه کامل این قسمت
jQueryMvcSample02.zip
در ادامه قصد داریم نحوه پیاده سازی آنرا در ASP.NET MVC به کمک امکانات jQuery بررسی کنیم.
مدل برنامه
namespace jQueryMvcSample02.Models { public class BlogPost { public int Id { set; get; } public string Title { set; get; } public string Body { set; get; } } }
منبع داده فرضی برنامه
using System.Collections.Generic; using System.Linq; using jQueryMvcSample02.Models; namespace jQueryMvcSample02.DataSource { public static class BlogPostDataSource { private static IList<BlogPost> _cachedItems; /// <summary> /// با توجه به استاتیک بودن سازنده کلاس، تهیه کش، پیش از سایر فراخوانیها صورت خواهد گرفت /// باید دقت داشت که این فقط یک مثال است و چنین کشی به معنای /// تهیه یک لیست برای تمام کاربران سایت است /// </summary> static BlogPostDataSource() { _cachedItems = createBlogPostsInMemoryDataSource(); } /// <summary> /// هدف صرفا تهیه یک منبع داده آزمایشی ساده تشکیل شده در حافظه است /// </summary> private static IList<BlogPost> createBlogPostsInMemoryDataSource() { var results = new List<BlogPost>(); for (int i = 1; i < 30; i++) { results.Add(new BlogPost { Id = i, Title = "عنوان " + i, Body = "متن ... متن ... متن " + i }); } return results; } /// <summary> /// پارامترهای شماره صفحه و تعداد رکورد به ازای یک صفحه برای صفحه بندی نیاز هستند /// شماره صفحه از یک شروع میشود /// </summary> public static IList<BlogPost> GetLatestBlogPosts(int pageNumber, int recordsPerPage = 4) { var skipRecords = pageNumber * recordsPerPage; return _cachedItems .OrderByDescending(x => x.Id) .Skip(skipRecords) .Take(recordsPerPage) .ToList(); } } }
تنها نکته مهم آن، نحوه تعریف متد GetLatestBlogPosts میباشد که برای صفحه بندی اطلاعات بهینه سازی شده است. در اینجا توسط متدهای Skip و Take، تنها بازهای از اطلاعات که قرار است نمایش داده شوند، دریافت میگردد. خوشبختانه این متدها معادلهای مناسبی را در اکثر بانکهای اطلاعاتی داشته و استفاده از آنها بر روی یک بانک اطلاعاتی واقعی نیز بدون مشکل کار میکند و تنها بازه محدودی از اطلاعات را واکشی خواهد کرد که از لحاظ مصرف حافظه و سرعت کار بسیار مقرون به صرفه و سریع است.
کنترلر برنامه
using System.Linq; using System.Web.Mvc; using System.Web.UI; using jQueryMvcSample02.DataSource; using jQueryMvcSample02.Security; namespace jQueryMvcSample02.Controllers { public class HomeController : Controller { [HttpGet] public ActionResult Index() { //آغاز کار با صفحه صفر است var list = BlogPostDataSource.GetLatestBlogPosts(pageNumber: 0); return View(list); //نمایش ابتدایی صفحه } [HttpPost] [AjaxOnly] [OutputCache(Location = OutputCacheLocation.None, NoStore = true)] public virtual ActionResult PagedIndex(int? page) { var pageNumber = page ?? 0; var list = BlogPostDataSource.GetLatestBlogPosts(pageNumber); if (list == null || !list.Any()) return Content("no-more-info"); //این شرط ما است برای نمایش عدم یافتن رکوردها return PartialView("_ItemsList", list); } [HttpGet] public ActionResult Post(int? id) { if (id == null) return Redirect("/"); //todo: show the content here return Content("Post " + id.Value); } } }
الف) یک متد که بر اساس HttpGet کار میکند. این متد در اولین بار نمایش صفحه فراخوانی میگردد و اطلاعات صفحه آغازین را نمایش میدهد.
ب) متد دومی که بر اساس HttpPost کار کرده و محدود است به درخواستیهای AjaxOnly همانند متد PagedIndex.
از این متد دوم برای پردازش کلیکهای کاربر بر روی دکمه «بیشتر» استفاده میگردد. بنابراین تنها کاری که افزونه جیکوئری تدارک دیده شده ما باید انجام دهد، ارسال شماره صفحه است. سپس با استفاده از این شماره، بازه مشخصی از اطلاعات دریافت و نهایتا یک PartialView رندر شده برای افزوده شدن به صفحه بازگشت داده میشود.
دو View برنامه
همانطور که برای بازگشت اطلاعات نیاز به دو اکشن متد است، برای رندر اطلاعات نیز به دو View نیاز داریم:
الف) یک PartialView که صرفا لیستی از اطلاعات را مطابق سلیقه ما رندر میکند. از این PartialView در متد PagedIndex استفاده خواهد شد:
@model IList<jQueryMvcSample02.Models.BlogPost> <ul> @foreach (var item in Model) { <li> <h5> @Html.ActionLink(linkText: item.Title, actionName: "Post", controllerName: "Home", routeValues: new { id = item.Id }, htmlAttributes: null) </h5> @item.Body </li> } </ul>
@model IList<jQueryMvcSample02.Models.BlogPost> @{ ViewBag.Title = "Index"; var loadInfoUrl = Url.Action(actionName: "PagedIndex", controllerName: "Home"); } <h2> اسکرول نامحدود</h2> @{ Html.RenderPartial("_ItemsList", Model); } <div id="MoreInfoDiv"> </div> <div align="center" style="margin-bottom: 9px;"> <span id="moreInfoButton" style="width: 90%;" class="btn btn-info">بیشتر</span> </div> <div id="ProgressDiv" align="center" style="display: none"> <br /> <img src="@Url.Content("~/Content/images/loadingAnimation.gif")" alt="loading..." /> </div> @section JavaScript { <script type="text/javascript"> $(document).ready(function () { $("#moreInfoButton").InfiniteScroll({ moreInfoDiv: '#MoreInfoDiv', progressDiv: '#ProgressDiv', loadInfoUrl: '@loadInfoUrl', loginUrl: '/login', errorHandler: function () { alert('خطایی رخ داده است'); }, completeHandler: function () { // اگر قرار است روی اطلاعات نمایش داده شده پردازش ثانوی صورت گیرد }, noMoreInfoHandler: function () { alert('اطلاعات بیشتری یافت نشد'); } }); }); </script> }
1) مسیر دقیق اکشن متد PagedIndex توسط متد Url.Action تهیه شده است.
2) در ابتدای نمایش صفحه، متد Html.RenderPartial کار نمایش اولیه اطلاعات را انجام خواهد داد.
3) از div خالی MoreInfoDiv، به عنوان محل افزوده شدن اطلاعات Ajax ایی دریافتی استفاده میکنیم.
4) دکمه بیشتر در اینجا تنها یک span ساده است که توسط css به شکل یک دکمه نمایش داده خواهد شد (فایلهای آن در پروژه پیوست موجود است).
5) ProgressDiv در ابتدای نمایش صفحه مخفی است. زمانیکه کاربر بر روی دکمه بیشتر کلیک میکند، توسط افزونه جیکوئری ما نمایان شده و در پایان کار مجددا مخفی میگردد.
6) section JavaScript کار استفاده از افزونه InfiniteScroll را انجام میدهد.
و کدهای افزونه اسکرول نامحدود
// <![CDATA[ (function ($) { $.fn.InfiniteScroll = function (options) { var defaults = { moreInfoDiv: '#MoreInfoDiv', progressDiv: '#Progress', loadInfoUrl: '/', loginUrl: '/login', errorHandler: null, completeHandler: null, noMoreInfoHandler: null }; var options = $.extend(defaults, options); var showProgress = function () { $(options.progressDiv).css("display", "block"); } var hideProgress = function () { $(options.progressDiv).css("display", "none"); } return this.each(function () { var moreInfoButton = $(this); var page = 1; $(moreInfoButton).click(function (event) { showProgress(); $.ajax({ type: "POST", url: options.loadInfoUrl, data: JSON.stringify({ page: page }), contentType: "application/json; charset=utf-8", dataType: "json", complete: function (xhr, status) { var data = xhr.responseText; if (xhr.status == 403) { window.location = options.loginUrl; } else if (status === 'error' || !data) { if (options.errorHandler) options.errorHandler(this); } else { if (data == "no-more-info") { if (options.noMoreInfoHandler) options.noMoreInfoHandler(this); } else { var $boxes = $(data); $(options.moreInfoDiv).append($boxes); } page++; } hideProgress(); if (options.completeHandler) options.completeHandler(this); } }); }); }); }; })(jQuery); // ]]>
هربار که کاربر بر روی دکمه بیشتر کلیک میکند، progress div ظاهر میگردد. سپس توسط امکانات jQuery Ajax، شماره صفحه (بازه انتخابی) به اکشن متد صفحه بندی اطلاعات ارسال میگردد. در نهایت اطلاعات را از کنترلر دریافت و به moreInfoDiv اضافه میکند. در آخر هم شماره صفحه را یکی افزایش داده و سپس progress div را مخفی میکند.
دریافت مثال و پروژه کامل این قسمت
jQueryMvcSample02.zip
با سلام
همین مورد یعنی بررسی مقدار success دریافتی، جایی که عملیات Ajax ایی ارسال اطلاعات پایان مییابد انجام شده:
بنابراین تنها کاری که باید انجام بدید، قرار دادن کدهای نمایش اطلاعات نهایی در callbackهای completeHandler ویا errorHandler مربوط به افزونه $.bootstrapModalAjaxForm است. اینجا دست شما باز است. اگر علاقمند بودید از یک alert ساده استفاده کنید»
منظورتون رو از مطلب زیر نفهمیدم. میشه بگید چطوری میتونیم با استفاده از alert خود بوت استرپ نتیجه را از کنترلر به فرم مدال ارسال کنیم و در آنجا نمایش دهیم؟
«این مورد پیش بینی شده در این مثال. اگر به خروجی اکشن متد دقت کنید، چنین چیزی است:
1 | return Json( new { success = true }); |
1 2 3 4 | if (result.success) { $( '#dialogDiv' ).modal( 'hide' ); if (options.completeHandler) options.completeHandler(); |
یک مورد اینکه من پروژه رو در حال اجرا برای مدتی رها کردم
وقتی برگشتم با خطای زیر مواجه شدم
وقتی برگشتم با خطای زیر مواجه شدم
http://localhost:16926/cf05761417b442f293d1cd9f0bffd789/arterySignalR/ping?requestUrl=http%3A%2F%2Flocalhost%3A16926%2F&browserName=Firefox&_=1431790628217
این خطا توسط کدی که گفتید گزارش شده
page not found ...
page not found ...
چرا JSON.NET؟
JSON.NET یک کتابخانهی سورس باز کار با اشیاء JSON در دات نت است. تاریخچهی آن به 8 سال قبل بر میگردد و توسط یک برنامه نویس نیوزیلندی به نام James Newton King تهیه شدهاست. اولین نگارش آن در سال 2006 ارائه شد؛ مقارن با زمانی که اولین استاندارد JSON نیز ارائه گردید.
این کتابخانه از آن زمان تا کنون، 6 میلیون بار دانلود شدهاست و به علت کیفیت بالای آن، این روزها پایه اصلی بسیاری از کتابخانهها و فریم ورکهای دات نتی میباشد؛ مانند RavenDB تا ASP.NET Web API و SignalR مایکروسافت و همچنین گوگل نیز از آن جهت تدارک کلاینتهای کار با API خود استفاده میکنند.
هرچند دات نت برای نمونه در نگارش سوم آن جهت مصارف WCF کلاسی را به نام DataContractJsonSerializer ارائه کرد، اما کار کردن با آن محدود است به فرمت خاص WCF به همراه عدم انعطاف پذیری و سادگی کار با آن. به علاوه باید درنظر داشت که JSON.NET از دات نت 2 به بعد تا مونو، Win8 و ویندوز فون را نیز پشتیبانی میکند.
برای نصب آن نیز کافی است دستور ذیل را در کنسول پاورشل نیوگت اجرا کنید:
معماری JSON.NET
کتابخانهی JSON.NET از سه قسمت عمده تشکیل شدهاست:
الف) JsonSerializer
ب) LINQ to JSON
ج) JSON Schema
الف) JsonSerializer
کار JsonSerializer تبدیل اشیاء دات نتی به JSON و برعکس است. مزیت مهم آن امکانات قابل توجه تنظیم عملکرد و خروجی آن میباشد که این تنظیمات را به شکل ویژگیهای خواص نیز میتوان اعمال نمود. به علاوه امکان سفارشی سازی هر کدام نیز توسط کلاسی به نام JsonConverter، پیش بینی شدهاست.
یک مثال:
در اینجا نحوهی استفاده از JSON.NET را جهت تبدیل یک شیء دات نتی، به معادل JSON آن مشاهده میکنید. اعمال تنظیم Formatting.Indented سبب خواهد شد تا خروجی آن دارای Indentation باشد. برای نمونه اگر در برنامهی خود قصد دارید فرمت JSON تو در تویی را به نحو زیبا و خوانایی نمایش دهید یا چاپ کنید، همین تنظیم ساده کافی خواهد بود.
و یا در مثال ذیل استفاده از یک anonymous object را مشاهده میکنید:
به صورت پیش فرض تنها خواص عمومی کلاسها توسط JSON.NET تبدیل خواهند شد.
تنظیمات پیشرفتهتر JSON.NET
مزیت مهم JSON.NET بر سایر کتابخانههای موجود مشابه، قابلیتهای سفارشی سازی قابل توجه آن است. در مثال ذیل نحوهی معرفی JsonSerializerSettings را مشاهده مینمائید:
در اینجا با استفاده از تنظیم JavaScriptDateTimeConverter، میتوان خروجی DateTime استانداردی را به مصرف کنندگان جاوا اسکریپتی سمت کاربر ارائه داد؛ با خروجی ذیل:
نوشتن خروجی JSON در یک استریم
خروجی متد JsonConvert.SerializeObject یک رشتهاست که در صورت نیاز به سادگی توسط متد File.WriteAllText در یک فایل قابل ذخیره میباشد. اما برای رسیدن به حداکثر کارآیی و سرعت میتوان از استریمها نیز استفاده کرد:
کلاس JsonSerializer و متد Serialize آن یک استریم را نیز جهت نوشتن خروجی میپذیرند. برای مثال response.Output برنامههای وب نیز یک استریم است و در اینجا نوشتن مستقیم در استریم بسیار سریعتر است از تبدیل شیء به رشته و سپس ارائه خروجی آن؛ زیرا سربار تهیه رشته JSON از آن حذف میگردد و نهایتا GC کار کمتری را باید انجام دهد.
تبدیل JSON رشتهای به اشیاء دات نت
اگر رشتهی jsonData ایی را که پیشتر تولید کردیم، بخواهیم تبدیل به نمونهای از شیء User ذیل کنیم:
خواهیم داشت:
در اینجا از متد DeserializeObject به همراه مشخص سازی صریح نوع شیء نهایی استفاده شدهاست.
البته در اینجا با توجه به استفاده از JavaScriptDateTimeConverter برای تولید jsonData، نیاز است چنین تنظیمی را نیز در حالت DeserializeObject مشخص کنیم:
مقدار دهی یک نمونه یا وهلهی از پیش موجود
متد JsonConvert.DeserializeObject یک شیء جدید را ایجاد میکند. اگر قصد دارید صرفا تعدادی از خواص یک وهلهی موجود، توسط JSON.NET مقدار دهی شوند از متد PopulateObject استفاده کنید:
کاهش حجم JSON تولیدی
زمانیکه از متد JsonConvert.SerializeObject استفاده میکنیم، تمام خواص عمومی تبدیل به معادل JSON آنها خواهند شد؛ حتی خواصی که مقدار ندارند. این خواص در خروجی JSON، با مقدار null مشخص میشوند. برای حذف این خواص از خروجی JSON نهایی تنها کافی است در تنظیمات JsonSerializerSettings، مقدار NullValueHandling = NullValueHandling.Ignore مشخص گردد.
مورد دیگری که سبب کاهش حجم خروجی نهایی خواهد شد، تنظیم DefaultValueHandling = DefaultValueHandling.Ignore است. در این حالت کلیه خواصی که دارای مقدار پیش فرض خودشان هستند، در خروجی JSON ظاهر نخواهند شد. مثلا مقدار پیش فرض خاصیت int مساوی صفر است. در این حالت کلیه خواص از نوع int که دارای مقدار صفر میباشند، در خروجی قرار نمیگیرند.
به علاوه حذف Formatting = Formatting.Indented نیز توصیه میگردد. در این حالت فشردهترین خروجی ممکن حاصل خواهد شد.
مدیریت ارث بری توسط JSON.NET
در مثال ذیل کلاس کارمند و کلاس مدیر را که خود نیز در اصل یک کارمند میباشد، ملاحظه میکنید:
در اینجا هر مدیر لیست کارمندانی را که به او گزارش میدهند نیز به همراه دارد. در ادامه نمونهای از مقدار دهی این اشیاء ذکر شدهاند:
با فراخوانی
یک چنین خروجی JSON ایی حاصل میشود:
این خروجی JSON جهت تبدیل به نمونهی معادل دات نتی خود، برای مثال جهت رسیدن به manager1 در کدهای فوق، چندین مشکل را به همراه دارد:
- در اینجا مشخص نیست که این اشیاء، کارمند هستند یا مدیر. برای مثال مشخص نیست User2 چه نوعی دارد و باید به کدام شیء نگاشت شود.
- مشکل دوم در مورد کاربر User1 است که در دو قسمت تکرار شدهاست. این شیء JSON اگر به نمونهی معادل دات نتی خود نگاشت شود، به دو وهله از User1 خواهیم رسید و نه یک وهلهی اصلی که سبب تولید این خروجی JSON شدهاست.
برای حل این دو مشکل، تغییرات ذیل را میتوان به JSON.NET اعمال کرد:
با این خروجی:
- با تنظیم TypeNameHandling = TypeNameHandling.Objects سبب خواهیم شد تا خاصیت اضافهای به نام $type به خروجی JSON اضافه شود. این نوع، در حین فراخوانی متد JsonConvert.DeserializeObject جهت تشخیص صحیح نگاشت اشیاء بکار گرفته خواهد شد و اینبار مشخص است که کدام شیء، کارمند است و کدامیک مدیر.
- با تنظیم PreserveReferencesHandling = PreserveReferencesHandling.Objects شماره Id خودکاری نیز به خروجی JSON اضافه میگردد. اینبار اگر به گزارش دهندهها با دقت نگاه کنیم، مقدار $ref=2 را خواهیم دید. این مورد سبب میشود تا در حین نگاشت نهایی، دو وهله متفاوت از شیء با Id=2 تولید نشود.
باید دقت داشت که در حین استفاده از JsonConvert.DeserializeObject نیز باید JsonSerializerSettings یاد شده، تنظیم شوند.
ویژگیهای قابل تنظیم در JSON.NET
علاوه بر JsonSerializerSettings که از آن صحبت شد، در JSON.NET امکان تنظیم یک سری از ویژگیها به ازای خواص مختلف نیز وجود دارند.
- برای نمونه ویژگی JsonIgnore معروفترین آنها است:
JsonIgnore سبب میشود تا خاصیتی در خروجی نهایی JSON تولیدی حضور نداشته باشد و از آن صرفنظر شود.
- با استفاده از ویژگی JsonProperty اغلب مواردی را که پیشتر بحث کردیم مانند NullValueHandling، TypeNameHandling و غیره، میتوان تنظیم نمود. همچنین گاهی از اوقات کتابخانههای جاوا اسکریپتی سمت کاربر، از اسامی خاصی که از روشهای نامگذاری دات نتی پیروی نمیکنند، در طراحی خود استفاده میکنند. در اینجا میتوان نام خاصیت نهایی را که قرار است رندر شود نیز صریحا مشخص کرد. برای مثال:
همچنین در اینجا امکان تنظیم Order نیز وجود دارد. برای مثال مشخص کنیم که خاصیت X در ابتدا قرار گیرد و پس از آن خاصیت Y رندر شود.
- استفاده از ویژگی JsonObject به همراه مقدار OptIn آن به این معنا است که از کلیه خواصی که دارای ویژگی JsonProperty نیستند، صرفنظر شود. حالت پیش فرض آن OptOut است؛ یعنی تمام خواص عمومی در خروجی JSON حضور خواهند داشت منهای مواردی که با JsonIgnore مزین شوند.
- با استفاده از ویژگی JsonConverter میتوان نحوهی رندر شدن مقدار خاصیت را سفارشی سازی کرد. برای مثال:
تهیه یک JsonConverter سفارشی
با استفاده از JsonConverterها میتوان کنترل کاملی را بر روی اعمال serialization و deserialization مقادیر خواص اعمال کرد. مثال زیر را در نظر بگیرید:
در اینجا علاقمندیم، در حین عملیات serialization، بجای اینکه مقادیر اجزای رنگ تهیه شده به صورت int نمایش داده شوند، کل رنگ با فرمت hex رندر شوند. برای اینکار نیاز است یک JsonConverter سفارشی را تدارک دید:
کار با ارث بری از کلاس پایه JsonConverter شروع میشود. سپس باید تعدادی از متدهای این کلاس پایه را بازنویسی کرد. در متد CanConvert اعلام میکنیم که تنها اشیایی از نوع کلاس HtmlColor را قرار است پردازش کنیم. سپس در متد WriteJson منطق سفارشی خود را میتوان پیاده سازی کرد.
از آنجائیکه این تبدیلگر صرفا قرار است برای حالت serialization استفاده شود، قسمت ReadJson آن پیاده سازی نشدهاست.
در آخر برای استفاده از آن خواهیم داشت:
JSON.NET یک کتابخانهی سورس باز کار با اشیاء JSON در دات نت است. تاریخچهی آن به 8 سال قبل بر میگردد و توسط یک برنامه نویس نیوزیلندی به نام James Newton King تهیه شدهاست. اولین نگارش آن در سال 2006 ارائه شد؛ مقارن با زمانی که اولین استاندارد JSON نیز ارائه گردید.
این کتابخانه از آن زمان تا کنون، 6 میلیون بار دانلود شدهاست و به علت کیفیت بالای آن، این روزها پایه اصلی بسیاری از کتابخانهها و فریم ورکهای دات نتی میباشد؛ مانند RavenDB تا ASP.NET Web API و SignalR مایکروسافت و همچنین گوگل نیز از آن جهت تدارک کلاینتهای کار با API خود استفاده میکنند.
هرچند دات نت برای نمونه در نگارش سوم آن جهت مصارف WCF کلاسی را به نام DataContractJsonSerializer ارائه کرد، اما کار کردن با آن محدود است به فرمت خاص WCF به همراه عدم انعطاف پذیری و سادگی کار با آن. به علاوه باید درنظر داشت که JSON.NET از دات نت 2 به بعد تا مونو، Win8 و ویندوز فون را نیز پشتیبانی میکند.
برای نصب آن نیز کافی است دستور ذیل را در کنسول پاورشل نیوگت اجرا کنید:
PM> install-package Newtonsoft.Json
معماری JSON.NET
کتابخانهی JSON.NET از سه قسمت عمده تشکیل شدهاست:
الف) JsonSerializer
ب) LINQ to JSON
ج) JSON Schema
الف) JsonSerializer
کار JsonSerializer تبدیل اشیاء دات نتی به JSON و برعکس است. مزیت مهم آن امکانات قابل توجه تنظیم عملکرد و خروجی آن میباشد که این تنظیمات را به شکل ویژگیهای خواص نیز میتوان اعمال نمود. به علاوه امکان سفارشی سازی هر کدام نیز توسط کلاسی به نام JsonConverter، پیش بینی شدهاست.
یک مثال:
var roles = new List<string> { "Admin", "User" }; string json = JsonConvert.SerializeObject(roles, Formatting.Indented);
و یا در مثال ذیل استفاده از یک anonymous object را مشاهده میکنید:
var jsonString = JsonConvert.SerializeObject(new { Id =1, Name = "Test" }, Formatting.Indented);
تنظیمات پیشرفتهتر JSON.NET
مزیت مهم JSON.NET بر سایر کتابخانههای موجود مشابه، قابلیتهای سفارشی سازی قابل توجه آن است. در مثال ذیل نحوهی معرفی JsonSerializerSettings را مشاهده مینمائید:
var jsonData = JsonConvert.SerializeObject(new { Id = 1, Name = "Test", DateTime = DateTime.Now }, new JsonSerializerSettings { Formatting = Formatting.Indented, Converters = { new JavaScriptDateTimeConverter() } });
{ "Id": 1, "Name": "Test", "DateTime": new Date(1409821985245) }
نوشتن خروجی JSON در یک استریم
خروجی متد JsonConvert.SerializeObject یک رشتهاست که در صورت نیاز به سادگی توسط متد File.WriteAllText در یک فایل قابل ذخیره میباشد. اما برای رسیدن به حداکثر کارآیی و سرعت میتوان از استریمها نیز استفاده کرد:
using (var stream = File.CreateText(@"c:\output.json")) { var jsonSerializer = new JsonSerializer { Formatting = Formatting.Indented }; jsonSerializer.Serialize(stream, new { Id = 1, Name = "Test", DateTime = DateTime.Now }); }
تبدیل JSON رشتهای به اشیاء دات نت
اگر رشتهی jsonData ایی را که پیشتر تولید کردیم، بخواهیم تبدیل به نمونهای از شیء User ذیل کنیم:
public class User { public int Id { set; get; } public string Name { set; get; } public DateTime DateTime { set; get; } }
var user = JsonConvert.DeserializeObject<User>(jsonData);
البته در اینجا با توجه به استفاده از JavaScriptDateTimeConverter برای تولید jsonData، نیاز است چنین تنظیمی را نیز در حالت DeserializeObject مشخص کنیم:
var user = JsonConvert.DeserializeObject<User>(jsonData, new JsonSerializerSettings { Converters = { new JavaScriptDateTimeConverter() } });
مقدار دهی یک نمونه یا وهلهی از پیش موجود
متد JsonConvert.DeserializeObject یک شیء جدید را ایجاد میکند. اگر قصد دارید صرفا تعدادی از خواص یک وهلهی موجود، توسط JSON.NET مقدار دهی شوند از متد PopulateObject استفاده کنید:
JsonConvert.PopulateObject(jsonData, user);
کاهش حجم JSON تولیدی
زمانیکه از متد JsonConvert.SerializeObject استفاده میکنیم، تمام خواص عمومی تبدیل به معادل JSON آنها خواهند شد؛ حتی خواصی که مقدار ندارند. این خواص در خروجی JSON، با مقدار null مشخص میشوند. برای حذف این خواص از خروجی JSON نهایی تنها کافی است در تنظیمات JsonSerializerSettings، مقدار NullValueHandling = NullValueHandling.Ignore مشخص گردد.
var jsonData = JsonConvert.SerializeObject(object, new JsonSerializerSettings { NullValueHandling = NullValueHandling.Ignore, Formatting = Formatting.Indented });
به علاوه حذف Formatting = Formatting.Indented نیز توصیه میگردد. در این حالت فشردهترین خروجی ممکن حاصل خواهد شد.
مدیریت ارث بری توسط JSON.NET
در مثال ذیل کلاس کارمند و کلاس مدیر را که خود نیز در اصل یک کارمند میباشد، ملاحظه میکنید:
public class Employee { public string Name { set; get; } } public class Manager : Employee { public IList<Employee> Reports { set; get; } }
var employee = new Employee { Name = "User1" }; var manager1 = new Manager { Name = "User2" }; var manager2 = new Manager { Name = "User3" }; manager1.Reports = new[] { employee, manager2 }; manager2.Reports = new[] { employee };
var list = JsonConvert.SerializeObject(manager1, Formatting.Indented);
{ "Reports": [ { "Name": "User1" }, { "Reports": [ { "Name": "User1" } ], "Name": "User3" } ], "Name": "User2" }
- در اینجا مشخص نیست که این اشیاء، کارمند هستند یا مدیر. برای مثال مشخص نیست User2 چه نوعی دارد و باید به کدام شیء نگاشت شود.
- مشکل دوم در مورد کاربر User1 است که در دو قسمت تکرار شدهاست. این شیء JSON اگر به نمونهی معادل دات نتی خود نگاشت شود، به دو وهله از User1 خواهیم رسید و نه یک وهلهی اصلی که سبب تولید این خروجی JSON شدهاست.
برای حل این دو مشکل، تغییرات ذیل را میتوان به JSON.NET اعمال کرد:
var list = JsonConvert.SerializeObject(manager1, new JsonSerializerSettings { Formatting = Formatting.Indented, TypeNameHandling = TypeNameHandling.Objects, PreserveReferencesHandling = PreserveReferencesHandling.Objects });
{ "$id": "1", "$type": "JsonNetTests.Manager, JsonNetTests", "Reports": [ { "$id": "2", "$type": "JsonNetTests.Employee, JsonNetTests", "Name": "User1" }, { "$id": "3", "$type": "JsonNetTests.Manager, JsonNetTests", "Reports": [ { "$ref": "2" } ], "Name": "User3" } ], "Name": "User2" }
- با تنظیم PreserveReferencesHandling = PreserveReferencesHandling.Objects شماره Id خودکاری نیز به خروجی JSON اضافه میگردد. اینبار اگر به گزارش دهندهها با دقت نگاه کنیم، مقدار $ref=2 را خواهیم دید. این مورد سبب میشود تا در حین نگاشت نهایی، دو وهله متفاوت از شیء با Id=2 تولید نشود.
باید دقت داشت که در حین استفاده از JsonConvert.DeserializeObject نیز باید JsonSerializerSettings یاد شده، تنظیم شوند.
ویژگیهای قابل تنظیم در JSON.NET
علاوه بر JsonSerializerSettings که از آن صحبت شد، در JSON.NET امکان تنظیم یک سری از ویژگیها به ازای خواص مختلف نیز وجود دارند.
- برای نمونه ویژگی JsonIgnore معروفترین آنها است:
public class User { public int Id { set; get; } [JsonIgnore] public string Name { set; get; } public DateTime DateTime { set; get; } }
- با استفاده از ویژگی JsonProperty اغلب مواردی را که پیشتر بحث کردیم مانند NullValueHandling، TypeNameHandling و غیره، میتوان تنظیم نمود. همچنین گاهی از اوقات کتابخانههای جاوا اسکریپتی سمت کاربر، از اسامی خاصی که از روشهای نامگذاری دات نتی پیروی نمیکنند، در طراحی خود استفاده میکنند. در اینجا میتوان نام خاصیت نهایی را که قرار است رندر شود نیز صریحا مشخص کرد. برای مثال:
[JsonProperty(PropertyName = "m_name", NullValueHandling = NullValueHandling.Ignore)] public string Name { set; get; }
- استفاده از ویژگی JsonObject به همراه مقدار OptIn آن به این معنا است که از کلیه خواصی که دارای ویژگی JsonProperty نیستند، صرفنظر شود. حالت پیش فرض آن OptOut است؛ یعنی تمام خواص عمومی در خروجی JSON حضور خواهند داشت منهای مواردی که با JsonIgnore مزین شوند.
[JsonObject(MemberSerialization.OptIn)] public class User { public int Id { set; get; } [JsonProperty] public string Name { set; get; } public DateTime DateTime { set; get; } }
- با استفاده از ویژگی JsonConverter میتوان نحوهی رندر شدن مقدار خاصیت را سفارشی سازی کرد. برای مثال:
[JsonConverter(typeof(JavaScriptDateTimeConverter))] public DateTime DateTime { set; get; }
تهیه یک JsonConverter سفارشی
با استفاده از JsonConverterها میتوان کنترل کاملی را بر روی اعمال serialization و deserialization مقادیر خواص اعمال کرد. مثال زیر را در نظر بگیرید:
public class HtmlColor { public int Red { set; get; } public int Green { set; get; } public int Blue { set; get; } } var colorJson = JsonConvert.SerializeObject(new HtmlColor { Red = 255, Green = 0, Blue = 0 }, Formatting.Indented);
public class HtmlColorConverter : JsonConverter { public override bool CanConvert(Type objectType) { return objectType == typeof(HtmlColor); } public override object ReadJson(JsonReader reader, Type objectType, object existingValue, JsonSerializer serializer) { throw new NotSupportedException(); } public override void WriteJson(JsonWriter writer, object value, JsonSerializer serializer) { var color = value as HtmlColor; if (color == null) return; writer.WriteValue("#" + color.Red.ToString("X2") + color.Green.ToString("X2") + color.Blue.ToString("X2")); } }
از آنجائیکه این تبدیلگر صرفا قرار است برای حالت serialization استفاده شود، قسمت ReadJson آن پیاده سازی نشدهاست.
در آخر برای استفاده از آن خواهیم داشت:
var colorJson = JsonConvert.SerializeObject(new HtmlColor { Red = 255, Green = 0, Blue = 0 }, new JsonSerializerSettings { Formatting = Formatting.Indented, Converters = { new HtmlColorConverter() } });
سلام
IPagedQueryResult<BlogModel> شامل Items و TotalCount هست و اگر بخوایم صفحه بندی رو انجام بدیم نیاز به موارد دیگری مانند Page و PageSize هست. برای این مورد باید از واسط دیگری استفاده شود؟
نظرات مطالب
ASP.NET MVC #9
سلام؛ در partial page razor کد زیر را اضافه کردم ولی در زمان اجرا خط میده :
ولی وقتی کد رو در view میذارم (مانند مثال مطلب جاری) دیگه خطا نمیده.
ولی وقتی کد رو در view میذارم (مانند مثال مطلب جاری) دیگه خطا نمیده.
نظرات مطالب
خلاصه اشتراکهای روز چهار شنبه 1390/06/30
سلام
چند تا از این لینک ها رو که خواستم باز کنم Page Not Found می دادند که مربوط به وبلاگ های msdn هستند مثلا Kinect SDK For PC - VB Samples available
لطفا شما هم یک بررسی کنید
چند تا از این لینک ها رو که خواستم باز کنم Page Not Found می دادند که مربوط به وبلاگ های msdn هستند مثلا Kinect SDK For PC - VB Samples available
لطفا شما هم یک بررسی کنید
سلام آقای نصیری.
من عین کد شما را در Page تست کردم و صحیح کار کرد اما در User Control پیام Forbidden را بر می گرداند. آیا علت خاصی دارد؟
من عین کد شما را در Page تست کردم و صحیح کار کرد اما در User Control پیام Forbidden را بر می گرداند. آیا علت خاصی دارد؟