مطالب دوره‌ها
گزارش درصد پیشرفت عملیات در اعمال غیرهمزمان
گزارش درصد پیشرفت عملیات در اعمال طولانی، امکان لغو هوشمندانه‌تری را برای کاربر فراهم می‌کند. در دات نت 4.5 دو روش برای گزارش درصد پیشرفت عملیات اعمال غیرهمزمان تدارک دیده شده‌اند:
- اینترفیس جنریک IProgress واقع در فضای نام System
- کلاس جنریک Progress واقع در فضای نام System

در اینجا وهله‌ی از پیاده سازی اینترفیس IProgress به Task ارسال می‌شود. در این بین، عملیات در حال انجام با فراخوانی متد Report آن می‌تواند در هر زمانیکه نیاز باشد، درصد پیشرفت کار را گزارش کند.
namespace System
{
  public interface IProgress<in T>
  {
      void Report( T value );
  }
}
البته برای اینکه کار تعریف و پیاده سازی اینترفیس IProgress اندکی کاهش یابد، کلاس توکار Progress برای اینکار تدارک دیده شده‌است. نکته‌ی مهم آن استفاده از Synchronization Context برای ارائه گزارش پیشرفت در ترد UI است تا به سادگی بتوان از نتایج دریافتی، در رابط کاربری استفاده کرد.
namespace System
{
  public class Progress<T> : IProgress<T>
  {
    public Progress();
    public Progress( Action<T> handler );
    protected virtual void OnReport( T value );
  }
}


یک مثال از گزارش درصد پیشرفت عملیات به همراه پشتیبانی از لغو آن

using System;
using System.Threading;
using System.Threading.Tasks;

namespace Async09
{
    public class TestProgress
    {
        public async Task DoProcessingReportProgress()
        {
            var progress = new Progress<int>(percent =>
            {
                Console.WriteLine(percent + "%");
            });

            var cts = new CancellationTokenSource();

            // call some where cts.Cancel();

            try
            {
                await doProcessing(progress, cts.Token);
            }
            catch (OperationCanceledException ex)
            {
                //todo: handle cancellations
                Console.WriteLine(ex);
            }

            Console.WriteLine("Done!");
        }

        private static async Task doProcessing(IProgress<int> progress, CancellationToken ct)
        {
            await Task.Run(async () =>
            {
                for (var i = 0; i != 100; ++i)
                {
                    await Task.Delay(100, ct);
                    if (progress != null)
                        progress.Report(i);

                    ct.ThrowIfCancellationRequested();
                }
            }, ct);
        }
    }
}
متد private static async Task doProcessing طوری طراحی شده‌است که از مفاهیم لغو یک عملیات غیرهمزمان و همچنین گزارش درصد پیشرفت آن توسط اینترفیس IProgress پشتیبانی می‌کند. در اینجا هر زمانیکه نیاز به گزارش درصد پیشرفت باشد، متد Report وهله‌ی ارسالی به آرگومان progress فراخوانی خواهد شد.
برای تدارک این وهله، از کلاس توکار Progress دات نت در متد public async Task DoProcessingReportProgress استفاده شده‌است.
این متد جنریک بوده و برای مثال نوع آن در اینجا int تعریف شده‌است. سازنده‌ی آن می‌تواند یک callback را قبول کند. هر زمانیکه متد Report در متد doProcessing فراخوانی گردد، این callback در سمت کدهای استفاده کننده، فراخوانی خواهد شد. مثلا توسط مقدار آن می‌توان یک Progress bar را نمایش داد.
به علاوه روش دیگری را در مورد لغو یک عملیات در اینجا ملاحظه می‌کنید. متد ThrowIfCancellationRequested نیز سبب خاتمه‌ی عملیات می‌گردد؛ البته اگر در کدهای برنامه در جایی متد Cancel توکن، فراخوانی گردد. برای مثال یک دکمه‌ی لغو عملیات در صفحه قرارگیرد و کار آن صرفا فراخوانی cts.Cancel باشد.
مطالب
رسم نمودار توسط Kendo Chart
پیشتر مطالبی در سایت، درباره KenoUI و همچنین ویجت‌های وب آن منتشر گردید. در این مطلب نگاهی خواهیم داشت بر تعدادی از ویجت‌های Kendo UI جهت رسم نمودار. توسط Kendo UI می‌توانیم نمودار‌های زیر را ترسیم کنیم:
  • Bar and Column
  • Line and Vertical Line
  • Area and Vertical Area
  • Bullet
  • Pie and Donut
  • Scatter
  • Scatter Line
  • Bubble
  • Radar and Polar

برای رسم نمودار می‌توانیم به صورت زیر عمل کنیم:

1- ابتدا باید استایل‌های مربوط به Data Visualization را به صفحه اضافه کنیم:

<link href="Content/kendo.dataviz.min.css" rel="stylesheet" />
<link href="Content/kendo.dataviz.default.min.css" rel="stylesheet" />
2- سپس یک عنصر را بر روی صفحه جهت نمایش نمودار، تعیین می‌کنیم:
<div id="chart"></div>
برای عنصر فوق می‌توانیم درون CSS و یا به صورت inline طول و عرضی را برای چارت تعیین کنیم:
<div id="chart" style="width: 400px; height: 600px"></div>
با فراخوانی تابع KendoChart، چارت بر روی صفحه نمایش داده می‌شود:
$("#chart").kendoChart();

همانطور که مشاهده می‌کنید هیچ داده‌ایی را هنوز برای چارت تعیین نکرده‌ایم؛ در نتیجه همانند تصویر فوق یک چارت خالی بر روی صفحه نمایش داده می‌شود. برای چارت فوق می‌توانیم خواصی از قبیل عنوان و ... را تعیین کنیم:
$("#chart").kendoChart({
    title: {
         text: "چارت آزمایشی"
    }
});

نمایش داده‌ها بر روی چارت:

داده‌ها را می‌توان هم به صورت local و هم به صورت remote دریافت و بر روی چارت نمایش داد. اینکار را می‌توانیم توسط قسمت series انجام دهیم:
$("#chart").kendoChart({
    title: {
         text: "عنوان چارت"
    },
    series: [
         { name: "داده‌های چارت", data: [200, 450, 300, 125] }
    ]
});
برای تعیین برچسب برای هر یک از داده‌ها نیز می‌توانیم خاصیت category axis را مقداردهی کنیم:
$("#chart").kendoChart({
                title: {
                    text: "عنوان چارت"
                },
                series: [
                     {
                         name: "داده‌های چارت",
                         data: [200, 450, 300, 125]
                     }
                ],
                categoryAxis: {
                    categories: [2000, 2001, 2002, 2003]
                }
            });

دریافت اطلاعات از سرور:
کدهای سمت سرور:
public class ProductsController : ApiController
    {
        public IEnumerable<ProductViewModel> Get()
        {
            var products = _productService.GetAllProducts();
            var query = products.GroupBy(p => p.Name).Select(p => new ProductViewModel
            {
                Value = p.Key,
                Count = p.Count()
            });
            return query;
        }
    }

    public class ProductViewModel
    {
        public string Value { get; set; }
        public int Count { get; set; }
    }

سپس برای دریافت اطلاعات از سمت سرور باید DataSource مربوط به چارت را مقداردهی کنیم:
var productsDataSource = new kendo.data.DataSource({
                transport: {
                    read: {
                        url: "api/products",
                        dataType: "json",
                        contentType: 'application/json; charset=utf-8',
                        type: 'GET'
                    }
                },
                error: function (e) {
                    alert(e.errorThrown.stack);
                },
                pageSize: 5,
                sort: { field: "Id", dir: "desc" }
            });

            $("#chart").kendoChart({
                title: {
                    text: "عنوان چارت"
                },
                dataSource: productsDataSource,
                series: [
                    {
                        field: "Count",
                        categoryField: "Value",
                        aggregate: "sum"
                    }
                ]
            });
همانطور که مشاهده می‌کنید در این حالت باید برای سری، field و categoryField را مشخص کنیم.
موارد فوق را می‌توانیم به صورت یک افزونه نیز کپسوله کنیم.

کدهای افزونه jquery.ChartAjax:
(function($) {
    $.fn.ShowChart = function(options) {
        var defaults = {
            url: '/',
            text: 'نمودار دایره ایی',
            theme: 'blueOpal',
            font: '13px bbc-nassim-bold',
            legendPosition: 'left',
            seriesField: 'Count',
            seriesCategoryField: 'Value',
            titlePosition: 'top',
            chartWidth: 400,
            chartHeight: 400
        };
        var options = $.extend(defaults, options);
        return this.each(function() {
            var chartDataSource = new kendo.data.DataSource({
                transport: {
                    read: {
                        url: options.url,
                        dataType: "json",
                        contentType: 'application/json; charset=utf-8',
                        type: 'GET'
                    }
                },
                error: function (e) {
                    // handle error
                }
            });
            $(this).kendoChart({
                chartArea: {
                    height: options.chartHeight
                },
                theme: options.theme,
                title: {
                    text: options.text,
                    font: options.font,
                    position: options.titlePosition
                },
                legend: {
                    position: options.legendPosition,
                    labels: {
                        font: options.font
                    }
                },
                seriesDefaults: {
                    labels: {
                        visible: false,
                        format: "{0}%"
                    }
                },
                dataSource: chartDataSource,
                series: [
                    {
                        type: "pie",
                        field: options.seriesField,
                        categoryField: options.seriesCategoryField,
                        aggregate: "sum",
                    }
                ],
                tooltip: {
                    visible: true,
                    template: "${category}: ${value}",
                    font: options.font
                }
            });
            
        });
    };
})(jQuery);
برای افزونه فوق موارد زیر در نظر گرفته شده است:
chartArea : جهت تعیین طول و عرض چارت
theme : جهت تعیین قالب‌های از پیش‌تعریف شده:
  • Black
  • BlueOpal
  • Bootstrap
  • Default
  • Flat
  • HighContrast
  • Material
  • MaterialBlack
  • Metro
  • MetroBlack
  • Moonlight
  • Silver
  • Uniform

title : جهت تعیین عنوان چارت

legend : جهت تنظیم ویژگی‌های قسمت گروه‌بندی چارت

tooltip : جهت تنظیم ویژگی‌های مربوط به نمایش tooltip در هنگام hover بر روی چارت.

لازم به ذکر است در قسمت series می‌توانید نوع چارت را تعیین کنید.

نحوه استفاده از افزونه فوق:
$('#chart').ShowChart({
                        url: "/Report/ByUnit",
                        legendPosition: "bottom"
});


دریافت سورس مثال جاری (KendoChart.zip)

اشتراک‌ها
دوره ساخت قدم به قدم یک برنامه‌ی NET MAUI.

In this video we perform a full step by step build of a .NET MAUI App that we test on both Windows and Android. The app interacts with a separate .NET 6 API that we also build step by step.

Level: Beginner

⏲️ Time Codes ⏲️

Theory

- 0:48 Welcome
- 03:13 App demo
- 06:07 Course overview
- 09:14 Ingedients
- 10:10 What is .NET MAUI?
- 12:48 How MAUI works
- 15:14 MAUI project anatomy
- 19:47 MAUI App start up sequence
- 22:29 UI Conepts
- 28:21 XAML vs C#
- 30:29 Solution Architecture
- 31:41 Application Architecture


API Build

- 35:31 API Project Set up
- 42:41 API Model definition
- 44:47 API Db Context
- 47:13 Connection String
- 52:19 Migrations
- 56:31 API Read Endpoint
- 1:01:58 API Create Endpoint
- 1:08:15 API Update Endpoint
- 1:12:57 API Delete Endpoint

MAUI App Build

- 1:17:21 MAUI App Project Set up
- 1:21:00 Android Device Manager
- 1:25:08 MAUI Model definition
- 1:31:16 Data Service Interface
- 1:35:40 Data Service Implementation
- 1:47:27 Data Service Read Method
- 1:53:34 Data Service Create Method
- 1:58:48 Data Service Delete Method
- 2:01:53 Data Service Update Method
- 2:05:41 Android environment config
- 2:11:00 Architecture check point
- 2:11:54 Register MainPage for DI
- 2:14:13 MainPage code-behind
- 2:21:03 MainPage XAML Layout
- 2:30:19 Re-work MainPage layout
- 2:35:12 Add another page (ManagePage)
- 2:38:01 Adding a Route
- 2:30:01 Regiter ManagePage for DI
- 2:40:29 Complete MainPage code-behind
- 2:45:12 ManagePage code-behind
- 2:51:16 QueryProperty
- 2:57:34 ManagePage XMAL
- 3:07:56 Run on Windows
- 3:09:30 Re-work ManagePage layout
- 3:16:26 Using HttpClientFactory

Outro

- 3:21:02 Wrap up and thanks
- 3:21:31 Supporter Credits 

دوره ساخت قدم به قدم یک برنامه‌ی NET MAUI.
مطالب
Blazor 5x - قسمت دوازدهم - مبانی Blazor - بخش 9 - یک تمرین
تا اینجا با مبانی Blazor آشنا شدیم. در این قسمت می‌خواهیم مثالی را بررسی کنیم که بسیاری از این مفاهیم ابتدایی را پوشش می‌دهد. برای نمونه می‌خواهیم یک کامپوننت modal بوت استرپی را جهت دریافت تائیدیه‌ی حذف اتاق‌های تعریف شده‌ی در مثال این سری نمایش دهیم که به همراه مفاهیمی است مانند فرگمنت‌ها جهت تعیین محتوای نمایشی مودال به صورت پویا، ارسال نتیجه‌ی انتخاب بله یا خیر از کامپوننت دریافت تائید، به کامپوننت والد، ارسال پارامترها به کامپوننت فرزند جهت نمایش عنوان و فراخوانی متدهای نمایش و مخفی کردن وهله‌ای از کامپوننت مودال، در کامپوننت والد؛ بدون یک سطر کدنویسی جاوا اسکریپتی!


مرور مثال این قسمت

تا اینجا در مثالی که بررسی کردیم، لیست اتاق‌ها توسط کامپوننت IndividualRoom.razor و لیست خدمات رفاهی یک هتل توسط کامپوننت IndividualAmenity.razor در کامپوننت والد DemoHotel.razor، نمایش داده شده‌اند:


دکمه‌های حذف و ویرایش هر اتاق نیز در کامپوننت EditDeleteButton.razor قرار دارند که توسط کامپوننت IndividualRoom.razor مورد استفاده قرار می‌گیرند.
اکنون می‌خواهیم با کلیک بر روی دکمه‌ی حذف کامپوننت EditDeleteButton، یک modal بوت استرپی جهت دریافت تائیدیه‌ی عملیات، نمایش داده شود و در صورت تائید آن، اتاق انتخابی از لیست اتاق‌های کامپوننت DemoHotel حذف گردد.


بنابراین در ابتدا کامپوننت EditDeleteButton، به کامپوننت IndividualRoom خبر درخواست حذف یک اتاق را می‌دهد. سپس کامپوننت IndividualRoom، یک مودال دریافت تائیدیه‌ی حذف را نمایش می‌دهد. پس از تائید حذف توسط کاربر، این رویداد به کامپوننت DemoHotel، جهت حذف اتاق انتخابی از لیست اتاق‌ها، اطلاع رسانی خواهد شد.


ایجاد کامپوننت مودال دریافت تائید

در ابتدا، فایل جدید Pages\LearnBlazor\LearnBlazor‍Components\Confirmation.razor را ایجاد کرده و به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
@if (ShowModal)
{
    <div class="modal-backdrop show"></div>

    <div class="modal fade show" id="exampleModal" tabindex="-1"
        role="dialog" aria-labelledby="exampleModalLabel"
        aria-hidden="true" style="display: block;">
        <div class="modal-dialog" role="document">
            <div class="modal-content">
                <div class="modal-header">
                    <h5 class="modal-title">
                        @Title
                    </h5>
                    <button @onclick="OnCancelClicked" type="button" class="close">
                        <span aria-hidden="true">&times;</span>
                    </button>
                </div>
                <div class="modal-body">
                    @ChildContent
                </div>
                <div class="modal-footer">
                    <button @onclick="OnCancelClicked" type="button" class="btn btn-secondary">@CancelButtonLabel</button>
                    <button @onclick="OnConfirmClicked" type="button" class="btn btn-primary">@OkButtonLabel</button>
                </div>
            </div>
        </div>
    </div>
}

@code {
    private bool ShowModal;

    [Parameter] public string Title { get; set; } = "Confirm";

    [Parameter] public string CancelButtonLabel { get; set; } = "Cancel";

    [Parameter] public string OkButtonLabel { get; set; } = "Ok";

    [Parameter] public RenderFragment ChildContent { get; set; }

    [Parameter] public EventCallback OnConfirm { get; set; }

    [Parameter] public EventCallback OnCancel { get; set; }

    public void Show() => ShowModal = true;

    public void Hide() => ShowModal = false;

    private async Task OnConfirmClicked()
    {
        ShowModal = false;
        await OnConfirm.InvokeAsync();
    }

    private async Task OnCancelClicked()
    {
        ShowModal = false;
        await OnCancel.InvokeAsync();
    }
}
توضیحات:
- در اینجا در ابتدا تگ‌ها و کلاس‌های مرتبط با نمایش یک modal استاندارد بوت استرپی را مشاهده می‌کنید.
- اگر فیلد خصوصی ShowModal به false تنظیم شود، چون کل محتوای این کامپوننت از DOM حذف خواهد شد (اثر if@ تعریف شده)، سبب مخفی شدن و عدم نمایش آن می‌گردد.
- این کامپوننت عنوان و برچسب‌های دکمه‌های خودش را به صورت پارامتر دریافت می‌کند.
- برای اینکه بتوان محتوای نمایشی این کامپوننت را پویا کرد، از یک RenderFragment استفاده کرده‌ایم:
[Parameter] public RenderFragment ChildContent { get; set; }
- خروجی این کامپوننت به والد یا فراخوان آن، دو رویداد OnConfirm و OnCancel هستند. همچنین چون نمی‌خواهیم کدهای مخفی کردن modal را به ازای هربار کلیک بر روی این دکمه‌ها فراخوانی کنیم، این رویدادها، ابتدا به دو متد خصوصی OnConfirmClicked و OnCancelClicked متصل شده‌اند، تا کار مخفی سازی و سپس هدایت این رویدادها را به کامپوننت والد انجام دهند.
- همچنین می‌خواهیم به کامپوننت فراخوان این امکان را بدهیم تا بتواند به صورت مستقل، سبب نمایش یا مخفی شدن وهله‌ای از این کامپوننت شود. به همین جهت دو متد عمومی Show و Hide نیز تعریف شده‌اند.


هدایت درخواست Delete به کامپوننت نمایش مشخصات اتاق

با توجه به اینکه دکمه‌های حذف و ویرایش هر اتاق، در کامپوننت Pages\LearnBlazor\LearnBlazor‍Components\EditDeleteButton.razor قرار دارند، به آن مراجعه کرده و امکان انتشار این رخ‌داد را به فراخوان آن، با تعریف رویداد OnDelete می‌دهیم:
@if (IsAdmin)
{
    <input type="button" class="btn btn-danger" value="Delete" @onclick="OnDelete" />
    <input type="button" class="btn btn-success" value="Edit" />
}

@code
{
    [Parameter]  public bool IsAdmin { get; set; }

    [Parameter] public EventCallback OnDelete { get; set; }
}


واکنش نشان دادن کامپوننت IndividualRoom.razor به درخواست حذف آن اتاق

کامپوننت Pages\LearnBlazor\LearnBlazor‍Components\IndividualRoom.razor که نمایش دهنده‌ی جزئیات هر اتاق است، با مدیریت رویداد OnDelete کامپوننت EditDeleteButton، از درخواست حذف اتاق جاری مطلع می‌شود:
<EditDeleteButton IsAdmin="true" OnDelete="OnDeleteClicked"></EditDeleteButton>

<Confirmation @ref="Confirmation1"
    OnCancel="OnCancelClicked"
    OnConfirm="@(() => OnDeleteSelectedRoom.InvokeAsync(Room))">
    <div>
        Do you want to delete `@Room.Name`?
    </div>
</Confirmation>
- در اینجا در ابتدا کامپوننت جدید Confirmation را مورد استفاده قرار داده و برای مثال محتوای «آیا می‌خواهید این اتاق را حذف کنید؟»، به صورت پویا به آن ارسال می‌کنیم که در این کامپوننت، توسط فرگمنت مرتبطی نمایش داده می‌شود.
- سپس نیاز است زمانیکه OnDelete کامپوننت EditDeleteButton رخ‌داد، این modal دریافت تائید را نمایش دهیم. به همین جهت باید بتوانیم متد عمومی Show آن‌را فراخوانی کنیم. بنابراین از ref@ برای دسترسی به وهله‌ای از این کامپوننت تعریف شده استفاده کرده‌ایم تا توسط شیء Confirmation1، بتوانیم متد عمومی Show را در رویدادگردان منتسب به OnDelete فراخوانی کنیم.
- همچنین دو رویداد OnCancel و OnConfirm کامپوننت دریافت تائید را به متد خصوصی OnCancelClicked و رویداد جدید OnDeleteSelectedRoom متصل کرده‌ایم. یعنی زمانیکه کاربر بر روی دکمه‌ی OK مودال ظاهر شده کلیک می‌کند، Room جاری، از طریق رویداد OnDeleteSelectedRoom به فراخوان کامپوننت IndividualRoom ارسال می‌شود تا دقیقا بداند که چه اتاقی را بایدحذف کند:
@code
{
    Confirmation Confirmation1;

    [Parameter]
    public BlazorRoom Room { get; set; }

    [Parameter]
    public EventCallback<BlazorRoom> OnDeleteSelectedRoom { get; set; }

    void OnDeleteClicked()
    {
        Confirmation1.Show();
    }

    void OnCancelClicked()
    {
        // Confirmation1.Hide();
    }

   // ...
}
بنابراین کامپوننت IndividualRoom، یک شیء Room را از والد خود دریافت کرده و مشخصات آن‌را نمایش می‌دهد. همچنین پس از تائید حذف این اتاق، آن‌را از طریق رویداد جدید OnDeleteSelectedRoom به والد خود اطلاع رسانی می‌کند.


حذف اتاق انتخابی در کامپوننت نمایش لیست اتاق‌ها

مرحله‌ی آخر این مثال، بسیار ساده‌است. در حلقه‌ای که هر اتاق را توسط کامپوننت IndividualRoom نمایش می‌دهد، به رویداد OnDeleteSelectedRoom گوش فرا داده و selectedRoom یا همان BlazorRoom ارسالی را، دریافت و از لیست Rooms کامپوننت جاری حذف می‌کنیم. این حذف شدن، بلافاصله سبب رندر مجدد UI و حذف آن از رابط کاربری نیز خواهد شد:
@foreach (var room in Rooms)
        {
            <IndividualRoom
                OnRoomCheckBoxSelection="RoomSelectionCounterChanged"
                Room="room"
                OnDeleteSelectedRoom="@(selectedRoom => Rooms.Remove(selectedRoom))">
            </IndividualRoom>
        }


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-12.zip
مطالب
آشنایی با معماری فیزیکی یک بانک اطلاعاتی
یکی از مهمترین مسائلی که به مدیر پایگاه داده، در پیاده سازی صحیح و نگهداری و برطرف سازی مشکلات می‌تواند کمک کند، شناخت و درک مفاهیم صحیحی از معماری فیزیکی یک بانک اطلاعاتی است. در این مقاله قصد دارم به معرفی برخی از این موارد بپردازم.

1:data pages اساسی‌ترین واحد نگهداری داده در اس کیوال سرور، صفحه نام دارد. فضای دیسک اختصاص یافته به فایل داده بانک، برای یک بانک اطلاعاتی به صورت منطقی به صفحات پیوسته از صفر تا n تقسیم بندی می‌شود. همچنین لازم به ذکر است عملیات خواندن و یا نوشتن در دیسک، در سطح این صفحه‌ها صورت می‌گیرد که در تصویر زیر قابل مشاهده است:


 لازم به ذکر است در sql server هر صفحه، 8 کیلوبایت است. این مورد به این معنی است که هر بانک اطلاعاتی، دارای 128 صفحه به ازای هر یک مگابایت است. هر صفحه دارای 96 بایت با عنوان header یا سرصفحه است که شامل اطلاعات سیستمی در مورد صفحه است. این اطلاعات سیستمی شامل مواردی چون page number یا شماره صفحه و نوع صفحه یا page type و مقدار فضای خالی آن صفحه و شماره شناسایی یک واحد اختصاص یافته یا به اختصار allocation unit id و.... هستند می‌باشد. نکته جالب و قابل توجه این است که فایل‌های ثبت وقایع یا Log files از صفحه استفاده نمی‌کنند؛ بلکه شامل یکسری رکورد log هستند.
 برای بدست آوردن اطلاعات در مورد فایلهای دیتابیس می‌توانید از کد زیر استفاده نمایید SELECT * FROM sys.database_files که خروجی زیر را به شما نشان می‌دهد:


 extents: به ابتدایی‌ترین قسمتی که sql server امکان مدیریت بر آن را دارد extent گویند. هر extent شامل 8 صفحه‌ی به هم پیوسته است. لازم به ذکر است که sql server هر 1 مگابایت را به شانزده extent اختصاص می‌دهد. sql server شامل دونوع extent است که عبارتند از : uniform,mixed uniform extent متعلق به یک شیء است و هر هشت صفحه‌ی آن فقط توسط یک شیء قابل استفاده‌است. mixed extent می‌تواند حداکثر بین هشت شیء به اشتراک گذاشته شود؛ به نحوی که هر یک از هشت صفحه می‌توانند متعلق به یک شیء باشند. همانطور که در شکل زیر می‌بینید به طور پیش فرض با ایجاد یک جدول، یک mixed extent به آن اختصاص داده می‌شود. در صورتیکه این شیء به اندازه‌ی هشت صفحه رشد کند، به آن یک uniform extent اختصاص داده میشود.


فایلهای بانک اطلاعاتی
هر بانک اطلاعاتی در sql server دارای سه نوع فایل است
فایلهای داده اولیه یا به اختصار primary data files
فایلهای داده‌های ثانویه یا به اختصار secondary data files
فایلهای ثبت وقایع یا به اختصار log file
فایل ثبت وقایع برای نگهداری و ثبت وقایع که برای عملیات recovery مورد نیاز است. معمولا یک بانک اطلاعاتی یک log file دارد؛ ولی می‌تواند بیشتر هم داشته باشد. پسوند این نوع فایلها ldf است .

مطالب
احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران در برنامه‌های Angular - قسمت اول - معرفی و ایجاد ساختار برنامه
قصد داریم در طی یک سری مطلب، یک کلاینت Angular 5.x را برای مطلب «اعتبارسنجی مبتنی بر JWT در ASP.NET Core 2.0 بدون استفاده از سیستم Identity» تهیه کنیم. البته این سری، مستقل از قسمت سمت سرور آن تهیه خواهد شد و صرفا در حد دریافت توکن از سرور و یا ارسال مشخصات کاربر جهت لاگین، نیاز بیشتری به قسمت سمت سرور آن ندارد و تاکید آن بر روی مباحث سمت کلاینت Angular است. بنابراین اینکه چگونه این توکن را تولید می‌کنید، در اینجا اهمیتی ندارد و کلیات آن با تمام روش‌های پیاده سازی سمت سرور (حتی مطلب «پیاده سازی JSON Web Token با ASP.NET Web API 2.x») سازگار است.
این سری شامل بررسی موارد ذیل خواهد بود:
  1. قسمت اول - معرفی و ایجاد ساختار برنامه
  2. قسمت دوم - سرویس اعتبارسنجی
  3. قسمت سوم - ورود به سیستم
  4. قسمت چهارم - به روز رسانی خودکار توکن‌ها
  5. قسمت پنجم - محافظت از مسیرها
  6. قسمت ششم - کار با منابع محافظت شده‌ی سمت سرور 


پیشنیازها
- آشنایی با Angular CLI
- آشنایی با مسیریابی‌ها در Angular
- آشنایی با فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها


همچنین اگر پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید، قسمت «به روز رسانی Angular CLI» ذکر شده‌ی در مطلب «Angular CLI - قسمت اول - نصب و راه اندازی» را نیز اعمال کنید. در این سری از angular/cli: 1.6.0@ استفاده شده‌است.


ایجاد ساختار اولیه و مسیریابی‌های آغازین مثال این سری

در ادامه، یک پروژه‌ی جدید مبتنی بر Angular CLI را به نام ASPNETCore2JwtAuthentication.AngularClient به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن ایجاد می‌کنیم:
> ng new ASPNETCore2JwtAuthentication.AngularClient --routing

به علاوه، قصد استفاده‌ی از بوت استرپ را نیز داریم. به همین جهت ابتدا به ریشه‌ی پروژه وارد شده و سپس دستور ذیل را صادر کنید، تا بوت استرپ نصب شود و پرچم save آن سبب به روز رسانی فایل package.json نیز گردد:
> npm install bootstrap --save
پس از آن نیاز است به فایل angular-cli.json. مراجعه کرده و شیوه‌نامه‌ی بوت استرپ را تعریف کنیم:
  "apps": [
    {
      "styles": [
    "../node_modules/bootstrap/dist/css/bootstrap.min.css",
        "styles.css"
      ],
به این ترتیب، به صورت خودکار این شیوه نامه به همراه توزیع برنامه حضور خواهد داشت و نیازی به تعریف مستقیم آن در فایل index.html نیست.

در ادامه برای تکمیل مثال جاری، دو کامپوننت جدید خوش‌آمدگویی و همچنین یافتن نشدن مسیرها را به برنامه اضافه می‌کنیم:
>ng g c welcome
>ng g c PageNotFound
که سبب ایجاد کامپوننت‌های src\app\welcome\welcome.component.ts و src\app\page-not-found\page-not-found.component.ts خواهند شد؛ به همراه به روز رسانی خودکار فایل src\app\app.module.ts جهت تکمیل قسمت declarations آن:
@NgModule({
  declarations: [
    AppComponent,
    WelcomeComponent,
    PageNotFoundComponent
  ],
سپس فایل src\app\app-routing.module.ts را به نحو ذیل تکمیل نمائید:
import { PageNotFoundComponent } from './page-not-found/page-not-found.component';
import { WelcomeComponent } from './welcome/welcome.component';
import { NgModule } from '@angular/core';
import { Routes, RouterModule } from '@angular/router';
const routes: Routes = [
  { path: 'welcome', component: WelcomeComponent },
  { path: '', redirectTo: 'welcome', pathMatch: 'full' },
  { path: '**', component: PageNotFoundComponent }
];
@NgModule({
  imports: [RouterModule.forRoot(routes)],
  exports: [RouterModule]
})
export class AppRoutingModule { }
در اینجا زمانیکه کاربر ریشه‌ی سایت را درخواست می‌کند، به کامپوننت welcome هدایت خواهد شد.
همچنین مدیریت مسیریابی آدرس‌های ناموجود در سایت نیز با تعریف ** صورت گرفته‌است.


ایجاد ماژول Authentication و تعریف کامپوننت لاگین

کامپوننت‌های احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران را در ماژولی به نام Authentication قرار خواهیم داد. بنابراین ماژول جدید آن‌را به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن ایجاد می‌کنیم:
>ng g m Authentication -m app.module --routing
با این خروجی
  create src/app/authentication/authentication-routing.module.ts (257 bytes)
  create src/app/authentication/authentication.module.ts (311 bytes)
  update src/app/app.module.ts (696 bytes)
اگر به سطر آخر آن دقت کنید، فایل app.module.ts را نیز به صورت خودکار به روز رسانی کرده‌است:
import { EmployeeRoutingModule } from './employee/employee-routing.module';
@NgModule({
  imports: [
    BrowserModule,
    AppRoutingModule,
    AuthenticationModule
  ]
در اینجا AuthenticationModule را به انتهای لیست imports افزوده‌است که نیاز به اندکی تغییر دارد و باید آن‌را پیش از AppRoutingModule تعریف کرد. علت این است که AppRoutingModule، دارای تعریف مسیریابی ** یا catch all است که آن‌را جهت مدیریت مسیرهای یافت نشده به برنامه افزوده‌ایم. بنابراین اگر ابتدا AppRoutingModule تعریف شود و سپس AuthenticationModule، هیچگاه فرصت به پردازش مسیریابی‌های ماژول اعتبارسنجی نمی‌رسد؛ چون مسیر ** پیشتر برنده شده‌است.
بنابراین فایل app.module.ts چنین تعاریفی را پیدا می‌کند:
import { EmployeeModule } from './employee/employee.module';
@NgModule({
  imports: [
    BrowserModule,
    AuthenticationModule,
    AppRoutingModule 
  ]

در ادامه کامپوننت جدید لاگین را به این ماژول اضافه می‌کنیم:
>ng g c Authentication/Login
با این خروجی
  create src/app/Authentication/login/login.component.html (24 bytes)
  create src/app/Authentication/login/login.component.ts (265 bytes)
  create src/app/Authentication/login/login.component.css (0 bytes)
  update src/app/Authentication/authentication.module.ts (383 bytes)
اگر به سطر آخر آن دقت کنید، کار به روز رسانی فایل ماژول authentication، جهت درج این کامپوننت جدید، در قسمت declarations فایل authentication.module.ts نیز به صورت خودکار انجام شده‌است:
import { LoginComponent } from "./login/login.component";

@NgModule({
  declarations: [LoginComponent]
})

در ادامه می‌خواهیم قالب این کامپوننت را در منوی اصلی سایت قابل دسترسی کنیم. به همین جهت به فایل src/app/authentication/authentication-routing.module.ts مراجعه کرده و مسیریابی این کامپوننت را تعریف می‌کنیم:
import { LoginComponent } from "./login/login.component";

const routes: Routes = [
  { path: "login", component: LoginComponent }
];
ابتدا کامپوننت لاگین import شده و سپس آرایه‌ی Routes، مسیری را به این کامپوننت تعریف کرده‌است.


ایجاد ماژول‌های Core و Shared

در مطلب «سازماندهی برنامه‌های Angular توسط ماژول‌ها» در مورد اهمیت ایجاد ماژول‌های Core و Shared بحث شد. در اینجا نیز این دو ماژول را ایجاد خواهیم کرد.
فایل src\app\core\core.module.ts، جهت به اشتراک گذاری سرویس‌های singleton سراسری برنامه، یک چنین ساختاری را پیدا می‌کند:
import { NgModule, SkipSelf, Optional, } from "@angular/core";
import { CommonModule } from "@angular/common";
import { RouterModule } from "@angular/router";

// import RxJs needed operators only once
import "./services/rxjs-operators";

import { BrowserStorageService } from "./browser-storage.service";

@NgModule({
  imports: [CommonModule, RouterModule],
  exports: [
    // components that are used in app.component.ts will be listed here.
  ],
  declarations: [
    // components that are used in app.component.ts will be listed here.
  ],
  providers: [
    // global singleton services of the whole app will be listed here.
    BrowserStorageService
  ]
})
export class CoreModule {
  constructor( @Optional() @SkipSelf() core: CoreModule) {
    if (core) {
      throw new Error("CoreModule should be imported ONLY in AppModule.");
    }
  }
}
در اینجا از BrowserStorageService مطلب «ذخیره سازی اطلاعات در مرورگر توسط برنامه‌های Angular» استفاده شده‌است تا در سراسر برنامه در دسترس باشد. از آن در جهت ذخیره سازی توکن دریافتی از سرور در مرورگر کاربر، استفاده خواهیم کرد.
همچنین سطر "import "./services/rxjs-operators نیز از مطلب «روش‌هایی برای مدیریت بهتر عملگرهای RxJS در برنامه‌های Angular» کمک می‌گیرد تا مدام نیاز به import عملگرهای rxjs نباشد.

و ساختار فایل src\app\shared\shared.module.ts جهت به اشتراک گذاری کامپوننت‌های مشترک بین تمام ماژول‌ها، به صورت ذیل است:
import { NgModule, ModuleWithProviders } from "@angular/core";
import { CommonModule } from "@angular/common";

@NgModule({
  imports: [
    CommonModule
  ],
  entryComponents: [
    // All components about to be loaded "dynamically" need to be declared in the entryComponents section.
  ],
  declarations: [
    // common and shared components/directives/pipes between more than one module and components will be listed here.
  ],
  exports: [
    // common and shared components/directives/pipes between more than one module and components will be listed here.
    CommonModule
  ]
  /* No providers here! Since they’ll be already provided in AppModule. */
})
export class SharedModule {
  static forRoot(): ModuleWithProviders {
    // Forcing the whole app to use the returned providers from the AppModule only.
    return {
      ngModule: SharedModule,
      providers: [ /* All of your services here. It will hold the services needed by `itself`. */]
    };
  }
}

و در آخر تعاریف این دو ماژول جدید به فایل src\app\app.module.ts اضافه خواهند شد:
import { FormsModule } from "@angular/forms";
import { HttpClientModule } from "@angular/common/http";

import { CoreModule } from "./core/core.module";
import { SharedModule } from "./shared/shared.module";

@NgModule({
  imports: [
    BrowserModule,
    FormsModule,
    HttpClientModule,
    CoreModule,
    SharedModule.forRoot(),
    AuthenticationModule,
    AppRoutingModule
  ]
})
export class AppModule { }
در اینجا «FormsModule» و «HttpClientModule جدید» اضافه شده از Angular 4.3 را نیز import کرده‌ایم.


افزودن کامپوننت Header

در ادامه می‌خواهیم لینکی را به این مسیریابی جدید در نوار راهبری بالای سایت اضافه کنیم. همچنین قصد نداریم فایل app.component.html را با تعاریف آن شلوغ کنیم. به همین جهت یک کامپوننت هدر جدید را برای این منظور اضافه می‌کنیم:
> ng g c Header
با این خروجی:
  create src/app/header/header.component.html (25 bytes)
  create src/app/header/header.component.ts (269 bytes)
  create src/app/header/header.component.css (0 bytes)
  update src/app/app.module.ts (1069 bytes)
سپس به فایل src\app\header\header.component.html مراجعه کرده و آن‌را به صورت ذیل تغییر می‌دهیم:
<nav>
  <div>
    <div>
      <a [routerLink]="['/']">{{title}}</a>
    </div>
    <ul>
      <li role="menuitem" routerLinkActive="active" [routerLinkActiveOptions]="{ exact: true }">
        <a [routerLink]="['/welcome']">Home</a>
      </li>
      <li role="menuitem" routerLinkActive="active">
        <a queryParamsHandling="merge" [routerLink]="['/login']">Login</a>
      </li>
    </ul>
  </div>
</nav>
که title آن نیز به صورت ذیل تامین می‌شود:
export class HeaderComponent implements OnInit {
    title = "Angular.Jwt.Core";

در آخر به فایل app.component.html مراجعه کرده و selector این کامپوننت را در آن درج می‌کنیم:
<app-header></app-header>
<div>
  <router-outlet></router-outlet>
</div>
زمانیکه یک کامپوننت فعالسازی می‌شود، قالب آن در router-outlet نمایش داده خواهد شد. app-header نیز کار نمایش nav-bar را انجام می‌دهد.

تا اینجا اگر دستور ng serve -o را صادر کنیم (کار build درون حافظه‌ای، جهت محیط توسعه و نمایش خودکار برنامه در مرورگر)، چنین خروجی در مرورگر نمایان خواهد شد (البته می‌توان پنجره‌ی کنسول ng serve را باز نگه داشت تا کار watch را به صورت خودکار انجام دهد؛ این روش سریعتر و به همراه build تدریجی است):



انتقال کامپوننت‌هایی که در app.component.ts استفاده می‌شوند به CoreModule

 با توجه به مطلب «سازماندهی برنامه‌های Angular توسط ماژول‌ها»، کامپوننت‌هایی که در app.component.ts مورد استفاده قرار می‌گیرند، باید به Core Module منتقل شوند و قسمت declarations فایل app.module.ts از آن‌ها خالی گردد. به همین جهت پوشه‌ی جدید src\app\core\component را ایجاد کرده و سپس پوشه‌ی src\app\header را به آنجا منتقل می‌کنیم (با تمام فایل‌های درون آن).
پس از آن، تعریف HeaderComponent را از قسمت declarations مربوط به AppModule حذف کرده و آن‌را به دو قسمت exports و declarations مربوط به CoreModule منتقل می‌کنیم:
import { HeaderComponent } from "./component/header/header.component";

@NgModule({
  exports: [
    // components that are used in app.component.ts will be listed here.
    HeaderComponent
  ],
  declarations: [
    // components that are used in app.component.ts will be listed here.
    HeaderComponent
  ]
})
export class CoreModule {


کدهای کامل این سری را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید. سپس از طریق خط فرمان به ریشه‌ی پروژه‌ی ASPNETCore2JwtAuthentication.AngularClient وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگی‌های آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد (و یا همان اجرای فایل ng-serve.bat). همچنین باید به پوشه‌ی ASPNETCore2JwtAuthentication.WebApp نیز مراجعه کرده و فایل dotnet_run.bat را اجرا کنید، تا توکن سرور برنامه نیز فعال شود.
مطالب
تنظیمات و نکات کاربردی کتابخانه‌ی JSON.NET
پس از بررسی مقدماتی امکانات کتابخانه‌ی JSON.NET، در ادامه به تعدادی از تنظیمات کاربردی آن با ذکر مثال‌هایی خواهیم پرداخت.


گرفتن خروجی CamelCase از JSON.NET

یک سری از کتابخانه‌های جاوا اسکریپتی سمت کلاینت، به نام‌های خواص CamelCase نیاز دارند و حالت پیش فرض اصول نامگذاری خواص در دات نت عکس آن است. برای مثال بجای UserName به userName نیاز دارند تا بتوانند صحیح کار کنند.
روش اول حل این مشکل، استفاده از ویژگی JsonProperty بر روی تک تک خواص و مشخص کردن نام‌های مورد نیاز کتابخانه‌ی جاوا اسکریپتی به صورت صریح است.
روش دوم، استفاده از تنظیمات ContractResolver می‌باشد که با تنظیم آن به CamelCasePropertyNamesContractResolver به صورت خودکار به تمامی خواص به صورت یکسانی اعمال می‌گردد:
var json = JsonConvert.SerializeObject(obj, new JsonSerializerSettings
{
   ContractResolver = new CamelCasePropertyNamesContractResolver()
});


درج نام‌های المان‌های یک Enum در خروجی JSON

اگر یکی از عناصر در حال تبدیل به JSON، از نوع enum باشد، به صورت پیش فرض مقدار عددی آن در JSON نهایی درج می‌گردد:
using Newtonsoft.Json;

namespace JsonNetTests
{
    public enum Color
    {
        Red,
        Green,
        Blue,
        White
    }

    public class Item
    {
        public string Name { set; get; }
        public Color Color { set; get; }
    }

    public class EnumTests
    {
        public string GetJson()
        {
            var item = new Item
            {
                Name = "Item 1",
                Color = Color.Blue 
            };

            return JsonConvert.SerializeObject(item, Formatting.Indented);
        }
    }
}
با این خروجی:
{
  "Name": "Item 1",
  "Color": 2
}
اگر علاقمند هستید که بجای عدد 2، دقیقا مقدار Blue در خروجی JSON درج گردد، می‌توان به یکی از دو روش ذیل عمل کرد:
الف) مزین کردن خاصیت از نوع enum به ویژگی JsonConverter از نوع StringEnumConverter:
  [JsonConverter(typeof(StringEnumConverter))]
  public Color Color { set; get; }
ب) و یا اگر می‌خواهید این تنظیم به تمام خواص از نوع enum به صورت یکسانی اعمال شود، می‌توان نوشت:
return JsonConvert.SerializeObject(item, new JsonSerializerSettings
{
   Formatting = Formatting.Indented,
   Converters = { new StringEnumConverter() }
});


تهیه خروجی JSON از مدل‌های مرتبط، بدون Stack overflow

دو کلاس گروه‌های محصولات و محصولات ذیل را درنظر بگیرید:
   public class Category
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Name { get; set; }

        public virtual ICollection<Product> Products { get; set; }

        public Category()
        {
            Products = new List<Product>();
        }
    }

    public class Product
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Name { get; set; }

        public virtual Category Category { get; set; }
    }
این نوع طراحی در Entity framework بسیار مرسوم است. در اینجا طرف‌های دیگر یک رابطه، توسط خاصیتی virtual معرفی می‌شوند که به آن‌ها خواص راهبری یا navigation properties هم می‌گویند.
با توجه به این دو کلاس، سعی کنید مثال ذیل را اجرا کرده و از آن، خروجی JSON تهیه کنید:
using System.Collections.Generic;
using Newtonsoft.Json;
using Newtonsoft.Json.Converters;

namespace JsonNetTests
{
    public class SelfReferencingLoops
    {
        public string GetJson()
        {
            var category = new Category
            {
                Id = 1,
                Name = "Category 1"
            };
            var product = new Product
            {
                Id = 1,
                Name = "Product 1"
            };

            category.Products.Add(product);
            product.Category = category;

            return JsonConvert.SerializeObject(category, new JsonSerializerSettings
            {
                Formatting = Formatting.Indented,
                Converters = { new StringEnumConverter() }
            });
        }
    }
}
برنامه با این استثناء متوقف می‌شود:
 An unhandled exception of type 'Newtonsoft.Json.JsonSerializationException' occurred in Newtonsoft.Json.dll
Additional information: Self referencing loop detected for property 'Category' with type 'JsonNetTests.Category'. Path 'Products[0]'.
اصل خطای معروف فوق «Self referencing loop detected» است. در اینجا کلاس‌هایی که به یکدیگر ارجاع می‌دهند، در حین عملیات Serialization سبب بروز یک حلقه‌ی بازگشتی بی‌نهایت شده و در آخر، برنامه با خطای stack overflow خاتمه می‌یابد.

راه حل اول:
به تنظیمات JSON.NET، مقدار ReferenceLoopHandling = ReferenceLoopHandling.Ignore را اضافه کنید تا از حلقه‌ی بازگشتی بی‌پایان جلوگیری شود:
return JsonConvert.SerializeObject(category, new JsonSerializerSettings
{
   Formatting = Formatting.Indented,
   ReferenceLoopHandling = ReferenceLoopHandling.Ignore,
   Converters = { new StringEnumConverter() }
});
راه حل دوم:
به تنظیمات JSON.NET، مقدار PreserveReferencesHandling = PreserveReferencesHandling.Objects را اضافه کنید تا مدیریت ارجاعات اشیاء توسط خود JSON.NET انجام شود:
return JsonConvert.SerializeObject(category, new JsonSerializerSettings
{
   Formatting = Formatting.Indented,
   PreserveReferencesHandling = PreserveReferencesHandling.Objects,
   Converters = { new StringEnumConverter() }
});
خروجی حالت دوم به این شکل است:
{
  "$id": "1",
  "Id": 1,
  "Name": "Category 1",
  "Products": [
    {
      "$id": "2",
      "Id": 1,
      "Name": "Product 1",
      "Category": {
        "$ref": "1"
      }
    }
  ]
}
همانطور که ملاحظه می‌کنید، دو خاصیت $id و $ref توسط JSON.NET به خروجی JSON اضافه شده‌است تا توسط آن بتواند ارجاعات و نمونه‌های اشیاء را تشخیص دهد.
اشتراک‌ها
دوره 3 ساعته NET MAUI.

.NET MAUI Course for Beginners – Create Cross-Platform Apps with C#

Learn how to use .NET MAUI for native cross-platform desktop and mobile development! You will learn the essentials of building mobile applications with .NET MAUI and C# while creating a Contacts app.

⭐️ Contents ⭐️
⌨️ (0:00:00) Introduction
⌨️ (0:03:42) What is .Net Maui - .Net Maui vs Xamarin Forms
⌨️ (0:06:52) Prepare Development Environment _ Create first project
⌨️ (0:12:29) Project Structure
⌨️ (0:20:28) Three elements of stateful .Net Maui
⌨️ (0:23:51) Page, Layout _ View, Namespaces
⌨️ (0:33:02) URL based navigation
⌨️ (0:51:10) Basics of ListView and Data Binding
⌨️ (1:05:58) Events Handling of ListView
⌨️ (1:16:54) Parameters in URL based Navigation _ Static Repository
⌨️ (1:35:35) Stacklayout for Edit Contact page
⌨️ (1:52:47) View Contact Details _ Update Contact
⌨️ (2:06:40) Observable Collection
⌨️ (2:14:58) Field Validation with .Net Maui CommunityToolkit
⌨️ (2:27:08) Reusable Control
⌨️ (2:40:37) Grid Layout and  Use reusable control
⌨️ (2:53:23) ContextActions _ MenuItems in ListView
⌨️ (3:03:44) SearchBar in .NetMaui 

دوره 3 ساعته NET MAUI.
اشتراک‌ها
قابلیت Auto-Start برای Web App ها
استفاده از این قابلیت برای برنامه هایی که:
1- نیاز به بارگذاری حجم زیادی از اطلاعات را برای پردازش دارند.
2- پردازش هایی زیادی برای اولین درخواست نیاز دارند.
3- نیاز به جوابدهی سریعی به کاربران دارند.
4 - درون برنامه ، روالهایی با کاربرد دائمی وجود دارند.
5- و...(در ادامه مطلب)
پیشنهاد می‌شود.
برای استفاده از این قابلیت به iis 7.5 و بالاتر ، همچنین .NET 4 و بالاتر نیاز میباشد.
قابلیت Auto-Start برای Web App ها
نظرات مطالب
پیاده سازی JSON Web Token با ASP.NET Web API 2.x
با عرض سلام و خسته نباشید
من از این روش شما در سایتم استفاده می‌کردم و در سیستم خودم با این روش هیچ مشکلی نداشتم ولی وقتی در هاست آپلود کردم سایت موقعی که دستی لاگین می‌کنم مشکلی نداره ولی وقتی مرورگر رو می‌بندم و بعد از 15 دقیقه با refresh token می‌خوام لاگین بشم، لاگین نمیشه. اینو هم بگم که بعد از 2 یا 3 دقیقه بعد از بستن سایت می‌تونم با refresh token لاگین بشم ولی بعد 15 دقیقه نه. با بررسی هایی که انجام دادم فهمیدم مشکل از متد ReceiveAsync  کلاس RefreshTokenProvider هست و مشکل اینه که با اینکه RefreshToken  درست هست و زمان انقضاش هم هنوز باقی هست. ولی بعد از اجرای متد context.DeserializeTicket(refreshToken.RefreshToken); مقدار context.Ticket نال میشه و دیگه access token جدیدی صادر نمیشه و کار همونجا خاتمه پیدا میکنه. میخواستم بدونم که مشکل کجاست  و  کار متد context.DeserializeTicket چی هستش؟