بازخوردهای پروژه‌ها
گزارش گیری از رکوردی با حداقل 30 فیلد
سلام ... 
من یه پروژه دارم که از رکوردی که در حدود 30 تا 40 تا فیلد داره باید گزارش بگیرم ... حالا نمیدونم چیجوری با این کتابخونه بشه یه گزارش منطقی درست کرد؟! 
مطالب
معرفی DNTBreadCrumb
سال نو مبارک! با آرزوی بهترین‌ها برای تمام همراهان سایت.

فرصتی پیدا شد تا قالب سایت، با بوت استرپ 3 انطباق داده شود و در این بین یکی از کمبودهایی که احساس می‌شد، نبود bread crumb و مشخص نبودن عمق صفحه‌ی جاری مورد مطالعه، در قسمت‌های مختلف سایت بود:


پس از بررسی نمونه‌های bread crumbs موجود، مشکلی که اکثر آن‌ها داشتند یا استفاده از سشن جهت تشکیل لیست آیتم‌ها (سشن در سایت جاری غیرفعال است) و یا بیش از اندازه پیچیده بودن آن‌ها بود. به همین جهت یک نمونه‌ی ساده‌تر و سبک‌تر تهیه شد که در ذیل نحوه‌ی نصب و استفاده‌ی آن‌را بررسی خواهیم کرد.


نصب DNTBreadCrumb

برای نصب این bread crumb مبتنی بر بوت استرپ 3، تنها کافی است دستور ذیل را در کنسول پاورشل نیوگت صادر کنید:
 PM> install-package DNTBreadCrumb


تنظیمات اولیه‌ی DNTBreadCrumb

پس از نصب، علاوه بر فایل اسمبلی DNTBreadCrumb، فایل جدید Views\Shared\_BreadCrumb.cshtml نیز به پروژه‌ی شما اضافه می‌شود. این فایل، لیست نهایی آیتم‌های تنظیم شده‌ی توسط اکشن متدها را به صورت یک bread crumb رندر می‌کند. مزیت کار کردن با فایل‌های cshtml (بجای HTML Helperها)، امکان سفارشی سازی نهایی آن‌ها توسط استفاده کننده‌است.
بنابراین برای نمایش لیست bread crumb تنها کافی است یک سطر ذیل را به فایل layout برنامه اضافه کنید:
 @{Html.RenderPartial("_BreadCrumb");}


طراحی یک bread crumb سه سطحی

اگر به فایل Views\Shared\_BreadCrumb.cshtml مراجعه کنید، مشاهده خواهید کرد که سطح اول bread crumb یا همان نمایش Home، به صورت پیش فرض قرار داده شده‌است و در اینجا اگر می‌خواهید نام دیگری را بجای Home (مثلا خانه) تنظیم کنید، به سادگی قابل انجام است.
دو سطح بعدی یک bread crumb، نام کنترلر و سپس نام اکشن متد خواهند بود:
    [BreadCrumb(Title = "News Root", UseDefaultRouteUrl = true, RemoveAllDefaultRouteValues = true,
        Order = 0, GlyphIcon = "glyphicon glyphicon-link")]
    public class NewsController : Controller
    {
        [BreadCrumb(Title = "Main index", Order = 1)]
        public ActionResult Index(string id)
        {
            if (!string.IsNullOrWhiteSpace(id))
            {
                this.SetCurrentBreadCrumbTitle(id);
            }

            return View();
        }
در این مثال، از ویژگی جدید BreadCrumb بر روی کنترلر و سپس یک اکشن متد مدنظر، استفاده شده‌است.
کار با تنظیم Title یا همان عناوینی که در لینک‌های bread crumb ظاهر می‌شوند، شروع خواهد شد. سپس اگر علاقمند بودید، می‌توانید یک گلیف آیکن را نیز در اینجا مشخص کنید تا در bread crumb نهایی، کنار عنوان مشخص شده، رندر شود.
هر ویژگی BreadCrumb دارای خاصیت Url نیز هست. اما با توجه به اینکه می‌توان از طریق مسیریابی‌های پیش فرض، این آدرس‌ها را پیدا کرد، نیازی به ذکر آن‌ها نیست. برای مثال تنظیم UseDefaultRouteUrl در BreadCrumb یک کنترلر، مقدار Url مرتبط با آن‌را به صورت خودکار از مسیریابی پیش فرض آن دریافت و محاسبه می‌کند. خاصیت RemoveAllDefaultRouteValues به این معنا است که اگر در اکشن متد index، مقدار id تنظیم شده بود، نیازی نیست تا حین تشکیل آدرس ریشه‌ی کنترلر، این مقدار نیز لحاظ شود.

و ... همین مقدار تنظیم، برای کار با این سیستم کافی است.


موارد تکمیلی

- نیاز است عنوان bread crumb به صورت پویا تنظیم شود. چگونه این‌کار را انجام دهیم؟
برای اینکار می‌توانید از متد الحاقی SetCurrentBreadCrumbTitle استفاده کنید. برای نمونه تصویر ابتدای مطلب نیز به همین ترتیب تولید شده‌است. در اینجا عنوان پویای مقاله، توسط متد SetCurrentBreadCrumbTitle بجای Title پیش فرض bread crumb تنظیم شده‌است.

- چگونه می‌توان بیش از سه سطح را تعریف کرد؟
برای تعریف بیش از سه سطح پیش فرض خانه/کنترلر/اکشن متد، می‌توانید از متد الحاقی AddBreadCrumb استفاده کنید:
        [BreadCrumb(Title = "News Archive", Order = 2)]
        public ActionResult Archive(int? id)
        {
            if (id != null)
            {
                this.SetCurrentBreadCrumbTitle(string.Format("News item {0}", id.Value));
                this.AddBreadCrumb(new BreadCrumb
                {
                    Title = "News Archive",
                    Order = 1,
                    Url = Url.Action("Archive", "News", routeValues: new { id = "" })
                });
            }

            return View();
        }
در اینجا به هر تعدادی که نیاز است می‌توانید AddBreadCrumb را انجام دهید. فقط باید دقت داشت که تقدم و تاخر این‌ها بر اساس خاصیت Order انجام می‌شود. بنابراین اگر پس از رندر شدن مشاهده کردید که لینک تولیدی، پس یا پیش از آیتم مدنظر شما است، فقط کافی است Orderها را صحیح مقدار دهی کنید.


سورس کامل مثال‌های مطرح شده‌ی در این مطلب را در پروژه‌ی MVCBreadCrumbTest می‌توانید مشاهده کنید.

بازخوردهای پروژه‌ها
مشکل در مقدار PageIndex در کد Jquery فایل ajax.methods.js تابع sorting
با تغییر هر کدام از دراپ داون لیست‌های ( SortBy ، SortOrder،PageSizer) لیست رکوردهای متقاضیان ، 
دگمه بیشتر دچار مشکل میشود و برای صفحه دوم مقدار PageIndex  بجای عدد دو مقدار سه را داراست یعنی اصلا page دوم با شرایط حاضر اسکیپ می‌شود. و طبعا تعداد رکوردهای اسکیپ شده به دراپ داون لیست PageSizer مربوط است. انگار بعد از تغییر دراپ داونها چیزی باید ریست شود تا مقدار PageIndex   بدرستی اضافه شود . انگار این کد ریست درست کار نمی‌کنه؟ با تشکر و سپاس
function resetSearch(progressId, form, pagerId, container, sortId, sortOrderId, pageSizeId) {
    $(pagerId).closest('.row').hide();
    $(progressId).css("display", "block");
    $(pagerId).data("page", 2);
    $(sortId).val($(sortId + " option:first").val());
    $(sortOrderId).val($(sortOrderId + " option:first").val());
    $(pageSizeId).val($(pageSizeId + " option:first").val());

    $(form).find("input[type=text], textarea").val("");
    $(form).find("select").each(function(key, val) {
        $(this).val($(this).find('option:first').val());
    });

    $(form).find('#PageIndex').val(1);
    $(form).find('#PageSize').val($(pageSizeId).val());
    $(form).find('#CurrentSort').val($(sortId).val());
    $(form).find('#SortDirection').val($(sortOrderId).val());
    $(form).find('#PageIndex').val(1);
    $(container).html("");
    $(form).submit();

}

اشتراک‌ها
ASP.NET Core .NET 5 Preview 7 منتشر شد

.NET 5 Preview 7 is now available and is ready for evaluation. Here’s what’s new in this release:

  • Blazor WebAssembly apps now target .NET 5
  • Updated debugging requirements for Blazor WebAssembly
  • Blazor accessibility improvements
  • Blazor performance improvements
  • Certificate authentication performance improvements
  • Sending HTTP/2 PING frames
  • Support for additional endpoints types in the Kestrel sockets transport
  • Custom header decoding in Kestrel
  • Other minor improvements 
ASP.NET Core .NET 5 Preview 7 منتشر شد
مطالب
PowerShell 7.x - قسمت سوم - آشنایی با Redirection
در PowerShell به صورت پیش‌فرض، خروجی، PowerShell Host یا همان کنسول است. PowerShell از چندین استریم پشتیبانی میکند:
  • Success
  • Error
  • Warning
  • Verbose
  • Debug
  • Information 
برای هر کدام از استریم‌های فوق یک آی‌دی اختصاص داده شده‌است که به ترتیب از 1 تا ۶ میباشد. همچنین برای هرکدام یک cmdlet مجزا وجود دارد:
cmdlet  Name   Id
 Write-Output  Success  1
 Write-Error  Error  2
 Write-Warning  Warning  3
 Write-Verbose  Verbose  4
 Write-Debug  Debug  5
 Write-Information  Information  6

به جز دو مورد اول، بقیه cmdletها خروجی را به صورت پیش‌فرض درون کنسول نمایش نمیدهند. به عنوان مثال اسکریپت زیر را در نظر بگیرید:

Write-Output 'Output'                          
Write-Error 'This is an error'                 
Write-Warning 'This is a warning'              

Write-Verbose 'This is verbose'                
Write-Debug 'This is Debug'                    
Write-Information 'This is information'

با اجرای اسکریپت فوق خروجی زیر را خواهیم داشت:

Output
Write-Error: This is an error
WARNING: This is a warning

همانطور که مشاهده میکنید سه cmdlet فوق، خروجی را درون کنسول نمایش نداده‌اند. این رفتار توسط مفهومی تحت عنوان Action Preference قابل تنظیم است که در واقع یک Enum است با مقدار زیر:

  6  Break
رخداد به صورت عادی مدیریت شده و برنامه ادامه پیدا میکند  2  Continue
به طور کلی از رخداد صرفنظر خواهد شد؛ بدون اینکه چیزی در استریم نمایش داده شود 4  Ignore
سوال پرسیده خواهد شد که برنامه را ادامه دهد یا متوقف کند  3  Inquire
به طور کلی از رخداد صرفنظر خواهد شد    
0  SilentlyContinue
 دستور را متوقف خواهد کرد  Stop
 دستور به نوعی معلق خواهد شد 5  Suspend

بنابراین با تغییر Action Preference برای هر کدام از cmdletها میتوانیم رفتار اسکریپت قبلی را تغییر دهیم:

Write-Output 'Output'                          
Write-Error 'This is an error'                 
Write-Warning 'This is a warning'              

$VerbosePreference = 'Continue'
Write-Verbose 'This is verbose'

$DebugPreference = 'Continue'
Write-Debug 'This is Debug'  

$InformationPreference = 'Continue'
Write-Information 'This is information'

اکنون اگر اسکریپت فوق را اجرا کنید، سه خروجی آخر را نیز مشاهده خواهید کرد:

Output
Write-Error: This is an error
WARNING: This is a warning
VERBOSE: This is verbose
DEBUG: This is Debug
This is information

هر کدام از استریم‌های فوق قابل redirect شدن نیز هستند؛ برای اینکار میتوانیم از redirect operatorهایی که در PowerShell پشتیبانی میشود استفاده کنیم:

>
>>
>&1

به عنوان مثال میتوانیم تمام خطاها یا هشدارهای درون یک اسکریپت را به یک فایل منتقل کنیم:

./script.ps1 2>&1 > .\logs.txt

یا میتوانیم تمام Success streamها را به یک فایل هدایت کنیم:

.\script.ps1 > script.log

ارسال تمام Success, Warning, Errorها به یک فایل:

&{
   Write-Warning "hello"
   Write-Error "hello"
   Write-Output "hi"
} 3>&1 2>&1 > C:\Temp\redirection.log

ارسال تمام استریم‌ها به یک فایل:

.\script.ps1 *> script.log

همچنین میتوانیم استریمی را به اصطلاح suppress کنیم که در خروجی نمایش داده نشود:

./script.ps1 1> $null 2> $null

./script.ps1 *> $null

از تکنیک فوق برای drop کردن خروجی‌هایی که نمیخواهیم نمایش داده شوند، استفاده میشود. در کد فوق دو Idهای ۱ و ۲ را به متغیر ویژه‌ی null هدایت کرده‌ایم؛ همچنین میتوانستیم از یک رشته‌ی خالی نیز بجای null استفاده کنیم. در خط بعدی از * استفاده کرده‌ایم که به معنای تمامی استریم‌های موجود است؛ با اینکار چیزی در خروجی نمایش داده نخواهد شد. یک روش دیگر برای drop کردن، استفاده از دستور Out-Null است:

Get-ChildItem | Out-Null

لازم به ذکر است که این cmdlet تا قبل از نسخه ۶ خیلی کند بود؛ زیرا همانند دیگر cmdletهای درون pipeline میبایست یک ورودی (InputObject) را دریافت کند که باعث میشد هزینه‌ی پردازشی بالایی داشته باشد. اما در نسخه ۶ به بعد این مشکل رفع شده‌است و پارزر به محض رسیدن به این keyword به صورت کلی خروجی را discard میکند بدون اینکه Out-Null را فراخوانی کند؛ در واقع این cmdlet یک hint برای پارزر است. روش دیگر برای drop کردن خروجی، انتساب نتیجه یک دستور به متغییر null است:

New-Item -Type Directory -Path $path | Out-Null

$null = New-Item -Type Directory -Path $path

همچنین میتوانیم خروجی یک دستور را به void تبدیل کنیم؛ که نتیجه مشابه با تکنیک‌های فوق دارد:

[void](New-Item -Name test -ItemType Directory)

یک نکته در مورد Out-Null

در loopهای بزرگ ممکن است Out-Null حتی در PowerShell 7.x هم کند عمل کند:

PS > Measure-Command { for($i=0; $i -lt 1mb; $i++) { $i | Out-Null } } | Select-Object TotalSeconds

TotalSeconds
------------
   4.3056315


PS > Measure-Command { for($i=0; $i -lt 1mb; $i++) { $null = $i } } | Select-Object TotalSeconds

TotalSeconds
------------
   1.1210884

PS > Measure-Command { for($i=0; $i -lt 1mb; $i++) { [void]$i } } | Select-Object TotalSeconds

TotalSeconds
------------
    1.130507

PS > Measure-Command { for($i=0; $i -lt 1mb; $i++) { $i > $null } } | Select-Object TotalSeconds

TotalSeconds
------------
   1.3832427
بازخوردهای دوره
تزریق خودکار وابستگی‌ها در برنامه‌های ASP.NET MVC
من می‌خواهم از روش اول استفاده کنم برای همین  کنترلر خودم را به صورت زیر تغییر دادم
public class HomeController  : Controller
    {
        public readonly ITABMPCREWService aa ;
        public HomeController(ITABMPCREWService tabmpcrewService)
        {
            aa = tabmpcrewService;
        }

        public ActionResult Index()
        {

            TABMPCREWS tt = new TABMPCREWS()
            {
                DTLASTUPDATEDDATE = DateTime.Now,
                INTOTRATE = 122,
                INTRATE = 215,
                VCCODEDESCRIPTION = "fff858699",
                VCCODEVALUE = "fff858699",
                VCLASTUSERID = "fff858699",
                INTCREWCODE = 105652
            };
            aa.Add(tt);


            ViewBag.Message = "Welcome to ASP.NET MVC!";

            return View();
        }

        public ActionResult About()
        {
            ViewBag.Message = "Your app description page.";

            return View();
        }

public ActionResult Contact()
        {
            ViewBag.Message = "Your contact page.";

            return View();
        }
    }
}
ولی خطای زیر را دریافت می‌کنم
StructureMap Exception Code:  202 No Default Instance defined for PluginFamily ServiceLayer.

ممنون میشم من را راهنمایی کنید.
مطالب
استفاده از Kendo UI templates
در مطلب «صفحه بندی، مرتب سازی و جستجوی پویای اطلاعات به کمک Kendo UI Grid» در انتهای بحث، ستون IsAvailable به صورت زیر تعریف شد:
columns: [
               {
                   field: "IsAvailable", title: "موجود است",
                   template: '<input type="checkbox" #= IsAvailable ? checked="checked" : "" # disabled="disabled" ></input>'
                }
]
Templates، جزو یکی از پایه‌های Kendo UI Framework هستند و توسط آن‌ها می‌توان قطعات با استفاده‌ی مجدد HTML ایی را طراحی کرد که قابلیت یکی شدن با اطلاعات جاوا اسکریپتی را دارند.
همانطور که در این مثال نیز مشاهده می‌کنید، قالب‌های Kendo UI از Hash (#) syntax استفاده می‌کنند. در اینجا قسمت‌هایی از قالب که با علامت # محصور می‌شوند، در حین اجرا، با اطلاعات فراهم شده جایگزین خواهند شد.
برای رندر مقادیر ساده می‌توان از # =# استفاده کرد. از # :# برای رندر اطلاعات HTML-encoded کمک گرفته می‌شود و #  # برای رندر کدهای جاوا اسکریپتی کاربرد دارد. از حالت HTML-encoded برای نمایش امن اطلاعات دریافتی از کاربران و جلوگیری از حملات XSS استفاده می‌شود.
اگر در این بین نیاز است # به صورت معمولی رندر شود، در حالت کدهای جاوا اسکریپتی به صورت #\\ و در HTML ساده به صورت #\ باید مشخص گردد.


مثالی از نحوه‌ی تعریف یک قالب Kendo UI

    <!--دریافت اطلاعات از منبع محلی-->
    <script id="javascriptTemplate" type="text/x-kendo-template">
        <ul>
            # for (var i = 0; i < data.length; i++) { #
            <li>#= data[i] #</li>
            # } #
        </ul>
    </script>

    <div id="container1"></div>
    <script type="text/javascript">
        $(function () {
            var data = ['User 1', 'User 2', 'User 3'];
            var template = kendo.template($("#javascriptTemplate").html());
            var result = template(data); //Execute the template
            $("#container1").html(result); //Append the result
        });
    </script>
این قالب ابتدا در تگ script محصور می‌شود و سپس نوع آن مساوی text/x-kendo-template قرار می‌گیرد. در ادامه توسط یک حلقه‌ی جاوا اسکریپتی، عناصر آرایه‌ی فرضی data خوانده شده و با کمک Hash syntax در محل‌های مشخص شده قرار می‌گیرند.
در ادامه باید این قالب را رندر کرد. برای این منظور یک div با id مساوی container1 را جهت تعیین محل رندر نهایی اطلاعات مشخص می‌کنیم. سپس متد kendo.template بر اساس id قالب اسکریپتی تعریف شده، یک شیء قالب را تهیه کرده و سپس با ارسال آرایه‌ای به آن، سبب اجرای آن می‌شود. خروجی نهایی، یک قطعه کد HTML است که در محل container1 درج خواهد شد.
همانطور که ملاحظه می‌کنید، متد kendo.template، نهایتا یک رشته را دریافت می‌کند. بنابراین همینجا و به صورت inline نیز می‌توان یک قالب را تعریف کرد.


کار با منابع داده راه دور

فرض کنید مدل برنامه به صورت ذیل تعریف شده‌است:
namespace KendoUI04.Models
{
    public class Product
    {
        public int Id { set; get; }
        public string Name { set; get; }
        public decimal Price { set; get; }
        public bool IsAvailable { set; get; }
    }
}
و لیستی از آن توسط یک ASP.NET Web API کنترلر، به سمت کاربر ارسال می‌شود:
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using System.Web.Http;
using KendoUI04.Models;

namespace KendoUI04.Controllers
{
    public class ProductsController : ApiController
    {
        public IEnumerable<Product> Get()
        {
            return ProductDataSource.LatestProducts.Take(10);
        }
    }
}
در سمت کاربر و در View برنامه خواهیم داشت:
    <!--دریافت اطلاعات از سرور-->
    <div>
        <div id="container2"><ul></ul></div>
    </div>

    <script id="template1" type="text/x-kendo-template">
        <li> #=Id# - #:Name# - #=kendo.toString(Price, "c")#</li>
    </script>

    <script type="text/javascript">
        $(function () {
            var producatsTemplate1 = kendo.template($("#template1").html());

            var productsDataSource = new kendo.data.DataSource({
                transport: {
                    read: {
                        url: "api/products",
                        dataType: "json",
                        contentType: 'application/json; charset=utf-8',
                        type: 'GET'
                    }
                },
                error: function (e) {
                    alert(e.errorThrown);
                },
                change: function () {
                    $("#container2 > ul").html(kendo.render(producatsTemplate1, this.view()));
                }
            });
            productsDataSource.read();
        });
    </script>
ابتدا یک div با id مساوی container2 جهت تعیین محل نهایی رندر قالب template1 در صفحه تعریف می‌شود.
هرچند خروجی دریافتی از سرور نهایتا یک آرایه از اشیاء Product است، اما در template1 اثری از حلقه‌ی جاوا اسکریپتی مشاهده نمی‌شود. در اینجا چون از متد kendo.render استفاده می‌شود، نیازی به ذکر حلقه نیست و به صورت خودکار، به تعداد عناصر آرایه دریافتی از سرور، قطعه HTML قالب را تکرار می‌کند.
در ادامه برای کار با سرور از یک Kendo UI DataSource استفاده شده‌است. قسمت transport/read آن، کار تعریف محل دریافت اطلاعات را از سرور مشخص می‌کند. رویدادگران change آن اطلاعات نهایی دریافتی را توسط متد view در اختیار متد kendo.render قرار می‌دهد. در نهایت، قطعه‌ی HTML رندر شده‌ی نهایی حاصل از اجرای قالب، در بین تگ‌های ul مربوط به container2 درج خواهد شد.
رویدادگران change زمانیکه data source، از اطلاعات راه دور و یا یک آرایه‌ی جاوا اسکریپتی پر می‌شود، فراخوانی خواهد شد. همچنین مباحث مرتب سازی اطلاعات، صفحه بندی و تغییر صفحه، افزودن، ویرایش و یا حذف اطلاعات نیز سبب فراخوانی آن می‌گردند. متد view ایی که در این مثال فراخوانی شد، صرفا در روال رویدادگردان change دارای اعتبار است و آخرین تغییرات اطلاعات و آیتم‌های موجود در data source را باز می‌گرداند.


یک نکته‌ی تکمیلی: فعال سازی intellisense کدهای جاوا اسکریپتی Kendo UI

اگر به پوشه‌ی اصلی مجموعه‌ی Kendo UI مراجعه کنید، یکی از آن‌ها vsdoc نام دارد که داخل آن فایل‌های min.intellisense.js و vsdoc.js مشهود هستند.
اگر از ویژوال استودیوهای قبل از 2012 استفاده می‌کنید، نیاز است فایل‌های vsdoc.js متناظری را به پروژه اضافه نمائید؛ دقیقا در کنار فایل‌های اصلی js موجود. اگر از ویژوال استودیوی 2012 و یا بالاتر استفاده می‌کنید باید از فایل‌های intellisense.js متناظر استفاده کنید. برای مثال اگر از kendo.all.min.js کمک می‌گیرید، فایل متناظر با آن kendo.all.min.intellisense.js خواهد بود.
بعد از اینکار نیاز است فایلی به نام references.js_ را به پوشه‌ی اسکریپت‌های خود با این محتوا اضافه کنید (برای VS 2012 به بعد):
/// <reference path="jquery.min.js" />
/// <reference path="kendo.all.min.js" />
نکته‌ی مهم اینجا است که این فایل به صورت پیش فرض از مسیر Scripts/_references.js/~ خوانده می‌شود. برای اضافه کردن مسیر دیگری مانند js/_references.js/~ باید آن‌را به تنظیمات ذیل اضافه کنید:
 Tools menu –> Options -> Text Editor –> JavaScript –> Intellisense –> References
گزینه‌ی Reference Group را به (Implicit (Web تغییر داده و سپس مسیر جدیدی را اضافه نمائید.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید:
KendoUI04.zip
مطالب
ذخیره TreeView ساخته شده توسط KendoUI در Asp.net MVC
همانطور که از نمونه مثال‌های خود Kendo UI مشاهده میشود ، نحوه استفاده از TreeView آن به صورت زیر است :
<div>
@(Html.Kendo().TreeView()
        .Name("treeview")
        .TemplateId("treeview-template")
        .HtmlAttributes(new { @class = "demo-section" })
        .DragAndDrop(true)
        .BindTo(Model.Where(e=>e.ParentFolderID==null).OrderBy(e=>e.Order), mappings => 
        {
            mappings.For<DAL.Folder>(binding => binding
                    .ItemDataBound((item, folder) =>
                    {
                        item.Text = folder.FolderName;
                        item.SpriteCssClasses = "folder";
                        item.Expanded=true;
                        item.Id = folder.FolderID.ToString();
                    })
                    .Children(folder => folder.Folder1));
            mappings.For<DAL.Folder>(binding => binding
                    .ItemDataBound((item, folder) =>
                    {
                        item.Text = folder.FolderName;
                        item.SpriteCssClasses = " folder";
                        item.Expanded = true;
                        item.Id = folder.FolderID.ToString();
                    }));
        })
)
</div>

<style type="text/css" scoped>
    .demo-section {
        width: 200px;
    }
    
    #treeview  .k-sprite ,#treeview2 .k-sprite {
        background-image: url("@Url.Content("/Content/kendo/images/coloricons-sprite.png")");
    }
    .rootfolder { background-position: 0 0; }
    .folder { background-position: 0 -16px; }
    .pdf { background-position: 0 -32px; }
    .html { background-position: 0 -48px; }
    .image { background-position: 0 -64px; }
    .delete-link,.edit-link {
        width: 12px;
        height: 12px;
        overflow: hidden;
        display: inline-block;
        vertical-align: top;
        margin: 2px 0 0 3px;
        -webkit-border-radius: 5px;
        -mox-border-radius: 5px;
        border-radius: 5px;
    }
    .delete-link{
        background: transparent url("@Url.Content("/Content/kendo/images/close.png")") no-repeat 50% 50%;
    }
    .edit-link{
        background: transparent url("@Url.Content("/Content/kendo/images/edit.png")") no-repeat 50% 50%;
    }
</style>
استفاده از این TreeView ساده است ولی اگر احتیاج داشته باشیم که پس از drag&drop کردن گره‌ها آن را ذخیره کنیم چگونه باید عمل کنیم؟ این ریالسمت در خود Kendo تعبیه نشده است ، پس به صورت زیر عمل میکنیم :
پس از ساختن TreeView و اصلاح آن به شکل دلخواه لینک زیر را در ادامه اش می‌آوریم :
<a href="#" id="serialize">ذخیره</a>
سپس در تگ اسکریپت‌های خود این کد جاوا اسکریپت را برای serialize کردن تمام گره‌های TreeView مینویسیم :
$('#serialize').click(function () {
            serialized = serialize();
            window.location.href = "Folder/SaveMenu?serial=" + serialized + "!";
        });

        function serialize() {
            var tree = $("#treeview").data("kendoTreeView");
            var json = treeToJson(tree.dataSource.view());
            return JSON.stringify(json);
        }

        function treeToJson(nodes) {

            return $.map(nodes, function (n, i) {

                var result = { id: n.id};
                //var result = { text: n.text, id: n.id, expanded: n.expanded, checked: n.checked };
                if (n.hasChildren)
                    result.items = treeToJson(n.children.view());

                return result;
            });
        }
حال به تشریح کدها میپردازیم :
تابع serialize  درخط اول تمام عناصر داخلی treeview را گرفته ، به صورت یک datasource قابل انقیاد درآورده وسپس datasource آن را به یک نمایش قابل تجزیه تبدیل میکند و به متد treeToJSON میفرستد.
var tree = $("#treeview").data("kendoTreeView");
var json = treeToJson(tree.dataSource.view());

تابع  treeToJSON درخت را به عنوان یکسری گره گرفته و تمام عناصر آن را به فرمت json میبرد . (قسمتی که به صورت توضیحی درآمده میتواند برای بدست آوردن تمام اطلاعات گره از جمله متن و انتخاب شدن checkbox آن و غیره مورد استفاده قرار بگیرد) در ادامه این تابع اگر گره درحال استفاده فرزندی داشته باشد به صورت بازگشتی همین تابع برای آن فراخوانده میشود.
var result = { id: n.id};
 //var result = { text: n.text, id: n.id, expanded: n.expanded, checked: n.checked };
 if (n.hasChildren)
 result.items = treeToJson(n.children.view());

سپس اطلاعات برگشتی که در فرمت json هستند در خط آخر serialaize به رشته تبدیل میشوند و به رویداد کلیک که از آن فراخوانده شده بود بازمیگردند. 
return JSON.stringify(json);
خط آخر رویداد نیز یک Action در Controller مورد نظر را هدف قرار میدهد و رشته بدست آمده را به آن ارسال میکند و صفحه redirect میشود.
window.location.href = "Folder/SaveMenu?serial=" + serialized + "!";
رشته ای که با عنوان serialize به کنترلر ارسال میشود مانند زیر است :
"[{\"id\":\"2\"},{\"id\":\"5\",\"items\":[{\"id\":\"3\"},{\"id\":\"6\"},{\"id\":\"7\"}]}]!"
این رشته مربوط به درختی به شکل زیر است :

همانطور که میبینید گره دوم که "پوشه چهارم45" نام دارد شامل سه فرزند است که در رشته داده شده با عنوان item شناخته شده است. حال باید این رشته با برنامه نویسی سی شارپ جداسازی کرد :

string serialized;
Dictionary<int, int> numbers = new Dictionary<int, int>();   
public ActionResult SaveMenu(string serial)
        {
            var newfolders = new List<Folder>();
            serialized = serial;
            calculte_serialized(0);
            return RedirectToAction("Index");
        }
void calculte_serialized(int parent)
        {
            while (serialized.Length > 0)
            {
                var id_index=serialized.IndexOf("id");
                if (id_index == -1)
                {
                    return;
                }
                serialized = serialized.Substring(id_index + 5);
                var quote_index = serialized.IndexOf("\"");
                var id=serialized.Substring(0, quote_index);
                numbers.Add(int.Parse(id), parent);
                serialized = serialized.Substring(quote_index);
                var condition = serialized.Substring(0,3);
                switch (condition)
                {
                    case "\"},":
                        break;
                    case "\",\"":
                        calculte_serialized(int.Parse(id));
                        break;
                    case "\"}]":
                        return;
                        break;
                    default:
                        break;
                }
            }
        }

calculte_serialized با گرفتن 0 کار خود را شروع میکند یعنی از گره هایی که پدر ندارند و تمام id‌ها را همراه با پدرشان در یک دیکشنری میریزد و هرکجا که به فرزندی برخورد به صورت بازگشتی فراخوانی میشود. پس از اجرای کامل آن ما درخت را در یک دیکشنری به صورت عنصرهای مجزا در اختیار داریم که میتوانیم در پایگاه داده ذخیره کنیم.

مطالب
xamarin.android قسمت دوم
در بحث گذشته کنترل‌های مورد نظر را بصورت داینامیک تولید کردیم که در طراحی Appهای پیچیده مناسب نمی‌باشد و بهتر است فرم و طراحی گرافیکی را از قبل آماده کرده و در activity اجرا نماییم. به فرم‌های از قبل طراحی شده، layout گفته میشود. layout‌ها با فرمت xml ساخته می‌شوندو بنابراین به زبان سی شارپ مربوط نمی‌باشد.
   
در زامارین 2 نوع layout داریم
1: صفحات razor از قبل پردازش شده PreProcessRazorPaged
2: layout استاندارد اندروید با ساختار xml که در زامارین ساخته میشود. در اینجا یک طراح جهت طراحی گرافیکی اندروید نصب میشود که خروجی را به xml تبدیل میکند.
  
محل استاندارد طراحی layout
در دایرکتوری resource بر روی دایرکتوری layout راست کلیک نموده و add new item و سپس android layout را انتخاب می‌کنیم که در این حالت یک فایل با پسوند xml اضافه میشود. با انتخاب layout و زدن دکمه f4، پنجره properties باز شده و میتوانیم خصوصیات layout را تغییر دهیم.
پس از ایجاد layout که دستورات غیر اجرایی (مرده) می‌باشد، بایستی آن‌ها به کلاس‌های کنترل معادل خود در اندروید تبدیل شوند که به این عملیات inflating و یا inflation نیز گفته میشود. پس از عملیات inflating می‌توان کنترل‌ها را پیدا کرده و آنها را برنامه نویسی کنیم.

FindViewbyid در پارامتر ورودی خود از طریق Resource.id، نام کنترل را دریافت نموده و بصورت Object باز می‌گرداند که بایستی نتیجه خروجی را به کلاس همان کنترل Cast نماییم:
Button btn = FindViewById<Button>(Resource.Id.button1);
در اینجا جهت ساده شدن دستور Find، از ساختار Generic استفاده می‌شود. در این روش پس از دستور FindviewById، نوع کنترل را مشخص می‌نماییم و نتیجه خروجی را در متغیری از نوع var ذخیره نماییم که بطور اتوماتیک در سی شارپ نوع var به نوع آن شیء تبدیل میشود.
EditText همان Textbox خودمان می‌باشد. در Toolbox کنترلی به نام PlainText یک TextBox را به layout اضافه میکند؛ ولی در Activity یا همان برنامه نویسی، نام کلاس اصلی Textbox جهت برنامه نویسی، EditText می‌باشد:
FindViewById<EditText>(Resource.Id.txtname).Text = "";
که برای دسترسی مستقیم به Text و مقدار دهی به Property و یا Event‌ها، اینطور هم استفاده میشود.
  
ساخت برنامه‌های چندین فرمی

هر layout یک اکتیویتی مربوط به خودش را دارد. اگر بخواهیم بین فرم‌های مختلف حرکت کنیم، به ازای هر فرم، یک Activity کنترل کننده همان فرم را اضافه می‌کنیم. در یک Activity با ارسال سیگنالی به نام Intent که پارامتر اول آن، Activity مبدا یا This و پارامتر دوم آن، Activity مقصد می‌باشد. سپس به سیستم عامل اطلاع میدهیم که می‌خواهیم این سیگنال را ارسال کنیم و ارسال آن با StartActivity می‌باشد:
Intent _intent = new Intent(this, typeof(Activity2));
StartActivity(_intent);


ارسال پارامتر

جهت ارسال داده‌های معمولی bool,double,string,float,long,... و آرایه ای از آن، از دستور PutExtra استفاده می‌شود:
Intent _intent = new Intent(this, typeof(Activity2));
string Test="Vlaueone";

_intent.PutExtra("mainactivity", Test);
StartActivity(_intent);



گرفتن پارامتر

در Activity مقصد، اطلاعات مربوط به سیگنال ارسال شده، در مقادیر Global intent ذخیره می‌شود و بر اساس نوع داده ارسال شده، تابع GetExtra را می‌نویسیم:
string Getintent = Intent.GetStringExtra("mainactivity");



ارسال object از کلاس‌ها بین Activityها


در زامارین، object کلاس‌ها را به یک string استاندارد بصورت json تبدیل می‌کنیم و به این عملیات Serialization گفته میشود. این کار نیز توسط کتابخانه‌های مختلفی انجام می‌شود مانند NewtonSoft. سپس رشته json ایجاد شده را با تابع PutExtra، به همراه سیگنال Intent، به Activity دوم پاس میدهیم:
List<Product> products;
products = new List<Product>();
Product p = new Product
            {

                name = FindViewById<EditText>(Resource.Id.mainedittextname).Text,
                price = Convert.ToInt32(FindViewById<EditText>(Resource.Id.mainedittextprice).Text)
            };
products.Add(p);
Intent _intent = new Intent(this, typeof(Activity2));
_intent.PutExtra("products", JsonConvert.SerializeObject(products));
StartActivity(_intent);
در Activity دوم آن‌را توسط کتابخانه‌ی NewtonSoft، به کلاس اصلی DeSerialize میکنیم که عملیات آن با دستورات ذیل انجام  میشود:
var p = JsonConvert.DeserializeObject<List<Product>>(Intent.GetStringExtra("products"));
foreach (var item in p)
{
   Toast.MakeText(this, $" {item.name} , {item.price}",
                  ToastLength.Long).Show();
};
در کد بالا Toast را در حلقه می‌بینید که در واقع همانند alert در وب و یا همانند MessageBox در ویندوز فرم یا Wpf عمل میکند. در پارامتر اول به آن میگوییم که برای این اکتیویتی است. پارامتر دوم آن جهت نمایش مقدار و در پارامتر سوم، مدت نمایش طولانی برای آن در نظر گرفته شده است و با جایگزینی Long با Short، زمان نمایش آن کوتاه‌تر میشود و در آخر با show هم آن را نمایش میدهد.

در ادامه کلاس‌های مورد نظر را جهت تعریف در دایرکتوری Model ایجاد میکنیم. مثل کلاس Product که بصورت Public نیز می‌باشد. از منوی Tools -> Nuget Package Management -> Manage nuget Package for Solution  را انتخاب و سپس NewtonSoft را اضافه می‌کنیم.
از متد Finish برای اتمام کار و یا پایان Activity نیز استفاده میشود.
 
AleartDialog

AlertDialog زیر کلاس Dialog است که می‌تواند یک، دو و یا سه دکمه را نمایش دهد. اگر فقط می‌خواهید یک رشته را در این کادر محاوره ای نمایش دهید، از روش SetMessage استفاده کنید. قطعه کد زیر می‌تواند برای ایجاد یک AlertDialog ساده با دو دکمه حذف و لغو استفاده شود: 
//set alert for executing the task
AlertDialog.Builder alert = new AlertDialog.Builder(this);
alert.SetTitle("Confirm delete");
alert.SetMessage("Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit.");
alert.SetPositiveButton("Delete", (senderAlert, args) =>
            {
                Toast.MakeText(this, "Deleted!", ToastLength.Short).Show();
            });

alert.SetNegativeButton("Cancel", (senderAlert, args) =>
            {
                Toast.MakeText(this, "Cancelled!", ToastLength.Short).Show();
            });

Dialog dialog = alert.Create();
dialog.Show();
 
DialogFragment
AleartDialog فقط میتواند اطلاعات محدودی را نمایش دهد؛ مانند نمایش حداکثر یک یا دو Button,EditText به کاربر. در حالیکه در برنامه نیاز به دیالوگی با ظاهر سفارشی داریم تا بتوانیم ظاهر آن را تغییر دهیم.

Fragment

با استفاده از Fragment میتوانیم layout هایی از پیش طراحی شده را بسازیم و چند صفحه را بصورت layout با Activity پیاده سازی کنیم. در اینجا اگر layout دوم load بشود، در این حالت اگر نیاز به ورود داده‌های مورد نیاز از طریق layout اول یا اصلی را داشته باشد، برای کاربر خسته کننده می‌‌شود. از این رو بهتر است layout دوم کوچکی بر روی layout اول یا اصلی نمایش داده شود. از این رو میتوان بجای layout از DialogFragment استفاده کنیم.
کلاس  DialogFragment میتواند دیالوگی را در وسط صفحه نمایش دهد ولی view و ظاهر آن از یک layout از قبل ساخته شده load و نمایش داده میشود. این کار از طریق تکنیک Inflate انجام میشود.
در ادامه یک کلاس را از Dialog Fragment مشتق کرده و در تابع oncreate، ظاهر و یا layout از پیش طراحی شده را بصورت ذیل در حافظه load کرده و بعنوان نتیجه خروجی باز می‌گردانیم:
public class DialogFragmentActivity : DialogFragment
{
        public override View OnCreateView(LayoutInflater inflater, ViewGroup container, Bundle savedInstanceState)
        {
            var dlg = inflater.Inflate(Resource.Layout.layoutDialog, container, false);
            return dlg;
        }
}
و در اکتیویتی اصلی برای فراخوانی کلاس فرگمنت از کد زیر استفاده میشود:
DialogFragmentActivity dlg = new DialogFragmentActivity ();
dlg.Show(this.FragmentManager, "Fragment");
پارامتر اول در واقع بعنوان fragment manager معاون اکتیویتی می‌باشد و در پارامتر دوم هم یک اسم دلخواه را برای آن انتخاب میکنیم. در متد باز نویسی شده On start نیز میتوان طول و عرض آن و رنگ پشت زمینه Fragment را تغییر داد که کد‌های آن را در زیر میتوانید مشاهده کنید:
public override void OnStart()
{
            base.OnStart();
            Dialog dialog = Dialog;
            if (dialog != null)
            {
                dialog.Window.SetLayout(ViewGroup.LayoutParams.MatchParent, ViewGroup.LayoutParams.WrapContent);
                dialog.Window.SetBackgroundDrawable(new ColorDrawable(Color.Transparent));
            }
}
اگر برنامه را اجرا و فرگمنت را نیز اجرا کنید، می‌بینید که یک کادر، بصورت Header در بالای فرگمنت نمایان شده‌است که زیاد جالب نیست. برای حذف Header فرگمنت، از کد ذیل میتوانید استفاده کنید:
public override Dialog OnCreateDialog(Bundle savedInstanceState)
{
            Dialog NotTitle = base.OnCreateDialog(savedInstanceState);
            NotTitle.Window.RequestFeature(WindowFeatures.NoTitle);

            return NotTitle;
}
مطالب
آموزش (jQuery) جی کوئری 6#
در ادامه مطلب قبلی  آموزش (jQuery) جی کوئری 5#  به ادامه بحث  می‌پردازیم.
در پست‌های قبلی مروری بر jQuery داشته و در چند پست انواع روش‌های انتخاب عناصر صفحه وب را توسط jQuery بررسی کردیم. در پست‌های آینده با مباحث پیشرفته‌تری همچون انجام عملیاتی روی المانهای انتخاب شده، خواهیم پرداخت؛ امید است مفید واقع شود.


٢ -٢ - ایجاد  عناصر HTML جدید
گاهی اوقات نیاز می‌شود که یک یا چند عنصر جدید به صفحه‌ی در حال اجرا اضافه شوند. این حالت می‌تواند به سادگی قرار گرفتن یک متن در جایی از صفحه و یا به پیچیدگی ایجاد و نمایش یک جدول حاوی اطلاعات دریافت شده از بانک اطلاعاتی باشد.
ایجاد عناصر به صورت پویا در یک صفحه در حال اجرا کار ساده ای برای jQuery می‌باشد، زیرا همانطور که در پست آموزش (jQuery) جی کوئری 1#  مشاهده کردیم ()$ با دریافت دستور ساخت یک عنصر HTML آن را در هر زمان ایجاد می‌کند، دستور زیر :
$("<div>Hello</div>")
یک عنصر div ایجاد می‌کند و آماده افزودن آن به صفحه در هر زمان می‌باشد.تمامی توابع و متدهایی را که تاکنون بررسی کردیم قابل اعمال بروی اینگونه اشیا نیز می‌باشند. شاید در ابتدا ایجاد عناصر به این شکل خیلی مفید به نظر نرسد، اما زمانی که بخواهیم کارهای حرفه ای‌تری انجام دهیم؛ برای مثال کار با AJAX، خواهیم دید که تا چه اندازه ایجاد عناصر به این روش می‌تواند مفید باشد.
دقت کنید که یک راه کوتاهتر نیز برای ایجاد یک عنصر <div> خالی وجود دارد که به شکل زیر است:
$("<div>")
//  همه اینها معادل هستند 
$("<div></div>")
$("<div/>")
اما برای ایجاد عناصری که خود می‌توانند حاوی عناصر دیگر باشند استفاده از راههای کوتاه توصیه نمی‌شود مانند نوشتن تگ <script> .اما راههای زیادی برای انجام اینکار وجود دارد.
برای اینکه مزه اینکار را بچشید بد نیست نگاهی به مثال زیر بیندازید (نگران قسمت‌های نامفهوم نباشید به مرور با آنها آشنا خواهیم شد):
$("<div class='foo'>I have foo!</div><div>I don't</div>")
     .filter(".foo").click(function() {
          alert("I'm foo!");
      }).end().appendTo("#someParentDiv");
در این مثال ابتدا ما یک المان div ایجاد کردیم که دارای کلاس foo می‌باشد، و خود شامل یک div دیگر است. در ادامه div که دارای کلاس foo بوده را انتخاب کرده و رویداد کلیک را به آن بایند کردیم. و در انتها این div را با محتویاتش به المانی با Id=someParentDiv در سلسله مراتب DOM اضافه می‌کند.
برای اجرا این کد می‌توانید کد آن را دانلود کرده و فایل chapter2/new.divs.htmlرا اجرا کنید خروجی مانند تصویر زیر خواهد بود:

جهت تکمیل مطلب فعلی یک مثال کاملتر از این سایت جهت بررسی انتخاب کردم:
$( "<div/>", {
    "class": "test",
     text: "Click me!",
     click: function() {
           $( this ).toggleClass( "test" );
     }
   }).appendTo( "body" );
در این مثال کمی پیشرفته‌تر یک div ایجاد شده کلاس test را برای آن قرار داده و عنوان ان را برابر text قرار میدهد و یک رویداد کلیک برای آن تعریف می‌کند و در نهایت آن را به body سایت اضافه می‌کند.

با توجه به اینکه مطالب بعدی طولانی بوده و تقریبا مبحث جدایی است؛ در پست بعدی به بررسی توابع و متدهای مدیریت مجموعه انتخاب شده خواهیم پرداخت.