مطالب دوره‌ها
عیب یابی و دیباگ برنامه‌های SignalR
1) برنامه SignalR در IE کار نمی‌کند.
پردازشگر json، در نگارش‌های اخیر IE به آن اضافه شده است. برای رفع این مشکل در نگارش‌های قدیمی، نیاز است از اسکریپت کمکی http://nuget.org/List/Packages/json2 استفاده نمائید. همچنین مرورگر IE را نیز باید وادار ساخت تا بر اساس آخرین موتور پردازشی خود کار کند:
 <meta http-equiv="X-UA-Compatible" content="IE=edge" />

2) هنگام فراخوانی مسیر signalr/hubs پیغام 404 (یافت نشد) دریافت می‌شود.
برای رفع این مشکل ابتدا اطمینان حاصل کنید که تنظیمات مسیریابی تعریف شده در فایل global.asax.cs موجود هستند.
در ادامه اطمینان حاصل نمائید مسیر اسکریپت‌های signalr/hubs به درستی تعریف شده‌اند:
 <script type="text/javascript" src="/signalr/hubs"></script>
برای مثال در برنامه‌های MVC و وب فرم‌ها تعریف صحیح باید به شکل زیر باشد:
 MVC:
<script type="text/javascript" src="@Url.Content("~/signalr/hubs")"></script>

Web forms:
<script type="text/javascript" src='<%= ResolveClientUrl("~/signalr/hubs") %>'></script>
همچنین وجود تنظیمات ذیل را در فایل وب کانفیگ برنامه نیز بررسی کنید:
<configuration>
   <system.webServer>
        <modules runAllManagedModulesForAllRequests="true">
        </modules>
    </system.webServer>
</configuration>

3) متدهای سمت کلاینت من فراخوانی نمی‌شوند.
بهترین راه برای مشاهده ریز جرئیات خطاها، ذکر سطر ذیل در کدهای سمت کلاینت جاوا اسکریپتی برنامه است:
 $.connection.hub.logging = true;
و سپس مراجعه به کنسول جاوا اسکریپت مرورگر برای بررسی خطاهای لاگ شده.

4) خطای «Connection must be started before data can be sent» را دریافت می‌کنم.
همانطور که در قسمت قبل عنوان شد، کلیه فراخوانی‌های SignalR از نوع غیرهمزمان هستند. بنابراین باید با استفاده از callback و زمان فراخوانی آن‌ها که عموما پس از برقراری اتصال رخ می‌دهد، نسبت به انجام امور دلخواه اقدام کرد.
               var connection = $.hubConnection('http://localhost:8081/');
               proxy = connection.createProxy('collectionhub')
               connection.start()
                    .done(function () {
                        proxy.invoke('subscribe', 'Product');
                        $('#messages').append('<li>invoked subscribe</li>');
                    })
                    .fail(function () { alert("Could not Connect!"); });
همانطور که در این مثال مشاهده می‌کنید، سطر proxy.invoke در یک callback فراخوانی شده است و نه بلافاصله در سطری پس از connection.start. هر زمان که اتصال به نحو موفقیت آمیزی برقرار شد، آنگاه متد subscribe در سمت سرور فراخوانی می‌گردد.
در حالت استفاده بدون پروکسی نیز چنین callbackهایی قابل تعریف هستند:
$.connection.hub.start()
                .done(function() {
                    myHub.server.SomeFunction(SomeParam) //e.g. a login or init
                         .done(connectionReady); 
                })
                .fail(function() {
                    alert("Could not Connect!");
                 });

5) بعد از 10 اتصال به IIS، برنامه متوقف می‌شود.
این مورد، محدودیت ذاتی IIS 7 نصب شده بر روی ویندوز 7 است. بهتر است از یک IIS کامل موجود در ویندوزهای سرور استفاده کنید. در این سرورها عدد پیش فرض تنظیم شده 5000 اتصال است که در صورت نیاز با استفاده از دستور زیر قابل تغییر است:
 appcmd.exe set config /section:system.webserver/serverRuntime /appConcurrentRequestLimit:100000
به علاوه ASP.NET نیز محدودیت 5000 اتصال به ازای هر CPU را دارد. برای تغییر آن باید به مسیر ذیل مراجعه
  %windir%\Microsoft.NET\Framework\v4.0.30319\aspnet.config
و سپس مقدار maxConcurrentRequestsPerCPU را تنظیم کرد:
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8" ?>
<configuration>
    <runtime>
        <legacyUnhandledExceptionPolicy enabled="false" />
        <legacyImpersonationPolicy enabled="true"/>
        <alwaysFlowImpersonationPolicy enabled="false"/>
        <SymbolReadingPolicy enabled="1" />
        <shadowCopyVerifyByTimestamp enabled="true"/>
    </runtime>
    <startup useLegacyV2RuntimeActivationPolicy="true" />
    <system.web>
        <applicationPool maxConcurrentRequestsPerCPU="20000" />
    </system.web>
</configuration>
به علاوه ASP.NET پس از رد شدن از حد maxConcurrentRequestsPerCPU، درخواست‌ها را در صف قرار می‌دهد. این مورد نیز قابل تنظیم است. ابتدا به مسیر ذیل مراجعه کرده
 %windir%\Microsoft.NET\Framework\v4.0.30319\Config\machine.config
و سپس در صورت نیاز و لزوم، مقدار requestQueueLimit را تغییر دهید:
 <processModel autoConfig="false" requestQueueLimit="250000" />
مطالب
گروه بندی اطلاعات در jqGrid
فرض کنید لیستی از مطالب را به فرمت ذیل در اختیار داریم:
namespace jqGrid10.Models
{
    public class Post
    {
        public int Id { set; get; }
        public string Title { set; get; }
        public string CategoryName { set; get; }
        public int NumberOfViews { set; get; }
    }
}
می‌خواهیم آن‌ها را با شرایط ذیل گروه بندی کنیم:
- گروه بندی بر روی ستون CategoryName انجام شود.
- ستونی که بر روی آن گروه بندی انجام می‌شود، نمایش داده نشود.
- در ابتدای نمایش گروه‌ها، تمام آن‌ها به صورت جمع شده و Collapsed نمایش داده شوند.
- پس از نمایش گروه‌ها، اولین گروه به صورت خودکار باز شود.
- تعداد ردیف هر گروه به عنوان گروه اضافه شود.
- جمع کل ستون تعداد بار مشاهدات هر گروه قابل محاسبه شود.
- جمع کل هر گروه در زمانیکه هر گروه نیز بسته‌است نمایش داده شود.
- رنگ ردیف جمع کل قابل تنظیم باشد.



فعال سازی گروه بندی در jqGrid

فعال سازی گروه بندی در jqGrid به سادگی افزودن تعاریف ذیل است:
            $('#list').jqGrid({
                caption: "آزمایش دهم",
                //...
                grouping: true,
                groupingView: {
                    groupField: ['CategoryName'],
                    groupOrder: ['asc'],
                    groupText : ['<b>{0} - {1} ردیف</b>'],
                    groupDataSorted: true,
                    groupColumnShow: false,
                    groupCollapse: true,
                    groupSummary: [true],
                    showSummaryOnHide: true
                }
            });
grouping: true سبب می‌شود تا گروه بندی فعال شود. سپس نیاز است ستون یا ستون‌هایی را که قرار است بر روی آن‌ها گروه بندی صورت گیرد، معرفی کنیم. اینکار توسط خواص شیء groupingView انجام می‌شوند.
groupField بیانگر آرایه‌ای از ستون‌هایی است که قرار است بر روی آن‌ها گروه بندی صورت گیرد.
groupOrder آرایه‌ای اختیاری از مقادیر asc یا desc است که متناظر هستند با نحوه‌ی مرتب سازی پیش فرض ستون‌های معرفی شده در آرایه groupField.
groupText آرایه‌ای اختیاری از عناوین گروه بندی‌های انجام شده‌است. اگر ذکر شود، {0} آن با نام گروه و {1} آن با تعداد عناصر گروه جایگزین می‌شود.
تنظیم groupDataSorted سبب خواهد شد تا نام ستونی که بر روی آن گروه بندی صورت می‌گیرد، به سرور ارسال شود (توسط پارامتر sidx). به این ترتیب در سمت سرور می‌توان اطلاعات را به صورت پویا مرتب سازی کرده و بازگشت داد.
با تنظیم groupColumnShow به false سبب خواهیم شد تا ستون‌های معرفی شده در قسمت groupField نمایش داده نشوند.
با تنظیم groupCollapse به true، در ابتدای نمایش گروه‌ها، ردیف‌های آن‌ها نمایش داده نخواهند شد و در حالت جمع شده قرار می‌گیرند.
groupSummary به معنای فعال سازی نمایش ردیف محاسبه‌ی summary مانند sum، min، max و امثال آن بر روی یک گروه است.
اگر مقدار showSummaryOnHide مساوی true باشد، ردیف محاسبه‌ی summary حتی در حالت groupCollapse: true نمایش داده خواهد شد.


فعال سازی محاسبه‌ی جمع ستون تعداد بار مشاهدات مطالب

برای فعال سازی نهایی محاسبه‌ی جمع ستون تعداد بار مشاهدات، علاوه بر تنظیم groupSummary به true، نیاز است در همان ستون مشخص کنیم که این محاسبات چگونه باید انجام شوند:
                colModel: [
// ........
                    {
                        name: '@(StronglyTyped.PropertyName<Post>(x => x.Title))',
                        index: '@(StronglyTyped.PropertyName<Post>(x => x.Title))',
                        align: 'right',
                        width: 150,
                        summaryTpl: '<div style="text-align: left;">خلاصه </div>',
                        summaryType: function (val, name, record) {
                            return "";
                        }
                    },
// ........
                    {
                        name: '@(StronglyTyped.PropertyName<Post>(x => x.NumberOfViews))',
                        index: '@(StronglyTyped.PropertyName<Post>(x => x.NumberOfViews))',
                        align: 'center',
                        width: 70,
                        summaryType: 'sum', summaryTpl: '<b>جمع مشاهدات: {0}</b>'
                    }
                ],
خاصیت summaryType نوع متد محاسبه‌ی summary مانند sum را مشخص می‌کند. خاصیت summaryTpl اختیاری است. اگر ذکر شود سبب فرمت مقدار محاسبه شده‌ی نهایی می‌گردد. در اینجا {0} به مقدار نهایی که قرار است در این سلول درج شود، اشاره می‌کند.
summaryType مانند ستون عنوان، سفارشی شده نیز می‌توان باشد. در ردیف summary و ستون عنوان تنها می‌خواهیم یک مقدار ثابت را نمایش دهیم، به همین جهت summaryType آن به یک مقدار خالی تنظیم شده‌است.


تغییر رنگ ردیف خلاصه عملیات هر گروه به همراه گشودن خودکار اولین گروه

گروه بندی به همراه یک سری متد توکار نیز هست. برای مثال اگر متد groupingToggle را بر روی Id هر گروه فراخوانی کنیم، می‌توان سبب باز یا بسته شده آن گروه شد. متدهای دیگری مانند groupingGroupBy برای گروه بندی پویا و groupingRemove برای حذف گروه بندی نیز وجود دارند:
            $('#list').jqGrid({
                caption: "آزمایش دهم",
                //.........
                loadComplete: function() {
                    //.........
                    $('#list').jqGrid('groupingToggle', 'list' + 'ghead_0_0');
                    $("tr.jqfoot td").css({
                        "background": "#2f4f4f",
                        "color": "#FFF"
                    });
                },
            });
بهترین محل اعمال رنگ به ردیف‌های summary، در روال رویدادگردان loadComplete گرید است.


مثال کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید:
jqGrid10.zip
مطالب
آموزش Xamarin Forms - قسمت دوم - بررسی ساختار پروژه‌های زمارین

در  مقاله قبلی، درباره نحوه نصب و راه اندازی اولین پروژه Xamarin Forms کمی صحبت کردیم. حال وقت آن رسیده‌است که درباره ساختار اپلیکیشن‌های Xamarin Forms  بیشتر بحث کنیم. در سیستم عامل‌های مختلف، رابط‌های کاربری با اسامی مختلفی مانند Control ، Widget ، View  و Element صدا زده میشوند که هدف تمامی آنها نمایش و ارتباط با کاربر میباشد. در Xamarin Forms به تمام عناصری که در صفحه نمایش نشان داده میشوند، Visual Elements گفته میشود؛ که در سه گروه بندی اصلی قرار میگیرند:

· Page

· Layout

· View

هر چیزی که فضایی را در صفحه اشغال کند، یک Visual Element است. Xamarin Forms از یک ساختار سلسه مراتبی Parent-Child برای UI استفاده میکند. به طور مثال یک اپلیکیشن را در نظر بگیرید. هر اپلیکیشن به طور کلی از چندین صفحه تشکیل شده است. هر Page برای چینش کنترل‌های مختلف، از یک سری Layout استفاده میکند و هر Layout هم شامل چندین View مختلف میباشد.

 در  مقاله قبلی، پروژه اولیه خود را ساختیم. اگر به پروژه Shared مراجعه کنیم، خواهیم دید که این پروژه دارای کلاسی به نام App است. اگر به خاطر داشته باشید، گفتیم که این کلاس اولین Page درون اپلیکیشن را مشخص میکند و همچنین میتوان برای مدیریت LifeCycle اپلیکیشن مانند OnStart و ... از آن استفاده کرد. در متد سازنده، صفحه‌ای به نام MainPage به عنوان اولین صفحه برنامه مشخص شده بود. به کدهای این صفحه بار دیگر نگاهی کنیم تا بتوانیم کمی بر روی این کدها توضیحاتی را ارائه دهیم:

<?xml version="1.0" encoding="utf-8" ?>
<ContentPage xmlns="http://xamarin.com/schemas/2014/forms"
             xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2009/xaml"
             xmlns:local="clr-namespace:PreviewerTest"
             x:Class="PreviewerTest.MainPage">
<Label Text="Welcome to Xamarin Forms!"
           VerticalOptions="Center"
           HorizontalOptions="Center" />
</ContentPage>

همانطور که میبینید ساختار سلسه مراتبی را به خوبی میتوانید در این کدها مشاهده کنید. در وهله اول یک ContentPage را به عنوان والد اصلی مشاهده میکنید. Page ‌ها در Xamarin Forms انواع مختلفی دارند که ContentPage یکی از آنهاست و از آن میتوانید به عنوان یک صفحه ساده استفاده کنید.

در درون این صفحه یک Label را به عنوان Child صفحه مشاهده میکنید (تمامی کنترل‌ها در زمارین در زیر گروه View قرار میگیرند).

نتیجه این کدها صفحه‌ای ساده با یک لیبل است که تمامی صفحه را اشغال کرده‌است. اگر شما View دیگری را در زیر این لیبل اضافه کنید خواهید دید که این دو، روی هم می‌افتند و شما نمیتوانید کنترل زیر آن را مشاهده کنید. همانطور که در بالا گفتیم زمارین از المنتی به نام Layout برای چینش عناصر استفاده میکند. Layout ‌های مختلفی در زمارین وجود دارند که هر کدام به طُرق مختلفی این عناصر را در کنار هم میچینند. یکی از آنها StackLayout میباشد. 

<?xml version="1.0" encoding="utf-8" ?>
<ContentPage xmlns="http://xamarin.com/schemas/2014/forms"
             xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2009/xaml"
             xmlns:local="clr-namespace:XamarinSample"
             x:Class="XamarinSample.MainPage">
    <StackLayout>
        <Label Text="Welcome to Xamarin Forms!" VerticalOptions="Center" HorizontalOptions="Center" />
        <Button Text="Ok!"/>
    </StackLayout>
</ContentPage>

StackLayout عناصر فرزند خود را به صورت افقی و عمودی در کنار هم در صفحه میچیند. 

اگر به خاطر داشته باشید، در هنگام ساخت پروژه زمارین چندین پروژه برای پلتفرم‌های مختلف در کنار آن ساخته شد. پروژه XamarinSample.Android  برای ساخت و مدیریت پروژه در پلتفرم اندروید، مورد استفاده قرار میگیرد. همانطور که گفتیم کدهای درون این پروژه‌ها با پروژه Shared ادغام شده و با هم اجرا خواهند شد. وقت آن رسیده که سری به کدهای آن بزنیم و نحوه‌ی اجرای پروژه Shared را توسط پروژه اندروید ببینیم.

وقتی پروژه اندروید را باز کنید با کلاسی به نام MainActivity مواجه خواهید شد. این کلاس وظیفه ایجاد Activity اصلی برنامه را دارد. 

namespace XamarinSample.Droid {
 [Activity(Label = "XamarinSample", Icon = "@drawable/icon", Theme = "@style/MainTheme", MainLauncher = true, ConfigurationChanges = ConfigChanges.ScreenSize | ConfigChanges.Orientation)]
 public class MainActivity: global::Xamarin.Forms.Platform.Android.FormsAppCompatActivity {
  protected override void OnCreate(Bundle bundle) {
   TabLayoutResource = Resource.Layout.Tabbar;
   ToolbarResource = Resource.Layout.Toolbar;

   base.OnCreate(bundle);

   global::Xamarin.Forms.Forms.Init(this, bundle);
   LoadApplication(new XamarinSample.App());
  }
 }
}

در Attribute بالای سر کلاس، برخی از ویژگی‌ها مانند تم، آیکن، سایز و ... مقداردهی شده‌اند. همچنین باعث میشود که در صورت تغییر Orientation و سایز، Activity از اول ساخته نشود. در متد OnCreate علاوه بر استایل دهی به TabLayout و ToolBar ‌ها متدی به نام Forms.Init صدا زده شده است. این متد استاتیک که در تمامی پروژه‌ها فراخوانی میشود، سیستم Xamarin Forms را در هر کدام از پلت فرم‌ها بارگزاری میکند.

مطالب
Blazor 5x - قسمت 32 - احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران Blazor WASM - بخش 2 - ثبت نام،‌ ورود به سیستم و خروج از آن
در قسمت 25، سرویس‌های سمت سرور اعتبارسنجی و احراز هویت مبتنی بر ASP.NET Core Identity را تهیه کردیم. همچنین در قسمت قبل، سرویس‌های سمت کلاینت کار با این Web API Endpoints را توسعه دادیم. در این مطلب، رابط کاربری متصل کننده‌ی بخش‌های سمت کلاینت و سمت سرور را تکمیل خواهیم کرد.


تکمیل فرم ثبت نام کاربران


در ادامه کدهای کامل کامپوننت فرم ثبت نام کاربران را مشاهده می‌کنید:
@page "/registration"

@inject IClientAuthenticationService AuthenticationService
@inject NavigationManager NavigationManager


<EditForm Model="UserForRegistration" OnValidSubmit="RegisterUser" class="pt-4">
    <DataAnnotationsValidator />
    <div class="py-4">
        <div class=" row form-group ">
            <div class="col-6 offset-3 ">
                <div class="card border">
                    <div class="card-body px-lg-5 pt-4">
                        <h3 class="col-12 text-success text-center py-2">
                            <strong>Sign Up</strong>
                        </h3>
                        @if (ShowRegistrationErrors)
                        {
                            <div>
                                @foreach (var error in Errors)
                                {
                                    <p class="text-danger text-center">@error</p>
                                }
                            </div>
                        }
                        <hr style="background-color:aliceblue" />
                        <div class="py-2">
                            <InputText @bind-Value="UserForRegistration.Name" class="form-control" placeholder="Name..." />
                            <ValidationMessage For="(()=>UserForRegistration.Name)" />
                        </div>
                        <div class="py-2">
                            <InputText @bind-Value="UserForRegistration.Email" class="form-control" placeholder="Email..." />
                            <ValidationMessage For="(()=>UserForRegistration.Email)" />
                        </div>
                        <div class="py-2 input-group">
                            <div class="input-group-prepend">
                                <span class="input-group-text"> +1</span>
                            </div>
                            <InputText @bind-Value="UserForRegistration.PhoneNo" class="form-control" placeholder="Phone number..." />
                            <ValidationMessage For="(()=>UserForRegistration.PhoneNo)" />
                        </div>
                        <div class="form-row py-2">
                            <div class="col">
                                <InputText @bind-Value="UserForRegistration.Password" type="password" id="password" placeholder="Password..." class="form-control" />
                                <ValidationMessage For="(()=>UserForRegistration.Password)" />
                            </div>
                            <div class="col">
                                <InputText @bind-Value="UserForRegistration.ConfirmPassword" type="password" id="confirm" class="form-control" placeholder="Confirm Password..." />
                                <ValidationMessage For="(()=>UserForRegistration.ConfirmPassword)" />
                            </div>
                        </div>
                        <hr style="background-color:aliceblue" />
                        <div class="py-2">
                            @if (IsProcessing)
                            {
                                <button type="submit" class="btn btn-success btn-block disabled"><i class="fas fa-sign-in-alt"></i> Please Wait...</button>
                            }
                            else
                            {
                                <button type="submit" class="btn btn-success btn-block"><i class="fas fa-sign-in-alt"></i> Register</button>
                            }
                        </div>
                    </div>
                </div>
            </div>
        </div>
    </div>
</EditForm>

@code{
    UserRequestDTO UserForRegistration = new UserRequestDTO();
    bool IsProcessing;
    bool ShowRegistrationErrors;
    IEnumerable<string> Errors;

    private async Task RegisterUser()
    {
        ShowRegistrationErrors = false;
        IsProcessing = true;
        var result = await AuthenticationService.RegisterUserAsync(UserForRegistration);
        if (result.IsRegistrationSuccessful)
        {
            IsProcessing = false;
            NavigationManager.NavigateTo("/login");
        }
        else
        {
            IsProcessing = false;
            Errors = result.Errors;
            ShowRegistrationErrors = true;
        }
    }
}
توضیحات:
- مدل این فرم بر اساس UserRequestDTO تشکیل شده‌است که همان شیءای است که اکشن متد ثبت نام سمت Web API انتظار دارد.
- در این کامپوننت به کمک سرویس IClientAuthenticationService که آن‌را در قسمت قبل تهیه کردیم، شیء نهایی متصل به فرم، به سمت Web API Endpoint ثبت نام ارسال می‌شود.
- در اینجا روشی را جهت غیرفعال کردن یک دکمه، پس از کلیک بر روی آن مشاهده می‌کنید. می‌توان پس از کلیک بر روی دکمه‌ی ثبت نام، با true کردن یک فیلد مانند IsProcessing، بلافاصله دکمه‌ی جاری را برای مثال با ویژگی disabled در صفحه درج کرد و یا حتی آن‌را از صفحه حذف کرد. این روش، یکی از روش‌های جلوگیری از کلیک چندباره‌ی کاربر، بر روی یک دکمه‌است.
- فرم جاری، خطاهای اعتبارسنجی مخصوص Identity سمت سرور را نیز نمایش می‌دهد که حاصل از ارسال آن‌ها توسط اکشن متد ثبت نام است:


- پس از پایان موفقیت آمیز ثبت نام، کاربر را به سمت فرم لاگین هدایت می‌کنیم.


تکمیل فرم ورود به سیستم کاربران


در ادامه کدهای کامل کامپوننت فرم ثبت نام کاربران را مشاهده می‌کنید:
@page "/login"

@inject IClientAuthenticationService AuthenticationService
@inject NavigationManager NavigationManager

<div id="logreg-forms">
    <h1 class="h3 mb-3 pt-3 font-weight-normal text-primary" style="text-align:center;">Sign In</h1>
    <EditForm Model="UserForAuthentication" OnValidSubmit="LoginUser">
        <DataAnnotationsValidator />
        @if (ShowAuthenticationErrors)
        {
            <p class="text-center text-danger">@Errors</p>
        }
        <InputText @bind-Value="UserForAuthentication.UserName" id="email" placeholder="Email..." class="form-control mb-2" />
        <ValidationMessage For="(()=>UserForAuthentication.UserName)"></ValidationMessage>
        <InputText @bind-Value="UserForAuthentication.Password" type="password" placeholder="Password..." id="password" class="form-control mb-2" />
        <ValidationMessage For="(()=>UserForAuthentication.Password)"></ValidationMessage>
        @if (IsProcessing)
        {
            <button type="submit" class="btn btn-success btn-block disabled"><i class="fas fa-sign-in-alt"></i> Please Wait...</button>
        }
        else
        {
            <button type="submit" class="btn btn-success btn-block"><i class="fas fa-sign-in-alt"></i> Sign in</button>
        }
        <a href="/registration" class="btn btn-primary text-white mt-3"><i class="fas fa-user-plus"></i> Register as a new user</a>
    </EditForm>
</div>
@code
{
    AuthenticationDTO UserForAuthentication = new AuthenticationDTO();
    bool IsProcessing = false;
    bool ShowAuthenticationErrors;
    string Errors;
    string ReturnUrl;

    private async Task LoginUser()
    {
        ShowAuthenticationErrors = false;
        IsProcessing = true;
        var result = await AuthenticationService.LoginAsync(UserForAuthentication);
        if (result.IsAuthSuccessful)
        {
            IsProcessing = false;
            var absoluteUri = new Uri(NavigationManager.Uri);
            var queryParam = HttpUtility.ParseQueryString(absoluteUri.Query);
            ReturnUrl = queryParam["returnUrl"];
            if (string.IsNullOrEmpty(ReturnUrl))
            {
                NavigationManager.NavigateTo("/");
            }
            else
            {
                NavigationManager.NavigateTo("/" + ReturnUrl);
            }
        }
        else
        {
            IsProcessing = false;
            Errors = result.ErrorMessage;
            ShowAuthenticationErrors = true;
        }
    }
}
توضیحات:
- مدل این فرم بر اساس AuthenticationDTO تشکیل شده‌است که همان شیءای است که اکشن متد لاگین سمت Web API انتظار دارد.
- در این کامپوننت به کمک سرویس IClientAuthenticationService که آن‌را در قسمت قبل تهیه کردیم، شیء نهایی متصل به فرم، به سمت Web API Endpoint ثبت نام ارسال می‌شود.
- در اینجا نیز همانند فرم ثبت نام، پس از کلیک بر روی دکمه‌ی ورود به سیستم، با true کردن یک فیلد مانند IsProcessing، بلافاصله دکمه‌ی جاری را با ویژگی disabled در صفحه درج کرد‌ه‌ایم تا از کلیک چندباره‌ی کاربر، جلوگیری شود.
- این فرم، خطاهای اعتبارسنجی مخصوص Identity سمت سرور را نیز نمایش می‌دهد که حاصل از ارسال آن‌ها توسط اکشن متد لاگین است:


- پس از پایان موفقیت آمیز ورود به سیستم، یا کاربر را به آدرسی که پیش از این توسط کوئری استرینگ returnUrl مشخص شده، هدایت می‌کنیم و یا به صفحه‌ی اصلی برنامه. همچنین در اینجا Local Storage نیز مقدار دهی شده‌است:


همانطور که مشاهده می‌کنید، مقدار JWT تولید شده‌ی پس از لاگین و همچنین مشخصات کاربر دریافتی از Web Api، جهت استفاده‌های بعدی، در Local Storage مرورگر درج شده‌اند.


تغییر منوی راهبری سایت، بر اساس وضعیت لاگین شخص


تا اینجا قسمت‌های ثبت نام و ورود به سیستم را تکمیل کردیم. در ادامه نیاز داریم تا منوی سایت را هم بر اساس وضعیت اعتبارسنجی شخص، تغییر دهیم. برای مثال اگر شخصی به سیستم وارد شده‌است، باید در منوی سایت، لینک خروج و نام خودش را مشاهده کند و نه مجددا لینک‌های ثبت‌نام و لاگین را. جهت تغییر منوی راهبری سایت، کامپوننت Shared\NavMenu.razor را گشوده و لینک‌های قبلی ثبت‌نام و لاگین را با محتوای زیر جایگزین می‌کنیم:
<AuthorizeView>
    <Authorized>
        <li class="nav-item p-0">
          <NavLink class="nav-link" href="#">
             <span class="p-2">
                Hello, @context.User.Identity.Name!
             </span>
          </NavLink>
        </li>
        <li class="nav-item p-0">
          <NavLink class="nav-link" href="logout">
             <span class="p-2">
                Logout
             </span>
          </NavLink>
        </li>
    </Authorized>
    <NotAuthorized>
        <li class="nav-item p-0">
          <NavLink class="nav-link" href="registration">
            <span class="p-2">
               Register
            </span>
          </NavLink>
        </li>
        <li class="nav-item p-0">
          <NavLink class="nav-link" href="login">
            <span class="p-2">
              Login
            </span>
          </NavLink>
        </li>
    </NotAuthorized>
</AuthorizeView>
نمونه‌ی چنین منویی را در قسمت 22 نیز مشاهده کرده بودید. AuthorizeView، یکی از کامپوننت‌های استانداردBlazor  است. زمانیکه کاربری به سیستم لاگین کرده باشد، فرگمنت Authorized و در غیر اینصورت قسمت NotAuthorized آن‌را مشاهده خواهید کرد و همانطور که در قسمت قبل نیز عنوان شد، این کامپوننت برای اینکه کار کند، نیاز دارد به اطلاعات AuthenticationState (و یا همان لیستی از User Claims) دسترسی داشته باشد که آن‌را توسط یک AuthenticationStateProvider سفارشی، به سیستم معرفی و توسط کامپوننت CascadingAuthenticationState، به صورت آبشاری در اختیار تمام کامپوننت‌های برنامه قرار دادیم که نمونه‌ای از آن، درج مقدار context.User.Identity.Name در منوی سایت است.


تکمیل قسمت خروج از سیستم

اکنون که لینک logout را در منوی سایت، پس از ورود به سیستم نمایش می‌دهیم، می‌توان کدهای کامپوننت آن‌را (Pages\Authentication\Logout.razor) به صورت زیر تکمیل کرد:
@page "/logout"

@inject IClientAuthenticationService AuthenticationService
@inject NavigationManager NavigationManager

@code
{
    protected async override Task OnInitializedAsync()
    {
        await AuthenticationService.LogoutAsync();
        NavigationManager.NavigateTo("/");
    }
}
در اینجا در ابتدا توسط سرویس IClientAuthenticationService و متد LogoutAsync آن، کلیدهای Local Storage مربوط به JWT و اطلاعات کاربر حذف می‌شوند و سپس کاربر به صفحه‌ی اصلی هدایت خواهد شد.

مشکل! پس از کلیک بر روی logout، هرچند می‌توان مشاهده کرد که اطلاعات Local Storage به درستی حذف شده‌اند، اما ... پس از هدایت به صفحه‌ی اصلی برنامه، هنوز هم لینک logout و نام کاربری شخص نمایان هستند و به نظر هیچ اتفاقی رخ نداده‌است!
علت اینجا است که AuthenticationStateProvider سفارشی را که تهیه کردیم، فاقد اطلاع رسانی تغییر وضعیت است:
namespace BlazorWasm.Client.Services
{
    public class AuthStateProvider : AuthenticationStateProvider
    {
        // ...

        public void NotifyUserLoggedIn(string token)
        {
            var authenticatedUser = new ClaimsPrincipal(
                                        new ClaimsIdentity(JwtParser.ParseClaimsFromJwt(token), "jwtAuthType")
                                    );
            var authState = Task.FromResult(new AuthenticationState(authenticatedUser));
            base.NotifyAuthenticationStateChanged(authState);
        }

        public void NotifyUserLogout()
        {
            var authState = Task.FromResult(new AuthenticationState(new ClaimsPrincipal(new ClaimsIdentity())));
            base.NotifyAuthenticationStateChanged(authState);
        }
    }
}
در اینجا نیاز است پس از لاگین و یا خروج شخص، حتما متد NotifyAuthenticationStateChanged کلاس پایه‌ی AuthenticationStateProvider فراخوانی شود تا وضعیت AuthenticationState ای که در اختیار کامپوننت‌ها قرار می‌گیرد نیز تغییر کند. در غیراینصورت login و logout و یا هر تغییری در لیست user claims، به صورت آبشاری در اختیار کامپوننت‌های برنامه قرار نمی‌گیرند. به همین جهت دو متد عمومی NotifyUserLoggedIn و NotifyUserLogout را به AuthStateProvider اضافه می‌کنیم، تا این متدها را در زمان‌های لاگین و خروج از سیستم، در سرویس ClientAuthenticationService، فراخوانی کنیم:
namespace BlazorWasm.Client.Services
{
    public class ClientAuthenticationService : IClientAuthenticationService
    {
        private readonly HttpClient _client;
        private readonly ILocalStorageService _localStorage;
        private readonly AuthenticationStateProvider _authStateProvider;

        public ClientAuthenticationService(
            HttpClient client,
            ILocalStorageService localStorage,
            AuthenticationStateProvider authStateProvider)
        {
            _client = client;
            _localStorage = localStorage;
            _authStateProvider = authStateProvider;
        }

        public async Task<AuthenticationResponseDTO> LoginAsync(AuthenticationDTO userFromAuthentication)
        {
            // ...
            if (response.IsSuccessStatusCode)
            {
                //...
                ((AuthStateProvider)_authStateProvider).NotifyUserLoggedIn(result.Token);

                return new AuthenticationResponseDTO { IsAuthSuccessful = true };
            }
            //...
        }

        public async Task LogoutAsync()
        {
            //...
            ((AuthStateProvider)_authStateProvider).NotifyUserLogout();
        }
    }
}
در اینجا تغییرات لازم اعمالی به سرویس ClientAuthenticationService را مشاهده می‌کنید:
- ابتدا AuthenticationStateProvider به سازنده‌ی کلاس تزریق شده‌است.
- سپس در حین لاگین موفق، متد NotifyUserLoggedIn آن فراخوانی شده‌است.
- در آخر پس از خروج از سیستم، متد NotifyUserLogout فراخوانی شده‌است.

پس از این تغییرات اگر بر روی لینک logout کلیک کنیم، این گزینه به درستی عمل کرده و اینبار شاهد نمایش مجدد لینک‌های لاگین و ثبت نام خواهیم بود.


محدود کردن دسترسی به صفحات برنامه بر اساس نقش‌های کاربران

پس از ورود کاربر به سیستم و تامین AuthenticationState، اکنون می‌خواهیم تنها این نوع کاربران اعتبارسنجی شده بتوانند جزئیات اتاق‌ها (برای شروع رزرو) و یا صفحه‌ی نمایش نتیجه‌ی پرداخت را مشاهده کنند. البته نمی‌خواهیم صفحه‌ی نمایش لیست اتاق‌ها را محدود کنیم. برای این منظور ویژگی Authorize را به ابتدای تعاریف کامپوننت‌های PaymentResult.razor و RoomDetails.razor، اضافه می‌کنیم:
@attribute [Authorize(Roles = ‍ConstantRoles.Customer)]
که البته در اینجا ذکر فضای نام آن در فایل BlazorWasm.Client\_Imports.razor، ضروری است:
@using Microsoft.AspNetCore.Authorization

با این تعریف، دسترسی به صفحات کامپوننت‌های یاد شده، محدود به کاربرانی می‌شود که دارای نقش Customer هستند. برای معرفی بیش از یک نقش، فقط کافی است لیست نقش‌های مدنظر را که می‌توانند توسط کاما از هم جدا شوند، به ویژگی Authorize کامپوننت‌ها معرفی کرد و نمونه‌ای از آن‌را در مطلب 23 مشاهده کردید.
نکته‌ی مهم: فیلتر Authorize را باید بر روی اکشن متدهای متناظر سمت سرور نیز قرار داد؛ در غیراینصورت تنها نیمی از کار انجام شده‌است و هنوز آزادانه می‌توان با Web API Endpoints موجود کار کرد.


تکمیل مشخصات هویتی شخصی که قرار است اتاقی را رزرو کند

پیشتر در فرم RoomDetails.razor، اطلاعات ابتدایی کاربر را مانند نام او، دریافت می‌کردیم. اکنون با توجه به محدود شدن این کامپوننت به کاربران لاگین کرده، می‌توان اطلاعات کاربر وارد شده‌ی به سیستم را نیز به صورت خودکار بارگذاری و تکمیل کرد:
@page "/hotel-room-details/{Id:int}"

// ...

@code {
     // ...

    protected override async Task OnInitializedAsync()
    {
        try
        {
            HotelBooking.OrderDetails = new RoomOrderDetailsDTO();
            if (Id != null)
            {
                // ...

                if (await LocalStorage.GetItemAsync<UserDTO>(ConstantKeys.LocalUserDetails) != null)
                {
                    var userInfo = await LocalStorage.GetItemAsync<UserDTO>(ConstantKeys.LocalUserDetails);
                    HotelBooking.OrderDetails.UserId = userInfo.Id;
                    HotelBooking.OrderDetails.Name = userInfo.Name;
                    HotelBooking.OrderDetails.Email = userInfo.Email;
                    HotelBooking.OrderDetails.Phone = userInfo.PhoneNo;
                }
            }
        }
        catch (Exception e)
        {
            await JsRuntime.ToastrError(e.Message);
        }
    }
در اینجا با توجه به اینکه UserId هم مقدار دهی می‌شود، می‌توان سطر زیر را از ابتدای متد SaveRoomOrderDetailsAsync سرویس ClientRoomOrderDetailsService، حذف کرد:
public async Task<RoomOrderDetailsDTO> SaveRoomOrderDetailsAsync(RoomOrderDetailsDTO details)
{
   // details.UserId = "unknown user!";
به این ترتیب هویت کاربری که کار خرید را انجام می‌دهد، دقیقا مشخص خواهد شد و همچنین پس از بازگشت از صفحه‌ی پرداخت بانکی، اطلاعات او مجددا از Local Storage دریافت و مقدار دهی اولیه می‌شود.


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-32.zip
نظرات اشتراک‌ها
مراحل تکامل یک برنامه نویس
درود و خسته نباشین.
با توجه که من یه توسعه دهنده کم تجربه و هنوز در ابتدای راه هستم وباید همیشه بروز باشم که لازمه این کار هست دو تا سوال از شما دارم.
1- من چجوری باید بدونم چه سایت‌های IT مفید انگلیسی(در زمینه برنامه نویسی)  هستند که همیشه آنها را مشاهده کنم و مطالب مفید و کاربردی آنها را مطالعه و استفاده کنم(البته منظورم به غیر از سایت‌های معروف(مانند: MSDN,Stackoverflow,dotnet-tricks,  ...) هست) ؟
بعنوان مثال خود شما در اول همین سایت جاری, همیشه لینک‌های مطالب مفید و کاربردی زیادی از دیگر سایت‌های IT (برنامه نویسی) هر روز قرار میدین.یعنی شما از وجود همه این سایت‌های IT مطلع هستین و هر روز وقت میکنین به این همه سایت سر بزنید ؟
2-برای اینکه همیشه از آخرین تحولات در زمینه برنامه نویسی مطلع باشم به چه سایت هایی همیشه سر بزنم ؟
نظرات مطالب
امن سازی برنامه‌های ASP.NET Core توسط IdentityServer 4x - قسمت اول - نیاز به تامین کننده‌ی هویت مرکزی
با سلام و تشکر؛ من مطالب شما در حوزه Jwt  و همچنین مقالات مرتبط با پروژه DNTIdentity شما رو مطالعه کردم و پروژه‌ها رو هم بصورت واقعی در دو پروژه بصورت موفق استفاده کردم. حالا من برای شروع یک پروژه سازمانی، نیاز به یک چهار چوب احراز هویت متمرکز داشتم که بنا بر راهنمایی شما به این مقاله مراجعه کردم.حالا در ابتدای راه، با توجه به این مطلب (آینده Identity Server) ، توصیه شما برای امثال بنده، استفاده از همین Identity Server 4 هست یا استفاده از OpenIddict-core ؟
راهنماهای پروژه‌ها
سؤالات متداول
  • می‌خواهم برنامه‌ام را بر روی کامپیوتر مشتری بدون دردسر نصب کنم؛ با حداقل حجم و دردسر توزیع. به علاوه بدون نیاز به وصله پینه کردن اسمبلی‌های تجاری دریافت شده.

پاسخ: PdfReport از چند اسمبلی دات نتی تشکیل شده است که نیاز به نصب خاصی ندارد. همچنین حجم فشرده شده آن نیز زیر 2 مگابایت است. بنابراین از جهت توزیع مشکل خاصی نخواهید داشت. همچنین کل این مجموعه سورس باز است و مشکلات متداول همراه با گزارش سازهای تجاری را به همراه ندارد.

  • می‌خواهم فایل گزارش، به همراه برنامه و فایل exe آن و نه جدای از آن توزیع شود.

پاسخ: روش کار با PdfReport اصطلاحا code-first است. یعنی یک یا چند کلاس تهیه شده توسط شما، کار تهیه گزارش را انجام می‌دهند و تمام این‌ها کامپایل شده و به همراه فایل اجرایی یا اسمبلی‌های خاصی که برای آن درنظر می‌گیرید، کامپایل و توزیع خواهند شد. همچنین با توجه به code-first بودن آن و عدم وابستگی به فناوری خاصی، این گزارشات در برنامه‌های وب و ویندوز نیز می‌توانند بدون نیاز به تغییری در کدهای شما مورد استفاده قرار گیرند.

  • برای کار با PdfReport از کجا باید شروع کرد؟

پاسخ: لطفا برچسب PdfReport را در سایت جاری دنبال نمائید. نحوه استفاده از قابلیت‌های آن قدم به قدم توضیح داده شده‌اند.

  • می‌خواهم برای صرفه جویی در کاغذ چاپی، گزارش چند ستونه‌ای را تهیه کنم.

پاسخ: لطفا مراجعه کنید به مثال ایجاد قالب‌های سفارشی ستون‌ها.

  • می‌خواهم گزارشی را تولید کنم که حجم متن فیلدهای آن مشخص نیست. یکی ممکن است نصف صفحه باشد دیگری دو صفحه و یا بعضی تنها یک سطر.

پاسخ: در PdfReport ارتفاع هر سطر به صورت خودکار بر مبنای حجم وارد شده محاسبه و تنظیم می‌گردد. به عبارتی این تنظیم ثابت نیست و سبب حذف محتوای ارائه شده در آن‌ها یا محو شدن ردیف‌های دیگر نمی‌گردد.

  • نیاز به گزارش سازی دارم که بدون مشکل با ORMها کار کند. برای مثال در حین کار با Entity framework مستقیما بتواند با اشیاء و لیست‌های حاصل از آن کار کند.

پاسخ: یکی از انواع منابع داده تعریف شده در PdfReport جهت کار با ORMها طراحی شده است که مثالی از نحوه استفاده از آن‌را در مثال EF Code first همراه با مجموعه مثال‌های این کتابخانه می‌توانید ملاحظه نمائید.

  • آیا این کتابخانه می‌تواند از فایل سیستم (و نه صرفا بانک اطلاعاتی) هم تصاویر را دریافت و در گزارشات قرار دهد؟

پاسخ: بلی. لطفا به مثال ImageFilePath مراجعه نمائید.

  • می‌خواهم یک گزارش ساز پویا در برنامه داشته باشم. فقط کوئری غیر مشخصی را به آن بدهم و حاصل آن یک گزارش باشد.

پاسخ: امکان تهیه گزارش‌های پویا نیز در PdfReport پیش بینی شده است. توضیحات بیشتر همچنین این امکان در حین کار با ORMها نیز وجود دارد.

  • می‌خواهم بدون استفاده از بانک اطلاعاتی نیز بتوانم گزارشی را تهیه کنم. برای مثال یک لیست جنریک تشکیل شده در حافظه دارم.

پاسخ: برای این منظور تنها کافی است از منبع داده صحیحی استفاده نمائید. برای اطلاعات بیشتر به مثال IList مراجعه کنید.

  • می‌خواهم از بانک‌های اطلاعاتی دیگری بجز SQL Server استفاده کنم.

پاسخ: می‌توانید یک نمونه مثال استفاده از PdfReport را با بانک اطلاعاتی SQLite، در اینجا مشاهده کنید.