زیردامنه dl روی یک هاست دیگر هست یا روی همین هاست هست؟ آیا به صورت فیزیکی به آن دسترسی دارید؟ اگر بله، مطالبی که در اینجا عنوان شده کافی هست و نیازی به هیچ نوع پیاده سازی خاصی ندارد، چون از سرگیری مجدد جزئی از خواص متدهای بازگشت فایل توسط ASP.NET Core است. اگر خیر، در اینجا باید فایل را دریافت کنید. در مطلب «از سرگیری مجدد، لغو درخواست و سعی مجدد دریافت فایلهای حجیم توسط HttpClient» این مورد بحث شدهاست. قابلیت resume، همان از سرگیری مجدد هست. یعنی مدیریت range headers. کلاینت هدر range را با مقداری مانند bytes=500-999 ارسال میکند. شما این ابتدا و انتها را دریافت میکنید و سپس توسط روشی که در آن مطلب عنوان شده، مقدار RangeHeaderValue را تعیین و دریافت میکنید. البته من تابحال ندیدم کسی چنین کاری را انجام دهد، چون پهنای باند مصرفی یک سرور را دو برابر میکند!
دلیل آن مرتبط است به روشی که از آن استفاده کردید. این قابلیت برای اینکه کار کند، نیاز به بافر کردن اطلاعات دارد، در حالیکه شما در حال دانلود یک فایل از یک سایت دیگر هستید. ترکیب اینها با هم، برای ارائهی resume کار نمیکنند. زمانیکه قرار است قابلیت resume وجود داشته باشد، یعنی مثلا کاربر درخواست دریافت اطلاعات را از بایت 1000 تا 1500، میدهد. File Stream Result چطور باید این درخواست را برای httpClient.GetStreamAsync که چنین قابلیتی را ندارد، ترجمه کند؟ اگر میخواهید آنرا برای حالت resume آزمایش کنید، از استریمی از نوع System.IO.File.OpenRead و یا new FileStream استفاده کنید:
public IActionResult FileStreamActionResult() { var fileStream = System.IO.File.OpenRead(@"D:\path\Controllers\HomeController.cs"); return new FileStreamResult(fileStream, "text/plain") { FileDownloadName = "HomeController.cs" }; }
گاهی از اوقات، برای نوشتن آزمونهای واحد، ایزوله سازی قسمتی که میخواهیم آنرا بررسی کنیم، از سایر قسمتهای سیستم مشکل میشود. برای مثال اگر در کلاسی کار اتصال به بانک اطلاعاتی صورت میگیرد و قصد داریم برای آن آزمون واحد بنویسیم، اما قرار نیست که الزاما با بانک اطلاعاتی کار کنیم، در این حالت نیاز به یک نمونهی تقلیدی یا Mock از بانک اطلاعاتی را خواهیم داشت، تا کار دسترسی به بانک اطلاعاتی را شبیه سازی کند. در این سری با استفاده از کتابخانهی بسیار معروف Moq (ماکیو تلفظ میشود؛ گاهی از اوقات هم ماک)، کار ایزوله سازی کلاسها را انجام خواهیم داد، تا بتوانیم آنها را مستقل از هم آزمایش کنیم.
Mocking چیست؟
فرض کنید برنامهای را داریم که از تعدادی کلاس تشکیل شدهاست. در این بین میخواهیم تعدادی از آنها را به صورت ایزولهی از کل سیستم آزمایش کنیم. البته باید درنظر داشت که این کلاسها در حین اجرای واقعی برنامه، از تعدادی وابستگی خاص در همان سیستم استفاده میکنند. برای مثال کلاسی در این بین برای بررسی میزان اعتبار مالی یک کاربر، نیاز دارد تا با یک وب سرویس خارجی کار کند. اما چون میخواهیم این کلاس را به صورت ایزولهی از کل سیستم آزمایش کنیم، اینبار بجای استفادهی از وابستگی واقعی این کلاس، آن وابستگی را با یک نمونهی تقلیدی یا Mock object در اینجا، جایگزین میکنیم.
بنابراین Mocking به معنای جایگزین کردن یک وابستگی واقعی سیستم که در زمان اجرای آن مورد استفاده قرار میگیرد، با نمونهی تقلیدی مختص زمان آزمایش برنامه، جهت بالابردن سهولت نوشتن آزمونهای واحد است.
دلایل و مزایای استفادهی از Mocking
- یکی از مهمترین دلایل استفادهی از Mocking، کاهش پیچیدگی تنظیمات اولیهی نوشتن آزمونهای واحد است. برای مثال اگر در برنامهی خود از تزریق وابستگیها استفاده میکنید و کلاسی دارای چندین وابستگی تزریق شدهی به آن است، برای آزمایش این کلاس نیاز به تدارک تمام این وابستگیها را خواهید داشت تا بتوان این کلاس را وهله سازی کرد و همچنین برنامه را نیز کامپایل نمود. اما در این بین ممکن است آزمایش متدی در همان کلاس، الزاما از تمام وابستگیهای تزریق شدهی در یک کلاس استفاده نکند. در این حالت، Mocking میتواند تنظیمات پیچیدهی وهله سازی این کلاس را به حداقل برساند.
- Mocking میتواند سبب افزایش سرعت اجرای آزمونهای واحد نیز شود. برای مثال با تقلید سرویسهای خارجی مورد استفادهی در برنامه (هر عملی که از مرزهای سیستم رد شود مانند کار با شبکه، بانک اطلاعاتی، فایل سیستم و غیره)، میتوان میزان I/O و همچنین زمان صرف شدهی به آنرا به حداقل رساند.
- از mock objects میتوان برای رهایی از مشکلات کار با مقادیر غیرمشخص استفاده کرد. برای مثال اگر در کدهای خود از DateTime.Now استفاده میکنید یا اعداد اتفاقی و امثال آن، هربار که آزمونهای واحد را اجرا میکنیم، خروجی متفاوتی را دریافت کرده و بسیاری از آزمونهای نوشته شده با مشکل مواجه میشوند. به کمک mocking میتوان بجای این مقادیر غیرمشخص، یک مقدار ثابت و مشخص را بازگشت دهد.
- چون به سادگی میتوان mock objects را تهیه کرد، میتوان کار توسعه و آزمایش برنامه را پیش از به پایان رسیدن پیاده سازی اصلی سرویسهای مدنظر، همینقدر که اینترفیس آن سرویس مشخص باشد، شروع کرد که میتواند برای کارهای تیمی بسیار مفید باشد.
- اگر وابستگی مورد استفاده ناپایدار و یا غیرقابل پیش بینی است، میتوان توسط mocking به یک نمونهی قابل پیش بینی و پایدار مخصوص آزمونهای برنامه رسید.
- اگر وابستگی خارجی مورد استفاده به ازای هر بار استفاده، هزینهای را شارژ میکند، میتوان توسط mocking، هزینهی آزمونهای برنامه را کاهش داد.
Unit test چیست؟
بدیهی است در کنار آزمایش ایزولهی قسمتهای مختلف برنامه توسط mocking، باید کل برنامه را جهت بررسی دستیابی به نتایج واقعی نیز آزمایش کرد که به این نوع آزمونها، آزمون یکپارچگی (Integration Tests)، API Tests ،UI Tests و غیره میگویند که در کنار Unit tests ما حضور خواهند داشت. بنابراین اکنون این سؤال مطرح میشود که یک Unit چیست؟
در برنامهای که از چندین کلاس تشکیل میشود، به یک کلاس، یک Unit گفته میشود. همچنین اگر در این سیستم، دو یا چند کلاس با هم کار میکنند (کلاسی که از چندین وابستگی استفاده میکند)، اینها با هم نیز یک Unit را تشکیل دهند. بنابراین تعریف Unit بستگی به نحوهی درک عملکرد یک سیستم و تعامل اجزای آن با هم دارد.
واژههای متناظر با Mock objects
در حین مطالعهی منابع مرتبط با آزمونهای واحد ممکن است با این واژههای تقریبا مشابه مواجه شوید: fakes ،stubs ،dummies و mocks. اما تفاوت آنها در چیست؟
- Fakes در حقیقت یک نمونه پیاده سازی واقعی، اما غیرمناسب محیط واقعی و اصلی پروژهاست. برای نمونه EF Core به همراه یک نمونه in-memory database هم هست که دقیقا با مفهوم Fakes تطابق دارد.
- از Dummies صرفا جهت تهیهی پارامترهای مورد نیاز برای اجرای یک آزمایش استفاده میشوند. این پارامترها، هیچگاه در آزمایشهای انجام شده مورد استفاده قرار نمیگیرند.
- از Stubs برای ارائهی پاسخهایی مشخص به فراخوانها استفاده میشود. برای مثال یک متد یا خاصیت، دقیقا چه چیزی را باید بازگشت دهند.
- از Mocks برای بررسی تعامل اجزای مختلف در حال آزمایش استفاده میشود. آیا متدی یا خاصیتی مورد استفاده قرار گرفتهاست یا خیر؟
باید درنظر داشت که زمانیکه یک شیء Mock را توسط کتابخانهی Moq تهیه میکنیم، هر سه مفهوم stubs ،dummies و mocks را با هم به همراه دارد. به همین جهت در این سری زمانیکه به یک mock object اشاره میشود، هر سه مفهوم مدنظر هستند.
واژهی دیگری که ممکن است در این گروه زیاد مشاهده شود، «Test double» نام دارد که ترکیب هر 4 مورد fakes ،stubs ،dummies و mocks میباشد. در کل هر زمانیکه یک شیء مورد استفادهی در زمان اجرای برنامه را جهت آزمایش سادهتر آن جایگزین میکنید، یک Test double را ایجاد کردهاید.
بررسی ساختار برنامهای که میخواهیم آنرا آزمایش کنیم
در این سری قصد داریم یک برنامهی وام دهی را آزمایش کنیم که قسمتهای مختلف آن دارای وابستگیهای خاصی میباشند. ساختار این برنامه را در ادامه مشاهده میکنید:
موجودیتهای برنامهی وام دهی
مدلهای برنامهی وام دهی
سرویسهای برنامهی وام دهی
توضیحات:
هدف از این برنامه، درخواست یک وام جدید است. Application در اینجا به معنای درخواست یا فرم جدید است و Applicant نیز شخصی است که این درخواست را دادهاست.
در اینجا بیشتر تمرکز ما بر روی کلاس LoanApplicationProcessor است که دارای دو وابستگی تزریق شدهی به آن نیز میباشد:
از این وابستگیها برای تصدیق هویت درخواست کننده و همچنین بررسی میزان اعتبار او استفاده میشود.
تمام این منطق نیز در متد Process آن قابل مشاهدهاست که هدف اصلی آن، بررسی قابل پذیرش بودن درخواست یک وام جدید است.
نوشتن اولین تست، برای برنامهی وام دهی
در اولین تصویر این قسمت، پروژهی class library دومی را نیز به نام Loans.Tests مشاهده میکنید. فایل csproj آن به صورت زیر برای کار با MSTest تنظیم شدهاست:
که در آن ارجاعی به پروژهی Loans.csproj و همچنین وابستگیهای MSTest، تنظیم شدهاند.
اکنون اولین آزمون واحد ما در کلاس جدید LoanApplicationProcessorShould چنین شکلی را پیدا میکند:
در حین کار با MSTest، کلاس آزمون واحد باید به ویژگی TestClass و متدهای public void آن به ویژگی TestMethod مزین شوند تا توسط این فریمورک آزمون واحد شناسایی شده و مورد آزمایش قرار گیرند.
در این آزمایش، شخص درخواست کننده، حقوق کمی دارد و میخواهیم بررسی کنیم که آیا LoanApplicationProcessor میتواند آنرا بر اساس مقدار MinimumSalary، رد کند یا خیر؟
در حین وهله سازی LoanApplicationProcessor، دو وابستگی آن به null تنظیم شدهاند؛ چون میدانیم که بررسی MinimumSalary پیش از سایر بررسیها صورت میگیرد و اساسا در این آزمایش، نیازی به این وابستگیها نداریم.
اما اگر سعی در اجرای این آزمایش کنیم (برای مثال با اجرای دستور dotnet test در خط فرمان)، آزمایش اجرا نشده و با استثنای زیر مواجه میشویم:
چون در سازندهی کلاس LoanApplicationProcessor، در صورت نال بودن وابستگیهای دریافتی، یک استثناء صادر میشود. بنابراین ذکر آنها الزامی است:
نصب کتابخانهی Moq جهت برآورده کردن وابستگیهای کلاس LoanApplicationProcessor
در این آزمایش چون وجود وابستگیهای در سازندهی کلاس، برای ما اهمیتی ندارند و همچنین ذکر آنها نیز الزامی است، میخواهیم توسط کتابخانهی Moq، دو نمونهی تقلیدی از آنها را تهیه کرده (همان dummies که پیشتر معرفی شدند) و جهت برآورده کردن بررسی صورت گرفتهی در سازندهی کلاس LoanApplicationProcessor، آنها را ارائه کنیم.
کتابخانهی بسیار معروف Moq، با پروژههای مبتنی بر NETFramework 4.5. و همچنین NETStandard 2.0. به بعد سازگار است و برای نصب آن، میتوان یکی از دو دستور زیر را صادر کرد:
اما چرا کتابخانهی Moq؟
کتابخانهی Moq این اهداف را دنبال میکند: سادهاست، به شدت کاربردیاست و همچنین strongly typed است. این کتابخانه سورس باز بوده و تعداد بار دانلود بستهی نیوگت آن میلیونی است.
پس از نصب آن، اولین آزمایشی را که نوشتیم، به صورت زیر اصلاح میکنیم:
در اینجا بجای ارسال null به سازندهی کلاس LoanApplicationProcessor، جهت برآورده کردن مقدار پیشفرض پارامترهای آن و کامپایل شدن برنامه، نمونههای تقلیدی دو وابستگی مورد نیاز آنرا تهیه و به آن ارسال کردهایم.
کار با ذکر new Mock شروع شده و آرگومان جنریک آنرا از نوع وابستگیهایی که نیاز داریم، مقدار دهی میکنیم. سپس خاصیت Object آن، امکان دسترسی به این شیء تقلید شده را میسر میکند.
اکنون اگر مجددا این آزمون واحد را اجرا کنیم، مشاهده خواهیم کرد که بجای صدور استثناء، با موفقیت به پایان رسیدهاست:
گاهی از اوقات جایگزین کردن یک وابستگی null با نمونهی Mock آن کافی نیست
در مثالی که بررسی کردیم، اشیاء mock، کار برآورده کردن نیازهای ابتدایی آزمایش را انجام داده و سبب اجرای موفقیت آمیز آن شدند؛ اما همیشه اینطور نیست:
تفاوت این آزمایش جدید با قبلی، در دو مورد است: مقدار Salary به MinimumSalary تنظیم شدهاست و در آخر Assert.IsTrue را داریم.
اگر این آزمایش را اجرا کنیم، با شکست مواجه خواهد شد. علت اینجا است که هرچند در حال استفادهی از دو mock object به عنوان وابستگیهای مورد نیاز هستیم، اما تنظیمات خاصی را بر روی آنها انجام ندادهایم و به همین جهت خروجی مناسبی را در اختیار LoanApplicationProcessor قرار نمیدهند. برای مثال مرحلهی بعدی بررسی اعتبار شخص در کلاس LoanApplicationProcessor، فراخوانی سرویس identityVerifier و متد Validate آن است که خروجی آن بر اساس کدهای فعلی، همیشه false است:
در قسمت بعدی، کار تنظیم اشیاء mock را انجام خواهیم داد.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: MoqSeries-01.zip
Mocking چیست؟
فرض کنید برنامهای را داریم که از تعدادی کلاس تشکیل شدهاست. در این بین میخواهیم تعدادی از آنها را به صورت ایزولهی از کل سیستم آزمایش کنیم. البته باید درنظر داشت که این کلاسها در حین اجرای واقعی برنامه، از تعدادی وابستگی خاص در همان سیستم استفاده میکنند. برای مثال کلاسی در این بین برای بررسی میزان اعتبار مالی یک کاربر، نیاز دارد تا با یک وب سرویس خارجی کار کند. اما چون میخواهیم این کلاس را به صورت ایزولهی از کل سیستم آزمایش کنیم، اینبار بجای استفادهی از وابستگی واقعی این کلاس، آن وابستگی را با یک نمونهی تقلیدی یا Mock object در اینجا، جایگزین میکنیم.
بنابراین Mocking به معنای جایگزین کردن یک وابستگی واقعی سیستم که در زمان اجرای آن مورد استفاده قرار میگیرد، با نمونهی تقلیدی مختص زمان آزمایش برنامه، جهت بالابردن سهولت نوشتن آزمونهای واحد است.
دلایل و مزایای استفادهی از Mocking
- یکی از مهمترین دلایل استفادهی از Mocking، کاهش پیچیدگی تنظیمات اولیهی نوشتن آزمونهای واحد است. برای مثال اگر در برنامهی خود از تزریق وابستگیها استفاده میکنید و کلاسی دارای چندین وابستگی تزریق شدهی به آن است، برای آزمایش این کلاس نیاز به تدارک تمام این وابستگیها را خواهید داشت تا بتوان این کلاس را وهله سازی کرد و همچنین برنامه را نیز کامپایل نمود. اما در این بین ممکن است آزمایش متدی در همان کلاس، الزاما از تمام وابستگیهای تزریق شدهی در یک کلاس استفاده نکند. در این حالت، Mocking میتواند تنظیمات پیچیدهی وهله سازی این کلاس را به حداقل برساند.
- Mocking میتواند سبب افزایش سرعت اجرای آزمونهای واحد نیز شود. برای مثال با تقلید سرویسهای خارجی مورد استفادهی در برنامه (هر عملی که از مرزهای سیستم رد شود مانند کار با شبکه، بانک اطلاعاتی، فایل سیستم و غیره)، میتوان میزان I/O و همچنین زمان صرف شدهی به آنرا به حداقل رساند.
- از mock objects میتوان برای رهایی از مشکلات کار با مقادیر غیرمشخص استفاده کرد. برای مثال اگر در کدهای خود از DateTime.Now استفاده میکنید یا اعداد اتفاقی و امثال آن، هربار که آزمونهای واحد را اجرا میکنیم، خروجی متفاوتی را دریافت کرده و بسیاری از آزمونهای نوشته شده با مشکل مواجه میشوند. به کمک mocking میتوان بجای این مقادیر غیرمشخص، یک مقدار ثابت و مشخص را بازگشت دهد.
- چون به سادگی میتوان mock objects را تهیه کرد، میتوان کار توسعه و آزمایش برنامه را پیش از به پایان رسیدن پیاده سازی اصلی سرویسهای مدنظر، همینقدر که اینترفیس آن سرویس مشخص باشد، شروع کرد که میتواند برای کارهای تیمی بسیار مفید باشد.
- اگر وابستگی مورد استفاده ناپایدار و یا غیرقابل پیش بینی است، میتوان توسط mocking به یک نمونهی قابل پیش بینی و پایدار مخصوص آزمونهای برنامه رسید.
- اگر وابستگی خارجی مورد استفاده به ازای هر بار استفاده، هزینهای را شارژ میکند، میتوان توسط mocking، هزینهی آزمونهای برنامه را کاهش داد.
Unit test چیست؟
بدیهی است در کنار آزمایش ایزولهی قسمتهای مختلف برنامه توسط mocking، باید کل برنامه را جهت بررسی دستیابی به نتایج واقعی نیز آزمایش کرد که به این نوع آزمونها، آزمون یکپارچگی (Integration Tests)، API Tests ،UI Tests و غیره میگویند که در کنار Unit tests ما حضور خواهند داشت. بنابراین اکنون این سؤال مطرح میشود که یک Unit چیست؟
در برنامهای که از چندین کلاس تشکیل میشود، به یک کلاس، یک Unit گفته میشود. همچنین اگر در این سیستم، دو یا چند کلاس با هم کار میکنند (کلاسی که از چندین وابستگی استفاده میکند)، اینها با هم نیز یک Unit را تشکیل دهند. بنابراین تعریف Unit بستگی به نحوهی درک عملکرد یک سیستم و تعامل اجزای آن با هم دارد.
واژههای متناظر با Mock objects
در حین مطالعهی منابع مرتبط با آزمونهای واحد ممکن است با این واژههای تقریبا مشابه مواجه شوید: fakes ،stubs ،dummies و mocks. اما تفاوت آنها در چیست؟
- Fakes در حقیقت یک نمونه پیاده سازی واقعی، اما غیرمناسب محیط واقعی و اصلی پروژهاست. برای نمونه EF Core به همراه یک نمونه in-memory database هم هست که دقیقا با مفهوم Fakes تطابق دارد.
- از Dummies صرفا جهت تهیهی پارامترهای مورد نیاز برای اجرای یک آزمایش استفاده میشوند. این پارامترها، هیچگاه در آزمایشهای انجام شده مورد استفاده قرار نمیگیرند.
- از Stubs برای ارائهی پاسخهایی مشخص به فراخوانها استفاده میشود. برای مثال یک متد یا خاصیت، دقیقا چه چیزی را باید بازگشت دهند.
- از Mocks برای بررسی تعامل اجزای مختلف در حال آزمایش استفاده میشود. آیا متدی یا خاصیتی مورد استفاده قرار گرفتهاست یا خیر؟
باید درنظر داشت که زمانیکه یک شیء Mock را توسط کتابخانهی Moq تهیه میکنیم، هر سه مفهوم stubs ،dummies و mocks را با هم به همراه دارد. به همین جهت در این سری زمانیکه به یک mock object اشاره میشود، هر سه مفهوم مدنظر هستند.
واژهی دیگری که ممکن است در این گروه زیاد مشاهده شود، «Test double» نام دارد که ترکیب هر 4 مورد fakes ،stubs ،dummies و mocks میباشد. در کل هر زمانیکه یک شیء مورد استفادهی در زمان اجرای برنامه را جهت آزمایش سادهتر آن جایگزین میکنید، یک Test double را ایجاد کردهاید.
بررسی ساختار برنامهای که میخواهیم آنرا آزمایش کنیم
در این سری قصد داریم یک برنامهی وام دهی را آزمایش کنیم که قسمتهای مختلف آن دارای وابستگیهای خاصی میباشند. ساختار این برنامه را در ادامه مشاهده میکنید:
موجودیتهای برنامهی وام دهی
namespace Loans.Entities { public class Applicant { public int Id { set; get; } public string Name { set; get; } public int Age { set; get; } public string Address { set; get; } public decimal Salary { set; get; } } }
namespace Loans.Entities { public class LoanProduct { public int Id { set; get; } public string ProductName { set; get; } public decimal InterestRate { set; get; } } }
namespace Loans.Entities { public class LoanApplication { public int Id { set; get; } public LoanProduct Product { set; get; } public LoanAmount Amount { set; get; } public Applicant Applicant { set; get; } public bool IsAccepted { set; get; } } public class LoanAmount { public string CurrencyCode { get; set; } public decimal Principal { get; set; } } }
مدلهای برنامهی وام دهی
namespace Loans.Models { public class IdentityVerificationStatus { public bool Passed { get; set; } } }
سرویسهای برنامهی وام دهی
using Loans.Models; namespace Loans.Services.Contracts { public interface IIdentityVerifier { void Initialize(); bool Validate(string applicantName, int applicantAge, string applicantAddress); void Validate(string applicantName, int applicantAge, string applicantAddress, out bool isValid); void Validate(string applicantName, int applicantAge, string applicantAddress, ref IdentityVerificationStatus status); } }
namespace Loans.Services.Contracts { public interface ICreditScorer { int Score { get; } void CalculateScore(string applicantName, string applicantAddress); } }
using System; using Loans.Entities; using Loans.Services.Contracts; namespace Loans.Services { public class LoanApplicationProcessor { private const decimal MinimumSalary = 1_500_000_0; private const int MinimumAge = 18; private const int MinimumCreditScore = 100_000; private readonly IIdentityVerifier _identityVerifier; private readonly ICreditScorer _creditScorer; public LoanApplicationProcessor( IIdentityVerifier identityVerifier, ICreditScorer creditScorer) { _identityVerifier = identityVerifier ?? throw new ArgumentNullException(nameof(identityVerifier)); _creditScorer = creditScorer ?? throw new ArgumentNullException(nameof(creditScorer)); } public bool Process(LoanApplication application) { application.IsAccepted = false; if (application.Applicant.Salary < MinimumSalary) { return application.IsAccepted; } if (application.Applicant.Age < MinimumAge) { return application.IsAccepted; } _identityVerifier.Initialize(); var isValidIdentity = _identityVerifier.Validate( application.Applicant.Name, application.Applicant.Age, application.Applicant.Address); if (!isValidIdentity) { return application.IsAccepted; } _creditScorer.CalculateScore(application.Applicant.Name, application.Applicant.Address); if (_creditScorer.Score < MinimumCreditScore) { return application.IsAccepted; } application.IsAccepted = true; return application.IsAccepted; } } }
using System; using Loans.Models; using Loans.Services.Contracts; namespace Loans.Services { public class IdentityVerifierServiceGateway : IIdentityVerifier { public DateTime LastCheckTime { get; private set; } public void Initialize() { // Initialize connection to external service } public bool Validate(string applicantName, int applicantAge, string applicantAddress) { Connect(); var isValidIdentity = CallService(applicantName, applicantAge, applicantAddress); LastCheckTime = DateTime.Now; Disconnect(); return isValidIdentity; } private void Connect() { // Open connection to external service } private bool CallService(string applicantName, int applicantAge, string applicantAddress) { // Make call to external service, interpret the response, and return result return false; // Simulate result for demo purposes } private void Disconnect() { // Close connection to external service } public void Validate(string applicantName, int applicantAge, string applicantAddress, out bool isValid) { throw new NotImplementedException(); } public void Validate(string applicantName, int applicantAge, string applicantAddress, ref IdentityVerificationStatus status) { throw new NotImplementedException(); } } }
هدف از این برنامه، درخواست یک وام جدید است. Application در اینجا به معنای درخواست یا فرم جدید است و Applicant نیز شخصی است که این درخواست را دادهاست.
در اینجا بیشتر تمرکز ما بر روی کلاس LoanApplicationProcessor است که دارای دو وابستگی تزریق شدهی به آن نیز میباشد:
public LoanApplicationProcessor( IIdentityVerifier identityVerifier, ICreditScorer creditScorer) { _identityVerifier = identityVerifier ?? throw new ArgumentNullException(nameof(identityVerifier)); _creditScorer = creditScorer ?? throw new ArgumentNullException(nameof(creditScorer)); }
تمام این منطق نیز در متد Process آن قابل مشاهدهاست که هدف اصلی آن، بررسی قابل پذیرش بودن درخواست یک وام جدید است.
نوشتن اولین تست، برای برنامهی وام دهی
در اولین تصویر این قسمت، پروژهی class library دومی را نیز به نام Loans.Tests مشاهده میکنید. فایل csproj آن به صورت زیر برای کار با MSTest تنظیم شدهاست:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk"> <PropertyGroup> <TargetFramework>netcoreapp2.2</TargetFramework> </PropertyGroup> <ItemGroup> <ProjectReference Include="..\Loans\Loans.csproj" /> </ItemGroup> <ItemGroup> <PackageReference Include="Microsoft.NET.Test.Sdk" Version="16.3.0" /> <PackageReference Include="MSTest.TestAdapter" Version="2.0.0" /> <PackageReference Include="MSTest.TestFramework" Version="2.0.0" /> </ItemGroup> </Project>
اکنون اولین آزمون واحد ما در کلاس جدید LoanApplicationProcessorShould چنین شکلی را پیدا میکند:
using Loans.Entities; using Loans.Services; using Microsoft.VisualStudio.TestTools.UnitTesting; namespace Loans.Tests { [TestClass] public class LoanApplicationProcessorShould { [TestMethod] public void DeclineLowSalary() { var product = new LoanProduct {Id = 99, ProductName = "Loan", InterestRate = 5.25m}; var amount = new LoanAmount {CurrencyCode = "Rial", Principal = 2_000_000_0}; var applicant = new Applicant {Id = 1, Name = "User 1", Age = 25, Address = "This place", Salary = 1_100_000_0}; var application = new LoanApplication {Id = 42, Product = product, Amount = amount, Applicant = applicant}; var processor = new LoanApplicationProcessor(null, null); processor.Process(application); Assert.IsFalse(application.IsAccepted); } } }
در این آزمایش، شخص درخواست کننده، حقوق کمی دارد و میخواهیم بررسی کنیم که آیا LoanApplicationProcessor میتواند آنرا بر اساس مقدار MinimumSalary، رد کند یا خیر؟
public class LoanApplicationProcessor { private const decimal MinimumSalary = 1_500_000_0;
در حین وهله سازی LoanApplicationProcessor، دو وابستگی آن به null تنظیم شدهاند؛ چون میدانیم که بررسی MinimumSalary پیش از سایر بررسیها صورت میگیرد و اساسا در این آزمایش، نیازی به این وابستگیها نداریم.
اما اگر سعی در اجرای این آزمایش کنیم (برای مثال با اجرای دستور dotnet test در خط فرمان)، آزمایش اجرا نشده و با استثنای زیر مواجه میشویم:
Test method Loans.Tests.LoanApplicationProcessorShould.DeclineLowSalary threw exception: System.ArgumentNullException: Value cannot be null. Parameter name: identityVerifier
public LoanApplicationProcessor( IIdentityVerifier identityVerifier, ICreditScorer creditScorer) { _identityVerifier = identityVerifier ?? throw new ArgumentNullException(nameof(identityVerifier)); _creditScorer = creditScorer ?? throw new ArgumentNullException(nameof(creditScorer)); }
نصب کتابخانهی Moq جهت برآورده کردن وابستگیهای کلاس LoanApplicationProcessor
در این آزمایش چون وجود وابستگیهای در سازندهی کلاس، برای ما اهمیتی ندارند و همچنین ذکر آنها نیز الزامی است، میخواهیم توسط کتابخانهی Moq، دو نمونهی تقلیدی از آنها را تهیه کرده (همان dummies که پیشتر معرفی شدند) و جهت برآورده کردن بررسی صورت گرفتهی در سازندهی کلاس LoanApplicationProcessor، آنها را ارائه کنیم.
کتابخانهی بسیار معروف Moq، با پروژههای مبتنی بر NETFramework 4.5. و همچنین NETStandard 2.0. به بعد سازگار است و برای نصب آن، میتوان یکی از دو دستور زیر را صادر کرد:
> dotnet add package Moq > Install-Package Moq
اما چرا کتابخانهی Moq؟
کتابخانهی Moq این اهداف را دنبال میکند: سادهاست، به شدت کاربردیاست و همچنین strongly typed است. این کتابخانه سورس باز بوده و تعداد بار دانلود بستهی نیوگت آن میلیونی است.
پس از نصب آن، اولین آزمایشی را که نوشتیم، به صورت زیر اصلاح میکنیم:
using Loans.Entities; using Loans.Services; using Loans.Services.Contracts; using Microsoft.VisualStudio.TestTools.UnitTesting; using Moq; namespace Loans.Tests { [TestClass] public class LoanApplicationProcessorShould { [TestMethod] public void DeclineLowSalary() { var product = new LoanProduct {Id = 99, ProductName = "Loan", InterestRate = 5.25m}; var amount = new LoanAmount {CurrencyCode = "Rial", Principal = 2_000_000_0}; var applicant = new Applicant {Id = 1, Name = "User 1", Age = 25, Address = "This place", Salary = 1_100_000_0}; var application = new LoanApplication {Id = 42, Product = product, Amount = amount, Applicant = applicant}; var mockIdentityVerifier = new Mock<IIdentityVerifier>(); var mockCreditScorer = new Mock<ICreditScorer>(); var processor = new LoanApplicationProcessor(mockIdentityVerifier.Object, mockCreditScorer.Object); processor.Process(application); Assert.IsFalse(application.IsAccepted); } } }
کار با ذکر new Mock شروع شده و آرگومان جنریک آنرا از نوع وابستگیهایی که نیاز داریم، مقدار دهی میکنیم. سپس خاصیت Object آن، امکان دسترسی به این شیء تقلید شده را میسر میکند.
اکنون اگر مجددا این آزمون واحد را اجرا کنیم، مشاهده خواهیم کرد که بجای صدور استثناء، با موفقیت به پایان رسیدهاست:
گاهی از اوقات جایگزین کردن یک وابستگی null با نمونهی Mock آن کافی نیست
در مثالی که بررسی کردیم، اشیاء mock، کار برآورده کردن نیازهای ابتدایی آزمایش را انجام داده و سبب اجرای موفقیت آمیز آن شدند؛ اما همیشه اینطور نیست:
using Loans.Entities; using Loans.Services; using Loans.Services.Contracts; using Microsoft.VisualStudio.TestTools.UnitTesting; using Moq; namespace Loans.Tests { [TestClass] public class LoanApplicationProcessorShould { [TestMethod] public void Accept() { var product = new LoanProduct {Id = 99, ProductName = "Loan", InterestRate = 5.25m}; var amount = new LoanAmount {CurrencyCode = "Rial", Principal = 2_000_000_0}; var applicant = new Applicant {Id = 1, Name = "User 1", Age = 25, Address = "This place", Salary = 1_500_000_0}; var application = new LoanApplication {Id = 42, Product = product, Amount = amount, Applicant = applicant}; var mockIdentityVerifier = new Mock<IIdentityVerifier>(); var mockCreditScorer = new Mock<ICreditScorer>(); var processor = new LoanApplicationProcessor(mockIdentityVerifier.Object, mockCreditScorer.Object); processor.Process(application); Assert.IsTrue(application.IsAccepted); } } }
اگر این آزمایش را اجرا کنیم، با شکست مواجه خواهد شد. علت اینجا است که هرچند در حال استفادهی از دو mock object به عنوان وابستگیهای مورد نیاز هستیم، اما تنظیمات خاصی را بر روی آنها انجام ندادهایم و به همین جهت خروجی مناسبی را در اختیار LoanApplicationProcessor قرار نمیدهند. برای مثال مرحلهی بعدی بررسی اعتبار شخص در کلاس LoanApplicationProcessor، فراخوانی سرویس identityVerifier و متد Validate آن است که خروجی آن بر اساس کدهای فعلی، همیشه false است:
_identityVerifier.Initialize(); var isValidIdentity = _identityVerifier.Validate( application.Applicant.Name, application.Applicant.Age, application.Applicant.Address);
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: MoqSeries-01.zip
اولین مرحلهی ارتقاء به Angular 6، به روز رسانی Angular CLI 1.x به نگارش 6 آن است. این شماره نگارش نیز با شماره نگارش Angular یکی شدهاست و دیگر 1x نیست. CLI 6.0 فقط پروژههای Angular 5.x و 6x را پشتیبانی میکند و برای نصب آن نیاز به حداقل NodeJS 8.9 و NPM 5.5 را خواهید داشت. بنابراین ابتدا دستورات زیر را صادر کرده و اگر هنوز از نگارشهای قدیمی این ابزارها استفاده میکنید، قبل از هر کاری باید آنها را به روز رسانی کنید:
این نگارش از CLI در پشت صحنه از Webpack 4 استفاده میکند که نسبت به نگارشهای پیشین آن بسیار سریعتر است، tree-shaking بهتری را انجام میدهد و در نهایت سبب تولید برنامههایی با حجم کمتر و با سرعت build بیشتری خواهد شد.
فایل پیشین angular-cli.json حذف و فایل جدید angular.json بجای آن معرفی شدهاست
یکی از مهمترین تغییرات CLI 6.0 نسبت به نگارشهای قبلی آن، پشتیبانی از چندین پروژه است و به همین منظور ساختار فایل تنظیمات آنرا به طور کامل تغییر دادهاند و اگر دستور ng new project1 را صادر کنید، دیگر از فایل پیشین angular-cli.json خبری نبوده و بجای آن فایل جدید angular.json قابل مشاهدهاست:
در اینجا ساختار ابتدای فایل angular.json را مشاهده میکنید که در آن مفهوم projects (و یا workspace در اینجا) به همراه project1 جدیدی که ایجاد کردیم، به عنوان زیر مجموعهی آن قابل مشاهدهاست.
مزیت مهم این قابلیت، امکان ایجاد libraries است که به صورت توکار از این نگارش پشتیبانی میشود و میتوان اجزایی مانند components ،directives ،pipes و services اشتراکی را در یک یا چندین کتابخانه قرار داد و سپس از آنها در پروژهی اصلی و یا چندین پروژهی متصل استفاده کرد.
نگارش 6 در پشت صحنه، پروژهی موفق ng-packagr را به مجموعهی CLI اضافه کردهاست و از این پس توسط خود CLI میتوان کتابخانههای استاندارد Angular را تولید کرد. این مورد، مزیت استاندارد سازی کتابخانههای npm حاصل را نیز به همراه دارد؛ مشکلی که گاهی از اوقات به علت عدم رعایت این ساختار، با بستههای فعلی npm مخصوص Angular وجود دارند. برای مثال بدون استفادهی از این ابزار، نیاز است مستندات 13 صفحهای ساخت کتابخانههای Angular را سطر به سطر پیاده سازی کنید که توسط CLI 6.0، به صورت خودکار ایجاد و مدیریت میشود.
بنابراین اکنون سؤال مهمی که مطرح میشود این است: آیا باید فایل angular-cli.json پیشین را به صورت دستی به این فایل جدید به روز رسانی کرد و چگونه؟
به روز رسانی تمام بستههای سراسری سیستم
در ادامه پیش از هر کاری نیاز است تمام بستههای سراسری npm ایی را که هر از چندگاهی به سیستم خود اضافه کردهاید، به روز رسانی کنید. برای مشاهدهی لیست موارد تاریخ مصرف گذشتهی آنها، دستور زیر را صادر کنید:
و برای به روز رسانی یکجای آنها نیاز است دستور زیر اجرا شود:
به روز رسانی خودکار ساختار فایل angular-cli.json
این به روز رسانی توسط CLI 6.0 به صورت خودکار پشتیبانی میشود و شامل این مراحل است:
ابتدا نیاز است بستهی سراسری آنرا به روز رسانی کرد:
سپس وارد پوشهی اصلی پروژهی خود شده و این دستور را به صورت محلی نیز وارد کنید:
با اینکار بستهی CLI محلی پروژه به روز شده و اکنون میتوانیم از قابلیت جدید آن که ng update نام دارد، استفاده کنیم. برای این منظور دستورات ذیل را به ترتیب اجرا کنید:
دستور اول کار تبدیل خودکار فایل angular-cli.json قدیمی را به ساختار جدید آن انجام میدهد؛ با این لاگ:
دستور دوم بستههای هستهی angular را به روز رسانی میکند و دستور سوم کار به روز رسانی کتابخانهی rxjs را انجام میدهد.
لیست سایر بستههایی را که میتوان توسط این دستور به روز رسانی کرد، با اجرا دستور ng update میتوانید مشاهده کنید. برای مثال اگر از Angular Material نیز استفاده میکنید، دستور به روز رسانی آن به صورت زیر است:
مشکل! دستور ng update کار نمیکند!
اگر پروژهی شما صرفا مبتنی بر بستههای اصلی Angular باشد، مراحل یاد شدهی فوق را با موفقیت به پایان خواهید رساند. اما اگر از کتابخانههای ثالثی استفاده کرده باشید، منهای دستور «ng update @angular/cli» که کار تولید فایل جدید angular.json را انجام میدهد، مابقی با خطاهایی مانند «incompatible peer dependency» و یا «Invalid range:>=2.3.1 <3.0.0||>=4.0.0» متوقف میشوند.
در یک چنین حالتی نیاز است ابتدا وابستگیهای محلی پروژه را به روز کرد و سپس دستورات ng update را تکرار نمود. برای این منظور ابتدا بستهی npm-check-updates را نصب کنید:
کار آن به روز رسانی خودکار بستههای npm یک پروژه است. پس از آن دستورات زیر را صادر نمائید:
دستور اول تمام شماره نگارشهای بستههای موجود در فایل package.json را به صورت خودکار به آخرین نگارش آنها روز رسانی میکند و دستور دوم این بستههای جدید را دریافت و نصب خواهد کرد.
اکنون تمام وابستگیهای محلی پروژهی شما به صورت خودکار به آخرین نگارش آنها به روز رسانی شدهاند و اینبار اگر دستورات ذیل را اجرا کنید، با خطاهای یاد شده مواجه نخواهید شد:
البته اگر در این حالت برنامه را کامپایل کنید، کار نخواهد کرد. علت اصلی آن به بهروز رسانی rxjs به نگارش 6 آن مرتبط میشود که در مطلب بعدی پیگیری خواهد شد و این نگارش شامل حذفیات بسیاری است در جهت کاهش حجم آن، یکپارچکی و یک دست شدن syntax آن و همچنین بهبود قابل ملاحظهی کارآیی آن. البته پیشنیاز الزامی آن آشنایی با pipe-able operators است. علت دیگر کامپایل نشدن برنامه هم میتواند عدم استفاده از HttpClient نگارش 4.3 به بعد باشد.
خاموش کردن اخطار «TypeScript version mismatch»
اگر نگارش TypeScript نصب شدهی در سیستم به صورت سراسری، با نگارش محلی پروژهی شما یکی نباشد، اخطار «TypeScript version mismatch» را دریافت میکنید. روش خاموش کردن آن در CLI جدید با اجرای دستور زیر است:
البته نگارش 6 نیاز به TypeScript 2.7.2 ذکر شدهی در package.json پروژهی محلی را دارد؛ وگرنه اصلا شروع به کامپایل برنامه نمیکند:
بهترین راه برای یافتن این شماره، اجرای دستور ng new projet1 در یک پوشهی خالی است و سپس مقایسهی محتوای فایل package.json آن با فایل پروژهی موجود.
تغییرات ng build در نگارش 6
در نگارش 6، مفهوم پیشین environments به configurations تغییر یافتهاست و اینبار در فایل جدید angular.json تنظیم میشوند:
و پیشتر اگر برای تنظیم محیط build از سوئیچ env استفاده میشد:
اکنون این سوئیچ به configuration تغییر یافتهاست و نام آن از مداخل configurations فایل angular.json، مانند مثال فوق که «production» نام دارد، باید دریافت و تنظیم شود:
و یا برای مثال دستور «ng build --env=prod» دیگر اجرا نمیشود و env=prod حذف شدهاست و اکنون اجرای ng build --prod مانند اجرای دستور ng build --configuration=prod است.
تغییرات نامهای نهایی تولیدی
در CLI 6.0، نامهای نهایی تولیدی دیگر به همراه bundle و یا chunk نیستند. برای مثال دستور ng build یک چنین خروجی را تولید میکند:
و هشهای حالت prod به صورت زیر تولید و به نام فایل اضافه میشوند:
ساده شدن افزودن وابستگیهای ثالث به پروژههای CLI
برای نصب یک کتابخانهی ثالث، پیشتر میبایستی ابتدا بستهی npm آن جداگانه نصب و سپس فایل config برنامه، جهت معرفی مداخل آن، ویرایش میشد. اکنون دستور جدید ng add تمام این مراحل را به صورت خودکار انجام میدهد:
برای نمونه دستور فوق نه تنها فایلهای Angular Material را دریافت میکند، بلکه فایلهای CSS و ماژولهای مرتبط با آنرا نیز import خواهد کرد. البته این مورد از کلید ng-add فایل package.json بستهی در حال نصب دریافت و تنظیم میشود و کتابخانههای جدید باید خود را بر این اساس وفق دهند.
node -v npm -v
فایل پیشین angular-cli.json حذف و فایل جدید angular.json بجای آن معرفی شدهاست
یکی از مهمترین تغییرات CLI 6.0 نسبت به نگارشهای قبلی آن، پشتیبانی از چندین پروژه است و به همین منظور ساختار فایل تنظیمات آنرا به طور کامل تغییر دادهاند و اگر دستور ng new project1 را صادر کنید، دیگر از فایل پیشین angular-cli.json خبری نبوده و بجای آن فایل جدید angular.json قابل مشاهدهاست:
{ "$schema": "./node_modules/@angular/cli/lib/config/schema.json", "version": 1, "newProjectRoot": "projects", "projects": { "project1": {
مزیت مهم این قابلیت، امکان ایجاد libraries است که به صورت توکار از این نگارش پشتیبانی میشود و میتوان اجزایی مانند components ،directives ،pipes و services اشتراکی را در یک یا چندین کتابخانه قرار داد و سپس از آنها در پروژهی اصلی و یا چندین پروژهی متصل استفاده کرد.
نگارش 6 در پشت صحنه، پروژهی موفق ng-packagr را به مجموعهی CLI اضافه کردهاست و از این پس توسط خود CLI میتوان کتابخانههای استاندارد Angular را تولید کرد. این مورد، مزیت استاندارد سازی کتابخانههای npm حاصل را نیز به همراه دارد؛ مشکلی که گاهی از اوقات به علت عدم رعایت این ساختار، با بستههای فعلی npm مخصوص Angular وجود دارند. برای مثال بدون استفادهی از این ابزار، نیاز است مستندات 13 صفحهای ساخت کتابخانههای Angular را سطر به سطر پیاده سازی کنید که توسط CLI 6.0، به صورت خودکار ایجاد و مدیریت میشود.
بنابراین اکنون سؤال مهمی که مطرح میشود این است: آیا باید فایل angular-cli.json پیشین را به صورت دستی به این فایل جدید به روز رسانی کرد و چگونه؟
به روز رسانی تمام بستههای سراسری سیستم
در ادامه پیش از هر کاری نیاز است تمام بستههای سراسری npm ایی را که هر از چندگاهی به سیستم خود اضافه کردهاید، به روز رسانی کنید. برای مشاهدهی لیست موارد تاریخ مصرف گذشتهی آنها، دستور زیر را صادر کنید:
npm outdated -g --depth=0
npm update -g
به روز رسانی خودکار ساختار فایل angular-cli.json
این به روز رسانی توسط CLI 6.0 به صورت خودکار پشتیبانی میشود و شامل این مراحل است:
ابتدا نیاز است بستهی سراسری آنرا به روز رسانی کرد:
npm i -g @angular/cli
npm install --save-dev @angular/cli@latest
ng update @angular/cli ng update @angular/core ng update rxjs
DELETE .angular-cli.json CREATE angular.json (4273 bytes) UPDATE karma.conf.js (1008 bytes) UPDATE src/tsconfig.spec.json (322 bytes) UPDATE package.json (2076 bytes) UPDATE tslint.json (3217 bytes)
لیست سایر بستههایی را که میتوان توسط این دستور به روز رسانی کرد، با اجرا دستور ng update میتوانید مشاهده کنید. برای مثال اگر از Angular Material نیز استفاده میکنید، دستور به روز رسانی آن به صورت زیر است:
ng update @angular/material
مشکل! دستور ng update کار نمیکند!
اگر پروژهی شما صرفا مبتنی بر بستههای اصلی Angular باشد، مراحل یاد شدهی فوق را با موفقیت به پایان خواهید رساند. اما اگر از کتابخانههای ثالثی استفاده کرده باشید، منهای دستور «ng update @angular/cli» که کار تولید فایل جدید angular.json را انجام میدهد، مابقی با خطاهایی مانند «incompatible peer dependency» و یا «Invalid range:>=2.3.1 <3.0.0||>=4.0.0» متوقف میشوند.
در یک چنین حالتی نیاز است ابتدا وابستگیهای محلی پروژه را به روز کرد و سپس دستورات ng update را تکرار نمود. برای این منظور ابتدا بستهی npm-check-updates را نصب کنید:
npm install npm-check-updates -g
ncu -u npm install
اکنون تمام وابستگیهای محلی پروژهی شما به صورت خودکار به آخرین نگارش آنها به روز رسانی شدهاند و اینبار اگر دستورات ذیل را اجرا کنید، با خطاهای یاد شده مواجه نخواهید شد:
ng update @angular/core ng update rxjs
البته اگر در این حالت برنامه را کامپایل کنید، کار نخواهد کرد. علت اصلی آن به بهروز رسانی rxjs به نگارش 6 آن مرتبط میشود که در مطلب بعدی پیگیری خواهد شد و این نگارش شامل حذفیات بسیاری است در جهت کاهش حجم آن، یکپارچکی و یک دست شدن syntax آن و همچنین بهبود قابل ملاحظهی کارآیی آن. البته پیشنیاز الزامی آن آشنایی با pipe-able operators است. علت دیگر کامپایل نشدن برنامه هم میتواند عدم استفاده از HttpClient نگارش 4.3 به بعد باشد.
خاموش کردن اخطار «TypeScript version mismatch»
اگر نگارش TypeScript نصب شدهی در سیستم به صورت سراسری، با نگارش محلی پروژهی شما یکی نباشد، اخطار «TypeScript version mismatch» را دریافت میکنید. روش خاموش کردن آن در CLI جدید با اجرای دستور زیر است:
ng config cli.warnings.typescriptMismatch false
{ "devDependencies": { "typescript": "~2.7.2" } }
تغییرات ng build در نگارش 6
در نگارش 6، مفهوم پیشین environments به configurations تغییر یافتهاست و اینبار در فایل جدید angular.json تنظیم میشوند:
{ "$schema": "./node_modules/@angular/cli/lib/config/schema.json", "version": 1, "newProjectRoot": "projects", "projects": { "angular-template-driven-forms-lab": { "configurations": { "production": { "optimization": true, "outputHashing": "all", "sourceMap": false, "extractCss": true, "namedChunks": false, "aot": true, "extractLicenses": true, "vendorChunk": false, "buildOptimizer": true, "fileReplacements": [ { "replace": "src/environments/environment.ts", "with": "src/environments/environment.prod.ts" } ] } } },
ng build --env staging
ng build --configuration staging
تغییرات نامهای نهایی تولیدی
در CLI 6.0، نامهای نهایی تولیدی دیگر به همراه bundle و یا chunk نیستند. برای مثال دستور ng build یک چنین خروجی را تولید میکند:
>ng build --watch Date: 2018-05-05T09:10:50.158Z Hash: a43eab94ff01539b8592 Time: 31733ms chunk {main} main.js, main.js.map (main) 9.38 kB [initial] [rendered] chunk {polyfills} polyfills.js, polyfills.js.map (polyfills) 226 kB [initial] [rendered] chunk {runtime} runtime.js, runtime.js.map (runtime) 5.4 kB [entry] [rendered] chunk {styles} styles.js, styles.js.map (styles) 15.6 kB [initial] [rendered] chunk {vendor} vendor.js, vendor.js.map (vendor) 3.05 MB [initial] [rendered]
و هشهای حالت prod به صورت زیر تولید و به نام فایل اضافه میشوند:
>ng build --prod --watch Date: 2018-05-05T09:17:01.803Z Hash: f25fd6788a4969c52b70 Time: 73279ms chunk {0} runtime.6afe30102d8fe7337431.js (runtime) 1.05 kB [entry] [rendered] chunk {1} styles.34c57ab7888ec1573f9c.css (styles) 0 bytes [initial] [rendered] chunk {2} polyfills.6c08419970f9e4781b69.js (polyfills) 59.4 kB [initial] [rendered]
ساده شدن افزودن وابستگیهای ثالث به پروژههای CLI
برای نصب یک کتابخانهی ثالث، پیشتر میبایستی ابتدا بستهی npm آن جداگانه نصب و سپس فایل config برنامه، جهت معرفی مداخل آن، ویرایش میشد. اکنون دستور جدید ng add تمام این مراحل را به صورت خودکار انجام میدهد:
ng add @angular/material
اشتراکها
Webly,کانال طراحی و توسعه وب
در این مقاله با دو سیستم
کنترل نسخه git و SVN آشنا شده و تفاوتهای آنها را برای تازهکاران بررسی میکنیم. ایده
اولیه نوشتن این مقاله زمانی بود که برای یک پروژهای، اعضای تیم ما دور هم
جمع شده و در مورد ابزارهای مورد استفاده بحث کردند و یک عده از گیت و
عدهای از SVN صحبت میکردند. بر این شدم که مقالهای نوشته و ابتدا به
معرفی آنها و سپس به مزایا و معایب هر کدام بپردازیم.
امروزه، استفاده از سیستمهای کنترل نسخه ( Version Control System
) رواج زیادی پیدا کرده است. این سیستمها به شما اجازه میدهند تا
تغییراتی را که در پروژه ایجاد میشوند، ضبط و ثبت کرده تا از تغییراتی که در
سطح پروژه اتفاق میافتد آگاه شوید. با ذکر یک نمونه این تعریف را باز
میکنم:
شما
به صورت تیمی در حال انجام یک پروژه هستید و باید نسبت به تغییراتی که
اعضای تیم در یک پروژه میدهند، آگاه شوید. هر برنامه نویس بعد از انجام
تغییرات باید این تغییرات را در سیستم کنترل نسخه به روز کند تا بتوان به
سوالات زیر پاسخ داد:
آیا اگر در
بین راه به مشکل برخوردید میتوانید پروژه خود را به یک یا چند گام عقبتر
برگردانید؟ آیا میتوانید به هر یک از اعضاء تیم دسترسیهایی را به قسمت
هایی از پروژه تعیین کنید؟ میتوانید تفاوت فایلهای تغییر یافته را
بیابید؟ آیا میتوان خطاهای یک برنامه را گزارش داد و به بحث در مورد آن پرداخت؟
چه کسی کدها را تغییر داده است؟ روند کار و تغییرات به چه صورت است؟ (این
مورد برای به روز کردن نمودارهای burndown در توسعه چابک میتواند بسیار مفید باشد.)
پی نوشت: نه تنها در یک تیم بلکه بهتر هست در یک کار انفرادی هم از این سیستمها استفاده کرد تا حداقل بازبینی روی پروژههای شخصی خود هم داشته باشیم.
سیستم
کنترل گیت: این سیستم در سال 2005 توسط لینوس توروالدز خالق لینوکس معرفی
شد و از آن زمان تاکنون یکی از پر استفادهترین سیستمهای کنترل نسخه شناخته
شده است. ویکی پدیا گیت را به این شکل تعریف میکند: «یک سیستم بازبینی توزیع شده با تاکید بر جامعیت دادهها، سرعت و پشتیبانی جهت توزیع کار.»
از معروفترین سیستمهای هاستینگ که از گیت استفاده میکنند، میتوان به گیت هاب اشاره کرد.
اکثر سیستمهای هاستینگ گیت، دو حالت را ارائه میدهند:
عمومی : در
این حالت کدهای شما به عموم بازدیدکنندگان نمایش داده میشود و دیگران هم
میتوانند در تکمیل و ویرایش کدهای شما مشارکت کنند و این امکان به صورت
رایگان فراهم است. سیستم گیت هاب به دلیل محبوبیت زیادی که دارد، در اکثر
اوقات انتخاب اول همه کاربران است.
خصوصی:
در این حالت کد متعلق به شما، یا شرکت یا تیم نرم افزاری شماست و غیر از
افراد تعیین شده، شخص دیگری به کدهای شما دسترسی ندارد. اکثر سیستمهای
مدیریتی این مورد را به صورت premium پشتیبانی میکنند. به این معنا که
باید اجاره آن را به طور ماهانه پرداخت کنید. سیستم گیت هاب ماهی پنج دلار
بابت آن دریافت میکند. سیستم دیگری که در این زمینه محبوبیت دارد سیستم BitBucket هست
که که اگر تیم شما کوچک است و در نهایت پنج نفر هستید، میتوانید از حالت
خصوصی به طور رایگان استفاده کنید ولی اگر اعضای تیم شما بیشتر شد، باید
هزینهب اجاره آن را که از 10 دلار آغاز میگردد، به طور ماهیانه پرداخت
کنید.
پی نوشت: میتوانید از سیستمهای متن باز رایگان هم که قابل نصب بر روی هاست ها هم هستند استفاده کنید که در این حالت تنها هزینه هاست یا سرور برای شما میماند.
در سیستم گیت اصطلاحات زیادی وجود دارد:
Repository یا مخزن: برای هر
پروژهای که ایجاد میشود، ابتدا یک مخزن ایجاد شده و کدها داخل آن قرار
میگیرند. کاربرانی که قصد تغییر پروژه را دارند باید یک مخزن جداگانه ایجاد
کنند تا بعدا تمامی تغییرات آنها را روی پروژهی اصلی اعمال کنند.
Fork:
هر کاربری که قصد تغییر را بر روی سورس کدی، داشته باشد، ابتدا باید پروژهی نویسنده اصلی پروژه را به یک مخزنی که متعلق به خودش هست انتقال دهد. به این
عمل Fork کردن میگویند. حال کاربر تغییرات خودش را اعمال کرده و لازم هست
که این تغییرات با پروژهی اصلی که به آن Master میگوییم ادغام شوند. بدین جهت
کاربر فرمان pull request را میدهد تا به نویسندهی اصلی پروژه این موضوع
اطلاع داده شود و نویسندهی اصلی در صورت صلاحدید خود آن را تایید کند.
Branching یا شاخه بندی: نویسندهی مخزن اصلی میتواند با مفهومی با نام شاخه بندی کار کند. او با استفاده از
این مفهوم، پروژه را به قسمت یا شاخههای مختلف تقسیم کرده و همچنین با
ایجاد دسترسیهای مختلف به کاربران اجازه تغییرات را بدهد. به عنوان مثال
بخشهای مختلف پروژه از قبیل بخش منطق برنامه، داده ها، رابط کاربری و ...
میتواند باشد. بعد از انجام تغییرات روی یک شاخه میتوانید درخواست merge
ادغام شدن یا کل پروژه را داشته باشید. در عمل شاخه بندی، هیچ کدام از
شاخههای بر روی یک دیگر تاثیر یا دخالتی ندارند و حتی میتوانید چند شاخه
را جدا از بخش master با یکدیگر ادغام کنید.
به غیر از ارتباط خط فرمانی که میتوان با گیت هاب برقرار کرد، میتوان از یک سری ابزار گرافیکی خارجی هم جهت ایجاد این ارتباط، استفاده کرد:
GitHub For Windows :
نسخهی رسمی است که از طرف خود گیت هاب تهیه گردیده است و استفاده از آن
بسیار راحت است. البته یک مشکل کوچک در دانلود آن وجود دارد که دانلود آن
از طریق یک برنامهی جداگانه صورت گرفته و اصلا سرعت خوبی جهت دانلود ندارد.
Visual Studio .Net : (+ ) خود
ویژوال استودیو شامل سیستمی به اسم Microsoft Git Provider است که در بخش
تنظیمات میتوانید آن را فعال کنید (به طور پیش فرض فعال است) و به هر نوع
سیستم گیتی میتوانید متصل شوید. تنها لازم است که آدرس Url گیت را وارد
کنید.
SourceTree:
از آن دست برنامههای محبوبی است که استفاده آسانی دارد و خودم به شخصه از
آن استفاده میکنم. شامل دو نسخهی ویندوز و مک است و میتوانید با چندین
سیستم گیت مثل «گیت هاب» و «بیت باکت» که در بالا به آنها اشاره شد، به طور
همزمان کار کند.
نظرات مطالب
در مورد ادامه ...
- من تقریبا برای تمام دوستانی که اعلام مشترک کرده بودند، به همان آدرس ایمیلاشان، اکانت نویسنده در سایت ایجاد کردم.
- DNS سایت تازه تنظیم شده و تا در همه جا اصطلاحا propagate شود شاید تا 24 ساعت طول بکشد. بنابراین اگر پیغام 404 گوگل را مشاهده کردید (در آن زمان) مشکل از عدم به روز رسانی DNS سرور مورد استفاده است.
- اگر نیاز به دریافت مجدد ایمیل فعال سازی دارید لطفا از طریق آدرس ذیل اقدام کنید:
https://www.dntips.ir/ForgottenPassword
- DNS سایت تازه تنظیم شده و تا در همه جا اصطلاحا propagate شود شاید تا 24 ساعت طول بکشد. بنابراین اگر پیغام 404 گوگل را مشاهده کردید (در آن زمان) مشکل از عدم به روز رسانی DNS سرور مورد استفاده است.
- اگر نیاز به دریافت مجدد ایمیل فعال سازی دارید لطفا از طریق آدرس ذیل اقدام کنید:
https://www.dntips.ir/ForgottenPassword
نظرات مطالب
بررسی فرمت کوکیهای ASP.NET Identity
سؤال: چرا به روز رسانی اطلاعات کاربر، سبب logout او میشود؟
در ASP.NET Identity، جدول کاربران دارای فیلد SecurityStamp است و با مقایسهی مقدار آن با مقدار موجود در کوکی کاربر، مشخص میکند آیا اطلاعات کاربری در سمت سرور تغییر کردهاست یا خیر؟ اگر بله، این کاربر مجبور به لاگین مجدد خواهد شد.
اینکه چه زمانی بررسی مجدد SecurityStamp موجود در کوکی کاربر صورت میگیرد، توسط پارامتر validateInterval مشخص میشود. در اینجا این پارامتر به صفر تنظیم شدهاست. یعنی اطلاعات کاربر در درخواست بعدی، مجددا تعیین اعتبار میشود.
تغییر اطلاعات فیلد SecurityStamp یا با فراخوانی مستقیم userService.UpdateSecurityStampAsync انجام میشود یا متدهای ذیل هم به صورت توکار شامل این فراخوانی در پشت صحنه هستند:
یعنی هر نوع تغییری در اطلاعات کاربر، سبب logout او خواهد شد.
در ASP.NET Identity، جدول کاربران دارای فیلد SecurityStamp است و با مقایسهی مقدار آن با مقدار موجود در کوکی کاربر، مشخص میکند آیا اطلاعات کاربری در سمت سرور تغییر کردهاست یا خیر؟ اگر بله، این کاربر مجبور به لاگین مجدد خواهد شد.
OnValidateIdentity = SecurityStampValidator.OnValidateIdentity<ApplicationUserManager, User>( validateInterval: TimeSpan.FromMinutes(0), regenerateIdentity: (manager, user) => user.GenerateUserIdentityAsync(manager))
تغییر اطلاعات فیلد SecurityStamp یا با فراخوانی مستقیم userService.UpdateSecurityStampAsync انجام میشود یا متدهای ذیل هم به صورت توکار شامل این فراخوانی در پشت صحنه هستند:
UserManager.CreateAsync UserManager.RemovePasswordAsync UserManager.UpdatePassword UserManager.RemoveLoginAsync UserManager.ChangePhoneNumberAsync/SetPhoneNumberAsync UserManager.SetTwoFactorEnabledAsync UserManager.SetEmailAsync
مطالب
سیستمهای توزیع شده در NET. - بخش دوم - چرا یک سخت افزار به تنهایی پاسخگوی نیازمندیهای ما نیست؟
قبل از شروع به بحث در مورد سیستمهای توزیع شده، بهتر است ابتدا به سوالی اساسی که اساس بوجود آمدن سیستمهای توزیع شده است، پاسخ دهیم:
چرا یک سخت افزار به تنهایی پاسخگوی همه نیازهای ما نیست؟
همه میدانیم که در یک هستهی از پردازنده، چیزی بعنوان پردازش موازی وجود ندارد. هر هسته در هر لحظه میتواند یک پردازش را انجام دهد و این سرعت بالای در پردازش عملیات جاری و سوئیچ کردن بین دیگر عملیات است که حس موازی اجرا شدن آنها را به ما میدهد. یعنی در صورتیکه بخواهیم در یک سخت افزار با پردازندهی تک هستهای، برنامه نویسی موازی انجام بدهیم، در واقع هیچیک از عملیات ما بصورت موازی انجام نمیشوند. زمان پردازشی پردازنده، بر اساس تعداد عملیات و اولویت آنها، بین آنها تقسیم میشود. هر لحظه یکی از آنها اجرا میشود و با اتمام زمان اجرایش، نوبت به بعدی میرسد تا جاییکه تمام آنها به اتمام برسند. در این حالت پردازنده تک هستهای، برای 2 کار زمان صرف میکند؛ اول اجرای عملیات جاری و دوم سوئیچ کردن به عملیات بعدی.
راه حل چیست؟
ساده است. با افزایش تعداد هستههای پردازنده، سیستم ما قادر است تعداد عملیات بیشتری را بصورت همزمان انجام دهد که این عملیات به تعداد هستههای پردازنده، واقعا بصورت همزمان انجام میشوند. یعنی هر هسته در هر لحظه یک پردازش را میتواند بصورت جداگانه از سایر هستهها انجام دهد.
اینجا بود که نیازمندیهای ما باعث شدند سخت افزارها پیچیدهتر شوند. البته پیچیدگی بود که باعث تکامل آنها شد. تا اینجا برای انجام تعداد عملیات بیشتر میتوانیم سخت افزار را ارتقاء دهیم. همچنین در اینجا بود که مفهوم Parallel Systems تکامل پیدا کرد؛ سیستمهایی که توانایی اجرای همزمان چند عملیات را داشتند که همه آنها از یک حافظه، بصورت مشترک استفاده میکردند.
مشکل سیستمهای Parallel مشخص است. کارآیی این نوع سیستم، کاملا به سخت افزار و نوع پیاده سازی آنها وابسته است. یعنی در صورت نیاز به کارآیی بیشتر، تنها راه ارتقاء سخت افزار و بهینه کردن کدهاست. اما این روال را تا کجا میتوانیم انجام دهیم؟
برای روشن شدن مشکل بالا بیایید یک Web Application را بر روی یک سخت افزار اجرا کنیم. در یک Web Application یک Thread Pool شامل مجموعهای از Threadها میباشد که هر Thread وظیفه اجرای یک درخواست را بر عهده دارد. یعنی با دریافت یک درخواست، یک Thread از این مجموعه کم میشود و وظیفه پاسخ دهی به آن در خواست را بر عهده میگیرد. تعداد Thread هایی که در یک Thread Pool میباشند نیز وابسته به تعداد هستههای پردازنده میباشد. برای این تعداد بصورت پیشفرض مقداری در نظر گرفته میشود که بیشترین کارآیی را در یک هسته داشته باشد؛ مثلا در ASP.NET بصورت پیشفرض به ازای هر هستهی از CPU، تعداد 20 Thread به این مجموعه اضافه میشود. یعنی ما در یک پردازنده 2 هستهای تنها میتوانیم تعداد 40 درخواست را بصورت همزمان دریافت کنیم. در صورتیکه تعداد در خواستها در یک لحظه بیشتر از این تعداد باشد، تمام درخواستهای اضافی در صف دریافت قرار میگیرند تا یکی از این Threadها به درخواست خودش پاسخ دهد و به Thread Pool بازگردد و آماده اجرای درخواست بعدی باشد.
حال با فرض اینکه بصورت میانگین به هر درخواست در مدت 2 ثانیه پاسخ داده شود و در طول هر 2 ثانیه ما تعداد 200 درخواست جدید دریافت کنیم، یعنی در هر 2 ثانیه تعداد 160 درخواست در صف پردازش درخواست باقی میمانند. یعنی در مدت 10 ثانیه تعداد 800 درخواست پردازش نشده در این صف وجود دارند. در صورتیکه این روال ادامه پیدا کند، صف پردازش بزرگتر و بزرگتر میشود؛ تا جایی که دیگر حافظهای برای دریافت درخواستهای جدید نباشد. اینجاست که سیستم ما از دسترس خارج میشود. پس تصمیم میگیریم سخت افزار خود را ارتقاء دهیم و کدهای خود را نیز بهینه کنیم. مثلا جاییکه عملیات I/O را انجام میدهیم، برای استفادهی بهینه از Threadهای موجود، کدهای خود را بصورت Async اجرا کنیم.
تا حدودی مشکل ما فعلا حل شدهاست. بعد از مدتی بدلیل اضافه شدن نیازمندیهای جدید، تعدادکاربران فعال سیستم زیاد میشود و دوباره مشکل پوشش دادن تعداد بیشتر درخواست بوجود میآید. مجبوریم دوباره عملیات Scale-up یا Vertical scaling را انجام دهیم. بله؛ عملیاتی که ما در این سیستمها برای مقیاسپذیری انجام میدهیم، اصطلاحا Vertical scaling یا Scale-up نام دارد. یعنی با افزایش تعداد کاربران یا تعداد درخواست، کدها بهینهتر و سخت افزار ارتقاء پیدا میکند.
البته مثالی که ذکر شد به هیچ وجه با دنیای واقعی قابل مقایسه نیست. ممکن است شما سرویسی بسیار حیاتی را پیاده سازی کرده باشید که در شرایط خاص، هزاران یا میلیونها کاربر بصورت همزمان بخواهند درخواستهای خود را برای شما ارسال کنند. در این حالت شما دو راه دارید؛ اول اینکه مرتبا سرویس بسیار حیاتی خود را از دسترس خارج کنید و منتظر بمانید تا حجم تعداد درخواستهای کاربران کاهش یابد و یا مجبورید سخت افزار سرور خود را آنقدر ارتقاء دهید، تا این تعداد درخواست را بصورت همزمان پوشش دهد. واقعا هزینه تهیه کردن این سرور چقدر است؟
فرض کنید از سمت پایگاه داده نیز با مشکل روبرو شدهایم. حجم دادههای ما روبه افزایش است. فضای حافظهی آزاد تنها Server ی که دادههای ما را ذخیره میکند، رو به اتمام است. چاره چیست؟ آن را ارتقا دهیم؟ بله برای مدتی سرور را از دسترس خارج کرده و فضای آزاد را افزایش میدهیم. در این بین تمام سرویسهای ما که وابسته به این سرور هستند، از دسترس خارج میشوند. این کار برای دادههایی که ذاتا همیشه رو به افزایش هستند، چقدر باید تکرار شوند؟ چقدر باید هزینه کنیم تا این دادهها که تمام سرویسهای ما به آنها وابسته هستند، با مشکل مواجه نشوند، یا کارآیی بازیابی آنها پایین نیاید؟
حال بیاید از زاویه دیگری به ماجرا نگاه کنیم ما یک سرویس بسیار حساس با تعداد کاربران زیادی را داریم. از دسترس خارج شدن این سرویس برای ما بسیار هزینه بر است. اما تنها سرور بسیار قوی ما که برای آن هزینهی بسیار زیادی را پرداخت کردهایم، با مشکلی مواجه شده که ممکن است زمان زیادی برای رفع مشکل آن صرف شود. بله باز سرویس از دسترس خارج شده و ما با مشکل بسیار جدی مواجه شدهایم که ممکن است آیندهی سرویس بسیار مهم را به خطر بیاندازد. چاره چیست؟ مثلا تعدادی سرور مشابه سرور اصلی را خریداری کنیم و در صورتیکه سرور اصلی با مشکل جدی مواجه شد از آنها استفاده کنیم. بله هزینه چند برابر شد. فرض کنید به هر دلیل، برق قسمتی که شما این سرورها را نگهداری میکنید، قطع شد! چه راهکاری را دارید؟ واقعیتی که باید بپذیریم این است که چون ما یک سرور را برای اجرای Application خودمان داریم، در هرصورت اگر این سرور با مشکلی مواجه شود، تمام سرویسهای ما با خطری جدی مواجه میشوند و ما نیز در صورتیکه بخواهیم این چرخهی معیوب را ادامه دهیم، تنها هر بار صورت مسئله را پاک میکنیم. بهتر است روش جدیدی را برای این مشکل بیابیم.
اینجاست که مفهوم سیستمهای توزیع شده به کمک سیستمهای Parallel میآید و مفهوم Scale-up یا Vertical scaling با مفهموم Horizontal Scaling یا Scale-out ادغام میشود. در قسمت بعدی، با مفاهیم، خصوصیات و اصطلاحات موجود در این سیستمها آشنا میشویم.
چرا یک سخت افزار به تنهایی پاسخگوی همه نیازهای ما نیست؟
همه میدانیم که در یک هستهی از پردازنده، چیزی بعنوان پردازش موازی وجود ندارد. هر هسته در هر لحظه میتواند یک پردازش را انجام دهد و این سرعت بالای در پردازش عملیات جاری و سوئیچ کردن بین دیگر عملیات است که حس موازی اجرا شدن آنها را به ما میدهد. یعنی در صورتیکه بخواهیم در یک سخت افزار با پردازندهی تک هستهای، برنامه نویسی موازی انجام بدهیم، در واقع هیچیک از عملیات ما بصورت موازی انجام نمیشوند. زمان پردازشی پردازنده، بر اساس تعداد عملیات و اولویت آنها، بین آنها تقسیم میشود. هر لحظه یکی از آنها اجرا میشود و با اتمام زمان اجرایش، نوبت به بعدی میرسد تا جاییکه تمام آنها به اتمام برسند. در این حالت پردازنده تک هستهای، برای 2 کار زمان صرف میکند؛ اول اجرای عملیات جاری و دوم سوئیچ کردن به عملیات بعدی.
حال در صورتیکه تعداد عملیاتی که باید در سیستم بصورت همزمان انجام شوند بیشتر شود، زمانیکه پردازنده باید برای سوئیچ صرف کند نیز بیشتر شده و در نتیجه زمان اجرای عملیات بیشتر میشود و آنها دیرتر به اتمام میرسند. با بیشتر شدن تعداد این عملیات، کار به جایی میرسد که دیگر پردازنده هیچ زمانی را برای پردازش یک عملیات ندارد و باید تمام وقت خود را با سوئیچ کردن بین آنها صرف کند. بله؛ ما سیستمی را طراحی کردهایم که شامل مجموعهای از عملیات است که هیچ یک اجرا نمیشوند!
راه حل چیست؟
ساده است. با افزایش تعداد هستههای پردازنده، سیستم ما قادر است تعداد عملیات بیشتری را بصورت همزمان انجام دهد که این عملیات به تعداد هستههای پردازنده، واقعا بصورت همزمان انجام میشوند. یعنی هر هسته در هر لحظه یک پردازش را میتواند بصورت جداگانه از سایر هستهها انجام دهد.
اینجا بود که نیازمندیهای ما باعث شدند سخت افزارها پیچیدهتر شوند. البته پیچیدگی بود که باعث تکامل آنها شد. تا اینجا برای انجام تعداد عملیات بیشتر میتوانیم سخت افزار را ارتقاء دهیم. همچنین در اینجا بود که مفهوم Parallel Systems تکامل پیدا کرد؛ سیستمهایی که توانایی اجرای همزمان چند عملیات را داشتند که همه آنها از یک حافظه، بصورت مشترک استفاده میکردند.
مشکل سیستمهای Parallel مشخص است. کارآیی این نوع سیستم، کاملا به سخت افزار و نوع پیاده سازی آنها وابسته است. یعنی در صورت نیاز به کارآیی بیشتر، تنها راه ارتقاء سخت افزار و بهینه کردن کدهاست. اما این روال را تا کجا میتوانیم انجام دهیم؟
برای روشن شدن مشکل بالا بیایید یک Web Application را بر روی یک سخت افزار اجرا کنیم. در یک Web Application یک Thread Pool شامل مجموعهای از Threadها میباشد که هر Thread وظیفه اجرای یک درخواست را بر عهده دارد. یعنی با دریافت یک درخواست، یک Thread از این مجموعه کم میشود و وظیفه پاسخ دهی به آن در خواست را بر عهده میگیرد. تعداد Thread هایی که در یک Thread Pool میباشند نیز وابسته به تعداد هستههای پردازنده میباشد. برای این تعداد بصورت پیشفرض مقداری در نظر گرفته میشود که بیشترین کارآیی را در یک هسته داشته باشد؛ مثلا در ASP.NET بصورت پیشفرض به ازای هر هستهی از CPU، تعداد 20 Thread به این مجموعه اضافه میشود. یعنی ما در یک پردازنده 2 هستهای تنها میتوانیم تعداد 40 درخواست را بصورت همزمان دریافت کنیم. در صورتیکه تعداد در خواستها در یک لحظه بیشتر از این تعداد باشد، تمام درخواستهای اضافی در صف دریافت قرار میگیرند تا یکی از این Threadها به درخواست خودش پاسخ دهد و به Thread Pool بازگردد و آماده اجرای درخواست بعدی باشد.
حال با فرض اینکه بصورت میانگین به هر درخواست در مدت 2 ثانیه پاسخ داده شود و در طول هر 2 ثانیه ما تعداد 200 درخواست جدید دریافت کنیم، یعنی در هر 2 ثانیه تعداد 160 درخواست در صف پردازش درخواست باقی میمانند. یعنی در مدت 10 ثانیه تعداد 800 درخواست پردازش نشده در این صف وجود دارند. در صورتیکه این روال ادامه پیدا کند، صف پردازش بزرگتر و بزرگتر میشود؛ تا جایی که دیگر حافظهای برای دریافت درخواستهای جدید نباشد. اینجاست که سیستم ما از دسترس خارج میشود. پس تصمیم میگیریم سخت افزار خود را ارتقاء دهیم و کدهای خود را نیز بهینه کنیم. مثلا جاییکه عملیات I/O را انجام میدهیم، برای استفادهی بهینه از Threadهای موجود، کدهای خود را بصورت Async اجرا کنیم.
تا حدودی مشکل ما فعلا حل شدهاست. بعد از مدتی بدلیل اضافه شدن نیازمندیهای جدید، تعدادکاربران فعال سیستم زیاد میشود و دوباره مشکل پوشش دادن تعداد بیشتر درخواست بوجود میآید. مجبوریم دوباره عملیات Scale-up یا Vertical scaling را انجام دهیم. بله؛ عملیاتی که ما در این سیستمها برای مقیاسپذیری انجام میدهیم، اصطلاحا Vertical scaling یا Scale-up نام دارد. یعنی با افزایش تعداد کاربران یا تعداد درخواست، کدها بهینهتر و سخت افزار ارتقاء پیدا میکند.
البته مثالی که ذکر شد به هیچ وجه با دنیای واقعی قابل مقایسه نیست. ممکن است شما سرویسی بسیار حیاتی را پیاده سازی کرده باشید که در شرایط خاص، هزاران یا میلیونها کاربر بصورت همزمان بخواهند درخواستهای خود را برای شما ارسال کنند. در این حالت شما دو راه دارید؛ اول اینکه مرتبا سرویس بسیار حیاتی خود را از دسترس خارج کنید و منتظر بمانید تا حجم تعداد درخواستهای کاربران کاهش یابد و یا مجبورید سخت افزار سرور خود را آنقدر ارتقاء دهید، تا این تعداد درخواست را بصورت همزمان پوشش دهد. واقعا هزینه تهیه کردن این سرور چقدر است؟
فرض کنید از سمت پایگاه داده نیز با مشکل روبرو شدهایم. حجم دادههای ما روبه افزایش است. فضای حافظهی آزاد تنها Server ی که دادههای ما را ذخیره میکند، رو به اتمام است. چاره چیست؟ آن را ارتقا دهیم؟ بله برای مدتی سرور را از دسترس خارج کرده و فضای آزاد را افزایش میدهیم. در این بین تمام سرویسهای ما که وابسته به این سرور هستند، از دسترس خارج میشوند. این کار برای دادههایی که ذاتا همیشه رو به افزایش هستند، چقدر باید تکرار شوند؟ چقدر باید هزینه کنیم تا این دادهها که تمام سرویسهای ما به آنها وابسته هستند، با مشکل مواجه نشوند، یا کارآیی بازیابی آنها پایین نیاید؟
حال بیاید از زاویه دیگری به ماجرا نگاه کنیم ما یک سرویس بسیار حساس با تعداد کاربران زیادی را داریم. از دسترس خارج شدن این سرویس برای ما بسیار هزینه بر است. اما تنها سرور بسیار قوی ما که برای آن هزینهی بسیار زیادی را پرداخت کردهایم، با مشکلی مواجه شده که ممکن است زمان زیادی برای رفع مشکل آن صرف شود. بله باز سرویس از دسترس خارج شده و ما با مشکل بسیار جدی مواجه شدهایم که ممکن است آیندهی سرویس بسیار مهم را به خطر بیاندازد. چاره چیست؟ مثلا تعدادی سرور مشابه سرور اصلی را خریداری کنیم و در صورتیکه سرور اصلی با مشکل جدی مواجه شد از آنها استفاده کنیم. بله هزینه چند برابر شد. فرض کنید به هر دلیل، برق قسمتی که شما این سرورها را نگهداری میکنید، قطع شد! چه راهکاری را دارید؟ واقعیتی که باید بپذیریم این است که چون ما یک سرور را برای اجرای Application خودمان داریم، در هرصورت اگر این سرور با مشکلی مواجه شود، تمام سرویسهای ما با خطری جدی مواجه میشوند و ما نیز در صورتیکه بخواهیم این چرخهی معیوب را ادامه دهیم، تنها هر بار صورت مسئله را پاک میکنیم. بهتر است روش جدیدی را برای این مشکل بیابیم.
اینجاست که مفهوم سیستمهای توزیع شده به کمک سیستمهای Parallel میآید و مفهوم Scale-up یا Vertical scaling با مفهموم Horizontal Scaling یا Scale-out ادغام میشود. در قسمت بعدی، با مفاهیم، خصوصیات و اصطلاحات موجود در این سیستمها آشنا میشویم.
اگر برای elmah ارسال ایمیل نیز تنظیم شده باشد برای این متد الحاقی باید به صورت دستی ارسال ایمیل را تنظیم کرد؟