به صورت خلاصه:
- اگر فقط از کامپوننتهای کلاسی استفاده میکنید، mobx-react@5 برای کار شما پاسخگو است.
- اگر از کامپوننتهای کلاسی و همچنین کامپوننتهای تابعی در برنامهی خود استفاده میکنید، mobx-react@6 به همراه mobx-react-lite نیز ارائه میشود و هر دو روش را با هم پوشش میدهد.
- اگر فقط از کامپوننتهای تابعی جدید استفاده میکنید، هوکهای کتابخانهی کوچک mobx-react-lite برای کار شما کافی است.
معرفی useLocalStore Hook و useObserver Hook
در مطالب قبلی، روش تعریف یک کلاس مخزن حالت MobX را توسط تزئین کنندههایی مانند observable، computed و action بررسی کردیم. همچنین دریافتیم که تعریف یک چنین تزئین کنندههایی، یا نیاز به استفادهی از تایپاسکریپت را دارد و یا باید پروژهی React را جهت تغییر کامپایلر Babel آن و فعالسازی decorators، مقداری ویرایش کرد. با useLocalStore Hook هرچند تمام روشهای قبلی هنوز هم پشتیبانی میشوند، اما دیگر نیاز به استفادهی از decorators نیست. useLocalStore تابعی است که یک شیء را باز میگرداند. هر خاصیتی از این شیء، به صورت خودکار observable درنظر گرفته میشود. تمام getters آن به عنوان computed properties تفسیر میشوند و تمام متدهای آن، action درنظر گرفته خواهند شد.
یک مثال:
import React from 'react' import { useLocalStore, useObserver } from 'mobx-react' // 6.x export const SmartTodo = () => { const todo = useLocalStore(() => ({ title: 'Click to toggle', done: false, toggle() { todo.done = !todo.done }, get emoji() { return todo.done ? '😜' : '🏃' }, })) return useObserver(() => ( <h3 onClick={todo.toggle}> {todo.title} {todo.emoji} </h3> )) }
- روش استفادهی از تابع useLocalStore، میتواند به صورت محلی (همانند اسم آن) مختص به یک کامپوننت باشد. یعنی میتوان بجای state استاندارد React که اجازهی تغییر مستقیم خواص آنرا نمیدهد، از MobX State محلی ارائه شدهی توسط useLocalStore استفاده کرد و یا میتوان useLocalStore را به صورت global نیز تعریف کرد که در ادامهی بحث به آن میپردازیم.
- در مثال فوق، طول عمر شیء ایجاد شدهی توسط useLocalStore، محلی و محدود به طول عمر کامپوننت تابعی تعریف شدهاست.
- در اینجا شیء بازگشت داده شدهی توسط useLocalStore، دارای دو خاصیت title و done است. این دو خاصیت بدون نیاز به هیچ تعریف خاصی، observable در نظر گرفته میشوند. Fi به علاوه خاصیت getter آن به نام emoji نیز به عنوان یک خاصیت محاسباتی MobX تفسیر شده و متد toggle آن به صورت یک action پردازش میشود. بنابراین در حین کار با MobX Hooks دیگر نیازی به تغییر ساختار پروژهی React، برای پشتیبانی از decorators نیست.
- در این مثال، return useObserver را نیز مشاهده میکنید. کار آن رندر مجدد کامپوننت، با تغییر یکی از خواص observable ردیابی شدهی توسط آن است.
امکان تعریف global state با کمک useLocalStore
نام useLocalStore از این جهت انتخاب شدهاست که مشخص کند مخزن حالت ایجاد شدهی توسط آن، درون یک کامپوننت به صورت محلی ایجاد میشود و سراسری نیست. اما این نکته به این معنا نیست که نمیتوان مخزن حالت ایجاد شدهی توسط آنرا در بین سلسه مراتب کامپوننتهای برنامه به اشتراک گذاشت. توسط تابع useLocalStore میتوان چندین مخزن حالت را ایجاد کرد و سپس توسط شیءای دیگر آنها را یکی کرده و در آخر به کمک Context API خود React آنرا در اختیار تمام کامپوننتهای برنامه قرار داد.
تا نگارش MobX 5x (و همچنین پس از آن)، توسط inject@ میتوان یک مخزن حالت را در اختیار یک کامپوننت قرار داد (مانند inject('myStore')). طراحی inject@ مربوط است به زمانیکه امکان دسترسی به Context پشت صحنهی React به صورت عمومی توسط Context API آن ارائه نشده بود. به همین جهت از این پس دیگر نیازی به استفادهی از آن نیست.
چگونه توسط MobX Hooks، یک مخزن حالت سراسری را ایجاد کنیم؟
برای ایجاد یک مخزن حالت سراسری با روش جدید MobX Hooks، مراحل زیر را میتوان طی کرد:
الف) ایجاد شیء store
ابتدا متدی را مانند createStore ایجاد میکنیم، به نحوی که یک شیء را بازگشت دهد. این شیء همانطور که عنوان شد، خواصش، getters و متدهای آن، توسط MobX ردیابی خواهند شد (مانند const todo = useLocalStore مثال فوق) و نیازی به اعمال MobX Decorators را ندارند.
export function createStore() { return { // ... } }
ب) برپایی Context
اینبار دیگر نه از شیء Provider خود MobX استفاده میکنیم و نه از تزئین کنندهی inject@ آن؛ بلکه از React Context استاندارد استفاده خواهیم کرد:
import React from 'react'; import { createStore } from './createStore'; import { useLocalStore } from 'mobx-react'; // 6.x or mobx-react-lite@1.4.0 const storeContext = React.createContext(null); export const StoreProvider = ({ children }) => { const store = useLocalStore(createStore); return <storeContext.Provider value={store}>{children}</storeContext.Provider>; } export const useStore = () => { const store = React.useContext(storeContext); if (!store) { throw new Error('useStore must be used within a StoreProvider.'); } return store }
- سپس توسط React.createContext، یک شیء Context استاندارد React را ایجاد میکنیم؛ به نام storeContext.
- تابع کمکی StoreProvider، جایگزین شیء Provider قبلی MobX میشود. یعنی کارش محصور کردن کامپوننت App برنامه است تا شیء store را در اختیار سلسه مراتب کامپوننتهای React قرار دهد. در اینجا children به همان کامپوننتهایی که قرار است توسط Context.Provider محصور شوند اشاره میکند.
- تابع کمکی useStore، جهت محصور کردن متد React.useContext، اضافه شدهاست. میتوانید useContext Hook را به صورت مستقیم در کامپوننتهای تابعی فراخوانی کنید و یا میتوانید از متد کمکی useStore بجای آن استفاده نمائید تا حجم کدهای تکراری برنامه کاهش یابد.
ج) استفادهی از StoreProvider تهیه شده
اکنون با استفاده از متد StoreProvider فوق که شیء Context.Provider استاندارد React را بازگشت میدهد، میتوان کامپوننتهای بالاترین کامپوننت سلسه مراتب کامپوننتهای برنامه را محصور کرد، تا تمام آنها بتوانند به store ذخیره شدهی در Provider، دسترسی پیدا کنند:
export default function App() { return ( <StoreProvider> <main> <Component1 /> <Component2 /> <Component3 /> </main> </StoreProvider> ); }
د) استفاده از store مهیا شده در کامپوننتهای تابعی برنامه
پس از تهیهی متدی کمکی useStore که در حقیقت همان useContext Hook است، میتوان به کمک آن در کامپوننتهای تابعی، به store و تمام امکانات آن دسترسی پیدا کرد:
const store = useStore();
سؤال: آیا هنوز هم میتوان یک مخزن پیچیدهی متشکل از چندین کلاس را تشکیل داد؟
پاسخ: بله. برای مثال ابتدا دو کلاس جدید CounterStore و ThemeStore را به نحو متداولی، با استفادهی از MobX decorators طراحی میکنیم (دقیقا مانند مثال قسمت قبل). سپس بجای ذکر نال، بجای پارامتر متد createContext، آنرا با یک شیء جدید مقدار دهی میکنیم که هر کدام از خواص آن، به یک وهله از مخازن حالت ایجاد شده اشاره میکند:
export const storesContext = React.createContext({ counterStore: new CounterStore(), themeStore: new ThemeStore(), }); export const useStores = () => React.useContext(storesContext);
const { counterStore } = useStores();
چند نکتهی تکمیلی
نکته 1: با اشیاء MobX از Object Destructuring استفاده نکنید!
اگر بر روی اشیاء MobX از Object Destructuring استفاده کنیم، خروجی آن تبدیل به متغیرهای سادهای خواهند شد که دیگر ردیابی نمیشوند.
برای مثال اگر counterStore مثال فوق به همراه خاصیت observable ای به نام activeUserName است، آنرا به صورت زیر تبدیل به متغیر activeUserName نکنید؛ چون دیگر reactive نخواهد بود:
const { counterStore: { activeUserName }, } = useStores();
const { counterStore } = useStores();
نکته 2: مدیریت side effects با MobX
در مورد اثرات جانبی و side effects در مطلب «قسمت 32 - React Hooks - بخش 3 - نکات ویژهی برقراری ارتباط با سرور» بیشتر بحث شد. اگر یک اثر جانبی مانند تنظیم document.title، به مقدار یک خاصیت observable وابسته بود، میتوان از متد autorun که تغییرات آنها را ردیابی میکند، درون useEffect Hook استاندارد، استفاده کرد:
import React from 'react' import { autorun } from 'mobx' function useDocumentTitle(store) { React.useEffect( () => autorun(() => { document.title = `${store.title} - ${store.sectionName}` }), [], // note empty dependencies ) }
نکته 4: روش فعالسازی MobX strict mode
اگر strict mode را در Mobx به روش زیر فعال کنیم:
import { configure } from "mobx"; configure({ enforceActions: true });
نکته 3: روش انجام اعمال async در MobX
فرض کنید یک عملیات async را در یک اکشن متد کلاس حالت MobX، به صورت زیر انجام دادهایم و نتیجهی آن به خاصیت weatherData آن کلاس که observable است، به صورت مستقیم انتساب داده شدهاست:
@action loadWeather = city => { fetch( `https://abnormal-weather-api.herokuapp.com/cities/search?city=${city}` ) .then(response => response.json()) .then(data => { this.weatherData = data; }); };
راه حل اول: تغییر خاصیت this.weatherData را به یک اکشن متد مجزا انتقال میدهیم:
@action setWeather = data => { this.weatherData = data; };
راه حل دوم: اگر نمیخواهیم یک اکشن متد جدید را تعریف کنیم، میتوان از متد کمکی runInAction در داخل یک callback استفاده کرد:
loadWeatherInline = city => { fetch(`http://jsonplaceholder.typicode.com/comments/${city}`) .then(response => response.json()) .then(data => { runInAction(() => (this.weatherData = data)); }); };
در مورد اعمال async/await چطور؟
در اینجا هم تفاوتی نمیکند. هر چیزی پس از await، شبیه به حالت متد then پردازش میشود. به همین جهت در اینجا نیز باید از یکی از دو راه حل ارائه شده، استفاده کرد:
loadWeatherAsync = async city => { const response = await fetch( `http://jsonplaceholder.typicode.com/comments/${city}` ); const data = await response.json(); runInAction(() => { this.weatherData = data; }); };
نقش ngModel در data binding
ngModel دایرکتیوی است که وجود آن سبب میشود تا Angular آن المان ورودی خاص را تحت نظر قرار دهد:
<!--no binding --> <input name="firstname" ngModel>
برای رفع این مشکل میتوان با data binding یک طرفه شروع کرد:
<!--one way binding --> <input name="firstname" [ngModel]="firstName">
در حالت data binding یک طرفه، اگر کاربر اطلاعات فیلد firstname را در فرم برنامه تغییر دهد، این اطلاعات به خاصیت عمومی firstName منعکس نخواهد شد.
برای رفع این مشکل (در صورت نیاز)، میتوان از data binding دو طرفه استفاده کرد:
<!--two way binding --> <input name="firstname" [ngModel]="firstName" (ngModelChange)="firstName=$event">
البته این حالت دو طرفه، syntax ساده شدهی زیر را که به banana in the box نیز معروف شدهاست (موز همان () است و جعبه به [] اشاره میکند)، نیز میتواند داشته باشد که بیشتر مورد استفاده قرار میگیرد:
<!--two way binding --> <input name="firstname" [(ngModel)]="firstName">
تعریف مدل فرم ثبت اطلاعات کارمندان
برای نگهداری اطلاعات فرم کارمندان، کلاس Employee را به ماژول Employee اضافه میکنیم:
> ng g cl Employee/Employee
installing class create src\app\Employee\employee.ts
export class Employee { constructor( public firstName: string, public lastName: string, public isFullTime: boolean, public paymentType: string, public primaryLanguage: string ) {} }
پس از آن، به فایل employee-register.component.ts مراجعه کرده و وهلهای از کلاس را به صورت یک خاصیت عمومی در اختیار قالب HTML ایی آن که فرم جاری را تشکیل میدهد، قرار میدهیم:
import { Employee } from "app/employee/employee"; export class EmployeeRegisterComponent implements OnInit { languages = ["Persian", "English", "Spanish", "Other"]; model = new Employee("Vahid", "N", true, "FullTime", "Persian");
تغییر قالب فرم ثبت اطلاعات کارمندان برای اتصال به model
در ادامه، مرحله به مرحله قالب فرم جاری را جهت اتصال به شیء model فوق تغییر خواهیم داد:
اتصال به Text boxes
<form #form="ngForm" novalidate> <div class="form-group"> <label>First Name</label> <input type="text" class="form-control" name="firstName" [(ngModel)]="model.firstName"> </div> <div class="form-group"> <label>Last Name</label> <input type="text" class="form-control" name="lastName" [(ngModel)]="model.lastName"> </div>
برای بررسی این مورد، در پایان فرم جهت دیباگ data binding، اطلاعاتی را که در مدل داریم و همچنین اطلاعاتی را که Angular در حال نظارت بر آنها است، به صورت json در صفحه درج میکنیم:
<button class="btn btn-primary" type="submit">Ok</button> </form> Model: {{ model | json }} <br> Angular: {{ form.value | json }} <br> form.pristine: {{ form.pristine }}
اتصال به Check boxes
<div class="checkbox"> <label> <input type="checkbox" name="is-full-time" [(ngModel)]="model.isFullTime"> Full Time Employee </label> </div>
اتصال به Radio buttons
<label>Payment Type</label> <div class="radio"> <label> <input type="radio" name="paymentType" value="FullTime" checked [(ngModel)]="model.paymentType"> Full Time </label> </div> <div class="radio"> <label> <input type="radio" name="paymentType" value="PartTime" [(ngModel)]="model.paymentType"> Part Time </label> </div>
اتصال به Drop downs
<div class="form-group"> <label>Primary Language</label> <select class="form-control" name="primaryLanguage" [(ngModel)]="model.primaryLanguage"> <option *ngFor="let lang of languages"> {{ lang }} </option> </select> </div>
نحوهی فراخوانی یک متد در حین data binding دو طرفه
همانطور که در ابتدای بحث نیز عنوان شد، data binding دو طرفه را به نحو دیگری نیز میتوان تعریف کرد:
<div class="form-group"> <label>First Name</label> <input type="text" class="form-control" name="firstName" [ngModel]="model.firstName" (ngModelChange)="firstNameToUpperCase($event)"> </div>
firstNameToUpperCase(value: string) { if (value.length > 0) this.model.firstName = value.charAt(0).toUpperCase() + value.slice(1); else this.model.firstName = value; }
در قسمت بعد مباحث اعتبارسنجی فرمهای مبتنی بر قالبها را بررسی میکنیم.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: angular-template-driven-forms-lab-03.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کردهاید. سپس از طریق خط فرمان به ریشهی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگیهای آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
در ورژنهای قبلی ویژوال استودیو، در زمان بارگذاری پروژه، احتیاجی به اجرای نرم افزارهای تحریم گذر نبود؛ همانند ورژن 15.6. ولی در این ورژن که من نصب کردم بدلیل نصب خودکار کتابخانههای متریال دیزاین، باید از این گونه نرم افزارها نیز استفاده کرد.
درقسمت بعدی گزینه BlankApp را انتخاب و در قسمت Minimum Android Version که با انتخاب آن میتوانیم ورژن گوشیهای اندروید برای استفاده از این اپلیکیشن را انتخاب نماییم. به عنوان مثال با انتخاب اندروید 4.4 برنامه ما صرفا برای گوشیهای اندورید 4.4 به بالا جواب میدهد. بعد از تایید، پروژه باز شده که با این solution روبرو میشویم.
- قسمت Properties را اگر بازکنیم، با دو گزینه روبرو میشویم که یکی فایل android manifest هست و اگر روی properties آن کلیک و ویژگیهایی را انتخاب کنیم، بطور خودکار بر روی manifest تاثیر میگذارند. در قسمتهای بعد در این رابطه جداگانه بحث خواهیم کرد.
- در قسمت Asset که به معنای منابع اندروید میباشد، به عنوان مثال صفحات Razor، فونت و یا صفحات HTML و یا عکس و یا ... را میتوانیم قرار دهیم.
- در قسمت Resource که پوشههای آن layout ،mipmap ،values و resource.designer میباشند، در پوشه layout میتوانیم صفحات استاندارد اندروید را شروع به طراحی کنیم. درقسمت mipmap عکسها و یا فایلهای xml ایی را که قرار است استفاده کنیم، در پروژه قرار میدهیم. در قسمت value که بیشتر برای انتخاب و تغییر تم یا استفاده از Resourceها (همانند Asp.mvc که استفاده میکردیم) است که البته با ساختاری متفاوت در اندروید از آنها استفاده میکنیم، قرار میگیرند.
- در قسمت Resource.Designer که در مطالب بعد با آن آشنا خواهید شد، تمامی آیتمهای انتخابی از جمله Layout ها و عکسها و... با ذخیره کردن در این قسمت دخیره میشوند که بعد با رفرنس دادن از طریق resource پروژه میتوانیم از عکسها و لیآوتها در کد نویسی استفاده کنیم.
- در انتها جهت معرفی به mainactivity میرسیم که یک صفحه است شامل المنتها و اجزای مختلف و کاربر میتواند با آن ارتباط برقرار کند.
[Activity(Label = "@string/app_name", Theme = "@style/AppTheme", MainLauncher = true)] public class MainActivity : AppCompatActivity { protected override void OnCreate(Bundle savedInstanceState) { base.OnCreate(savedInstanceState); // Set our view from the "main" layout resource SetContentView(Resource.Layout.activity_main); } }
- در گزینه بعدی Mainluncher را میبینیم که تعیین کنندهی نقطه شروع اکتیویتی ما در بین اکتیویتیهای دیگر میباشد.
بدیهی است درایورهای مربوطه به گوشی اندروید را باید تهیه کرد که در سایت مربوط به سازنده و یا در سایتهای دیگر میتوانید دانلود کنید. اولین برنامه را مینویسیم که هدف از آن، اجرای 10 دکمه بصورت داینامیک هست و اینکه با کلیک بر روی هر کدام از دکمهها، رنگ آن آبی شود.
protected override void OnCreate(Bundle savedInstanceState) { base.OnCreate(savedInstanceState); LinearLayout ln; Button btn; // Set our view from the "main" layout resource SetContentView(Resource.Layout.activity_main); for (int i = 0; i < 5; i++) { btn = new Button(this); btn.Text = i.ToString(); ln= FindViewById<LinearLayout>(Resource.Id.linearLayout1); btn.Click += Btn_Click; ln.AddView(btn); } } private void Btn_Click(object sender, System.EventArgs e) { Button btntest = sender as Button; btntest.SetBackgroundColor(Android.Graphics.Color.Blue); } }
<?xml version="1.0" encoding="utf-8"?> <RelativeLayout xmlns:android="http://schemas.android.com/apk/res/android" xmlns:app="http://schemas.android.com/apk/res-auto" xmlns:tools="http://schemas.android.com/tools" android:layout_width="match_parent" android:layout_height="match_parent" android:minWidth="25px" android:minHeight="25px"> <LinearLayout android:orientation="vertical" android:minWidth="25px" android:minHeight="25px" android:layout_width="match_parent" android:layout_height="wrap_content" android:id="@+id/linearLayout1" /> </RelativeLayout>
<!DOCTYPE html> <html> <head> <link rel="stylesheet" media="all" type="text/css" href="http://trentrichardson.com/Impromptu/jquery-impromptu.css" /> <script type="text/javascript" src="http://code.jquery.com/jquery-1.9.0.min.js"></script> <script type="text/javascript" src="http://trentrichardson.com/Impromptu/jquery-impromptu.js"></script> </head> <body> <button class="show">ShowPrompt</button> <script type="text/javascript"> $(function(){ $(".show").click(function(e){ $.prompt("Hello World!"); }); }); </script> </body> </html>
ویجتهای وب Kendo UI مجموعهای از کنترلهای سفارشی HTML 5 هستند که برفراز jQuery تهیه شدهاند. این کنترلها برای برنامههای وب و همچنین برنامههای دسکتاپ لمسی طراحی شدهاند.
بهترین روش برای مشاهدهی این مجموعه، مراجعه به فایل examples\index.html پوشهی اصلی Kendo UI است که لیست کاملی از این ویجتها را به همراه مثالهای مرتبط ارائه میدهد. تعدادی از اعضای این مجموعه شامل کنترلهای ذیل هستند:
Window, TreeView, Tooltip, ToolBar, TimePicker, TabStrip, Splitter, Sortable, Slider, Gantt, Scheduler, ProgressBar, PanelBar, NumericTextBox, Notification, MultiSelect, Menu, MaskedTextBox, ListView, PivotGrid, Grid, Editor, DropDownList, DateTimePicker, DatePicker, ComboBox, ColorPicker, Calendar, Button, AutoComplete
نحوهی استفاده کلی از ویجتهای وب Kendo UI
با توجه به اینکه کنترلهای Kendo UI مبتنی بر jQuery هستند، نحوهی استفاده از آنها، مشابه سایر افزونههای جیکوئری است. ابتدا المانی به صفحه اضافه میشود:
<input id="pickDate" type="text"/>
<script type="text/javascript"> $(function() { $("#pickDate").kendoDatePicker(); }); </script>
<input id="dateOfBirth" type="text" data-role="datepicker" />
برای فعال سازی حالت declarative initialization باید به دو نکتهی مهم دقت داشت:
الف) در مطلب معرفی Kendo UI اسکریپتهای ذیل برای آماده سازی Kendo Ui معرفی شدند:
<!--KendoUI: Web--> <link href="styles/kendo.common.min.css" rel="stylesheet" type="text/css" /> <link href="styles/kendo.default.min.css" rel="stylesheet" type="text/css" /> <script src="js/jquery.min.js" type="text/javascript"></script> <script src="js/kendo.web.min.js" type="text/javascript"></script> <!--KendoUI: DataViz--> <link href="styles/kendo.dataviz.min.css" rel="stylesheet" type="text/css" /> <script src="js/kendo.dataviz.min.js" type="text/javascript"></script> <!--KendoUI: Mobile--> <link href="styles/kendo.mobile.all.min.css" rel="stylesheet" type="text/css" /> <script src="js/kendo.mobile.min.js" type="text/javascript"></script>
<link href="styles/kendo.common.min.css" rel="stylesheet" type="text/css" /> <link href="styles/kendo.default.min.css" rel="stylesheet" type="text/css" /> <script src="js/jquery.min.js" type="text/javascript"></script> <script src="js/kendo.all.min.js" type="text/javascript"></script>
یک مثال کامل:
<!DOCTYPE html> <html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml"> <head> <title></title> <link href="styles/kendo.common.min.css" rel="stylesheet" type="text/css" /> <link href="styles/kendo.default.min.css" rel="stylesheet" type="text/css" /> <script src="js/jquery.min.js" type="text/javascript"></script> <script src="js/kendo.all.min.js" type="text/javascript"></script> <script type="text/javascript"> $(function () { $("#pickDate").kendoDatePicker(); }); $(function () { // initialize any widgets in the #container div kendo.init($("#container")); }); </script> </head> <body> <span> Pick a date: <input id="pickDate" type="text" /> </span> <div id="container"> <input id="dateOfBirth" type="text" data-role="datepicker" /> <div id="colors" data-role="colorpalette" data-columns="4" data-tile-size="{ width: 34, height: 19 }"></div> </div> </body> </html>
- در اینجا pickDate به صورت معمولی فعال شدهاست.
- اما در قسمت kendo.init نام یک ناحیه یا نام یک کنترل را میتوان ذکر کرد. برای مثال در اینجا کل ناحیهی مشخص شده توسط یک div با id مساوی container به صورت یکجا با تمام کنترلهای داخل آن فعال گردیدهاست.
بنابراین برای اعمال declarative initialization، یک ناحیه را توسط kendo.init مشخص کرده و سپس توسط data-roleها، نام ویجت وب مورد نظر را به صورت lower case مشخص میکنیم. همچنین فایلهای اسکریپت مورد استفاده نیز نباید تداخلی داشته باشند.
تنظیمات ویجتهای وب Kendo UI
تاکنون نمونهی سادهای از بکارگیری ویجتهای وب Kendo UI را بررسی کردیم؛ اما این ویجتها توسط تنظیمات پیش بینی شده برای آنها بسیار قابل تنظیم و تغییر هستند. تنظیمات آنها نیز بستگی به روش استفاده و آغاز آنها دارد. برای مثال اگر این ویجتها را توسط کدهای جاوا اسکریپتی آغاز کردهاید، در همانجا توسط پارامترهای افزونهی جیکوئری میتوان تنظیمات مرتبط را اعمال کرد:
<script type="text/javascript"> $(function () { $("#pickDate").kendoDatePicker({ format: "yyyy/MM/dd" }); }); </script>
در حالت declarative initialization، پارامتر format تبدیل به ویژگی data-format خواهد شد:
<input id="dateOfBirth" type="text" data-role="datepicker" data-format="yyyy/MM/dd" />
تنظیمات DataSource ویجتهای وب
بسیاری از ویجتهای وب Kendo UI با دادهها سر و کار دارند مانند Grid، Auto Complete، Combo box و غیره. این کنترلها دادههای خود را از طریق خاصیت DataSource دریافت میکنند. برای نمونه در اینجا یک combo box را در نظر بگیرید. در مثال اول، خاصیت dataSource کنترل ComboBox در همان افزونهی جیکوئری تنظیم شدهاست:
<input id="colorPicker1" /> <script type="text/javascript"> $(document).ready(function () { $("#colorPicker1").kendoComboBox({ dataSource: ["Blue", "Green", "Red", "Yellow"] }); }); </script>
<input id="colorPicker2" data-role="combobox" data-source='["Blue", "Green", "Red", "Yellow"]' /> <script type="text/javascript"> $(document).ready(function () { kendo.init($("#colorPicker2")); }); </script>
کار با رویدادهای ویجتهای وب
نحوهی کار با رویدادهای ویجتهای وب نیز بر اساس نحوهی آغاز آنها متفاوت است. در مثالهای ذیل، دو حالت متفاوت تنظیم رویداد change را توسط خواص افزونهی جیکوئری:
<input id="colorPicker3" /> <script type="text/javascript"> function onColorChange(e) { alert('Color Change!'); } $(document).ready(function () { $("#colorPicker3").kendoComboBox({ dataSource: ["Blue", "Green", "Red", "Yellow"], change: onColorChange }); }); </script>
<input id="colorPicker4" data-role="combobox" data-source='["Blue", "Green", "Red", "Yellow"]' data-change="onColorChange" /> <script type="text/javascript"> function onColorChange(e) { alert('Color Change!'); } $(document).ready(function () { kendo.init($("#colorPicker4")); }); </script>
تغییر قالب ویجتهای وب
Kendo UI همیشه یک جفت CSS را جهت تعیین قالبهای ویجتهای خود، مورد استفاده قرار میدهد. برای نمونه در مثالهای فوق، kendo.common.min.css حاوی اطلاعات محل قرارگیری و اندازهی ویجتها است. شیوه نامهی دوم همیشه به شکل kendo.[skin].min.css تعریف میشود که دارای اطلاعات رنگ و پس زمینهی ویجتها خواهد بود؛ مانند kendo.black.min.css، kendo.blueopal.min.css و امثال آن که در پوشهی styles قابل مشاهده هستند.
همچنین باید دقت داشت که همیشه common باید پیش از skin ذکر شود؛ زیرا در تعدادی از حالات، شیوه نامهی skin، اطلاعات common را بازنویسی میکند.
علاوه بر skinهای پیش فرض موجود در پوشهی styles، امکان استفاده از یک theme builder آنلاین نیز وجود دارد: kendo-ui-themebuilder
استفاده از Kendo UI templates
قالب پویا بر اساس اطلاعات یک ردیف
#= productDetails(data) #
<script> function productDetails(product) { var action = '@Url.Action("ProductDetails", "Product")'; var html = kendo.format("<a href='{0}/{1}'>Show Product Details</a>", action, product.ProductID ); return html; } </script>
در این نوشتار که به صورت آموزش تصویری ارائه میشود؛ یک سرویس WCF در Visual Studio 2013 ایجاد میکنم، سپس روش استفاده از آنرا در یک برنامه ویندوزی آموزش خواهم داد. در اینجا در نظرگرفته شده است که شما افزونهی Resharper را روی ویژوال استودیوی خود نصب دارید. پس در صورتیکه هنوز به سراغ آن نرفته اید درنگ نکنید و واپسین نگارش آن را دانلود کنید.
در این پروژهی ساده در نظر میگیریم که دو جدول یکی برای اخبار، شامل عنوان، متن خبر و تاریخ ثبت و دسته بندی و دیگری برای نگهداری دستهها در پایگاه داده داریم و میخواهیم سرویسهای مناسب با این دو جدول را بسازیم. با کد زیر، پایگاه دادهی dbTest و جدولهای tblNews و tblCategory در SQL Server 2012 ساخته میشود:
USE [master] GO /****** Object: Database [dbMyNews] Script Date: 2014/01/14 09:46:04 ب.ظ ******/ CREATE DATABASE [dbMyNews] CONTAINMENT = NONE ON PRIMARY ( NAME = N'dbMyNews', FILENAME = N'D:\dbMyNews.mdf' , SIZE = 5120KB , MAXSIZE = UNLIMITED, FILEGROWTH = 1024KB ) LOG ON ( NAME = N'dbMyNews_log', FILENAME = N'D:\dbMyNews_log.ldf' , SIZE = 1024KB , MAXSIZE = 2048GB , FILEGROWTH = 10%) GO USE [dbMyNews] GO /****** Object: Table [dbo].[tblCategory] Script Date: 2014/01/14 09:46:04 ب.ظ ******/ SET ANSI_NULLS ON GO SET QUOTED_IDENTIFIER ON GO CREATE TABLE [dbo].[tblCategory]( [tblCategoryId] [int] IDENTITY(1,1) NOT NULL, [CatName] [nvarchar](50) NOT NULL, [IsDeleted] [bit] NOT NULL, CONSTRAINT [PK_tblCategory] PRIMARY KEY CLUSTERED ( [tblCategoryId] ASC )WITH (PAD_INDEX = OFF, STATISTICS_NORECOMPUTE = OFF, IGNORE_DUP_KEY = OFF, ALLOW_ROW_LOCKS = ON, ALLOW_PAGE_LOCKS = ON) ON [PRIMARY] ) ON [PRIMARY] GO /****** Object: Table [dbo].[tblNews] Script Date: 2014/01/14 09:46:04 ب.ظ ******/ SET ANSI_NULLS ON GO SET QUOTED_IDENTIFIER ON GO CREATE TABLE [dbo].[tblNews]( [tblNewsId] [int] IDENTITY(1,1) NOT NULL, [tblCategoryId] [int] NOT NULL, [Title] [nvarchar](50) NOT NULL, [Description] [nvarchar](max) NOT NULL, [RegDate] [datetime] NOT NULL, [IsDeleted] [bit] NULL, CONSTRAINT [PK_tblNews] PRIMARY KEY CLUSTERED ( [tblNewsId] ASC )WITH (PAD_INDEX = OFF, STATISTICS_NORECOMPUTE = OFF, IGNORE_DUP_KEY = OFF, ALLOW_ROW_LOCKS = ON, ALLOW_PAGE_LOCKS = ON) ON [PRIMARY] ) ON [PRIMARY] TEXTIMAGE_ON [PRIMARY] GO ALTER TABLE [dbo].[tblNews] WITH CHECK ADD CONSTRAINT [FK_tblNews_tblCategory] FOREIGN KEY([tblCategoryId]) REFERENCES [dbo].[tblCategory] ([tblCategoryId]) GO ALTER TABLE [dbo].[tblNews] CHECK CONSTRAINT [FK_tblNews_tblCategory] GO USE [master] GO ALTER DATABASE [dbMyNews] SET READ_WRITE GO
اکنون Visual Studio 2013 را بازکنید سپس روی گزینه New Project کلیک کنید و برابر با نگارهی زیر عمل کنید:
پروژه MyNewsWCFLibrary در راه حل MyNews ساخته میشود. این پروژه به صورت پیشگزیده دارای یک کلاس به نام Service و یک interface به نام IService است. هر دو را حذف کنید و سپس روی نام پروژه راستکلیک کرده، از منوی بازشده گزینهی Add -> New Item را انتخاب کنید. سپس برابر با نگارهی زیر عمل کنید:
در لایهی Service Interface کلیهی روالهای مورد نیاز برای ارتباط با پایگاه داده را میسازیم. پیش از آن باید یک Model برای ارتباط با پایگاه داده ساخته باشیم. برای این کار از پنجره Add New Item و از زیرمجموعه Data، گزینه ADO.NET Entity Data Model را انتخاب کنید و بهسان زیر پیش روید:
در گام پسین روی دکمه New Connection کلیک کنید و رشتهی اتصال به پایگاه دادهی dbMyNews را بسازید. سپس همانند تنظیمات نگارهی زیر ادامه دهید:
در گام پسین گزینهی Entity Framework 6.0 را برگزینید و روی دکمهی Next کلیک کنید.
در پنجره نشان داده شده، جدولهای مورد نیاز را همانند نگارهی زیر انتخاب کرده و روی دکمه Finish کلیک کنید:
در پایان مدل ما همانند نگارهی زیر خواهد بود.
در بخش پسین دربارهی شیوهی دستکاری کلاسهای Entity خواهم نوشت.
[StringLength(10, ErrorMessage = "حداکثر 10 حرف")] public string Name { set; get; }
$(function () { $("input[data-val-length-max]").each(function (i, e) { var input = $(e); var maxlength = input.attr("data-val-length-max"); input.attr("maxlength", maxlength); }); });
<input class="text-box single-line" data-val="true" data-val-length="حداکثر 10 حرف" data-val-length-max="10" data-val-required="(*)" id="Name" name="Name" type="text" value="" />
نمایش pdf در مرورگر در asp.net mvc
- برای نمایش فایل در مرورگر، نیاز است فایل روی سرور ذخیره شود و بعد Redirect کنید به مسیر آن (یعنی از حالت InMemory که راسا Response را خاتمه میدهد استفاده نکنید. return File هم کار مشابهی را انجام میدهد؛ فایل را بافر کرده و flush میکند). اینبار (با Redirect به آدرس) به صورت خودکار در مرورگر باز خواهد شد؛ بجای نمایش صفحه دانلود. یک نمونهاش برای web forms در اینجا است: (^). برای MVC هم شبیه به همین return Redirect به آدرس، در اکشن متدها وجود دارد.