نظرات مطالب
فعال سازی عملیات CRUD در Kendo UI Grid
سلام؛ هنگام حذف یک سطر با پیغام 400 یا همان BadRequest مواجه میشم و عجیب اینکه type رو بصورت xml نشون میده داخل delete به جای json تو بخش Network یعنی عکس دوم (یک لحظه اون سطر از داخل سطرها حذف میشه به محض رفرش کردن گرید دوباره نشون میده): 

اینم کدهای بنده داخل View متناظر:

destroy: {
                        url: function (blog) {
                            return "@Url.Action("DeleteBlog","Admin")/" + blog.id;
                        },
                        contentType: 'application/json; charset=utf-8',
                        type: "DELETE"
                    },

و این بخش : 

 $("#report-grid").kendoGrid({
                dataSource: blogDataSource,
                autoBind: true,
                scrollable: false,
                pageable: true,
                sortable: true,
                filterable: true,
                reorderable: true,
                selectable: true,
                editable: {
                    confirmation: "آیا مایل به حذف ردیف انتخابی هستید؟",
                    destroy: true, // whether or not to delete item when button is clicked
                    mode: "popup" // options are "incell", "inline", and "popup"

اینم کدهای اکشن متد Delete بنده :

  [HttpDelete]
  [ValidateAntiForgeryToken]
  public async Task<IActionResult> DeleteBlog(long id)
  {
          var blog = _blogRepository.Get(id);
          if (blog == null)
            return NotFound();
            blog.IsDeleted = true;
          _blogRepository.Update(blog);
           await _unitOfWork.SaveAsync();
           return Json(blog);
  }
مطالب
Postable

ارسال سورس کد برنامه‌ها در بلاگر داستان خودش را دارد که پیشتر در مورد آن بحث شد.
اما این‌کار (تبدیل کاراکترهای غیرمجاز به نمونه‌های مجاز یا به اصطلاح escape آن‌ها) پس از یک مدت تبدیل به دردسر خواهد شد. به همین جهت برنامه‌ی کوچک زیر را برای ساده‌تر کردن این وضع تهیه کرده‌ام، که از آدرس زیر قابل دریافت است:



دریافت برنامه (برای اجرا نیاز به دات نت فریم ورک 2 دارد)

این برنامه‌ی کمکی، انجام چند کار زیر را در بلاگر برای شما ساده‌تر خواهد کرد:
الف) escape خودکار کاراکترهای غیرمجاز xml هنگام ارسال سورس کدهای خود و همچنین قرار دادن آن‌ها داخل تگ‌های div و pre مناسب.

روش برنامه نویسی آن:

public static string EscapeXml(string s)
{
var xml = s;
if (!string.IsNullOrEmpty(xml))
{
// replace literal values with entities
xml = xml.Replace("&", "&amp;");
xml = xml.Replace("<", "&lt;");
xml = xml.Replace(">", "&gt;");
xml = xml.Replace("\"", "&quot;");
xml = xml.Replace("'", "&apos;");
}
return xml;
}
ب) حذف خطوط بین تگ‌های html . این مورد هنگام ارسال یک table استاندارد html در بلاگر لازم است. برای مثال در بلاگر ارسال کد زیر
<table>
<tr>
<td>data
</td>
</tr>
سبب ایجاد فواصل عجیبی در حین نمایش ردیف‌های جدول در سایت خواهد شد، زیرا بلاگر به ازای هر خط جدید یک br را به صورت خودکار نمایش خواهد داد. برای رفع این مشکل از دکمه remove html new lines استفاده کنید. به این صورت اطلاعات فوق به صورت خودکار به شکل زیر تبدیل می‌شوند:

<table> <tr> <td>data</td> </tr>

روش برنامه نویسی آن :

private static readonly Regex REGEX_BETWEEN_TAGS = new Regex(@">\s+<", RegexOptions.Compiled);
private static readonly Regex REGEX_LINE_BREAKS = new Regex(@"\n\s+", RegexOptions.Compiled);
public static string RemoveSpaces(string html)
{
html = REGEX_BETWEEN_TAGS.Replace(html, "> <");
return REGEX_LINE_BREAKS.Replace(html, string.Empty);

}

ج) حذف کاراکتر 0xA0 . البته این مورد ارتباطی به بلاگر پیدا نمی‌کند ولی اگر با CPP کار کرده باشید، حتما به مورد کپی سورس از اینترنت به داخل ادیتور و عدم کامپایل آن، برخورده‌اید. در سورس کدهای CPP مجاز به استفاده از کاراکتر No-Break Space نیستید (0xA0) و باید حذف شود. حال فرض کنید با بیش از 200 سطر سر و کار دارید. بنابراین نیاز به یک تمیز کننده سریع وجود خواهد داشت. (این مورد در ادیتور برنامه management studio اس کیوال سرور هم صادق است)

txtMod.Text = txtOrig.Text.Replace((char)160, ' ');
ساده است ولی انجام دستی آن مشکل خواهد بود.

نظرات مطالب
صفحه بندی، مرتب سازی و جستجوی پویای اطلاعات به کمک Kendo UI Grid
در مثالی که زدند، چون این datasource از نوع remote هست، دستورات ()grid.dataSource.read(); grid.refresh مجددا منبع داده گرید را بر اساس اطلاعات دریافتی از سرور پر می‌کنند (re-bind).
function customSearch() {
     var filters = [];
     var grid = $("#grid").data("kendoGrid");
       
     filters.push({ field: "f1", operator: "eq", value: 1 });
     filters.push({ field: "f2", operator: "eq", value: "xyz" });
       
     grid.dataSource.filter({
          logic: "and",
          filters: filters
        });
    grid.dataSource.read();
    grid.refresh();
}
در این مثال فقط قسمت value را باید از رابط کاربری که طراحی کردید، دریافت و مقدار دهی کنید.
مطالب
C# 12.0 - Experimental Attribute
گاهی از اوقات ممکن است یک ویژگی تکمیل نشده، سر از نگارش‌های release درآورد؛ چون نیاز به دریافت بازخوردی در این مورد وجود دارد و یا اینکه قرار است در طی چند مرحله تکمیل شود. برای اینکه یک چنین مساله‌ای خصوصا از طرف نویسندگان کتابخانه‌ها و فریم‌ورک‌ها مشخص شود، ویژگی جدید System.Diagnostics.CodeAnalysis.ExperimentalAttribute به دات‌نت 8 اضافه شده‌است.
در این حالت اگر کدی، شروع به استفاده‌ی از یک چنین عضو‌های آزمایشی کند، یک خطای زمان کامپایل رخ می‌دهد؛ مگر اینکه آن قطعه کد نیز دقیقا با همین ویژگی مزین شود. در اینجا می‌توان نوع‌ها، اسمبلی‌ها و حتی اعضای آن‌ها را آزمایشی تعریف کرد. اگر کل یک نوع را به صورت آزمایشی معرفی کنیم، تمام اعضای آن هم آزمایشی خواهند بود.


بررسی ویژگی Experimental با یک مثال

در ادامه نحوه‌ی اعمال ویژگی Experimental را به همراه یک diagnosticId که به کل یک کلاس اعمال شده‌است، مشاهده می‌کنید. از این diagnosticId در حین تولید متن خطاها و یا برای شناسایی آن‌ها، استفاده می‌شود:
using System.Diagnostics.CodeAnalysis;

namespace CS8Tests;

[Experimental(diagnosticId: "Test001")]
public class ExperimentalAttributeDemo
{
    public void Print()
    {
        Console.WriteLine("Hello Experimental Attribute");
    }
}
پس از این تعریف، اگر در قسمت دیگری از برنامه بخواهیم از این کلاس استفاده کنیم:
var experimentalAttributeDemo = new ExperimentalAttributeDemo();
با خطای زیر مواجه خواهیم شد:
error Test001: 'CS8Tests.ExperimentalAttributeDemo' is for evaluation purposes only
and is subject to change or removal in future updates. Suppress this diagnostic to proceed.
برای مواجه شدن با یک چنین خطایی، می‌توان دو روش زیر را در پیش گرفت:
الف) غیرفعال کردن سراسری گزارش این نوع خطاها در فایل csproj. برنامه:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">
  <PropertyGroup>
    <OutputType>Exe</OutputType>
    <TargetFramework>net8.0</TargetFramework>
    <ImplicitUsings>enable</ImplicitUsings>
    <Nullable>enable</Nullable>

    <NoWarn>Test001</NoWarn>
  </PropertyGroup>
</Project>
در اینجا اضافه شدن NoWarn را بر اساس diagnosticId ویژگی آزمایشی تعریف شده، مشاهده می‌کنید. این تنظیم سراسری است و به تمام قسمت‌های پروژه‌ی جاری اعمال می‌شود. اضافه کردن آن هم فقط یکبار صورت می‌گیرد.

ب) غیرفعال کردن موضعی آن، صرفا در محل استفاده
برای غیرفعال کردن محلی این بررسی، تنها کافی است با استفاده از pragma warning# یکبار آن‌را غیرفعال کرده و پس از پایان کار، مجددا آن‌را فعال کنیم:
#pragma warning disable Test001
var demo = new ExperimentalAttributeDemo();
#pragma warning restore Test001
همانطور که مشاهده می‌کنید، این فعال و غیرفعال کردن هم بر اساس diagnosticId صورت می‌گیرد. بدیهی است این تنظیم سراسری نبوده و درصورت بکارگیری این قطعه کد در قسمت‌های دیگر برنامه، باید مجددا تکرار شود.

و اگر این مثال را کمی پیچیده‌تر کنیم، به حالت زیر می‌رسیم:
using System.Diagnostics.CodeAnalysis;

namespace CS8Tests;

[Experimental(diagnosticId: "Test001")]
public class ExperimentalAttributeDemo
{
    [Experimental(diagnosticId: "Test002")]
    public void Print()
    {
        Console.WriteLine("Hello Experimental Attribute");
    }
}
در اینجا دو ویژگی آزمایشی، با دو diagnosticId متفاوت تعریف شده‌اند. در این حالت اگر سعی کنیم قطعه کد زیر را کامپایل کنیم:
var demo = new ExperimentalAttributeDemo();
demo.Print();
به ازای هر ویژگی آزمایشی تعریف شده، یک خطای کامپایلر جداگانه را دریافت می‌کنیم. به همین جهت برای رفع این خطاها، یا باید از روش غیرفعال سازی سراسری آن‌ها پیش‌رفت:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">
  <PropertyGroup>
    <OutputType>Exe</OutputType>
    <TargetFramework>net8.0</TargetFramework>
    <ImplicitUsings>enable</ImplicitUsings>
    <Nullable>enable</Nullable>

    <NoWarn>Test001,Test002</NoWarn>
  </PropertyGroup>
</Project>
 و یا می‌توان به صورت محلی زیر عمل کرد:
#pragma warning disable Test001,Test002
var demo = new ExperimentalAttributeDemo();
demo.Print();
#pragma warning restore Test001,Test002
در اینجا ذکر هر دو diagnosticId، ضروری است.
مطالب
آزمایش Web APIs توسط Postman - قسمت اول - معرفی
Postman یک ابزار متکی به خود چند سکویی، رایگان و فوق العاده‌ای است جهت توسعه و آزمایش Web API‌ها (HTTP Restful APIs). برای دریافت آن می‌توانید به این آدرس مراجعه کنید. البته پیشتر افزونه‌ای، مخصوص کروم را نیز ارائه کرده بودند که دیگر پشتیبانی نمی‌شود و اگر بر روی مرورگر شما نصب است، بهتر است آن‌را حذف کنید.


شروع به کار با Postman

پس از نصب و اجرای Postman، در ابتدا درخواست می‌کند که اکانتی را در سایت آن‌ها ایجاد کنید. البته این مورد اختیاری است و امکان ذخیره سازی بهتر کارها را فراهم می‌کند. همچنین در اولین بار اجرای برنامه، یک صفحه‌ی دیالوگ انتخاب گزینه‌های مختلف را نمایش می‌دهد که می‌توانید نمایش آتی آن‌را با برداشتن تیک Show this window on launch، غیرفعال کنید.


رابط کاربری Postman، از چندین قسمت تشکیل می‌شود:
1) Request builder
در قسمت سمت راست و بالای رابط کاربری Postman می‌توان انواع و اقسام درخواست‌ها را جهت ارسال به یک Web API، ساخت و ایجاد کرد. توسط آن می‌توان HTTP method، آدرس، بدنه، هدرها و کوکی‌های یک درخواست را تنظیم کرد. برای مثال در اینجا httpbin.org را وارد کرده و بر روی دکمه‌ی send کلیک کنید:


2) قسمت نمایش Response
پس از ارسال درخواست، بلافاصله، نتیجه‌ی نهایی را در ذیل قسمت ساخت درخواست، می‌توان مشاهده کرد:


در اینجا status code بازگشتی از سرور و همچنین response body را مشاهده می‌کنید. به علاوه نوع خروجی را نیز HTML تشخیص داده‌است و با توجه به اینکه این درخواست، به یک وب سایت معمولی بوده‌است، طبیعی می‌باشد.
همچنین در این خروجی، سه برگه‌ی pretty/raw/preview نیز قابل مشاهده هستند. حالت pretty آن‌را که به همراه syntax highlighting است، مشاهده می‌کنید. اگر حالت نمایش raw را انتخاب کنید، حالت متنی و اصل خروجی بازگشتی از سمت سرور را مشاهده خواهید کرد. برگه‌ی preview آن، این خروجی را شبیه به یک مرورگر نمایش می‌دهد.

3) قسمت History
با ارسال این درخواست، در سمت چپ صفحه، تاریخچه‌ی این عملیات نیز درج می‌شود:


4) رابط کاربری چند برگه‌ای
برای ارسال یک درخواست جدید، یا می‌توان مجددا یکی از گزینه‌های History را انتخاب کرد و آن‌را ارسال نمود و یا می‌توان در همان قسمت سمت راست و بالای رابط کاربری، بر روی دکمه‌ی + کلیک و برگه‌ی جدیدی را جهت ایجاد درخواستی جدید، باز کرد:


در اینجا درخواستی را به endpoint جدید https://httpbin.org/get ارسال کرده‌ایم که در آن نوع پروتکل HTTPS نیز صریحا ذکر شده‌است. اگر به خروجی دریافتی از سرور دقت کنید، اینبار نوع بازگشتی را JSON تشخیص داده‌است که خروجی متداول بسیاری از HTTP Restful APIs است. در این حالت، انتخاب نوع نمایش pretty/raw/preview آنچنان تفاوتی را ایجاد نمی‌کند و همان حالت pretty که syntax highlighting را نیز به همراه دارد، مناسب است.


ارسال کوئری استرینگ‌ها توسط Postman

برای ارسال درخواستی به همراه کوئری استرینگ‌ها مانند https://httpbin.org/get?param1=val1&param2=val2، می‌توان به صورت زیر عمل کرد:


یا می‌توان مستقیما URL فوق را وارد کرد و سپس بر روی دکمه‌ی send کلیک نمود و یا در ذیل این قسمت، در برگه‌ی Params نیز این کوئری استرینگ‌ها به صورت key/valueهایی ظاهر می‌شوند که وارد کردن آن‌ها به این نحو ساده‌تر است؛ خصوصا اگر تعداد این پارامترها زیاد باشد، تغییر پارامترها و آزمایش آن‌ها توسط این رابط کاربری گرید مانند، به سهولت قابل انجام است. همچنین جائیکه علامت check-mark را مشاهده می‌کنید، می‌توان اشاره‌گر ماوس را قرار داد تا آیکن تغییر ترتیب پارامترها نیز ظاهر شود. به این ترتیب توسط drag & drop می‌توان ترتیب این ردیف‌ها را تغییر داد:


اگر نیازی به پارامتری ندارید، می‌توانید با عبور اشاره‌گر ماوس از روی یک ردیف، علامت ضربدر حذف کلی آن ردیف را نیز مشاهده کنید و یا با برداشتن تیک هر کدام می‌توان به سادگی و بسیار سریع، بجای حذف یک پارامتر، آن‌را غیرفعال و یک URL جدید را تولید و آزمایش کرد که برای آزمایش دستی حالت‌های مختلف یک API، صرفه‌جویی زمانی قابل توجهی را فراهم می‌کند.


ذخیره سازی عملیات انجام شده

تا اینجا اگر به رابط کاربری تولید شده دقت کنید، بالای هر برگه، یک علامت دایره‌ای نارنجی رنگ، قابل مشاهده‌است که به معنای عدم ذخیره سازی آن برگه‌است.


در همینجا بر روی دکمه‌ی Save کنار دکمه‌ی Send کلیک کنید. اگر دقت کنید، دکمه‌ی Save دیالوگ ظاهر شده غیرفعال است:


علت اینجا است که در Postman نمی‌توان یک تک درخواست را به صورت مستقل ذخیره کرد. Postman درخواست‌ها را در مجموعه‌های خاص خودش (collections) مدیریت می‌کند؛ چیزی شبیه به پوشه‌ی bookmarks، در یک مرورگر. بنابراین در همینجا بر روی لینک Create collection کلیک کرده و برای مثال نام گروه دلخواهی را مانند httpbin وارد کنید. سپس بر روی دکمه‌ی check-mark کنار آن کلیک نمائید تا این مجموعه ایجاد شود.


اکنون پس از ایجاد این مجموعه و انتخاب آن، دکمه‌ی Save to httpbin در پایین صفحه ظاهر می‌شود.
به صورت پیش‌فرض، نام فیلد درخواست، در این صفحه‌ی دیالوگ، همان آدرس درخواست است که قابلیت ویرایش را نیز دارد. بنابراین برای مثال فیلد request name را به Get request تغییر داده و سپس بر روی دکمه‌ی Save to httpbin کلیک کنید.


نتیجه‌ی این عملیات را در برگه‌ی Collections سمت چپ صفحه می‌توان مشاهده کرد. در این حالت اگر درخواست مدنظری را انتخاب کنید و سپس جزئیات آن‌را ویرایش کنید، مجددا همان علامت دایره‌ای نارنجی رنگ، بالای برگه‌ی ساخت درخواست ظاهر می‌شود که بیانگر حالت ذخیره نشده‌ی این درخواست است. اکنون اگر بر روی دکمه‌ی Save کنار Send کلیک کنید، در همان آیتم گروه جاری انتخابی، به صورت خودکار ذخیره و بازنویسی خواهد شد.


ارسال درخواست‌هایی از نوع POST

برای آزمایش ارسال یک درخواست از نوع Post، مجددا بر روی دکمه‌ی + کنار آخرین برگه‌ی باز شده کلیک می‌کنیم تا یک برگه‌ی جدید باز شود. سپس در ابتدا، نوع درخواست را از Get پیش‌فرض، به Post تغییر می‌دهیم:


در این حالت آدرس https://httpbin.org/post را وارد کرده و سپس برگه‌ی body را که پس از انتخاب حالت Post فعال شده‌است، انتخاب می‌کنیم:


در اینجا برای مثال گزینه‌ی x-www-form-urlencoded، همان حالتی است که اطلاعات را از طریق یک فرم واقع در صفحات وب به سمت سرور ارسال می‌کنیم. اما اگر برای مثال نیاز باشد تا اطلاعات را با فرمت JSON، به سمت Web API ای ارسال کنیم، نیاز است گزینه‌ی raw را انتخاب کرد و سپس قالب پیش‌فرض آن‌را که text است به JSON تغییر داد:


در اینجا برای مثال یک payload ساده را ایجاد کرده و سپس بر روی دکمه‌ی send کلیک کنید تا به عنوان بدنه‌ی درخواست، به سمت Web API ارسال شود:


که نتیجه‌ی آن چنین خروجی از سمت سرور خواهد بود:


در یک قسمت آن، raw data ما مشخص است و در قسمتی دیگر، اطلاعات با فرمت JSON، به درستی تشخیص داده‌است.
در ادامه بر روی دکمه‌ی Save این برگه کلیک کنید. در صفحه‌ی باز شده، نام پیش‌فرض آن‌را که آدرس درخواست است، به Post request تغییر داده، گروه httpbin را انتخاب و سپس بر روی دکمه‌ی Save to httpbin کلیک کنید:


اکنون مجموعه‌ی httpbin به همراه دو درخواست است:


برای آزمایش آن، تمام برگه‌های باز را با کلیک بر روی دکمه‌ی ضربدر آن‌ها ببندید. در ادامه اگر بر روی هر کدام از آیتم‌های این مجموعه کلیک کنید، جزئیات آن قابل بازیابی خواهد بود.
نظرات مطالب
Angular Interceptors
با سلام.

مطلب خیلی مفیدی بود. مرسی.

من از این استفاده می‌کنیم برای نمایش پیام Loading ، مثلا وقتی دستوری به سرور ارسال میشه پیام Loading نمایش داده میشه :

.factory('httpInterceptor', function($q, $rootScope, $log) {

        var numLoadings = 0;

        return {
            request: function(config) {

                numLoadings++;

                // Show loader
                $rootScope.$broadcast("loader_show");
                return config || $q.when(config);

            },
            response: function(response) {

                if ((--numLoadings) === 0) {
                    // Hide loader
                    $rootScope.$broadcast("loader_hide");
                }

                return response || $q.when(response);

            },
            responseError: function(response) {

                if (!(--numLoadings)) {
                    // Hide loader
                    $rootScope.$broadcast("loader_hide");
                }

                return $q.reject(response);
            }
        };
    })
    .config(function($httpProvider) {
        $httpProvider.interceptors.push('httpInterceptor');
    }).directive("loader", function($rootScope) {
            return function($scope, element, attrs) {
                $scope.$on("loader_show", function() {
                    return element.show();
                });
                return $scope.$on("loader_hide", function() {
                    return element.hide();
                });
            };
        }
    );

امیدوارم به درد دوستان بخوره.

برای نحوه نمایشش هم باید به این صورت تو Layout برنامه فراخوانی کنید اون رو :

<div class="ajax-loader" loader>
    <img src="@Links.Content.Images.loading_gif" />
</div>


کلاس ajax-loader هم به این صورت باید باشه :

.ajax-loader {
    position: absolute;
    z-index: 100000;
    display: none;
}

مکان قرارگیری تصویر loading رو هم  میتونید با خاصیت‌های left و top تنظیم کنید.

با این کد ، زمانی که یک درخواست ارسال میشه این تصویر نمایش داده میشه.
مطالب
Soft Delete در Entity Framework 6
برای حذف نمودن یک رکورد از دیتابیس 2 راه وجود دارد : 1- حذف به صورت فیزیکی 2- حذف به صورت منطقی ( مورد بحث این مطلب )
در حذف رکورد به صورت منطقی، طراحان دیتابیس، فیلدی را با نام‌های متفاوتی همچون Flag , IsDeleted , IsActive , و غیره، در جداول ایجاد می‌نمایند. خوب، این روش مزایا و معایب خاص خودش را دارد. مثلا شما در هر پرس و جویی که ایجاد می‌نمایید، بایستی این مورد را چک نموده و رکوردهایی را فراخوانی نمایید که فیلد IsDeleted آن برابر با false باشد. و همچنین در زمان حذف رکورد، برنامه نویس بایستی از متد Update به جای حذف فیزیکی استفاده نماید که تمام این موارد حاکی از مشکلات خاص این روش است. 
در این مقاله سعی داریم که مشکلات ذکر شده در بالا را با ایجاد SoftDelete در EF 6 برطرف نماییم .*یکی از پیش نیاز‌های این پست مطالعه ( سری آموزشی EF CodeFirst ) در سایت جاری می‌باشد.
برای شروع، ما نیاز به داشتن یک Attribute برای مشخص ساختن موجودیت هایی داریم که بایستی بر روی آنها SoftDelete فعال گردد. پس برای اینکار کلاسی را به شکل زیر طراحی مینماییم:
using System.Data.Entity.Core.Metadata.Edm;
public class SoftDeleteAttribute : Attribute
    {
        public string ColumnName { get; set; }
        public SoftDeleteAttribute(string column)
        {
            ColumnName = column;
        }
        public static string GetSoftDeleteColumnName(EdmType type)
        {
            MetadataProperty column = type.MetadataProperties.Where(x => x.Name.EndsWith("customannotation:SoftDeleteColumnName")).SingleOrDefault();
            return column == null ? null : (string)column.Value;
        }
    }
توضیحات کد بالا: در متد سازنده، نام فیلدی را که قرار است بر روی آن SoftDelete به صورت اتوماتیک ایجاد شود، دریافت می‌نماییم و متد GetSoftDeleteColumnName در واقع با استفاده از متادیتاهایی که بر روی فیلد‌ها وجود دارد، فیلدی که انتهای نام آن متادیتای "customannotation:SoftDeleteColumnName" را دارد، انتخاب نموده و برگشت می‌دهد.
سؤال: متادیتای  "customannotation:SoftDeleteColumnName"  از کجا آمد؟ برای پاسخ به این سوال کافیست ادامه‌ی مطلب را کامل مطالعه نمایید.
حال این Attribute برای استفاده در موجودیت‌های ما آمده است. برای استفاده کافیست به روش زیر عمل نمایید .
    [SoftDelete("IsDeleted")]
    public class TblUser 
    {        
        [Key]
        public int TblUserID { get; set; }

        [MaxLength(30)]
        public string Name { get; set; }

        public bool IsDeleted { get; set; }
    }
برای معرفی این قابلیت جدید به EF 6 کافیست در DbContext برنامه در متد OnModelCreating به نحو زیر عمل نماییم.
 protected override void OnModelCreating(DbModelBuilder modelBuilder)
        {
            var Conv = new AttributeToTableAnnotationConvention<SoftDeleteAttribute, string>(
                "SoftDeleteColumnName",
                (type, attribute) => attribute.Single().ColumnName);
            modelBuilder.Conventions.Add(Conv);

        }
در واقع ما در اینجا به Ef می‌گوییم که یک Annotation جدید، با نام SoftDeleteColumnName به Entity که توسط این Attribute مزین شده است، اضافه نماید و همچنین مقدار این Annotation را نام فیلدی که در متد سازنده SoftDeleteAttribute معرفی گردیده است قرار دهد.
برای اطمینان حاصل کردن از اینکه آیا Annotation جدید به مدل برنامه اضافه شده است یا نه کافیست بر روی فایل cs کانتکست DbContext، کلیک راست نموده و در منوی نمایش داده شده گزینه‌ی EntityFramework و سپس گزینه View Entity Data Model را انتخاب نمایید . مانند تصویر زیر:

در پنجره باز شده به قسمت سوم یعنی <StorageModels> مراجعه نمایید و بایستی گزینه زیر را مشاهده نمایید .

 <EntityType Name="TblUser" customannotation:SoftDeleteColumnName="IsDeleted">

تا اینجای کار ما توانستیم یک Annotation جدید را به Ef اضافه نماییم .

در مرحله بعد بایستی به Ef دستور دهیم که در تولید Query بر روی این Entity، این مورد را نیز لحاظ کند.

برای این کار کلاسی را ایجاد می‌نماییم که از اینترفیس IDbCommandTreeInterceptor ارث بری می‌نماید. مانند کد زیر :

public class SoftDeleteInterceptor : IDbCommandTreeInterceptor
    {
        public void TreeCreated(DbCommandTreeInterceptionContext interceptionContext)
        {
            if (interceptionContext.OriginalResult.DataSpace == System.Data.Entity.Core.Metadata.Edm.DataSpace.SSpace)
            {
                var QueryCommand = interceptionContext.Result as DbQueryCommandTree;
                if (QueryCommand != null)
                {
                    var newQuery = QueryCommand.Query.Accept(new SoftDeleteQueryVisitor());
                    interceptionContext.Result = new DbQueryCommandTree(QueryCommand.MetadataWorkspace, QueryCommand.DataSpace, newQuery);
                }
            }
       }
}

در ابتدا تشخیص داده می‌شود که نوع خروجی Query آیا از نوع Storage Model است . ( برای توضیحات بیشتر ) سپس پرس و جوی تولید شده را با استفاده از الگوی visitor تغییر داده و Query جدید را تولید نموده و در انتها Query جدیدی را به جای Query قبلی جایگزین می‌نماییم.

در اینجا ما نیاز به داشتن کلاس  SoftDeleteQueryVisitor  برای تغییر دادن Query و اضافه نمودن IsDeleted <>1 به Query می‌باشیم.

یک کلاس دیگری با نام  SoftDeleteQueryVisitor  به شکل زیر  به برنامه اضافه می‌نماییم.

  public class SoftDeleteQueryVisitor : DefaultExpressionVisitor
    {
        public override DbExpression Visit(DbScanExpression expression)
        {
            var column = SoftDeleteAttribute.GetSoftDeleteColumnName(expression.Target.ElementType);
            if (column!=null)
            {
                var Binding = DbExpressionBuilder.Bind(expression);
                return DbExpressionBuilder.Filter(Binding, DbExpressionBuilder.NotEqual(DbExpressionBuilder.Property(DbExpressionBuilder.Variable(Binding.VariableType, Binding.VariableName), column), DbExpression.FromBoolean(true)));
            }
            else
            {
                return base.Visit(expression);
            }
        }
    }
در متد Visit تشخیص داده می‌شود که آیا Query ساخته شده دارای customannotation:SoftDeleteColumnName است؟ چنانچه این Annotation را دارا باشد، نام فیلدی را که بالای Entity ذکر شده است، بازگشت می‌دهد و در خط بعدی، نام این فیلد را با مقدار مخالف True به Query تولید شده اضافه می‌نماید.

در نهایت برای اینکه EF تشخیص دهد که یک‌چنین Interceptor ایی وجود دارد، بایستی در کلاس DbContextConfig، کلاس SoftDeleteInterceptor را اضافه نماییم؛ همانند کد زیر:

 public class DbContextConfig : DbConfiguration
    {
        public DbContextConfig()
        {
             AddInterceptor(new SoftDeleteInterceptor());
        }
    }

تا اینجا در تمام Query‌های تولید شده بر روی Entity که با خاصیت SoftDelete مزین شده است، مقدار IsDeleted <> 1 را به صورت اتوماتیک اعمال می‌نماید. حتی به صورت هوشمند چنانچه این موجودیت در یک Join استفاده شده باشد این شرط را قبل از Join به Query تولید شده اضافه می‌نماید.

در مقاله بعدی در مورد تغییر کد Remove به کد Update توضیح داده خواهد شد.


برای مطالعه بیشتر

Entity Framework: Building Applications with Entity Framework 6

نظرات مطالب
آموزش فایرباگ - #5 - HTML Panel
در ورژن 1.11 از این افزونه ، امکانی برای paste کردن Html به صفحه ، به Context منوی پنل HTML اضافه شده که کار ویرایش محتویات Html را ساده‌تر کرده.
در حالی که قبلا برای این کار می‌بایست تگ را به حالت ویرایش درآورد و محتویات را اضافه کرد.


مطالب
به اشتراک گذاری داده ها بین کنترلرها در AngularJs
در پست قبلی با مفاهیم کنترلر و مدل در AngularJs آشنا شدید. قصد دارم روشی را بررسی کنم که یک منبع داده را بین کنترل‌های تعریف شده در یک ماژول را به اشتراک بگذاریم.
ابتدا یک فایل جاوااسکریپ به نام module1 ایجاد می‌کنیم . در این فایل ابتدا ماژول خود را به Angular معرفی کرده و سپس با استفاده از دستور factory سرویس مورد نظر برای به اشتراک گذاری داده را می‌سازیم:
var app = angular.module('myApp', []);

app.factory('BookData', function () {
    var books = [
        { code: 1, name: 'book1', },
        { code: 2, name: 'book2', },
        { code: 3, name: 'book3', },
        { code: 4, name: 'book4', },
        { code: 5, name: 'book5', }
    ];
    return books;    
});
همان طور که در پست قبلی شرح داده شده برای تعریف ماژول از دستور angular.module استفاده می‌کنیم. در خط بعدی یک سرویس به نام BookData را با استفاده از دستور factory در ماژول مربوطه ساخته می‌شود. تابع مورد نظر بک آرایه از کتاب‌ها را که هر کدام از آن‌ها شامل کد و نام است برگشت می‌دهد. قصد داریم کنترل‌های تعریف شده در ماژول myApp بتوانند به این لیست این کتاب‌ها دسترسی داشته باشند. در این مرحله ابتدا یک کنترلر به نام  به controller1 به صورت زیر می‌سازیم:
app.controller('controller1', function ($scope, BookData) {
    $scope.books = BookData;
});
تنها نکته قابل ذکر، تزریق مقادیر scope$ و BookData به تابع سازنده کنترلر مربوطه است. از scope$ برای مقید سازی مقادیر مدل به عناصر dom در view استفاده می‌شود و BookData در این جا دقیقا به مقدار برگشت داده شده از سرویس BookData اشاره می‌کند(نام سرویس مورد نظر دقیقا باید با مقداری که به عنوان آرگومان اول در تابع factory پاس می‌دهید یکی باشد). در نتیجه این مقدار را به متغیر books در scope$ نسبت می‌دهیم. برای کنترلر دوم نیز همین مراحل را تکرار می‌کنیم:
app.controller('controller2', function ($scope, BookData) {
    $scope.books = BookData;
});
در View مورد نظر نیز یک ارجاع به فایل ساخته شده بالا خواهیم داشت و سپس کدهای مربوط به نمایش را به صورت زیر می‌نویسیم(البته ارجاع به فایل اصلی angular.js فراموش نشود):

<script type="text/javascript" src="~/scripts/app/controller1.js"></script>  
<div ng-app="myApp"> <div ng-controller="controller1"> <p>Data from controller1</p> <table> <tr ng-repeat="book in books"> <td> {{book.code}} </td> <td> {{book.name}} </td> </tr> </table> </div> <div ng-controller="controller2"> <p>Data from controller2</p> <table> <tr ng-repeat="book in books"> <td> {{book.code}} </td> <td> {{book.name}} </td> </tr> </table> </div> </div>
ابتدا در تگ div اول با استفاده از ng-app محدوده ماژول مورد نظر در صفحه را تعیین کرده سپس با استفاده از تگ‌های div جداگانه  هر کدام از نواحی تحت کنترل مربوط به کنترلر‌های تعریف شده را مشخص می‌کنیم.
با استفاده از ng-repeat به راحتی در بین آرایه کتاب‌ها پیمایش کرده و لیست مورد نظر در صفحه نمایش داده می‌شود. (توضیحات مربوط به ng-repeat و {{}} در پست قبلی شرح داده شده است). خروجی به صورت زیر خواهد بود. واضح است که اطلاعات نمایش داده شده توسط هر دو کنترلر به دلیل استفاده از منبع داده ای یکسان، به یک شکل خواهد بود.

مطالب
پروکسی‌های اشیاء در ES 6
پروکسی‌ها، پایه‌ی مباحث AOP هستند. این اشیاء ویژه‌ی ES 6، امکان ردیابی تغییرات را بر روی اشیاء جاوا اسکریپتی فراهم می‌کنند. ابتدایی‌ترین مثالی را که در این زمینه می‌توان ارائه داد، بررسی تغییرات خواص Get و Set اشیاء هستند. فرض کنید شیء unicorn به صورت زیر تعریف شده‌است:
var unicorn = {
   legs: 4,
   color: 'brown',
   horn: true
};
اکنون می‌خواهیم اگر کسی درخواست مقدار خاصیت color این شیء را ارائه داد، بجای رنگ قهوه‌ای، یک مقدار سفارشی سازی شده را دریافت کند. برای تداخل در این بین و کنترل مقدار بازگشت داده شده‌ی توسط یک شیء مفروض، می‌توان از شیء جدیدی به نام Proxy استفاده کرد:
var proxyUnicorn = new Proxy(unicorn, {
      get: function(target, property) {
            if(property === 'color') {
                  return 'awesome ' + target[property];
              } else {
                  return target[property];
           }
      }
});
کار شیء پروکسی، ایجاد یک شیء جدید از unicorn نیست. بلکه به صورت غشایی نامرئی ظاهر شده و محصور کننده‌ی این شیء می‌شود. بنابراین کلیه‌ی درخواست‌های رسیده‌ی به unicorn، ابتدا باید از این غشاء رد شود و سپس به unicorn برسد. اینجا است که امکان ردیابی و همچنین سفارشی سازی دسترسی به خواص را می‌توان پیاده سازی کرد.
شیء Proxy در ES 6 دو پارامتر را دریافت می‌کند. پارامتر اول آن، شیء اصلی است که باید محصور شود و پارامتر دوم آن مشخص می‌کند که چه عملیاتی باید تحت کنترل و سفارشی سازی قرار گیرد. در این مثال عملیات get تحت نظر قرار گرفته‌است و برای اینکار متدی که تعریف شده (به آن handler نیز می‌گویند)، پارامتر اول آن target یا همان unicorn در این مثال است و property نام خاصیتی است که هم اکنون قرار است مقدار آن بازگشت داده شود. در مثال فوق دو حالت دسترسی به خاصیتی به نام color و همچنین سایر خواصی که این نام را ندارند، پیاده سازی شده‌است.
پس از این عملیات، اگر به خواص ارائه شده‌ی توسط شیء پروکسی دسترسی پیدا کنیم، یک چنین خروجی را دریافت خواهیم کرد:
 console.log(proxyUnicorn.legs); //4
console.log(proxyUnicorn.color); //'awesome brown'

مثالی دیگر در این زمینه می‌تواند کنترل عملیات دسترسی به حالت set باشد (هر دوی این حالت‌ها را با یک شیء پروکسی نیز می‌توان مدیریت کرد):
var proxyUnicorn = new Proxy(unicorn, {
           set: function(target, property, value) {
                    if(property === 'horn' && value === false) {
                         console.log('unicorn cannot ever lose its horn!');
                      } else {
                         target[property] = value;
                      }
           }
});
در حالت set، متد handler تعریف شده، پارامتر سومی را به نام value دارد و این مقدار، مساوی مقداری است که هم اکنون توسط کاربر تنظیم شده‌است. بنابراین در اینجا می‌توان پیاده سازی منطق خاصی را پیگیری کرد. برای مثال در اینجا اگر خاصیت مدنظر horn باشد و کاربر سعی کند مقدار false را به آن نسبت دهد، توسط این پروکسی از انجام عملیات منع خواهد شد.


ردگیری فراخوانی‌های توابع توسط پروکسی‌های ES 6

در ادامه همان شیء unicorn را مشاهده می‌کنید که متد hornAttack نیز به آن اضافه شده‌است.
var unicorn = {
   legs: 4,
   color: 'brown',
   horn: true,
   hornAttack: function(target) {
        return target.name + ' was obliterated!';
   }
};
اکنون می‌خواهیم دسترسی به متد hornAttack را تحت نظر قرار داده و اجازه‌ی استفاده‌ی از آن‌را به سایر اشیاء ندهیم.
 var thief = { name: 'Rupert'}
thief.attack = unicorn.hornAttack;
thief.attack();
برای نمونه در این حالت نمی‌خواهیم که شیء thief بتواند از hornAttack یک unicorn استفاده کند. به همین جهت برای unicorn.hornAttack یک پروکسی جدید را تعریف می‌کنیم که دسترسی به آن‌را تحت نظر قرار دهد:
unicorn.hornAttack = new Proxy(unicorn.hornAttack, {
        apply: function(target, context, args) {
                  if(context !== unicorn) {
                     return 'nobody can use unicorn horn but unicorn!';
                   } else {
                     return target.apply(context, args);
                 }
        }
});
پس از این تعریف و انتساب، unicorn.hornAttack دیگر همان unicorn.hornAttack اصلی نخواهد بود و اکنون یک proxy object است. در این پروکسی برای کنترل متدها از کلید apply استفاده می‌شود. متد handler آن دارای سه پارامتر است. پارامتر target همان متد مدنظر است. پارامتر context شیءایی است که قرار است این متد را فراخوانی کند. پارامتر سوم نیز لیست پارامترهای ارسالی به متد است.
در ادامه اگر متد thief.attack فراخوانی شود، این فراخوانی عمل نکرده (چون حالت context !== unicorn برقرار است) و پیام «nobody can use unicorn horn but unicorn» نمایش داده می‌شود.

در این متد handler (پارامتر دوم شیء پروکسی) مواردی مانند افزودن یا حذف خواص را نیز می‌توان تحت کنترل قرار داد:
function NOPE() {
  throw new Error("can't modify read-only view");
}

var handler = {
  // Override all five mutating methods.
  set: NOPE,
  defineProperty: NOPE,
  deleteProperty: NOPE,
  preventExtensions: NOPE,
  setPrototypeOf: NOPE
};