بدون شک تعامل نرم افزارهای مختلف با هم در جهت کاربردیتر کردن یک پروژه کمک بسزایی به کاربران نهایی میکند. قطعاً استفاده از علوم روز همچون شبکههای عصبی، منطق فازی و الگوریتمهای تکاملی همچون ژنتیک بدون استفاده از متلب بسیار سخت و پیچیده خواهد بود. دستورات و تابعهای (functions) آماده و ساده در متلب در جهت استفاده از این علوم تقریباً هر پژوهشگر و کاربری را ترغیب به استفاده از متلب میکند. طبعاً استفاده از کتابخانههای دانت در متلب کمک بسیاری به توسعه دهندگان این حوزه میکند.
در این سری از مطالب سعی بر بررسی این تعامل شده است.
بطور کلی دو نوع تعامل در این زمینه وجود دارد :
1- استفاده از اسمبلیهای دات نت در متلب تحت عنوان MATLAB .NET Interface
2- استفاده از پکیج تابعهای متلب در پروژههای مبتنی بر دات نت تحت عنوان MATLAB Builder NE
در مورد اول از دات نت فقط در پلت فورم ویندوز استفاده میشود. کلیه امکانات دات نت 2 را ساپورت میکند و با ورژنهای 3 و 3.5 سازگار است اما با ورژن 4 تنها بعضی از امکانات در دسترس است و هنوز مورد تست کلی قرار نگرفته است. کلیه امکانات دات نت در #C در متلب بجز یک سری از موارد که در جدول زیر ذکر شده است در دسترس است.
به عنوان مثال از کلاس speech synthesizer دات نت 3 در متلب بصورت زیر استفاده میکنیم :
function Speak(text) NET.addAssembly('System.Speech'); speak = System.Speech.Synthesis.SpeechSynthesizer; speak.Volume = 100; Speak(speak,text); end
Speak('You can use .NET Libraries in MATLAB');
منبع : Help متلب
فرض کنید تیم برنامهنویس متلب و تیم برنامهنویس دات نت در تعامل با یکدیگر هستند. وظیفه تیم برنامه نویسی متلب به شرح زیر میباشد :
1- نوشتن توابع در متلب و تست کردن آنها جهت توسعه و ارائه مناسب به تیم مقابل
2- درست کردن کامپوننت دات نت در متلب با استفاده از محیط Deployment Tool GUI (با اجرای دستور deploytool در متلب)
3- استفاده از یک پکیج بستهبندی شده از فایلهای قابل ارائه به تیم مقابل (اختیاری)
4- کپی پکیج در محل از قبل تعیین شده توسط دو تیم یا ارائه آن به تیم مقابل جهت استفاده
برای مثال M فایل (اصطلاح فایلها در متلب همانند کلاس در دات نت) makesquare.m را که در مسیر
matlabroot\toolbox\dotnetbuilder\Examples\VS8\NET\MagicSquareExample\MagicSquareComp
function y = makesquare(x) %MAKESQUARE Magic square of size x. % Y = MAKESQUARE(X) returns a magic square of size x. % This file is used as an example for the MATLAB % Builder NE product. % Copyright 2001-2012 The MathWorks, Inc. y = magic(x);
در صورتی که x برابر 5 انتخاب شود خروجی متلب بصورت زیر خواهد بود :
17 24 1 8 15 23 5 7 14 16 4 6 13 20 22 10 12 19 21 3 11 18 25 2 9
makeSqr | Project Name |
MLTestClass | Class Name |
makesquare.m | File to compile |
نام و مسیر پروژه را تعیین کنید سپس از منوی کشویی نوع پروژه، که دات نت اسمبلی باشد را انتخاب کنید. پنجرهای در به شکل زیر مشاهده خواهد شد :
در تب build اگر قصد استفاده از اپلیکیشن COM را دارید و یا فایلهایی جهت تکمیل پروژه قصد پیوست دارید را در قسمت پایین Add files را انتخاب کنید. و اگر قصد استفاده از اپلیکیشن دات نت را دارید قسمت بالایی Add classes را انتخاب کنید و نام کلاس را وارد کنید.
سپس برای کلاس مورد نظر فایلهای متلبی که قصد کامپایل کردن آنها را دارید از قسمت Add files پیوست کنید. در صورتیکه قصد اضافه کردن کلاس اضافی را داشتید مجددا مراحل را طی کنید. در انتها دکمه build را زده تا عملیات کامپایل آغاز شود. اما برای استفاده تیم برنامهنویسی دات نت احتیاج به کامپایلر متلب میباشد که این مهم در پکیجی که به این تیم ارائه خواهد شد مد نظر قرار خواهد گرفت.در قسمت تب Package گزینه Add MCR را انتخاب نمائید :
بعد از انتخاب، دو گزینه برای انتخاب وجود دارد که بطور خلاصه گزینه اول فایلهای کامپایلر متلب در داخل پروژه جهت ارائه قرار میگیرد. همچنین این گزینه جهت استفاده در مواقع درون شبکهای، مواردی که فضای دیسک و عملکرد و .... چندان اهمیت ندارد مورد استفاده قرار میگیرد. اما گزینه دوم عکس قضیه بالا عمل میکند و برای تعداد یوزر بالا و شبکهای و ... مورد استفاده میباشد.
در اینجا گزینه اول را انتخاب میکنیم. در صورتیکه فایلهای دیگری جهت ضمیمه به پکیج احتیاج است به آن اضافه میکینم.
سپس کلید پکیج را زده تا پکیج مورد نظر آماده شود. دقت داشته باشید که بعد از انتخاب کامپایلر متلب، حجم پکیج نزدیک به 400 مگابایت خواهد شد. پکیج مورد نظر بصورت یک فایل exe فشرده خواهد شد.
معمولا پکیج شامل فایلهای زیر باید باشد :
Documentation files | componentName.xml |
Program Database File, which contains debugging information | componentName.pdb (if Debug optionis selected) |
Component assembly file | componentName.dll |
MCR Installer (if not already installed on the target machine). | MCR Installer |
بعد از طی مراحل فوق نوبت به تیم برنامهنویسی دات نت میرسد. بعد از دریافت پکیج از تیم برنامهنویسی متلب در صورتیکه بر روی سیستم هدف کامپایلر متلب و یا خود متلب نصب نیست باید از داخل پکیج این کامپایلر نصب شود.
دقت داشته باشید که ورژن کامپایلر بر روی سیستم باید با ورژن پکیج دریافتی یکی باشد.
در VS یک پروژه کنسول ایجاد کنید و از فولدر پکیج پروژه دریافتی در زیرفولدر distrib فایل makeSqr.dll را به رفرنس برنامه VS اضافه کنید.
در ادامه از مسیر نصب کامپایلر فایل MWArray.dll را هم به رفرنس پروژه اضافه کنید. این فایل جهت تبادل داده اپلیکیشن با کامپایلر متلب مورد استفاده قرار میگیرد.
installation_folder\toolbox\dotnetbuilder\bin\architecture\framework_version
using System; using MathWorks.MATLAB.NET.Arrays; using MyComponentName;
static void Main(string[] args) { MLTestClass obj = new MLTestClass(); MWArray[] result = obj.makesquare(1, 5); MWNumericArray output = (MWNumericArray)result[0]; Console.WriteLine(output); }
1- MWNumericArray یک اینترفیس جهت تعیین و نمایش نوع آرایههای عددی در متلب است.
2- MWArray یک کلاس abstract جهت دسترسی، فرمتدهی و مدیریت آرایههای متلب میباشد.
3- عدد 1 مشخص کننده تعداد خروجی تابع متلب و عدد 5 ورودی تابع میباشد.
نکته:
ورژن فریمورک دات نت در هنگام کامپایل با ورژن Mwarray.dll باید یکی باشد.
در اینجا، یک سری نکات را در طول برنامه نویسی، متذکر میشوم تا مدیریت کدهای شما را در اندروید راحتتر کند.
یک نکتهی دیگر را که باید متذکر شوم این است که همه اصطلاحاتی که در این مقاله استفاده میشوند بر اساس اندروید استادیو و مستندات رسمی گوگل است است؛ به عنوان نمونه عبارتهای ماژول و پروژه آن چیزی هستند که ما در اندروید استادیو به آنها اشاره میکنیم، نه آنچه که کاربران Eclipse به آن اشاره میکنند.
یک. برای هر تکه کد و یا متدی که مینویسید مستندات کافی قرار دهید و اگر این متد نیاز به مجوز خاصی دارد مانند نمونه زیر، آن را حتما ذکر کنید:
/** * * <p> * check network is available or not <br/> * internet connection is not matter,for check internet connection refer to IsInternetConnected() Method in this class * </p> * <p> * Required Permission : <b>android.permission.ACCESS_NETWORK_STATE</b> * </p> * @param context * @return returns true if a network is available */ public boolean isNetworkAvailable(Context context) { ConnectivityManager connectivityManager = (ConnectivityManager) context.getSystemService(Context.CONNECTIVITY_SERVICE); NetworkInfo activeNetworkInfo = connectivityManager.getActiveNetworkInfo(); return activeNetworkInfo != null && activeNetworkInfo.isConnected(); }
public class ProjectSettings { public static NotificationsId=new NotificationsId(); public static UrlAddresss=new UrlAddresss(); public static SdPath=new SdPath(); ...... }
ProjectSettings.NotificationsId.UpdateNotificationId
سه. حداکثر استفاده از اینترفیس را به خصوص برای UI انجام بدهید:
به عنوان نمونه، بسیاری نمایش یک toast را به شکل زیر انجام میدهند:
Toast.makeText(context, message, Toast.LENGTH_SHORT).show();
public interface IMessageUI { void ShowToast(Context context,String message); } public class MessageUI impelement IMessageUI { public void ShowToast(Context context,string message) { Toast.makeText(context, message, Toast.LENGTH_SHORT).show(); } }
چهار. اگر برای اولین بار است وارد اندروید میشوید، خوب چرخههای یک شیء، چون اکتیویتی یا فراگمنت را یاد بگیرید تا در آینده با مشکلات خاصی روبرو نشوید.
چون اکتیویتی در حالت stop بوده و بعد از آن به حالت Resume رفته و تا موقعی که این اکتیویتی از حافظه خارج نشود یا گوشی چرخش نداشته باشد، واکشی دیتاها صورت نخواهد گرفت. پس بهترین مکان در این حالت، رویداد OnStart است که در هر دو وضعیت صدا زده میشود؛ یا اینکه در OnRestatr روی آداپتور تغییرات جدید را اعمال کنید تا نیازی به واکشی مجدد دادهها نباشد.
تا بدینجا اکتیویتی مشکلی ندارد و میتواند به عملیات پاسخ دهد ولی اگر قسمتی از اکتیویتی در زیر لایهای از UI پنهان شود، به عنوان مثال دیالوگی باز شود که قسمتی از اکتیویتی را بپوشاند و یا منویی همانند تلگرام قسمتی از صفحه را بپوشاند، اکتیویتی اصطلاحا در حالت Pause قرار گرفته و بدین ترتیب رویداد OnPause اجرا میگردد. اگر همین دیالوگ بسته شود و مجددا اکتیویتی به طور کامل نمایان گردد مجددا رویداد OnResume اجرا میگردد.
از رویداد Onresume میتوانید برای کارهایی که بین زمان آغاز اکتیویتی و برگشت اکتیویتی مشترکند استفاده کرد. اگر به هر نحوی اکتیویتی به طور کامل پنهان شود٬، به این معناست که شما به اکتیویتی دیگری رفتهاید رویداد OnStop اجرا شدهاست و در صورت بازگشت، رویداد OnRestart اجرا خواهد شد. ولی اگر مدت طولانی از رویداد OnStop بگذرد احتمال اینکه سیستم مدیریت منابع اندروید، اکتیویتی شما را از حافظه خارج کند زیاد است و رویداد OnDestroy صورت خواهد گرفت. در این حالت دفعه بعد، مجددا همه عملیات از ابتدا آغاز میگردند.
شش. اگر برنامه شما قرار است در چندین حالت مختلفی که اتفاق میافتد، یک کار خاصی را انجام دهد، برای برنامهتان یک Receiver بنویسید و در آن کدهای تکراری را نوشته و در محلهای مختلف وقوع آن رویدادها، رسیور را صدا بزنید. برای نمونه برنامه تلگرام یک سرویس پیام رسان پشت صحنه دارد که در دو رویداد قرار است اجرا شوند. یکی موقعی که گوشی بوت خود را تکمیل کرده است و در حال آغاز فرایندهای سیستم عامل است و دیگر زمانی است که برنامه اجرا میشود. در اینجا تلگرام از یک رسیور سیستمی برای آگاهی از بوت شدن و یک رسیور داخل برنامه جهت آگاهی از اجرای برنامه استفاده میکند و هر دو به یک کلاس از جنس BroadcastReceiver متصلند:
<receiver android:name=".AppStartReceiver" android:enabled="true"> <intent-filter> <action android:name="org.telegram.start" /> <action android:name="android.intent.action.BOOT_COMPLETED" /> </intent-filter> </receiver>
public class AppStartReceiver extends BroadcastReceiver { public void onReceive(Context context, Intent intent) { AndroidUtilities.runOnUIThread(new Runnable() { @Override public void run() { ApplicationLoader.startPushService(); } }); } }
برنامه تلگرام حتی برای حالتهای پخش هم رسیورها استفاده کرده است که در همین رسیور وضعیت تغییر پلیر مشخص میشود:
<receiver android:name=".MusicPlayerReceiver" > <intent-filter> <action android:name="org.telegram.android.musicplayer.close" /> <action android:name="org.telegram.android.musicplayer.pause" /> <action android:name="org.telegram.android.musicplayer.next" /> <action android:name="org.telegram.android.musicplayer.play" /> <action android:name="org.telegram.android.musicplayer.previous" /> <action android:name="android.intent.action.MEDIA_BUTTON" /> <action android:name="android.media.AUDIO_BECOMING_NOISY" /> </intent-filter> </receiver>
هفت. اگر از یک ORM برای لایه دادهها استفاده میکنید (قبلا در سایت جاری در مورد ORMهای اندروید صحبت کردهایم و ORMهای خوش دستی که خودم از آنها استفاده میکنم ActiveAndroid و CPORM هستند که هم کار کردن با آنها راحت است و هم اینکه امکانات خوبی را عرضه میکنند) در این نوع ORMها شما نباید انتظار چیزی مانند EF را داشته باشید و در بعضی موارد باید کمی خودتان کمک کنید. به عنوان مثال در Active Android برای ایجاد یک inner join باید به شکل زیر بنویسید:
From query= new Select() .from(Poem.class) .innerJoin(BankPoemsGroups.class) .on("poems.id=bank_poems_groups.poem") .where("BankGroup=?", String.valueOf(groupId)); return query.execute();
@Table(name="poems") public class Poem extends Model { public static String tableName="poems"; public static String codeColumn="code"; public static String titleColumn="title"; public static String bookColumn="book"; ...... @Column(name="code",index = true) public int Code; @Column(name="title") public String Title; @Column(name="book") public Book Book; .....}
From query= new Select() .from(Poem.class) .innerJoin(BankPoemsGroups.class) .on(Poem.TableName+"."+ Poem.IdColumn+"="+ BankPoemsGroups.TableName+"."+ BankPoemsGroups.PoemColumn) .where(Poem.BankGroupColumn+"=?", String.valueOf(groupId)); return query.execute();
public class QueryConcater { public String GetInnerJoinQuery(String table1,String field1,String table2,String field2) { String query=table1 +"." +field1+"="+table2+"."+field2; return query; } ...... }
return new Select() .from(Color.class) .innerJoin(ProductItem.class) .on(queryConcater.GetInnerJoinQuery(ProductItem.TableName, ProductItem.ColorColumn, Color.TableName)) .where(queryConcater.WhereConditionQuery (ProductItem.TableName, ProductItem.ProductColumn), productId) .execute();
هشت. سعی کنید همیشه از یک سیستم گزارش خطا در اپلیکیشن خود استفاده کنید. در حال حاضر معروفترین سیستم گزارش خطا Acra است که میتوانید backend آن را هم از اینجا تهیه کنید و اگر هم نخواستید، سایت Tracepot امکانات خوبی را به رایگان برای شما فراهم میکند. از این پس با سیستم آکرا شما به یک سیستم گزارش خطا متصلید که خطاهای برنامه شما در گوشی کاربر به شما گزارش داده خواهد شد. این گزارشها شامل:
- وضعیت گوشی در حین باز شدن برنامه و در حین خطا چگونه بوده است.
- مشخصات گوشی
- این خطا به چه تعداد رخ داده است و برای چه تعداد کاربر
- گزارش گیری بر اساس اولین تاریخ رخداد خطا و آخرین تاریخ، نسخه سیستم عامل اندروید، ورژن برنامه شما و...
نه. آکرا همانند Elmah نمیتواند خطاهای catch شده را دریافت کند. برای حل این مشکل عبارت زیر را در catchها بنویسید:
ACRA.getErrorReporter().handleException(caughtException);
نمونه اشتباه:
public void CopyFile(String source,String destination,CopyFileListener copyFileListener) { try { InputStream in = new FileInputStream(source); OutputStream out = new FileOutputStream(destination); long fileLength=new File(source).length(); // Transfer bytes from in to out byte[] buf = new byte[64*1024]; int len; long total=0; while ((len = in.read(buf)) > 0) { out.write(buf, 0, len); total+=len; copyFileListener.PublishProgress(fileLength,total); } in.close(); out.close(); } catch (IOException e) { e.printStackTrace(); } }
public void CopyFile(String source,String destination,CopyFileListener copyFileListener) throws IOException { InputStream in = new FileInputStream(source); OutputStream out = new FileOutputStream(destination); long fileLength=new File(source).length(); // Transfer bytes from in to out byte[] buf = new byte[64*1024]; int len; long total=0; while ((len = in.read(buf)) > 0) { out.write(buf, 0, len); total+=len; copyFileListener.PublishProgress(fileLength,total); } in.close(); out.close(); }
یازده. در جاوا رویدادها با استفاده از اینترفیسها پیاده سازی میشوند. برای نامگذاری یک رویداد، قاعده آن در جاوا بدین شکل است که نامها به صورت (+ ) Camel نوشته شده و آخرین عبارت هم Listener باشد و نیازی هم به حرف I در نامگذاری اینترفیس نیست؛ چون همه میدانند که این Listener آخری یعنی رویدادی که با اینترفیس پیاده سازی شده است و استفاده از I بی معنی است. هر چند بر خلاف دات نت، در اینجا استفاده از قاعده I چندان متداول نیست.
public interface CopyFileListener { void PublishProgress(long fileSize,long copiedSize); }
دوازده. گوگل اینترفیسهایی را که برای رویدادها میسازد، داخل کلاس اصلی تعریف میکند. پس بهتر هست که شما هم همین روند را ادامه بدید و از این قاعده خارج نشوید. اگر خوب دقت کرده باشید، در برنامه نویسی اندروید تمام اینترفیسها داخل کلاس اصلی هستند:
textView.setOnClickListener(new View.OnClickListener() { @Override public void onClick(View v) { } });
public class MemoryWare { public interface CopyFileListener { void PublishProgress(long fileSize,long copiedSize); } .... }
SetOnClickListener
editText.addTextChangedListener(new TextWatcher() { @Override public void beforeTextChanged(CharSequence s, int start, int count, int after) { } @Override public void onTextChanged(CharSequence s, int start, int before, int count) { } @Override public void afterTextChanged(Editable s) { } });
سیزده. آداپتورها و آداپتور ویوها (چون لیست) قسمت مهمی از برنامههای اندرویدی به شمار میآیند؛ تا حدی که در بیشتر برنامههای ساده هم حضور پررنگی دارند. ولی برای استفاده از این آداپتورها باید بدانید که نحوه کار آنها چگونه است. بسیاری از کاربران در این قسمت اشتباهات زیادی میکنند. اگر در stackOverflow هم در اینباره نگاه کنید، با حجم انبوهی از سوالات روبرو میشوید و فقط به خاطر اینکه نحوه کارکرد آن را نمیدانند، به مشکل برخوردهاند.
کلاس BaseAdapter اصلیترین کلاس آداپتور هاست که بقیه از آن مشتق شدهاند و معروفترین مشتقات آن، کلاسهای CursorAdapter و ArrayAdapter هستند که امکانات بیس آداپتور را افزایش دادهاند.به عنوان مثال در کد پایین از ArrayAdapter استفاده شده است.
نحوه کار یک آداپتور بدین صورت است که متدی را به نام GetView با قابلیت override دارد که با هر تعداد آیتم موجود صدا زده میشود. ولی اگر تصور کنیم فقط چند صدهزار آیتم هم داشته باشیم، آیا واقعا اجرا میشود؟ جواب این سوال این است که با هر بار اسکرولی که شما میکنید آیتمهای بعدی ایجاد میشوند ولی باز این سوال پیش میآید که هر آیتم برای خود جداگانه تشکیل میشود؟ مطمئنا جواب خیر است. آداپتورها از سیستمی به نام ViewRecycler برای کش کردن آیتمهای ایجاد شده استفاده میکنند و با هر اسکرولی که انجام میشود آیتمهای بعدی از روی آیتمهای قبلی که قبلا از صفحه خارج شدهاند، ساخته میشوند و آیتمهای کش شده قبلی را با پارامتری با نام convertView به دست شما میرساند.
کد زیر را ببینید:
@Override public View getView(int position, View rowView, ViewGroup parent) { ViewHolder viewHolder=null; if(rowView==null) { // 1. Create inflater LayoutInflater inflater = (LayoutInflater) context .getSystemService(Context.LAYOUT_INFLATER_SERVICE); // 2. Get rowView from inflater rowView = inflater.inflate(R.layout.row_bank_group_list, parent, false); viewHolder=new ViewHolder(); viewHolder.txtGroupName=(TextView) rowView.findViewById(R.id.text_groupName); rowView.setTag(viewHolder); } else { viewHolder=(ViewHolder)rowView.getTag(); } viewHolder.txtGroupName.setText(getItem(position).getName()); viewHolder.txtGroupName.setTypeface(new FontSystem().get_General_Font(context)); viewHolder.txtGroupName.setTextColor(context.getResources().getColor(R.color.black)); return rowView; }
کلاس داخلی ViewHolder هم یک الگو برای عدم بررسی Viewهای داخل آن است که نیازی به یافتن و تبدیل مجدد آنها نداشته باشید. در این روش شیء، داخل خصوصیت tag آیتم قرار گرفته است و وقتی از کش برداشته شود، خاصیت تگ آن را میخوانیم و مستقیما مورد استفاده قرار میدهیم. در این حالت شما بهترین استفاده را از پردازشها و حافظه، میکنید.
چهارده. یکی از کارهایی را که قبل از کار کردن در یک مسیر فیزیکی باید انجام دهید این است که مطمئن باشید اجازه نوشتن در آن ناحیه را دارید یا خیر. در غیر اینصورت برنامه شما با خطای FC روبرو میشود و اجرای آن خاتمه مییابد. به همین دلیل اکثر برنامه نویسان از متد CanWrite در کلاس File استفاده میکنند. ولی در هنگام استفاده از این متد باید دقت داشته باشید که کلاس File فقط باید حاوی مسیر باشد و اسمی از فایل مربوطه در آن نباشد. دلیل هم آن است که این احتمال میرود اگر فایلی هم وجود نداشته باشد، مقدار false را به شما برگرداند. مثال زیر قرار است فایلی را در کارت حافظه بنویسید، ولی بررسی اجازه نوشتن در مسیر، اشتباه است:
File file=new File(sdcardPath,fileName); if(file.CanWrite()) { ..... }
File file=new File(sdcardPath); if(file.CanWrite()) { file=new File(sdcardPath,filePath); ..... }
پانزده. کارت حافظه خارجی: همه برنامه نویسان اندروید حداقل یکبار از کد زیر استفاده کرده اند:
Environment.getExternalStorageDirectory()
هر برنامهای که در اندروید نصب میشود در مسیر
/Data/Data
/Data/Data/Info.Dotnettips.MyApp
/** * it will returns sd path for you * <p> * <b>Required Permission: </b>android.permission.READ_EXTERNAL_STORAGE<br/> * </p> * @return */ public List<String> GetExternalMounts() { final List<String> out = new ArrayList<>(); String reg = "(?i).*vold.*(vfat|ntfs|exfat|fat32|ext3|ext4).*rw.*"; String s = ""; try { final Process process = new ProcessBuilder().command("mount") .redirectErrorStream(true).start(); process.waitFor(); final InputStream is = process.getInputStream(); final byte[] buffer = new byte[1024]; while (is.read(buffer) != -1) { s = s + new String(buffer); } is.close(); } catch (final Exception e) { e.printStackTrace(); } // parse output final String[] lines = s.split("\n"); for (String line : lines) { if (!line.toLowerCase(Locale.US).contains("asec")) { if (line.matches(reg)) { String[] parts = line.split(" "); for (String part : parts) { if (part.startsWith("/")) if (!part.toLowerCase(Locale.US).contains("vold")) if(new File(part).canWrite()) out.add(part); } } } } return out; }
شانزده. یکی از روشهای انتقال اطلاعات بین اکتیویتیها مختلف استفاده از Extras هاست که شما با تعیین یک نام یا کلید، اطلاعات مربوطه را ارسال و توسط همان کلید؛ اطلاعات را در اکتیویتی مقصد دریافت میکنید:
notesIntent.putExtra("PartyId", PartyId); startActivity(notesIntent);
PartyId=getIntent().getLongExtra("PartyId",0);
i.putExtra(FilePickerActivity.EXTRA_ALLOW_MULTIPLE, false); i.putExtra(FilePickerActivity.EXTRA_ALLOW_CREATE_DIR, false); i.putExtra(FilePickerActivity.EXTRA_MODE, FilePickerActivity.MODE_FILE);
هفده. قواعد نامگذاری: برای نامگذاری متغیرها از قانون CamelCase استفاده میکنیم. ولی برای حالات زیر از روشهای دیگر استفاده میشود:
- برای ثابتها از حروف بزرگ و _ استفاده کنید.
- برای متغیرهای خصوصی از حرف m در ابتدای نام متغیر استفاده کنید.
- برای متغیرهای استاتیک از حرف s در ابتدای نام متغیر استفاده کنید.
public class MyClass { public static final int SOME_CONSTANT = 42; public int publicField; private static MyClass sSingleton; int mPackagePrivate; private int mPrivate; protected int mProtected; }
هجده: قاعده نظم و ترتیب در importها توسط مستندات گوگل بدین شکل تعریف شده است:
- نام پکیجهای ارائه شده توسط گوگل
- نام پکیجهای ثالث
- نام پکیجهای موجود در java و javax
- پکیجهای موجود در پکیج اصلی
نوزدهم. مرتب سازی متدهای دسترسی یک کلاس: بسیار خوب است که همیشه کدهای ما نظم خاصی را داشته باشد تا پیگیریهای شخصی و تیمی در آن راحتتر صورت بگیرد. برای مثال در یک کلاس ابتدا متدهای public و سپس private قرار گیرند و الی آخر.
الگوی عمومی که برای کار با جاوا صورت گرفته است به شکل زیر میباشد:
public, protected, private,abstract, static, transient, volatile, synchronized, final, native.
ادیتور intelij شامل تنظمیاتی برای مرتب سازی کدهاست که در این مورد بسیار سودمند است. با طی کردن مسیر زیر میتوانید برای آن ترتیب اینگونه موارد را مشخص کنید.
Settings>Editor>Code Style>Arrangement
در تصویر بالا متدها به ترتیب متدهای دستری بین بلوکهای کامنت method start و method end قرار گرفته اند.
همچنین شامل گزینههای دیگری نیز میباشد که به نظرم فعال کردنشان بسیار خوب است. گزینه keep overridden methods together به شما کمک میکند تا متدهایی را که رونویسی میشوند، در کنار یکدیگر قرار بگیرند که برای کلاسهای اندرویدی مثل اکتیویتیها و فرگمنتها و ... بسیار خوب است. گزینه مفید دیگر Keep dependent methods together است که در دو حالت عمقی یا خطی متدهای وابسته (متدهایی که متدهای دیگر را در آن کلاس صدا میزنند) در کنار یکدیگر قرار میدهد و مابقی گزینهها، که بسیار سودمند هست. به هر حال هر قاعدهای را که برای خود انتخاب میکنید اگر در حالت پیش فرض نیست بهتر است در مستندات پروژه ذکر شود تا افراد دیگر سریعتر به موضوع پی ببرند.
قسمت بیستم. این مورد برای افراد تازه کار میباشد که تازه اندروید استادیو را باز کردهاند و مشغول کدنویسی میباشند. یکی از مواردی که در همان مرحله اول به آن برمیخورید این است که intellisense ادیتور به بزرگی و کوچکی حروف حساس است و تنها با حرف اول سازگاری دارد. برای تغییر این مسئله باید مسیر زیر را طی کنید:
Settings>Editor>Completion>Case-sensitive Completion>None
سوالات مصاحبه ای در مورد #C و دات نت
ابتدا مدلهای برنامه را در نظر بگیرید که از یک صورتحساب، به همراه ریز قیمتهای آیتمهای مرتبط با آن تشکیل شده است:
public class Bill { public int Id { set; get; } public string Name { set; get; } public virtual ICollection<Transaction> Transactions { set; get; } } public class Transaction { public int Id { set; get; } public DateTime AddDate { set; get; } public int Amount { set; get; } [ForeignKey("BillId")] public virtual Bill Bill { set; get; } public int BillId { set; get; } }
public class MyContext : DbContext { public DbSet<Bill> Bills { get; set; } public DbSet<Transaction> Transactions { get; set; } }
public class Configuration : DbMigrationsConfiguration<MyContext> { public Configuration() { AutomaticMigrationsEnabled = true; AutomaticMigrationDataLossAllowed = true; } protected override void Seed(MyContext context) { var bill1 = new Bill { Name = "bill-1" }; context.Bills.Add(bill1); for (int i = 0; i < 11; i++) { context.Transactions.Add(new Transaction { AddDate = DateTime.Now.AddDays(-i), Amount = 1000000000 + i, Bill = bill1 }); } base.Seed(context); } }
اولین مثال: یک جمع ساده
public static class Test { public static void RunTests() { Database.SetInitializer(new MigrateDatabaseToLatestVersion<MyContext, Configuration>()); using (var context = new MyContext()) { var sum = context.Transactions.Sum(x => x.Amount); Console.WriteLine(sum); } } }
خروجی SQL کوئری فوق به نحو زیر است:
SELECT [GroupBy1].[A1] AS [C1] FROM ( SELECT SUM([Extent1].[Amount]) AS [A1] FROM [dbo].[Transactions] AS [Extent1] ) AS [GroupBy1]
Arithmetic overflow error converting expression to data type int.
راه حل:
نیاز است جمع را بر روی Int64 بجای Int32 انجام دهیم:
var sum2 = context.Transactions.Sum(x => (Int64)x.Amount);
SELECT [GroupBy1].[A1] AS [C1] FROM ( SELECT SUM( CAST( [Extent1].[Amount] AS bigint)) AS [A1] FROM [dbo].[Transactions] AS [Extent1] ) AS [GroupBy1]
مثال دوم: سیستم باید بتواند با نبود رکوردها نیز صحیح کار کند
برای نمونه کوئری زیر را بر روی بازهای که سیستم عملکرد نداشته است، در نظر بگیرید:
var date = DateTime.Now.AddDays(10); var sum3 = context.Transactions .Where(x => x.AddDate > date) .Sum(x => (Int64)x.Amount);
SELECT [GroupBy1].[A1] AS [C1] FROM ( SELECT SUM( CAST( [Extent1].[Amount] AS bigint)) AS [A1] FROM [dbo].[Transactions] AS [Extent1] WHERE [Extent1].[AddDate] > @p__linq__0 ) AS [GroupBy1]
The cast to value type 'Int64' failed because the materialized value is null. Either the result type's generic parameter or the query must use a nullable type.
var date = DateTime.Now.AddDays(10); var sum3 = context.Transactions .Where(x => x.AddDate > date) .Sum(x => (Int64?)x.Amount) ?? 0;
مثال سوم: حالتهای خاص استفاده از خواص راهبری
کوئری زیر را در نظر بگیرید:
var sum4 = context.Bills.First().Transactions.Sum(x => (Int64?)x.Amount) ?? 0;
SELECT [Extent1].[Id] AS [Id], [Extent1].[AddDate] AS [AddDate], [Extent1].[Amount] AS [Amount], [Extent1].[BillId] AS [BillId] FROM [dbo].[Transactions] AS [Extent1] WHERE [Extent1].[BillId] = @EntityKeyValue1
راه حل کنونی:
var entry = context.Bills.First(); var sum5 = context.Entry(entry).Collection(x => x.Transactions).Query().Sum(x => (Int64?)x.Amount) ?? 0;
SELECT [GroupBy1].[A1] AS [C1] FROM ( SELECT SUM( CAST( [Extent1].[Amount] AS bigint)) AS [A1] FROM [dbo].[Transactions] AS [Extent1] WHERE [Extent1].[BillId] = @EntityKeyValue1 ) AS [GroupBy1]
نکاتی که در اینجا ذکر شدند در مورد تمام توابع تجمعی مانند Sum، Count، Max و Min و غیره صادق هستند و باید به آنها نیز دقت داشت.
نکاتی درباره برنامه نویسی دستوری(امری)
mutable Keyword
در فصل دوم(شناسه ها) گفته شد که برای یک شناسه امکان تغییر مقدار وجود ندارد. اما در #F راهی وجود دارد که در صورت نیاز بتوانیم مقدار یک شناسه را تغییر دهیم.در #F هرگاه بخواهیم شناسه ای تعریف کنیم که بتوان در هر زمان مقدار شناسه رو به دلخواه تغییر داد از کلمه کلیدی mutable کمک میگیریم و برای تغییر مقادیر شناسهها کافیست از علامت (->) استفاده کنیم. به یک مثال در این زمینه دقت کنید:
#1 let mutable phrase = "Can it change? " #2 printfn "%s" phrase #3 phrase <- "yes, it can." #4 printfn "%s" phrase
در خط اول یک شناسه را به صورت mutable(تغییر پذیر) تعریف کردیم و در خط سوم با استفاده از (->) مقدار شناسه رو update کردیم. خروجی مثال بالا به صورت زیر است:
Can it change? yes, it can.
نکته اول: در این روش هنگام update کردن مقدار شناسه حتما باید مقدار جدید از نوع مقدار قبلی باشد در غیر این صورت با خطای کامپایلری متوقف خواهید شد.
#1 let mutable phrase = "Can it change? " #3 phrase <- 1
اجرای کد بالا خطای زیر را به همراه خواهد داشت.(خطا کاملا واضح است و نیاز به توضیح دیده نمیشود)
Prog.fs(9,10): error: FS0001: This expression has type int but is here used with type string
let redefineX() = let x = "One" printfn "Redefining:\r\nx = %s" x if true then let x = "Two" printfn "x = %s" x printfn "x = %s" x
در مثال بالا در تابع redefineX یک شناسه به نام x تعریف کردم با مقدار "One". یک بار مقدار شناسه x رو چاپ میکنیم و بعد دوباره بعد از شرط true یک شناسه دیگر با همون نام یعنی x تعریف شده است و در انتها هم دو دستور چاپ. ابتدا خروجی مثال بالا رو با هم مشاهده میکنیم.
Redefining: x = One x = Two x = One
let mutableX() = let mutable x = "One" printfn "Mutating:\r\nx = %s" x if true then x <- "Two" printfn "x = %s" x printfn "x = %s" x
Mutating: x = One x = Two x = Two
Reference Cells
روشی برای استفاده از شناسهها به صورت mutable است. با این روش میتونید شناسه هایی تعریف کنید که امکان تغییر مقدار برای اونها وجود دارد. زمانی که از این روش برای مقدار دهی به شناسهها استفاده کنیم یک کپی از مقدار مورد نظر به شناسه اختصاص داده میشود نه آدرس مقدار در حافظه.
به جدول زیر توجه کنید:
Member Or Field | Description | Definition |
(derefence operator)! | مقدار مشخص شده را برگشت میدهد | let (!) r = r.contents |
(Assignment operator)=: | مقدار مشخص شده را تغییر میدهد | let (:=) r x = r.contents <- x |
ref operator | یک مقدار را در یک reference cell جدید کپسوله میکند | let ref x = { contents = x } |
Value Property | برای عملیات get یا set مقدار مشخص شده | member x.Value = x.contents |
contents record field | برای عملیات get یا set مقدار مشخص شده | let ref x = { contents = x } |
let refVar = ref 6 refVar := 50
printfn "%d" !refVar
let xRef : int ref = ref 10 printfn "%d" (xRef.Value) printfn "%d" (xRef.contents) xRef.Value <- 11 printfn "%d" (xRef.Value) xRef.contents <- 12 printfn "%d" (xRef.contents)
10 10 11 12
خصیصه اختیاری در #F
در #F زمانی از خصیصه اختیاری استفاده میکنیم که برای یک متغیر مقدار وجود نداشته باشد. option در #F نوعی است که میتواند هم مقدار داشته باشد و هم نداشته باشد.
let keepIfPositive (a : int) = if a > 0 then Some(a) else None
let exists (x : int option) = match x with | Some(x) -> true | None -> false
چگونگی استفاده از option
مثال
let rec tryFindMatch pred list = match list with | head :: tail -> if pred(head) then Some(head) else tryFindMatch pred tail | [] -> None let result1 = tryFindMatch (fun elem -> elem = 100) [ 200; 100; 50; 25 ] //برابر با 100 است let result2 = tryFindMatch (fun elem -> elem = 26) [ 200; 100; 50; 25 ]// برابر با None است
یک مثال کاربردی تر
open System.IO let openFile filename = try let file = File.Open (filename, FileMode.Create) Some(file) with | ex -> eprintf "An exception occurred with message %s" ex.Message None
Enumeration
تقریبا همه با نوع داده شمارشی یا enums آشنایی دارند. در اینجا فقط به نحوه پیاده سازی آن در #F میپردازیم. ساختار کلی تعریف آن به صورت زیر است:
type enum-name = | value1 = integer-literal1 | value2 = integer-literal2 ...
type Color = | Red = 0 | Green = 1 | Blue = 2
let col1 : Color = Color.Red
type uColor = | Red = 0u | Green = 1u | Blue = 2u let col3 = Microsoft.FSharp.Core.LanguagePrimitives.EnumOfValue<uint32, uColor>(2u)
توضیح درباره use
در دات نت خیلی از اشیا هستند که اینترفیس IDisposable رو پیاده سازی کرده اند. این بدین معنی است که حتما یک متد به نام dispose برای این اشیا وجود دارد که فراخوانی آن به طور قطع باعث بازگرداندن حافظه ای که در اختیار این کلاسها بود میشود. برای راحتی کار در #C یک عبارت به نام using وجود دارد که در انتها بلاک متد dispose شی مربوطه را فراخوانی میکند.
using(var writer = new StreamWriter(filePath)) { }
let writeToFile fileName = use sw = new System.IO.StreamWriter(fileName : string) sw.Write("Hello ")
در #F اعداد دارای علامت و اعداد شناور دارای وابستگی با واحدهای اندازه گیری هستند که به نوعی معرف اندازه و حجم و مقدار و ... هستند. در #F شما مجاز به تعریف واحدهای اندازه گیری خاص خود هستید و در این تعاریف نوع عملیات اندازه گیری را مشخص میکنید. مزیت اصلی استفاده از این روش جلوگیری از رخ دادن خطاهای کامپایلر در پروژه است. ساختار کلی تعریف:
[<Measure>] type unit-name [ = measure ]
[<Measure>] type cm
[<Measure>] type ml = cm^3
let value = 1.0<cm>
قدرت اصلی واحدهای اندازه گیری #F در توابع تبدیل است. تعریف توابع تبدیل به صورت زیر میباشد:
[<Measure>] type g تعریف واحد گرم [<Measure>] type kg تعریف واحد کیلوگرم let gramsPerKilogram : float<g kg^-1> = 1000.0<g/kg> تعریف تابع تبدیل
[<Measure>] type degC // دما بر حسب سلسیوس [<Measure>] type degF // دما بر حسب فارنهایت let convertCtoF ( temp : float<degC> ) = 9.0<degF> / 5.0<degC> * temp + 32.0<degF> // تابع تبدیل سلسیوس به فارنهایت let convertFtoC ( temp: float<degF> ) = 5.0<degC> / 9.0<degF> * ( temp - 32.0<degF>) // تابع تبدیل فارنهایت به سلسیوس let degreesFahrenheit temp = temp * 1.0<degF> // درجه به فارنهایت let degreesCelsius temp = temp * 1.0<degC> // درجه به سلسیوس printfn "Enter a temperature in degrees Fahrenheit." let input = System.Console.ReadLine() let mutable floatValue = 0. if System.Double.TryParse(input, &floatValue)// اگر ورودی عدد بود then printfn "That temperature in Celsius is %8.2f degrees C." ((convertFtoC (degreesFahrenheit floatValue))/(1.0<degC>)) else printfn "Error parsing input."
خروجی مثال بالا :
Enter a temperature in degrees Fahrenheit. 90 That temperature in degrees Celsius is 32.22.