اشتراک‌ها
Visual Studio 2017 Version 15.3 منتشر شد

Today we have several releases to talk about: there’s the release of Visual Studio 2017 version 15.3, the release of .NET Core 2.0, and a release of Visual Studio for Mac version 7.1. We’ll talk about them briefly in that order, but as always, there’s a lot more information in the release notes for each product. If you’d like to jump right in, download Visual Studio 2017 version 15.3download .NET Core 2.0, and download Visual Studio for Mac.

 
Visual Studio 2017 Version 15.3 منتشر شد
اشتراک‌ها
جزئیاتی درباره تغییرات NET Core 2.0.

It has only been about a year since .NET Core 1.0 RC came out. We are now getting close to .NET Core 2.0. We have been playing with .NET Core since the betas and feel like the quality of the 1.0 runtime was very good. Our only complaint has really been odd Visual Studio behavior. We would expect that with 2.0, the adoption of .NET Core is likely to skyrocket. 

جزئیاتی درباره تغییرات NET Core 2.0.
نظرات مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 15 - بررسی تغییرات Caching
آیا این ویژگی شامل دکمه Back مرورگر هم میشود؟
یعنی کاربر لاگین میکند، در صفحه هوم با استفاده از دکمه لاگ اوت خارج میشود و بعد روی دکمه بک مرورگر کلیک میکند.
چه اتفاقی می‌افتد؟ کاربر صفحه هوم را میبیند؟ یا چون لاگ اوت کرده باید اول لاگین کنه؟
بروی متد صفحه هوم ویژگی ResponseCache برابر با ResponseCacheLocation.None و NoStore = true تنظیم شده است.
اگر این ویژگی برای (دکمه Back مرورگر)  نیست لطفا راهنماییم کنید که چطور میتونم این کار را انجام دهم
ASP.Net Core 2.0
و در این لینک هم گفته شده که این ویژگی در نسخه 2.0 فعال نیست و در 2.1 فعال میشود. (ابتدای صفحه)
https://docs.microsoft.com/en-us/aspnet/core/performance/caching/response  
نظرات مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 7 - کار با فایل‌های config
یک نکته‌ی تکمیلی:  ارتقاء به ASP.NET Core 2.0   

به صورت خلاصه چند سطر ذیل در ASP.NET Core 2.0 معادل این‌کارها را در ASP.NET Core 1.x انجام می‌دهند (و استفاده‌ی از آن اختیاری است):
 var host = WebHost.CreateDefaultBuilder(args)
  .UseStartup<Startup>()
  .Build()
host.Run();
- انتخاب Kestrel  به عنوان وب سرور
- تنظیم مسیر content root
- بارگذاری خودکار تنظیمات از فایل‌های appsettings.json  و  appsettings.[EnvironmentName].json
- بارگذاری تنظیمات از متغیرهای محیطی
- تنظیم کردن ILoggerFactory جهت نمایش خروجی logهای سیستم در console و پنجره‌ی debug
- فعالسازی یکپارچه سازی با IIS
- نمایش صفحه‌ی استثناءها برای توسعه دهنده‌ها در حالت تنظیم متغیرهای محیطی به Development
نظرات مطالب
مبانی TypeScript؛ تهیه فایل‌های تعاریف نوع‌ها
نکته‌ای در مورد رفع مشکل «typings ERR! caused by connect ECONNREFUSED 10.10.34.36:443» پس از نصب TypeScript 2.0

پس از ارائه‌ی TypeScript 2.0، مایکروسافت کار مدیریت مخزن Typings را به عهده گرفته‌است و کار آن توزیع مخزن DefinitelyTyped به npm است و دیگر نیازی به استفاده از ابزارهای  typings و یا tsd نیست. برای مثال اینبار بجای اینکه دستور ذیل را صادر کنیم:
typings install lodash --ambient --save
که با خطای یاد شده متوقف می‌شود، می‌توان نوشت:
npm install --save @types/lodash
یعنی همه چیز مانند حالت نصب معمولی lodash است (npm install --save lodash)؛ اما یک types@ را در ابتدای آن بیشتر دارد. در این حالت فایل‌های d.ts. را در پوشه‌ی types@ ذیل node_modules خواهید یافت:

نظرات مطالب
C# 12.0 - Collection Expressions & Spread Operator
اصلاحیه: کارآیی spread operator بیشتر نیست!

در متن در مورد spread operator عنوان شده «که ... نگارش C# 12 آن کارآیی بیشتری دارد». این مورد بدون توجه به #Low-Level C تولیدی، نوشته شد و ... متاسفانه نادرست است!
برای مثال فرض کنید، چنین متدی را دارید که با استفاده از spread operator، کار بازکردن یک آرایه را انجام می‌دهد:
public int[] WithSpread()
{
   int[] data = new int[10_000];
   int[] results = [..data];
   return results;
}
معادل #Low-Level C آن (کد نهایی که کامپایلر برای تبدیل آن به IL تولید می‌کند) به صورت زیر است ( #Low-Level C را در Rider، در منوی #Tools -> IL Viewer -> Select Low-Level C می‌توانید تولید کنید):
public int[] WithSpread()
{
  int[] numArray1 = new int[10000];
  int index1 = 0;
  int[] numArray2 = new int[numArray1.Length];
  int[] numArray3 = numArray1;
  for (int index2 = 0; index2 < numArray3.Length; ++index2)
  {
    int num = numArray3[index2];
    numArray2[index1] = num;
    ++index1;
  }
  return numArray2;
}
همانطور که مشاهده می‌کنید، این قطعه کد در C#12 و دات‌نت 8، به شدت ابتدایی تولید شده و به همراه هیچ نوع بهینه سازی نیست. کارآیی این قطعه کد، نسبت به زمانیکه از متد قدیمی CopyTo آرایه‌ها استفاده می‌شود، به مراتب کمتر است (تا 3 برابر!)؛ چون متد CopyTo به همراه بهینه سازی‌های سخت‌افزاری هم هست. به نظر قرار شده بهینه سازی کارآیی spread operator در نگارش بعدی دات‌نت انجام شود.

برای آزمایش شخصی آن، از کلاس زیر استفاده کنید:
using BenchmarkDotNet.Attributes;
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using System.Text;
using System.Threading.Tasks;

namespace SpreadBenchmark
{
    [MemoryDiagnoser]
    public class Tests
    {
        private readonly int[] _myData = new int[10_000];

        [Benchmark(Baseline = true)]
        public int[] WithToArray()
        {
            int[] results = _myData.ToArray();
            return results;
        }

        [Benchmark]
        public int[] WithCopyTo()
        {
            int[] results = new int[_myData.Length];
            _myData.CopyTo(results, 0);
            return results;
        }

        [Benchmark]
        public int[] WithSpread()
        {
            int[] results = [.._myData];
            return results;
        }
    }
}
که در فایل Program.cs به این صورت فراخوانی می‌شود:
using BenchmarkDotNet.Running;
using SpreadBenchmark;

BenchmarkRunner.Run<Tests>();
با این وابستگی:
<Project Sdk="Microsoft.NET.Sdk">
  <PropertyGroup>
    <OutputType>Exe</OutputType>
    <TargetFramework>net8.0</TargetFramework>
    <ImplicitUsings>enable</ImplicitUsings>
    <Nullable>enable</Nullable>
  </PropertyGroup>

  <ItemGroup>
    <PackageReference Include="BenchmarkDotNet" Version="0.13.10" />
  </ItemGroup>
</Project>
نظرات مطالب
Blazor 5x - قسمت 34 - توزیع برنامه‌های Blazor بر روی IIS
اضافه شدن قابلیت کامپایل AOT به Blazor 6x

Blazor WebAssembly 6x به همراه قابلیتی است به نام ahead-of-time (AOT) compilation که در این حالت، کدهای دات نتی برنامه، مستقیما به native WebAssembly کامپایل می‌شوند. این مورد سبب بالا رفتن کارآیی برنامه خواهد شد؛ در عوض بالا رفتن حجم نهایی قابل توزیع.
اگر از AOT compilation استفاده نشود (یعنی حالت متداول)، Blazor WebAssembly در مرورگر، به کمک مفسر IL یا همان NET Intermediate Language. که به صورت WebAssembly تهیه شده‌است، اجرا خواهد شد. یک چنین حالتی به دلیل استفاده‌ی از مفسر، نسبت به حالت استفاده‌ی از JIT سمت سرور (یا همان NET just-in-time (JIT) runtime.)، اندکی کندتر است. AOT compilation جهت رفع یک چنین کمبودی ارائه شده‌است تا کدهای دات نتی را مستقیما و بدون نیاز به مفسر، تبدیل به یک native WebAssembly کند. این مورد سرعت و کارآیی برنامه‌هایی را که کارهای محاسباتی مبتنی بر CPU را انجام می‌دهند، به نحو قابل ملاحظه‌ای افزایش می‌دهد. در مقابل باید درنظر داشت که حجم نهایی WebAssembly‌های واقعی تولید شده، از نمونه‌ی IL آن‌ها بالاتر است (حدود 2 برابر) که مدت زمان ابتدایی دریافت برنامه را افزایش می‌دهند.

روش فعالسازی کامپایل AOT

ابتدا نیاز است work load آن‌را توسط دستور زیر دریافت کرد (ابزارهای کامپایل AOT، جزئی از SDK نیستند):
dotnet workload install wasm-tools
سپس برای فعالسازی آن می‌توان تنظیم زیر را به فایل csporj پروژه‌های WASM اضافه کرد:
<PropertyGroup>
  <RunAOTCompilation>true</RunAOTCompilation>
</PropertyGroup>
در این حالت با publish برنامه توسط دستور dotnet publish -c Release، مراحل تولید native WebAssemblyها طی می‌شوند و باید درنظر داشت که به علت کند بودن این پروسه، تنها در زمان publish نهایی، شاهد این عملیات خواهید بود و نه در زمان اجرای برنامه در حالت توسعه.

یک نکته: هنوز در نگارش 6.0 RTM، یکسری از قابلیت‌های AOT اضافه نشده‌اند که باید منتظر سرویس‌پک‌های آن بود. برای مثال اگر این کامپایل، بر روی پروژه‌ای که فقط سورس کد است اجرا شود، با موفقیت به پایان می‌رسد؛ اما با اضافه شدن کتابخانه‌های ثالث ممکن است با شکست مواجه شود. اگر در این حالت خطایی را دریافت کردید، عملیات publish را به صورت dotnet publish -p:RunAOTCompilation=true -bl انجام دهید. سوئیچ bl- سبب می‌شود تا فایلی به نام msbuild.binlog در ریشه‌ی پروژه‌ی شما تولید شود. این فایل در حقیقت لاگ باینری MSBuild است که توسط برنامه‌ی Viewer آن قابل مشاهده‌است. در اینجا به دنبال exit code‌ها بگردید؛ یک نمونه‌ی آن.
مطالب
EF Code First #5

در قسمت قبل خاصیت AutomaticMigrationsEnabled را در کلاس Configuration به true تنظیم کردیم. به این ترتیب، عملیات ساده شده، اما یک سری از قابلیت‌های ردیابی تغییرات را از دست خواهیم داد و این عملیات،‌ صرفا یک عملیات رو به جلو خواهد بود.
اگر AutomaticMigrationsEnabled را مجددا به false تنظیم کنیم و هربار به کمک دستوارت Add-Migration و Update-Database تغییرات مدل‌ها را به بانک اطلاعاتی اعمال نمائیم، علاوه بر تشکیل تاریخچه این تغییرات در برنامه، امکان بازگشت به عقب و لغو تغییرات صورت گرفته نیز مهیا می‌گردد.

هدف قرار دادن مرحله‌ای خاص یا لغو آن

به همان پروژه قسمت قبل مراجعه نمائید. در کلاس Configuration آن، خاصیت AutomaticMigrationsEnabled را به false تنظیم کنید. سپس یک خاصیت جدید را به کلاس Project اضافه نموده و برنامه را اجرا نمائید. بلافاصله خطای زیر را دریافت خواهیم کرد:

Unable to update database to match the current model because there are pending changes and 
automatic migration is disabled. Either write the pending model changes to a code-based migration
or enable automatic migration. Set DbMigrationsConfiguration.AutomaticMigrationsEnabled to true
to enable automatic migration.

EF تشخیص داده است که کلاس مدل برنامه، با بانک اطلاعاتی تطابق ندارد و همچنین ویژگی مهاجرت خودکار نیز فعال نیست. بنابراین اعمال code-based migration را توصیه کرده است.
برای این منظور به کنسول پاورشل NuGet مراجعه نمائید (منوی Tools در ویژوال استودیو، گزینه‌ Library package manager آن و سپس انتخاب گزینه package manager console). در ادامه فرمان add-m را نوشته و دکمه tab را فشار دهید. یک منوی Auto Complete ظاهر خواهد شد که از آن‌ می‌توان فرمان add-migration را انتخاب نمود. در اینجا یک نام را هم نیاز است وارد کرد؛ برای مثال:

Add-Migration AddSomeProp2ToProject

به این ترتیب کلاس زیر را به صورت خودکار تولید خواهد کرد:

namespace EF_Sample02.Migrations
{
using System.Data.Entity.Migrations;

public partial class AddSomeProp2ToProject : DbMigration
{
public override void Up()
{
AddColumn("Projects", "SomeProp", c => c.String());
AddColumn("Projects", "SomeProp2", c => c.String());
}

public override void Down()
{
DropColumn("Projects", "SomeProp2");
DropColumn("Projects", "SomeProp");
}
}
}

مدل‌های برنامه را با بانک اطلاعاتی تطابق داده و دریافته است که هنوز دو خاصیت در اینجا به بانک اطلاعاتی اضافه نشده‌اند.
از متد Up برای اعمال تغییرات و از متد Down برای بازگشت به قبل استفاده می‌گردد. نام فایل این کلاس هم طبق معمول چیزی است شبیه به timeStamp_AddSomeProp2ToProject.cs .

در ادامه نیاز است این تغییرات به بانک اطلاعاتی اعمال شوند. به همین منظور دستور زیر را در کنسول پاورشل وارد نمائید:

Update-Database -Verbose

پارامتر Verbose آن سبب خواهد شد تا جزئیات عملیات به صورت مفصل گزارش داده شود که شامل دستورات ALTER TABLE نیز هست:

Using NuGet project 'EF_Sample02'.
Using StartUp project 'EF_Sample02'.
Target database is: 'testdb2012' (DataSource: (local), Provider: System.Data.SqlClient, Origin: Configuration).
Applying explicit migrations: [201205061835024_AddSomeProp2ToProject].
Applying explicit migration: 201205061835024_AddSomeProp2ToProject.
ALTER TABLE [Projects] ADD [SomeProp] [nvarchar](max)
ALTER TABLE [Projects] ADD [SomeProp2] [nvarchar](max)
[Inserting migration history record]

اکنون مجددا یک خاصیت دیگر را مثلا به نام public string SomeProp3، به کلاس Project اضافه نمائید.
سپس همین روال باید مجددا تکرار شود. دستورات زیر را در کنسول پاورشل NuGet اجرا نمائید:

Add-Migration AddSomeProp3ToProject
Update-Database -Verbose

اینبار نیز یک کلاس جدید به نام AddSomeProp3ToProject به پروژه اضافه خواهد شد و سپس بر اساس آن، امکان به روز رسانی بانک اطلاعاتی میسر می‌گردد.

در ادامه برای مثال به این نتیجه رسیده‌ایم که نیازی به خاصیت public string SomeProp3 اضافه شده، نبوده است. روش متداول، باز هم مانند سابق است. ابتدا خاصیت را از کلاس Project حذف خواهیم کرد و سپس دو دستور Add-Migration و Update-Database را اجرا خواهیم نمود.
اما با توجه به اینکه مهاجرت خودکار را غیرفعال کرده‌ایم و هربار با فراخوانی دستور Add-Migration یک کلاس جدید، با متدهای Up و Down به پروژه، جهت نگهداری سوابق عملیات اضافه می‌شوند، می‌توان دستور Update-Database را جهت فراخوانی متد Down صرفا یک مرحله موجود نیز فراخوانی نمود.

نکته:
اگر علاقمند باشید که راهنمای مفصل پارامترهای دستور Update-Database را مشاهده کنید، تنها کافی است دستور زیر را در کنسول پاورشل اجرا نمائید:

get-help update-database -detailed

به عنوان نمونه اگر در حین فراخوانی دستور Update-Database احتمال از دست رفتن اطلاعات باشد، عملیات متوقف می‌شود. برای وادار کردن پروسه به انجام تغییرات بر روی بانک اطلاعاتی می‌توان از پارامتر Force در اینجا استفاده کرد.

در ادامه برای اینکه دستور Update-Database تنها یک مرحله مشخص را که سابقه آن در برنامه موجود است، هدف قرار دهد، باید از پارامتر TargetMigration به همراه نام کلاس مرتبط استفاده کرد:

Update-Database -TargetMigration:"AddSomeProp2ToProject" -Verbose

اگر دقت کرده باشید در اینجا AddSomeProp2ToProject بجای AddSomeProp3ToProject بکارگرفته شده است. اگر یک مرحله قبل را هدف قرار دهیم، متد Down را اجرا خواهد کرد:

Using NuGet project 'EF_Sample02'.
Using StartUp project 'EF_Sample02'.
Target database is: 'testdb2012' (DataSource: (local), Provider: System.Data.SqlClient, Origin: Configuration).
Reverting migrations: [201205061845485_AddSomeProp3ToProject].
Reverting explicit migration: 201205061845485_AddSomeProp3ToProject.
DECLARE @var0 nvarchar(128)
SELECT @var0 = name
FROM sys.default_constraints
WHERE parent_object_id = object_id(N'Projects')
AND col_name(parent_object_id, parent_column_id) = 'SomeProp3';
IF @var0 IS NOT NULL
EXECUTE('ALTER TABLE [Projects] DROP CONSTRAINT ' + @var0)
ALTER TABLE [Projects] DROP COLUMN [SomeProp3]
[Deleting migration history record]

همانطور که ملاحظه می‌کنید در اینجا عملیات حذف ستون SomeProp3 انجام شده است. البته این خاصیت به صورت خودکار از کدهای برنامه (کلاس Project در این مثال) حذف نمی‌شود و فرض بر این است که پیشتر اینکار را انجام داده‌اید.


سفارشی سازی کلاس‌های مهاجرت

تمام کلاس‌های خودکار مهاجرت تولید شده توسط پاورشل، از کلاس DbMigration ارث بری می‌کنند. در این کلاس امکانات قابل توجهی مانند AddColumn، AddForeignKey، AddPrimaryKey، AlterColumn، CreateIndex و امثال آن وجود دارند که در تمام کلاس‌های مشتق شده از آن، قابل استفاده هستند. حتی متد Sql نیز در آن پیش بینی شده است که در صورت نیاز به اجرای دستوارت خام SQL، می‌توان از آن استفاده کرد.
برای مثال فرض کنید مجددا همان خاصیت public string SomeProp3 را به کلاس Project اضافه کرد‌ه‌ایم. اما اینبار نیاز است حین تشکیل این فیلد در بانک اطلاعاتی، یک مقدار پیش فرض نیز برای آن درنظر گرفته شود که در صورت نال بودن مقدار خاصیت آن در برنامه، به صورت خودکار توسط بانک اطلاعاتی مقدار دهی گردد:

namespace EF_Sample02.Migrations
{
using System.Data.Entity.Migrations;

public partial class AddSomeProp3ToProject : DbMigration
{
public override void Up()
{
AddColumn("Projects", "SomeProp3", c => c.String(defaultValue: "some data"));
Sql("Update Projects set SomeProp3=N'some data'");
}

public override void Down()
{
DropColumn("Projects", "SomeProp3");
}
}
}

متد String در اینجا چنین امضایی دارد:

public ColumnModel String(bool? nullable = null, int? maxLength = null, bool? fixedLength = null, 
bool? isMaxLength = null, bool? unicode = null, string defaultValue = null, string defaultValueSql = null,
string name = null, string storeType = null)

که برای نمونه در اینجا پارامتر defaultValue آن‌را در کلاس AddSomeProp3ToProject مقدار دهی کرده‌ایم.
برای اعمال این تغییرات تنها کافی است دستور Update-Database -Verbose اجرا گردد. اینبار خروجی SQL اجرا شده آن به نحو زیر است که شامل مقدار پیش فرض نیز شده است:

ALTER TABLE [Projects] ADD [SomeProp3] [nvarchar](max) DEFAULT 'some data'

تعیین مقدار پیش فرض، زمانیکه یک فیلد not null تعریف شده‌است نیز می‌تواند مفید باشد. همچنین در اینجا امکان اجرای دستورات مستقیم SQL نیز وجود دارد که نمونه‌ای از آن‌را در متد Up فوق مشاهده می‌کنید.


افزودن رکوردهای پیش فرض در حین به روز رسانی بانک اطلاعاتی

در قسمت‌های قبل با متد Seed که به همراه آغاز کننده‌های بانک اطلاعاتی EF ارائه شده‌اند، جهت افزودن رکوردهای اولیه و پیش فرض به بانک اطلاعاتی آشنا شدید. در اینجا نیز با تحریف متد Seed در کلاس Configuration،‌ چنین امری میسر است:

namespace EF_Sample02.Migrations
{
using System;
using System.Data.Entity.Migrations;

internal sealed class Configuration : DbMigrationsConfiguration<EF_Sample02.Sample2Context>
{
public Configuration()
{
this.AutomaticMigrationsEnabled = false;
this.AutomaticMigrationDataLossAllowed = true;
}

protected override void Seed(EF_Sample02.Sample2Context context)
{
context.Users.AddOrUpdate(
a => a.Name,
new Models.User { Name = "Vahid", AddDate = DateTime.Now },
new Models.User { Name = "Test", AddDate = DateTime.Now });
}
}
}

متد AddOrUpdate در EF 4.3 اضافه شده است. این متد ابتدا بررسی می‌کند که آیا رکورد مورد نظر در بانک اطلاعاتی وجود دارد یا خیر. اگر خیر، آن‌را اضافه خواهد کرد در غیراینصورت، نمونه موجود را به روز رسانی می‌کند. اولین پارامتر آن، identifierExpression نام دارد. توسط آن مشخص می‌شود که بر اساس چه خاصیتی باید در مورد update یا add تصمیم‌گیری شود. دراینجا اگر نیاز به ذکر بیش از یک خاصیت وجود داشت، از anonymously type object می‌توان کمک گرفت new { p.Name, p.LastName } .


تولید اسکریپت به روز رسانی بانک اطلاعاتی

بهترین کار و امن‌ترین روش حین انجام این نوع به روز رسانی‌ها، تهیه اسکریپت SQL فرامینی است که باید بر روی بانک اطلاعاتی اجرا شوند. سپس می‌توان این دستورات و اسکریپت نهایی را دستی هم اجرا کرد (که روش متداول‌تری است در محیط کاری).
برای اینکار تنها کافی است دستور زیر را در کنسول پاورشل اجرا نمائیم:
Update-Database -Verbose -Script

پس از اجرای این دستور، یک فایل اسکریپت با پسوند sql تولید شده و بلافاصله در ویژوال استودیو جهت مرور نیز گشوده خواهد شد. برای نمونه محتوای آن برای افزودن خاصیت جدید SomeProp5 به صورت زیر است:

ALTER TABLE [Projects] ADD [SomeProp5] [nvarchar](max)
INSERT INTO [__MigrationHistory] ([MigrationId], [CreatedOn], [Model], [ProductVersion]) VALUES
('201205060852004_AutomaticMigration', '2012-05-06T08:52:00.937Z', 0x1F8B0800000............ '4.3.1')

همانطور که ملاحظه می‌کنید، در یک مرحله، جدول پروژه‌ها را به روز خواهد کرد و در مرحله بعد، سابقه آن‌را در جدول __MigrationHistory ثبت می‌کند.

یک نکته:
اگر دستور فوق را بر روی برنامه‌ای که با بانک اطلاعاتی هماهنگ است اجرا کنیم، خروجی را مشاهده نخواهیم کرد. برای این منظور می‌توان مرحله خاصی را توسط پارامتر SourceMigration هدف گیری کرد:

Update-Database -Verbose -Script -SourceMigration:"stepName"




استفاده از DB Migrations در عمل

البته این یک روش پیشنهادی و امن است:
الف) در ابتدای اجرا برنامه، پارامتر ورودی متد System.Data.Entity.Database.SetInitializer را به نال تنظیم کنید تا برنامه تغییری را بر روی بانک اطلاعاتی اعمال نکند.
ب) توسط دستور enable-migrations،‌ فایل‌های اولیه DB Migration را ایجاد کنید. پیش فرض‌های آن را نیز تغییر ندهید.
ج) هر بار که کلاس‌های مدل‌ برنامه تغییر کردند و پس از آن نیاز به به روز رسانی ساختار بانک اطلاعاتی وجود داشت دو دستور زیر را اجرا کنید:
Add-Migration AddSomePropToProject
Update-Database -Verbose -Script

به این ترتیب سابقه تغییرات در برنامه نگهداری شده و همچنین بدون اجرای دستورات بر روی بانک اطلاعاتی، اسکریپت نهایی اعمال تغییرات تولید می‌گردد.
د) اسکریپت تولید شده را بررسی کرده و پس از تائید و افزودن به سورس کنترل، به صورت دستی بر روی بانک اطلاعاتی اجرا کنید (مثلا توسط management studio).


مطالب
آشنایی و استفاده از WCF Data Services در Visualstudio 2012
مقدمه:

WCF Data Services جزئی از NET Framework است که امکان ایجاد سرویس دهنده‌های با قرارداد OData را به روی وب یا Intranet با استفاده از REST مهیا می‌سازد. OData از داده هایی که با Url آدرس پذیر هستند استفاده می‌نماید. دسترسی و تغییر داده‌ها با استفاده از استاندارد HTTP و کلمات GET، PUT، POST و DELETE صورت می‌پذیرد. برای اینکه درک بهتری داشته باشید به یک مثال می‌پردازیم.

ایجاد یک برنامه سرویس دهنده WCF Data Service در 2012 VisualStudio
  1. یک ASP.NET Web Application با نام NorthwindService ایجاد نمایید و بر روی پروژه راست کلیک کنید و از منوی Add گزینه New Item را انتخاب نمایید  از پنجره باز شده از دسته Data گزینه ADO.NET Entity Data Model  را انتخاب و نام ان را Northwind بگذارید.
  2. از پنجره باز شده Generate from Databaseرا انتخاب و با انتخاب کانکشن از نوع Sql Server Compact 4  اتصال به فایل Northwind.sdf را انتخاب تا کلاس‌های لازم تولید شود.
  3. برای تولید data service بر روی پروژه راست کلیک کنید و از منوی Add گزینه New Item را انتخاب نمایید از پنجره باز شده گزینه  WCF Data Service را انتخاب و نام آن را Northwind.svc بگذارید. کد زیر خودکار تولید می‌شود
     public class Northwind : DataService< /* TODO: put your data source class name here */ >
        {
            // This method is called only once to initialize service-wide policies.
            public static void InitializeService(DataServiceConfiguration config)
            {
                // TODO: set rules to indicate which entity sets and service operations are visible, updatable, etc.
                // Examples:
                // config.SetEntitySetAccessRule("MyEntityset", EntitySetRights.AllRead);
                // config.SetServiceOperationAccessRule("MyServiceOperation", ServiceOperationRights.All);
                config.DataServiceBehavior.MaxProtocolVersion = DataServiceProtocolVersion.V3;
            }
        }
  4. برای دسترسی به موجودیت‌های Northwind بجای عبارت put your data source نام مدل را تایپ کنید
    public class Northwind : DataService<NorthwindEntities>
  5. برای فعال کردن دسترسی به منابع data source متغیر config کلاس DataServiceConfiguration را بصورت زیر تنظیم نمایید. تابع SetEntitySetAccessRule با گرفتن نام موجودیت و نحوه دسترسی امکان استفاده از این موجودیت را با استفاده از WCF Data Service فزاهم می‌نمایید. مثلا در زیر امکان دسترسی به موجودیت Orders را با امکان خواندن همه، نوشتن ادقامی و جایگزین فراهم نموده است.
    config.SetEntitySetAccessRule("Orders", EntitySetRights.AllRead 
         | EntitySetRights.WriteMerge 
         | EntitySetRights.WriteReplace );
    config.SetEntitySetAccessRule("Customers", EntitySetRights.AllRead);
  6. اگر بخواهیم امکان خواندن همه موجودیت‌ها را فراهم کنیم از کد زیر می‌توانیم استفاده نمایید که * به معنای همه موجودیت‌های data model می‌باشد
    config.SetEntitySetAccessRule("*", EntitySetRights.AllRead);

دسترسی به WCF Data Service بوسیله مرورگر وب
برای دسترسی به وب سرویس برنامه را اجرا نمایید تا آدرس http://localhost:8358/Northwind.svc مشخصات وب سرویس را نمایش دهد
<service xmlns="http://www.w3.org/2007/app" xmlns:atom="http://www.w3.org/2005/Atom" xml:base="http://localhost:8358/Northwind.svc/">
<workspace>
<atom:title>Default</atom:title>
<collection href="Categories">
<atom:title>Categories</atom:title>
</collection>
<collection href="Customers">
<atom:title>Customers</atom:title>
</collection>
<collection href="Employees">
<atom:title>Employees</atom:title>
</collection>
<collection href="Order_Details">
<atom:title>Order_Details</atom:title>
</collection>
<collection href="Orders">
<atom:title>Orders</atom:title>
</collection>
<collection href="Products">
<atom:title>Products</atom:title>
</collection>
<collection href="Shippers">
<atom:title>Shippers</atom:title>
</collection>
<collection href="Suppliers">
<atom:title>Suppliers</atom:title>
</collection>
</workspace>
</service>
 حال اگر آدرس را به http://localhost:8358/Northwind.svc/Products وارد نمایید لیست کالا‌ها بصورت Atom xml قابل دسترس می‌باشد.
ایجاد یک برنامه گیرنده WCF Data Service در Visual Studio 2012
  1. بر روی Solution پروژه جاری راست کلیک و از منوی Add گزینه New Project را انتخاب و یک پروژه از نوع WPF Application با نام NorthwindClient ایجاد نمایید.
  2. در پنجره MainWindow مانند کد زیر از یک Combobox و DataGrid برای نمایش اطلاعات استفاده نمایید
        <Window x:Class="MainWindow"
        xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation"
        xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml"
        Title="Northwind Orders" Height="335" Width="425" 
            Name="OrdersWindow" Loaded="Window1_Loaded">
        <Grid Name="orderItemsGrid">
            <ComboBox DisplayMemberPath="Order_ID" ItemsSource="{Binding}"
                      IsSynchronizedWithCurrentItem="true" 
                      Height="23" Margin="92,12,198,0" Name="comboBoxOrder" VerticalAlignment="Top"/>
            <DataGrid ItemsSource="{Binding Path=Order_Details}"  
                      CanUserAddRows="False" CanUserDeleteRows="False"  
                      Name="orderItemsDataGrid" Margin="34,46,34,50"
                      AutoGenerateColumns="False">
                <DataGrid.Columns>
                    <DataGridTextColumn  Header="Product" Binding="{Binding Product_ID, Mode=OneWay}" />
                    <DataGridTextColumn  Header="Quantity" Binding="{Binding Quantity, Mode=TwoWay}" />
                    <DataGridTextColumn  Header="Price" Binding="{Binding UnitPrice, Mode=TwoWay}" />
                    <DataGridTextColumn  Header="Discount" Binding="{Binding Discount, Mode=TwoWay}" />                
                </DataGrid.Columns>     
            </DataGrid>
            <Label Height="28" Margin="34,12,0,0" Name="orderLabel" VerticalAlignment="Top" 
                   HorizontalAlignment="Left" Width="65">Order:</Label>
            <StackPanel Name="Buttons" Orientation="Horizontal" HorizontalAlignment="Right" 
                        Height="40" Margin="0,257,22,0">
                <Button Height="23" HorizontalAlignment="Right" Margin="0,0,12,12" 
                    Name="buttonSave" VerticalAlignment="Bottom" Width="75" 
                        Click="buttonSaveChanges_Click">Save Changes
                </Button>
                <Button Height="23" Margin="0,0,12,12" 
                    Name="buttonClose" VerticalAlignment="Bottom" Width="75" 
                        Click="buttonClose_Click">Close</Button>
            </StackPanel>
        </Grid>
    </Window>

  3. برای ارجاع به wcf data service بر روی پروژه راست کلیک و گزینه Add Service Reference را انتخاب نمایید در پنجره باز شده گزینه Discover را انتخاب تا سرویس را یافته و نام Namespase را Northwind بگذارید.
  4. حال مانند کد زیر یک شی از مدل NorthwindEntities با آدرس وب سرویس ایجاد نموده ایم و نتیحه کوئری با استفاده از کلاس DataServiceCollection به DataContext گرید انتصاب داده ایم که البته پیش فرض آن آشنایی با DataBinding در WPF است.
            private NorthwindEntities context;
            private string customerId = "ALFKI";
            private Uri svcUri = new Uri("http://localhost:8358/Northwind.svc");
    
            private void Window1_Loaded(object sender, RoutedEventArgs e)
            {
                try
                {
                    context = new NorthwindEntities(svcUri);
                    var ordersQuery = from o in context.Orders.Expand("Order_Details")
                                      where o.Customers.Customer_ID == customerId
                                      select o;
                    DataServiceCollection<Orders> customerOrders = new DataServiceCollection<Orders>(ordersQuery);
                    this.orderItemsGrid.DataContext = customerOrders;
                }
                catch (Exception ex)
                {
                    MessageBox.Show(ex.ToString());
                }
            }
    
  5. با صدا زدن تابع SaveChanges مدل می‌توانید تغییرات را در پایگاه داده ذخیره نمایید.
    private void buttonSaveChanges_Click(object sender, RoutedEventArgs e)
    {
        try
        {
            context.SaveChanges();
        }
        catch (DataServiceRequestException ex)
        {
            MessageBox.Show(ex.ToString());
    
        }
    }

  1. برنامه را اجرا نمایید تا خروجی کار را مشاهده نمایید. مقادیر Quantity را تغییر دهید و دکمه Save Changes را انتخاب تا تغییرات دخیره شود.
در اینجا در یک برنامه ویندوزی استفاده از WCF Data Service را تست نمودیم اما براحتی به همین شیوه در یک برنامه وب نیز قابل استفاده است.