وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
اتصال و کار با SQL Server توسط VSCode
نگارش‌های بعدی SQL Server چندسکویی بوده و هم اکنون نگارش‌های آزمایشی آن برای لینوکس در دسترس هستند. به همین جهت مایکروسافت افزونه‌ی چندسکویی را برای VSCode به منظور اتصال و کار با SQL Server تدارک دیده‌است که آن‌را می‌توان یک نمونه‌ی سبک وزن Management Studio آن دانست.




دریافت و نصب افزونه‌ی SQL Server مخصوص VSCode

برای افزودن این افزونه، ابتدا در برگه‌ی Extensions، عبارت mssql را جستجو کرده و سپس آن‌را نصب کنید:


پس از نصب آن، مرحله‌ی بعد، ایجاد یک فایل خالی با پسوند sql است.


انجام اینکار ضروری است و شبیه به حالت نصب افزونه‌ی #C می‌باشد. به این ترتیب وابستگی‌های اصلی آن دریافت، نصب و فعال خواهند شد. این ابزارها نیز سورس باز بوده و موتور SQL Formatter، اجرای SQL و Intellisense آن‌را فراهم می‌کند و چون مبتنی بر NET Core. تهیه شده‌است، چندسکویی است.

تا اینجا مزیتی را که به دست خواهیم آورد Syntax highlighting و Intellisense جهت درج واژه‌های کلیدی عبارات SQL است:

و یا اگر بر روی فایل sql جاری کلیک راست کنیم، گزینه‌ی Format Document آن سبب می‌شود تا کدهای SQL نوشته شده، با فرمتی استاندارد، مرتب و یک‌دست شوند:


بنابراین اگر علاقمندید تا فایل‌ها و عبارات SQL خود را فرمت کنید، این افزونه‌ی سبک وزن چندسکویی، یک چنین قابلیت توکاری را به همراه دارد.
همچنین اگر علاقمندید به یک کتابخانه‌ی سورس باز چندسکویی SQL Formatter و SQL Parser دات نتی دسترسی داشته باشید، کدهای Microsoft/sqltoolsservice در دسترس هستند.


اتصال به SQL Server و کار با آن

پس از نصب مقدماتی افزونه‌ی mssql، دکمه‌های ctrl+shift+p (و یا F1) را فشرده و عبارت sql را جستجو کنید:


در اینجا سایر قابلیت‌های این افزونه‌ی نصب شده را می‌توان مشاهده کرد. در لیست ظاهر شده، گزینه‌ی Connect را انتخاب کنید. بلافاصله گزینه‌ی انتخاب پروفایل ظاهر می‌شود. چون هنوز پروفایلی را تعریف نکرده‌ایم، گزینه‌ی Create connection profile را انتخاب خواهیم کرد:


در ادامه باید نام سرور را وارد کرد. یا می‌توانید نام سرور کامل SQL خود را وارد کنید و یا اگر با LocalDB کار می‌کنید نیز امکان اتصال به آن با تایپlocaldb\MSSQLLocalDB  وجود دارد:


سپس نام بانک اطلاعاتی را که می‌خواهیم به آن متصل شویم ذکر می‌کنیم:


در مرحله‌ی بعد، باید نوع اعتبارسنجی اتصال مشخص شود:


چون در ویندوز هستیم، می‌توان گزینه‌ی Integrated را نیز انتخاب کرد (یا همان Windows Authentication).

در آخر، جهت تکمیل کار و دخیره‌ی این اطلاعات وارد شده، می‌توان نام پروفایل دلخواهی را وارد کرد:


اکنون کار اتصال به این بانک اطلاعاتی انجام شده و اگر به status bar دقت کنید، نمایش می‌دهد که در حال به روز رسانی اطلاعات intellisense است.


برای نمونه اینبار دیگر intellisense ظاهر شده منحصر به درج واژه‌های کلیدی SQL نیست. بلکه شامل تمام اشیاء بانک اطلاعاتی که به آن متصل شده‌ایم نیز می‌باشد:


در ادامه برای اجرا این کوئری می‌توان دکمه‌های Ctrl+Shift+E را فشرد و یا ctrl+shift+p (و یا F1) را فشرده و در منوی ظاهر شده، گزینه‌ی execute query را انتخاب کنید (این گزینه بر روی منوی کلیک راست ظاهر شده‌ی بر روی فایل sql جاری نیز قرار دارد):





نگاهی به محل ذخیره سازی اطلاعات اتصال به بانک اطلاعاتی

پروفایلی را که در قسمت قبل ایجاد کردیم، در منوی File->Preferences->Settings قابل مشاهده است:
// Place your settings in this file to overwrite the default settings
{
    "workbench.colorTheme": "Default Light+",
    "files.autoSave": "afterDelay",
    "typescript.check.tscVersion": false,
    "terminal.integrated.shell.windows": "cmd.exe",
    "workbench.iconTheme": "material-icon-theme",
    "vsicons.dontShowNewVersionMessage": true,
    "mssql.connections": [
        {
            "server": "(localdb)\\MSSQLLocalDB",
            "database": "TestASPNETCoreIdentityDb",
            "authenticationType": "Integrated",
            "profileName": "testLocalDB",
            "password": ""
        }
    ]
}
همانطور که مشخص است، کلید mssql.connections یک آرایه است و در اینجا می‌توان چندین پروفایل مختلف را تعریف و استفاده کرد.
برای مثال پروفایلی را که تعریف کردیم، در دفعات بعدی انتخاب گزینه‌ی Connect، به صورت ذیل ظاهر می‌شود:



تهیه‌ی خروجی از کوئری اجرا شده

اگر به نوار ابزار سمت راست نتیجه‌ی کوئری اجرا شده دقت کنید، سه دکمه‌ی تهیه‌ی خروجی با فرمت‌های csv، json و اکسل نیز در اینجا قرار داده شده‌است:


برای مثال اگر گزینه‌ی json آن‌را انتخاب کنید، بلافاصله نام فایلی را پرسیده و سپس این نتیجه را با فرمت JSON نمایش می‌دهد:


ضمن اینکه حتی می‌توان سطرها و سلول‌های خاصی را نیز از این خروجی انتخاب کرد و سپس با کلیک بر روی آن‌ها، تنها از این انتخاب، یک خروجی ویژه را تهیه نمود:



مشاهده‌ی ساختار اشیاء

اگر بر روی هر کدام از اجزای یک کوئری SQL متصل به بانک اطلاعاتی، کلیک راست کنیم، گزینه‌ی Go to definition نیز ظاهر می‌شود:


با انتخاب آن، بلافاصله عبارت کامل CREATE TABLE [dbo].[AppRoles] ظاهر می‌شود که در اینجا می‌توان ساختار این جدول را به صورت یک عبارت SQL مشاهده کرد.



تغییر تنظیمات افزونه‌ی MSSql

در منوی File->Preferences->Settings با جستجوی mssql می‌توان تنظیمات پیش فرض این افزونه را یافت. برای مثال اگر می‌خواهید تا SQL Formatter آن به صورت خودکار تمام واژه‌های کلیدی را با حروف بزرگ نمایش دهد، گزینه‌ی mssql.format.keywordCasing را انتخاب کنید. در کنار آن آیکن قلم ویرایش ظاهر می‌شود. با کلیک بر روی آن، منوی انتخاب uppercase را خواهیم داشت:


پس از این تغییر، اکنون بر روی صفحه کلیک راست کرده و گزینه‌ی Format Document را انتخاب کنید. در این حالت علاوه بر تغییر فرمت سند SQL جاری، تمام واژه‌های کلیدی آن نیز uppercase خواهند شد.
‫۷ سال و ۴ ماه قبل، شنبه ۱۳ خرداد ۱۳۹۶، ساعت ۱۸:۱۵
مسعود پاکدل مسعود پاکدل
مطالب
آماده سازی Jasmine برای پروژه های Asp.Net MVC
با گسترش روز افزون برنامه‌های تحت وب، نیاز به یک سری ابزار برای تست و اطمینان از نحوه عملکرد صحیح کدهای نوشته شده احساس می‌شود. Jasmine یکی از این ابزار‌های قدرتمند برای تست کد‌های JavaScript است.
چندی پیش در سایت جاری چند مقاله خوب توسط یکی از دوستان درباره Qunit منتشر شد. Qunit یک ابزار قدرتمند و مناسب برای تست کد‌های جاوااسکریپت است و در اثبات صحت این گفته همین کافیست که بدانیم برای تست کد‌های نوشته شده در پروژه‌های متن بازی هم چون Backbone.Js و JQuery از این فریم ورک استفاده شده است. اما به احتمال قوی در ذهن شما این سوال مطرح شده است که خب! در صورت آشنایی با Qunit چه نیاز به یادگیری Jasmine یا خدای نکرده Mocha و FuncUnit است؟ هدف صرفا معرفی یک ابزار غیر برای تست کد است نه مقایسه و نتیجه گیری برای تعیین میزان برتری این ابزارها. اصولا مهم‌ترین دلیل برای انتخاب، علاوه بر امکانات و انعطاف پذیری، فاکتور راحتی و آسان بودن در هنگام استفاده است که به صورت مستقیم به شما و تیم توسعه نرم افزار بستگی دارد.

اما به عنوان توسعه دهنده نرم افزار که قرار است از این ابزار استفاده کنیم بهتر است با تفاوت‌ها و شباهت‌های مهم این دو فریم ورک آشنا باشیم:

»Jasmine یک فریم ورک تست کدهای جاوا اسکریپ بر مبنای Behavior-Driven Development است در حالی که Qunit بر مبنای Test-Driven Development است و همین مسئله مهم‌ترین تفاوت بین این دو فریم ورک می‌باشد.
»اگر قصد دارید که از Qunit نیز به روش BDD استفاده نمایید باید از ترکیب Pavlov به همراه Qunit استفاده کنید.
»Jasmine از مباحث مربوط به Spies و Mocking به خوبی پشتیبانی می‌کند ولی این امکان به صورت توکار در Qunit فراهم نیست. برای اینکه بتوانیم این مفاهیم را در Qunit پیاده سازی کنیم باید از فریم ورک‌های دیگر نظیر SinonJS به همراه Qunit استفاده کنیم.
»هر دو فریم ورک بالا به سادگی و راحتی کار معروف هستند 
»تمام موارد مربوط به الگوهای Matching در هر دو فریم ورک به خوبی تعبیه شده است
» هر دو فریم ورک بالا از مباحث مربوط به Asynchronous Testing  برای تست کد‌های Ajax ای به خوبی پشتیبانی می‌کنند.

بررسی چند مفهوم
قبل از شروع، بهتر است که با چند مفهوم کلی و در عین حال مهم این فریم ورک آشنا شویم
describe('JavaScript addition operator', function () {
 it('adds two numbers together', function () {
  expect(1 + 2).toEqual(3);
 });
});


در کد بالا یک نمونه از تست نوشته شده با استفاده از Jasmine را مشاهده می‌کنید. دستور describe  برای تعریف یک تابع تست مورد استفاده قرار می‌گیرد که دارای دو پارامتر ورودی است. ابتدا یک نام را به این تست اختصاص دهید(بهتر است که این عنوان به صورت یک جمله قابل فهم باشد). سپس یک تابع به عنوان بدنه تست نوشته می‌شود. به این تابع Spec گفته می‌شود.
در تابع it کد بالا شما می‌توانید کد‌های مربوط بدنه توابع تست خود را بنویسید. برای پیاده سازی Assert در توابع تست مفهوم expectation‌ها وجود دارد. در واقع expect برای بررسی مقادیر حقیقی با مقادیر مورد انتظار مورد استفاده قرار می‌گیرد و شامل مقادیر true یا false خواهد بود.
برای Setup و Teardown توابع تست خود باید از توابع beforeEach و afterEach که بدین منظور تعبیه شده اند استفاده کنید.
describe("A spec (with setup and tear-down)", function() {
  var foo;

  beforeEach(function() {
    foo = 0;
    foo += 1;
  });

  afterEach(function() {
    foo = 0;
  });

  it("is just a function, so it can contain any code", function() {
    expect(foo).toEqual(1);
  });

  it("can have more than one expectation", function() {
    expect(foo).toEqual(1);
    expect(true).toEqual(true);
  });
});
کاملا واضح است که در تابع beforeEach مجموعه دستورالعمل‌های مربوط به setup تست وجود دارد. سپس دو تابع it برای پیاده سازی عملیات Assertion نوشته شده است. در پایان هم دستورات تابع afterEach ایجاد می‌شوند.

اگر در کد تست خود قصد دارید که یک تابع describe یا it را غیر فعال کنید کافیست یک x به ابتدای آن‌ها اضافه کنید و دیگر نیاز به هیچ کار اضافه دیگری برای comment کردن کد نیست.
xdescribe("A spec", function() {
  var foo;

  beforeEach(function() {
    foo = 0;
    foo += 1;
  });

  xit("is just a function, so it can contain any code", function() {
    expect(foo).toEqual(1);
  });
});
توابع describe و it بالا در هنگام تست نادیده گرفته می‌شوند و خروجی آن‌ها مشاهده نخواهد شد.

درادامه قصد پیاده سازی یک مثال  را با استفاده از Jasmine و RequireJs در پروژه Asp.Net MVC دارم.
برای شروع آخرین نسخه Jasmine را از اینجا دریافت نمایید. یک پروژه Asp.Net MVC به همراه پروژه تست به صورت Empty ایجاد کنید(در هنگام ایجاد پروژه، گزینه create unit test را انتخاب نمایید). فایل دانلود شده را unzip نمایید و دو پوشه lib و spec ،به همراه فایل specRunner.html را در پروژه تست خود کپی نمایید. 
  • فولدر lib شامل فایل‌ها کد‌های Jasmine برای setup و tear down و spice و تست کد‌های شما می‌باشد.
  • فایل specRunner.html به واقع یک فایل برای نمایش فایل‌های تست و همچنین نمایش نتیجه تست است.
  • فولدر spec نیز شامل کد‌های Jasmine برای کمک به نوشتن تست می‌باشد.

در این مثال قصد داریم فایل‌های player.js و song.js که به عنوان نمونه به همراه این فریم ورک قرار دارد را در قالب یک پروژه MVC به همراه RequireJs، تست نماییم. در نتیجه این فایل‌ها را از فولدر src انتخاب نمایید و آن‌ها را در قسمت Scripts پروژه اصلی خود کپی کنید(ابتدا بک پوشه به نام App بسازید و فایل‌ها را در آن قرار دهید)

برای استفاده از requireJs باید دستور define را در ابتدا این فایل‌ها اضافه نماییم. در نتیجه فایل‌های Player.js و Song.js را باز کنید و تغییرات زیر را در ابتدای این فایل‌ها اعمال نمایید.

Song.js

define(function () {
    function Song() {
    }

    Song.prototype.persistFavoriteStatus = function (value) {
        // something complicated
        throw new Error("not yet implemented");
    };
});
Player.js
define(function () {
    function Player() {
    }
    Player.prototype.play = function (song) {
        this.currentlyPlayingSong = song;
        this.isPlaying = true;
    };

    Player.prototype.pause = function () {
        this.isPlaying = false;
    };

    Player.prototype.resume = function () {
        if (this.isPlaying) {
            throw new Error("song is already playing");
        }

        this.isPlaying = true;
    };

    Player.prototype.makeFavorite = function () {
        this.currentlyPlayingSong.persistFavoriteStatus(true);
    };
});
حال فایل SpecRunner.html را بازکنید و کد‌های مربوط به تگ script که به مسیر اصلی فایل‌های تست  اشاره می‌کند را Comment نمایید و به جای آن تگ Script مربوط به RequireJs را اضافه نمایید. برای پیکر بندی RequireJs باید از baseUrl و paths استفاده کرد.

baseUrl در پیکر بندی requireJs به مسیر فایل‌های پروژه که در پروژه اصلی MVC قرار دارد اشاره می‌کند. paths برای تعیین مسیر فایل‌های تست که در پوشه spec در پروژه تست قرار دارد اشاره می‌کند. اگر دقت کرده باشید به دلیل اینگه تگ‌های script مربوط به لود فایل‌های SpecHelper.js و PlayerSpec.js به صورت comment در آمده اند در نتیجه این فایل‌ها لود نخواهند شد و خروجی مورد نظر مشاهده نمی‌شود. در این جا باید از مکانیزم AMD موجود در RequireJs استفاده نماییم و فایل‌های مربوطه را لود کنیم. برای این کار نیاز به اضافه کردن دستور require در ابتدای تگ script به صورت زیر در این فایل است. در نتیجه فایل‌های PlayerSpec و SpecHelper نیز توسط RequireJs لود خواهند شد.



نیاز به یک تغییر کوچک دیگر نیز وجود دارد. فایل PlayerSpec را باز نمایید و وابستگی فایل‌های آن را تعیین نمایید. از آن جا که این فایل برای تست فایل‌های Player , Song ایجاد شده است در نتیجه باید از define برای تعیین این وابستگی‌ها استفاده نماییم.

یادآوری:

»دستور describe در فایل بالا برای تعریف تابع تست است. همان طور که می‌بینید بک نام به آن داده می‌شود به همراه بدنه تابع تست. 

»دستور beforeEach برای آماده سازی مواردی است که قصد داریم در تست مورد استفاده قرار گیرند. همانند متد‌های Setup در UnitTest.

» دستور expect نیز معادل Assert در UnitTest است و برای بررسی صحت عملکرد تست نوشته می‌شود.

اگر فایل SpecRunner.html را دوباره در مرورگر خود باز نمایید تصویر زیر را مشاهده خواهید کرد که به عنوان موفقیت آمیز بودن پیکر بندی پروژه و تست‌های آن می‌باشد.


 

 
‫۱۱ سال و ۱ ماه قبل، دوشنبه ۸ مهر ۱۳۹۲، ساعت ۱۳:۱۵
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
نمایش خودکار آیکون لینک‌های سایت‌های خارجی با استفاده از jQuery

اگر دقت کرده باشید در کنار هر لینک خارجی (هر لینک ختم شده به خارج از سایت) در این وبلاگ، آیکون آن سایت هم به صورت خودکار نمایش داده می‌شود. از نظر من جالب بوده (خصوصا جهت مشخص کردن وجود یک لینک در میان انبوهی متن، یا برای نمایش لیستی از لینک‌ها)، نظر شما رو نمی‌دونم!
این‌کار در ادامه‌ی مطلبی است که در مورد نوشتن اسکریپت‌های گریس مانکی چندی قبل منتشر کردم. البته بهبود یافته‌ی آن است. برای ایجاد یک چنین قابلیتی در سایت فقط کافی است چند سطر اسکریپت زیر را به هدر سایت خود اضافه کنید.

<script src='http://ajax.googleapis.com/ajax/libs/jquery/1.2.6/jquery.min.js' type='text/javascript' />
<script type="text/javascript">
   $(document).ready(function(){
       $("a").each(function(){
           var $a = $(this);
           var href = $a.attr("href");
           // see if the link is external 
           if (href && href.match(/^http/))
               if (!href.match(document.domain)) {
                   var domain = href.replace(/<\S[^><]*>/g, "").split('/')[2];
                   var image = '<img src="http://' + domain +
                   '/favicon.ico" width="0" ' +
                   ' onload="this.width=16;this.height=16;this.style.paddingLeft=\'3px\';this.style.paddingRight=\'1px\';" ' +
                   ' style="border:0" ' +
                   ' onerror="this.src=\'http://vahid.nasiri.googlepages.com/weblink.gif\';" />';
                   $(this).prepend(image);
               }
       });
   });
</script>

توضیحاتی در مورد جزئیات برنامه نویسی آن:
با استفاده از jQuery ، زمانیکه document ما ready شد ( document.ready )، تمام لینک‌های موجود در صفحه را پیدا می‌کنیم (یک به یک). سپس مقدار href آن‌ها را می‌خوانیم (ببینید با jQuery انجام این نوع کارها چقدر ساده شده است). اکنون روی لینک دریافت شده باید پردازش صورت گیرد و نام دومین آن جدا شود (اگر ختم به خارج از سایت بود). سپس بر اساس این دومین ، یک تگ img منتهی به آیکون آن سایت طراحی و نمایش داده خواهد شد (به قبل از لینک اضافه می‌شود).
عموما هر پروژه‌ای هر چند کوچک و به ظاهر کم اهمیت، نکات خاصی را به همراه دارد.
برای مثال، در ابتدای کار width=0 در نظر گرفته نشد. مشکلی را که ایجاد کرد این بود که یک سایت ممکن است اصلا favicon.ico نداشته باشد. فایرفاکس محترم اصلا به روی مبارک هم نخواهد آورد و شما متوجه نخواهید شد که در صفحه کمبود تصویری وجود دارد. اما در IE حتما جای خالی آیکون و تصویر به نحوه واضحی گوشزد می‌شود. بنابراین در ابتدای کار قرار نیست چیزی را نمایش دهیم (width=0). سپس در رخ‌داد onload تگ img، اگر تصویر واقعا وجود داشت و بارگذاری شد، طول و عرض آن‌را 16 در 16 قرار خواهیم داد (این مورد هم لازم است. چون بعضی از سایت‌ها اندازه‌های بسیار بزرگی را برای آیکون خود در نظر می‌گیرند که اصلا مقصود ما را برآورده نخواهند کرد).
این مورد (عدم نمایش تصاویری که وجود ندارند) مشکلی را که در ادامه ایجاد خواهد کرد، عدم یکنواختی در سایت است. یک سری از لینک‌های خارجی آیکون دارند و یک سری خیر. نکته جالبی که در مورد تگ img وجود دارد رخ‌داد onerror آن است. اگر مرورگر نتواند تصویر مورد نظر را پیدا یا بارگذاری کند، این روال رخ‌داد‌ گردان فراخوانی می‌شود. همینجا از موقعیت استفاده شده و src تصویر جاری به یک آیکون مشخص و از قبل تعیین شده تنظیم می‌شود.

‫۱۵ سال و ۱۱ ماه قبل، جمعه ۲۰ دی ۱۳۸۷، ساعت ۰۴:۴۰
مجتبی کاویانی مجتبی کاویانی
اشتراک‌ها
انتشار Bootstrap RTL 3.2 RC1
  • نیوگت ای دی جدید
  • امکان استفاده همزمان با  Bootstrap
  • Install-Package bootstrap-rtl -Pre
  • برای راه اندازی خاصیت dir تگ  html  برابر rtl قرار دهید
انتشار Bootstrap RTL 3.2 RC1
‫۱۰ سال قبل، چهارشنبه ۲۳ مهر ۱۳۹۳، ساعت ۰۱:۴۴
وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
نوشتن TagHelperهای سفارشی برای ASP.NET Core
تگ جدید list-group صرفا server side است و در زمان ارائه‌ی نهایی View به صورت HTML، با منطق پیاده سازی شده‌ی در متد Process جایگزین می‌شود.
‫۸ سال و ۱ ماه قبل، پنجشنبه ۸ مهر ۱۳۹۵، ساعت ۲۱:۵۸
کامی کامی
نظرات مطالب
آموزش TypeScript #1
باسلام
ممنون از مطالب مفیدتون
ایا می‌تونیم مثل جاوااسکریپت داخل صفحات html  با استفاده از تگ script  برنامه typescript  بنویسیم
‫۱۱ سال و ۳ ماه قبل، چهارشنبه ۲۳ مرداد ۱۳۹۲، ساعت ۱۸:۵۷
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
بررسی جزئیات برنامه نویسی افزونه تاریخ فارسی برای outlook 2007 - قسمت اول

قبل از شروع بحث، سورس کامل پروژه را از اینجا دریافت کنید (یک پروژه VSTO از نوع outlook add-in در VS.Net 2008 SP1).

توضیحات مربوطه را به دو قسمت تقسیم کرده‌ام. قسمت اول یافتن تاریخ‌های sent و فارسی کردن آنها و قسمت بعدی نحوه اضافه کردن یک ستون و مقدار دهی آن (در روزی دیگر).

متن ایمیل‌های دریافتی در آوت‌لوک‌های جدید عموما به دو فرمت HTML و یا RichText دریافت می‌شوند. حالت‌های دیگری هم مانند plain و unspecified هم موجود هستند که حتی اگر ایمیلی را به صورت plain ارسال نمائید، با فرمت RichText نمایش داده خواهد شد (بنابراین بر اساس آزمایشات من بررسی این دو فرمت کفایت می‌کند).

برای اینکه قسمت‌های sent را پیدا کنیم در ابتدا باید سورس صفحه را بررسی نمائیم (کلیک راست و view source).
در حالت فرمت HTML داریم:

<p class=MsoNormal><b><span style='font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"'>From:</span></b><span
style='font-size:10.0pt;font-family:"Tahoma","sans-serif"'> Nasiri, Vahid <br>
<b>Sent:</b> <span lang=AR-SA dir=RTL>our date goes here</span><br>
<b>To:</b> xyz<br>
<b>Subject:</b> our subject<o:p></o:p></span></p>


و در حالت ایمیل‌های RichText خواهیم داشت:

From: tst@tst.net<br>
Sent:<span lang=AR-SA dir=RTL>our date goes here</span><br>
To: Nasiri, Vahid<br>
Subject: <span lang=AR-SA dir=RTL>xyz</span><br>

خوب، برای پیدا کردن عبارت تاریخ قسمت sent چه باید کرد؟ (our date goes here در اینجا)
استفاده از روش‌های متداول کار با رشته‌ها در اینجا به علت انبوهی از تگ‌های HTML اصلا مقرون به صرفه نیست و کند خواهد بود. خوشبختانه با وجود کتابخانه regular expressions در دات نت، پیدا کردن عباراتی که از یک الگوی خاص پیروی می‌کنند به سادگی و با سرعت بسیار بالایی قابل انجام است.
پیشنهاد من برای دو فرمت بالا به صورت زیر بوده: (شاید شما الگوی دیگری را یافتید، زیبایی اوپن سورس :))

private const string REGEXHTMLPATTERN = @"(?s)>\s(.+?)<br>";
private const string REGEXPLAINTEXTPATTERN = "(?s)Sent:(.+?)<br>";

برای مثال در حالت دوم هر چیزی که بین sent و br قرار می‌گیرد در کل متن بررسی خواهد شد (با استفاده از MatchCollection فضای نام System.Text.RegularExpressions). در اینجا اگر Convert.ToDateTime آن عبارت موفق بود یعنی تاریخ قابل تبدیل است (البته قبل از تبدیل تمام تگ‌های HTML احتمالی هم تمیز خواهند شد) و ما آنرا با استفاده از تابع DateTimeToFarsiStr در کلاس cDate به نمونه شمسی تبدیل کرده (لطفا به سورس برنامه مراجعه کنید) و نهایتا آنرا در متن جایگزین می‌کنیم.
سرعت استفاده از RegularExpressions فوق العاده بالا است و برای نمونه در ایمیلی با بیش از 20 ریپلای در کسری از ثانیه کل این عملیات انجام خواهد شد.

تا اینجا بررسی کلی الگوریتم مورد استفاده قسمت اول به پایان می‌رسد.

بیشترین وقتی که در این پروژه صرف شد نحوه پیدا کردن شیء MailItem جاری باز شده با استفاده از رخدادهای آوت‌لوک بود (مدت مدیدی را برای این مورد وقت گذاشتم! چون عملا در هیچ کتابی به این مباحث پرداخته نمی‌شود و باید کل نت را زیر و رو کرد). دو مورد را باید بررسی کرد. الف) inspector ها (صفحه‌ای که جهت ایجاد یک ایمیل جدید یا ریپلای به ایمیل جاری باز می‌شود، inspector نام دارد) ب) ActiveExplorer ها (صفحه‌ای که لیست ایمیل‌ها را نمایش می‌دهد و این صفحه می‌تواند در فولدرهای مختلفی که شما ایجاد کرده‌اید نیز نمایش داده شود بنابراین بررسی inbox به تنهایی کافی نیست)
نحوه ایجاد اشیاء مربوطه و تحت نظر قرار دادن آنها را در روال ThisAddIn_Startup فایل ThisAddIn.cs می‌توانید مشاهده نمائید. نکته مهمی که اینجا وجود دارد، تعریف این اشیاء در سطح کلاس است. در غیراینصورت با اولین خانه تکانی garbage collector ، اشیاء شما (بدلیل نبود ارجاعی فعال به آنها) معدوم خواهند شد(!) و دیگر روال‌های رخداد گردان تعریف شده کار نخواهند.

‫۱۵ سال و ۱۲ ماه قبل، یکشنبه ۲۶ آبان ۱۳۸۷، ساعت ۰۳:۳۷
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
VS Code برای توسعه دهندگان ASP.NET Core - قسمت سوم - گردش کاری‌های متداول
در قسمت قبل، دو عمل متداول نحوه‌ی ایجاد و اجرای یک پروژه‌ی جدید ASP.NET Core را بررسی کردیم. در ادامه می‌خواهیم معادل سایر اعمالی را که می‌توان با نگارش کامل ویژوال استودیو انجام داد، در VSCode نیز برشماریم.


کار با IDE و حرکت بین کدها

در ادامه‌، همان پروژه‌ای را که در قسمت قبل ایجاد کردیم، مجددا با وارد شدن به پوشه‌ی آن و اجرای دستور . code، توسط VSCode باز خواهیم کرد. سپس فایل Program.cs آن‌را باز کنید. فرض کنید در سطر ذیل آن:
 .UseStartup<Startup>()
می‌خواهیم به نحو ساده‌تری به کلاس Startup آن مراجعه کنیم. برای اینکار دو روش وجود دارد:
الف) اشاره‌گر ماوس را به آن نزدیک کنید و سپس دکمه‌ی Ctrl را نگه دارید. به این ترتیب واژه‌ی Startup تبدیل به یک لینک خواهد شد که با کلیک بر روی آن می‌توان به کلاس Startup رسید.
ب) روش دوم، قرار دادن اشاره‌گر متنی بر روی واژه Startup و سپس فشردن دکمه‌ی F12 است. این گزینه بر روی منوی کلیک راست بر روی این واژه نیز وجود دارد.

اگر دکمه‌ی F12 را بر روی کلاسی فشار دهید که کدهای آن در IDE وجود ندارند، یک صفحه‌ی جدید باز شده و کلاس تعریف آن‌را بر اساس ساختار و متادیتای این اسمبلی، به همراه مستندات کامل آن‌ها نمایش می‌دهد.

در این حالت اگر خواستید به مکان قبلی بازگردید فقط کافی است دکمه‌های alt + left cursor key را بفشارید.


در اینجا امکان یافتن ارجاعات به یک کلاس، مشاهده‌ی پیاده سازی‌ها و همچنین یک Refactoring به نام rename symbol نیز موجود است که با استفاده‌ی از آن، تمام ارجاعات به این کلاس در IDE نیز تغییرنام خواهند یافت.


یافتن سریع فایل‌ها در IDE

در یک پروژه‌ی بزرگ، برای یافتن سریع یک فایل، تنها کافی است دکمه‌های Ctrl+P را فشرده و در صفحه‌ی دیالوگ باز شده، قسمتی از نام آن‌را جستجو کنید:


همچنین اگر می‌خواهید محتوای فایل‌ها را جهت یافتن واژه‌ای خاص جستجو کنید، کلیدهای Ctrl+Shift+F (منوی Edit بالای صفحه و یا دومین آیکن در نوار ابزار عمودی سمت چپ صفحه) چنین امکانی را فراهم می‌کنند:



افزودن فایل‌های جدید به پروژه

فرض کنید می‌خواهیم یک کنترلر جدید را به پوشه‌ی Controllers اضافه کنیم:


برای اینکار ابتدا پوشه‌ی Controllers را انتخاب کنید. در همین حال، نوار ابزاری ظاهر می‌شود که توسط آن می‌توان در این پوشه، یک فایل جدید و یا یک پوشه‌ی جدید را ایجاد کرد.
اگر علاقمند به ایجاد فایل یا پوشه‌ای در ریشه‌ی پروژه باشید، باید تمام فایل‌ها و پوشه‌های موجود، در حالت انتخاب نشده قرار بگیرند. به همین جهت فقط کافی است در یک مکان خالی، در لیست فایل‌ها کلیک کنید تا فایل‌ها و پوشه‌ها از حالت انتخاب شده خارج شوند. اکنون نوار ابزار ظاهر شده‌ی افزودن فایل‌ها، به پوشه‌ی ریشه‌ی پروژه اشاره می‌کند.

در ادامه فایل جدید AboutController.cs را در پوشه‌ی Controllers ایجاد کنید. مشاهده خواهید کرد که یک فایل کاملا خالی ایجاد شده‌است. در VSCode به ازای پسوندهای مختلف فایل‌ها، قالب‌های از پیش آماده شده‌ای برای آن‌ها درنظر گرفته نمی‌شود و نمای ابتدایی تمام آن‌ها خالی است.
اما در اینجا اگر کلمه‌ی name را تایپ کنیم، دو پیشنهاد افزودن فضای نام را ارائه می‌دهد:


اولی صرفا نام namespace را در صفحه درج خواهد کرد. دومی به یک code snippet اشاره می‌کند و کار آن ایجاد قالب یک فضای نام جدید است. برای درج آن فقط کافی است دکمه‌ی tab را بفشارید.
همین کار را در مورد class نیز می‌توان تکرار کرد و در اینجا در intellisense ظاهر شده یا می‌توان واژه‌ی class را درج کرد و یا code snippet آن‌را انتخاب نمود که یک کلاس جدید را ایجاد می‌کند:


یک نکته: در VSCode نیازی نیست تا مدام دکمه‌های Ctrl+S را جهت ذخیره سازی فایل‌های تغییر کرده فشرد. می‌توان از منوی فایل، گزینه‌ی Auto Save را انتخاب کرد تا این‌کار را به صورت خودکار انجام دهد.


ایجاد Code Snippets جدید

هرچند تا اینجا با استفاده از code snippets پیش فرض فضاهای نام و کلاس‌ها، یک کلاس جدید را ایجاد کردیم، اما روش ساده‌تری نیز برای انجام این‌کارها و تکمیل کنترلر وجود دارد.
برای این منظور به منوی File -> Preferences -> User snippets مراجعه کنید و سپس از لیست ظاهر شده، زبان #C را انتخاب کنید:


به این ترتیب یک قالب جدید code snippet تولید خواهد شد. در اینجا می‌خواهیم برای تولید Actionهای یک کنترلر نیز یک code snippet جدید را تهیه کنیم:
{
    "MVC Action": {
        "prefix": "mvcAction",
        "body": [
            "public IActionResult ${1:ActionName}()",
            "{",
            " $0 ",
            " return View();",
            "}"
        ],
        "description": "Creates a simple MVC action method."
    }
}
- کدهای snippet، در داخل آرایه‌ی body درج می‌شوند. هر عضو این آرایه یک سطر از کدها را تشکیل خواهد داد.
- در این آرایه، 0$ جائی است که اشاره‌گر متنی پس از درج snippet قرار می‌گیرد و 1$ به نامی که قرار است توسط کاربر تکمیل شود، اشاره می‌کند که در اینجا یک نام پیش فرض مانند ActionName را هم می‌توان برای آن درنظر گرفت.
- در اینجا prefix نامی است که اگر در صفحه تایپ شود، منوی انتخاب این code snippet را ظاهر می‌کند:



استفاده از بسته‌های Code Snippets آماده

خوشبختانه پشتیبانی جامعه‌ی توسعه دهندگان از VSCode بسیار مطلوب است و علاوه بر افزونه‌های قابل توجهی که برای آن نوشته شده‌اند، بسته‌های Code Snippets آماده‌ای نیز جهت بالابردن سرعت کار با آن وجود دارند. برای دریافت آن‌ها، به نوار ابزار عمودی که در سمت چپ صفحه وجود دارد، مراجعه کنید و گزینه‌ی extensions آن‌را انتخاب نمائید:


در اینجا اگر aspnetcore را جستجو کنید، لیست بسته‌های code snippets برچسب گذاری شده‌ی با aspnetcore ظاهر می‌شود. در همینجا اگر یکی از آن‌ها را انتخاب کنید، در سمت راست صفحه می‌توانید توضیحات آن را نیز مشاهده و مطالعه نمائید (بدون نیاز به خروج از IDE).
برای مثال wilderminds-aspnetcore-snippets را نصب کنید. پس از آن تنها کافی است mvc6 را درون یک کلاس کنترلر تایپ نمائید تا امکانات آن ظاهر شوند:


برای نمونه پس از ایجاد یک فایل خالی کنترلر، انتخاب code snippet ایی به نام mvc6-controller، سبب ایجاد یک کنترلر کامل به همراه اکشن متدهایی پیش فرض می‌شود. بنابراین معادل قالب‌های new items در نگارش کامل ویژوال استودیو در اینجا می‌توان از Code Snippets استفاده کرد.

درکل برای یافتن مواردی مشابه، بهتر است واژه‌ی کلیدی snippets را در قسمت extensions جستجو نمائید و آن‌ها صرفا مختص به #C یا ASP.NET Core نیستند.


مدیریت ارجاعات و بسته‌های نیوگت در برنامه‌های ASP.NET Core

تا اینجا مدیریت فایل‌ها و نحوه‌ی تکمیل آن‌ها را توسط code snippets، بررسی کردیم. قدم بعدی و گردش کاری مهم مورد نیاز دیگر، نحوه‌ی افزودن ارجاعات به پروژه در VSCode است.
مدیریت ارجاعات در نگارش‌های جدید ASP.NET Core، در فایل csproj برنامه انجام می‌شوند. در اینجا است که بسته‌های نیوگت جدید، ارجاعات به پروژه‌های دیگر و حتی شماره فریم ورک مورد استفاده تعیین می‌شوند.
برای نمونه بسته‌ی نیوگت DNTPersianUtils.Core را به لیست ارجاعات آن اضافه کنید:
 <PackageReference Include="DNTPersianUtils.Core" Version="2.2.0" />
بلافاصله با انجام این تغییر و ذخیره‌ی فایل csproj، گزینه‌ی بازیابی و نصب آن نیز ظاهر می‌شود:


در اینجا با کلیک بر روی لینک و یا دکمه‌ی restore ، کار دریافت این بسته و نصب آن انجام خواهد شد.
اگر علاقمند بودید تا اینکار را در خط فرمان به صورت دستی انجام دهید، دکمه‌های Ctrl+ back-tick را فشرده، تا امکانات خط فرمان درون VSCode ظاهر شوند و سپس دستور dotnet restore را صادر کنید.

روش دوم ثبت بسته‌های نیوگت در فایل csproj، مراجعه به خط فرمان (فشردن دکمه‌های دکمه‌های Ctrl+ back-tick) و صدور دستور ذیل است:
 > dotnet add package DNTPersianUtils.Core
به این ترتیب با استفاده از امکانات dotnet-cli نیز می‌توان آخرین نگارش یک بسته‌ی نیوگت را دریافت و به صورت خودکار به پروژه اضافه نمود. اگر نگارش خاصی مدنظر است، باید توسط پرچم version-- آن‌را در انتهای دستور مشخص کرد.


دیباگ برنامه‌های ASP.NET Core در VSCode

در قسمت قبل با فرامین dotnet run و dotnet build و همچنین نحوه‌ی اجرای سریع آن‌ها آشنا شدیم. در ادامه اگر به نوار ابزار عمودی کنار صفحه‌ی آن دقت کنید، گزینه‌ی دیباگ نیز وجود دارد:


در اینجا دو نوع نحوه‌ی برپایی و اجرای برنامه را مشاهده می‌کنید که هر دو مورد در فایل vscode\launch.json. زمانیکه دیباگ پروژه را در ابتدای باز کردن آن در VSCode فعال می‌کنیم، تعریف شده‌اند.
برای بررسی آن فایل HomeController.cs را گشوده و در ابتدای متد About آن یک break point را قرار دهید (با حرکت دادن اشاره‌گر ماوس، جائیکه شماره سطرها قرار دارند، علامت درج break point ظاهر می‌شود که با کلیک بعدی، دائمی خواهد شد و برعکس):


پس از آن تنها کاری که باید انجام داد، فشردن دکمه‌ی F5 است که به معنای اجرای برنامه به همراه اتصال دیباگر به آن می‌باشد (در قسمت قبل، Ctrl+F5 را بررسی کردیم که به معنای اجرای برنامه، بدون اتصال دیباگر به آن است).
در ادامه پس از اجرای برنامه، بر روی لینک About کلیک کنید تا اکشن متد آن اجرا شود. بلافاصله کنترل کار به VSCode بازگشته و سطری که بر روی آن break-point قرار داده بودیم، ظاهر می‌شود:


اطلاعات بیشتر آن در برگه‌ی دیباگ ظاهر می‌شوند و در کل تجربه‌ی کاربری آن همانند سایر IDEهایی است که تاکنون با آن‌ها کار کرده‌اید.

یک نکته: در اینجا در داخل فایل‌های View (فایل‌های razor) نیز می‌توان break point قرار داد.


برپایی یک Watcher Build

ابزار ویژه‌ای به همراه ابزارهای Build مخصوص پروژه‌های NET Core. وجود دارد به نام watcher که تغییرات پوشه‌های برنامه را تحت نظر قرار داده و با هر تغییری، پروژه را کامپایل می‌کند. به این ترتیب به سرعت می‌توان آخرین تغییرات برنامه را در مرورگر بررسی کرد. برای نصب آن، تنظیم ذیل را به فایل csproj برنامه اضافه کنید:
  <ItemGroup>
    <DotNetCliToolReference Include="Microsoft.DotNet.Watcher.Tools" Version="1.0.0" />
  </ItemGroup>
پس از آن دکمه‌های Ctrl+ back-tick را فشرده تا امکانات خط فرمان، درون VSCode ظاهر شود و سپس دستور dotnet restore را صادر کنید.

اکنون برای استفاده‌ی از آن تنها کافی است دستور ذیل را صادر کنید:
 >dotnet watch run
?[90mwatch : ?[39mStarted
Hosting environment: Production
Content root path: D:\vs-code-examples\FirstAspNetCoreProject
Now listening on: http://localhost:5000
Application started. Press Ctrl+C to shut down.
همانطور که مشاهده می‌کنید، پروژه را کامپایل کرده و بر روی پورت 5000 ارائه می‌دهد. به علاوه از این پس با هر تغییری در فایل‌های #C پروژه، این کامپایل خودکار بوده و نیازی به تکرار این عملیات نیست.

یک نکته: اینبار برای دیباگ برنامه، باید گزینه‌ی attach را انتخاب کرد:


اگر بر روی دکمه‌ی سبز رنگ کنار آن کلیک کنید، لیست پروسه‌های دات نتی ظاهر شده و در این حالت می‌توانید دیباگر را به پروسه‌ی dotnet exec ایی که به dll برنامه اشاره می‌کند، متصل کنید (و نه پروسه‌ی dotnet watch run که در حقیقت پروسه‌ی dotnet exec را مدیریت می‌کند).
‫۷ سال و ۵ ماه قبل، دوشنبه ۱ خرداد ۱۳۹۶، ساعت ۱۲:۳۵
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
Blazor 5x - قسمت 22 - احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران Blazor Server - بخش 2 - ورود به سیستم و خروج از آن
در قسمت قبل، نحوه‌ی افزودن قالب ابتدایی ASP.NET Core Identity را به یک برنامه‌ی Blazor Server بررسی کردیم. در این مطلب، قسمت‌های ورود و خروج آن‌را به همراه نمایش قسمتی از صفحه، تنها به کاربران اعتبارسنجی شده، بررسی می‌کنیم تا روش دسترسی به اطلاعات ASP.NET Core Identity را در یک برنامه‌ی Blazor Server یکپارچه شده‌ی با آن، مطالعه کنیم.


نمایش قسمتی از صفحه بر اساس وضعیت اعتبارسنجی کاربر

فرض کنید می‌خواهیم در کامپوننت Shared\LoginDisplay.razor که در قسمت قبل آن‌را اضافه کردیم، لینک‌های ثبت نام و لاگین را به کاربران غیر اعتبارسنجی شده (هنوز لاگین نکرده) نمایش دهیم و اگر کاربر، اعتبارسنجی شده بود (لاگین کرده بود)، لینک خروج را به او نمایش دهیم. برای این منظور کامپوننت Shared\LoginDisplay.razor را به صورت زیر تغییر می‌دهیم:
<AuthorizeView>
    <Authorized>
        <a href="Identity/Account/Logout">Logout</a>
    </Authorized>
    <NotAuthorized>
        <a href="Identity/Account/Register">Register</a>
        <a href="Identity/Account/Login">Login</a>
    </NotAuthorized>
</AuthorizeView>
AuthorizeView، یکی از کامپوننت‌های استاندارد Blazor Server است. زمانیکه کاربری به سیستم لاگین کرده باشد، فرگمنت Authorized و در غیر اینصورت قسمت NotAuthorized آن‌را مشاهده خواهد کرد.
البته اگر برنامه را در همین حالت اجرا کنیم، به استثنای زیر خواهیم رسید:
InvalidOperationException: Authorization requires a cascading parameter of type Task<AuthenticationState>.
Consider using CascadingAuthenticationState to supply this.
Microsoft.AspNetCore.Components.Authorization.AuthorizeViewCore.OnParametersSetAsync()
برای رفع این مشکل و ارائه‌ی AuthenticationState به تمام کامپوننت‌های یک برنامه‌ی Blazor Server، نیاز است از کامپوننت CascadingAuthenticationState استفاده کرد. در مورد پارامترهای آبشاری، در قسمت نهم این سری بیشتر بحث شد و هدف از آن، ارائه‌ی یکسری اطلاعات، به تمام زیر کامپوننت‌های یک کامپوننت والد است؛ بدون اینکه نیاز باشد مدام این پارامترها را در هر زیر کامپوننتی، تعریف و تنظیم کنیم. همینقدر که آن‌ها را در بالاترین سطح سلسله مراتب کامپوننت‌های تعریف شده تعریف کردیم، در تمام زیر کامپوننت‌های آن نیز در دسترس خواهند بود.
بنابراین به فایل BlazorServer.App\App.razor که محل تعریف ریشه‌ی مسیریابی برنامه‌است، مراجعه کرده و کامپوننت آن‌را با کامپوننت توکار CascadingAuthenticationState محصور می‌کنیم:
<CascadingAuthenticationState>
    <Router AppAssembly="@typeof(Program).Assembly" PreferExactMatches="@true">
        <Found Context="routeData">
            <RouteView RouteData="@routeData" DefaultLayout="@typeof(MainLayout)" />
        </Found>
        <NotFound>
            <LayoutView Layout="@typeof(MainLayout)">
                <p>Sorry, there's nothing at this address.</p>
            </LayoutView>
        </NotFound>
    </Router>
</CascadingAuthenticationState>
اینکار سبب می‌شود تا اطلاعات AuthenticationState، بین تمام کامپوننت‌های یک برنامه‌ی Blazor به اشتراک گذاشته شود.

اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، مشاهده خواهیم کرد که در اولین بار مراجعه‌ی به آن (پیش از لاگین)، لینک به صفحه‌ی خروج، نمایش داده نشده‌است؛ چون آن‌را در فرگمنت مخصوص Authorized قرار دادیم:



آزمایش نمایش منوی خروج برنامه

برای آزمایش برنامه، نیاز است ابتدا یک کاربر جدید را ثبت کنیم؛ چون هنوز هیچ کاربری در آن ثبت نشده‌است و همچنین کاربر پیش‌فرضی را هم به همراه ندارد. در مورد روش ثبت کاربران پیش‌فرض ASP.NET Core Identity، می‌توانید به مطلب «بازنویسی متد مقدار دهی اولیه‌ی کاربر ادمین در ASP.NET Core Identity توسط متد HasData در EF Core» مراجعه کنید و تمام نکات آن، در اینجا هم صادق است (چون پایه‌ی سیستم Identity مورد استفاده، یکی است و هدف ما در اینجا بیشتر بررسی نکات یکپارچه سازی آن با Blazor Server است و نه مرور تمام نکات ریز Identity).
بنابراین ابتدا از منوی بالای صفحه، گزینه‌ی Register را انتخاب کرده و کاربری را ثبت می‌کنیم. پس از ثبت نام، بلافاصله به منوی جدید زیر می‌رسیم که در آن گزینه‌های ورود و ثبت نام، مخفی شده‌اند و اکنون گزینه‌ی خروج از سیستم را نمایش می‌دهد:



بهبود تجربه‌ی کاربری خروج از سیستم

در همین حال که گزینه‌ی خروج نمایش داده شده‌است، اگر بر روی لینک آن کلیک کنیم، ابتدا ما را به صفحه‌ی مجزای logout هدایت می‌کند. سپس باید در این صفحه، مجددا بر روی لینک logout بالای آن کلیک کنیم. زمانیکه اینکار را انجام دادیم، اکنون صفحه‌ی دیگری را نمایش می‌دهد که به همراه پیام «خروج موفقیت آمیز از سیستم» است! در این پروسه، کاربر احساس می‌کند که کاملا از برنامه‌ی اصلی خارج شده‌است و همچنین مراحل طولانی را نیز باید طی کند.
مدیریت این مراحل توسط دو فایل زیر انجام می‌شوند:
Areas\Identity\Pages\Account\Logout.cshtml
Areas\Identity\Pages\Account\Logout.cshtml.cs

می‌خواهیم کدهای این دو فایل را به نحوی تغییر دهیم که اگر کاربری بر روی لینک logout برنامه‌ی اصلی کلیک کرد، به صورت خودکار logout شده و سپس مجددا به صفحه‌ی اصلی برنامه‌ی Blazor Server هدایت شود و مجبور نباشد تا مراحل طولانی یاد شده را تکرار کند.
به همین جهت ابتدا فایل Logout.cshtml.cs را حذف می‌کنیم؛ چون نیازی به آن نداریم. سپس محتوای فایل Logout.cshtml را به صورت زیر تغییر می‌دهیم:
@page
@using Microsoft.AspNetCore.Identity
@inject SignInManager<IdentityUser> SignInManager

@functions
{
    public async Task<IActionResult> OnGet()
    {
        if (SignInManager.IsSignedIn(User))
        {
            <p>You have successfully logged out of the application.</p>
            await SignInManager.SignOutAsync();
        }
        return Redirect("~/");
    }
}
با استفاده از سرویس SignInManager در ASP.NET Core Identity می‌توان یک کاربر را logout کرد که نمونه‌ای از آن‌را در اینجا مشاهده می‌کنید. در این حالت بررسی می‌شود که آیا کاربر جاری، به سیستم وارد شده‌است؟ اگر بله، کوکی‌های او حذف شده و سپس به صفحه‌ی اصلی برنامه، Redirect می‌شود. به این ترتیب به تجربه‌ی کاربری خروج بهتری خواهیم رسید.


نمایش User Claims، در یک برنامه‌ی Blazor Server

سیستم ASP.NET Core Identity، بر اساس User Claims کار می‌کند؛ اطلاعات بیشتر. پس از استفاده از CascadingAuthenticationState در بالاترین سطح برنامه، اطلاعات آن در سراسر برنامه‌ی Blazor Server هم قابل دسترسی است. برای مثال در کامپوننت Shared\LoginDisplay.razor، به نحو زیر می‌توان نام کاربر ثبت نام شده را که یکی از User Claims او است، نمایش داد:
<AuthorizeView>
    <Authorized>
        Hello, @context.User.Identity.Name
        <a href="Identity/Account/Logout">Logout</a>
    </Authorized>



محدود کردن دسترسی به صفحات برنامه تنها برای کاربران اعتبارسنجی شده

پس از لاگین موفق به سیستم، اکنون می‌خواهیم دسترسی به صفحات تعریف اتاق‌ها و یا امکانات رفاهی هتل را تنها به کاربران لاگین شده، محدود کنیم. برای اینکار تنها کافی است از ویژگی Authorize استفاده کنیم. برای مثال به کامپوننت Pages\HotelRoom\HotelRoomList.razor مراجعه کرده و یک سطر زیر را به آن اضافه می‌کنیم:
@attribute [Authorize]
دسترسی به کامپوننتی که دارای دایرکتیو فوق باشد، تنها مختص به کاربران اعتبارسنجی شده‌ی سیستم است.

مشکل! با اینکه تمام کامپوننت‌های مثال جاری را به ویژگی Authorize مزین کرده‌ایم، اما ... کار نمی‌کند! و هنوز هم می‌توان بدون لاگین به سیستم، به محتوای آن‌ها دسترسی داشت.
برای رفع این مشکل، مجددا نیاز است کامپوننت BlazorServer.App\App.razor را ویرایش کرد:
<CascadingAuthenticationState>
    <Router AppAssembly="@typeof(Program).Assembly" PreferExactMatches="@true">
        <Found Context="routeData">
            @*<RouteView RouteData="@routeData" DefaultLayout="@typeof(MainLayout)" />*@
            <AuthorizeRouteView RouteData="@routeData" DefaultLayout="@typeof(MainLayout)">
                <NotAuthorized>
                    <p>Sorry, you do not have access to this page</p>
                </NotAuthorized>
            </AuthorizeRouteView>
        </Found>
        <NotFound>
            <LayoutView Layout="@typeof(MainLayout)">
                <p>Sorry, there's nothing at this address.</p>
            </LayoutView>
        </NotFound>
    </Router>
</CascadingAuthenticationState>
در اینجا RouteView پیشین را کامنت کرده و با AuthorizeRouteView، جایگزین کرده‌ایم. کار آن فعالسازی پردازش ویژگی Authorize افزوده شده‌ی به کامپوننت‌های برنامه‌است. همچنین در اینجا محتوای سفارشی را که در صورت درخواست یک چنین کامپوننت‌هایی نمایش داده می‌شود، در فرگمنت NotAuthorized مشاهده می‌کنید؛ که حتی می‌تواند یک کامپوننت مجزا هم باشد:



کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-22.zip
‫۳ سال و ۶ ماه قبل، پنجشنبه ۲۸ اسفند ۱۳۹۹، ساعت ۱۴:۴۰