نظرات مطالب
معرفی کتابخانه‌ی OxyPlot
یک نکته‌ی تکمیلی
نمایش tracker آن با حرکت ماوس، بجای کلیک بر روی نقاط (حالت پیش فرض)
        private IPlotController _controller;
        public IPlotController Controller
        {
            get
            {
                if (_controller == null)
                {
                    // show tracker with mouse move
                    _controller = new PlotController();
                    _controller.BindMouseEnter(PlotCommands.HoverPointsOnlyTrack);
                }
                return _controller;
            }
        }
و بعد
Controller="{Binding Controller}"
مطالب
روش اتصال دومین‌های ir. به یک DNS Server
با از دست رفتن دومین info. سایت به علت معلق سازی اینگونه دومین‌های ایرانی توسط مهم‌ترین ثبت کنندگان دومین در دنیا:


 در سایت رسمی nic.ir ، دومین جاری را ثبت و سپس برای تعیین DNS آن، از سرویس رایگان cloudflare.com استفاده کردم که خلاصه‌ای از روش انجام اینکار را در ادامه مطالعه خواهید کرد.


ثبت دومین در سایت nic.ir

صرفنظر از معلق شدن دومین info. سایت، شاید جالب باشد بدانید قیمت تمدید این نوع دامنه‌ها برای یکسال چقدر شده‌است:


این رقم، بیش 10 برای رقمی است که در ابتدای کار این سایت، برای ثبت دامنه پرداخت کرده بودم. اما ... ثبت یک دامنه‌ی ir.، در سایت رسمی nic.ir برای 5 سال، دقیقا 48 هزار تومان تمام می‌شود که فوق العاده‌است!
برای شروع به کار با سایت nic.ir، ابتدا نیاز است یک شناسه را در این سایت ایجاد کنید. برای مثال اگر فقط می‌خواهید یک دومین ir. ساده را داشته باشید، همان انتخاب گزینه‌ی اول «شخص حقیقی» کفایت می‌کند.
مرحله‌ی بعد، تکمیل فرم متناظر با آن است که در اینجا اطلاعات را باید با همان قالبی که در مثال‌های آن ذکر کرده، وارد کنید. در این فرم، پرسش محرمانه را خوب بخاطر بسپارید؛ چون در حین تکمیل قسمت‌های بعدی کار، مدام سؤال پرسیده می‌شود. همچنین تمام مکاتبه‌ها و اطلاعات مراحل بعدی را در میل‌باکس خود دریافت خواهید کرد.
پس از تائید ایمیل خود، می‌توانید از منوی «دامنه‌ها / ثبت دامنه»، نسبت به ثبت یک دومین جدید و در همانجا پرداخت وجه متناظر با آن اقدام کنید. پس از مدتی (تا سه ساعت بعد)، این اطلاعات توسط nic.ir بررسی شده و تائیدیه نهایی را در میل باکس خود دریافت خواهید کرد.


تعریف name-server‌های مخصوص یک دومین ir.

تا اینجا، دومین شما تعریف و فعال شده ... اما قابل استفاده نیست. مرحله‌ی بعدی، تعریف رکوردهای DNS دومین است، تا پس از وارد کردن آدرس سایت در مرورگر، به آدرس IP متناظری (برای مثال آدرس IP ثابت سرور مجازی / VPS شما) اشاره کند. برای اینکار می‌توان از سرویس رایگان cloudflare.com استفاده کرد.
در این سایت ثبت نام کنید و پس از فعالسازی ایمیل خود، از پلن‌های مختلف کاربری آن، پلن رایگان آن‌را که خدمات DNS را ارائه می‌دهد، انتخاب کنید. در اینجا می‌توان از طریق منوی بالای صفحه و انتخاب گزینه‌ی Add site، آدرس دومین خود را وارد کنید، تا مراحل ثبت اطلاعات DNS آن آغاز شود.
پس از ثبت سایت خود در cloudflare.com، باید به اطلاعاتی که ارائه می‌کند، دقت داشت:


عنوان می‌کند که به محل ثبت دامنه‌ی خود مراجعه کرده و اطلاعات فوق را در آن وارد کنید (منظور همان دو nameserver جدید lovisa.ns.cloudflare.com و todd.ns.cloudflare.com است)؛ همچنین اگر پیشتر اطلاعات دیگری را در آنجا وارد کرده بودید، باید تمام آن‌ها را هم حذف کنید. در غیراینصورت درخواست شما پردازش نخواهد شد.
برای این منظور به اکانت nic.ir خود وارد شده و به قسمت «دامنه / دامنه‌های من» وارد شوید. در اینجا بر روی لینک NS ای که مشاهده می‌کنید، کلیک کنید:


منظور از NS، همان nameserver هایی است که عنوان شد. اکنون در صفحه‌ی تنظیمات DNS، اطلاعات NSهای cloudflare.com را وارد کرده و ذخیره کنید:



تکمیل ثبت رکوردهای DNS یک دومین ir.

پس از ثبت nameserver‌های cloudflare.com در سایت nic.ir، مرحله‌ی آخر کار، تکمیل رکوردهای DNS دومین است. به همین جهت به اکانت cloudflare.com خود وارد شده و در تنظیمات دومین ثبت شده، گزینه‌ی DNS را انتخاب کرده و رکوردهای آن را به صورت زیر تکمیل کنید:



بدیهی است در اینجا تنها تفاوت‌های مورد نیاز، تغییر نام دامنه و آدرس IP متناظر با آن است. در مورد رکورد spf1 در اینجا بیشتر توضیح داده شده‌است.

پس از اینکار، بر روی لینک منوی overview در بالای صفحه کلیک کرده و در پایین این صفحه، بر روی دکمه‌ی «check nameservers» کلیک کنید، تا cloudflare کار بررسی اطلاعات تنظیم شده‌ی توسط شما را شروع کند:


این بررسی نیز چند ساعتی طول می‌کشد و نتیجه‌ی نهایی را از طریق ایمیل دریافت خواهید کرد. پس از فعال شدن دومین خود در cloudflare، مجددا به قسمت تنظیمات DNS آن وارد شده و DNS Sec را نیز بر روی آن فعال کنید:


اکنون دومین شما قابل استفاده‌است!
مطالب
Angular CLI - قسمت هفتم - اجرای آزمون‌ها
پروژه‌های Angular CLI در حالت پیش فرض آن‌ها به همراه دو نوع آزمون واحد و آزمون end to end ایجاد می‌شوند. Angular CLI از Karma برای اجرای آزمون‌های واحد استفاده می‌کند و از Protractor برای اجرای آزمون‌های end to end. برای شروع می‌توان از راهنمای آن کمک گرفت:
 > ng test --help
زمانیکه دستور ng test را اجرا می‌کنیم، به صورت خودکار تمام فایل‌های spec.ts.* را یافته و آزمون‌های واحد موجود در آن‌ها را اجرا می‌کند. این نوع فایل‌های ویژه نیز به صورت خودکار، زمانیکه اجزای مختلف Angular را توسط Angular CLI ایجاد می‌کنیم، تولید می‌شوند. به علاوه دستور ng test تغییرات این فایل‌ها را تحت نظر قرار داده و در صورت نیاز، آزمون‌های واحد را مجددا و به صورت خودکار اجرا می‌کند.


یک مثال: بررسی اجرای دستور ng test

یکی از مثال‌های بررسی شده‌ی در این سری را انتخاب و یا حتی یک برنامه‌ی جدید را توسط Angular CLI ایجاد کرده و سپس دستور ng test را در ریشه‌ی این پروژه اجرا کنید. به این ترتیب برنامه به صورت خودکار کامپایل شده و سپس به صورت خودکار آزمون‌های واحد آن‌را که در فایل‌های spec.ts‌.* قرار دارند، اجرا می‌کند. در آخر نتیجه را در مرورگر گزارش می‌دهد:


همانطور که مشخص است، 3 specs, 3 failures داریم. در اینجا می‌توان بر روی لینک Spec List کلیک کرد و لیست آزمون‌های واحد موجود را مشاهده نمود:


هر کدام از عناوین ذکر شده نیز به جزئیات مشکلات آن‌ها، لینک شده‌اند. برای مثال اگر بر روی اولین مورد کلیک کنیم، خطایی مانند «'alert' is not a known element» قابل مشاهده‌است. به این معنا که برای نمونه در قسمت قبل کامپوننت alert را به صفحه اضافه کردیم:
 <alert type="success">Alert success!</alert>
اما اجرا کننده‌ی آزمون‌های واحد اطلاعاتی در مورد آن ندارد؛ از این جهت که آزمون‌های واحد به صورت ایزوله فقط همان کامپوننت خاص برنامه را آزمایش می‌کنند و کاری به وابستگی‌های آن ندارد. به همین جهت فایل src\app\app.component.spec.ts را گشوده و تغییرات ذیل را به آن اعمال کنید:
import { NO_ERRORS_SCHEMA } from '@angular/core';

describe('AppComponent', () => {
  beforeEach(async(() => {
    TestBed.configureTestingModule({
      declarations: [
        AppComponent
      ],
  schemas: [NO_ERRORS_SCHEMA]
    }).compileComponents();
  }));
در اینجا ابتدا ماژول NO_ERRORS_SCHEMA معرفی شده و سپس به قسمت schemas معرفی گشته‌است.
پس از این تغییر، بلافاصله مجدد برنامه کامپایل شده و آزمون‌های واحد آن با موفقیت اجرا می‌شوند (با این فرض که هنوز پنجره‌ی اجرا کننده‌ی دستور ng test را باز نگه داشته‌اید):


تغییر افزودن schemas: [NO_ERRORS_SCHEMA] را باید در مورد تمام فایل‌های spec موجود تکرار کرد.


گزینه‌های مختلف دستور ng test

دستور ng test به همراه گزینه‌های متعددی است که شرح آن‌ها را در جدول ذیل مشاهده می‌کنید:

گزینه
 مخفف  توضیح
 code-coverage--  cc-   تولید گزارش code coverage که به صورت پیش فرض خاموش است. 
 colors--     به صورت پیش فرض فعال است و سبب نمایش رنگ‌های قرمز و سبز، برای آزمون‌های شکست خورده و یا موفق می‌شود. 
 single-run--  sr-   اجرای یکباره‌ی آزمون‌های واحد، بدون فعال سازی گزینه‌ی مشاهده‌ی مداوم تغییرات که به صورت پیش فرض خاموش است. 
 progress--     نمایش جزئیات کامپایل و اجرای آزمون‌های واحد که به صورت پیش فرض فعال است. 
 sourcemaps--  sm-   تولید فایل‌های سورس‌مپ که به صورت پیش فرض فعال است. 
 watch--
 w-   بررسی مداوم تغییرات فایل‌ها و اجرای آزمون‌های واحد به صورت خودکار که به صورت پیش فرض فعال است. 

بنابراین اجرا دستور ng test بدون ذکر هیچ گزینه‌ای به معنای اجرای مداوم آزمون‌های واحد، در صورت مشاهده‌ی تغییراتی در آن‌ها، به کمک Karma است.
همچنین دو دستور ذیل نیز به یک معنا هستند و هر دو سبب یکبار اجرای آزمون‌های واحد می‌شوند:
> ng test -sr
> ng test -w false


اجرای بررسی میزان پوشش آزمون‌های واحد

یکی از گزینه‌های ng test روشن کردن پرچم code-coverage است:
 > ng test --code-coverage
برای آزمایش آن دستور ذیل را در ریشه‌ی پروژه اجرا کنید (که سبب اجرای یکبار برررسی میزان پوشش آزمون‌های واحد می‌شود):
 > ng test -sr -cc
پس از اجرای این آزمون ویژه، پوشه‌ی جدیدی به نام coverage در ریشه‌ی پروژه‌ی جاری تشکیل می‌شود. فایل index.html آن‌را در مرورگر باز کنید تا بتوان گزارش تولید شده را مشاهده کرد:


کار این آزمون بررسی قسمت‌های مختلف برنامه و ارائه گزارشی است که مشخص می‌کند آیا آزمون‌های واحد نوشته شده تمام انشعابات برنامه را پوشش می‌دهند یا خیر؟ برای مثال اگر در متدی if/else دارید، آیا فقط قسمت if را پوشش داده‌اید و یا آیا قسمت else هم در آزمون‌های واحد، بررسی شده‌است.


اجرای آزمون‌های end to end

هدف از ساخت یک برنامه ... استفاده‌ی از آن توسط دیگران است؛ اینجا است که آزمون‌های end to end مفهوم پیدا می‌کنند. در آزمون‌های e2e رفتار برنامه همانند حالتی که یک کاربر از آن استفاده می‌کند، بررسی می‌شود (برای مثال باز کردن مرورگر، لاگین و مرور صفحات). برای این منظور، Angular CLI  در پشت صحنه از Protractor برای این نوع آزمون‌ها استفاده می‌کند.  
برای مشاهده‌ی راهنما و گزینه‌های مختلف مرتبط با آزمون‌های e2e، می‌توان دستور ذیل را صادر کرد:
 >ng e2e --help
البته با توجه به اینکه این دستور کار توزیع برنامه را نیز انجام می‌دهد، تمام گزینه‌های ng serve نیز در اینجا صادق هستند، به علاوه‌ی موارد ذیل:

 گزینه  مخفف توضیح
 config--  c-   به فایل کانفیگ آزمون‌های e2e اشاره می‌کند که به صورت پیش‌فرض همان protractor.conf.js واقع در ریشه‌ی پروژه‌است. 
 element-explorer--  ee-   بررسی و دیباگ protractor از طریق خط فرمان 
 serve--  s-   کامپایل و توزیع برنامه بر روی پورتی اتفاقی (حالت پیش فرض آن true است) 
 specs--  sp-   پیش فرض آن بررسی تمام specهای موجود در پروژ‌ه‌است. اگر نیاز به لغو آن باشد می‌توان از این گزینه استفاده کرد. 
 webdriver-update--  wu- به روز رسانی web driver که به صورت پیش فرض فعال است. 

بنابراین زمانیکه دستور ng e2e صادر می‌شود، به معنای کامپایل، توزیع برنامه بر روی پورتی اتفاقی و اجرای آزمون‌ها است.

از این جهت که این نوع آزمون‌ها، وابسته‌ی به جزئی خاص از برنامه نیستند، حالت عمومی داشته و فایل‌های spec آن‌ها را می‌توان در پوشه‌ی e2e واقع در ریشه‌ی پروژه، یافت. برای مثال در قسمتی از آن کار یافتن متن نمایش داده شده‌ی در صفحه‌ی اول سایت انجام می‌شود
getParagraphText() {
    return element(by.css('app-root h1')).getText();
}
و سپس در فایل spec آن بررسی می‌کند که آیا مساوی app works هست یا خیر؟
 expect(page.getParagraphText()).toEqual('app works!');

برای آزمایش آن دستور ng e2e را در ریشه‌ی پروژه صادر کنید. همچنین دقت داشته باشید که در این حالت نیاز است به اینترنت نیز متصل باشد؛ چون از chromedriver api گوگل نیز استفاده می‌کند. در غیراینصورت خطای ذیل را دریافت خواهید کرد:
 Error: getaddrinfo ENOTFOUND chromedriver.storage.googleapis.com chromedriver.storage.googleapis.com:443
مطالب
مدیریت استثناءها در Blazor Server - قسمت اول
همانطور که می‌دانید Blazor Server یک فریم ورک stateful است. هنگامیکه کاربران در حال تعامل با برنامه هستند، یک ارتباط پیوسته را با سرور حفظ می‌کنند که به آن، به اصطلاح مدار می‌گویند. این مدارها، کامپوننت‌های فعال را به انضمام حالت‌های آنها که شامل موارد زیر است نگهداری می‌کند:
1- جدیدترین خروجی رندر شده‌ی کامپوننت.
2- مجموعه Event Handling‌های جاری که می‌توانند توسط کاربر صدا زده شوند.
اگر کاربری یک برنامه را در چندین تب مرورگر باز کند، در واقع چندین مدار مستقل را ایجاد کرده‌است. بنابراین اگر در یکی از تب‌های مرورگر استثنایی رخ دهد، مابقی تب‌های مرورگر متاثر نخواهند شد.
Blazor با اکثریت استثناءهای کنترل نشده در  مداری که در آن رخ می‌دهد، خیلی بد رفتار می‌کند. چرا؟
پاسخ: زیرا  کاربر فقط می‌تواند با بارگذاری مجدد آن تب مرورگر (برای ایجاد یک مدار جدید) به تعامل با برنامه ادامه دهد.
حال برای رفع این مشکل چکار باید کرد؟ آیا راه حل سراسری برای مدیریت استثناها وجود دارد؟
پاسخ: بله. 

Error boundary

یک کامپوننت از پیش تعریف شده‌ی Blazor است که رویکرد آسان آن برای مدیریت استثناءها به شکل زیر است:
  • هنگامیکه خطایی رخ نداده است، محتوای فرزند خود را رندر می‌کند. 

  • هنگامیکه یک استثناء کنترل نشده رخ می‌دهد، صفحه‌ی خطای پیش فرضی را رندر می‌کند. 

برای استفاده از این کامپوننت، فقط کافی است محتوای مورد نظر خود را داخل آن بگذارید. برای مثال می‌توان، برای سراسری تعریف کردن Error boundary، به شکل زیر در فایل  Shared/MainLayout.razor   آن را تعریف نمود:
<div>
    <div>
        <ErrorBoundary>
            @Body
        </ErrorBoundary>
    </div>
</div>
در این حالت هر استثنای کنترل نشده‌ای که در کل برنامه رخ دهد، توسط Error boundaries کنترل شده و خطایی در صفحه نشان داده می‌شود. به صورت پیش فرض کامپوننت Error boundary یک div خالی را با یک کلاس css که در site.css وجود دارد، به نام blazor-error-boundary   به عنوان صفحه خطا نشان می‌دهد که می‌توان آن را سفارشی سازی نمود. همچنین می‌توان به شکل زیر نیز برای سفارشی سازی بیشتر صفحه‌ی خطا عمل کرد:
<ErrorBoundary>
    <ChildContent>
        @Body
    </ChildContent>
    <ErrorContent>
        <p class="errorUI">متاسفانه خطایی رخ داده است!</p>
    </ErrorContent>
</ErrorBoundary>
به دلیل اینکه ما در این مثال Error boundary را در MainLayout تعریف کردیم، صفحه‌ی نمایش خطا صرفنظر از اینکه کاربر به کدام صفحه رفته‌است، نمایش داده می‌شود. پیشنهاد مایکروسافت این است که حوزه استفاده را محدودتر کنیم.
خوب تا اینجای کار توانستیم استثنای کنترل نشده را کنترل کنیم و پیغام خطایی را نشان دهیم؛ اما همچنان صفحه در حالت خطا مانده و بازهم نیاز است که صفحه بارگذاری مجدد شود تا بتوان به صفحات دیگر برنامه رفت. آیا راه حلی وجود دارد؟
پاسخ: بله خوشبختانه. کافی است با استفاده از متد Recover کامپوننت Error boundary به شکل زیر صفحه را به حالت قبل از خطا برد:
...

<ErrorBoundary @ref="errorBoundary">
    @Body
</ErrorBoundary>

...

@code {
    private ErrorBoundary? errorBoundary;

    protected override void OnParametersSet()
    {
        errorBoundary?.Recover();
    }
}
در قسمت بعدی به این موضوع می‌پردازیم که چگونه می‌توان یک کامپوننت خطای سفارشی سراسری ایجاد کرد تا علاوه بر کنترل استثناءها بتواند خطاها را نیز لاگ کند.
نظرات مطالب
گروه بندی دینامیک(پویا) در StimulSoft
سلام و احترام 
من یک گزارش ساختم که قراره در پایین اون، اسم و سمت امضاداران، نشون داده بشه. برای این کار اومدم در page footer یه پنل گذاشتم و در اون پنل، cross data گذاشتم. تا وقتی که تعداد امضا داران کم هست، همه چیز درسته. ولی وقتی از یه تعداد بیشتر میشه، انگار کلا به هم میریزه. در صفحه اول گزارش، اخرین شخص امضادار دوبار تکرار میشه. ضمن اینکه حتی صفحه بندی هم به هم میریزه و شماره صفحه اول یک هست و صفحه دوم میشه سه و یک سوال دیگه اینکه فرض کنید مشکل اول حل شده، حالا اگه صفحه رو بذارم در حالت landscape، پیج هدر و پیج فوتر نظمشون به هم میریزه. چکار کنم که این مشکل هم حل بشه؟
صفحه اول وقتی تعداد امضاداران کمه:

صفحه دوم:

صفحه اول وقتی تعداد امضاداران زیادمیشه:

صفحه دوم:

فایل mrt.
الان برای حل مشکل چیکار کنم؟ کلا آیا برای اضافه کردن امضاداران این کار(یعنی استفاده از پنل و کراس دیتا) و این‌ها درسته؟

مطالب
جایگزین کردن jQuery با JavaScript خالص - قسمت چهارم - ایجاد تغییرات در DOM
Document Object Model و یا به اختصار DOM به ظهور زبان JavaScript  گره خورده‌است. این مدل به همراه یک API پیاده سازی شده‌ی با JavaScript است که امکان دسترسی به اسناد HTML را مسیر می‌کند. علاوه بر امکاناتی مانند انتخاب عناصر، کار با ویژگی‌ها و ذخیره‌ی اطلاعات که تاکنون بررسی کردیم، DOM API به همراه روش‌هایی برای ایجاد عناصر جدید، حذف عناصر موجود و جابجایی آن‌ها در صفحه می‌باشد. یکی از مهم‌ترین اهداف jQuery کار ساده‌تر با DOM است و تعداد متدهایی را که برای کار با DOM ارائه می‌کند، تاکنون کمتر از 20 درصد کل DOM API اصلی را پوشش می‌دهند.


حرکت دادن المان‌ها در صفحه

ابتدا قطعه کد HTML زیر را درنظر بگیرید:
  <body>
    <h2>Flavors</h2>
    <ul class="flavors">
      <li>chocolate</li>
      <li>strawberry</li>
      <li>vanilla</li>
    </ul>

    <h2>Types</h2>
    <ul class="types">
      <li>frozen yogurt</li>
      <li>custard</li>
      <li>Italian ice</li>
    </ul>

    <ul class="unassigned">
      <li>rocky road</li>
      <li>gelato</li>
    </ul>
  </body>
می‌خواهیم با تغییر DOM، به خروجی زیر برسیم که در آن لیست‌ها جابجا، تکمیل و یا خالی شده‌اند:
  <body>
    <h2>Types</h2>
    <ul class="types">
      <li>frozen yogurt</li>
      <li>Italian ice</li>
      <li>custard</li>
      <li>gelato</li>
    </ul>

    <h2>Flavors</h2>
    <ul class="flavors">
      <li>chocolate</li>
      <li>vanilla</li>
      <li>rocky road</li>
      <li>strawberry</li>
    </ul>

    <ul class="unassigned">
    </ul>
  </body>

حرکت دادن المان‌ها توسط jQuery
var $flavors = $('.flavors');
var $chocolate = $flavors.find('li').eq(0);
var $vanilla = $flavors.find('li').eq(2);
$chocolate.after($vanilla);
به این ترتیب vanilla به بعد از chocolate در لیست flavors منتقل می‌شود.
در ادامه می‌خواهیم لیست types را به همراه عنوان آن‌، به قبل از لیست flavors منتقل کنیم:
var $typesHeading = $('h2').eq(1);
$typesHeading.prependTo('body');
$typesHeading.after($('.types'));
متد prependTo سبب درج عنوان types دقیقا پس از تگ body می‌شود. سپس لیست types را پس از این عنصر جابجا شده اضافه می‌کنیم.
سپس در لیست unassigned ابتدا rocky road آن‌را یافته و به بالای strawberry در لیست flavors اضافه می‌کنیم. همچنین gelato آن‌را نیز یافته و به انتهای لیست types اضافه خواهیم کرد:
var $unassigned = $('.unassigned');
var $rockyRoad = $unassigned.find('li').eq(0);
var $gelato = $unassigned.find('li').eq(1);

$vanilla.after($rockyRoad);
$gelato.appendTo($('.types'));

حرکت دادن المان‌ها توسط جاوا اسکریپت خالص (سازگار با IE 8.0 به بعد)

در ابتدا می‌خواهیم المان vanilla را به قبل از المان strawberry حرکت دهیم. برای اینکار می‌توان از متد استاندارد insertBefore استفاده کرد:
var flavors = document.querySelector('.flavors');
var strawberry = flavors.children[1];
var vanilla = flavors.children[2];

flavors.insertBefore(vanilla, strawberry);
flavors در اینجا والد نودی است که قرار است جابجا شود. اولین پارامتری که به متد insertBefore ارسال می‌شود، المانی است که قرار است جابجا شود. دومین پارامتر آن «نود مرجع» است. چون می‌خواهیم vanilla را قبل از strawberry درج کنیم، المان strawberry نود مرجع خواهد بود.
سپس کار انتقال عنوان لیست types و خود آن به قبل از لیست flavors صورت می‌گیرد:
var headings = document.querySelectorAll('h2');
var flavorsHeading = headings[0];
var typesHeading = headings[1];
var typesList = document.querySelector('.types');

document.body.insertBefore(typesHeading, flavorsHeading);
document.body.insertBefore(typesList, flavorsHeading);
در اینجا ابتدا عنوان types، به ابتدای document.body منتقل می‌شود (چون والد این عنوان document.body است، متد insertBefore بر روی آن فراخوانی می‌شود). سپس می‌خواهیم خود typesList را نیز حرکت دهیم. به همین جهت نیاز به نود مرجع عنوان flavors است که به عنوان پارامتر دوم متد insertBefore ذکر شده‌است تا این لیست، پیش از آن درج شود.
در آخر می‌خواهیم آیتم‌های لیست unassigned را به لیست‌های مرتبط با آ‌ن‌ها انتقال دهیم:
flavors.insertBefore(document.querySelector('.unassigned > li'), strawberry); 
document.querySelector('.types').appendChild(document.querySelector('.unassigned > li'));
در اولین سطر، querySelector تعریف شده، اولین المان لیست یا همان rocky road را بازگشت می‌دهد. به این ترتیب المان rocky road لیست unassigned به لیست flavors منتقل می‌شود . به همین جهت flavors به عنوان والد متد insertBefore تعریف شده‌است. نود مرجع نیز strawberry است؛ زیرا می‌خواهیم rocky road را به پیش از آن منتقل کنیم.
در سطر دوم، چون هم اکنون المان rocky road از لیست unassigned حذف شده‌است، متد querySelector فراخوانی شده، اولین عنصر لیست یا همان gelato را بازگشت می‌دهد. این المان را توسط متد appendChild به انتهای لیست types اضافه خواهیم کرد. متد appendChild نیز همانند متد insertBefore نیاز به یک والد دارد که همان عنصری است که قرار است المان‌ها به آن افزوده شوند.


کپی کردن المان‌ها

  <ol class="numbers">
    <li>one</li>
    <li>two</li>
  </ol>
در جی‌کوئری برای تهیه‌ی یک کپی از این المان خواهیم داشت:
 // deep clone: return value is an exact copy
$('.numbers').clone();
اگر به این متد پارامتر true نیز ارسال شود، اطلاعات و همچنین رخ‌دادهای منتسب به آن نیز کپی می‌شوند. البته این کپی فقط شامل اطلاعات تدارک دیده شده‌ی توسط jQuery API است و نه خارج از آن.
و در جاوا اسکریپت خالص (سازگار با IE 8.0 به بعد) برای کپی کردن المان‌ها دو روش shallow و deep وجود دارد:
// shallow clone: return value is an empty <ol>
document.querySelector('.numbers').cloneNode();

// deep clone: return value is an exact copy of the tree
document.querySelector('.numbers').cloneNode(true);
Shallow clone به معنای کپی المان ol بدون فرزندان آن است. در حالت deep clone المان ol و تمام فرزندان آن با هم کپی می‌شوند.
باید دقت داشت که متد cloneNode آنچه را که مشاهده می‌کنید یا همان اصل markup را کپی می‌کند. بنابراین اگر از طریق جاوا اسکریپت تغییراتی را در آن شیء داده باشید در متد cloneNode لحاظ نمی‌شود.
بدیهی است المان‌های clone شده تا زمانیکه با متدهایی مانند insertBefore و یا appendChild به صفحه اضافه نشوند، در صفحه نمایان نخواهند شد.


ایجاد و حذف المان‌ها

فرض کنید می‌خواهیم به لیست flavors مثال ابتدای بحث، دو مورد جدید را اضافه کنیم.
روش افزودن المان‌های جدید توسط جی‌کوئری:
var $flavors = $('.flavors');

// add two new flavors
$('<li>pistachio</li>').appendTo($flavors);
$('<li>neapolitan</li>').appendTo($flavors);
و یا حذف یک آیتم موجود توسط جی‌کوئری:
// remove the "gelato" type
$('.types li:last').remove();
در اینجا last: اصطلاحا یک pseduo-class ابداعی توسط jQuery است که آنچنان کارآیی بالایی هم ندارد.

روش افزودن المان‌های جدید توسط جاوا اسکریپت خالص:
var flavors = document.querySelector('.flavors');

// add two new flavors
flavors.insertAdjacentHTML('beforeend', '<li>pistachio</li>')
flavors.insertAdjacentHTML('beforeend', '<li>neapolitan</li>')
و برای حذف آخرین آیتم یک لیست توسط جاوا اسکریپت خالص:
// remove the "gelato" type
document.querySelector('.types li:last-child').remove();
در اینجا last-child: یک CSS3 pseudo-class selector استاندارد است.
روش دیگر انجام اینکار به صورت زیر توسط متد removeChild است:
var gelato = document.querySelector('.types li:last-child');

// remove the "gelato" type
gelato.parentNode.removeChild(gelato);


کار با المان‌های متنی

در جی‌کوئری متد ()text آن امکان دریافت محتوای متنی و همچنین به روز رسانی آن‌را میسر می‌کند:
 $('.types li').eq(1).text('italian ice');
در اینجا متن دومین المان لیست types به italian ice با i کوچک به روز رسانی می‌شود.

در جاوا اسکریپت خالص، دو خاصیت textContent و همچنین innerText برای خواندن و یا به روز رسانی محتوای متنی عناصر مورد استفاده قرار می‌گیرند. برای مثال معادل قطعه کد جی‌کوئری فوق که از متد text استفاده می‌کند با جاوا اسکریپت خالص به صورت زیر است:
 document.querySelectorAll('.types li')[1].textContent = 'italian ice';
توسط querySelectorAll تمام liهای types یافت شده و سپس خاصیت textContent دومین عنصر آن با italian ice به روز رسانی شده‌است.
خاصیت innerText هرچند بر روی اینترفیس HTMLElement تعریف شده‌است، اما جزء هیچکدام از استانداردهای وب نیست؛ ولی توسط تمام مرورگرهای امروزی پشتیبانی می‌شود. در این حالت به روز رسانی متن توسط آن با خاصیت textContent دقیقا یکی است؛ اما خروجی آن برعکس حالت‌های قبل، متن رندر شده‌ی المان‌ها را بازگشت می‌دهد. برای مثال در اینجا شامل فاصله‌های پیش از این المان‌ها در markup نمی‌شود.
برای مثال این قسمتی از خروجی خاصیت textContent است:
   Flavors

      chocolate
      vanilla
      rocky road
      strawberry
اما در این همین حالت خروجی innerText به این صورت است:
Flavors

chocolate
vanilla
rocky road
strawberry
کار با محتوای HTML ایی رشته‌ای

گاهی از اوقات از سرور قطعه‌ای کد HTML ایی را دریافت می‌کنیم (که هنوز به صورت المان یا المان‌های DOM در نیامده‌است) و در سمت کلاینت می‌خواهیم آن‌را به قسمتی از صفحه اضافه کنیم. روش انجام اینکار در jQuery به صورت زیر است:
var container = '<h2>Containers</h2><ul><li>cone</li><li>cup</li></ul>';
$('<div>').html(container).appendTo('body');
ابتدا یک المان div جدید را ایجاد کرده‌ایم. سپس محتوای این div را با اطلاعات دریافتی از سرور مقدار دهی و در آخر آن‌را به انتهای body اضافه می‌کنیم.
روش دریافت محتوای رشته‌ای HTML قابل ارسال به سرور نیز به صورت زیر است:
  var contents = $('body').html();
روش انجام اینکار با جاوا اسکریپت خالص به صورت زیر است:
var div = document.createElement('div');
div.innerHTML = container;
document.body.appendChild(div);
در اینجا با استفاده از متد استاندارد createElement یک div جدید منقطع از DOM را ایجاد و سپس محتوای آن‌را توسط خاصیت innerHTML به HTML دریافتی از سرور تنظیم کرده‌ایم. در آخر این المان منقطع را توسط متد appendChild به انتهای document.body افزوده‌ایم.
روش خواندن این محتوای نهایی نیز به صورت زیر است:
var contents = document.body.innerHTML;
در حالت کار با جاوا اسکریپت خالص به خاصیت outerHTML یک المان نیز دسترسی داریم که خواندن و یا به روز رسانی آن، صرفا بر روی خود المان اصلی تاثیر می‌گذارد؛ اما innerHTML بر روی المان‌های فرزند این المان (محتوای آن) تاثیر گذار است.
مطالب
بررسی تصویر امنیتی (Captcha) سایت - قسمت اول

تصویر امنیتی و یا کپچا برای تشخیص و احراز انسان بودن استفاده کننده استفاده میشود و بصورت تصویری که استخراج نوشته‌های درون آن برای  روبوت‌ها بسیار سخت و یا نشدنی است ایجاد میشود و دارای انواع و اقسام متفاوتی است. در این میان برای استفاده از این امکان نمونه هایی در زبانهای مختلف تهیه شده که بسته به سلیقه و نیاز مورد استفاده قرار گرفته شده است. در این مقاله قصد داریم با بررسی تصویر امنیتی که در وبلاگ کنونی استفاده شده آنرا تا حدودی بازسازی کنیم.

تصویر آشنای کاربران سایت برای ورود به قسمت مدیریت که در صفحه مورد نظر از تصویر امنیتی استفاده شده است:

  با توجه به آدرس لینک تصویر مشخص است که برای تولید این تصویر از هندلر استفاده شده و با توجه به پارامترهایی که به آن داده شده تصویر مورد نظر را ایجاد میکند و با فرمت مشخصی بر میگرداند: 

https://www.dntips.ir
/CaptchaImage/Show?
text=H2yL5iOXIuu0dsBvu%2F405AnXkeacis3dMQ%2FHXAH8h4A%2BjwDM0f7%2FRZMHvBG5pXYJ
&foreColor=%231B0172
&fontSize=12
&fontName=Tahoma

پارامتر‌های پاس داده شده به ترتیب ذیل برای اهدافی قرار داده شده اند:

نام

مورد استفاده

مقدار

text

متنی که بصورت کد شده حاوی متن مورد استفاده تصویر امنیتی است

H2yL5iOXIuu0dsBvu%2F405AnXkeacis3dMQ%2FHXAH8h4A%2BjwDM0f7%2FRZMHvBG5pXYJ

foreColor

رنگ مربوط به نوشته‌های تصویر

%231B0172

fontSize

سایز فونت

12

fontName

نام فونت

Tahoma

بنظر اهم پارامتر مورد نیاز همان متن است که بصورت کد شده در بالا به آن اشاره شد. برای این منظور باید کلاسی تهیه شود که حاوی متدهای:
1- انتخاب یه عدد تصادفی از بین دامنه ای که به آن داده میشود.
    برای مثال یه عد از بین 100 تا 9999 که بصورت تصادفی انتخاب میشود
2- تبدیل به معادل حرفی آن
    برای مثال از عدد "7062" به حروف آن یعنی "هفت هزار و شصت و دو" استخراج شود
3- کد کردن حرف تولید شده
    حرف "هفت هزار و شصت و دو" را کد کرده و بصورت متنی شبیه
    "H2yL5iOXIuu0dsBvu%2F405AnXkeacis3dMQ%2FHXAH8h4A%2BjwDM0f7%2FRZMHvBG5pXYJ "
    تبدیل کند
4- دیکد کردن و استخراج
    البته این مورد با توجه به استفاده ای که ما داریم نیازی به پیاده سازی نیست

در کنار تصوریر امنیتی از یک فیلد مخفی نیز برای نگهداری مقدار کد شده برای مقایسه با ورودی کاربر استفاده شده که در قسمت بعد ضمن ایجاد نمونه کاربردی بیشتر با قسمتهای مختلف آن آشنا میشویم.

مطالب
Angular Material 6x - قسمت هشتم - جستجوی کاربران توسط AutoComplete
در مطلب «کنترل نرخ ورود اطلاعات در برنامه‌های Angular» جزئیات پیاده سازی جستجوی همزمان با تایپ کاربر، بررسی شدند. در اینجا می‌خواهیم از اطلاعات آن مطلب جهت پیاده سازی یک  AutoComplete جستجوی نام کاربران که اطلاعات آن از سرور تامین می‌شوند، استفاده کنیم:




استفاده از کامپوننت AutoComplete کتابخانه‌ی Angular Material

کتابخانه‌ی Angular Material به همراه یک کامپوننت Auto Complete نیز هست. در اینجا قصد داریم آن‌را در یک صفحه‌ی دیالوگ جدید نمایش دهیم و با انتخاب کاربری از لیست توصیه‌های آن و کلیک بر روی دکمه‌ی نمایش آن کاربر، جزئیات کاربر یافت شده را نمایش دهیم.


به همین جهت ابتدا کامپوننت جدید search-auto-complete را به صورت زیر به مجموعه‌ی کامپوننت‌های تعریف شده اضافه می‌کنیم:
 ng g c contact-manager/components/search-auto-complete --no-spec
همچنین چون قصد داریم آن‌را درون یک popup نمایش دهیم، نیاز است به ماژول contact-manager\contact-manager.module.ts مراجعه کرده و آن‌را به لیست entryComponents نیز اضافه کنیم:
import { SearchAutoCompleteComponent } from "./components/search-auto-complete/search-auto-complete.component";

@NgModule({
  entryComponents: [
    SearchAutoCompleteComponent
  ]
})
export class ContactManagerModule { }

در ادامه برای نمایش این کامپوننت به صورت popup، دکمه‌ی جدید جستجو را به toolbar اضافه می‌کنیم:


برای این منظور به فایل toolbar\toolbar.component.html مراجعه کرده و دکمه‌ی جستجو را پیش از دکمه‌ی نمایش منو، قرار می‌دهیم:
  <span fxFlex="1 1 auto"></span>
  <button mat-button (click)="openSearchDialog()">
    <mat-icon>search</mat-icon>
  </button>
  <button mat-button [matMenuTriggerFor]="menu">
    <mat-icon>more_vert</mat-icon>
  </button>
با این کدها برای مدیریت متد openSearchDialog در فایل toolbar\toolbar.component.ts
@Component()
export class ToolbarComponent {
  constructor(
    private dialog: MatDialog,
    private router: Router) { }

  openSearchDialog() {
    const dialogRef = this.dialog.open(SearchAutoCompleteComponent, { width: "650px" });
    dialogRef.afterClosed().subscribe((result: User) => {
      console.log("The SearchAutoComplete dialog was closed", result);
      if (result) {
        this.router.navigate(["/contactmanager", result.id]);
      }
    });
  }
}
در اینجا توسط سرویس MatDialog، کامپوننت SearchAutoCompleteComponent به صورت پویا بارگذاری شده و به صورت یک popup نمایش داده می‌شود. سپس مشترک رخ‌داد بسته شدن آن شده و بر اساس اطلاعات کاربری که توسط آن بازگشت داده می‌شود، سبب هدایت صفحه‌ی جاری به صفحه‌ی جزئیات این کاربر یافت شده، خواهیم شد.


کنترلر جستجوی سمت سرور و سرویس سمت کلاینت استفاده کننده‌ی از آن

در اینجا کنترلر و اکشن متدی را جهت جستجوی قسمتی از نام کاربران را مشاهده می‌کنید:
namespace MaterialAspNetCoreBackend.WebApp.Controllers
{
    [Route("api/[controller]")]
    public class TypeaheadController : Controller
    {
        private readonly IUsersService _usersService;

        public TypeaheadController(IUsersService usersService)
        {
            _usersService = usersService ?? throw new ArgumentNullException(nameof(usersService));
        }

        [HttpGet("[action]")]
        public async Task<IActionResult> SearchUsers(string term)
        {
            return Ok(await _usersService.SearchUsersAsync(term));
        }
    }
}
کدهای کامل متد SearchUsersAsync در مخزن کد این سری موجود هستند.

از این کنترلر به نحو ذیل در برنامه‌ی Angular برای ارسال اطلاعات و انجام جستجو استفاده می‌شود:
import { HttpClient, HttpErrorResponse } from "@angular/common/http";
import { Injectable } from "@angular/core";
import { Observable, throwError } from "rxjs";
import { catchError, map } from "rxjs/operators";

import { User } from "../models/user";

@Injectable({
  providedIn: "root"
})
export class UserService {

  constructor(private http: HttpClient) { }

  searchUsers(term: string): Observable<User[]> {
    return this.http
      .get<User[]>(`/api/Typeahead/SearchUsers?term=${encodeURIComponent(term)}`)
      .pipe(
        map(response => response || []),
        catchError((error: HttpErrorResponse) => throwError(error))
      );
  }
}
در اینجا از اپراتور pipe مخصوص RxJS 6x استفاده شده‌است.


تکمیل کامپوننت جستجوی کاربران توسط یک AutoComplete

پس از این مقدمات که شامل تکمیل سرویس‌های سمت سرور و کلاینت دریافت اطلاعات کاربران جستجو شده و نمایش صفحه‌ی جستجو به صورت یک popup است، اکنون می‌خواهیم محتوای این popup را تکمیل کنیم. البته در اینجا فرض بر این است که مطلب «کنترل نرخ ورود اطلاعات در برنامه‌های Angular» را پیشتر مطالعه کرده‌اید و با جزئیات آن آشنایی دارید.

تکمیل قالب search-auto-complete.component.html
<h2 mat-dialog-title>Search</h2>
<mat-dialog-content>
  <div fxLayout="column">
    <mat-form-field class="example-full-width">
      <input matInput placeholder="Choose a user" [matAutocomplete]="auto1" 
                (input)="onSearchChange($event.target.value)">
    </mat-form-field>
    <mat-autocomplete #auto1="matAutocomplete" [displayWith]="displayFn" 
                                 (optionSelected)="onOptionSelected($event)">
      <mat-option *ngIf="isLoading" class="is-loading">
        <mat-spinner diameter="50"></mat-spinner>
      </mat-option>
      <ng-container *ngIf="!isLoading">
        <mat-option *ngFor="let user of filteredUsers" [value]="user">
          <span>{{ user.name }}</span>
          <small> | ID: {{user.id}}</small>
        </mat-option>
      </ng-container>
    </mat-autocomplete>
  </div>
</mat-dialog-content>
<mat-dialog-actions>
  <button mat-button color="primary" (click)="showUser()">
    <mat-icon>search</mat-icon> Show User
  </button>
  <button mat-button color="primary" [mat-dialog-close]="true">
    <mat-icon>cancel</mat-icon> Close
  </button>
</mat-dialog-actions>
در این مثال چون کامپوننت search-auto-complete به صورت یک popup ظاهر خواهد شد، ساختار عنوان، محتوا و دکمه‌های دیالوگ در آن پیاده سازی شده‌اند.
سپس نحوه‌ی اتصال یک Input box معمولی را به کامپوننت mat-autocomplete مشاهده می‌کنید که شامل این موارد است:
- جعبه متنی که قرار است به یک mat-autocomplete متصل شود، توسط دایرکتیو matAutocomplete به template reference variable تعریف شده‌ی در آن autocomplete اشاره می‌کند. برای مثال در اینجا این متغیر auto1 است.
- برای انتقال دکمه‌های فشرده شده‌ی در input box به کامپوننت، از رخداد input استفاده شده‌است. این روش با هر دو نوع حالت مدیریت فرم‌های Angular سازگاری دارد و کدهای آن یکی است.

در کامپوننت mat-autocomplete این تنظیمات صورت گرفته‌اند:
- در لیست ظاهر شده‌ی توسط یک autocomplete، هر نوع ظاهری را می‌توان طراحی کرد. برای مثال در اینجا نام و id کاربر نمایش داده می‌شوند. اما برای تعیین اینکه پس از انتخاب یک آیتم از لیست، چه گزینه‌ای در input box ظاهر شود، از خاصیت displayWith که در اینجا به متد displayFn کامپوننت متصل شده‌است، کمک گرفته خواهد شد.
- از رخ‌داد optionSelected برای دریافت آیتم انتخاب شده، در کدهای کامپوننت استفاده می‌شود.
- در آخر کار نمایش لیستی از کاربران توسط mat-optionها انجام می‌شود. در اینجا برای اینکه بتوان تاخیر دریافت اطلاعات از سرور را توسط یک mat-spinner نمایش داد، از خاصیت isLoading تعریف شده‌ی در کامپوننت استفاده خواهد شد.


تکمیل کامپوننت search-auto-complete.component.ts

کدهای کامل این کامپوننت را در ادامه مشاهده می‌کنید:
import { Component, OnDestroy, OnInit } from "@angular/core";
import { MatAutocompleteSelectedEvent, MatDialogRef } from "@angular/material";
import { Subject, Subscription } from "rxjs";
import { debounceTime, distinctUntilChanged, finalize, switchMap, tap } from "rxjs/operators";

import { User } from "../../models/user";
import { UserService } from "../../services/user.service";

@Component({
  selector: "app-search-auto-complete",
  templateUrl: "./search-auto-complete.component.html",
  styleUrls: ["./search-auto-complete.component.css"]
})
export class SearchAutoCompleteComponent implements OnInit, OnDestroy {

  private modelChanged: Subject<string> = new Subject<string>();
  private dueTime = 300;
  private modelChangeSubscription: Subscription;
  private selectedUser: User = null;

  filteredUsers: User[] = [];
  isLoading = false;

  constructor(
    private userService: UserService,
    private dialogRef: MatDialogRef<SearchAutoCompleteComponent>) { }

  ngOnInit() {
    this.modelChangeSubscription = this.modelChanged
      .pipe(
        debounceTime(this.dueTime),
        distinctUntilChanged(),
        tap(() => this.isLoading = true),
        switchMap(inputValue =>
          this.userService.searchUsers(inputValue).pipe(
            finalize(() => this.isLoading = false)
          )
        )
      )
      .subscribe(users => {
        this.filteredUsers = users;
      });
  }

  ngOnDestroy() {
    if (this.modelChangeSubscription) {
      this.modelChangeSubscription.unsubscribe();
    }
  }

  onSearchChange(value: string) {
    this.modelChanged.next(value);
  }

  displayFn(user: User) {
    if (user) {
      return user.name;
    }
  }

  onOptionSelected(event: MatAutocompleteSelectedEvent) {
    console.log("Selected user", event.option.value);
    this.selectedUser = event.option.value as User;
  }

  showUser() {
    if (this.selectedUser) {
      this.dialogRef.close(this.selectedUser);
    }
  }
}
- در ابتدای کار کامپوننت، یک modelChanged از نوع Subject اضافه شده‌است. در این حالت با فراخوانی متد next آن در onSearchChange که به رخ‌داد input جعبه‌ی متنی دریافت اطلاعات متصل است، کار انتقال این تغییرات به اشتراک ایجاد شده‌ی به آن در ngOnInit انجام می‌شود. در اینجا بر اساس نکات مطلب «کنترل نرخ ورود اطلاعات در برنامه‌های Angular»، عبارات وارد شده، به سمت سرور ارسال و در نهایت نتیجه‌ی آن به خاصیت عمومی filteredUsers که به حلقه‌ی نمایش اطلاعات mat-autocomplete متصل است، انتساب داده می‌شود. در ابتدای اتصال به سرور، خاصیت isLoading به true و در پایان عملیات به false تنظیم خواهد شد تا mat-spinner را نمایش داده و یا مخفی کند.
- توسط متد displayFn، عبارتی که در نهایت پس از انتخاب از لیست نمایش داده شده در input box قرار می‌گیرد، مشخص خواهد شد.
- در متد onOptionSelected، می‌توان به شیء انتخاب شده‌ی توسط کاربر از لیست mat-autocomplete دسترسی داشت.
- این شیء انتخاب شده را در متد showUser و توسط سرویس MatDialogRef به کامپوننت toolbar که در حال گوش فرادادن به رخ‌داد بسته شدن کامپوننت جاری است، ارسال می‌کنیم. به این صورت است که کامپوننت toolbar می‌تواند کار هدایت به جزئیات این کاربر را انجام دهد.



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
برای اجرای آن:
الف) ابتدا به پوشه‌ی src\MaterialAngularClient وارد شده و فایل‌های restore.bat و ng-build-dev.bat را اجرا کنید.
ب) سپس به پوشه‌ی src\MaterialAspNetCoreBackend\MaterialAspNetCoreBackend.WebApp وارد شده و فایل‌های restore.bat و dotnet_run.bat را اجرا کنید.
اکنون برنامه در آدرس https://localhost:5001 قابل دسترسی است.
مطالب
پلاگین DataTables کتابخانه jQuery - قسمت دوم
در قسمت قبلی شما را با DataTables آشنا کردم. به طور خلاصه نحوه اعمال کردن DataTables به یک جدول ساده html را گفتیم که با این کار به صورت پیش فرض، امکاناتی مثل فیلتر کردن داده ها، صفحه بندی و مرتب سازی آنها و نیز اعمال شدن استایل‌های css به همین جدول html خام اضافه می‌شود. نکته مهم در مثال قبلی این بود که داده‌های درون این جدول با کدنویسی خام html فراهم شدند، اما این را در نظر داشته باشید که اکثریت مواقع باید داده‌ها از یک بانک اطلاعاتی دریافت شوند و سپس درون جدول قرار بگیرند.

در این قسمت سعی خواهیم کرد تا منبع داده جدول را یک آرایه جاوا اسکریپتی و سپس کالکشنی از آبجکتهای جاوا اسکریپتی (json) در نظر بگیریم و نیز برخی ویژگی‌های پیش فرض پلاگین را غیر فعال نمائیم.

فرض کنید می‌خواهید لیستی از اطلاعات دانشجویان شامل نام (FirstName)، نام خانوادگی (LastName)، و سن (Age) را نمایش دهید. اطلاعات قرار است در جدول زیر قرار بگیرند:
<table id="std-grid">
      <thead>
           <th>نام</th>
           <th>نام خانوادگی</th>
           <th>سن</th>
     </thead>
     <tbody>
                
     </tbody>
</table>


مشاهده می‌کنید که این جدول فقط شامل قسمت header است و در بدنه آن هیچ سطری قرار نگرفته است. در این مثال اطلاعات از یک آرایه جاوا اسکریپتی باید خوانده شوند و تبدیل به html شده و در نهایت درون قسمت <tbody></tbody> آن تزریق شوند. خوشبختانه DataTables برای این کار امکانات آماده ای را در اختیار قرار می‌دهد. این کار بدین صورت قابل انجام است:
<script>        
        $(document).ready(function() {
            $('#std-grid').dataTable({
                "aaData": [
                        ["پژمان", "پارسائی", "24"],
                        ["سعید", "الیاسی", "25"],
                        ["محمد رضا", "گلزار", "20"],
                        ["آرش", "ایرانی", "19"],
                        ["مرتضی", "فرمانی", "22"],
                        ["سعید", "حمیدیان", "23"],
                        ["امین", "پارسانیا", "23"],
                        ["محمد امین", "فقیهی", "24"],
                        ["محمد", "خرمی", "25"],
                        ["سینا", "امیریان", "20"],
                        ["آرش", "ایرانی", "19"],
                        ["وحید", "فرزانه", "22"],
                        ["امیر علی", "فرمانی", "23"],
                        ["امین", "حسینی", "23"],
            });
        });
        
    </script>

شرح کد:
aaData : یک آرایه دو بعدی (که به آن ماتریس یا آرایه ای از آرایه‌ها هم گفته می‌شود) است که مقادیر سلول هایی را نشان می‌دهد که در جدول قرار خواهند گرفت. تعداد ستون‌ها در این آرایه دو بعدی باید با تعداد ستون‌های جدول html متناظر یکسان باشند.

در مثال بالا از یک ماتریس به عنوان منبع داده استفاده شد. منبع داده می‌تواند به فرمت json نیز باشد. البته در این صورت باید ستون‌های جدول html را هم به پلاگین معرفی کنید، بدین صورت:
$(document).ready(function() {            
            $('#std-grid').dataTable({
                "aaData": [
                    {"FirstName" : "پژمان", "LastName" : "پارسائی", "Age" : "24"},
                    { "FirstName": "سعید", "LastName": "الیاسی", "Age": "25" },
                    { "FirstName": "محمد رضا", "LastName": "گلزار", "Age": "24" },
                    { "FirstName": "آرش", "LastName": "ایرانی", "Age": "24" },
                    { "FirstName": "مرتضی", "LastName": "فرمانی", "Age": "24" },
                    { "FirstName": "سعید", "LastName": "حمیدیان", "Age": "24" },
                    { "FirstName": "امین", "LastName": "پارسانیا", "Age": "24" },
                    { "FirstName": "محمد امین", "LastName": "فقیهی", "Age": "24" },
                    { "FirstName": "محمد", "LastName": "خرمی", "Age": "24" },
                    { "FirstName": "سینا", "LastName": "امیریان", "Age": "24" },
                    { "FirstName": "آرش", "LastName": "ایرانی", "Age": "24" },
                    { "FirstName": "وحید", "LastName": "فرزانه", "Age": "24" },
                    { "FirstName": "امیر علی", "LastName": "فرمانی", "Age": "24" },
                    { "FirstName": "امین", "LastName": "حسینی", "Age": "24" },
                ],
                "aoColumns": [
                      { "mDataProp": "FirstName" },
                      { "mDataProp": "LastName" },
                      { "mDataProp": "Age" }
                ]
            });
        });

aaData : همان طور که گفته شد در این قسمت دیتاهای درون جدول آورده می‌شوند و در این مثال آنها به فرمت json نوشته شده اند.
aoColumns : در این قسمت باید اسم ستون‌های جدول ذکر شوند.


غیرفعال کردن بعضی از ویژگی‌های پیش فرض DataTables

همان طور که گفته شد پلاگین DataTables به صورت پیش فرض ویژگی‌های مرتب سازی (sorting)، صفحه بندی (paging)، فیلتر کردن داده‌ها (filtering)، و غیره را به جدول مورد نظرش اعمال می‌کند. و بدین صورت قابل تغییر است:
$('#std-grid').dataTable({
          "bPaginate": false,
          "bLengthChange": false,
          "bFilter": false,
          "bSort": false,
          "bInfo": true,
          "bAutoWidth": false
});

bPaginate : بیان می‌کند آیا صفحه بندی سطرهای جدول فعال باشد یا نه.
bLengthChange : در صورتی که قابلیت صفحه بندی فعال باشد ، بیان می‌کند که کاربر بتواند اندازه صفحه را تغییر دهد یا نه.
bFilter : بیان می‌کند آیا قابلیت فیلتر کردن داده‌ها فعال باشد یا نه.
bSort : بیان می‌کند قابلیت مرتب سازی داده‌های جدول فعال باشد یا نه.
bInfo : بیان می‌کند که قسمت info زیر گرید نشان داده شود یا نه (در این قسمت اطلاعاتی راجع به تعداد کل رکوردهای بایند شده به جدول و نیز رکوردهای درون صفحه جاری نشان داده می‌شود)
bAutoWidth : در صورتی که این گزینه فعال باشد اندازه عرض هر ستون به صوتر خودکار توسط DataTables مقدار دهی خواهد شد.

مقدارهای قابل قبول برای هر کدام از این خصوصیات : true یا false

کدهای مربوط به این مثال را می‌توانید از لینک زیر دریافت کنید:
DataTables-DoteNetTips-Tutorial-02.zip 
مطالب
نحوه راه اندازی مجدد یک دیتابیس اس کیوال سرور پس از پر شدن هارد دیسک

امروز یکی از برنامه‌ها (برنامه ASP.Net) با مشکل زیر مواجه شده بود:

پیغام خطا:
اتصال با سرور اس کیوال قطع شده است. لطفا با مسئول مربوطه هماهنگ نمائید.
SQLErr:4060

این خطا به معنای عدم امکان باز کردن دیتابیس است.

در طی این مدت با موارد زیادی از این دست (مشکلات مختلف عدم امکان برقراری ارتباط با اس کیوال سرور) برخورد داشتم که خلاصه تمام آن‌ها تابع زیر شده است:
public void CheckSQLServerStat(Exception ex)
{
try
{
SqlException ar = (SqlException) ex;
switch (ar.Number)
{
case 2:
case 11:
case 17:
case 40:
case 4060:
case 1326:
case 17142:
case 18456:
HttpContext.Current.Response.Write("<br/>" + "اتصال با سرور اس کیوال قطع شده است. لطفا با مسئول مربوطه هماهنگ نمائید." + "<br/> SQLErr:" + ar.Number + "<br/>");
break;
}
}catch{}
}

هنگام رخ‌دادن یک خطا (در توابعی که با اس کیوال سرور کار می‌کنند)، exception حاصل را به این تابع پاس کرده و خطای حاصل را به صورت مختصر و مفید به کاربر نشان می‌دهم. کاربر متوجه می‌شود که یک مشکل اساسی در سیستم رخ داده است. برنامه نویس هم با جستجو در مورد شماره خطا می‌تواند مشکل یابی کند. تابع Response.Write هم بالاتر از هر المان دیگری در صفحه، این خطا را به شکل واضحی نمایش می‌دهد. (کلا ریخت صفحه را به هم می‌ریزد که از لحاظ روانی لازم است! چون عملا در این حالت سیستم از کار افتاده است)

به management studio اس کیوال سرور که مراجعه کردم، علامت خاصی کنار نام دیتابیس نبود فقط برخلاف سایر دیتابیس‌ها که آیکون + مربوط به باز شدن tree آن وجود دارد، این یک مورد آن‌را نداشت. بر روی نام دیتابیس کلیک راست کردم و انتخاب خواص، خطای زیر نمایش داده شد:
------------------------------
An exception occurred while executing a Transact-SQL statement or batch. (Microsoft.SqlServer.ConnectionInfo)
------------------------------
Database 'dbName' cannot be opened due to inaccessible files or insufficient memory or disk space. See the SQL Server errorlog for details. (Microsoft SQL Server, Error: 945)
------------------------------

بله! دیتابیس قابل باز شدن نبود چون درایو مربوطه پر شده بود. بعد از خالی کردن درایو و باز کردن فضای لازم، باز هم دیتابیس به حالت اجرایی و قابل استفاده برنگشت. یک راه این است که کل سرویس مربوط به اس کیوال سرور را استاپ و استارت کرد. که البته این مورد سبب قطع ارتباط کل مجموعه می‌شود. یا راه دیگر اجرای چند سطر زیر است که دیتابیس را مجددا راه اندازی خواهد کرد (بدون نیاز به ری استارت سرویس)

use master;
alter database dbName set OFFLINE;
alter database dbName set online;

به این صورت دیتابیس مربوطه به حالت عادی بازگشت و قابل استفاده شد.