اشتراکها
سؤال: چه زمانی از متدهای async و چه زمانی از متدهای همزمان بهتر است استفاده شود؟
از متدهای همزمان متداول برای انجام امور ذیل استفاده نمائید:
- جهت پردازش اعمالی ساده و سریع
- اعمال مدنظر بیشتر قرار است بر روی CPU اجرا شوند و از مرزهای IO سیستم عبور نمیکنند.
و از متدهای غیرهمزمان برای پردازش موارد زیر کمک بگیرید:
- از وب سرویسهایی استفاده میکنید که متدهای نگارش async را نیز ارائه دادهاند.
- عمل مدنظر network-bound و یا I/O-bound است بجای CPU-bound. یعنی از مرزهای IO سیستم عبور میکند.
- نیاز است چندین عملیات را به موازات هم اجرا کرد.
- نیاز است مکانیزمی را جهت لغو یک عملیات طولانی ارائه دهید.
مزایای استفاده از متدهای async در ASP.NET
استفاده از await در ASP.NET، ساختار ذاتی پروتکل HTTP را که اساسا یک synchronous protocol، تغییر نمیدهد. کلاینت، درخواستی را ارسال میکند و باید تا زمان آماده شدن نتیجه و بازگشت آن از طرف سرور، صبر کند. نحوهی تهیهی این نتیجه، خواه async باشد و یا حتی همزمان، از دید مصرف کننده کاملا مخفی است. اکنون سؤال اینجا است که چرا باید از متدهای async استفاده کرد؟
- پردازش موازی: میتوان چند Task را مثلا توسط Task.WhenAll به صورت موازی با هم پردازش کرده و در نهایت نتیجه را سریعتر به مصرف کننده بازگشت داد. اما باید دقت داشت که این Taskها اگر I/O bound باشند، ارزش پردازش موازی را دارند و اگر compute bound باشند (اعمال محاسباتی)، صرفا یک سری ترد را ایجاد و مصرف کردهاید که میتوانستهاند به سایر درخواستهای رسیده پاسخ دهند.
- خالی کردن تردهای در حال انتظار: در اعمالی که disk I/O و یا network I/O دارند، پردازش موازی و اعمال async به شدت مقیاس پذیری سیستم را بالا میبرند. به این ترتیب worker thread جاری (که تعداد آنها محدود است)، سریعتر آزاد شده و به worker pool بازگشت داده میشود تا بتواند به یک درخواست دیگر رسیده سرویس دهد. در این حالت میتوان با منابع کمتری، درخواستهای بیشتری را پردازش کرد.
ایجاد Asynchronous HTTP Handlers در ASP.Net 4.5
در نگارشهای پیش از دات نت 4.5، برای نوشتن فایلهای ashx غیرهمزمان میبایستی اینترفیس IHttpAsynchHandler پیاده سازی میشد که نحوهی کار با آن از مدل APM پیروی میکرد؛ نیاز به استفاده از یک سری callback داشت و این عملیات باید طی دو متد پردازش میشد. اما در دات نت 4.5 و با معرفی امکانات async و await، نگارش سازگاری با پیاده سازی کلاس پایه HttpTaskAsyncHandler فراهم شده است.
برای آزمایش آن، یک برنامهی جدید ASP.NET Web forms نگارش 4.5 یا بالاتر را ایجاد کنید. سپس از منوی پروژه، گزینهی Add new item یک Generic handler به نام LogRequestHandler.ashx را به پروژه اضافه نمائید.
زمانیکه این فایل به پروژه اضافه میشود، یک چنین امضایی را دارد:
IHttpHandler آنرا اکنون به HttpTaskAsyncHandler تغییر دهید. سپس پیاده سازی ابتدایی آن به شکل زیر خواهد بود:
واژهی کلیدی async را نیز جهت استفاده از await به نسخهی غیرهمزمان آن اضافه کردهایم.
در این مثال آدرس یک فید RSS از طریق کوئری استرینگ rssfeedURL دریافت شده و سپس محتوای آن به کمک متد DownloadStringTaskAsync دریافت و بازگشت داده میشود.
برای آزمایش آن، مسیر ذیل را درخواست دهید:
کاربردهای فایلهای ashx برای مثال ارائه فیدهای XML ایی یک سایت، ارائه منبع نمایش تصاویر پویا از بانک اطلاعاتی، ارائه JSON برای افزونههای auto complete جیکوئری و امثال آن است. مزیت آنها سربار بسیار کم است؛ زیرا وارد چرخهی طول عمر یک صفحهی aspx معمولی نمیشوند.
صفحات async در ASP.NET 4.5
در قسمتهای قبل مشاهده کردیم که در برنامههای دسکتاپ، به سادگی میتوان امضای روالهای رخداد گردان را به async تغییر داد و ... برنامه کار میکند. به علاوه از مزیت استفاده از واژه کلیدی await نیز در آنها برخوردار خواهیم شد. اما ... هرچند این روش در وب فرمها نیز صادق است (مثلا public void Page_Load را به public async void Page_Load میتوان تبدیل کرد) اما اعضای تیم ASP.NET آنرا در مورد برنامههای وب فرم توصیه نمیکنند:
Async void event handlers تنها در مورد تعداد کمی از روالهای رخدادگردان ASP.NET Web forms کار میکنند و از آنها تنها برای تدارک پردازشهای ساده میتوان استفاده کرد. اگر کار در حال انجام اندکی پیچیدگی دارد، «باید» از PageAsyncTask استفاده نمائید. علت اینجا است که Async void یعنی fire and forget (کاری را شروع کرده و فراموشش کنید). این روش در برنامههای دسکتاپ کار میکند، زیرا این برنامهها مدل طول عمر متفاوتی داشته و تا زمانیکه برنامه از طرف OS خاتمه نیابد، مشکلی نخواهند داشت. اما برنامههای بدون حالت وب متفاوتند. اگر عملیات async پس از خاتمهی طول عمر صفحه پایان یابد، دیگر نمیتوان اطلاعات صحیحی را به کاربر ارائه داد. بنابراین تا حد ممکن از تعاریف async void در برنامههای وب خودداری کنید.
تبدیل روالهای رخدادگردان متداول وب فرمها به نسخهی async شامل دو مرحله است:
الف) از متد جدید RegisterAsyncTask که در کلاس پایه Page قرار دارد برای تعریف یک PageAsyncTask استفاده کنید:
با استفاده از System.Web.UI.PageAsyncTask میتوان یک async Task را در روالهای رخدادگردان ASP.NET مورد استفاده قرار داد.
ب) سپس در کدهای فایل aspx، نیاز است خاصیت async را نیز true نمائید:
تغییر تنظیمات IIS برای بهره بردن از پردازشهای Async
اگر از ویندوزهای 7، ویستا و یا 8 استفاده میکنید، IIS آنها به صورت پیش فرض به 10 درخواست همزمان محدود است.
بنابراین تنظیمات ذیل مرتبط است به یک ویندوز سرور و نه یک work station :
به IIS manager مراجعه کنید. سپس برگهی Application Pools آنرا باز کرده و بر روی Application pool برنامه خود کلیک راست نمائید. در اینجا گزینهی Advanced Settings را انتخاب کنید. در آن Queue Length را به مثلا عدد 5000 تغییر دهید. همچنین در دات نت 4.5 عدد 5000 برای MaxConcurrentRequestsPerCPU نیز مناسب است. به علاوه عدد connectionManagement/maxconnection را نیز به 12 برابر تعداد هستههای موجود تغییر دهید.
از متدهای همزمان متداول برای انجام امور ذیل استفاده نمائید:
- جهت پردازش اعمالی ساده و سریع
- اعمال مدنظر بیشتر قرار است بر روی CPU اجرا شوند و از مرزهای IO سیستم عبور نمیکنند.
و از متدهای غیرهمزمان برای پردازش موارد زیر کمک بگیرید:
- از وب سرویسهایی استفاده میکنید که متدهای نگارش async را نیز ارائه دادهاند.
- عمل مدنظر network-bound و یا I/O-bound است بجای CPU-bound. یعنی از مرزهای IO سیستم عبور میکند.
- نیاز است چندین عملیات را به موازات هم اجرا کرد.
- نیاز است مکانیزمی را جهت لغو یک عملیات طولانی ارائه دهید.
مزایای استفاده از متدهای async در ASP.NET
استفاده از await در ASP.NET، ساختار ذاتی پروتکل HTTP را که اساسا یک synchronous protocol، تغییر نمیدهد. کلاینت، درخواستی را ارسال میکند و باید تا زمان آماده شدن نتیجه و بازگشت آن از طرف سرور، صبر کند. نحوهی تهیهی این نتیجه، خواه async باشد و یا حتی همزمان، از دید مصرف کننده کاملا مخفی است. اکنون سؤال اینجا است که چرا باید از متدهای async استفاده کرد؟
- پردازش موازی: میتوان چند Task را مثلا توسط Task.WhenAll به صورت موازی با هم پردازش کرده و در نهایت نتیجه را سریعتر به مصرف کننده بازگشت داد. اما باید دقت داشت که این Taskها اگر I/O bound باشند، ارزش پردازش موازی را دارند و اگر compute bound باشند (اعمال محاسباتی)، صرفا یک سری ترد را ایجاد و مصرف کردهاید که میتوانستهاند به سایر درخواستهای رسیده پاسخ دهند.
- خالی کردن تردهای در حال انتظار: در اعمالی که disk I/O و یا network I/O دارند، پردازش موازی و اعمال async به شدت مقیاس پذیری سیستم را بالا میبرند. به این ترتیب worker thread جاری (که تعداد آنها محدود است)، سریعتر آزاد شده و به worker pool بازگشت داده میشود تا بتواند به یک درخواست دیگر رسیده سرویس دهد. در این حالت میتوان با منابع کمتری، درخواستهای بیشتری را پردازش کرد.
ایجاد Asynchronous HTTP Handlers در ASP.Net 4.5
در نگارشهای پیش از دات نت 4.5، برای نوشتن فایلهای ashx غیرهمزمان میبایستی اینترفیس IHttpAsynchHandler پیاده سازی میشد که نحوهی کار با آن از مدل APM پیروی میکرد؛ نیاز به استفاده از یک سری callback داشت و این عملیات باید طی دو متد پردازش میشد. اما در دات نت 4.5 و با معرفی امکانات async و await، نگارش سازگاری با پیاده سازی کلاس پایه HttpTaskAsyncHandler فراهم شده است.
برای آزمایش آن، یک برنامهی جدید ASP.NET Web forms نگارش 4.5 یا بالاتر را ایجاد کنید. سپس از منوی پروژه، گزینهی Add new item یک Generic handler به نام LogRequestHandler.ashx را به پروژه اضافه نمائید.
زمانیکه این فایل به پروژه اضافه میشود، یک چنین امضایی را دارد:
public class LogRequestHandler : IHttpHandler
using System; using System.Net; using System.Text; using System.Threading.Tasks; using System.Web; namespace Async14 { public class LogRequestHandler : HttpTaskAsyncHandler { public override async Task ProcessRequestAsync(HttpContext context) { string url = context.Request.QueryString["rssfeedURL"]; if (string.IsNullOrWhiteSpace(url)) { context.Response.Write("Rss feed URL is not provided"); } using (var webClient = new WebClient {Encoding = Encoding.UTF8}) { webClient.Headers.Add("User-Agent", "LogRequestHandler 1.0"); var rssfeed = await webClient.DownloadStringTaskAsync(url); context.Response.Write(rssfeed); } } public override bool IsReusable { get { return true; } } public override void ProcessRequest(HttpContext context) { throw new Exception("The ProcessRequest method has no implementation."); } } }
در این مثال آدرس یک فید RSS از طریق کوئری استرینگ rssfeedURL دریافت شده و سپس محتوای آن به کمک متد DownloadStringTaskAsync دریافت و بازگشت داده میشود.
برای آزمایش آن، مسیر ذیل را درخواست دهید:
http://localhost:4207/LogRequestHandler.ashx?rssfeedURL=https://www.dntips.ir/feed/latestchanges
صفحات async در ASP.NET 4.5
در قسمتهای قبل مشاهده کردیم که در برنامههای دسکتاپ، به سادگی میتوان امضای روالهای رخداد گردان را به async تغییر داد و ... برنامه کار میکند. به علاوه از مزیت استفاده از واژه کلیدی await نیز در آنها برخوردار خواهیم شد. اما ... هرچند این روش در وب فرمها نیز صادق است (مثلا public void Page_Load را به public async void Page_Load میتوان تبدیل کرد) اما اعضای تیم ASP.NET آنرا در مورد برنامههای وب فرم توصیه نمیکنند:
Async void event handlers تنها در مورد تعداد کمی از روالهای رخدادگردان ASP.NET Web forms کار میکنند و از آنها تنها برای تدارک پردازشهای ساده میتوان استفاده کرد. اگر کار در حال انجام اندکی پیچیدگی دارد، «باید» از PageAsyncTask استفاده نمائید. علت اینجا است که Async void یعنی fire and forget (کاری را شروع کرده و فراموشش کنید). این روش در برنامههای دسکتاپ کار میکند، زیرا این برنامهها مدل طول عمر متفاوتی داشته و تا زمانیکه برنامه از طرف OS خاتمه نیابد، مشکلی نخواهند داشت. اما برنامههای بدون حالت وب متفاوتند. اگر عملیات async پس از خاتمهی طول عمر صفحه پایان یابد، دیگر نمیتوان اطلاعات صحیحی را به کاربر ارائه داد. بنابراین تا حد ممکن از تعاریف async void در برنامههای وب خودداری کنید.
تبدیل روالهای رخدادگردان متداول وب فرمها به نسخهی async شامل دو مرحله است:
الف) از متد جدید RegisterAsyncTask که در کلاس پایه Page قرار دارد برای تعریف یک PageAsyncTask استفاده کنید:
using System; using System.Net; using System.Text; using System.Threading.Tasks; using System.Web.UI; namespace Async14 { public partial class _default : Page { protected void Page_Load(object sender, EventArgs e) { RegisterAsyncTask(new PageAsyncTask(LoadSomeData)); } public async Task LoadSomeData() { using (var webClient = new WebClient { Encoding = Encoding.UTF8 }) { webClient.Headers.Add("User-Agent", "LogRequest 1.0"); var rssfeed = await webClient.DownloadStringTaskAsync("url"); //listcontacts.DataSource = rssfeed; } } } }
ب) سپس در کدهای فایل aspx، نیاز است خاصیت async را نیز true نمائید:
<%@ Page Language="C#" AutoEventWireup="true" Async="true" CodeBehind="default.aspx.cs" Inherits="Async14._default" %>
تغییر تنظیمات IIS برای بهره بردن از پردازشهای Async
اگر از ویندوزهای 7، ویستا و یا 8 استفاده میکنید، IIS آنها به صورت پیش فرض به 10 درخواست همزمان محدود است.
بنابراین تنظیمات ذیل مرتبط است به یک ویندوز سرور و نه یک work station :
به IIS manager مراجعه کنید. سپس برگهی Application Pools آنرا باز کرده و بر روی Application pool برنامه خود کلیک راست نمائید. در اینجا گزینهی Advanced Settings را انتخاب کنید. در آن Queue Length را به مثلا عدد 5000 تغییر دهید. همچنین در دات نت 4.5 عدد 5000 برای MaxConcurrentRequestsPerCPU نیز مناسب است. به علاوه عدد connectionManagement/maxconnection را نیز به 12 برابر تعداد هستههای موجود تغییر دهید.
تمام فرمهای تعریف شده، نیاز به اعتبارسنجی اطلاعات وارد شدهی توسط کاربران خود را دارند. ابتدا اعتبارسنجی اطلاعات را در حین ارسال فرم و سپس آنرا همزمان با ورود اطلاعات، بررسی میکنیم.
اصول کلی طراحی یک اعتبارسنج ساده
در قسمت قبل، تمام اطلاعات فرم لاگین را درون شیء account خاصیت state قرار دادیم. در اینجا نیز شبیه به چنین شیءای را برای ذخیره سازی خطاهای اعتبارسنجی فیلدهای فرم، تعریف میکنیم:
خاصیت errors تعریف شده، یک شیء را باز میگرداند که حاوی اطلاعات و خطاهای مرتبط با اعتبارسنجی فیلدهای مشکل دار است. بنابراین نام خواص این شیء، با نام فیلدهای فرم تطابق دارند. کار کردن با یک شیء هم جهت یافتن خطاهای یک فیلد مشخص، سادهتر است از کار کردن با یک آرایه؛ از این جهت که نیازی به جستجوی خاصی در این شیء نبوده و با استفاده از روش دسترسی پویای به خواص یک شیء جاوا اسکریپتی مانند errors["username"]، میتوان خطاهای مرتبط با هر فیلد را به سادگی نمایش داد.
البته در ابتدای کار، خاصیت errors را با یک شیء خالی ({}) مقدار دهی میکنیم و سپس در متد مدیریت ارسال فرم به سرور:
- ابتدا خروجی متد validate سفارشی را بررسی میکنیم که خروجی آن، خطاهای ممکن است.
- اگر خطایی وجود داشت، به مرحلهی بعد که ارسال فرم به سمت سرور میباشد، نخواهیم رسید و کار را با یک return، خاتمه میدهیم.
- علت فراخوانی متد setState در اینجا، درخواست رندر مجدد فرم، با توجه به خطاهای اعتبارسنجی ممکنی است که به خاصیت errors، اضافه یا به روز رسانی کردهایم.
- نمونهای از خروجی متد validate را نیز در اینجا مشاهده میکنید که تشکیل شدهاست از یک شیء، که هر خاصیت آن، به نام یک فیلد موجود در فرم، اشاره میکند.
پیاده سازی یک اعتبارسنج ساده
در اینجا یک نمونه پیاده سازی ساده و ابتدایی منطق اعتبارسنجی فیلدهای فرم را ملاحظه میکنید:
- ابتدا توسط Object Destructuring، خاصیت account شیء منتسب به خاصیت state کامپوننت را دریافت میکنیم، تا مدام نیاز به نوشتن this.state.account نباشد.
- سپس یک شیء خالی error را تعریف کردهایم.
- در ادامه با توجه به اینکه مقادیر المانهای فرم در state وجود دارند، خالی بودن آنها را بررسی میکنیم. اگر خالی بودند، یک خاصیت جدید را با همان نام المان مورد بررسی، به شیء errors اضافه کرده و پیام خطایی را درج میکنیم.
- در نهایت این شیء errors و یا نال را (در صورت عدم وجود خطایی) بازگشت میدهیم.
برای آزمایش آن، پس از اجرای برنامه، یکبار بدون وارد کردن اطلاعاتی، بر روی دکمهی Login کلیک کنید؛ یکبار هم با وارد کردن اطلاعاتی در فیلدهای مختلف. در این بین کنسول توسعه دهندگان مرورگر را نیز جهت مشاهدهی شیءهای error لاگ شده، بررسی نمائید.
نمایش خطاهای اعتبارسنجی فیلدهای فرم
در قسمت قبل، کامپوننت جدید src\components\common\input.jsx را جهت کاهش کدهای تکراری تعاریف المانهای ورودی، ایجاد کردیم. در اینجا نیز میتوان کار نمایش خطاهای اعتبارسنجی را قرار داد:
- در اینجا ابتدا خاصیت error را به لیست خواص مورد انتظار از شیء props، اضافه کردهایم.
- سپس با توجه به نکتهی «رندر شرطی عناصر در کامپوننتهای React» در قسمت 5، اگر error مقداری داشته باشد و به true تفسیر شود، آنگاه به صورت خودکار، div ای که دارای کلاسهای بوت استرپی اخطار است به همراه متن خطا، رندر خواهد شد؛ در غیراینصورت هیچ div ای به صفحه اضافه نمیشود.
- اکنون متد رندر کامپوننت فرم لاگین را به صورت زیر تکمیل میکنیم:
در ابتدای متد رندر، با استفاده از Object Destructuring، خاصیت errors شیء منتسب به خاصیت state کامپوننت را دریافت کردهایم. سپس با استفاده از آن، ویژگی جدید error را که به تعریف کامپوننت Input اضافه کردیم، در دو فیلد username و password، مقدار دهی میکنیم.
تا اینجا اگر تغییرات را ذخیره کرده و برنامه را اجرا کنیم، با کلیک بر روی دکمهی Login، خطاهای اعتبارسنجی به صورت زیر ظاهر میشوند:
در این حالت اگر هر دو فیلد را تکمیل کرده و بر روی دکمهی لاگین کلیک کنیم، به خطای زیر در کنسول توسعه دهندگان مرورگر میرسیم:
علت اینجاست که چون فرم اعتبارسنجی شده و مشکلی وجود نداشتهاست، خروجی متد validate در این حالت، null است. بنابراین دیگر نمیتوان به خاصیت برای مثال username آن دسترسی یافت. برای رفع این مشکل در متد handleSubmit، جائیکه errors را در خاصیت state به روز رسانی میکنیم، اگر errors نال باشد، بجای آن یک شیء خالی را بازگشت میدهیم:
این قطعه کد، به این معنا است که اگر errors مقدار دهی شده بود، از آن استفاده کن، در غیراینصورت {} (یک شیء خالی جاوا اسکریپتی) را بازگشت بده.
اعتبارسنجی فیلدهای یک فرم در حین ورود اطلاعات در آنها
تا اینجا نحوهی اعتبارسنجی فیلدهای ورودی را در حین submit بررسی کردیم. شبیه به همین روش را به حالت onChange و متد handleChange فرم لاگین که در قسمت قبل تکمیل کردیم نیز میتوان اعمال کرد:
- ابتدا شیء errors را clone میکنیم؛ چون میخواهیم خواصی را به آن کم و زیاد کرده و سپس بر اساس آن مجددا state را به روز رسانی کنیم.
- سپس اینبار فقط نیاز داریم اعتبار اطلاعات ورودی یک فیلد را بررسی کنیم و متد validate فعلی، فیلدهای کل فرم را با هم تعیین اعتبار میکند. به همین جهت متد جدید validateProperty را به صورت زیر تعریف میکنیم. اگر این متد خروجی داشت، خاصیت متناظر با آنرا در شیء errors به روز رسانی میکنیم؛ در غیراینصورت این خاصیت را از شیء errors حذف میکنیم تا پیام اشتباهی را نمایش ندهد. در نهایت توسط متد setState، مقدار خاصیت errors را با شیء errors جاری به روز رسانی میکنیم:
در متد validateProperty، خواص name و value از شیء input ارسالی به آن استخراج شدهاند و سپس بر اساس آنها کار اعتبارسنجی صورت میگیرد.
پس از ذخیره سازی این تغییرات، برای آزمایش آن، یکبار حرف a را بجای username وارد کنید و سپس آنرا حذف کنید. بلافاصله پیام خطای مرتبطی نمایش داده خواهد شد و اگر مجددا عبارتی را وارد کنیم، این پیام محو میشود که معادل قسمت delete در کدهای فوق است.
معرفی Joi
تا اینجا، هدف نمایش ساختار یک اعتبارسنج ساده بود. این روش مقیاس پذیر نیست و در ادامه آنرا با یک کتابخانهی اعتبارسنجی بسیار پیشرفته به نام Joi، جایگزین خواهیم کرد که نمونه مثالهای آنرا در اینجا میتوانید مشاهده کنید:
ایدهی اصلی Joi، تعریف یک اسکیما برای object جاوا اسکریپتی خود است. در این اسکیما، تمام خواص شیء مدنظر ذکر شده و سپس توسط fluent api آن، نیازمندیهای اعتبارسنجی هرکدام ذکر میشوند. برای مثال username باید رشتهای بوده، تنها از حروف و اعداد تشکیل شود. حداقل طول آن، 3 و حداکثر طول آن، 30 باشد و همچنین ورود آن نیز اجباری است. با استفاده از pattern آن میتوان عبارات باقاعده را ذکر کرد و یا با متدهایی مانند email، از قالب خاص مقدار یک خاصیت، اطمینان حاصل کرد.
برای نصب آن، پس از باز کردن پوشهی اصلی برنامه توسط VSCode، دکمههای ctrl+` را فشرده (ctrl+back-tick) و دستورات زیر را در ترمینال ظاهر شده وارد کنید:
که در نهایت سبب نصب کتابخانهی node_modules\@hapi\joi\dist\joi-browser.min.js خواهند شد و همچنین TypeScript definitions آنرا نیز نصب میکنند که بلافاصله سبب فعالسازی intellisense مخصوص آن در VSCode خواهد شد. بدون نصب types آن، پس از تایپ Joi.، از مزایای تکمیل خودکار fluent api آن توسط VSCode، برخوردار نخواهیم بود.
سپس به کامپوننت فرم لاگین مراجعه کرده و در ابتدای آن، Joi را import میکنیم:
پس از آن، اسکیمای شیء account را تعریف خواهیم کرد. اسکیما نیازی نیست جزئی از state باشد؛ چون قرار نیست تغییر کند. به همین جهت آنرا به صورت یک خاصیت جدید در سطح کلاس کامپوننت تعریف میکنیم:
خاصیت اسکیما را با یک شیء با ساختار از نوع Joi.object، که خواص آن، با خواص شیء account مرتبط با فیلدهای فرم لاگین، تطابق دارد، تکمیل میکنیم. مقدار هر خاصیت نیز با Joi. شروع شده و سپس نوع و محدودیتهای مدنظر اعتبارسنجی را میتوان تعریف کرد که در اینجا هر دو مورد باید رشتهای بوده و به صورت اجباری وارد شوند. توسط متد label، برچسب نام خاصیت درج شدهی در پیام خطای نهایی را میتوان تنظیم کرد. اگر از این متد استفاده نشود، از همان نام خاصیت ذکر شده استفاده میکند.
سپس ابتدای متد validate قبلی را به صورت زیر بازنویسی میکنیم:
ابتدا مقدار خاصیت account، از شیء state استخراج شدهاست که حاوی شیءای با اطلاعات نام کاربری و کلمهی عبور است. سپس این شیء را به متد validate خاصیت اسکیمایی که تعریف کردیم، ارسال میکنیم. Joi، اعتبارسنجی را به محض یافتن خطایی، متوقف میکند. به همین جهت تنظیم abortEarly آن به false صورت گرفتهاست تا تمام خطاهای اعتبارسنجی را نمایش دهد.
اکنون اگر برنامه را اجرا کرده و بدون ورود اطلاعاتی، بر روی دکمهی لاگین کلیک کنیم، خروجی زیر در کنسول توسعه دهندگان مرورگر ظاهر میشود:
همانطور که مشاهده میکنید، خروجی Joi، یک شیء است که اگر دارای خاصیت error بود، یعنی خطای اعتبارسنجی رخدادهاست. سپس باید خاصیت آرایهای details این شیء error را جهت یافتن خواص مشکل دار بررسی کرد. هر خاصیت در اینجا با path مشخص میشود. بنابراین قدم بعدی، تبدیل این ساختار، به ساختار شیء errors موجود در state کامپوننت جاری است تا مابقی برنامه بتواند بدون تغییری از آن استفاده کند.
نگاشت شیء دریافتی از Joi، به شیء errors موجود در state کامپوننت لاگین
خاصیت error شیء دریافتی از متد validate کتابخانهی Joi، تنها زمانی ظاهر میشود که خطایی وجود داشته باشد. همچنین خاصیت details آن نیز آرایهای از اشیاء با خواص message و path است. این path نیز یک آرایه است که اولین المان آن، نام خاصیت در حال بررسی است. اکنون میخواهیم این آرایه را تبدیل به یک شیء قابل درک برای برنامه کنیم:
ابتدا بررسی میکنیم که آیا خاصیت error، تنظیم شدهاست یا خیر؟ اگر خیر، کار این متد به پایان میرسد. سپس حلقهای را بر روی آرایهی details، تشکیل میدهیم تا شیء errors مدنظر ما را با خاصیت دریافتی از path و پیام دریافتی متناظری تکمیل کند. در آخر این شیء errors با ساختار مدنظر خود را بازگشت میدهیم.
اکنون اگر تغییرات را ذخیره کرده و برنامه را اجرا کنیم، همانند قبل میتوان خطاهای اعتبارسنجی در حین submit را مشاهده کرد:
بازنویسی متد validateProperty توسط Joi
تا اینجا متد validate ساده و ابتدایی خود را با استفاده از امکانات کتابخانهی Joi، بازنویسی کردیم. اکنون نوبت بازنویسی متد اعتبارسنجی در حین تایپ اطلاعات است:
تفاوت این متد با متد validate، در اعتبارسنجی تنها یک خاصیت از شیء account موجود در state است؛ به همین جهت نمیتوان کل this.state.account را به متد validate کتابخانهی Joi ارسال کرد. بنابراین نیاز است بر اساس name و value رسیدهی از کاربر، یک شیء جدید را به صورت پویا تولید کرد. در اینجا روش تعریف { [name]: value } به computed properties معرفی شدهی در ES6 اشاره میکند. اگر در حین تعریف یک شیء، برای مثال بنویسیم {"username:"value}، این username به صورت "username" ثابتی تفسیر میشود و پویا نیست. اما در ES6 میتوان با استفاده از [] ها، تعریف نام یک خاصیت را پویا کرد که نمونهای از آنرا در userInputObject و همچنین propertySchema مشاهده میکنید.
تا اینجا بجای this.state.account که به کل فرم اشاره میکند، شیء اختصاصیتر userInputObject را ایجاد کردهایم که معادل اطلاعات فیلد ورودی کاربر است. یک چنین نکتهای را در مورد schema نیز باید رعایت کرد. در اینجا نمیتوان اعتبارسنجی را با this.schema شروع کرد؛ چون این شیء نیز به اطلاعات کل فرم اشاره میکند و نه تک فیلدی که هم اکنون در حال کار با آن هستیم. بنابراین نیاز است یک Joi.object جدید را بر اساس name رسیده، از this.schema کلی، استخراج و تولید کرد؛ مانند propertySchema که مشاهده میکنید.
اکنون میتوان متد validate این شیء اسکیمای جدید را فراخوانی کرد و خاصیت error شیء حاصل از آنرا توسط Object Destructuring، استخراج نمود. در اینجا abortEarly به true تنظیم شدهاست (البته حالت پیشفرض آن است و نیازی به ذکر صریح آن نیست). علت اینجا است که نمایش خطاهای بیش از اندازه به کاربر، برای او گیج کننده خواهند بود؛ به همین جهت هربار، اولین خطای حاصل را به او نمایش میدهیم.
غیرفعالسازی دکمهی submit در صورت شکست اعتبارسنجیهای فرم
در ادامه میخواهیم دکمهی submit فرم لاگین، تا زمانیکه اعتبارسنجی آن با موفقیت به پایان برسد، غیرفعال باشد:
ویژگی disabled را اگر به true تنظیم کنیم، این دکمه را غیرفعال میکند. در اینجا متد validate تعریف شده، نال و یا یک شیء را بازگشت میدهد. اگر نال را بازگشت دهد، در جاوااسکریپت به false تفسیر شده و دکمه را فعال میکند و برعکس؛ مانند تصویر حاصل زیر:
فراخوانی setStateهای تعریف شدهی در متدهای رویدادگردان این فرم هستند که سبب رندر مجدد کامپوننت شده و در این بین در متد رندر، کار بررسی مجدد مقدار نهایی متد validate صورت میگیرد تا بر اساس آن، فعال یا غیرفعال بودن دکمهی Login، مشخص شود.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-19.zip
اصول کلی طراحی یک اعتبارسنج ساده
در قسمت قبل، تمام اطلاعات فرم لاگین را درون شیء account خاصیت state قرار دادیم. در اینجا نیز شبیه به چنین شیءای را برای ذخیره سازی خطاهای اعتبارسنجی فیلدهای فرم، تعریف میکنیم:
class LoginForm extends Component { state = { account: { username: "", password: "" }, errors: { username: "Username is required" } };
البته در ابتدای کار، خاصیت errors را با یک شیء خالی ({}) مقدار دهی میکنیم و سپس در متد مدیریت ارسال فرم به سرور:
validate = () => { return { username: "Username is required." }; }; handleSubmit = e => { e.preventDefault(); const errors = this.validate(); console.log("Validation errors", errors); this.setState({ errors }); if (errors) { return; } // call the server console.log("Submitted!"); };
- اگر خطایی وجود داشت، به مرحلهی بعد که ارسال فرم به سمت سرور میباشد، نخواهیم رسید و کار را با یک return، خاتمه میدهیم.
- علت فراخوانی متد setState در اینجا، درخواست رندر مجدد فرم، با توجه به خطاهای اعتبارسنجی ممکنی است که به خاصیت errors، اضافه یا به روز رسانی کردهایم.
- نمونهای از خروجی متد validate را نیز در اینجا مشاهده میکنید که تشکیل شدهاست از یک شیء، که هر خاصیت آن، به نام یک فیلد موجود در فرم، اشاره میکند.
پیاده سازی یک اعتبارسنج ساده
در اینجا یک نمونه پیاده سازی ساده و ابتدایی منطق اعتبارسنجی فیلدهای فرم را ملاحظه میکنید:
validate = () => { const { account } = this.state; const errors = {}; if (account.username.trim() === "") { errors.username = "Username is required."; } if (account.password.trim() === "") { errors.password = "Password is required."; } return Object.keys(errors).length === 0 ? null : errors; };
- سپس یک شیء خالی error را تعریف کردهایم.
- در ادامه با توجه به اینکه مقادیر المانهای فرم در state وجود دارند، خالی بودن آنها را بررسی میکنیم. اگر خالی بودند، یک خاصیت جدید را با همان نام المان مورد بررسی، به شیء errors اضافه کرده و پیام خطایی را درج میکنیم.
- در نهایت این شیء errors و یا نال را (در صورت عدم وجود خطایی) بازگشت میدهیم.
برای آزمایش آن، پس از اجرای برنامه، یکبار بدون وارد کردن اطلاعاتی، بر روی دکمهی Login کلیک کنید؛ یکبار هم با وارد کردن اطلاعاتی در فیلدهای مختلف. در این بین کنسول توسعه دهندگان مرورگر را نیز جهت مشاهدهی شیءهای error لاگ شده، بررسی نمائید.
نمایش خطاهای اعتبارسنجی فیلدهای فرم
در قسمت قبل، کامپوننت جدید src\components\common\input.jsx را جهت کاهش کدهای تکراری تعاریف المانهای ورودی، ایجاد کردیم. در اینجا نیز میتوان کار نمایش خطاهای اعتبارسنجی را قرار داد:
import React from "react"; const Input = ({ name, label, value, error, onChange }) => { return ( <div className="form-group"> <label htmlFor={name}>{label}</label> <input value={value} onChange={onChange} id={name} name={name} type="text" className="form-control" /> {error && <div className="alert alert-danger">{error}</div>} </div> ); }; export default Input;
- سپس با توجه به نکتهی «رندر شرطی عناصر در کامپوننتهای React» در قسمت 5، اگر error مقداری داشته باشد و به true تفسیر شود، آنگاه به صورت خودکار، div ای که دارای کلاسهای بوت استرپی اخطار است به همراه متن خطا، رندر خواهد شد؛ در غیراینصورت هیچ div ای به صفحه اضافه نمیشود.
- اکنون متد رندر کامپوننت فرم لاگین را به صورت زیر تکمیل میکنیم:
render() { const { account, errors } = this.state; return ( <form onSubmit={this.handleSubmit}> <Input name="username" label="Username" value={account.username} onChange={this.handleChange} error={errors.username} /> <Input name="password" label="Password" value={account.password} onChange={this.handleChange} error={errors.password} /> <button className="btn btn-primary">Login</button> </form> ); }
تا اینجا اگر تغییرات را ذخیره کرده و برنامه را اجرا کنیم، با کلیک بر روی دکمهی Login، خطاهای اعتبارسنجی به صورت زیر ظاهر میشوند:
در این حالت اگر هر دو فیلد را تکمیل کرده و بر روی دکمهی لاگین کلیک کنیم، به خطای زیر در کنسول توسعه دهندگان مرورگر میرسیم:
loginForm.jsx:55 Uncaught TypeError: Cannot read property 'username' of null at LoginForm.render (loginForm.jsx:55)
this.setState({ errors: errors || {} });
اعتبارسنجی فیلدهای یک فرم در حین ورود اطلاعات در آنها
تا اینجا نحوهی اعتبارسنجی فیلدهای ورودی را در حین submit بررسی کردیم. شبیه به همین روش را به حالت onChange و متد handleChange فرم لاگین که در قسمت قبل تکمیل کردیم نیز میتوان اعمال کرد:
handleChange = ({ currentTarget: input }) => { const errors = { ...this.state.errors }; //cloning an object const errorMessage = this.validateProperty(input); if (errorMessage) { errors[input.name] = errorMessage; } else { delete errors[input.name]; } const account = { ...this.state.account }; //cloning an object account[input.name] = input.value; this.setState({ account, errors }); };
- سپس اینبار فقط نیاز داریم اعتبار اطلاعات ورودی یک فیلد را بررسی کنیم و متد validate فعلی، فیلدهای کل فرم را با هم تعیین اعتبار میکند. به همین جهت متد جدید validateProperty را به صورت زیر تعریف میکنیم. اگر این متد خروجی داشت، خاصیت متناظر با آنرا در شیء errors به روز رسانی میکنیم؛ در غیراینصورت این خاصیت را از شیء errors حذف میکنیم تا پیام اشتباهی را نمایش ندهد. در نهایت توسط متد setState، مقدار خاصیت errors را با شیء errors جاری به روز رسانی میکنیم:
validateProperty = ({ name, value }) => { if (name === "username") { if (value.trim() === "") { return "Username is required."; } // ... } if (name === "password") { if (value.trim() === "") { return "Password is required."; } // ... } };
پس از ذخیره سازی این تغییرات، برای آزمایش آن، یکبار حرف a را بجای username وارد کنید و سپس آنرا حذف کنید. بلافاصله پیام خطای مرتبطی نمایش داده خواهد شد و اگر مجددا عبارتی را وارد کنیم، این پیام محو میشود که معادل قسمت delete در کدهای فوق است.
معرفی Joi
تا اینجا، هدف نمایش ساختار یک اعتبارسنج ساده بود. این روش مقیاس پذیر نیست و در ادامه آنرا با یک کتابخانهی اعتبارسنجی بسیار پیشرفته به نام Joi، جایگزین خواهیم کرد که نمونه مثالهای آنرا در اینجا میتوانید مشاهده کنید:
const Joi = require('@hapi/joi'); const schema = Joi.object({ username: Joi.string().alphanum().min(3).max(30).required(), password: Joi.string().pattern(/^[a-zA-Z0-9]{3,30}$/), email: Joi.string().email({ minDomainSegments: 2, tlds: { allow: ['com', 'net'] } }) }); schema.validate({ username: 'abc', birth_year: 1994 });
برای نصب آن، پس از باز کردن پوشهی اصلی برنامه توسط VSCode، دکمههای ctrl+` را فشرده (ctrl+back-tick) و دستورات زیر را در ترمینال ظاهر شده وارد کنید:
> npm install @hapi/joi --save > npm i --save-dev @types/hapi__joi
سپس به کامپوننت فرم لاگین مراجعه کرده و در ابتدای آن، Joi را import میکنیم:
import Joi from "@hapi/joi";
schema = { username: Joi.string() .required() .label("Username"), password: Joi.string() .required() .label("Password") };
سپس ابتدای متد validate قبلی را به صورت زیر بازنویسی میکنیم:
validate = () => { const { account } = this.state; const validationResult = Joi.object(this.schema).validate(account, { abortEarly: false }); console.log("validationResult", validationResult);
اکنون اگر برنامه را اجرا کرده و بدون ورود اطلاعاتی، بر روی دکمهی لاگین کلیک کنیم، خروجی زیر در کنسول توسعه دهندگان مرورگر ظاهر میشود:
همانطور که مشاهده میکنید، خروجی Joi، یک شیء است که اگر دارای خاصیت error بود، یعنی خطای اعتبارسنجی رخدادهاست. سپس باید خاصیت آرایهای details این شیء error را جهت یافتن خواص مشکل دار بررسی کرد. هر خاصیت در اینجا با path مشخص میشود. بنابراین قدم بعدی، تبدیل این ساختار، به ساختار شیء errors موجود در state کامپوننت جاری است تا مابقی برنامه بتواند بدون تغییری از آن استفاده کند.
نگاشت شیء دریافتی از Joi، به شیء errors موجود در state کامپوننت لاگین
خاصیت error شیء دریافتی از متد validate کتابخانهی Joi، تنها زمانی ظاهر میشود که خطایی وجود داشته باشد. همچنین خاصیت details آن نیز آرایهای از اشیاء با خواص message و path است. این path نیز یک آرایه است که اولین المان آن، نام خاصیت در حال بررسی است. اکنون میخواهیم این آرایه را تبدیل به یک شیء قابل درک برای برنامه کنیم:
validate = () => { const { account } = this.state; const validationResult = Joi.object(this.schema).validate(account, { abortEarly: false }); console.log("validationResult", validationResult); if (!validationResult.error) { return null; } const errors = {}; for (let item of validationResult.error.details) { errors[item.path[0]] = item.message; } return errors; };
اکنون اگر تغییرات را ذخیره کرده و برنامه را اجرا کنیم، همانند قبل میتوان خطاهای اعتبارسنجی در حین submit را مشاهده کرد:
بازنویسی متد validateProperty توسط Joi
تا اینجا متد validate ساده و ابتدایی خود را با استفاده از امکانات کتابخانهی Joi، بازنویسی کردیم. اکنون نوبت بازنویسی متد اعتبارسنجی در حین تایپ اطلاعات است:
validateProperty = ({ name, value }) => { const userInputObject = { [name]: value }; const propertySchema = Joi.object({ [name]: this.schema[name] }); const { error } = propertySchema.validate(userInputObject, { abortEarly: true }); return error ? error.details[0].message : null; };
تا اینجا بجای this.state.account که به کل فرم اشاره میکند، شیء اختصاصیتر userInputObject را ایجاد کردهایم که معادل اطلاعات فیلد ورودی کاربر است. یک چنین نکتهای را در مورد schema نیز باید رعایت کرد. در اینجا نمیتوان اعتبارسنجی را با this.schema شروع کرد؛ چون این شیء نیز به اطلاعات کل فرم اشاره میکند و نه تک فیلدی که هم اکنون در حال کار با آن هستیم. بنابراین نیاز است یک Joi.object جدید را بر اساس name رسیده، از this.schema کلی، استخراج و تولید کرد؛ مانند propertySchema که مشاهده میکنید.
اکنون میتوان متد validate این شیء اسکیمای جدید را فراخوانی کرد و خاصیت error شیء حاصل از آنرا توسط Object Destructuring، استخراج نمود. در اینجا abortEarly به true تنظیم شدهاست (البته حالت پیشفرض آن است و نیازی به ذکر صریح آن نیست). علت اینجا است که نمایش خطاهای بیش از اندازه به کاربر، برای او گیج کننده خواهند بود؛ به همین جهت هربار، اولین خطای حاصل را به او نمایش میدهیم.
غیرفعالسازی دکمهی submit در صورت شکست اعتبارسنجیهای فرم
در ادامه میخواهیم دکمهی submit فرم لاگین، تا زمانیکه اعتبارسنجی آن با موفقیت به پایان برسد، غیرفعال باشد:
<button disabled={this.validate()} className="btn btn-primary"> Login </button>
فراخوانی setStateهای تعریف شدهی در متدهای رویدادگردان این فرم هستند که سبب رندر مجدد کامپوننت شده و در این بین در متد رندر، کار بررسی مجدد مقدار نهایی متد validate صورت میگیرد تا بر اساس آن، فعال یا غیرفعال بودن دکمهی Login، مشخص شود.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-19.zip
در سری بررسی اعتبارسنجی و احراز هویت کاربران در React، برای انتقال دادههای کاربر وارد شدهی به سیستم، از روش انتقال props، از بالاترین کامپوننت موجود در component tree، به پایینترین کامپوننت آن، به این نحو فرضی استفاده کردیم:
ابتدا شیء user، در بالاترین سطح، دریافت شده و به صفحهای خاص از طریق ویژگیهای props ارسال میشود:
سپس این کامپوننت Page، کامپوننت PageLayout را رندر میکند که آن نیز باید به اطلاعات کاربر دسترسی داشته باشد. بنابراین شیء user را مجددا به این کامپوننت از طریق props ارسال میکنیم:
بعد همین کامپوننت PageLayout، کامپوننت NavBar را رندر میکند که آن نیز باید بداند کاربر وارد شدهی به سیستم کیست؟ به همین جهت یکبار دیگر از طریق props، اطلاعات کاربر را به کامپوننت بعدی موجود در درخت کامپوننتها انتقال میدهیم:
و همینطور الی آخر. به این روش props drilling گفته میشود و ... الگوی مذمومی است. در دنیای واقعی، اطلاعات کاربر و یا خصوصا تنظیمات برنامه مانند آدرس REST API endpoints استفاده شدهی در آن، باید بین بسیاری از کامپوننتها به اشتراک گذاشته شود و عموما سطوح به اشتراک گذاری آن، بسیار عمیقتر است از سطوحی که در این مثال ساده عنوان شدند. از زمان ارائهی React 16.3.0، راه حل بهتری برای مدیریت اینگونه مسایل با ارائهی React Context ارائه شدهاست که آنرا در ادامه در دو حالت کامپوننتهای کلاسی و همچنین تابعی، بررسی خواهیم کرد.
ایجاد شیء Context در برنامههای React
React Context، راه حلی است جهت به اشتراک گذاری دادهها، در بین انواع و اقسام کامپوننتهای یک برنامه، بدون اینکه نیازی باشد این اطلاعات را توسط props، از یک سطح، به سطحی دیگر، به صورت دستی انتقال داد. برای ایجاد یک نمونهی از آن، ابتدا پوشهی جدید src\contexts را افزوده و سپس فایل src\contexts\userContext.js را درون آن، با محتوای زیر ایجاد میکنیم:
متد React.createContext، یک شیء Context را بازگشت میدهد. این شیء، دو کامپوننت مهم Provider و Consumer را به همراه دارد که امکان اشتراک به دادههای مرتبط با آنرا میسر میکنند. زمانیکه React کامپوننتی را رندر میکند که مشترک یک شیء Context است، این کامپوننت، امکان خواندن اطلاعات شیء Context را از نزدیکترین کامپوننتی در درخت کامپوننتها که یک Provider را برای آن ارائه دادهاست، خواهد داشت.
تامین یک شیء Context در برنامه، در یک کامپوننت کلاسی و یا تابعی
تا اینجا یک شیء Context را به همراه اجزای export شدهی Provider و Consumer آن ایجاد کردیم. اکنون نوبت به پیاده سازی قسمت Provider آن است:
در این کامپوننت کلاسی (و یا تابعی، نحوهی تعریف UserProvider در هر دو یکی است)، خاصیت user، به state کامپوننت اضافه شدهاست. سپس برای مثال میتوان این خاصیت را در رویداد componentDidMount از سرور و یا محل ذخیره سازی دیگری دریافت و آنگاه state را بر این اساس به روز رسانی کرد.
در ادامه قصد داریم اطلاعات این شیء user موجود در state را با تمام کامپوننتهایی که در درخت رندر کامپوننت جاری قرار میگیرند و با کامپوننت Main شروع میشوند، به اشتراک بگذاریم. این به اشتراک گذاری با import شیء UserProvider از ماژول contexts/userContext به نحوی که مشاهده میکنید، انجام میشود. شیء UserProvider، کار محصور سازی کامپوننت Main را انجام میدهد. سپس این Provider میتواند مقداری را توسط ویژگی value خود دریافت کند که برای مثال در اینجا شیء user است. اکنون این value تا n سطح بعدی که از کامپوننت Main مشتق میشوند نیز در دسترس خواهد بود.
یک نکته: متد React.createContext به همراه یک آرگومان defaultValue اختیاری است که در اختیار Consumerهای آن قرار داده میشود؛ اگر Provider متناظر با آن، در درخت کامپوننتهای برنامه، یافت نشود. یعنی تعریف Provider الزامی نیست. اگر نیاز است مقدار ثابتی را بین چندین کامپوننت به اشتراک بگذارید، فقط کافی است آنها را توسط React.createContext مقدار دهی اولیه کرده و ... استفاده کنید:
خواندن شیء Context در کامپوننتی دیگر
اکنون که یک تامین کنندهی Context را ایجاد کردیم، برای خواندن اطلاعات آن در درخت کامپوننتهای محصور شدهی توسط UserProvider، میتوان به صورت زیر عمل کرد:
ابتدا UserConsumer را از ماژول contexts/userContext دریافت میکنیم. سپس برای دسترسی به خاصیت name شیء ارائه شدهی توسط UserProvider، باید قسمتی از متد رندر کامپوننت را توسط شیء UserConsumer، محصور کرد و سپس value آنرا به نحوی که مشاهده میکنید، خواند. Consumer، یک تابع را به عنوان فرزند دریافت میکند. این تابع مقدار شیء تامین شدهی توسط Context را دریافت کرده (همان value={this.state.user} نزدیکترین کامپوننتی که به همراه یک Provider است) و سپس یک المان React را بازگشت میدهد که در این محل رندر خواهد شد.
خروجی برنامه پس از این تغییرات به صورت زیر است:
ساده سازی دسترسی به UserConsumer توسط useContext Hook
نحوهی تعریف یک Provider و محصور سازی فرزندانی که باید از آن ارثبری کنند، در بین کامپوننتهای کلاسی و تابعی، یکی است. اما در کامپوننتهای تابعی حداقل میتوان نحوهی دسترسی به UserConsumer را به نحو زیر توسط useContext Hook ساده کرد:
متد useContext ابتدا شیء UserContext مهیا شدهی توسط ماژول contexts/userContext را دریافت میکند. سپس خروجی آن، همان value تنظیم شدهی توسط نزدیکترین Provider آن در component tree است. این روش، بار ذهنی کمتری را نسبت به حالت قبلی استفادهی از UserConsumer و کار با یک تابع درون آنرا به همراه دارد؛ سادهتر خوانده میشود، سادهتر استفاده میشود. فقط باید دقت داشت که این متد، کل شیء Context را دریافت میکند و نه فقط شیء UserConsumer آنرا.
مزیت دیگر این روش، ساده سازی کار با چندین شیء Context است. برای مثال اگر دو شیء Context را تعریف کرده باشید، خواندن دو مقدار از آنها، پیشتر چنین شکل تو در تویی را توسط دو Consumer پیدا میکرد:
اما اکنون با استفاده از useContext، نوشتن و خواندن آن به سادگی چند سطر زیر است که بسیار منطقیتر و عادیتر به نظر میرسد:
ارسال اطلاعات به کامپوننت Context Provider، از طریق کامپوننتهای فرزند
تا اینجا با استفاده از React Context، اطلاعات یک Provider را با فرزندان آن به اشتراک گذاشتیم؛ عکس این عمل نیز میسر است. برای اینکار، همانند تمام کامپوننتهای دیگری که برای ارسال اطلاعات به فراخوان خود از طریق رخدادها عمل میکنند، میتوان یک متد رویدادگردان را در کامپوننت والد، به استفاده کنندهی از Context ارسال کرد:
در اینجا ابتدا به خاصیت logout، متدی را نسبت دادهایم که با فراخوانی آن، اطلاعات شیء user موجود در state کامپوننت جاری را پاک میکند. سپس این خاصیت را به صورت یک خاصیت جدید، به شیءای که به ویژگی value شیء UserProvider انتساب داده شده، اضافه میکنیم.
اکنون تمام استفاده کنندههای از این UserProvider میتوانند با فراخوانی متد منتسب به logout، سبب پاک شدن اطلاعات کاربر موجود در state کامپوننت App، به روز رسانی state و در نتیجهی آن، رندر مجدد کامپوننت و ارائهی یک UserProvider جدید، با اطلاعاتی جدید به فرزندان آن شوند:
در این کامپوننت مصرف کنندهی Context، اینبار، مقدار دریافتی، یک شیء با چندین خاصیت است. بنابراین میتوان با استفاده از Object Destructuring، خواص آنرا استخراج و استفاده کرد. برای مثال با انتساب onClick={logoutUser} به دکمهی خروج، این کامپوننت میتواند اطلاعات state و سپس Context ارائه شدهی در کامپوننت App را تغییر دهد.
روش انجام اینکار بدون استفاده از useContext را نیز در ادامه مشاهده میکنید که در ابتدا نیاز به تعریف تابعی را دارد که همان خواص استخراجی را دریافت میکند. سپس باید بر اساس آنها، المانهای مدنظر نمایش نام کاربر و دکمهی خروج او را بازگشت داد:
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-30-part-04.zip
ابتدا شیء user، در بالاترین سطح، دریافت شده و به صفحهای خاص از طریق ویژگیهای props ارسال میشود:
<Page user={user} />
<PageLayout user={user} />
<NavigationBar user={user} />
ایجاد شیء Context در برنامههای React
React Context، راه حلی است جهت به اشتراک گذاری دادهها، در بین انواع و اقسام کامپوننتهای یک برنامه، بدون اینکه نیازی باشد این اطلاعات را توسط props، از یک سطح، به سطحی دیگر، به صورت دستی انتقال داد. برای ایجاد یک نمونهی از آن، ابتدا پوشهی جدید src\contexts را افزوده و سپس فایل src\contexts\userContext.js را درون آن، با محتوای زیر ایجاد میکنیم:
import React from "react"; export const UserContext = React.createContext({ user: {} }); export const UserProvider = UserContext.Provider; export const UserConsumer = UserContext.Consumer;
تامین یک شیء Context در برنامه، در یک کامپوننت کلاسی و یا تابعی
تا اینجا یک شیء Context را به همراه اجزای export شدهی Provider و Consumer آن ایجاد کردیم. اکنون نوبت به پیاده سازی قسمت Provider آن است:
import "../../App.css"; import React, { Component } from "react"; import { UserProvider } from "../../contexts/userContext"; import Main from "./Main"; class App extends Component { state = { user: { name: "User 1" } }; componentDidMount() { // get user from the server or local storage and then set the currently logged in user to the this.state } render() { return ( <> <h1>App Class</h1> <UserProvider value={this.state.user}> <Main /> </UserProvider> </> ); } } export default App;
در ادامه قصد داریم اطلاعات این شیء user موجود در state را با تمام کامپوننتهایی که در درخت رندر کامپوننت جاری قرار میگیرند و با کامپوننت Main شروع میشوند، به اشتراک بگذاریم. این به اشتراک گذاری با import شیء UserProvider از ماژول contexts/userContext به نحوی که مشاهده میکنید، انجام میشود. شیء UserProvider، کار محصور سازی کامپوننت Main را انجام میدهد. سپس این Provider میتواند مقداری را توسط ویژگی value خود دریافت کند که برای مثال در اینجا شیء user است. اکنون این value تا n سطح بعدی که از کامپوننت Main مشتق میشوند نیز در دسترس خواهد بود.
یک نکته: متد React.createContext به همراه یک آرگومان defaultValue اختیاری است که در اختیار Consumerهای آن قرار داده میشود؛ اگر Provider متناظر با آن، در درخت کامپوننتهای برنامه، یافت نشود. یعنی تعریف Provider الزامی نیست. اگر نیاز است مقدار ثابتی را بین چندین کامپوننت به اشتراک بگذارید، فقط کافی است آنها را توسط React.createContext مقدار دهی اولیه کرده و ... استفاده کنید:
export const DefaultRouteContext = React.createContext({ path: '/welcome' });
خواندن شیء Context در کامپوننتی دیگر
اکنون که یک تامین کنندهی Context را ایجاد کردیم، برای خواندن اطلاعات آن در درخت کامپوننتهای محصور شدهی توسط UserProvider، میتوان به صورت زیر عمل کرد:
import React from "react"; import { UserConsumer } from "../../contexts/userContext"; export default function Main(props) { return ( <> <UserConsumer> {value => <div>User name: {value.name}.</div>} </UserConsumer> </> ); }
خروجی برنامه پس از این تغییرات به صورت زیر است:
ساده سازی دسترسی به UserConsumer توسط useContext Hook
نحوهی تعریف یک Provider و محصور سازی فرزندانی که باید از آن ارثبری کنند، در بین کامپوننتهای کلاسی و تابعی، یکی است. اما در کامپوننتهای تابعی حداقل میتوان نحوهی دسترسی به UserConsumer را به نحو زیر توسط useContext Hook ساده کرد:
import React, { useContext } from "react"; import { UserContext } from "../../contexts/userContext"; export default function Main() { const value = useContext(UserContext); return ( <> <div>User name: {value.name}.</div> </> ); }
مزیت دیگر این روش، ساده سازی کار با چندین شیء Context است. برای مثال اگر دو شیء Context را تعریف کرده باشید، خواندن دو مقدار از آنها، پیشتر چنین شکل تو در تویی را توسط دو Consumer پیدا میکرد:
function HeaderBar() { return ( <CurrentUser.Consumer> {user => <Notifications.Consumer> {notifications => <header> Welcome back, {user.name}! You have {notifications.length} notifications. </header> } } </CurrentUser.Consumer> ); }
function HeaderBar() { const user = useContext(CurrentUser); const notifications = useContext(Notifications); return ( <header> Welcome back, {user.name}! You have {notifications.length} notifications. </header> ); }
ارسال اطلاعات به کامپوننت Context Provider، از طریق کامپوننتهای فرزند
تا اینجا با استفاده از React Context، اطلاعات یک Provider را با فرزندان آن به اشتراک گذاشتیم؛ عکس این عمل نیز میسر است. برای اینکار، همانند تمام کامپوننتهای دیگری که برای ارسال اطلاعات به فراخوان خود از طریق رخدادها عمل میکنند، میتوان یک متد رویدادگردان را در کامپوننت والد، به استفاده کنندهی از Context ارسال کرد:
import "../../App.css"; import React, { Component } from "react"; import { UserProvider } from "../../contexts/userContext"; import Main from "./Main2"; class App extends Component { state = { user: { name: "User 1" } }; componentDidMount() { // get user from the server or local storage and then set the currently logged in user to the this.state } logout = () => { console.log("logout"); this.setState({ user: {} }); }; render() { const contextValue = { user: this.state.user, logoutUser: this.logout }; return ( <> <h1>App Class</h1> <UserProvider value={contextValue}> <Main /> </UserProvider> </> ); } } export default App;
اکنون تمام استفاده کنندههای از این UserProvider میتوانند با فراخوانی متد منتسب به logout، سبب پاک شدن اطلاعات کاربر موجود در state کامپوننت App، به روز رسانی state و در نتیجهی آن، رندر مجدد کامپوننت و ارائهی یک UserProvider جدید، با اطلاعاتی جدید به فرزندان آن شوند:
import React, { useContext } from "react"; import { UserContext } from "../../contexts/userContext"; export default function Main() { const { user, logoutUser } = useContext(UserContext); return ( <> <div>User name: {user.name}.</div> <button type="button" className="btn btn-primary" onClick={logoutUser}> Logout user </button> </> ); }
روش انجام اینکار بدون استفاده از useContext را نیز در ادامه مشاهده میکنید که در ابتدا نیاز به تعریف تابعی را دارد که همان خواص استخراجی را دریافت میکند. سپس باید بر اساس آنها، المانهای مدنظر نمایش نام کاربر و دکمهی خروج او را بازگشت داد:
import React from "react"; import { UserConsumer } from "../../contexts/userContext"; export default function Main(props) { return ( <> <UserConsumer> {({ user, logoutUser }) => ( <> <div>User name: {user.name}.</div> <button type="button" className="btn btn-primary" onClick={logoutUser} > Logout user </button> </> )} </UserConsumer> </> ); }
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-30-part-04.zip
اشتراکها
ساخت یک URL Shortener با ASP.NET MVC
In this section, I’m going to cover how you can use SignalR outside of a Hub. In most asp.net core applications, you will likely want to communicate with the connect clients from within your application but outside of a Hub. You can accomplish this by using the HubContext.
For example, an ASP.NET Core MVC Controller or any other class that is instantiated by ASP.NET Core’s Dependency Injection.
The HubContext allows you to send messages to your connected clients. It has many of the same features to communicate with clients as when you are inside of a Hub.
جهت تکمیل مباحث این دوره میتوان به نحوه مدیریت سشنها و document store بانک اطلاعاتی RavenDB با استفاده از یک IoC Container مانند StructureMap در ASP.NET MVC پرداخت. اصول کلی آن به تمام فناوریهای دات نتی دیگر مانند وب فرمها، WPF و غیره نیز قابل بسط است. تنها پیشنیاز آن مطالعه «کامل» دوره «بررسی مفاهیم معکوس سازی وابستگیها و ابزارهای مرتبط با آن » میباشد.
هدف از بحث
ارائه راه حلی جهت تزریق یک وهله از واحد کار تشکیل شده (همان شیء سشن در RavenDB) به کلیه کلاسهای لایه سرویس برنامه و همچنین زنده نگه داشتن شیء document store آن در طول عمر برنامه است. ایجاد شیء document store که کار اتصال به بانک اطلاعاتی را مدیریت میکند، بسیار پرهزینه است. به همین جهت این شیء تنها یکبار باید در طول عمر برنامه ایجاد شود.
ابزارها و پیشنیازهای لازم
ابتدا یک برنامه جدید ASP.NET MVC را آغاز کنید. سپس ارجاعات لازم را به کلاینت RavenDB، سرور درون پروسهای آن (RavenDB.Embedded) و همچنین StructureMap با استفاده از نیوگت، اضافه نمائید:
دریافت کدهای کامل این مثال
این مثال، به همراه فایلهای باینری ارجاعات یاد شده، نیست (جهت کاهش حجم 100 مگابایتی آن). برای بازیابی آنها میتوانید به مطلبی در اینباره در سایت مراجعه کنید.
این پروژه از چهار قسمت مطابق شکل زیر تشکیل شده است:
الف) لایه سرویسهای برنامه
نکته مهمی که در اینجا وجود دارد، استفاده از اینترفیسهای خود RavenDB است. به عبارتی IDocumentSession، تشکیل دهنده الگوی واحد کار در RavenDB است و نیازی به تعاریف اضافهتری در اینجا وجود ندارد.
هر کلاس لایه سرویس با یک اینترفیس مشخص شده و اعمال آنها از طریق این اینترفیسها در اختیار کنترلرهای برنامه قرار میگیرند.
ب) لایه Infrastructure برنامه
در این لایه کدهای اتصالات IoC Container مورد استفاده قرار میگیرند. کدهایی که به برنامه جاری وابستهاند، اما حالت عمومی و مشترکی ندارند تا در سایر پروژههای مشابه استفاده شوند.
تعاریف اتصالات StructureMap را در اینجا ملاحظه میکنید.
IDocumentStore و IDocumentSession، دو اینترفیس تعریف شده در کلاینت RavenDB هستند. اولی کار اتصال به بانک اطلاعاتی را مدیریت خواهد کرد و دومی کار مدیریت الگوی واحد کار را انجام میدهد. IDocumentStore به صورت Singleton تعریف شده است؛ چون باید در طول عمر برنامه زنده نگه داشته شود. اما IDocumentStore در ابتدای هر درخواست رسیده، وهله سازی شده و سپس در پایان هر درخواست در متد ApplicationEndRequest به صورت خودکار Dispose خواهد شد.
اگر به فایل Global.asax.cs پروژه وب برنامه مراجعه کنید، نحوه استفاده از این کلاس را مشاهده خواهید کرد:
در ابتدای کار برنامه، متد IoCConfig.ApplicationStart جهت برقراری اتصالات، فراخوانی میشود. در پایان هر درخواست نیز شیء سشن جاری تخریب خواهد شد. همچنین کلاس StructureMapControllerFactory نیز جهت وهله سازی خودکار کنترلرهای برنامه به همراه تزریق وابستگیهای مورد نیاز، تعریف گشته است.
ج) استفاده از کلاسهای لایه سرویس در کنترلرهای برنامه
پس از این مقدمات و طراحی اولیه، استفاده از کلاسهای لایه سرویس در کنترلها، ساده خواهند بود. تنها کافی است اینترفیسهای مورد نیاز را از طریق روش تزریق در سازنده کلاسها تعریف کنیم. سایر مسایل وهله سازی آن خودکار خواهند بود.
هدف از بحث
ارائه راه حلی جهت تزریق یک وهله از واحد کار تشکیل شده (همان شیء سشن در RavenDB) به کلیه کلاسهای لایه سرویس برنامه و همچنین زنده نگه داشتن شیء document store آن در طول عمر برنامه است. ایجاد شیء document store که کار اتصال به بانک اطلاعاتی را مدیریت میکند، بسیار پرهزینه است. به همین جهت این شیء تنها یکبار باید در طول عمر برنامه ایجاد شود.
ابزارها و پیشنیازهای لازم
ابتدا یک برنامه جدید ASP.NET MVC را آغاز کنید. سپس ارجاعات لازم را به کلاینت RavenDB، سرور درون پروسهای آن (RavenDB.Embedded) و همچنین StructureMap با استفاده از نیوگت، اضافه نمائید:
PM> Install-Package RavenDB.Client PM> Install-Package RavenDB.Embedded -Pre PM> Install-Package structuremap
دریافت کدهای کامل این مثال
این مثال، به همراه فایلهای باینری ارجاعات یاد شده، نیست (جهت کاهش حجم 100 مگابایتی آن). برای بازیابی آنها میتوانید به مطلبی در اینباره در سایت مراجعه کنید.
این پروژه از چهار قسمت مطابق شکل زیر تشکیل شده است:
الف) لایه سرویسهای برنامه
using RavenDB25Mvc4Sample.Models; using System.Collections.Generic; namespace RavenDB25Mvc4Sample.Services.Contracts { public interface IUsersService { User AddUser(User user); IList<User> GetUsers(int page, int count = 20); } } using System.Collections.Generic; using System.Linq; using Raven.Client; using RavenDB25Mvc4Sample.Models; using RavenDB25Mvc4Sample.Services.Contracts; namespace RavenDB25Mvc4Sample.Services { public class UsersService : IUsersService { private readonly IDocumentStore _documentStore; private readonly IDocumentSession _documentSession; public UsersService(IDocumentStore documentStore, IDocumentSession documentSession) { _documentStore = documentStore; _documentSession = documentSession; } public User AddUser(User user) { _documentSession.Store(user); return user; } public IList<User> GetUsers(int page, int count = 20) { return _documentSession.Query<User>() .Skip(page * count) .Take(count) .ToList(); } //todo: سایر متدهای مورد نیاز در اینجا } }
هر کلاس لایه سرویس با یک اینترفیس مشخص شده و اعمال آنها از طریق این اینترفیسها در اختیار کنترلرهای برنامه قرار میگیرند.
ب) لایه Infrastructure برنامه
در این لایه کدهای اتصالات IoC Container مورد استفاده قرار میگیرند. کدهایی که به برنامه جاری وابستهاند، اما حالت عمومی و مشترکی ندارند تا در سایر پروژههای مشابه استفاده شوند.
using Raven.Client; using Raven.Client.Embedded; using RavenDB25Mvc4Sample.Services; using RavenDB25Mvc4Sample.Services.Contracts; using StructureMap; namespace RavenDB25Mvc4Sample.Infrastructure { public static class IoCConfig { public static void ApplicationStart() { ObjectFactory.Initialize(x => { // داکیومنت استور سینگلتون تعریف شده چون باید در طول عمر برنامه زنده نگه داشته شود x.ForSingletonOf<IDocumentStore>().Use(() => { return new EmbeddableDocumentStore { DataDirectory = "App_Data" }.Initialize(); }); // سشن در برنامه وب هیبرید تعریف شده تا در طول عمر یک درخواست زنده نگه داشته شود // در برنامههای ویندوزی حالت هیبرید را حذف کنید x.For<IDocumentSession>().HybridHttpOrThreadLocalScoped().Use(context => { return context.GetInstance<IDocumentStore>().OpenSession(); }); // اتصالات لایه سرویس در اینجا x.For<IUsersService>().Use<UsersService>(); // ... }); } public static void ApplicationEndRequest() { ObjectFactory.ReleaseAndDisposeAllHttpScopedObjects(); } } }
IDocumentStore و IDocumentSession، دو اینترفیس تعریف شده در کلاینت RavenDB هستند. اولی کار اتصال به بانک اطلاعاتی را مدیریت خواهد کرد و دومی کار مدیریت الگوی واحد کار را انجام میدهد. IDocumentStore به صورت Singleton تعریف شده است؛ چون باید در طول عمر برنامه زنده نگه داشته شود. اما IDocumentStore در ابتدای هر درخواست رسیده، وهله سازی شده و سپس در پایان هر درخواست در متد ApplicationEndRequest به صورت خودکار Dispose خواهد شد.
اگر به فایل Global.asax.cs پروژه وب برنامه مراجعه کنید، نحوه استفاده از این کلاس را مشاهده خواهید کرد:
using System; using System.Globalization; using System.Web.Mvc; using System.Web.Routing; using RavenDB25Mvc4Sample.Infrastructure; using StructureMap; namespace RavenDB25Mvc4Sample { public class MvcApplication : System.Web.HttpApplication { protected void Application_Start() { IoCConfig.ApplicationStart(); AreaRegistration.RegisterAllAreas(); FilterConfig.RegisterGlobalFilters(GlobalFilters.Filters); RouteConfig.RegisterRoutes(RouteTable.Routes); //Set current Controller factory as StructureMapControllerFactory ControllerBuilder.Current.SetControllerFactory(new StructureMapControllerFactory()); } protected void Application_EndRequest(object sender, EventArgs e) { IoCConfig.ApplicationEndRequest(); } } public class StructureMapControllerFactory : DefaultControllerFactory { protected override IController GetControllerInstance(RequestContext requestContext, Type controllerType) { if (controllerType == null) throw new InvalidOperationException(string.Format("Page not found: {0}", requestContext.HttpContext.Request.Url.AbsoluteUri.ToString(CultureInfo.InvariantCulture))); return ObjectFactory.GetInstance(controllerType) as Controller; } } }
ج) استفاده از کلاسهای لایه سرویس در کنترلرهای برنامه
using System.Web.Mvc; using Raven.Client; using RavenDB25Mvc4Sample.Models; using RavenDB25Mvc4Sample.Services.Contracts; namespace RavenDB25Mvc4Sample.Controllers { public class HomeController : Controller { private readonly IDocumentSession _documentSession; private readonly IUsersService _usersService; public HomeController(IDocumentSession documentSession, IUsersService usersService) { _documentSession = documentSession; _usersService = usersService; } [HttpGet] public ActionResult Index() { return View(); //نمایش صفحه ثبت } [HttpPost] public ActionResult Index(User user) { if (this.ModelState.IsValid) { _usersService.AddUser(user); _documentSession.SaveChanges(); return RedirectToAction("Index"); } return View(user); } } }
ASP.NET MVC به همراه HtmlHelper توکاری جهت نمایش یک ChekBoxList نیست؛ اما سیستم Model binder آن، این نوع کنترلها را به خوبی پشتیبانی میکند. برای مثال، یک پروژه جدید خالی ASP.NET MVC را آغاز کنید. سپس یک کنترلر Home جدید را نیز به آن اضافه کنید. در ادامه، برای متد Index آن، یک View خالی را ایجاد نمائید. سپس محتوای این View را به نحو زیر تغییر دهید:
@{
ViewBag.Title = "Index";
}
<h2>
Index</h2>
@using (Html.BeginForm())
{
<input type='checkbox' name='Result' value='value1' />
<input type='checkbox' name='Result' value='value2' />
<input type='checkbox' name='Result' value='value3' />
<input type="submit" value="submit" />
}
و کنترلر Home را نیز مطابق کدهای زیر ویرایش کنید:
using System.Web.Mvc;
namespace MvcApplication21.Controllers
{
public class HomeController : Controller
{
[HttpGet]
public ActionResult Index()
{
return View();
}
[HttpPost]
public ActionResult Index(string[] result)
{
return View();
}
}
}
یک breakpoint را در تابع Index دوم که آرایهای را دریافت میکند، قرار دهید. سپس برنامه را اجرا کرده، تعدادی از checkboxها را انتخاب و فرم نمایش داده شده را به سرور ارسال کنید:
بله. همانطور که ملاحظه میکنید، تمام عناصر ارسالی انتخاب شده که دارای نامی مشابه بودهاند، به یک آرایه قابل بایند هستند و سیستم model binder میداند که چگونه باید این اطلاعات را دریافت و پردازش کند.
از این مقدمه میتوان به عنوان پایه و اساس نوشتن یک HtmlHelper سفارشی CheckBoxList استفاده کرد.
برای این منظور یک پوشه جدید را به نام app_code، به ریشه پروژه اضافه نمائید. سپس یک فایل خالی را به نام Helpers.cshtml نیز به آن اضافه کنید. محتوای این فایل را به نحو زیر تغییر دهید:
@helper CheckBoxList(string name, List<System.Web.Mvc.SelectListItem> items)
{
<div class="checkboxList">
@foreach (var item in items)
{
@item.Text
<input type="checkbox" name="@name"
value="@item.Value"
@if (item.Selected) { <text>checked="checked"</text> }
/>
< br />
}
</div>
}
و برای استفاده از آن، کنترلر Home را مطابق کدهای زیر ویرایش کنید:
using System.Collections.Generic;
using System.Web.Mvc;
namespace MvcApplication21.Controllers
{
public class HomeController : Controller
{
[HttpGet]
public ActionResult Index()
{
ViewBag.Tags = new List<SelectListItem>
{
new SelectListItem { Text = "Item1", Value = "Val1", Selected = false },
new SelectListItem { Text = "Item2", Value = "Val2", Selected = false },
new SelectListItem { Text = "Item3", Value = "Val3", Selected = true }
};
return View();
}
[HttpPost]
public ActionResult GetTags(string[] tags)
{
return View();
}
[HttpPost]
public ActionResult Index(string[] result)
{
return View();
}
}
}
و در این حالت View برنامه به شکل زیر درخواهد آمد:
@{
ViewBag.Title = "Index";
}
<h2>
Index</h2>
@using (Html.BeginForm())
{
<input type='checkbox' name='Result' value='value1' />
<input type='checkbox' name='Result' value='value2' />
<input type='checkbox' name='Result' value='value3' />
<input type="submit" value="submit" />
}
@using (Html.BeginForm(actionName: "GetTags", controllerName: "Home"))
{
@Helpers.CheckBoxList("Tags", (List<SelectListItem>)ViewBag.Tags)
<input type="submit" value="submit" />
}
با توجه به اینکه کدهای Razor قرار گرفته در پوشه خاص app_code در ریشه سایت، به صورت خودکار در حین اجرای برنامه کامپایل میشوند، متد Helpers.CheckBoxList در تمام Viewهای برنامه در دسترس خواهد بود. در این متد، یک نام و لیستی از SelectListItemها دریافت میگردد. سپس به صورت خودکار یک CheckboxList را تولید خواهد کرد. برای دریافت مقادیر ارسالی آن به سرور هم باید مطابق متد GetTags تعریف شده در کنترلر Home عمل کرد. در اینجا Value عناصر انتخابی به صورت آرایهای از رشتهها در دسترس خواهد بود.
روشی جامعتر
در آدرس زیر میتوانید یک HtmlHelper بسیار جامع را جهت تولید CheckBoxList در ASP.NET MVC بیابید. در همان صفحه روش استفاده از آن، به همراه چندین مثال ارائه شده است:
https://github.com/devnoob/MVC3-Html.CheckBoxList-custom-extension
فرض کنید ما از این پروژه استفاده کنیم . اما از الگوی repository و unit of work بر روی آنها نیز استفاده کنیم. به این ترتیب IOC از یک طرف applicationDbContext را به کلاس store در identity پاس داده و از طرف دیگر به کلاس unit of work آیا به نظر شما مشکلی پیش نخواهد آمد.
با توجه به آنکه به فرموده شما IOC در هر HttpRequest فقط یک آبجکت از کلاس applicationDbContext خواهد ساخت اگر store و unit of work هر دو در همان HttpRequest اقدام به اعمال savechange کنند چه؟ اصلا چینین چیزی ممکن است؟
با توجه به آنکه به فرموده شما IOC در هر HttpRequest فقط یک آبجکت از کلاس applicationDbContext خواهد ساخت اگر store و unit of work هر دو در همان HttpRequest اقدام به اعمال savechange کنند چه؟ اصلا چینین چیزی ممکن است؟