مطالب
اصلاح Urlها در فایل‌های PDF با استفاده از iTextSharp
نحوه ایجاد لینک در فایل‌های PDF به کمک iTextSharp

حداقل دو نوع لینک را در فایل‌های PDF می‌توان ایجاد کرد:
الف) لینک به منابع خارجی؛ مانند یک وب سایت
ب) لینک به صفحه‌ای داخل فایل PDF
در ادامه مثالی را مشاهده خواهید نمود که شامل هر دو نوع لینک است:
        void WriteFile()
        {
            using (var doc = new Document(PageSize.LETTER))
            {
                using (var fs = new FileStream("test.pdf", FileMode.Create))
                {
                    using (var writer = PdfWriter.GetInstance(doc, fs))
                    {
                        doc.Open();
                        var blueFont = FontFactory.GetFont("Arial", 12, Font.NORMAL, BaseColor.BLUE);
                        doc.Add(new Chunk("Go to URL", blueFont).SetAction(new PdfAction("http://www.google.com/", false)));

                        doc.NewPage();
                        doc.Add(new Chunk("Go to Test", blueFont).SetLocalGoto("entry1"));

                        doc.NewPage();
                        doc.Add(new Chunk("Test").SetLocalDestination("entry1"));

                        doc.Close();
                    }
                }
            }
        }
حاصل این مثال، یک فایل PDF است با سه صفحه. در صفحه اول لینکی به سایت Google وجود دارد. در صفحه دوم، لینکی به صفحه سوم تهیه شده است.
در صفحه سوم یک Local Destination تعبیه شده است. در صفحه دوم به کمک یک Local Goto، لینکی به این مقصد داخلی ایجاد خواهد شد.


اصلاح لینک‌ها در فایل‌های PDF

همان مثال فوق را درنظر بگیرید. فرض کنید لینک خارجی ذکر شده در ابتدای فایل را می‌خواهیم به مقصدی که در صفحه دوم ایجاد کرده‌ایم، تغییر دهیم. برای مثال خروجی PDF ایی را درنظر بگیرید که لینک‌های اصلی آن به مقالاتی در یک سایت اشاره می‌کنند. اما همین مقالات اکنون در فایل نهایی خروجی نیز قرار دارند. بهتر است این لینک‌های خارجی را به لینک‌های ارجاع دهنده به مقالات موجود در فایل اصلاح کنیم، تا استفاده از نتیجه حاصل، ساده‌تر گردد.
پیش از اینکه کدهای این قسمت را بررسی کنیم، نیاز است کمی با ساختار سطح پایین فایل‌های PDF آشنا شویم. پس از آن قادر خواهیم بود تا نسبت به اصلاح این لینک‌ها اقدام کنیم.




در تصویر اول نحوه ذخیره شدن named destinationها را در یک فایل PDF مشاهده می‌کنید.
در تصویر دوم، ساختار دو نوع لینک تعریف شده در صفحات، مشخص هستند. یکی بر اساس Uri کار می‌کند و دیگری بر اساس GoTo.
کاری را که در ادامه قصد داریم انجام دهیم، تبدیل حالت Uri به GoTo است. برای مثال، در ادامه می‌خواهیم لینک مثال فوق را ویرایش کرده و آن‌را تبدیل به لینکی نمائیم که به entry1 اشاره می‌کند. کدهای انجام اینکار را در ادامه ملاحظه می‌کنید:
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.IO;
using System.Linq;
using iTextSharp.text.pdf;

namespace ReplaceLinks
{
    public class ReplacePdfLinks
    {
        Dictionary<string, PdfObject> _namedDestinations;
        PdfReader _reader;

        public string InputPdf { set; get; }
        public string OutputPdf { set; get; }
        public Func<Uri, string> UriToNamedDestination { set; get; }

        public void Start()
        {
            updatePdfLinks();
            saveChanges();
        }

        private PdfArray getAnnotationsOfCurrentPage(int pageNumber)
        {
            var pageDictionary = _reader.GetPageN(pageNumber);
            var annotations = pageDictionary.GetAsArray(PdfName.ANNOTS);
            return annotations;
        }

        private static bool hasAction(PdfDictionary annotationDictionary)
        {
            return annotationDictionary.Get(PdfName.SUBTYPE).Equals(PdfName.LINK);
        }

        private static bool isUriAction(PdfDictionary annotationAction)
        {
            return annotationAction.Get(PdfName.S).Equals(PdfName.URI);
        }

        private void replaceUriWithLocalDestination(PdfDictionary annotationAction)
        {
            var uri = annotationAction.Get(PdfName.URI) as PdfString;
            if (uri == null)
                return;

            if (string.IsNullOrWhiteSpace(uri.ToString()))
                return;

            var namedDestination = UriToNamedDestination(new Uri(uri.ToString()));
            if (string.IsNullOrWhiteSpace(namedDestination))
                return;

            PdfObject entry;
            if (!_namedDestinations.TryGetValue(namedDestination, out entry))
                return;

            annotationAction.Remove(PdfName.S);
            annotationAction.Remove(PdfName.URI);

            var newLocalDestination = new PdfArray();
            annotationAction.Put(PdfName.S, PdfName.GOTO);
            var xRef = ((PdfArray)entry).First(x => x is PdfIndirectReference);
            newLocalDestination.Add(xRef);
            newLocalDestination.Add(PdfName.FITH);
            annotationAction.Put(PdfName.D, newLocalDestination);
        }

        private void saveChanges()
        {
            using (var fileStream = new FileStream(OutputPdf, FileMode.Create, FileAccess.Write, FileShare.None))
            using (var stamper = new PdfStamper(_reader, fileStream))
            {
                stamper.Close();
            }
        }

        private void updatePdfLinks()
        {
            _reader = new PdfReader(InputPdf);
            _namedDestinations = _reader.GetNamedDestinationFromStrings();

            var pageCount = _reader.NumberOfPages;
            for (var i = 1; i <= pageCount; i++)
            {
                var annotations = getAnnotationsOfCurrentPage(i);
                if (annotations == null || !annotations.Any())
                    continue;

                foreach (var annotation in annotations.ArrayList)
                {
                    var annotationDictionary = (PdfDictionary)PdfReader.GetPdfObject(annotation);

                    if (!hasAction(annotationDictionary))
                        continue;

                    var annotationAction = annotationDictionary.Get(PdfName.A) as PdfDictionary;
                    if (annotationAction == null)
                        continue;

                    if (!isUriAction(annotationAction))
                        continue;

                    replaceUriWithLocalDestination(annotationAction);
                }
            }
        }
    }
}
توضیح این کدها بدون ارجاع به تصاویر ارائه شده میسر نیست. کار از متد updatePdfLinks شروع می‌شود. با استفاده از متد GetNamedDestinationFromStrings به کلیه named destinationهای تعریف شده دسترسی خواهیم داشت (تصویر اول). در ادامه Annotations هر صفحه دریافت می‌شوند. اگر به تصویر دوم دقت کنید، به ازای هر صفحه یک سری Annot وجود دارد. داخل اشیاء Annotations، لینک‌ها قرار می‌گیرند. در ادامه این لینک‌ها استخراج شده و تنها مواردی که دارای Uri هستند بررسی خواهند شد.
کار تغییر ساختار PDF در متد replaceUriWithLocalDestination انجام می‌شود. در اینجا آدرس استخراجی به استفاده کننده ارجاع شده و named destination مناسبی دریافت می‌شود. اگر این «مقصد نام دار» در مجموعه مقاصد نام دار PDF جاری وجود داشت، خواص لینک قبلی مانند Uri آن حذف شده و با GoTo به آدرس این مقصد جدید جایگزین می‌شود.
در آخر، توسط یک PdfStamper، اطلاعات تغییر کرده را در فایلی جدید ثبت خواهیم کرد.

یک نمونه از استفاده از کلاس فوق به شرح زیر است:
            new ReplacePdfLinks
            {
                InputPdf = @"test.pdf",
                OutputPdf = "mod.pdf",
                UriToNamedDestination = uri =>
                {
                    if (uri.Host.ToLowerInvariant().Contains("google.com"))
                    {
                        return "entry1";
                    }

                    return string.Empty;
                }
            }.Start();
در این مثال، اگر لینکی به آدرس Google.com اشاره کند، ویرایش شده و اینبار به مقصدی داخلی به نام entry1 ختم خواهد شد.

چند نکته تکمیلی
- اگر قصد داشته باشیم تا لینکی را ویرایش کرده اما تنها Uri آن‌را تغییر دهیم، تنها کافی است URI آن‌را به نحو زیر در متد replaceUriWithLocalDestination ویرایش کنیم:
annotationAction.Put(PdfName.URI, new PdfString("http://www.bing.com/"));
- اگر بجای یک مقصد نام دار، تنها قرار است لینک موجود، به صفحه‌ای مشخص اشاره کند، تغییرات متد replaceUriWithLocalDestination به نحو زیر خواهد بود:
newLocalDestination.Add((PdfObject)_reader.GetPageOrigRef(pageNum: 2));
RemovePdfLinks.7z
نظرات مطالب
BulkInsert در EF CodeFirst
اگر در حین کار با کتابخانه‌های مختلف، صفحه دیالوگ گشودن فایل به همراه پیام cs file not found مشاهده شد، این صفحه را لغو کنید تا استثنای اصلی نمایش داده شود. همچنین در EF باید Inner exception را هم بررسی کنید.
علت اصلی هم به اینجا بر می‌گردد که فایل pdb، به همراه کتابخانه‌ی مورد نظر توزیع شده و این فایل حاوی محل قرارگیری سورس کتابخانه و همچنین شماره سطر مرتبط با استثناء است. چون این سورس بر روی سیستم شما موجود نیست و فایل pdb نیز پیوست شده، صفحه‌ی باز کردن فایل یافت نشده، نمایش داده می‌شود.
نظرات مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 2.0 - معرفی بسته‌ی Microsoft.AspNetCore.All
امکان اجرای درون پروسه‌ای در نگارش 2.2 میسر هست و دقیقا جزئی از بسته‌ی هاستینگ آن است (لینک مطرح شده‌ی در نظر فوق قدیمی است). فقط در این حالت ممکن است برنامه مسیرهای فایل‌های مشخص شده‌ی در آن را پیدا نکند. باید با دستور dotnet ./proj.dll برنامه را اجرا کنید (و یا یکی از روش‌های مطرح شده‌ی در مطلب «بررسی خطاهای ممکن در حین راه اندازی اولیه برنامه‌های ASP.NET Core در IIS») و دقیقا مشاهده کنید که مشکل از کجاست. چند مثال از این نوع:
هر دو مورد به این اشاره می‌کنند که در نگارش فعلی این ماژول درون پروسه‌ای، متد Directory.GetCurrentDirectory بجای اینکه مسیر برنامه را باز گرداند، مسیر C:\windows\system32\inetsrv یا همان پروسه‌ی IIS را بر می‌گرداند و باید به این موضوع دقت داشت.  
مطالب
آشنایی با Gridify
Gridify چیست ؟

به طور خلاصه Gridify یک کتابخانه ساده و سریع است که عملیات‌های Filtering , Pagination و Sorting را با استفاده از شرط‌های متنی (string based) امکان پذیر میکند.
به طور مثال فرض کنید که یک API را برای دریافت لیست کاربران با نام UsersList نوشته‌اید. مثال:
 [HttpGet("[action]")]
 public async Task<IActionResult> UsersList()
 {
    var users =  await _dbContext.Users.AsNoTracking().ToListAsync();
    return Ok(users);
 }
طبیعتا بخش FrontEnd نرم افزار شما نیاز دارد این اطلاعات را به کاربر نمایش دهد. به همین جهت در بیشتر مواقع از یک گرید برای نمایش این اطلاعات استفاده میشود.
پس از دریافت اطلاعات از سرور با مشکلات زیر مواجه خواهیم شد.
  1. عدم پشتیبانی از Pagination: چون API، تمامی کاربران را به سمت کلاینت ارسال میکند؛ به همین جهت، هم با مشکل کارآیی (performance) در آینده مواجه میشویم و هم امکان گذاشتن صفحه بندی (Pagination) وجود نخواهد داشت. 
  2. عدم پشتیبانی از Sorting: اگر در گرید نمایش داده شده کاربر بخواهد اطلاعات را Sort کند، چون چنین امکانی هنوز برای API ما تعریف نشده، این عملیات سمت سرور امکان پذیر نیست.
  3. عدم پشتیبانی از Filtering: همیشه نمایش تمامی اطلاعات مفید نیست. در اکثر مواقع ما نیاز داریم تا قسمتی از اطلاعات را با شرطی خاص، برگردانیم. به طور مثال لیست کاربران فعال در سامانه یا لیست کاربران غیرفعال. 
این مشکلات بدون استفاده از هیچ کتابخانه‌ای قابل حل است ولی نه به سادگی؛ به طور مثال یا باید چندین API مختلف با امکانات مختلف بنویسیم، یا یک API را برای پشتیبانی از این موارد تغییر بسیار دهیم. من برای اینکه از بحث دور نشویم، به پیاده سازی نمونه دستی پشتیبانی از این موارد در اینجا نمی‌پردازم، چرا که اگر یکبار تلاشی را برای اینکار انجام داده باشیم، طبیعتا  مشکلات و کد کثیفی که در نهایت تولید شده است، یادآوری خواهد شد. 
برای رفع این مشکلات میتوان از کتابخانه Gridify استفاده کرد. مثال :
 [HttpGet("[action]")]
 public async Task<IActionResult> UsersList(GridifyQuery filter)
 {
    var users =  await _dbContext.Users.AsNoTracking().GridifyAsync(filter);
    return Ok(users);
 }
در مثال بالا با استفاده از کلاس GridifyQuery میتوانیم به کنترل هر سه مشکل Sorting - Pagination - Filtering سمت کلاینت بپردازیم. (در ادامه با این کلاس بیشتر آشنا خواهیم شد).


استفاده از Gridify به API‌ها محدود نمیشود. به طور کلی ما میتوانیم در هر نوع لیستی که امکان استفاده از IQueryable  را به ما میدهد از آن استفاده نماییم. 
فرض کنید در یک برنامه Console Application قصد داریم یک فیلتر را از کاربر دریافت کرده و آن را روی لیست خروجی خود اعمال کنیم. به دلیل اینکه امکان جستجوی متنی در دات نت وجود ندارد، برای انجام اینکار مجبور خواهیم شد که برای تک تک فیلدهایی که قرار است برای فیلترینگ پشتیبانی کنیم، یک query جداگانه بنویسیم؛ ولی این عملیات توسط کتابخانه Gridify امکان پذیر است. به طور مثال فرض کنید قصد داریم در لیست کاربران، کاربرانی را  با نام Ali، پیدا کنیم. 
var result = Users.AsQueryable().ApplyFiltering("name==Ali");
این کد دقیقا معادل کد زیر است.
var result = Users.AsQueryable().Where(q => q.Name == "Ali");
در اینجا با استفاده از کتابخانه Gridify ما توانستیم یک static Linq را به یک dynamic Linq که در runtime مقدار دهی خواهد شد، تغییر دهیم. به همین جهت استفاده از مورد اول در برنامه‌ی Console ما امکان پذیر است. تا اینجا ما با امکانات کلی این کتابخانه آشنا شدیم. در مقالات بعدی سعی میکنم به سایر امکانات این کتابخانه و بیشتر به جزئیات بپردازم. همینطور برای کسب اطلاعات بیشتر میتوانید به لینک زیر مراجعه نمایید.
مطالب
Blazor 5x - قسمت 32 - احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران Blazor WASM - بخش 2 - ثبت نام،‌ ورود به سیستم و خروج از آن
در قسمت 25، سرویس‌های سمت سرور اعتبارسنجی و احراز هویت مبتنی بر ASP.NET Core Identity را تهیه کردیم. همچنین در قسمت قبل، سرویس‌های سمت کلاینت کار با این Web API Endpoints را توسعه دادیم. در این مطلب، رابط کاربری متصل کننده‌ی بخش‌های سمت کلاینت و سمت سرور را تکمیل خواهیم کرد.


تکمیل فرم ثبت نام کاربران


در ادامه کدهای کامل کامپوننت فرم ثبت نام کاربران را مشاهده می‌کنید:
@page "/registration"

@inject IClientAuthenticationService AuthenticationService
@inject NavigationManager NavigationManager


<EditForm Model="UserForRegistration" OnValidSubmit="RegisterUser" class="pt-4">
    <DataAnnotationsValidator />
    <div class="py-4">
        <div class=" row form-group ">
            <div class="col-6 offset-3 ">
                <div class="card border">
                    <div class="card-body px-lg-5 pt-4">
                        <h3 class="col-12 text-success text-center py-2">
                            <strong>Sign Up</strong>
                        </h3>
                        @if (ShowRegistrationErrors)
                        {
                            <div>
                                @foreach (var error in Errors)
                                {
                                    <p class="text-danger text-center">@error</p>
                                }
                            </div>
                        }
                        <hr style="background-color:aliceblue" />
                        <div class="py-2">
                            <InputText @bind-Value="UserForRegistration.Name" class="form-control" placeholder="Name..." />
                            <ValidationMessage For="(()=>UserForRegistration.Name)" />
                        </div>
                        <div class="py-2">
                            <InputText @bind-Value="UserForRegistration.Email" class="form-control" placeholder="Email..." />
                            <ValidationMessage For="(()=>UserForRegistration.Email)" />
                        </div>
                        <div class="py-2 input-group">
                            <div class="input-group-prepend">
                                <span class="input-group-text"> +1</span>
                            </div>
                            <InputText @bind-Value="UserForRegistration.PhoneNo" class="form-control" placeholder="Phone number..." />
                            <ValidationMessage For="(()=>UserForRegistration.PhoneNo)" />
                        </div>
                        <div class="form-row py-2">
                            <div class="col">
                                <InputText @bind-Value="UserForRegistration.Password" type="password" id="password" placeholder="Password..." class="form-control" />
                                <ValidationMessage For="(()=>UserForRegistration.Password)" />
                            </div>
                            <div class="col">
                                <InputText @bind-Value="UserForRegistration.ConfirmPassword" type="password" id="confirm" class="form-control" placeholder="Confirm Password..." />
                                <ValidationMessage For="(()=>UserForRegistration.ConfirmPassword)" />
                            </div>
                        </div>
                        <hr style="background-color:aliceblue" />
                        <div class="py-2">
                            @if (IsProcessing)
                            {
                                <button type="submit" class="btn btn-success btn-block disabled"><i class="fas fa-sign-in-alt"></i> Please Wait...</button>
                            }
                            else
                            {
                                <button type="submit" class="btn btn-success btn-block"><i class="fas fa-sign-in-alt"></i> Register</button>
                            }
                        </div>
                    </div>
                </div>
            </div>
        </div>
    </div>
</EditForm>

@code{
    UserRequestDTO UserForRegistration = new UserRequestDTO();
    bool IsProcessing;
    bool ShowRegistrationErrors;
    IEnumerable<string> Errors;

    private async Task RegisterUser()
    {
        ShowRegistrationErrors = false;
        IsProcessing = true;
        var result = await AuthenticationService.RegisterUserAsync(UserForRegistration);
        if (result.IsRegistrationSuccessful)
        {
            IsProcessing = false;
            NavigationManager.NavigateTo("/login");
        }
        else
        {
            IsProcessing = false;
            Errors = result.Errors;
            ShowRegistrationErrors = true;
        }
    }
}
توضیحات:
- مدل این فرم بر اساس UserRequestDTO تشکیل شده‌است که همان شیءای است که اکشن متد ثبت نام سمت Web API انتظار دارد.
- در این کامپوننت به کمک سرویس IClientAuthenticationService که آن‌را در قسمت قبل تهیه کردیم، شیء نهایی متصل به فرم، به سمت Web API Endpoint ثبت نام ارسال می‌شود.
- در اینجا روشی را جهت غیرفعال کردن یک دکمه، پس از کلیک بر روی آن مشاهده می‌کنید. می‌توان پس از کلیک بر روی دکمه‌ی ثبت نام، با true کردن یک فیلد مانند IsProcessing، بلافاصله دکمه‌ی جاری را برای مثال با ویژگی disabled در صفحه درج کرد و یا حتی آن‌را از صفحه حذف کرد. این روش، یکی از روش‌های جلوگیری از کلیک چندباره‌ی کاربر، بر روی یک دکمه‌است.
- فرم جاری، خطاهای اعتبارسنجی مخصوص Identity سمت سرور را نیز نمایش می‌دهد که حاصل از ارسال آن‌ها توسط اکشن متد ثبت نام است:


- پس از پایان موفقیت آمیز ثبت نام، کاربر را به سمت فرم لاگین هدایت می‌کنیم.


تکمیل فرم ورود به سیستم کاربران


در ادامه کدهای کامل کامپوننت فرم ثبت نام کاربران را مشاهده می‌کنید:
@page "/login"

@inject IClientAuthenticationService AuthenticationService
@inject NavigationManager NavigationManager

<div id="logreg-forms">
    <h1 class="h3 mb-3 pt-3 font-weight-normal text-primary" style="text-align:center;">Sign In</h1>
    <EditForm Model="UserForAuthentication" OnValidSubmit="LoginUser">
        <DataAnnotationsValidator />
        @if (ShowAuthenticationErrors)
        {
            <p class="text-center text-danger">@Errors</p>
        }
        <InputText @bind-Value="UserForAuthentication.UserName" id="email" placeholder="Email..." class="form-control mb-2" />
        <ValidationMessage For="(()=>UserForAuthentication.UserName)"></ValidationMessage>
        <InputText @bind-Value="UserForAuthentication.Password" type="password" placeholder="Password..." id="password" class="form-control mb-2" />
        <ValidationMessage For="(()=>UserForAuthentication.Password)"></ValidationMessage>
        @if (IsProcessing)
        {
            <button type="submit" class="btn btn-success btn-block disabled"><i class="fas fa-sign-in-alt"></i> Please Wait...</button>
        }
        else
        {
            <button type="submit" class="btn btn-success btn-block"><i class="fas fa-sign-in-alt"></i> Sign in</button>
        }
        <a href="/registration" class="btn btn-primary text-white mt-3"><i class="fas fa-user-plus"></i> Register as a new user</a>
    </EditForm>
</div>
@code
{
    AuthenticationDTO UserForAuthentication = new AuthenticationDTO();
    bool IsProcessing = false;
    bool ShowAuthenticationErrors;
    string Errors;
    string ReturnUrl;

    private async Task LoginUser()
    {
        ShowAuthenticationErrors = false;
        IsProcessing = true;
        var result = await AuthenticationService.LoginAsync(UserForAuthentication);
        if (result.IsAuthSuccessful)
        {
            IsProcessing = false;
            var absoluteUri = new Uri(NavigationManager.Uri);
            var queryParam = HttpUtility.ParseQueryString(absoluteUri.Query);
            ReturnUrl = queryParam["returnUrl"];
            if (string.IsNullOrEmpty(ReturnUrl))
            {
                NavigationManager.NavigateTo("/");
            }
            else
            {
                NavigationManager.NavigateTo("/" + ReturnUrl);
            }
        }
        else
        {
            IsProcessing = false;
            Errors = result.ErrorMessage;
            ShowAuthenticationErrors = true;
        }
    }
}
توضیحات:
- مدل این فرم بر اساس AuthenticationDTO تشکیل شده‌است که همان شیءای است که اکشن متد لاگین سمت Web API انتظار دارد.
- در این کامپوننت به کمک سرویس IClientAuthenticationService که آن‌را در قسمت قبل تهیه کردیم، شیء نهایی متصل به فرم، به سمت Web API Endpoint ثبت نام ارسال می‌شود.
- در اینجا نیز همانند فرم ثبت نام، پس از کلیک بر روی دکمه‌ی ورود به سیستم، با true کردن یک فیلد مانند IsProcessing، بلافاصله دکمه‌ی جاری را با ویژگی disabled در صفحه درج کرد‌ه‌ایم تا از کلیک چندباره‌ی کاربر، جلوگیری شود.
- این فرم، خطاهای اعتبارسنجی مخصوص Identity سمت سرور را نیز نمایش می‌دهد که حاصل از ارسال آن‌ها توسط اکشن متد لاگین است:


- پس از پایان موفقیت آمیز ورود به سیستم، یا کاربر را به آدرسی که پیش از این توسط کوئری استرینگ returnUrl مشخص شده، هدایت می‌کنیم و یا به صفحه‌ی اصلی برنامه. همچنین در اینجا Local Storage نیز مقدار دهی شده‌است:


همانطور که مشاهده می‌کنید، مقدار JWT تولید شده‌ی پس از لاگین و همچنین مشخصات کاربر دریافتی از Web Api، جهت استفاده‌های بعدی، در Local Storage مرورگر درج شده‌اند.


تغییر منوی راهبری سایت، بر اساس وضعیت لاگین شخص


تا اینجا قسمت‌های ثبت نام و ورود به سیستم را تکمیل کردیم. در ادامه نیاز داریم تا منوی سایت را هم بر اساس وضعیت اعتبارسنجی شخص، تغییر دهیم. برای مثال اگر شخصی به سیستم وارد شده‌است، باید در منوی سایت، لینک خروج و نام خودش را مشاهده کند و نه مجددا لینک‌های ثبت‌نام و لاگین را. جهت تغییر منوی راهبری سایت، کامپوننت Shared\NavMenu.razor را گشوده و لینک‌های قبلی ثبت‌نام و لاگین را با محتوای زیر جایگزین می‌کنیم:
<AuthorizeView>
    <Authorized>
        <li class="nav-item p-0">
          <NavLink class="nav-link" href="#">
             <span class="p-2">
                Hello, @context.User.Identity.Name!
             </span>
          </NavLink>
        </li>
        <li class="nav-item p-0">
          <NavLink class="nav-link" href="logout">
             <span class="p-2">
                Logout
             </span>
          </NavLink>
        </li>
    </Authorized>
    <NotAuthorized>
        <li class="nav-item p-0">
          <NavLink class="nav-link" href="registration">
            <span class="p-2">
               Register
            </span>
          </NavLink>
        </li>
        <li class="nav-item p-0">
          <NavLink class="nav-link" href="login">
            <span class="p-2">
              Login
            </span>
          </NavLink>
        </li>
    </NotAuthorized>
</AuthorizeView>
نمونه‌ی چنین منویی را در قسمت 22 نیز مشاهده کرده بودید. AuthorizeView، یکی از کامپوننت‌های استانداردBlazor  است. زمانیکه کاربری به سیستم لاگین کرده باشد، فرگمنت Authorized و در غیر اینصورت قسمت NotAuthorized آن‌را مشاهده خواهید کرد و همانطور که در قسمت قبل نیز عنوان شد، این کامپوننت برای اینکه کار کند، نیاز دارد به اطلاعات AuthenticationState (و یا همان لیستی از User Claims) دسترسی داشته باشد که آن‌را توسط یک AuthenticationStateProvider سفارشی، به سیستم معرفی و توسط کامپوننت CascadingAuthenticationState، به صورت آبشاری در اختیار تمام کامپوننت‌های برنامه قرار دادیم که نمونه‌ای از آن، درج مقدار context.User.Identity.Name در منوی سایت است.


تکمیل قسمت خروج از سیستم

اکنون که لینک logout را در منوی سایت، پس از ورود به سیستم نمایش می‌دهیم، می‌توان کدهای کامپوننت آن‌را (Pages\Authentication\Logout.razor) به صورت زیر تکمیل کرد:
@page "/logout"

@inject IClientAuthenticationService AuthenticationService
@inject NavigationManager NavigationManager

@code
{
    protected async override Task OnInitializedAsync()
    {
        await AuthenticationService.LogoutAsync();
        NavigationManager.NavigateTo("/");
    }
}
در اینجا در ابتدا توسط سرویس IClientAuthenticationService و متد LogoutAsync آن، کلیدهای Local Storage مربوط به JWT و اطلاعات کاربر حذف می‌شوند و سپس کاربر به صفحه‌ی اصلی هدایت خواهد شد.

مشکل! پس از کلیک بر روی logout، هرچند می‌توان مشاهده کرد که اطلاعات Local Storage به درستی حذف شده‌اند، اما ... پس از هدایت به صفحه‌ی اصلی برنامه، هنوز هم لینک logout و نام کاربری شخص نمایان هستند و به نظر هیچ اتفاقی رخ نداده‌است!
علت اینجا است که AuthenticationStateProvider سفارشی را که تهیه کردیم، فاقد اطلاع رسانی تغییر وضعیت است:
namespace BlazorWasm.Client.Services
{
    public class AuthStateProvider : AuthenticationStateProvider
    {
        // ...

        public void NotifyUserLoggedIn(string token)
        {
            var authenticatedUser = new ClaimsPrincipal(
                                        new ClaimsIdentity(JwtParser.ParseClaimsFromJwt(token), "jwtAuthType")
                                    );
            var authState = Task.FromResult(new AuthenticationState(authenticatedUser));
            base.NotifyAuthenticationStateChanged(authState);
        }

        public void NotifyUserLogout()
        {
            var authState = Task.FromResult(new AuthenticationState(new ClaimsPrincipal(new ClaimsIdentity())));
            base.NotifyAuthenticationStateChanged(authState);
        }
    }
}
در اینجا نیاز است پس از لاگین و یا خروج شخص، حتما متد NotifyAuthenticationStateChanged کلاس پایه‌ی AuthenticationStateProvider فراخوانی شود تا وضعیت AuthenticationState ای که در اختیار کامپوننت‌ها قرار می‌گیرد نیز تغییر کند. در غیراینصورت login و logout و یا هر تغییری در لیست user claims، به صورت آبشاری در اختیار کامپوننت‌های برنامه قرار نمی‌گیرند. به همین جهت دو متد عمومی NotifyUserLoggedIn و NotifyUserLogout را به AuthStateProvider اضافه می‌کنیم، تا این متدها را در زمان‌های لاگین و خروج از سیستم، در سرویس ClientAuthenticationService، فراخوانی کنیم:
namespace BlazorWasm.Client.Services
{
    public class ClientAuthenticationService : IClientAuthenticationService
    {
        private readonly HttpClient _client;
        private readonly ILocalStorageService _localStorage;
        private readonly AuthenticationStateProvider _authStateProvider;

        public ClientAuthenticationService(
            HttpClient client,
            ILocalStorageService localStorage,
            AuthenticationStateProvider authStateProvider)
        {
            _client = client;
            _localStorage = localStorage;
            _authStateProvider = authStateProvider;
        }

        public async Task<AuthenticationResponseDTO> LoginAsync(AuthenticationDTO userFromAuthentication)
        {
            // ...
            if (response.IsSuccessStatusCode)
            {
                //...
                ((AuthStateProvider)_authStateProvider).NotifyUserLoggedIn(result.Token);

                return new AuthenticationResponseDTO { IsAuthSuccessful = true };
            }
            //...
        }

        public async Task LogoutAsync()
        {
            //...
            ((AuthStateProvider)_authStateProvider).NotifyUserLogout();
        }
    }
}
در اینجا تغییرات لازم اعمالی به سرویس ClientAuthenticationService را مشاهده می‌کنید:
- ابتدا AuthenticationStateProvider به سازنده‌ی کلاس تزریق شده‌است.
- سپس در حین لاگین موفق، متد NotifyUserLoggedIn آن فراخوانی شده‌است.
- در آخر پس از خروج از سیستم، متد NotifyUserLogout فراخوانی شده‌است.

پس از این تغییرات اگر بر روی لینک logout کلیک کنیم، این گزینه به درستی عمل کرده و اینبار شاهد نمایش مجدد لینک‌های لاگین و ثبت نام خواهیم بود.


محدود کردن دسترسی به صفحات برنامه بر اساس نقش‌های کاربران

پس از ورود کاربر به سیستم و تامین AuthenticationState، اکنون می‌خواهیم تنها این نوع کاربران اعتبارسنجی شده بتوانند جزئیات اتاق‌ها (برای شروع رزرو) و یا صفحه‌ی نمایش نتیجه‌ی پرداخت را مشاهده کنند. البته نمی‌خواهیم صفحه‌ی نمایش لیست اتاق‌ها را محدود کنیم. برای این منظور ویژگی Authorize را به ابتدای تعاریف کامپوننت‌های PaymentResult.razor و RoomDetails.razor، اضافه می‌کنیم:
@attribute [Authorize(Roles = ‍ConstantRoles.Customer)]
که البته در اینجا ذکر فضای نام آن در فایل BlazorWasm.Client\_Imports.razor، ضروری است:
@using Microsoft.AspNetCore.Authorization

با این تعریف، دسترسی به صفحات کامپوننت‌های یاد شده، محدود به کاربرانی می‌شود که دارای نقش Customer هستند. برای معرفی بیش از یک نقش، فقط کافی است لیست نقش‌های مدنظر را که می‌توانند توسط کاما از هم جدا شوند، به ویژگی Authorize کامپوننت‌ها معرفی کرد و نمونه‌ای از آن‌را در مطلب 23 مشاهده کردید.
نکته‌ی مهم: فیلتر Authorize را باید بر روی اکشن متدهای متناظر سمت سرور نیز قرار داد؛ در غیراینصورت تنها نیمی از کار انجام شده‌است و هنوز آزادانه می‌توان با Web API Endpoints موجود کار کرد.


تکمیل مشخصات هویتی شخصی که قرار است اتاقی را رزرو کند

پیشتر در فرم RoomDetails.razor، اطلاعات ابتدایی کاربر را مانند نام او، دریافت می‌کردیم. اکنون با توجه به محدود شدن این کامپوننت به کاربران لاگین کرده، می‌توان اطلاعات کاربر وارد شده‌ی به سیستم را نیز به صورت خودکار بارگذاری و تکمیل کرد:
@page "/hotel-room-details/{Id:int}"

// ...

@code {
     // ...

    protected override async Task OnInitializedAsync()
    {
        try
        {
            HotelBooking.OrderDetails = new RoomOrderDetailsDTO();
            if (Id != null)
            {
                // ...

                if (await LocalStorage.GetItemAsync<UserDTO>(ConstantKeys.LocalUserDetails) != null)
                {
                    var userInfo = await LocalStorage.GetItemAsync<UserDTO>(ConstantKeys.LocalUserDetails);
                    HotelBooking.OrderDetails.UserId = userInfo.Id;
                    HotelBooking.OrderDetails.Name = userInfo.Name;
                    HotelBooking.OrderDetails.Email = userInfo.Email;
                    HotelBooking.OrderDetails.Phone = userInfo.PhoneNo;
                }
            }
        }
        catch (Exception e)
        {
            await JsRuntime.ToastrError(e.Message);
        }
    }
در اینجا با توجه به اینکه UserId هم مقدار دهی می‌شود، می‌توان سطر زیر را از ابتدای متد SaveRoomOrderDetailsAsync سرویس ClientRoomOrderDetailsService، حذف کرد:
public async Task<RoomOrderDetailsDTO> SaveRoomOrderDetailsAsync(RoomOrderDetailsDTO details)
{
   // details.UserId = "unknown user!";
به این ترتیب هویت کاربری که کار خرید را انجام می‌دهد، دقیقا مشخص خواهد شد و همچنین پس از بازگشت از صفحه‌ی پرداخت بانکی، اطلاعات او مجددا از Local Storage دریافت و مقدار دهی اولیه می‌شود.


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-32.zip
نظرات مطالب
مقابله با XSS ؛ یکبار برای همیشه!
- موتور سیستم اعتبارسنجی خودکار ورودی‌ها در ASP.NET قابل تغییر است (حالا چه نگارش قدیمی آن باشد، چه AntiXss جدید). اما این موتور به صورت پیش فرض به هر نوع تگی عکس العمل نشان می‌دهد. یعنی شما نمی‌توانید متن HTMLایی ارسال کنید بدون خاموش کردن یا تغییر بسیاری از پیش‌فرض‌های آن (مقدمه بحث). مثلا در ASP.NET MVC با استفاده از ویژگی AllowHtml می‌شود فقط یک خاصیت را جهت ارسال HTML مجاز دانست (از این لحاظ نسبت به Webforms بهتر عمل می‌کند؛ چون مجبور نیستید به ازای یک صفحه یا حتی کل سایت این اعتبارسنجی را خاموش کنید).
- با استفاده از کلاس‌ها و متدهای AntiXss هم می‌شود دستی HTML را تمیز کرد و خروجی امن گرفت (کاری که ابتدا در کدهای متن انجام شده بود و هنوز هم قابل مشاهده است). اما این خروجی تهیه شده توسط AntiXss، یک سری اضافات و دخل و تصرف‌هایی دارد که خوشایند نیست. کامنت‌های مطلب را از ابتدا مطالعه کنید تا به سیر منطقی رسیدن به کتابخانه Clean HTML تهیه شده برسید.
مطالب
یکی کردن اسمبلی‌های یک پروژه‌ی WPF
فرض کنید پروژه‌ی WPF شما از چندین پروژه‌ی ‍Class library و اسمبلی‌های جانبی دیگر، تشکیل شده‌است. اکنون نیاز است جهت سهولت توزیع آن، تمام این فایل‌ها را با هم یکی کرده و تبدیل به یک فایل EXE نهایی کنیم. مایکروسافت ابزاری را به نام ILMerge، برای یک چنین کارهایی تدارک دیده‌است؛ اما این برنامه با WPF سازگار نیست. در ادامه قصد داریم اسمبلی‌های جانبی را تبدیل به منابع مدفون شده در فایل EXE برنامه کرده و سپس آن‌ها را در اولین بار اجرای برنامه، به صورت خودکار بارگذاری و در برنامه مورد استفاده قرار دهیم.

یک مثال جهت بازتولید کدهای این مطلب
الف) یک پروژه‌ی WPF جدید را به نام MergeAssembliesIntoWPF ایجاد کنید.
ب) یک پروژه‌ی Class library جدید را به نام MergeAssembliesIntoWPF.ViewModels به این Solution اضافه کنید. از آن برای تعریف ViewModelهای برنامه استفاده خواهیم کرد.
برای نمونه کلاس ذیل را به آن اضافه کنید:
namespace MergeAssembliesIntoWPF.ViewModels
{
    public class ViewModel1
    {
        public string Data { set; get; }

        public ViewModel1()
        {
            Data = "Test";
        }
    }
}
ج) یک پروژه‌ی WPF User control library را نیز به نام MergeAssembliesIntoWPF.Shell به این Solution اضافه کنید. از آن برای تعریف Viewهای برنامه کمک خواهیم گرفت.
به این پروژه ارجاعی را به اسمبلی قسمت (ب) اضافه نموده و برای نمونه User control ذیل را به نام View1.xaml به آن اضافه نمائید:
<UserControl x:Class="MergeAssembliesIntoWPF.Shell.View1"
             xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation"
             xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml"
             xmlns:mc="http://schemas.openxmlformats.org/markup-compatibility/2006" 
             xmlns:d="http://schemas.microsoft.com/expression/blend/2008" 
             mc:Ignorable="d" 
             xmlns:VM="clr-namespace:MergeAssembliesIntoWPF.ViewModels;assembly=MergeAssembliesIntoWPF.ViewModels"
             d:DesignHeight="300" d:DesignWidth="300">
    <UserControl.Resources>
        <VM:ViewModel1 x:Key="ViewModel1" />
    </UserControl.Resources>
    <Grid DataContext="{Binding Source={StaticResource ViewModel1}}">
        <TextBlock Text="{Binding Data}" />
    </Grid>
</UserControl>
در پروژه اصلی Solution (قسمت الف)، ارجاعاتی را به دو اسمبلی قسمت‌های ب و ج اضافه کنید. سپس MainWindow.xaml آن‌را به نحو ذیل تغییر داده و برنامه را اجرا کنید:
<Window x:Class="MergeAssembliesIntoWPF.MainWindow"
        xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation"
        xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml"
        xmlns:V="clr-namespace:MergeAssembliesIntoWPF.Shell;assembly=MergeAssembliesIntoWPF.Shell"
        Title="MainWindow" Height="350" Width="525">
    <Window.Resources>
        <V:View1 x:Key="View1" />
    </Window.Resources>
    <Grid>
        <V:View1 />
    </Grid>
</Window>
تا اینجا باید متن Test در پنجره اصلی برنامه ظاهر شود.


ب) مدفون کردن خودکار اسمبلی‌های جانبی برنامه در فایل EXE آن
فایل csproj پروژه اصلی را خارج از VS.NET باز کنید. در انتهای آن سطر ذیل قابل مشاهده است:
 <Import Project="$(MSBuildToolsPath)\Microsoft.CSharp.targets" />
پس از این سطر، چند سطر ذیل را اضافه کنید:
  <Target Name="AfterResolveReferences">
    <ItemGroup>
      <EmbeddedResource Include="@(ReferenceCopyLocalPaths)" Condition="'%(ReferenceCopyLocalPaths.Extension)' == '.dll'">
        <LogicalName>%(ReferenceCopyLocalPaths.DestinationSubDirectory)%(ReferenceCopyLocalPaths.Filename)%(ReferenceCopyLocalPaths.Extension)</LogicalName>
      </EmbeddedResource>
    </ItemGroup>
  </Target>
این task جدید MSBuild سبب خواهد شد تا با هر بار Build برنامه، اسمبلی‌هایی که در ارجاعات برنامه دارای خاصیت Copy local مساوی true هستند، به صورت خودکار به صورت یک resource جدید در فایل exe برنامه مدفون شوند. عموما ارجاعاتی که دستی اضافه می‌شوند، مانند دو اسمبلی یاد شده در ابتدای بحث، دارای خاصیت Copy local=true نیز هستند.
پس از این تغییر نیاز است یکبار پروژه را بسته و مجددا باز کنید. اکنون پروژه را build کنید و جهت اطمینان بیشتر آن‌را برای مثال توسط ILSpy مورد بررسی قرار دهید:


همانطور که مشاهده می‌کنید، دو اسمبلی مورد استفاده در برنامه به صورت خودکار در قسمت منابع فایل EXE مدفون شده‌اند.
اگر به مسیر LogicalName تنظیمات فوق دقت کنید، DestinationSubDirectory نیز ذکر شده‌است. علت این است که بسیاری از اسمبلی‌های بومی سازی شده WPF با نام‌هایی یکسان اما در پوشه‌هایی مانند fa، fr و امثال آن ذخیره می‌شوند. به همین جهت نیاز است بین این‌ها تمایز قائل شد.


ج) بارگذاری خودکار اسمبلی‌ها در AppDomain برنامه

تا اینجا اسمبلی‌های جانبی را در فایل EXE مدفون کرده‌ایم. اکنون نوبت به بارگذاری آن‌ها در AppDomain برنامه است. برای اینکار نیاز است تا روال رخدادگردان AppDomain.CurrentDomain.AssemblyResolve را تحت نظر قرار داده و اسمبلی‌هایی را که برنامه درخواست می‌کند، در همینجا از منابع خوانده و به AppDomain اضافه کرد.
انجام اینکار در برنامه‌های WinForms ساده‌است. فقط کافی است به متد Program.Main برنامه مراجعه کرده و تعریف یاد شده را به ابتدای متد Main اضافه کرد. اما در WPF هرچند فایل App.xaml.cs به نظر نقطه‌ی آغازین برنامه است، اما در واقع اینطور نیست. برای نمونه، پوشه‌ی obj\Debug برنامه را گشوده و فایل App.g.i.cs آن‌را بررسی کنید. در اینجا می‌توانید همان رویه شبیه به برنامه‌های WinForm را در متد Program.Main آن، مشاهده کنید. بنابراین نیاز است کنترل این مساله را راسا در دست بگیریم:
using System;
using System.Globalization;
using System.Reflection;

namespace MergeAssembliesIntoWPF
{
    public class Program
    {
        [STAThreadAttribute]
        public static void Main()
        {
            AppDomain.CurrentDomain.AssemblyResolve += OnResolveAssembly;
            App.Main();
        }

        private static Assembly OnResolveAssembly(object sender, ResolveEventArgs args)
        {
            var executingAssembly = Assembly.GetExecutingAssembly();
            var assemblyName = new AssemblyName(args.Name);

            var path = assemblyName.Name + ".dll";
            if (assemblyName.CultureInfo.Equals(CultureInfo.InvariantCulture) == false)
            {
                path = String.Format(@"{0}\{1}", assemblyName.CultureInfo, path);
            }

            using (var stream = executingAssembly.GetManifestResourceStream(path))
            {
                if (stream == null)
                    return null;

                var assemblyRawBytes = new byte[stream.Length];
                stream.Read(assemblyRawBytes, 0, assemblyRawBytes.Length);
                return Assembly.Load(assemblyRawBytes);
            }
        }
    }
}
کلاس Program را با تعاریف فوق به پروژه خود اضافه نمائید. در اینجا Program.Main مورد نیاز خود را تدارک دیده‌ایم. کار آن مدیریت روال رخدادگردان AppDomain.CurrentDomain.AssemblyResolve برنامه پیش از شروع به هر کاری است. در روال رخداد گردان OnResolveAssembly، برنامه اعلام می‌کند که به چه اسمبلی خاصی نیاز دارد. ما آن‌را از قسمت منابع خوانده و سپس توسط متد Assembly.Load آن‌را در AppDomain برنامه بارگذاری می‌کنیم.
پس از اینکه کلاس فوق را اضافه کردید، نیاز است کلاس Program اضافه شده را به عنوان Startup object برنامه نیز معرفی کنید:

انجام اینکار ضروری است؛ در غیراینصورت با متد Main موجود در فایل App.g.i.cs تداخل می‌کند.
اکنون برای آزمایش برنامه، یکبار آن‌را Build کرده و بجز فایل Exe، مابقی فایل‌های موجود در پوشه‌ی bin را حذف کنید. سپس برنامه را خارج از VS.NET اجرا کنید. کار می‌کند!
MergeAssembliesIntoWPF.zip
 
نظرات مطالب
شروع به کار با AngularJS 2.0 و TypeScript - قسمت دوازدهم - توزیع برنامه
یک نکته‌ی تکمیلی

روش توصیه‌ی شده‌ی توسط تیم AngularJS 2.0، جهت توزیع برنامه‌ها به این صورت است:
 1) ابتدا برنامه‌ی جدید angular-cli را نصب کنید: (بدیهی است پیش از آن باید وابستگی‌های Nodejs بر روی سیستم شما نصب باشند)
npm install -g angular-cli
 2) با دستور ذیل، یک برنامه‌ی جدید AngularJS 2.0 را به همراه تمام وابستگی‌های آن، می‌توانید آغاز کنید:
ng new AngularCLIDemoApp
ابتدا به پوشه‌ی مدنظر وارد شده و سپس در خط فرمان، دستور فوق را وارد کنید. به این ترتیب ساختار یک برنامه‌ی جدید AngularJS 2.0 را خواهید داشت.
 3) اکنون اگر دستور ذیل را صادر کنید:
 ng build -prod
به صورت خودکار، کار بسته بندی و توزیع نهایی برنامه، در پوشه‌ای به نام dist، انجام خواهد شد.

دو مطلب تکمیلی
Angular CLI is here for AngularJS 2  
Angular 2 CLI – Build Angular 2 apps using Command Line Interface  
مطالب
اندازه گیری کارآیی پرس و جوها با استفاده از SET STATISTICS TIME
یکی از وظایف اصلی مدیر و یا توسعه دهنده یک بانک اطلاعاتی، نوشتن کدهای T-SQL و اندازه‌گیری عملکرد آنها می‌باشد. ابزارهای مختلفی برای انجام این کار وجود دارد، چه آنهایی که در خود SQL Server بصورت محلی وجود دارند و چه آنهایی که توسط شرکت‌های ثالث ارائه می‌شوند. اما مسئله مهمی که باید در نظر بگیرید چگونگی نوشتن یک پرس و جو (Query) و اندازه گیری کارآیی آن می‌باشد و اینکه باید روی چه مواردی متمرکز شد. در اکثر مواقع گرفتن زمان اجرای یک پرس و جو تا اندازه‌ای خوب می‌باشد. یکی از مواردی که باید روی آن متمرکز شد منابع استفاده شده توسط سرور می‌باشد، درحالیکه زمان اجرای پرس وجو به پارامترهای دیگری همچون بار سرور نیز بستگی دارد. علاوه بر استفاده از پروفایلر و نقشه اجرای کوئری (Execution Plan) ، می‌توانید از SET STATISTICS TIME نیز استفاده نمایید.
 SET STATISTICS TIME تنظیمی است که برای اندازه گیری منابع مورد نیاز اجرای یک پرس و جو به شما کمک می‌کند. SET STATISTICS TIME آمار مربوط به زمان تجزیه و تحلیل (Parse)، کامپایل و اجرای هر دستور در یک پرس و جو را نمایش می‌دهد. راه‌های مختلف اندکی برای مقایسه آماری دو پرس و جو و انتخاب بهترین آنها برای استفاده وجود دارند.  
برای روشن کردن این تنظیم دو راه وجود دارد. ابتدا اینکه از دستور Set برای روشن و خاموش کردن استفاده نمایید و یا اینکه از طریق Query Analyzer اقدام به انجام این کار نمایید. 
SET STATISTICS TIME ON
برای اینکه بتوانید آمارهای این تنظیمات را مشاهده کنید می‌بایست قبل از اجرای پرس و جو تنظیم مورد نظر را روشن نمایید. در نظر داشته باشید که با روشن کردن این تنظیم، برای تمامی پرس و جوهای مربوط به آن جلسه (Session) روشن خواهد ماند تا زمانیکه آنرا خاموش نمایید. 
SELECT ProductID, StartDate, EndDate, StandardCost 
FROM Production.ProductCostHistory
WHERE StandardCost < 500.00; 
با اجرای دستورات بالا خروجی آن بصورت زیر می‌باشد:
SQL Server parse and compile time: 
   CPU time = 0 ms, elapsed time = 1 ms.

(269 row(s) affected)

SQL Server Execution Times:
   CPU time = 1 ms,  elapsed time = 2 ms. 
زمان صرف شده برای اجرای یک کوئری به دو بخش تقسیم می‌شود:
  • زمان کامپایل و تجزیه و تحلیل ( parse and compile time)  زمانیکه یک کوئری را برای اجرا به SQL Server  ارائه می‌دهید، SQL Server آنرا از نظر خطای نحوی بررسی می‌نماید و بهینه ساز یک نقشه بهینه را برای اجرا تولید می‌نماید. اگر به خروجی نگاه کنید، زمان پردازش ( CPU time) و زمان سپری شده ( elapsed time)  را نشان می دهد. منظور از زمان پردازش زمان واقعی صرف شده روی پردازنده می‌باشد و زمان سپری شده اشاره به زمان تکمیل شدن عملیات کامپایل و تجزیه و تحلیل می‌باشد. تفاوت بین زمان پردازش و زمان سپری شده ممکن است زمان انتظار در صف برای گرفتن پردازنده و یا انتظار برای تکمیل عملیات IO باشد. 

  • زمان اجرا  ( Execution Times) : این زمان اشاره به زمان سپری شده برای تکمیل اجرای نقشه کامپایل شده دارد. زمان پردازش اشاره به زمان واقعی صرف شده روی پردازنده دارد و زمان سپری شده نیز مجموع زمان صرف شده تا تکمیل اجرای دستور که شامل زمان انتظار برای تکمیل عملیات IO و زمان صرف شده برای انتقال خروجی به کلاینت می‌باشد، دارد. زمان پردازش می‌تواند به عنوان مبنایی برای اندازه‌گیری کارآیی مورد استفاده قرار بگیرد. این مقدار در اجراهای مختلف تفاوت چندانی با هم ندارند جز اینکه کوئری و یا داده‌ها تغییر نمایند. توجه نمایید که زمان براساس میلی ثانیه می‌باشد. زمان سپری شده نیز به فاکتورهایی مانند بارگذاری روی سرور، بارگذاری IO، و پهنای باند بین سرور و کلاینت وابسته می‌باشد. بنابراین همیشه زمان پردازش به عنوان مبنایی برای اندازه‌گیری کارایی استفاده می‌شود .

در این بخش به بررسی SET STATISTICS TIME  در SQL Server پرداختیم. در بخش بعدی به بررسی   SET STATISTICS IO  برای اندازه گیری کارایی پرس و جوها از نظر میزان استفاده IO خواهیم پرداخت.
مطالب
یک نکته از ASP.NET 4.5 GridView
تا قبل از ASP.NET 4.5 ، هنگام کار با GridView رسم بر این بوده که به خاصیت DataSource ، یک منبع داده (مانند SqlDataSource و ...) را  Bind کرده و متد DataBind را صدا نموده و نتیجه نمایش داده می‌شد.
اما با استفاده از ویژگی‌های جدید اضافه شده(هر چند با تأخیر نسبت به Grid‌های پیشرفته دیگر ) کار با این کنترل راحت‌تر و خواناتر شده است. یکی از این ویژگی‌ها را با هم بررسی می‌کنیم:
با استفاده از ویژگی SelectMethod میتوان متدی را به GridView معرفی کرد که وظیفه منبع داده را انجام داده و هنگام Bind فراخوانی شده و گرید را پر کند:
مثال:
    <asp:GridView ID="gvCities"
                runat="server"
                AutoGenerateColumns="False"
                ItemType="WebApplication3.City"
                SelectMethod="GetAllCities">
                <Columns>
                    <asp:TemplateField HeaderText="نام">
                        <ItemTemplate><%#: Item.Name %></ItemTemplate>
                    </asp:TemplateField>
                </Columns>
     </asp:GridView>
نکته مهم در این کد ItemType است. با استفاده از این خاصیت به جای اینکه مانند قبل نام فیلدهایی که قرار است در گرید نمایش  داده شود را بصورت string معرفی کنیم (مثلا در اینجا ("Eval("Name ، اگر نام فیلد را غلط بنویسیم هنگام کامپایل خطایی صادر نمی‌شود)، آنرا بصورت  Strongly Type نوشته و از اشتباه جلوگیری می‌کنیم.( + )
کد متد:
 public IQueryable<City> GetAllCities()
        {
            var context = new EFContext();
            var q = from c in context.City
                    orderby c.Name
                    select c;
            return q;
        }
و سپس دستور زیر  را فراخوانی می‌کنیم:
 gvCities.DataBind();
اگر بخواهیم در گرید Paging داشته باشیم بصورت زیر عمل می‌کنیم:
   <asp:GridView ID="gvCities" 
                runat="server" 
                AutoGenerateColumns="False"
                AllowPaging="True" 
                PageSize="10" 
                ItemType="WebApplication3.City" 
                SelectMethod="GetAllCities">
                 <Columns>
                    <asp:TemplateField HeaderText="نام">
                        <ItemTemplate><%#: Item.Name %></ItemTemplate>
                    </asp:TemplateField>
                </Columns>
  </asp:GridView>
که در اینجا دو خصوصیت AllowPaging و PageSize را مقدار دهی کرده ایم. این خصوصیت‌ها اجازه صفحه بندی را به گرید می‌دهند.حال برای اینکه متد نیز برای صفحه بندی آماده شود باید سه آرگومان به آن اضافه کنیم:(نام پارامترها باید دقیقا موارد زیر باشد)
1- startRowIndex: نقطه شروع صفحه بندی را مشخص می‌کند.
2- maximumRows: تعداد سطرهایی که گرید باید نمایش دهد را مشخص می‌کند.
3- totalRowCount: این پارامتر  باید در تابع مقدار دهی شود (مانند مثال) تا مشخص شود نتیجه Query چند رکورد است و در نهایت گرید تعداد صفحات را بر این اساس نمایش می‌دهد.

 و برای اینکه صفحه بندی را در Query هم لحاظ کنیم از دو تا بع Skip و Take استفاده شده است.
 public IQueryable<City> GetAllCities(int startRowIndex, int maximumRows, out int totalRowCount)
 {
        var context = new EFContext();
        var q = from c in context.City
                    select c;

        totalRowCount = q.Count();

        return q.OrderBy(x=>x.Name).Skip(startRowIndex).Take(maximumRows);
 }

نکته مهم در این متد  IQueryable  بودن آن است که باعث واکشی داده‌ها بصورت صفحه به صفحه میشود.
دستورات SQL تولید شده در پروفایلر:

همانطور که مشاهده می‌کنید دو دستور SQL  تولید شده ، یکی برای بازگرداندن تعداد رکوردها و یکی هم برای واکشی داده‌ها به اندازه تعداد رکوردهای مجاز در هر صفحه.