نظرات مطالب
آشنایی با الگوی M-V-VM‌ - قسمت دوم
- بله. اینجا یک بررسی نال بودن آیتم انتخاب شده باید قبل از کم و زیاد کردن مقادیر اضافه شود.
- دو breakpoint داخل هر دو متد CanExecute موجود قرار دهید. خواهید دید که به ازای هر بار کلیک بر روی دکمه‌های متناظر (افزایش یا کاهش)، متد CanExecute مرتبط هم در ابتدا یکبار فراخوانی می‌شود.
- غیرفعال کردن خودکار دکمه را من در این مثال ابتدایی پیاده سازی نکردم و مرتبط است با EventHandler تعریف شده‌ای به نام CanExecuteChanged. اگر CanExecuteChanged در متدهای CanExecute صدا زده شود این غیر فعال سازی هم رخ خواهد داد.
این مثال رو بر اساس توضیحات ذکر شده به روز کردم و از اینجا قابل دریافت است:
http://www.box.net/shared/zc27lmyvku

+ کلا در مورد روش‌های بهتر Model Validation در قسمت پنجم بیشتر بحث شده است. همچنین در قسمت‌های بعد این کلاس‌های خام مشتق شده از ICommand با نمونه‌های بهتر جایگزین می‌شوند (DelegateCommand و یا RelayCommand).
مطالب
SignalR
چند وقتی هست که در کنار بدنه اصلی دات‌نت فریم‌ورک چندین کتابخونه به صورت متن‌باز در حال توسعه هستند. این مورد در ASP.NET بیشتر فعاله و مثلا دو کتابخونه SignalR و WebApi توسط خود مایکروسافت توسعه داده میشه.
SignalR همونطور که در سایت بسیار خلاصه و مفید یک صفحه‌ای! خودش توضیح داده شده (^) یک کتابخونه برای توسعه برنامه‌های وب «زمان واقعی»! (real-time web) است:
Async library for .NET to help build real-time, multi-user interactive web applications.
برنامه‌های زمان واقعی به صورت خلاصه و ساده به‌صورت زیر تعریف میشن (^):
The real-time web is a set of technologies and practices that enable users to receive information as soon as it is published by its authors, rather than requiring that they or their software check a source periodically for updates.
یعنی کاربر سیستم ما بدون نیاز به ارسال درخواستی صریح! برای دریافت آخرین اطلاعات به روز شده در سرور، در برنامه کلاینتش از این تغییرات آگاه بشه. مثلا برنامه‌هایی که برای نمایش نمودارهای آماری داده‌ها استفاده میشه (بورس، قیمت ارز و طلا و ...) و یا مهمترین مثالش میتونه برنامه «چت» باشه. متاسفانه پروتوکل HTTP مورد استفاده در وب محدودیت‌هایی برای پیاده‌سازی این گونه برنامه‌ها داره. روش‌های گوناگونی برای پیاده‌سازی برنامه‌های زمان واقعی در وب وجود داره که کتابخونه SignalR فعلا از موارد زیر استفاده میکنه:
  1. تکنولوژی جدید WebSocket (^) که خوشبختانه پشتیبانی کاملی از اون در دات نت 4.5 (چهار نقطه پنج! نه چهار و نیم!) وجود داره. اما تمام مرورگرها و تمام وب سرورها از این تکنولوژی پشتیبانی نمیکنند و تنها برخی نسخه‌های جدید قابلیت استفاده از آخرین ورژن WebSocket رو دارند که میشه به کروم 16 به بالا و فایرفاکس 11 به بالا و اینترنت اکسپلورر 10 اشاره کرد (برای استفاده از این تکنولوژی در ویندوز نیاز به IIS 8.0 است که متاسفانه فقط در ویندوز 8.0 موجوده):
    Chrome 16, Firefox 11 and Internet Explorer 10 are currently the only browsers supporting the latest specification (RFC 6455).
  2.  یه روش دیگه Server-sent Events نام داره که داده‌های جدید رو به فرم رویدادهای DOM به سمت کلاینت میفرسته(^).
  3. روش دیگه‎‌ای که موجوده به Forever Frame معروفه که در این روش یک iframe مخفی درون کد html مسئول تبادل داده‌هاست. این iframe مخفی به‌صورت یک بلاک Chunked (^) به سمت کلاینت فرستاده میشه. این iframe که مسئول رندر داده‌های جدید در سمت کلاینت هست ارتباط خودش رو با سرور تا ابد! (برای همین بهش forever میگن) حفظ میکنه. هر وقت رویدادی سمت سرور رخ میده با استفاده از این روش داده‌ها به‌صورت تگ‌های script به این فریم مخفی فرستاده می‌شوند و چون مرورگرها محتوای html رو به صورت افزایشی (incrementally) رندر میکنن بنابراین این اسکریپتها به‌ترتیب زمان دریافت اجرا می‌شوند. (البته ظاهرا عبارت forever frame در صنعت عکاسی! معروف‌تره بنابراین در جستجو در زمینه این روش ممکنه کمی مشکل داشته باشین) (^).
  4. روش آخر که در کتابخونه SignalR ازش استفاده میشه long-polling نام داره. در روش polling معمولی پس از ارسال درخواست توسط کلاینت، سرور بلافاصله نتیجه حاصله رو به سمت کلاینت میفرسته و ارتباط قطع میشه. بنابراین برای داده‌های جدید درخواست جدیدی باید به سمت سرور فرستاده بشه که تکرار این روش باعث افزایش شدید بار بر روی سرور و کاهش کارآمدی اون می‌شه. اما در روش long-polling پس از برقراری ارتباط کلاینت با سرور این ارتباط تا مدت زمان معینی (که توسط یه مقدار تایم اوت مشخص میشه و مقدار پیش‌فرضش 2 دقیقه است) برقرار میمونه. بنابراین کلاینت میتونه بدون ایجاد مشکلی در کارایی، داده‌های جدید رو از سرور دریافت کنه. به این روش در برنامه‌نویسی وب اصطلاحا برنامه‌نویسی کامت (Comet Programming) میگن (^ ^).
(البته روش‌های دیگری هم برای پیاده‌سازی برنامه‌های زمان اجرا وجود داره مثل کتابخونه node.js که جستجوی بیشتر به خوانندگان واگذار میشه)
SignalR برای برقراری ارتباط ابتدا بررسی میکنه که آیا هر دو سمت سرور و کلاینت قابلیت پشتیبانی از WebSocket رو دارند. در غیراینصورت سراغ روش Server-sent Events میره. اگر باز هم موفق نشد سعی به برقراری ارتباط با روش forever frame میکنه و اگر باز هم موفق نشد در آخر سراغ long-polling میره.
با استفاده از SignalR شما میتونین از سرور، متدهایی رو در سمت کلاینت فراخونی کنین. یعنی درواقع با استفاده از کدهای سی شارپ میشه متدهای جاوااسکریپت سمت کلاینت رو صدا زد!
بطور خلاصه در این کتابخونه دو کلاس پایه وجود داره:
  1. کلاس سطح پایین PersistentConnection
  2. کلاس سطح بالای Hub
علت این نامگذاری به این دلیله که کلاس سطح پایین پیاده‌سازی پیچیده‌تر و تنظیمات بیشتری نیاز داره اما امکانات بیشتری هم در اختیار برنامه‌نویس قرار می‌ده.
خوب پس از این مقدمه نسبتا طولانی برای دیدن یک مثال ساده میتونین با استفاده از نوگت (Nuget) مثال زیر رو نصب و اجرا کنین (اگه تا حالا از نوگت استفاده نکردین قویا پیشنهاد میکنم که کار رو با دریافتش از اینجا آغاز کنین) :
PM> Install-Package SignalR.Sample
پس از کامل شدن نصب این مثال اون رو اجرا کنین. این یک مثال فرضی ساده از برنامه نمایش ارزش آنلاین سهام برخی شرکتهاست. میتونین این برنامه رو همزمان در چند مرورگر اجرا کنین و نتیجه رو مشاهده کنین.
حالا میریم سراغ یک مثال ساده. میخوایم یک برنامه چت ساده بنویسیم. ابتدا یک برنامه وب اپلیکیشن خالی رو ایجاد کرده و با استفاده از دستور زیر در خط فرمان نوگت، کتابخونه SignalR رو نصب کنین:
PM> Install-Package SignalR
پس از کامل شدن نصب این کتابخونه، ریفرنس‌های زیر به برنامه اضافه میشن:
Microsoft.Web.Infrastructure
Newtonsoft.Json
SignalR
SignalR.Hosting.AspNet
SignalR.Hosting.Common
برای کسب اطلاعات مختصر و مفید از تمام اجزای این کتابخونه به اینجا مراجعه کنین.
همچنین اسکریپت‌های زیر به پوشه Scripts اضافه میشن (این نسخه‌ها مربوط به زمان نگارش این مطلب است):
jquery-1.6.4.js
jquery.signalR-0.5.1.js
بعد یک کلاس با نام SimpleChat به برنامه اضافه و محتوای زیر رو در اون وارد کنین:
using SignalR.Hubs;
namespace SimpleChatWithSignalR
{
  public class SimpleChat : Hub
  {
    public void SendMessage(string message)
    {
      Clients.reciveMessage(message);
    }
  }
} 
دقت کنین که این کلاس از کلاس Hub مشتق شده و همچنین خاصیت Clients از نوع dynamic است. (در مورد جزئیات این کتابخونه در قسمت‌های بعدی توضیحات مفصل‌تری داده میشه)
سپس یک فرم به برنامه اضافه کرده و محتوای زیر رو در اون اضافه کنین:
<input type="text" id="msg" />
<input type="button" value="Send" id="send" /><br />
<textarea id='messages' readonly="true" style="height: 200px; width: 200px;"></textarea>
<script src="Scripts/jquery-1.6.4.min.js" type="text/javascript"></script>
<script src="Scripts/jquery.signalR-0.5.1.min.js" type="text/javascript"></script>
<script src="signalr/hubs" type="text/javascript"></script>
<script type="text/javascript">
  var chat = $.connection.simpleChat;
  chat.reciveMessage = function (msg) {
   $('#messages').val($('#messages').val() + "-" + msg + "\r\n"); 
  };
  $.connection.hub.start();
  $('#send').click(function () {
    chat.sendMessage($('#msg').val());
  });
</script>
همونطور که میبینین برنامه چت ما آماده شد! حالا برنامه رو اجرا کنین و با استفاده از دو مرورگر مختلف نتیجه رو مشاهده کنین.
نکته کلیدی کار SignalR در خط زیر نهفته است:
<script src="signalr/hubs" type="text/javascript"></script>
اگر محتوای آدرس فوق رو دریافت کنین می‌بینین که موتور این کتابخانه تمامی متدهای موردنیاز در سمت کلاینت رو با استفاده از کدهای جاوااسکریپت تولید کرده. البته در این کد تولیدی از نامگذاری camel Casing استفاده میشه، بنابراین متد SendMessage در سمت سرور به‌صورت sendMessage در سمت کلاینت در دسترسه.
امیدوارم تا اینجا تونسته باشم علاقه شما به استفاده از این کتابخونه رو جلب کرده باشم. در قسمت‌های بعد موارد پیشرفته‌تر این کتابخونه معرفی میشه.
اگه علاقه‌مند باشین میتونین از این ویکی اطلاعات بیشتری بدست بیارین.


به روز رسانی
در دوره‌ای به نام SignalR در سایت، به روز شده‌ای این مباحث را می‌توانید مطالعه کنید.
مطالب
ایجاد سرویس چندلایه‎ی WCF با Entity Framework در قالب پروژه - 8
در Solution Explorer روی نام راه حل - MyNews - راست کلیک کنید و Add-> New Project را انتخاب کنید. سپس یک پروژه از نوع Windows Forms Application انتخاب کنید و نام آن‌را MyNewsWinApp  بگذارید. یا کلیدهای ترکیبی Shift + Alt + D پنجره‌ی Data Sources را نمایان کنید. برابر با شکل روی ابزار Add New Data Source کلیک کنید:  

 
از پنجره‌ی باز شده روی گزینه‌ی Service کلیک کنید: 

روی گزینه‌ی Next کلیک کنید و در پنجره‌ای که باز می‌شود در قسمت Address نشانی وب‌سایتی که در بخش پیشین تولید کردیم و ممکن است شما در IIS افزوده باشید؛ قرار دهید و  روی دکمه‌ی GO بفشارید تا سرویس در کادر پایین افزوده شود. سپس در قسمت Namespace نامی مناسب برای فراخوانی سرویس وارد کنید آن‌گاه دکمه‌ی OK را بفشارید.

از پنجره‌ی بازشده روی دکمه‌ی Finish کلیک کنید. پس از مکثی کوتاه سرویس به همراه دو موجودیت آن درون Data Sources دیده خواهد شد. از آن‌طرف در Solution Explorer نیز در پوشه‌ی Service References سرویس تعریف‌شده ارجاع داده خواهد گرفت. 

از Data Sources روی tblNews کلیک کنید سپس آن‌را کشیده و به روی فرم رها کنید. خواهید دید که یک DataGridView شامل همه‌ی ویژگی‌های موجودیت tblNews و یک Binding Navigator که با موجودیت tblNews در پیوند است و یک منبع داده به نام tblNewsBindingSource به صورت خودکار در فرم افزوده خواهد شد.

چیدمان فرم، رنگ‌ها، اندازه‌ها و فونت را آن‌گونه که می‌پسندید تنظیم کنید. سپس ستون‌هایی که به آن‌ها نیازی ندارید حذف یا پنهان کرده و عنوان ستون‌های مانده را ویرایش کنید. کلیدهای افزودن، حذف و ذخیره را روی Navigator ایجاد کنید و بقیه‌ی کلیدها را اگر به آن نیازی ندارید حذف کنید. البته می‌توانید بنا به سلیقه‌ی کاری‌تان یک Panel برای این‌کار اختصاص دهید. در این‌جا یک فرم ساده در نظر گرفته شده است:

اکنون نوبت به کدنویسی است. سورس فرم را بازکنید و نخست سرویس را به این صورت در جای مناسب تعریف کنید:

MyNewsService.MyNewsServiceClient MyNews = new MyNewsService.MyNewsServiceClient();

یک تابع کوچک برای تبدیل تاریخ میلادی به شمسی بنویسید سپس رویداد Load فرم را به این صورت بنویسید:

        string MiladiToShamsi(DateTime MyDate)
        {
            System.Globalization.PersianCalendar pers = new System.Globalization.PersianCalendar();
            return string.Format("{0}/{1}/{2}", pers.GetYear(MyDate), pers.GetMonth(MyDate).ToString("D2"), pers.GetDayOfMonth(MyDate).ToString("D2"));
        }

        private void Form1_Load(object sender, EventArgs e)
        {
            tblNewsBindingSource.DataSource = MyNews.GetAllNews().Select(p => new {p.tblNewsId, p.tblCategory.CatName, p.Title, p.Description, RegDate= MiladiToShamsi( p.RegDate) });
        }  

پیش از اجرای پروژه از Solution Explorer روی نام راه حل راست‌کلیک کنید و گزینه‌ی Properties را انتخاب کنید. در پنجره‌ی بازشده تنظیمات زیر را انجام دهید:

این کار باعث می‌شود که به طور هم‌زمان پروژه‌ی وب‌سایت و ویندوز اجرا شود. اکنون پروژه را اجرا کنید. اگر با پیغام خطا روبه‌رو شدید؛ تگ Connection String را از App.Config پروژه WCF Library به Web.Config پروژه وب‌سایت کپی کنید. در این صورت پروژه به راحتی اجرا خواهد شد.

در بخش پسین پیرامون افزودن، ویرایش و حذف و برخی توضیحات برای توسعه‌ی کار خواهم نوشت.

مطالب
استفاده از Workflow برای تغییر سطح دسترسی به یک سند پس از تایید آن
در این پست قصد دارم نحوه تغییر دسترسی یک سند را بیان کنم . مسئله : فرض کنید قرار است سندی در کتابخانه بارگذاری شود و پس از تغییرات و پالایش توسط فردی تایید (Approve) شود و پس از تایید ، دیگر تهیه کننده اولیه سند نمی‌تواند آن را ویرایش کند . با استفاده از workflow این روند را با هم پیش می‌گیریم .

یک کتابخانه به نام FinalApprovedLib در شیرپوینت ساخته و در شیرپوینت دیزاینر ان را انتخاب می‌کنیم : 

سپس وارد تنظیمات کتابخانه شده و روی List Workflow کلیک می‌کنیم : 

در پنجره نامی را برای چرخه کاری انتخاب می‌کنیم :  

درگام اول چرخه کاری ، یک Start Approval Process انتخاب می‌کنیم (از نوار action ریبون بالای پنجره قابل مشاهده است ؛ همچنین می‌توانید چند تا از حروف این گام را تایپ کنید تا به صورت خودکار لود شود) : 

سپس روی these users کلیک کرده تا تایید کننده را مشخص کنیم :

در این مرحله پنجره زیر باز شده و عنوان پیغام و محتوای آن را می‌نویسیم : 

سپس در بخش participants نام فرد ، گروه یا افرادی که می‌توانند این چرخه را تایید کنند را مشخص میکنیم :

 

در اینجا کاربری با نام usr1 باید بتواند این سند را تایید کند : 

روی add و سپس روی OK کلیک می‌کنیم : 

اگر در همین مرحله چرخه را publish کنیم می‌توانیم آن را در لیست چرخه‌های کاری لیست مشاهده کنیم :

 

در گام بعدی نیاز به یک impersonation Step داریم (اطلاعات بیشتر درباره این گام در اینجا و اینجا ) :

در ابتدا یک If current item field equals value انتخاب می‌کنیم و مانند زیر آن را تنظیم می‌کنیم :
 

سپس واژه equal که پیش فرض است و سپس عبارت سمت راست تساوی که وضعیت چرخه است :

 

حال می‌خواهیم زمانی که سند تایید شده (شرط true بود) ، عملیات تغییر دسترسی اعمال شود :

 

گزینه replace list item permission را انتخاب می‌کنیم و مانند زیر آن را تنظیم می‌کنیم :

 باید permission مورد نظر را اتتخاب کنیم و تعریف کنیم که این دسترسی برای چه کسی و به چه نوعی تغییر کند :
ابتدا فردی که باید دسترسی او تغییر کند (در اینجا سازنده سند جاری ) : 

سپس دسترسی جدید او : 

و تایید تنظیمات اعمال شده (می توانید تغییرات را در گام تعریف شده مشاهده کنید) :

 

حال چرخه کاری را ذخیره و publish می‌کنیم:

 

حال اگر workflow‌های کتابخانه را بررسی کنیم ، می‌توانیم ذخیره شدن این چرخه را در کتابخانه ببینیم :

 

فقط نکته ای که نباید فراموش شود ، نحوه start شدن workflow است که باید ان را نیز تنظیم کنیم :

در همان شیرپوینت دیزاینر روی چرخه کاری کلیک راست می‌کنیم و در تنظیمات چرخه کاری ، مانند زیر عمل می‌کنیم تا به محض افزودن یا اعمال تغییرات در سند ، چرخه کاری فراخوانی شود :

 

 (بعد از این تغییرات مجدد عمل publish را انجام دهید)

حال سندی را بارگذاری می‌کنیم تا این چرخه را تست کنیم : 

با نام کاربری usr2 این سند را بارگذاری می‌کنیم :

 

اگر به Task List سایت مراجعه کنیم می‌توانیم آغاز شدن چرخه کاری و پیغام فرستاده شده آن را ببینیم :

 

حال اگر کاربر usr1 که در بالا عملیات تایید به او انتساب داده شد ، آیتم Task list خود را باز کند ، پنجره زیر را خواهد دید :

 

و پس از تایید او دکمه ویرایش برای usr2 (که سند را ایجاد کرده بود) غیر فعال می‌شود :

- نکته اینکه در صورتی که usr2 مجدد سندی را با همان نوع و نام بارگذاری کند ، سیستم به او پیغام می‌دهد که دسترسی برای این کار را ندارد 

موفق باشید  

مطالب
واکشی اولیه در HTML5 Prefetching - HTML5
در HTML5 قابلیت‌های زیادی برای بهبود در سرعت نمایش و عملکرد سایت‌ها در نظر گرفته شده؛ یکی از این قابلیت‌های جالب، Prefetching  یا واکشی اولیه است. 
خب بزارید سناریو رو اینطور مطرح کنم: فرض کنید یک بازدید کننده به سایت شما مراجعه میکنه "abc.htm" و شما به عنوان یک طراح وب میدونید که بازدید کننده پس از مطالعه این صفحه به صفحه دیگه ای از سایت باید مراجعه کنه، به عنوان مثال "xyz.htm". با استفاده از قابلیت واکشی اولیه میشه مرورگر رو مجبور کرد که در زمانی که کاربر مشغول مشاهده، خواندن و یا گشت و گذار تو صفحه‌ی مورد نظر ماست، بیاد صفحات دیگری که برای اون مشخص میکنیم رو در پس زمینه بارگذاری کنه. با این عمل وقتی که کاربر، صفحه ما رو به سمت صفحات کش شده ترک میکنه، صفحات مورد نظر با سرعت فوق العاده ای نمایش داده میشن؛ دلیلش هم اینه که تمام اطلاعات صفحات کش شده توسط مرورگر دانلود شده و آماده نمایشه.

برای استفاده از این قابلیت باید در بخش head سایتمون یک لینک به صورت زیر به صفحه و یا تصویر مورد نظری که میخوایم کش بشه، قرار بدیم:
<link rel="prefetch" href="http://www.example.com/page2.aspx"> <!-- Firefox -->
<link rel="prerender" href="http://www.example.com/page2.aspx"> <!-- Chrome -->

یا

<link rel="prefetch" href="http://www.example.com/picture.jpg"> <!-- Firefox -->
<link rel="prerender" href="http://www.example.com/picture.jpg"> <!-- Chrome -->
همونطور که ملاحظه میکنید این قابلیت در حال حاضر فقط توسط دو مرورگر محبوب وب یعنی کروم و فایرفاکس پشتیبانی میشه و مرورگرهای دیگه با رسیدن به این خطوط از کش کردن اون صرف نظر میکنن.

نکته:

و در انتها لازمه به این نکته توجه کنید که وقتی صفحه ای از سایت ما که حاوی لینک های prefetch هست لود میشه، بلافاصله مرورگر شروع به گرفتن لینک‌های مورد نظر میکنه و اگر در سمت سرور در هنگام لود شدن صفحات کدی نوشته باشید اون کد اجرا میشه. توجه به این نکته میتونه از گیج شدن شما  در هنگام کار با متغیر هایی که توی session ذخیره میشن جلوگیری کنه!
مطالب
بررسی سرویس های on$ و emit$ و broadcast$ در AngularJs
در این پست درباره به اشتراک گذاری داده‌ها بین کنترلر‌های Angular بحث شد. اما استفاده از Factory و Service فقط زمانی کاربرد دارد که بخواهیم یک منبع داده مشخص را در اختیار مصرف کننده قرار دهیم. اگر قصد داشته باشم بر اساس شرایط خاص، داده یا داده‌های مشخصی در سایر کنترلر‌ها تغییر پیدا کنند چه باید کرد؟ به زبان ساده‌تر برای ایجاد ارتباط بین کنترلرها به طوری که از تغییرات یکدیگر باخبر باشند چه راهکارهایی وجود دارد. on$ و emit$ و broadcast$ برای این منظور تعبیه شده اند.
برای شرح موارد بالا بهترین روش بررسی یک مثال است:

emit$:
دو کنترلر به نام‌های FirstCtrl و SecondCtrl داریم. FirstCtrl به عنوان والد کنترلر Second است(در این مورد در این پست توضیح داده شده است).
پس فایل html نیز به صورت زیر خواهد بود:
<body ng-app>
  <div ng-controller="FirstCtrl">
    <p>{{title}}</p>
    <div ng-controller="SecondCtrl">
      <button ng-click="onUpdate()">Update First Ctrl Title</button>
    </div>
  </div>
</body>
قصد داریم با کلیک بر روی دکمه Update در کنترلر Second، مقدار خاصیت title در FirstCtrl به روز رسانی شود. اگر دقت کرده باشید حرکت رویداد از پایین به بالاست درنتیجه برای این کار باید از سرویس emit$ استفاده کنیم. کافیست در کنترلر دوم (Second) کد زیر را وارد نمایید:
function ChildCtrl($scope){
  $scope.onUpdate = function(){
    this.$emit("Update_Title", "Good Bye");
  };
}
به وسیله سرویس emit$ می‌‌توان از بروز یک رویداد در کنترلر جاری خبر داد. اگر کنترلر والد یک handler برای این رویداد داشته باشد، می‌تواند مقدار جدید را دریافت نماید. برای  تعریف handler باید از سرویس on$ استفاده کرد. کد‌های کنترلر First را به صورت زیر تغییر دهید.
function FirstCtrl($scope){
 $scope.title= "Hello";
  
 $scope.$on("Update_Title", function(event, message){
   $scope.title= message;   
 });
}
»سرویس on$ برای تعریف handler برای رویداد مورد نظر استفاده می‌شود.
»پارامتر دوم سرویس on$ برابر با مقدار جدید ارسال شده توسط سرویس emit$ است.
»نام رویدادی که به عنوان پارامتر به on$ پاس داده می‌شود باید برابر با نام رویداد پاس داده شده به emit$ باشد.
»می‌توان چندین پارامتر را با استفاده از emit$ ارسال کرد و در سرویس on$ با تعریف متغیر به تعداد پارامتر‌ها مقادیر آن‌ها را دریافت نمود.

broadcast$
همان طور که مشاهده کردید SecondCtrl در محدوده FirstCtrl تعریف شده است. در نتیجه به راحتی با استفاده از سرویس emit$ توانستیم یک رویداد را منتشر نماییم. اما نکته مهم این است که اگر قصد داشته باشیم یک رویداد را از کنترلر والد (در این جا FirstCtrl است) منتشر نماییم به طوری که در کنترلر‌های فرزند قابل دریافت باشد(حرکت رویداد بالا به پایین است)، باید از broadcast$ استفاده کنیم.
»broadcast$ فقط از نظر کاربرد با emit$ متفاوت است و در پیاده سازی کاملا مشابه هستند.
یک مثال:
function ParentCtrl($scope){
 $scope.foo = "Hello";  
 
 $scope.$on("UPDATE_PARENT", function(event, message){
   $scope.title= message;
   
   $scope.$broadcast("DO_BIDDING", {
     buttonTitle : "Taken over",
     onButtonClick : function(){
       $scope.title= "HAHA this button no longer works!";
     }
   });
 });
}

function ChildCtrl($scope){
  $scope.buttonTitle = "Update Parent";
  $scope.onButtonClick = function(){    
    this.$emit("UPDATE_PARENT", "Updated");
  };
  
  $scope.$on("DO_BIDDING", function(event, data){
    for(var i in data){
      $scope[i] = data[i];
    }
  });  
}
مشاهده خروجی مثال 

اگر حالت فرزند و والد بین کنترلر‌ها نباشد چه؟
 در این حالت باید rootScope$ را به کنترلر مورد نظر تزریق نمایید و سپس با استفاده از سرویس broadcast$ یا emit$ رویدادتان را منتشر کنید. مثال:
'use strict';
angular.module('myAppControllers', [])
  .controller('FirstCtrl', function ($rootScope) {

    $rootScope.$broadcast('UPDATE_ALL'); 
    
    Or

    $rootScope.$emit('UPDATE_ALL'); 
});

نکته:
از آن جا که حرکت بالا به پایین event bubbling بسیار هزینه برتر است نسبت به حرکت پایین به بالا در نتیجه سعی کنید تا جای ممکن از rootScope$.$broadcast استفاده نکنید. در این جا توضیح کاملی درباره دلایل عدم استفاده از rootScope$.$broadcast داده شده است.
هم چنین می‌توانید یک مثال Live را نیز برای مقایسه بین emit$ و broadcast$ در این جا مشاهده کنید.


نظرات اشتراک‌ها
تقویم شمسی رسپانسیو برای بوت استراپ
تقویم شمسی بالا را رو من دیشب رو یکی از کارهام استفاده کردم و تقویم خوبی هم بود. رویدادی به نام onSelect داره که مقدار زمان را به صورت UnixTime برمیگردونه البته برای دات نت باید قبل از تبدیل مقدار را تقسیم بر 1000 کرد.
$(".from-date").pDatepicker({
                format: "YYYY/MM/DD dddd",
                autoClose: true,
                onSelect: function (unixDate) {
                    console.log(unixDate);
                    $("#start").val(unixDate);
                    return this;
                },
                navigator: {
                    enabled: true,
                    text: {
                        btnNextText: ">",
                        btnPrevText: "<"
                    },
                },
            });


نظرات مطالب
ASP.NET MVC #18
کد Web.config رو اینجوری تغییر دادم الان مشکل وقتی پیش میاد که کاربری که Admin نیست قبلا Login کرده و می‌خواد به اون صفحه دسترسی پیدا کنه.در بقیه موارد درست کار می‌کنه
    <roleManager cacheRolesInCookie="true" defaultProvider="CustomRoleProvider" enabled="true">
      <providers>
        <clear />
        <add name="CustomRoleProvider" type="MvcApplication.Lib.CustomRoleProvider" />
      </providers>
    </roleManager>
نظرات مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 21 - بررسی تغییرات Bundling و Minification
یک نکته‌ی تکمیلی در مورد فونت‌ها

عموما فونت‌ها در بسته‌های اصلی یک چنین مسیرهایی را دارند:
src: url("../webfonts/fa-brands-400.eot");
و در حالت پیش‌فرض این ابزار آن‌ها را به صورت زیر در فایل نهایی تولیدی بازنویسی می‌کند (بر اساس مسیر نسبی قرارگیری آن در پروژه):
src: url("../node_modules/components-font-awesome/webfonts/fa-brands-400.eot");
به همین جهت در حین اجرای برنامه پیام یافت نشدن آن‌ها را مشاهده می‌کنید.
برای غیرفعال کردن این بازنویسی مسیر (بدون نیاز به عمومی کردن مسیر node_modules در کلاس آغازین برنامه)، باید در اینجا adjustRelativePaths را به false تنظیم کنید:
    {
        "outputFileName": "wwwroot/css/site.min.css",
        "inputFiles": [
            "node_modules/bootstrap/dist/css/bootstrap.min.css",
            "node_modules/bootstrap-rtl/dist/css/bootstrap-rtl.min.css",
            "node_modules/components-font-awesome/css/fa-solid.min.css",
            "node_modules/components-font-awesome/css/fontawesome.min.css",
            "content/custom.css"
        ],
        "minify": {
            "enabled": true,
            "renameLocals": false,
            "adjustRelativePaths": false
        },
        "sourceMap": false
    },
نظرات مطالب
شروع به کار با AngularJS 2.0 و TypeScript - قسمت نهم - مسیریابی
سلام. 
تشکر فراوان بابت سری مفصل و کاربردی Angular2.
اگر قرار باشد View یک Route ظاهر کاملا متفاوتی از یک view دیگر داشته باشد، چه راه حلی پیشنهاد می‌کنید؟ به عنوان مثلا یک صفحه‌ی لاگین ساده که هدر نداشته باشد.