اشتراکها
فایرفاکس 64 بیتی به زودی
اشتراکها
Firebug 2.0 منتشر شد
Mozilla Firefox
Google Chrome
Internet Explorer IE
Opera
Safari
سایر مرورگرها
Google Chrome
Internet Explorer IE
Opera
Safari
سایر مرورگرها
در ادامه مطلب قبلی آموزش (jQuery) جی کوئری 4# به ادامه بحث میپردازیم.
در پست قبل به بررسی انتخاب عناصر بر اساس موقعیت پرداختیم، در این پست به بحث "استفاده از انتخاب کنندههای سفارشی jQuery" خواهیم پرداخت.
4-1- استفاده از انتخاب کنندههای سفارشی jQuery
در پستهای قبلی (^ و ^ ) تعدادی از انتخاب کنندههای CSS که هر کدامشان موجب قدرت و انعطاف پذیری انتخاب اشیا موجود در صفحه میشوند را بررسی کردیم. با این وجود فیلترهای انتخاب کننده قدرتمندتری وجود دارند که توانایی ما را برای انتخاب بیشتر میکنند.
به عنوان مثال اگر بخواهید از میان تمام چک باکس ها، گزینه هایی را که تیک خورده اند انتخاب نمایید، از آنجا که تلاش برای مطابقت حالتهای اولیه کنترلهای HTML را بررسی میکنیم، jQuery انتخابگر سفارشی checked: را پیشنهاد میکند، که مجموعه از عناصر را که خاصیت checked آنها فعال باشد را برای ما برمی گرداند. براس مثال انتخاب کننده input تمامی المانهای <input> را انتخاب میکند، و انتخاب کننده input:checked تمامی inputهایی را انتخاب میکند که checked هستند. انتخاب کننده سفارشی checked:یک انتخاب کننده خصوصیت CSS عمل میکند (مانند [foo=bar]). ترکیب این انتخاب کنندهها میتواند قدرت بیشتری به ما بدهد، انتخاب کننده هایی مانند radio:checked: و checkbox:checked: .
همانطور هم که قبلا بیان شد، jQuery علاوه بر پشتیبانی از انتخاب کنندههای CSS تعدادی انتخاب کننده سفارشی را نیز شامل میشود که در جدول 3-2 شرح داده شده است.
بسیاری از انتخاب کنندههای سفارشی jQuery بررسی شده برای انتخاب عناصر فرم ورود اطلاعات کاربر استفاده میشوند. این فیلترها قابلیت ادغام را دارند، برای مثال در زیر دستوری را به منظور انتخاب آن دسته از گزینههای Checkbox که تیک خورده اند و فعال هستند را مشاهده میکنید:
این فیلترها و انتخاب کنندهها کاربردهای وسیعی در صفحات اینترنتی دارند، آیا آنها حالت معکوسی نیز دارند؟
استفاده از فیلتر not:
برای آنکه نتیجه انتخاب کنندهها را معکوس کنیم میتوانیم از این فیلتر استفاده کنیم. برای مثال دستور زیر تمام عناصری را که checkBox نیستند را انتخاب میکند:
اما استفاده از این فیلتر دقت زیادی را میطلبد زیرا به سادگی ممکن است با نتیجه ای غیر منتظره مواجه شویم.
استفاده از فیلتر has:
در اینجا دیدیم که CSS انتخاب کننده قدرتمندی را ارایه کرده است که فرزندران یک عنصر را در هر سطحی که باشند (حتی اگر فرزند مستقیم هم نباشند) انتخاب میکند. برای مثال دستور زیر تمام عناصر span را که در div معرفی شده باشند را انتخاب میکند:
اما اگر بخواهیم انتخابی برعکس این انتخاب داشته باشیم، باید چه کنیم؟ برای این کار باید تمام divهایی که دارای عنصر span میباشد را انتخاب کرد. برای چنین انتخابی از فیلتر has: استفاده میکنیم. به دستور زیر توجه نمایید، این دستور تمام عناصر div را که در آنها عنصر span معرفی شده است را انتخاب میکند:
برای برخی انتخابهای پیچیده و مشکل، این فیلتر و مکانیزم بسیار کارا میباشد و به سادگی ما را به هدف دلخواه میرساند. فرض کنید میخواهیم آن خانه از جدول که دارای یک عنصر عکس خاص میباشد را پیدا کنیم. با توجه به این نکته که آن عکس از طریق مقدار src قابل تشخیص میباشد، با استفاده از فیلتر has: دستوری مانند زیر مینویسیم:
این دستور هر خانه از جدول را که این عکس در آن قرار گرفته باشد را انتخاب میکند.
همانگونه که دیدیم jQuery گزینههای بسیار متعددی را به منظور انتخاب عناصر موجود در صفحه برای ما مهیا کرده است که میتوانیم هر عنصری از صفحه را انتخاب و سپس تغییر دهیم که تغییر این عناصر در پستهای آینده بحث خواهد شد.
موفق و موید باشید.
در پست قبل به بررسی انتخاب عناصر بر اساس موقعیت پرداختیم، در این پست به بحث "استفاده از انتخاب کنندههای سفارشی jQuery" خواهیم پرداخت.
4-1- استفاده از انتخاب کنندههای سفارشی jQuery
در پستهای قبلی (^ و ^ ) تعدادی از انتخاب کنندههای CSS که هر کدامشان موجب قدرت و انعطاف پذیری انتخاب اشیا موجود در صفحه میشوند را بررسی کردیم. با این وجود فیلترهای انتخاب کننده قدرتمندتری وجود دارند که توانایی ما را برای انتخاب بیشتر میکنند.
به عنوان مثال اگر بخواهید از میان تمام چک باکس ها، گزینه هایی را که تیک خورده اند انتخاب نمایید، از آنجا که تلاش برای مطابقت حالتهای اولیه کنترلهای HTML را بررسی میکنیم، jQuery انتخابگر سفارشی checked: را پیشنهاد میکند، که مجموعه از عناصر را که خاصیت checked آنها فعال باشد را برای ما برمی گرداند. براس مثال انتخاب کننده input تمامی المانهای <input> را انتخاب میکند، و انتخاب کننده input:checked تمامی inputهایی را انتخاب میکند که checked هستند. انتخاب کننده سفارشی checked:یک انتخاب کننده خصوصیت CSS عمل میکند (مانند [foo=bar]). ترکیب این انتخاب کنندهها میتواند قدرت بیشتری به ما بدهد، انتخاب کننده هایی مانند radio:checked: و checkbox:checked: .
همانطور هم که قبلا بیان شد، jQuery علاوه بر پشتیبانی از انتخاب کنندههای CSS تعدادی انتخاب کننده سفارشی را نیز شامل میشود که در جدول 3-2 شرح داده شده است.
جدول 3-2: انتخاب کنندههای سفارشی jQuery
توضیح | انتخاب کننده |
عناصری را انتخاب میکند که تحت کنترل انیمیشن میباشند. در پستهای بعدی انیمیشنها توضیح داده میشوند. | animated: |
عناصر دکمه را انتخاب میکند، عناصری مانند (input[type=submit]، input[type=reset]، input[type=button]، یا button) | button: |
عناصر Checkbox را انتخاب میکند، مانند ([input[type=checkbox). | checkbox: |
عناصر checkboxها یا دکمههای رادیویی را انتخاب میکند که در حالت انتخاب باشند. | checked: |
عناصری ر انتخاب میکند که دارای عبارت foo باشند. | contains(foo) //c: |
عناصر در حالت disabled را انتخاب میکند. | disabled: |
عناصر در حالت enabledرا انتخاب میکند. | enabled: |
عناصر فایل را انتخاب میکند، مانند ([input[type=file). | file: |
عناصر هدر مانند h1 تا h6 را انتخاب میکند. | header: |
عناصر مخفی شده را انتهاب میکند. | hidden: |
عناصر تصویر را انتخاب میکند، مانند ([input[type=image). | image: |
عناصر فرم مانند input ، select، textarea، button را انتخاب میکند. | input: |
انتخاب کنندهها را برعکس میکند. | not(filter)//c: |
عناصری که فرزندی دارند را انتخاب میکند. | parent: |
عناصر password را انتخاب میکند، مانند ([input[type=password). | password: |
عناصر radio را انتخاب میکند، مانند ([input[type=radio). | radio: |
دکمههای reset را انتخاب میکند، مانند ([input[type=reset یا [button[type=reset). | raset: |
عناصری (عناصر option) را انتخاب میکند که در وضعیت selected قراردارند. | selected: |
دکمههای submit را انتخاب میکند، مانند ([input[type=submit یا [button[type=submit). | submit: |
عناصر text را انتخاب میکند، مانند ([input[type=text). | text: |
عناصری را که در وضعیت visibleباشند انتخاب میکند. | visible: |
:checkbox:checked:enabled
این فیلترها و انتخاب کنندهها کاربردهای وسیعی در صفحات اینترنتی دارند، آیا آنها حالت معکوسی نیز دارند؟
استفاده از فیلتر not:
برای آنکه نتیجه انتخاب کنندهها را معکوس کنیم میتوانیم از این فیلتر استفاده کنیم. برای مثال دستور زیر تمام عناصری را که checkBox نیستند را انتخاب میکند:
input:not(:checkbox)
استفاده از فیلتر has:
در اینجا دیدیم که CSS انتخاب کننده قدرتمندی را ارایه کرده است که فرزندران یک عنصر را در هر سطحی که باشند (حتی اگر فرزند مستقیم هم نباشند) انتخاب میکند. برای مثال دستور زیر تمام عناصر span را که در div معرفی شده باشند را انتخاب میکند:
div span
اما اگر بخواهیم انتخابی برعکس این انتخاب داشته باشیم، باید چه کنیم؟ برای این کار باید تمام divهایی که دارای عنصر span میباشد را انتخاب کرد. برای چنین انتخابی از فیلتر has: استفاده میکنیم. به دستور زیر توجه نمایید، این دستور تمام عناصر div را که در آنها عنصر span معرفی شده است را انتخاب میکند:
div:has(span)
برای برخی انتخابهای پیچیده و مشکل، این فیلتر و مکانیزم بسیار کارا میباشد و به سادگی ما را به هدف دلخواه میرساند. فرض کنید میخواهیم آن خانه از جدول که دارای یک عنصر عکس خاص میباشد را پیدا کنیم. با توجه به این نکته که آن عکس از طریق مقدار src قابل تشخیص میباشد، با استفاده از فیلتر has: دستوری مانند زیر مینویسیم:
$('tr:has(img[src$="foo.png"])')
این دستور هر خانه از جدول را که این عکس در آن قرار گرفته باشد را انتخاب میکند.
همانگونه که دیدیم jQuery گزینههای بسیار متعددی را به منظور انتخاب عناصر موجود در صفحه برای ما مهیا کرده است که میتوانیم هر عنصری از صفحه را انتخاب و سپس تغییر دهیم که تغییر این عناصر در پستهای آینده بحث خواهد شد.
موفق و موید باشید.
اصول نمایش اطلاعات مودال به کمک bootstrap در مطلب «استفاده از modal dialogs مجموعه Twitter Bootstrap برای گرفتن تائید از کاربر» بررسی شدند.
در این قسمت قصد داریم یک فرم Ajaxایی را در ASP.NET MVC به همراه تمام مسایل اعتبارسنجی، پردازش اطلاعات و غیره را به کمک Twitter Bootstrap و jQuery Ajax پیاده سازی کنیم.
تهیه افزونه jquery.bootstrap-modal-ajax-form.js
از این جهت که مباحث مرتبط با نمایش و پردازش فرمهای مودال Ajaxایی به کمک Twitter Bootstrap اندکی نکته دار و طولانی هستند، بهتر است این موارد را به شکل یک افزونه، کپسوله کنیم. کدهای کامل افزونه jquery.bootstrap-modal-ajax-form.js را در ادامه ملاحظه میکنید:
توضیحات:
- توابع enableBootstrapStyleValidation و enablePostbackValidation در مطلب «اعمال کلاسهای ویژه اعتبارسنجی Twitter bootstrap به فرمهای ASP.NET MVC» بررسی شدند.
- این افزونه با توجه به مقدار renderModalPartialViewUrl، یک partial view را از برنامه ASP.NET MVC درخواست میکند.
- سپس این partial view را به صورت خودکار به صفحه اضافه کرده و آنرا به صورت modal نمایش میدهد.
- پس از افزودن فرم Ajaxایی دریافتی، مسایل اعتبارسنجی را به آن اعمال کرده و سپس دکمه submit آنرا تحت کنترل قرار میدهد.
- در زمان submit، ابتدا بررسی میکند که آیا فرم معتبر است و اعتبارسنجی آن بدون مشکل است؟ اگر اینچنین است، اطلاعات فرم را به آدرس postUrl به صورت Ajaxایی ارسال میکند.
کدهای مدل برنامه
در اینجا یک مدل سادهرا به همراه ویژگیهای اعتبارسنجی و نامهای نمایشی خواص ملاحظه میکنید.
کدهای کنترلر برنامه
کدهای کنترلر برنامه در این حالت از سه قسمت تشکیل میشود:
الف) متد Index حالت HttpGet که صفحه ابتدایی را نمایش خواهد داد.
ب) متد RenderModalPartialView یک partial view اضافه شده به برنامه به نام _ModalPartialView.cshtml را بازگشت میدهد. این partial view در حقیقت همان فرمی است که قرار است به صورت مودال نمایش داده شود و پردازش آن نیز Ajaxایی باشد.
ج) متد Index حالت HttpPost که نهایتا اطلاعات فرم مودال را دریافت خواهد کرد. اگر پردازش موفقیت آمیز بود، نیاز است همانند کدهای فوق return Json صورت گیرد. در غیراینصورت مجددا همان partial view را بازگشت دهید.
کدهای Index.cshtml
این کدها متناظر هستند با کدهای view اکشن متد Index در حالت Get.
- در اینجا یک لینک ساده در صفحه قرار گرفته و به کمک کلاس btn مجموعه bootstrap به شکل یک دکمه مزین شده است.
- در ادامه نحوه استفاده از افزونهای را که در ابتدای بحث طراحی کردیم، ملاحظه میکنید. کار با آن بسیار ساده است و تنها باید مسیرهای ارسال اطلاعات نهایی به سرور یا postDataUrl و مسیر دریافت partial view رندر شده یا renderModalPartialViewUrl به آن معرفی شود. سایر مسایل آن خودکار است.
کدهای _ModalPartialView.cshtml یا همان فرم مودال برنامه
در اینجا اطلاعات فرمی را ملاحظه میکنید که قرار است به صورت مودال نمایش داده شود. نحوه طراحی آن بر اساس نکات form-horizontal است. همچنین divهای modal-header، modal-body و modal-footer نیز به این فرم ویژه اضافه شدهاند تا به خوبی توسط bootstrap پردازش گردد.
حاصل نهایی این مبحث را در دو شکل ذیل ملاحظه میکنید. صفحه index نمایش دهنده یک دکمه و در ادامه باز شدن یک فرم مودال، پس از کلیک بر روی دکمه ثبت اطلاعات.
در این قسمت قصد داریم یک فرم Ajaxایی را در ASP.NET MVC به همراه تمام مسایل اعتبارسنجی، پردازش اطلاعات و غیره را به کمک Twitter Bootstrap و jQuery Ajax پیاده سازی کنیم.
تهیه افزونه jquery.bootstrap-modal-ajax-form.js
از این جهت که مباحث مرتبط با نمایش و پردازش فرمهای مودال Ajaxایی به کمک Twitter Bootstrap اندکی نکته دار و طولانی هستند، بهتر است این موارد را به شکل یک افزونه، کپسوله کنیم. کدهای کامل افزونه jquery.bootstrap-modal-ajax-form.js را در ادامه ملاحظه میکنید:
// <![CDATA[ (function ($) { $.bootstrapModalAjaxForm = function (options) { var defaults = { renderModalPartialViewUrl: null, renderModalPartialViewData: null, postUrl: '/', loginUrl: '/login', beforePostHandler: null, completeHandler: null, errorHandler: null }; var options = $.extend(defaults, options); var validateForm = function (form) { //فعال سازی دستی اعتبار سنجی جیکوئری var val = form.validate(); val.form(); return val.valid(); }; var enableBootstrapStyleValidation = function () { $.validator.setDefaults({ highlight: function (element, errorClass, validClass) { if (element.type === 'radio') { this.findByName(element.name).addClass(errorClass).removeClass(validClass); } else { $(element).addClass(errorClass).removeClass(validClass); $(element).closest('.control-group').removeClass('success').addClass('error'); } $(element).trigger('highlited'); }, unhighlight: function (element, errorClass, validClass) { if (element.type === 'radio') { this.findByName(element.name).removeClass(errorClass).addClass(validClass); } else { $(element).removeClass(errorClass).addClass(validClass); $(element).closest('.control-group').removeClass('error').addClass('success'); } $(element).trigger('unhighlited'); } }); } var enablePostbackValidation = function () { $('form').each(function () { $(this).find('div.control-group').each(function () { if ($(this).find('span.field-validation-error').length > 0) { $(this).addClass('error'); } }); }); } var processAjaxForm = function (dialog) { $('form', dialog).submit(function (e) { e.preventDefault(); if (!validateForm($(this))) { //اگر فرم اعتبار سنجی نشده، اطلاعات آن ارسال نشود return false; } //در اینجا میتوان مثلا دکمهای را غیرفعال کرد if (options.beforePostHandler) options.beforePostHandler(); //اطلاعات نباید کش شوند $.ajaxSetup({ cache: false }); $.ajax({ url: options.postUrl, type: "POST", data: $(this).serialize(), success: function (result) { if (result.success) { $('#dialogDiv').modal('hide'); if (options.completeHandler) options.completeHandler(); } else { $('#dialogContent').html(result); if (options.errorHandler) options.errorHandler(); } } }); return false; }); }; var mainContainer = "<div id='dialogDiv' class='modal hide fade in'><div id='dialogContent'></div></div>"; enableBootstrapStyleValidation(); //اعمال نکات خاص بوت استرپ جهت اعتبارسنجی یکپارچه با آن $.ajaxSetup({ cache: false }); $.ajax({ type: "POST", url: options.renderModalPartialViewUrl, data: options.renderModalPartialViewData, contentType: "application/json; charset=utf-8", dataType: "json", complete: function (xhr, status) { var data = xhr.responseText; var data = xhr.responseText; if (xhr.status == 403) { window.location = options.loginUrl; //در حالت لاگین نبودن شخص اجرا میشود } else if (status === 'error' || !data) { if (options.errorHandler) options.errorHandler(); } else { var dialogContainer = "#dialogDiv"; $(dialogContainer).remove(); $(mainContainer).appendTo('body'); $('#dialogContent').html(data); // دریافت پویای اطلاعات مودال دیالوگ $.validator.unobtrusive.parse("#dialogContent"); // فعال سازی اعتبارسنجی فرمی که با ایجکس بارگذاری شده enablePostbackValidation(); // و سپس نمایش آن به صورت مودال $('#dialogDiv').modal({ backdrop: 'static', //با کلیک کاربر روی صفحه، صفحه مودال بسته نمیشود keyboard: true }, 'show'); // تحت نظر قرار دادن این فرم اضافه شده processAjaxForm('#dialogContent'); } } }); }; })(jQuery); // ]]>
- توابع enableBootstrapStyleValidation و enablePostbackValidation در مطلب «اعمال کلاسهای ویژه اعتبارسنجی Twitter bootstrap به فرمهای ASP.NET MVC» بررسی شدند.
- این افزونه با توجه به مقدار renderModalPartialViewUrl، یک partial view را از برنامه ASP.NET MVC درخواست میکند.
- سپس این partial view را به صورت خودکار به صفحه اضافه کرده و آنرا به صورت modal نمایش میدهد.
- پس از افزودن فرم Ajaxایی دریافتی، مسایل اعتبارسنجی را به آن اعمال کرده و سپس دکمه submit آنرا تحت کنترل قرار میدهد.
- در زمان submit، ابتدا بررسی میکند که آیا فرم معتبر است و اعتبارسنجی آن بدون مشکل است؟ اگر اینچنین است، اطلاعات فرم را به آدرس postUrl به صورت Ajaxایی ارسال میکند.
کدهای مدل برنامه
using System.ComponentModel; using System.ComponentModel.DataAnnotations; namespace Mvc4TwitterBootStrapTest.Models { public class User { public int Id { set; get; } [DisplayName("نام")] [Required(ErrorMessage="لطفا نام را تکمیل کنید")] public string Name { set; get; } [DisplayName("نام خانوادگی")] [Required(ErrorMessage = "لطفا نام خانوادگی را تکمیل کنید")] public string LastName { set; get; } } }
کدهای کنترلر برنامه
using System.Web.Mvc; using Mvc4TwitterBootStrapTest.Models; namespace Mvc4TwitterBootStrapTest.Controllers { public class ModalFormAjaxController : Controller { [HttpGet] public ActionResult Index() { return View(); //نمایش صفحه اولیه } [HttpPost] //برای این حالت امنتر است //[AjaxOnly] public ActionResult RenderModalPartialView() { //رندر پارشال ویوو صفحه مودال به همراه اطلاعات مورد نیاز آن return PartialView(viewName: "_ModalPartialView", model: new User { Name = "", LastName = "" }); } [HttpPost] //[AjaxOnly] public ActionResult Index(User user) //ذخیره سازی اطلاعات { if (this.ModelState.IsValid) { //todo: SaveChanges; return Json(new { success = true }); } this.ModelState.AddModelError("", "خطایی رخ داده است"); return PartialView("_ModalPartialView", user); } } }
الف) متد Index حالت HttpGet که صفحه ابتدایی را نمایش خواهد داد.
ب) متد RenderModalPartialView یک partial view اضافه شده به برنامه به نام _ModalPartialView.cshtml را بازگشت میدهد. این partial view در حقیقت همان فرمی است که قرار است به صورت مودال نمایش داده شود و پردازش آن نیز Ajaxایی باشد.
ج) متد Index حالت HttpPost که نهایتا اطلاعات فرم مودال را دریافت خواهد کرد. اگر پردازش موفقیت آمیز بود، نیاز است همانند کدهای فوق return Json صورت گیرد. در غیراینصورت مجددا همان partial view را بازگشت دهید.
کدهای Index.cshtml
@{ ViewBag.Title = "Index"; var renderModalPartialViewUrl = Url.Action("RenderModalPartialView", "ModalFormAjax"); var postDataUrl = Url.Action("Index", "ModalFormAjax"); } <h2> Index</h2> <a href="#" class="btn btn-primary" id="btnCreate">ثبت اطلاعات</a> @section JavaScript { <script type="text/javascript"> $(function () { $('#btnCreate').click(function (e) { e.preventDefault(); //میخواهیم لینک به صورت معمول عمل نکند $.bootstrapModalAjaxForm({ postUrl: '@postDataUrl', renderModalPartialViewUrl: '@renderModalPartialViewUrl', renderModalPartialViewData: {}, loginUrl: '/login', beforePostHandler: function () { }, completeHandler: function () { // Refresh: برای حالتیکه نیاز به به روز رسانی کامل صفحه زیرین باشد // location.reload(); }, errorHandler: function () { } }); }); }); </script> }
- در اینجا یک لینک ساده در صفحه قرار گرفته و به کمک کلاس btn مجموعه bootstrap به شکل یک دکمه مزین شده است.
- در ادامه نحوه استفاده از افزونهای را که در ابتدای بحث طراحی کردیم، ملاحظه میکنید. کار با آن بسیار ساده است و تنها باید مسیرهای ارسال اطلاعات نهایی به سرور یا postDataUrl و مسیر دریافت partial view رندر شده یا renderModalPartialViewUrl به آن معرفی شود. سایر مسایل آن خودکار است.
کدهای _ModalPartialView.cshtml یا همان فرم مودال برنامه
@model Mvc4TwitterBootStrapTest.Models.User <div class="modal-header"> <button type="button" class="close" data-dismiss="modal" aria-hidden="true"> ×</button> <h5> افزودن کاربر جدید</h5> </div> @using (Html.BeginForm("Index", " ModalFormAjax", FormMethod.Post, new { @class = "modal-form" })) { <div class="modal-body"> @Html.ValidationSummary(true, null, new { @class = "alert alert-error alert-block" }) <fieldset class="form-horizontal"> <legend>مشخصات کاربر</legend> <div class="control-group"> @Html.LabelFor(model => model.Name, new { @class = "control-label" }) <div class="controls"> @Html.EditorFor(model => model.Name) @Html.ValidationMessageFor(model => model.Name, null, new { @class = "help-inline" }) </div> </div> <div class="control-group"> @Html.LabelFor(model => model.LastName, new { @class = "control-label" }) <div class="controls"> @Html.EditorFor(model => model.LastName) @Html.ValidationMessageFor(model => model.LastName, null, new { @class = "help-inline" }) </div> </div> </fieldset> </div> <div class="modal-footer"> <button class="btn btn-primary" type="submit"> ارسال</button> <button class="btn" data-dismiss="modal" aria-hidden="true"> انصراف</button> </div> }
حاصل نهایی این مبحث را در دو شکل ذیل ملاحظه میکنید. صفحه index نمایش دهنده یک دکمه و در ادامه باز شدن یک فرم مودال، پس از کلیک بر روی دکمه ثبت اطلاعات.
ویژوال استودیو به توسعه دهندگان این امکان را میدهد تا کدهایی را که تکراری بوده و به دفعات در متن برنامه مورد استفاده هستند به شکل یک قطعه کد آماده (در صورت نیاز با مقادیر پیش فرض ) ذخیره کنند ، سپس در مواقع نیاز بدون اینکه مجبور باشند آن را دوباره و دوباره بنویسند ، تنها با تایپ کردن نام قطعه کد ذخیره شده و دو بار فشردن کلید Tab ، کد تعریف شده توسط ویژوال استودیو در محل تعیین شده اضافه میگردد. به این قطعه کدهای آماده code snippet گفته میشود .
خود ویژوال استودیو تعدادی code snippet آماده دارد که آشنایی با آنها میتواند سرعت کدنویسی را افزایش دهد . برای دیدن لیست کامل و مدیریت آنها به مسیر Tools -> Code Snippets Manager (Ctrl+K,Ctrl+B)
در ویژوال استودیو 2010 دو نوع snippet وجود دارد :
1- Expansion snippets : که در محل کرسر (Cursor) اضافه میشوند . مثل cw و enum که به ترتیب دستور writeLine و ساختار یک enum را ایجاد میکنند .
2- SurroundsWith snippets : که میتوانند یک تکه کد انتخاب شده را در بر بگیرند مثل for و یا do که کد انتخاب شده را در یک حلقه for و do-while محصور میکنند .
نکته ای که باید توجه داشت این است که یک snippet میتواند از هر دو نوع باشد . برای مثال for و do و یا if ، در صورتی که کدی انتخاب شده باشد آن را محصور میکنند و گرنه ساختار خالی مرتبط را در محل cursor اضافه میکنند .
همانطور که در ابتدا هم ذکر شد ، علاوه بر snippetهای آمادهی موجود ، توسعه دهنده میتواند قطعه کدهایی را خود ایجاد کرده و مورد استفاده قرار دهد .
در اینجا یک expansion snippet خواهیم ساخت تا کار اضافه کردن بلاک try-catch-finally را برای ما انجام دهد .
- ابتدا یک فایل xml به پروژه اضافه میکنیم و آنرا TryCatchFinally.snippet مینامیم . توجه کنید که نام فایل باید به .snippet ختم شود .
- فایل را باز و درون آن راست کلیک کرده و گزینه Insert snippet > Snippet را انتخاب میکنیم . با اینکار یک قالب پایه snippet ( که یک ساختار xml ) است به فایل اضافه میشود . هر فایل snippet از دو بخش اصلی header و snippet تشکیل شده که بخش header اطلاعاتی کلی درباره قطعه کد را نگهداری میکند و بخش snippet مربوط به تعریف محتوای قطعه کد است .
<codesnippet format="1.0.0" xmlns="http://schemas.microsoft.com/VisualStudio/2005/CodeSnippet"> <header> <title>title</title> <author>author</author> <shortcut>shortcut</shortcut> <description>description</description> <snippettypes> <snippettype>SurroundsWith</snippettype> <snippettype>Expansion</snippettype> </snippettypes> </header> <snippet> <declarations> <literal> <id>name</id> <default>value</default> </literal> </declarations> <code language="XML"> <!--[CDATA[<test--> <name>$name$</name> $selected$ $end$]]> </code> </snippet> </codesnippet>
- قالب پیش فرض شامل هر دو نوع snippet است .
<codesnippet format="1.0.0" xmlns="http://schemas.microsoft.com/VisualStudio/2005/CodeSnippet"> <header> ... <snippettypes> <snippettype>SurroundsWith</snippettype> <snippettype>Expansion</snippettype> </snippettypes> </header> ... </codesnippet>
از آنجا که قصد داریم یک Expansion snippet بسازیم پس تگ SurroundsWith را حذف میکنیم .
<snippettypes> <snippettype>Expansion</snippettype> </snippettypes>
- در بخش header مقدار تگ Title را به “Try Catch Finally”و مقدار تگ Shortcut را به “trycf” و Description را به “Adds a try-catch-finally block ” تغییر میدهیم . Title عنوان snippet است و وجود آن ضروری است . اضافه کردن shortcut اختیاری است و به عنوان یک متن میانبر برای اضافه کردن snippet استفاده میشود .
<Header> <Title>Try Catch Finally</Title> <Author>mohsen.d</Author> <Shortcut>trycf</Shortcut> <Description>Adds a try-catch-finally block</Description>
- تگ Literal برای تعریف جایگزین برای بخشی از کد درون snippet که احتمال دارد پس از اضافه شدن ، توسط برنامه نویس و یا در صورت استفاده از function توسط خود ویژوال استودیو تغییر کند استفاده میشود . در قطعه کد try-catch-finally ، ما میخواهیم به کاربر اجازه بدهیم که نوع استثنائی را که catch میشود تغییر دهد .
تگ id نامی برای بخش قابل ویرایش تعریف میکند ( که از آن در ادامه در تعریف خود قطعه کد استفاده میکنیم ) . آنرا به “ExceptionName” تغییر میدهیم . تگ default هم مقدار پیش فرضی را برای آن بخش مشخص میکند . ما میخواهیم تمام استثناها را Catch کنیم پس مقدار پیش فرض را برابر "Exception" قرار میدهیم .
..... <declarations> <literal> <id>ExceptionName</id> <default>Exception</default> </literal> </declarations> ...
- و در تگ Code ، خود قطعه کدی که ویژوال استودیو باید آن را اضافه کند ، تعریف میشود . مقدار مشخصه Language آن را به CSharp تغییر میدهیم و محتویات داخل آنرا به شکل زیر اضافه میکنیم .
<code language="CSharp"> <!--[CDATA[ try { $end$ } catch($ExceptionName$) { } finally { } ]]--> </code>
به نحوه استفاده از ExceptionName که در قسمت Literal تعریف کردیم توجه کنید . عبارت $end$ هم یک کلمه رزرو شده است که محل قرار گرفتن cursor را بعد از اضافه شدن قطعه کد مشخص میکند .
- در نهایت snippet ما به شکل زیر خواهد بود :
<codesnippet format="1.0.0" xmlns="http://schemas.microsoft.com/VisualStudio/2005/CodeSnippet"> <header> <title>Try Catch Finally</title> <author>mohsen.d</author> <shortcut>trycf</shortcut> <description>Adds a try-catch-finally block</description> <snippettypes> <snippettype>Expansion</snippettype> </snippettypes> </header> <snippet> <declarations> <literal> <id>ExceptionName</id> <default>Exception</default> </literal> </declarations> <code language="CSharp"> <!--[CDATA[ try { $end$ } catch($ExceptionName$) { } finally { } ]]--> </code> </snippet> </codesnippet>
اضافه کردن snippet ساخته شده به visual studio
دو راه برای اضافه کردن snippet تعریف شده به ویژوال استودیو وجود دارد :
روش اول قرار دادن فایل .snippet در پوشه code snippets ویژوال استودیو است که مسیر پیش فرض آن
C:\Users\<UserName>\Documents\Visual Studio 2010\Code Snippets\
گزینه دوم import کردن فایل .snippet به داخل ویژوال استودیو است . در ویژوال استودیو به مسیر
Tools -> Code Snippets Manager (Ctrl+K,Ctrl+B)
استفاده از snippet ساخته شده
برای استفاده از snippet میتوانیم متن میانبر تعریف شده را تایپ کنیم و با دو بار فشردن کلید tab قطعه کد تعریف شده به محل کرسر اضافه میشودهمینطور با فشردن کلیدهای Ctrl+K و Ctrl+X به صورت پشت سر هم منوی “Insert Snippet” ظاهر میشود که از طریق آن میتوانیم Snippet موردنظر را یافته ( بدنبال Title تعریف شده برای snippet در پوشه ای که آنرا ذخیره کرده اید بگردید ) و با انتخاب آن کد تعریف شده اضافه خواهد شد .
برای آشنایی با روشهای مختلف دسترسی به snippetها اینجا را بررسی کنید .
ابزارها
دستکاری خود فایل xml چندان جالب و خالی از خطا نیست . روشهای بهتری برای ساخت و ویرایش snippetها وجود دارد . Snippet Editor ابزاری برای ویرایش و ساخت snippet هاست و Snippet Designer هم یک پلاگین برای ویژوال استودیوست که کار مشابهی را انجام میدهد . یکی از کارهای جالبی که با این ابزار میتوانید انجام دهید انتخاب یک قطعه از کد ( مثل یک تابع ) و سپس ساختن یک snippet از روی آن است .
در این پروژه هم مجموعه snippetهای موجود ویژوال استودیو 2010 برای زبان سی شارپ ، جهت سازگاری با stylecop ویرایش و refactor شده اند ( در کنار تعریف snippetهای دیگر ).
در قسمت آخر این سری، نگاهی خواهیم داشت به نحوهی توزیع برنامههای React و نکات مرتبط با آن.
افزودن متغیرهای محیطی
در برنامهی نمایش لیست فیلمهایی که تا قسمت 29 آنرا بررسی کردیم، از فایل src\config.json برای ذخیره سازی اطلاعات تنظیمات برنامه استفاده شد. هرچند این روش کار میکند اما بر اساس محیطهای مختلف توسعه، متغیر نیست. اغلب برنامهها باید بتوانند حداقل در سه محیط توسعه، آزمایش و تولید، بر اساس متغیرها و تنظیمات خاص هر کدام، کار کنند. برای مثال بر روی سیستمی که کار توسعه در آن انجام میشود، میخواهیم apiUrl متفاوتی را نسبت به حالتیکه برنامه توزیع میشود، داشته باشیم.
برای رفع این مشکل، برنامههایی که توسط create-react-app تولید میشوند، دارای پشتیبانی توکاری از متغیرهای محیطی هستند. برای این منظور نیاز است در ریشهی پروژه (جائیکه فایل package.json قرار دارد) فایل جدید env. را ایجاد کرد. در ویندوز برای ایجاد یک چنین فایلهایی که فقط از یک پسوند تشکیل میشوند، باید نام فایل را به صورت .env. وارد کرد؛ سپس خود ویندوز نقطهی نهایی را حذف میکند. البته اگر از ادیتور VSCode برای ایجاد این فایل استفاده میکنید، نیازی به درج نقطهی انتهایی نیست. در این فایل environment ایجاد شده میتوان تمام متغیرهای محیطی مورد نیاز را با مقادیر پیشفرض آنها درج کرد. همچنین میتوان این مقادیر پیشفرض را بر اساس محیطهای مختلف کاری، بازنویسی کرد. برای مثال میتوان فایل env.development. را اضافه کرد؛ به همراه فایلهای env.test. و env.production.
متغیرهای محیطی به صورت key=value درج میشوند. این کلیدها نیر باید با REACT_APP_ شروع شوند؛ در غیر اینصورت، کار نخواهند کرد. برای مثال در فایل env.، دو متغیر پیشفرض زیر را تعریف میکنیم:
اکنون برای خواندن این متغیرها برای مثال در فایل index.js (و یا هر فایل جاوا اسکریپتی دیگری در برنامه)، سطر زیر را درج میکنیم:
process به معنای پروسهی جاری برنامهاست (و مرتبط است به پروسهی node.js ای که برنامهی React را اجرا میکند) و خاصیت env، به همراه تمام متغیرهای محیطی برنامه میباشد. در این حالت اگر برنامه را اجرا کنیم، در کنسول توسعه دهندگان مرورگر، به یک چنین خروجی خواهیم رسید:
در این خروجی، متغیر "NODE_ENV: "development به صورت خودکار با تولید بستههای مخصوص ارائهی نهایی، به production تنظیم میشود. سایر متغیرهای محیطی تعریف شده را نیز در اینجا ملاحظه میکنید. با توجه به خواص شیء env، برای مثال جهت دسترسی به نام برنامه میتوان از مقدار process.env.REACT_APP_NAME استفاده کرد.
یک نکته: با هر تغییری در مقادیر متغیرهای محیطی، نیاز است یکبار دیگر برنامه را از ابتدا توسط دستور npm start، راه اندازی مجدد کرد؛ چون این فایلها به صورت خودکار ردیابی نمیشوند.
نحوهی پردازش متغیرهای محیطی درج شدهی در برنامه
اگر همان سطر لاگ کردن خروجی process.env را به صورت زیر تغییر دهیم:
و برنامه را مجددا اجرا کنیم، با مراجعهی به برگهی Sources و انتخاب مسیر localhost:3000/static/js/main.chunk.js و سپس جستجوی "My App Name" ای که در اینجا اضافه کردیم (با فشردن دکمههای Ctrl+F)، به خروجی زیر خواهیم رسید:
همانطور که مشاهده میکنید، فراخوانی console.log ما، دیگر به همراه متغیر process.env.REACT_APP_NAME نیست؛ بلکه مقدار اصلی این متغیر در اینجا درج شدهاست. بنابراین اگر در در حین توسعهی برنامه، از متغیرهای محیطی استفاده شود، این متغیرها با مقادیر اصلی آنها در حین پروسهی Build نهایی، جایگزین میشوند.
Build برنامههای React برای محیط تولید
اجرای دستور npm start، سبب ایجاد یک Build مخصوص محیط توسعه میشود که بهینه سازی نشدهاست و به همراه اطلاعات اضافی قابل توجهی جهت دیباگ سادهتر برنامهاست. برای رسیدن به یک خروجی بهینه سازی شدهی مخصوص محیط تولید و ارائهی نهایی باید دستور npm run build را در خط فرمان اجرا کرد. خروجی نهایی این دستور، در پوشهی جدید build واقع در ریشهی پروژه، قرار میگیرد. اکنون میتوان کل محتویات این پوشه را جهت ارائهی نهایی در وب سرور خود، مورد استفاده قرار داد.
پس از پایان اجرای دستور npm run build، پیام «امکان ارائهی آن توسط static server زیر نیز وجود دارد» ظاهر میشود:
اگر علاقمند باشید تا خروجی حالت production تولید شده را نیز به صورت محلی آزمایش کنید، ابتدا باید static server یاد شده را توسط دستور npm install فوق نصب کنید. سپس ریشهی پروژه را در خط فرمان باز کرده و دستور serve -s build را صادر کنید (البته اگر با خط فرمان به پوشهی build وارد شدید، دیگر نیازی به ذکر پوشهی build نخواهد بود). اکنون میتوانید برنامه را در آدرس http://localhost:5000 در مرورگر خود بررسی نمائید.
البته با توجه به اینکه backend سرور برنامههای ما نیز در همین آدرس قرار دارد و در صورت ورود این آدرس، به صورت خودکار به https://localhost:5001/index.html هدایت خواهید شد، میتوان این پورت پیشفرض را با اجرای دستور serve -s build -l 1234 تغییر داد. اکنون میتوان آدرس جدید http://localhost:1234 را در مرورگر آزمایش کرد که ... با خطای زیر کار نمیکند:
روش رفع این مشکل را در قسمت 23 بررسی کردیم و در اینجا جهت بهبود آن میتوان متد WithOrigins فایل Startup.cs را به صورت زیر تکمیل کرد:
یک نکته: زمانیکه از دستور npm start استفاده میشود، متغیرهای محیطی از فایل env.development. خوانده خواهند شد و زمانیکه از دستور npm run build استفاده میشود، این متغیرها از فایل env.production. تامین میشوند. در این حالتها اگر متغیری در این دو فایل درج نشده بود، از مقدار پیشفرض موجود در فایل env. استفاده میگردد. از فایل env.test. با اجرای دستور npm test، به صورت خودکار استفاده میشود.
آماده سازی برنامهی React، برای توزیع نهایی
تا اینجا برنامهی React تهیه شده، اطلاعات apiUrl خودش را از فایل config.json دریافت میکند. اکنون میخواهیم بر اساس حالات مختلف توسعه و تولید، از apiUrlهای متفاوتی استفاده شود. به همین جهت به فایل env.production. مراجعه کرده و تنظیمات ذیل را به آن اضافه میکنیم:
البته فعلا همین متغیرها را به فایل env.development. نیز میتوان اضافه کرد؛ چون backend سرور ما در هر دو حالت، در این مثال، در آدرس فوق قرار دارد.
اکنون به برنامه مراجعه کرده و در هرجائی که ارجاعی به فایل config.json وجود دارد، سطر import آنرا حذف میکنیم. با این تغییر، تمام آدرسهایی مانند:
را به صورت زیر ویرایش میکنیم:
در ادامه برای تامین مقدار apiUrl به صورت خودکار، به فایل src\services\httpService.js مراجعه کرده و در ابتدای آن، یک سطر زیر را اضافه میکنیم:
به این ترتیب تمام درخواستهای ارسالی توسط Axios، دارای baseURL ای خواهند شد که از فایل متغیر محیطی جاری تامین میشود. همانطور که پیشتر نیز عنوان شد، این مقدار در زمان Build، با مقدار ثابتی که از فایل env جاری خوانده میشود، جایگزین خواهد شد.
همچنین adminRoleName مورد نیاز در فایل src\services\authService.js را نیز از همان فایل env جاری تامین میکنیم:
پس از این تغییرات، نیاز است برای حالت توسعه، یکبار دیگر دستور npm start و یا برای حالت تولید، دستور npm run build را اجرا کرد تا اطلاعات درج شدهی در فایلهای env.، پردازش و جایگزین شوند.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-34-frontend.zip و sample-34-backend.zip
افزودن متغیرهای محیطی
در برنامهی نمایش لیست فیلمهایی که تا قسمت 29 آنرا بررسی کردیم، از فایل src\config.json برای ذخیره سازی اطلاعات تنظیمات برنامه استفاده شد. هرچند این روش کار میکند اما بر اساس محیطهای مختلف توسعه، متغیر نیست. اغلب برنامهها باید بتوانند حداقل در سه محیط توسعه، آزمایش و تولید، بر اساس متغیرها و تنظیمات خاص هر کدام، کار کنند. برای مثال بر روی سیستمی که کار توسعه در آن انجام میشود، میخواهیم apiUrl متفاوتی را نسبت به حالتیکه برنامه توزیع میشود، داشته باشیم.
برای رفع این مشکل، برنامههایی که توسط create-react-app تولید میشوند، دارای پشتیبانی توکاری از متغیرهای محیطی هستند. برای این منظور نیاز است در ریشهی پروژه (جائیکه فایل package.json قرار دارد) فایل جدید env. را ایجاد کرد. در ویندوز برای ایجاد یک چنین فایلهایی که فقط از یک پسوند تشکیل میشوند، باید نام فایل را به صورت .env. وارد کرد؛ سپس خود ویندوز نقطهی نهایی را حذف میکند. البته اگر از ادیتور VSCode برای ایجاد این فایل استفاده میکنید، نیازی به درج نقطهی انتهایی نیست. در این فایل environment ایجاد شده میتوان تمام متغیرهای محیطی مورد نیاز را با مقادیر پیشفرض آنها درج کرد. همچنین میتوان این مقادیر پیشفرض را بر اساس محیطهای مختلف کاری، بازنویسی کرد. برای مثال میتوان فایل env.development. را اضافه کرد؛ به همراه فایلهای env.test. و env.production.
متغیرهای محیطی به صورت key=value درج میشوند. این کلیدها نیر باید با REACT_APP_ شروع شوند؛ در غیر اینصورت، کار نخواهند کرد. برای مثال در فایل env.، دو متغیر پیشفرض زیر را تعریف میکنیم:
REACT_APP_NAME=My App REACT_APP_VERSION=1
console.log(process.env);
در این خروجی، متغیر "NODE_ENV: "development به صورت خودکار با تولید بستههای مخصوص ارائهی نهایی، به production تنظیم میشود. سایر متغیرهای محیطی تعریف شده را نیز در اینجا ملاحظه میکنید. با توجه به خواص شیء env، برای مثال جهت دسترسی به نام برنامه میتوان از مقدار process.env.REACT_APP_NAME استفاده کرد.
یک نکته: با هر تغییری در مقادیر متغیرهای محیطی، نیاز است یکبار دیگر برنامه را از ابتدا توسط دستور npm start، راه اندازی مجدد کرد؛ چون این فایلها به صورت خودکار ردیابی نمیشوند.
نحوهی پردازش متغیرهای محیطی درج شدهی در برنامه
اگر همان سطر لاگ کردن خروجی process.env را به صورت زیر تغییر دهیم:
console.log("My App Name", process.env.REACT_APP_NAME);
همانطور که مشاهده میکنید، فراخوانی console.log ما، دیگر به همراه متغیر process.env.REACT_APP_NAME نیست؛ بلکه مقدار اصلی این متغیر در اینجا درج شدهاست. بنابراین اگر در در حین توسعهی برنامه، از متغیرهای محیطی استفاده شود، این متغیرها با مقادیر اصلی آنها در حین پروسهی Build نهایی، جایگزین میشوند.
Build برنامههای React برای محیط تولید
اجرای دستور npm start، سبب ایجاد یک Build مخصوص محیط توسعه میشود که بهینه سازی نشدهاست و به همراه اطلاعات اضافی قابل توجهی جهت دیباگ سادهتر برنامهاست. برای رسیدن به یک خروجی بهینه سازی شدهی مخصوص محیط تولید و ارائهی نهایی باید دستور npm run build را در خط فرمان اجرا کرد. خروجی نهایی این دستور، در پوشهی جدید build واقع در ریشهی پروژه، قرار میگیرد. اکنون میتوان کل محتویات این پوشه را جهت ارائهی نهایی در وب سرور خود، مورد استفاده قرار داد.
پس از پایان اجرای دستور npm run build، پیام «امکان ارائهی آن توسط static server زیر نیز وجود دارد» ظاهر میشود:
> npm install -g serve > serve -s build
البته با توجه به اینکه backend سرور برنامههای ما نیز در همین آدرس قرار دارد و در صورت ورود این آدرس، به صورت خودکار به https://localhost:5001/index.html هدایت خواهید شد، میتوان این پورت پیشفرض را با اجرای دستور serve -s build -l 1234 تغییر داد. اکنون میتوان آدرس جدید http://localhost:1234 را در مرورگر آزمایش کرد که ... با خطای زیر کار نمیکند:
Access to XMLHttpRequest at 'https://localhost:5001/api/genres' from origin 'http://localhost:1234' has been blocked by CORS policy: Response to preflight request doesn't pass access control check: No 'Access-Control-Allow-Origin' header is present on the requested resource.
WithOrigins("http://localhost:3000", "http://localhost:1234")
یک نکته: زمانیکه از دستور npm start استفاده میشود، متغیرهای محیطی از فایل env.development. خوانده خواهند شد و زمانیکه از دستور npm run build استفاده میشود، این متغیرها از فایل env.production. تامین میشوند. در این حالتها اگر متغیری در این دو فایل درج نشده بود، از مقدار پیشفرض موجود در فایل env. استفاده میگردد. از فایل env.test. با اجرای دستور npm test، به صورت خودکار استفاده میشود.
آماده سازی برنامهی React، برای توزیع نهایی
تا اینجا برنامهی React تهیه شده، اطلاعات apiUrl خودش را از فایل config.json دریافت میکند. اکنون میخواهیم بر اساس حالات مختلف توسعه و تولید، از apiUrlهای متفاوتی استفاده شود. به همین جهت به فایل env.production. مراجعه کرده و تنظیمات ذیل را به آن اضافه میکنیم:
REACT_APP_API_URL=https://localhost:5001/api REACT_APP_ADMIN_ROLE_NAME=Admin
اکنون به برنامه مراجعه کرده و در هرجائی که ارجاعی به فایل config.json وجود دارد، سطر import آنرا حذف میکنیم. با این تغییر، تمام آدرسهایی مانند:
const apiEndpoint = apiUrl + "/users";
const apiEndpoint = "/users";
axios.defaults.baseURL = process.env.REACT_APP_API_URL;
همچنین adminRoleName مورد نیاز در فایل src\services\authService.js را نیز از همان فایل env جاری تامین میکنیم:
const adminRoleName = process.env.REACT_APP_ADMIN_ROLE_NAME;
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-34-frontend.zip و sample-34-backend.zip
در این حالت که نام culture در ابتدای URL تنظیم میشود آدرس دهیها در خصوصیت Href لینکها در مدل MVC خالی تنظیم میشود که از طریق تکه کد زیر باید آدرس دهیها را هم تنظیم کرد تا به مشکل نخورد ^
services.AddMvc(options => options.EnableEndpointRouting = false) .SetCompatibilityVersion(CompatibilityVersion.Version_2_2);
یه نمونه مثال هم با توضیحات خوب شما و دوستان آماده کردم که آدرس دهیها به صورت https://mySite.com/fa/home/index میباشد و نام culture در ابتدای آدرسدهیها در آن رعایت شده است .
از طریق نوار ابزار قرمز رنگ پایین میتوان نام culture و زبان صفحات را تنظیم کرد به طوری که راست به چپ بودن یا چپ به راست بودن را هم میتوان در آن دید. همینطور استفاده از Resources به صورت دوحالت عمومی (Common.resx) یا شخصی سازی شده (Views.Home.About.fa.resx) بر حسب نام Viewها در آن رعایت شده است که بر حسب نیاز میتوان هرکدام از این دو مورد را استفاده یا توسعه داد.
امیدوارم برای دوستان هم مفید باشه
WebApplicationLocalization.rar
از طریق نوار ابزار قرمز رنگ پایین میتوان نام culture و زبان صفحات را تنظیم کرد به طوری که راست به چپ بودن یا چپ به راست بودن را هم میتوان در آن دید. همینطور استفاده از Resources به صورت دوحالت عمومی (Common.resx) یا شخصی سازی شده (Views.Home.About.fa.resx) بر حسب نام Viewها در آن رعایت شده است که بر حسب نیاز میتوان هرکدام از این دو مورد را استفاده یا توسعه داد.
امیدوارم برای دوستان هم مفید باشه
WebApplicationLocalization.rar