در قسمت آخر این سری، نگاهی خواهیم داشت به نحوهی توزیع برنامههای React و نکات مرتبط با آن.
افزودن متغیرهای محیطی
در برنامهی نمایش لیست فیلمهایی که تا قسمت 29 آنرا بررسی کردیم، از فایل src\config.json برای ذخیره سازی اطلاعات تنظیمات برنامه استفاده شد. هرچند این روش کار میکند اما بر اساس محیطهای مختلف توسعه، متغیر نیست. اغلب برنامهها باید بتوانند حداقل در سه محیط توسعه، آزمایش و تولید، بر اساس متغیرها و تنظیمات خاص هر کدام، کار کنند. برای مثال بر روی سیستمی که کار توسعه در آن انجام میشود، میخواهیم apiUrl متفاوتی را نسبت به حالتیکه برنامه توزیع میشود، داشته باشیم.
برای رفع این مشکل، برنامههایی که توسط create-react-app تولید میشوند، دارای پشتیبانی توکاری از متغیرهای محیطی هستند. برای این منظور نیاز است در ریشهی پروژه (جائیکه فایل package.json قرار دارد) فایل جدید env. را ایجاد کرد. در ویندوز برای ایجاد یک چنین فایلهایی که فقط از یک پسوند تشکیل میشوند، باید نام فایل را به صورت .env. وارد کرد؛ سپس خود ویندوز نقطهی نهایی را حذف میکند. البته اگر از ادیتور VSCode برای ایجاد این فایل استفاده میکنید، نیازی به درج نقطهی انتهایی نیست. در این فایل environment ایجاد شده میتوان تمام متغیرهای محیطی مورد نیاز را با مقادیر پیشفرض آنها درج کرد. همچنین میتوان این مقادیر پیشفرض را بر اساس محیطهای مختلف کاری، بازنویسی کرد. برای مثال میتوان فایل env.development. را اضافه کرد؛ به همراه فایلهای env.test. و env.production.
متغیرهای محیطی به صورت key=value درج میشوند. این کلیدها نیر باید با REACT_APP_ شروع شوند؛ در غیر اینصورت، کار نخواهند کرد. برای مثال در فایل env.، دو متغیر پیشفرض زیر را تعریف میکنیم:
اکنون برای خواندن این متغیرها برای مثال در فایل index.js (و یا هر فایل جاوا اسکریپتی دیگری در برنامه)، سطر زیر را درج میکنیم:
process به معنای پروسهی جاری برنامهاست (و مرتبط است به پروسهی node.js ای که برنامهی React را اجرا میکند) و خاصیت env، به همراه تمام متغیرهای محیطی برنامه میباشد. در این حالت اگر برنامه را اجرا کنیم، در کنسول توسعه دهندگان مرورگر، به یک چنین خروجی خواهیم رسید:
در این خروجی، متغیر "NODE_ENV: "development به صورت خودکار با تولید بستههای مخصوص ارائهی نهایی، به production تنظیم میشود. سایر متغیرهای محیطی تعریف شده را نیز در اینجا ملاحظه میکنید. با توجه به خواص شیء env، برای مثال جهت دسترسی به نام برنامه میتوان از مقدار process.env.REACT_APP_NAME استفاده کرد.
یک نکته: با هر تغییری در مقادیر متغیرهای محیطی، نیاز است یکبار دیگر برنامه را از ابتدا توسط دستور npm start، راه اندازی مجدد کرد؛ چون این فایلها به صورت خودکار ردیابی نمیشوند.
نحوهی پردازش متغیرهای محیطی درج شدهی در برنامه
اگر همان سطر لاگ کردن خروجی process.env را به صورت زیر تغییر دهیم:
و برنامه را مجددا اجرا کنیم، با مراجعهی به برگهی Sources و انتخاب مسیر localhost:3000/static/js/main.chunk.js و سپس جستجوی "My App Name" ای که در اینجا اضافه کردیم (با فشردن دکمههای Ctrl+F)، به خروجی زیر خواهیم رسید:
همانطور که مشاهده میکنید، فراخوانی console.log ما، دیگر به همراه متغیر process.env.REACT_APP_NAME نیست؛ بلکه مقدار اصلی این متغیر در اینجا درج شدهاست. بنابراین اگر در در حین توسعهی برنامه، از متغیرهای محیطی استفاده شود، این متغیرها با مقادیر اصلی آنها در حین پروسهی Build نهایی، جایگزین میشوند.
Build برنامههای React برای محیط تولید
اجرای دستور npm start، سبب ایجاد یک Build مخصوص محیط توسعه میشود که بهینه سازی نشدهاست و به همراه اطلاعات اضافی قابل توجهی جهت دیباگ سادهتر برنامهاست. برای رسیدن به یک خروجی بهینه سازی شدهی مخصوص محیط تولید و ارائهی نهایی باید دستور npm run build را در خط فرمان اجرا کرد. خروجی نهایی این دستور، در پوشهی جدید build واقع در ریشهی پروژه، قرار میگیرد. اکنون میتوان کل محتویات این پوشه را جهت ارائهی نهایی در وب سرور خود، مورد استفاده قرار داد.
پس از پایان اجرای دستور npm run build، پیام «امکان ارائهی آن توسط static server زیر نیز وجود دارد» ظاهر میشود:
اگر علاقمند باشید تا خروجی حالت production تولید شده را نیز به صورت محلی آزمایش کنید، ابتدا باید static server یاد شده را توسط دستور npm install فوق نصب کنید. سپس ریشهی پروژه را در خط فرمان باز کرده و دستور serve -s build را صادر کنید (البته اگر با خط فرمان به پوشهی build وارد شدید، دیگر نیازی به ذکر پوشهی build نخواهد بود). اکنون میتوانید برنامه را در آدرس http://localhost:5000 در مرورگر خود بررسی نمائید.
البته با توجه به اینکه backend سرور برنامههای ما نیز در همین آدرس قرار دارد و در صورت ورود این آدرس، به صورت خودکار به https://localhost:5001/index.html هدایت خواهید شد، میتوان این پورت پیشفرض را با اجرای دستور serve -s build -l 1234 تغییر داد. اکنون میتوان آدرس جدید http://localhost:1234 را در مرورگر آزمایش کرد که ... با خطای زیر کار نمیکند:
روش رفع این مشکل را در قسمت 23 بررسی کردیم و در اینجا جهت بهبود آن میتوان متد WithOrigins فایل Startup.cs را به صورت زیر تکمیل کرد:
یک نکته: زمانیکه از دستور npm start استفاده میشود، متغیرهای محیطی از فایل env.development. خوانده خواهند شد و زمانیکه از دستور npm run build استفاده میشود، این متغیرها از فایل env.production. تامین میشوند. در این حالتها اگر متغیری در این دو فایل درج نشده بود، از مقدار پیشفرض موجود در فایل env. استفاده میگردد. از فایل env.test. با اجرای دستور npm test، به صورت خودکار استفاده میشود.
آماده سازی برنامهی React، برای توزیع نهایی
تا اینجا برنامهی React تهیه شده، اطلاعات apiUrl خودش را از فایل config.json دریافت میکند. اکنون میخواهیم بر اساس حالات مختلف توسعه و تولید، از apiUrlهای متفاوتی استفاده شود. به همین جهت به فایل env.production. مراجعه کرده و تنظیمات ذیل را به آن اضافه میکنیم:
البته فعلا همین متغیرها را به فایل env.development. نیز میتوان اضافه کرد؛ چون backend سرور ما در هر دو حالت، در این مثال، در آدرس فوق قرار دارد.
اکنون به برنامه مراجعه کرده و در هرجائی که ارجاعی به فایل config.json وجود دارد، سطر import آنرا حذف میکنیم. با این تغییر، تمام آدرسهایی مانند:
را به صورت زیر ویرایش میکنیم:
در ادامه برای تامین مقدار apiUrl به صورت خودکار، به فایل src\services\httpService.js مراجعه کرده و در ابتدای آن، یک سطر زیر را اضافه میکنیم:
به این ترتیب تمام درخواستهای ارسالی توسط Axios، دارای baseURL ای خواهند شد که از فایل متغیر محیطی جاری تامین میشود. همانطور که پیشتر نیز عنوان شد، این مقدار در زمان Build، با مقدار ثابتی که از فایل env جاری خوانده میشود، جایگزین خواهد شد.
همچنین adminRoleName مورد نیاز در فایل src\services\authService.js را نیز از همان فایل env جاری تامین میکنیم:
پس از این تغییرات، نیاز است برای حالت توسعه، یکبار دیگر دستور npm start و یا برای حالت تولید، دستور npm run build را اجرا کرد تا اطلاعات درج شدهی در فایلهای env.، پردازش و جایگزین شوند.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-34-frontend.zip و sample-34-backend.zip
افزودن متغیرهای محیطی
در برنامهی نمایش لیست فیلمهایی که تا قسمت 29 آنرا بررسی کردیم، از فایل src\config.json برای ذخیره سازی اطلاعات تنظیمات برنامه استفاده شد. هرچند این روش کار میکند اما بر اساس محیطهای مختلف توسعه، متغیر نیست. اغلب برنامهها باید بتوانند حداقل در سه محیط توسعه، آزمایش و تولید، بر اساس متغیرها و تنظیمات خاص هر کدام، کار کنند. برای مثال بر روی سیستمی که کار توسعه در آن انجام میشود، میخواهیم apiUrl متفاوتی را نسبت به حالتیکه برنامه توزیع میشود، داشته باشیم.
برای رفع این مشکل، برنامههایی که توسط create-react-app تولید میشوند، دارای پشتیبانی توکاری از متغیرهای محیطی هستند. برای این منظور نیاز است در ریشهی پروژه (جائیکه فایل package.json قرار دارد) فایل جدید env. را ایجاد کرد. در ویندوز برای ایجاد یک چنین فایلهایی که فقط از یک پسوند تشکیل میشوند، باید نام فایل را به صورت .env. وارد کرد؛ سپس خود ویندوز نقطهی نهایی را حذف میکند. البته اگر از ادیتور VSCode برای ایجاد این فایل استفاده میکنید، نیازی به درج نقطهی انتهایی نیست. در این فایل environment ایجاد شده میتوان تمام متغیرهای محیطی مورد نیاز را با مقادیر پیشفرض آنها درج کرد. همچنین میتوان این مقادیر پیشفرض را بر اساس محیطهای مختلف کاری، بازنویسی کرد. برای مثال میتوان فایل env.development. را اضافه کرد؛ به همراه فایلهای env.test. و env.production.
متغیرهای محیطی به صورت key=value درج میشوند. این کلیدها نیر باید با REACT_APP_ شروع شوند؛ در غیر اینصورت، کار نخواهند کرد. برای مثال در فایل env.، دو متغیر پیشفرض زیر را تعریف میکنیم:
REACT_APP_NAME=My App REACT_APP_VERSION=1
console.log(process.env);
در این خروجی، متغیر "NODE_ENV: "development به صورت خودکار با تولید بستههای مخصوص ارائهی نهایی، به production تنظیم میشود. سایر متغیرهای محیطی تعریف شده را نیز در اینجا ملاحظه میکنید. با توجه به خواص شیء env، برای مثال جهت دسترسی به نام برنامه میتوان از مقدار process.env.REACT_APP_NAME استفاده کرد.
یک نکته: با هر تغییری در مقادیر متغیرهای محیطی، نیاز است یکبار دیگر برنامه را از ابتدا توسط دستور npm start، راه اندازی مجدد کرد؛ چون این فایلها به صورت خودکار ردیابی نمیشوند.
نحوهی پردازش متغیرهای محیطی درج شدهی در برنامه
اگر همان سطر لاگ کردن خروجی process.env را به صورت زیر تغییر دهیم:
console.log("My App Name", process.env.REACT_APP_NAME);
همانطور که مشاهده میکنید، فراخوانی console.log ما، دیگر به همراه متغیر process.env.REACT_APP_NAME نیست؛ بلکه مقدار اصلی این متغیر در اینجا درج شدهاست. بنابراین اگر در در حین توسعهی برنامه، از متغیرهای محیطی استفاده شود، این متغیرها با مقادیر اصلی آنها در حین پروسهی Build نهایی، جایگزین میشوند.
Build برنامههای React برای محیط تولید
اجرای دستور npm start، سبب ایجاد یک Build مخصوص محیط توسعه میشود که بهینه سازی نشدهاست و به همراه اطلاعات اضافی قابل توجهی جهت دیباگ سادهتر برنامهاست. برای رسیدن به یک خروجی بهینه سازی شدهی مخصوص محیط تولید و ارائهی نهایی باید دستور npm run build را در خط فرمان اجرا کرد. خروجی نهایی این دستور، در پوشهی جدید build واقع در ریشهی پروژه، قرار میگیرد. اکنون میتوان کل محتویات این پوشه را جهت ارائهی نهایی در وب سرور خود، مورد استفاده قرار داد.
پس از پایان اجرای دستور npm run build، پیام «امکان ارائهی آن توسط static server زیر نیز وجود دارد» ظاهر میشود:
> npm install -g serve > serve -s build
البته با توجه به اینکه backend سرور برنامههای ما نیز در همین آدرس قرار دارد و در صورت ورود این آدرس، به صورت خودکار به https://localhost:5001/index.html هدایت خواهید شد، میتوان این پورت پیشفرض را با اجرای دستور serve -s build -l 1234 تغییر داد. اکنون میتوان آدرس جدید http://localhost:1234 را در مرورگر آزمایش کرد که ... با خطای زیر کار نمیکند:
Access to XMLHttpRequest at 'https://localhost:5001/api/genres' from origin 'http://localhost:1234' has been blocked by CORS policy: Response to preflight request doesn't pass access control check: No 'Access-Control-Allow-Origin' header is present on the requested resource.
WithOrigins("http://localhost:3000", "http://localhost:1234")
یک نکته: زمانیکه از دستور npm start استفاده میشود، متغیرهای محیطی از فایل env.development. خوانده خواهند شد و زمانیکه از دستور npm run build استفاده میشود، این متغیرها از فایل env.production. تامین میشوند. در این حالتها اگر متغیری در این دو فایل درج نشده بود، از مقدار پیشفرض موجود در فایل env. استفاده میگردد. از فایل env.test. با اجرای دستور npm test، به صورت خودکار استفاده میشود.
آماده سازی برنامهی React، برای توزیع نهایی
تا اینجا برنامهی React تهیه شده، اطلاعات apiUrl خودش را از فایل config.json دریافت میکند. اکنون میخواهیم بر اساس حالات مختلف توسعه و تولید، از apiUrlهای متفاوتی استفاده شود. به همین جهت به فایل env.production. مراجعه کرده و تنظیمات ذیل را به آن اضافه میکنیم:
REACT_APP_API_URL=https://localhost:5001/api REACT_APP_ADMIN_ROLE_NAME=Admin
اکنون به برنامه مراجعه کرده و در هرجائی که ارجاعی به فایل config.json وجود دارد، سطر import آنرا حذف میکنیم. با این تغییر، تمام آدرسهایی مانند:
const apiEndpoint = apiUrl + "/users";
const apiEndpoint = "/users";
axios.defaults.baseURL = process.env.REACT_APP_API_URL;
همچنین adminRoleName مورد نیاز در فایل src\services\authService.js را نیز از همان فایل env جاری تامین میکنیم:
const adminRoleName = process.env.REACT_APP_ADMIN_ROLE_NAME;
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-34-frontend.zip و sample-34-backend.zip
پس از آشنایی مقدماتی با اجزای مهم تشکیل دهندهی Ember.js (^ و ^)، بهتر است این دانستهها را جهت تکمیل یک پروژهی سادهی تک صفحهای بلاگ، بکار بگیریم.
در این بلاگ میتوان:
- یک مطلب جدید را ارسال کرد.
- مطالب قابل ویرایش و یا حذف هستند.
- مطالب بلاگ قسمت ارسال نظرات دارند.
- امکان گزارشگیری از آخرین نظرات ارسالی وجود دارد.
- سایت صفحات درباره و تماس با ما را نیز دارا است.
ساختار پوشههای برنامه
در تصویر ذیل، ساختار پوشههای برنامه بلاگ را ملاحظه میکنید. چون قسمت سمت کلاینت این برنامه کاملا جاوا اسکریپتی است، پوشههای App، Controllers، Libs، Models، Routes و Templates آن در پوشهی Scripts تعریف شدهاند و به این ترتیب میتوان تفکیک بهتری را بین اجزای تشکیل دهندهی یک برنامهی تک صفحهای وب Emeber.js پدید آورد.
فایل CSS بوت استرپ نیز به پوشهی Content اضافه شدهاست.
دریافت پیشنیازهای سمت کاربر برنامه
در ساختار پوشههای فوق، از پوشهی Libs برای قرار دادن کتابخانههای پایه برنامه مانند jQuery و Ember.js استفاده خواهیم کرد. به این ترتیب:
- نیاز به آخرین نگارشهای Ember.js و همچنین افزونهی Ember-Data آن برای کار سادهتر با دادهها و سرور وجود دارد. این فایلها را از آدرس ذیل میتوانید دریافت کنید (نسخههای نیوگت به دلیل قدیمی بودن و به روز نشدن مداوم آنها توصیه نمیشوند):
http://emberjs.com/builds/#/beta
برای حالت آزمایش برنامه، استفاده از فایلهای دیباگ آن توصیه میشوند (فایلهایی با نام اصلی و بدون پسوند prod یا min). زیرا این فایلها خطاها و اطلاعات بسیار مفصلی را از اشکالات رخ داده، در کنسول وب مرورگرها، فایرباگ و یا Developer tools آنها نمایش میدهند. نسخهی min برای حالت ارائهی نهایی برنامه است. نسخهی prod همان نسخهی دیباگ است با حذف اطلاعات دیباگ (نسخهی production فشرده نشده). نسخهی فشرده شدهی prod آن، فایل min نهایی را تشکیل میدهد.
- دریافت جیکوئری
- آخرین نگارش handlebars.js را از سایت رسمی آن دریافت کنید: http://handlebarsjs.com
- Ember Handlebars Loader: https://github.com/michaelrkn/ember-handlebars-loader
- Ember Data Local Storage Adapter: https://github.com/kurko/ember-localstorage-adapter
ترتیب تعریف و قرارگیری این فایلها را پس از دریافت، در فایل index.html قرار گرفته در ریشهی سایت، در کدهای ذیل مشاهده میکنید:
اصلاح فایل ember-handlebars-loader-0.0.1.js
اگر به فایل ember-handlebars-loader-0.0.1.js مراجعه کنید، مسیر فایلهای قالب handlebars قسمتهای مختلف برنامه را از پوشهی templates واقع در ریشهی سایت میخواند. با توجه به تصویر ساختار پوشهی پروژهی جاری، پوشهی template به داخل پوشهی Scripts منتقل شدهاست و نیاز به یک چنین اصلاحی دارد:
کار اسکریپت ember-handlebars-loader-0.0.1.js بارگذاری خودکار فایلهای hbs یا handlebars از پوشهی قالبهای سفارشی برنامه است. در این حالت اگر برنامه را اجرا کنید، خطای 404 را دریافت خواهید کرد. از این جهت که mime-type پسوند hbs در IIS تعریف نشدهاست. اضافه کردن آن نیز سادهاست. به فایل web.config برنامه مراجعه کرده و تغییر ذیل را اعمال کنید:
مزیت استفاده از نسخهی دیباگ ember.js در حین توسعهی برنامه
نسخهی دیباگ ember.js علاوه بر به همراه داشتن خطاهای بسیار جامع و توضیح علل مشکلات، مواردی را که در آینده منسوخ خواهند شد نیز توضیح میدهد:
برای مثال در اینجا عنوان شدهاست که دیگر از linkTo استفاده نکنید و آنرا به link-to تغییر دهید.
همچنین اگر از مرورگر کروم استفاده میکنید، افزونهی Ember Inspector را نیز میتوانید نصب کنید تا اطلاعات بیشتری را از جزئیات مسیریابیهای تعریف شده و قالبهای Ember.js بتوان مشاهده کرد. این افزونه به صورت یک برگهی جدید در Developer tools آن ظاهر میشود.
ایجاد شیء Application
همانطور که در قسمتهای پیشین نیز عنوان شد (^ و ^ )، یک برنامهی Ember.js با تعریف وهلهای از شیء Application آن آغاز میشود. برای این منظور به پوشهی App مراجعه کرده و فایل جدید Scripts\App\blogger.js را اضافه کنید؛ با این محتوا:
مدخل این فایل را نیز پس از تعاریف وابستگیهای اصلی برنامه، به فایل index.html اضافه خواهیم کرد:
تا اینجا برپایی اولیهی برنامهی تک صفحهای وب مبتنی بر Ember.js ما به پایان میرسد.
تعاریف مسیریابی و قالبها
اکنون در ادامه قصد داریم لیستی از عناوین مطالب ارسالی را نمایش دهیم. در ابتدا این عناوین را از یک آرایهی ثابت جاوا اسکریپتی دریافت خواهیم کرد و پس از آن از یک Web API کنترلر، جهت دریافت اطلاعات از سرور کمک خواهیم گرفت.
کار router در Ember.js، نگاشت آدرس درخواستی توسط کاربر، به یک route یا مسیریابی تعریف شدهاست. به این ترتیب مدل، کنترلر و قالب آن route به صورت خودکار بارگذاری و پردازش خواهند.
با مراجعه به ریشهی سایت، فایل index.html بارگذاری میشود.
در اینجا تصویری از صفحهی آغازین بلاگ را مشاهده میکنید. در آن صفحهی posts همان ریشهی سایت نیز میباشد. بنابراین نیاز است ابتدا مسیریابی آنرا تعریف کرد. برای این منظور، فایل جدید Scripts\App\router.js را به پوشهی App اضافه کنید؛ با این محتوا:
علت تعریف قسمت path این است که ریشهی سایت (/) نیز به مسیریابی posts ختم شود. در غیر اینصورت کاربر با مراجعه به ریشهی سایت، یک صفحهی خالی را مشاهده خواهد کرد؛ زیرا به صورت پیش فرض، آدرس قابل ترجمهی یک صفحه، با آدرس و نام مسیریابی آن یکی است.
همچنین مدخل آنرا نیز در فایل index.html تعریف نمائید:
در اینجا Blogger همان شیء Application برنامه است که پیشتر در فایل Scripts\App\blogger.js تعریف کردیم. سپس به کمک متد Blogger.Router.map، اولین مسیریابی برنامه را افزودهایم.
افزودن مسیریابی و قالب posts
در ادامه فایل جدید Scripts\Templates\posts.hbs را اضافه کنید. به این ترتیب قالب خالی مطالب به پوشهی templates اضافه میشود. محتوای این فایل را به نحو ذیل تنظیم کنید:
در اینجا دیگر نیازی به ذکر تگ script از نوع text/x-handlebars نیست.
برای بارگذاری این قالب نیاز است آنرا به template loader توضیح داده شده در ابتدای بحث، در فایل index.html اضافه کنیم:
اکنون برنامه را اجرا کنید. به تصویر ذیل خواهید رسید که در آن افزونهی Ember Inspector نیز نمایش داده شدهاست:
افزودن مسیریابی و قالب about
در ادامه قصد داریم صفحهی about را اضافه کنیم. مجددا با افزودن مسیریابی آن به فایل Scripts\App\router.js شروع میکنیم:
سپس فایل قالب آنرا در مسیر Scripts\Templates\about.hbs ایجاد خواهیم کرد؛ برای مثال با این محتوای فرضی:
اکنون نام این فایل را به template loader فایل index.html اضافه میکنیم.
اگر از قسمت قبل به خاطر داشته باشید، ساختار کلی قالبهای ember.js یک چنین شکلی را دارد:
اسکریپت template loader، این تعاریف را به صورت خودکار اضافه میکند. مقدار data-template-name را نیز به نام فایل متناظر با آن تنظیم خواهد کرد و چون ember.js بر اساس ایدهی convention over configuration کار میکند، مسیریابی about با کنترلری به همین نام و قالبی هم نام پردازش خواهد شد. بنابراین نام فایلهای قالب را باید بر اساس مسیریابیهای متناظر با آنها تعیین کرد.
برای آزمایش این مسیر و قالب جدید آن، آدرس http://localhost/#/about را بررسی کنید.
اضافه کردن منوی ثابت بالای سایت
روش اول این است که به ابتدای هر دو قالب about.hbs و posts.hbs، تعاریف منو را اضافه کنیم. مشکل اینکار، تکرار کدها و پایین آمدن قابلیت نگهداری برنامه است. روش بهتر، افزودن کدهای مشترک بین صفحات، در قالب application برنامه است. نمونهی آنرا در مثال قسمت قبل مشاهده کردهاید. در اینجا چون قصد نداریم به صورت دستی قالبها را به صفحه اضافه کنیم و همچنین برای ساده شدن نگهداری برنامه، قالبها را در فایلهای مجزایی قرار دادهایم، تنها کافی است فایل جدید Scripts\Templates\application.hbs را به پوشهی قالبهای برنامه اضافه کنیم؛ با این محتوا:
و سپس همانند قبل، نام فایل قالب اضافه شده را به template loader فایل index.html اضافه میکنیم:
افزودن مسیریابی و قالب contact
برای افزودن صفحهی تماس با مای سایت، ابتدا مسیریابی آنرا در فایل Scripts\App\router.js تعریف میکنیم:
سپس قالب متناظر با آنرا به نام Scripts\Templates\contact.hbs اضافه خواهیم کرد؛ فعلا با این محتوای اولیه:
و بعد template loader فایل index.html را از وجود آن مطلع خواهیم کرد:
همچنین لینکی به مسیریابی آنرا به فایل Scripts\Templates\application.hbs که منوی سایت در آن تعریف شدهاست، اضافه میکنیم:
تعریف مسیریابی تو در تو در صفحهی contact
در حال حاضر صفحهی Contact، ایمیل و شماره تماس را در همان بار اول نمایش میدهد. میخواهیم این دو را تبدیل به دو لینک جدید کنیم که با کلیک بر روی هر کدام، محتوای مرتبط، در قسمتی از همان صفحه بارگذاری شده و نمایش داده شود.
برای اینکار نیاز است مسیریابی را تو در تو تعریف کنیم:
اگر مسیریابیهای email و یا phone را به صورت مستقل مانند about و یا posts تعریف کنیم، با کلیک کاربر بر روی لینک متناظر با هر کدام، یک صفحهی کاملا جدید نمایش داده میشود. اما در اینجا قصد داریم تنها قسمت کوچکی از همان صفحهی contact را با محتوای ایمیل و یا شماره تماس جایگزین نمائیم. به همین جهت مسیریابیهای متناظر را در اینجا به صورت تو در تو و ذیل مسیریابی contact تعریف کردهایم.
پس از آن دو فایل قالب جدید Scripts\Templates\email.hbs را با محتوای:
و فایل قالب Scripts\Templates\phone.hbs را با محتوای:
به پوشهی قالبها اضافه نمائید به همراه معرفی نام آنها به template loader برنامه در صفحهی index.html :
اکنون به قالب contact.hbs مجددا مراجعه کرده و تعاریف آن را به نحو ذیل تغییر دهید:
در اینجا دو لینک به مسیریابیهای Phone و Email تعریف شدهاند. همچنین {{outlet}} نیز قابل مشاهده است. با کلیک بر روی لینک Phone، مسیریابی آن فعال شده و سپس قالب متناظر با آن در قسمت {{outlet}} رندر میشود. در مورد لینک Email نیز به همین نحو رفتار خواهد شد.
در اینجا نحوهی پردازش مسیریابی contact را ملاحظه میکنید. ابتدا درخواستی جهت مشاهدهی آدرس http://localhost/#/contact دریافت میشود. سپس router این درخواست را به مسیریابی همنامی منتقل میکند. این مسیریابی ابتدا قالب عمومی application را رندر کرده و سپس قالب اصلی و همنام مسیریابی جاری یا همان contact.hbs را رندر میکند. در این صفحه چون مسیریابی تو در تویی تعریف شدهاست، اگر درخواستی برای مشاهدهی http://localhost/#/contact/phone دریافت شود، محتوای آنرا در {{outlet}} قالب contact.hbs جاری رندر میکند.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید:
EmberJS03_01.zip
در این بلاگ میتوان:
- یک مطلب جدید را ارسال کرد.
- مطالب قابل ویرایش و یا حذف هستند.
- مطالب بلاگ قسمت ارسال نظرات دارند.
- امکان گزارشگیری از آخرین نظرات ارسالی وجود دارد.
- سایت صفحات درباره و تماس با ما را نیز دارا است.
ساختار پوشههای برنامه
در تصویر ذیل، ساختار پوشههای برنامه بلاگ را ملاحظه میکنید. چون قسمت سمت کلاینت این برنامه کاملا جاوا اسکریپتی است، پوشههای App، Controllers، Libs، Models، Routes و Templates آن در پوشهی Scripts تعریف شدهاند و به این ترتیب میتوان تفکیک بهتری را بین اجزای تشکیل دهندهی یک برنامهی تک صفحهای وب Emeber.js پدید آورد.
فایل CSS بوت استرپ نیز به پوشهی Content اضافه شدهاست.
دریافت پیشنیازهای سمت کاربر برنامه
در ساختار پوشههای فوق، از پوشهی Libs برای قرار دادن کتابخانههای پایه برنامه مانند jQuery و Ember.js استفاده خواهیم کرد. به این ترتیب:
- نیاز به آخرین نگارشهای Ember.js و همچنین افزونهی Ember-Data آن برای کار سادهتر با دادهها و سرور وجود دارد. این فایلها را از آدرس ذیل میتوانید دریافت کنید (نسخههای نیوگت به دلیل قدیمی بودن و به روز نشدن مداوم آنها توصیه نمیشوند):
http://emberjs.com/builds/#/beta
برای حالت آزمایش برنامه، استفاده از فایلهای دیباگ آن توصیه میشوند (فایلهایی با نام اصلی و بدون پسوند prod یا min). زیرا این فایلها خطاها و اطلاعات بسیار مفصلی را از اشکالات رخ داده، در کنسول وب مرورگرها، فایرباگ و یا Developer tools آنها نمایش میدهند. نسخهی min برای حالت ارائهی نهایی برنامه است. نسخهی prod همان نسخهی دیباگ است با حذف اطلاعات دیباگ (نسخهی production فشرده نشده). نسخهی فشرده شدهی prod آن، فایل min نهایی را تشکیل میدهد.
- دریافت جیکوئری
- آخرین نگارش handlebars.js را از سایت رسمی آن دریافت کنید: http://handlebarsjs.com
- Ember Handlebars Loader: https://github.com/michaelrkn/ember-handlebars-loader
- Ember Data Local Storage Adapter: https://github.com/kurko/ember-localstorage-adapter
ترتیب تعریف و قرارگیری این فایلها را پس از دریافت، در فایل index.html قرار گرفته در ریشهی سایت، در کدهای ذیل مشاهده میکنید:
<!DOCTYPE html> <html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml"> <head> <title>Ember Blog</title> <link href="Content/bootstrap.css" rel="stylesheet" /> <link href="Content/bootstrap-theme.css" rel="stylesheet" /> <link href="Content/styles.css" rel="stylesheet" /> <script src="Scripts/Libs/jquery-2.1.1.min.js" type="text/javascript"></script> <script src="Scripts/Libs/bootstrap.min.js" type="text/javascript"></script> <script src="Scripts/Libs/handlebars-v2.0.0.js" type="text/javascript"></script> <script src="Scripts/Libs/ember.js" type="text/javascript"></script> <script src="Scripts/Libs/ember-handlebars-loader-0.0.1.js" type="text/javascript"></script> <script src="Scripts/Libs/ember-data.js" type="text/javascript"></script> <script src="Scripts/Libs/localstorage_adapter.js" type="text/javascript"></script> </head> <body> </body> </html>
اصلاح فایل ember-handlebars-loader-0.0.1.js
اگر به فایل ember-handlebars-loader-0.0.1.js مراجعه کنید، مسیر فایلهای قالب handlebars قسمتهای مختلف برنامه را از پوشهی templates واقع در ریشهی سایت میخواند. با توجه به تصویر ساختار پوشهی پروژهی جاری، پوشهی template به داخل پوشهی Scripts منتقل شدهاست و نیاز به یک چنین اصلاحی دارد:
url: "Scripts/Templates/" + name + ".hbs",
<system.webServer> <staticContent> <mimeMap fileExtension=".hbs" mimeType="text/x-handlebars-template" /> </staticContent> </system.webServer>
مزیت استفاده از نسخهی دیباگ ember.js در حین توسعهی برنامه
نسخهی دیباگ ember.js علاوه بر به همراه داشتن خطاهای بسیار جامع و توضیح علل مشکلات، مواردی را که در آینده منسوخ خواهند شد نیز توضیح میدهد:
برای مثال در اینجا عنوان شدهاست که دیگر از linkTo استفاده نکنید و آنرا به link-to تغییر دهید.
همچنین اگر از مرورگر کروم استفاده میکنید، افزونهی Ember Inspector را نیز میتوانید نصب کنید تا اطلاعات بیشتری را از جزئیات مسیریابیهای تعریف شده و قالبهای Ember.js بتوان مشاهده کرد. این افزونه به صورت یک برگهی جدید در Developer tools آن ظاهر میشود.
ایجاد شیء Application
همانطور که در قسمتهای پیشین نیز عنوان شد (^ و ^ )، یک برنامهی Ember.js با تعریف وهلهای از شیء Application آن آغاز میشود. برای این منظور به پوشهی App مراجعه کرده و فایل جدید Scripts\App\blogger.js را اضافه کنید؛ با این محتوا:
Blogger = Ember.Application.create();
<script src="Scripts/App/blogger.js" type="text/javascript"></script>
تعاریف مسیریابی و قالبها
اکنون در ادامه قصد داریم لیستی از عناوین مطالب ارسالی را نمایش دهیم. در ابتدا این عناوین را از یک آرایهی ثابت جاوا اسکریپتی دریافت خواهیم کرد و پس از آن از یک Web API کنترلر، جهت دریافت اطلاعات از سرور کمک خواهیم گرفت.
کار router در Ember.js، نگاشت آدرس درخواستی توسط کاربر، به یک route یا مسیریابی تعریف شدهاست. به این ترتیب مدل، کنترلر و قالب آن route به صورت خودکار بارگذاری و پردازش خواهند.
با مراجعه به ریشهی سایت، فایل index.html بارگذاری میشود.
در اینجا تصویری از صفحهی آغازین بلاگ را مشاهده میکنید. در آن صفحهی posts همان ریشهی سایت نیز میباشد. بنابراین نیاز است ابتدا مسیریابی آنرا تعریف کرد. برای این منظور، فایل جدید Scripts\App\router.js را به پوشهی App اضافه کنید؛ با این محتوا:
Blogger.Router.map(function () { this.resource('posts', { path: '/' }); });
همچنین مدخل آنرا نیز در فایل index.html تعریف نمائید:
<script src="Scripts/App/blogger.js" type="text/javascript"></script> <script src="Scripts/App/router.js" type="text/javascript"></script>
افزودن مسیریابی و قالب posts
در ادامه فایل جدید Scripts\Templates\posts.hbs را اضافه کنید. به این ترتیب قالب خالی مطالب به پوشهی templates اضافه میشود. محتوای این فایل را به نحو ذیل تنظیم کنید:
<div class="container"> <h1>Emeber.js blog</h1> <ul> <li>Item 1</li> <li>Item 2</li> <li>Item 3</li> </ul> </div>
برای بارگذاری این قالب نیاز است آنرا به template loader توضیح داده شده در ابتدای بحث، در فایل index.html اضافه کنیم:
<script> EmberHandlebarsLoader.loadTemplates([ 'posts' ]); </script>
افزودن مسیریابی و قالب about
در ادامه قصد داریم صفحهی about را اضافه کنیم. مجددا با افزودن مسیریابی آن به فایل Scripts\App\router.js شروع میکنیم:
Blogger.Router.map(function () { this.resource('posts', { path: '/' }); this.resource('about'); });
<h1>About Ember Blog</h1> <p>Bla bla bla!</p>
<script> EmberHandlebarsLoader.loadTemplates([ 'posts', 'about' ]); </script>
<script type="text/x-handlebars" data-template-name="about"> </script>
برای آزمایش این مسیر و قالب جدید آن، آدرس http://localhost/#/about را بررسی کنید.
اضافه کردن منوی ثابت بالای سایت
روش اول این است که به ابتدای هر دو قالب about.hbs و posts.hbs، تعاریف منو را اضافه کنیم. مشکل اینکار، تکرار کدها و پایین آمدن قابلیت نگهداری برنامه است. روش بهتر، افزودن کدهای مشترک بین صفحات، در قالب application برنامه است. نمونهی آنرا در مثال قسمت قبل مشاهده کردهاید. در اینجا چون قصد نداریم به صورت دستی قالبها را به صفحه اضافه کنیم و همچنین برای ساده شدن نگهداری برنامه، قالبها را در فایلهای مجزایی قرار دادهایم، تنها کافی است فایل جدید Scripts\Templates\application.hbs را به پوشهی قالبهای برنامه اضافه کنیم؛ با این محتوا:
<div class='container'> <nav class='navbar navbar-default' role='navigation'> <ul class='nav navbar-nav'> <li>{{#link-to 'posts'}}Posts{{/link-to}}</li> <li>{{#link-to 'about'}}About{{/link-to}}</li> </ul> </nav> {{outlet}} </div>
<script> EmberHandlebarsLoader.loadTemplates([ 'posts', 'about', 'application' ]); </script>
افزودن مسیریابی و قالب contact
برای افزودن صفحهی تماس با مای سایت، ابتدا مسیریابی آنرا در فایل Scripts\App\router.js تعریف میکنیم:
Blogger.Router.map(function () { this.resource('posts', { path: '/' }); this.resource('about'); this.resource('contact'); });
<h1>Contact</h1> <ul> <li>Phone: ...</li> <li>Email: ...</li> </ul>
<script> EmberHandlebarsLoader.loadTemplates([ 'posts', 'about', 'application', 'contact' ]); </script>
<div class='container'> <nav class='navbar navbar-default' role='navigation'> <ul class='nav navbar-nav'> <li>{{#link-to 'posts'}}Posts{{/link-to}}</li> <li>{{#link-to 'about'}}About{{/link-to}}</li> <li>{{#link-to 'contact'}}Contact{{/link-to}}</li> </ul> </nav> {{outlet}} </div>
تعریف مسیریابی تو در تو در صفحهی contact
در حال حاضر صفحهی Contact، ایمیل و شماره تماس را در همان بار اول نمایش میدهد. میخواهیم این دو را تبدیل به دو لینک جدید کنیم که با کلیک بر روی هر کدام، محتوای مرتبط، در قسمتی از همان صفحه بارگذاری شده و نمایش داده شود.
برای اینکار نیاز است مسیریابی را تو در تو تعریف کنیم:
Blogger.Router.map(function () { this.resource('posts', { path: '/' }); this.resource('about'); this.resource('contact', function () { this.resource('email'); this.resource('phone'); }); });
پس از آن دو فایل قالب جدید Scripts\Templates\email.hbs را با محتوای:
<h2>Email</h2> <p> <span></span> Email name@site.com. </p>
<h2>Phone</h2> <p> <span></span> Call 12345678. </p>
<script> EmberHandlebarsLoader.loadTemplates([ 'posts', 'about', 'application', 'contact', 'email', 'phone' ]); </script>
<h1>Contact</h1> <div class="row"> <div class="col-md-6"> <p> Want to get in touch? <ul> <li>{{#link-to 'phone'}}Phone{{/link-to}}</li> <li>{{#link-to 'email'}}Email{{/link-to}}</li> </ul> </p> </div> <div class="col-md-6"> {{outlet}} </div> </div>
در اینجا نحوهی پردازش مسیریابی contact را ملاحظه میکنید. ابتدا درخواستی جهت مشاهدهی آدرس http://localhost/#/contact دریافت میشود. سپس router این درخواست را به مسیریابی همنامی منتقل میکند. این مسیریابی ابتدا قالب عمومی application را رندر کرده و سپس قالب اصلی و همنام مسیریابی جاری یا همان contact.hbs را رندر میکند. در این صفحه چون مسیریابی تو در تویی تعریف شدهاست، اگر درخواستی برای مشاهدهی http://localhost/#/contact/phone دریافت شود، محتوای آنرا در {{outlet}} قالب contact.hbs جاری رندر میکند.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید:
EmberJS03_01.zip
پیشتر مطلب «توزیع پروژههای ASP.NET MVC بدون ارائه فایلهای View آن» را در مورد ASP.NET MVC 5.x مطالعه کرده بودید. این روش پشتیبانی رسمی و توکاری نداشته و توسط افزونههای ثالث انجام میشود؛ به همراه تنظیمات و نکات خاص خودش. در ASP.NET Core 1.1، یک چنین امکانی به صورت توکار و صرفا با چند تنظیم ساده، در دسترس میباشد که در ادامه نحوهی فعال سازی آنرا بررسی خواهیم کرد.
فعال سازی پیش کامپایل Viewهای Razor در ASP.NET Core 1.1
در ادامه تغییرات فایل project.json و بستههای مورد نیاز جهت فعال سازی پیش کامپایل Viewهای Razor را در برنامههای ASP.NET Core 1.1 ملاحظه میکنید:
در اینجا کار فراخوانی عملیات پیش کامپایل، توسط فرمان dotnet razor-precompile در زمان publish پروژه انجام میشود.
بررسی ساختار خروجی نهایی پروژه پس از publish
پس از publish پروژه، اگر به خروجی آن دقت کنیم، فایل اسمبلی جدیدی، به نام xyz.PrecompiledViews.dll در آن اضافه شدهاست (که در اینجا xyz نام فضای نام اصلی برنامه است) و حاوی تمام Viewهای برنامه، به صورت کامپایل شدهاست:
اصلاح تنظیمات publishOptions فایل project.json
در اینحالت دیگر نیازی به ذکر پوشهی Views یا الحاق تمام فایلهای cshtml در حین publish نیست و میتوان این قسمت را حذف کرد:
فعال سازی پیش کامپایل Viewهای Razor در ASP.NET Core 1.1
در ادامه تغییرات فایل project.json و بستههای مورد نیاز جهت فعال سازی پیش کامپایل Viewهای Razor را در برنامههای ASP.NET Core 1.1 ملاحظه میکنید:
{ "dependencies": { "Microsoft.AspNetCore.Mvc.Razor.ViewCompilation.Design": { "version": "1.1.0-preview4-final", "type": "build" } }, "tools": { "Microsoft.AspNetCore.Mvc.Razor.ViewCompilation.Tools": { "version": "1.1.0-preview4-final" } }, "scripts": { "postpublish": [ "dotnet razor-precompile --configuration %publish:Configuration% --framework %publish:TargetFramework% --output-path %publish:OutputPath% %publish:ProjectPath%", "dotnet publish-iis --publish-folder %publish:OutputPath% --framework %publish:FullTargetFramework%" ] } }
بررسی ساختار خروجی نهایی پروژه پس از publish
پس از publish پروژه، اگر به خروجی آن دقت کنیم، فایل اسمبلی جدیدی، به نام xyz.PrecompiledViews.dll در آن اضافه شدهاست (که در اینجا xyz نام فضای نام اصلی برنامه است) و حاوی تمام Viewهای برنامه، به صورت کامپایل شدهاست:
اصلاح تنظیمات publishOptions فایل project.json
در اینحالت دیگر نیازی به ذکر پوشهی Views یا الحاق تمام فایلهای cshtml در حین publish نیست و میتوان این قسمت را حذف کرد:
"publishOptions": { "include": [ "wwwroot", //"**/*.cshtml", "appsettings.json", "web.config" ] },
در قسمت قبل، اولین کامپوننت React خود را ایجاد کردیم و سپس جزئیات بیشتری از عبارات JSX را مانند نحوهی تعریف المانهای مختلف و تنظیم مقادیر ویژگیهای آنرا بررسی کردیم. در ادامهی همان مثال، در این قسمت، نحوهی نمایش لیستها و تعریف و مدیریت رویدادها را در کامپوننتهای React، بررسی میکنیم.
نحوهی رندر لیستی از اشیاء در کامپوننتهای React
فرض کنید میخواهیم لیستی از تگها را رندر کنیم. برای این منظور ابتدا دادههای مرتبط را به خاصیت state کامپوننت، اضافه میکنیم:
اکنون میخواهیم tags را توسط المانهای ul و ui رندر کنیم. اگر با Angular کار کرده باشید، به همراه یک دایرکتیو ngFor است که توسط آن میتوان یک حلقه را در قالب جاری، پیاده سازی و رندر کرد. اما در React و عبارات JSX، چیزی به نام مفهوم حلقهها وجود خارجی ندارد؛ چون JSX یک templating engine نیست. فقط بیان سادهی المانهایی است که قرار است توسط کامپایلر Babel به کدهای جاوا اسکریپتی ترجمه شوند. بنابراین اکنون این سؤال وجود دارد که چگونه میتوان لیستی از عناصر را در اینجا رندر کرد؟
در مطلب «React 16x - قسمت 3 - بررسی پیشنیازهای جاوا اسکریپتی - بخش 2» در مورد متد Array.map بحث شد. در اینجا میتوان توسط متد map، هر المان آرایهی تگها را به یک المان React تبدیل و سپس رندر کرد:
در این مثال، داخل المان ul، با یک {} شروع میکنیم تا بتوان به صورت پویا به مقدار آرایهی this.state.tags دسترسی پیدا کرد. سپس متد map را بر روی این آرایه فراخوانی میکنیم. متد map، هر عضو آرایهی tags را به callback function آن ارسال کرده و خروجی آنرا به صورت یک عبارت JSX که در نهایت به یک المان جاوا اسکریپتی خالص ترجمه خواهد شد، تبدیل میکند. این فرآیند سبب رندر لیست tags میشود:
هرچند اکنون لیستی از تگها در مرورگر رندر شدهاند، اما در کنسول توسعه دهندگان مرورگر، یک اخطار نیز درج شدهاست. علت اینجا است که React نیاز دارد تا بتواند هر آیتم رندر شده را به صورت منحصربفردی شناسایی کند. هدف این است که بتواند در صورت تغییر state هر المان در DOM مجازی خودش، خیلی سریع تشخیص دهد که چه چیزی تغییر کرده و فقط کدام قسمت خاص را باید در DOM اصلی، درج و به روز رسانی کند. برای رفع این مشکل، ویژگی key را به هر المان li در کدهای فوق اضافه میکنیم:
البته در مثال ما تگها منحصربفرد هستند؛ بنابراین استفادهی از آنها به عنوان key، مشکلی را ایجاد نمیکند. در یک برنامهی مفصلتر، تگها میتوانند شیء بوده و هر شیء دارای خاصیت id باشد که در این حالت فرضی میتوان از tag.id به عنوان key استفاده کرد. همچنین باید دانست که این key فقط نیاز است در لیست ul، منحصربفرد باشد و نیازی نیست تا در کل DOM منحصربفرد باشد.
رندر شرطی عناصر در کامپوننتهای React
در اینجا میخواهیم اگر تگی وجود نداشت، پیام متناسبی ارائه شود؛ در غیراینصورت لیست تگها همانند قبل نمایش داده شود (رندر شرطی یا conditional rendering). برای انجام اینکار در React، برخلاف Angular، دارای دایرکتیوهای ساختاری if/else نیستیم؛ چون همانطور که عنوان شد، JSX یک templating engine نیست. به همین جهت برای رندر شرطی المانها در React، باید از همان جاوا اسکریپت خالص کمک بگیریم:
یک روش حل این مساله، نوشتن متدی است که به همراه یک if/else است. در اینجا اگر آرایهی تگها، دارای عنصری نبود، یک پاراگراف متناظر نمایش داده میشود، در غیراینصورت همان قسمت رندر لیست تگها را که توسعه دادیم، بازگشت میدهیم. بنابراین این متد، دو خروجی JSX را بسته به شرایط مختلف میتواند داشته باشد. سپس از این متد به صورت {()this.renderTags} در متد render اصلی استفاده میکنیم:
برای آزمایش آن هم یکبار آرایهی tags را به نحو زیر خالی کنید:
روش دوم حل این نوع مسالهها، استفاده از روش زیر است؛ در این حالت خاص، فقط یک if را داریم، بدون وجود قسمت else:
ابتدا شرط مدنظر نوشته میشود، سپس پیامی را که باید در این حالت ارائه شود، پس از && مینویسیم. در مثال فوق اگر آرایهی tags خالی باشد، پیامی نمایش داده میشود.
اما این روش چگونه کار میکند؟! در اینجا && را به دو مقدار مشخص اعمال کردهایم. یکی حاصل یک مقایسه است و دیگری یک مقدار رشتهای مشخص. در جاوا اسکریپت برخلاف سایر زبانهای برنامه نویسی، میتوان && را بین دو مقدار غیر Boolean نیز اعمال کرد. در جاوا اسکریپت، یک رشتهی خالی به false تعبیر میشود و اگر تنها دارای یک حرف باشد، true درنظر گرفته میشود. برای نمونه در ترکیب 'true && 'Hi، هر دو قسمت به true تفسیر میشوند. در این حالت موتور جاوا اسکریپت، دومین عبارت (آخرین عبارت && شده) را بازگشت میدهد. همچنین در جاوا اسکریپت عدد صفر به false تفسیر میشود. بنابراین ترکیب true && 'Hi' && 1 مقدار 1 را بازگشت میدهد؛ چون عدد 1 هم از دیدگاه جاوا اسکریپت به true تفسیر خواهد شد.
مدیریت رخدادها در React
همانطور که در تصویر فوق نیز مشاهده میکنید، رخدادهای استاندارد DOM، دارای خواص معادل React ای نیز هستند. برای مثال زمانیکه مینویسیم onClick، دقیقا متناظر است با یک خاصیت المان React در عبارات JSX. بنابراین این نامها حساس به کوچکی و بزرگی حروف نیز هستند.
روش تعریف متدهای رخدادگردان در اینجا، با ذکر فعل handle شروع میشود:
سپس ارجاعی از این متد را (نه فراخوانی آنرا)، به خاصیت برای مثال onClick ارسال میکنیم:
اگر دقت کنید، onClick، ارجاع this.handleIncrement را دریافت کردهاست (یعنی بدون () ذکر شدهاست) و نه فراخوانی این متد را (با ذکر ()).
اکنون اگر این فایل را ذخیره کرده و خروجی را در مرورگر بررسی کنیم، با هربار کلیک بر روی دکمهی Increment، یک console.log صورت میگیرد.
در ادامه میخواهیم در این رخدادگردان، مقدار this.state.count را افزایش دهیم. برای این منظور ابتدا مقدار this.state.count را به نحو زیر لاگ میکنیم:
پس از ذخیرهی فایل و اجرای برنامه، اینبار با کلیک بر روی دکمهی Increment، بلافاصله خطای «Uncaught TypeError: Cannot read property 'state' of undefined» در کنسول توسعه دهندههای مرورگر ظاهر میشود. عنوان میکند که شیء this در این متد، undefined است؛ بنابراین امکان خواندن خاصیت state از آن وجود ندارد.
bind مجدد شیء this در رخدادگردانهای React
در مورد this و bind مجدد آن در مطلب «React 16x - قسمت 2 - بررسی پیشنیازهای جاوا اسکریپتی - بخش 1» مفصل بحث کردیم و در اینجا میخواهیم از نتایج آن استفاده کنیم.
همانطور که مشاهده کردید، در متد رویدادگران handleIncrement، به شیء this دسترسی نداریم. چرا؟ چون this در جاوا اسکریپت نسبت به سایر زبانهای برنامه نویسی، متفاوت رفتار میکند. بسته به اینکه یک متد یا تابع، چگونه فراخوانی میشود، this میتواند اشیاء متفاوتی را بازگشت دهد. اگر تابعی به عنوان یک متد و جزئی از یک شیء فراخوانی شود، this در این حالت همواره ارجاعی را به آن شیء باز میگرداند. اما اگر آن تابع به صورت متکی به خود فراخوانی شد، به صورت پیشفرض ارجاعی را به شیء سراسری window مرورگر، بازگشت میدهد و اگر strict mode فعال باشد، تنها undefined را بازگشت میدهد. به همین جهت است که در اینجا خطای undefined بودن this را دریافت میکنیم.
یک روش حل این مشکل که پیشتر نیز در مورد آن توضیح دادیم، استفاده از متد bind است:
زمانیکه شیءای از نوع کلاس جاری ایجاد میشود، متد constructor آن نیز فراخوانی خواهد شد. در این مرحله دسترسی کاملی به شیء this وجود دارد که نمونهی آنرا با console.log نوشته شده میتوانید آزمایش کنید. در اینجا چون کامپوننت جاری از کلاس Component مشتق شدهاست، پیش از دسترسی به شیء this، نیاز است سازندهی کلاس پایه توسط متد super فراخوانی شود. اکنون که به this دسترسی داریم، میتوان توسط متد bind، مقدار شیء this شیءای دیگر مانند this.handleIncrement را تنظیم مجدد کنیم (متدها نیز در جاوا اسکریپت شیء هستند). خروجی آن، یک وهلهی جدید از شیء handleIncrement است که this آن اینبار به وهلهای از شیء جاری اشاره میکند. به همین جهت خروجی آنرا به this.handleIncrement انتساب میدهیم تا مشکل تعریف نشده بودن this آن برطرف شود.
اکنون اگر برنامه را اجرا کنید، با کلیک بر روی دکمهی Increment، بجای this.state.count لاگ شده، مقدار آن که صفر است، در کنسول توسعه دهندههای مرورگر ظاهر میشود.
این یک روش است که کار میکند؛ اما کمی طولانی است و به ازای هر روال رویدادگردانی باید دقیقا به همین نحو تکرار شود. روش دیگر، تبدیل متد handleIncrement به یک arrow function است و همانطور که در قسمت دوم این سری نیز بررسی کردیم، arrow functionها، this شیء جاری را بازنویسی نمیکنند؛ بلکه آنرا به ارث میبرند. بنابراین ابتدا کدهای سازندهی فوق را حذف میکنیم (چون دیگر نیازی به آنها نیست) و سپس متد handleIncrement سابق را به صورت زیر، تبدیل به یک arrow function میکنیم:
به این ترتیب با کلیک بر روی دکمهی Increment، مجددا همان خروجی تصویر قبلی را دریافت میکنیم؛ این روش سادهتر و تمیزتر است و نیازی به rebind دستی تک تک رویدادگردانهای کامپوننت جاری در این حالت وجود ندارد.
به روز رسانی state در کامپوننتهای React
اکنون که در روال رویدادگردان handleIncrement به شیء this و سپس مقدار this.state.count آن دسترسی پیدا کردهایم، میخواهیم با هربار کلیک بر روی این دکمه، یک واحد مقدار آنرا افزایش داده و در UI نمایش دهیم.
در React، خواص شیء state را جهت نمایش آنها در UI، مستقیما تغییر نمیدهیم. به عبارت دیگر نوشتن یک چنین کدی در React برای به روز رسانی UI، مرسوم نیست:
اگر تغییر فوق را اعمال و سپس برنامه را اجرا کنید، با کلیک بر روی دکمهی Increment ... اتفاقی رخ نمیدهد! رفتار React با Angular متفاوت است و در اینجا هرچند توسط فراخوانی {()this.formatCount} کار نمایش خاصیت count انجام میشود، اما به ظاهر، تغییرات مقدار count، به عبارات JSX متصل نیست. در کامپوننتهای Angular اگر مقدار خاصیتی را تغییر دهید و اگر این خاصیت در قالب آن کامپوننت، به آن خاصیت bind شده باشد، شاهد به روز رسانی آنی UI خواهید بود (Change Detection آنی و به ازای هر تغییری)؛ اما در React خیر. هرچند در همان Angular هم توصیه میشود که از حالت changeDetection: ChangeDetectionStrategy.OnPush برای رسیدن به حداکثر کارآیی نمایشی کامپوننتها استفاده شود؛ حالت OnPush در Angular، به روش تشخیص تغییرات React که در ادامه توضیح داده میشود، بیشتر شبیه است.
در کدهای فوق هرچند با کلیک بر روی دکمهی Increment، مقدار count افزایش یافتهاست، اما React از وقوع این تغییرات مطلع نیست. به همین جهت است که هیچ تغییری را در UI برنامه مشاهده نمیکنید.
با اجرای قطعه کد فوق، یک چنین اخطاری نیز در کنسول توسعه دهندگان مرورگر ظاهر میشود:
برای رفع این مشکل باید از یکی از متدهای به ارث برده شدهی از کلاس پایهی Component، به نام setState استفاده کرد. به این ترتیب به React اعلام میکنیم که state تغییر کردهاست (فعالسازی Change Detection، فقط در صورت نیاز). سپس React شروع به محاسبهی تغییرات کرده و در نتیجه قسمتهای متناظری از UI را برای هماهنگ سازی DOM مجازی خودش با DOM اصلی، به روز رسانی میکند.
زمانیکه از متد setState استفاده میکنیم، شیءای را باید به صورت یک پارامتر به آن ارسال کنیم. در این حالت مقادیر آن یا به خاصیت state جاری اضافه میشوند و یا در صورت از پیش موجود بودن، همان خواص را بازنویسی میکنند:
در اینجا به متد this.setState که از قسمت extends Component جاری به ارث رسیدهاست، یک شیء را با خاصیت count و مقدار جدیدی، ارسال میکنیم.
در این مرحله، فایل جاری را ذخیره کرده و پس از بارگذاری مجدد برنامه در مرورگر، بر روی دکمهی Increment کلیک کنید. اینبار ... کار میکند! چون React از تغییرات مطلع شدهاست:
وقتی state تغییر میکند، چه اتفاقاتی رخ میدهند؟
با فراخوانی متد this.setState، به React اعلام میکنیم که state یک کامپوننت قرار است تغییر کند. سپس React فراخوانی مجدد متد Render را در صف اجرایی خودش قرار میدهد تا در زمانی در آینده، اجرا شود؛ این فراخوانی async است. کار متد render، بازگشت یک المان جدید React است. در اینجا DOM مجازی React از چند المان، به صورت یک div و دو فرزند دکمه و span تشکیل شدهاست. در این حالت یک DOM مجازی قدیمی نیز از قبل (پیش از اجرای مجدد متد render) وجود دارد. در این لحظه، React این دو DOM مجازی را کنار هم قرار میدهد و محاسبه میکند که در اینجا دقیقا کدام المانها نسبت به قبل تغییر کردهاند. برای نمونه در اینجا تشخیص میدهد که span است که تغییر کرده، چون مقدار count، توسط آن نمایش داده میشود. در این حالت از کل DOM اصلی، تنها همان span تغییر کرده را به روز رسانی میکند و نه کل DOM را (و نه اعمال مجدد کل المانهای حاصل از متد render را).
این مورد را میتوان به نحو زیر آزمایش و مشاهده کرد:
در مرورگر بر روی المان span که شمارهها را نمایش میدهد، کلیک راست کرده و گزینهی inspect را انتخاب کنید. سپس بر روی دکمهی Increment کلیک نمائید. مرورگر قسمتی را که به روز میشود، با رنگی مشخص و متمایز، به صورت لحظهای نمایش میدهد:
ارسال پارامترها به متدهای رویدادگردان
تا اینجا متد handleIncrement، بدون پارامتر تعریف شدهاست. فرض کنید در یک برنامهی واقعی قرار است با کلیک بر روی این دکمه، id یک محصول را نیز به handleIncrement، منتقل و ارسال کنیم. اما در onClick={this.handleIncrement} تعریف شده، یک ارجاع را به متد handleIncrement داریم. بنابراین برای حل این مساله نمیتوان از روشی مانند onClick={this.handleIncrement(1)} استفاده کرد که در آن عدد فرضی 1 به صورت آرگومان متد handleIncrement ذکر شدهاست.
یک روش حل این مساله، تعریف متد دومی است که متد handleIncrement پارامتر دار را فراخوانی میکند:
و در این حالت برای مثال متد handleIncrement یک شیء را پذیرفتهاست:
سپس بجای تعریف onClick={this.handleIncrement}، از متد doHandleIncrement استفاده خواهیم کرد؛ یعنی onClick={this.doHandleIncrement}
هرچند این روش کار میکند، اما بیش از اندازه طولانی شدهاست. راه حل بهتر، استفاده از یک inline function است:
یعنی کل arrow function مربوط به doHandleIncrement را داخل onClick قرار میدهیم و چون یک سطری است، نیازی به ذکر {} و سمیکالن انتهای آنرا هم ندارد.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-04-part02.zip
نحوهی رندر لیستی از اشیاء در کامپوننتهای React
فرض کنید میخواهیم لیستی از تگها را رندر کنیم. برای این منظور ابتدا دادههای مرتبط را به خاصیت state کامپوننت، اضافه میکنیم:
class Counter extends Component { state = { count: 0, tags: ["tag 1", "tag 2", "tag 3"] };
در مطلب «React 16x - قسمت 3 - بررسی پیشنیازهای جاوا اسکریپتی - بخش 2» در مورد متد Array.map بحث شد. در اینجا میتوان توسط متد map، هر المان آرایهی تگها را به یک المان React تبدیل و سپس رندر کرد:
class Counter extends Component { state = { count: 0, tags: ["tag 1", "tag 2", "tag 3"] }; render() { return ( <div> <span className={this.getBadgeClasses()}>{this.formatCount()}</span> <button className="btn btn-secondary btn-sm">Increment</button> <ul> {this.state.tags.map(tag => ( <li>{tag}</li> ))} </ul> </div> ); }
هرچند اکنون لیستی از تگها در مرورگر رندر شدهاند، اما در کنسول توسعه دهندگان مرورگر، یک اخطار نیز درج شدهاست. علت اینجا است که React نیاز دارد تا بتواند هر آیتم رندر شده را به صورت منحصربفردی شناسایی کند. هدف این است که بتواند در صورت تغییر state هر المان در DOM مجازی خودش، خیلی سریع تشخیص دهد که چه چیزی تغییر کرده و فقط کدام قسمت خاص را باید در DOM اصلی، درج و به روز رسانی کند. برای رفع این مشکل، ویژگی key را به هر المان li در کدهای فوق اضافه میکنیم:
<li key={tag}>{tag}</li>
رندر شرطی عناصر در کامپوننتهای React
در اینجا میخواهیم اگر تگی وجود نداشت، پیام متناسبی ارائه شود؛ در غیراینصورت لیست تگها همانند قبل نمایش داده شود (رندر شرطی یا conditional rendering). برای انجام اینکار در React، برخلاف Angular، دارای دایرکتیوهای ساختاری if/else نیستیم؛ چون همانطور که عنوان شد، JSX یک templating engine نیست. به همین جهت برای رندر شرطی المانها در React، باید از همان جاوا اسکریپت خالص کمک بگیریم:
renderTags() { if (this.state.tags.length === 0) { return <p>There are no tags!</p>; } return ( <ul> {this.state.tags.map(tag => ( <li key={tag}>{tag}</li> ))} </ul> ); }
render() { return ( <div> <span className={this.getBadgeClasses()}>{this.formatCount()}</span> <button className="btn btn-secondary btn-sm">Increment</button> {this.renderTags()} </div> ); }
state = { count: 0, tags: [] };
روش دوم حل این نوع مسالهها، استفاده از روش زیر است؛ در این حالت خاص، فقط یک if را داریم، بدون وجود قسمت else:
{this.state.tags.length === 0 && "Please create a new tag!"}
اما این روش چگونه کار میکند؟! در اینجا && را به دو مقدار مشخص اعمال کردهایم. یکی حاصل یک مقایسه است و دیگری یک مقدار رشتهای مشخص. در جاوا اسکریپت برخلاف سایر زبانهای برنامه نویسی، میتوان && را بین دو مقدار غیر Boolean نیز اعمال کرد. در جاوا اسکریپت، یک رشتهی خالی به false تعبیر میشود و اگر تنها دارای یک حرف باشد، true درنظر گرفته میشود. برای نمونه در ترکیب 'true && 'Hi، هر دو قسمت به true تفسیر میشوند. در این حالت موتور جاوا اسکریپت، دومین عبارت (آخرین عبارت && شده) را بازگشت میدهد. همچنین در جاوا اسکریپت عدد صفر به false تفسیر میشود. بنابراین ترکیب true && 'Hi' && 1 مقدار 1 را بازگشت میدهد؛ چون عدد 1 هم از دیدگاه جاوا اسکریپت به true تفسیر خواهد شد.
مدیریت رخدادها در React
همانطور که در تصویر فوق نیز مشاهده میکنید، رخدادهای استاندارد DOM، دارای خواص معادل React ای نیز هستند. برای مثال زمانیکه مینویسیم onClick، دقیقا متناظر است با یک خاصیت المان React در عبارات JSX. بنابراین این نامها حساس به کوچکی و بزرگی حروف نیز هستند.
روش تعریف متدهای رخدادگردان در اینجا، با ذکر فعل handle شروع میشود:
handleIncrement() { console.log("Increment clicked!"); }
<button onClick={this.handleIncrement} className="btn btn-secondary btn-sm" > Increment </button>
اکنون اگر این فایل را ذخیره کرده و خروجی را در مرورگر بررسی کنیم، با هربار کلیک بر روی دکمهی Increment، یک console.log صورت میگیرد.
در ادامه میخواهیم در این رخدادگردان، مقدار this.state.count را افزایش دهیم. برای این منظور ابتدا مقدار this.state.count را به نحو زیر لاگ میکنیم:
handleIncrement() { console.log("Increment clicked!", this.state.count); }
bind مجدد شیء this در رخدادگردانهای React
در مورد this و bind مجدد آن در مطلب «React 16x - قسمت 2 - بررسی پیشنیازهای جاوا اسکریپتی - بخش 1» مفصل بحث کردیم و در اینجا میخواهیم از نتایج آن استفاده کنیم.
همانطور که مشاهده کردید، در متد رویدادگران handleIncrement، به شیء this دسترسی نداریم. چرا؟ چون this در جاوا اسکریپت نسبت به سایر زبانهای برنامه نویسی، متفاوت رفتار میکند. بسته به اینکه یک متد یا تابع، چگونه فراخوانی میشود، this میتواند اشیاء متفاوتی را بازگشت دهد. اگر تابعی به عنوان یک متد و جزئی از یک شیء فراخوانی شود، this در این حالت همواره ارجاعی را به آن شیء باز میگرداند. اما اگر آن تابع به صورت متکی به خود فراخوانی شد، به صورت پیشفرض ارجاعی را به شیء سراسری window مرورگر، بازگشت میدهد و اگر strict mode فعال باشد، تنها undefined را بازگشت میدهد. به همین جهت است که در اینجا خطای undefined بودن this را دریافت میکنیم.
یک روش حل این مشکل که پیشتر نیز در مورد آن توضیح دادیم، استفاده از متد bind است:
constructor() { super(); console.log("constructor", this); this.handleIncrement = this.handleIncrement.bind(this); }
اکنون اگر برنامه را اجرا کنید، با کلیک بر روی دکمهی Increment، بجای this.state.count لاگ شده، مقدار آن که صفر است، در کنسول توسعه دهندههای مرورگر ظاهر میشود.
این یک روش است که کار میکند؛ اما کمی طولانی است و به ازای هر روال رویدادگردانی باید دقیقا به همین نحو تکرار شود. روش دیگر، تبدیل متد handleIncrement به یک arrow function است و همانطور که در قسمت دوم این سری نیز بررسی کردیم، arrow functionها، this شیء جاری را بازنویسی نمیکنند؛ بلکه آنرا به ارث میبرند. بنابراین ابتدا کدهای سازندهی فوق را حذف میکنیم (چون دیگر نیازی به آنها نیست) و سپس متد handleIncrement سابق را به صورت زیر، تبدیل به یک arrow function میکنیم:
handleIncrement = () => { console.log("Increment clicked!", this.state.count); }
به روز رسانی state در کامپوننتهای React
اکنون که در روال رویدادگردان handleIncrement به شیء this و سپس مقدار this.state.count آن دسترسی پیدا کردهایم، میخواهیم با هربار کلیک بر روی این دکمه، یک واحد مقدار آنرا افزایش داده و در UI نمایش دهیم.
در React، خواص شیء state را جهت نمایش آنها در UI، مستقیما تغییر نمیدهیم. به عبارت دیگر نوشتن یک چنین کدی در React برای به روز رسانی UI، مرسوم نیست:
handleIncrement = () => { this.state.count++; };
در کدهای فوق هرچند با کلیک بر روی دکمهی Increment، مقدار count افزایش یافتهاست، اما React از وقوع این تغییرات مطلع نیست. به همین جهت است که هیچ تغییری را در UI برنامه مشاهده نمیکنید.
با اجرای قطعه کد فوق، یک چنین اخطاری نیز در کنسول توسعه دهندگان مرورگر ظاهر میشود:
Line 33:5: Do not mutate state directly. Use setState() react/no-direct-mutation-state
برای رفع این مشکل باید از یکی از متدهای به ارث برده شدهی از کلاس پایهی Component، به نام setState استفاده کرد. به این ترتیب به React اعلام میکنیم که state تغییر کردهاست (فعالسازی Change Detection، فقط در صورت نیاز). سپس React شروع به محاسبهی تغییرات کرده و در نتیجه قسمتهای متناظری از UI را برای هماهنگ سازی DOM مجازی خودش با DOM اصلی، به روز رسانی میکند.
زمانیکه از متد setState استفاده میکنیم، شیءای را باید به صورت یک پارامتر به آن ارسال کنیم. در این حالت مقادیر آن یا به خاصیت state جاری اضافه میشوند و یا در صورت از پیش موجود بودن، همان خواص را بازنویسی میکنند:
handleIncrement = () => { this.setState({ count: this.state.count + 1 }); };
در این مرحله، فایل جاری را ذخیره کرده و پس از بارگذاری مجدد برنامه در مرورگر، بر روی دکمهی Increment کلیک کنید. اینبار ... کار میکند! چون React از تغییرات مطلع شدهاست:
وقتی state تغییر میکند، چه اتفاقاتی رخ میدهند؟
با فراخوانی متد this.setState، به React اعلام میکنیم که state یک کامپوننت قرار است تغییر کند. سپس React فراخوانی مجدد متد Render را در صف اجرایی خودش قرار میدهد تا در زمانی در آینده، اجرا شود؛ این فراخوانی async است. کار متد render، بازگشت یک المان جدید React است. در اینجا DOM مجازی React از چند المان، به صورت یک div و دو فرزند دکمه و span تشکیل شدهاست. در این حالت یک DOM مجازی قدیمی نیز از قبل (پیش از اجرای مجدد متد render) وجود دارد. در این لحظه، React این دو DOM مجازی را کنار هم قرار میدهد و محاسبه میکند که در اینجا دقیقا کدام المانها نسبت به قبل تغییر کردهاند. برای نمونه در اینجا تشخیص میدهد که span است که تغییر کرده، چون مقدار count، توسط آن نمایش داده میشود. در این حالت از کل DOM اصلی، تنها همان span تغییر کرده را به روز رسانی میکند و نه کل DOM را (و نه اعمال مجدد کل المانهای حاصل از متد render را).
این مورد را میتوان به نحو زیر آزمایش و مشاهده کرد:
در مرورگر بر روی المان span که شمارهها را نمایش میدهد، کلیک راست کرده و گزینهی inspect را انتخاب کنید. سپس بر روی دکمهی Increment کلیک نمائید. مرورگر قسمتی را که به روز میشود، با رنگی مشخص و متمایز، به صورت لحظهای نمایش میدهد:
ارسال پارامترها به متدهای رویدادگردان
تا اینجا متد handleIncrement، بدون پارامتر تعریف شدهاست. فرض کنید در یک برنامهی واقعی قرار است با کلیک بر روی این دکمه، id یک محصول را نیز به handleIncrement، منتقل و ارسال کنیم. اما در onClick={this.handleIncrement} تعریف شده، یک ارجاع را به متد handleIncrement داریم. بنابراین برای حل این مساله نمیتوان از روشی مانند onClick={this.handleIncrement(1)} استفاده کرد که در آن عدد فرضی 1 به صورت آرگومان متد handleIncrement ذکر شدهاست.
یک روش حل این مساله، تعریف متد دومی است که متد handleIncrement پارامتر دار را فراخوانی میکند:
doHandleIncrement = () => { this.handleIncrement({ id: 1, name: "Product 1" }); };
handleIncrement = product => { console.log(product); this.setState({ count: this.state.count + 1 }); };
هرچند این روش کار میکند، اما بیش از اندازه طولانی شدهاست. راه حل بهتر، استفاده از یک inline function است:
onClick={() => this.handleIncrement({ id: 1, name: "Product 1" })}
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-04-part02.zip
بازخوردهای پروژهها
نحوه تبدیل تاریخ میلادی به شمسی
با سلام و تشکر از پروژه عالی شما،
شما برای تبدیل تاریخ میلادی به شمسی از این کلاس استفاده کردید.
using Persia; namespace Iris.Utilities.DateAndTime { public class DateAndTime { public static DateTime GetDateTime() { return DateTime.Now; } public static string ConvertToPersian(DateTime dateTime, string mod = "") { SolarDate solar = Calendar.ConvertToPersian(dateTime); return string.IsNullOrEmpty(mod) ? solar.ToString() : solar.ToString(mod); } } }
یک تابع استاتیک که تاریخ و مد استرینگ رو برای تبدیل میگیره و توسط یه DLL به نام Pershia تبدیل را انجام میده.
من یه روش دیگه میشناسم ( شاید شما هم بلد باشید)
استفاده از این کلاس
using System; using System.Collections.Generic; using System.Globalization; using System.Reflection; namespace GSD.Globalization { /// <summary> /// <Publisher>http://www.Sayan.ir</Publisher> /// <Author>Maziar Rezaie</Author> /// </summary> public class PersianCulture : CultureInfo { private readonly Calendar cal; private readonly Calendar[] optionals; /// <summary> /// کد رو بخوان تا بفهمی /// </summary> /// <param name="cultureName">fa-IR</param> /// <param name="useUserOverride">true</param> /// <remarks>لطفا در هنگام استفاده به سایت سایان اشاره کنید.</remarks> public PersianCulture() : this("fa-IR", true) { } public PersianCulture(string cultureName, bool useUserOverride) : base(cultureName, useUserOverride) { //Temporary Value for cal. cal = base.OptionalCalendars[0]; //populating new list of optional calendars. var optionalCalendars = new List<Calendar>(); optionalCalendars.AddRange(base.OptionalCalendars); optionalCalendars.Insert(0, new PersianCalendar()); Type formatType = typeof(DateTimeFormatInfo); Type calendarType = typeof(Calendar); PropertyInfo idProperty = calendarType.GetProperty("ID", BindingFlags.Instance | BindingFlags.NonPublic); FieldInfo optionalCalendarfield = formatType.GetField("optionalCalendars", BindingFlags.Instance | BindingFlags.NonPublic); //populating new list of optional calendar ids var newOptionalCalendarIDs = new Int32[optionalCalendars.Count]; for (int i = 0; i < newOptionalCalendarIDs.Length; i++) newOptionalCalendarIDs[i] = (Int32)idProperty.GetValue(optionalCalendars[i], null); optionalCalendarfield.SetValue(DateTimeFormat, newOptionalCalendarIDs); optionals = optionalCalendars.ToArray(); cal = optionals[0]; DateTimeFormat.Calendar = optionals[0]; DateTimeFormat.MonthNames = new[] { "فروردین", "اردیبهشت", "خرداد", "تیر", "مرداد", "شهریور", "مهر", "آبان", "آذر", "دی", "بهمن", "اسفند", "" }; DateTimeFormat.MonthGenitiveNames = new[] { "فروردین", "اردیبهشت", "خرداد", "تیر", "مرداد", "شهریور", "مهر", "آبان", "آذر", "دی", "بهمن", "اسفند", "" }; DateTimeFormat.AbbreviatedMonthNames = new[] { "فروردین", "اردیبهشت", "خرداد", "تیر", "مرداد", "شهریور", "مهر", "آبان", "آذر", "دی", "بهمن", "اسفند", "" }; DateTimeFormat.AbbreviatedMonthGenitiveNames = new[] { "فروردین", "اردیبهشت", "خرداد", "تیر", "مرداد", "شهریور", "مهر", "آبان", "آذر", "دی", "بهمن", "اسفند", "" }; DateTimeFormat.AbbreviatedDayNames = new string[] { "ی", "د", "س", "چ", "پ", "ج", "ش" }; DateTimeFormat.ShortestDayNames = new string[] { "ی", "د", "س", "چ", "پ", "ج", "ش" }; DateTimeFormat.DayNames = new string[] { "یکشنبه", "دوشنبه", "ﺳﻪشنبه", "چهارشنبه", "پنجشنبه", "جمعه", "شنبه" }; DateTimeFormat.AMDesignator = "ق.ظ"; DateTimeFormat.PMDesignator = "ب.ظ"; /* DateTimeFormat.ShortDatePattern = "yyyy/MM/dd"; DateTimeFormat.LongDatePattern = "yyyy/MM/dd"; DateTimeFormat.SetAllDateTimePatterns(new[] {"yyyy/MM/dd"}, 'd'); DateTimeFormat.SetAllDateTimePatterns(new[] {"dddd, dd MMMM yyyy"}, 'D'); DateTimeFormat.SetAllDateTimePatterns(new[] {"yyyy MMMM"}, 'y'); DateTimeFormat.SetAllDateTimePatterns(new[] {"yyyy MMMM"}, 'Y'); */ } public override Calendar Calendar { get { return cal; } } public override Calendar[] OptionalCalendars { get { return optionals; } } } }
این کلاس به این صورت کار میکنه که در تمام برنامهی شما تاریخ رو به صورت شمسی نشون میده ولی در ذخیره در بانک اطلاعاتی و کار در برنامه به صورت میلادی کار میکنه.
برای استفاده از اون هم باید به Application_BeginRequest فایل Global.asax این کدها رو اضافه کنید.
using GSD.Globalization; using System.Threading; protected void Application_BeginRequest(object sender, EventArgs e) { var persianCulture = new PersianCulture(); Thread.CurrentThread.CurrentCulture = persianCulture; Thread.CurrentThread.CurrentUICulture = persianCulture; }
اینم نمونه کد استفاه شده ازش WebApplication2.zip
سوال من اینه روشی که شما استفاده کردید بهتره ؟ یا این روش؟ البته در روشی که من ارسال کردم به نظرم چون در Application_BeginRequest استفاده شده سر بار بیشتری داره! ولی همیشه تبدیل رو انجام میده و نیاز هیچ کد نویسی بیشتری نداره (مثل فراخوانی ConvertToPersian رو نیاز نداره)
نظر شما چیه؟
با تشکر از شما و صد تشکر بابت پروژهی خوب و کاربردیتون
مطالب دورهها
نحوه برقراری ارتباطات بین صفحات، سیستم راهبری و ViewModelها در قالب پروژه WPF Framework
هدف از قالب پروژه WPF Framework ایجاد یک پایه، برای شروع سریع یک برنامه تجاری WPF جدید است. بنابراین فرض کنید که این قالب، هم اکنون در اختیار شما است و قصد دارید یک صفحه جدید، مثلا تغییر مشخصات کاربری را به آن اضافه کنید. کدهای کامل این قابلیت هم اکنون در قالب پروژه موجود است و به این ترتیب توضیح جزئیات روابط آن در اینجا سادهتر خواهد بود.
1) ایجاد صفحه تغییر مشخصات کاربر
کلیه Viewهای برنامه، در پروژه ریشه، ذیل پوشه Views اضافه خواهند شد. همچنین چون در آینده تعداد این فایلها افزایش خواهند یافت، بهتر است جهت مدیریت آنها، به ازای هر گروه از قابلیتها، یک پوشه جدید را ذیل پوشه Views اضافه کرد.
همانطور که ملاحظه میکنید در اینجا پوشه UserInfo به همراه یک فایل جدید XAML به نام ChangeProfile.xaml، ذیل پوشه Views پروژه ریشه اصلی اضافه شدهاند.
ChangeProfile.xaml از نوع Page است؛ از این جهت که اگر به فایل MainWindow.xaml که سیستم راهبری برنامه در آن تعبیه شده است مراجعه کنید، یک چنین تعریفی را ملاحظه خواهید نمود:
سورس کامل کنترل سفارشی FrameFactory.cs را در پروژه Infrastructure برنامه میتوانید مشاهده کنید. FrameFactory در حقیقت یک کنترل Frame استاندارد است که مباحث تزریق وابستگیها و همچنین راهبری خودکار سیستم در آن تعریف شدهاند.
مرحله بعد، تعریف محتویات فایل ChangeProfile.xaml است. در این فایل اطلاعات انقیاد دادهها از ViewModel مرتبط که در ادامه توضیح داده خواهد شد دریافت میگردد. مثلا مقدار خاصیت ChangeProfileData.Password، از ViewModel به صورت خودکار تغذیه خواهد شد.
در این فایل یک سری DynamicResource را هم برای تعریف دکمههای سبک مترو ملاحظه میکنید. کلیدهای متناظر با آن در فایل Icons.xaml که در فایل App.xaml برای کل برنامه ثبت شده است، تامین میگردد.
2) تنظیم اعتبارسنجی صفحه اضافه شده
پس از اینکه صفحه جدید اضافه شد، نیاز است وضعیت دسترسی به آن مشخص شود:
برای این منظور به فایل code behind این صفحه یعنی ChangeProfile.xaml.cs مراجعه و تنها، ویژگی فوق را به آن اضافه خواهیم کرد. ویژگی PageAuthorization به صورت خودکار توسط فریم ورک تهیه شده خوانده و اعمال خواهد شد. برای نمونه در اینجا کلیه کاربران اعتبارسنجی شده در سیستم میتوانند مشخصات کاربری خود را تغییر دهند.
در مورد نحوه تعیین نقشهای متفاوت در صورت نیاز، در قسمت قبل بحث گردید.
3) تغییر منوی برنامه جهت اشاره به صفحه جدید
خوب، ما تا اینجا یک صفحه جدید را تهیه کردهایم. در مرحله بعد باید مدخلی را در منوی برنامه جهت اشاره به آن تهیه کنیم.
منوی برنامه در فایل MainMenu.xaml قرار دارد. اطلاعات متناظر با دکمه ورود به صفحه تغییر مشخصات کاربری نیز به شکل ذیل تعریف شده است:
به ازای هر صفحه جدیدی که تعریف میشود تنها کافی است CommandParameter ایی مساوی مسیر فایل XAML مورد نظر، در فایل منوی برنامه قید شود. منوی اصلی دارای ViewModel ایی است به نام MainMenuViewModel.cs که در پروژه Infrastructure پیشتر تهیه شده است.
در این ViewModel تعاریف DoNavigate و پردازش پارامتر دریافتی به صورت خودکار صورت خواهد گرفت و سورس کامل آن در اختیار شما است. بنابراین تنها کافی است CommandParameter را مشخص کنید، DoNavigate کار هدایت به آنرا انجام خواهد داد.
4) ایجاد ViewModel متناظر با صفحه
مرحله آخر افزودن یک صفحه، تعیین ViewModel متناظر با آن است. عنوان شد که اطلاعات مورد نیاز جهت عملیات Binding در این فایل قرار میگیرند و اگر به فایل ChangeProfileViewModel.cs مراجعه کنید (نام آن مطابق قرارداد، یک کلمه ViewModel را نسبت به نام View متناظر بیشتر دارد)، چنین خاصیت عمومی را در آن خواهید یافت.
مطابق قراردادهای توکار قالب تهیه شده:
- نیاز است ViewModel تعریف شده از کلاس پایه BaseViewModel مشتق شود تا علاوه بر تامین یک سری کدهای تکراری مانند:
سبب شناسایی این کلاس به عنوان ViewModel و برقرار تزریق وابستگیهای خودکار در سازنده آن نیز گردد.
- پس از اضافه شدن کلاس پایه BaseViewModel نیاز است تکلیف خاصیت public override bool ViewModelContextHasChanges را نیز مشخص کنید. در اینجا به سیستم راهبری اعلام میکنید که آیا در ViewModel جاری تغییرات ذخیره نشدهای وجود دارند؟ فقط باید true یا false را بازگردانید. برای مثال خاصیت uow.ContextHasChanges برای این منظور بسیار مناسب است و از طریق پیاده سازی الگوی واحد کار به صورت خودکار چنین اطلاعاتی را در اختیار برنامه قرار میدهد.
در ViewModelها هرجایی که نیاز به اطلاعات کاربر وارد شده به سیستم داشتید، از اینترفیس IAppContextService در سازنده کلاس ViewModel جاری استفاده کنید. اینترفیس IUnitOfWork امکانات ذخیره سازی اطلاعات و همچنین مشخص سازی وضعیت Context جاری را در اختیار شما قرار میدهد.
کلیه کدهای کار کردن با یک موجودیت باید در کلاس سرویس متناظر با آن قرار گیرند و این کلاس سرویس توسط اینترفیس آن مانند IUsersService در اینجا باید توسط سازنده کلاس در اختیار ViewModel قرار گیرد.
تزریق وابستگیها در اینجا خودکار بوده و تنظیمات آن در فایل IocConfig.cs پروژه Infrastructure قرار دارد. این کلاس آنچنان نیازی به تغییر ندارد؛ اگر پیش فرضهای نامگذاری آنرا مانند کلاسهای Test و اینترفیسهای ITest، در لایه سرویس برنامه رعایت شوند.
1) ایجاد صفحه تغییر مشخصات کاربر
کلیه Viewهای برنامه، در پروژه ریشه، ذیل پوشه Views اضافه خواهند شد. همچنین چون در آینده تعداد این فایلها افزایش خواهند یافت، بهتر است جهت مدیریت آنها، به ازای هر گروه از قابلیتها، یک پوشه جدید را ذیل پوشه Views اضافه کرد.
همانطور که ملاحظه میکنید در اینجا پوشه UserInfo به همراه یک فایل جدید XAML به نام ChangeProfile.xaml، ذیل پوشه Views پروژه ریشه اصلی اضافه شدهاند.
ChangeProfile.xaml از نوع Page است؛ از این جهت که اگر به فایل MainWindow.xaml که سیستم راهبری برنامه در آن تعبیه شده است مراجعه کنید، یک چنین تعریفی را ملاحظه خواهید نمود:
<CustomControls:FrameFactory x:Name="ActiveScreen" HorizontalContentAlignment="Stretch" VerticalContentAlignment="Stretch" NavigationUIVisibility="Hidden" Grid.Column="1" Margin="0" />
مرحله بعد، تعریف محتویات فایل ChangeProfile.xaml است. در این فایل اطلاعات انقیاد دادهها از ViewModel مرتبط که در ادامه توضیح داده خواهد شد دریافت میگردد. مثلا مقدار خاصیت ChangeProfileData.Password، از ViewModel به صورت خودکار تغذیه خواهد شد.
در این فایل یک سری DynamicResource را هم برای تعریف دکمههای سبک مترو ملاحظه میکنید. کلیدهای متناظر با آن در فایل Icons.xaml که در فایل App.xaml برای کل برنامه ثبت شده است، تامین میگردد.
2) تنظیم اعتبارسنجی صفحه اضافه شده
پس از اینکه صفحه جدید اضافه شد، نیاز است وضعیت دسترسی به آن مشخص شود:
/// <summary> /// تغییر مشخصات کاربر جاری /// </summary> [PageAuthorization(AuthorizationType.FreeForAuthenticatedUsers)] public partial class ChangeProfile
در مورد نحوه تعیین نقشهای متفاوت در صورت نیاز، در قسمت قبل بحث گردید.
3) تغییر منوی برنامه جهت اشاره به صفحه جدید
خوب، ما تا اینجا یک صفحه جدید را تهیه کردهایم. در مرحله بعد باید مدخلی را در منوی برنامه جهت اشاره به آن تهیه کنیم.
منوی برنامه در فایل MainMenu.xaml قرار دارد. اطلاعات متناظر با دکمه ورود به صفحه تغییر مشخصات کاربری نیز به شکل ذیل تعریف شده است:
<Button Style="{DynamicResource MetroCircleButtonStyle}" Height="55" Width="55" Command="{Binding DoNavigate}" CommandParameter="\Views\UserInfo\ChangeProfile.xaml" Margin="2"> <Rectangle Width="28" Height="17.25"> <Rectangle.Fill> <VisualBrush Stretch="Fill" Visual="{StaticResource appbar_user_tie}" /> </Rectangle.Fill> </Rectangle> </Button>
در این ViewModel تعاریف DoNavigate و پردازش پارامتر دریافتی به صورت خودکار صورت خواهد گرفت و سورس کامل آن در اختیار شما است. بنابراین تنها کافی است CommandParameter را مشخص کنید، DoNavigate کار هدایت به آنرا انجام خواهد داد.
4) ایجاد ViewModel متناظر با صفحه
مرحله آخر افزودن یک صفحه، تعیین ViewModel متناظر با آن است. عنوان شد که اطلاعات مورد نیاز جهت عملیات Binding در این فایل قرار میگیرند و اگر به فایل ChangeProfileViewModel.cs مراجعه کنید (نام آن مطابق قرارداد، یک کلمه ViewModel را نسبت به نام View متناظر بیشتر دارد)، چنین خاصیت عمومی را در آن خواهید یافت.
مطابق قراردادهای توکار قالب تهیه شده:
- نیاز است ViewModel تعریف شده از کلاس پایه BaseViewModel مشتق شود تا علاوه بر تامین یک سری کدهای تکراری مانند:
public abstract class BaseViewModel : DataErrorInfoBase, INotifyPropertyChanged, IViewModel
- پس از اضافه شدن کلاس پایه BaseViewModel نیاز است تکلیف خاصیت public override bool ViewModelContextHasChanges را نیز مشخص کنید. در اینجا به سیستم راهبری اعلام میکنید که آیا در ViewModel جاری تغییرات ذخیره نشدهای وجود دارند؟ فقط باید true یا false را بازگردانید. برای مثال خاصیت uow.ContextHasChanges برای این منظور بسیار مناسب است و از طریق پیاده سازی الگوی واحد کار به صورت خودکار چنین اطلاعاتی را در اختیار برنامه قرار میدهد.
در ViewModelها هرجایی که نیاز به اطلاعات کاربر وارد شده به سیستم داشتید، از اینترفیس IAppContextService در سازنده کلاس ViewModel جاری استفاده کنید. اینترفیس IUnitOfWork امکانات ذخیره سازی اطلاعات و همچنین مشخص سازی وضعیت Context جاری را در اختیار شما قرار میدهد.
کلیه کدهای کار کردن با یک موجودیت باید در کلاس سرویس متناظر با آن قرار گیرند و این کلاس سرویس توسط اینترفیس آن مانند IUsersService در اینجا باید توسط سازنده کلاس در اختیار ViewModel قرار گیرد.
تزریق وابستگیها در اینجا خودکار بوده و تنظیمات آن در فایل IocConfig.cs پروژه Infrastructure قرار دارد. این کلاس آنچنان نیازی به تغییر ندارد؛ اگر پیش فرضهای نامگذاری آنرا مانند کلاسهای Test و اینترفیسهای ITest، در لایه سرویس برنامه رعایت شوند.
سایت فوق یکی از بهترین سایتهای کارگروهی با انبوهی از امکانات بصورت کاملآ رایگان میباشد. میتوانید شرکت، پروژه، گروه کار، کار (با درصد پیشرفت شدت اهمیت، زمان تخمین، توضیح و ...) تعریف کنید. همچنین امکان تعریف دفترچه یادداشت با موضوع بندی، آپلود فایل، لاگ زمان کارکرد روی یک کار، تعریف مایل استون، ریسک، محاسبه هزینه، انواع گزارش گیری و حتی اکسپورت دیتابیس مای اس کیو ال روی این پنل وجود دارد. فقط محدود به دو پروژه هستید.
پس از آشنایی با دو مدل هاستینگ برنامههای Blazor در قسمت قبل، اکنون میخواهیم ساختار ابتدایی قالبهای این دو پروژه را بررسی کنیم.
ایجاد پروژههای خالی Blazor
در انتهای قسمت قبل، با روش ایجاد پروژههای خالی Blazor به کمک NET SDK 5x. آشنا شدیم. به همین جهت دو پوشهی جدید BlazorWasmSample و BlazorServerSample را ایجاد کرده و از طریق خط فرمان و با کمک NET CLI.، در پوشهی اولی دستور dotnet new blazorwasm و در پوشهی دومی دستور dotnet new blazorserver را اجرا میکنیم.
البته اجرای این دو دستور، نیاز به اتصال به اینترنت را هم برای بار اول دارند؛ تا فایلهای مورد نیاز و بستههای مرتبط را دریافت و restore کنند. بسته به سرعت اینترنت، حداقل یک ربعی را باید صبر کنید تا دریافت ابتدایی بستههای مرتبط به پایان برسد. برای دفعات بعدی، از کش محلی NuGet، برای restore بستههای blazor استفاده میشود که بسیار سریع است.
بررسی ساختار پروژهی Blazor Server و اجرای آن
پس از اجرای دستور dotnet new blazorserver در یک پوشهی خالی و ایجاد پروژهی ابتدایی آن:
همانطور که مشاهده میکنید، ساختار این پروژه، بسیار شبیه به یک پروژهی استاندارد ASP.NET Core از نوع Razor pages است.
- در پوشهی properties آن، فایل launchSettings.json قرار دارد که برای نمونه، شماره پورت اجرایی برنامه را در حالت اجرای توسط دستور dotnet run و یا توسط IIS Express مشخص میکند.
- پوشهی wwwroot آن، مخصوص ارائهی فایلهای ایستا مانند wwwroot\css\bootstrap است. در ابتدای کار، این پوشه به همراه فایلهای CSS بوت استرپ است. در ادامه اگر نیاز باشد، فایلهای جاوا اسکریپتی را نیز میتوان به این قسمت اضافه کرد.
- در پوشهی Data آن، سرویس تامین اطلاعاتی اتفاقی قرار دارد؛ به نام WeatherForecastService که هدف آن، تامین اطلاعات یک جدول نمایشی است که در ادامه در آدرس https://localhost:5001/fetchdata قابل مشاهده است.
- در پوشهی Pages، تمام کامپوننتهای Razor برنامه قرار میگیرند. یکی از مهمترین صفحات آن، فایل Pages\_Host.cshtml است. کار این صفحهی ریشه، افزودن تمام فایلهای CSS و JS، به برنامهاست. بنابراین در آینده نیز از همین صفحه برای افزودن فایلهای CSS و JS استفاده خواهیم کرد. اگر به قسمت body این صفحه دقت کنیم، تگ جدید کامپوننت قابل مشاهدهاست:
کار آن، رندر کامپوننت App.razor واقع در ریشهی پروژهاست.
همچنین در همینجا، تگهای دیگری نیز قابل مشاهده هستند:
همانطور که در قسمت قبل نیز عنوان شد، اتصال برنامهی در حال اجرای در مرورگر blazor server با backend، از طریق یک اتصال دائم SignalR صورت میگیرد. اگر در این بین خطای اتصالی رخ دهد، div با id مساوی blazor-error-ui فوق، یکی از پیامهایی را که مشاهده میکنید، بسته به اینکه برنامه در حالت توسعه در حال اجرا است و یا در حالت ارائهی نهایی، نمایش میدهد. افزودن مدخل blazor.server.js نیز به همین منظور است. کار آن مدیریت اتصال دائم SignalR، به صورت خودکار است و از این لحاظ نیازی به کدنویسی خاصی از سمت ما ندارد. این اتصال، کار به روز رسانی UI و هدایت رخدادها را به سمت سرور، انجام میدهد.
- در پوشهی Shared، یکسری فایلهای اشتراکی قرار دارند که قرار است در کامپوننتهای واقع در پوشهی Pages مورد استفاه قرار گیرند. برای نمونه فایل Shared\MainLayout.razor، شبیه به master page برنامههای web forms است که قالب کلی سایت را مشخص میکند. داخل آن Body@ را مشاهده میکنید که به معنای نمایش صفحات دیگر، دقیقا در همین محل است. همچنین در این پوشه فایل Shared\NavMenu.razor نیز قرار دارد که ارجاعی به آن در MainLayout.razor ذکر شده و کار آن نمایش منوی آبیرنگ سمت چپ صفحهاست.
- در پوشهی ریشهی برنامه، فایل Imports.razor_ قابل مشاهدهاست. مزیت تعریف usingها در اینجا این است که از تکرار آنها در کامپوننتهای razor ای که در ادامه تهیه خواهیم کرد، جلوگیری میکند. هر using تعریف شدهی در اینجا، در تمام کامپوننتها، قابل دسترسی است؛ به آن global imports هم گفته میشود.
- در پوشهی ریشهی برنامه، فایل App.razor نیز قابل مشاهدهاست. کار آن تعریف قالب پیشفرض برنامهاست که برای مثال به Shared\MainLayout.razor اشاره میکند. همچنین کامپوننت مسیریابی نیز در اینجا ذکر شدهاست:
اگر شخصی مسیر از پیش تعریف شدهای را وارد کند، به قسمت Found وارد میشود و در غیر اینصورت به قسمت NotFound. در قسمت Found است که از قالب MainLayout برای رندر یک کامپوننت توسط کامپوننت RouteView، استفاده خواهد شد و در قسمت NotFound، فقط پیام «Sorry, there's nothing at this address» به کاربر نمایش داده میشود. قالبهای هر دو نیز قابل تغییر و سفارشی سازی هستند.
- فایل appsettings.json نیز همانند برنامههای استاندارد ASP.NET Core در اینجا مشاهده میشود.
- فایل Program.cs آن که نقطهی آغازین برنامهاست و کار فراخوانی Startup.cs را انجام میدهد، دقیقا با یک فایل Program.cs برنامهی استاندارد ASP.NET Core یکی است.
- در فایل Startup.cs آن، همانند قبل دو متد تنظیم سرویسها و تنظیم میانافزارها قابل مشاهدهاست.
در ConfigureServices آن، سرویسهای صفحات razor و ServerSideBlazor اضافه شدهاند. همچنین سرویس نمونهی WeatherForecastService نیز در اینجا ثبت شدهاست.
قسمتهای جدید متد Configure آن، ثبت مسیریابی توکار BlazorHub است که مرتبط است با اتصال دائم SignalR برنامه و اگر مسیری پیدا نشد، به Host_ هدایت میشود:
در ادامه در همان پوشه، دستور dotnet run را اجرا میکنیم تا پروژه، کامپایل و همچنین وب سرور آن نیز اجرا شده و برنامه در آدرس https://localhost:5001 قابل دسترسی شود.
که به همراه 13 درخواست و نزدیک به 600 KB دریافت اطلاعات از سمت سرور است.
این برنامهی نمونه، به همراه سه صفحهی نمایش Home، نمایش یک شمارشگر و نمایش اطلاعاتی از پیش آماده شدهاست. اگر صفحهی شمارشگر آنرا باز کنیم، با کلیک بر روی دکمهی آن، هرچند مقدار current count افزایش مییابد، اما شاهد post-back متداولی به سمت سرور نیستیم و این صفحه بسیار شبیه به صفحات برنامههای SPA (تک صفحهای وب) به نظر میرسد:
همانطور که عنوان شد، مدخل blazor.server.js فایل Pages\_Host.cshtml، کار به روز رسانی UI و هدایت رخدادها را به سمت سرور به صورت خودکار انجام میدهد. به همین جهت است که post-back ای را مشاهده نمیکنیم و برنامه، شبیه به یک برنامهی SPA به نظر میرسد؛ هر چند تمام رندرهای آن سمت سرور انجام میشوند و توسط SignalR به سمت کلاینت بازگشت داده خواهند شد.
برای نمونه اگر بر روی دکمهی شمارشگر کلیک کنیم، در برگهی network مرورگر، هیچ اثری از آن مشاهده نمیشود (هیچ رفت و برگشتی را مشاهده نمیکنیم). علت اینجا است که اطلاعات متناظر با این کلیک، از طریق web socket باز شدهی توسط SignalR، به سمت سرور ارسال شده و نتیجهی واکنش به این کلیکها و رندر HTML نهایی سمت سرور آن، از همین طریق به سمت کلاینت بازگشت داده میشود.
بررسی ساختار پروژهی Blazor WASM و اجرای آن
پس از اجرای دستور dotnet new blazorwasm در یک پوشهی خالی و ایجاد پروژهی ابتدایی آن:
همان صفحات پروژهی خالی Blazor Server در اینجا نیز قابل مشاهده هستند. این برنامهی نمونه، به همراه سه صفحهی نمایش Home، نمایش یک شمارشگر و نمایش اطلاعاتی از پیش آماده شدهاست. صفحات و کامپوننتهای پوشههای Pages و Shared نیز دقیقا همانند پروژهی Blazor Server قابل مشاهده هستند. مفاهیمی مانند فایلهای Imports.razor_ و App.razor نیز مانند قبل هستند.
البته در اینجا فایل Startup ای مشاهده نمیشود و تمام تنظیمات آغازین برنامه، داخل فایل Program.cs انجام خواهند شد:
در اینجا ابتدا کامپوننت App.razor را به برنامه معرفی میکند که ساختار آن با نمونهی مشابه Blazor Server دقیقا یکی است. سپس سرویسی را برای دسترسی به HttpClient، به سیستم تزریق وابستگیهای برنامه معرفی میکند. هدف از آن، دسترسی سادهتر به endpointهای یک ASP.NET Core Web API است. از این جهت که در یک برنامهی سمت کلاینت، دیگر دسترسی مستقیمی به سرویسهای سمت سرور را نداریم و برای کار با آنها همانند سایر برنامههای SPA که از Ajax استفاده میکنند، در اینجا از HttpClient برای کار با Web APIهای مختلف استفاده میشود.
تفاوت ساختاری دیگر این پروژهی WASM، با نمونهی Blazor Server، ساختار پوشهی wwwroot آن است:
که به همراه فایل جدید نمونهی wwwroot\sample-data\weather.json است؛ بجای سرویس متناظر سمت سرور آن در برنامهی blazor server. همچنین فایل جدید wwwroot\index.html نیز قابل مشاهدهاست و محتوای تگ body آن به صورت زیر است:
- چون این برنامه، یک برنامهی سمت کلاینت است، اینبار بجای فایل Host_ سمت سرور، فایل index.html سمت کلاینت را برای ارائهی آغازین برنامه داریم که وابستگی به دات نت ندارد و توسط مرورگر قابل درک است.
- در ابتدای بارگذاری برنامه، یک loading نمایش داده میشود که در اینجا نحوهی تعریف آن مشخص است. همچنین اگر خطایی رخ دهد نیز توسط div ای با id مساوی blazor-error-ui اطلاع رسانی میشود.
- مدخل blazor.webassembly.js در اینجا، کار دریافت وب اسمبلی و فایلهای NET runtime. را انجام میدهد؛ برخلاف برنامههای Blazor Server که توسط فایل blazor.server.js، یک ارتباط دائم SignalR را با سرور برقرار میکردند تا کدهای رندر شدهی سمت سرور را دریافت و نمایش دهند و یا اطلاعاتی را به سمت سرور ارسال کنند: برای مثال بر روی دکمهای کلیک شدهاست، اطلاعات مربوطه را در سمت سرور پردازش کن و نتیجهی نهایی رندر شده را بازگشت بده. اما در اینجا همه چیز داخل مرورگر اجرا میشود و برای این نوع اعمال، رفت و برگشتی به سمت سرور صورت نمیگیرد. به همین جهت تمام کدهای #C ما به سمت کلاینت ارسال شده و داخل مرورگر به کمک فناوری وب اسمبلی، اجرا میشوند. در اینجا از لحاظ ارسال تمام کدهای مرتبط با UI برنامهی سمت کلاینت به مرورگر کاربر، تفاوتی با فریمورکهایی مانند Angular و یا React نیست و آنها هم تمام کدهای UI برنامه را کامپایل کرده و یکجا ارسال میکنند.
در ادامه در همان پوشه، دستور dotnet run را اجرا میکنیم تا پروژه کامپایل و همچنین وب سرور آن نیز اجرا شده و برنامه در آدرس https://localhost:5001 قابل دسترسی شود.
که به همراه 205 درخواست و نزدیک به 9.6 MB دریافت اطلاعات از سمت سرور است. البته اگر همین صفحه را refresh کنیم، دیگر شاهد دریافت مجدد فایلهای DLL مربوط به NET Runtime. نخواهیم بود و اینبار از کش مرورگر خوانده میشوند:
در این برنامهی سمت کلاینت، ابتدا تمام فایلهای NET Runtime. و وب اسمبلی دریافت شده و سپس اجرای تغییرات UI، در همین سمت و بدون نیاز به اتصال دائم SignalR ای به سمت سرور، پردازش و نمایش داده میشوند. به همین جهت زمانیکه بر روی دکمهی شمارشگر آن کلیک میکنیم، اتفاقی در برگهی network مرورگر ثبت نمیشود و رفت و برگشتی به سمت سرور صورت نمیگیرد.
عدم وجود اتصال SignalR، مزیت امکان اجرای آفلاین برنامهی WASM را نیز میسر میکند. برای مثال یکبار دیگر همان برنامهی Blazor Server را به کمک دستور dotnet run اجرا کنید. سپس آنرا در مرورگر در آدرس https://localhost:5001 باز کنید. اکنون پنجرهی کنسولی که dotnet run را اجرا کرده، خاتمه دهید (قسمت اجرای سمت سرور آنرا ببندید).
بلافاصله تصویر «سعی در اتصال مجدد» فوق را مشاهده خواهیم کرد که به دلیل قطع اتصال SignalR رخ دادهاست. یعنی یک برنامهی Blazor Server، بدون این اتصال دائم، قادر به ادامهی فعالیت نیست. اما چنین محدودیتی با برنامههای Blazor WASM وجود ندارد.
البته بدیهی است اگر یک Web API سمت سرور برای ارائهی اطلاعاتی به برنامهی WASM نیاز باشد، API سمت سرور برنامه نیز باید جهت کار و نمایش اطلاعات در سمت کلاینت در دسترس باشد؛ وگرنه قسمتهای متناظر با آن، قادر به نمایش و یا ثبت اطلاعات نخواهند بود.
ایجاد پروژههای خالی Blazor
در انتهای قسمت قبل، با روش ایجاد پروژههای خالی Blazor به کمک NET SDK 5x. آشنا شدیم. به همین جهت دو پوشهی جدید BlazorWasmSample و BlazorServerSample را ایجاد کرده و از طریق خط فرمان و با کمک NET CLI.، در پوشهی اولی دستور dotnet new blazorwasm و در پوشهی دومی دستور dotnet new blazorserver را اجرا میکنیم.
البته اجرای این دو دستور، نیاز به اتصال به اینترنت را هم برای بار اول دارند؛ تا فایلهای مورد نیاز و بستههای مرتبط را دریافت و restore کنند. بسته به سرعت اینترنت، حداقل یک ربعی را باید صبر کنید تا دریافت ابتدایی بستههای مرتبط به پایان برسد. برای دفعات بعدی، از کش محلی NuGet، برای restore بستههای blazor استفاده میشود که بسیار سریع است.
بررسی ساختار پروژهی Blazor Server و اجرای آن
پس از اجرای دستور dotnet new blazorserver در یک پوشهی خالی و ایجاد پروژهی ابتدایی آن:
همانطور که مشاهده میکنید، ساختار این پروژه، بسیار شبیه به یک پروژهی استاندارد ASP.NET Core از نوع Razor pages است.
- در پوشهی properties آن، فایل launchSettings.json قرار دارد که برای نمونه، شماره پورت اجرایی برنامه را در حالت اجرای توسط دستور dotnet run و یا توسط IIS Express مشخص میکند.
- پوشهی wwwroot آن، مخصوص ارائهی فایلهای ایستا مانند wwwroot\css\bootstrap است. در ابتدای کار، این پوشه به همراه فایلهای CSS بوت استرپ است. در ادامه اگر نیاز باشد، فایلهای جاوا اسکریپتی را نیز میتوان به این قسمت اضافه کرد.
- در پوشهی Data آن، سرویس تامین اطلاعاتی اتفاقی قرار دارد؛ به نام WeatherForecastService که هدف آن، تامین اطلاعات یک جدول نمایشی است که در ادامه در آدرس https://localhost:5001/fetchdata قابل مشاهده است.
- در پوشهی Pages، تمام کامپوننتهای Razor برنامه قرار میگیرند. یکی از مهمترین صفحات آن، فایل Pages\_Host.cshtml است. کار این صفحهی ریشه، افزودن تمام فایلهای CSS و JS، به برنامهاست. بنابراین در آینده نیز از همین صفحه برای افزودن فایلهای CSS و JS استفاده خواهیم کرد. اگر به قسمت body این صفحه دقت کنیم، تگ جدید کامپوننت قابل مشاهدهاست:
<body> <component type="typeof(App)" render-mode="ServerPrerendered" />
همچنین در همینجا، تگهای دیگری نیز قابل مشاهده هستند:
<body> <component type="typeof(App)" render-mode="ServerPrerendered" /> <div id="blazor-error-ui"> <environment include="Staging,Production"> An error has occurred. This application may no longer respond until reloaded. </environment> <environment include="Development"> An unhandled exception has occurred. See browser dev tools for details. </environment> <a href="" class="reload">Reload</a> <a class="dismiss">🗙</a> </div> <script src="_framework/blazor.server.js"></script> </body>
- در پوشهی Shared، یکسری فایلهای اشتراکی قرار دارند که قرار است در کامپوننتهای واقع در پوشهی Pages مورد استفاه قرار گیرند. برای نمونه فایل Shared\MainLayout.razor، شبیه به master page برنامههای web forms است که قالب کلی سایت را مشخص میکند. داخل آن Body@ را مشاهده میکنید که به معنای نمایش صفحات دیگر، دقیقا در همین محل است. همچنین در این پوشه فایل Shared\NavMenu.razor نیز قرار دارد که ارجاعی به آن در MainLayout.razor ذکر شده و کار آن نمایش منوی آبیرنگ سمت چپ صفحهاست.
- در پوشهی ریشهی برنامه، فایل Imports.razor_ قابل مشاهدهاست. مزیت تعریف usingها در اینجا این است که از تکرار آنها در کامپوننتهای razor ای که در ادامه تهیه خواهیم کرد، جلوگیری میکند. هر using تعریف شدهی در اینجا، در تمام کامپوننتها، قابل دسترسی است؛ به آن global imports هم گفته میشود.
- در پوشهی ریشهی برنامه، فایل App.razor نیز قابل مشاهدهاست. کار آن تعریف قالب پیشفرض برنامهاست که برای مثال به Shared\MainLayout.razor اشاره میکند. همچنین کامپوننت مسیریابی نیز در اینجا ذکر شدهاست:
<Router AppAssembly="@typeof(Program).Assembly" PreferExactMatches="@true"> <Found Context="routeData"> <RouteView RouteData="@routeData" DefaultLayout="@typeof(MainLayout)" /> </Found> <NotFound> <LayoutView Layout="@typeof(MainLayout)"> <p>Sorry, there's nothing at this address.</p> </LayoutView> </NotFound> </Router>
- فایل appsettings.json نیز همانند برنامههای استاندارد ASP.NET Core در اینجا مشاهده میشود.
- فایل Program.cs آن که نقطهی آغازین برنامهاست و کار فراخوانی Startup.cs را انجام میدهد، دقیقا با یک فایل Program.cs برنامهی استاندارد ASP.NET Core یکی است.
- در فایل Startup.cs آن، همانند قبل دو متد تنظیم سرویسها و تنظیم میانافزارها قابل مشاهدهاست.
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddRazorPages(); services.AddServerSideBlazor(); services.AddSingleton<WeatherForecastService>(); }
قسمتهای جدید متد Configure آن، ثبت مسیریابی توکار BlazorHub است که مرتبط است با اتصال دائم SignalR برنامه و اگر مسیری پیدا نشد، به Host_ هدایت میشود:
public void Configure(IApplicationBuilder app, IWebHostEnvironment env) { // ... app.UseEndpoints(endpoints => { endpoints.MapBlazorHub(); endpoints.MapFallbackToPage("/_Host"); }); }
که به همراه 13 درخواست و نزدیک به 600 KB دریافت اطلاعات از سمت سرور است.
این برنامهی نمونه، به همراه سه صفحهی نمایش Home، نمایش یک شمارشگر و نمایش اطلاعاتی از پیش آماده شدهاست. اگر صفحهی شمارشگر آنرا باز کنیم، با کلیک بر روی دکمهی آن، هرچند مقدار current count افزایش مییابد، اما شاهد post-back متداولی به سمت سرور نیستیم و این صفحه بسیار شبیه به صفحات برنامههای SPA (تک صفحهای وب) به نظر میرسد:
همانطور که عنوان شد، مدخل blazor.server.js فایل Pages\_Host.cshtml، کار به روز رسانی UI و هدایت رخدادها را به سمت سرور به صورت خودکار انجام میدهد. به همین جهت است که post-back ای را مشاهده نمیکنیم و برنامه، شبیه به یک برنامهی SPA به نظر میرسد؛ هر چند تمام رندرهای آن سمت سرور انجام میشوند و توسط SignalR به سمت کلاینت بازگشت داده خواهند شد.
برای نمونه اگر بر روی دکمهی شمارشگر کلیک کنیم، در برگهی network مرورگر، هیچ اثری از آن مشاهده نمیشود (هیچ رفت و برگشتی را مشاهده نمیکنیم). علت اینجا است که اطلاعات متناظر با این کلیک، از طریق web socket باز شدهی توسط SignalR، به سمت سرور ارسال شده و نتیجهی واکنش به این کلیکها و رندر HTML نهایی سمت سرور آن، از همین طریق به سمت کلاینت بازگشت داده میشود.
بررسی ساختار پروژهی Blazor WASM و اجرای آن
پس از اجرای دستور dotnet new blazorwasm در یک پوشهی خالی و ایجاد پروژهی ابتدایی آن:
همان صفحات پروژهی خالی Blazor Server در اینجا نیز قابل مشاهده هستند. این برنامهی نمونه، به همراه سه صفحهی نمایش Home، نمایش یک شمارشگر و نمایش اطلاعاتی از پیش آماده شدهاست. صفحات و کامپوننتهای پوشههای Pages و Shared نیز دقیقا همانند پروژهی Blazor Server قابل مشاهده هستند. مفاهیمی مانند فایلهای Imports.razor_ و App.razor نیز مانند قبل هستند.
البته در اینجا فایل Startup ای مشاهده نمیشود و تمام تنظیمات آغازین برنامه، داخل فایل Program.cs انجام خواهند شد:
namespace BlazorWasmSample { public class Program { public static async Task Main(string[] args) { var builder = WebAssemblyHostBuilder.CreateDefault(args); builder.RootComponents.Add<App>("#app"); builder.Services.AddScoped(sp => new HttpClient { BaseAddress = new Uri(builder.HostEnvironment.BaseAddress) }); await builder.Build().RunAsync(); } } }
تفاوت ساختاری دیگر این پروژهی WASM، با نمونهی Blazor Server، ساختار پوشهی wwwroot آن است:
که به همراه فایل جدید نمونهی wwwroot\sample-data\weather.json است؛ بجای سرویس متناظر سمت سرور آن در برنامهی blazor server. همچنین فایل جدید wwwroot\index.html نیز قابل مشاهدهاست و محتوای تگ body آن به صورت زیر است:
<body> <div id="app">Loading...</div> <div id="blazor-error-ui"> An unhandled error has occurred. <a href="" class="reload">Reload</a> <a class="dismiss">🗙</a> </div> <script src="_framework/blazor.webassembly.js"></script> </body>
- در ابتدای بارگذاری برنامه، یک loading نمایش داده میشود که در اینجا نحوهی تعریف آن مشخص است. همچنین اگر خطایی رخ دهد نیز توسط div ای با id مساوی blazor-error-ui اطلاع رسانی میشود.
- مدخل blazor.webassembly.js در اینجا، کار دریافت وب اسمبلی و فایلهای NET runtime. را انجام میدهد؛ برخلاف برنامههای Blazor Server که توسط فایل blazor.server.js، یک ارتباط دائم SignalR را با سرور برقرار میکردند تا کدهای رندر شدهی سمت سرور را دریافت و نمایش دهند و یا اطلاعاتی را به سمت سرور ارسال کنند: برای مثال بر روی دکمهای کلیک شدهاست، اطلاعات مربوطه را در سمت سرور پردازش کن و نتیجهی نهایی رندر شده را بازگشت بده. اما در اینجا همه چیز داخل مرورگر اجرا میشود و برای این نوع اعمال، رفت و برگشتی به سمت سرور صورت نمیگیرد. به همین جهت تمام کدهای #C ما به سمت کلاینت ارسال شده و داخل مرورگر به کمک فناوری وب اسمبلی، اجرا میشوند. در اینجا از لحاظ ارسال تمام کدهای مرتبط با UI برنامهی سمت کلاینت به مرورگر کاربر، تفاوتی با فریمورکهایی مانند Angular و یا React نیست و آنها هم تمام کدهای UI برنامه را کامپایل کرده و یکجا ارسال میکنند.
در ادامه در همان پوشه، دستور dotnet run را اجرا میکنیم تا پروژه کامپایل و همچنین وب سرور آن نیز اجرا شده و برنامه در آدرس https://localhost:5001 قابل دسترسی شود.
که به همراه 205 درخواست و نزدیک به 9.6 MB دریافت اطلاعات از سمت سرور است. البته اگر همین صفحه را refresh کنیم، دیگر شاهد دریافت مجدد فایلهای DLL مربوط به NET Runtime. نخواهیم بود و اینبار از کش مرورگر خوانده میشوند:
در این برنامهی سمت کلاینت، ابتدا تمام فایلهای NET Runtime. و وب اسمبلی دریافت شده و سپس اجرای تغییرات UI، در همین سمت و بدون نیاز به اتصال دائم SignalR ای به سمت سرور، پردازش و نمایش داده میشوند. به همین جهت زمانیکه بر روی دکمهی شمارشگر آن کلیک میکنیم، اتفاقی در برگهی network مرورگر ثبت نمیشود و رفت و برگشتی به سمت سرور صورت نمیگیرد.
عدم وجود اتصال SignalR، مزیت امکان اجرای آفلاین برنامهی WASM را نیز میسر میکند. برای مثال یکبار دیگر همان برنامهی Blazor Server را به کمک دستور dotnet run اجرا کنید. سپس آنرا در مرورگر در آدرس https://localhost:5001 باز کنید. اکنون پنجرهی کنسولی که dotnet run را اجرا کرده، خاتمه دهید (قسمت اجرای سمت سرور آنرا ببندید).
بلافاصله تصویر «سعی در اتصال مجدد» فوق را مشاهده خواهیم کرد که به دلیل قطع اتصال SignalR رخ دادهاست. یعنی یک برنامهی Blazor Server، بدون این اتصال دائم، قادر به ادامهی فعالیت نیست. اما چنین محدودیتی با برنامههای Blazor WASM وجود ندارد.
البته بدیهی است اگر یک Web API سمت سرور برای ارائهی اطلاعاتی به برنامهی WASM نیاز باشد، API سمت سرور برنامه نیز باید جهت کار و نمایش اطلاعات در سمت کلاینت در دسترس باشد؛ وگرنه قسمتهای متناظر با آن، قادر به نمایش و یا ثبت اطلاعات نخواهند بود.
نظرات مطالب
ASP.NET MVC #23
بستههای کامل MVC نصب هستند روی سرور؟
ELMAH را به برنامه اضافه کنید تا جزئیات خطاها را بهتر بتوانید لاگ و مشاهده کنید (مهم).
همچنین این خطاها در قسمت لاگهای سرور هم ثبت میشوند که بهتر است جزئیات آنها را بررسی کنید.
ELMAH را به برنامه اضافه کنید تا جزئیات خطاها را بهتر بتوانید لاگ و مشاهده کنید (مهم).
همچنین این خطاها در قسمت لاگهای سرور هم ثبت میشوند که بهتر است جزئیات آنها را بررسی کنید.