[Parameter, EditorRequired] public string Title { get; set; }
public class Person { public string FirstName { get; set; } public string LastName { get; set; } public string FullName { get { return FirstName + " " + LastName; } } }
public string FullName { get { return FirstName + " " + LastName; } }
{ get { return your expression; } }
=> your expression;
public class Person { public string FirstName { get; set; } public string LastName { get; set; } public string FullName => FirstName + " " + LastName; }
public string this[int number] { get { if (number >= 0 && number < _values.Length) { return _values[number]; } return "Error"; } }
public string this[int number] => (number >= 0 && number < _values.Length) ? _values[number] : "Error";
public override string ToString() { return FirstName; }
public override string ToString() => FirstName;
public int DoubleTheValue(int someValue) => someValue * 2;
- یکی از محدودیتهای استفاده از expression body داشتن چندین خط دستور برای بدنه متدهایمان است. در اینحالت باید از روش سابق (statement body) استفاده نمائید.
- یکی دیگر از محدودیتها عدم امکان استفاده از if, else, switch است. به عنوان مثال نمیتوان کد زیر را با داشتن if و else به صورت expression body نوشت:
public override string ToString() { if (MiddleName != null) { return FirstName + " " + MiddleName + " " + LastName; } else { return FirstName + " " + LastName; } }
public override string ToString() => (MiddleName != null) ? FirstName + " " + MiddleName + " " + LastName : FirstName + " " + LastName;
- همچنین نمیتوان از for, foreach, while, do در expression body استفاده کرد، به جای آن میتوان از عبارتهای LINQ برای بدنه تابع استفاده کرد. به عنوان مثال متد زیر:
public IEnumerable<int> SmallNumbers() { for (int i = 0; i < 10; i++) yield return i; }
public IEnumerable<int> SmallNumbers() => from n in Enumerable.Range(0, 10) select n;
public IEnumerable<int> SmallNumbers() => Enumerable.Range(0, 10).Select(n => n);
- همانطور که عنوان شد، استفاده از expression body در قسمت پراپرتیها تنها محدود به پراپرتیهای get-only (فقط خواندنی) میباشد.
- استفاده از این قابلیت برای متدهای سازنده
- استفاده در رخدادها
- استفاده در finalizers
public class Person { public string FirstName { get; set; } public string LastName { get; set; } public Person() { this.FirstName = "Sirwan"; this.LastName = "Afifi"; } }
public string FirstName { get; set; } = "Sirwan"; public string LastName { get; set; } = "Afifi";
برای پراپرتیها:
ایجاد ساختار ابتدایی پروژه
برای ساخت پروژه، به خط فرمان مراجعه کرده و با دستور زیر، یک پروژهی react از نوع typescript را ایجاد میکنیم.
npx create-react-app todo-mobx --template typescript cd todo-mobx
برای توسعهی این مثال، از محیط توسعهی VSCode استفاده میکنیم. اگر VSCode بر روی سیستم شما نصب باشد، در همان مسیری که خط فرمان باز است، دستور زیر را اجرا کنید؛ پروژهی شما در VSCode باز میشود:
code
سپس در محیط VSCode، دکمههای ctrl+` را فشرده (ctrl+back-tick) و دستورات زیر را در ترمینال ظاهر شده وارد کنید:
npm install --save-dev typescript @types/node @types/react @types/react-dom @types/jest npm install mobx mobx-react-lite --save
در ادامه برای استایل بندی بهتر برنامه از کتابخانههای bootstrap و font-awesome استفاده میکنیم:
npm install bootstrap --save npm install font-awesome --save
سپس فایل index.tsx را باز کرده و دو خط زیر را به آن اضافه میکنیم:
import "bootstrap/dist/css/bootstrap.css"; import "font-awesome/css/font-awesome.css";
کتابخانهی MobX، از تزئین کنندهها یا decorators استفاده میکند. بنابراین نیاز است به tsconfig پروژه مراجعه کرده و خط زیر را به آن اضافه کنیم:
"compilerOptions": { .... , "experimentalDecorators": true }
ایجاد مخازن حالت MobX
در ادامه نیاز است storeهای MobX را ایجاد کنیم و بعد آنها را به react اتصال دهیم. بدین منظور یک پوشهی جدید را در مسیر src، به نام stores ایجاد میکنیم و سپس فایل جدیدی را به نام todo-item.ts در آن با محتوای زیر ایجاد میکنیم:
import { observable, action } from "mobx"; export default class TodoItem { id = Date.now(); @observable text: string = ''; @observable isDone: boolean = false; constructor(text: string) { this.text = text; } @action toggleIsDone = () => { this.isDone = !this.isDone } @action updateText = (text: string) => { this.text = text; } }
در همان مسیر stores، فایل دیگری را نیز به نام todo-list.ts، با محتوای زیر ایجاد میکنیم:
import { observable, computed, action } from "mobx"; import TodoItem from "./todo-item"; export class TodoList { @observable.shallow list: TodoItem[] = []; constructor(todos: string[]) { todos.forEach(this.addTodo); } @action addTodo = (text: string) => { this.list.push(new TodoItem(text)); } @action removeTodo = (todo: TodoItem) => { this.list.splice(this.list.indexOf(todo), 1); }; @computed get finishedTodos(): TodoItem[] { return this.list.filter(todo => todo.isDone); } @computed get openTodos(): TodoItem[] { return this.list.filter(todo => !todo.isDone); } }
توضیحات:
مفهوم observable@: کل شیء state را به صورت یک شیء قابل ردیابی JavaScript ای ارائه میکند.
مفهوم computed@: این نوع خواص، مقدار خود را زمانیکه observableهای وابستهی به آنها تغییر کنند، به روز رسانی میکنند.
مفهوم action@: جهت به روز رسانی state و سپس نمایش تغییرات یا نمایش نمونهی دیگری در DOM میباشند.
import { createContext, useContext } from "react"; import { TodoList } from "../stores/todo-list"; export const StoreContext = createContext<TodoList>({} as TodoList); export const StoreProvider = StoreContext.Provider; export const useStore = (): TodoList => useContext(StoreContext);
import React from 'react'; import ReactDOM from 'react-dom'; import './index.css'; import App from './App'; import * as serviceWorker from './serviceWorker'; import "bootstrap/dist/css/bootstrap.css"; import "font-awesome/css/font-awesome.css"; import { TodoList } from './stores/todo-list'; import { StoreProvider } from './providers/store-provider'; const todoList = new TodoList([ 'Read Book', 'Do exercise', 'Watch Walking dead series' ]); ReactDOM.render( <StoreProvider value={todoList}> <App /> </StoreProvider> , document.getElementById('root')); // If you want your app to work offline and load faster, you can change // unregister() to register() below. Note this comes with some pitfalls. // Learn more about service workers: https://bit.ly/CRA-PWA serviceWorker.unregister();
import React, { useState } from 'react'; import { useStore } from '../providers/store-provider'; export const TodoNew = () => { const [newTodo, setTodo] = useState(''); const todoList = useStore(); const addTodo = () => { todoList.addTodo(newTodo); setTodo(''); }; return ( <div className="input-group mb-3"> <input type="text" className="form-control" placeholder="Add To do" value={newTodo} onChange={(e) => setTodo(e.target.value)} /> <div className="input-group-append"> <button className="btn btn-success" type="submit" onClick={addTodo}>Add Todo</button> </div> </div> ) };
import React from 'react'; import { TodoItem } from "./TodoItem"; import { useObserver } from "mobx-react-lite"; import { useStore } from '../providers/store-provider'; export const TodoList = () => { const todoList = useStore(); return useObserver(() => ( <div> <h1>Open Todos</h1> <table className="table"> <thead className="thead-dark"> <tr> <th>Name</th> <th className="text-left">Do It?</th> <th>Actions</th> </tr> </thead> <tbody> { todoList.openTodos.map(todo => <tr key={`${todo.id}-${todo.text}`}> <TodoItem todo={todo} /> </tr>) } </tbody> </table> <h1>Finished Todos</h1> <table className="table"> <thead className="thead-light"> <tr> <th>Name</th> <th className="text-left">Do It?</th> <th>Actions</th> </tr> </thead> <tbody> { todoList.finishedTodos.map(todo => <tr key={`${todo.id}-${todo.text}`}> <TodoItem todo={todo} /> </tr>) } </tbody> </table> </div> )); };
import React, { useState } from 'react'; import TodoItemClass from "../stores/todo-item"; import { useStore } from '../providers/store-provider'; interface Props { todo: TodoItemClass; } export const TodoItem = ({ todo }: Props) => { const todoList = useStore(); const [newText, setText] = useState(''); const [isEditing, setEdit] = useState(false); const saveText = () => { todo.updateText(newText); setEdit(false); setText(''); }; return ( <React.Fragment> { isEditing ? <React.Fragment> <td> <input className="form-control" placeholder={todo.text} type="text" onChange={(e) => setText(e.target.value)} /> </td> <td></td> <td> <button className="btn btn-xs btn-success " onClick={saveText}>Save</button> </td> </React.Fragment> : <React.Fragment> <td> {todo.text} </td> <td className="text-left"> <input className="form-check-input" type="checkbox" onChange={todo.toggleIsDone} defaultChecked={todo.isDone}></input> </td> <td> <button className="btn btn-xs btn-warning " onClick={() => setEdit(true)}> <i className="fa fa-edit"></i> </button> <button className="btn btn-xs btn-danger ml-2" onClick={() => todoList.removeTodo(todo)}> <i className="fa fa-remove"></i> </button> </td> </React.Fragment> } </React.Fragment> ) };
البته این Lifecycle Hooks ای که در اینجا نام برده شدند، بیشترین استفاده را دارند. در مستندات React مواردی دیگری نیز ذکر شدهاند که در عمل آنچنان مورد استفاده قرار نمیگیرند.
مرحلهی Mount
در کامپوننت App، یک constructor را اضافه میکنیم تا بتوان مرحلهی Mount را بررسی کرد. این سازنده تنها یکبار در زمان وهله سازی این کامپوننت فراخوانی میشود. یکی از کاربردهای آن میتواند مقدار دهی اولیهی خواص این وهله باشد. برای مثال یکی از کاربردهای آن میتواند مقدار دهی اولیهی state بر اساس مقادیر props رسیده باشد. در اینجا است که میتوان خاصیت state را مستقیما مقدار دهی کرد (مانند this.state = this.props.something) و در این حالت نیازی به فراخوانی متد this.setState نیست و اگر فراخوانی شود، یک خطا را دریافت میکنیم. از این جهت که this.setState را تنها زمانیکه کامپوننتی رندر شده و در DOM قرار گرفته باشد، میتوان فراخوانی کرد.
یک نکته: فراخوانی this.state = this.props.something در سازندهی کلاس میسر نیست، مگر اینکه props را به صورت پارامتر به سازندهی کلاس و سازندهی base class توسط متد super ارسال کنیم:
constructor(props) { super(props); console.log("App - constructor"); this.state = this.props.something; }
class App extends Component { constructor() { super(); console.log("App - constructor"); } componentDidMount() { // Ajax calls console.log("App - mounted"); }
سومین lifecycle hooks در مرحلهی mounting، متد رندر است که در اینجا به ابتدای آن، یک console.logرا جهت بررسی بیشتر اضافه میکنیم:
render() { console.log("App - rendered");
در اینجا ترتیب فراخوانی این متدها را مشاهده میکنید. ابتدا سازندهی کلاس فراخوانی شدهاست. سپس در مرحلهی رندر، یک المان React که در DOM مجازی React قرار میگیرد، بازگشت داده میشود. سپس React این DOM مجازی را با DOM اصلی هماهنگ میکند. پس از آن مرحلهی Mount فرا میرسد. یعنی در این مرحله، کامپوننت در DOM اصلی قرار دارد. اینجا است که اعمال Ajax ای دریافت اطلاعات از سرور باید انجام شوند.
یک نکته: در مرحلهی رندر، تمام فرزندان یک کامپوننت نیز به صورت بازگشتی رندر میشوند. برای نمایش این ویژگی، به متد Render کامپوننتهای NavBar، Counters و Counter، متد console.log ای را جهت درج این مرحله در کنسول، اضافه میکنیم:
class Counter extends Component { render() { console.log("Counter - rendered"); //... class Counters extends Component { render() { console.log("Counters - rendered"); //... const NavBar = ({ totalCounters }) => { console.log("NavBar - rendered"); //...
پس از این تغییرات و ذخیره سازی برنامه، با بارگذاری مجدد آن در مرورگر، چنین خروجی در کنسول توسعه دهندگان مرورگر ظاهر میشود:
همانطور که مشاهده میکنید، پس از فراخوانی App - rendered، تمام فرزندان کامپوننت App رندر شدهاند و در آخر به App - mounted رسیدهایم.
مرحلهی Update
مرحلهی Update زمانی رخ میدهد که state و یا props یک کامپوننت تغییر میکنند. برای مثال با کلیک بر روی دکمهی Increment، وضعیت کامپوننت به روز رسانی میشود. پس از آن فراخوانی خودکار متد رندر در صف قرار میگیرد. به این معنا که تمام فرزندان آن نیز قرار است مجددا رندر شوند. برای آزمایش آن، یکبار لاگهای کنسول توسعه دهندگان مرورگر را پاک کنید. سپس بر روی دکمهی Increment کلیک کنید:
همانطور که ملاحظه میکنید با کلیک بر روی دکمهی Increment، کل Component tree برنامه مجددا رندر شدهاست. البته این مورد به معنای به روز رسانی کل DOM اصلی در مرورگر نیست. زمانیکه کامپوننتی رندر میشود، فقط یک React element حاصل آن خواهد بود که در نتیجهی آن DOM مجازی React به روز رسانی خواهد شد. سپس React، کپی DOM مجازی قبلی را با نمونهی جدید آن مقایسه میکند. در آخر، محاسبهی تغییرات صورت گرفته و تنها بر اساس موارد تغییر یافتهاست که DOM اصلی را به روز رسانی میکند. به همین جهت زمانیکه بر روی دکمهی Increment کلیک میشود، فقط span کنار آن در DOM اصلی به روز رسانی میشود. برای اثبات آن در مرورگر بر روی المان span که شمارهها را نمایش میدهد، کلیک راست کرده و گزینهی inspect را انتخاب کنید. سپس بر روی دکمهی Increment کلیک نمائید. مرورگر قسمتی را که به روز میشود، با رنگی مشخص و متمایز، به صورت لحظهای نمایش میدهد.
متد componentDidUpdate، پس از به روز رسانی کامپوننت فراخوانی میشود. به این معنا که در این حالت وضعیت و یا props جدیدی را داریم. در این حالت میتوان این اشیاء به روز شده را با نمونههای قبلی آنها مقایسه کرد و در صورت وجود تغییری، برای مثال یک درخواست Ajax ای را به سمت سرور برای دریافت اطلاعات تکمیلی ارسال کرد و در غیراینصورت خیر. بنابراین میتوان به آن به عنوان یک روش بهینه سازی نگاه کرد. برای نمایش این قابلیت میتوان متد componentDidUpdate را که مقادیر قبلی props و state را دریافت میکند، لاگ کرد:
class Counter extends Component { componentDidUpdate(prevProps, prevState) { console.log("Counter - updated", { prevProps, prevState }); if (prevProps.counter.value !== this.props.counter.value) { // Ajax call and get new data } }
همانطور که مشاهده میکنید، مقدار شیء counter، پیش از کلیک بر روی دکمهی Increment، مساوی 4 بودهاست. در یک چنین حالتی میتوان مقدار قبلی prevProps.counter.value را با مقدار جدید this.props.counter.value مقایسه کرد و در صورت نیاز یک درخواست Ajax ای را برای دریافت اطلاعات به روز، صادر کرد.
مرحلهی Unmount
در این مرحله تنها یک lifecycle hook به نام componentWillUnmount قابل تعریف است که درست پیش از حذف یک کامپوننت از DOM فراخونی میشود.
class Counter extends Component { componentWillUnmount(){ console.log("Counter - Unmount"); }
در اینجا پس از حذف یک کامپوننت، state کامپوننت App تغییر کردهاست. به همین جهت کل Component tree رندر مجدد شدهاست. اینبار یک DOM مجازی جدید را داریم که تعداد Counterهای آن 3 مورد است. سپس React این DOM مجازی جدید را با نمونهی قبلی خود مقایسه کرده و متوجه میشود که یکی از Counterها حذف شدهاست. در ادامه متد componentWillUnmount را پیش از حذف این Counter از DOM، فراخوانی میکند. به این ترتیب فرصت خواهیم یافت تا رهاسازی منابع را در صورت نیاز انجام دهیم تا برنامه دچار نشتی حافظه نشود.
یک مثال: افزودن دکمهی Decrement به کامپوننت Counter
در ادامه میخواهیم دکمهای را برای کاهش مقدار یک شمارشگر، به کامپوننت Counter اضافه کنیم. همچنین اگر مقدار value شمارشگر مساوی صفر بود، دکمهی کاهش مقدار آن باید غیرفعال شود و برعکس. به علاوه از سیستم طرحبندی بوت استرپ نیز برای تعریف دو ستون، یکی برای نمایش مقدار شمارشگرها و دیگری برای نمایش دکمهها استفاده خواهیم کرد.
برای پیاده سازی آن ابتدا متد رندر کامپوننت Counter را به صورت زیر تغییر میدهیم:
class Counter extends Component { render() { console.log("Counter - rendered"); return ( <div className="row"> <div className="col-1"> <span className={this.getBadgeClasses()}>{this.formatCount()}</span> </div> <div className="col"> <button onClick={() => this.props.onIncrement(this.props.counter)} className="btn btn-secondary btn-sm" > + </button> <button onClick={() => this.props.onDecrement(this.props.counter)} className="btn btn-secondary btn-sm m-2" disabled={this.props.counter.value === 0 ? "disabled" : ""} > - </button> <button onClick={() => this.props.onDelete(this.props.counter.id)} className="btn btn-danger btn-sm" > Delete </button> </div> </div> ); }
در این بین، دکمهی جدید کاهش مقدار را که با یک - مشخص شدهاست نیز مشاهده میکنید. رویدادگردان onClick آن به this.props.onDecrement اشاره میکند. همچنین ویژگی disabled نیز به آن اضافه شدهاست تا بر اساس مقدار value شیء counter، در مورد فعال یا غیرفعالسازی دکمه تصمیم گیری کند.
پس از آن نیاز است این this.props.onDecrement را تعریف کنیم. به همین جهت به والد آن که کامپوننت Counters است مراجعه کرده و آنرا به صورت زیر تغییر میدهیم:
<Counter key={counter.id} counter={counter} onDelete={this.props.onDelete} onIncrement={this.props.onIncrement} onDecrement={this.props.onDecrement} />
<Counters counters={this.state.counters} onReset={this.handleReset} onIncrement={this.handleIncrement} onDecrement={this.handleDecrement} onDelete={this.handleDelete} />
handleDecrement = counter => { console.log("handleDecrement", counter); const counters = [...this.state.counters]; // cloning an array const index = counters.indexOf(counter); counters[index] = { ...counter }; // cloning an object counters[index].value--; console.log("this.state.counters", this.state.counters[index]); this.setState({ counters }); };
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: sample-09.zip
توابع(Function)
let add x y = x + y let result = add 4 5 printfn "(add 4 5) = %i" result
let add x y = x + y let result1 = add 4 5 let result2 = add 6 7 let finalResult = add result1 result2
let add x y = x + y let result =add (add 4 5) (add 6 7)
خروجی توابع
کامپایلر #F آخرین مقداری که در تابع، تعریف و استفاده میشود را به عنوان مقدار بازگشتی و نوع آن را نوع بازگشتی میشناسد.
let cylinderVolume radius length : float = let pi = 3.14159 length * pi * radius * radius
یک مثال دیگر:
let sign num = if num > 0 then "positive" elif num < 0 then "negative" else "zero"
تعریف پارامترهای تابع با ذکر نوع به صورت صریح
اگر هنگام تعریف توابع مایل باشید که نوع پارامترها را به صورت صریح تعیین کنید از روش زیر استفاده میکنیم.
let replace(str: string) = str.Replace("A", "a")
let addu1 (x : uint32) y = x + y
Pipe-Forward Operator
در #F روشی دیگری برای تعریف توابع وجود دارد که به pipe-Forward معروف است. فقط کافیست از اپراتور (<|) به صورت زیر استفاده کنید.
let (|>) x f = f x
let result = 0.5 |> System.Math.Cos
let add x y = x + y let result = add 6 7 |> add 4 |> add 5
Partial Fucntion Or Application
partial function به این معنی است که در هنگام فراخوانی یک تابع نیاز نیست که به تمام آرگومانهای مورد نیاز مقدار اختصاص دهیم. برای نمونه در مثال بالا تابع add نیاز به 2 آرگومان ورودی داشت در حالی که فقط یک مقدار به آن پاس داده شد.
let result = add 6 7 |> add 4
let sub (a, b) = a - b let subFour = sub 4
prog.fs(15,19): error: FS0001: This expression has type int but is here used with type 'a * 'b
در مورد ماهیت توابع بازگشتی نیاز به توضیح نیست فقط در مورد نوع پیاده سازی اون در #F توضیح خواهم داد. برای تعریف توابع به صورت بازگشتی کافیست از کلمه rec بعد از let استفاده کنیم(زمانی که قصد فراخوانی تابع رو در خود تابع داشته باشیم). مثال پایین به خوبی مسئله را روشن خواهد کرد.(پیاده سازی تابع فیبو ناچی)
let rec fib x = match x with | 1 -> 1 | 2 -> 1 | x -> fib (x - 1) + fib (x - 2)
printfn "(fib 2) = %i" (fib 2) printfn "(fib 6) = %i" (fib 6) printfn "(fib 11) = %i" (fib 11)
خروجی برای مثال بالا به صورت خواهد شد.
(fib 2) = 1 (fib 6) = 8 (fib 11) = 89
گاهی اوقات توابع به صورت دوطرفه بازگشتی میشوند. یعنی فراخوانی توابع به صورت چرخشی انجام میشود. (فراخوانی یک تابع در تابع دیگر و بالعکس). به مثال زیر دقت کنید.
let rec Even x = if x = 0 then true else Odd (x - 1) and Odd x = if x = 1 then true else Even (x - 1)
ترکیب توابع
let firstFunction x = x + 1 let secondFunction x = x * 2 let newFunction = firstFunction >> secondFunction let result = newFunction 100
توابع تودرتو
در #F امکان تعریف توابع تودرتو وجود دارد. بعنی میتونیم یک تابع را در یک تابع دیگر تعریف کنیم. فقط نکته مهم در امر استفاده از توابع به این شکل این است که توابع تودرتو فقط در همون تابعی که تعریف میشوند قایل استفاده هستند و محدوده این توابع در خود همون تابع است.
let sumOfDivisors n = let rec loop current max acc =
//شروع تابع داخلی
if current > max then acc else if n % current = 0 then loop (current + 1) max (acc + current) else loop (current + 1) max acc
//ادامه بدنه تابع اصلی
let start = 2 let max = n / 2 (* largest factor, apart from n, cannot be > n / 2 *) let minSum = 1 + n (* 1 and n are already factors of n *) loop start max minSum printfn "%d" (sumOfDivisors 10)
if current > max then acc else if n % current = 0 then loop (current + 1) max (acc + current) else loop (current + 1) max acc
آیا میتوان توابع را Overload کرد؟
در #F امکان overloading برای یک تابع وجود ندارد. ولی متدها را میتوان overload کرد.(متدها در فصل شی گرایی توضیح داده میشود).
do keyword
زمانی که قصد اجرای یک کد را بدون تعریف یک تابع داشته باشیم باید از do استفاده کنیم. همچنین از do در انجام برخی عملیات پیش فرض در کلاسها زیاد استفاده میکنیم.(در فصل شی گرایی با این مورد آشنا خواهید شد).
open System open System.Windows.Forms let form1 = new Form() form1.Text <- "XYZ" [<STAThread>] do Application.Run(form1)
در این بین به راحتی میتوان چندین نمونه از این ORMها را نام برد مثل IBatis , Hibernate ,Nhibernate و EF که از معروفترین آنها هستند.
من در حال حاضر قصد شروع یک پروژه اندرویدی را دارم و دوست دارم بجای استفادهی از Sqlitehelper، از یک ORM مناسب بهره ببرم که چند سوال برای من پیش میآید. آیا ORM ای برای آن تهیه شده است؟ اگر آری چندتا و کدامیک از آنها بهتر هستند؟ شاید در اولین مورد کتابخانهی Hibernate جاوا را نام ببرید؛ ولی توجه به این نکته ضروری است که ما در مورد پلتفرم موبایل و محدودیتهای آن صحبت میکنیم. یک کتابخانه همانند Hibernate مطمئنا برای یک برنامه اندروید چه از نظر حجم نهایی برنامه و چه از نظر حجم بزرگش در اجرا، مشکل زا خواهد بود و وجود وابستگیهای متعدد و دارا بودن بسیاری از قابلیتهایی که اصلا در بانکهای اطلاعاتی موبایل قابل اجرا نیست، باعث میشود این فریمورک انتخاب خوبی برای یک برنامه اندروید نباشد.
معیارهای انتخاب یک فریم ورک مناسب برای موبایل:
- سبک بودن: مهمترین مورد سبک بودن آن است؛ چه از لحاظ اجرای برنامه و چه از لحاظ حجم نهایی برنامه
- سریع بودن: مطمئنا ORMهای طراحی شدهی موجود، از سرعت خیلی بدی برخوردار نخواهند بود؛ اگر سر زبان هم افتاده باشند. ولی باز هم انتخاب سریع بودن یک ORM، مورد علاقهی بسیاری از ماهاست.
- یادگیری آسان و کانفیگ راحت تر.
OrmLight
این فریمورک مختص اندروید طراحی نشده ولی سبک بودن آن موجب شدهاست که بسیاری از برنامه نویسان از آن در برنامههای اندرویدی استفاده کنند. این فریم ورک جهت اتصالات JDBC و Spring و اندروید طراحی شده است.
نحوه معرفی جداول در این فریمورک به صورت زیر است:
@DatabaseTable(tableName = "users") public class User { @DatabaseField(id = true) private String username; @DatabaseField private String password; public User() { // ORMLite needs a no-arg constructor } public User(String username, String password) { this.username = username; this.password = password; } // Implementing getter and setter methods public String getUserame() { return this.username; } public void setName(String username) { this.username = username; } public String getPassword() { return this.password; } public void setPassword(String password) { this.password = password; } }
SugarORM
این فریمورک مختص اندروید طراحی شده است. یادگیری آن بسیار آسان است و به راحتی به یاد میماند. همچنین جداول مورد نیاز را به طور خودکار خواهد ساخت. روابط یک به یک و یک به چند را پشتیبانی میکند و عملیات CURD را با سه متد Save,Delete و Find که البته FindById هم جزء آن است، پیاده سازی میکند.
برای استفاده از این فریمورک نیاز است ابتدا متادیتاهای زیر را به فایل manifest اضافه کنید:
<meta-data android:name="DATABASE" android:value="my_database.db" /> <meta-data android:name="VERSION" android:value="1" /> <meta-data android:name="QUERY_LOG" android:value="true" /> <meta-data android:name="DOMAIN_PACKAGE_NAME" android:value="com.my-domain" />
public class User extends SugarRecord<User> { String username; String password; int age; @Ignore String bio; //this will be ignored by SugarORM public User() { } public User(String username, String password,int age){ this.username = username; this.password = password; this.age = age; } }
باقی عملیات آن از قبیل اضافه کردن یک رکورد جدید یا حذف رکورد(ها) به صورت زیر است:
User johndoe = new User(getContext(),"john.doe","secret",19); johndoe.save(); //ذخیره کاربر جدید در دیتابیس //حذف تمامی کاربرانی که سنشان 19 سال است List<User> nineteens = User.find(User.class,"age = ?",new int[]{19}); foreach(user in nineteens) { user.delete(); }
موقعیکه بحث کارآیی و سرعت پیش میآید نام GreenDAO هست که میدرخشد. طبق گفتهی سایت رسمی آن این فریمورک میتواند در ثانیه چند هزار موجودیت را اضافه و به روزرسانی و بارگیری نماید. این لیست حاوی برنامههایی است که از این فریمورک استفاده میکنند. جدول زیر مقایسهای است بین این کتابخانه و OrmLight که نشان میدهد 4.5 برابر سریعتر از OrmLight عمل میکند.
آموزش راه اندازی آن در اندروید استادیو، سورس آن در گیت هاب و مستندات رسمی آن.
Active Android
این کتابخانه از دو طریق فایل JAR و به شیوه maven قابل استفاده است که میتوانید روش استفادهی از آن را در این لینک ببینید و سورس اصلی آن هم در این آدرس قرار دارد. بعد از اینکه کتابخانه را به پروژه اضافه کردید، دو متادیتای زیر را که به ترتیب نام دیتابیس و ورژن آن هستند، به manifest اضافه کنید:
<meta-data android:name="AA_DB_NAME" android:value="my_database.db" /> <meta-data android:name="AA_DB_VERSION" android:value="1" />
public class MyActivity extends Activity { @Override public void onCreate(Bundle savedInstanceState) { super.onCreate(savedInstanceState); ActiveAndroid.initialize(this); //ادامه برنامه } }
@Table(name = "User") public class User extends Model { @Column(name = "username") public String username; @Column(name = "password") public String password; public User() { super(); } public User(String username,String password) { super(); this.username = username; this.password = password; } }
ORMDroid
از آن دست کتابخانههایی است که سادگی و کم حجم بودن شعار آنان است و سعی دارند تا حد ممکن همه چیز را خودکار کرده و کمترین کانفیگ را نیاز داشته باشد. حجم فعلی آن حدود 20 کیلوبایت بوده و نمیخواهند از 30 کیلوبایت تجاوز کند.
برای استفادهی از آن ابتدا دو خط زیر را جهت معرفی تنظیمات به manifest اضافه کنید:
<meta-data android:name="ormdroid.database.name" android:value="your_database_name" /> <meta-data android:name="ormdroid.database.visibility" android:value="PRIVATE||WORLD_READABLE||WORLD_WRITEABLE" />
ORMDroidApplication.initialize(someContext);
public class Person extends Entity { public int id; public String name; public String telephone; } //==================== Person p = Entity.query(Person.class).where("id=1").execute(); p.telephone = "555-1234"; p.save(); // یا Person person = Entity.query(Person.class).where(eql("id", id)).execute(); p.telephone = "555-1234"; p.save();
سورس آن در گیت هاب
در اینجا سعی کردیم تعدادی از کتابخانههای محبوب را معرفی کنیم ولی تعداد آن به همین جا ختم نمیشود. ORMهای دیگری نظیر AndRom و سایر ORM هایی که در این لیست معرفی شده اند وجود دارند.
نکته نهایی اینکه خوب میشود دوستانی که از این ORMهای مختص اندروید استفاده کرده اند؛ نظراتشان را در مورد آنها بیان کنند و مزایا و معایب آنها را بیان کنند.
کار با Inline Styles
<h1>News</h1> <div>Welcome to our site!</div> <h2>World</h2> <h3>Title 1</h3> <div>description 1.</div> <h2>Science</h2> <h3>Title 2</h3> <div>description 2.</div>
var headings = document.querySelectorAll('h2, h3'); for (var i = 0; i < headings.length; i++) { if (headings[i].tagName === 'H2') { headings[i].style.color = 'blue'; } else { headings[i].style.color = 'green'; } }
<h2 style="color: blue">….</h2> <h3 style="color: green">….</h3>
همچنین اگر بخواهیم به یک المان چندین شیوهنامه را انتساب دهیم، روش کار به صورت زیر است:
<h2>World</h2> ... <h2>Science</h2> <script> var headings = document.querySelectorAll('h2'); for (var i = 0; i < headings.length; i++) { headings[i].style.color = 'blue'; headings[i].style.fontWeight = 'bold'; } </script>
headings[i].style['font-weight'] = 'bold';
var headings = document.querySelectorAll('h2'); for (var i = 0; i < headings.length; i++) { headings[i].style.cssText = 'color: blue; font-weight: bold'; }
کار با Style Sheets
Inline styles تنها روش کار با شیوهنامهها نیست. روش صحیح و قابل مدیریت کار با شیوهنامهها استفاده از فایلهای style sheets است. برای مثال تغییرات قبل را میتوان در فایلی به نام styles.css و با محتوای زیر ایجاد کرد:
h2 { color: blue; } h3 { color: green; }
<link href="styles.css" rel="style sheet">
<style> h2 { color: blue; } h3 { color: green; } </style>
var sheet = document.styleSheets[0]; sheet.insertRule('h2 { font-style: italic; }', sheet.cssRules.length - 1);
مخفی کردن و نمایش دادن المانها در صفحه
جیکوئری به همراه متدهای hide و show است که کار مخفی کردن و یا نمایش دادن مجدد یک المانرا انجام میدهند:
// hide an element $element.hide(); // show it again $element.show();
element.setAttribute('hidden', '');
و چون خاصیت hidden از نوع Boolean است، ذکر آن در یک المان یعنی تنظیم آن به true و حذف آن، یعنی تنظیم آن به false یا نمایش مجدد المان در اینجا:
element.removeAttribute('hidden');
اندازهگیری تاثیر شیوهنامهها بر روی طول و عرض المانها
CSS Box Model یک چنین تعریفی را دارد:
زمانیکه از متدهای ()width و ()height جیکوئری بر روی المانی استفاده میشود، صرفا طول و عرض قسمت «content» را دریافت خواهید کرد.
برای این منظور در جاوا اسکریپت خالص این خواص در اختیار ما است:
<style> .box { padding: 10px; margin: 5px; border: 3px solid; display: inline-block; } </style> <span class="box">a box</span>
// returns 38 var clientHeight = document.querySelector('.box').clientHeight; // returns 55 var clientWidth = document.querySelector('.box').clientWidth;
روش اندازه گیری Content + Padding + Border توسط جاوا اسکریپت خالص:
// returns 44 var offsetHeight = document.querySelector('.box').offsetHeight; // returns 61 var offsetWidth = document.querySelector('.box').offsetWidth;
مثال 1: افزودن ردیفی به یک جدول بانک اطلاعاتی
امکان و ویژگی جدیدی به نام SPA قرار است به مجموعه اضافه شود. اطلاعات آن که شامل موارد ذیل است، نیاز است به جدول facilities اضافه شود:
facid: 9, Name: 'Spa', membercost: 20, guestcost: 30, initialoutlay: 100000, monthlymaintenance: 800.
insert into facilities (facid, name, membercost, guestcost, initialoutlay, monthlymaintenance) values (9, 'Spa', 20, 30, 100000, 800); -- OR insert into facilities values (9, 'Spa', 20, 30, 100000, 800);
context.Facilities.Add(new Facility { Name = "Spa", MemberCost = 20, GuestCost = 30, InitialOutlay = 100000, MonthlyMaintenance = 800 }); context.SaveChanges();
مثال 2: افزودن چندین ردیف از اطلاعات به یک جدول بانک اطلاعاتی
همان مثال قبلی را درنظر بگیرید. اینبار میخواهیم دو ردیف را به آن اضافه کنیم:
facid: 9, Name: 'Spa', membercost: 20, guestcost: 30, initialoutlay: 100000, monthlymaintenance: 800. facid: 10, Name: 'Squash Court 2', membercost: 3.5, guestcost: 17.5, initialoutlay: 5000, monthlymaintenance: 80.
insert into facilities (facid, name, membercost, guestcost, initialoutlay, monthlymaintenance) values (9, 'Spa', 20, 30, 100000, 800), (10, 'Squash Court 2', 3.5, 17.5, 5000, 80);
context.Facilities.Add(new Facility { Name = "Spa", MemberCost = 20, GuestCost = 30, InitialOutlay = 100000, MonthlyMaintenance = 800 }); context.Facilities.Add(new Facility { Name = "Squash Court 2", MemberCost = 3.5M, GuestCost = 17.5M, InitialOutlay = 5000, MonthlyMaintenance = 80 }); context.SaveChanges();
مثال 3: افزودن اطلاعات محاسبه شده به یک جدول بانک اطلاعاتی
اطلاعات زیر را درنظر بگیرید:
Name: 'Spa', membercost: 20, guestcost: 30, initialoutlay: 100000, monthlymaintenance: 800.
namespace EFCorePgExercises.Entities { public class FacilityConfiguration : IEntityTypeConfiguration<Facility> { public void Configure(EntityTypeBuilder<Facility> builder) { builder.HasKey(facility => facility.FacId); builder.Property(facility => facility.FacId).IsRequired().UseIdentityColumn(seed: 0, increment: 1);
CREATE TABLE [dbo].[Facilities]( [FacId] [int] IDENTITY(0,1) NOT NULL, --- ... CONSTRAINT [PK_Facilities] PRIMARY KEY CLUSTERED ( [FacId] ASC );
مثال 4: به روز رسانی اطلاعاتی از پیش موجود
میخواهیم مقدار InitialOutlay دومین زمین تنیس را از 8000 موجود به 10000 تغییر دهیم. با توجه به اینکه ID این زمین شماره 1 است، در حالت متداول SQL نویسی، به کدهای زیر خواهیم رسید:
update facilities set initialoutlay = 10000 where facid = 1;
var facility1 = context.Facilities.Find(1); facility1.InitialOutlay = 10000; context.SaveChanges();
EF-Core برای اینکه بتواند تغییرات اعمالی به یک شیء را محاسبه کند، نیاز دارد تا آن شیء را به نحوی در سیستم change tracking خودش موجود داشته باشد. هر نوع کوئری که در EF-Core نوشته میشود و به همراه متد AsNoTracking نیست، خروجی تک تک اشیاء حاصل از آن پیش از ارائهی نهایی، وارد سیستم change tracking آن میشوند. یعنی اگر مقادیر خواص این اشیاء را تغییر داده و بر روی آنها SaveChanges را فراخوانی کنیم، کوئریهای متناظر با به روز رسانی تنها این خواص تغییر یافته به صورت خودکار محاسبه شده و به بانک اطلاعاتی اعمال میشوند.
فراخوانی متد AsNoTracking بر روی کوئریهای EF-Core، تولید پروکسیهای change tracking را غیرفعال میکند. یک چنین کوئریهایی صرفا کاربردهای گزارشگیری فقط خواندنی را دارند و نسبت به کوئریهای معمولی، سریعتر و با مصرف حافظهی کمتری هستند. بنابراین نتایج حاصل از کوئریهای متداول EF-Core، به صورت پیشفرض (یعنی بدون داشتن متد AsNoTracking) هم خواندنی و هم نوشتنی با قابلیت اعمال به بانک اطلاعاتی هستند.
مثال 5: به روز رسانی چندین ردیف و چندین جدول در یک زمان
میخواهیم مقادیر MemberCost و GuestCost دو زمین تنیس را به 6 و 30 تغییر دهیم. روش انجام اینکار با SQL نویسی معمولی به صورت زیر است:
update cd.facilities set membercost = 6, guestcost = 30 where facid in (0,1);
int[] facIds = { 0, 1 }; var tennisCourts = context.Facilities.Where(x => facIds.Contains(x.FacId)).ToList(); foreach (var tennisCourt in tennisCourts) { tennisCourt.MemberCost = 6; tennisCourt.GuestCost = 30; } context.SaveChanges();
مثال 6: به روز رسانی اطلاعات یک ردیف بر اساس اطلاعات ردیفی دیگر
میخواهیم هزینهی دومین زمین تنیس را به نحوی ویرایش کنیم که 10 درصد بیشتر از هزینهی اولین زمین تنیس باشد.
روش پیشنهادی انجام اینکار با SQL نویسی مستقیم به صورت زیر است:
update cd.facilities facs set membercost = (select membercost * 1.1 from cd.facilities where facid = 0), guestcost = (select guestcost * 1.1 from cd.facilities where facid = 0) where facs.facid = 1;
var fac0 = context.Facilities.Where(x => x.FacId == 0).First(); var fac1 = context.Facilities.Where(x => x.FacId == 1).First(); fac1.MemberCost = fac0.MemberCost * 1.1M; fac1.GuestCost = fac0.GuestCost * 1.1M; context.SaveChanges();
میخواهیم تمام اطلاعات جدول bookings را حذف کنیم.
روش انجام اینکار با SQL نویسی مستقیم به صورت زیر است:
delete from bookings
context.Bookings.RemoveRange(context.Bookings.ToList()); context.SaveChanges();
البته هستند کتابخانههای ثالثی (^ و ^) که انجام به روز رسانی دستهای و یا حذف دستهای از رکوردها را تنها با یک کوئری SQL میسر میکنند؛ اما ... هنوز جزئی از EF استاندارد نشدهاند و مهمترین مشکل احتمالی این روشها، همگام نبودن context و سیستم change tacking، با نتیجهی حاصل از به روز رسانی یکبارهی صدها ردیف است.
مثال 8: حذف یک کاربر از جدول کاربران
میخواهیم کاربر شمارهی 37 را حذف کنیم.
روش انجام اینکار با SQL نویسی به صورت زیر است:
delete from members where memid = 37;
var mem37 = context.Members.Where(x => x.MemId == 37).First(); context.Members.Remove(mem37); context.SaveChanges();
یک نکته: امکان سادهتر حذف یک ردیف با داشتن ID آن
کوئری گرفتن از بانک اطلاعاتی، یک روش وارد کردن شیءای به context و سیستم change tacking آن است. در این حالت عموما فرض بر این است که ID شیء را نمیدانیم. اما اگر این ID مانند مثال جاری از پیش مشخص بود، نیازی نیست تا ابتدا از بانک اطلاعاتی کوئری گرفت و کل شیء را در حافظه وارد کرد. در این حالت خاص میتوان با استفاده از روش زیر، این ID را وارد سیستم tracking کرد و سپس حالت آنرا به Deleted تغییر داد و در آخر آنرا ذخیره کرد:
var entry = context.Entry(new Member { MemId = 37 }); entry.State = EntityState.Deleted; context.SaveChanges();
روش فوق چنین کوئریهایی را ایجاد میکند:
SET NOCOUNT ON; DELETE FROM [Members] WHERE [MemId] = @p0; SELECT @@ROWCOUNT;
مثال 9: حذف بر اساس یک sub-query
میخواهیم تمام کاربرانی را که هیچگاه رزروی را انجام ندادهاند، حذف کنیم.
این مورد نیز با SQL نویسی مستقیم نیز توسط یک کوئری دستهای قابل انجام است:
delete from members where memid not in (select memid from cd.bookings);
var mems = context.Members.Where(x => !context.Bookings.Select(x => x.MemId).Contains(x.MemId)).ToList(); context.Members.RemoveRange(mems); context.SaveChanges();
کدهای کامل این قسمت را در اینجا میتوانید مشاهده کنید.
برای استفاده از Web API در یک اپلیکیشن ASP.NET Web Forms دو قدم اصلی باید برداشته شود:
- اضافه کردن یک کنترلر Web API که از کلاس ApiController مشتق میشود.
- اضافه کردن مسیرهای جدید به متد Application_Start.
یک پروژه Web Forms بسازید
ویژوال استودیو را اجرا کنید و پروژه جدیدی از نوع ASP.NET Web Forms Application ایجاد کنید.
کنترلر و مدل اپلیکیشن را ایجاد کنید
کلاس جدیدی با نام Product بسازید و خواص زیر را به آن اضافه کنید.
public class Product { public int Id { get; set; } public string Name { get; set; } public decimal Price { get; set; } public string Category { get; set; } }
در دیالوگ باز شده گزینه Web را از پانل سمت چپ کلیک کنید و نوع آیتم جدید را Web API Controller Class انتخاب نمایید. نام این کنترلر را به "ProductsController" تغییر دهید و OK کنید.
کنترلر ایجاد شده شامل یک سری متد است که بصورت خودکار برای شما اضافه شده اند، آنها را حذف کنید و کد زیر را به کنترلر خود اضافه کنید.
namespace WebForms { using System; using System.Collections.Generic; using System.Linq; using System.Net; using System.Net.Http; using System.Web.Http; public class ProductsController : ApiController { Product[] products = new Product[] { new Product { Id = 1, Name = "Tomato Soup", Category = "Groceries", Price = 1 }, new Product { Id = 2, Name = "Yo-yo", Category = "Toys", Price = 3.75M }, new Product { Id = 3, Name = "Hammer", Category = "Hardware", Price = 16.99M } }; public IEnumerable<Product> GetAllProducts() { return products; } public Product GetProductById(int id) { var product = products.FirstOrDefault((p) => p.Id == id); if (product == null) { throw new HttpResponseException(HttpStatusCode.NotFound); } return product; } public IEnumerable<Product> GetProductsByCategory(string category) { return products.Where( (p) => string.Equals(p.Category, category, StringComparison.OrdinalIgnoreCase)); } } }
اطلاعات مسیریابی را اضافه کنید
مرحله بعدی اضافه کردن اطلاعات مسیریابی (routing) است. در مثال جاری میخواهیم آدرس هایی مانند "api/products/" به کنترلر Web API نگاشت شوند. فایل Global.asax را باز کنید و عبارت زیر را به بالای آن اضافه نمایید.
using System.Web.Http;
RouteTable.Routes.MapHttpRoute( name: "DefaultApi", routeTemplate: "api/{controller}/{id}", defaults: new { id = System.Web.Http.RouteParameter.Optional } );
برای اطلاعات بیشتر درباره مسیریابی در Web API به این لینک مراجعه کنید.
دریافت اطلاعات بصورت آژاکسی در کلاینت
تا اینجا شما یک API دارید که کلاینتها میتوانند به آن دسترسی داشته باشند. حال یک صفحهHTML خواهیم ساخت که با استفاده از jQuery سرویس را فراخوانی میکند. صفحه Default.aspx را باز کنید و کدی که بصورت خودکار در قسمت Content تولید شده است را حذف کرده و کد زیر را به این قسمت اضافه کنید:
<%@ Page Title="Home Page" Language="C#" MasterPageFile="~/Site.Master" AutoEventWireup="true" CodeBehind="Default.aspx.cs" Inherits="WebForms._Default" %> <asp:Content ID="HeaderContent" runat="server" ContentPlaceHolderID="HeadContent"> </asp:Content> <asp:Content ID="BodyContent" runat="server" ContentPlaceHolderID="MainContent"> <h2>Products</h2> <table> <thead> <tr><th>Name</th><th>Price</th></tr> </thead> <tbody id="products"> </tbody> </table> </asp:Content>
<asp:Content ID="HeaderContent" runat="server" ContentPlaceHolderID="HeadContent"> <script src="Scripts/jquery-1.7.1.min.js" type="text/javascript"></script> </asp:Content>
همانطور که میبینید در مثال جاری از فایل محلی استفاده شده است اما در اپلیکیشنهای واقعی بهتر است از CDNها استفاده کنید.
نکته: برای ارجاع دادن اسکریپتها میتوانید بسادگی فایل مورد نظر را با drag & drop به کد خود اضافه کنید.
زیر تگ jQuery اسکریپت زیر را اضافه کنید.
<script type="text/javascript"> function getProducts() { $.getJSON("api/products", function (data) { $('#products').empty(); // Clear the table body. // Loop through the list of products. $.each(data, function (key, val) { // Add a table row for the product. var row = '<td>' + val.Name + '</td><td>' + val.Price + '</td>'; $('<tr/>', { text: row }) // Append the name. .appendTo($('#products')); }); }); } $(document).ready(getProducts); </script>
هنگامی که سند جاری (document) بارگذاری شد این اسکریپت یک درخواست آژاکسی به آدرس "api/products/" ارسال میکند. سرویس ما لیستی از محصولات را با فرمت JSON بر میگرداند، سپس این اسکریپت لیست دریافت شده را به جدول HTML اضافه میکند.
اگر اپلیکیشن را اجرا کنید باید با نمایی مانند تصویر زیر مواجه شوید:
Install-Package Microsoft.AspNetCore.Mvc.Versioning
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddMvc(); services.AddApiVersioning(); // ... }
services.AddApiVersioning(opt => { opt.AssumeDefaultVersionWhenUnspecified = true; opt.DefaultApiVersion = new ApiVersion(1, 0); });
- api/foo?api-version=1.0/
opt.DefaultApiVersion = new ApiVersion(new DateTime(2018, 10, 22));
- api/foo?api-version=2018-10-22/
URL Path Segment Versioning
[Route("api/v{version:apiVersion}/[controller]")] public class FooController : ControllerBase { public ActionResult<IEnumerable<string>> Get() { return new[] { "value1", "value2" }; } }
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) { services.AddMvc(); services.AddApiVersioning(opt => opt.ApiVersionReader = new HeaderApiVersionReader("api-version")); }
Deprecating
[ApiVersion("2")] [ApiVersion("1", Deprecated = true)] [Route("api/v{version:apiVersion}/[controller]")] public class FooController : ControllerBase { [HttpGet] public string Get() => "I'm deprecated, Bye bye :("; [HttpGet, MapToApiVersion("2.0")] public string GetV2() => "Hello world ! :D"; }
services.AddApiVersioning(opt => { opt.DefaultApiVersion = new ApiVersion(1, 0); opt.AssumeDefaultVersionWhenUnspecified = true; opt.ReportApiVersions = true; });
Ignoring Versioning
[ApiVersionNeutral] [Route("api/[controller]")] public class BarController : ControllerBase { public string Get() => HttpContext.GetRequestedApiVersion().ToString(); }
مطلب تکمیلی:
namespace TestVersioning.Controllers.V1 { [ApiVersion("1", Deprecated = true)] [Route("api/v{version:apiVersion}/[controller]")] public class FooController : ControllerBase { public string Get() => "I'm deprecated, Bye bye :("; } } namespace TestVersioning.Controllers.V2 { [ApiVersion("2")] [Route("api/v{version:apiVersion}/[controller]")] public class FooController : ControllerBase { public string GetV2() => "Hello world ! :D"; } }