مطالب
استفاده از dll های دات نت در الکترون
یکی از جذاب‌ترین کارهایی که در کار برنامه نویسی می‌توان انجام داد این است که بتوانیم از کدهای یک زبان دیگر، در زبانی دیگر استفاده کنیم. بسیاری از کاربران این سایت مدت‌هاست که از دات نت استفاده می‌کنند و ممکن است بخواهند از dll‌های آن در الکترون بهره ببرند. در این مقاله بررسی می‌کنیم که چگونه از کدهای دات نت در الکترون استفاده کنیم. ابتدا یک پروژه‌ی Class Library جدید را برای برنامه‌ی فاکتوریل با کد زیر تولید می‌کنیم:
namespace electron_factorial
{
    public class MyMath
    {
        public int Factorial(int number)
        {
            if (number < 2)
                return number;
            return Factorial(number - 1)*number;
        }

        public Task<object> CalcFactorial(object obj)
        {
            return Task.Factory.StartNew(() => Factorial((int) obj) as object);
        }
    }
}
باید توجه داشته باشید متدی که در الکترون صدا میزنید باید دارای آرگومان‌های object و خروجی <Task<Object باشد. برای آشنایی با دستور task مقالات اصول کدنویسی موازی در سایت جاری را مطالعه فرمایید.

سپس کتابخانه تولید شده را به داخل دایرکتوری پروژه انتقال می‌دهیم. پروژه electron-edge را در پروژه صدا می‌زنیم؛ این پروژه که برای الکترون بهینه شده است از روی پروژه Edge فورک شده است که برای خروجی دات نت در node.js تولید شده بود.
npm install electron-edge

حالا کد زیر را می‌نویسیم:
  <script>
  function  myFunction()
    {
      var edge = require('electron-edge');
      var CalcFactorial = edge.func({
           assemblyFile: 'electron-factorial.dll',
           typeName: 'electron_factorial.MyMath',
           methodName: "CalcFactorial"
      });

      document.getElementById("calc").addEventListener("click", function (e) {
           var inputText = document.getElementById("txtnumber").value;
           CalcFactorial(Number(inputText), function (error, result) {
                document.getElementById("factorial").value=result;
           });
      });
    }

    </script>
در ابتدای امر، کلاسی از جنس edge را می‌سازیم و با استفاده از متد func، اطلاعات کتابخانه‌ی دات نت را به عنوان آرگومان وارد می‌کنیم. از این پس CalcFactirial به متد مورد نظر ما در dll اشاره می‌کند. هنگام استفاده از آن هم باید مدنظر داشته باشید با توجه به استفاده از برنامه نویسی موازی، پاسخ تابع به صورت یک callback در اختیار ما قرار می‌گیرد که اولین پارامتر آن خطاست و در صورت رخ دادن، مزین به اطلاعات خطا شده که می‌توانید آن را Throw کنید و در غیر این صورت نال بازگشت داده می‌شود و پارامتر دوم هم در صورتیکه به خطایی برخورد نکنیم، پاسخ تابع را برای ما ارسال خواهد کرد.
مطالب
رمزگشایی عنوان یک ایمیل فارسی دریافت شده

گوگل اجازه‌ی فعال کردن POP3 را روی اکانت‌ها GMail می‌دهد. فرض کنید با استفاده از یکی از کلاینت‌های POP3 دات نت می‌خواهیم ایمیل‌ها را با برنامه نویسی دریافت کنیم (و مثلا از Outlook استفاده نکنیم). اکنون به نظر شما عنوان دریافت شده زیر چه معنایی دارد؟
=?UTF-8?B?QW5hbHl0aWNzIHZhaGlkbmFzaXJpLmJsb2dzcG90LmNvbSAyMDA4MTIyNiAo2KLZhdin?= =?UTF-8?B?2LEg2LPYp9mK2Kop?=

برای درک اتفاق رخ داده باید به RFC ‌های مربوطه مراجعه کرد (RFC-2822 و RFC-2047). مطابق استانداردهای ذکر شده، هدر ارسالی یک ایمیل همواره باید از حروف اسکی تشکیل شود. حال اگر عنوان ایمیل که جزئی از هدر را تشکیل می‌دهد از حروف غیر اسکی تشکیل شد، حتما باید یک لایه encoding روی آن‌ها صورت گیرد. دو حالت تعریف شده در این‌جا مطابق استاندارد میسر است:
الف) Quoted Printable : در این حالت عنوان با =?utf-8?Q شروع می‌شود.
ب) Base64 : در این روش عنوان با =?utf-8?B شروع خواهد شد.

روش متداول، روش ب است که نسبت به روش الف فشرده‌تر می‌باشد. در این حالت برای درک معنای قسمت‌های مختلف رشته دریافت شده باید به الگوی زیر مراجعه کرد:
=?charset?encoding?EncodedText?=
در این‌جا charset بیانگر نحوه encoding متن اصلی است که بر روی آن الگوریتم base64 اعمال شده.
در رشته طولانی فوق که در ابتدای مقاله به آن اشاره شده، عنوان به دو قسمت تجزیه شده. یا به عبارتی دوبار الگوی فوق در آن تکرار شده است که باید EncodedText های آن‌ها را یافت و سپس آن‌ها را با توجه به charset مربوطه از حالت base64 به یک رشته معمولی تبدیل نمود.

//using System.Text;
public static string Base64ToString(string charset, string encodedString)
{
//تبدیل بیس 64 به آرایه‌ای از بایت‌ها
byte[] buffer = Convert.FromBase64String(encodedString);
//تبدیل آرایه‌ای از بایت‌ها به رشته با توجه به انکدینگ مربوطه
return Encoding.GetEncoding(charset).GetString(buffer);
}
اکنون عنوان صحیح ایمیل فوق به صورت زیر قابل دریافت خواهد بود:

string subject = Base64ToString("utf-8", "QW5hbHl0aWNzIHZhaGlkbmFzaXJpLmJsb2dzcG90LmNvbSAyMDA4MTIyNiAo2KLZhdin2LEg2LPYp9mK2Kop");

مطالب
پشتیبانی از انقیاد پویا در سی‌شارپ
زبان سی‌شارپ strongly typed و type safe است. کامپایلر بیشتر کد را از نظر صحت نوع (Type) بررسی میکند و در صورت بروز خطا، روند کامپایل متوقف خواهد شد. با این وجود سی‌شارپ اجازه میدهد که کدهای داینامیک نیز داشته باشیم؛ کدهایی که در زمان کامپایل برای کامپایلر ناشناس هستند و اگر خطای نوع در آنها وجود داشته باشد، در زمان اجرا مشخص شده و باعث توقف برنامه میشود. 

Type Safety

ایمنی نوع، قاعده‌ای است در زبانهای برنامه‌نویسی که اجازه نمیدهد متغیرها، مقادیری را دریافت کنند که متفاوت با نوع تعریف شده‌ی آنها باشد. اگر این بررسی وجود نداشت، در زمان اجرا مقادیر خوانده شده از حافظه باعث رفتاری غیر قابل پیش‌بینی میشد؛ مثلا در یک متغیر عددی، مقدار رشته‌ای ذخیره و در زمان اجرا با یک مقدار عددی دیگر جمع بسته و نمایش داده شود. کامپایلر همچنین بررسی اعضای اعلان نشده‌ی متغیرها را نیز انجام میدهد که در قطعه کد زیر آمده‌است:
string text = “String value”;
int textLength = text.Length;
int textMonth = text.Month; // won’t compile
با این حال ایمنی نوع در سی‌شارپ کاملا قابل اعتماد نیست و میشود به روشی آن را دور زد!  
public interface IGeometricShape
{
     double Circumference { get; }
     double Area { get; }
}
public class Square : IGeometricShape
{
     public double Side { get; set; }
     public double Circumference => 4 * Side;
     public double Area => Side * Side;
}
public class Circle : IGeometricShape
{
     public double Radius { get; set; }
     public double Circumference => 2 * Math.PI * Radius;
     public double Area => Math.PI * Radius * Radius;
}

IGeometricShape circle = new Circle { Radius = 1 };
Square square = ((Square)circle); // no compiler error
var side = square.Side;
در خط کدی که با کامنت مشخص شده، هر چند که دیده میشود نوع circle نمیتواند به نوع square تبدیل شود، اما این کد بدون خطا کامپایل و خطای InvalidCastException  در زمان اجرا رخ خواهد داد. به دلیل اینکه هر دو نوع circle و square از نوع پایه IGeometricShape هستند، کامپایلر خطایی نخواهد گرفت؛ اما در زمان اجرا و زمانیکه برنامه میخواهد اجزاء circle را به square تبدیل کند، مشخص میشود که امکان تبدیل کامل circle به square نیست و خطا رخ خواهد داد.

Dynamic Binding

توسط انقیاد پویا در سی‌شارپ، کامپایلر بررسی نوع را در زمان کامپایل انجام نخواهد داد. کامپایلر فرض را بر این میگیرد که کد معتبر است و تمام متغیرها به درستی قابل دسترسی هستند. بررسی‌ها در زمان اجرا خواهند بود و زمانی خطا رخ خواهد داد که مثلا دسترسی به یک عضو از یک متغیر امکانپذیر نباشد؛ به این دلیل که آن عضو برای آن نوع وجود ندارد. 
توسط کلمه کلیدی dynamic میتوان متغیرهایی را تعریف کرد که در زمان کامپایل از نظر نوع بررسی نشوند؛ مانند مثال زیر.
dynamic text = “String value”;
int textLength = text.Length;
int textMonth = text.Month; // throws exception at runtime
واضح است که مثال بالا بی‌فایده است؛  اولا خطا در زمان کامپایل مشخص نمیشود و ثانیا مدیریت خطا در زمان اجرا بر کارآیی برنامه تاثیر خواهد داشت. روش دیگر استفاده از dynamic که کارآیی پایینی دارد در مثال زیر آمده.  
public dynamic GetAnonymousType()
{
  return new
    {
        Name = “John”,
        Surname = “Doe”,
        Age = 42
    };
}

dynamic value = GetAnonymousType();
Console.WriteLine($”{value.Name} {value.Surname}, {value.Age}”);
در مثال بالا نوع بازگشتی متد و متغیری که برای نگهداری نوع بازگشتی تعریف شده از نوع dynamic هستند. هر چند که در زمان کامپایل میشود هر مقداری و نوعی را از متد بازگشت داد، اما مانند مثال قبل، تا زمان اجرا، صحت اینکه آیا واقعا چنین نوعی جهت بازگشت وجود دارد یا نه و همچنین اساسا نوع بازگشت داده شده قابل استفاده و تبدیل هست یا نه، بررسی نخواهد شد. مضاف بر این مشکلات، IntelliSense نخواهیم داشت و اگر بخواهیم از یک اسمبلی دیگر به متد بالا دسترسی پیدا کنیم با خطای RuntimeBinderException مواجه خواهیم شد؛ علت این است که  نوع‌های anonymous به صورت internal اعلان می‌شوند. اما میشود استفاده‌های بهتری از نوع dynamic داشت؛ برای مثال زمان استفاده از کتابخانه‌ی JSON.NET که نمونه‌ای از آن در زیر آمده.
string json = @"
{
     ""name"": ""John"",
     ""surname"": ""Doe"",
     ""age"": 42
}";

dynamic value = JObject.Parse(json);
Console.WriteLine($"{ value.name} { value.surname}, { value.age}");
مانند نوع anonymous در مثال قبل، متد Parse میتواند مقادیر را به صورت پویا برگشت دهد و میتوان از این مقادیر مانند خصوصیات شیء ایجاد شده، از JSON استفاده کرد، بدون آنکه کامپایلر از وجود آنها اطلاعی داشته باشد. به این ترتیب در زمان اجرا میشود اشیاء JSON را به برنامه داد و از مقادیر آن مانند دسترسی به یک property استفاده کرد؛ کاری که نمیشود با نوعهای anonymous که در مثال بالاتر آورده شد انجام داد. برای حل این مسئله میتوان از دو شیء کمکی در کتابخانه NET Framework. استفاده کرد.

ExpandoObject

بین این دو شیء، ExpandoObject ساده‌تر است. به همراه کلمه کلیدی dynamic، این شیء اجازه میدهد که به نوع ساخته شده از آن در زمان اجرا و به صورت پویا، عضوی اضافه یا حذف کنیم؛ این اعضا میتوانند متد هم باشند.
dynamic person = new ExpandoObject();
person.Name = "John";
person.Surname = "Doe";
person.Age = 42;
person.ToString = (Func<string>)(() => $”{person.Name} {person.Surname}, {person. Age}”);

Console.WriteLine($"{ person.Name}{ person.Surname}, { person.Age}");

  برای اینکه ببینیم در زمان اجرا چه اعضایی به این شی اضافه شده، می‌توان نمونه ساخته شده از آن را به نوع <IDictionary<string, object تبدیل و در یک حلقه به آنها دسترسی پیدا کرد. از همین طریق هم میشود عضوی را حذف کرد.

var dictionary = (IDictionary<string, object>)person;
foreach (var member in dictionary)
{
     Console.WriteLine($”{member.Key} = {member.Value}”);
}
dictionary.Remove(“ToString”);

DynamicObject

از آنجایی که ExpandoObject برای سناریو‌های ساده کاربرد دارد و کنترل کمتری بر روی اعضا و نمونه‌های ایجاد شده‌ی توسط آن داریم، می‌توان از شیء DynamicObject استفاده کرد؛ البته نیاز به کدنویسی بیشتری دارد. پیاده‌سازی اعضا برای شیء DynamicObject در یک کلاس صورت میگیرد که در زیر آورده شده‌است:

class MyDynamicObject : DynamicObject
{
       private readonly Dictionary<string, object> members = new Dictionary<string, object>();

       public override bool TryGetMember(GetMemberBinder binder, out object result)
       {
              if (members.ContainsKey(binder.Name))
              {
                  result = members[binder.Name];
                  return true;
              }
              else
              {
                  result = null;
                  return false;
             }
       }

      public override bool TrySetMember(SetMemberBinder binder, object value)
      {
               members[binder.Name] = value;
              return true;
      }

      public bool RemoveMember(string name)
      {
            return members.Remove(name);
      }

}

dynamic person = new MyDynamicObject();
person.Name = “John”;
person.Surname = “Doe”;
person.Age = 42;
person.AsString = (Func<string>)(() => $”{person.Name} {person.Surname}, {person.
Age}”);
یک نکته در قطعه کد بالا وجود دارد. در شیء ExpandoObject، متد ToString را اضافه کردیم، اما برای شیء DynamicObject نام آن را تغییر داده و مثلا AsString گذاشتیم. اگر از نام ToString استفاده میکردیم در زمان فراخوانی، متد پیش‌فرض کلاس DynamicObject فراخوانی میشد. DynamicObject زمانی یک عضو پویا را فراخوانی میکند که آن عضو جدید از قبل وجود نداشته باشد. از آنجا که خود کلاس، متد ToString را دارد متد TryGetMember برای فراخوانی کردن آن اجرا نخواهد شد.
مطالب
نحوه ایجاد یک نقشه‌ی سایت پویا با استفاده از قابلیت Reflection
طبق این استاندارد قالب نقشه‌ی سایت به فرم زیر می‌باشد:
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<urlset xmlns="http://www.sitemaps.org/schemas/sitemap/0.9">
   <url>
      <loc>http://www.example.com/</loc>
      <lastmod>2005-01-01</lastmod>
      <changefreq>monthly</changefreq>
      <priority>0.8</priority>
   </url>
</urlset>

که یک فایل XML متشکل از یک تگ urlset  است و این تگ نیز حاوی یک یا چند تگ url می‌باشد. با توجه به تعاریف بالا به یک چنین کلاسی خواهیم رسید: 

public enum ChangeFreq
        {
            Always,
            Hourly,
            Daily,
            Weekly,
            Monthly,
            Yearly,
            Never
        }

        [XmlElement("loc")]
        public string Url { get; set; }

        [XmlElement("lastmod")]
        public DateTime? LastModified { get; set; }
        public bool ShouldSerializeLastModified()
        {
            return LastModified.HasValue;
        }

        [XmlElement("changefreq")]
        public ChangeFreq? ChangeFrequency { get; set; }
        public bool ShouldSerializeChangeFrequency()
        {
            return ChangeFrequency.HasValue;
        }
        [XmlElement("priority")]
        public float? Priority { get; set; }
        public bool ShouldSerializePriority()
        {
            return Priority.HasValue;
        }
    }

دقت داشته باشید که چون پروپرتی‌های LastModified ، ChangeFrequency و Priority از نوع Nullable تعریف شده‌اند، پس باید کاری کنیم در صورتیکه این پروپرتی‌ها نال بودند سریالیز نشوند. بدین منظور از تابع ShouldSerialize[MemberName] استفاده می‌شود. این تابع  جزئی از دات نت است. کافی است بعد از ShouldSerialize نام پروپرتی را ذکر کنید. حال به کلاس دیگری نیاز داریم تا لیستی از کلاس فوق را دربر داشته باشد. 

[XmlRoot("urlset",Namespace = "http://www.sitemaps.org/schemas/sitemap/0.9")]
    public class SiteMp
    {
        private readonly List<Location> _locations;

        public SiteMp()
        {
            _locations = new List<Location>();
        }

        [XmlElement("url")]
        public List<Location> Locations
        {
            get { return _locations; }
            set
            {
                foreach (var location in value)
                {
                    Add(location);
                }
            } 
            
        }

        public void Add(Location location)
        {
            _locations.Add(location);
        }
    }

حال برای پردازش کلاس بالا لازم است ActionResultی را طراحی کنیم تا خروجی Response را به فرمت XML پردازش کند:

public class XmlResult : ActionResult
    {
        private readonly object _objectToSerialize;

        public XmlResult(object objectToSerialize)
        {
            _objectToSerialize = objectToSerialize;
        }
        public override void ExecuteResult(ControllerContext context)
        {
            if (_objectToSerialize == null)
               return;
             context.HttpContext.Response.Clear();
             var xmlSerializer = new XmlSerializer(_objectToSerialize.GetType());
             context.HttpContext.Response.ContentType = "text/xml";
             xmlSerializer.Serialize(context.HttpContext.Response.Output, _objectToSerialize);            
        }
    }

و در آخر یک کنترلر ساخته و به صورت زیر از آن استفاده می‌کنیم: 

public class SiteMapController : Controller
    {
        // GET: SiteMap
        public ActionResult Index()
        {
            SiteMp siteMap = new SiteMp();
            siteMap.Add(new Location
            {
                Url = Request.Url.GetLeftPart(UriPartial.Authority) + "/Home/Index"
            });
            siteMap.Add(new Location
            {
                Url = Request.Url.GetLeftPart(UriPartial.Authority) + "/Home/NewRequest",
                ChangeFrequency = Location.ChangeFreq.Always,
                LastModified = DateTime.UtcNow,
                Priority = 0.5f
            });
            siteMap.Add(new Location
            {
                Url = Request.Url.GetLeftPart(UriPartial.Authority) + "/Home/FindRequest",
                ChangeFrequency = Location.ChangeFreq.Always,
                LastModified = DateTime.UtcNow,
                Priority = 0.5f
            });
            siteMap.Add(new Location
            {
                Url = Request.Url.GetLeftPart(UriPartial.Authority) + "/ContactUs/Index",
                ChangeFrequency = Location.ChangeFreq.Daily,
                LastModified = DateTime.UtcNow,
                Priority = 0.5f
            });
            return new XmlResult(siteMap);
        }

اگر دقت کنید لینک‌های ثابت باید به صورت دستی اضافه شوند. سناریویی را تصور کنید که لینک‌ها زیاد باشند(جدای از لینک هایی که از دیتابیس لود می‌شوند) این کار کمی ناجور به نظر می‌رسد. در اینجا میخواهیم از طریق امکانات ،Reflection عمل اضافه کردن لینک به صورت خودکار انجام شود. 

public class ControllerScanner
    {
       public static List<string> ScanAllControllers(HttpRequestBase requestBase)
        {
            Assembly asm = Assembly.GetAssembly(typeof(MvcApplication));

            var controllerActionlist = asm.GetTypes()
                .Where(type => typeof (Controller).IsAssignableFrom(type))
                .SelectMany(type => type.GetMethods(BindingFlags.Instance | BindingFlags.DeclaredOnly | BindingFlags.Public))
                .Where((returnType => returnType.ReturnType == (typeof(ViewResult)) || returnType.ReturnType==(typeof(ActionResult))))
                .Select(
                    x =>
                        new
                        {
                            Controller = x.DeclaringType.Name,
                            Action = x.Name,
                            ReturnType = x.ReturnType.Name

                        })
                .OrderBy(x => x.Controller).ThenBy(x => x.Action).Distinct().ToList();

            if (requestBase.Url == null)
                return null;

            var url = requestBase.Url.GetLeftPart(UriPartial.Authority);
            return controllerActionlist.Select(controller => $"{url}/{controller.Controller}/{controller.Action}").ToList();
        }
    }

حال از کلاس بالا در کنترلر SiteMap به صورت زیر استفاده می‌کنیم :

public class SiteMapController : Controller
    {
        // GET: SiteMap
        public ActionResult Index()
        {
            var siteMap = new SiteMap();
            var controllers = ControllerScanner.ScanAllControllers(Request);
            foreach (var controller in controllers)
            {
                siteMap.Add(new Location
                {
                    Url = controller,
                    ChangeFrequency = Location.ChangeFreq.Always,
                    LastModified = DateTime.UtcNow,
                    Priority = 0.5f
                });
            }
            return new XmlResult(siteMap);
        }        
    }

در آخر نیز سطر زیر را به سیستم مسیریابی اضافه نمایید تا در صورت درخواست فایل sitemap.xml  اکشن Index از کنترلر SiteMap فراخوانی شود.

 routes.MapRoute(
                "SiteMap", // Route name
                "sitemap.xml", // URL with parameters
                new { controller = "Sitemap", action = "Index", name = UrlParameter.Optional, area = "" }
            );


مطالب
ارتقاء به Angular 6: بررسی تغییرات RxJS
پس از ارتقاء Angular CLI و ساختار پروژه‌ی قبلی خود به نگارش 6، اولین موردی را که مشاهده خواهید کرد، این است: برنامه دیگر کامپایل نمی‌شود! اولین دلیل آن عدم استفاده‌ی از HttpClient معرفی شده‌ی در نگارش 4.3 است و دومین دلیل مهم آن، تغییرات بنیادین RxJS است که خلاصه‌ی کاربردی آن‌را در این مطلب بررسی خواهیم کرد.


RxJS اکنون جزئی از پروژه‌های گوگل است

توسعه دهنده‌ی اصلی RxJS یا همان Ben Lesh اکنون به گوگل پیوسته‌است و جزو تیم Angular است. بنابراین در آینده شاهد یکپارچگی بهتر این دو با هم خواهیم بود. البته RxJS هنوز هم به عنوان یک پروژه‌ی مستقل از Angular مدیریت خواهد شد.


آشنایی با تغییرات RxJS 5.5 جهت مهاجرت به RxJS 6.0 ضروری است

در مطلب «کاهش حجم قابل ملاحظه‌ی برنامه‌های Angular با استفاده از RxJS 5.5» با pipe-able operators آشنا شدیم و این موارد پایه‌های مهاجرت به RxJS 6.0 هستند. بنابراین پیش از مطالعه‌ی ادامه‌ی بحث نیاز است این مطلب را به خوبی مطالعه و بررسی کنید.


تغییر رفتار خطاهای مدیریت نشده در RxJS 6.0

تا پیش از RxJS 6.0 اگر خطای مدیریت نشده‌ای رخ می‌داد، این خطا به صورت synchronous به فراخوان صادر می‌شد. این رفتار در نگارش 6 تغییر کرده و صدور آن اینبار asynchronous شده‌است.
برای مثال یک چنین کدی تا پیش از RxJS 6.0 کار می‌کرد:
try {
    source$.subscribe(nextFn, undefined, completeFn);
} catch (err) {
    handleError(err);
}
از این جهت که دومین پارامتر در اینجا، متدی است که کار مدیریت خطا را انجام می‌دهد و چون ذکر نشده‌است، خطای رخ داده‌ی حاصل، به صورت همزمان به فراخوان صادر شده‌است و try/catch نیز در اینجا کار می‌کند. اما این مثال دیگر در نگارش 6 کار نخواهد کرد و صدور خطای مدیریت نشده، دیگر همزمان نیست و قسمت catch این قطعه کد دیگر هیچگاه فراخوانی نمی‌شود. البته این رفتار طبیعی است که می‌بایستی از نگارش‌های پیشین، با Observable هایی که عموما async هستند، وجود می‌داشت و اکنون اصلاح شده‌است.
برای اصلاح این کد در نگارش 6، همان پارامتر دوم متد را مقدار دهی کنید و try/catch را در صورت وجود حذف نمائید.


تغییرات مهم importها در RxJS 6.0

همانطور که در مطلب «کاهش حجم قابل ملاحظه‌ی برنامه‌های Angular با استفاده از RxJS 5.5» نیز بررسی کردیم، تا نگارش 5 این کتابخانه، importها به صورت زیر بودند:
 import 'rxjs/add/operator/map';
و پس از RxJS 5.5 امکان import آن‌ها با روش مخصوص ES 6 میسر شده‌است:
 import { map } from 'rxjs/operators';
هر چند نگارش 5.5 بهبودهای قابل ملاحظه‌ای و مزایایی مانند حذف ساده‌تر کدهای مرده، عدم تعریف عملگرها به صورت استاتیک و همچنین سازگاری بهتر با ابزارهایی مانند TSLint را به همراه دارد، اما باز هم دست آخر به تعداد زیادی import مانند کدهای زیر می‌رسیدیم:
import { timer } from 'rxjs/observable/timer';  
import { of } from 'rxjs/observable/of';
import { from } from 'rxjs/observable/from';
import { range } from 'rxjs/observable/range';
این مشکل در RxJS 6.0 برطرف شده‌است و در ماژول‌های مختلف برنامه حداکثر به دو سطر خلاصه شده‌ی زیر نیاز خواهیم داشت:
import { interval, of } from 'rxjs';  
import { filter, mergeMap, scan } from 'rxjs/operators';
در نگارش 6، تمام «نوع‌ها» مانند Observable و Subject و «متدهای ایجاد» مانند timer و interval از مسیر rxjs دریافت می‌شوند و تمام «عملگرها» مانند map و filter از مسیر rxjs/operators اضافه خواهند شد و ... همین!
البته RxJS 6.0 در کل به همراه 4 گروه کلی importها است که در زیر مشاهده می‌کنید (در اینجا مواردی که کمتر در برنامه‌های Angular به صورت مستقیم استفاده می‌شوند مانند ajax آن و یا webSocket هم قابل مشاهده هستند):
rxjs
rxjs/operators
rxjs/testing
rxjs/webSocket
rxjs/ajax


مواردی که از RxJS 6.0 حذف شده‌اند

برای کاهش حجم کتابخانه‌ی RxJS و همچنین جلوگیری از بکارگیری متدهایی که نمی‌بایستی خارج از کدهای اصلی خود RxJS استفاده شوند، تعداد زیادی از متدهای قدیمی آن و روش‌های کار پیشین با RxJS حذف شده‌اند. برای مثال شما در RxJS 5.5 می‌توانید برای کار با عملگر of، یا آن‌را از مسیر rxjs/add/observable/of دریافت کنید (همان روش وصله کردن تا پیش از RxJS 5.5) و یا آن‌را از مسیر rxjs/observable/of به روش مخصوص ES 6.0 به برنامه اضافه کنید و یا حتی امکان دریافت آن از مسیر rxjs/observable/fromArray نیز میسر است.
در RxJS 6.0 تمام این‌ها حذف شده‌اند و فقط روش زیر باقی مانده‌است:
 import { of } from 'rxjs';
به این ترتیب نه فقط حجم این کتابخانه کاهش یافته‌است، بلکه با کاهش سطح API آن، یادگیری آن نیز ساده‌تر شده‌است.


معرفی بسته‌ی rxjs-compat

در مطلب «ارتقاء به Angular 6: بررسی تغییرات Angular CLI» روش ارتقاء وابستگی‌های پروژه به نگارش 6 را بررسی کردیم. یکی از مراحل آن اجرای دستور زیر بود:
 ng update rxjs
این مورد صرفا وابستگی rxjs ذکر شده‌ی در فایل package.json را به آخرین نگارش آن به روز رسانی و همچنین نصب می‌کند.

پس از آن اگر پروژه را کامپایل کنید، پر خواهد بود از خطاهای rxjs، مانند:
 ERROR in node_modules/ng2-slim-loading-bar/src/slim-loading-bar.service.d.ts(1,10):
error TS2305: Module '"/node_modules/rxjs/Observable"' has no exported member 'Observable'.
این مشکل با بسته‌های ثالثی وجود دارند که هنوز از نگارش‌های قبلی RxJS استفاده می‌کنند و همانطور که عنوان شد، RxJS 6.0 شامل حذفیات و نقل و انتقالات بسیاری است. به همین جهت هیچکدام از کتابخانه‌های ثالث مبتنی بر نگارش‌های پیشین RxJS دیگر کار نکرده و کامپایل نخواهند شد.
برای رفع این مشکل و ارائه‌ی راه‌حلی کوتاه مدت، بسته‌ای به نام rxjs-compat ارائه شده‌است که سبب هدایت تعاریف قدیمی به تعاریف جدید می‌شود و به این ترتیب کدهای کتابخانه‌ی ثالث، بدون مشکل با نگارش 6 نیز قابل استفاده خواهند بود.
برای نصب آن نیاز است دستور زیر را صادر کنید:
 npm i rxjs-compat --save
اکنون اگر برنامه را مجددا کامپایل کنید، تمام خطاهای مرتبط با کتابخانه‌های ثالث مورد استفاده برطرف شده‌اند.

البته دقت داشته باشید از rxjs-compat به عنوان یک راه حل موقت باید استفاده کرد و نیاز است ابتدا کدهای خود را به روش pipe-able operators بازنویسی کنید و مسیرهای importها را اصلاح کنید و در آخر بسته‌های جدید وابستگی‌های ثالث را که از RxJS6 استفاده می‌کنند، نصب نمائید. در نهایت rxjs-compat را حذف کنید.


خودکار سازی اصلاح importها در برنامه‌های پیشین، جهت مهاجرت به RxJS 6.0

با توجه به این تغییرات و حذف و اضافه شدن‌ها در نگارش 6، تقریبا دیگر هیچکدام از importهای قبلی شما کار نمی‌کنند! و اصلاح آن‌ها نیاز به زمان زیادی خواهد داشت. به همین جهت تیم RxJS ابزاری را طراحی کرده‌اند که با اجرای آن بر روی پروژه، به صورت خودکار تمام importهای قبلی را به نگارش جدید تبدیل می‌کند. برای اینکار ابتدا ابزار rxjs-tslint را نصب کنید:
 npm i -g rxjs-tslint
در ادامه فایل tslint.json پروژه خود را گشوده و مداخل زیر را به آن اضافه و ویرایش نمائید:
{
  "rulesDirectory": [
    "node_modules/rxjs-tslint"
  ],
  "rules": {
    "rxjs-collapse-imports": true,
    "rxjs-pipeable-operators-only": true,
    "rxjs-no-static-observable-methods": true,
    "rxjs-proper-imports": true
  }
}
سپس به ریشه‌ی پروژه‌ی خود وارد شده و دستور زیر را اجرا کنید:
 rxjs-5-to-6-migrate -p src/tsconfig.app.json
کیفیت کار این ابزار تا حدی است که تیم‌های داخلی گوگل از آن برای ارتقاء کدهای پیشین استفاده می‌کنند و بر روی پروژه‌های واقعی آزمایش شده‌است.
البته توصیه شده‌است این ابزار را بیش از یکبار نیاز است اجرا کنید.


خلاصه‌ی روش مهاجرت به RxJS 6x

ابتدا آخرین نگارش rxjs را نصب کنید:
 ng update rxjs
سپس rxjs-compat را جهت رفع کمبودهای کتابخانه‌های ثالث مورد استفاده نصب نمائید:
 npm i rxjs-compat --save
پس از آن ابزار rxjs-tslint را نصب و اجرا کنید:
npm i -g rxjs-tslint
rxjs-5-to-6-migrate -p src/tsconfig.app.json
و در آخر ارتقاء به روش pipe-able را باید مدنظر داشته باشید.


یافتن معادل‌های جدید دستورات قدیمی

در حین تبدیل کدهای قدیمی به جدید نیاز خواهید داشت تا معادل‌ها را بیابید. برای این منظور به مستندات رسمی این مهاجرت مراجعه کنید:
https://github.com/ReactiveX/rxjs/blob/master/MIGRATION.md
برای مثال در اینجا مشاهده خواهید کرد که معادل Observable.throw حذف شده، اکنون throwError است و همینطور برای مابقی.


یک مثال واقعی تغییر یافته

مخزن کد تمام مثال‌های سایت جاری که پیشتر منتشر شده‌اند، به نسخه‌ی 6 ارتقاء داده شد. ریز تغییرات RxJS 6.0 آن‌ها را در اینجا می‌توانید مشاهده کنید.
نظرات مطالب
استفاده از قالب مخصوص Redux Toolkit جهت ایجاد پروژه‌های React/Redux
سلام 
ممنون بابت مقاله خوبتون
میشه مثال پایین هم توضیخ بدید
دلیل اینکه action creator بصورت ابجت نوشته شده چیه
 reducers: {
    addTodo: {
      reducer: (state, action: PayloadAction<Item>) => {
        state.push(action.payload)
      },
      prepare: (text: string) => {
        const id = nanoid()
        return { payload: { id, text } }
      },
    },

نظرات مطالب
استفاده از Kendo UI templates
از Url.Action باید برای تولید Url استفاده کنید.
قالب پویا بر اساس اطلاعات یک ردیف
#= productDetails(data) #
با این متد
<script>
function productDetails(product) {
    var action = '@Url.Action("ProductDetails", "Product")';

    var html = kendo.format("<a href='{0}/{1}'>Show Product Details</a>",
        action,
        product.ProductID
    );

    return html;
}
</script>
مثال‌های بیشتر در اینجا
بازخوردهای دوره
استفاده از AOP Interceptors برای حذف کدهای تکراری کش کردن اطلاعات در لایه سرویس برنامه
سلام
مهندس بسیار عالی و خسته نباشید.
یک سوال برای من پیش آمد، آیا نمی‌شد مانند مثال سوم این پست قسمت کار با کش با Action بازنویسی شود؟ یا اینکه فقط قصد آموزش بوده که به این شکل کد نوشته شده است؟
نظرات مطالب
استفاده از چند فرم در کنار هم در ASP.NET MVC

child action قراره فقط محتوای قسمت کوچکی از صفحه رو تامین کنه. در اینجا redirect کل صفحه معنی نداره چون هنوز کار رندر صفحه تموم نشده و وسط کار هست.

اشتراک‌ها
فیلتر کردن Exception ها در C# 6

Exception Filters allows you to specify conditions to a catch block. The catch block is only executed if the condition satisfies. 

فیلتر کردن Exception ها در C# 6