مطالب
نمایش اشیاء موجود در View بر اساس دسترسی‌ها در ASP.NET MVC
سیستم دسترسی در یک سیستم، همیشه برای من چالش برانگیز بوده است. با دیدن کدهای مختلف از افراد مختلف، شیوه‌های گوناگونی از کدنویسی را دیده‌ام؛ ولی یکی از نکاتی که در بین آن‌ها بررسی نشده بود و یا از آن غافل مانده بودند، بررسی بعضی از عناصر موجود در ویو بود که باید با توجه به نقش کاربر سیستم، وضعیت آن بررسی میشد. 
برای مثال تصور کنید که شما دو کاربر دارید که هر دو سطح دسترسی به پروفایل کاربران دیگر را دارند. ولی یکی از کاربرها این توانایی را دارد تا با کلیک بر روی دکمه‌ای، لاگین کاربر مورد نظر را مسدود نماید، ولی دیگری نمی‌تواند این دکمه را ببیند، یا برای او به صورت غیرفعال نمایش داده شود. در اکثر این مواقع کاری که برنامه نویسان انجام میدهند، نوشتن توابع به شیوه‌های گوناگون در لابلای انبوهی از کدهای View هست تا بتوانند این مسئله را پیاده سازی کنند. ولی با اضافه شدن هر چه بیشتر این عناصر به صفحه و با توجه به انبوهی از ویووها و ویووکامپوننت‌ها کار بسیار سخت‌تر میشود.
 به همین جهت من از فیلترها در MVC کمک گرفتم و این موضوع را با توجه به خروجی نهایی صفحه بررسی میکنم. به این معنا که وقتی صفحه بدون هیچ گونه اعتبارسنجی در سطح ویو آماده شد، با استفاده از فیلتر مورد نظر که به صورت سراسری اضافه شده است، بررسی میکنم که آیا این کاربر حق دارد بعضی از المان‌ها را ببیند یا خیر؟ در صورتیکه برای هر المان موجود در صفحه اعتباری نداشته باشد، آن المان از صفحه حذف و یا غیرفعال میشود.
ابتدا یک صفحه را با المان‌های زیر میسازیم. از آنجا که بیشتر تگ‌های عملیاتی از نوع لینک و دکمه هستند، از هر کدام، سه عنصر به صفحه اضافه میکنیم:
<button data-perm="true" data-controller="c" data-action="r" data-method="post" data-type="disable">Test 1</button>
<button data-perm="true" data-controller="c" data-action="t" data-method="post">Test 2</button>
<button data-perm="false" data-controller="c" data-action="r" data-method="post">Test 3</button>
<a data-perm="true" data-controller="c" data-action="m" data-method="post">Test 4</a>
<a data-perm="false" data-controller="c" data-action="m" data-method="post">Test 5</a>
<a data-perm="true" data-controller="c" data-action="t" data-method="post">Test 6</a>
در اینجا ما از همان ساختار آشنای *-data استفاده میکنیم و معنی هر کدام از ویژگی‌ها برابر زیر است:
ویژگی
توضیحات
 perm   آیا نیاز به اعتبارسنجی دارد یا خیر؟ در صورتی که المانی مقدار Perm آن با مقدار true پر گردد، اعتبارسنجی روی آن اعمال خواهد شد.   
 controller   نام کنترلری که به آن دسترسی دارد.  
 action  نام اکشنی که به آن در کنترلر ذکر شده دسترسی دارد. 
 method   در صورتیکه دسترسی get و post و ... هر یک متفاوت باشد.  
 type  نحوه برخورد با المان غیرمجاز. در صورتیکه با disable مقداردهی شود، المان غیرفعال و در غیر اینصورت، از روی صفحه حذف میشود.

سپس یک کلاس جدید ساخته و با ارث بری از ActionFilterAttribute، کار ساخت فیلتر را آغاز میکنیم:

    public class AuthorizePage: ActionFilterAttribute
    {
        private HtmlTextWriter _htmlTextWriter;
        private StringWriter _stringWriter;
        private StringBuilder _stringBuilder;
        private HttpWriter _output;
        IAuthorization _auth;
        public override void OnActionExecuting(ActionExecutingContext filterContext)
        {        
            _stringBuilder = new StringBuilder();
            _stringWriter = new StringWriter(_stringBuilder);
            _htmlTextWriter = new HtmlTextWriter(_stringWriter);
            _output = (HttpWriter) filterContext.RequestContext.HttpContext.Response.Output;
            filterContext.RequestContext.HttpContext.Response.Output = _htmlTextWriter;
            _auth = new Auth();
        }

        public override void OnResultExecuted(ResultExecutedContext filterContext)
        {
            var response = _stringBuilder.ToString();

            response = AuthorizeTags(response);
            _output.Write(response);
        }

        public string AuthorizeTags(string response)
        {

            var doc = GetHtmlDocument(response);
            var nodes=doc.DocumentNode.SelectNodes("//*[@data-perm]");

            if (nodes == null)
                return response;

            foreach(var node in nodes)
            {
                var dataPermission = node.Attributes["data-perm"];
                if(!dataPermission.Value.TryBooleanParse())
                {
                    continue;
                }

                var controller = node.Attributes["data-controller"].Value;
                var action = node.Attributes["data-action"].Value;
                var method = node.Attributes["data-method"].Value;

                var access=_auth.Authorize(HttpContext.Current.User.Identity.Name , controller, action, method);

                if (access)
                    continue;

                var removeElm = true;
                var type = node.Attributes["data-type"]?.Value;
                if (type!=null && type.ToLower()== "disable")
                {
                    removeElm = false;
                }

                if(removeElm)
                {
                    node.Remove();
                    continue;
                }


                node.Attributes.Add("disabled", "true");
            }

            return doc.DocumentNode.OuterHtml;
        }

        private HtmlDocument GetHtmlDocument(string htmlContent)
        {
            var doc = new HtmlDocument
            {
                OptionOutputAsXml = true,
                OptionDefaultStreamEncoding = Encoding.UTF8
            };
            doc.LoadHtml(htmlContent);

            return doc;
        }

    }
در خطوط اولیه، از متد OnActionExecuting به عنوان یک سازنده برای پر کردن در لحظه هر درخواست استفاده میکنیم. htmlTextWriter که یک پیاده سازی از TextWriter هست، برای نوشتن بهینه کدهای HTML سودمند میباشد و از آن جهت که نیاز زیادی برای کار با رشته‌ها دارد، از StringBuilder در پشت صحنه استفاده می‌کند. جهت آشنایی بیشتر با این کلاس‌ها، مطلب StringBuilder و قسمت نظراتش را مطالعه بفرمایید. همچنین یک httpWriter هم برای ایجاد خروجی در اکشن مورد نظر نیازمندیم و مورد آخر یک اینترفیس میباشد که جهت اعتبارسنجی مورد استفاده قرار میگیرد و این اینترفیس میتواند از طریق تزریق وابستگی‌ها پر شود:
  public interface IAuthorization
    {
        bool Authorize(string userId, string controller, string action, string method);
    }

ادامه کد در متد OnResultExecuted قرار دارد و متد اصلی کار ما میباشد. این متد بعد از صدور خروجی از اکشن، صدا زده شده اجرا میشود و شامل خروجی اکشن میباشد. خروجی اکشن را به متدی به نام AuthorizeResponse داده و با استفاده از بسته htmlagilitypack که یک HTML Parser میباشد، کدهای HTML را تحلیل میکنیم. قاعده فیلترسازی المان‌ها در این کتابخانه بر اساس قواعد تعریف شده در XPath میباشد. بر اساس این قاعده ما گفتیم هر نوع تگی که دارای ویژگی data-perm میباشد، باید به عنوان گره‌های فیلتر شده برگشت داده شود. سپس مقادیر نام کنترلر و اکشن و ... از المان دریافت شده و با استفاده از اینترفیسی که ما اینجا تعریف کرده‌ایم، بررسی میکنیم که آیا این کاربر به این موارد دسترسی دارد یا خیر. در صورتیکه پاسخ برگشتی، از عدم اعتبار کاربر بگوید، گره مورد نظر حذف و یا در صورتیکه ویژگی data-type وجود داشته و مقدارش برابر disable باشد، آن المان غیرفعال خواهد شد. در نهایت کد تولیدی سند را به رشته تبدیل کرده و جایگزین خروجی فعلی میکنیم.
جهت تعریف سراسری آن در Global.asax داریم:
protected void Application_Start()
{
  GlobalFilters.Filters.Add(new AuthorizePage());
}
مطالب
معرفی و استفاده از DDL Triggers در SQL Server

استفاده از DDL Trigger

امکان ایجاد Trigger برای عملیات (DDL(Data Definition Language از SQL Server 2005  فراهم گردید. عملیاتی مانند ایجاد یک جدول جدید در بانک اطلاعاتی، اضافه شدن یک Login جدید و یا ایجاد یک بانک اطلاعاتی جدید را به وسیله این نوع Trigger‌ها می‌توان کنترل نمود. در حقیقت DDL Trigger به شما اجازه می‌دهد که از  تاثیر تعدادی از دستورات DDL جلوگیری کنید. بدین ترتیب که تقریباً هر دستور DDL به طور خودکار، تراکنشی (Transactional) اجرا می‌شود . می‌توان با دستور ROLLBACK TRANSACTION اجرای دستور DDL را لغو نمود. توجه شود همه دستورات DDL به صورت تراکنشی اجرا نمی‌شوند، به عنوان مثال دستور  ALTER DATABASE ممکن است Database را تغییر دهد. در این صورت ساختار فایلی Database را تغییر می‌دهد، از آنجائی که سیستم عامل ویندوز به صورت تراکنشی عمل نمی‌کند بنابراین شما نمی‌توانید این عمل فایل سیستمی را لغو نمائید. به هر حال شما می‌توانید Trigger را با ALTER DATABASE فعال (fire) کنید برای عملیات Auditing، ولی نمی‌توان از انجام عمل  ALTER  DATABASE جلوگیری کرد.
برای نمونه می‌خواهیم از حذف و یا تغییر جداول یک بانک اطلاعاتی که به صورت عملیاتی در حال سرویس دهی است جلوگیری کنیم، برای اینکار از دستورهای زیر استفاده می‌کنیم:
create trigger Prevent_AlterDrop
on database
for drop_table, alter_table
as
  print 'table can not be dropped or altered'
  rollback transaction
از عبارت  ON  برای مشخص کردن محدوده Trigger در سطح SQL Instance (در این صورت ON All SERVER نوشته می‌شود) و یا در سطح Database (در این حالت ON DATABASE نوشته می‌شود)  استفاده می‌شود و از عبارت FOR  برای مشخص کردن رویداد یا گروه رویدادی که سبب فراخوانی  Trigger می‌شود، استفاده  خواهد شد. 

1- معرفی تابع ()EVENTDATA

  این تابع، یک تابع سیستمی مهم است که در DDL Trigger استفاده می‌شود. در حالیکه DDL Trigger در هر سطحی فعال (fire) شود تابع سیستمی ()EVENTDATA فراخوانی (raise) می‌شود. خروجی تابع در قالب XML است. می‌توان اطلاعات را از تابع EVENTDATA دریافت کرد و آنها را در یک جدول با فیلدی از جنس XML و یا با استفاده از XPath Query  ثبت کرد (Logging). عناصر کلیدی (Key Elements) تابع EVENTDATA  به شرح زیر است:
•  EventType: نوع رویدادی که باعث فراخوانی Trigger شده است.
•  PostTime: زمانی که رویداد رخ می‌دهد.
•  SPID :SPID کاربری که باعث ایجاد رویداد شده است.
•  ServerName:  نام SQL Instance  که  رویداد در آن رخ داده است.
•  LoginName: نام Login که عمل مربوط به وقوع رویداد را اجرا می‌کند.
•  UserName: نام User که عمل مربوط به وقوع رویداد را اجرا می‌کند.
•  DatabaseName: نام Database که رویداد در آن رخ می‌دهد.
•  ObjectType: نوع Object که اصلاح، حذف و یا ایجاد شده است.
•  ObjectName: نام Object که اصلاح، حذف و یا ایجاد شده است.
•  TSQLCommand: دستور T-SQL که اجرا شده و باعث اجرا شدن Trigger شده است. 

2- بررسی یک سناریو نمونه

  برای نمونه در دستورات زیر جدولی با نام ddl_log
  CREATE TABLE ddl_log 
  (
     EventType nvarchar(100), 
 PostTime datetime,
 SPID nvarchar(100),
 ServerName nvarchar(100),
 LoginName nvarchar(100),
 UserName  nvarchar(100),
 DatabaseName  nvarchar(100),
 ObjectName  nvarchar(100),
 ObjectType  nvarchar(100),
 DefaultSchema nvarchar(100),
 [SID]  nvarchar(100),
 TSQLCommand nvarchar(2000));
و یک Trigger با نام log برای رویدادهایی که در سطح Database رخ می‌دهد، ایجاد می‌کنیم.
CREATE TRIGGER [Log] ON DATABASE
 FOR DDL_DATABASE_LEVEL_EVENTS
 AS
 DECLARE @data XML
 SET @data = EVENTDATA()
 INSERT INTO ddl_log
 VALUES (
   @data.value('(/EVENT_INSTANCE/EventType)[1]',   'nvarchar(100)'),
   @data.value('(/EVENT_INSTANCE/PostTime)[1]',   'datetime'),
   @data.value('(/EVENT_INSTANCE/SPID)[1]',   'nvarchar(100)'),
   @data.value('(/EVENT_INSTANCE/ServerName)[1]',   'nvarchar(100)'),
   @data.value('(/EVENT_INSTANCE/LoginName)[1]',   'nvarchar(100)'),
   @data.value('(/EVENT_INSTANCE/UserName)[1]',   'nvarchar(100)'),
   @data.value('(/EVENT_INSTANCE/DatabaseName)[1]',   'nvarchar(100)'),
   @data.value('(/EVENT_INSTANCE/ObjectName)[1]',   'nvarchar(100)'),
   @data.value('(/EVENT_INSTANCE/ObjectType)[1]',   'nvarchar(100)'),
   @data.value('(/EVENT_INSTANCE/DefaultSchema)[1]',   'nvarchar(100)'),
   @data.value('(/EVENT_INSTANCE/SID)[1]',   'nvarchar(100)'),
   @data.value('(/EVENT_INSTANCE/TSQLCommand)[1]',   'nvarchar(2000)'));
نمونه ای از مقادیر ذخیره شده در جدول  ddl_log به شکل زیر خواهد بود:

3- ملاحظات

  در صورت فعال شدن  Trigger می‌توان برخی موارد مانند محدودیت زمانی، کاربر اجرا کننده و ... را  اضافه نمود. برای مثال در دستور زیر اجازه تغییرات در این زمان ( بین  7:00 A.M. تا .8:00 P.M ) امکان پذیر نیست و در صورت اقدام پیغام خطا دریافت می‌کنید و دستورات Create لغو خواهند شد و اگر خارج از زمان فوق دستورات DDL را اجرا کنید دستورات به طور موفقیت آمیز اجرا می‌شود و البته تغییرات نیز Log می‌شوند. 
 

  این Trigger تاثیرات کمی بر روی کارایی دارد به این دلیل که معمولاً رویداد‌های DDL به ندرت رخ می‌دهد. می‌توانید هنگامی که قصد دارید دستورات DDL را اجرا کنید موقتاً Trigger را با دستورات زیر غیر فعال نمائید:

پس از Overrdie کردن می‌توانید مجدداً Trigger را فعال کنید: 


4- معرفی DDL Event Groups: 

برای مشاهده جزئیات بیشتر می‌توانید به این لینک مراجعه کنید.

Server Level

DDL_SERVER_LEVEL_EVENTS

 DDL_LINKED_SERVER_EVENTS
 DDL_LINKED_SERVER_LOGIN_EVENTS
 DDL_REMOTE_SERVER_EVENTS
 DDL_EXTENDED_PROCEDURE_EVENTS
 DDL_MESSAGE_EVENTS
 DDL_ENDPOINT_EVENTS
 DDL_SERVER_SECURITY_EVENTS
 DDL_LOGIN_EVENTS
 DDL_GDR_SERVER_EVENTS
 DDL_AUTHORIZATION_SERVER_EVENT Database Level

Database Level

DDL_DATABASE_LEVEL_EVENTS  
DDL_TABLE_VIEW_EVENTS
DDL_TABLE-EVENTS
DDL_VIEW_EVENTS
DDL_INDEX_EVENTS
DDL_STATISTICS_EVENTS
DDL_DATABASE_SECURITY_EVENTS
DDL_CERTIFICATE_EVENTS
DDL_USER_EVENTS
DDL_ROLE_EVENTS
DDL_APPLICATION_ROLE_EVENTS
DDL_SCHEMA_EVENTS
DDL_GDR_DATABASE_EVENTS
DDL_AUTHORIZATION_DATABASE_EVENTS
DDL_FUNCTION_EVENTS
DDL_PROCEDUER_EVENTS
DDL_TRIGGER_EVENTS
DDL_PARTITION_EVENTS
DDL_PARTITION_FUNCTION_EVENTS
DDL_PARTITION_SCHEME_EVENTS
DDL_SSB_EVENTS
DDL_MESSAGE_TYPE_EVENTS
DDL_CONTRACT_EVENTS
DDL_QUEUE_EVENTS
DDL_SERVER_EVENTS
DDL_ROUTE_EVENTS
DDL_REMOTE_SERVICE_BINDING_EVENTS
DDL_XML_SCHEMA_COLEECTION_EVENTS
DDL_FULLTEXT_CATALOG_EVENTS
DDL_DEFAULT_EVENTS
DDL_EXTENDED_PROPERTY_EVENTS
DDL_PLAN_GUIDE_EVENTS
DDL_RULE_EVENTS
DDL_SYNONYM_EVENTS
DDL_EVENT_NOTIFICATION_EVENTS
DDL_ASSEMBLY_EVENTS
DDL_TYPE_EVENTS


مطالب
C# 7.1 - Tuple Name Inference
در مطلب «C# 7 - Tuple return types and deconstruction» با نوع‌های جدید بازگشتی Tuple در C# 7.0 آشنا شدیم. در C# 7.1 تشخیص نام اعضای Tuple تعریف شده بهبود یافته و از این لحاظ شبیه به anonymous types شده‌است. مفهوم «Name Inference» یا «حدس زدن نام‌ها» را با یک مثال بهتر می‌توان توضیح داد.
string name = "User 1";
int age = 20;
var personTuple = (name, age);
Console.WriteLine(personTuple.Item1); // User 1
Console.WriteLine(personTuple.Item2); // 20
در C# 7.0 مفهوم «Name Inference» پیاده سازی نشده‌است. به همین جهت کامپایلر قادر نیست نام اعضای Tuple تعریف شده‌ی فوق را حدس بزند و برای دسترسی به آن‌ها باید تنها از Item1 و Item2 مانند قبل استفاده کرد. البته اگر برای اعضای Tuple نام تعریف کنیم (قسمت «مفهوم Tuple Literals»)، آنگاه می‌توان Item1 و Item2 را با نام‌های این اعضاء جایگزین کرد:
string name = "User 1";
int age = 20;
var personTuple = (name: name, age:age);
Console.WriteLine(personTuple.name); // User 1
Console.WriteLine(personTuple.age); // 20
بنابراین ذکر نام صریح اعضای Tuple در سی‌شارپ 7 الزامی است؛ در غیراینصورت باید با همان نام‌های عمومی Item1 و Item2 جهت دسترسی به این اعضاء، کار کرد.
این وضعیت در C# 7.1 بهبود یافته‌است و اکنون کامپایلر در صورت عدم ذکر صریح نام اعضای Tuple، قادر است این نام‌ها را دقیقا بر اساس نام متغیرها، همانند قابلیتی که در مورد anonymous types وجود دارد، تعیین کند و حدس بزند:
string name = "User 1";
int age = 20;
var personTuple = (name, age);
Console.WriteLine(personTuple.name); // User 1
Console.WriteLine(personTuple.age); // 20
این مثال، شبیه به اولین مثالی است که در مورد C# 7.0 ذکر شد. اما در C# 7.1 نیازی به ذکر Item1 و Item2 جهت دسترسی به اعضای Tuple تعریف شده نیست (هرچند هنوز هم مجاز است) و کامپایلر نام این اعضاء را از نام متغیرهای متناظر با آن‌ها حدس می‌زند.


مثال‌هایی از حدس زدن نام‌های اعضای Tuple در C# 7.1

مثال اول همان حدس زدن نام‌های اعضای Tuple بر اساس نام متغیرهای محلی متناظر با آن‌ها است.

مثال دوم بر اساس نام خواص یک شیء است که توسط یک نوع Tuple بازگشت داده می‌شود:
var p = new Person
{
   Name = "User 1",
   Age = 20
};
var personTuple = (p.Name, p.Age);
Console.WriteLine(personTuple.Name);
Console.WriteLine(personTuple.Age);

در اینجا عملگر .? نیز پشتیبانی می‌شود:
Person p = null;
var personTuple = (p?.Name, p?.Age);
Console.WriteLine(personTuple.Name); // null
Console.WriteLine(personTuple.Age); // null

مثال سوم همان مثال دوم است که در یک عبارت LINQ بکار رفته‌است:
var people = new List<Person>
{
   new Person {Name = "User 1", Age = 42},
   new Person {Name = "User 2", Age = 18},
   new Person {Name = "User 3", Age = 21}
};

var tuples = people
   .Select(person =>
           (
              person.Name,
              person.Age,
              NameAndAge: $"{person.Name} is {person.Age}"
           )
);
var name = tuples.First().Name;
var age = tuples.First().Age; 
var nameAndAge = tuples.First().NameAndAge;
در اینجا نوع خروجی عبارت LINQ نوشته شده، لیستی از Tupleها است. در Tuple خروجی آن، نام دو عضو اول، از نام خواص متناظر با آن‌ها حدس زده می‌شود. نام عنصر سوم به صورت صریح مشخص شده‌است.


نکته 1: حدس زدن نام‌ها در مورد مقادیر خروجی متدها رخ نمی‌دهد.

در مثال ذیل نمی‌توان به personTuple.FirstName بر اساس نام متد ذکر شده دسترسی یافت و تنها می‌توان از Item1 در مورد آن استفاده کرد؛ اما در مورد متغیر محلی age می‌توان:
int age = 42;
var personTuple = (FirstName(), age);
Console.WriteLine(personTuple.Item1);
Console.WriteLine(personTuple.age);


نکته 2: اگر نام اعضای Tuple یکی باشند، عملیات حدس زدن نام‌ها رخ نمی‌دهد.

var p1 = new Person
{
   Name = "User 1",
   Age = 20
};

var p2 = new Person
{
   Name = "User 2",
   Age = 22
};

var personTuple = (p1.Name, p2.Name);
Console.WriteLine(personTuple.Item1); // User 1
Console.WriteLine(personTuple.Item2); // User 2
در این مثال چون Tuple تشکیل شده دارای نام‌های یکسان Name است، امکان حدس زدن نام‌ها میسر نیست و در اینجا نیز باید از طریق Item1 و ... به اعضای Tuple دسترسی یافت (و یا می‌توان به هر عضو Tuple یک نام منحصربفرد را انتساب داد).
نظرات مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 7 - کار با فایل‌های config
یک نکته‌ی تکمیلی: امکان اعتبارسنجی تنظیمات برنامه در ASP.NET Core 2.2

فرض کنید، چنین تنظیماتی را تدارک دیده‌اید:
"CustomConfig": {
  "Setting1": "Hello",
  "Setting2": "Hello" 
}
در ASP.NET Core 2.2 می‌توان با استفاده از data annotations، برای کلاس معادل آن‌ها اعتبارسنجی نیز درنظر گرفت:
public class CustomConfig
{
        [Required(ErrorMessage = "Custom Error Message")]
        public string Setting1 { get; set; }

        public string Setting2 { get; set; }

        public string Setting3 { get; set; }
}
سپس برای فعالسازی آن می‌توان به صورت زیر عمل کرد:
namespace MvcTest
{
    public class Startup
    {
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.AddOptions<CustomConfig>()
                    .Bind(Configuration.GetSection("CustomConfig"))
                    .ValidateDataAnnotations();
        }
کار اعتبارسنجی خاصیت Setting1 زمانی رخ می‌دهد که برنامه برای اولین بار می‌خواهد از مقدار آن استفاده کند؛ نه زمانیکه برنامه برای اولین بار اجرا می‌شود. قابلیت eager validation احتمالا به نگارش‌های بعدی اضافه خواهد شد. اگر اعتبارسنجی تنظیمات با شکست مواجه شود، استثنای OptionsValidationException را صادر می‌کند. این استثناء به همراه لیستی از خطاهای ممکن، توسط خاصیت ex.Failures آن قابل بررسی است.

همچنین اگر نیاز به تعریف اعتبارسنجی سفارشی نیز وجود داشت می‌توان به صورت زیر عمل کرد:
namespace MvcHealthCheckTest
{
    public class Startup
    {
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.AddOptions<CustomConfig>()
                    .Bind(Configuration.GetSection("CustomConfig"))
                    .ValidateDataAnnotations()
                    .Validate(customConfig =>
                    {
                        if (customConfig.Setting2 != default)
                        {
                            return customConfig.Setting3 != default;
                        }
                        return true;
                    }, "Setting 3 is required when Setting2 is present");
        }
در اینجا متد Validate، شیء customConfig را از تنظیمات برنامه خوانده و مقدار دهی می‌کند. سپس آن‌را به صورت یک <Func<CustomConfig, bool جهت اعتبارسنجی سفارشی در اختیار مصرف کننده قرار می‌دهد. خروجی false آن به معنای شکست اعتبارسنجی است. در این حالت می‌توان توسط پارامتر دوم متد Validate، یک پیام خطا را نیز نمایش داد.
نظرات مطالب
ASP.NET MVC #19
اگر قرار هست layout به ازای هر کاربر مختلف، جداگانه کش شود و در آن layout، اطلاعات خاص هر کاربر درج شده که از هر کاربر به کاربر دیگری متفاوت است (تنها دلیل منطقی کش نکردن layout) باید varyByCustom را مقدار دهی و پیاده سازی کرد. برای مثال یک پروفایل مخصوص را در web.config تعریف می‌کنید:
<caching>
  <outputCacheSettings>
    <outputCacheProfiles>
      <add name="Dashboard" duration="86400" varyByParam="*" varyByCustom="User" location="Server" />
    </outputCacheProfiles>
  </outputCacheSettings>
</caching>
جایی که قرار است view نمایش داده شود، این پروفایل را تنظیم خواهید کرد (در MVC کار نمایش View از View شروع نمی‌شود):
[OutputCache(CacheProfile="Dashboard")]
public class DashboardController : Controller { ...}
سپس باید در فایل global.asax.cs پیاده سازی و مقدار دهی varyByCustom، به ازای کاربران مختلف لاگین شده، انجام شود:
    //string arg filled with the value of "varyByCustom" in your web.config
    public override string GetVaryByCustomString(HttpContext context, string arg)
    {
        if (arg == "User")
             {
             // depends on your authentication mechanism
             return "User=" + context.User.Identity.Name;
             //?return "User=" + context.Session.SessionID;
             }

        return base.GetVaryByCustomString(context, arg);
    }
به این صورت view رندر شده، به ازای هر کاربر لاگین شده به صورت جداگانه کش می‌شود و این کش شدن به صورت عمومی، برای تمام کاربران و به یک شکل نیست.
نظرات مطالب
مدیریت محل اعمال Google analytics در ASP.NET MVC
با تشکر.
من دقیقاً روش بالا را استفاده کرده ام. در کلاینت خوب جواب می‌دهد ولی وقتی بر روی سرور آپلود میکنم ، نتیجه ای حاصل نمی‌شود.
string username = ConfigurationManager.AppSettings["GoogleAnalyticsUsername"];
        string password = ConfigurationManager.AppSettings["GoogleAnalyticsPassword"];
        string profileId = ConfigurationManager.AppSettings["GoogleAnalyticsProfileId"];
        string yesterdayDate = DateTime.Today.AddDays(-1).ToString("yyyy-MM-dd");
var service = new AnalyticsService("WebSiteAnalytics");

                service.setUserCredentials(username, password);
                var dataQuery = new DataQuery()
                {
                    Ids = profileId,
                    Metrics = "ga:pageviews",
                    Sort = "ga:pageviews",
                };
                DataFeed dataFeed = null;

                //--- total visit
                dataQuery.GAStartDate = new DateTime(2012, 3, 1).ToString("yyyy-MM-dd");
                dataQuery.GAEndDate = DateTime.Now.ToString("yyyy-MM-dd");
                dataFeed = service.Query(dataQuery);
                var totalEntry = (dataFeed.Entries == null || dataFeed.Entries.Count == 0) ? "0" :
                    (dataFeed.Entries[0] as DataEntry).Metrics[0].Value;

                //--- yesterday visit
                dataQuery.GAStartDate = DateTime.Now.AddDays(-1).ToString("yyyy-MM-dd");
                dataQuery.GAEndDate = DateTime.Now.AddDays(-1).ToString("yyyy-MM-dd");
                dataFeed = service.Query(dataQuery);
                var yesterdayEntry = (dataFeed.Entries == null || dataFeed.Entries.Count == 0) ? "0" :
                    (dataFeed.Entries[0] as DataEntry).Metrics[0].Value;

                //--- today visit
                dataQuery.GAStartDate = DateTime.Now.ToString("yyyy-MM-dd");
                dataQuery.GAEndDate = DateTime.Now.ToString("yyyy-MM-dd");
                dataFeed = service.Query(dataQuery);
                var todayEntry = (dataFeed.Entries == null || dataFeed.Entries.Count == 0) ? "0" :
                    (dataFeed.Entries[0] as DataEntry).Metrics[0].Value;

                //--- last week visit
                dataQuery.GAStartDate = DateTime.Now.AddDays(-7).ToString("yyyy-MM-dd");
                dataQuery.GAEndDate = DateTime.Now.ToString("yyyy-MM-dd");
                dataFeed = service.Query(dataQuery);
                var lastWeekEntry = (dataFeed.Entries == null || dataFeed.Entries.Count == 0) ? "0" :
                    (dataFeed.Entries[0] as DataEntry).Metrics[0].Value;

                //--- last month visit
                dataQuery.GAStartDate = DateTime.Now.AddDays(-30).ToString("yyyy-MM-dd");
                dataQuery.GAEndDate = DateTime.Now.ToString("yyyy-MM-dd");
                dataFeed = service.Query(dataQuery);
                var lastMonthEntry = (dataFeed.Entries == null || dataFeed.Entries.Count == 0) ? "0" :
                    (dataFeed.Entries[0] as DataEntry).Metrics[0].Value;

نظرات مطالب
پیاده سازی SoftDelete در EF Core

حل مشکل حذف منطقی در جداولی که فیلد منحصر به فرد دارند

[Index(nameof(PhoneNumber), IsUnique = true)]
public class User
{
    public long Id { get; set; }

    [Required]
    [MaxLength(100)]
    public string FullName { get; set; } = null!;

    [Required]
    [MaxLength(11)]
    public string PhoneNumber { get; set; } = null!;

    public bool IsDeleted { get; set; }
}

در موجودیت User فیلد PhoneNumber منحصر به فرد است.

کاربری با شماره تلفن 123 ثبت نام میکند و بعد حذف میشود

الان شماره تلفن 123 آزاد است و کاربر دیگری میتواند با این شماره ثبت نام کند و این کاربر نیز حذف میشود و یک کاربر جدید با شماره تلفن 123 ثبت نام میکند

FullName    PhoneNumber    IsDeleted
User1       123            True
User2       123            True
User3       123            False

پس با وجود اینکه شماره تلفن Unique است ولی میتوان شماره تلفن تکراری داشت به شرطی که IsDeleted=True باشد و باید فقط یک شماره تلفن 123 با IsDeleted=False داشت.

برای اینکار از Filter ها استفاده میکنیم و تنها کافیست در فایل Configuration موجودیت User این کد را اضافه کرد

public class UserConfiguration : IEntityTypeConfiguration<User>
{
    public void Configure(EntityTypeBuilder<User> builder)
    {
        builder.HasIndex(x => x.PhoneNumber)
            .HasFilter("[IsDeleted] = 0");
    }
}

الان شرط Unique بودن فقط در صورتی کار میکند که IsDeleted=False باشد.

نظرات مطالب
راه اندازی StimulSoft Report در ASP.NET MVC
مانند مثال بالا می‌توانید به سطوح جزییات گزارش خود بیافزایید. به طور مثال مدل‌های زیر را در نظر بگیرید:
  public class CustomerServiceReport
  {
        public string ReportTitle { get; set; }
        public string ReportDate { get; set; }
        //...

        public List<CustomerRow> Customers { get; set; } = new List<CustomerRow>(); 
  }

 public class CustomerRow
 {
        public int CustomerId { get; set; }
        public string CustomerName { get; set; }
        public string Phone { get; set; }
        //...

        public List<ServiceRow> Services { get; set; } = new List<ServiceRow>();  
} public class ServiceRow { public int ServiceId { get; set; } public string ServiceName { get; set; } public int Count { get; set; } public long Price { get; set; } }
که در فایل mrt مربوط به گزارش به صورت زیر پیاده‌سازی می‌شود

در برنامه هم به صورت زیر دیتای مورد نیاز گزارش - به صورت نمونه - ایجاد می‌شود و در انتها با استفاده از RegBusinessObject و SynchronizeBusinessObjects به گزارش ثبت و ارسال می‌گردد.
var data = new CustomerServiceReport
{
    ReportDate = "1399/09/04",
    ReportTitle = "گزارش سرویس‌های مشتریان"
};

for (int i = 0; i < 5; i++)
{
    var customer = new CustomerRow
    {
        CustomerId = i + 1,
        CustomerName = $"مشتری شماره {i + 1}",
        Phone = "001122"
    };

    for (int j = 0; j < 3; j++)
    {
        var service = new ServiceRow
        {
            ServiceId = j + 1,
            ServiceName = $"سرویس شماره {j + 1}",
            Count = (j + 1) * 10,
            Price = (j + 1) * 10000
        };

        customer.Services.Add(service); //اضافه کردن سرویس به هر مشتری
    }

    data.Customers.Add(customer); // اضافه کردن مشتری به گزارش
}

var report = new StiReport();
report.RegBusinessObject("CustomerServiceReport", data);
report.Dictionary.SynchronizeBusinessObjects();