برای حذف کدهای اضافه در یک تمپلیت آماده مانند ng2-Admin که دارای کامپوننتهای زیادی است و ما فقط از یک سری ماژول استفاده میکنیم چطور حجم پروژه نهایی را برای استقرار روی سرور بهینه کنیم؟
سلام؛ نحوه کار با ConcurrentDictionary در Asp.Net Core دقیقا چطوری هستش؟ لطف کنید نحوه پیاده سازی همین ماژول Online Visitors رو با ConcurrentDictionary داخل Asp.Net Core بگید.
نظرات مطالب
Anti CSRF module for ASP.NET
ممنون بابت این مطلب مفید
سوالی که دارم اینه که اگر این ماژول بالا استفاده بشه ما رو از استفادهی Html.AntiForgeryToken بی نیاز میکنه؟
نظرات مطالب
AngularJS #4
سلام؛ من از ngResource دارم برای گرفتن اطلاعات از سرور استفاده میکنم. آیا استفاده از این ماژول به جای $http مشکلی به وجود نمیاره ؟ کلا میشه در مورد ngResource بیشتر توضیح بدین ؟
پاسخ به بازخوردهای پروژهها
طراحی ماژولار با MVC و EF
«چگونه باید اسمبلیهای ماژول نظرسنجی را به ModuleCore بشناسونیم؟»
پاسخ: «اصول طراحی یک سیستم افزونه پذیر به کمک StructureMap» و یا «مطالب گروه mef»
پاسخ: «اصول طراحی یک سیستم افزونه پذیر به کمک StructureMap» و یا «مطالب گروه mef»
ممکن است هنگام تلاش جهت اتصال به دیتابیس اس کیوال سرور 2005 به بعد از طریق management studio با پیغام خطای زیر مواجه شوید:
The database XYZ is not accessible. (ObjectExplorer)
و یا اگر بر روی همین دیتابیس کلیک راست کرده و به خواص آن مراجعه کنیم، خطای 952 زیر صادر شود:
Database 'XYZ' is in transition. Try the statement later. (Microsoft SQL Server, Error: 952)
اصلا نگران نباشید؛ هیچ مشکلی نیست!
ابتدا رویهی ذخیره شدهی sp_who2 را اجرا کنید. یک لیست از کانکشنهای باز به دیتابیسهای موجود را به شما خواهد داد.
در این لیست به دنبال کانکشنهای موجود به دیتابیسی که این خطا را میدهد بگردید. Pid این کانکشنها را یافته و سپس با دستور kill pid آنها را از بین ببرید. مشکل حل خواهد شد.
عموما نبستن خود management studio سبب این مشکل میشود. بنابراین حتی یکبار باز و بسته کردن آن نیز باید این مشکل را برطرف کند (یا تمام management studio های متصل، که البته راه سادهتر همان kill کردن pid آنها است).
به چندین مسیر که در یک زمان و در یک سطح، نمایش داده میشوند، مسیرهای ثانویه (secondary routes) گفته میشوند و برای ساخت رابطهای کاربری پیچیده مفید هستند. از آنها میتوان برای نمایش چندین پنل در یک صفحه استفاده کرد که هر کدام دارای محتوایی متفاوت، به همراه مسیریابی مستقل و خاص خودشان هستند؛ مانند ساخت یک صفحهی مدیریتی. هرچند میتوان این صفحهی مدیریتی را با درج مستقیم کامپوننتهای آنها در یک صفحه نیز نمایش داد، اما اگر هر کدام نیاز به مسیریابی خاصی نیز جهت نمایش جزئیات آنها داشته باشند، دیگر روش درج مستقیم کامپوننتها توسط selector آنها در صفحه پاسخگو نخواهد بود.
مروری بر نحوهی کارکرد مسیریابی اصلی برنامه
به router-outlet ایی که در فایل قالب src\app\app.component.html قرار گرفتهاست، primary outlet میگویند. زمانیکه کاربر، برنامه را در مرورگر مشاهده میکند، با هربار کلیک بر روی یکی از لینکهای منوی بالای سایت، قالب آنرا در این primary outlet مشاهده میکند. اگر بخواهیم پنل دیگری را در همین صفحه و در همین سطح از نمایش، درج کنیم، نیاز به تعریف outlet دیگری است که به همراه مسیرهای ثانویهای نیز خواهد بود.
تعریف یک router-outlet نامدار
با توجه به اینکه هر پنل به همراه مسیریابی ثانویه، نیاز به router-outlet خودش را خواهد داشت، مسیریاب برای اینکه بداند محتوای آنها را در کجای صفحه درج کند، به نامهای آنها مراجعه میکند. به این ترتیب میتوان چندین router-outlet را در یک سطح از نمایش تعریف کرد؛ اما هرکدام باید دارای نامی منحصربفرد باشند.
در مثال این سری میخواهیم پنلی را در سمت راست صفحهی اصلی درج کنیم. برای تعریف آن در همان سطحی که router-outlet اصلی قرار دارد، نیاز است فایل src\app\app.component.html را ویرایش کنیم:
در اینجا با استفاده از امکانات بوت استرپ، دو ستون را در قالب اصلی برنامه تعریف کردهایم. ستون اول حاوی router-outlet اصلی برنامه است و ستون دوم جهت درج پنل پیامهای برنامه تعریف شدهاست. این router-outlet دوم، با نام popup مشخص گردیدهاست.
افزودن ماژول جدید پیامهای سیستم
در ادامه ماژول جدید پیامهای سیستم را به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن اضافه خواهیم کرد که در آن ماژول، مدیریت نمایش پیامهای مختلفی در router-outlet ثانویه popup صورت خواهد گرفت:
به این ترتیب دو فایل src\app\message\message-routing.module.ts و src\app\message\message.module.ts به برنامه اضافه میشوند.
در ادامه نیاز است MessageModule را به قسمت imports فایل src\app\app.module.ts نیز معرفی کنیم (پیش از AppRoutingModule که حاوی مسیریابی catch all است):
سپس کامپوننت جدید Message را به ماژول Message برنامه اضافه میکنیم:
که اینکار سبب به روز رسانی فایل message.module.ts جهت تکمیل قسمت declarations آن با MessageComponent نیز میشود.
پس از آن یک سرویس ابتدایی پیامهای کاربران را نیز اضافه خواهیم کرد:
که سبب افزوده شدن سرویس message.service.ts و همچنین به روز رسانی خودکار قسمت providers ماژول message.module.ts نیز میشود:
اگر نام ماژول را ذکر نکنیم، سرویس مدنظر تولید خواهد شد، اما قسمت providers هیچ ماژولی به صورت خودکار تکمیل نمیشود.
پس از ایجاد قالب ابتدایی فایل message.service.ts آنرا به نحو ذیل تکمیل میکنیم:
هدف از این سرویس، به اشتراک گذاری اطلاعات بین کامپوننتهای مختلف برنامه است. هر قسمت از برنامه (هر کامپوننتی) میتواند این سرویس را در سازندهی خود تزریق کرده و پیامی را به مجموعهی پیامهای موجود اضافه کند.
اکنون جهت تکمیل کامپوننت پیامها، ابتدا فایل قالب message.component.html را به نحو ذیل تکمیل میکنیم:
به این ترتیب تنها 10 پیام از مجموعه پیامهای سرویس پیامها، توسط قالب این کامپوننت نمایش داده خواهد شد. یک دکمهی بستن نیز در اینجا اضافه شدهاست.
کدهای کامپوننت این قالب به صورت ذیل است:
این کامپوننت سرویس پیامها را در اختیار قالب خود قرار داده و همچنین یک دکمهی بستن را نیز به همراه دارد که خاصیت isDisplayed آنرا false میکند.
تکمیل سایر کامپوننتهای برنامه در جهت استفاده از سرویس پیامها
ابتدا به فایل src\app\product\product-edit\product-edit.component.ts مراجعه کرده و سرویس جدید پیامها را به سازندهی آن تزریق میکنیم:
سپس ابتدای متد onSaveComplete آنرا جهت درج پیامهای این کامپوننت تغییر میدهیم.
تنظیم مسیرهای ثانویه
نحوهی تعریف مسیریابیهای مرتبط با router-outletهای غیراصلی برنامه، همانند سایر مسیریابیهای برنامهاست؛ با این تفاوت که در اینجا خاصیت outlet نیز به تنظیمات مسیر اضافه خواهد شد. به این ترتیب مشخص خواهیم کرد که محتوای این مسیر باید دقیقا در کدام router-outlet نامدار، درج شود.
برای این منظور فایل src\app\message\message-routing.module.ts را گشوده و تنظیمات مسیریابی آنرا که به صورت RouterModule.forChild تعریف میشوند (چون ماژول اصلی برنامه نیستند)، تکمیل خواهیم کرد:
همانطور که مشاهده میکنید، تنها تفاوت آنها با سایر تعاریف مسیریابیهای برنامه، ذکر نام Outlet ایی است که باید قالب MessageComponent را نمایش دهد.
فعالسازی یک مسیر ثانویه
در اینجا نیز همانند سایر مسیریابیها، از دایرکتیو routerLink برای فعالسازی مسیرهای ثانویه استفاده میکنیم؛ اما syntax آن کمی متفاوت است:
در اینجا میتوان سبب فعال شدن چندین outlet به صورت همزمان شد. به همین جهت از نام جمع outlets استفاده شدهاست. سپس در ادامه key/valueهایی که بیانگر نام outlet و سپس path آنها هستند، ذکر میشوند.
در دومین لینک تعریف شده، ابتدا یک مسیر اصلی فعال شده و سپس یک مسیر ثانویه نمایش داده میشود.
یک نکته: هرچند به primary outlet نامی انتساب داده نمیشود، اما نام آن دقیقا primary است و میتوان قسمت outlets را به صورت ذیل نیز تعریف کرد:
در ادامه فایل src\app\app.component.html را ویرایش کرده و لینک Show Messages را به آن اضافه میکنیم:
که سبب نمایش لینک Show Messages در منوی بالای سایت میشود (تصویر فوق). در این حال اگر بر روی آن کلیک کنیم این پنل جدید به سمت راست صفحه اضافه میشود. برای آزمایش آن، محصولی را ویرایش کنید، تا پیام مرتبط با آن در این پنل نمایش داده شود.
آدرس آن نیز چنین شکلی را پیدا میکند:
در اینجا مسیرثانویه داخل یک پرانتز نمایش داده شدهاست. در این حالت اگر به صفحات مختلف برنامه مراجعه کنیم، هنوز این قسمت داخل پرانتز حفظ میشود و نمایان خواهد بود.
اکنون میخواهیم قابلیت مخفی سازی این پنل را نیز پیاده سازی کنیم. به همین جهت از خاصیت isDisplayed سرویس پیامها که توسط دکمهی بستن MessageComponent مدیریت میشود، استفاده خواهیم کرد. بنابراین لینک جدیدی را که در فایل src\app\app.component.html اضافه کردیم، به نحو ذیل تغییر خواهیم داد:
ngIfها بر اساس مقدار isDisplayed، سبب درج و یا حذف لینکهای نمایش و مخفی کردن پیامها میشوند و چون این قالب اکنون از سرویس پیامها استفاده میکند، نیاز است این سرویس را به کامپوننت آن نیز تزریق کنیم:
در اینجا تزریق سرویس پیامها را به سازندهی کامپوننت App مشاهده میکنید. همچنین دو متد جدید نمایش و مخفی سازی پیامها نیز تعریف شدهاند که این متدها در قالب این کامپوننت، به لینکهای مرتبطی متصل هستند.
برای فعالسازی یک مسیرثانویه توسط متدهای برنامه، نیاز است از سرویس مسیریاب و متد navigate آن استفاده کرد که نمونههایی از آنرا در اینجا ملاحظه میکنید. پارامترهای ذکر شدهی در اینجا نیز همانند دایرکتیو routerLink هستند.
یک نکته: اگر به متد hideMessages دقت کنید، مقدار value کلید popup به نال تنظیم شدهاست. این مورد سبب خواهد شد تا outlet آن خالی شود. به این ترتیب متد hideMessages علاوه بر مخفی کردن لینک نمایش پیامها، پنل آنرا نیز از صفحه حذف میکند. شبیه به همین نکته در متد close کامپوننت پیامها که دکمهی بستن آنرا به همراه دارد، پیاده سازی شدهاست.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: angular-routing-lab-07.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کردهاید. سپس از طریق خط فرمان به ریشهی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگیهای آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng s -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
مروری بر نحوهی کارکرد مسیریابی اصلی برنامه
به router-outlet ایی که در فایل قالب src\app\app.component.html قرار گرفتهاست، primary outlet میگویند. زمانیکه کاربر، برنامه را در مرورگر مشاهده میکند، با هربار کلیک بر روی یکی از لینکهای منوی بالای سایت، قالب آنرا در این primary outlet مشاهده میکند. اگر بخواهیم پنل دیگری را در همین صفحه و در همین سطح از نمایش، درج کنیم، نیاز به تعریف outlet دیگری است که به همراه مسیرهای ثانویهای نیز خواهد بود.
تعریف یک router-outlet نامدار
با توجه به اینکه هر پنل به همراه مسیریابی ثانویه، نیاز به router-outlet خودش را خواهد داشت، مسیریاب برای اینکه بداند محتوای آنها را در کجای صفحه درج کند، به نامهای آنها مراجعه میکند. به این ترتیب میتوان چندین router-outlet را در یک سطح از نمایش تعریف کرد؛ اما هرکدام باید دارای نامی منحصربفرد باشند.
در مثال این سری میخواهیم پنلی را در سمت راست صفحهی اصلی درج کنیم. برای تعریف آن در همان سطحی که router-outlet اصلی قرار دارد، نیاز است فایل src\app\app.component.html را ویرایش کنیم:
<div class="container"> <div class="row"> <div class="col-md-10"> <router-outlet></router-outlet> </div> <div class="col-md-2"> <router-outlet name="popup"></router-outlet> </div> </div> </div>
افزودن ماژول جدید پیامهای سیستم
در ادامه ماژول جدید پیامهای سیستم را به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن اضافه خواهیم کرد که در آن ماژول، مدیریت نمایش پیامهای مختلفی در router-outlet ثانویه popup صورت خواهد گرفت:
>ng g m message --routing
در ادامه نیاز است MessageModule را به قسمت imports فایل src\app\app.module.ts نیز معرفی کنیم (پیش از AppRoutingModule که حاوی مسیریابی catch all است):
import { MessageModule } from './message/message.module'; @NgModule({ declarations: [ ], imports: [ BrowserModule, FormsModule, HttpModule, InMemoryWebApiModule.forRoot(ProductData, { delay: 1000 }), ProductModule, UserModule, MessageModule, AppRoutingModule ], providers: [], bootstrap: [AppComponent] }) export class AppModule { }
سپس کامپوننت جدید Message را به ماژول Message برنامه اضافه میکنیم:
>ng g c message/message
پس از آن یک سرویس ابتدایی پیامهای کاربران را نیز اضافه خواهیم کرد:
>ng g s message/message -m message/message.module
installing service create src\app\message\message.service.spec.ts create src\app\message\message.service.ts update src\app\message\message.module.ts
پس از ایجاد قالب ابتدایی فایل message.service.ts آنرا به نحو ذیل تکمیل میکنیم:
import { Injectable } from '@angular/core'; @Injectable() export class MessageService { private messages: string[] = []; isDisplayed = false; addMessage(message: string): void { let currentDate = new Date(); this.messages.unshift(message + ' at ' + currentDate.toLocaleString()); } }
اکنون جهت تکمیل کامپوننت پیامها، ابتدا فایل قالب message.component.html را به نحو ذیل تکمیل میکنیم:
<div class="row"> <h4 class="col-md-10">Message Log</h4> <span class="col-md-2"> <a class="btn btn-default" (click)="close()">x</a> </span> </div> <div *ngFor="let message of messageService.messages; let i=index"> <div *ngIf="i<10" class="message-row"> {{ message }} </div> </div>
کدهای کامپوننت این قالب به صورت ذیل است:
import { MessageService } from './../message.service'; import { Router } from '@angular/router'; import { Component, OnInit } from '@angular/core'; @Component({ //selector: 'app-message', templateUrl: './message.component.html', styleUrls: ['./message.component.css'] }) export class MessageComponent implements OnInit { constructor(private messageService: MessageService, private router: Router) { } ngOnInit() { } close(): void { // Close the popup. this.router.navigate([{ outlets: { popup: null } }]); this.messageService.isDisplayed = false; } }
تکمیل سایر کامپوننتهای برنامه در جهت استفاده از سرویس پیامها
ابتدا به فایل src\app\product\product-edit\product-edit.component.ts مراجعه کرده و سرویس جدید پیامها را به سازندهی آن تزریق میکنیم:
import { MessageService } from './../../message/message.service'; @Component({ selector: 'app-product-edit', templateUrl: './product-edit.component.html', styleUrls: ['./product-edit.component.css'] }) export class ProductEditComponent implements OnInit { constructor(private productService: ProductService, private messageService: MessageService, private route: ActivatedRoute, private router: Router) { }
onSaveComplete(message?: string): void { if (message) { this.messageService.addMessage(message); }
تنظیم مسیرهای ثانویه
نحوهی تعریف مسیریابیهای مرتبط با router-outletهای غیراصلی برنامه، همانند سایر مسیریابیهای برنامهاست؛ با این تفاوت که در اینجا خاصیت outlet نیز به تنظیمات مسیر اضافه خواهد شد. به این ترتیب مشخص خواهیم کرد که محتوای این مسیر باید دقیقا در کدام router-outlet نامدار، درج شود.
برای این منظور فایل src\app\message\message-routing.module.ts را گشوده و تنظیمات مسیریابی آنرا که به صورت RouterModule.forChild تعریف میشوند (چون ماژول اصلی برنامه نیستند)، تکمیل خواهیم کرد:
const routes: Routes = [ { path: 'messages', component: MessageComponent, outlet: 'popup' } ];
فعالسازی یک مسیر ثانویه
در اینجا نیز همانند سایر مسیریابیها، از دایرکتیو routerLink برای فعالسازی مسیرهای ثانویه استفاده میکنیم؛ اما syntax آن کمی متفاوت است:
<a [routerLink]="[{ outlets: { popup: ['messages'] } }]">Messages</a> <a [routerLink]="['/products', product.id, 'edit', { outlets: { popup: ['summary', product.id] } }]">Messages</a>
در دومین لینک تعریف شده، ابتدا یک مسیر اصلی فعال شده و سپس یک مسیر ثانویه نمایش داده میشود.
یک نکته: هرچند به primary outlet نامی انتساب داده نمیشود، اما نام آن دقیقا primary است و میتوان قسمت outlets را به صورت ذیل نیز تعریف کرد:
{ outlets: { primary: ['/products', product.id,'edit'], popup: ['summary', product.id] }}
در ادامه فایل src\app\app.component.html را ویرایش کرده و لینک Show Messages را به آن اضافه میکنیم:
<ul class="nav navbar-nav navbar-right"> <li *ngIf="authService.isLoggedIn()"> <a>Welcome {{ authService.currentUser.userName }}</a> </li> <li> <a [routerLink]="[{ outlets: { popup: ['messages'] } }]">Show Messages</a> </li>
آدرس آن نیز چنین شکلی را پیدا میکند:
http://localhost:4200/products(popup:messages)
اکنون میخواهیم قابلیت مخفی سازی این پنل را نیز پیاده سازی کنیم. به همین جهت از خاصیت isDisplayed سرویس پیامها که توسط دکمهی بستن MessageComponent مدیریت میشود، استفاده خواهیم کرد. بنابراین لینک جدیدی را که در فایل src\app\app.component.html اضافه کردیم، به نحو ذیل تغییر خواهیم داد:
<li *ngIf="!messageService.isDisplayed"> <a (click)="displayMessages()">Show Messages</a> </li> <li *ngIf="messageService.isDisplayed"> <a (click)="hideMessages()">Hide Messages</a> </li>
import { MessageService } from './message/message.service'; @Component({ selector: 'app-root', templateUrl: './app.component.html', styleUrls: ['./app.component.css'] }) export class AppComponent { constructor(private authService: AuthService, private router: Router, private messageService: MessageService) { } displayMessages(): void { this.router.navigate([{ outlets: { popup: ['messages'] } }]); this.messageService.isDisplayed = true; } hideMessages(): void { this.router.navigate([{ outlets: { popup: null } }]); this.messageService.isDisplayed = false; } }
برای فعالسازی یک مسیرثانویه توسط متدهای برنامه، نیاز است از سرویس مسیریاب و متد navigate آن استفاده کرد که نمونههایی از آنرا در اینجا ملاحظه میکنید. پارامترهای ذکر شدهی در اینجا نیز همانند دایرکتیو routerLink هستند.
یک نکته: اگر به متد hideMessages دقت کنید، مقدار value کلید popup به نال تنظیم شدهاست. این مورد سبب خواهد شد تا outlet آن خالی شود. به این ترتیب متد hideMessages علاوه بر مخفی کردن لینک نمایش پیامها، پنل آنرا نیز از صفحه حذف میکند. شبیه به همین نکته در متد close کامپوننت پیامها که دکمهی بستن آنرا به همراه دارد، پیاده سازی شدهاست.
کدهای کامل این قسمت را از اینجا میتوانید دریافت کنید: angular-routing-lab-07.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کردهاید. سپس از طریق خط فرمان به ریشهی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگیهای آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng s -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
مطالب دورهها
متدهای توکار استفاده از نوع دادهای XML - قسمت اول
در دو قسمت قبل، XQuery را به عنوان یک زبان برنامه نویسی استاندارد مورد بررسی قرار دادیم. در ادامه قصد داریم ترکیب آنرا با توابع ویژه توکار SQL Server جهت کار با نوع دادهای XML، مانند exists، modify و امثال آن، تکمیل نمائیم. اگر بخاطر داشته باشید، 5 متد توکار جهت کار با نوع دادهای XML در SQL Server پیش بینی شدهاند:
- query : xml را به عنوان ورودی گرفته و نهایتا یک خروجی XML دیگر را بر میگرداند.
- exist : خروجی bit دارد؛ true یا false. ورودی آن یک XQuery است.
- value : یک خروجی SQL Type را ارائه میدهد.
- nodes : خروجی جدولی دارد.
- modify : برای تغییر اطلاعات بکار میرود.
استفاده از متد exist به عنوان جایگزین سبک وزن XML Schema
یکی از کاربردهای متد exist، تعریف قید بر روی یک ستون XML ایی جدول است. این روش، راه حل دوم و سادهای است بجای استفاده از XML Schema برای ارزیابی و اعتبارسنجی کل سند. پیشنیاز اینکار، تعریف قید مدنظر توسط یک تابع جدید است:
متد checkPerson به دنبال وجود نود people/person، در ریشهی سند XML در حال ذخیره شدن میگردد. پس از تعریف این متد، نحوهی استفاده از آنرا توسط عبارت check در حین تعریف ستون doc ملاحظه میکنید.
اکنون برای آزمایش آن خواهیم داشت:
Insert اول با موفقیت انجام خواهد شد. اما Insert دوم با خطای ذیل متوقف میشود:
همچنین باید در نظر داشت که امکان ترکیب یک XML Schema و تابع اعمال قید نیز با هم وجود دارند. برای مثال از XML Schema برای تعیین اعتبار ساختار کلی سند در حال ذخیره سازی استفاده میشود و همچنین نیاز است تا منطق تجاری خاصی را توسط یک تابع، پیاده سازی کرده و در این بین اعمال نمود.
استفاده از متد value برای دریافت اطلاعات
با کاربرد مقدماتی متد value در بازگشت یک مقدار scalar در قسمتهای قبل آشنا شدیم. در ادامه مثالهای کاربردیتر را بررسی خواهیم کرد.
ابتدا جدول زیر را با یک ستون XML در آن درنظر بگیرید:
سپس چند ردیف را به آن اضافه میکنیم:
در ادامه میخواهیم id و نام اشخاص ذخیره شده در جدول را بازیابی کنیم:
متد vlaue یک XPath را دریافت کرده، به همراه نوع آن و صفر یا یک نود را بازگشت خواهد داد. به همین جهت، با توجه به عدم تعریف اسکیما برای سند XML در حال ذخیره شدن، نیاز است اولین نود را صریحا مشخص کنیم.
یک نکته
اگر نیاز به خروجی از نوع XML است، بهتر است از متد query که در دو قسمت قبل بررسی شد، استفاده گردد. خروجی متد query همیشه یک untyped XML است یا نال. البته میتوان خروجی آنرا به یک typed XML دارای Schema نیز نسبت داد. در اینجا اعتبارسنجی در حین انتساب صورت خواهد گرفت.
استفاده از متد value برای تعریف قیود
از متد value همچنین میتوان برای تعریف قیود پیشرفته نیز استفاده کرد. برای مثال فرض کنیم میخواهیم ویژگی Id سند XML در حال ذخیره شدن، حتما مساوی ستون Id جدول باشد. برای این منظور ابتدا نیاز است همانند قبل یک تابع جدید را ایجاد نمائیم:
این تابع یک int را باز میگرداند که حاصل مقدار ویژگی Id اولین نود ذیل ریشه است. اگر این نود، ویژگی Id نداشته باشد، null بر میگرداند.
سپس از این تابع در عبارت check برای مقایسه ویژگی Id سند XML در حال ذخیره شدن و id ردیف جاری استفاده میشود:
نحوهی تعریف آن اینبار توسط عبارت CONSTRAINT است؛ زیرا در سطح جدول باید عمل کند (ارجاعی را به یک فیلد آن دارد) و نه در سطح یک فیلد؛ مانند مثال ابتدای بحث جاری.
در ادامه برای آزمایش آن خواهیم داشت:
Insert اول با توجه به یکی بودن مقدار ویژگی Id آن با id ردیف، با موفقیت ثبت میشود. ولی رکورد دوم خیر:
استفاده از متد value برای تعریف primary key
پیشتر عنوان شد که از فیلدهای XML نمیتوان به عنوان کلید یک جدول استفاده کرد؛ چون امکان مقایسهی محتوای کل آنها وجود ندارد. اما با استفاده از متد value میتوان مقدار دریافتی را به عنوان یک کلید اصلی محاسبه شده، ثبت کرد:
Id در اینجا یک computed column است. همچنین باید به صورت PERSISTED علامتگذاری شود تا سپس به عنوان PRIMARY KEY قابل استفاده باشد.
برای آزمایش آن سعی میکنیم دو رکورد را که حاوی ویژگی id برابری هستند، ثبت کنیم:
مورد اول با موفقیت ثبت میشود. مورد دوم خیر:
توابع دسترسی به مقدار دادهها در XQuery
تابع data ، string و text برای دسترسی به مقدار دادهها در XQuery پیش بینی شدهاند.
اگر سعی کنیم مثال زیر را اجرا نمائیم:
با خطای ذیل متوقف خواهیم شد:
علت اینجا است که خروجی query از نوع XML است و ما در XPath نوشته شده درخواست بازگشت مقدار یک ویژگی را کردهایم که نمیتواند به عنوان ریشه یک سند XML بازگشت داده شود. برای بازگشت مقدار ویژگی bar که baz است باید از متد data استفاده کرد:
متد data میتواند بیش از یک مقدار را در یک توالی بازگشت دهد:
در اینجا توسط متد data درخواست بازگشت کلیه root elementsهای سند XML را کردهایم. خروجی آن helloworld again خواهد بود.
اما اگر همین مثال را با متد string اجرا کنیم:
به خطای آشنای ذیل برخواهیم خورد:
در اینجا چون تابع string باید بیش از یک نود را پردازش کند، خطایی را صادر کردهاست. برای رفع آن باید دقیقا مشخص کنیم که برای مثال تنها اولین عضو توالی را بازگشت بده:
خروجی آن helloworld است.
برای دریافت تمام کلمات توسط متد string میتوان از اسلش کمک گرفت:
با خروجی helloworldagain که تنها یک string value محسوب میشود؛ برخلاف حالت استفاده از متد data که دو مقدار یک توالی را بازگشت داده است.
نمونهی دیگر آن مثال زیر است:
در اینجا نیز باید حتما اولین المان، صراحتا مشخص شود. هرچند به نظر این سند untyped XML تنها یک المان دارد، اما XQuery ذکر شده پیش از اجرای آن، تعیین اعتبار میشود. برای عدم ذکر اولین آیتم (در صورت نیاز)، باید XML Schema سند مرتبط، تعریف و در حین تعریف و انتساب مقدار آن، مشخص گردد. همچنین در اینجا به مباحث content و document که در قسمتهای پیشین نیز ذکر شد باید دقت داشت. حالت پیش فرض content است و میتواند بیش از یک root element داشته باشد.
متد text اندکی متفاوت عمل میکند. برای بررسی آن، ابتدا یک schema collection جدید را تعریف میکنیم که داری تک المانی رشتهای است به نام Root.
در ادامه اگر متد text را بر روی یک untyped XML که SChema آن مشخص نشدهاست، فراخوانی کنیم:
مقدار datadata... این المان Root را بازگشت خواهد داد. اینبار اگر untyped XML را با تعریف schema آن تبدیل به typed XML کنیم:
به خطای ذیل برخواهیم خورد:
زمانیکه از Schema استفاده میشود، دیگر نیازی به استفاده از متد text نیست. فقط کافی است متد text را حذف کرده و بجای آن از متد data استفاده کنیم:
به علاوه، در خطا ذکر شدهاست که متد text را بر روی simple types نمیتوان بکار برد. این محدودیت در مورد complex types که نمونهای از آنرا در قسمت معرفی Schema با تعریف Point مشاهده کردید، وجود ندارد. اما متد data قابل استفاده بر روی complex types نیست. ولی میتوان متد data و text را با هم ترکیب کرد؛ برای مثال
اگر complex node را untyped تعریف کنیم (schema را قید نکنیم)، استفاده از متد data در اینجا نیز وجود خواهد داشت.
- query : xml را به عنوان ورودی گرفته و نهایتا یک خروجی XML دیگر را بر میگرداند.
- exist : خروجی bit دارد؛ true یا false. ورودی آن یک XQuery است.
- value : یک خروجی SQL Type را ارائه میدهد.
- nodes : خروجی جدولی دارد.
- modify : برای تغییر اطلاعات بکار میرود.
استفاده از متد exist به عنوان جایگزین سبک وزن XML Schema
یکی از کاربردهای متد exist، تعریف قید بر روی یک ستون XML ایی جدول است. این روش، راه حل دوم و سادهای است بجای استفاده از XML Schema برای ارزیابی و اعتبارسنجی کل سند. پیشنیاز اینکار، تعریف قید مدنظر توسط یک تابع جدید است:
CREATE FUNCTION dbo.checkPerson(@data XML) RETURNS BIT WITH SCHEMABINDING AS BEGIN RETURN @data.exist('/people/person') END GO CREATE TABLE tblXML ( id INT PRIMARY KEY, doc XML CHECK(dbo.checkPerson(doc)=1) ) GO
اکنون برای آزمایش آن خواهیم داشت:
INSERT INTO tblXML (id, doc) VALUES ( 1, '<people><person name="Vahid"/></people>' ) INSERT INTO tblXML (id, doc) VALUES ( 2, '<people><emp name="Vahid"/></people>' )
The INSERT statement conflicted with the CHECK constraint "CK__tblXML__doc__060DEAE8". The conflict occurred in database "testdb", table "dbo.tblXML", column 'doc'. The statement has been terminated.
استفاده از متد value برای دریافت اطلاعات
با کاربرد مقدماتی متد value در بازگشت یک مقدار scalar در قسمتهای قبل آشنا شدیم. در ادامه مثالهای کاربردیتر را بررسی خواهیم کرد.
ابتدا جدول زیر را با یک ستون XML در آن درنظر بگیرید:
CREATE TABLE xml_tab ( id INT IDENTITY PRIMARY KEY, xml_col XML )
INSERT INTO xml_tab VALUES ('<people><person name="Vahid"/></people>') INSERT INTO xml_tab VALUES ('<people><person name="Farid"/></people>')
SELECT id, xml_col.value('(/people/person/@name)[1]', 'varchar(50)') AS name FROM xml_tab
یک نکته
اگر نیاز به خروجی از نوع XML است، بهتر است از متد query که در دو قسمت قبل بررسی شد، استفاده گردد. خروجی متد query همیشه یک untyped XML است یا نال. البته میتوان خروجی آنرا به یک typed XML دارای Schema نیز نسبت داد. در اینجا اعتبارسنجی در حین انتساب صورت خواهد گرفت.
استفاده از متد value برای تعریف قیود
از متد value همچنین میتوان برای تعریف قیود پیشرفته نیز استفاده کرد. برای مثال فرض کنیم میخواهیم ویژگی Id سند XML در حال ذخیره شدن، حتما مساوی ستون Id جدول باشد. برای این منظور ابتدا نیاز است همانند قبل یک تابع جدید را ایجاد نمائیم:
CREATE FUNCTION getIdValue(@doc XML) RETURNS int WITH SCHEMABINDING AS BEGIN RETURN @doc.value('/*[1]/@Id', 'int') END
سپس از این تابع در عبارت check برای مقایسه ویژگی Id سند XML در حال ذخیره شدن و id ردیف جاری استفاده میشود:
CREATE TABLE docs_tab ( id INT PRIMARY KEY, doc XML, CONSTRAINT id_chk CHECK(dbo.getIdValue(doc)=id) )
در ادامه برای آزمایش آن خواهیم داشت:
INSERT INTO docs_tab (id, doc) VALUES ( 1, '<Invoice Id="1"/>' ) INSERT INTO docs_tab (id, doc) VALUES ( 2, '<Invoice Id="1"/>' )
The INSERT statement conflicted with the CHECK constraint "id_chk". The conflict occurred in database "testdb", table "dbo.docs_tab". The statement has been terminated.
استفاده از متد value برای تعریف primary key
پیشتر عنوان شد که از فیلدهای XML نمیتوان به عنوان کلید یک جدول استفاده کرد؛ چون امکان مقایسهی محتوای کل آنها وجود ندارد. اما با استفاده از متد value میتوان مقدار دریافتی را به عنوان یک کلید اصلی محاسبه شده، ثبت کرد:
CREATE TABLE Invoices ( doc XML, id AS dbo.getIdValue(doc) PERSISTED PRIMARY KEY )
برای آزمایش آن سعی میکنیم دو رکورد را که حاوی ویژگی id برابری هستند، ثبت کنیم:
INSERT INTO Invoices VALUES ( '<Invoice Id="1"/>' ) INSERT INTO Invoices VALUES ( '<Invoice Id="1"/>' )
Violation of PRIMARY KEY constraint 'PK__Invoices__3213E83F145C0A3F'. Cannot insert duplicate key in object 'dbo.Invoices'. The duplicate key value is (1). The statement has been terminated.
توابع دسترسی به مقدار دادهها در XQuery
تابع data ، string و text برای دسترسی به مقدار دادهها در XQuery پیش بینی شدهاند.
اگر سعی کنیم مثال زیر را اجرا نمائیم:
DECLARE @doc XML SET @doc = '<foo bar="baz" />' SELECT @doc.query('/foo/@bar')
XQuery [query()]: Attribute may not appear outside of an element
DECLARE @doc XML SET @doc = '<foo bar="baz" />' SELECT @doc.query('data(/foo/@bar)')
DECLARE @x XML SET @x = '<x>hello<y>world</y></x><x>again</x>' SELECT @x.query('data(/*)')
اما اگر همین مثال را با متد string اجرا کنیم:
DECLARE @x XML SET @x = '<x>hello<y>world</y></x><x>again</x>' SELECT @x.query('string(/*)')
XQuery [query()]: 'string()' requires a singleton (or empty sequence), found operand of type 'element(*,xdt:untyped) *'
SELECT @x.query('string(/*[1])')
برای دریافت تمام کلمات توسط متد string میتوان از اسلش کمک گرفت:
SELECT @x.query('string(/)')
نمونهی دیگر آن مثال زیر است:
DECLARE @x XML = '<age>12</age>' SELECT @x.query('string(/age[1])')
متد text اندکی متفاوت عمل میکند. برای بررسی آن، ابتدا یک schema collection جدید را تعریف میکنیم که داری تک المانی رشتهای است به نام Root.
CREATE XML SCHEMA COLLECTION root_el AS '<xs:schema xmlns:xs="http://www.w3.org/2001/XMLSchema" targetNamespace="urn:geo"> <xs:element name="Root" type="xs:string" /> </xs:schema> ' GO
DECLARE @xmlDoc XML SET @xmlDoc = '<g:Root xmlns:g="urn:geo">datadata...</g:Root>' SELECT @xmlDoc.query(' declare namespace g="urn:geo"; /g:Root/text() ')
DECLARE @xmlDoc XML(root_el) SET @xmlDoc = '<g:Root xmlns:g="urn:geo">datadata...</g:Root>' SELECT @xmlDoc.query(' declare namespace g="urn:geo"; /g:Root[1]/text() ')
XQuery [query()]: 'text()' is not supported on simple typed or 'http://www.w3.org/2001/XMLSchema#anyType' elements, found 'element(g{urn:geo}:Root,xs:string) *'.
DECLARE @xmlDoc XML(root_el) SET @xmlDoc = '<g:Root xmlns:g="urn:geo">datadata...</g:Root>' SELECT @xmlDoc.query(' declare namespace g="urn:geo"; data(/g:Root[1]) ')
data(/age/text())
شاید بعضی از سایتها را دیده باشید که در حین ثبت نام، پس از وارد کردن یک نام کاربری و سپس مشغول شدن به پر کردن فیلد کلمهی عبور، در قسمت نام کاربری شروع به جستجو در مورد آزاد بودن نام کاربری درخواستی میکنند یا نمونهای دیگر، فرم پرداخت الکترونیکی بانک سامان. پس از اینکه شماره قبض را وارد کردید، بلافاصله بدون ریفرش صفحه به شما پیغام میدهد که این شماره معتبر است یا خیر. امروز قصد داریم این قابلیت را با استفاده از کتابخانهی Ajax مجموعه jQuery در ASP.Net پیاده سازی کنیم (بدون استفاده از ASP.Net Ajax مایکروسافت).
ابتدا سورس کامل را ملاحظه نمائید:
<%@ Page Language="C#" AutoEventWireup="true" CodeBehind="AjaxTest.aspx.cs" Inherits="testWebForms87.AjaxTest" %>
<!DOCTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD XHTML 1.0 Transitional//EN" "http://www.w3.org/TR/xhtml1/DTD/xhtml1-transitional.dtd">
<html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml">
<head runat="server">
<title>jQuery Ajax Text</title>
<script src="jquery.min.js" type="text/javascript"></script>
<script type="text/javascript">
$(document).ready(function() {
$("#<%= TextBox1.ClientID %>").blur(function(event) {
$.ajax({
type: "POST",
url: "AjaxTest.aspx/IsUserAvailable",
data: "{'username': '" + $('#<%= TextBox1.ClientID %>').val() + "'}",
contentType: "application/json; charset=utf-8",
dataType: "json",
success: function(msg) {
$('#valid').html("<img src='ajaxImages/waiting.gif' alt='لطفا کمی تامل کنید'>");
var delay = function() {
AjaxSucceeded(msg);
};
setTimeout(delay, 2000); //remove this
},
error: AjaxFailed
});
});
});
function AjaxSucceeded(result) {
if (result.d == true)
$('#msg').html("<img src='ajaxImages/available.gif' alt='نام کاربری درخواستی موجود است'>");
else
$('#msg').html("<img src='ajaxImages/taken.gif' alt='متاسفانه نام کاربری مورد نظر پیشتر دریافت شدهاست'>");
}
function AjaxFailed(result) {
alert(result.status + ' ' + result.statusText);
}
</script>
</head>
<body>
<form id="form1" runat="server">
<div>
user name:
<asp:TextBox ID="TextBox1" runat="server"></asp:TextBox>
<span id="msg"></span>
<br />
pass:
<asp:TextBox ID="TextBox2" TextMode="Password" runat="server"></asp:TextBox>
</div>
<!-- preload -->
<div style="display: none">
<img src="ajaxImages/available.gif" alt="available" />
<img src="ajaxImages/taken.gif" alt="taken" />
<img src="ajaxImages/waiting.gif" alt="waiting" />
</div>
</form>
</body>
</html>
using System;
using System.Web.Services;
namespace testWebForms87
{
public partial class AjaxTest : System.Web.UI.Page
{
protected void Page_Load(object sender, EventArgs e)
{
}
[WebMethod]
public static bool IsUserAvailable(string username)
{
// این مورد را با خواندن اطلاعات از دیتابیس میشود تعویض کرد
return username != "test";
}
}
}
همانطور که ملاحظه میکنید صفحهی ASP.Net ما بسیار ساده است و از دو تکست باکس استاندارد تشکیل میشود، به همراه تصاویر مربوط به Ajax که یک سری تصاویر ساده چرخان معروف منتظر بمانید ، یافت شد یا موجود نیست میباشند. این تصاویر در یک div مخفی (display: none) در صفحه قرار گرفتهاند و در هنگام بارگذاری صفحه، اینها نیز بارگذاری شده و حاضر و آماده خواهند بود. بنابراین هنگام استفاده از آنها، کاربر تاخیری را مشاهده نخواهد کرد. همچنین یک span با id مساوی msg را هم پس از تکست باکس اضافه کردهایم تا تصاویر مربوط به رخدادهای Ajax را با استفاده از تواناییهای jQuery به آن اضافه کنیم.
اسکریپت Ajax ما با دراختیار گرفتن روال رخداد گردان blur شیء textBox1 شروع میشود. همانطور که در مقالات پیشین سایت نیز ذکر شد، روش صحیح دریافت ID یک کنترل ASP.Net در کدهای سمت کلاینت جاوا اسکریپتی، بر اساس خاصیت ClientID آن است که در اولین سطر کدهای ما مشخص است (زیرا در ASP.Net نام و ID یک کنترل در هنگام رندر شدن به همراه ID کنترلهای دربرگیرنده آن نیز خواهد بود، بنابراین بهتر است این مورد را داینامیک کرد).
کار بررسی موجود بودن نام کاربری (یا مثلا یک شماره قبض و امثال آن) توسط WebMethod ایی به نام IsUserAvailable در code behind صفحه انجام میشود که پیاده سازی آنرا ملاحظه میکنید. بدیهی است در این مثال ساده، تنها نام کاربری از پیش رزرو شده، کلمهی test است و در یک کد واقعی این مورد با مقایسهی نام کاربری با اطلاعات موجود در دیتابیس باید صورت گیرد (و حملات تزریق اس کیوال را هم فراموش نکنید. برای رهایی از آنها "حتما" باید از پارامترهای ADO.Net استفاده کرد و گرنه کد شما مستعد به این نوع حملات خواهد بود).
سؤال: چرا از web method استفاده شد و همچنین چرا این متد static است؟
زمانیکه یک متد با کلمه کلیدی static مشخص میشود حالت state less پیدا میکند یعنی مستقل از وهلهی کلاس عمل میکند. در این حالت نیازی به ارسال ViewState نبوده (بنابراین در کوئری مورد نظر ما بسیار بهینه و سبک عمل میکنند) و همچنین نیازی به ایجاد یک وهلهای از کلاس صفحهی ما نیز نخواهد بود. برای توضیحات بیشتر به این مقاله مراجعه نمائید. (به صورت خلاصه، دلیل اصلی، کارآیی بالا و بهینه بودن این روش در این مساله ویژه است و در ASP.Net Ajax مایکروسافت به صورت گستردهای در پشت صحنه مورد استفاده قرار میگیرد)
استفاده از ویژگی WebMethod عملکرد صفحهی ما را شبیه به یک وب سرویس خواهد کرد و امکان دسترسی به آن در متدهای استاندارد POST به صورت ارسال دیتا به آدرس WebService.asmx/WebMethodName خواهد بود. یک مثال ساده و عملی
بررسی تابع Ajax بکار رفته:
این تابع هنگام فراخوانی رخداد blur تکستباکس ما (مطابق کد فوق) فراخوانی میشود. ساختار سادهای دارد که به شرح زیر است:
type: "POST"
url: "AjaxTest.aspx/IsUserAvailable"
data: "{'username': '" + $('#<%= TextBox1.ClientID %>').val() + "'}",
contentType: "application/json; charset=utf-8",
dataType: "json",
<xx yy="nn"></xx>
{ "xx": {"yy":"nn"} }
success: function(msg)
error: AjaxFailed
در این مثال برای نمایش بهتر عملیات، یک وقفهی 2 ثانیهای توسط setTimeout ایجاد شده و بدیهی است در یک مثال واقعی باید آنرا حذف نمود.
نکته: با استفاده از افزونهی فایرباگ فایرفاکس، میتوان جزئیات این عملیات را بهتر مشاهده نمود:
نظرات مطالب
طراحی پایگاه داده چند زبانه
با سلام و تشکر از مطلب خوبتون
طراحی با یک جدول زبان و نگه داشتن کلید خارجی در جداول مربوطه بهتر میشه
چندید ساله که از این طراحی استفاده میکنیم و جواب داده.
یکی از مزایایی که داره میتونی مدیریت سامانه را نسبت به هر زبان بطور مستقل انجام بدی
و هرجا که نیاز داشتی همزمان چند رکورد را درج کنید.
ساده و روان.
البته استراتژی سیستم استفاده از الگوی مناسب رو توجیه میکنه.
طراحی با یک جدول زبان و نگه داشتن کلید خارجی در جداول مربوطه بهتر میشه
چندید ساله که از این طراحی استفاده میکنیم و جواب داده.
یکی از مزایایی که داره میتونی مدیریت سامانه را نسبت به هر زبان بطور مستقل انجام بدی
و هرجا که نیاز داشتی همزمان چند رکورد را درج کنید.
ساده و روان.
البته استراتژی سیستم استفاده از الگوی مناسب رو توجیه میکنه.