وحید نصیری وحید نصیری
نظرات مطالب
ASP.NET MVC #5
برای تعریف JavaScript می‌تونید از روش معرفی Section و RenderSection هم استفاده کنید (^).
‫۱۲ سال و ۱ ماه قبل، پنجشنبه ۲۷ مهر ۱۳۹۱، ساعت ۲۰:۰۲
مهمان مهمان
نظرات مطالب
ASP.NET MVC #3
مرسی از مطلب کاملتون. امیدوارم ادامه بدین سریعتر.
سینتکس Razor اختصاصا برای ASP.NET Web Pages در IDE اون یعنی WebMatrix توسعه داده شده بود.اما بعدا به‌خاطر سهولت در استفاده و استخون‌بندی web pages ها در مقایسه با فریم‌ورک MVC توی نسخه 3 ام‌وی‌سی استفاده شد.
‫۱۲ سال و ۸ ماه قبل، یکشنبه ۶ فروردین ۱۳۹۱، ساعت ۲۲:۱۱
امین پارسا امین پارسا
مطالب
اجزاء معماری سیستم عامل اندروید :: بخش دوم
در مطلب قبلی در مورد سه ویژگی اصلی معماری اندروید توضیحاتی ارائه شد و در این مطلب ویژگی آخر از این معماری را توضیح خواهم داد:

Applications در معماری اندروید چه کاربردی دارد؟
اجزای یک اپلیکیشن در پلتفرم اندروید جزء اصلی ارائه به کاربر نهایی می‌باشد؛ بدین معنا که کاربر تنها با برنامه در ارتباط است و سیستم عامل، میزبان آن برنامه یا اپلیکیشن خواهد بود. اپلیکیشن جاییست که لیست تماس‌ها، شماره تلفن‌ها، پیام‌های کاربر و ... در آنجا قرار می‌گیرند و با دیگر اجزای نرم افزاری در ارتباط هستند!
بعنوان یک توسعه دهنده اندروید، محصول نهایی، در قالب یک اپلیکیشن با استفاده از API‌ها و کتابخانه‌ها و همچنین ماشین مجازی دال‌ویک اجرا می‌شوند. اگر شما بتوانید تغییراتی را در سیستم عامل اصلاح و ویرایش کنید، تنها در سطوح لایه‌های نرم افزاری اعمال میشود و شما بر روی امنیت برنامه یا اپلیکیشن درون هسته دسترسی لازم را ندارید و این یک معضل است و باید در لایه‌های اولیه برنامه، امنیت را بر روی برنامه اعمال کنید.
با این وجود اگر هسته یا دستگاه آسیب ببیند و مورد سوءاستفاده قرار بگیرد کاری از دست شما برنمی آید!


Security به معنای ایمنی یا امنیت در اندروید به چه معناست؟
ایمنی یا امنیت در اندروید، موضوع بسیار وسیعی است که در ابعاد مختلف این پلتفرم قابل بحث است. اول اجازه دهید هویت شما را تشخیص دهیم. آیا شما یک توسعه دهنده هستید؟ یا شاید شما یک کاربر عادی هستید که به حفاظت از خودتان از یک حمله اینترنتی علاقمندید! در هر صورت، شما در حال نوشتن یک برنامه هستید که به وسیله یک نفر دیگر و یا احتمالا هزاران نفر در هزاران مایل دورتر نصب خواهد شد.


از کاربر خود در یک برنامه محافظت کنید!
برنامه شما باید تلاش کند تا بهترین عملکرد ممکن را در زمان ارائه محصول نهایی داشته باشد. از داده‌های کاربران خود محافظت کنید، یعنی قبل از اینکه شروع به توسعه کنید، درباره امنیت محصول خود فکر کنید. ممکن است کاربری که در هزاران مایل دورتر از شما قرار دارد در خصوص امنیتی که شما بر روی برنامه خود اعمال کرده‌اید اطلاعاتی نداشته باشد و شما شاید امنیت داده‌های او را نقض کنید که این معادل عدم اطمینان همان شخص نسبت به شما خواهد بود! برنامه‌ریزی درباره امنیت، پیش از توسعه یک محصول می‌تواند باعث شود که شما از بررسی‌های بد و از دست دادن ضررهای بعد از آن جلوگیری کنید. پس یک برنامه برای حفاظت از داده‌های درون اپلیکیشن خود ایجاد کنید! برنامه‌ای که هم کاربردی باشد، هم از اطلاعات کاربران محافظت نماید.

خطرات امنیتی (Security Risks)  
کاربران دستگاه‌های تلفن همراه در مقایسه با کاربران دسکتاپ، با برخی مخاطرات منحصر به فردی مواجه هستند که نباید نادیده گرفته شود. صرف‌نظر از امکان از دست دادن تجهیزات سخت افزاری، اطلاعات، حریم خصوصی و داده‌های محرمانه شخصی کاربران دستگاه تلفن همراه را به خطر می‌اندازند. چرا این موضوع در پلتفرم جامع اندروید تا این حد پر اهمیت است؟ آیا شما بعنوان توسعه دهنده به این نکات دقت داشته‌اید؟
اول اینکه، کیفیت داده‌های ذخیره‌شده در دستگاه‌های تلفن همراه کاربر بیشتر شخصی می‌شود تا مواردی دیگر! به غیر از ایمیل، پیام‌های فوری، SMS / MMS ، لاگ تماس‌ها، عکس‌ها و پست صوتی وجود دارند که عموما توسعه دهندگان را دچار مشکل می‌کند. 

برخی از گزینه‌های فوق بر روی یک کامپیوتر رومیزی هم وجود دارند، ولی اهمیت این داده‌ها بر روی اندروید و اجزای آن اهمیت فوق العاده‌ای دارد. اطلاعات روی دستگاه موبایل شما به احتمال زیاد از ارزش بیشتری برخوردار خواهد بود، چرا که آن‌ها را در یک صفحه 4 - 5 اینچی به همراه خود حمل می‌کنید و با خود هر کجا می‌برید! این حالت، یک پلتفرم همگرا را بوجود می‌آورد؛ به این دلیل که سیستم رومیزی شما و تلفن همراه یک مجموعه غنی و کامل از اطلاعات حساس هستند که هردوی آنها شامل اطلاعات شخصی می‌باشند و برای شما اهمیت زیادی خواهند داشت. تصور کنید زمانیکه برای جلوگیری از نفوذ یا به سرقت رفتن شماره تلفن‌های خود، یک پشتیبان بر روی سیستم رو میزی خود تهیه می‌کنید و فایل پشتیبان شماره‌های تماس را بر روی سیستم شخصی نگه داری می‌کنید! آیا این همان پلتفرم همگرا نیست؟ آیا این دو سیستم مکمل هم نیستند؟حتی اگر همگام‌سازی را با یک مکان دوردست (Google Drive) انجام دهید، با این حال شما فقط در مقابل از دست دادن داده‌ها محافظت کرده‌اید و نه از دست دادن حریم خصوصی! 

همچنین در نظر بگیرید که فرمت داده‌های ذخیره‌شده در دستگاه‌های تلفن همراه، تعیین و مشخص شوند! این کار اطلاعات حساس شما را به مرز سرقت نزدیکتر می‌کند. هر تلفن همراه SMS / MMS ، تماس‌ها، و پست صوتی خواهد داشت. مکان‌های ذخیره شده از روی GPS و مواردی دیگر که قطعا اطلاع دارید، تمامی اینها جزء مواردی هستند که خطرات امنیتی را در سیستم عامل اندروید شامل می‌شود. حالا در نظر بگیرید که این اطلاعات تا چه حد مهم است؟ برای کاربرانی که هیچ گونه پشتیبانی از اطلاعاتی از خود ندارند، از دست دادن داده‌ها قابل تصور نیست!

خطرناکترین نوع حملات بر روی پلتفرم اندروید انجام می‌شوند، در سکوت کامل و چندین هزار مایل دروتر از شما و فرد مهاجم نیازی به دسترسی فیزیکی و لمس تلفن همراه شما نخواهد داشت! این نوع حملات در هر زمانی ممکن است رخ دهد و اغلب می‌تواند به دلیل امنیت ضعیف در جای دیگری بر روی دستگاه رخ دهد.

در مطلب بعدی پیرامون امنیت معماری اندروید صبحت خواهیم کرد...

‫۶ سال و ۵ ماه قبل، چهارشنبه ۲۶ اردیبهشت ۱۳۹۷، ساعت ۱۹:۳۵
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
تاریخ شمسی برای blogger !

تاریخ میلادی بلاگر واقعا روی اعصاب بود! این مشکل با استفاده از jQuery به صورت زیر قابل حل است.

تاریخ انگلیسی بلاگر به صورت زیر است:
البته در قسمت تنظیمات تاریخ بلاگ ، فرمت را به این صورت انتخاب کردم تا بدون مشکل تبدیل شود.
<h2 class='date-header'>2008/12/17</h2>

یعنی ما باید متن هرچی heading شروع شده با h2 و دارای کلاس date-header را پیدا کنیم و بعد معادل فارسی آن‌را جایگزین کنیم.
این‌کار را با استفاده از jQuery به صورت زیر می‌توان انجام داد:
<script src='http://ajax.googleapis.com/ajax/libs/jquery/1.2.6/jquery.min.js' type='text/javascript'></script>
<script src='http://vahid.nasiri.googlepages.com/farsidate.js' type='text/javascript'></script>
<script type='text/javascript'>
$(document).ready(function() {
$("h2.date-header").each(function() {
var obj = $(this);
obj.html(ToPersianDate(new Date(obj.text())));
});

$("a[title='comment permalink']").each(function(){
 var obj = $(this);
 obj.html(ToPersianDateLong(obj.text()));
});

$("a.post-count-link").each(function() {
 var obj = $(this);
 obj.html(getBloggerPMonthNames(obj.text()));
});

$("a.post-count-link").each(function() {
  var obj = $(this);
  obj.html(getBloggerPYear(obj.text()));
});
});
</script>

قسمت ویرایش html چیدمان وبلاگ را باید ویرایش و چند سطر بالا را به آن اضافه کرد (بعد از title صفحه).

پ.ن.
Farsidate.js برای تبدیل تاریخ میلادی به شمسی جاوا اسکریپتی از اینجا قرض گرفته شد.

به روز رسانی،
  • نام ماه و سال سمت راست صفحه هم فارسی شد.
  • تاریخ کامنت‌ها هم فارسی شد.
‫۱۵ سال و ۱۱ ماه قبل، جمعه ۲۹ آذر ۱۳۸۷، ساعت ۱۷:۱۰
وحید نصیری وحید نصیری
اشتراک‌ها
انتشار TypeScript 4.6

Here’s a quick list of what’s new in TypeScript 4.6!

Allowing Code in Constructors Before super()
Control Flow Analysis for Destructured Discriminated Unions
Improved Recursion Depth Checks
Indexed Access Inference Improvements
Control Flow Analysis for Dependent Parameters
--target es2022
Removed Unnecessary Arguments in react-jsx
JSDoc Name Suggestions
More Syntax and Binding Errors in JavaScript
TypeScript Trace Analyzer
Breaking Changes
 

انتشار TypeScript 4.6
‫۲ سال و ۷ ماه قبل، سه‌شنبه ۱۰ اسفند ۱۴۰۰، ساعت ۱۱:۲۳
وحید نصیری وحید نصیری
اشتراک‌ها
TypeScript 4.6 Beta منتشر شد

Here’s a quick list of what’s new in TypeScript 4.6!

Allowing Code in Constructors Before super()
Improved Recursion Depth Checks
Indexed Access Inference Improvements
Control Flow Analysis for Dependent Parameters
More Syntax and Binding Errors in JavaScript
TypeScript Trace Analyzer
Breaking Changes
 

TypeScript 4.6 Beta منتشر شد
‫۲ سال و ۸ ماه قبل، شنبه ۲ بهمن ۱۴۰۰، ساعت ۱۰:۴۹
علی یگانه مقدم علی یگانه مقدم
مطالب
داستانی از Unicode
یکی از مباحثی که به نظرم هر دانشجوی رشته کامپیوتر، فناوری اطلاعات و علاقمند به این حوزه باید بداند بحث کاراکترهاست؛ جدا از اینکه همه ما در مورد وجود ascii یا UTF-8 و ... و توضیحات مختصر آن اطلاع داریم ولی عده‌ای از دوستان مثل من هنوز اطلاعات پایه‌ای‌تر و جامع‌تری در این باره نداریم؛ در این مقاله که برداشتی از وب سایت smashing magazine  و W3 است به این مبحث می‌پردازیم.
کامپیوترها تنها با اعداد سر و کار دارند نه با حروف؛ پس این بسیار مهم هست که همه کامپیوترها بر روی یک سری اعداد مشخص به عنوان نماینده‌ای از حروف به توافق برسند. این توافق یکسان بین همه کامپیوترها بسیار مهم هست و باید طبق یک استاندارد مشترک استفاده شود تا در همه سیستم‌ها قابل استفاده و انتقال باشد؛ برای همین در سال 1960 اتحادیه استاندارهای آمریکا، یک سیستم رمزگذاری 7 بیتی را ایجاد کرد؛ به نام American Standard Code for Information Interchange یا کد استاندارد سازی شده آمریکایی برای تبادل اطلاعات یا همان ASCII. این هفت بیت به ما اجازه می‌داد تا 128 حرف را کدگذاری کنیم. این مقدار برای حروف کوچک و بزرگ انگلیسی و هم چنین حروف لاتین، همراه با کدگذاری ارقام و یک سری علائم نگارشی و کاراکترهایی از قبیل space ، tab و موارد مشابه و نهایتا کلیدهای کنترلی کافی بود. در سال 1968 این استاندارد توسط رییس جمهور وقت آمریکا لیندون جانسون به رسمیت شناخته شده و همه سیستم‌های کامپیوتری ملزم به رعایت و استفاده از این استاندارد شدند.
برای لیست کردن و دیدن این کدها و نمادهای حرفیشان می‌توان با یک زبان برنامه نویسی یا اسکریپتی آن‌ها را لیست کرد. کد زیر نمونه‌ای از کد نوشته شده در جاوااسکریپت است.
 <html> 

<body>
 <style type="text/css">p {float: left; padding: 0 15px; margin: 0;}</style> 

<script type="text/javascript">
 for (var i=0; i<128; i++) document.writeln ((i%32?'':'<p>') + i + ': ' + String.fromCharCode (i) + '<br>'); 

</script>
</body>
 </html>
در سال‌های بعدی، با قوی‌تر شدن پردازش‌گرها و 8 بیت شدن یک بایت به جای ذخیره 128 عدد توانستند 256 عدد را ذخیره کنند ولی استاندارد اسکی تا 128 کد ایجاد شده بود و مابقی را به عنوان ذخیره نگاه داشتند. در ابتدا کامپیوترهای IBM از آن‌ها برای ایجاد نمادهای اضافه‌تر و همچنین اشکال استفاده می‌کرد؛ مثلا کد 200 شکل  ╚ بود که احتمالا برنامه نویسان زمان داس، این شکل را به خوبی به خاطر میاورند یا مثلا حروف یونانی را اضافه کردند که با کد 224 شکل آلفا  α بود و بعد‌ها به عنوان  code page 437  نامگذاری شد. هر چند که هرگز مانند اسکی به یک استاندارد تبدیل نشد و بسیاری از کشورها از این فضای اضافی برای استانداردسازی حروف خودشان استفاده می‌کردند و در کشورها کدپیج‌های مختلفی ایجاد شد. برای مثال در روسیه کد پیچ 885 از کد 224 برای نمایش Я بهره می‌برد و در کد پیچ یونانی 737 برای نمایش حرف کوچک امگا ω استفاده می‌شد. این کار ادامه داشت تا زمانیکه مایکروسافت در سال 1980 کد پیچ Windows-1251 الفبای سریلیک را ارئه کرد. این تلاش تا سال 1990 ادامه پیدا کرد و تا آن زمان 15 کدپیج مختلف استاندارسازی شده برای الفبایی چون سیریلیک، عربی، عبری و ... ایجاد شد که این استانداردها از ISO-8859-1 شروع و تا  ISO-8859-16 ادامه داشت و موقعی که فرستنده پیامی را ارسال می‌کرد، گیرنده باید از کدپیج مورد نظر مطلع می‌بود تا بتواند پیام را صحیح بخواند.
بیایید با یک برنامه علائم را در این 15 استاندارد بررسی کنیم. تکه کدی که من در اینجا نوشتم یک لیست را که در آن اعداد یک تا 16 لیست شده است، نشان میدهد که با انتخاب هر کدام، کدها را از 0 تا 255 بر اساس هر استاندارد به ترتیب نمایش می‌دهد. این کار توسط تعیین استاندارد در تگ متا رخ میدهد.
در زمان بارگذاری، استانداردها با کد زیر به لیست اضافه می‌شوند.در مرحله بعد لیستی که  postback را در آن فعال کرده‌ایم، کد زیر را اجرا می‌کند. در این کد ابتدا charset انتخاب شده ایجاد شده و سپس یکی یکی کدها را به کاراکتر تبدیل می‌کنیم و رشته نهایی را درج می‌کنیم: ( دانلود فایل‌های زیر ) 
 private String ISO = "ISO-8859-";
        protected void Page_Load(object sender, EventArgs e)
        {
            if (!IsPostBack)
            {
                for (int i = 1; i < 16; i++)
                {
                    ListItem item = new ListItem();
                    item.Text = ISO + i.ToString();
                    item.Value = i.ToString();
                    DropDownList1.Items.Add(item);
                }
                ShowCodes(1);
            }
           
        }

     
        protected void DropDownList1_SelectedIndexChanged(object sender, EventArgs e)
        {
            if (DropDownList1.SelectedItem != null)
            {
                int value = int.Parse(DropDownList1.SelectedValue);
                ShowCodes(value);
            }
            
        }

        private void ShowCodes(int value)
        {
            Response.Charset = ISO + value;
            string s = "";
            for (int i = 0; i < 256; i++)
            {
                char ch = (char)i;
                s += i + "-" + ch;
                s += "<br/>";//br tag
            }
            Label1.Text = s;
        }

تقریبا سال 1990 بود که بسیاری از اسناد به همین شیوه‌ها نوشته و ذخیره شد. ولی باز برای بسیاری از زبان‌ها، حتی داشتن یکی دو حرف بیشتر مشکلاتی را به همراه داشت. مثلا حروف بعضی زبان‌ها مثل چینی و ژاپنی که 256 عدد، پاسخگو نبود و با آمدن شبکه‌ای چون اینترنت و بحث بین المللی شدن و انتقال اطلاعات، این مشکل بزرگتر از آنچه بود، شد.

یونیکد نجات بخش
اواخر سال 1980 بود که پیشنهاد یک استاندارد جدید داده شد و در آن به هر حرف و یا نماد در هر زبانی یک عدد یکتا نسبت داده میشد و باید بیشتر از 256 عدد می‌بود که آن را یونیکد نامیدند. در حال حاضر یونیکد نسخه 601 شامل 110 هزار کد می شود. 128 تای آن همانند اسکی است. از 128 تا 255 مربوط به علائم و علامت‌هاست که بیشتر آن‌ها از استاندارد ISO-8859-1 وام گرفته شده‌اند. از 256 به بعد هم بسیاری از علائم تلفظی و ... وجود دارد و از کد 880 زبان یونایی آغاز شده و پس از آن زبان‌های سیریلیک، عبری، عربی و الی آخر ادامه می‌یابند. برای نشان دادن یک کد یونیکد به شکل هگزادسیمال U+0048 نوشته می‌شود و برای تبدیل آن به دسیمال 4*16+8=72 استفاده می‌شود. به هر کد یونیکد، کد پوینت code point گفته میشود.
در ویکی پدیای فارسی، یونیکد اینگونه توضیح داده شده است: "نقش یونیکد در پردازش متن این است که به جای یک تصویر برای هر نویسه یک کد منحصر به فرد ارایه می‌کند. به عبارت دیگر، یونیکد یک نویسه را به صورت مجازی ارایه می‌کند و کار ساخت تصویر (شامل اندازه، شکل، قلم، یا سبک) نویسه را به عهده نرم‌افزار دیگری مانند مرورگر وب یا واژه‌پرداز می‌گذارد. "
یونیکد از 8 بیت یا 16 بیت استفاده نمی‌کند و با توجه به اینکه دقیقا 110 ،116 کد را حمایت می‌کند به 21 بیت نیاز دارد. هر چند که کامپیوترها امروزه از معمار‌های 32 بیتی و 64 بیتی استفاده می‌کنند، این سوال پیش می‌آید که ما چرا نمی‌توانیم کاراکترها را بر اساس این 32 بیت و 64 بیت قرار بدهیم؟ پاسخ این سوال این‌است که چنین کاری امکان پذیر است و بسیاری از نرم افزارهای نوشته شده در زبان سی و سی ++ از wide character حمایت می‌کنند. این مورد یک کاراکتر 32 بیتی به نام wchar_t است که نوعی داده char توسعه یافته هشت بیتی است و بسیاری از مرورگرهای امروزی از آن بهره مند هستند و تا 4 بیلیون کاراکتر را حمایت می‌کنند.
شکل زیر دسته بندی از انواع زبان‌های تحت حمایت خود را در نسخه 5.1 یونیکد نشان می‌دهد:


کد زیر در جاوااسکریپت کاراکترهای یونیکد را در مرز معینی که برایش مشخص کرده‌ایم نشان می‌دهد:
 <html> 

<body>
 <style type="text/css">p {float: left; padding: 0 15px; margin: 0;}</style> 

<script type="text/javascript">
for (var i=0; i<2096; i++)
   document.writeln ((i%256?'':'<p>') + i + ': ' + String.fromCharCode (i) + '<br>'); 

</script>
</body>
 </html>

CSS & Unicode
یکی از جذاب‌ترین خصوصیات در css، خصوصیت Unicode-range است. شما میتوانید برای هر کاراکتر یا حتی رنج خاصی از کاراکترها، فونت خاصی را اعمال کنید. به دو نمونه زیر دقت کنید:
/* cyrillic */
@font-face {
  font-style: normal;
  src: local('Roboto Regular'), local('Roboto-Regular'), url(http://fonts.gstatic.com/s/roboto/v14/mErvLBYg_cXG3rLvUsKT_fesZW2xOQ-xsNqO47m55DA.woff2) format('woff2');
  unicode-range: U+0400-045F, U+0490-0491, U+04B0-04B1, U+2116;
}
/* greek-ext */
@font-face {
  font-style: normal;
  src: local('Roboto Regular'), local('Roboto-Regular'), url(http://fonts.gstatic.com/s/roboto/v14/-2n2p-_Y08sg57CNWQfKNvesZW2xOQ-xsNqO47m55DA.woff2) format('woff2');
  unicode-range: U+1F00-1FFF;
}
/* greek */
@font-face {
  font-style: normal;
  src: local('Roboto Regular'), local('Roboto-Regular'), url(http://fonts.gstatic.com/s/roboto/v14/u0TOpm082MNkS5K0Q4rhqvesZW2xOQ-xsNqO47m55DA.woff2) format('woff2');
  unicode-range: U+0370-03FF;
}
/* vietnamese */
@font-face {
  font-style: normal;
  src: local('Roboto Regular'), local('Roboto-Regular'), url(http://fonts.gstatic.com/s/roboto/v14/NdF9MtnOpLzo-noMoG0miPesZW2xOQ-xsNqO47m55DA.woff2) format('woff2');
  unicode-range: U+0102-0103, U+1EA0-1EF1, U+20AB;
}
/* latin-ext */
@font-face {
  font-style: normal;
  src: local('Roboto Regular'), local('Roboto-Regular'), url(http://fonts.gstatic.com/s/roboto/v14/Fcx7Wwv8OzT71A3E1XOAjvesZW2xOQ-xsNqO47m55DA.woff2) format('woff2');
  unicode-range: U+0100-024F, U+1E00-1EFF, U+20A0-20AB, U+20AD-20CF, U+2C60-2C7F, U+A720-A7FF;
}
در صورتی که در Unicode-range، تنها یک کد مانند U+20AD نوشته شود، فونت مورد نظر فقط بر روی کاراکتری با همین کد اعمال می‌شود. ولی اگر بین دو کد از علامت - استفاده شود، فونت مورد نظر بر روی کاراکترهایی که بین این رنج هستند اعمال می‌شود U+0025-00FF و حتی می‌توان اینگونه نوشت ??U+4 روی کاراکترهایی در رنج U+400 تا U+4FF اعمال می‌شوند. برای اطلاعات بیش‌تر به اینجا و اینجا  مراجعه کنید.
به 65536 کد اول یونیکد Basic Multilingual Plan یا به اختصار BMP می‌گویند و شامل همه کاراکترهای رایجی است که مورد استفاده قرار می‌گیرند. همچنین یونیکد شامل یک فضای بسیار بزرگ خالی است که به شما اجازه توسعه دادن آن را تا میلیون‌ها کد می‌دهد. به کاراکترهایی که در این موقعیت قرار می‌گیرند supplementary characters یا کاراکترهای مکمل گویند. برای اطلاعات بیشتر می‌توانید به سایت رسمی یونیکد مراجعه کنید. در اینجا هم مباحث آموزشی خوبی برای یونیکد دارد، هر چند کامل‌تر آن در سایت رسمی برای نسخه‌های مختلف یونیکد وجود دارد.


UTF-8 نجات بخش می‌شود
بسیاری از مشکلات ما حل شد. همه حروف را داریم و مرورگر‌ها نیز همه حروف را میشناسند؛ ولی برای ما دو مشکل ایجاد کرده است:
  • بسیاری از نرم افزارها و پروتکل‌ها هنوز 8 بیتی کار می‌کنند.
  • اگر یک متن انگلیسی ارسال کنید، 8 بیت هم کافی است ولی در این حالت 32 بیت جابجا می‌شود؛ یعنی 4 برابر و در ارسال و دریافت و پهنای باند برایمان مشکل ایجاد می‌کند.
برای حل این مشکل استاندارهای زیادی چون USC-2 یا UTF-16 ایجاد شدند ولی در سال‌های اخیر برنده رقابت، UTF-8 بود که مخفف عبارت Universal Character Set Transformation Format 8 bit می‌باشد. این کدگذاری بسیار هوشمندانه عمل می‌کند. موقعی که شما کاراکتری را وارد می‌کنید که کدش بین 0 تا 255 است، 8 بیت به آن اختصاص می‌دهد و اگر در محدوده‌ای است که بتوان دو بایت را به آن اختصاص داد، دوبایت و اگر بیشتر بود، سه بایت و اگر باز بیشتر بود 4 بایت به آن اختصاص میدهد. پس با توجه به محدوده کد، تعداد بایت‌ها مشخص می‌شوند. بنابراین یک متن نوشته شده انگلیسی که مثلا از کدهای بین 0تا 128 استفاده می‌کند و فرمت ذخیره آن UTF-8 باشد به ازای هر کارکتر یک بایت ذخیره می‌کند.

مقایسه‌ای بین نسخه‌های مختلف :

همانطور که می‌بینید UTF-8 برای کاراکترهای اسکی، از یک بایت و برای دیگر حروف از دوبایت و برای بقیه BMP‌ها از سه بایت استفاده میکند و در صورتی که کاراکتری در ناحیه مکمل supplementary باشد، از چهار بایت استفاده خواهد کرد. UTF-16 از دو بایت برای نمایش کاراکترهای BMP و از 4 بایت برای نمایش کاراکترهای مکمل استفاده می‌کند و در UTF-32 از 4 بایت برای همه کاراکترها یا کد پوینت‌ها استفاده می‌شود.

‫۹ سال و ۱۰ ماه قبل، جمعه ۱۲ دی ۱۳۹۳، ساعت ۰۱:۳۰
کیانوش درتاج کیانوش درتاج
مطالب
آموزش زبان Rust - قسمت 2 - نصب Rust و ایجاد یک پروژه‌ی جدید
نصب Rust

برای نصب rust، متناسب با سیستم عامل خود، ابتدا وارد سایت rustup  شوید و فایل دانلود متناسب با سیستم عامل مورد نظرتان را دانلود و نصب کنید.

Cargo  چیست و چه کاربردی دارد؟

Cargo همراه با زبان برنامه نویسی Rust گنجانده شده‌، همزمان نصب می‌شود و برای ایجاد، ساخت و مدیریت پروژه‌های Rust استفاده می‌گردد. این یک رابط سطح بالا برای کار با کدهای Rust را ارائه می‌دهد که شروع به کار با Rust و مدیریت پروژه‌های خود را برای توسعه دهندگان آسان‌تر می‌کند.
Cargo سیستم ساخت و package manager مخصوص زبان برنامه نویسی Rust است. ابزاری است که به توسعه دهندگان Rust کمک می‌کند تا پروژه‌های خود را با خودکارسازی کارهایی مانند کامپایل کد، مدیریت وابستگی‌ها، اجرای آزمایش‌ها و ایجاد بسته‌های قابل توزیع، مدیریت کنند.

برخی از ویژگی‌های Cargo

Dependency management: برنامه Cargo می‌تواند به‌طور خودکار وابستگی‌های پروژه‌های Rust را دانلود کرده، بسازد و مدیریت کند. این باعث می‌شود توسعه دهندگان به راحتی کتابخانه‌ها و ماژول‌های جدیدی را به پروژه‌های خود اضافه کنند.

Building and testing: برنامه Cargo می‌تواند پروژه‌های Rust را بسازد و test‌ها را به صورت خودکار اجرا کند. همچنین گزینه‌هایی را برای ساختن ساخت‌های بهینه یا اشکال زدایی فراهم می‌کند.

Packaging: برنامه Cargo می‌تواند بسته‌های قابل توزیعی را مانند tarballs یا بسته‌های باینری را برای پروژه‌های Rust ایجاد کند.

Customization: برنامه Cargo به توسعه دهندگان اجازه می‌دهد تا فرآیند ساخت برنامه‌ی خود را با تعیین گزینه‌های ساخت مختلف، در فایل پیکربندی Cargo.toml سفارشی کنند. به‌طور کلی Cargo توسعه و مدیریت پروژه‌های Rust را با ارائه یک ابزار کارآمد برای خودکارسازی بسیاری از وظایف توسعه رایج، ساده می‌کند.


ایجاد اولین پروژه‌ی Rust

بعد از نصب rust برای ایجاد یک پروژه جدید، terminal سیستم عامل را باز کنید و دستور زیر را در آن وارد کنید:
cargo new  project_name
هنگامیکه یک پروژه‌ی جدید Rust را با استفاده از نام پروژه‌ی مورد نظر ایجاد می‌کنید، یک دایرکتوری با نام داده شده، حاوی فایل‌ها و دایرکتوری‌های زیر ایجاد می‌گردد:
Cargo.toml : این فایل manifest پروژه است که در آن نام پروژه، نسخه، وابستگی‌ها و سایر ابرداده‌ها را مشخص می‌کنید. فایل Cargo.toml حاوی یک metadata درباره پروژه است؛ مانند نام، نسخه، نویسندگان و وابستگی‌های آن. در اینجا مثالی از شکل ظاهری یک فایل Cargo.toml آورده شده است: 
[package]
name = "my-project"
version = "0.1.0"
authors = ["John Doe <johndoe@example.com>"]

[dependencies]
serde = "1.0"
serde_json = "1.0"
بخش [package] حاوی یک metadata در مورد خود پروژه، از جمله نام، نسخه، نویسندگان و جزئیات دیگر است.
بخش [dependencies] وابستگی‌های پروژه را فهرست می‌کند. در این مثال، پروژه به پکیج‌های serde و serde_json بستگی دارد که برای serialization و deserialization داده‌ها استفاده می‌شوند.
src directory: این دایرکتوری حاوی کد منبع پروژه شما است. به طور پیش فرض، شامل یک فایل main.rs است که نقطه ورود برنامه شما است.
target directory: این فهرست شامل فایل‌های باینری کامپایل شده تولید شده توسط کامپایلر Rust می‌باشد.

هنگامی که cargo build یا cargo run را اجرا می‌کنید، Cargo به طور خودکار یک دایرکتوری target/debug را برای ذخیره‌ی فایل‌های باینری کامپایل شده ایجاد می‌کند. اگر cargo build --release را اجرا کنید، Cargo بجای آن، یک دایرکتوری target/release را ایجاد می‌کند. بعلاوه، اگر هنگام ایجاد پروژه‌ی خود از نسخه‌ی خاصی از Rust (مانند نسخه‌ی 2018) استفاده کنید، Cargo یک فیلد نسخه را در فایل Cargo.toml شما برای تعیین نسخه، اضافه می‌کند. 
‫۱ سال و ۶ ماه قبل، سه‌شنبه ۱ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۲۲:۵۰
علیرضا صبوری علیرضا صبوری
اشتراک‌ها
ساده ترین روش برای اضافه کردن Dark-Mode به هر وبسایتی با استفاده از DarkReader
گوگل کروم افزونه بسیار خوبی برای طرفداران dark-mode دارد که میتوانید با استفاده از آن حدودا بدون مشکل در ۹۵ درصد از وبسایت هایی که این حالت را پشتیبانی نمیکنند استفاده نمایید. با کمی بررسی نحوه کار آن متوجه شدم که اسکریپتی توسط تیم توسعه دهنده آن تولید شده برای افزودن این  قابلیت به وبسایت خودتان,  پس از تست و اضافه کردن آن به چند  وبسایت مختلف که درحال توسعه آن بودیم نتیجه بسیار خوبی داشت. این شد گفتم این مطلب را با دوستان به اشتراک بگذارم شاید به سایت .NetTips  هم اضافه بشه که نیازی به داشتن افزونه کروم در این سایت هم نداشته باشیم. برای نصب این پکیج میتوانید از npm  استفاده نمایید‌:
npm install darkreader
پس از دریافت این پکیج و افزودن آن به صفحه html خودتان میتوانید به این صورت از آن استفاده نمایید‌:
// فعال کردن
DarkReader.enable({
    brightness: 100,
    contrast: 90,
    sepia: 10
});
// غیر فعال کردن 
DarkReader.disable();
و یا اگر از فریم ورک‌های جاوا اسکریپتی استفاده میکنید به این روش ابتدا دو متد فعال و غیر فعال کردن آن را import کرده و از آن استفاده نمایید. 
import {
    enable as enableDarkMode,
    disable as disableDarkMode,
} from 'darkreader';
// فعال کردن
enableDarkMode({
    brightness: 100,
    contrast: 90,
    sepia: 10,
});
// غیر فعال کردن
disableDarkMode();
متد enable در این پکیج تنظیمات زیر را دریافت میکند‌:
var defaultTheme = {
        mode: 1,  // (0 1) for enabling or disabling dark mode
        brightness: 100,
        contrast: 100,
        grayscale: 0,
        sepia: 0,
        useFont: false,
        fontFamily: '', // add custom font
        textStroke: 0,
        engine: ThemeEngines.dynamicTheme,
        stylesheet: '',  // add custom css styles
    };
اگر افزونه کروم را نصب کرده باشید این تنظیمات برای شما مفهوم‌تر خواهد بود که دقیقا هر کدام برای چه کاری هستند چرا که در این افزونه این موارد قابل تنظیم است. در آخر تنها کاری که باید انجام دهید اضافه کردن یک button به صفحه خود برای فعال و غیر فعال کردن darkmode و ذخیره حالت مورد نظر کاربر در یک کوکی یا local-Storage مرورگر میباشد تا در مراجعه بعدی بتوانید حالت مورد نظر را برای کاربر فعال کنید. چندین اسکریپت و پکیج مشابه هم وجود دارد مانند darkmodejs که با آنها نسبت به darkreader به مراتب به مشکلات زیادی در css‌های خود مواجه خواهید شد. و نیاز دارند که  حدودا ۵۰ درصد از css‌های خود را برای داشتن darkmode بازنویسی نمایید. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد darkreader میتوانید به این لینک مراجعه نمایید.
ساده ترین روش برای اضافه کردن Dark-Mode به هر وبسایتی با استفاده از DarkReader
‫۴ سال و ۹ ماه قبل، پنجشنبه ۱۲ دی ۱۳۹۸، ساعت ۲۳:۰۸