وحید نصیری وحید نصیری
بازخوردهای دوره
تزریق خودکار وابستگی‌ها در ASP.NET Web API به همراه رها سازی خودکار منابع IDisposable
هر کدام را باید جداگانه تعریف کنید. برای Web API از روش جاری، برای MVC از روش مطرح شده در مطلب آن. درخواستی که به Web API ارسال می‌شود در یک context جداگانه نسبت به ASP.NET MVC پردازش می‌شود و با آن یکی نیست. حتی فضاهای نام آن‌ها هم یکی نیست. ASP.NET Web API جزئی از ASP.NET MVC نیست و در وب فرم‌ها هم مستقلا کاربرد دارد.
‫۹ سال و ۱۱ ماه قبل، پنجشنبه ۲۲ آبان ۱۳۹۳، ساعت ۱۵:۱۲
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
مدیریت پیشرفته‌ی حالت در React با Redux و Mobx - قسمت هشتم - تنظیمات پروژه‌های React برای کار با Mobx decorators
تا اینجا دو مثالی را که از Mobx بررسی کردیم (مثال ورود متن و مثال کامپوننت شمارشگر)، به عمد به همراه decoratorهای @ دار آن نبودند. برای مثال در قسمت قبل، یک کلاس را با یک خاصیت ایجاد کردیم که روش مزین سازی خاصیت value آن را با  observable decorator، توسط متد decorate انجام دادیم و این هم یک روش کار با MobX است؛ بدون اینکه نیاز به تنظیمات خاصی را داشته باشد:
import { decorate } from "mobx";

class Count {
  value = 0;
}

decorate(Count, { value: observable });
const count = new Count();
اما اگر همان مثال بسیار ساده‌ی ورود متن را بخواهیم توسط decoratorهای @ دار MobX پیاده سازی کنیم ... پروژه‌ی استاندارد React ما کامپایل نخواهد شد که در این قسمت، روش رفع این مشکل را بررسی می‌کنیم.


بازنویسی مثال ورود متن و نمایش آن با Mobx decorators

در اینجا یک text-box، به همراه دو div در صفحه رندر خواهند شد که قرار است با ورود اطلاعاتی در text-box، یکی از آن‌ها (text-display) این اطلاعات را به صورت معمولی و دیگری (text-display-uppercase) آن‌را به صورت uppercase نمایش دهد. روش کار انجام شده هم مستقل از React است و به صورت مستقیم با استفاده از DOM API عمل شده‌است. این مثال را پیشتر در اولین قسمت بررسی MobX، ملاحظه کردید. اکنون اگر بخواهیم بجای شیءای که توسط متد observable کتابخانه‌ی MobX محصور شده‌است:
const text = observable({
  value: "Hello world!",
  get uppercase() {
    return this.value.toUpperCase();
  }
});
از یک کلاس ES6 به همراه Mobx decorators استفاده کنیم، به یک چنین پروژه‌ی جدیدی خواهیم رسید:
ابتدا یک پروژه‌ی جدید React را ایجاد می‌کنیم:
> create-react-app state-management-with-mobx-part3
> cd state-management-with-mobx-part3
> npm start
در ادامه کتابخانه‌ی mobx را نیز نصب می‌کنیم. برای این منظور پس از باز کردن پوشه‌ی اصلی برنامه توسط VSCode، دکمه‌های ctrl+` را فشرده (ctrl+back-tick) و دستور زیر را در ترمینال ظاهر شده وارد کنید:
> npm install --save mobx
در ادامه، ابتدا فایل public\index.html را جهت نمایش دو div و یک text-box، ویرایش می‌کنیم:
<!DOCTYPE html>
<html lang="en">
  <head>
    <title>MobX Basics, part 3</title>
    <meta charset="UTF-8" />
    <link href="src/styles.css" />
  </head>

  <body>
    <main>
      <input id="text-input" />
      <p id="text-display"></p>
      <p id="text-display-uppercase"></p>
    </main>

    <script src="src/index.js"></script>
  </body>
</html>
سپس محتویات فایل src\index.js را نیز به نحو زیر تغییر می‌دهیم:
import { autorun, computed, observable } from "mobx";

const input = document.getElementById("text-input");
const textDisplay = document.getElementById("text-display");
const loudDisplay = document.getElementById("text-display-uppercase");

class Text {
  @observable value = "Hello World";
  @computed get uppercase() {
    return this.value.toUpperCase();
  }
}

const text = new Text();

input.addEventListener("keyup", event => {
  text.value = event.target.value;
});

autorun(() => {
  input.value = text.value;
  textDisplay.textContent = text.value;
  loudDisplay.textContent = text.uppercase;
});
تنها تفاوت این نگارش با نگارش قبلی آن، استفاده از کلاس Text که یک کلاس ES6 به همراه MobX Decorators است، بجای یک شیء ساده‌ی جاوا اسکریپتی می‌باشد. در اینجا خاصیت value به صورت observable@ تعریف شده و در نتیجه‌ی تغییر مقدار آن در کدهای برنامه، خاصیت محاسباتی وابسته‌ی به آن یا همان uppercase که با computed@ تزئین شده، به صورت خودکار به روز رسانی خواهد شد. متد autorun نیز به این تغییرات که حاصل فشرده شدن کلیدها هستند، واکنش نشان داده و متن دو div موجود در صفحه را به روز رسانی می‌کند.

اکنون اگر در همین حال، برنامه را با دستور npm start اجرا کنیم، با خطای زیر متوقف خواهیم شد:
./src/index.js
SyntaxError: \src\index.js: Support for the experimental syntax 'decorators-legacy' isn't currently enabled (8:3):

   6 | 
   7 | class Text {
>  8 |   @observable value = "Hello World";
     |   ^
   9 |   @computed get uppercase() {
  10 |     return this.value.toUpperCase();
  11 |   }

راه حل اول: از Decorators استفاده نکنیم!

یک راه حل مشکل فوق این است که بدون هیچ تغییری در ساختار پروژه‌ی React خود، اصلا از decorator syntax استفاده نکنیم. برای مثال اگر یک کلاس متداول MobX ای چنین شکلی را دارد:
import { observable, computed, action } from "mobx";

class Timer {
  @observable start = Date.now();
  @observable current = Date.now();

  @computed
  get elapsedTime() {
    return this.current - this.start + "milliseconds";
  }

  @action
  tick() {
    this.current = Date.now();
  }
}
می‌توان آن‌را بدون استفاده از decorator syntax، به صورت زیر نیز تعریف کرد:
import { observable, computed, action, decorate } from "mobx";

class Timer {
  start = Date.now();
  current = Date.now();

  get elapsedTime() {
    return this.current - this.start + "milliseconds";
  }

  tick() {
    this.current = Date.now();
  }
}

decorate(Timer, {
  start: observable,
  current: observable,
  elapsedTime: computed,
  tick: action
});
نمونه‌ی این روش را در قسمت قبل با تعریف شیء شمارشگر مشاهده کرده‌اید. در اینجا با توجه به اینکه Decorators در جاوا اسکریپت چیزی نیستند بجز بیان زیبای higher-order functions و higher-order functions هم توابعی هستند که توابع دیگر را با ارائه‌ی قابلیت‌های بیشتری، محصور می‌کنند، به همین جهت هر کاری را که بتوان با تزئین کننده‌ها انجام داد، همان را با توابع معمولی جاوا اسکریپتی نیز می‌توان انجام داد. اینکار را در مثال فوق توسط متد decorate مشاهده می‌کنید. این متد ابتدا نوع کلاس خاصی را دریافت کرده و سپس در پارامتر دوم آن می‌توان شیءای را تعریف کرد که خواص آن، همان خواص کلاس پارامتر اول است و مقادیر این خواص، تزئین کننده‌هایی هستند که قرار است برای آن‌ها بکار گرفته شوند. مزیت این روش بدون تغییر باقی ماندن تعریف کلاس Timer در اینجا و همچنین انجام هیچگونه تغییری در ساختار پروژه‌ی React، بدون نیاز به نصب بسته‌های کمکی اضافی است.

همچنین در این حالت بجای استفاده از کامپوننت‌های کلاسی، باید از روش بکارگیری متد observer برای محصور کردن کامپوننت تابعی تعریف شده استفاده کرد (تا دیگر نیازی به ذکر observer class@ نباشد):
const Counter = observer(({ count }) => {
  return (
   // ...
  );
});


راه حل دوم: از تایپ‌اسکریپت استفاده کنید!

create-react-app امکان ایجاد پروژه‌های React تایپ‌اسکریپتی را با ذکر سوئیچ typescript نیز دارد:
> create-react-app my-proj1 --typescript
پس از ایجاد پروژه، فایل tsconfig.json آن‌را یافته و experimentalDecorators آن‌را به true تنظیم کنید:
{
  "compilerOptions": {
    // ...
    "experimentalDecorators": true
  }
}
این تنها تغییری است که مورد نیاز می‌باشد و پس از آن برنامه‌ی React جاری، بدون مشکلی می‌تواند با decorators کار کند.


فعالسازی MobX Decorators در پروژه‌های استاندارد React مبتنی بر ES6

MobX از legacy" decorators spec" پشتیبانی می‌کند. یعنی اگر پروژه‌ای از spec جدید استفاده کند، دیگر نخواهد توانست با MobX فعلی کار کند. این هم مشکل MobX نیست. مشکل اینجا است که باید دانست کلا decorators در زبان جاوااسکریپت هنوز در مرحله‌ی آزمایشی قرار دارند و تکلیف spec نهایی و تائید شده‌ی آن مشخص نیست.
برای فعالسازی decorators در یک پروژه‌ی React استاندارد مبتنی بر ES6، شاید کمی جستجو کنید و به نتایجی مانند افزودن فایل babelrc. به ریشه‌ی پروژه و نصب افزونه‌هایی مانند babel/plugin-proposal-decorators @babel/plugin-proposal-class-properties@ برسید. اما ... این‌ها بدون اجرای دستور npm run eject کار نمی‌کنند و اگر این دستور را اجرا کنیم، در نهایت به یک فایل package.json بسیار شلوغ خواهیم رسید (اینبار ارجاعات به Babel، Webpack و تمام ابزارهای دیگر نیز ظاهر می‌شوند). همچنین این عملیات نیز یک طرفه‌است. یعنی از این پس قرار است کنترل تمام این پشت صحنه، در اختیار ما باشد و به روز رسانی‌های بعدی create-react-app را با مشکل مواجه می‌کند. این گزینه صرفا مختص توسعه دهندگان پیشرفته‌ی React است. به همین جهت نیاز به روشی را داریم تا بتوانیم تنظیمات Webpack و کامپایلر Babel را بدون اجرای دستور npm run eject، تغییر دهیم تا در نتیجه، decorators را در آن فعال کنیم و خوشبختانه پروژه‌ی react-app-rewired دقیقا برای همین منظور طراحی شده‌است.

بنابراین ابتدا بسته‌های زیر را نصب می‌کنیم:
> npm i --save-dev customize-cra react-app-rewired
بسته‌ی react-app-rewired، امکان بازنویسی تنظیمات webpack پروژه‌ی react را بدون eject آن میسر می‌کند. customize-cra نیز با استفاده از امکانات همین بسته، نگارش‌های جدیدتر create-react-app را پشتیبانی می‌کند.

پس از نصب این پیشنیازها، فایل جدید config-overrides.js را به ریشه‌ی پروژه، جائیکه فایل package.json قرار گرفته‌است، با محتوای زیر اضافه کنید تا پشتیبانی ازlegacy" decorators spec" فعال شوند:
const {
  override,
  addDecoratorsLegacy,
  disableEsLint
} = require("customize-cra");

module.exports = override(
  // enable legacy decorators babel plugin
  addDecoratorsLegacy(),

  // disable eslint in webpack
  disableEsLint()
);
در ادامه فایل package.json را گشوده و قسمت scripts آن‌را برای استفاده‌ی از react-app-rewired، به صورت زیر بازنویسی کنید تا امکان تغییر تنظیمات webpack به صورت پویا در زمان اجرای برنامه، میسر شود:
  "scripts": {
    "start": "react-app-rewired start",
    "build": "react-app-rewired build",
    "test": "react-app-rewired test",
    "eject": "react-app-rewired eject"
  },
پس از این تغییرات، نیاز است دستور npm start را یکبار دیگر از ابتدا اجرا کنید. اکنون برنامه بدون مشکل کامپایل شده و خروجی بدون خطایی در مرورگر نمایش داده خواهد شد.


تنظیمات ESLint مخصوص کار با decorators

فایل ویژه‌ی eslintrc.json. که در ریشه‌ی پروژه قرار می‌گیرد (این فایل بدون نام است و فقط از پسوند تشکیل شده)، برای پروژه‌های MobX، باید حداقل تنظیم زیر را داشته باشد تا ESLint بتواند legacyDecorators را نیز پردازش کند:
{
  "extends": "react-app",
  "parserOptions": {
    "ecmaFeatures": {
      "legacyDecorators": true
    }
  }
}
و یا یک نمونه‌ی غنی شده‌ی فایل eslintrc.json. مخصوص برنامه‌های React به صورت زیر است:
{
    "env": {
        "node": true,
        "commonjs": true,
        "browser": true,
        "es6": true,
        "mocha": true
    },
    "settings": {
        "react": {
            "version": "detect"
        }
    },
    "parserOptions": {
        "ecmaFeatures": {
            "jsx": true,
            "legacyDecorators": true
        },
        "ecmaVersion": 2018,
        "sourceType": "module"
    },
    "plugins": [
        "babel",
        "react",
        "react-hooks",
        "react-redux",
        "no-async-without-await",
        "css-modules",
        "filenames",
        "simple-import-sort"
    ],
    "rules": {
        "no-const-assign": "warn",
        "no-this-before-super": "warn",
        "constructor-super": "warn",
        "strict": [
            "error",
            "safe"
        ],
        "no-debugger": "error",
        "brace-style": [
            "error",
            "1tbs",
            {
                "allowSingleLine": true
            }
        ],
        "no-trailing-spaces": "error",
        "keyword-spacing": "error",
        "space-before-function-paren": [
            "error",
            "never"
        ],
        "spaced-comment": [
            "error",
            "always"
        ],
        "vars-on-top": "error",
        "no-undef": "error",
        "no-undefined": "warn",
        "comma-dangle": [
            "error",
            "never"
        ],
        "quotes": [
            "error",
            "double"
        ],
        "semi": [
            "error",
            "always"
        ],
        "guard-for-in": "error",
        "no-eval": "error",
        "no-with": "error",
        "valid-typeof": "error",
        "no-unused-vars": "error",
        "no-continue": "warn",
        "no-extra-semi": "warn",
        "no-unreachable": "warn",
        "no-unused-expressions": "warn",
        "max-len": [
            "warn",
            80,
            4
        ],
        "react/prefer-es6-class": "warn",
        "react/jsx-boolean-value": "warn",
        "react-hooks/rules-of-hooks": "error",
        "react-hooks/exhaustive-deps": "warn",
        "react/prop-types": "off",
        "react-redux/mapDispatchToProps-returns-object": "off",
        "react-redux/prefer-separate-component-file": "off",
        "no-async-without-await/no-async-without-await": "warn",
        "css-modules/no-undef-class": "off",
        "filenames/match-regex": [
            "off",
            "^[a-zA-Z]+\\.*\\b(typescript|module|locale|validate|test|action|api|reducer|saga)?\\b$",
            true
        ],
        "filenames/match-exported": "off",
        "filenames/no-index": "off",
        "simple-import-sort/sort": "error"
    },
    "extends": [
        "react-app",
        "eslint:recommended",
        "plugin:react/recommended",
        "plugin:react-redux/recommended",
        "plugin:css-modules/recommended"
    ],
    "globals": {
        "Atomics": "readonly",
        "SharedArrayBuffer": "readonly",
        "process": true
    }
}
البته برای اینکه این تنظیمات کار کند، باید افزونه‌های زیر را نیز به صورت محلی در ریشه‌ی پروژه‌ی جاری نصب کنید (این مورد از ESLint 6x به بعد اجباری است و از بسته‌های global استفاده نمی‌کند):
>npm i --save-dev eslint babel-eslint eslint-config-react-app eslint-loader eslint-plugin-babel eslint-plugin-react eslint-plugin-css-modules eslint-plugin-filenames eslint-plugin-flowtype eslint-plugin-import eslint-plugin-no-async-without-await eslint-plugin-react-hooks eslint-plugin-react-redux eslint-plugin-redux-saga eslint-plugin-simple-import-sort eslint-loader typescript
پس از آن می‌توان فایل config-overrides.js را به صورت زیر نیز بر اساس تنظیمات فوق، بهبود بخشید:
const {
  override,
  addDecoratorsLegacy,
  useEslintRc
} = require("customize-cra");

module.exports = override(
  addDecoratorsLegacy(),
  useEslintRc(".eslintrc.json")
);


رفع اخطار مرتبط با decorators در VSCode

تا اینجا کار تنظیم کامپایلر babel، جهت پردازش decorators انجام شد. اما خود VSCode نیز چنین اخطاری را در پروژه‌هایی که از decorates استفاده می‌کنند، نمایش می‌دهد:
Experimental support for decorators is a feature that is subject to change in a future release.
Set the 'experimentalDecorators' option in your 'tsconfig' or 'jsconfig' to remove this warning.ts(1219)
برای رفع آن، فایل جدید tsconfig.json را در ریشه‌ی پروژه ایجاد کرده و آن‌را به صورت زیر تکمیل کنید تا ادیتور تایپ‌اسکریپتی VSCode، دیگر خطاهای مرتبط با decorators را نمایش ندهد:
{
    "compilerOptions": {
        "experimentalDecorators": true,
        "allowJs": true
    }
}

کدهای کامل این قسمت را می‌توانید از اینجا دریافت کنید: state-management-with-mobx-part3.zip
‫۴ سال و ۹ ماه قبل، یکشنبه ۲۲ دی ۱۳۹۸، ساعت ۱۱:۳۵
یاسر مرادی یاسر مرادی
مطالب
توسعه برنامه های Cross Platform با Xamarin Forms & Bit Framework - قسمت دوم
در قسمت اول در مورد ابزار انتخابی برای توسعه برنامه‌های Cross Platform صحبت کردیم. در این قسمت به آموزش نصب و راه اندازی محیط توسعه می‌پردازیم.

شما می‌توانید در هر یک از سیستم عامل‌های Mac - Windows - Linux و با هر یک از IDE‌های Visual Studio - Visual Studio for mac - Rider کار کنید. برای این که بتوانیم آموزش را کاملا عملی پیش ببریم و وارد جزئیات شویم، در عمل باید یکی را انتخاب و آموزش دهیم و آن Windows - Visual Studio است؛ اگرچه باقی تفاوت خیلی زیادی ندارند.

با توجه به این که کد نوشته شده برای UI و Logic برای هر سه پلتفرم Windows - Android - iOS یکی است و کدهای منحصر به هر پلتفرم، سهم اندکی از پروژه را تشکیل می‌دهد و همچنین تست برنامه برای Windows آسان‌تر و سریع‌تر بوده و امکانات بیشتری را دارد، توصیه اکید می‌کنم برنامه را روی نسخه Windows توسعه دهید و تست کنید و پس از انجام کارهای اصلی پروژه، آن را بر روی Android و iOS نیز تست کنید. این مورد شباهت به برنامه نویسی وب برای مرورگرها را دارد. خیلی از افراد، سایت را بر روی یک مرورگر مثل Chrome یا Firefox توسعه می‌دهند و در نهایت کار را بر روی مرورگرهای موبایل و IE - Edge - Safari و ... تست می‌کنند. همانطور که می‌شود در مرورگر Chrome هم Touch را تست کرد و هم سایزهای مختلف را، همین کارها را در تست نسخه ویندوزی نیز می‌توانید انجام دهید. در کنار این با توجه به رشد فروش تبلت‌های ویندوزی، برای خیلی از برنامه‌ها، ارائه نسخه ویندوزی می‌تواند مفید نیز باشد.

برای شروع بهتر است نسخه‌ای به روز از ویندوز 10 را داشته باشید، یا Pro یا Enterprise. برای بررسی، ابتدا Command Line را باز کنید و دستور ver (مخفف version) را اجرا کنید. چیزی مشابه مقدار
Microsoft Windows Version 10.0.17134.345
را مشاهده خواهید نمود که باید عدد پنج رقمی آن (در این مثال 17134) از 16299 کمتر نباشد. اگر فرض کنیم که فقط یک سیستم داریم که بدون سیستم عامل است، تا این جا یک ISO نصب ویندوز دانلود کرده‌ایم، به حجم 3.7 گیگ که بعد از نصب، 9.5 گیگ از فضای هارد را می‌گیرد. کمی حوصله به خرج دهید (!) و اگر می‌خواهید همه چیز را تمیز انجام دهید، با یک ویندوز تمیز شروع کنید!

آخرین نسخه پایدار ویژوال استودیو در زمان نگارش این مقاله، 2017 - 15.8.7 هست که ما نیاز به نصب Workload های زیر داریم:
Universal Windows Platform development 
Mobile development with .NET 
نصب این دو احتیاج به 5 گیگ دانلود و 14 گیگ فضای روی هارد را دارد که علاوه بر خود Visual Studio و محیط توسعه آن، موارد زیر را نیز برای شما نصب می‌کند:
 Android SDK - Android NDK - JDK (Java) - Windows SDK - iOS SDK
نکات مهم:
۱- اگر قبلا یکی از SDK‌های ذکر شده را دانلود کرده‌اید، لطفا بی خیال آن شوید! اجازه دهید تا ویژوال استودیو همه چیز را دانلود و نصب و کانفیگ کند. Android SDK، برای مثال، بالغ بر 70 گیگ فایل، برای 28 ورژن اندروید است که اگر یکی از آن‌ها را داشته‌اید که برای تست کد نویسی با Java و Android Studio جواب می‌داده، هیچ دلیلی ندارد دقیقا همان نسخه به درد Xamarin هم بخورد!
۲- ترجیحا نسخه Enterprise را نصب کنید.
۳- قسمت‌های عمده فایل‌های دانلودی از سرورهای مایکروسافت دانلود می‌شوند که محدودیتی برای کاربران ایرانی ندارد، ولی قسمت هایی نیز مستقیما از سرورهای گوگل دانلود می‌شوند که متاسفانه روی کاربرهای ایرانی بسته است. با توجه به این که ممکن است استفاده از روش‌های دور زدن تحریم مانند VPN باعث کندی سرعت اینترنت و دانلود شوند، توصیه می‌کنم که ابتدا "Universal Windows Platform development" را نصب کنید (زیرا تماما از سرورهای مایکروسافت دانلود می‌شود) و سپس مجدد Installer را باز کرده و "Mobile development with .NET" را انتخاب کنید و این بار از ابزارهای دور زدن تحریم استفاده کنید.
۴- در سمت راست گزینه‌های قابل نصب، تیک موارد "Google Android Emulator API Level 27" و "Intel Hardware Accelerated Execution Manager (HAXM) global install" را بردارید. در پستی جداگانه آپشن‌های متنوع Emulator‌های اندرویدی را بررسی خواهیم نمود.
۵- بهتر است Administrator سیستم خود باشید.

بعد از اتمام نصب باید Developer mode را فعال کنید که نحوه انجام آن در این لینک شرح داده شده است. به صورت خلاصه به Settings بروید، سپس Update & Security، سپس For developers و در نهایت انتخاب Developer mode از بین گزینه‌های موجود.
ضمن استفاده از ابزارهای دور زدن تحریم (فقط برای ساختن و بیلد کردن اولین پروژه)، ویژوال استودیو را به صورت Run as admin باز کنید و از منوی File > New > Project قسمت Cross-Platform برای CSharp، یک Mobile app Xamarin Forms بسازید که ضمن انگلیسی بودن نام پروژه و فاقد Space بودن آن، ترجیحا در فولدری باشد که مسیر آن فولدر نیز طولانی نباشد، Space و کارکترهای فارسی نیز نداشته باشد.

تنظیماتی که در پنجره New Cross Platform App هستند مناسب بوده و Ok را بزنید! اولین بیلد به علت نیاز به دانلود طول می‌کشد و در صورت بیلد شدن موفقیت آمیز پروژه شما دومین قسمت را با موفقیت طی کرده اید. در قسمت بعدی ساختار پروژه‌های Xamarin Forms را بررسی می‌کنیم و یک مثال ساده می‌نویسیم که لااقل روی ویندوز قابلیت تست را داشته باشد. دقت کنید که همان کد روی Android / iOS نیز کار می‌کند، ولی در پست هایی جداگانه باید در مورد راه اندازی Emulator‌های Android و iOS آموزش هایی را ببینید. در صورت وجود هر گونه مشکل یا سوال نیز در قسمت نظرات همین صفحه در خدمت شما عزیزان هستیم. 
‫۶ سال قبل، دوشنبه ۲۳ مهر ۱۳۹۷، ساعت ۰۲:۱۰
مهدی سعیدی فر مهدی سعیدی فر
اشتراک‌ها
لیست کلیه ی مقالات و کتاب ها و ویدئوهای آموزشی AngularJS
در این صفحه لیست کلیه مقالات، ویدئو ها، کتاب‌ها و کلیه‌ی منابع آموزشی موجود برای AngularJS قرار داده شده است.
اگر مشغول توسعه با AngularJS هستید، توصیه می‌کنم این صفحه را حتما Bookmark کنید.
لیست کلیه ی مقالات و کتاب ها و ویدئوهای آموزشی AngularJS
‫۱۰ سال و ۱۰ ماه قبل، دوشنبه ۹ دی ۱۳۹۲، ساعت ۱۹:۰۸
مسعود پاکدل مسعود پاکدل
مطالب
استفاده از OfType یا Cast در Linq
تقریبا تمام توسعه دهندگان دات نت با تکنولوژی Linq  و Lambda Expression‌ها آشنایی دارند. همان طور که می‌دانیم Extension Method‌های موجود در فضای نام System.Linq فقط بر روی مجموعه ای از داده‌ها که اینترفیس IEnumerable<t> که در فضای نام System.Collections.Generic قرار دارد را پیاده سازی کرده باشند قابل اجرا هستند. مجموعه داده‌های جنریک فقط قابلیت نگهداری از یک نوع داده که به عنوان پارامتر T برای این مجموعه تعریف می‌شود را داراست.
نکته: البته در مجموعه هایی نظیر Dictionary یا سایر Collection‌ها امکان تعریف چند نوع داده به عنوان پارامتر وجود دارد. نکته مهم این است که داده‌های استفاده شده در این مجموعه ها، حتما باید از نوع پارامتر تعریف شده باشند.
اگر در یک مجموعه داده قصد داشته باشیم که داده هایی با نوع مختلف را ذخیره کنیم و در جای مناسب آن‌ها را بازیابی کرده و در برنامه استفاده نماییم چه باید کرد. به عنوان یک پیشنهاد می‌توان از مجموعه‌های موجود در فضای نام System.Collection بهره بگیریم. اما همان طور که واضح است این مجموعه از  داده‌ها به صورت جنریک نمی‌باشند و امکان استفاده از Query‌های Linq در آن‌ها به صورت معمول امکان پذیر نیست. برای حل این مشکل در دات نت دو متد تعبیه شده است که وظیفه آن تبدیل این مجموعه از داده‌ها به مجموعه ای است که بتوان بر روی آن‌ها Query‌های از جنس Linq یا Lambda Expression را اجرا کرد.
  • Cast
  • OfType
#مثال 1
فرض کنید یک مجموعه مثل زیر داریم:
 ArrayList myList = new ArrayList();

  myList.Add( "Value1" );
  myList.Add( "Value2" );
  myList.Add( "Value3" );

  var myCollection = myList.Cast<string>();
در مثال بالا یک Collection از نوع ArrayList ایجاد کردیم که در فضای نام System.Collection قرار دارد. شما در این مجموعه می‌توانید از هر نوع داده ای که مد نظرتان است استفاده کنید. با استفاده از اپراتور Cast توانستیم این مجموعه را به نوع مورد نظر خودمان تبدیل کنیم و در نهایت به یک مجموعه از IEnumerable<T> برسیم. حال امکان استفاده از تمام متد‌های Linq امکان پذیر است.
#مثال دوم:
   ArrayList myList = new ArrayList();

    myList.Add( "Value1" );
    myList.Add( 10 );
    myList.Add( 10.2 );

   var myCollection = myList.Cast<string>();
در مثال بالا در خط آخر با یک runtime Error مواجه خواهیم شد. دلیلش هم این است که ما از در ArrayList خود داده‌های غیر از string نظیر int یا double داریم. درنتیجه هنگام تبدیل داده‌های int یا double به string یک Exception رخ خواهد داد. در این گونه موارد که در لیست مورد نظر داده‌های غیر هم نوع وجود دارد باید متد OfType را جایگزین کنیم.
ArrayList myList = new ArrayList();

myList.Add( "Value1" );
myList.Add( 10 );
myList.Add( 10.2 );
           
 var doubleNumber = myList.OfType<double>().Single();
 var integerNumber = myList.OfType<int>().Single();
 var stringValue = myList.OfType<string>().Single();
تفاوت بین متد Cast و OfType در این است که متد Cast سعی دارد تمام داده‌های موجود در مجموعه را به نوع مورد نظر تبدیل کند ولی متد OfType فقط داده‌های از نوع مشخص شده را برگشت خواهد داد. حتی اگر هیچ آیتمی از نوع مورد نظر در این مجموعه نباشد یک مجموعه بدون هیچ داده ای برگشت داده می‌شود.
‫۱۱ سال و ۳ ماه قبل، شنبه ۲۹ تیر ۱۳۹۲، ساعت ۰۱:۰۰
بهنام فیروزیان بهنام فیروزیان
اشتراک‌ها
تغییر آدرس اصلی درخواستهای اپلیکیشن angular و فرستادن درخواست ها به آدرس سرور

برای محیط هایی که سرور و کلاینت به صورت مجزا هستند و هر کدام بر روی پورت جداگانه هنگام توسعه اجرا می‌شوند می‌توان با استفاده از پراکسی درخواست‌های سمت کلاینت را به سرور ارسال کرد، برای مثال سمت سرور اپلیکیش web api  و سمت کلاینت angular داشته باشیم.

تغییر آدرس اصلی درخواستهای اپلیکیشن angular و فرستادن درخواست ها به آدرس سرور
‫۶ سال و ۱۰ ماه قبل، چهارشنبه ۲۹ آذر ۱۳۹۶، ساعت ۱۹:۴۳
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
معادل‌های چندسکویی اجزای فایل web.config در ASP.NET Core
هنوز هم اجزای مختلف فایل web.config در ASP.NET Core قابل تعریف و استفاده هستند؛ اما اگر صرفا بخواهیم از این نوع برنامه‌ها در ویندوز و به کمک وب سرور IIS استفاده کنیم. با انتقال برنامه‌های چندسکویی مبتنی بر NET Core. به سایر سیستم عامل‌ها، دیگر اجزایی مانند استفاده‌ی از ماژول فشرده سازی صفحات IIS و یا ماژول URL rewrite آن و یا تنظیمات static cache تعریف شده‌ی در فایل web.config، شناسایی نشده و تاثیری نخواهند داشت. به همین جهت تیم ASP.NET Core، معادل‌های توکار و چندسکویی را برای عناصری از فایل web.config که به IIS وابسته هستند، تهیه کرده‌است که در ادامه آن‌‌ها را مرور خواهیم کرد.


میان‌افزار چندسکویی فشرده سازی صفحات در ASP.NET Core

پیشتر مطلب «استفاده از GZip توکار IISهای جدید و تنظیمات مرتبط با آن‌ها» را در سایت جاری مطالعه کرده‌اید. این قابلیت صرفا وابسته‌است به IIS و همچنین در صورت نصب بودن ماژول httpCompression آن کار می‌کند. بنابراین قابلیت انتقال به سایر سیستم عامل‌ها را نخواهد داشت و هرچند تنظیمات فایل web.config آن هنوز هم در برنامه‌های ASP.NET Core معتبر هستند، اما چندسکویی نیستند. برای رفع این مشکل، تیم ASP.NET Core، میان‌افزار توکاری را برای فشرده سازی صفحات ارائه داده‌است که جزئی از تازه‌های ASP.NET Core 1.1 نیز به‌شمار می‌رود.
برای نصب آن دستور ذیل را در کنسول پاورشل نیوگت، اجرا کنید:
 PM> Install-Package Microsoft.AspNetCore.ResponseCompression
که معادل است با افزودن وابستگی ذیل به فایل project.json پروژه:
{
    "dependencies": {
        "Microsoft.AspNetCore.ResponseCompression": "1.0.0"
    }
}

مرحله‌ی بعد، افزودن سرویس‌های و میان افزار مرتبط، به کلاس آغازین برنامه هستند. همیشه متدهای Add کار ثبت سرویس‌های میان‌افزار را انجام می‌دهند و متدهای Use کار افزودن خود میان‌افزار را به مجموعه‌ی موجود تکمیل می‌کنند.
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
    services.AddResponseCompression(options =>
    {
        options.MimeTypes = Microsoft.AspNetCore.ResponseCompression.ResponseCompressionDefaults.MimeTypes;
    });
}
متد AddResponseCompression کار افزودن سرویس‌های مورد نیاز میان‌افزار ResponseCompression را انجام می‌دهد. در اینجا می‌توان تنظیماتی مانند MimeTypes فایل‌ها و صفحاتی را که باید فشرده سازی شوند، تنظیم کرد. ResponseCompressionDefaults.MimeTypes به این صورت تعریف شده‌است:
namespace Microsoft.AspNetCore.ResponseCompression
{
    /// <summary>
    /// Defaults for the ResponseCompressionMiddleware
    /// </summary>
    public class ResponseCompressionDefaults
    {
        /// <summary>
        /// Default MIME types to compress responses for.
        /// </summary>
        // This list is not intended to be exhaustive, it's a baseline for the 90% case.
        public static readonly IEnumerable<string> MimeTypes = new[]
        {
            // General
            "text/plain",
            // Static files
            "text/css",
            "application/javascript",
            // MVC
            "text/html",
            "application/xml",
            "text/xml",
            "application/json",
            "text/json",
        };
    }
}
اگر علاقمند بودیم تا عناصر دیگری را به این لیست اضافه کنیم، می‌توان به نحو ذیل عمل کرد:
services.AddResponseCompression(options =>
{
    options.MimeTypes = ResponseCompressionDefaults.MimeTypes.Concat(new[]
                                {
                                    "image/svg+xml",
                                    "application/font-woff2"
                                });
            });
در اینجا تصاویر از نوع svg و همچنین فایل‌های فونت woff2 نیز اضافه شده‌اند.

به علاوه options ذکر شده‌ی در اینجا دارای خاصیت options.Providers نیز می‌باشد که نوع و الگوریتم فشرده سازی را مشخص می‌کند. در صورتیکه مقدار دهی نشود، مقدار پیش فرض آن Gzip خواهد بود:
services.AddResponseCompression(options =>
{
  //If no compression providers are specified then GZip is used by default.
  //options.Providers.Add<GzipCompressionProvider>();

همچنین اگر علاقمند بودید تا میزان فشرده سازی تامین کننده‌ی Gzip را تغییر دهید، نحوه‌ی تنظیمات آن به صورت ذیل است:
services.Configure<GzipCompressionProviderOptions>(options =>
{
  options.Level = System.IO.Compression.CompressionLevel.Optimal;
});

به صورت پیش‌فرض، فشرده سازی صفحات Https انجام نمی‌شود. برای فعال سازی آن تنظیم ذیل را نیز باید قید کرد:
 options.EnableForHttps = true;

مرحله‌ی آخر این تنظیمات، افزودن میان افزار فشرده سازی خروجی به لیست میان افزارهای موجود است:
public void Configure(IApplicationBuilder app)
{
   app.UseResponseCompression()  // Adds the response compression to the request pipeline
   .UseStaticFiles(); // Adds the static middleware to the request pipeline  
}
در اینجا باید دقت داشت که ترتیب تعریف میان‌افزارها مهم است و اگر UseResponseCompression پس از UseStaticFiles ذکر شود، فشرده سازی صورت نخواهد گرفت؛ چون UseStaticFiles کار ارائه‌ی فایل‌ها را تمام می‌کند و نوبت اجرا، به فشرده سازی اطلاعات نخواهد رسید.


تنظیمات کش کردن چندسکویی فایل‌های ایستا در ASP.NET Core

تنظیمات کش کردن فایل‌های ایستا در web.config مخصوص IIS به صورت ذیل است :
<staticContent>
   <clientCache httpExpires="Sun, 29 Mar 2020 00:00:00 GMT" cacheControlMode="UseExpires" />
</staticContent>
معادل چندسکویی این تنظیمات در ASP.NET Core با تنظیم Response.Headers میان افزار StaticFiles انجام می‌شود:
public void Configure(IApplicationBuilder app,
                      IHostingEnvironment env,
                      ILoggerFactory loggerFactory)
{
    app.UseResponseCompression()
       .UseStaticFiles(
           new StaticFileOptions
           {
               OnPrepareResponse =
                   _ => _.Context.Response.Headers[HeaderNames.CacheControl] = 
                        "public,max-age=604800" // A week in seconds
           })
       .UseMvc(routes => routes.MapRoute("default", "{controller=Home}/{action=Index}/{id?}"));
}
در اینجا پیش از آماده شدن یک فایل استاتیک برای ارائه‌ی نهایی، می‌توان تنظیمات Response آن‌را تغییر داد و برای مثال هدر Cache-Control آن‌را به یک هفته تنظیم نمود.


معادل چندسکویی ماژول URL Rewrite در ASP.NET Core

مثال‌هایی از ماژول URL Rewrite را در مباحث بهینه سازی سایت برای بهبود SEO پیشتر بررسی کرده‌ایم (^ و ^ و ^). این ماژول نیز همچنان در ASP.NET Core هاست شده‌ی در ویندوز و IIS قابل استفاده است (البته به شرطی که ماژول مخصوص آن در IIS نصب و فعال شده باشد). معادل چندسکویی این ماژول به صورت یک میان‌افزار توکار به ASP.NET Core 1.1 اضافه شده‌است.
برای استفاده‌ی از آن، ابتدا نیاز است بسته‌ی نیوگت آن‌را به نحو ذیل نصب کرد:
 PM> Install-Package Microsoft.AspNetCore.Rewrite
و یا افزودن آن به لیست وابستگی‌های فایل project.json:
{
    "dependencies": {
        "Microsoft.AspNetCore.Rewrite": "1.0.0"
    }
}

پس از نصب آن، نمونه‌ای از نحوه‌ی تعریف و استفاده‌ی آن در کلاس آغازین برنامه به صورت ذیل خواهد بود:
public void Configure(IApplicationBuilder app)
{
    app.UseRewriter(new RewriteOptions()
                            .AddRedirectToHttps()
                            .AddRewrite(@"app/(\d+)", "app?id=$1", skipRemainingRules: false) // Rewrite based on a Regular expression
                            //.AddRedirectToHttps(302, 5001) // Redirect to a different port and use HTTPS
                            .AddRedirect("(.*)/$", "$1")  // remove trailing slash, Redirect using a regular expression
                            .AddRedirect(@"^section1/(.*)", "new/$1", (int)HttpStatusCode.Redirect)
                            .AddRedirect(@"^section2/(\\d+)/(.*)", "new/$1/$2", (int)HttpStatusCode.MovedPermanently)
                            .AddRewrite("^feed$", "/?format=rss", skipRemainingRules: false));
این میان‌افزار نیز باید پیش از میان افزار فایل‌های ایستا و همچنین MVC معرفی شود.

در اینجا مثال‌هایی را از اجبار به استفاده‌ی از HTTPS، تا حذف / از انتهای مسیرهای وب سایت و یا هدایت آدرس قدیمی فید سایت، به آدرسی جدید واقع در مسیر format=rss، توسط عبارات باقاعده مشاهده می‌کنید.
در این تنظیمات اگر پارامتر skipRemainingRules به true تنظیم شود، به محض برآورده شدن شرط انطباق مسیر (پارامتر اول ذکر شده)، بازنویسی مسیر بر اساس پارامتر دوم، صورت گرفته و دیگر شرط‌های ذکر شده، پردازش نخواهند شد.

این میان‌افزار قابلیت دریافت تعاریف خود را از فایل‌های web.config و یا htaccess (لینوکسی) نیز دارد:
 app.UseRewriter(new RewriteOptions()
.AddIISUrlRewrite(env.ContentRootFileProvider, "web.config")
.AddApacheModRewrite(env.ContentRootFileProvider, ".htaccess"));
بنابراین اگر می‌خواهید تعاریف قدیمی <system.webServer><rewrite><rules> وب کانفیگ خود را در اینجا import کنید، متد AddIISUrlRewrite چنین کاری را به صورت خودکار برای شما انجام خواهد داد و یا حتی می‌توان این تنظیمات را در یک فایل UrlRewrite.xml نیز قرار داد تا توسط IIS پردازش نشود و مستقیما توسط ASP.NET Core مورد استفاده قرار گیرد.

و یا اگر خواستید منطق پیچیده‌تری را نسبت به عبارات باقاعده اعمال کنید، می‌توان یک IRule سفارشی را نیز به نحو ذیل تدارک دید:
public class RedirectWwwRule : Microsoft.AspNetCore.Rewrite.IRule
{
    public int StatusCode { get; } = (int)HttpStatusCode.MovedPermanently;
    public bool ExcludeLocalhost { get; set; } = true;
    public void ApplyRule(RewriteContext context)
    {
        var request = context.HttpContext.Request;
        var host = request.Host;
        if (host.Host.StartsWith("www", StringComparison.OrdinalIgnoreCase))
        {
            context.Result = RuleResult.ContinueRules;
            return;
        }
        if (ExcludeLocalhost && string.Equals(host.Host, "localhost", StringComparison.OrdinalIgnoreCase))
        {
            context.Result = RuleResult.ContinueRules;
            return;
        }
        string newPath = request.Scheme + "://www." + host.Value + request.PathBase + request.Path + request.QueryString;
 
        var response = context.HttpContext.Response;
        response.StatusCode = StatusCode;
        response.Headers[HeaderNames.Location] = newPath;
        context.Result = RuleResult.EndResponse; // Do not continue processing the request
    }
}
در اینجا تنظیم context.Result به RuleResult.ContinueRules سبب ادامه‌ی پردازش درخواست جاری، بدون تغییری در نحوه‌ی پردازش آن خواهد شد. در آخر کار، با تغییر HeaderNames.Locatio به مسیر جدید و تنظیم Result = RuleResult.EndResponse، سبب اجبار به بازنویسی مسیر درخواستی، به مسیر جدید تنظیم شده، خواهیم شد.

و سپس می‌توان آن‌را به عنوان یک گزینه‌ی جدید Rewriter معرفی نمود:
 app.UseRewriter(new RewriteOptions().Add(new RedirectWwwRule()));
کار این IRule جدید، اجبار به درج www در آدرس‌های هدایت شده‌ی به سایت است؛ تا تعداد صفحات تکراری گزارش شده‌ی توسط گوگل به حداقل برسد (یک نگارش با www و دیگری بدون www).

یک نکته: در اینجا در صورت نیاز می‌توان از تزریق وابستگی‌های در سازنده‌ی کلاس Rule جدید تعریف شده نیز استفاده کرد. برای اینکار باید RedirectWwwRule را به لیست سرویس‌های متد ConfigureServices معرفی کرد و سپس نحوه‌ی دریافت وهله‌ای از آن جهت معرفی به میان‌افزار بازنویسی مسیرهای وب به صورت ذیل درخواهد آمد:
 var options = new RewriteOptions().Add(app.ApplicationServices.GetService<RedirectWwwRule>());
‫۷ سال و ۹ ماه قبل، چهارشنبه ۶ بهمن ۱۳۹۵، ساعت ۱۴:۵۵
وحید نصیری وحید نصیری
مطالب
لینک‌های هفته دوم دی

وبلاگ‌ها ، سایت‌ها و مقالات ایرانی (داخل و خارج از ایران)


ASP. Net


طراحی و توسعه وب


PHP


اس‌کیوال سرور


سی شارپ


SharePoint

عمومی دات نت


ویندوز


مسایل اجتماعی و انسانی برنامه نویسی


متفرقه


‫۱۵ سال و ۱۱ ماه قبل، پنجشنبه ۱۲ دی ۱۳۸۷، ساعت ۰۴:۱۰
شاهین کیاست شاهین کیاست
مطالب
Best Practice هایی برای ASP.NET MVC - قسمت اول
در سایت جاری مطالب زیادی درباره ASP.NET MVC نوشته شده است. این مطلب و قسمت بعدی آن مروری خواهد داشت بر Best Practice‌ها در ASP.NET MVC.

استفاده از NuGet Package Manager برای مدیریت وابستگی‌ها

درباره اهمیت NuGet برای مصرف کنندگان قبلا این مطلب نوشته شده است.
بجای صرف وقت برای اینکه بررسی کنیم آیا این نسخه‌ی جدید کتابخانه‌ی X یا اسکریپت jQuery آمده است یا خیر، می‌توان این وظیفه را به NuGet سپرد. علاوه بر این NuGet مزیت‌های دیگری هم دارد؛ مثلا تیم‌های برنامه نویسی می‌توانند کتاب خانه‌های مشترک خودشان را در مخزن‌های سفارشی NuGet قرار دهند و توزیع و Versioning آن‌را به NuGet بسپارند.


تکیه بر Abstraction (انتزاع)

Abstraction در طراحی سیستم‌ها منجر به تولید نرم افزار هایی Loosely coupled با قابلیت نگهداری بالا و همچنین فراهم شدن زمینه برای نوشتن Unit Test می‌شود.
اگر به مطالب قبلی وب سایت برگردیم در مطلب چرا ASP.NET MVC گفته شد که :
2) دستیابی به کنترل بیشتر بر روی اجزای فریم ورک :
در طراحی ASP.NET MVC همه‌جا interface‌ها قابل مشاهد هستند. همین مساله به معنای افزونه پذیری اکثر قطعات تشکیل دهنده ASP.NET MVC است؛ برخلاف ASP.NET web forms. برای مثال تابحال چندین view engine، routing engine و غیره توسط برنامه نویس‌های مستقل برای ASP.NET MVC طراحی شده‌اند که هیچکدام با ASP.NET web forms میسر نیست. برای مثال از view engine پیش فرض آن خوشتان نمی‌آید؟ عوضش کنید! سیستم اعتبار سنجی توکار آن‌را دوست ندارید؟ آن‌را با یک نمونه بهتر تعویض کنید و الی آخر ...
به علاوه طراحی بر اساس interface‌ها یک مزیت دیگر را هم به همراه دارد و آن هم ساده سازی mocking (تقلید) آن‌ها است جهت ساده سازی نوشتن آزمون‌های واحد.


از کلمه‌ی کلیدی New استفاده نکنید

هر جا ممکن است کار وهله سازی اشیاء را به لایه و حتی Framework دیگری بسپارید. هر زمان اشیاء نرم افزار خودتان را با کلمه‌ی new وهله سازی می‌کنید اصل Abstraction را فراموش کرده اید. هر زمان اشیاء نرم افزار را مستقیم وهله سازی می‌کنید در نظر داشته باشید می‌توانید آنها را به صورت وابستگی تزریق کنید.
در همین رابطه مطالب زیر را از دست ندهید :


از HttpContext مستقیما استفاده نکنید (از HttpContextBase استفاده کنید)

از .NET 4 به بعد فضای نامی تعریف شده که در بر دارنده‌ی کلاس‌های انتزاعی (Abstraction) خیلی از قسمت‌های اصلی ASP.NET است.  یکی از مواردی که در توسعه‌ی ASP.NET معمولا زیاد استفاده می‌شود، شیء HttpContext است . استفاده از HttpContextBase را به استفاده از HttpContext ترجیح دهید. اهمیت این موضوع در راستای اهمیت انتزاع (Abstraction) می‌باشد.


از "رشته‌های جادویی" اجتناب کنید

استفاده از رشته‌های جادویی در خیلی از جاها کار را ساده می‌کند؛ بعضی وقت‌ها هم به آنها نیاز است اما مشکلات زیادی دارند :
  1. رشته‌ها معنای باطنی ندارند (مثلا : دشوار است که از روی نام یک ID مشخص کنم این ID چطور به ID دیگری مرتبط است و یا اصلا ربط دارد یا خیر)
  2. با اشتباهات املایی یا عدم رعایت حروف بزرگ و کوچک ایجاد مشکل می‌کنند.
  3. به Refactoring واکنش خوبی نشان نمی‌دهند. (برای درک بهتر این مطلب را بخوانید.)
برای درک بهتر 2، یک مثال بررسی می‌شود؛ اولی از رشته‌های جادویی برای دسترسی به داده در ViewData استفاده می‌کند و دومی refactor شده‌ی مثال اول است که از strongly type مدل برای دسترسی به همان داده استفاده می‌کند.
<p>
    <label for="FirstName">First Name:</label>
    <span id="FirstName">@ViewData["FirstName"]</span>
</p>
مثال دوم :
<p>
    <label for="FirstName">First Name:</label>
    <span id="FirstName">@Model.FirstName</span>
</p>
مثلا مثال دوم مشکلات رشته‌های جادویی را ندارد.
در رابطه با Magic strings این مطلب را مطالعه بفرمایید.


از نوشتن HTML در کدهای "Backend" خودداری کنید

با توجه به اصل جداسازی وابستگی‌ها (Separation of Concerns) وظیفه‌ی کنترلر‌ها و دیگر کدهای backend رندر کردن HTML نیست. (ساده سازی کنترلر ها) البته در نظر داشته باشید که قطعا تولید HTML در متد‌های کمکی کلاس هایی که "تنها" وظیفه‌ی آنها کمک به View‌ها جهت تولید کد هست ایرادی ندارد. این کلاس‌ها بخشی از View در نظر گرفته می‌شوند نه کدهای "backend".


در View‌ها "Business logic" انجام ندهید

معکوس بند قبلی هم کاملا صدق می‌کند ، منظور این است که View‌ها تا جایی که ممکن است باید حاوی کمترین Business logic ممکن باشند. در واقع تمرکز View‌ها باید استفاده و نحوه‌ی نمایش داده ای که برای آن‌ها فراهم شده باشد نه انجام عملیات روی آن.


استفاده از Presentation Model را به استفاده مستقیم از Business Object‌ها ترجیح دهید

در مطالب مختلف وب سایت اشاره به اهمین ViewModel‌ها شده است. برای اطلاعات بیشتر بند ج آموزش 11 از سری آموزش‌های ASP.NET MVC را مطالعه بفرمایید.


If‌های شرطی را در View‌ها را در متد‌های کمکی کپسوله کنید

استفاده از شرط‌ها در View کار توسعه دهنده را برای یک سری اعمال ساده می‌کند اما می‌تواند باعث کمی کثیف کاری هم شود. مثلا:
@if(Model.IsAnonymousUser) {
    <img src="@Url.Content("~/content/images/anonymous.jpg")" />
} else if(Model.IsAdministrator) {
    <img src="@Url.Content("~/content/images/administrator.jpg")" />
} else if(Model.Membership == Membership.Standard) {
    <img src="@Url.Content("~/content/images/member.jpg")" />
} else if(Model.Membership == Membership.Preferred) {
    <img src="@Url.Content("~/content/images/preferred_member.jpg")" />
}
می‌توان این کد که تا حدودی شامل منطق تجاری هم هست را در یک متد کمکی کپسوله کرد : 
public static string UserAvatar(this HtmlHelper<User> helper)
{
    var user = helper.ViewData.Model;
    string avatarFilename = "anonymous.jpg";
    if (user.IsAnonymousUser)
    {
        avatarFilename = "anonymous.jpg";
    }
    else if (user.IsAdministrator)
    {
        avatarFilename = "administrator.jpg";
    }
    else if (user.Membership == Membership.Standard)
    {
        avatarFilename = "member.jpg";
    }
    else if (user.Membership == Membership.Preferred)
    {
        avatarFilename = "preferred_member.jpg";
    }
    var urlHelper = new UrlHelper(helper.ViewContext.RequestContext);
    var contentPath = string.Format("~/content/images/{0}", avatarFilename)
    string imageUrl = urlHelper.Content(contentPath);
    return string.Format("<img src='{0}' />", imageUrl);
}
اکنون برای نمایش آواتار کاربر به سادگی می‌توان  نوشت :
@Html.UserAvatar()
به این ترتیب کد ما تمیز‌تر شده ، قابلیت نگهداری آن بالاتر رفته ، منطق تجاری یک بار و در یک قسمت نوشته شده از این کد در جاهای مختلف سایت می‌توان استفاده کرد و اگر لازم به تغییر باشد با تغییر در یک قسمت همه جا اعمال می‌شود.

منتظر قسمت بعدی باشید.
 
‫۱۱ سال و ۱۲ ماه قبل، جمعه ۱۲ آبان ۱۳۹۱، ساعت ۲۱:۳۵
وحید محمدطاهری وحید محمدطاهری
مطالب
CoffeeScript #12

بخش‌های بد

جاوااسکریپت یک زبان پیچیده است که شما برای کار با آن، نیاز است قسمت‌هایی را که باید از آن‌ها دوری کنید و قسمت‌های مهمی را که باید استفاده کنید، بشناسید. همانطور که Sun Tzu گفته "دشمن خود را بشناس"، ما نیز در این قسمت می‌خواهیم برای شناخت بیشتر قسمت‌های تاریک و روشن جاوااسکریپت به آن بپردازیم.

همانطور که در قسمت‌های قبل گفته شد، CoffeeScript تنها به یک syntax محدود نمی‌شود و توانایی برطرف کردن برخی از مشکلات جاوااسکریپت را نیز دارد. با این حال، با توجه به این واقعیت که کدهای CoffeeScript به صورت مستقیم به جاوااسکریپت تبدیل می‌شوند و نمی‌توانند تمامی مشکلاتی را که در جاوااسکریپت وجود دارند، حل کنند، پس برخی از مسائل وجود دارند که شما باید از آنها آگاهی داشته باشید.

اول از قسمت‌هایی که توسط CoffeeScript حل شده‌اند شروع می‌کنیم.

A JavaScript Subset

with یک دستور بسیار زمانبر است و مضر شناخته شده است و نباید از آن استفاده کنید. with با ایجاد یک ساختار خلاصه نویسی، برای جستجو بر روی خصوصیات اشیاء در نظر گرفته شده بود. برای نمونه به جای نوشتن:

dataObj.users.vahid.email = "info@vmt.ir";
می‌توانید به این صورت این کار را انجام دهید:
with(dataObj.users.vahid) {
  email = "info@vmt.ir";
}
مفسر جاوااسکریپت دقیقا نمی‌داند که شما می‌خواهید چه کاری را با with انجام دهید، و به شیء مشخص شده فشار می‌آورد تا اول اسم همه مراجعه شده‌ها را جستجو کند. این عمل واقعا به عملکرد و کارآیی لطمه می‌زند. یعنی مترجم، تمام انواع بهینه سازی‌های JIT را خاموش می‌کند. همچنین پیشنهادهایی مبنی بر حذف کامل آن از نسخه‌های بعدی جاوااسکریپت نیز مطرح شده است.
همه چیز برای عدم استفاده از with در نظر گرفته شده است. CoffeeScript یک قدم جلوتر از همه برداشته و with را از syntax خود حذف کرده است. به عبارت دیگر در صورتیکه شما از آن استفاده کنید، کامپایلر CoffeeScript خطا صادر می‌کند.

Global variables

به طور پیش فرض تمامی برنامه‌های جاوااسکریپت در دامنه global اجرا می‌شوند و تمامی متغیرهایی که ساخته می‌شوند به طور پیش فرض در ناحیه‌ی global قرار می‌گیرند. اگر شما بخواهید متغیری را در ناحیه‌ی local ایجاد کنید، باید از کلمه کلیدی var استفاده کنید.

usersCount = 1;        // Global
var groupsCount = 2;   // Global

(function(){              
  pagesCount = 3;      // Global
  var postsCount = 4;  // Local
})()
اکثر اوقات شما می‌خواهید متغیر local ایی را ایجاد کنید و نه global. توسعه دهندگان باید همیشه به یاد داشته باشند که قبل از مقداردهی اولیه‌ی هر متغیری، کلمه‌ی کلیدی var را قرار دهند یا با انواع و اقسام مشکلات، هنگامی که متغیرها به طور تصادفی با یکدیگر برخورد و یا بازنویسی بر روی یکدیگر انجام می‌دهند، روبرو شوند.
خوشبختانه CoffeeScript به کمک شما می‌آید و به طور کامل انتساب متغیرهای global را به طور ضمنی از بین می‌برد. به عبارت دیگر کلمه کلیدی var در CoffeeScript رزرو شده است و در صورت استفاده خطا صادر می‌شود.
به صورت پیش فرض به طور ضمنی متغیرها local ایجاد می‌شوند و خیلی سخت می‌شود متغیر global ایی را بدون انتساب آن به عنوان خصوصیتی از شیء window ایجاد کرد.
outerScope = true
do ->
  innerScope = true
نتیجه‌ی کامپایل آن می‌شود:
var outerScope;
outerScope = true;
(function() {
  var innerScope;
  return innerScope = true;
})();
همانطور که مشاهده می‌کنید CoffeeScript مقداردهی اولیه متغیر را (با استفاده از var) به صورت خودکار در context ایی که برای اولین بار استفاده شده است انجام می‌دهد. باید مواظب باشید تا از نام متغیر خارجی مجددا استفاده نکنید که این اتفاق ممکن است در کلاس یا تابع با عمق زیاد ایجاد شود. برای مثال، در اینجا به صورت تصادفی متغیر package در یک تابع کلاس بازنویسی شده است:
package = require('./package')

class Test
  build: ->
    # Overwrites outer variable!
    package = @testPackage.compile()

  testPackage: ->
    package.create()
برای ایجاد متغیرهای global باید از انتساب آنها به عنوان خصوصیتی از شیء window استفاده کرد.
  class window.Asset
    constructor: ->
با تضمین متغیرهای global به صورت صریح و روشن به جای به طور ضمنی بودن آنها، CoffeeScript یکی از منابع اصلی ایجاد مشکلات در جاوااسکریپت را حذف کرد‌ه‌است.

Semicolons

جاوااسکریپت اجباری برای نوشتن ";" ندارد، بنابراین ممکن است یک سری از دستورات از قلم بیافتند. با این حال در پشت صحنه‌ی کامپایلر جاوااسکریپت به ";" احتیاج دارد. به طوری که parser جاوااسکریپت به صورت خودکار هر زمانی که نتواند ارزیابی از دستورات داشته باشد، یک بار دیگر با ";" این کار را انجام می‌دهد و درصورت موفقیت، پیام خطایی مبنی بر نبود ";" را صادر می‌کند.
متاسفانه این یک ایده بد است. چرا که ممکن است تغییر رفتاری در کد نوشته شده به وجود آید. به مثال زیر توجه کنید. به نظر کد نوشته شده صحیح است؛ درسته؟
function() {}
(window.options || {}).property
اشتباه است، حداقل با توجه به parser، یک خطای syntax صادر می‌شود. در مورد دوم نیز parser، ";" اضافه نمی‌کند و کد نوشته شده به کد یک خطی تبدیل می‌شوند.
function() {}(window.options || {}).property
حالا شما می‌توانید این موضوع را ببینید که چرا parser خطا داده‌است. وقتی شما در حال نوشتن کد جاوااسکریپتی هستید، باید بعد از هر دستور از ";" استفاده کنید. خوشبختانه در تمام زمانیکه درحال نوشتن کد CoffeeScript هستید، نیازی به نوشتن ";" ندارید. در زمانیکه کد CoffeeScript نوشته شده کامپایل می‌شود، به صورت خودکار ";" را در جای مناسبی قرار می‌دهد.

‫۹ سال و ۳ ماه قبل، پنجشنبه ۸ مرداد ۱۳۹۴، ساعت ۱۷:۰۵