نظرات مطالب
Blogger auto poster
-زمان را 24 ساعته وارد کنید؛ یعنی ساعت 22 را.
- برنامه به صورت خودکار تمام لینک‌های روز قبل را منتشر می‌کند. اگر نیاز دارید تعداد مشخصی را ارسال کنید، می‌تونید از حالت دستی استفاده کنید. موارد دلخواه را در برنامه تیک بزنید بعد روی دکمه بلاگر که در toolbar هست کلیک کنید. به این صورت فقط این موارد به اکانت شما ارسال می‌شود (صرفنظر از زمان و غیره).
-برنامه هم گوگل پلاس و هم فید ذکر شده را با هم بررسی می‌کند. احتمالا شما ID پیش فرض (موجود در فایل کانفیگ) مربوط به گوگل پلاس را خالی نکردید، یا ID خودتان را جایگزین آن نکردید. حداقل یک مورد باید ذکر شود. هر دو هم بود که چه بهتر. اگر نیازی نیست آن‌را خالی کنید.
مطالب
ایده‌ی ثبت خودکار سرویس‌ها، به همراه تنظیمات؛ بدون نوشتن هیچ کدی در ConfigureServices با روش Installer
خودکارسازی، در قسمت‌های مختلف یک پروژه می‌تواند انجام شود. نمونه‌های مختلف این خودکارسازی‌ها که اکثرا توسط رفلکشن انجام می‌شوند شامل نگاشت خودکار Dto به Entity و بالعکس (توسط AutoMapper)، ثبت خودکار تمام Entityها در DbContext بدون نیاز به ثبت تک تک آن‌ها به صورت  public DbSet<Person> People { get; set; }  (که در این روش خودکار، اسم جداول می‌تواند به صورت جمع ثبت شود)، ثبت خودکار EntityTypeConfigurationها، ثبت خودکار کلیه‌ی کلاس‌های Profile برای کانفیگ AutoMapper و رجیستر خودکار DI سرویس‌ها، تا نیازی به نوشتن کدهای تکراری و مشابه   ;()<services.AddTransient<IUserService, UserService نداشته باشیم. 
 برای مشاهده‌ی عملی پیاده‌سازی این نمونه‌ها می‌توانید به پروژه‌ی ASP.NET Core WebAPI مراجعه کنید. در این مقاله می‌خواهیم همین سناریو را برای ثبت سرویس‌هایمان در متد ConfigureServices انجام دهیم، تا نیازی به نوشتن هیچ کدی برای آن‌ها نداشته باشیم. 

ثبت سرویس‌های مختلف، به همراه تنظیمات آن‌ها (مانند Authentication، Swagger، DbContext، ApiVersioning و ...) در استارتاپ می‌تواند به چندین صورت انجام شود.
روش اول اینکه به صورت دستی تمام کدهای مربوط به رجیستر کردن سرویس‌ها و تنظیمات آن‌ها، در متد ConfigureServices نوشته شود که خیلی جالب نیست و موجب شلوغ شدن سریع این متد می‌شود. نمونه‌ی این شیوه را برای ثبت سرویس مربوط به DbContext می‌بینیم:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) {
      // DbContext Service
      services.AddDbContext<AppDbContext>(options =>
            {
                options
             .UseSqlServer(appSettings.ConnectionStrings.MyConnectionString, sqlServerOptionsBuilder =>
                {     sqlServerOptionsBuilder.CommandTimeout((int)TimeSpan.FromMinutes(1).TotalSeconds); //Default is 30 seconds
                    sqlServerOptionsBuilder.EnableRetryOnFailure();
                    sqlServerOptionsBuilder.MigrationsAssembly(typeof(AppDbContext).Assembly.FullName);
                })
                    //Tips
                    .ConfigureWarnings(warning => warning.Throw(RelationalEventId
                        .QueryPossibleExceptionWithAggregateOperatorWarning));

                // Activate EF Second Level Cache
                options.AddInterceptors(new SecondLevelCacheInterceptor());
            });

      // register other services ....

}


راه دوم روش استفاده از متدهای الحاقی است؛ طوریکه برای هر سرویس، یک متد الحاقی را تعریف کنیم و از آن، در این متد استفاده کنیم که حجم کدها را تا حد زیادی کم می‌کند. برای مثال ثبت سرویس بالا را می‌توانیم در کلاس دیگری با نام DbContextServiceCollectionExtensions.cs ثبت کنیم:
public static class DbContextServiceCollectionExtensions
    {
        public static void AddDbContext(this IServiceCollection services)
        {
              services.AddDbContext<AppDbContext>(options =>
            {
                options
                    .UseSqlServer(appSettings.ConnectionStrings.MyConnectionString, sqlServerOptionsBuilder =>
                {
                    sqlServerOptionsBuilder.CommandTimeout((int)TimeSpan.FromMinutes(1).TotalSeconds); //Default is 30 seconds
                    sqlServerOptionsBuilder.EnableRetryOnFailure();
                    sqlServerOptionsBuilder.MigrationsAssembly(typeof(AppDbContext).Assembly.FullName);
                })
                    //Tips
                    .ConfigureWarnings(warning => warning.Throw(RelationalEventId
                        .QueryPossibleExceptionWithAggregateOperatorWarning));

                // Activate EF Second Level Cache
                options.AddInterceptors(new SecondLevelCacheInterceptor());
            });
        }
    }
و سپس در متد ConfigureServices می‌توان آن را به صورت زیر استفاده کرد:
public void ConfigureServices(IServiceCollection services) {
// Add DbContext
 services.AddDbContext();

//.... Register other services
}

ولی اگه پروژه‌ی ما متوسط به بالا باشد، کم‌کم تعداد سرویس‌های ما زیاد می‌شود (برای مثال چند نمونه از سرویس‌های رایج مورد استفاده، شامل سرویس‌های لاگ خطاها مثل Elmah و سرویس HttpClientFactory و AutoRegisterDi (توضیح در ادامه مقاله) و AutoMapper و Cache و EFSecondLevelCache و Hangfire و ....) می‌بینیم که تعداد این سرویس‌ها هم زیاد است و حتی به صورت اکستنشن هم به مرور زمان باعث شلوغ شدن استارتاپ می‌شوند. ضمن اینکه یک کار تکراری است که باید هر بار انجام شود.

راه سوم ثبت سرویس، استفاده از یک اینترفیس به نام IServiceInstaller و استفاده از آن در کلاس‌های مختلف مربوط به ثبت سرویس و بعد خواندن خودکار این تنظیمات با یک خط کد ساده‌ی رفلکشن است که در ادامه می‌بینیم: 
اینترفیس IServiceInstaller را تعریف می‌کنیم: 
public interface IServiceInstaller
    {
        void InstallServices(IServiceCollection services, AppSettings appSettings, Assembly startupProjectAssembly);
    }
توضیح: پارامتر appSettings کلاسی شامل کلیه‌ی مقادیر فایل appsettings.json است. شما می‌توانید بجای آن از IConfiguration استفاده کنید و مقدار آن را در Startup پاس دهید. پارامتر آخر برای حالتی است که این فایل‌ها را در لایه‌ی دیگری به غیر از لایه‌ی اصلی Api (مثل لایه‌ی WebFamewrk) پیاده سازی می‌کنید.
سپس کلاس‌های ثبت سرویس‌هایمان را با ارث بری از این اینترفیس می‌سازیم. برای نمونه رجیستر DbContext را با ایجاد کلاسی به نام DbContextInstaller انجام می‌دهیم:
public class DbContextInstaller : IServiceInstaller
    {
        public void InstallServices(IServiceCollection services, AppSettings appSettings, Assembly startupProjectAssembly)
        {
            services.AddDbContext<AppDbContext>(options =>
            {
                options
               .UseSqlServer(appSettings.ConnectionStrings.MyConnectionString, sqlServerOptionsBuilder =>
                {
                    sqlServerOptionsBuilder.CommandTimeout((int)TimeSpan.FromMinutes(1).TotalSeconds); //Default is 30 seconds
                    sqlServerOptionsBuilder.EnableRetryOnFailure();
                    sqlServerOptionsBuilder.MigrationsAssembly(typeof(AppDbContext).Assembly.FullName);
                })
                    //Tips
                    .ConfigureWarnings(warning => warning.Throw(RelationalEventId
                        .QueryPossibleExceptionWithAggregateOperatorWarning));

                // Activate EF Second Level Cache
                options.AddInterceptors(new SecondLevelCacheInterceptor());
            });
        }
    }

حالا برای ثبت این کلاس و کلاس‌های مشابه Installer، می‌آییم یک متد الحاقی را برای متد ConfigureServices می‌نویسیم که در آن از رفلکشن استفاده می‌کنیم: 
public static class ServiceInstallerExtensions
    {
        public static void InstallServicesInAssemblies(this IServiceCollection services, AppSettings appSettings)
        {
            var startupProjectAssembly = Assembly.GetCallingAssembly();
            var assemblies = new[] { startupProjectAssembly, Assembly.GetExecutingAssembly() };
            var installers = assemblies.SelectMany(a => a.GetExportedTypes())
                .Where(c => c.IsClass && !c.IsAbstract && c.IsPublic && typeof(IServiceInstaller).IsAssignableFrom(c))
                .Select(Activator.CreateInstance).Cast<IServiceInstaller>().ToList();
            installers.ForEach(i => i.InstallServices(services, appSettings, startupProjectAssembly));
        }
    }

در نهایت متد ConfigureServices ما به صورت زیر خواهد بود (بعد از اضافه کردن تمام سرویس‌ها!):
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            //* HttpContextAccessor
            // services.AddHttpContextAccessor();

            //* Controllers
            services.AddControllers(options => { options.Filters.Add(new AuthorizeFilter()); })
                .AddNewtonsoftJson();

            //* Installers
            services.InstallServicesInAssemblies(_appSettings);
        }
کار تمام شد. حالا تمام سرویس‌های ما با ایجاد کلاس مرتبط و implement شدن از اینترفیس IServiceInstaller، به طور خودکار در استارتاپ و متد ConfigureServies ثبت خواهند شد.

فقط یک نکته آخر اینکه برای رجیستر خودکار DI سرویس‌ها (و ننوشتن کدهایی مانند   ()<services.AddTransient<IUserService, UserService برای رجیستر هر سرویس) می‌توانیم از Autofac استفاده کنیم (در پروژه‌ی بالا آمده است) و یا از پکیج AutoRegisterDi استفاده کنیم (متعلق به Jon P Smith) که از خود Container داخلی Core استفاده می‌کند و از Autofac سبکتر است. کلاسی می‌سازیم به نام RegisterServicesUsingAutoRegisterDiInstaller: 
public class RegisterServicesUsingAutoRegisterDiInstaller : IServiceInstaller
    {
        public void InstallServices(IServiceCollection services, AppSettings appSettings, Assembly startupProjectAssembly)
        {
            var dataAssembly = typeof(SomeRepository).Assembly;
            var serviceAssembly = typeof(SomeService).Assembly;
            var webFrameworkAssembly = Assembly.GetExecutingAssembly();
            var startupAssembly = startupProjectAssembly;
            var assembliesToScan = new[] { dataAssembly, serviceAssembly, webFrameworkAssembly, startupAssembly };

            #region Generic Type Dependencies
            services.AddScoped(typeof(IRepository<>), typeof(Repository<>));
            #endregion

            #region Scoped Dependency Interface
            services.RegisterAssemblyPublicNonGenericClasses(assembliesToScan)
                .Where(c => c.GetInterfaces().Contains(typeof(IScopedDependency)))
                .AsPublicImplementedInterfaces(ServiceLifetime.Scoped);
            #endregion

            #region Singleton Dependency Interface
            services.RegisterAssemblyPublicNonGenericClasses(assembliesToScan)
                .Where(c => c.GetInterfaces().Contains(typeof(ISingletonDependency)))
                .AsPublicImplementedInterfaces(ServiceLifetime.Singleton);
            #endregion

            #region Transient Dependency Interface
            services.RegisterAssemblyPublicNonGenericClasses(assembliesToScan)
                .Where(c => c.GetInterfaces().Contains(typeof(ITransientDependency)))
                .AsPublicImplementedInterfaces(); // Default is Transient
            #endregion

            #region Register DIs By Name
            services.RegisterAssemblyPublicNonGenericClasses(dataAssembly)
                .Where(c => c.Name.EndsWith("Repository")
                            && !c.GetInterfaces().Contains(typeof(ITransientDependency))
                            && !c.GetInterfaces().Contains(typeof(IScopedDependency))
                            && !c.GetInterfaces().Contains(typeof(ISingletonDependency)))
                .AsPublicImplementedInterfaces(ServiceLifetime.Scoped);

            services.RegisterAssemblyPublicNonGenericClasses(serviceAssembly)
                .Where(c => c.Name.EndsWith("Service")
                            && !c.GetInterfaces().Contains(typeof(ITransientDependency))
                            && !c.GetInterfaces().Contains(typeof(IScopedDependency))
                            && !c.GetInterfaces().Contains(typeof(ISingletonDependency)))
                .AsPublicImplementedInterfaces();
            #endregion
        }
    }
 (رجیستر در اینجا با اولویت اینترفیس‌های ITransiantDependency، IScopedDependency، ISingletonDependency و سپس اتمام نام سرویس با کلمه‌های Repository و Service انجام می‌شود که شما می‌توانید با منطق و نیاز خودتان آن‌ها را تغییر دهید)
اشتراک‌ها
افزونه ای برای کروم جهت بررسی کدهای اندروید در stackoverflow

افزونه ای بسیار جالب که بعد از نصب تمامی کدهای اندرویدی در stackoverflow دارای مستند می‌شوند و می‌تونن منجر به نمایش یک مثال یا اتصال به سایت اندروید شوند ،همچنین خود سایت ،یک سایت مشارکتی جهت ایجاد snippet برای اندروید است

افزونه ای برای کروم جهت بررسی کدهای اندروید در stackoverflow
مطالب
ایجاد ابزارهای سراسری ویژه NET Core.
از زمان ارائه نگارش net core 2.1.، ابزارهای سراسری (Global tools) نیز معرفی شدند. استفاده از این ابزارها در محیط cli در جهت آسان‌تر شدن و سریعتر شدن وظایف، صورت می‌پذیرد. net core sdk. مربوطه، تمامی امکانات لازم از جهت ایجاد، حذف و به روزرسانی ابزارها را از طریق nuget شامل می‌گردد. تعداد بسیار زیادی از این ابزارها در حال حاضر ایجاد شده‌اند که در لیست زیر، تعدادی از آن‌ها را معرفی میکنیم و سپس به نحوه‌ی ایجاد این نوع ابزارها میپردازیم.
  • dotnet-ignore : این ابزار جهت دریافت فایل‌های gitignore. کاربرد داشته و از یک مخزن عمومی گیت هاب جهت دریافت این فایل‌ها استفاده میکند. این مخزن شامل انواع قالب‌های gitignore در پروژه‌های متفاوت میباشد. با استفاده از این ابزار، ایجاد فایل gitignore راحت‌تر و سریعتر امکانپذیر میباشد.
  • dotnet-serve : میزبانی و نمایش لیست فایل‌های استاتیک محلی و اجرای آن‌ها را در بستر http، فراهم مینماید.
  • dotnet-cleanup : جهت پاکسازی محیط بیلد مانند دایرکتوری‌های bin و obj میباشد. همان کار گزینه clean در منوی بیلد را بازی میکند.
  • dotnet-warp : این ابزار در واقع پروژه Warp است که برای ایجاد یک تک فایل اجرایی جهت انتقال راحت‌تر فایل پروژه صورت میگیرد که همه وابستگی‌های آن در همان تک فایل قرار میگیرد.
  • Amazon.ECS.Tools Amazon.ElasticBeanstalk.Tools  و  Amazon.Lambda.Tools  : این ابزارها که به صورت رسمی از طرف آمازون ارائه شده‌اند که جهت deploy شدن راحت‌تر پروژه به محیط‌های توسعه وب آمازون مورد استفاده قرار میگیرند.
جهت مشاهده لیست کامل این ابزارها، به این مخزن گیت هاب مراجعه نمایید. نام ابزار و همچنین لینک‌ها و توضیحات هر کدام، در این مخزن موجود است. همچنین جهت اضافه شدن ابزاری که در لیست نیست، از طریق ایجاد issue یا pull request لیست را به روزرسانی نمایید.

نحوه‌ی نصب، حذف و به روزرسانی ابزارهای سراسری
جهت نصب یک ابزار، از دستور زیر استفاده میکنیم:
dotnet tool install -g dotnet-ignore
سوییچ g به معنای نصب سراسری ابزار و افزوده شدن آن به متغیرهای محیطی PATH میباشد که به راحتی در هر مسیری از محیط کنسول در دسترس خواهد بود و به مسیر dotnet/tools/. محدود نخواهد بود.
جهت مشاهده لیست تمامی ابزاهای سراسری نصب شده بر روی سیستم میتوانید از کامند زیر استفاده نمایید:
dotnet tool list -g
نحوه به روزرسانی ابزار و ارتقا آن به آخرین نسخه پایدار، با دستور زیر میباشد:
dotnet tool update -g dotnet-ignore
دستور حذف:
dotnet tool uninstall -g dotnet-ignore

ایجاد یک ابزار سراسری
جهت ساخت یک ابزار سراسری نیاز است تا یک پروژه را از نوع کنسول ایجاد نمایید و سپس به فایل csproj، خطوط زیر را اضافه کنید:
<PropertyGroup>
    <PackAsTool>true</PackAsTool>
    <ToolCommandName>dotnet-mytool</ToolCommandName>
    <PackageOutputPath>./nupkg</PackageOutputPath>
</PropertyGroup>
گزینه PackAsTool، امکان تبدیل فایل اجرایی شما را به یک ابزار سراسری فراهم میکند. دو گزینه بعدی که اختیاری است، به ترتیب شامل نام ابزار سراسری است که در صورت ذکر نشدن نام فایل پروژه، بدون پسوند csproj. میباشد و سومین مورد نیز مسیر قرارگیری فایل ابزار سراسری به عنوان یک بسته nuget میباشد.
جهت ساخته شدن فایل، ابتدا یکبار پروژه را بیلد کرده و پس از اجرای دستور dotnet pack، فایل پکیج در مسیر ذکر شده ساخته میشود و آماده انتقال به مخازن nuget میباشد. جهت تست و اجرای ابزار بر روی سیستم خود قبل از عرضه نهایی نیاز است تا با دستور زیر آن را بر روی سیستم خود نصب و آزمایش نمایید:
dotnet tool install --global --add-source ./nupkg globaltools
سوییچ global که در بالاتر نیز توضیح داده شد، باعث نصب سراسری ابزار میگردد و سوییچ add-source که بعد از آن مسیر فایل ابزار، آمده است، به این معنا است که به صورت موقت، این دایرکتوری یا مسیر را به عنوان مخزن nuget  شناسایی کرده تا امکان یافتن بسته در آن مسیر مهیا گردد و سپس نام پروژه در پایان ذکر میگردد. در آخر جهت اطمینان از نصب میتوانید ابزار را صدا بزنید:
dotnet-mytool
با توجه به اینکه اصل مطلب گفته در رابطه با ایجاد یک ابزار سراسری در اینجا به پایان میرسد، ولی ایجاد یک ابزار خط فرمانی نیازمند یک سری کدنویسی‌ها جهت ایجاد کامندها و سوییچ‌ها و راهنمای مربوط به آن نیز میباشد. بدین جهت کتابخانه زیر را نصب نمایید:
https://www.nuget.org/packages/McMaster.Extensions.CommandLineUtils
این کتابخانه شامل کلاس هایی جهت ایجاد یک ابزار خط فرمانی راحت‌تر میباشد.

ایجاد یک ابزار عمومی جهت یادداشت نویسی
برای استفاده از این کتابخانه، یک پروژه از نوع کنسول را با نام globaltools ایجاد نمایید و کتابخانه‌ی بالا را نصب نمایید. سپس به ازای هر کامند، یک کلاس را ایجاد میکنیم. ابتدا جهت ایجاد کامندی با نام NewNote یک کلاس را به همین نام میسازیم:
[Command(Description="Add a new note")]
    public class NewNote
    {
        [Required]
        [Option(Description="title of note")]
        public string Title{ get; set; }

        [Option(Description="content of note")]
        public string Body{ get; set; }
    }
با مزین کردن کلاس به ویژگی command، این کلاس را یک کامند معرفی کرده و شرحی از کاری که این کامند را انجام میدهد، نیز وارد می‌کنیم. این شرح بعدا در ابزار تولید شده به عنوان متن راهنما به کار می‌رود. سپس پراپرتی‌هایی را که با ویژگی option مزین گشته‌اند، به عنوان سوییچ معرفی میکنیم. همچنین میتوان از DataAnotation‌ها نیز جهت اعتبار سنجی نیز استفاده نمود. 
بعد از ایجاد موارد بالا، نیاز است که اکشنی که باید این کامند را اجرا کند، به آن اضافه کرد. جهت افزودن این اکشن، یک متد را با نام OnExecute، به بدنه این کلاس اضافه می‌کنیم:
[Command(Description="Add a new note")]
    public class NewNote:BaseClass
    {
        [Required]
        [Option(Description="title of note")]
        public string Title{ get; set; }

        [Option(Description="content of note")]
        public string Body{ get; set; }

        public void OnExecute(IConsole console)
        {

            var dir = GetBaseDirectory();
            if(!Directory.Exists(dir))
            {
                Directory.CreateDirectory(dir);
            }
            var filePath = Path.Combine(dir, Title + ".txt");
            File.WriteAllText(filePath, Body);
            console.WriteLine("the note is saved");
        }
    }
در پارامتر این متد، یک اینترفیس با نام IConsole جهت ارتباط با محیط کنسول دیده میشود که در پایان عملیات، پیام «یادداشت ذخیره شد» توسط آن چاپ میگردد. کار این متد به طور خلاصه این است که مسیر اجرایی ابزار جاری را دریافت کرده و سپس در یک دایرکتوری با نام notes، برای هر یادداشت یک فایل ایجاد شده و محتوای دریافتی از کاربر داخل آن قرار میگرد و نام هر فایل، موضوع یادداشتی است که کاربر وارد کرده‌است. متد GetBaseDirectory که مسیر ذخیره یادداشت‌ها را بر میگرداند، در کلاس BaseClass با محتوای زیر قرار گرفته است:
public class BaseClass
    {
        protected string GetBaseDirectory(){
            var baseDirectory = Environment.CurrentDirectory;
            return (Path.Combine(baseDirectory, "notes"));
        }
    }

کامند بعدی، لیست یادداشت‌های ثبت شده‌است:
public class List:BaseClass
    {
        [Option(Description="search a phrase in notes title")]
        public string Grep{ get; set; }
        public void OnExecute(IConsole console)
        {
            try
            {
                var baseDirectory = GetBaseDirectory();

                var dir = new DirectoryInfo(baseDirectory);
                var files = dir.GetFiles();
                foreach(var file in files)
                {
                    if(!String.IsNullOrEmpty(Grep) && !file.Name.Contains(Grep))
                        continue;

                    console.WriteLine(Path.GetFileNameWithoutExtension(file.Name));
                }
            }
            catch (Exception e)
            {
                console.WriteLine(e.Message);
            }
        }
    }
کار این کلاس، بازگردانی لیستی از یادداشت‌های ثبت شده است که حاوی سوییچ grep برای فیلتر کردن اسامی یادداشت هاست.
کلاس بعدی show نیز جهت نمایش کلاس بر اساس عنوان یادداشت است:
[Command(Description="show contnet of note")]
    public class Show:BaseClass
    {
        [Required]
        [Option(Description="title of note")]
        public string Title{ get; set; }


        public void OnExecute(IConsole console){
            var baseDirectory = GetBaseDirectory();
            var file = Path.Combine(baseDirectory, Title+".txt");

            if(!File.Exists(file))
            {
                console.WriteLine("The Note NotFound...");
                return;
            }
            console.WriteLine(File.ReadAllText(file));

        }
    }
در صورتیکه یادداشت مورد نظر وجود نداشته باشد، با پیام The Note NotFound کار به پایان میرسد.
بعد از اتمام کامندهای مربوطه، به کلاس program رفته و برای آن نیز ویژگی command را اضافه می‌کنیم و همچنین ویژگی subCommand را جهت معرفی کامندهایی که در برنامه در دسترس کاربر قرار میگیرند، اضافه میکنیم:
    [Command(Description="An Immediate Note Saver")]
    [Subcommand(typeof(NewNote),typeof(List),typeof(Show))]
    class Program
    {
        static int Main(string[] args)
        {
            return CommandLineApplication.Execute<Program>(args);
        }

        public int OnExecute(CommandLineApplication app, IConsole console)
        {
            console.WriteLine("You must specify a subcommand.");
            console.WriteLine();
            app.ShowHelp();
            return 1;
        }
    }
از آنجا که کلاس Program نیز به ویژگی command مزین شده‌است، متد OnExecute را اضافه می‌کنیم. تنها تفاوت این متد با متدهای قبلی، در نوع خروجی آن است که هر مقدار غیر از صفر، به منزله خطا میباشد. در این حالت چون کاربر کامندی را صادر نکرده است، ابتدا به کاربر اجباری بودن کامند را گوشزد کرده و سپس از طریق متد ShowHelp، راهنمای کار با ابزار را به او نشان داده و سپس کد یک را به منزله رخ دادن خطا یا اعلام شرایط غیرعادی بازمیگردانیم. نوع خروجی متد OnExecute در صورتی که void باشد، به معنای مقدار 0 میباشد که در کلاس‌های قبلی از آن استفاده کرده‌ایم.
در نهایت متد Main را نیز به شکل زیر تغییر می‌دهیم:
        static int Main(string[] args)
        {
            return CommandLineApplication.Execute<Program>(args);
        }
تکه کد CommandLineApplication.Execute آرگومان‌های ورودی را دریافت کرده و کامند مورد نظر را شناسایی میکند و همچنین مقدار عددی که از آن جهت return شدن استفاده می‌کند، همان عددهای صفر و غیر صفر میباشد که در بالا توضیح داده شده است.

نمونه استفاده از ابزار نهایی
PS D:\projects\Samples\globaltools> dotnet-notes new-note -t "sample1" -b "this is body"
the note is saved
PS D:\projects\Samples\globaltools> dotnet-notes new-note -t "test1" -b "this is body of another note"
the note is saved
PS D:\projects\Samples\globaltools> dotnet-notes list
sample1
test1
PS D:\projects\Samples\globaltools> dotnet-notes list -g sa
sample1
PS D:\projects\Samples\globaltools> dotnet-notes show -t sample1
this is body
در ابزار بالا کامند new-note به صورت جدا از هم با خط تیره مشخص شده‌است. دلیل این امر نیز جداشدن این کلمات در نام کلاس با حروف بزرگ است. در صورتیکه قصد ندارید نام کامندها با خط تیره از هم جدا شوند، باید نام کلاس را از NewNote به Newnote تغییر دهید.
مطالب
شروع کار با webpack - قسمت دوم
در مطلب قبلی بیشتر از لحاظ تئوریک با وب‌پک آشنا شدیم و در آخر نیز یک تک اسکریپت را با استفاده از آن باندل کرده و در صفحه‌ی index.html اضافه کردیم.

توجه :
در مطلب قبلی برای استفاده و نصب وبپک دو راه پیشنهاد شد؛ یکی نصب وبپک به صورت سراسری و دیگری به صورت محلی در محیط کاری فعلی پروژه. استفاده‌ی نگارنده به صورت محلی می‌باشد و برای فراخوانی وبپک از دستور npm run webpack استفاده خواهد شد. در صورتی که از وبپک به صورت سراسری (گلوبال ) استفاده می‌کنید، به جای این دستور فقط کافی است در خط فرمان دستور webpack را نوشته و آن را اجرا کنید.

اضافه کردن فایل تنظیمات وبپک

وبپک دارای تنظیمات و حالت‌های مختلفی برای تولید خروجی نهایی می‌باشد که می‌توان این تنظیمات را به صورت پارامترهای ورودی، در هنگام فراخوانی برای آن مشخص کرد. ولی برای ساده کردن و همچنین عدم الزام به تکرار برای تنظیمات مورد نیاز می‌توانیم یک فایل پیکربندی را ایجاد کنیم و موارد مورد نیاز را در آن تعریف کرده و تنها با فراخوانی نام webpack در خط فرمان، به صورت خودکار این تنظیمات خوانده شده و دستورات ما اجرا شوند. TaskRunner‌های گالپ و گرانت نیز دارای یک فایل پیکربندی، برای مشخص کردن تنظیمات مورد نیاز کاربر می‌باشند.

ساخت فایل پیکربندی وبپک

در محیط کاری پروژه یک فایل جدید را با نام webpack.config.js ایجاد می‌کنیم، تا پیکر بندی مورد نظرمان را برای وبپک در آن مشخص کنیم (نام این فایل قراردادی است و امکان مشخص کردن فایلی با نام دیگر نیز وجود دارد که در آینده با آن برخورد خواهیم کرد).
این فایل به صورت یک ماژول در فرمت commonjs می‌باشد (در صورتی که با ماژول‌های مختلف آشنا نیستید، مطالعه‌ی این مقاله پیشنهاد می‌شود ماژول‌ها در es6).
پس از ایجاد فایل پیکربندی در محیط کاری پروژه، محتوای زیر را به آن اضافه خواهیم کرد. این حالت را می‌توان ساده‌ترین پیکربندی وبپک دانست و با دستور webpack ./main.js bundle.js که در پایان مطلب قبلی در خط فرمان اجرا کردیم، تفاوتی ندارد.
// webpack.config.js file
module.exports = {
    entry:'./main.js'
    ,output:{
        filename:'bundle.js'
    }
}
پروپرتی entry مشخص کننده‌ی فایل ورودی است که قصد پردازش آن را داریم و پروپرتی output نیز خود یک آبجکت می‌باشد که در ساده‌ترین حالت، احتیاج به تعریف یک پروپرتی با نام filename را در آن داریم که مشخص کننده‌ی نام فایل باندل شونده توسط وبپک می‌باشد.
حال با اجرای دستور npm run webpack، وبپک به صورت خودکار محتوای فایل پیکربندی را خوانده و تنظیمات تعریف شده را در فایل باندل نهایی ترتیب اثر می‌دهد.

حالت نظاره گر یا watch mode

اضافه کردن فایل پیکربندی می‌تواند مفید باشد و ما را از الزام به تکرار برای مشخص کردن پارامترهای مورد نیاز در هر بار اجرای وبپک بی‌نیاز می‌کند. ولی فرض کنید در حال توسعه‌ی پروژه‌ای هستید و مدام در حال تغییر فایل‌های پروژه می‌باشید. فایلی اضافه، حذف و یا دچار تغییر می‌شود و برای هر بار انجام شدن پروسه‌ی باندلینگ باید وبپک را فراخوانی کنیم. برای جلوگیری از این پروسه‌ی تکراری، وبپک دارای حالت نظاره‌گر یا watch mode می‌باشد. معنای این حالت این است که وبپک تغییرات محیط کاری شما را در نظر می‌گیرد و با انجام هر تغییری، دوباره باندل مربوطه را از نو می‌سازد.
برای وارد شدن به این حالت یک راه کار این می‌باشد که در هنگام فراخوانی وبپک در خط فرمان، پرچم زیر را به آن اضافه کنیم:
//for when webpack is installed globally 
webpack --watch
//for when webpack is installed locally in project 
npm run webpack -- --watch
(در فراخوانی بالا دو حالت نصب سراسری و محلی وبپک در نظر گرفته شده‌است. حالت اول نکته‌ای را ندارد. ولی در حالت دوم برای اینکه پارامترهای خط فرمان توسط npm به دست وبپک برسد، احتیاج به اضافه کردن -- می‌باشد. جهت عدم آشنایی با این مورد می‌توانید به اینجا مراجعه کنید: فرستادن پارامتر به اسکریپت‌های npm)
راه کار دوم جهت تنظیم کردن وبپک در حالت نظاره گر، اضافه کردن پروپرتی watch به فایل پیکربندی وبپک است. پس از انجام این تغییر، محتوای فایل پیکربندی به این صورت خواهد بود:
//webpack.config.js file
module.exports = {
    entry:'./main.js'
    ,output:{
        filename:'bundle.js'
    }
    ,watch :true
}
اینبار برای ورود وپ بک به حالت نظاره‌گر کافی است وبپک را یک بار از طریق خط فرمان با دستور npm run webpack، فراخوانی کنیم.
در صورتی که مشکلی وجود نداشته باشد، با اجرای این دستور، کنترل خط فرمان به شما برنخواهد گشت و وبپک در حالت اجرا باقی می‌ماند که در تصویر زیر قابل مشاهده‌است.

حال اگر در اسکریپت main.js تغییری ایجاد کنید، خواهید دید که وبپک به صورت خودکار باندل را از اول خواهد ساخت.

وب سرور وبپک

تا اینجا از وبپک به عنوان یک باندل کننده بهره برده‌ایم و جهت میزبانی فایل‌های پروژه از فایل سیستم و سیستم عامل بهره بردیم. ولی می‌دانیم که در حین توسعه دادن برنامه‌های وب، استفاده از فایل سیستم و سیستم عامل مفید نیست و دچار مشکلات عدیده‌ای هم از سمت مرورگرها و هم از سمت کتابخانه‌های معروف جاوا اسکریپتی خواهیم شد( مانند مباحث cors و ...). جهت حذف این مشکلات می‌توانیم وب سرور مورد علاقه‌ی خود را اجرا کنیم یا از وب سرور فراهم شده توسط وبپک بهره ببریم.
جهت نصب وب سرور وبپک دستور زیر را در خط فرمان  اجرا خواهیم کرد ( به صورت سراسری یا محلی به انتخاب شما خواهد بود و قبلا توضیح داده شده است).
// to install globally :
npm install -g webpack-dev-server

//to install locally in project :
npm install -D webpack-dev-server
در حالتی که وبپک به صورت سراسری نصب شده باشد، با اجرای دستور webpack-dev-server در خط فرمان، وب سرور وبپک شروع به کار خواهد کرد و تنظیمات را نیز از فایل پیکربندی اعمال می‌کند.
در صورتی که وبپک به صورت محلی نصب شده باشد، بایستی یک مدخل به قسمت اسکریپت‌های package.json برای راهنمایی npm اضافه کنیم. محتویات این فایل پس از تغییرات، از این قرار است:
//package.json file
{
  "name": "dntwebpack",
  "version": "1.0.0",
  "description": "",
  "main": "main.js",
  "scripts": {
    "test": "echo \"Error: no test specified\" && exit 1",
    "webpack": "webpack",
    "webpackserver": "webpack-dev-server"
  },
  "author": "mehdi",
  "license": "ISC",
  "devDependencies": {
    "webpack": "^1.13.1",
    "webpack-dev-server": "^1.14.1"
  }
}
در اینجا پروپرتی جدیدی به قسمت scripts، با نام webpackserver اضافه شده‌است. حال با فراخوانی این اسکریپت با دستور زیر، وب سرور وبپک شروع به کار خواهد کرد:
npm run webpackserver
(دقت کنید که نام‌های قرار داده شده‌ی در قسمت scripts می‌توانند به صورت دلخواه باشند و شما می‌توانید نامی را که دلخواه خودتان است، برگزینید؛ به طور مثال به جای webpackserver نام دیگری را در فایل package.json برای آن مشخص کنید و در هنگام فراخوانی از آن استفاده کنید).
در صورتی که همه چیز بدون مشکل باشد، خروجی شبیه به تصویر زیر را مشاهده خواهید کرد که آدرسی که به صورت محلی، سرور بر روی آن میزبان شده است نیز قابل مشاهده است:


باندل کردن اسکریپت‌های گوناگون توسط وبپک

تا اینجای کار تنها از یک تک اسکریپت، با نام main.js استفاده کردیم. قطعا پروژه‌های واقعی از یک تک اسکریپت تشکیل نخواهند شد و اسکریپت‌های گوناگونی خواهیم داشت. جهت استفاده از چندین اسکریپت توسط وبپک، دو سناریوی مختلف رخ خواهند داد که هر دو را برسی خواهیم کرد:
اضافه کردن اسکریپت‌ها به صورت داینامیک یا پویا توسط وبپک 

در محیط کاری پروژه، یک فایل جدید user.js را اضافه می‌کنیم که از این فایل در فایل main.js استفاده خواهد شد.
محتوای فایل user.js یک تابع ساده‌ی جاوا اسکریپتی خواهد بود:
// user.js file 

function userLog() {
    console.log("ahooy from user module file");
}

module.exports={
    userLog:userLog
}  
حال جهت استفاده از این ماژول در فایل main.js تغییرات زیر را اعمال خواهیم کرد:
//main.js file

var user = require("./user");

user.userLog();

console.log(`i'm bundled by webpack`);
پس از ذخیره‌ی تغییرات خواهید دید که وب سرور وبپک از این تغییرات آگاه شده و باندل جدید را خواهد ساخت که در اینجا خروجی مانند تصویر زیر را خواهید دید:
در تصویر قابل مشاهده است که ماژول user.js نیز وارد باندل شده است.


در صورتی که به مسیری که وبپک در حال میزبانی بر روی آن است در مرورگر خود مراجعه کنید، پیغام‌های چاپ شده را در کنسول مشاهده خواهید کرد.

اضافه کردن اسکریپت‌ها به باندل به صورت استاتیک توسط وبپک

قطعا در پروژه‌های خود از کتابخانه‌هایی که توسط برنامه نویسان دیگر تولید شده‌اند مانند جی کوئری و ... استفاده خواهیم کرد. استفاده از این اسکریپت‌ها به صورت داینامیک و ایمپورت کردن آنها در هر ماژول جالب نخواهد بود و یا ممکن است ماژولی که خود شما نوشته اید به صورت اشتراکی بین تمام برنامه اجرا شود. در این گونه از موارد می‌توانیم این اسکریپت‌ها را در فایل پیکربندی به وبپک معرفی کنیم تا در هنگام باندلینگ، به باندل وارد شوند.
اسکریپت جدیدی را در پروژه اضافه می‌کنیم و نامش را shared.js می‌گذاریم که دارای محتوای زیر است :
// shared.js file
console.log('log message from shared module !');
حال برای اینکه این اسکریپت را به وبپک معرفی کنیم، فایل پیکربندی وبپک را باز کرده و تغییرات زیر را در آن اعمال می‌کنیم :
//webpack.config.js file
module.exports = {
    entry:['./shared.js','./main.js']
    ,output:{
        filename:'bundle.js'
    }
    ,watch :true
}
قابل مشاهده است که قسمت entry، به جای این که یک تک فایل را معرفی کند، تبدیل به یک آرایه شده‌است که هم فایل shared.js را در بر می‌گیرد و هم فایل main.js را دارد.
در مواقعی که فایل پیکربندی دچار تغییر می‌شود، بایستی وبپک را متوقف و دوباره اجرا کنید تا تنظیمات جدید، اعمال شوند. پس از راه اندازی دوباره وبپک، در صورت موفقیت آمیز بودن تغییراتتان، خروجی را شبیه تصویر رو به رو خواهید گرفت و مشخص است که فایل shared.js نیز در باندل وارد شده است.


استفاده از Loader‌ها در وبپک

به صورت پیش فرض وبپک قابلیت باندل کردن ماژول‌های جاوا اسکریپت را دارد و همچنین می‌تواند این فایل‌ها را Minify  کند (در مطالب بعدی خواهیم دید). ولی به طور مثال استفاده از تایپ اسکریپت از توانایی‌های وبپک به صورت توکار خارج است. اینجاست که Loader‌ها وارد کار می‌شوند.
اگر بخواهیم به زبان ساده Loader‌‌ها را تعریف کنیم می‌توان  آنها را کامپوننت هایی دانست که به وبپک فوت و فن کار جدیدی را یاد می‌دهند.
در ادامه Loader تایپ اسکریپت را نصب خواهیم کرد و به کمک آن فایل‌های پروژه را تبدیل به تایپ اسکریپت کرده و در هنگام باندل کردن از وبپک می‌خواهیم که این فایل‌ها را ترنسپایل کند و سپس باندل را از روی آنها بسازد ( برای مطالعه‌ی ادامه‌ی این مطلب احتیاجی به آشنایی به تایپ اسکریپت نیست و هدف استفاده از یک loader است. ولی در صورت علاقه می‌توانید به اینجا مراجعه کنید سری آموزش تایپ اسکریپت)

نصب Loader تایپ اسکریپت 

به خط فرمان برگشته و با استفاده از npm، لودر تایپ اسکریپت مورد نیاز وبپک را نصب می‌کنیم. دستور مورد نیاز این قرار است :
npm install -D ts-loader

( توجه :
در ادامه این مطلب از پیکربندی ساده‌ی یک پروژه‌ی تایپ اسکریپتی استفاده شده است که اعم از ایجاد فایل tsconfig.json و اضافه کردن پوشه‌ی typings به پروژه می‌باشد.)
فایل main.ts را که یک فایل تایپ اسکریپتی می‌باشد، به پروژه اضافه می‌کنیم. محتوای آن به صورت زیر خواهد بود. قابل مشاهده است که از ویژگی‌های ES6 در این فایل استفاده شده و این انتظار را از لودر تایپ اسکریپت داریم که این فایل را در هنگام باندلینگ برای ما ترنسپایل کند.
// main.ts file
let user = require("./user");

user.userLog();
let mainlogger = () => {
    console.log(`i'm bundled by webpack in an arrow function`);
}

mainlogger();
برای اینکه به وبپک خبر دهیم که در پروژه در حال استفاده از تایپ اسکریپت هستیم، فایل پیکربندی وبپک را باز کرده و پروپرتی جدیدی را با نام module به آن معرفی می‌کنیم که خود یک آبجکت می‌باشد. حال در آبجکت module یک پروپرتی جدید را با نام loaders که جنس آرایه‌ای دارد، اضافه می‌کنیم. آرایه‌ی loaders شامل همه‌ی loader هایی خواهد بود که شما قصد استفاده‌ی آنها را به همراه وبپک دارید. هر عضو از این آرایه خود نیز یک آبجکت می‌باشد که دارای سه پروپرتی زیر می‌باشد:
test : یک رجکس می‌باشد که به loader می‌گوید به دنبال چه فایل‌هایی بگردد.
exclude : از جنس رجکس و مشخص کننده‌ی مسیرهایی است که از پروژه باید جدا شوند و توسط loader پردازش نشوند (مانند فایل‌های از قبل کامپایل شده‌ی کتابخانه‌ها).
loader : مشخص کننده‌ی نام loader مورد نظر .
محتوای فایل پیکربندی وبپک، پس از معرفی loader تایپ اسکریپت، به این صورت خواهد بود:
//webpack.config.js
module.exports = {
    entry:['./shared.js','./main.js']
    ,output:{
        filename:'bundle.js'
    }
    ,watch :true
    ,module:{
        loaders:[
            {
                test:/\.ts$/
                ,exclude:/node_modules/
                ,loader:'ts-loader'
            }
        ]
    }
}
حال با اجرای دوباره‌ی وبپک، loader تایپ اسکریپت ابتدا اجرا شده، سپس وبپک وارد کار می‌شود و فایل‌ها را باندل خواهد کرد. در صورتی که بدون مشکل همه چیز اجرا شود، خروجی مانند تصویر زیر را خواهید داشت:

در این مطلب تنظیمات مختلف وبپک، فایل پیکربندی، استفاده از چندین فایل به همراه وبپک، وب سرور وبپک و همچنین با loader‌های وبپک آشنا شدیم.
دریافت فایل‌ها dntwebpack-part2.zip  
مطالب
آموزش زبان Rust - قسمت 6 - Fuctions
توابع یکی از اجزای اساسی برنامه نویسی Rust هستند. آنها به شما این امکان را می‌دهند که یک بلوک کد را کپسوله کنید که می‌تواند بارها و بارها با ورودی‌های مختلفی فراخوانی شود. در اینجا یک مثال از یک تابع در Rust آمده‌است:
fn main() {
    println!("The sum of 2 and 3 is {}", sum(2, 3));
}

fn sum(a: i32, b: i32) -> i32 {
    a + b
}
در این مثال، تابعی را به نام sum تعریف می‌کنیم که دو آرگومان i32 را می‌گیرد و مجموع آنها را برمی گرداند. سپس تابع sum را با آرگومان‌های 2 و 3 فراخوانی می‌کنیم و نتیجه را با استفاده از println در کنسول چاپ می‌کنیم.

Function Declaration

توابع در Rust با استفاده از کلمه‌ی کلیدی fn و به دنبال آن نام تابع، پارامترها و نوع بازگشت (در صورت وجود) اعلام می‌شوند. در اینجا دستور کلی برای اعلان یک تابع در Rust آمده‌است:
fn function_name(parameter1: type1, parameter2: type2) -> return_type {
    // بدنه تابع
    // استفاده از مقادیر یارگشتی در صورت لزوم
}
در مثال بالا، تابع sum دو پارامتر، هر دو از نوع i32 را می‌گیرد و مقدار i32 را برمی گرداند.
 
Function Parameters
توابع در Rust می‌توانند صفر یا چند پارامتر را داشته باشند. پارامترها در امضای تابع، داخل پرانتز قرار گرفته و با کاما از هم جدا می‌شوند. در اینجا یک مثال، از یک تابع، با دو پارامتر آورده شده‌است:
fn greet(name: &str, age: i32) {
    println!("Hello, {}! You are {} years old.", name, age);
}
در این مثال، تابع greet دو پارامتر دارد: a &str (اشاره به یک رشته) و i32 (یک عدد صحیح). در داخل بدنه تابع، از مقادیر پارامترها برای چاپ پیام تبریک استفاده می‌کنیم.

Function Return Values
توابع در Rust می‌توانند با استفاده از کلمه‌ی کلیدی return و سپس مقدار بازگشتی، مقداری را برگردانند. یک مثال:
fn square(x: i32) -> i32 {
    return x * x;
}
در این مثال، تابع square، آرگومان i32 را می‌گیرد و square آن آرگومان را برمی‌گرداند. برای برگرداندن نتیجه، از کلمه کلیدی بازگشت استفاده می‌کنیم.
با این حال، Rust یک سینتکس مختصر را نیز برای برگرداندن مقادیر، از توابع دارد که در آن می‌توانید کلمه‌ی کلیدی return را حذف کنید و به سادگی مقداری را که باید در انتهای بدنه‌ی تابع برگردانده شود، مشخص کنید. در اینجا همان مثال، با استفاده از سینتکس کوتاه آمده‌است:
fn square(x: i32) -> i32 {
    x * x
}
در این مثال، کلمه‌ی کلیدی return را حذف کرده‌ایم و به‌سادگی مقداری را که باید به عنوان آخرین خط بدنه تابع برگردانده شود، مشخص کرده‌ایم.

Functions with Multiple Return Values
Rust همچنین از توابعی با مقادیر بازگشتی چندگانه پشتیبانی می‌کند که به آنها 'tuples' نیز می‌گویند. یک مثال:
fn swap(a: i32, b: i32) -> (i32, i32) {
    (b, a)
}
این تابع دو پارامتر i32 را می‌گیرد و یک tuple  از همان نوع را برمی‌گرداند. tuple، شامل دو مقدار ورودی مبادله شده‌است.
برای استفاده از مقادیر بازگشتی یک تابع tuple، می‌توانید tuple  را destructure کنید یا از عملگر '.' برای دسترسی به عناصر آن استفاده کنید. در این مثال هر دو روش وجود دارند: 
let (b, a) = swap(1, 2);
println!("a is {} and b is {}", a, b);

let tuple = swap(1, 2);
println!("a is {} and b is {}", tuple.1, tuple.0);
روش اول تاپل را مستقیماً به متغیرهای a و b تجزیه می‌کند؛ در حالیکه روش دوم با استفاده از عملگر نقطه، به داده‌ها دسترسی پیدا میکند.
نظرات مطالب
مبانی TypeScript؛ ماژول‌ها
نوع module رو در فایل tsconfig به amd تغییر دادم . حالا به جای خطاهای ذکر شده خطای زیر رو میگیرم در حالی که چشمی همه چیز درست به نظر میاد
r.js:392 Uncaught Error: Mismatched anonymous define() module: function (require, exports, testmd_1) {
    "use strict";
    window.onload = function () {
        var book = new testmd_1.Book();
        alert(book.GetbookNmae);
        document.getElementById("content").innerText = book.GetbookNmae;
    };
}

مطالب
ساخت Nuget Manager شخصی
یکی از راحت‌ترین راه‌های افزودن پکیج‌های برنامه نویسی به پروژه‌های دات نت، از طریق Nuget میباشد. این ابزار به قدری راحت است که من تصمیم گرفتم پکیج‌های تیممان را از طریق این سیستم دریافت کنیم. مزیت آن هم این است که بچه‌های تیم همیشه به پکیج‌ها دسترسی راحت‌تری دارند و هم اینکه در آینده به روز رسانی ساده‌تری خواهند داشت. با توجه به اینکه سایت اصلی تنها پکیج‌های عمومی را پشتیبانی می‌کند و چیزی تحت عنوان پکیج‌های شخصی ندارد، پس باید خودمان این سرویس را راه اندازی کنیم. برای راه اندازی این سیستم می‌توان آن را بر روی سیستم شخصی قرار داد و یا اینکه به صورت اینترنتی بر روی یک سرور به آن دسترسی داشته باشیم. در این مقاله این دو روش را بررسی میکنم:

پی نوشت: برای داشتن نیوگت شخصی سایت‌های نظیر Nuget Server و Myget ( به همراه پشتیبانی از مخازن npm و Bower ) هم این سرویس را ارائه میکنند. ولی باید هزینه‌ی آن را پرداخت کنید. البته سایت GemFury مخازن رایگان مختلفی چون Nuget را نیز پشتیبانی می‌کند.


نصب بر روی یک سیستم شخصی یا لوکال


در اولین قدم، شما باید یک دایرکتوری را در سیستم خود درست کنید تا پکیج‌های خود را داخل آن قرار دهید. پنجره‌ی Package manager Settings را باز کنید و در آن گزینه‌ی Package Sources را انتخاب کنید. سپس در کادر باز شده،  بر روی دکمه‌ی افزودن، در بالا کلیک کنید تا در پایین کادر، از شما نام محل توزیع بسته و آدرس آن را بپرسد:


بعد از ورود اطلاعات، بر روی دکمه‌ی Update کلیک کنید. از این پس این دایرکتوری، منبع پکیج‌های شماست و برای دریافت پکیج‌ها از این آدرس می‌توانید از طریق منوی کشویی موجود در کنسول، پکیج جدید خودتان را انتخاب کنید:


اگر میخواهید می‌توانید این دایرکتوری را به اشتراک بگذارید تا دیگر افراد حاضر در شبکه‌ی محلی هم بتوانند آن را به عنوان منبع توزیع خود به سیستم اضافه کنند.

مرحله‌ی بعدی این است که از طریق ابزار خط فرمان نیوگت نسخه 3.3 پکیج‌هایتان را به دایرکتوری مربوطه انتقال دهید. نحوه‌ی صدا زدن این دستور به شکل زیر است:
nuget init e:\nuget\ e:\nuget\test
این دستور تمام پکیج‌هایی را که شما در مسیر اولی قرار داده‌اید، به داخل دایرکتوری test منتقل می‌کند. ولی اگر قصد دارید که فقط یکی از پکیج‌ها را به این دایرکتوری انتقال دهید از دستور زیر استفاده کنید:
nuget add GMap.Net.1.0.1.nupkg -source e:\nuget\test
اینبار با کلمه‌ی رزرو شده‌ی add و بعد از آن نام پکیچ، دایرکتوری منبع را به آن معرفی می‌کنیم.


ساخت منبع راه دور (اینترنت)


شما با استفاده از ویژوال استودیو و انجام چند عمل ساده می‌توانید پکیج‌های خودتان را مدیریت کنید. برای شروع، یک پروژه‌ی تحت وب خام (Empty) را ایجاد کنید و در کنسول Nuget دستور زیر را وارد کنید:
Install-Package NuGet.Server
شما با نصب این بسته و وابستگی‌هایش، به راحتی یک سیستم مدیریت بسته را دارید. ممکن است مدتی برای نصب طول بکشد و در نهایت از شما بخواهد که فایل web.config را رونویسی کند که شما اجازه‌ی آن را صادر خواهید کرد. بعد از اتمام نصب، فایل web.config را گشوده و در خط زیر، خصوصیت Value را به یک دایرکتوری که دلخواه که مدنظر شماست تغییر دهید. این آدرس دهی می‌تواند به صورت مطلق باشد، یا آدرس مجازی آن را وارد کنید؛ یا اگر هم خالی بگذارید به طور پیش فرض دایرکتوری Packages را در نظر میگیرد:
<appSettings>
    <!-- Set the value here to specify your custom packages folder. -->
    <add key="packagesPath" value="×\Packages" />
</appSettings>
حال فایل‌های دایرکتوری محلی خود را به دایرکتوری Packages انتقال دهید و سپس سایت را بر روی IIS، هاست نمایید. از این پس منبع شما به صورت آنلاین مانند آدرس زیر در دسترس خواهد بود.
(هر محلی که نصب کنید طبق الگوی مسیریابی، آدرس nuget را در انتها وارد کنید)
Dotnettips.info/nuget

در صورتی که قصد دارید مستقیما بسته‌ای را به سمت سرور push کنید، از یک رمز عبور قدرتمند که آن را می‌توانید در web.config، بخش apiKey وارد نمایید، استفاده کنید. اگر هم نمی‌خواهید، می‌توانید در تگ RequiredApiKey در خصوصیت Value، مقدار false را وارد نمایید.
برای اینکار می‌توانید از دستور زیر استفاده کنید:
nuget push GMap.Net.1.0.1.nupkg -source http://Dotenettips.info/nuget (ApiKey)
البته اگر قبل از دستور بالا، دستور زیر را وار کنید، دیگر نیازی نیست تا برای دستورات بعدی تا مدتی ApiKey را وارد نمایید.
nuget setapikey -source https://www.dntips.ir/Nuget (ApiKey)
مطالب
راه حل ساده برای عکس‌هایی که از کادر بیرون می‌زنند

ارسال تصویر در سایت‌ها، انجمن‌ها و امثال آن همیشه مشکل زا است؛ خصوصا نمایش تصاویری در قطع یک تابلوی دیواری در یک کادر کوچک.
راه ساده و دم دستی زیر، منهای استفاده از اسکریپت‌هایی که اندازه تصاویر را تشخیص داده و بر این اساس خودشان آن‌ها را بند انگشتی نمایش می‌دهند، هم برای حل این مشکل وجود دارد:
فرض کنید مطلبی که قرار است ارسال شود در یک DIV نمایش داده می‌شود و کلاس آن مثلا post-body است.
اولین کاری که می‌شود انجام داد این است:
در CSS سایت قسمت مرتبط با post-body تعریف زیر را اضافه می‌کنیم تا اضافات عکس که از کادر بیرون زده، خودبخود توسط مرورگر نمایش داده نشود:

overflow: hidden;

سپس در همین DIV که کلاس آن post-body است، با استفاده از jQuery به دنبال تصاویر گشته و موارد یافت شده را داخل یک لینک پویا قرار می‌دهیم (استفاده از متد wrap برای این محصور سازی). این لینک هم همان آدرس اصلی تصویر است. به این ترتیب کاربر با کلیک بر روی آن تصویر می‌تواند نتیجه را در صفحه‌ای دیگر مشاهده کند:

$(document).ready(function(){  
$('.post-body img').each(function(){
var $img = $(this);
var src = $img.attr("src");
$img.attr({border:"0"}).wrap('<a target="_blank" alt="Click here to enlarge (opens new window)" title="Click here to enlarge (opens new window)" href="'+src+'" />');
});
});