مطالب
احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران در برنامه‌های Angular - قسمت اول - معرفی و ایجاد ساختار برنامه
قصد داریم در طی یک سری مطلب، یک کلاینت Angular 5.x را برای مطلب «اعتبارسنجی مبتنی بر JWT در ASP.NET Core 2.0 بدون استفاده از سیستم Identity» تهیه کنیم. البته این سری، مستقل از قسمت سمت سرور آن تهیه خواهد شد و صرفا در حد دریافت توکن از سرور و یا ارسال مشخصات کاربر جهت لاگین، نیاز بیشتری به قسمت سمت سرور آن ندارد و تاکید آن بر روی مباحث سمت کلاینت Angular است. بنابراین اینکه چگونه این توکن را تولید می‌کنید، در اینجا اهمیتی ندارد و کلیات آن با تمام روش‌های پیاده سازی سمت سرور (حتی مطلب «پیاده سازی JSON Web Token با ASP.NET Web API 2.x») سازگار است.
این سری شامل بررسی موارد ذیل خواهد بود:
  1. قسمت اول - معرفی و ایجاد ساختار برنامه
  2. قسمت دوم - سرویس اعتبارسنجی
  3. قسمت سوم - ورود به سیستم
  4. قسمت چهارم - به روز رسانی خودکار توکن‌ها
  5. قسمت پنجم - محافظت از مسیرها
  6. قسمت ششم - کار با منابع محافظت شده‌ی سمت سرور 


پیشنیازها
- آشنایی با Angular CLI
- آشنایی با مسیریابی‌ها در Angular
- آشنایی با فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها


همچنین اگر پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید، قسمت «به روز رسانی Angular CLI» ذکر شده‌ی در مطلب «Angular CLI - قسمت اول - نصب و راه اندازی» را نیز اعمال کنید. در این سری از angular/cli: 1.6.0@ استفاده شده‌است.


ایجاد ساختار اولیه و مسیریابی‌های آغازین مثال این سری

در ادامه، یک پروژه‌ی جدید مبتنی بر Angular CLI را به نام ASPNETCore2JwtAuthentication.AngularClient به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن ایجاد می‌کنیم:
> ng new ASPNETCore2JwtAuthentication.AngularClient --routing

به علاوه، قصد استفاده‌ی از بوت استرپ را نیز داریم. به همین جهت ابتدا به ریشه‌ی پروژه وارد شده و سپس دستور ذیل را صادر کنید، تا بوت استرپ نصب شود و پرچم save آن سبب به روز رسانی فایل package.json نیز گردد:
> npm install bootstrap --save
پس از آن نیاز است به فایل angular-cli.json. مراجعه کرده و شیوه‌نامه‌ی بوت استرپ را تعریف کنیم:
  "apps": [
    {
      "styles": [
    "../node_modules/bootstrap/dist/css/bootstrap.min.css",
        "styles.css"
      ],
به این ترتیب، به صورت خودکار این شیوه نامه به همراه توزیع برنامه حضور خواهد داشت و نیازی به تعریف مستقیم آن در فایل index.html نیست.

در ادامه برای تکمیل مثال جاری، دو کامپوننت جدید خوش‌آمدگویی و همچنین یافتن نشدن مسیرها را به برنامه اضافه می‌کنیم:
>ng g c welcome
>ng g c PageNotFound
که سبب ایجاد کامپوننت‌های src\app\welcome\welcome.component.ts و src\app\page-not-found\page-not-found.component.ts خواهند شد؛ به همراه به روز رسانی خودکار فایل src\app\app.module.ts جهت تکمیل قسمت declarations آن:
@NgModule({
  declarations: [
    AppComponent,
    WelcomeComponent,
    PageNotFoundComponent
  ],
سپس فایل src\app\app-routing.module.ts را به نحو ذیل تکمیل نمائید:
import { PageNotFoundComponent } from './page-not-found/page-not-found.component';
import { WelcomeComponent } from './welcome/welcome.component';
import { NgModule } from '@angular/core';
import { Routes, RouterModule } from '@angular/router';
const routes: Routes = [
  { path: 'welcome', component: WelcomeComponent },
  { path: '', redirectTo: 'welcome', pathMatch: 'full' },
  { path: '**', component: PageNotFoundComponent }
];
@NgModule({
  imports: [RouterModule.forRoot(routes)],
  exports: [RouterModule]
})
export class AppRoutingModule { }
در اینجا زمانیکه کاربر ریشه‌ی سایت را درخواست می‌کند، به کامپوننت welcome هدایت خواهد شد.
همچنین مدیریت مسیریابی آدرس‌های ناموجود در سایت نیز با تعریف ** صورت گرفته‌است.


ایجاد ماژول Authentication و تعریف کامپوننت لاگین

کامپوننت‌های احراز هویت و اعتبارسنجی کاربران را در ماژولی به نام Authentication قرار خواهیم داد. بنابراین ماژول جدید آن‌را به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن ایجاد می‌کنیم:
>ng g m Authentication -m app.module --routing
با این خروجی
  create src/app/authentication/authentication-routing.module.ts (257 bytes)
  create src/app/authentication/authentication.module.ts (311 bytes)
  update src/app/app.module.ts (696 bytes)
اگر به سطر آخر آن دقت کنید، فایل app.module.ts را نیز به صورت خودکار به روز رسانی کرده‌است:
import { EmployeeRoutingModule } from './employee/employee-routing.module';
@NgModule({
  imports: [
    BrowserModule,
    AppRoutingModule,
    AuthenticationModule
  ]
در اینجا AuthenticationModule را به انتهای لیست imports افزوده‌است که نیاز به اندکی تغییر دارد و باید آن‌را پیش از AppRoutingModule تعریف کرد. علت این است که AppRoutingModule، دارای تعریف مسیریابی ** یا catch all است که آن‌را جهت مدیریت مسیرهای یافت نشده به برنامه افزوده‌ایم. بنابراین اگر ابتدا AppRoutingModule تعریف شود و سپس AuthenticationModule، هیچگاه فرصت به پردازش مسیریابی‌های ماژول اعتبارسنجی نمی‌رسد؛ چون مسیر ** پیشتر برنده شده‌است.
بنابراین فایل app.module.ts چنین تعاریفی را پیدا می‌کند:
import { EmployeeModule } from './employee/employee.module';
@NgModule({
  imports: [
    BrowserModule,
    AuthenticationModule,
    AppRoutingModule 
  ]

در ادامه کامپوننت جدید لاگین را به این ماژول اضافه می‌کنیم:
>ng g c Authentication/Login
با این خروجی
  create src/app/Authentication/login/login.component.html (24 bytes)
  create src/app/Authentication/login/login.component.ts (265 bytes)
  create src/app/Authentication/login/login.component.css (0 bytes)
  update src/app/Authentication/authentication.module.ts (383 bytes)
اگر به سطر آخر آن دقت کنید، کار به روز رسانی فایل ماژول authentication، جهت درج این کامپوننت جدید، در قسمت declarations فایل authentication.module.ts نیز به صورت خودکار انجام شده‌است:
import { LoginComponent } from "./login/login.component";

@NgModule({
  declarations: [LoginComponent]
})

در ادامه می‌خواهیم قالب این کامپوننت را در منوی اصلی سایت قابل دسترسی کنیم. به همین جهت به فایل src/app/authentication/authentication-routing.module.ts مراجعه کرده و مسیریابی این کامپوننت را تعریف می‌کنیم:
import { LoginComponent } from "./login/login.component";

const routes: Routes = [
  { path: "login", component: LoginComponent }
];
ابتدا کامپوننت لاگین import شده و سپس آرایه‌ی Routes، مسیری را به این کامپوننت تعریف کرده‌است.


ایجاد ماژول‌های Core و Shared

در مطلب «سازماندهی برنامه‌های Angular توسط ماژول‌ها» در مورد اهمیت ایجاد ماژول‌های Core و Shared بحث شد. در اینجا نیز این دو ماژول را ایجاد خواهیم کرد.
فایل src\app\core\core.module.ts، جهت به اشتراک گذاری سرویس‌های singleton سراسری برنامه، یک چنین ساختاری را پیدا می‌کند:
import { NgModule, SkipSelf, Optional, } from "@angular/core";
import { CommonModule } from "@angular/common";
import { RouterModule } from "@angular/router";

// import RxJs needed operators only once
import "./services/rxjs-operators";

import { BrowserStorageService } from "./browser-storage.service";

@NgModule({
  imports: [CommonModule, RouterModule],
  exports: [
    // components that are used in app.component.ts will be listed here.
  ],
  declarations: [
    // components that are used in app.component.ts will be listed here.
  ],
  providers: [
    // global singleton services of the whole app will be listed here.
    BrowserStorageService
  ]
})
export class CoreModule {
  constructor( @Optional() @SkipSelf() core: CoreModule) {
    if (core) {
      throw new Error("CoreModule should be imported ONLY in AppModule.");
    }
  }
}
در اینجا از BrowserStorageService مطلب «ذخیره سازی اطلاعات در مرورگر توسط برنامه‌های Angular» استفاده شده‌است تا در سراسر برنامه در دسترس باشد. از آن در جهت ذخیره سازی توکن دریافتی از سرور در مرورگر کاربر، استفاده خواهیم کرد.
همچنین سطر "import "./services/rxjs-operators نیز از مطلب «روش‌هایی برای مدیریت بهتر عملگرهای RxJS در برنامه‌های Angular» کمک می‌گیرد تا مدام نیاز به import عملگرهای rxjs نباشد.

و ساختار فایل src\app\shared\shared.module.ts جهت به اشتراک گذاری کامپوننت‌های مشترک بین تمام ماژول‌ها، به صورت ذیل است:
import { NgModule, ModuleWithProviders } from "@angular/core";
import { CommonModule } from "@angular/common";

@NgModule({
  imports: [
    CommonModule
  ],
  entryComponents: [
    // All components about to be loaded "dynamically" need to be declared in the entryComponents section.
  ],
  declarations: [
    // common and shared components/directives/pipes between more than one module and components will be listed here.
  ],
  exports: [
    // common and shared components/directives/pipes between more than one module and components will be listed here.
    CommonModule
  ]
  /* No providers here! Since they’ll be already provided in AppModule. */
})
export class SharedModule {
  static forRoot(): ModuleWithProviders {
    // Forcing the whole app to use the returned providers from the AppModule only.
    return {
      ngModule: SharedModule,
      providers: [ /* All of your services here. It will hold the services needed by `itself`. */]
    };
  }
}

و در آخر تعاریف این دو ماژول جدید به فایل src\app\app.module.ts اضافه خواهند شد:
import { FormsModule } from "@angular/forms";
import { HttpClientModule } from "@angular/common/http";

import { CoreModule } from "./core/core.module";
import { SharedModule } from "./shared/shared.module";

@NgModule({
  imports: [
    BrowserModule,
    FormsModule,
    HttpClientModule,
    CoreModule,
    SharedModule.forRoot(),
    AuthenticationModule,
    AppRoutingModule
  ]
})
export class AppModule { }
در اینجا «FormsModule» و «HttpClientModule جدید» اضافه شده از Angular 4.3 را نیز import کرده‌ایم.


افزودن کامپوننت Header

در ادامه می‌خواهیم لینکی را به این مسیریابی جدید در نوار راهبری بالای سایت اضافه کنیم. همچنین قصد نداریم فایل app.component.html را با تعاریف آن شلوغ کنیم. به همین جهت یک کامپوننت هدر جدید را برای این منظور اضافه می‌کنیم:
> ng g c Header
با این خروجی:
  create src/app/header/header.component.html (25 bytes)
  create src/app/header/header.component.ts (269 bytes)
  create src/app/header/header.component.css (0 bytes)
  update src/app/app.module.ts (1069 bytes)
سپس به فایل src\app\header\header.component.html مراجعه کرده و آن‌را به صورت ذیل تغییر می‌دهیم:
<nav>
  <div>
    <div>
      <a [routerLink]="['/']">{{title}}</a>
    </div>
    <ul>
      <li role="menuitem" routerLinkActive="active" [routerLinkActiveOptions]="{ exact: true }">
        <a [routerLink]="['/welcome']">Home</a>
      </li>
      <li role="menuitem" routerLinkActive="active">
        <a queryParamsHandling="merge" [routerLink]="['/login']">Login</a>
      </li>
    </ul>
  </div>
</nav>
که title آن نیز به صورت ذیل تامین می‌شود:
export class HeaderComponent implements OnInit {
    title = "Angular.Jwt.Core";

در آخر به فایل app.component.html مراجعه کرده و selector این کامپوننت را در آن درج می‌کنیم:
<app-header></app-header>
<div>
  <router-outlet></router-outlet>
</div>
زمانیکه یک کامپوننت فعالسازی می‌شود، قالب آن در router-outlet نمایش داده خواهد شد. app-header نیز کار نمایش nav-bar را انجام می‌دهد.

تا اینجا اگر دستور ng serve -o را صادر کنیم (کار build درون حافظه‌ای، جهت محیط توسعه و نمایش خودکار برنامه در مرورگر)، چنین خروجی در مرورگر نمایان خواهد شد (البته می‌توان پنجره‌ی کنسول ng serve را باز نگه داشت تا کار watch را به صورت خودکار انجام دهد؛ این روش سریعتر و به همراه build تدریجی است):



انتقال کامپوننت‌هایی که در app.component.ts استفاده می‌شوند به CoreModule

 با توجه به مطلب «سازماندهی برنامه‌های Angular توسط ماژول‌ها»، کامپوننت‌هایی که در app.component.ts مورد استفاده قرار می‌گیرند، باید به Core Module منتقل شوند و قسمت declarations فایل app.module.ts از آن‌ها خالی گردد. به همین جهت پوشه‌ی جدید src\app\core\component را ایجاد کرده و سپس پوشه‌ی src\app\header را به آنجا منتقل می‌کنیم (با تمام فایل‌های درون آن).
پس از آن، تعریف HeaderComponent را از قسمت declarations مربوط به AppModule حذف کرده و آن‌را به دو قسمت exports و declarations مربوط به CoreModule منتقل می‌کنیم:
import { HeaderComponent } from "./component/header/header.component";

@NgModule({
  exports: [
    // components that are used in app.component.ts will be listed here.
    HeaderComponent
  ],
  declarations: [
    // components that are used in app.component.ts will be listed here.
    HeaderComponent
  ]
})
export class CoreModule {


کدهای کامل این سری را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید. سپس از طریق خط فرمان به ریشه‌ی پروژه‌ی ASPNETCore2JwtAuthentication.AngularClient وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگی‌های آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد (و یا همان اجرای فایل ng-serve.bat). همچنین باید به پوشه‌ی ASPNETCore2JwtAuthentication.WebApp نیز مراجعه کرده و فایل dotnet_run.bat را اجرا کنید، تا توکن سرور برنامه نیز فعال شود.
مطالب
Angular Material 6x - قسمت پنجم - کار با Data Tables
در این قسمت قصد داریم اطلاعات یادداشت‌های کاربران را توسط کامپوننت mat-table نمایش دهیم که به همراه قابلیت‌هایی مانند صفحه بندی، مرتب سازی و فیلتر کردن داده‌ها است.


کامپوننت mat-table

کار کامپوننت mat-table نمایش اطلاعات در ردیف‌ها و ستون‌ها است. به همراه آن mat-paginator برای نمایش UI صفحه بندی اطلاعات، دایرکتیو matSort و mat-sort-header برای افزودن رابط کاربری مرتب سازی اطلاعات و امکان تغییر منبع داده آن برای فیلتر کردن داده‌ها، نیز وجود دارند.


افزودن کامپوننت جدید notes برای نمایش یادداشت‌های کاربران

برای نمایش لیست یادداشت‌های هر شخص، کامپوننت جدید Notes را به صورت زیر در پوشه‌ی components ایجاد می‌کنیم:
 ng g c contact-manager/components/notes --no-spec
علت اینجا است که نمی‌خواهیم کامپوننت نمایش جزئیات شخص را بیش از اندازه شلوغ کنیم. بنابراین به قالب کامپوننت main-content (فایل main-content.component.html) مراجعه کرده و selector این کامپوننت را در آنجا درج می‌کنیم:
      <mat-tab-group>
        <mat-tab label="Bio">
          <p>
            {{user.bio}}
          </p>
        </mat-tab>
        <mat-tab label="Notes">
          <app-notes [notes]="user.userNotes"></app-notes>
        </mat-tab>
      </mat-tab-group>
همانطور که ملاحظه می‌کنید app-notes در برگه‌ی دوم کامپوننت mat-tab-group درج شده‌است. همچنین قصد داریم لیست userNotes جاری را به خاصیت notes آن نیز ارسال کنیم. به همین جهت به کامپوننت notes مراجعه کرده و این ورودی را ایجاد می‌کنیم:
import { Component, Input, OnInit } from "@angular/core";
import { UserNote } from "../../models/user-note";

@Component({
  selector: "app-notes",
  templateUrl: "./notes.component.html",
  styleUrls: ["./notes.component.css"]
})
export class NotesComponent implements OnInit {

  @Input() notes: UserNote[];
فعلا جهت بررسی صحت عملکرد آن به قالب این کامپوننت (فایل notes.component.html) مراجعه کرده و آن‌را به صورت json نمایش می‌دهیم:
 <p>
  {{notes | json}}
</p>



تکمیل کامپوننت Notes توسط یک data table

در ادامه قصد داریم این اطلاعات خام را توسط یک data table نمایش دهیم. به همین جهت ابتدا به مستندات mat-table مراجعه کرده و همانند قبل، مثالی را پیدا می‌کنیم که به منظور ما نزدیک‌تر باشد. سپس کدهای آن‌را به برنامه اضافه کرده و سفارشی سازی می‌کنیم. در ابتدا مثال basic آن‌را دقیقا به همان نحوی که هست کپی کرده و سپس آن‌را تغییر می‌دهیم:
محتوای فایل notes.component.ts
import { Component, Input, OnInit } from "@angular/core";
import { MatTableDataSource } from "@angular/material";

import { UserNote } from "../../models/user-note";

@Component({
  selector: "app-notes",
  templateUrl: "./notes.component.html",
  styleUrls: ["./notes.component.css"]
})
export class NotesComponent implements OnInit {

  @Input() notes: UserNote[];

  displayedColumns = ["position", "title", "date"];
  dataSource: MatTableDataSource<UserNote>;

  constructor() { }

  ngOnInit() {
    this.dataSource = new MatTableDataSource<UserNote>(this.notes);
  }

}
در اینجا برای نمایش یک mat-table، نیاز به یک منبع داده وجود دارد که روش تعریف آن‌را توسط MatTableDataSource از نوع UserNote مشاهده می‌کنید.
سپس این منبع داده در قسمت ngOnInit بر اساس ورودی آرایه‌ی notes که از کامپوننت main-content مقدار دهی می‌شود، تامین خواهد شد.
displayedColumns نیز لیست ستون‌ها را مشخص می‌کند.

محتوای فایل notes.component.html
<div class="example-container mat-elevation-z8" fxLayout="column">
  <mat-table #table [dataSource]="dataSource">
    <ng-container matColumnDef="position">
      <mat-header-cell *matHeaderCellDef> No. </mat-header-cell>
      <mat-cell *matCellDef="let note"> {{note.id}} </mat-cell>
    </ng-container>

    <ng-container matColumnDef="title">
      <mat-header-cell *matHeaderCellDef> Title </mat-header-cell>
      <mat-cell *matCellDef="let note"> {{note.title}} </mat-cell>
    </ng-container>

    <ng-container matColumnDef="date">
      <mat-header-cell *matHeaderCellDef> Date </mat-header-cell>
      <mat-cell *matCellDef="let note"> {{note.date | date:'yyyy-MM-dd'}} </mat-cell>
    </ng-container>

    <mat-header-row *matHeaderRowDef="displayedColumns"></mat-header-row>
    <mat-row *matRowDef="let row; columns: displayedColumns;"></mat-row>
  </mat-table>
</div>
در اینجا ترتیب ردیف‌ها بر اساس mat-row انتهای جدول مشخص می‌شود. بنابراین مهم نیست که ng-container matColumnDef‌ها چه ترتیبی دارند.
سپس به ازای هر ستون، یک ng-container اضافه شده‌است. matColumnDef معادل نام‌های displayedColumns خواهد بود. matCellDef نیز بر اساس متغیر حلقه‌ای که بر روی منبع داده تشکیل می‌شود، تعریف خواهد شد. این تعریف امکان دسترسی به مقدار آن‌را در ادامه میسر می‌کند.
در این حالت اگر برنامه را اجرا کنیم، خروجی زیر قابل مشاهده خواهد بود:


افزودن صفحه بندی به mat-table یادداشت‌های یک کاربر

اگر مجددا به مستندات mat-table مراجعه کنیم، مثالی در مورد mat-paginator نیز دارد که جهت نمایش رابط کاربری صفحه بندی مورد استفاده قرار می‌گیرد. بنابراین از مثال آن جهت تکمیل این قسمت ایده می‌گیریم:
  </mat-table>

  <mat-paginator #paginator [pageSize]="2" [pageSizeOptions]="[2, 4, 6]">
  </mat-paginator>
</div>
پس از بسته شدن تگ mat-table، کامپوننت mat-paginator به صفحه اضافه می‌شود که pageSize آن تعداد ردیف‌های در هر صفحه را مشخص می‌کند و pageSizeOptions سبب نمایش یک دراپ داون برای انتخاب تعداد ردیف‌های هر صفحه توسط کاربر خواهد شد.
در ادامه به کدهای کامپوننت مراجعه کرده و توسط ViewChild به template reference variable ایی به نام paginator دسترسی پیدا می‌کنیم:
export class NotesComponent implements OnInit, AfterViewInit {

  dataSource: MatTableDataSource<UserNote>;
  
  @ViewChild(MatPaginator) paginator: MatPaginator;

  ngAfterViewInit() {
    this.dataSource.paginator = this.paginator;
  }

}
سپس مطابق مستندات آن، این کامپوننت باید به خاصیت paginator منبع داده‌ی data table در رخ‌داد ngAfterViewInit، متصل شود.
اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، صفحه بندی فعال شده‌است:



افزودن جستجو و فیلتر کردن اطلاعات به mat-table یادداشت‌های یک کاربر

مستندات mat-table به همراه مثال filtering نیز هست که از آن جهت تکمیل این قسمت به نحو ذیل ایده خواهیم گرفت:
ابتدا فیلد ورود اطلاعات جستجو، پیش از Mat-table به قالب کامپوننت اضافه می‌شود:
<div class="example-container mat-elevation-z8" fxLayout="column">
  <div class="example-header">
    <mat-form-field>
      <input matInput (keyup)="applyFilter($event.target.value)" placeholder="Filter">
    </mat-form-field>
  </div>
سپس متد applyFilter که به ازای هر keyup فعال می‌شود، در کدهای کامپوننت به نحو زیر تکمیل خواهد شد:
  applyFilter(filterValue: string) {
    this.dataSource.filter = filterValue.trim().toLowerCase(); // MatTableDataSource defaults to lowercase matches
  }
همین اندازه تنظیم سبب فعالسازی جستجو بر روی جدول می‌شود:



افزودن مرتب سازی اطلاعات به mat-table یادداشت‌های یک کاربر

مستندات mat-table به همراه مثال sorting نیز هست که از آن جهت تکمیل این قسمت به نحو ذیل ایده خواهیم گرفت:
برای فعالسازی مرتب سازی اطلاعات، در قالب کامپوننت، به mat-table، دایرکتیو matSort و به هر ستونی که نیاز است مرتب سازی شود، دایرکتیو mat-sort-header را به mat-header‌ها اضافه می‌کنیم:
  <mat-table #table [dataSource]="dataSource" matSort>
    <ng-container matColumnDef="position">
      <mat-header-cell *matHeaderCellDef mat-sort-header> No. </mat-header-cell>
در کدهای کامپوننت نیز ابتدا توسط ViewChild به matSort دسترسی پیدا می‌کنیم و سپس آن‌را به خاصیت sort منبع داده در رخ‌داد ngAfterViewInit، متصل خواهیم کرد:
export class NotesComponent implements OnInit, AfterViewInit {

  dataSource: MatTableDataSource<UserNote>;
  
  @ViewChild(MatSort) sort: MatSort;

  ngAfterViewInit() {
    this.dataSource.sort = this.sort;
  }
}
نتیجه‌ی این تغییرات را در تصویر زیر با فعالسازی مرتب سازی بر روی ستون Title مشاهده می‌کنید:



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: MaterialAngularClient-04.zip
برای اجرای آن:
الف) ابتدا به پوشه‌ی src\MaterialAngularClient وارد شده و فایل‌های restore.bat و ng-build-dev.bat را اجرا کنید.
ب) سپس به پوشه‌ی src\MaterialAspNetCoreBackend\MaterialAspNetCoreBackend.WebApp وارد شده و فایل‌های restore.bat و dotnet_run.bat را اجرا کنید.
اکنون برنامه در آدرس https://localhost:5001 قابل دسترسی است.
مطالب
دریافت و نمایش فایل‌های PDF در برنامه‌های Blazor WASM
زمانیکه قرار است با فایل‌های باینری واقع در سمت سرور کار کنیم، اگر اکشن متدهای ارائه دهنده‌ی آن‌ها محافظت شده نباشند، برای نمایش و یا دریافت آن‌ها تنها کافی است از آدرس مستقیم این منابع استفاده کرد و در این حالت نیازی به رعایت هیچ نکته‌ی خاصی نیست. اما اگر اکشن متدی در سمت سرور توسط فیلتر Authorize محافظت شده باشد و روش محافظت نیز مبتنی بر کوکی‌ها نباشد، یعنی این کوکی‌ها در طی درخواست‌های مختلف، به صورت خودکار توسط مرورگر به سمت سرور ارسال نشوند، آنگاه نیاز است با استفاده از HttpClient برنامه‌های Blazor WASM، درخواست دسترسی به منبعی را به همراه برای مثال JSON Web Tokens کاربر به سمت سرور ارسال کرد و سپس فایل باینری نهایی را به صورت آرایه‌ای از بایت‌ها دریافت نمود. در این حالت با توجه به ماهیت Ajax ای این این عملیات، برای نمایش و یا دریافت این فایل‌های محافظت شده در مرورگر، نیاز به دانستن نکات ویژه‌ای است که در این مطلب به آن‌ها خواهیم پرداخت.



کدهای سمت سرور دریافت فایل PDF

در اینجا کدهای سمت سرور برنامه، نکته‌ی خاصی را به همراه نداشته و صرفا یک فایل PDF ساده (محتوای باینری) را بازگشت می‌دهد:
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;

namespace BlazorWasmShowBinaryFiles.Server.Controllers
{
    [ApiController]
    [Route("api/[controller]")]
    public class ReportsController : ControllerBase
    {
        [HttpGet("[action]")]
        public IActionResult GetPdfReport()
        {
            //TODO: create the `sample.pdf` report file on the server

            return File(virtualPath: "~/app_data/sample.pdf",
                        contentType: "application/pdf",
                        fileDownloadName: "sample.pdf");
        }
    }
}
که در نهایت با آدرس api/Reports/GetPdfReport در سمت کلاینت قابل دسترسی خواهد بود.

یک نکته: استفاده مستقیم از کتابخانه‌های تولید PDF در برنامه‌های سمت کاربر Blazor منطقی نیست؛ چون به ازای هر کاربر، گاهی از اوقات مجبور به ارسال بیش از 8 مگابایت اضافی مختص به فایل‌های dll. آن کتابخانه‌ی تولید PDF خواهیم شد. بنابراین بهتر است تولید PDF را در سمت سرور و در اکشن متدهای Web API انجام داد و سپس فایل نهایی تولیدی را در برنامه‌ی سمت کلاینت، دریافت و یا نمایش داد. به همین جهت در این مثال خروجی نهایی یک چنین عملیات فرضی را توسط یک اکشن متد Web API ارائه داده‌ایم که در بسیاری از موارد حتی می‌تواند توسط فیلتر Authorize نیز محافظت شده باشد.


ساخت URL برای دسترسی به اطلاعات باینری

تمام مرورگرهای جدید از ایجاد URL برای اشیاء Blob دریافتی از سمت سرور، توسط متد توکار URL.createObjectURL پشتیبانی می‌کنند. این متد، شیء URL را از شیء window جاری دریافت می‌کند و سپس اطلاعات باینری را دریافت کرده و آدرسی را جهت دسترسی موقت به آن تولید می‌کند. حاصل آن، یک URL ویژه‌است مانند blob:https://localhost:5001/03edcadf-89fd-48b9-8a4a-e9acf09afd67 که گشودن آن در مرورگر، یا سبب نمایش آن تصویر و یا دریافت مستقیم فایل خواهد شد.
در برنامه‌های Blazor نیاز است اینکار را توسط JS Interop آن انجام داد؛ از این جهت که API تولید یک Blob URL، صرفا توسط کدهای جاوا اسکریپتی قابل دسترسی است. به همین جهت فایل جدید Client\wwwroot\site.js را با محتوای زیر ایجاد کرده و همچنین مدخل آن‌را در به انتهای فایل Client\wwwroot\index.html، پیش از بسته شدن تگ body، اضافه می‌کنیم:
window.JsBinaryFilesUtils = {
  createBlobUrl: function (byteArray, contentType) {
    // The byte array in .NET is encoded to base64 string when it passes to JavaScript.
    const numArray = atob(byteArray)
      .split("")
      .map((c) => c.charCodeAt(0));
    const uint8Array = new Uint8Array(numArray);
    const blob = new Blob([uint8Array], { type: contentType });
    return URL.createObjectURL(blob);
  },
  downloadFromUrl: function (fileName, url) {
    const anchor = document.createElement("a");
    anchor.style.display = "none";
    anchor.href = url;
    anchor.download = fileName;
    document.body.appendChild(anchor);
    anchor.click();
    document.body.removeChild(anchor);
  },
  downloadBlazorByteArray: function (fileName, byteArray, contentType) {
    const blobUrl = this.createBlobUrl(byteArray, contentType);
    this.downloadFromUrl(fileName, blobUrl);
    URL.revokeObjectURL(blobUrl);
  },
  printFromUrl: function (url) {
    const iframe = document.createElement("iframe");
    iframe.style.display = "none";
    iframe.src = url;
    document.body.appendChild(iframe);
    if (iframe.contentWindow) {
      iframe.contentWindow.print();
    }
  },
  printBlazorByteArray: function (byteArray, contentType) {
    const blobUrl = this.createBlobUrl(byteArray, contentType);
    this.printFromUrl(blobUrl);
    URL.revokeObjectURL(blobUrl);
  },
  showUrlInNewTab: function (url) {
    window.open(url);
  },
  showBlazorByteArrayInNewTab: function (byteArray, contentType) {
    const blobUrl = this.createBlobUrl(byteArray, contentType);
    this.showUrlInNewTab(blobUrl);
    URL.revokeObjectURL(blobUrl);
  },
};
توضیحات:
- زمانیکه در برنامه‌های Blazor با استفاده از متد ()HttpClient.GetByteArrayAsync آرایه‌ای از بایت‌های یک فایل باینری را دریافت می‌کنیم، ارسال آن به کدهای جاوااسکریپتی به صورت یک رشته‌ی base64 شده صورت می‌گیرد (JS Interop اینکار را به صورت خودکار انجام می‌دهد). به همین جهت در متد createBlobUrl روش تبدیل این رشته‌ی base64 دریافتی را به آرایه‌ای از بایت‌ها، سپس به یک Blob و در آخر به یک Blob URL، مشاهده می‌کنید.  این Blob Url اکنون آدرس موقتی دسترسی به آرایه‌ای از بایت‌های دریافتی توسط مرورگر است. به همین جهت می‌توان از آن به عنوان src بسیاری از اشیاء HTML استفاده کرد.
- متد downloadFromUrl، کار دریافت یک Url و سپس دانلود خودکار آن‌را انجام می‌دهد. اگر به یک anchor استاندارد HTML، ویژگی download را نیز اضافه کنیم، با کلیک بر روی آن، بجای گشوده شدن این Url، مرورگر آن‌را دریافت خواهد کرد. متد downloadFromUrl کار ساخت لینک و تنظیم ویژگی‌های آن و سپس کلیک بر روی آن‌را به صورت خودکار انجام می‌دهد. از متد downloadFromUrl زمانی استفاده کنید که منبع مدنظر، محافظت شده نباشد و Url آن به سادگی در مرورگر قابل گشودن باشد.
- متد downloadBlazorByteArray همان کار متد downloadFromUrl را انجام می‌دهد؛ با این تفاوت که Url مورد نیاز توسط متد downloadFromUrl را از طریق یک Blob Url تامین می‌کند.
- متد printFromUrl که جهت دسترسی به منابع محافظت نشده طراحی شده‌است، Url یک منبع را دریافت کرده، آن‌را به یک iframe اضافه می‌کند و سپس متد print را بر روی این iframe به صورت خودکار فراخوانی خواهد کرد تا سبب ظاهر شدن صفحه‌ی پیش‌نمایش چاپ شود.
- printBlazorByteArray همان کار متد printFromUrl را انجام می‌دهد؛  با این تفاوت که Url مورد نیاز توسط متد printFromUrl را از طریق یک Blob Url تامین می‌کند.


تهیه‌ی متدهایی الحاقی جهت کار ساده‌تر با JsBinaryFilesUtils

پس از تهیه‌ی JsBinaryFilesUtils فوق، می‌توان با استفاده از کلاس زیر که به همراه متدهایی الحاقی جهت دسترسی به امکانات آن است، کار با متدهای دریافت، نمایش و چاپ فایل‌های باینری را ساده‌تر کرد و از تکرار کدها جلوگیری نمود:
using System.Threading.Tasks;
using Microsoft.JSInterop;

namespace BlazorWasmShowBinaryFiles.Client.Utils
{
    public static class JsBinaryFilesUtils
    {
        public static ValueTask<string> CreateBlobUrlAsync(
            this IJSRuntime JSRuntime,
            byte[] byteArray, string contentType)
        {
            return JSRuntime.InvokeAsync<string>("JsBinaryFilesUtils.createBlobUrl", byteArray, contentType);
        }

        public static ValueTask DownloadFromUrlAsync(this IJSRuntime JSRuntime, string fileName, string url)
        {
            return JSRuntime.InvokeVoidAsync("JsBinaryFilesUtils.downloadFromUrl", fileName, url);
        }

        public static ValueTask DownloadBlazorByteArrayAsync(
            this IJSRuntime JSRuntime,
            string fileName, byte[] byteArray, string contentType)
        {
            return JSRuntime.InvokeVoidAsync("JsBinaryFilesUtils.downloadBlazorByteArray",
                    fileName, byteArray, contentType);
        }

        public static ValueTask PrintFromUrlAsync(this IJSRuntime JSRuntime, string url)
        {
            return JSRuntime.InvokeVoidAsync("JsBinaryFilesUtils.printFromUrl", url);
        }

        public static ValueTask PrintBlazorByteArrayAsync(
            this IJSRuntime JSRuntime,
            byte[] byteArray, string contentType)
        {
            return JSRuntime.InvokeVoidAsync("JsBinaryFilesUtils.printBlazorByteArray", byteArray, contentType);
        }

        public static ValueTask ShowUrlInNewTabAsync(this IJSRuntime JSRuntime, string url)
        {
            return JSRuntime.InvokeVoidAsync("JsBinaryFilesUtils.showUrlInNewTab", url);
        }

        public static ValueTask ShowBlazorByteArrayInNewTabAsync(
            this IJSRuntime JSRuntime,
            byte[] byteArray, string contentType)
        {
            return JSRuntime.InvokeVoidAsync("JsBinaryFilesUtils.showBlazorByteArrayInNewTab", byteArray, contentType);
        }
    }
}


اصلاح Content Security Policy سمت سرور جهت ارائه‌ی محتوای blob

پس از دریافت فایل PDF به صورت یک blob، با استفاده از متد URL.createObjectURL می‌توان آدرس موقت محلی را برای دسترسی به آن تولید کرد و یک چنین آدرس‌هایی به صورت blob:http تولید می‌شوند. در این حالت در Content Security Policy سمت سرور، نیاز است امکان دسترسی به تصاویر و همچنین اشیاء از نوع blob را نیز آزاد معرفی کنید:
img-src 'self' data: blob:
default-src 'self' blob:
object-src 'self' blob:
در غیراینصورت مرورگر، نمایش یک چنین تصاویر و یا اشیایی را سد خواهد کرد.


نمایش فایل PDF دریافتی از سرور، به همراه دکمه‌های دریافت، چاپ و نمایش آن در صفحه‌ی جاری

در ادامه کدهای کامل مرتبط با تصویری را که در ابتدای بحث مشاهده کردید، ملاحظه می‌کنید:
@page "/"

@using BlazorWasmShowBinaryFiles.Client.Utils

@inject IJSRuntime JSRuntime
@inject HttpClient HttpClient

<h1>Display PDF Files</h1>
<button class="btn btn-info" @onclick="handlePrintPdf">Print PDF</button>
<button class="btn btn-primary ml-2" @onclick="handleShowPdf">Show PDF</button>
<button class="btn btn-success ml-2" @onclick="handleDownloadPdf">Download PDF</button>

@if(!string.IsNullOrWhiteSpace(PdfBlobUrl))
{
    <section class="card mb-5 mt-3">
        <div class="card-header">
            <h4>using iframe</h4>
        </div>
        <div class="card-body">
            <iframe title="PDF Report" width="100%" height="600" src="@PdfBlobUrl" type="@PdfContentType"></iframe>
        </div>
    </section>

    <section class="card mb-5">
        <div class="card-header">
            <h4>using object</h4>
        </div>
        <div class="card-body">
            <object data="@PdfBlobUrl" aria-label="PDF Report" type="@PdfContentType" width="100%" height="100%"></object>
        </div>
    </section>

    <section class="card mb-5">
        <div class="card-header">
            <h4>using embed</h4>
        </div>
        <div class="card-body">
            <embed aria-label="PDF Report" src="@PdfBlobUrl" type="@PdfContentType" width="100%" height="100%">
        </div>
    </section>
}

@code
{
    private const string ReportUrl = "/api/Reports/GetPdfReport";
    private const string PdfContentType = "application/pdf";

    private string PdfBlobUrl;

    private async Task handlePrintPdf()
    {
        // Note: Using the `HttpClient` is useful for accessing the protected API's by JWT's (non cookie-based authorization).
        // Otherwise just use the `PrintFromUrlAsync` method.
        var byteArray = await HttpClient.GetByteArrayAsync(ReportUrl);
        await JSRuntime.PrintBlazorByteArrayAsync(byteArray, PdfContentType);
    }

    private async Task handleDownloadPdf()
    {
        // Note: Using the `HttpClient` is useful for accessing the protected API's by JWT's (non cookie-based authorization).
        // Otherwise just use the `DownloadFromUrlAsync` method.
        var byteArray = await HttpClient.GetByteArrayAsync(ReportUrl);
        await JSRuntime.DownloadBlazorByteArrayAsync("report.pdf", byteArray, PdfContentType);
    }

    private async Task handleShowPdf()
    {
        // Note: Using the `HttpClient` is useful for accessing the protected API's by JWT's (non cookie-based authorization).
        // Otherwise just use the `ReportUrl` as the `src` of the `iframe` directly.
        var byteArray = await HttpClient.GetByteArrayAsync(ReportUrl);
        PdfBlobUrl = await JSRuntime.CreateBlobUrlAsync(byteArray, PdfContentType);
    }

    // Tips:
    // 1- How do I enable/disable the built-in pdf viewer of FireFox
    // https://support.mozilla.org/en-US/kb/disable-built-pdf-viewer-and-use-another-viewer
    // 2- How to configure browsers to use the Adobe PDF plug-in to open PDF files
    // https://helpx.adobe.com/acrobat/kb/pdf-browser-plugin-configuration.html
    // https://helpx.adobe.com/acrobat/using/display-pdf-in-browser.html
    // 3- Microsoft Edge is gaining new PDF reader features within the Windows 10 Fall Creator’s Update (version 1709).
}
توضیحات:
- پس از تهیه‌ی JsBinaryFilesUtils و متدهای الحاقی متناظر با آن، اکنون تنها کافی است با  استفاده از متد ()HttpClient.GetByteArrayAsync، فایل PDF ارائه شده‌ی توسط یک اکشن متد را به صورت آرایه‌ای از بایت‌ها دریافت و سپس به متدهای چاپ (PrintBlazorByteArrayAsync) و دریافت (DownloadBlazorByteArrayAsync) آن ارسال کنیم.
- در مورد نمایش آرایه‌ای از بایت‌های دریافتی، وضعیت کمی متفاوت است. ابتدا باید توسط متد CreateBlobUrlAsync، آدرس موقتی این آرایه را در مرورگر تولید کرد و سپس این آدرس را برای مثال به src یک iframe انتساب دهیم تا PDF را با استفاده از امکانات توکار مرورگر، نمایش دهد.


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: BlazorWasmShowBinaryFiles.zip
مطالب
شروع کار با ASP.NET Web API 2
HTTP تنها برای به خدمت گرفتن صفحات وب نیست. این پروتکل همچنین پلتفرمی قدرتمند برای ساختن API هایی است که سرویس‌ها و داده را در دسترس قرار می‌دهند. این پروتکل ساده، انعطاف پذیر و در همه جا حاضر است. هر پلتفرمی که فکرش را بتوانید بکنید کتابخانه ای برای HTTP دارد، بنابراین سرویس‌های HTTP می‌توانند بازه بسیار گسترده ای از کلاینت‌ها را پوشش دهند، مانند مرورگرها، دستگاه‌های موبایل و اپلیکیشن‌های مرسوم دسکتاپ.

ASP.NET Web API فریم ورکی برای ساختن API‌های وب بر روی فریم ورک دات نت است. در این مقاله با استفاده از این فریم ورک، API وبی خواهیم ساخت که لیستی از محصولات را بر می‌گرداند. صفحه وب کلاینت، با استفاده از jQuery نتایج را نمایش خواهد داد.


یک پروژه Web API بسازید

در ویژوال استودیو 2013 پروژه جدیدی از نوع ASP.NET Web Application بسازید و نام آن را "ProductsApp" انتخاب کنید.

در دیالوگ New ASP.NET Project قالب Empty را انتخاب کنید و در قسمت "Add folders and core references for" گزینه Web API را انتخاب نمایید.

می توانید از قالب Web API هم استفاده کنید. این قالب با استفاده از ASP.NET MVC صفحات راهنمای API را خواهد ساخت. در این مقاله از قالب Empty استفاده میکنیم تا تمرکز اصلی، روی خود فریم ورک Web API باشد. بطور کلی برای استفاده از این فریم ورک لازم نیست با ASP.NET MVC آشنایی داشته باشید.

افزودن یک مدل

یک مدل (model) آبجکتی است که داده اپلیکیشن شما را معرفی می‌کند. ASP.NET Web API می‌تواند بصورت خودکار مدل شما را به JSON, XML و برخی فرمت‌های دیگر مرتب (serialize) کند، و سپس داده مرتب شده را در بدنه پیام HTTP Response بنویسد. تا وقتی که یک کلاینت بتواند فرمت مرتب سازی داده‌ها را بخواند، می‌تواند آبجکت شما را deserialize کند. اکثر کلاینت‌ها می‌توانند XML یا JSON را تفسیر کنند. بعلاوه کلاینت‌ها می‌توانند فرمت مورد نظرشان را با تنظیم Accept header در پیام HTTP Request مشخص کنند.

بگذارید تا با ساختن مدلی ساده که یک محصول (product) را معرفی میکند شروع کنیم.

کلاس جدیدی در پوشه Models ایجاد کنید.

نام کلاس را به "Product" تغییر دهید، و خواص زیر را به آن اضافه کنید.

namespace ProductsApp.Models
{
    public class Product
    {
        public int Id { get; set; }
        public string Name { get; set; }
        public string Category { get; set; }
        public decimal Price { get; set; }
    }
}

افزودن یک کنترلر

در Web API کنترلر‌ها آبجکت هایی هستند که درخواست‌های HTTP را مدیریت کرده و آنها را به اکشن متدها نگاشت می‌کنند. ما کنترلری خواهیم ساخت که می‌تواند لیستی از محصولات، یا محصولی بخصوص را بر اساس شناسه برگرداند. اگر از ASP.NET MVC استفاده کرده اید، با کنترلرها آشنا هستید. کنترلرهای Web API مشابه کنترلر‌های MVC هستند، با این تفاوت که بجای ارث بری از کلاس Controller از کلاس ApiController مشتق می‌شوند.

کنترلر جدیدی در پوشه Controllers ایجاد کنید.

در دیالوگ Add Scaffold گزینه Web API Controller - Empty را انتخاب کرده و روی Add کلیک کنید.

در دیالوگ Add Controller نام کنترلر را به "ProductsController" تغییر دهید و روی Add کلیک کنید.

توجه کنید که ملزم به ساختن کنترلرهای خود در پوشه Controllers نیستید، و این روش صرفا قراردادی برای مرتب نگاه داشتن ساختار پروژه‌ها است. کنترلر ساخته شده را باز کنید و کد زیر را به آن اضافه نمایید.

using ProductsApp.Models;
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Linq;
using System.Net;
using System.Web.Http;

namespace ProductsApp.Controllers
{
    public class ProductsController : ApiController
    {
        Product[] products = new Product[] 
        { 
            new Product { Id = 1, Name = "Tomato Soup", Category = "Groceries", Price = 1 }, 
            new Product { Id = 2, Name = "Yo-yo", Category = "Toys", Price = 3.75M }, 
            new Product { Id = 3, Name = "Hammer", Category = "Hardware", Price = 16.99M } 
        };

        public IEnumerable<Product> GetAllProducts()
        {
            return products;
        }

        public IHttpActionResult GetProduct(int id)
        {
            var product = products.FirstOrDefault((p) => p.Id == id);
            if (product == null)
            {
                return NotFound();
            }
            return Ok(product);
        }
}
برای اینکه مثال جاری را ساده نگاه داریم، محصولات مورد نظر در یک آرایه استاتیک ذخیره شده اند. مسلما در یک اپلیکیشن واقعی برای گرفتن لیست محصولات از دیتابیس یا منبع داده ای دیگر کوئری می‌گیرید.

کنترلر ما دو متد برای دریافت محصولات تعریف می‌کند:

  • متد GetAllProducts لیست تمام محصولات را در قالب یک <IEnumerable<Product بر می‌گرداند.
  • متد GetProductById سعی می‌کند محصولی را بر اساس شناسه تعیین شده پیدا کند.

همین! حالا یک Web API ساده دارید. هر یک از متدهای این کنترلر، به یک یا چند URI پاسخ می‌دهند:

 URI  Controller Method
api/products/  GetAllProducts
 api/products/id/  GetProductById

برای اطلاعات بیشتر درباره نحوه نگاشت درخواست‌های HTTP به اکشن متدها توسط Web API به این لینک مراجعه کنید.


فراخوانی Web API با جاوا اسکریپت و jQuery

در این قسمت یک صفحه HTML خواهیم ساخت که با استفاده از AJAX متدهای Web API را فراخوانی می‌کند. برای ارسال درخواست‌های آژاکسی و بروز رسانی صفحه بمنظور نمایش نتایج دریافتی از jQuery استفاده میکنیم.

در پنجره Solution Explorer روی نام پروژه کلیک راست کرده و گزینه Add, New Item را انتخاب کنید.

در دیالوگ Add New Item قالب HTML Page را انتخاب کنید و نام فایل را به "index.html" تغییر دهید.

حال محتوای این فایل را با لیست زیر جایگزین کنید.

<!DOCTYPE html>
<html xmlns="http://www.w3.org/1999/xhtml">
<head>
  <title>Product App</title>
</head>
<body>

  <div>
    <h2>All Products</h2>
    <ul id="products" />
  </div>
  <div>
    <h2>Search by ID</h2>
    <input type="text" id="prodId" size="5" />
    <input type="button" value="Search" onclick="find();" />
    <p id="product" />
  </div>

  <script src="http://ajax.aspnetcdn.com/ajax/jQuery/jquery-2.0.3.min.js"></script>
  <script>
    var uri = 'api/products';

    $(document).ready(function () {
      // Send an AJAX request
      $.getJSON(uri)
          .done(function (data) {
            // On success, 'data' contains a list of products.
            $.each(data, function (key, item) {
              // Add a list item for the product.
              $('<li>', { text: formatItem(item) }).appendTo($('#products'));
            });
          });
    });

    function formatItem(item) {
      return item.Name + ': $' + item.Price;
    }

    function find() {
      var id = $('#prodId').val();
      $.getJSON(uri + '/' + id)
          .done(function (data) {
            $('#product').text(formatItem(data));
          })
          .fail(function (jqXHR, textStatus, err) {
            $('#product').text('Error: ' + err);
          });
    }
  </script>
</body>
</html>
راه‌های مختلفی برای گرفتن jQuery وجود دارد، در این مثال از Microsoft Ajax CDN استفاده شده. می‌توانید این کتابخانه را از http://jquery.com دانلود کنید و بصورت محلی استفاده کنید. همچنین قالب پروژه‌های  Web API این کتابخانه را به پروژه نیز اضافه می‌کنند.


گرفتن لیستی از محصولات

برای گرفتن لیستی از محصولات، یک درخواست HTTP GET به آدرس "api/products/" ارسال کنید.

تابع getJSON یک درخواست آژاکسی ارسال می‌کند. پاسخ دریافتی هم آرایه ای از آبجکت‌های JSON خواهد بود. تابع done در صورت موفقیت آمیز بودن درخواست، اجرا می‌شود. که در این صورت ما DOM را با اطلاعات محصولات بروز رسانی می‌کنیم.

$(document).ready(function () {
    // Send an AJAX request
    $.getJSON(apiUrl)
        .done(function (data) {
            // On success, 'data' contains a list of products.
            $.each(data, function (key, item) {
                // Add a list item for the product.
                $('<li>', { text: formatItem(item) }).appendTo($('#products'));
            });
        });
});

گرفتن محصولی مشخص

برای گرفتن یک محصول توسط شناسه (ID) آن کافی است یک درخواست HTTP GET به آدرس "api/products/id/" ارسال کنید.

function find() {
    var id = $('#prodId').val();
    $.getJSON(apiUrl + '/' + id)
        .done(function (data) {
            $('#product').text(formatItem(data));
        })
        .fail(function (jqXHR, textStatus, err) {
            $('#product').text('Error: ' + err);
        });
}
برای این کار هنوز از getJSON برای ارسال درخواست آژاکسی استفاده می‌کنیم، اما اینبار شناسه محصول را هم به آدرس درخواستی اضافه کرده ایم. پاسخ دریافتی از این درخواست، اطلاعات یک محصول با فرمت JSON است.


اجرای اپلیکیشن

اپلیکیشن را با F5 اجرا کنید. صفحه وب باز شده باید چیزی مشابه تصویر زیر باشد.

برای گرفتن محصولی مشخص، شناسه آن را وارد کنید و روی Search کلیک کنید.

اگر شناسه نامعتبری وارد کنید، سرور یک خطای HTTP بر می‌گرداند.


استفاده از F12 برای مشاهده درخواست‌ها و پاسخ ها

هنگام کار با سرویس‌های HTTP، مشاهده‌ی درخواست‌های ارسال شده و پاسخ‌های دریافتی بسیار مفید است. برای اینکار می‌توانید از ابزار توسعه دهندگان وب استفاده کنید، که اکثر مرورگرهای مدرن، پیاده سازی خودشان را دارند. در اینترنت اکسپلورر می‌توانید با F12 به این ابزار دسترسی پیدا کنید. به برگه Network بروید و روی Start Capturing کلیک کنید. حالا صفحه وب را مجددا بارگذاری (reload) کنید. در این مرحله اینترنت اکسپلورر ترافیک HTTP بین مرورگر و سرور را تسخیر می‌کند. می‌توانید تمام ترافیک HTTP روی صفحه جاری را مشاهده کنید.

به دنبال آدرس نسبی "api/products/" بگردید و آن را انتخاب کنید. سپس روی Go to detailed view کلیک کنید تا جزئیات ترافیک را مشاهده کنید. در نمای جزئیات، می‌توانید header‌ها و بدنه درخواست‌ها و پاسخ‌ها را ببینید. مثلا اگر روی برگه Request headers کلیک کنید، خواهید دید که اپلیکیشن ما در Accept header داده‌ها را با فرمت "application/json" درخواست کرده است.

اگر روی برگه Response body کلیک کنید، می‌توانید ببینید چگونه لیست محصولات با فرمت JSON سریال شده است. همانطور که گفته شده مرورگرهای دیگر هم قابلیت‌های مشابهی دارند. یک ابزار مفید دیگر Fiddler است. با استفاده از این ابزار می‌توانید تمام ترافیک HTTP خود را مانیتور کرده، و همچنین درخواست‌های جدیدی بسازید که این امر کنترل کاملی روی HTTP headers به شما می‌دهد.


قدم‌های بعدی

  • برای یک مثال کامل از سرویس‌های HTTP که از عملیات POST,PUT و DELETE پشتیبانی می‌کند به این لینک مراجعه کنید.
  • برای اطلاعات بیشتر درباره طراحی واکنش گرا در کنار سرویس‌های HTTP به این لینک مراجعه کنید، که اپلیکیشن‌های تک صفحه ای (SPA) را بررسی می‌کند.
بازخوردهای پروژه‌ها
خطای sql?
ببخشید برای بازخورد قبلیم جایی برای ویرایش پیدا نکرم.
کد کامل کلاس من به این صورته:
 class SQLiteDataReaderPdfReport
    {
        public IPdfReportData CreatePdfReport()
        {
           
                return new PdfReport().DocumentPreferences(doc =>
                {
                    doc.RunDirection(PdfRunDirection.RightToLeft);
                    doc.Orientation(PageOrientation.Portrait);
                    doc.PageSize(PdfPageSize.A4);
                    doc.DocumentMetadata(new DocumentMetadata { Author = "Vahid", Application = "PdfRpt", Keywords = "Test", Subject = "Test Rpt", Title = "Test" });
                })
                .DefaultFonts(fonts =>
                {
                    fonts.Path(System.AppDomain.CurrentDomain.BaseDirectory + "\\fonts\\BMitra.ttf",
                                      Environment.GetEnvironmentVariable("SystemRoot") + "\\fonts\\verdana.ttf");
                })
                .PagesFooter(footer =>
                {
                    footer.DefaultFooter(DateTime.Now.ToString("MM/dd/yyyy"));
                })
                .PagesHeader(header =>
                {
                    header.DefaultHeader(defaultHeader =>
                    {
                        defaultHeader.RunDirection(PdfRunDirection.RightToLeft);
                        defaultHeader.ImagePath(System.AppDomain.CurrentDomain.BaseDirectory + "\\Images\\s.jpg");
                        defaultHeader.Message("لیست دانشجویان");
                    });
                })
                .MainTableTemplate(template =>
                {
                    template.BasicTemplate(BasicTemplate.SilverTemplate);
                })
                .MainTablePreferences(table =>
                {
                    table.ColumnsWidthsType(TableColumnWidthType.Relative);
                    table.NumberOfDataRowsPerPage(5);
                })
                .MainTableDataSource(dataSource =>
                {
                    dataSource.GenericDataReader(
                        providerName: "System.Data.SQLite",
                        connectionString: "Data Source=" + System.AppDomain.CurrentDomain.BaseDirectory + "\\data\\database.sqlite",
                        sql: @"SELECT id,name,family,mark
                               FROM Student
                                WHERE id='1'",
                             

                        parametersValues: new object[] { 10 }
                    );
                })

                .MainTableColumns(columns =>
                {
                    columns.AddColumn(column =>
                    {
                        column.PropertyName("id");
                        column.IsRowNumber(true);
                        column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                        column.IsVisible(true);
                        column.Order(0);
                        column.Width(2);
                        column.HeaderCell("کد");
                    });


                    columns.AddColumn(column =>
                    {
                        column.PropertyName("name");
                        column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                        column.IsVisible(true);
                        column.Order(1);
                        column.Width(2);
                        column.HeaderCell("نام");
                    });

                    columns.AddColumn(column =>
                    {
                        column.PropertyName("family");
                        column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                        column.IsVisible(true);
                        column.Order(2);
                        column.Width(2);
                        column.HeaderCell("نام خانوادگی");
                    });

                    columns.AddColumn(column =>
                    {
                        column.PropertyName("mark");
                        column.CellsHorizontalAlignment(HorizontalAlignment.Center);
                        column.IsVisible(true);
                        column.Order(3);
                        column.Width(2);
                        column.HeaderCell("نمره");
                    });
                })
                .MainTableEvents(events =>
                {
                    events.DataSourceIsEmpty(message: "There is no data available to display.");
                })
                .Export(export =>
                {
                    export.ToExcel();
                })
                .Generate(data => data.AsPdfFile(System.AppDomain.CurrentDomain.BaseDirectory + "\\Pdf\\RptSqlDataReaderSample.pdf"));
           
        }
        
    }
}
به خاطر توجهی که کردید سپاسگزارم!
مطالب
بدست آوردن اندازه ViewState‌ یک صفحه ASP.Net

یکی از روش‌های معمولی که برای بدست آوردن اندازه ViewState یک صفحه در ASP.Net بکار می‌رود، نمایش صفحه، مراجعه به سورس آن و سپس ذخیره مقدار فیلد مخفی ViewState به صورت یک فایل متنی و مراجعه به اندازه آن فایل است!
راه بهتری هم وجود دارد که به شرح زیر است:
زمانیکه قرار است ViewState به صفحه اضافه شود، روال رخداد گردان SavePageStateToPersistenceMedium اجرا خواهد شد. نحوه تحریف آن برای بدست آوردن اندازه ViewState به صورت زیر است (چند سطر زیر را به وب فرم خود اضافه کنید):

using System;
using System.Diagnostics;
using System.IO;
using System.Web.UI;

protected override void SavePageStateToPersistenceMedium(object state)
{
if (Debugger.IsAttached)
{
using (MemoryStream stream = new MemoryStream())
{
LosFormatter formatter = new LosFormatter();
formatter.Serialize(stream, state);
int size = stream.Capacity / 1024;
if (size > 32)
{
throw new Exception("لطفا به وضعیت ویوو استیت این صفحه رسیدگی نمائید");
}
}
}
base.SavePageStateToPersistenceMedium(state);
}

در اینجا اگر در حال دیباگ برنامه باشید و همچنین حجم ViewState از 32 کیلوبایت بیشتر شد، استثنایی جهت گوشزد گردن این مطلب به شما، تولید می‌شود.
اگر علاقمند بودید که این روال را به تمامی صفحات اضافه کنید می‌شود یک کلاس جدید ایجاد کرد و این کلاس را از کلاس استاندارد Page به ارث برد ( برای نمونه public class MyPage : Page ) . سپس همان چند سطر فوق را به آن اضافه نمائید.
اکنون تغییری که در کدها باید صورت گیرد به صورت زیر است، برای مثال تبدیل:

public partial class WebForm4 : System.Web.UI.Page

به :

public partial class WebForm4 : MyPage


مطالب
ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 13 - معرفی View Components
روش رندر یک View در ASP.NET MVC، بر مبنای اطلاعاتی است که از کنترلر، در اختیار View آن قرار می‌گیرد. اما گاهی از اوقات نیاز است بعضی از قسمت‌های صفحه همواره نمایش داده شوند (مانند نمایش تعداد کاربران آنلاین، سخن روز، منوهای کنار صفحه و امثال آن). یک راه حل برای این مساله، اضافه کردن اطلاعات مورد نیاز View در ViewModel ارائه شده‌ی توسط کنترلر است. هرچند این روش کار می‌کند اما پس از مدتی به ViewModel هایی خواهیم رسید که تشکیل شده‌اند از چندین و چند خاصیت اضافی که الزاما مرتبط با تعریف آن ViewModel نیستند. راه حل بهتر، قرار دادن قسمت‌های مشترک صفحات در فایل layout برنامه است؛ اما فایل layout، به سادگی نمی‌تواند از دایرکتیو model@ برای مشخص سازی مدل و یا مدل‌های مورد نیاز خود استفاده کند (هر چند ممکن است؛ اما بیش از اندازه پیچیده خواهد شد).
در نگارش‌های پیشین ASP.NET MVC، یک چنین مسائلی را با معرفی Child Actionها
    public partial class SidebarMenuController : Controller
    {
        const int Min15 = 900;

        [ChildActionOnly]
        [OutputCache(Duration = Min15)]
        public virtual ActionResult Index()
        {
            return PartialView("_SidebarMenu");
        }
    }
و سپس نمایش آن‌ها توسط Html.RenderAction در فایل layout برنامه، حل می‌کنند. در ASP.NET Core، جایگزین Child Actionها، مفهوم جدیدی است به نام View Components.


یک مثال: تهیه‌ی اولین View Component

ساختار یک View Component، بسیار شبیه است به ساختار یک Controller، اما با عملکردی محدود. به همین جهت کار تعریف آن با افزودن یک کلاس سی‌شارپ شروع می‌شود و این کلاس را می‌توان در پوشه‌ای به نام ViewComponents در ریشه‌ی پروژه قرار داد (اختیاری).


سپس برای نمونه، کلاس ذیل را به این پوشه اضافه کنید:
using System.Threading.Tasks;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;
using Core1RtmEmptyTest.Services;
 
namespace Core1RtmEmptyTest.ViewComponents
{
    public class SiteCopyright : ViewComponent
    {
        private readonly IMessagesService _messagesService;
 
        public SiteCopyright(IMessagesService messagesService)
        {
            _messagesService = messagesService;
        }
 
        public IViewComponentResult Invoke(int numberToTake)
        {
            var name = _messagesService.GetSiteName();
            return View(viewName: "Default", model: name);
        }
 
        //public async Task<IViewComponentResult> InvokeAsync(int numberToTake)
        //{
        //    return View();
        //}
    }
}
همانطور که پیشتر نیز عنوان شد، تزریق وابستگی‌ها در تمام قسمت‌های ASP.NET Core در دسترس هستند. در اینجا نیز از سرویس MessagesService بررسی شده‌ی در مطلب «ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 6 - سرویس‌ها و تزریق وابستگی‌ها» برای نمایش نام سایت استفاده می‌کنیم.

ساختار کلی یک کلاس ViewComponent شامل دو جزء اصلی است:
الف) از کلاس پایه ViewComponent مشتق می‌شود. به این ترتیب توسط ASP.NET Core قابل شناسایی خواهد شد.
ب) دارای متد Invoke ایی است که بجای Html.RenderAction در نگارش‌های پیشین ASP.NET MVC، قابل فراخوانی است. این متد یک View را باز می‌گرداند.
ج) در اینجا امکان تعریف نمونه‌ی Async متد Invoke نیز وجود دارد (برای مثال جهت کار با متدهای Async بانک اطلاعاتی).
روش فراخوانی این متدها نیز به این صورت است: ابتدا به دنبال نمونه‌ی async می‌گردد. اگر یافت شد، همینجا کار خاتمه می‌یابد. اگر یافت نشد، نمونه‌ی sync یا معمولی آن فراخوانی می‌شود و اگر این هم یافت نشد، یک استثناء صادر خواهد شد.
د) متد Invoke می‌تواند دارای پارامترهای دلخواهی نیز باشد و حالت پیش فرض آن بدون پارامتر است.

روش یافتن یک view component توسط ASP.NET Core به این صورت است:
الف) این کلاس باید عمومی بوده و همچنین abstract نباشد.
ب) «یکی» از مشخصه‌های ذیل را داشته باشد:
1) نامش به ViewComponent ختم شده باشد.
2) از کلاس ViewComponent ارث بری کرده باشد.
3) با ویژگی ViewComponent مزین شده باشد.


نحوه و محل تعریف View یک View Component

پس از تعریف کلاس ViewComponent مورد نظر، اکنون نیاز است View آن‌را اضافه کرد. روش یافتن این Viewها توسط ASP.NET Core نیز بر این مبنا است که
الف) اگر این View Component عمومی و سراسری است، باید درون پوشه‌ی shared، پوشه‌ی جدیدی را به نام Components ایجاد کرده و سپس ذیل این پوشه، بر اساس نام کلاس ViewComponent، یک زیر پوشه‌ی دیگر را ایجاد و داخل آن، View مدنظر را اضافه کرد (تصویر ذیل).
 /Views/Shared/Components/[NameOfComponent]/Default.cshtml
ب) اگر این View Component تنها باید از طریق Viewهای یک کنترلر خاص قابل دسترسی باشند، زیر پوشه‌ی Component یاد شده را ذیل پوشه‌ی View همان کنترلر قرار دهید (و آن‌را از قسمت Shared خارج کنید).
 /Views/[CurrentController]/Components/[NameOfComponent]/Default.cshtml


یک نکته: اگر نام کلاسی به ViewComponent  ختم شده بود، نیازی نیست تا ViewComponent  را هم در حین ساخت پوشه‌ی آن ذکر کرد.


نحوه‌ی استفاده‌ی از View Component تعریف شده و ارسال پارامتر به آن

و در آخر برای استفاده‌ی از این View Component تعریف شده، به فایل layout برنامه مراجعه کرده و آن‌را به نحو ذیل فراخوانی کنید:
 <footer>
    <p>@await Component.InvokeAsync("SiteCopyright", new { numberToTake = 5 })</p>
</footer>
اولین پارامتر متد InvokeAsync، همان نام کلاس View Component است. اگر خواستید پارامتر(های) دلخواهی را به متد Invoke کلاس View Component ارسال کنید (مانند پارامتر int numberToTake در مثال فوق)، آن‌را در همینجا می‌توان ذکر کرد (با فرمت dictionary و یا  anonymous type).

یک نکته: متدهای قدیمی Component.Invoke و Component.Renderدر اینجا حذف شده‌اند (اگر مقالات پیش از RTM را مطالعه کردید) و روش توصیه شده‌ی در اینجا، کار با متدهای async است.


تفاوت‌های View Components با Child Actions نگارش‌های پیشین ASP.NET MVC

پارامترهای یک View Component از طریق یک HTTP Request تامین نمی‌شوند و همانطور که ملاحظه کردید در همان زمان فراخوانی آن‌ها به صورت مستقیم فراهم خواهند شد. بنابراین مباحث model binding در اینجا دیگر وجود خارجی ندارند. همچنین View Components جزئی از طول عمر یک کنترلر نیستند. بنابراین اکشن فیلترهای مختلف تعریف شده، تاثیری را بر روی آن‌ها نخواهند داشت (این مشکلی بود که با Child Actions در نگارش‌های قبلی مشاهده می‌شد). همچنین View Components به صورت مستقیم از طریق درخواست‌های HTTP قابل دسترسی نیستند. به علاوه Child actions قدیمی، از فراخوانی‌های async پشتیبانی نمی‌کنند.
زمانیکه کلاسی از کلاس پایه ViewComponent ارث بری می‌کند، تنها به این خواص عمومی از درخواست HTTP جاری دسترسی خواهد داشت:
[ViewComponent]
public abstract class ViewComponent
{
   protected ViewComponent();
   public HttpContext HttpContext { get; }
   public ModelStateDictionary ModelState { get; }
   public HttpRequest Request { get; }
   public RouteData RouteData { get; }
   public IUrlHelper Url { get; set; }
   public IPrincipal User { get; }

   [Dynamic]  
   public dynamic ViewBag { get; }
   [ViewComponentContext]
   public ViewComponentContext ViewComponentContext { get; set; }
   public ViewContext ViewContext { get; }
   public ViewDataDictionary ViewData { get; }
   public ICompositeViewEngine ViewEngine { get; set; }

   //...
}


فراخوانی Ajax ایی یک View Component

در ASP.NET Core، یک اکشن متد می‌تواند خروجی ViewComponent نیز داشته باشد و این تنها روشی است که می‌توان یک View Component را از طریق درخواست‌های HTTP، مستقیما قابل دسترسی کرد:
public IActionResult AddURLTest()
{
   return ViewComponent("AddURL");
}
در این حالت می‌توان این اکشن متد را به صورت Ajax ایی نیز بارگذاری و به صفحه اضافه کرد:
$(document).ready (function(){
    $("#LoadSignIn").click(function(){
         $('#UserControl').load("/Home/AddURLTest");
    });
});


امکان بارگذاری View Components از اسمبلی‌های دیگر نیز وجود دارد

در مطلب «ارتقاء به ASP.NET Core 1.0 - قسمت 10 - بررسی تغییرات Viewها» روش دسترسی به Viewهای برنامه را که در اسمبلی آن قرار گرفته بودند، بررسی کردیم. دقیقا همان روش در مورد view components نیز صادق است و کاربرد دارد. جهت یادآوری، این مراحل باید طی شوند:
الف) اسمبلی ثالث حاوی View Component‌های برنامه باید ارجاعاتی را به ASP.NET Core و قابلیت‌های Razor آن داشته باشد:
"dependencies": {
   "NETStandard.Library": "1.6.0",
   "Microsoft.AspNetCore.Mvc": "1.0.0",
   "Microsoft.AspNetCore.Razor.Tools": {
   "version": "1.0.0-preview2-final",
   "type": "build"
  }
},
"tools": {
   "Microsoft.AspNetCore.Razor.Tools": "1.0.0-preview2-final"
}
ب) محل قرارگیری viewهای این اسمبلی ثالث نیز همانند قسمت «نحوه و محل تعریف View یک View Component» مطلب جاری است و تفاوتی نمی‌کند. فقط برای  قرار دادن این Viewها در اسمبلی برنامه باید گزینه‌ی embed را مقدار دهی کرد:
"buildOptions": {
   "embed": "Views/**/*.cshtml"
}
ج) مرحله‌ی آخر هم معرفی این اسمبلی ثالث، به RazorViewEngineOptions به صورت یک EmbeddedFileProvider جدید است. در این مثال، ViewComponentLibrary نام فضای نام این اسمبلی است.
public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
{
   services.AddMvc();
   //Get a reference to the assembly that contains the view components
   var assembly = typeof(ViewComponentLibrary.ViewComponents.SimpleViewComponent).GetTypeInfo().Assembly;
   //Create an EmbeddedFileProvider for that assembly
   var embeddedFileProvider = new EmbeddedFileProvider(assembly,"ViewComponentLibrary");
   //Add the file provider to the Razor view engine
   services.Configure<RazorViewEngineOptions>(options =>
   {
      options.FileProviders.Add(embeddedFileProvider);
   });
د) جهت رفع تداخلات احتمالی این اسمبلی با سایر اسمبلی‌ها بهتر است ویژگی ViewComponent را به همراه نامی مشخص ذکر کرد (در حین تعریف کلاس View Component):
 [ViewComponent(Name = "ViewComponentLibrary.Simple")]
public class SimpleViewComponent : ViewComponent
و در آخر فراخوانی این View Component بر اساس این نام صورت خواهد گرفت:
 @await Component.InvokeAsync("ViewComponentLibrary.Simple", new { number = 5 })
مطالب
فشرده سازی اطلاعات در SQL server 2008

علاوه بر فشرده سازی خودکار بک آپ‌ها که پیشتر در مورد آن‌ها صحبت شد، اس کیوال سرور 2008 دو نوع فشرده سازی دیگر را نیز پشتیبانی می‌کند:

Row Compression :

حالت row compression نحوه‌ی ذخیره سازی فیزیکی داده‌ها را تغییر می‌دهد. فعال سازی آن اثرات زیر را خواهد داشت:
الف) متادیتای هر رکورد را حداقل می‌کند (منظور از متادیتا اطلاعاتی مانند اطلاعات ستون‌ها، طول و آفست و غیره است)
ب) داده‌های عددی و رشته‌هایی با طول ثابت، به صورت اطلاعاتی با طول متغیر ذخیره خواهند شد، درست مانند varchar ها.

برای ایجاد جدولی که row compression در آن به صورت پیش‌فرض فعال است، می‌توان مانند مثال زیر عمل کرد:
CREATE TABLE MyTable
(
ID int identity Primary key,
Name char(100),
Email char(100)
)
WITH (DATA_COMPRESSION = Row);

GO
و اگر جدول موجودی را می‌خواهید تغییر داده و این خاصیت را بر روی آن فعال نمائید، روش زیر را اعمال کنید:
Alter TABLE MyTable REBUILD WITH (DATA_COMPRESSION=Row, MAXDOP=2);
در اینجا MAXDOP مشخص می‌کند که از چند CPU باید برای فشرده سازی استفاده شود. (اگر جدولی حجیم دارید، به این صورت می‌توان عملیات فشرده سازی را سریعتر به پایان رساند)


Page Compression :

در روش دوم فشرده سازی اطلاعات در اس‌کیوال سرور 2008 ، که مهم‌ترین حالت موجود نیز می‌باشد، اطلاعات مشترک، بین سطرهای یک صفحه به اشتراک گذاشته می‌شوند. این روش از فناوری‌های زیر استفاده می‌کند:
الف) روش row compression که در مورد آن صحبت شد جزئی از این روش است.
ب) Prefix Compression : به ازای هر ستون در یک صفحه، Prefix های تکراری یافت شده و در هدر مخصوص فشرده سازی ذخیره می‌شوند (محل این هدر پس از هدر صفحه است). سپس هرجایی که به این Prefix ها اشاره شده‌باشد، عدد منحصربفرد شناسایی کننده آن‌ها نسبت داده می‌شود.
ج) Dictionary Compression : در این حالت مقادیر تکراری یک صفحه جستجو شده و در هدر فشرده سازی صفحه ذخیره می‌شوند. حالت Prefix Compression فقط به یک ستون منحصر می‌شود اما Dictionary Compression به کل صفحه اعمال می‌گردد.

برای فعال سازی آن در یک جدول جدید به روش زیر می‌توان عمل نمود:
CREATE TABLE MyTable
(
ID int identity Primary key,
Name char(100),
Email char(100)
)
WITH (DATA_COMPRESSION = Page);
و برای اعمال آن به جدولی موجود از روش زیر می‌توان استفاده کرد:

Alter TABLE MyTable REBUILD WITH (DATA_COMPRESSION=Page, MAXDOP=2);
یک سری رویه‌های ذخیره شده سیستمی جدید نیز برای محاسبه حجم جداول، پیش و پس از فشرده سازی (بدون فشرده سازی واقعی) نیز در این نگارش گنجانده شده‌اند که به شرح زیر هستند:
-- بررسی اینکه چه میزان فضا با اعمال فشرده سازی صفحات قابل صرفه جویی خواهد بود
EXEC sp_estimate_data_compression_savings 'schemaname', 'TableName', NULL, NULL, 'PAGE';

-- بررسی اینکه چه میزان فضا با اعمال فشرده سازی ردیف‌ها قابل صرفه جویی خواهد بود
EXEC sp_estimate_data_compression_savings 'schemaname', 'TableName', NULL, NULL, 'ROW';

بنابراین قبل از اینکه فشرده سازی را فعال نمائید، ابتدا بررسی کنید آیا واقعا میزان قابل توجهی اطلاعات فشرده خواهند شد و نتیجه حاصل رضایت بخش است یا خیر. همچنین باید درنظر داشت که جداول و یا ایندکس‌هایی که read و write بالایی دارند برای این منظور مناسب نیستند. برای یافتن آن‌ها کوئری زیر را اجرا کنید:

USE dbName;
SELECT objectname = OBJECT_NAME(s.object_id),
indexname = i.name,
i.index_id,
reads = range_scan_count + singleton_lookup_count,
'leaf_writes' = leaf_insert_count + leaf_update_count + leaf_delete_count,
'leaf_page_splits' = leaf_allocation_count,
'nonleaf_writes' = nonleaf_insert_count + nonleaf_update_count +
nonleaf_delete_count,
'nonleaf_page_splits' = nonleaf_allocation_count
FROM sys.dm_db_index_operational_stats (DB_ID(), NULL, NULL, NULL) AS s
INNER JOIN sys.indexes AS i
ON i.object_id = s.object_id
WHERE OBJECTPROPERTY(s.object_id, 'IsUserTable') = 1
AND i.index_id = s.index_id
ORDER BY
leaf_writes DESC,
nonleaf_writes DESC

و جهت تکمیل مبحث می‌توان به مقاله بسیار جامع زیر که اخیرا توسط مایکروسافت منتشر شده است رجوع نمود:



مطالب
Blazor 5x - قسمت 28 - برنامه‌ی Blazor WASM - نمایش لیست اطلاعات دریافتی از Web API
در قسمت قبل، سرویس و کامپوننت دریافت اطلاعات اتاق‌ها را از Web API برنامه، تکمیل کردیم. در این قسمت با استفاده از اطلاعات مهیا شده، UI آن‌را نیز تکمیل خواهیم کرد.


نمایش منتظر بمانید در حین بارگذاری اولیه‌ی کامپوننت

کامپوننت‌هایی که قرار است اطلاعات را از یک Web API دریافت کنند، مدتی باید منتظر بمانند تا عملیات رفت و برگشت به سرور، تکمیل شود. در این بین می‌توان یک loading را به کاربر نمایش داد:
@page "/hotel/rooms"

@if (Rooms is not null && Rooms.Any())
{

}
else
{
    <div style="position:fixed;top:50%;left:50%;margin-top:-50px;margin-left:-100px;">
        <img src="images/loader.gif" />
    </div>
}

@code {
    IEnumerable<HotelRoomDTO> Rooms = new List<HotelRoomDTO>();
    // ... 
}
- فیلد Rooms را در قسمت قبل، در متد LoadRooms، از Web API دریافت و مقدار دهی کردیم. تا زمان تکمیل عملیات این متد، فیلد Rooms، فاقد عضوی است؛ بنابراین قسمت else شرط فوق اجرا می‌شود که یک loading را نمایش خواهد داد. مابقی UI برنامه در قسمت if آن قرار می‌گیرد.
- هر زمانیکه کار روال رویدادگردان OnInitializedAsync به پایان برسد (که شامل اجرای متد LoadRooms نیز هست)، سبب فراخوانی خودکار StateHasChanged می‌شود. این فراخوانی، UI را مجددا رندر می‌کند. به همین جهت است که پس از پایان کار، محتوای if، رندر خواهد شد.
- از این loading سفارشی که در میانه‌ی صفحه نمایش داده می‌شود، می‌توان در فایل wwwroot\index.html نیز بجای loading پیش‌فرض آن استفاده کرد:
  <body>
    <div id="app">
      <div
        style="
          position: fixed;
          top: 50%;
          left: 50%;
          margin-top: -50px;
          margin-left: -100px;
        "
      >
        <img src="images/ajax-loader.gif" />
      </div>
    </div>

افزودن خواصی جدید به HotelRoomDTO

می‌خواهیم به کاربر امکان تغییر تعداد روزهای اقامت را بدهیم. این انتخاب باید در لیست اتاق‌های نمایش داده شده، با تغییر تعداد روزهای اقامت (TotalDays) و هزینه‌ی جدید متناظر با آن (TotalAmount)، منعکس شود. به همین جهت این خواص را به HotelRoomDTO، اضافه می‌کنیم:
namespace BlazorServer.Models
{
    public class HotelRoomDTO
    {
        // ...

        public int TotalDays { get; set; }
        public decimal TotalAmount { get; set; }
    }
}
محاسبات مربوط به این خواص را هم می‌توان در همان کامپوننت HotelRooms.razor، پس از بارگذاری لیست اتاق‌ها از Web API، انجام داد:
@code
{
     HomeVM HomeModel = new HomeVM();
    // ...

    private async Task LoadRoomsAsync()
    {
        Rooms = await HotelRoomService.GetHotelRoomsAsync(HomeModel.StartDate, HomeModel.EndDate);
        foreach (var room in Rooms)
        {
            room.TotalAmount = room.RegularRate * HomeModel.NoOfNights;
            room.TotalDays = HomeModel.NoOfNights;
        }
    }
}


افزودن امکان تغییر تعداد روزهای اقامت در همان صفحه‌ی نمایش لیست اتاق‌ها


همانطور که در تصویر فوق هم مشاهده می‌کنید، می‌خواهیم در این صفحه نیز کاربر بتواند زمان شروع اقامت و مدت مدنظر را تغییر دهد. به همین جهت، HomeModel ای را که در قسمت قبل از Local Storage دریافت کردیم، به فرم زیر متصل می‌کنیم تا اجزای آن در این فرم، نمایش داده شده و قابل تغییر شوند:
@if (Rooms is not null && Rooms.Any())
{
    <EditForm Model="HomeModel" OnValidSubmit="SaveBookingInfo" class="bg-light">
        <div class="pt-3 pb-2 px-5 mx-1 mx-md-0 bg-secondary">
            <DataAnnotationsValidator />
            <div class="row px-3 mx-3">
                <div class="col-6 col-md-4">
                    <div class="form-group">
                        <label class="text-warning">Check in Date</label>
                        <InputDate @bind-Value="HomeModel.StartDate" class="form-control" />
                    </div>
                </div>
                <div class="col-6 col-md-4">
                    <div class="form-group">
                        <label class="text-warning">Check Out Date</label>
                        <input @bind="HomeModel.EndDate" disabled="disabled"
                            readonly="readonly" type="date" class="form-control" />
                    </div>
                </div>
                <div class=" col-4 col-md-2">
                    <div class="form-group">
                        <label class="text-warning">No. of nights</label>
                        <select class="form-control" @bind="HomeModel.NoOfNights">
                            <option value="Select" selected disabled="disabled">(Select No. Of Nights)</option>
                            @for (var i = 1; i <= 10; i++)
                            {
                                <option value="@i">@i</option>
                            }
                        </select>
                    </div>
                </div>

                <div class="col-8 col-md-2">
                    <div class="form-group" style="margin-top: 1.9rem !important;">
                        @if (IsProcessing)
                        {
                            <button class="btn btn-success btn-block form-control">
                                <i class="fa fa-spin fa-spinner"></i>Processing...
                            </button>
                        }
                        else
                        {
                            <input type="submit" value="Update" class="btn btn-success btn-block form-control" />
                        }
                    </div>
                </div>
            </div>
        </div>
    </EditForm>
نکته‌ی مهم این فرم، مدیریت قسمت کلیک بر روی دکمه‌ی Update است که سبب فراخوانی روال رویدادگران OnValidSubmit می‌شود:
@code {
    bool IsProcessing;

    // ...

    private async Task SaveBookingInfo()
    {
        IsProcessing = true;
        HomeModel.EndDate = HomeModel.StartDate.AddDays(HomeModel.NoOfNights);
        await LocalStorage.SetItemAsync(ConstantKeys.LocalInitialBooking, HomeModel);
        await LoadRoomsAsync();
        IsProcessing = false;
    }
}
در ابتدای عملیات، فیلد جدید IsProcessing را به true تنظیم می‌کنیم. این مورد سبب می‌شود تا برچسب دکمه‌ی Update به Processing... تغییر کند. سپس فیلد محاسباتی EndDate را بر اساس اطلاعات جدید فرم، به روز رسانی می‌کنیم. در ادامه، مجددا این اطلاعات را در Local Storage ذخیره سازی کرده و کار LoadRoomsAsync را انجام می‌دهیم که به همراه آن، خواص جدید تعداد روزها و هزینه‌ی اقامت نیز مجددا محاسبه می‌شوند. در آخر برچسب دکمه‌ی Update را به حالت اول باز می‌گردانیم.

سؤال: زمانیکه IsProcessing به true تنظیم می‌شود که هنوز کار متد رویدادگردان SaveBookingInfo به پایان نرسیده‌است و فراخوانی خودکار StateHasChanged در پایان متدهای رویدادگردان صورت می‌گیرد. پس چطور است که سبب رندر مجدد UI و تغییر برچسب دکمه‌ی Update می‌شود؟
پاسخ به این سؤال را در قسمت 6 این سری با بررسی چرخه‌ی حیات کامپوننت‌ها، مشاهده کردیم:
«البته متدهای رویدادگردان async، دوبار سبب فراخوانی ضمنی StateHasChanged می‌شوند؛ یکبار زمانیکه قسمت sync متد به پایان می‌رسد (در این مثال یعنی تا قبل از اولین await نوشته شده) و یکبار هم زمانیکه کار فراخوانی کلی متد به پایان خواهد رسید»


نمایش لیست اتاق‌ها


نمایش لیست اتاق‌ها مطابق تصویر فوق، دو قسمت اصلی را دارد:
الف) نمایش لیست تصاویر منتسب به یک اتاق، توسط کامپوننت carousel بوت استرپ
@foreach (var room in Rooms)
{
            <div class="row p-2 my-3 " style="border-radius:20px; border: 1px solid gray">
                <div class="col-12 col-lg-3 col-md-4">
                    <div id="carouselExampleIndicators_@room.Id"
                        class="carousel slide mb-4 m-md-3 m-0 pt-3 pt-md-0"
                        data-ride="carousel">
                        <ol class="carousel-indicators">
                            @{
                                int imageIndex = 0;
                                int innerImageIndex = 0;
                            }
                            @foreach (var image in room.HotelRoomImages)
                            {
                                if (imageIndex == 0)
                                {
                                    <li data-target="#carouselExampleIndicators_@room.Id"
                                        data-slide-to="@imageIndex" class="active"></li>

                                }
                                else
                                {
                                    <li data-target="#carouselExampleIndicators_@room.Id"
                                        data-slide-to="@imageIndex"></li>
                                }
                                imageIndex++;
                            }
                        </ol>
                        <div class="carousel-inner">
                            @foreach (var image in room.HotelRoomImages)
                            {
                                var imageUrl = $"{ImagesBaseAddress}/{image.RoomImageUrl}";
                                if (innerImageIndex == 0)
                                {
                                    <div class="carousel-item active">
                                        <img class="d-block w-100" style="border-radius:20px;"
                                            src="@imageUrl" alt="First slide">
                                    </div>
                                }
                                else
                                {
                                    <div class="carousel-item">
                                        <img class="d-block w-100" style="border-radius:20px;"
                                            src="@imageUrl" alt="First slide">
                                    </div>
                                }

                                innerImageIndex++;
                            }
                        </div>
                        <a class="carousel-control-prev" href="#carouselExampleIndicators_@room.Id"
                            role="button" data-slide="prev">
                            <span class="carousel-control-prev-icon" aria-hidden="true"></span>
                            <span class="sr-only">Previous</span>
                        </a>
                        <a class="carousel-control-next" href="#carouselExampleIndicators_@room.Id"
                            role="button" data-slide="next">
                            <span class="carousel-control-next-icon" aria-hidden="true"></span>
                            <span class="sr-only">Next</span>
                        </a>
                    </div>
                </div>
}
- هرچند این قطعه کد، طولانی به نظر می‌رسد اما قسمت‌های مختلف آن صرفا بر اساس مستندات سایت بوت استرپ، جهت تشکیل ساختار ابتدایی و استاندارد کامپوننت carousel، تهیه شده‌اند.
- سپس در حلقه‌ای که برای نمایش لیست اتاق‌ها تهیه کرده‌ایم، قسمت‌های مختلف carousel را تکمیل می‌کنیم که در اینجا نیاز به ایندکس تصاویر، لیست تصاویر و یک Id منحصربفرد برای این carousel خاص را دارد تا بتوان چندین وهله از آن‌را در صفحه قرار داد که این id را بر اساس Id اتاق مشخص کرد‌ه‌ایم.

دو نکته:
- در این مثال برای تعریف لینک به تصاویر، کد زیر را مشاهده می‌کنید:
var imageUrl = $"{ImagesBaseAddress}/{image.RoomImageUrl}";
و این ImagesBaseAddress، به صورت زیر تعریف شده که همان آدرس برنامه‌ی blazor server ای است که مشخصات اتاق‌ها و تصاویر را ثبت می‌کند:
@code {
   string ImagesBaseAddress = "https://localhost:5006";
بنابراین اگر می‌خواهید تصاویر را هم مشاهده کنید، باید برنامه‌ی مجزای blazor server این سری نیز در حال اجرا باشد.
- کامپوننت carousel برای اجرا، نیاز به فایل lib/bootstrap/dist/js/bootstrap.bundle.min.js را نیز دارد. به همین جهت مدخل اسکریپت آن‌را باید به فایل wwwroot\index.html اضافه کرد.

ب) نمایش جزئیات نام و هزینه‌ی اتاق
قسمت دوم حلقه‌ی foreach نمایش لیست اتاق‌ها، جهت نمایش جزئیات هر اتاق تعریف شده‌است:
@foreach (var room in Rooms)
{
                <div class="col-12 col-lg-9 col-md-8">
                    <div class="row pt-3">
                        <div class="col-12 col-lg-8">
                            <p class="card-title text-warning" style="font-size:xx-large">@room.Name</p>
                            <p class="card-text">
                                @((MarkupString)room.Details)
                            </p>
                        </div>
                        <div class="col-12 col-lg-4">
                            <div class="row pb-3 pt-2">
                                <div class="col-12 col-lg-11 offset-lg-1">
                                    <a href="@($"hotel/room-details/{room.Id}")" class="btn btn-success btn-block">Book</a>
                                </div>
                            </div>
                            <div class="row ">
                                <div class="col-12 pb-5">
                                    <span class="float-right">
                                        <span class="float-right">Occupancy : @room.Occupancy adults </span><br />
                                        <span class="float-right pt-1">Room Size : @room.SqFt sqft</span><br />
                                        <h4 class="text-warning font-weight-bold pt-4">
                                            <span style="border-bottom:1px solid #ff6a00">
                                                @room.TotalAmount.ToString("#,#.00;(#,#.00#)")
                                            </span>
                                        </h4>
                                        <span class="float-right">Cost for  @room.TotalDays nights</span>
                                    </span>
                                </div>
                            </div>
                        </div>
                    </div>
                </div>
            </div>
}
- در این مثال از MarkupString استفاده شده تا بتوان یک محتوای HTML ای را در صفحه نمایش داد.
- هر اتاق نمایش داده شده، لینکی را به صفحه‌ی خاص خودش نیز دارد که آن‌را در قسمت بعدی تکمیل می‌کنیم.
- در اینجا TotalAmount و TotalDays محاسباتی و قابل تغییر بر اساس انتخاب کاربر نیز درج شده‌اند.


یک تمرین: در برنامه‌ی Blazor Server، سرویسی را جهت درج مشخصات امکانات رفاهی هتل تهیه کردیم. این امکانات رفاهی را از طریق Web API برنامه دریافت و سپس در برنامه‌ی سمت کلاینت نمایش دهید.
بنابراین تکمیل این تمرین شامل تهیه‌ی موارد زیر است که کدنویسی آن، با دو قسمت اخیر این سری دقیقا یکی است و نکته‌ی جدیدی را به همراه ندارد (و کدهای کامل آن را از انتهای بحث می‌توانید دریافت کنید):
- تهیه‌ی HotelAmenityController در پروژه‌ی Web API که به کمک IAmenityService، لیست امکانات رفاهی را بازگشت می‌دهد.
- تهیه‌ی ‍ClientHotelAmenityService در پروژه‌ی WASM که همانند ClientHotelRoomService قسمت قبل ، از Web API، لیست HotelAmenityDTO‌ها را دریافت می‌کند.
- ثبت سرویس جدید ‍ClientHotelAmenityService در Program.cs.
- در آخر حلقه‌ای را بر روی لیست HotelAmenityDTO دریافتی از ClientHotelRoomService در کامپوننت Index.razor تشکیل داده و آن‌ها را نمایش می‌دهیم.


کدهای کامل این مطلب را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: Blazor-5x-Part-28.zip
مطالب
نمایش یک پیغام به کاربر در ASP.Net

عموما در برنامه‌های وب مرسوم است که پیغام به کاربر را در همان لابلای html صفحه نمایش می‌دهند. مثلا یک برچسب و سپس تنظیم متن آن در کد برنامه به صورت پویا.
با استفاده از پلاگین‌های jQuery این‌کار را به صورت شکیل‌تری می‌توان انجام داد. برای مثال:


پلاگین کم حجمی برای این منظور موجود است به نام jQuery Notice (یکی از چند ده نمونه موجود)
<script type="text/javascript">
$(document).ready(function()
{
jQuery.noticeAdd({
text: 'پیغامی به کاربر',
stay: false
});
});
</script>
کمی این پلاگین را اصلاح کردم تا مشکل عدم نمایش آن هنگام اسکرول طولانی صفحه در IE حل شود (به صورت پیش فرض با فایرفاکس مشکلی ندارد). برای مثال این div را در نظر بگیرید:
<div id="myElement" style="position: absolute">This stays at the top</div>
قصد داریم مکان آن‌را در بالای صفحه ثابت کنیم (حتی با یک اسکرول طولانی مانند تصویر فوق، باز هم همان بالا باقی بماند و قابل مشاهده باشد).
با استفاده از jQuery این‌کار به صورت زیر قابل انجام است:
<script type="text/javascript">
$(document).ready(function()
{
$(window).scroll(function() {
$('#myElement').css('top', $(this).scrollTop() + "px");
});
});
</script>
زمانیکه scroll ایی در window جاری صورت ‌گیرد، div ایی با id مساوی myElement یافت شده و سپس مقدار top آن تنظیم شده و در بالای صفحه نمایش داده می‌شود.

ولی این روش جهت نمایش پیغامی پویا به کاربر مشکل دارد.
نیاز است به ازای هر پیغام پویا یکبار به نحوی این اسکریپت به صفحه تزریق شود که روش انجام کار در ASP.Net به صورت زیر می‌تواند باشد:

using System;
using System.Web.UI;
using System.Web;

public class CAddJqueryNotice
{
/// <summary>
/// نمایش یک پیغام بر اساس پلاگین نوتیس
/// </summary>
/// <param name="title">عنوان</param>
/// <param name="msg">پیغام</param>
/// <param name="rtl">راست به چپ؟</param>
/// <param name="duration">مدت زمان نمایش</param>
/// <param name="autoHide">به صورت خودکار بسته شود؟</param>
public static void Show(string title, string msg, bool rtl, int duration, bool autoHide)
{
string scriptBlock
= string.Format(@"<script type=""text/javascript"">
$(document).ready(function() {{
jQuery.noticeAdd({{
text: '<b>{0}</b><br/><div align=left dir={1}>{2}</div>',
stay: {3},
stayTime: {4}
}});
}});
</script>",
title,
(rtl ? "rtl" : "ltr"),
msg,
(autoHide ? "false" : "true"),
duration);

if (HttpContext.Current == null || HttpContext.Current.Handler == null) return;
Page page = HttpContext.Current.Handler as Page;
if (page != null)
page.ClientScript.RegisterStartupScript(
page.GetType(),
"script" + new Guid().ToString("N"),
scriptBlock,
false);
}

}
از آنجائیکه در یک کلاس دیگر خارج از صفحه اصلی مشغول به کار هستیم، دسترسی مستقیم به شیء Page و سپس متد ClientScript.RegisterStartupScript آن جهت تزریق اسکریپت خود به صفحه نداریم. اما با استفاده از HttpContext.Current.Handler می‌توان به این مقصود رسید و مشکل حل می‌شود.

برای آزمایش آن یک دکمه را در صفحه قرار داده و در روال رخ‌داد گردان کلیک آن کد زیر را اضافه کنید:
CAddJqueryNotice.Show( "لطفا دوباره سعی کنید", "مشکلی رخ داده است", true, 2000, true);

بدیهی است قبل از استفاده از کد فوق، باید چند سطر زیر را به هدر master page سایت خود اضافه کنید:
<script src="jquery-1.3.2.js" type="text/javascript"></script>
<link href="jquery.notice.css" type="text/css" media="screen" rel="stylesheet" />
<script src="jquery.notice.js" type="text/javascript"></script>