Visual Studio 2015 Tools for Docker - August Preview
برای اطلاعات بیشتر در مورد Dockerها هم میتوانید به ترجمه این مصاحبه مراجعه کنید ^^^
Tools -> Code Snippets Manager (Ctrl+K,Ctrl+B)
<codesnippet format="1.0.0" xmlns="http://schemas.microsoft.com/VisualStudio/2005/CodeSnippet"> <header> <title>title</title> <author>author</author> <shortcut>shortcut</shortcut> <description>description</description> <snippettypes> <snippettype>SurroundsWith</snippettype> <snippettype>Expansion</snippettype> </snippettypes> </header> <snippet> <declarations> <literal> <id>name</id> <default>value</default> </literal> </declarations> <code language="XML"> <!--[CDATA[<test--> <name>$name$</name> $selected$ $end$]]> </code> </snippet> </codesnippet>
<codesnippet format="1.0.0" xmlns="http://schemas.microsoft.com/VisualStudio/2005/CodeSnippet"> <header> ... <snippettypes> <snippettype>SurroundsWith</snippettype> <snippettype>Expansion</snippettype> </snippettypes> </header> ... </codesnippet>
<snippettypes> <snippettype>Expansion</snippettype> </snippettypes>
<Header> <Title>Try Catch Finally</Title> <Author>mohsen.d</Author> <Shortcut>trycf</Shortcut> <Description>Adds a try-catch-finally block</Description>
..... <declarations> <literal> <id>ExceptionName</id> <default>Exception</default> </literal> </declarations> ...
<code language="CSharp"> <!--[CDATA[ try { $end$ } catch($ExceptionName$) { } finally { } ]]--> </code>
<codesnippet format="1.0.0" xmlns="http://schemas.microsoft.com/VisualStudio/2005/CodeSnippet"> <header> <title>Try Catch Finally</title> <author>mohsen.d</author> <shortcut>trycf</shortcut> <description>Adds a try-catch-finally block</description> <snippettypes> <snippettype>Expansion</snippettype> </snippettypes> </header> <snippet> <declarations> <literal> <id>ExceptionName</id> <default>Exception</default> </literal> </declarations> <code language="CSharp"> <!--[CDATA[ try { $end$ } catch($ExceptionName$) { } finally { } ]]--> </code> </snippet> </codesnippet>
C:\Users\<UserName>\Documents\Visual Studio 2010\Code Snippets\
Tools -> Code Snippets Manager (Ctrl+K,Ctrl+B)
var contents = fs.readFileSync('filePath'); console.log(content); console.log('Doing something else');
fs.readFile('filePath', function (err, contents) { console.log(contents); }); console.log('Doing something else');
احتمالاً به این نوع استفادهی از Node.js که به REPL معروف است، نیازی نداشته باشید. در واقع هدف بررسی نصب بودن رانتایم بر روی سیستم است. با استفاده از فرمان node نیز میتوان یک فایل جاوا اسکریپتی را اجرا کرد. برای اینکار یک فایل با نام test.js را با محتویات زیر درون VS Code ایجاد کنید:
سپس دستور node test.js را وارد کنید:
همانطور که مشاهده میکنید نتیجهی فایل عنوان شده، در خروجی نمایش داده شده است. در حالت کلی تمام کاری که نود انجام میدهد، ارائه یک Execution engine برای جاوا اسکریپت میباشد.
استفاده از Node.js در ویژوال استودیو
برای کار با Node.js درون ویژوال استودیو باید ابتدا افزونهی Node.js Tools را برای ویژوال استودیو نصب کنید. بعد از نصب این افزونه، تمپلیت Node.js در زمان ایجاد یک پروژه برای شما نمایش داده خواهد شد:
برای شروع، تمپلیت Blank Node.js Console Application را انتخاب کرده و بر روی OK کلیک کنید. با اینکار یک پروژه با ساختار زیر برایمان ایجاد خواهد شد:
همانطور که ملاحظه میکنید، یک فایل با نام app.js درون تمپلیت ایجاد شده، موجود است. app.js در واقع نقطهی شروع برنامهمان خواهد بود. همچنین دو فایل دیگر نیز با نامهای README.md، جهت افزودن توضیحات و یک فایل با نام package.json، جهت مدیریت وابستگیهای برنامه به پروژه اضافه شدهاند. اکنون میتوانیم شروع به توسعهی برنامهی خود درون ویژوال استودیو کنیم. همچنین میتوانیم از قابلیتهای debugging ویژوال استودیو نیز بهره ببریم:
اگر مسیر پروژهی ایجاد شدهی فوق را درون windows explorer باز کنید خواهید دید که ساختار آن شبیه به یک پروژهی Node.js میباشد. با این تفاوت که دو آیتم دیگر همانند دیگر پروژههای ویژوال استودیو نیز به آن اضافه شده است که طبیعتاً میتوانید در حین کار با سورس کنترل، از انتشار آنها صرفنظر کنید.
لازم به ذکر است پروژهی ایجاد شدهی فوق را نیز میتوانید همانند حالت عادی، از طریق command line و همانند پروژههای Node.js اجرا کنید:
node app.js
در واقع از ویژوال استدیو میتوانیم به عنوان یک ابزار برای دیباگ پروژههای Node.js استفاده کنیم. لازم به ذکر است، Visual Studio Code نیز امکان دیباگ اپلیکیشنهای Node.js را در اختیارمان قرار میدهد. در نتیجه در مواقعیکه نسخهی کامل ویژوال استودیو در دسترس نیست نیز میتوانیم از VS Code برای دیباگ برنامههایمان استفاده کنیم:
فرض کنید موجودیتی را از یک سرویس WCF دریافت کرده اید و میخواهید آن را برای حذف علامت گذاری کنید. مدل زیر را در نظر بگیرید.
همانطور که میبینید مدل ما صورت حسابها و پرداختهای متناظر را ارائه میکند. در اپلیکیشن جاری یک سرویس WCF پیاده سازی کرده ایم که عملیات دیتابیسی کلاینتها را مدیریت میکند. میخواهیم توسط این سرویس آبجکتی را (در اینجا یک موجودیت پرداخت) حذف کنیم. برای ساده نگاه داشتن مثال جاری، مدلها را در خود سرویس تعریف میکنیم. برای ایجاد سرویس مذکور مراحل زیر را دنبال کنید.
[ServiceContract] public interface IService1 { [OperationContract] Payment InsertPayment(); [OperationContract] void DeletePayment(Payment payment); }
public class Service1 : IService1 { public Payment InsertPayment() { using (var context = new EFRecipesEntities()) { // delete the previous test data context.Database.ExecuteSqlCommand("delete from [payments]"); context.Database.ExecuteSqlCommand("delete from [invoices]"); var payment = new Payment { Amount = 99.95M, Invoice = new Invoice { Description = "Auto Repair" } }; context.Payments.Add(payment); context.SaveChanges(); return payment; } } public void DeletePayment(Payment payment) { using (var context = new EFRecipesEntities()) { context.Entry(payment).State = EntityState.Deleted; context.SaveChanges(); } } }
class Program { static void Main() { var client = new Service1Client(); var payment = client.InsertPayment(); client.DeletePayment(payment); } }
در مثال جاری برای بروز رسانی و حذف موجودیتهای منفصل از الگویی رایج استفاده کرده ایم که در سرویسهای WCF و Web API استفاده میشود.
در کلاینت با فراخوانی متد InsertPayment یک پرداخت جدید در دیتابیس ذخیره میکنیم. این متد، موجودیت Payment ایجاد شده را باز میگرداند. موجودیتی که به کلاینت باز میگردد از DbContext منفصل (disconnected) است، در واقع در چنین وضعیتی آبجکت context ممکن است در فضای پروسس دیگری قرار داشته باشد، یا حتی روی کامپیوتر دیگری باشد.
برای حذف موجودیت Payment از متد DeletePayment استفاده میکنیم. این متد به نوبه خود با فراخوانی متد Entry روی آبجکت context و پاس دادن موجودیت پرداخت بعنوان آرگومان، موجودیت را پیدا میکند. سپس وضعیت موجودیت را به EntityState.Deleted تغییر میدهیم که این کار آبجکت را برای حذف علامت گذاری میکند. فراخوانیهای بعدی متد ()SaveChanges موجودیت را از دیتابیس حذف خواهد کرد.
آبجکت پرداختی که برای حذف به context الحاق کرده ایم تمام خاصیت هایش مقدار دهی شده اند، درست مانند هنگامی که این موجودیت به دیتابیس اضافه شده بود. اما از آنجا که از foreign key association استفاده میکنیم، تنها فیلدهای کلید موجودیت، خاصیت همزمانی (concurrency) و TimeStamp برای تولید عبارت where مناسب لازم هستند که نهایتا منجر به حذف موجودیت خواهد شد. تنها استثنا درباره این قاعده هنگامی است که موجودیت شما یک یا چند خاصیت از نوع پیچیده یا Complex Type داشته باشد. از آنجا که خاصیتهای پیچیده، اجزای ساختاری یک موجودیت محسوب میشوند نمیتوانند مقادیر null بپذیرند. یک راه حل ساده این است که هنگامی که EF مشغول ساختن عبارت SQL Delete لازم برای حذف موجودیت بر اساس کلید و خاصیت همزمانی آن است، وهله جدیدی از نوع داده پیچیده خود بسازید. اگر فیلدهای complex type را با مقادیر null رها کنید، فراخوانی متد ()SaveChanges با خطا مواجه خواهد شد.
اگر از یک independent association استفاده میکنید که در آن کثرت (multiplicity) موجودیت مربوطه یک، یا صفر به یک است، EF انتظار دارد که کلیدهای موجودیتها بدرستی مقدار دهی شوند تا بتواند عبارت where مناسب را برای دستورات بروز رسانی و حذف تولید کند. اگر در مثال جاری از یک رابطه independent association بین موجودیتهای Invoice و Payment استفاده میکردیم، لازم بود تا خاصیت پیمایشی Invoice را با وهله ای از صورت حساب مقدار دهی کنیم که خاصیت InvoiceId آن نیز بدرستی مقدار دهی شده باشد. در این صورت عبارت where نهایی شامل فیلدهای PaymentId, TimeStamp و InvoiceId خواهد بود.
نکته: هنگام پیاده سازی معماریهای n-Tier با Entity Framework، استفاده از رویکرد Foreign Key Association برای موجودیتهای مرتبط باید با ملاحظات جدی انجام شود. پیاده سازی رویکرد Independent Association مشکل است و میتواند کد شما را بسیار پیچیده کند. برای مطالعه بیشتر درباره این رویکردها و مزایا و معایب آنها به این لینک مراجعه کنید که توسط یکی از برنامه نویسان تیم EF نوشته شده است.
اگر موجودیت شما تعداد متعددی Independent Association دارد، مقدار دهی تمام آنها میتواند خسته کننده شود. رویکردی سادهتر این است که وهله مورد نظر را از دیتابیس دریافت کنید و آن را برای حذف علامت گذاری نمایید. این روش کد شما را سادهتر میکند، اما هنگامی که آبجکت را از دیتابیس دریافت میکنید EF کوئری جاری را بازنویسی میکند تا تمام روابط یک، یا صفر به یک بارگذاری شوند. مگر آنکه از گزینه NoTracking روی context خود استفاده کنید. اگر در مثال جاری رویکرد Independent Association را پیاده سازی کرده بودیم، هنگامی که موجودیت Payment را از دیتابیس دریافت میکنیم (قبل از علامت گذاری برای حذف) EF یک Object state entry برای موجودیت پرداخت و یک Relationship entry برای رابطه بین Payment و Invoice میساخت. سپس وقتی که موجودیت پرداخت را برای حذف علامت گذاری میکنیم، EF رابطه بین پرداخت و صورت حساب را هم برای حذف علامت گذاری میکند. در اینجا عبارت where تولید شده مانند قبل، شامل فیلدهای PaymentId, TimeStamp و InvoiceId خواهد بود.
یک گزینه دیگر برای حذف موجودیتها در Independent Associations این است که تمام موجودیتهای مرتبط را مشخصا بارگذاری کنیم (eager loading) و کل Object graph را برای حذف به سرویس WCF یا Web API بفرستیم. در مثال جاری میتوانستیم موجودیت صورتحساب مرتبط با موجودیت پرداخت را مشخصا بارگذاری کنیم. اگر میخواستیم موجودیت Payment را حذف کنیم، میتوانستیم کل گراف را که شامل هر دو موجودیت میشود به سرویس ارسال کنیم. اما هنگام استفاده از چنین روشی باید بسیار دقت کنید، چرا که این رویکرد پهنای باند بیشتری مصرف میکند و زمان پردازش بیشتری هم برای مرتب سازی (serialization) صرف میکند. بنابراین هزینه این رویکرد نسبت به سادگی کدی که بدست میآید به مراتب بیشتر است.