نظرات مطالب
AngularJS #1
knockoutjs کتاب خانه ای برای انجام  DataBinding در وب هست، یعنی برای مقید سازی اشیاء جاوا اسکریپت به کنترل‌های html. 
AngularJS یک Toolset برای درست کردن framework و برنامه‌های تک صفحه ای می‌باشد، angular قابلیت مقید سازی داده‌ها را هم فراهم می‌کند. 
لطفا برای اطلاعات بیشتر این مطلب  را مطالعه کنید.
نظرات مطالب
آموزش Backload (آپلود چندین فایل به طور همزمان با آجاکس )
با تشکر از مطلب مفید شما
این کتابخانه داره از کتابخانه ی  jQuery File Upload  استفاده می‌کنه. به نظرم کسی نحوه‌ی استفاده از این کتاب خانه را با توجه به sample‌های خود سایتش یاد بگیره خیلی بهتره. نسخه‌ی angularjs هم داره.
مطالب
ارسال فایل و تصویر به همراه داده‌های دیگر از طریق jQuery Ajax
یکی از سوالات رایجی که زیاد پرسیده می‌شود این است که چطور باید یک تصویر را به همراه فیلدهای دیگر به سمت سرور ارسال کرد. اکثر مثال‌های آپلود عکس بدین صورت هستند که از یک کتابخانه پویا استفاده می‌کنند که همان لحظه عکس را به سمت سرور ارسال میکنند. ولی یک مثال و کاربرد بسیار ساده این است که من میخواهم اطلاعات فرم و عکس Input File را به همراه یکدیگر همزمان ارسال نمایم که اتفاقا این مسئله به شدت هم اتفاق می‌افتد. برای مثال شما اطلاعات یک دانش آموز را وارد سیستم میکنید که به صورت ایجکسی به سمت سرور ارسال می‌شوند و حالا نیاز است که تصویر دانش آموز هم وارد سیستم شود که ارسال این تصویر نیز از طریق یک input File رخ می‌دهد. نحوه کار با یک input File در سمت سرور در سایت جاری پرداخته شده است که برای پرهیز از تکرار از آن خودداری میکنم.

XMLHttpRequest رابطی است که به شما امکان نقل و انتقالات را از سمت کاربر، به سمت سرور و سپس دریافت پاسخ آن را می‌دهد. این رابط طوری طراحی شده‌است که دیگر برای این جابجایی نیازی به بارگزاری مجدد کل صفحه نباشد و قسمتی از اطلاعات صفحات به روز شوند، مزاحمتی برای کاربر ایجاد نشود. به همین دلیل از این رابط، در پشت صحنه‌های عملیات ایجکسی استفاده زیادی می‌شود. در این مقاله با استفاده از خصوصیتی به نام request.IsAjax بررسی می‌شود که آیا درخواست رسیده به سرور از نوع ایجکسی است یا خیر. اگر به سورس نوشته شده این متد نگاه دقیق‌تری بیندازیم، متوجه می‌شویم کاری که این متد انجام می‌دهد، در واقع در یک خط خلاصه می‌شود و آن بررسی هدری برای وجود درخواست از نوع XMLHttpRequest است:
return request.Headers["X-Requested-With"] == "XMLHttpRequest";
برای اطلاعات بیشتر در مورد این رابط، خصوصیت‌ها، متدهایش و پشتیبانی سایر مرورگرها از این خواص، بهتر است به صفحه مستندات موزیلا نگاهی بیندازید.

یکی از متدهای این رابط، متد ارسال آن (send) می‌باشد که میتواند رابطی به نام formData را انتقال دهد و این رابط از نوع مجموعه‌ای از کلید و مقدارهاست. این رابط زمانی به کار گرفته می‌شود که انکدینگ فرم خود را بر روی multipart/form-data قرار داده باشید. این ساختار می‌تواند توسط دستور for of بررسی گردد. برای آشنایی بیشتر با متدهای آن این صفحه را مطالعه فرمایید.
هنگام ارسال فایل در حالت postback، ما فرم را بر روی multipart قرار می‌دهیم تا امکان ارسال آن توسط formData مهیا شود. ولی از آنجاکه ما از ایجکس استفاده می‌کنیم، بهتر است که خودمان مستقیما از این ساختار استفاده کنیم.

بخشی از فرم Html
<div>
  <label>تصویر</label>
  <div>
    <input id="picture" type="file" data-buttonText="انتخاب تصویر">
  </div>
</div>

<div>
  <label>کد ملی</label>
  <div>
    <input id="txtNationalCode" required="" maxlength="10" type="text">
  </div>
</div>

<div>
  <label>نام</label>
  <div>
    <input id="txtName" type="text" maxlength="50" required="">
  </div>
</div>

<div class="form-group">
  <div class="col-sm-4 col-sm-offset-2">
    <button class="btn btn-primary" id="btnSubmit" type="submit">ذخیره</button>
    <button class="btn btn-white" id="btnClear" type="submit">لغو</button>
  </div>
</div>
برای زیباسازی  کار، برای المان input File در بالا، از کتابخانه Bootstrap FileStyle استفاده شده‌است.
سپس کد جی کوئری زیر را می‌نویسیم:
 var formData = new FormData();
        formData.append('FirstName', $("#txtName").val());
        formData.append('NationalCode', $("#txtNationalCode").val());

        jQuery.each($('#picture')[0].files, function (i, file) {
            formData.append('picture-'+i, file);
        });

 $.ajax({
            type: "POST",
            dataType: "json",
            url: address,
            data: formData,
            success:
                function (data) {
                //.....

                },
            error:
                function (data) {
                  //......
                }
        });
در کد بالا ابتدا یک شیء FormData ایجاد می‌شود و سپس کلیدو مقدارهایی نیز به آن انتساب داده می‌شوند. در صورتیکه Input File شما، امکان آپلود چندین فایل همزمان را می‌دهد، می‌توانید با استفاده از حلقه‌ی مورد نظر، یکی یکی آن‌ها را به این شیء اضافه کنید و به ترتیب اسامی pictue-0 ,picture-1 و ... به آن‌ها انتساب داده می‌شود. در نهایت تنها کاری که لازم است انجام دهید این است که روال همیشگی را طی کنید و این شیء را به عنوان data، در اختیار متد ajax قرار دهید تا ارسال شود.

توجه به این نکته ضروری است و با توجه کدهایی که در نت دیدم و بسیاری از آن حتی به عنوان پاسخ صحیح در نظر گرفته شده بودند این است که شیء FormData شامل هیچ سازنده‌ای نیست و باید با استفاده از متد append آن‌ها را اضافه کنید.
نظرات مطالب
معرفی Kendo UI
بله امکان استفاده از wrapper در نسخه asp.net.mvc.commercial وجود دارد
استفاده از اون هم خیلی ساده‌تر و خواناتر از جاوا اسکریپت هست. نظر آفای نصیری هم محترم است ولی در مواقع خواص میتونید همزمان هم از جاوااسکریپت استفاده کنید هم از wrapper یک نمونه رو در زیر با هم مقایسه میکنیم
با استفاده از جاوا اسکریپت
<input id="pickDate" type="text"/>

<script type="text/javascript">
  $(function() {
        $("#pickDate").kendoDatePicker();
  });
</script>
با استفاده از wrapper
@(Html.Kendo().DatePicker().Name("pickDate"))
در ضمن اینکه توی  wrapper امکان استفاده از Intellisense و امکان تعریف ارتباط اغلب کامپوننت‌های وب به مدل با استفاده از for‌های نمونه معادل کامپوننت فراهم شده است مانند wrapper زیر
@(Html.Kendo().DatePickerFor(m => m.HireDate).Name("pickDate1"))

مطالب
تگ گذاری در کامنت‌ها
در محیط‌های برنامه نویسی مدرن و امروزی، استفاده از تگ‌ها در کامنت‌ها (CommentTag) رواج بسیاری دارد که یکی از معروفترین این تگ‌ها، تگ TODO است. این نوع تگ‌ها که عموما به همراه یک توضیح کوتاه یا عنوان به کار می‌روند، برای این است که بتوانیم از طریق ابزارهایی که ادیتورها در اختیارمان قرار می‌دهند، آن‌ها را پیدا کنیم. حتی در سیستم‌های لینوکسی میتوان با دستور Grep به جست و جوی آن‌ها پرداخت. عموما تگ‌ها با حروف بزرگ نوشته می‌شوند؛ ولی اجباری در آن نیست ولی رعایت آن بهتر است. نام‌های دیگری که برای این تگ‌ها به کار می‌رود Token و Codetag می‌باشد. از معروفترین تگ ها، می‌توان به تگ‌های زیر اشاره کرد:

TODO : معروفترین تگ شناخته شده‌است و میتوان گفت در اکثر اوقات به جای بقیه هم استفاده می‌شود. چون معنای دیگر کامنت‌ها را نیز در بر می‌گیرد. این نوع کامنت به شما می‌گویند که این کد نیاز دارد در یک زمان معین و سر فرصت به آن رسیدگی شود. به عنوان مثال بهتر است ویژگی خاصی را به کدی اضافه کرد، یا مورد خاصی بهتر است در آن پیاده سازی شود و یا نیاز به ویرایش خاصی دارد که پیاده سازی آن منفعتی دارد و این کامنت برای این است که به برنامه نویس یادآوری کند تا در دفعات آتی به این کد رسیدگی کند. سپس در دفعات آتی برنامه نویس میتواند با استفاده از ابزاری که ادیتور در اختیار وی قرار میدهد، این نوع کامنت‌ها را پیدا کند.

FIXME : این نوع تگ همانند بالاست، ولی اجبار بیشتری در اصلاح از خود نشان میدهد و ترتیب و اهمیت بالاتری دارد. عموما کدهایی که با این نوع کامنت‌ها مزین می‌شوند، دارای طراحی بد یا موقتی هستند که باید در آینده آن‌ها را اصلاح کرد.

UNDONE : این تگ برای اصلاح یا تغییر نیست. ولی به شما میگوید که قبلا این کد چگونه بوده است و چه تغییراتی کرده است.  قبلا چه چیزهایی در کد پیاده سازی شده بوده است که الان در کد وجود ندارد و چرا حذف شده است.

HACK : گاهی اوقات در کدها، باگ هایی رخ میدهند که مجبور به استفاده از راه‌های غیرعادی برای رفع آن می‌شوید. این نوع روش‌های رفع مشکل، روش‌ها و راه حل‌های مناسبی نیستند؛ ولی می‌توانند به طور موقت و در زمان سریعتری پاسخگوی ما باشند. برنامه نویس بعد از رفع مشکل، با درج این نوع کامنت، در آینده به خود یادآوری میکند که این کد نیاز به راه حل مناسب‌تری دارد.
 
BUGBUG : این کامنت توسط برنامه نویس کد مربوطه درج می‌شود و مربوط به زمانی است که برنامه نویس کد را نوشته است، ولی اطمینانی از صحت آن ندارد. پس برنامه نویس نیاز دارد اطلاعات بیشتری را در مورد این مسئله بیابد.
    // BUGBUG: I'm sure these GUIDs are defined somewhere but I'm not sure which library contains them, so defining them here.
    DEFINE_GUID(IID_IFoo, 0x12345678,0x1234,0x1234,0x12,0x12,0x12,0x12,0x12,0x12,0x12,0x12);

XXX :  به برنامه نویس هشدار می‌دهد که این کد راه حل‌های نادرستی دارد و احتمالا بر اساس اطلاعات نادرستی این کد شکل گرفته است، ولی در حال حاضر کار میکند.

در ویژوال استادیو، پنل taskList برای نمایش این تگ‌ها به کار می‌رود و از تگ‌های HACK,UNDONE و TODO به طور پیش فرض پشتیبانی می‌کند. در صورتی که تمایل دارید تگ‌های اضافه‌تری داشته باشید یا ترتیب اولویت نمایش تگ‌ها در پنل taskList را تغییر دهید، مسیر زیر را طی کنید:
Tools>Options>Environment>Task List

در اندروید استادیو هم دو تگ اول لیست پشتیبانی می‌شوند. در اندروید استادیو شما می‌توانید برای todo هایتان الگو و فیلتر تعریف کنید. برای اینکار ابتدای ادیتور را باز کرده و در بخش Editor گزینه Todo را انتخاب کنید. در لیست بالا می‌توانید یک نمونه الگو برای todo خاص خود اضافه کنید. به عنوان مثال تگ‌های نامبرده در بالا را اضافه کنید و برای آن آیکن و نحوه رنگبندی و قلم و ... را برای نمایش آن انتخاب کنید.


در لیست پایینی که بخش فیلترهاست، میتوانید یک فیلتر را تعریف کنید تا بر اساس این فیلتر مشخص کنید که چه todo هایی نمایش یابند. برای فیلتر کردن در در پنل todo، در نوار ابزار، آیکن قیفی شکل را کلیک کند تا لیست فیلترها نمایش یابند.

نحوه صحیح قرار دادن یک todo به شکل زیر است:

// TODO:2008-12-06:johnc:Add support for negative offsets.
// While it is unlikely that we get a negative offset, it can
// occur if the garbage collector runs out of space.
بعد از ذکر نام تگ، تاریخ را بر اساس سال، ماه و روز وارد کرده و سپس نام شخصی که این کامنت را قرار داده است و در ادامه عنوان مناسبی را که گویای مطلب باشد، انتخاب کنید. در خط‌های بعدی هم توضیح کوتاهی که مدنظر شماست. در این حالت با استفاده از ابزار unix grep میتوانید گزارش گیری مناسبی هم داشته باشید.
نظرات مطالب
React 16x - قسمت 16 - مسیریابی - بخش 2 - پارامترهای مسیریابی
به روزرسانی : در نسخه 6 react-router-dom  موارد زیادی دست خوش تغییر شده اند که می‌توان به زیر اشاره کرد:
از این پس به جای Switch از Routes استفاده کنید و استفاده از این تگ اجباری بوده و در صورت اینکه تگهای Route داخل تگهای Routes قرار داده نشوند خطای آن در کنسول مشاهده میگردد.
<Routes>
<Route path="/product/list" element={<ProductList/>}  />
<Route path="/product/new" element={<NewProduct/>} />
</Routes>
همچنین با جای خصوصیت component خصوصیت element را مورد استفاده قرار دهید و تگ کامپوننت را داخل آن بگذارید. در این حالت مسیریابی نیاز به رعایت ترتیب خاصی نیست و دقیقا باید همان مسیر path وارد شود تا کامپوننت در دسترس قرار گیرد.
برای مسیریابی‌های تو در تو یا Nesting که نسبت به قبل خیلی مفاهیم ساده‌تری دارد. روش پیاده سازی مسیریابی تو در تو به صورت تگ‌های تو در تو آمده و از لحاظ طراحی بسیار به مفهوم آن نزدیک‌تر میباشد و اینکه سعی شده است تمام مدخل‌های Route در یک جا قرار بگیرند:
<Routes>

<Route path="/post" element={<Posts/>}>
  <Route path="images" element={<Images />} />
    <Route path="text" element={<Text />} />
    <Route path="/post" element={<Text />} />
</Route>
</Routes>
و برای لینک دادن :
            <div className="list-group">
  <Link to="/post/images" className="list-group-item list-group-item-action active" aria-current="true">
    Images Post
  </Link>
  <Link to="/post/text" className="list-group-item list-group-item-action">Text Post</Link>
</div>
<Outlet />

در این حالت کاربر به مسیر post هدایت شده و با کلیک بر روی گزینه‌های images و text میتواند پست متنی و تصویری را جدا در زیر گزینه‌ها به جای تگ outlet مشاهده نماید
البته مسیرهای زیرین را نیز می‌توان به شکل زیر هم نوشت:
            <div className="list-group">
  <Link to="images" className="list-group-item list-group-item-action active" aria-current="true">
    Images Post
  </Link>
  <Link to="text" className="list-group-item list-group-item-action">Text Post</Link>
</div>
<Outlet />
در این حالت نیاز است تنها مسیر آخر که قرار است به انتهای آدرس اضافه شود نوشته شود. در صورتی که قصد داشته باشیم بخش پست‌های متنی به طور پیش فرض با آدرس post هم باز شود و الزامی حتما به آدرس post/text نباشد میتوان اینگونه تغییر داد:
<Routes>
<Route path="/post" element={<Posts/>}>
  <Route path="images" element={<Images />} />
    <Route path="text" element={<Text />} />
    <Route path="/post" element={<Text />} />
</Route>
</Routes>
در قسمت مسیریابی همان نام post/ نوشته می‌شود.
در انتها برای صفحاتی مانند NotFound میتوان از علامت * و اشاره به آن کامپوننت استفاده کرد:
<Routes>
<Route path="/product/list" element={<ProductList/>}  />
<Route path="/product/new" element={<NewProduct/>} />
<Route path="/post" element={<Posts/>}>
  <Route path="images" element={<Images />} />
    <Route path="text" element={<Text />} />
    <Route path="/post" element={<Text />} />
</Route>
<Route path="*" element={<NotFound />} />
</Routes>

مطالب
React 16x - قسمت 18 - کار با فرم‌ها - بخش 1 - دریافت ورودی‌ها از کاربر
تقریبا تمام برنامه‌ها نیاز دارند فرم‌های مخصوصی را داشته باشند. به همین جهت در این قسمت، برنامه‌ی نمایش لیست فیلم‌ها را که تا این مرحله تکمیل کردیم، با افزودن تعدادی فرم بهبود می‌بخشیم؛ مانند فرم لاگین، فرم ثبت نام، فرمی برای ثبت و ویرایش فیلم‌ها و یک فرم جستجوی سریع در لیست فیلم‌های موجود.


ایجاد فرم لاگین

فرم لاگینی را که به برنامه‌ی نمایش لیست فیلم‌های تکمیل شده‌ی تا قسمت 17، اضافه خواهیم کرد، یک فرم بوت استرپی است و می‌توانید جزئیات بیشتر مزین سازی المان‌های این نوع فرم‌ها را با کلاس‌های بوت استرپ، در مطلب «کار با شیوه‌نامه‌های فرم‌ها در بوت استرپ 4» مطالعه کنید.
در ابتدا فایل جدید src\components\loginForm.jsx را ایجاد کرده و سپس توسط میان‌برهای imrc و cc در VSCode، ساختار ابتدایی کامپوننت جدید LoginForm را ایجاد می‌کنیم:
import React, { Component } from "react";


class LoginForm extends Component {
  render() {
    return <h1>Login</h1>;
  }
}

export default LoginForm;
در ادامه یک Route جدید را در فایل app.js برای این فرم، با مسیر login/ و کامپوننت LoginForm، در ابتدای Switch موجود، تعریف می‌کنیم:
import LoginForm from "./components/loginForm";
//...

function App() {
  return (
    <React.Fragment>
      <NavBar />
      <main className="container">
        <Switch>
          <Route path="/login" component={LoginForm} />
          <Route path="/movies/:id" component={MovieForm} />
          // ...
        </Switch>
      </main>
    </React.Fragment>
  );
}
پس از تعریف این مسیریابی، نیاز است لینک آن‌را نیز به منوی راهبری سایت اضافه کنیم. به همین جهت در فایل navBar.jsx که آن‌را در قسمت قبل تکمیل کردیم، در انتهای لیست موجود و پس از Rentals، لینک لاگین را نیز قرار می‌دهیم:
<NavLink className="nav-item nav-link" to="/login">
   Login
</NavLink>
که در نهایت حاصل این تغییرات، به صورت زیر در مرورگر ظاهر می‌شود:


اکنون نوبت به افزودن فرم بوت استرپی لاگین به فایل loginForm.jsx رسیده‌است:
import React, { Component } from "react";


class LoginForm extends Component {
  render() {
    return (
      <form>
        <div className="form-group">
          <label htmlFor="username">Username</label>
          <input id="username" type="text" className="form-control" />
        </div>
        <div className="form-group">
          <label htmlFor="password">Password</label>
          <input id="password" type="password" className="form-control" />
        </div>
        <button className="btn btn-primary">Login</button>
      </form>
    );
  }
}

export default LoginForm;
توضیحات:
- ابتدا المان form به صفحه اضافه می‌شود.
- سپس هر ورودی، داخل یک div با کلاس form-group، محصور می‌شود. کار آن تبدیل یک برچسب و فیلد ورودی، به یک گروه از ورودی‌های بوت استرپ است.
- در اینجا هر برچسب دارای یک ویژگی for است. اما چون قرار است عبارات jsx، به معادل‌های جاوا اسکریپتی ترجمه شوند، نمی‌توان از واژه‌ی کلیدی for در اینجا استفاده کرد. به همین جهت از معادل react ای آن که htmlFor است، در کدهای فوق استفاده کرده‌ایم؛ شبیه به نکته‌ای که در مورد تبدیل ویژگی class به className وجود دارد. مقدار هر ویژگی htmlFor نیز به id فیلد ورودی متناظر با آن تنظیم می‌شود. به این ترتیب اگر کاربر بر روی این برچسب کلیک کرده و آن‌را انتخاب کند، فیلد متناظر با آن، دارای focus می‌شود.
- فیلدهای ورودی نیز دارای کلاس form-control هستند.

با این خروجی نهایی در مرورگر:



مدیریت ارسال فرم‌ها

به صورت پیش فرض و استاندارد، دکمه‌ی افزوده شده‌ی به المان form، سبب ارسال اطلاعات آن به سرور و سپس بارگذاری کامل صفحه می‌شود. این رفتاری نیست که در یک برنامه‌ی SPA مدنظر باشد. برای مدیریت این حالت، می‌توان از رخ‌داد onSubmit هر المان فرم، استفاده کرد:
class LoginForm extends Component {
  handleSubmit = e => {
    console.log("handleSubmit", e);
    e.preventDefault();

    // call the server
  };

  render() {
    return (
      <form onSubmit={this.handleSubmit}>
      //...
در اینجا یک متد رویدادگردان را برای رخ‌داد onSubmit تعریف کرده‌ایم که توسط آن رخ‌داد جاری، دریافت و متد preventDefault آن فراخوانی می‌شود تا دیگر پس از کلیک بر روی دکمه‌ی submit، حالت پیش‌فرض و استاندارد full page reload و post back به سمت سرور، رخ ندهد.


دسترسی مستقیم به المان‌های فرم‌ها

پس از فراخوانی متد preventDefault، کار مدیریت ارسال فرم به سرور را باید خودمان مدیریت کنیم و دیگر رخ‌داد full post back استاندارد به سمت سرور را نخواهیم داشت. در جاوا اسکریپت خالص برای دریافت مقادیر وارد شده‌ی توسط کاربر می‌توان نوشت:
const username = document.getElementById("username").value;
اما در React و کدهای یک کامپوننت، نباید ارجاع مستقیمی را به شیء document و DOM اصلی مرورگر داشته باشیم. در برنامه‌های React هیچگاه نباید با شیء document کار کرد؛ چون کل فلسفه‌ی آن ایجاد یک abstraction بر فراز DOM اصلی مرورگر است که به آن DOM مجازی گفته می‌شود. به این ترتیب مدیریت برنامه و همچنین آزمون نویسی برای آن نیز ساده‌تر می‌شود. اما اگر واقعا نیاز به دسترسی به یک المان DOM در React وجود داشت، چه باید کرد؟
برای دسترسی به یک المان DOM در React، باید یک reference را به آن نسبت داد. برای این منظور یک خاصیت جدید را در سطح کلاس کامپوننت، ایجاد کرده و آن‌را با React.RefObject، مقدار دهی اولیه می‌کنیم:
class LoginForm extends Component {
  username = React.createRef();
سپس ویژگی ref المان مدنظر را به این RefObject تنظیم می‌کنیم:
<input
  ref={this.username}
  id="username"
  type="text"
  className="form-control"
/>
اکنون زمان submit فرم، اگر نیاز به مقدار username وجود داشت، می‌توان توسط خاصیت ارجاعی username تعریف شده، به خاصیت current آن که DOM element مدنظر را بازگشت می‌دهد، دسترسی یافت و مانند مثال زیر، مقدار آن‌را مورد استفاده قرار داد:
  handleSubmit = e => {
    e.preventDefault();

    // call the server
    const username = this.username.current.value;
    console.log("handleSubmit", username);
  };

البته در حالت کلی باید استفاده‌ی از RefObjectها را به حداقل رساند (راه حل بهتری برای دریافت ورودی‌ها وجود دارد) و جاهائی از آن‌ها استفاده کرد که واقعا راه حل دیگری وجود ندارد؛ مانند تنظیم focus بر روی یک المان DOM. در این حالت حتما باید ارجاعی را از آن المان DOM در دسترس داشت و یا برای پویانمایی (animation) نیز مجبور به استفاده‌ی از RefObjectها هستیم.
برای نمونه روش تنظیم focus بر روی یک فیلد ورودی توسط RefObjectها به صورت زیر است:
class LoginForm extends Component {
  username = React.createRef();

  componentDidMount = () => {
    this.username.current.focus();
  };
در life-cycle hook ای به نام componentDidMount که پس از رندر کامپوننت در DOM فراخوانی می‌شود، می‌‌توان توسط RefObject تعریف شده، به شیء current که معادل DOM Element متناظر است، دسترسی یافت و سپس متد focus آن‌را فراخوانی کرد. در این حالت در اولین بار نمایش فرم، یک چنین تصویری حاصل می‌شود:


البته روش بهتری نیز برای انجام اینکار وجود دارد. المان‌های JSX دارای ویژگی autoFocus نیز هستند که دقیقا همین کار را انجام می‌دهد:
<input
  autoFocus
  ref={this.username}
  id="username"
  type="text"
  className="form-control"
/>
برای آزمایش آن، قطعه کد componentDidMount را کامنت کرده و برنامه را اجرا کنید.


تبدیل المان‌های فرم‌ها به Controlled elements

در بسیاری از اوقات، فرم‌های ما state خود را از سرور دریافت می‌کنند. فرض کنید که در حال ایجاد یک فرم ثبت اطلاعات فیلم‌ها هستیم. در این حالت باید بر اساس id فیلم، اطلاعات آن را از سرور دریافت و در state ذخیره کرد؛ سپس فیلدهای فرم را بر اساس آن مقدار دهی اولیه کرد. برای نمونه در فرم لاگین می‌توان state را با شیء account، به صورت زیر مقدار دهی اولیه کرد:
class LoginForm extends Component {
  state = {
    account: { username: "", password: "" }
  };
تا اینجا فیلدهای فرم لاگین، از این state مطلع نبوده و تغییرات داده‌های ورودی در آن‌ها، به شیء account منعکس نمی‌شوند. علت اصلی هم اینجا است که هر کدام از فیلدهای ورودی در React، دارای state خاص خود بوده و مستقل از state کامپوننت جاری هستند. برای رفع این مشکل باید آن‌ها را تبدیل به controlled element هایی کرد که دارای state خاص خود نبوده، تمام اطلاعات مورد نیاز خود را از طریق props دریافت می‌کنند و تغییرات در داده‌های خود را از طریق صدور رخ‌دادهایی اطلاع رسانی می‌کنند. برای اینکار باید مراحل زیر طی شوند:
ابتدا ویژگی value فیلد برای مثال username را به خاصیت username شیء account موجود در state متصل می‌کنیم:
<input 
  value={this.state.account.username}
به این ترتیب دیگر این المان، state خاص خود را نداشته و از طریق props، مقادیر خود را دریافت می‌کند. تا اینجا username، به رشته‌ی خالی دریافتی از شیء state و خاصیت account آن، به صورت یک طرفه متصل شده‌است. یعنی زمانیکه فرم نمایش داده می‌شود، دارای یک مقدار خالی است. برای اینکه تغییرات رخ‌داده‌ی در این المان را به state منعکس کرد، باید رخ‌داد change آن‌را مدیریت نمود. به این ترتیب زمانیکه کاربری اطلاعاتی را در اینجا وارد می‌کند، رخ‌داد change صادر شده و پس از آن می‌توان اطلاعات وارد شده را دریافت و state را به روز رسانی کرد. به روز رسانی state نیز سبب رندر مجدد فرم می‌شود. بنابراین فیلدهای ورودی، با اطلاعات state جدید، به روز رسانی و رندر می‌شوند. به همین جهت ابتدا رویداد onChange را به فیلد username اضافه کرده:
<input 
  value={this.state.account.username}
  onChange={this.handleChange}
و متد مدیریت کننده‌ی آن‌را به صورت زیر تعریف می‌کنیم:
  handleChange = e => {
    const account = { ...this.state.account }; //cloning an object
    account.username = e.currentTarget.value;
    this.setState({ account });
  };
در اینجا، هدف به روز رسانی this.state.account، بر اساس رخ‌داد رسیده (پارامتر e) است و چون نمی‌توان state را مستقیما به روز رسانی کرد، ابتدا یک clone از آن را تهیه می‌کنیم. سپس توسط e.currentTarget به المان در حال به روز رسانی دسترسی یافته و مقدار آن‌را به مقدار خاصیت username انتساب می‌دهیم. در آخر state را بر اساس این تغییرات، به روز رسانی می‌کنیم. این انعکاس در state را توسط افزونه‌ی react developer tools هم می‌توان مشاهده کرد:



مدیریت دریافت اطلاعات چندین فیلد ورودی

تا اینجا موفق شدیم اطلاعات state را به تغییرات فیلد username در فرم لاگین متصل کنیم؛ اما فیلد password را چگونه باید مدیریت کرد؟ برای اینکه تمام این مراحل را مجددا تکرار نکنیم، می‌توان از مقدار دهی پویای خواص در جاوا اسکریپت که توسط [] انجام می‌شود استفاده کرد:
  handleChange = e => {
    const account = { ...this.state.account }; //cloning an object
    account[e.currentTarget.name] = e.currentTarget.value;
    this.setState({ account });
  };
البته برای اینکه این قطعه کد کار کند، نیاز است ویژگی name فیلدهای ورودی را نیز تنظیم کرد تا e.currentTarget.name، به نام یکی از خواص شیء account تعریف شده‌ی در state اشاره کند. برای نمونه فیلد کلمه‌ی عبور، ابتدا دارای ویژگی value متصل به خاصیت password شیء account موجود در state می‌شود. سپس تغییرات آن توسط رویداد onChange، به متد handleChange منتقل شده و خاصیت name آن نیز مقدار دهی شده‌است تا مقدار دهی پویای خواص، در این متد میسر شود:
<input
  id="password"
  name="password"
  value={this.state.account.password}
  onChange={this.handleChange}
  type="password"
  className="form-control"
/>
که در نهایت سبب مقدار دهی صحیح state، با هر دو فیلد تغییر یافته می‌شود:


یک نکته: می‌توان توسط Object Destructuring، تکرار e.currentTarget را حذف کرد:
  handleChange = ({ currentTarget: input }) => {
    const account = { ...this.state.account }; //cloning an object
    account[input.name] = input.value;
    this.setState({ account });
  };
ما از شیء e دریافتی، تنها به خاصیت currentTarget آن نیاز داریم. بنابراین آن‌را از طریق Object Destructuring در همان پارامتر ورودی متد جاری دریافت کرده و سپس آن‌را به نام input، تغییر نام می‌دهیم.


آشنایی با خطاهای متداول دریافتی در حین کار با فرم‌ها

فرض کنید خاصیت username را از شیء account موجود در state حذف کرده‌ایم. در زمان نمایش ابتدایی فرم، خطایی را دریافت نخواهیم کرد، اما اگر اطلاعاتی را در آن وارد کنیم، بلافاصله در کنسول توسعه دهندگان مرورگر چنین اخطاری ظاهر می‌شود:
Warning: A component is changing an uncontrolled input of type text to be controlled.
Input elements should not switch from uncontrolled to controlled (or vice versa).
Decide between using a controlled or uncontrolled input element for the lifetime of the component.
More info: https://fb.me/react-controlled-components
چون خاصیت username را حذف کرده‌ایم، اینبار که در textbox مقداری را وارد می‌کنیم، سبب انتساب undefined و یا null به مقدار المان خواهد شد. در این حالت React چنین المانی را به صورت controlled element درنظر نمی‌گیرد و دارای state خاص خودش خواهد بود. به همین جهت عنوان می‌کند که بین یک المان کنترل شده و نشده، یکی را انتخاب کنید.
دقیقا چنین اخطاری را با ورود null/undefined بجای "" در حین مقدار دهی اولیه‌ی username در شیء account نیز دریافت خواهیم کرد:
Warning: `value` prop on `input` should not be null.
Consider using an empty string to clear the component or `undefined` for uncontrolled components.
بنابراین به عنوان یک قاعده در فرم‌های React، المان‌های یک فرم را باید توسط یک "" مقدار دهی اولیه کرد و یا با مقداری که از سمت سرور دریافت می‌شود.


ایجاد یک کامپوننت ورود اطلاعات با قابلیت استفاده‌ی مجدد

هر چند در پیاده سازی فعلی سعی کردیم با بکارگیری مقداردهی پویای خواص اشیاء، تکرار کدها را کاهش دهیم، اما باز هم به ازای هر فیلد ورودی باید این مسایل تکرار شوند:
- ایجاد یک div با کلاس‌های بوت استرپی.
- ایجاد label و همچنین فیلد ورودی.
- در اینجا مقدار htmlFor باید با مقدار id فیلد ورودی یکی باشد.
- مقدار دهی ویژگی‌های value و onChange نیز باید تکرار شوند.

بنابراین بهتر است این تعاریف را استخراج و به یک کامپوننت با قابلیت استفاده‌ی مجدد منتقل کرد. به همین جهت فایل جدید src\components\common\input.jsx را در پوشه‌ی common ایجاد کرده و سپس توسط میانبرهای imrc و sfc، این کامپوننت تابعی بدون حالت را تکمیل می‌کنیم:
import React from "react";

const Input = ({ name, label, value, onChange }) => {
  return (
    <div className="form-group">
      <label htmlFor={name}>{label}</label>
      <input
        value={value}
        onChange={onChange}
        id={name}
        name={name}
        type="text"
        className="form-control"
      />
    </div>
  );
};

export default Input;
در اینجا کل تگ div مرتبط با username را از کامپوننت فرم لاگین cut کرده و در اینجا در قسمت return، قرار داده‌ایم. سپس شروع به تبدیل مقادیر قبلی به مقادیری که قرار است از props تامین شوند، کرده‌ایم. یا می‌توان props را به عنوان آرگومان این متد تعریف کرد و یا می‌توان توسط Object Destructuring، خواصی را که از props نیاز داریم، در پارامتر متد Input ذکر کنیم که این روش چون به نوعی اینترفیس کامپوننت را نیز مشخص می‌کند و همچنین کدهای تکراری دسترسی به props را به حداقل می‌رساند، تمیزتر و با قابلیت نگهداری بالاتری است. برای مثال هر جائیکه نام username استفاده شده بود، با خاصیت name جایگزین شده و بجای برچسب از label، بجای مقدار username از متغیر value و بجای رخ‌داد تعریف شده نیز onChange قرار گرفته‌است.

سپس به کامپوننت فرم لاگین بازگشته و ابتدا آن‌را import می‌کنیم:
import Input from "./common/input";
اکنون متد رندر ماژول src\components\loginForm.jsx، به صورت زیر با درج دو Input، خلاصه می‌شود که دیگر در آن خبری از تگ‌ها و کدهای تکراری نیست:
  render() {
    const { account } = this.state;
    return (
      <form onSubmit={this.handleSubmit}>
        <Input
          name="username"
          label="Username"
          value={account.username}
          onChange={this.handleChange}
        />
        <Input
          name="password"
          label="Password"
          value={account.password}
          onChange={this.handleChange}
        />
        <button className="btn btn-primary">Login</button>
      </form>
    );


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید:  sample-18.zip
مطالب
ASP.NET MVC #14

آشنایی با نحوه معرفی تعاریف طرحبندی سایت به کمک Razor

ممکن است یک سری از اصطلاحات را در قسمت‌های قبل مانند master page در لابلای توضیحات ارائه شده، مشاهده کرده باشید. این نوع مفاهیم برای برنامه نویس‌های ASP.NET Web forms آشنا است (و اگر با Web forms view engine‌ در ASP.NET MVC کار کنید، دقیقا یکی است؛ البته با این تفاوت که فایل code behind آن‌ها حذف شده است). به همین جهت در این قسمت برای تکمیل بحث، مروری خواهیم داشت بر نحوه‌ی معرفی جدید آن‌ها توسط Razor.
در یک پروژه جدید ASP.NET MVC و در پوشه Views\Shared\_Layout.cshtml آن، فایل Layout آن،‌ مفهوم master page را دارد. در این نوع فایل‌ها، زیر ساخت مشترک تمام صفحات سایت قرار می‌گیرند:

<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
<title>@ViewBag.Title</title>
<link href="@Url.Content("~/Content/Site.css")" rel="stylesheet" type="text/css" />
<script src="@Url.Content("~/Scripts/jquery-1.5.1.min.js")" type="text/javascript"></script>
</head>

<body>
@RenderBody()
</body>
</html>

اگر دقت کرده باشید، در هیچکدام از فایل‌های Viewایی که تا این قسمت به پروژه‌های مختلف اضافه کردیم، تگ‌هایی مانند body، title و امثال آن وجود نداشتند. در ASP.NET مرسوم است کلیه اطلاعات تکراری صفحات مختلف سایت را مانند تگ‌های یاد شده به همراه منویی که باید در تمام صفحات قرار گیرد یا footer‌ مشترک بین تمام صفحات سایت، به یک فایل اصلی به نام master page که در اینجا layout نام گرفته، Refactor کنند. به این ترتیب حجم کدها و markup تکراری که باید در تمام Viewهای سایت قرار گیرند به حداقل خواهد رسید.
برای مثال محل قرار گیری تعاریف Content-Type تمام صفحات و همچنین favicon سایت، بهتر است در فایل layout باشد و نه در تک تک Viewهای تعریف شده:

<meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=utf-8" />
<link rel="shortcut icon" href="@Url.Content("~/favicon.ico")" type="image/x-icon" />


در کدهای فوق یک نمونه پیش فرض فایل layout را مشاهده می‌کنید. در اینجا توسط متد RenderBody، محتوای رندر شده یک View درخواستی، به داخل تگ body تزریق خواهد شد.
تا اینجا در تمام مثال‌های قبلی این سری، فایل layout در Viewهای اضافه شده معرفی نشد. اما اگر برنامه را اجرا کنیم باز هم به نظر می‌رسد که فایل layout اعمال شده است. علت این است که در صورت عدم تعریف صریح layout در یک View، این تعریف از فایل Views\_ViewStart.cshtml دریافت می‌گردد:

@{
Layout = "~/Views/Shared/_Layout.cshtml";
}

فایل ViewStart، محل تعریف کدهای تکراری است که باید پیش از اجرای هر View مقدار دهی یا اجرا شوند. برای مثال در اینجا می‌شود بر اساس نوع مرورگر،‌ layout خاصی را به تمام Viewها اعمال کرد. مثلا یک layout‌ ویژه برای مرورگرهای موبایل‌ها و layout ایی دیگر برای مرورگرهای معمولی. امکان دسترسی به متغیرهای تعریف شده در یک View در فایل ViewStart از طریق ViewContext.ViewData میسر است.
ضمن اینکه باید درنظر داشت که می‌توان فایل ViewStart را در زیر پوشه‌های پوشه اصلی View نیز قرار داد. مثلا اگر فایل ViewStart ایی در پوشه Views/Home قرار گرفت، این فایل محتوای ViewStart اصلی قرار گرفته در ریشه پوشه Views را بازنویسی خواهد کرد.
برای معرفی صریح فایل layout، تنها کافی است مسیر کامل فایل layout را در یک View مشخص کنیم:

@{
ViewBag.Title = "Index";
Layout = "~/Views/Shared/_Layout.cshtml";
}

<h2>Index</h2>

اهمیت این مساله هم در اینجا است که یک سایت می‌تواند چندین layout یا master page داشته باشد. برای نمونه یک layout برای صفحات ورود اطلاعات؛ یک layout خاص هم مثلا برای صفحات گزارش گیری نهایی سایت.
همانطور که پیشتر نیز ذکر شد، در ASP.NET حرف ~ به معنای ریشه سایت است که در اینجا ابتدای محل جستجوی فایل layout را مشخص می‌کند.
به این ترتیب زمانیکه یک کنترلر، View خاصی را فراخوانی می‌کند، کار از فایل Views\Shared\_Layout.cshtml شروع خواهد شد. سپس View درخواستی پردازش شده و محتوای نهایی آن، جایی که متد RenderBody قرار دارد، تزریق خواهد شد.
همچنین مقدار ViewBag.Title ایی که در فایل View تعریف شده، در فایل layout جهت رندر مقدار تگ title استفاده می‌شود (انتقال یک متغیر از View به یک فایل master page؛ کلاس layout، مدل View ایی را که قرار است رندر کند به ارث می‌برد).

یک نکته:
در نگارش سوم ASP.NET MVC امکان بکارگیری حرف ~ به صورت مستقیم در حین تعریف یک فایل js یا css وجود ندارد و حتما باید از متد سمت سرور Url.Content کمک گرفت. در نگارش چهارم ASP.NET MVC، این محدودیت برطرف شده و دقیقا همانند متغیر Layout ایی که در بالا مشاهده می‌کنید، می‌توان بدون نیاز به متد Url.Content، مستقیما از حرف ~ کمک گرفت و به صورت خودکار پردازش خواهد شد.


تزریق نواحی ویژه یک View در فایل layout

توسط متد RenderBody، کل محتوای View درخواستی در موقعیت تعریف شده آن در فایل Layout، رندر می‌شود. این ویژگی به نحو یکسانی به تمام Viewها اعمال می‌شود. اما اگر نیاز باشد تا view بتواند محتوای markup قسمت ویژه‌ای از master page را مقدار دهی کند، می‌توان از مفهومی به نام Sections استفاده کرد:
<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
<title>@ViewBag.Title</title>
<link href="@Url.Content("~/Content/Site.css")" rel="stylesheet" type="text/css" />
<script src="@Url.Content("~/Scripts/jquery-1.5.1.min.js")" type="text/javascript"></script>
</head>
<body>
<div id="menu">
@if (IsSectionDefined("Menu"))
{
RenderSection("Menu", required: false);
}
else
{
<span>This is the default ...!</span>
}
</div>
<div id="body">
@RenderBody()
</div>
</body>
</html>

در اینجا ابتدا بررسی می‌شود که آیا قسمتی به نام Menu در View جاری که باید رندر شود وجود دارد یا خیر. اگر بله، توسط متد RenderSection، آن قسمت نمایش داده خواهد شد. در غیراینصورت، محتوای پیش فرضی را در صفحه قرار می‌دهد. البته اگر از متد RenderSection با آرگومان required: false استفاده شود، درصورتیکه View جاری حاوی قسمتی به نام مثلا menu نباشد، تنها چیزی نمایش داده نخواهد شد. اگر این آرگومان را حذف کنیم، یک استثنای عدم یافت شدن ناحیه یا قسمت مورد نظر صادر می‌گردد.
نحوه‌ی تعریف یک Section در Viewهای برنامه به شکل زیر است:
@{
ViewBag.Title = "Index";
//Layout = null;
Layout = "~/Views/Shared/_Layout.cshtml";
}
<h2>
Index</h2>
@section Menu{
<ul>
<li>item 1</li>
<li>item 2</li>
</ul>
}

برای مثال فرض کنید که یکی از Viewهای شما نیاز به دو فایل اضافی جاوا اسکریپت برای اجرای صحیح خود دارد. می‌توان تعاریف الحاق این دو فایل را در قسمت header فایل layout قرار داد تا در تمام Viewها به صورت خودکار لحاظ شوند. یا اینکه یک section سفارشی را به نحو زیر در آن View خاص تعریف می‌کنیم:

@section JavaScript
{
<script type="text/javascript" src="@Url.Content("~/Scripts/SomeScript.js")" />;
<script type="text/javascript" src="@Url.Content("~/Scripts/AnotherScript.js")" />;
}

سپس کافی است جهت تزریق این کدها به header تعریف شده در master page مورد نظر، یک سطر زیر را اضافه کرد:

@RenderSection("JavaScript", required: false)

به این ترتیب، اگر view ایی حاوی تعریف قسمت JavaScript نبود، به صورت خودکار شامل تعاریف الحاق اسکریپت‌های یاد شده نیز نخواهد گردید. در نتیجه دارای حجمی کمتر و سرعت بارگذاری بالاتری نیز خواهد بود.



مدیریت بهتر فایل‌ها و پوشه‌های یک برنامه ASP.NET MVC به کمک Areas

به کمک قابلیتی به نام Areas می‌توان یک برنامه بزرگ را به چندین قسمت کوچکتر تقسیم کرد. هر کدام از این نواحی، دارای تعاریف مسیریابی، کنترلرها و Viewهای خاص خودشان هستند. به این ترتیب دیگر به یک برنامه‌ی از کنترل خارج شده ASP.NET MVC که دارای یک پوشه Views به همراه صدها زیر پوشه است، نخواهیم رسید و کنترل این نوع برنامه‌های بزرگ ساده‌تر خواهد شد.
برای مثال یک برنامه بزرگ را درنظر بگیرید که به کمک قابلیت Areas، به نواحی ویژه‌ای مانند گزارشگیری، قسمت ویژه مدیریتی، قسمت کاربران، ناحیه بلاگ سایت، ناحیه انجمن سایت و غیره، تقسیم شده است. به علاوه هر کدام از این نواحی نیز هنوز می‌توانند از اطلاعات ناحیه اصلی برنامه مانند master page آن استفاده کنند. البته باید درنظر داشت که فایل viewStart به پوشه جاری و زیر پوشه‌های آن اعمال می‌شود. اگر نیاز باشد تا اطلاعات این فایل به کل برنامه اعمال شود، فقط کافی است آن‌را به یک سطح بالاتر، یعنی ریشه سایت منتقل کرد.


نحوه افزودن نواحی جدید
افزودن یک Area جدید هم بسیار ساده است. بر روی نام پروژه در VS.NET کلیک راست کرده و سپس گزینه Add|Area را انتخاب کنید. سپس در صفحه باز شده، نام دلخواهی را وارد نمائید. مثلا نام Reporting را وارد نمائید تا ناحیه گزارشگیری برنامه از قسمت‌های دیگر آن مستقل شود. پس از افزودن یک Area جدید، به صورت خودکار پوشه جدیدی به نام Areas به ریشه سایت اضافه می‌شود. سپس داخل آن، پوشه‌ی دیگری به نام Reporting اضافه خواهد شد. پوشه reporting اضافه شده هم دارای پوشه‌های Model، Views و Controllers خاص خود می‌باشد.
اکنون که پوشه Areas به ریشه سایت اضافه شده است، با کلیک راست بر روی این پوشه نیز گزینه‌ی Add|Area در دسترس می‌باشد. برای نمونه یک ناحیه جدید دیگر را به نام Admin به سایت اضافه کنید تا بتوان امکانات مدیریتی سایت را از سایر قسمت‌های آن مستقل کرد.


نحوه معرفی تعاریف مسیریابی نواحی تعریف شده
پس از اینکه کار با Areas را آغاز کردیم، نیاز است تا با نحوه‌ی مسیریابی آن‌ها نیز آشنا شویم. برای این منظور فایل Global.asax.cs قرار گرفته در ریشه اصلی برنامه را باز کنید. در متد Application_Start، متدی به نام AreaRegistration.RegisterAllAreas، کار ثبت و معرفی تمام نواحی ثبت شده را به فریم ورک، به عهده دارد. کاری که در پشت صحنه انجام خواهد شد این است که به کمک Reflection تمام کلاس‌های مشتق شده از کلاس پایه AreaRegistration به صورت خودکار یافت شده و پردازش خواهند شد. این کلاس‌ها هم به صورت پیش فرض به نام SomeNameAreaRegistration.cs در ریشه اصلی هر Area توسط VS.NET تولید می‌شوند. برای نمونه فایل ReportingAreaRegistration.cs تولید شده، حاوی اطلاعات زیر است:

using System.Web.Mvc;

namespace MvcApplication11.Areas.Reporting
{
public class ReportingAreaRegistration : AreaRegistration
{
public override string AreaName
{
get
{
return "Reporting";
}
}

public override void RegisterArea(AreaRegistrationContext context)
{
context.MapRoute(
"Reporting_default",
"Reporting/{controller}/{action}/{id}",
new { action = "Index", id = UrlParameter.Optional }
);
}
}
}

توسط AreaName، یک نام منحصربفرد در اختیار فریم ورک قرار خواهد گرفت. همچنین از این نام برای ایجاد پیوند بین نواحی مختلف نیز استفاده می‌شود.
سپس در قسمت RegisterArea، یک مسیریابی ویژه خاص ناحیه جاری مشخص گردیده است. برای مثال تمام آدرس‌های ناحیه گزارشگیری سایت باید با http://localhost/reporting آغاز شوند تا مورد پردازش قرارگیرند. سایر مباحث آن هم مانند قبل است. برای مثال در اینجا نام اکشن متد پیش فرض، index تعریف شده و همچنین ذکر قسمت id نیز اختیاری است.
همانطور که ملاحظه می‌کنید، تعاریف مسیریابی و اطلاعات پیش فرض آن منطقی هستند و آنچنان نیازی به دستکاری و تغییر ندارند. البته اگر دقت کرده باشید مقدار نام controller پیش فرض، مشخص نشده است. بنابراین بد نیست که مثلا نام Home یا هر نام مورد نظر دیگری را به عنوان نام کنترلر پیش فرض در اینجا اضافه کرد.


تعاریف کنترلر‌های هم نام در نواحی مختلف
در ادامه مثال جاری که دو ناحیه Admin و Reporting به آن اضافه شده، به پوشه‌های Controllers هر کدام، یک کنترلر جدید را به نام HomeController اضافه کنید. همچنین این HomeController را در ناحیه اصلی و ریشه سایت نیز اضافه نمائید. سپس برای متد پیش فرض Index هر کدام هم یک View جدید را با کلیک راست بر روی نام متد و انتخاب گزینه Add view، اضافه کنید. اکنون برنامه را به همین نحو اجرا نمائید. اجرای برنامه با خطای زیر متوقف خواهد شد:

Multiple types were found that match the controller named 'Home'. This can happen if the route that services this
request ('{controller}/{action}/{id}') does not specify namespaces to search for a controller that matches the request.
If this is the case, register this route by calling an overload of the 'MapRoute' method that takes a 'namespaces' parameter.

The request for 'Home' has found the following matching controllers:
MvcApplication11.Areas.Admin.Controllers.HomeController
MvcApplication11.Controllers.HomeController

فوق العاده خطای کاملی است و راه حل را هم ارائه داده است! برای اینکه مشکل ابهام یافتن HomeController برطرف شود، باید این جستجو را به فضاهای نام هر قسمت از نواحی برنامه محدود کرد (چون به صورت پیش فرض فضای نامی برای آن مشخص نشده، کل ناحیه ریشه سایت و زیر مجموعه‌های آن‌را جستجو خواهد کرد). به همین جهت فایل Global.asax.cs را گشوده و متد RegisterRoutes آن‌را مثلا به نحو زیر اصلاح نمائید:

public static void RegisterRoutes(RouteCollection routes)
{
routes.IgnoreRoute("{resource}.axd/{*pathInfo}");

routes.MapRoute(
"Default", // Route name
"{controller}/{action}/{id}", // URL with parameters
new { controller = "Home", action = "Index", id = UrlParameter.Optional } // Parameter defaults
, namespaces: new[] { "MvcApplication11.Controllers" }
);
}

آرگومان چهارم معرفی شده، آرایه‌ای از نام‌های فضاهای نام مورد نظر را جهت یافتن کنترلرهایی که باید توسط این مسیریابی یافت شوند، تعریف می‌کند.
اکنون اگر مجددا برنامه را اجرا کنیم، بدون مشکل View متناظر با متد Index کنترلر Home نمایش داده خواهد شد.
البته این مشکل با نواحی ویژه و غیر اصلی سایت وجود ندارد؛ چون جستجوی پیش فرض کنترلرها بر اساس ناحیه است.
در ادامه مسیر http://localhost/Admin/Home را نیز در مرورگر وارد کنید. سپس بر روی صفحه در مروگر کلیک راست کرده و سورس صفحه را بررسی کنید. مشاهده خواهید کرد که master page یا فایل layout ایی به آن اعمال نشده است. علت را هم در ابتدای بحث Areas مطالعه کردید. فایل Views\_ViewStart.cshtml در سطحی که قرار دارد به ناحیه Admin اعمال نمی‌شود. آن‌را به ریشه سایت منتقل کنید تا layout اصلی سایت نیز به این قسمت اعمال گردد. البته بدیهی است که هر ناحیه می‌تواند layout خاص خودش را داشته باشد یا حتی می‌توان با مقدار دهی خاصیت Layout نیز در هر view، فایل master page ویژه‌ای را انتخاب و معرفی کرد.


نحوه ایجاد پیوند بین نواحی مختلف سایت
زمانیکه پیوندی را به شکل زیر تعریف می‌کنیم:
@Html.ActionLink(linkText: "Home", actionName: "Index", controllerName: "Home")

یعنی ایجاد لینکی در ناحیه جاری. برای اینکه پیوند تعریف شده به ناحیه‌ای خارج از ناحیه جاری اشاره کند باید نام Area را صریحا ذکر کرد:

@Html.ActionLink(linkText: "Home", actionName: "Index", controllerName: "Home",
routeValues: new { Area = "Admin" } , htmlAttributes: null)


همین نکته را باید حین کار با متد RedirectToAction نیز درنظر داشت:
public ActionResult Index()
{
return RedirectToAction("Index", "Home", new { Area = "Admin" });
}


مطالب
Angular Material 6x - قسمت پنجم - کار با Data Tables
در این قسمت قصد داریم اطلاعات یادداشت‌های کاربران را توسط کامپوننت mat-table نمایش دهیم که به همراه قابلیت‌هایی مانند صفحه بندی، مرتب سازی و فیلتر کردن داده‌ها است.


کامپوننت mat-table

کار کامپوننت mat-table نمایش اطلاعات در ردیف‌ها و ستون‌ها است. به همراه آن mat-paginator برای نمایش UI صفحه بندی اطلاعات، دایرکتیو matSort و mat-sort-header برای افزودن رابط کاربری مرتب سازی اطلاعات و امکان تغییر منبع داده آن برای فیلتر کردن داده‌ها، نیز وجود دارند.


افزودن کامپوننت جدید notes برای نمایش یادداشت‌های کاربران

برای نمایش لیست یادداشت‌های هر شخص، کامپوننت جدید Notes را به صورت زیر در پوشه‌ی components ایجاد می‌کنیم:
 ng g c contact-manager/components/notes --no-spec
علت اینجا است که نمی‌خواهیم کامپوننت نمایش جزئیات شخص را بیش از اندازه شلوغ کنیم. بنابراین به قالب کامپوننت main-content (فایل main-content.component.html) مراجعه کرده و selector این کامپوننت را در آنجا درج می‌کنیم:
      <mat-tab-group>
        <mat-tab label="Bio">
          <p>
            {{user.bio}}
          </p>
        </mat-tab>
        <mat-tab label="Notes">
          <app-notes [notes]="user.userNotes"></app-notes>
        </mat-tab>
      </mat-tab-group>
همانطور که ملاحظه می‌کنید app-notes در برگه‌ی دوم کامپوننت mat-tab-group درج شده‌است. همچنین قصد داریم لیست userNotes جاری را به خاصیت notes آن نیز ارسال کنیم. به همین جهت به کامپوننت notes مراجعه کرده و این ورودی را ایجاد می‌کنیم:
import { Component, Input, OnInit } from "@angular/core";
import { UserNote } from "../../models/user-note";

@Component({
  selector: "app-notes",
  templateUrl: "./notes.component.html",
  styleUrls: ["./notes.component.css"]
})
export class NotesComponent implements OnInit {

  @Input() notes: UserNote[];
فعلا جهت بررسی صحت عملکرد آن به قالب این کامپوننت (فایل notes.component.html) مراجعه کرده و آن‌را به صورت json نمایش می‌دهیم:
 <p>
  {{notes | json}}
</p>



تکمیل کامپوننت Notes توسط یک data table

در ادامه قصد داریم این اطلاعات خام را توسط یک data table نمایش دهیم. به همین جهت ابتدا به مستندات mat-table مراجعه کرده و همانند قبل، مثالی را پیدا می‌کنیم که به منظور ما نزدیک‌تر باشد. سپس کدهای آن‌را به برنامه اضافه کرده و سفارشی سازی می‌کنیم. در ابتدا مثال basic آن‌را دقیقا به همان نحوی که هست کپی کرده و سپس آن‌را تغییر می‌دهیم:
محتوای فایل notes.component.ts
import { Component, Input, OnInit } from "@angular/core";
import { MatTableDataSource } from "@angular/material";

import { UserNote } from "../../models/user-note";

@Component({
  selector: "app-notes",
  templateUrl: "./notes.component.html",
  styleUrls: ["./notes.component.css"]
})
export class NotesComponent implements OnInit {

  @Input() notes: UserNote[];

  displayedColumns = ["position", "title", "date"];
  dataSource: MatTableDataSource<UserNote>;

  constructor() { }

  ngOnInit() {
    this.dataSource = new MatTableDataSource<UserNote>(this.notes);
  }

}
در اینجا برای نمایش یک mat-table، نیاز به یک منبع داده وجود دارد که روش تعریف آن‌را توسط MatTableDataSource از نوع UserNote مشاهده می‌کنید.
سپس این منبع داده در قسمت ngOnInit بر اساس ورودی آرایه‌ی notes که از کامپوننت main-content مقدار دهی می‌شود، تامین خواهد شد.
displayedColumns نیز لیست ستون‌ها را مشخص می‌کند.

محتوای فایل notes.component.html
<div class="example-container mat-elevation-z8" fxLayout="column">
  <mat-table #table [dataSource]="dataSource">
    <ng-container matColumnDef="position">
      <mat-header-cell *matHeaderCellDef> No. </mat-header-cell>
      <mat-cell *matCellDef="let note"> {{note.id}} </mat-cell>
    </ng-container>

    <ng-container matColumnDef="title">
      <mat-header-cell *matHeaderCellDef> Title </mat-header-cell>
      <mat-cell *matCellDef="let note"> {{note.title}} </mat-cell>
    </ng-container>

    <ng-container matColumnDef="date">
      <mat-header-cell *matHeaderCellDef> Date </mat-header-cell>
      <mat-cell *matCellDef="let note"> {{note.date | date:'yyyy-MM-dd'}} </mat-cell>
    </ng-container>

    <mat-header-row *matHeaderRowDef="displayedColumns"></mat-header-row>
    <mat-row *matRowDef="let row; columns: displayedColumns;"></mat-row>
  </mat-table>
</div>
در اینجا ترتیب ردیف‌ها بر اساس mat-row انتهای جدول مشخص می‌شود. بنابراین مهم نیست که ng-container matColumnDef‌ها چه ترتیبی دارند.
سپس به ازای هر ستون، یک ng-container اضافه شده‌است. matColumnDef معادل نام‌های displayedColumns خواهد بود. matCellDef نیز بر اساس متغیر حلقه‌ای که بر روی منبع داده تشکیل می‌شود، تعریف خواهد شد. این تعریف امکان دسترسی به مقدار آن‌را در ادامه میسر می‌کند.
در این حالت اگر برنامه را اجرا کنیم، خروجی زیر قابل مشاهده خواهد بود:


افزودن صفحه بندی به mat-table یادداشت‌های یک کاربر

اگر مجددا به مستندات mat-table مراجعه کنیم، مثالی در مورد mat-paginator نیز دارد که جهت نمایش رابط کاربری صفحه بندی مورد استفاده قرار می‌گیرد. بنابراین از مثال آن جهت تکمیل این قسمت ایده می‌گیریم:
  </mat-table>

  <mat-paginator #paginator [pageSize]="2" [pageSizeOptions]="[2, 4, 6]">
  </mat-paginator>
</div>
پس از بسته شدن تگ mat-table، کامپوننت mat-paginator به صفحه اضافه می‌شود که pageSize آن تعداد ردیف‌های در هر صفحه را مشخص می‌کند و pageSizeOptions سبب نمایش یک دراپ داون برای انتخاب تعداد ردیف‌های هر صفحه توسط کاربر خواهد شد.
در ادامه به کدهای کامپوننت مراجعه کرده و توسط ViewChild به template reference variable ایی به نام paginator دسترسی پیدا می‌کنیم:
export class NotesComponent implements OnInit, AfterViewInit {

  dataSource: MatTableDataSource<UserNote>;
  
  @ViewChild(MatPaginator) paginator: MatPaginator;

  ngAfterViewInit() {
    this.dataSource.paginator = this.paginator;
  }

}
سپس مطابق مستندات آن، این کامپوننت باید به خاصیت paginator منبع داده‌ی data table در رخ‌داد ngAfterViewInit، متصل شود.
اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، صفحه بندی فعال شده‌است:



افزودن جستجو و فیلتر کردن اطلاعات به mat-table یادداشت‌های یک کاربر

مستندات mat-table به همراه مثال filtering نیز هست که از آن جهت تکمیل این قسمت به نحو ذیل ایده خواهیم گرفت:
ابتدا فیلد ورود اطلاعات جستجو، پیش از Mat-table به قالب کامپوننت اضافه می‌شود:
<div class="example-container mat-elevation-z8" fxLayout="column">
  <div class="example-header">
    <mat-form-field>
      <input matInput (keyup)="applyFilter($event.target.value)" placeholder="Filter">
    </mat-form-field>
  </div>
سپس متد applyFilter که به ازای هر keyup فعال می‌شود، در کدهای کامپوننت به نحو زیر تکمیل خواهد شد:
  applyFilter(filterValue: string) {
    this.dataSource.filter = filterValue.trim().toLowerCase(); // MatTableDataSource defaults to lowercase matches
  }
همین اندازه تنظیم سبب فعالسازی جستجو بر روی جدول می‌شود:



افزودن مرتب سازی اطلاعات به mat-table یادداشت‌های یک کاربر

مستندات mat-table به همراه مثال sorting نیز هست که از آن جهت تکمیل این قسمت به نحو ذیل ایده خواهیم گرفت:
برای فعالسازی مرتب سازی اطلاعات، در قالب کامپوننت، به mat-table، دایرکتیو matSort و به هر ستونی که نیاز است مرتب سازی شود، دایرکتیو mat-sort-header را به mat-header‌ها اضافه می‌کنیم:
  <mat-table #table [dataSource]="dataSource" matSort>
    <ng-container matColumnDef="position">
      <mat-header-cell *matHeaderCellDef mat-sort-header> No. </mat-header-cell>
در کدهای کامپوننت نیز ابتدا توسط ViewChild به matSort دسترسی پیدا می‌کنیم و سپس آن‌را به خاصیت sort منبع داده در رخ‌داد ngAfterViewInit، متصل خواهیم کرد:
export class NotesComponent implements OnInit, AfterViewInit {

  dataSource: MatTableDataSource<UserNote>;
  
  @ViewChild(MatSort) sort: MatSort;

  ngAfterViewInit() {
    this.dataSource.sort = this.sort;
  }
}
نتیجه‌ی این تغییرات را در تصویر زیر با فعالسازی مرتب سازی بر روی ستون Title مشاهده می‌کنید:



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: MaterialAngularClient-04.zip
برای اجرای آن:
الف) ابتدا به پوشه‌ی src\MaterialAngularClient وارد شده و فایل‌های restore.bat و ng-build-dev.bat را اجرا کنید.
ب) سپس به پوشه‌ی src\MaterialAspNetCoreBackend\MaterialAspNetCoreBackend.WebApp وارد شده و فایل‌های restore.bat و dotnet_run.bat را اجرا کنید.
اکنون برنامه در آدرس https://localhost:5001 قابل دسترسی است.