نظرات مطالب
معرفی Xamarin و مزیت‌های استفاده از آن
بنظر من در صورتی که بحث Cross Platform بودن مد نظر نباشه, برای برنامه‌های اندرویدی, زامارین مزیت خاصی نسبت به اندروید استودیو نداره و اصلا امکانات اندروید استودیو با توجه به IDE بسیار قدرتمند شرکت JetBrains فوق العاده کاربردی هست. برای نمونه ابزار Lint کمک شایانی به آنالیز کد میکنه...
حتی برای کسانی که Java کار نکرده اند و #C کار کرده اند(مثل بنده) براحتی قابل استفاده است. چرا که پایه و اساس جاوا و سی شارپ بسیار شبیه بهم میباشد. سی شارپ را بیشتر می‌پسندم ولی در مجموع اندروید استودیو را ترجیح میدهم. 
در مورد حجم apk نیز باید بگویم این offset سه الی چهار مگابایتی برای برنامه‌های کوچک بسیار زیاد است و کاملا نامناسب برای مارکتهای داخلی. چرا که کاربران حجم بالا را نمی‌پسندند. مگر اینکه نرم افزار گیم با گرافیک بالا باشد تا این چند مگابایت قابل اغماض باشد.
با توجه به اینکه تیم گوگل برای اندروید استودیو بروزرسانی‌های تقریبا هفتگی ارائه میدهند بعید میدانم در زمینه پلتفرم برنامه نویسی اندروید, زامارین بتواند cutting edge باشد. 
در مجموع بنظر بنده برای هر پلتفرم بهتر است از ابزار بومی خود آن استفاده گردد. اندروید استودیو و جاوا برای اندروید, اِکس کد و سوئیفت برای iOS و ویژوال استودیو و سی شارپ برای ویندوز.
مطالب
Angular Animation – بخش دوم

در قسمت قبل کلیات نحوه‌ی استفاده از Animation در Angular را مورد بررسی قرار دادیم. در این بخش قصد داریم نحوه‌ی اعمال Animation ‌های پیشرفته‌تری را مورد بررسی قرار دهیم. 


وضعیت void

این وضعیت به تمامی المانهایی که به view متصل نیستند، اعمال خواهد شد. این عدم اتصال به view برای یک المان می‌تواند بخاطر این باشد که این المان هنوز به صفحه وارد نشده است یا اینکه قبلا در صفحه بوده و الان در حال حذف شدن است.

درکل وضعیت void برای تعریف انیمیشنی در هنگام ورود و خروج المان به و از صفحه مورد استفاده قرار می‌گیرد. برای مثال گذار *=>void به تمامی المانهایی که view را ترک می‌کنند اعمال خواهد شد و void=>* به المانهایی که به view اضافه می‌شوند. 

قطعه کد زیر سبب تعریف انیمیشنی بر روی المنتهای ورودی و خروجی از صفحه خواهد شد: 

animations: [
  trigger('flyInOut', [
    transition('void => *', [
      style({transform: 'translateX(-100%)'}),
      animate(100)
    ]),
    transition('* => void', [
      animate(100, style({transform: 'translateX(100%)'}))
    ])
  ])
]

در این قطعه کد یک trigger به نام flyInOut تعریف شده است که در آن برای گذار ورود و خروج المنت در صفحه، انیمیشن تعریف شده است. همانطور که واضح است نیازی به تعریف حالت void، توسط تابع state وجود ندارد.

کد زیر نحوه استفاده از این trigger را نشان میدهد (با فرض اینکه لیستی از کاربران را در متغییر users داریم که با فراخوانی متد addNewUser یک آیتم به آن اضافه شده و با زدن دکمه Remove آیتم مورد نظر از لیست حذف می‌شود):

<ul>
  <li *ngFor="let user of users" [@flyInOut]>
    {{user.FirstName}}
    <button (click)="remove(user)">Remove</button>
    </li>
</ul>
<button (click)="addNewUser()">Add New User</button>

همچنین به جای void=>* در تابع transition، از :enter و به جای *=>void، از :leave می‌توان استفاده کرد. 

transition(':enter', [ ... ]); // void => *
transition(':leave', [ ... ]); // * => void

واضح است که شما می‌توانید از حالت void به هر حالت تعریف شده‌ی توسط خودتان نیز گذاری را تعریف کنید. برای مثال اگر قبلا حالت active و inactive را با استفاده از تابع state ساخته باشید، گذارهای زیر قابل تعریف خواهند بود و هیچگونه محدودیتی وجود نخواهد داشت:

transition('void => inactive', //...)

transition('inactive => void', //...)

transition('void => active', //..)

transition('active => void', //...)


کاربرد * در style

فرض کنید می‌خواهیم گذاری را تعریف کنیم که هنگام ورود المنت، در ابتدا ارتفاع المنت را به مقداری 0px تنظیم کرده و سپس همراه با یک انیمیشن، مقدار ارتفاع را به مقدار اصلی تنظیم خواهد کرد. چالشی که در اینجا وجود دارد این است که مقدار ارتفاع المنت مشخص نیست و بستگی به اندازه صفحه نمایش داشته و توسط آن css تنظیم خواهد شد. در اینجا می‌توان از * برای بدست آورن مقدار جاری یک خصوصیت از استایل استفاده کرد:

transition('void => *', [
   style({height: 0 }),
   animate(1000,style({ color: '*' }))
]),


انیمیشن چند مرحله‌ای با استفاده از Keyframes

تا اینجا تمامی انیمیشنهایی را که بررسی کردیم، یک انیمیشن یک مرحله‌ای بودند. در صورتیکه یک انیمیشن حرفه‌ای، متشکل از چند مرحله گذار خواهد بود. برای انجام اینکار از تابع Keyframes استفاده می‌کنیم. برای مثال می‌خواهیم انیمیشن ورود المنت را به صورتی در نظر بگیریم که المنت در ابتدا در نقطه -75% بالاتر از مکانی‌که در آنجا نمایش داده خواهد شد، با opacity صفر شروع  به حرکت کرده و در مرحله بعد به نقطه 35px پائین‌تر از مکان اصلی خود آمده و opacity نیم را خواهد داشت و در نهایت، با حرکت بعدی به جای اصلی خود خواهد رفت و opacity یک را پیدا می‌کند. 

animations: [
  trigger('flyInOut', [
    transition('void => *', [
      animate(300, keyframes([
        style({opacity: 0, transform: 'translateY(-75%)', offset: 0}),
        style({opacity: 0.5, transform: 'translateY(35px)',  offset: 0.3}),
        style({opacity: 1, transform: 'translateY(0)',     offset: 1.0})
      ]))
    ])    
  ])
]

تابع Keyframes آرایه‌ای از تابع style را دریافت می‌کند که هر تابع شامل خصوصیتهای انیمیشن به همراه یه خصوصیت offset است. این خصوصیت اختیاری است و مقدار صفر تا یک را قبول می‌کند و بیانگر زمان اجرای تابع style بعدی است.


رخداد شروع و پایان انیمیشن

با استفاده از @triggerName.start و @triggerName.done با شروع و پایان انیمیشن خود می‌توانید یک تابع سفارشی را نیز اجرا کنید. برای مثال کد زیر را در نظر بگیرید: 

template: `
  <ul>
    <li *ngFor="let hero of heroes"
        (@flyInOut.start)="animationStarted($event)"
        (@flyInOut.done)="animationDone($event)"
        [@flyInOut]="'in'">
      {{hero.name}}
    </li>
  </ul>
`,

در این مثال هنگام شروع انیمیشن تابع animationStarted و پس از اتمام انیمیشن، تابع animationDone اجرا خواهند شد. 

مطالب
آشنایی با ساختار IIS قسمت دوازدهم
پیکربندی قسمت لاگ‌ها، میتواند برای یک سرور و یا وب سایت خاص از طریق فایل کانفیگ یا از طریق خود IIS انجام گیرد. برای اینکه به بیشتر این قابلیت‌ها در IIS دسترسی داشت، باید یکی از نسخه‌های ویندوز سرور 2012 و ویندوز 8 را نصب کرده باشید. لاگ‌ها به ثبت خطاها و درخواست‌های HTTP می‌پردازند و با تحلیل آن‌ها میتوان عملیات بهینه سازی را بر روی سرو اجرا کرد. تمامی ثبت لاگ‌ها توسط Http.sys انجام می‌گیرد.

نحوه‌ی ذخیره سازی لاگها
در این بخش نحوه‌ی ذخیره سازی و فرمت ذخیره‌ی لاگ‌ها را در دو سطح سایت و سرور به طور جداگانه بررسی می‌کنیم. در IIS ماژول Logging را باز کنید و در لیست One log file per می‌توانید مشخص کنید که لاگ‌ها در چه سطحی اجرا شوند. اگر گزینه‌ی server باشد، تمامی خطاها و درخواست‌های رسیده به سرور در یک فایل لاگ ثبت می‌شوند. ولی اگر سطح سایت باشد، برای هر سایت بر روی IIS لاگ‌ها، جداگانه بررسی می‌شوند. به طور پیش فرض سطح سایت انتخاب شده است.

سطح سایت
موقعی‌که در لیست، سایت را انتخاب کنید، در لیست format می‌توانید تعیین کنید که لاگ‌ها به چه صورتی باید ذخیره شوند. مواردی که در این حالت لیست می‌شوند گزینه‌های W3C,IIS,NCSA,Custom می‌باشند که در زیر یکایک آن‌ها را بررسی می‌کنیم:

فرمت IIS: این فرمت توسط مایکروسافت ارائه شده و در این حالت لاگ‌های همه‌ی وب سایت‌ها ذخیره می‌شوند. به این فرمت  Fixed ASCII Based Text نیز می‌گویند؛ چرا که اجازه‌ی خصوصی سازی ندارد و نمی‌توانید بگویید چه فیلدهایی در لاگ قرار داشته باشند. لاگ فایل‌های این فرمت با ، (کاما) از هم جدا می‌شوند و مقدار زمانی که برای هر فیلد ثبت می‌شود، به صورت محلی local Time می‌باشد.
فیلدهایی که در لاگ این نوع فرمت خواهند آمد، به شرح زیر است:
  • Client IP address 
  • User name 
  • Date 
  • Time 
  • Service and instance 
  • Server name 
  • Server IP address 
  • Time taken 
  • Client bytes sent 
  • Server bytes sent 
  • (Service status code (A value of 200 indicates that the request was fulfilled successfully 
  • (Windows status code (A value of 0 indicates that the request was fulfilled successfully. 
  • Request type 
  • Target of operation 
  • (Parameters (the parameters that are passed to a script 
احتمال این وجود دارد که بعضی از فیلدها در بعضی رکوردها، شامل اطلاعاتی نباشند که به جای مقدار آن علامت -  ثبت می‌گردد و برای کاراکترهایی که قابل نمایش نیستند یا کاراکتر نمایشی ندارند، از علامت + استفاده می‌شود. دلیل اینکار هم این است که ممکن است یک کاربر مهاجم، به ارسال اطلاعات کلیدهای کنترلی چون Carriage return اختصارا CR یا Line Feed به اختصار LF کند، که باعث شکسته شدن خط لاگ فایل می‌شود و در نتیجه از استاندارد خارج خواهد شد و هنگام خواندن آن هم با خطا روبرو می‌شویم؛ در نتیجه با جایگزینی چنین کاراکترهایی با + از این اتفاق جلوگیری می‌شود.
شکل زیر نمونه ای از یک خط لاگ در این فرمت است:
192.168.114.201, -, 03/20/01, 7:55:20, W3SVC2, SERVER, 172.21.13.45, 4502, 163, 3223, 200, 0, GET, /DeptLogo.gif, -,
 نام فیلد نوع حالت مقداردهی  توضیح اتفاقات افتاده
 Client IP address   192.168.114.201   آی پی کلاینت
 User name   -  کاربر ناشناس است
 Date  03/20/01   تاریخ فعالیت
 Time  7:55:20  ساعت فعالیت 
 Service and instance  W3SVC2  لاگی که مربوط به سایت خاصی می‌شود به صورت  #W3SVC  نمایش داده می‌شود که علامت # شماره سایت می‌باشد که در اینجا این لاگ مربوط به سایت شماره 2 است 
 Server name   SERVER   نام سرور
 Server IP   172.21.13.45   آی پی سرور
 Time taken  4502   چقدر انجام عملیات این درخواست به طول انجامیده است که بر حسب میلی ثانیه است.
 Client bytes sent   163   تعداد بایت هایی که از طرف کلاینت به سرور ارسال شده است
 Server bytes sent   3223   تعداد بایت هایی که از طرف سرور به سمت کلاینت ارسال شده است
 Service status code   200   درخواست کاملا موفقیت آمیز بوده است
 Windows status code  0  درخواست کاملا موفقیت آمیز بوده است
 Request type  GET   نوع درخواست کاربر
 Target of operation   /DeptLogo.gif   کاربر قصد دانلود یک فایل تصویری GIF داشته است که نامش Deptlogo است
 Parameters   -  پارامتری ارسال نشده است

فرمت NCSA:
 این فرمت توسط مرکز علمی کاربردهای ابرمحاسباتی National Center for Supercomputing Applications ایجاد شده و دقیقا مانند قبلی نمیتوان در آن نوع فیلدها را مشخص کرد و برای جدا سازی، از فاصله space استفاده می‌کند و ثبت مقدار زمان در آن هم به صورت محلی و هم UTC می‌باشد.
این فیلدها در لاگ آن نمایش داده می‌شوند:
  • Remote host address 
  • (Remote log name (This value is always a hyphen 
  • User name 
  • Date, time, and Greenwich mean time (GMT) offset 
  • Request and protocol version 
  • (Service status code (A value of 200 indicates that the request was fulfilled successfully   
  • Bytes sen 

نمونه ای از یک لاگ ثبت شده:
172.21.13.45 - Microsoft\JohnDoe [08/Apr/2001:17:39:04 -0800] "GET /scripts/iisadmin/ism.dll?http/serv HTTP/1.0" 200 3401
نام فیلد  مقدار ثبت شده  توضیح اتفاق افتاده 
 Remote host address  172.21.13.45  آی پی کلاینت
 Remote log name  - نامی وجود ندارد 
 User name  Microsoft\JohnDoe  نام کاربری
 Date, time, and GMT offset  [08/Apr/2001:17:39:04 -0800]  تاریخ و ساعت فعالیت به صورت محلی که 8 ساعت از مبدا گرینویچ بیشتر است
 Request and protocol version  GET /scripts/iisadmin/ism.dll?http/serv HTTP/1.0  کاربر با متد GET و Http نسخه‌ی یک، درخواست فایل ism.dll را کرده است.
 Service status code  200  عملیات کاملا موفقیت آمیز بود.
 Bytes sent  3401  تعداد بایت‌های ارسال شده به سمت کاربر

امنیت در برابر کاربران مهاجم مانند همان فرمت قبلی صورت گرفته است.


فرمت W3C: توسط W3C توسط کنسرسیوم جهانی وب ارائه شده است و یک فرمت customizable ASCII text-based است. به این معنی که میتوان فیلدهایی که در گزارش نهایی می‌آید را خودتان مشخص کنید، که برای اینکار در کنار لیست، دکمه‌ی Select وجود دارد که میتوانید هر کدام از فیلد‌هایی را که خواستید، انتخاب کنید تا به ترتیب در خط لاگ ظاهر شوند. تاریخ ثبت به صورت UTC است.

نام فیلد   توضیح به طور پیش فرض انتخاب شده است 
 Date  تاریخ رخ دادن فعالیت  بله
 Time  ساعت زخ دادن فعالیت بر اساس UTC  بله
 Client IP Address آی پی کلاینت  بله
 User Name نام کاربری که هویت آن تایید شده و در صورتی که هویت تایید شده نباشد و کاربر ناشناس باشد، جای آن - قرار می‌گیرد   بله
 Service Name and Instance Number  نام و شماره سایتی که درخواست در آن صورت گرفته است  خیر
 Server Name  نام سروری که لاگ روی آن ثبت می‌شود  خیر
 Server IP Address  آی پی سرور که لاگ روی آن ثبت می‌شود  بله
 Server Port  شمره پورتی که سرویس مورد نظر روی آن پورت اعمال می‌شود.  بله
 Method  متد درخواست مثل GET  بله
 URI Stem   هدف درخواست یا Target مثل index.htm  بله
 URI Query  کوئری ارسال شده برای صفحات داینامیک  بله
 HTTP Status  کد وضیعینی HTTP status  بله
 Win32 Status  کد وضعیتی ویندوز  خیر
 Bytes Sent  تعداد بایت‌های ارسال شده به سمت کلاینت  خیر
 Bytes Received  تعداد بایت‌های دریافت شده از سمت کلاینت  خیر
 Time Taken  زمان به طول انجامیدن درخواست بر حسب میلی ثانیه  خیر
 Protocol Version درخواست با چه نسخه‌ای از پروتکل http یا ftp ارسال شده است  خیر
 Host  اگر در هدر درخواست ارسالی این گزینه بوده باشد، نوشته خواهد شد.  خیر
 User Agent  اطلاعات را از هدر درخواست می‌گیرد.  بله
 Cookie اگر کوکی رد و بدل شده باشد، محتویات کوکی ارسالی یا دریافت شده  خیر
 Referrer  کاربر از چه سایتی به سمت سایت ما آمده است.  خیر
 Protocol Substatus 
 در صورت رخ دادن خطا در IIS ، کد خطا بازگردانده میشود. در IIS به منظور امنیت بیشتر و کاهش حملات، محتوای خطاهای رخ داده در IIS به صورت متنی نمایش داده نمی‌شوند و شامل کد خطایی به اسم Substatus Code هستند تا مدیران شبکه با ردیابی لاگ‌ها پی به دلیل خطا و درخواست‌های ناموفق ببرند. برای مثال Error 404.2 به این معنی است که فایل درخواستی به دلیل قوانین محدود کنده، قفل شده و قابل ارائه نیست. ولی هکر تنها با خطای 404 یعنی وجود نداشتن فایل روبرو می‌شود. در حالت substatus code، کد شماره 2 را هم خواهید داشت که در لاگ ثبت می‌شود.
هر شخصی که در سرور توانایی دسترسی به لاگ‌ها را داشته باشد، می‌تواند کد دوم خطا را نیز مشاهده کند. برای مثال مدیر سرور متوجه میشود که یکی از فایل‌های مورد نظر به کاربران، خطای 404 نمایش میدهد و با بررسی لاگ‌ها متوجه می‌شود که کد خطا 404.9 هست. از آنجا که ما همه‌ی کدها را حفظ نیستیم به این صفحه رجوع می‌کنیم و متوجه میشویم تعداد کاربرانی که برای این فایل، اتصال connection ایجاد کرده‌اند بیش از مقدار مجاز است و مدیر میتواند این وضع را کنترل کند. برای مثال تعداد اتصالات مجاز را نامحدود unlimited تعیین کند.
 بله
حروف - و + برای موارد بالا هم صدق می‌کند. در ضمن گزینه‌های زیر در حالتی که درخواست از پروتکل FTP باشد مقداری نخواهند گرفت:
  • uri-query
  • host
  • (User-Agent)
  • Cookie
  • Referrer
  • substatus

گزینه Custom
 : موقعی که شما این گزینه را انتخاب کنید ماژول logging غیرفعال خواهد شد. زیرا این امکان در IIS قابل پیکربندی نیست و نوشتن ماژول آن بر عهده شما خواهد بود؛ با استفاده از اینترفیس های ILogPlugin ، ILogPluginEx و  ILogUIPlugin  آن را پیاده سازی کنید.

ذخیره اطلاعات به انکدینگ UTF-8 و موضوع امنیت
در صورتی که شما از سایتی با زبانی غیر از انگلیسی و لاتین و فراتر از ANSI  استفاده می‌کنید، این گزینه حتما باید انتخاب شده باشد تا درخواست را بهتر لاگ کند. حتی برای وب سایت‌های انگلیسی زبان هم انتخاب این گزینه بسیار خوب است؛ چرا که اگر به سمت سرور کاراکترهای خاصی در URL ارسال شوند، نمی‌تواند با کدپیج موجود آن‌ها را درست تبدیل کند.

ادامه‌ی تنظیمات
موارد بعدی که در تنظیمات لاگ‌ها کاملا مشخص و واضح است، عملیات زمان بندی  است که برای ساخت یک فایل لاگ جدید به کار می‌رود؛ برای مثال هر ساعت یک لاگ فایل جدید بسازد و فعالیت‌های موجود در هر ساعت در یک لاگ ذخیره می‌شوند.
گزینه‌ی بعدی حداکثر حجم هر فایل لاگ است که به صورت بایت مشخص می‌شود. اگر مقداری که تعیین میکنید کمتر از 1048576 بایت باشد، خودش به طور پیش فرض همان 1048576 بایت را در نظر خواهد گرفت.
گزینه بعدی do not create a new logfile بدین معناست که همه‌ی لاگ‌ها در یک فایل ذخیره می‌شوند و فایل جدیدی برای لاگ‌ها ایجاد نمی‌شود.
گزینه آخری به اسم use local time for filenaming and rollover است که اگر انتخاب شود، نامگذاری هر فایل لاگ بر اساس زمان محلی ساخت فایل لاگ خواهد بود. در صورتیکه انتخاب نشود، نامگذاری با زمان  UTC درج خواهد شد.

سطح سرور
لاگ‌ها فقط در سمت سرور انجام می‌گیرد و لاگ هر سایت در یک فایل لاگ ثبت می‌شود. اگر بخواهید لاگ‌ها را در سطح سرور انجام دهید، گزینه‌ی binary هم اضافه خواهد شد.
Binary: در این گزینه دیگر از قالب بندی یا فرمت بندی لاگ‌ها خبری نیست و لاگ هر وب سایت به صورت اختصاصی صورت نمی‌گیرد. عملیات ذخیره سازی و ثبت هر لاگ می‌تواند از منابع یک سرور از قبیل حافظه و CPU و ... استفاده کند و اگر تعداد این وب سایت‌ها بالا باشد، باقی روش‌ها باعث فشار به سرور می‌شوند. برای همین ایجاد یک فایل خام از لاگ‌ها در این مواقع می‌تواند راهگشا باشد. برای همه یک فایل لاگ ایجاد شده  و بدون قالب بندی ذخیره می‌کند. پسوند این نوع لاگ‌ها ibl است که مخفف Internet Binary Log می‌باشد. دلیل این تغییر پسوند این است که اطمینان کسب شود کاربر، با برنامه‌های متنی چون notepad یا امثال آن که به Text Utilities معروفند فایل را باز نمی‌کند. برای خواندن این فایل‌های میتوان از برنامه‌ی Log parser استفاده کرد. پروتکل‌های FTP,NNTP و SMTP در این حالت لاگشان ثبت نمی‌شود.
مطالب
بررسی روش آپلود فایل‌ها از طریق یک برنامه‌ی Angular به یک برنامه‌ی ASP.NET Core
پیشنیازها
«بررسی روش آپلود فایل‌ها در ASP.NET Core»
«ارسال فایل و تصویر به همراه داده‌های دیگر از طریق jQuery Ajax»
- در مطلب اول، روش دریافت فایل‌ها از کلاینت، در سمت سرور و ذخیره سازی آن‌ها در یک برنامه‌ی ASP.NET Core بررسی شده‌است که کلیات آن در اینجا نیز صادق است.
- در مطلب دوم، روش کار با FormData استاندارد بررسی شده‌است. هرچند در مطلب جاری از jQuery استفاده نمی‌شود، اما نکات نحوه‌ی کار با شیء FormData استاندارد، در اینجا نیز یکی است.


تدارک مقدمات مثال این قسمت

این مثال در ادامه‌ی همین سری کار با فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها است. به همین جهت ابتدا ماژول جدید UploadFile را به آن اضافه می‌کنیم:
 >ng g m UploadFile -m app.module --routing
همچنین به فایل app.module.ts مراجعه کرده و UploadFileModule را بجای UploadFileRoutingModule در قسمت imports معرفی می‌کنیم. سپس به این ماژول جدید، کامپوننت فرم ثبت یک درخواست پشتیبانی را اضافه خواهیم کرد:
 >ng g c UploadFile/UploadFileSimple
که اینکار سبب به روز رسانی فایل upload-file.module.ts و افزوده شدن UploadFileSimpleComponent به قسمت declarations آن می‌شود.
در ادامه کلاس مدل معادل فرم ثبت نام یک درخواست پشتیبانی را تعریف می‌کنیم:
 >ng g cl UploadFile/Ticket
با این محتوا:
export class Ticket {
  constructor(public description: string = "") {}
}
در اینجا Ticket تعریف شده دارای یک خاصیت توضیحات است و این فرم به همراه فیلد ارسال چندین فایل نیز می‌باشد که نیازی به درج آن‌ها در کلاس فوق نیست:



ایجاد مقدمات کامپوننت UploadFileSimple و قالب آن

پس از ایجاد ساختار کلاس Ticket، یک وهله از آن‌را به نام model ایجاد کرده و در اختیار قالب آن قرار می‌دهیم:
import { Ticket } from "./../ticket";

export class UploadFileSimpleComponent implements OnInit {
  model = new Ticket();
سپس قالب این کامپوننت و یا همان فایل upload-file-simple.component.html را به صورت ذیل تکمیل می‌کنیم:
<div class="container">
  <h3>Support Form</h3>
  <form #form="ngForm" (submit)="submitForm(form)" novalidate>
    <div class="form-group" [class.has-error]="description.invalid && description.touched">
      <label class="control-label">Description</label>
      <input #description="ngModel" required type="text" class="form-control"
        name="description" [(ngModel)]="model.description">
      <div *ngIf="description.invalid && description.touched">
        <div class="alert alert-danger"  *ngIf="description.errors.required">
          description is required.
        </div>
      </div>
    </div>

    <div class="form-group">
      <label class="control-label">Screenshot(s)</label>
      <input #screenshotInput required type="file" multiple (change)="fileChange($event)"
        class="form-control" name="screenshot">
    </div>

    <button class="btn btn-primary" [disabled]="form.invalid" type="submit">Ok</button>
  </form>
</div>
در اینجا ابتدا فیلد توضیحات درخواست جدید، ارائه و به خاصیت model.description متصل شده‌است. همچنین این فیلد با ویژگی required مزین، و اجباری بودن آن بررسی گردیده‌است.
سپس در انتها، فیلد آپلود را مشاهده می‌کنید؛ با این ویژگی‌ها:
الف) ngModel ایی به آن متصل نشده‌است؛ چون روش کار با آن متفاوت است.
ب) یک template reference variable به نام screenshotInput# در آن تعریف شده‌است. از این متغیر، در کامپوننت قالب استفاده خواهیم کرد.
ج) به رخ‌داد change این کنترل، متد fileChange متصل شده‌است که رخ‌داد جاری را نیز دریافت می‌کند.
د) ذکر ویژگی استاندارد multiple را نیز در اینجا مشاهده می‌کنید. وجود آن سبب خواهد شد تا کاربر بتواند چندین فایل را با هم انتخاب کند. اگر نیازی به ارسال چندین فایل نیست، این ویژگی را حذف کنید.


دسترسی به المان ارسال فایل در کامپوننت متناظر

تا اینجا یک المان ارسال فایل را به فرم، اضافه کرده‌ایم. اما چگونه باید به فایل‌های آن برای ارسال به سرور دسترسی پیدا کنیم؟
برای این منظور در ادامه دو روش را بررسی خواهیم کرد:

1) دسترسی به المان ارسال فایل از طریق رخ‌داد change
در تعریف فیلد ارسال فایل، اتصال به رخ‌داد change تعریف شده‌است:
 (change)="fileChange($event)"
معادل آن در سمت کامپوننت متناظر، به صورت ذیل است:
fileChange(event) {
    const filesList: FileList = event.target.files;
    console.log("fileChange() -> filesList", filesList);
}
همانطور که مشاهده می‌کنید، event.target، امکان دسترسی مستقیم به المان متناظری را در قالب کامپوننت میسر می‌کند. سپس می‌توان به خاصیت files آن دسترسی یافت.


در اینجا ساختار شیء استاندارد FileList و اجزای آن‌را مشاهده می‌کنید. برای مثال چون دو فایل انتخاب شده‌است، این لیست به همراه یک خاصیت طول و دو شیء File است.

تعاریف این اشیاء استاندارد، در فایل ذیل قرار دارند و به همین جهت است که VSCode، بدون نیاز به تنظیمات دیگری، آن‌ها را شناسایی و intellisense متناظری را مهیا می‌کند:
 C:\Program Files (x86)\Microsoft VS Code\resources\app\extensions\node_modules\typescript\lib\lib.dom.d.ts
همچنین اگر به فایل tsconfig.json پروژه نیز مراجعه کنید، یک چنین تعاریفی در آن قرار دارند:
{
    "lib": [
      "es2016",
      "dom"
    ]
  }
}
وجود و تعریف کتابخانه‌ی dom است که سبب کامپایل شدن کدهای فوق، بدون بروز هیچگونه خطایی می‌شود.


2) دسترسی به المان آپلود فایل از طریق یک template reference variable
در حین تعریف المان فایل در فرم برنامه، متغیر screenshotInput# نیز ذکر شده‌است. می‌توان به یک چنین متغیرهایی در کامپوننت متناظر به روش ذیل دسترسی یافت:
import { Component, OnInit, ViewChild, ElementRef } from "@angular/core";

export class UploadFileSimpleComponent implements OnInit {
  @ViewChild("screenshotInput") screenshotInput: ElementRef;

  submitForm(form: NgForm) {
    const fileInput: HTMLInputElement = this.screenshotInput.nativeElement;
    console.log("fileInput.files", fileInput.files);
  }
ابتدا یک خاصیت جدید را به نام screenshotInput از نوع ElementRef که در angular/core@ تعریف شده‌است، اضافه می‌کنیم. سپس برای اتصال آن به template reference variable ایی به نام screenshotInput، از ویژگی به نام ViewChild، با پارامتری مساوی نام همین متغیر، استفاده خواهیم کرد.
اکنون خاصیت screenshotInput کامپوننت، به متغیری به همین نام در قالب متناظر با آن متصل شده‌است. بنابراین با استفاده از خاصیت nativeElement آن همانند کدهایی که در متد submitForm فوق ملاحظه می‌کنید، می‌توان به خاصیت files این کنترل ارسال فایل‌ها دسترسی یافت.
نوع جدید و استاندارد HTMLInputElement نیز در فایل lib.dom.d.ts که پیشتر معرفی شد، ثبت شده‌است.


ارسال فرم درخواست پشتیبانی به سرور

تا اینجا فرمی را تشکیل داده و همچنین به فیلد file آن دسترسی پیدا کردیم. اکنون می‌خواهیم این اطلاعات را به سمت سرور ارسال کنیم. برای این منظور، سرویس جدیدی را ایجاد خواهیم کرد:
 >ng g s UploadFile/UploadFileSimple -m upload-file.module
که سبب به روز رسانی خودکار قسمت providers فایل upload-file.module.ts نیز می‌شود.
در ادامه کدهای کامل این سرویس را مشاهده می‌کنید:
import { Http, RequestOptions, Response, Headers } from "@angular/http";
import { Injectable } from "@angular/core";
import { Observable } from "rxjs/Observable";
import "rxjs/add/operator/do";
import "rxjs/add/operator/catch";
import "rxjs/add/observable/throw";
import "rxjs/add/operator/map";
import "rxjs/add/observable/of";

import { Ticket } from "./ticket";

@Injectable()
export class UploadFileSimpleService {
  private baseUrl = "api/SimpleUpload";

  constructor(private http: Http) {}

  private extractData(res: Response) {
    const body = res.json();
    return body || {};
  }

  private handleError(error: Response): Observable<any> {
    console.error("observable error: ", error);
    return Observable.throw(error.statusText);
  }

  postTicket(ticket: Ticket, filesList: FileList): Observable<any> {
    if (!filesList || filesList.length === 0) {
      return Observable.throw("Please select a file.");
    }

    const formData: FormData = new FormData();

    for (const key in ticket) {
      if (ticket.hasOwnProperty(key)) {
        formData.append(key, ticket[key]);
      }
    }

    for (let i = 0; i < filesList.length; i++) {
      formData.append(filesList[i].name, filesList[i]);
    }

    const headers = new Headers();
    headers.append("Accept", "application/json");
    const options = new RequestOptions({ headers: headers });

    return this.http
      .post(`${this.baseUrl}/SaveTicket`, formData, options)
      .map(this.extractData)
      .catch(this.handleError);
  }
}
توضیحات تکمیلی:
روش کار با فرم‌هایی که فیلدهای ارسال فایل را به همراه دارند، متفاوت است با روش کار با فرم‌های معمولی. در فرم‌های معمولی، اصل شیء Ticket را به متد this.http.post واگذار می‌کنیم. مابقی آن خودکار است. در اینجا باید شیء استاندارد FormData را تشکیل داده و سپس اطلاعات را از طریق آن ارسال کنیم:
الف) افزودن مقادیر خواص شیء Ticket به FormData
  postTicket(ticket: Ticket, filesList: FileList): Observable<any> {
    const formData: FormData = new FormData();

    for (const key in ticket) {
      if (ticket.hasOwnProperty(key)) {
        formData.append(key, ticket[key]);
      }
    }
با استفاده از حلقه‌ی for می‌توان بر روی خواص یک شیء جاوا اسکریپتی حرکت کرد. به این ترتیب می‌توان نام و مقدار آن‌ها را یافت و سپس به formData به صورت key/value افزود.

ب) افزودن فایل‌ها به شیء FormData
پس از افزودن اطلاعات ticket به FormData، اکنون نوبت به افزودن فایل‌های فرم است:
    for (let i = 0; i < filesList.length; i++) {
      formData.append(filesList[i].name, filesList[i]);
    }
این مورد نیز به سادگی تشکیل یک حلقه، بر روی خاصیت files المان آپلود فایل است. به همین جهت بود که به دو روش سعی کردیم، به این خاصیت دسترسی پیدا کنیم.

یک نکته: چون در اینجا کلید اضافه شده، نام فایل است، دیگر نمی‌توان در سمت سرور از روش model binding استفاده کرد. چون این نام دیگر ثابت نیست و هربار می‌تواند متغیر باشد (در حالت model binding دقیقا مشخص است که کلید مشخصی قرار است به سرور ارسال شود و بر همین اساس، نام خاصیت یا پارامتر سمت سرور تعیین می‌گردد). به همین جهت در سمت سرور برای دسترسی به این مجموعه، از روش Request.Form.Files استفاده می‌کنیم.

ج) ارسال اطلاعات نهایی به سرور
اکنون که formData را بر اساس اطلاعات اضافی ticket و فایل‌های متصل به آن تشکیل دادیم، روش ارسال آن به سرور همانند قبل است:
    const headers = new Headers();
    headers.append("Accept", "application/json");
    const options = new RequestOptions({ headers: headers });

    return this.http
      .post(`${this.baseUrl}/SaveTicket`, formData, options)
      .map(this.extractData)
      .catch(this.handleError);

یک نکته: در اینجا در روش استفاده از formData نباید Content-Type را به multipart/form-data  تنظیم کرد. در غیراینصورت خطای Missing content-type boundary error را دریافت می‌کنید.


تکمیل کامپوننت ارسال درخواست پشتیبانی

پس از تکمیل سرویس ارسال اطلاعات به سمت سرور، اکنون نوبت به استفاده‌ی از آن در کامپوننت ارسال فرم درخواست پشتیبانی است. بنابراین ابتدا این سرویس جدید را به سازنده‌ی UploadFileSimpleComponent تزریق می‌کنیم:
import { UploadFileSimpleService } from "./../upload-file-simple.service";

export class UploadFileSimpleComponent implements OnInit {
  constructor(private uploadService: UploadFileSimpleService  ) {}
و سپس متد submitForm چنین شکلی را پیدا می‌کند:
  submitForm(form: NgForm) {
    const fileInput: HTMLInputElement = this.screenshotInput.nativeElement;
    console.log("fileInput.files", fileInput.files);

    this.uploadService
      .postTicket(this.model, fileInput.files)
      .subscribe(data => {
        console.log("success: ", data);
      });
  }
در اینجا this.model حاوی اطلاعات شیء ticket است (برای مثال اطلاعات توضیحات آن) و fileInput.files امکان دسترسی به اطلاعات فایل‌های انتخابی توسط کاربر را می‌دهد. پس از آن فراخوانی متدهای this.uploadService.postTicket و subscribe، سبب ارسال این اطلاعات به سمت سرور می‌شوند.


دریافت فرم درخواست پشتیبانی در سمت سرور و ذخیره‌ی فایل‌های آن‌

کدهای کامل SimpleUpload که در سرویس فوق مشخص شده‌است، به صورت ذیل هستند. ابتدا مدل Ticket مشخص شده‌است:
namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Models
{
    public class Ticket
    {
        public int Id { set; get; }
        public string Description { set; get; }
    }
}
و سپس کنترلر ذخیره سازی اطلاعات Ticket را مشاهده می‌کنید:
using System.IO;
using System.Threading.Tasks;
using AngularTemplateDrivenFormsLab.Models;
using Microsoft.AspNetCore.Hosting;
using Microsoft.AspNetCore.Mvc;

namespace AngularTemplateDrivenFormsLab.Controllers
{
    [Route("api/[controller]")]
    public class SimpleUploadController : Controller
    {
        private readonly IHostingEnvironment _environment;
        public SimpleUploadController(IHostingEnvironment environment)
        {
            _environment = environment;
        }

        [HttpPost("[action]")]
        public async Task<IActionResult> SaveTicket(Ticket ticket)
        {
            //TODO: save the ticket ... get id
            ticket.Id = 1001;

            var uploadsRootFolder = Path.Combine(_environment.WebRootPath, "uploads");
            if (!Directory.Exists(uploadsRootFolder))
            {
                Directory.CreateDirectory(uploadsRootFolder);
            }

            var files = Request.Form.Files;
            foreach (var file in files)
            {
                //TODO: do security checks ...!

                if (file == null || file.Length == 0)
                {
                    continue;
                }

                var filePath = Path.Combine(uploadsRootFolder, file.FileName);
                using (var fileStream = new FileStream(filePath, FileMode.Create))
                {
                    await file.CopyToAsync(fileStream).ConfigureAwait(false);
                }
            }

            return Created("", ticket);
        }
    }
}
توضیحات تکمیلی
- تزریق IHostingEnvironment در سازنده‌ی کلاس کنترلر، سبب می‌شود تا از طریق خاصیت WebRootPath آن، به مسیر wwwroot سایت دسترسی پیدا کنیم و فایل‌های نهایی را در آنجا ذخیره سازی کنیم.
- همانطور که ملاحظه می‌کنید، هنوز هم model binding کار کرده و می‌توان شیء Ticket را به نحو متداولی دریافت کرد:
 SaveTicket(Ticket ticket)
اما همانطور که عنوان شد، چون در حلقه‌ی افزودن فایل‌ها در سمت کلاینت، کلید نام این فایل‌ها هربار متفاوت است:
 formData.append(filesList[i].name, filesList[i]);
مجبور هستیم در سمت سرور بر روی Request.Form.Files یک حلقه را تشکیل داده و تمام فایل‌های رسیده را پردازش کنیم:
var files = Request.Form.Files;
foreach (var file in files)



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
نظرات مطالب
ASP.NET MVC #19
ممنون آقای نصیری .

آیا راه حلی هست که  قسمتی که Layout برای view تنظیم می‌شود را از caching خارج کرد ؟
خواستم از Response.WriteSubstitution  استفاده کنم و مقدار برگشتی رو در Layout قرار دهم که نمیشود به دلیل Response مستقیم در خروجی .
مطالب
React 16x - قسمت 16 - مسیریابی - بخش 2 - پارامترهای مسیریابی
در قسمت قبل، نحوه‌ی برپایی و تنظیمات اولیه‌ی کتابخانه‌ی مسیریابی react-router-dom را بررسی کردیم. در ادامه نحوه‌ی دریافت پارامترهای مسیریابی و سایر جزئیات این کتابخانه را مرور می‌کنیم.


دریافت پارامترهای مسیریابی

گاهی از اوقات نیاز به ارسال پارامترهایی به مسیریابی‌های تعریف شده‌است. برای مثال در لیست محصولات تعریف شده، بسته به انتخاب هر کدام، باید id متناظری نیز در URL نهایی ظاهر شود. به این Id، یک Route parameter گفته می‌شود. برای پیاده سازی این نیازمندی به صورت زیر عمل می‌کنیم:
در فایل app.js، یک مسیریابی جدید را برای نمایش جزئیات یک محصول اضافه می‌کنیم:
import ProductDetails from "./components/productDetails";
// ...
class App extends Component {
  render() {
    return (
      <div>
        <NavBar />
        <div className="container">
          <Switch>
            <Route path="/products/:id" component={ProductDetails} />
            <Route
              path="/products"
              render={props => (
                <Products param1="123" param2="456" {...props} />
              )}
            />
            <Route path="/posts/:year/:month" component={Posts} />
            <Route path="/admin" component={Dashboard} />
            <Route path="/" component={Home} />
          </Switch>
        </div>
      </div>
    );
  }
}
در اینجا برای تعریف یک پارامتر مسیریابی، آن‌را با : شروع می‌کنیم؛ مانند id:، در مسیریابی جدید فوق. البته امکان تعریف چندین پارامتر هم در اینجا وجود دارد؛ مانند تعریف پارامترهای سال و ماه برای مسیریابی مطالب. به علاوه چون این نوع مسیریابی‌ها ویژه‌تر هستند، باید در ابتدا قرارگیرند. برای مثال اگر مسیریابی products/ را در اول لیست قرار دهیم، دیگر کار به انتخاب products/:id/ نخواهد رسید.

کامپوننت جدید src\components\productDetails.jsx نیز به صورت زیر تعریف شده‌است:
import React, { Component } from "react";

class ProductDetails extends Component {
  handleSave = () => {
    // Navigate to /products
  };

  render() {
    return (
      <div>
        <h1>Product Details - </h1>
        <button className="btn btn-primary" onClick={this.handleSave}>
      </div>
    );
  }
}

export default ProductDetails;
پس از این تغییرات و ذخیره سازی برنامه، با بارگذاری مجدد برنامه در مرورگر، ابتدا صفحه‌ی products را از منوی راهبری سایت انتخاب کرده و سپس بر روی یکی از محصولات لیست شده کلیک می‌کنیم. سپس در افزونه‌ی react developer tools، کامپوننت نمایش داده شده‌ی ProductDetails را انتخاب می‌کنیم:


در اینجا با گشودن اطلاعات خاصیت match تزریق شده‌ی به کامپوننت ProductDetails، می‌توان اطلاعاتی مانند پارامترهای دریافتی مسیریابی را دقیقا مشاهده کرد. برای مثال در این تصویر id=1 از URL بالای صفحه که به http://localhost:3000/products/1 تنظیم شده‌است، دریافت می‌شود.
بنابراین امکان خواندن اطلاعات پارامترهای مسیریابی، توسط شیء match تزریق شده‌ی به یک کامپوننت وجود دارد. به همین جهت کامپوننت ProductDetails را ویرایش کرده و المان h1 آن‌را جهت نمایش id محصول به صورت زیر تغییر می‌دهیم که در آن شیء match.params، از props کامپوننت تامین می‌شود:
<h1>Product Details - {this.props.match.params.id} </h1>

برای آزمایش آن مجددا از صفحه‌ی products شروع کرده و بر روی لینک یکی از محصولات، کلیک کنید. در اینجا هرچند id محصول به درستی نمایش داده می‌شود، اما ... نمایش جزئیات آن به همراه بارگذاری کامل و مجدد صفحه‌ی آن است که از حالت SPA خارج شده‌است. برای رفع این مشکل به کامپوننت products مراجعه کرده و anchor‌های تعریف شده را همانطور که در قسمت قبل نیز بررسی کردیم، تبدیل به کامپوننت Link می‌کنیم.
از حالت قبلی:
{this.state.products.map(product => (
  <li key={product.id}>
    <a href={`/products/${product.id}`}>{product.name}</a>
  </li>
))}
به حالت جدید:
import { Link } from "react-router-dom";
// ...

<Link to={`/products/${product.id}`}>{product.name}</Link>
با این تغییر دیگر در حین نمایش یک کامپوننت، بارگذاری کامل صفحه رخ نمی‌دهد.


پارامترهای اختیاری مسیریابی

به تعریف مسیریابی زیر، دو پارامتر سال و ماه، اضافه شده‌اند:
<Route path="/posts/:year/:month" component={Posts} />
و برای مثال اگر بر روی لینک posts در منوی راهبری کلیک کنیم، آدرسی مانند http://localhost:3000/posts/2018/06 ایجاد شده و سپس کامپوننت Posts رندر می‌شود. حال اگر پارامتر ماه را حذف کنیم http://localhost:3000/posts/2018 چه اتفاقی رخ می‌دهد؟ در این حالت برنامه کامپوننت Home را نمایش خواهد داد. علت اینجا است که پارامترهای تعریف شده‌ی در مسیریابی، به صورت پیش‌فرض اجباری هستند. به همین جهت URL وارد شده، چون با الگوی تعریفی Route فوق بدلیل نداشتن قسمت ماه، انطباق نیافته و تنها مسیریابی / که کامپوننت Home را نمایش می‌دهد، با آن تطابق یافته‌است.
برای رفع این مشکل می‌توان با اضافه کردن یک ? به هر پارامتر، پارامترهای تعریف شده را اختیاری کرد:
<Route path="/posts/:year?/:month?" component={Posts} />
در regexهای جاوا اسکریپتی زمانیکه یک ? را به یک عبارت باقاعده اضافه می‌کنیم، یعنی آن عبارت اختیاری است.

با این تغییرات اگر مجددا آدرس http://localhost:3000/posts/2018 را درخواست کنیم، کامپوننت Posts بجای کامپوننت Home نمایش داده می‌شود.

اکنون کامپوننت Posts را به صورت زیر تغییر می‌دهیم تا پارامترهای مسیریابی را نیز درج کند:
import React from "react";

const Posts = ({ match }) => {
  return (
    <div>
      <h1>Posts</h1>
      Year: {match.params.year} , Month: {match.params.month}
    </div>
  );
};

export default Posts;
پارامتر ({ match }) در اینجا به این معنا است که شیء props ارسالی به آن، توسط Object Destructuring تجزیه شده و خاصیت match آن در اینجا به صورت یک پارامتر در اختیار کامپوننت بدون حالت تابعی قرار گرفته‌است.

پس از ذخیره سازی این تغییرات و بارگذاری مجدد برنامه در مرورگر، اگر آدرس http://localhost:3000/posts/2018/1 را وارد کنیم، خروجی زیر حاصل می‌شود:



کار با پارامترهای کوئری استرینگ‌های مسیریابی

پارامترهای اختیاری، جزو قابلیت‌هایی هستند که باید تا حد ممکن از بکارگیری آن‌ها اجتناب و آن‌ها را با کوئری استرینگ‌ها تعریف کرد. کوئری استرینگ‌ها با یک ? در انتهای URL شروع می‌شوند و می‌توانند چندین پارامتر را داشته باشند؛ مانند: http://localhost:3000/posts?sortBy=newest&approved=true و یا حتی می‌توان آن‌ها را با پارامترهای اختیاری نیز ترکیب کرد مانند: http://localhost:3000/posts/2018/05?sortBy=newest&approved=true
برای استخراج کوئری استرینگ‌ها در برنامه‌های React باید از شیء location استفاده کرد:


در اینجا مقدار خاصیت search، کل قسمت کوئری استرینگ‌ها را به همراه دارد. البته ما قصد پردازش آن‌را به صورت دستی نداریم. به همین جهت از کتابخانه‌ی زیر برای انجام اینکار استفاده خواهیم کرد:
> npm i query-string --save
پس از نصب کتابخانه‌ی بسیار معروف query-string، به کامپوننت Posts مراجعه کرده و تغییرات زیر را اعمال می‌کنیم:
import queryString from "query-string";

const Posts = ({ match, location }) => {
  const result = queryString.parse(location.search);
  console.log(result);
  // ...
- پیشتر ذکر پارامتر ({ match }) را بررسی کردیم. در اینجا خاصیت location نیز به آن اضافه شده‌است تا پس از Object Destructuring شیء props ارسالی به کامپوننت، بتوان به مقدار شیء location نیز دسترسی یافت.
- سپس شیء queryString را از ماژول مرتبط، import می‌کنیم. در ادامه به کمک متد parse آن، می‌توان location.search را آنالیز کرد که خروجی آن، یک شیء جاوا اسکریپتی به صورت زیر است:
{approved: "true", sortBy: "newest"}
بنابراین در اینجا هم می‌توان توسط Object Destructuring، به این خواص دسترسی یافت:
 const { approved, sortBy } = queryString.parse(location.search);

یک نکته: باید دقت داشت که کتابخانه‌ی query-string، همیشه مقادیر خواص را رشته‌ای بازگشت می‌دهد؛ حتی اگر عدد باشند.


مدیریت مسیرهای نامعتبر درخواستی

فرض کنید کاربری آدرس غیرمعتبر http://localhost:3000/xyz را که هیچ نوع مسیریابی را برای آن تعریف نکرده‌ایم، درخواست می‌کند. در این حالت برنامه کامپوننت home را رندر می‌کند که مرتبط است با تعاریف مسیریابی برنامه در فایل app.js. تنها path تعریف شده‌ای که با این آدرس تطابق پیدا می‌کند، / متناظر با کامپوننت home است.
بجای این رفتار پیش‌فرض، مایل هستیم که کاربر به یک صفحه‌ی سفارشی «پیدا نشد» هدایت شود. به همین جهت ابتدا کامپوننت جدید تابعی بدون حالت src\components\notFound.jsx را با محتوای زیر ایجاد می‌کنیم:
import React from "react";

const NotFound = () => {
  return <h1>Not Found</h1>;
};

export default NotFound;
سپس ابتدا به مسیریابی /، ویژگی exact را هم اضافه می‌کنیم تا دیگر بجز ریشه‌ی سایت، به مسیر دیگری پاسخ ندهد:
<Route path="/" exact component={Home} />
اکنون اگر مجددا مسیر xyz را درخواست کنیم، فقط کامپوننت NavBar در صفحه ظاهر می‌شود. برای بهبود این وضعیت و نمایش کامپوننت NotFound، مراحل زیر را طی می‌کنیم:
- ابتدا شیء Redirect را از react-router-dom باید import کنیم.
- همچنین import کامپوننت NotFound نیز باید ذکر شود.
- سپس پیش از مسیریابی کلی /، مسیریابی جدید not-found را که به کامپوننت NotFound اشاره می‌کند، اضافه می‌کنیم.
- اکنون در انتهای Switch تعریف شده (جائی که دیگر هیچ مسیریابی تعریف شده‌ای، با مسیر درخواستی کاربر، تطابق نداشته)، باید کامپوننت Redirect را جهت هدایت به این مسیریابی جدید، تعریف کرد:
import { Redirect, Route, Switch } from "react-router-dom";
//...
import NotFound from "./components/notFound";
//...

class App extends Component {
  render() {
    return (
      <div>
        <NavBar />
        <div className="container">
          <Switch>
            //...
            <Route path="/not-found" component={NotFound} />
            <Route path="/" exact component={Home} />
            <Redirect to="/not-found" />
          </Switch>
        </div>
      </div>
    );
  }
}
پس از این تغییرات، اگر آدرس نامعتبر http://localhost:3000/xyz درخواست شود، بلافاصله به آدرس http://localhost:3000/not-found هدایت می‌شویم.

کاربرد دیگر کامپوننت Redirect، هدایت کاربران از یک آدرس قدیمی، به یک آدرس جدید است که نحوه‌ی تعریف آن به صورت زیر می‌باشد:
<Redirect from="/messages" to="/posts" />
با این تنظیم اگر کاربری مسیر http://localhost:3000/messages را درخواست دهد، به صورت خودکار به http://localhost:3000/posts هدایت خواهد شد.


هدایت کاربران به آدرس‌های مختلف با برنامه نویسی

گاهی از اوقات پس از تکمیل فرمی و یا کلیک بر روی دکمه‌ای، می‌خواهیم کاربر را به آدرس خاصی هدایت کنیم. برای مثال در برنامه‌ی جاری می‌خواهیم زمانیکه کاربری صفحه‌ی جزئیات یک محصول را مشاهده و بر روی دکمه‌ی فرضی Save کلیک کرد، دوباره به همان صفحه‌ی لیست محصولات هدایت شود؛ برای این منظور از شیء history استفاده خواهیم کرد:


در اینجا متدها و خواص شیء history را مشاهده می‌کنید. برای نمونه توسط متد push آن می‌توان آدرس جدیدی را به تاریخچه‌ی آدرس‌های مرور شده‌ی توسط کاربر، اضافه کرد و کاربر را با برنامه نویسی، به صفحه‌ی جدیدی هدایت نمود:
class ProductDetails extends Component {
  handleSave = () => {
    // Navigate to /products
    this.props.history.push("/products");
  };

یک نکته: اگر به تصویر دقت کنید، متد replace هم در اینجا قابل استفاده است. متد push با افزودن رکوردی به تاریخچه‌ی آدرس‌های مرور شده‌ی در مرورگر، امکان بازگشت به محل قبلی را با کلیک بر روی دکمه‌ی back مرورگر، فراهم می‌کند؛ اما replace تنها رکورد آدرس جاری را در تاریخچه‌ی مرورگر به روز رسانی می‌کند. یعنی از داشتن تاریخچه محروم خواهیم شد. عمده‌ی کاربرد این متد، در صفحات لاگین است؛ زمانیکه کاربر به سیستم وارد می‌شود و به صفحه‌ی جدیدی مراجعه می‌کند، با کلیک بر روی دکمه‌ی back، دوباره نمی‌خواهیم او را به صفحه‌ی لاگین هدایت کنیم.


تعریف مسیریابی‌های تو در تو


قصد داریم به صفحه‌ی admin، دو لینک جدید به مطالب و کاربران ادمین را اضافه کنیم، به نحوی که با کلیک بر روی هر کدام، محتوای هر صفحه‌ی متناظر، در همینجا نمایش داده شود (تصویر فوق). به عبارتی در حال حاضر، مسیریابی تعریف شده، جهت مدیریت لینک‌های NavBar بالای صفحه کار می‌کند. اکنون می‌خواهیم مسیریابی دیگری را داخل آن برای پوشش منوی کنار صفحه‌ی ادمین اضافه کنیم. به اینکار، تعریف مسیریابی‌های تو در تو گفته می‌شود و پیاده سازی آن توسط کامپوننت react-router-dom بسیار ساده‌است و شامل این موارد می‌شود:
- ابتدا مسیریابی‌های جدید را همینجا داخل کامپوننت src\components\admin\dashboard.jsx تعریف می‌کنیم:
const Dashboard = ({ match }) => {
  return (
    <div>
      <h1>Admin Dashboard</h1>
      <div className="row">
        <div className="col-3">
          <SideBar />
        </div>
        <div className="col">
          <Route path="/admin/users" component={Users} />
          <Route path="/admin/posts" component={Posts} />
        </div>
      </div>
    </div>
  );
};
در اینجا محتوای کامپوننت بدون حالت تابعی Dashboard را ملاحظه می‌کنید که از یک کامپوننت منوی SideBar و سپس در ستونی دیگر، از 2 کامپوننت Route تشکیل شده‌است که بر اساس URL رسیده، سبب رندر کامپوننت‌های جدید Users و Posts خواهند شد.
تنها نکته‌ی جدید آن، امکان درج کامپوننت Route در قسمت‌های مختلف برنامه، خارج از app.js می‌باشد و این امکان محدود به app.js نیست. در این حالت اگر مسیر /admin/posts توسط کاربر وارد شد، دقیقا در همان محلی که کامپوننت Route درج شده‌است، کامپوننت متناظر با این مسیر یعنی کامپوننت Posts، رندر می‌شود.

در ادامه محتوای این کامپوننت‌های جدید را نیز ملاحظه می‌کنید:
محتوای کامپوننت src\components\admin\sidebar.jsx
import React from "react";
import { Link } from "react-router-dom";

const SideBar = () => {
  return (
    <ul className="list-group">
      <li className="list-group-item">
        <Link to="/admin/posts">Posts</Link>
      </li>
      <li className="list-group-item">
        <Link to="/admin/users">Users</Link>
      </li>
    </ul>
  );
};

export default SideBar;

محتوای کامپوننت src\components\admin\users.jsx
import React from "react";

const Users = () => {
  return <h1>Admin Users</h1>;
};

export default Users;

محتوای کامپوننت src\components\admin\posts.jsx
import React from "react";

const Posts = () => {
  return (
    <div>
      <h1>Admin Posts</h1>
    </div>
  );
};

export default Posts;


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: sample-15-part-02.zip
مطالب
کامپوننت‌ها در AngularJS 1.5
در نسخه‌های  AngularJS 1.x عموماً با کمک کنترلرها و دایرکتیوها، می‌توانیم ویژگی‌های جدیدی را به اپلیکیشن‌هایمان اضافه کنیم؛ از دایرکتیوها برای ایجاد عناصر سفارشی HTML می‌توانستیم (می‌توانیم) استفاده کنیم. مشکل دایرکتیوها این است که برای ایجاد یک عنصر سفارشی ساده باید تنظیمات زیادی را انجام دهیم. در نسخه‌ی AngularJS 1.5 یک API جدید با نام کامپوننت معرفی شده است و این قابلیت، مدل ساده‌ی برنامه‌نویسی در کنترلرها و همچنین قدرت دایرکتیوها را در اختیارمان قرار خواهد داد. سینتکس این API خیلی شبیه به استفاده از کامپوننت‌ها در Angular 2.0 است. این یک مزیت مهم محسوب می‌شود؛ زیرا امکان مهاجرت از نسخه‌ی 1.5 به نسخه‌ی 2 را خیلی ساده خواهد کرد.

نحوه‌ی تعریف یک کامپوننت در AngularJS 1.5
همانند کنترلر و دایرکتیو، برای تعریف یک کامپوننت نیز باید از module API استفاده کنیم:

بنابراین برای ایجاد یک کامپوننت می‌توانیم به اینصورت عمل کنیم:

var app = angular.module("dntModule", []);
app.component("pmApp", {
  template: `Hello this is a simple component`
});

همانطور که مشاهده می‌کنید تابع component دو پارامتر را از ورودی دریافت خواهد کرد؛ نام کامپوننت و یک شیء برای تعیین تنظیمات کامپوننت. نام کامپوننت در اینجا به صورت camel case تعریف شده است؛ که در واقع یک convention برای Angular است. در این‌حالت برای استفاده‌ی از کامپوننت باید به اینصورت عمل کنیم:

<pm-app></pm-app>

در قسمت تنظیمات کامپوننت، در ساده‌ترین حالت یک template تعیین شده‌است که بیانگر نحوه‌ی رندر شدن یک کامپوننت می‌باشد. در اینحالت وقتی انگیولار به تگ فوق برسد، یک کامپوننت با نام pmApp را بارگذاری خواهد کرد.


ایجاد یک کامپوننت ساده

در ادامه می‌خواهیم یک کامپوننت ساده را جهت نمایش یکسری URL درون صفحه طراحی کنیم. ساختار صفحه index.html به صورت زیر خواهد بود:

<html ng-app="DNT">
<head>
    <meta charset="UTF-8">
    <title>Using Angular Component</title>
    <link rel="stylesheet" href="bower_components/bootstrap/dist/css/bootstrap.css">
    <link rel="stylesheet" href="bower_components/font-awesome/css/font-awesome.min.css">
</head>
<body>
    <div class="container">
        <div class="row">
            <div class="col-md-3">
                <dnt-widget></dnt-widget>
            </div>
        </div>
    </div>
    <script src="bower_components/angular/angular.js"></script>
    <script src="scripts/app.js"></script>
    <script src="scripts/components/dnt-widget.component.js"></script>
</body>
</html>

در اینجا ابتدا توسط دایرکتیو ng-app، به Angular، ماژول‌مان را معرفی کرده‌ایم. سپس مداخل بوت‌استرپ و کتابخانه‌ی font-awesome را مشاهده می‌کنید. در ادامه، کتابخانه‌ی Angular و همچنین فایل app.js جهت معرفی ماژول برنامه معرفی شده‌است. در نهایت نیز یک فایل در مسیر ذکر شده برای قرار دادن کدهای کامپوننت در مسیر scripts/components اضافه شده‌است.

همانطور که ملاحظه می‌کنید، کامپوننت‌مان به صورت یک تگ سفارشی، درون صفحه قرار گرفته است:

<dnt-archive></dnt-archive>

در ادامه باید به Angular، نحوه‌ی تعریف این کامپوننت را اعلام کنیم. بنابراین یک فایل جاوا اسکریپتی را با نام dnt-widget.component، با محتویات زیر ایجاد کنید:

(function () {    
    "use strict";    
    var app = angular.module("DNT");    
    function DntArchiveController() {
      var model = this;      
      model.panel = {
          title: "Panel Title",
          items: [
              {
                  title: "Dotnettips", url: "https://www.dntips.ir"
              },
              {
                  title: "Google", url: "http://www.google.con"
              },
              {
                  title: "Yahoo", url: "http://www.yahoo.con"
              }
          ]
      };  
    };
    
    app.component("dntWidget", {
        templateUrl: '/scripts/components/dnt-widget.component.html',
        controllerAs: "model",
        controller: DntArchiveController
    });
} ());

توضیح کدهای فوق:

همانطور که مشاهده می‌کنید، برای پارمتر دوم کامپوننت، سه پراپرتی را تعیین کرده‌ایم:

templateUrl: به کمک این پراپرتی به Angular گفته‌ایم که محتوای قالب این کامپوننت، درون یک فایل HTML مجزا قرار دارد و به صورت linked template می‌باشد.

controllerAs: یکی از مزایای استفاده از کامپوننت‌ها، استفاده از controller as syntax می‌باشد. لازم به ذکر است اگر این پراپرتی را مقداردهی نکنیم، به صورت پیش‌فرض مقدار ctrl$ در نظر گرفته خواهد شد.

controller: مزیت دیگر کامپوننت‌ها، استفاده از کنترلرها است. با استفاده از این پراپرتی، یک کنترلر را برای کامپوننت‌مان رجیستر کرده‌ایم. در نتیجه زمانیکه‌ی Angular می‌خواهد کامپوننت‌مان را نمایش دهد، تابع تعریف شده برای این پراپرتی، جهت ایجاد یک controller instance فراخوانی خواهد شد. بنابراین هر پراپرتی یا تابعی که برای این controller instance تعریف کنیم، به راحتی درون ویوی آن جهت اعمال بایندینگ در دسترس خواهد بود (در نتیجه نیازی به scope$ نخواهد بود).

درون کنترلر نیز برای راحتی کار و همچنین به عنوان یک best practice، مقدار this را توسط یک متغیر با نام model، کپچر کرده‌ایم. در اینجا یک شیء را با نام panel نیز به مدل اضافه کرده‌ایم.


محتویات تمپلیت:

<div class="panel panel-default">
    <div class="panel-heading">
        <h3 class="panel-title">
            <span class="fa fa-archive"></span>
            {{ model.panel.title}}
        </h3>
    </div>
    <ul class="list-group">
        <li class="list-group-item" ng-repeat="item in model.panel.items">
            <span class="fa fa-industry"></span>
            <a href="{{ item.url }}">{{ item.title }}</a>
        </li>
    </ul>
</div>

ویوی کامپوننت پیچیدگی خاصی ندارد. همانطور که مشاهده می‌کنید یک پنل بوت‌استرپی را ایجاد کرده‌ایم که مقدار عنوان آن و همچنین آیتم‌های آن، از شیء اتچ شده به مدل دریافت خواهند شد. بنابراین اکنون اگر برنامه را اجرا کنید، خروجی کامپوننت را به اینصورت مشاهده خواهید کرد:



همانطور که مشاهده می‌کنید استفاده از کامپوننت‌ها در Angular 1.5 در مقایسه با ایجاد دایرکتیوها و کنترلر‌ها خیلی ساده‌تر است. در واقع امکانات این API جدید تنها به مثال فوق ختم نمی‌شود؛ بلکه این API یک سیستم مسیریابی جدید را نیز معرفی کرده است که در قسمت‌های بعدی به آن نیز خواهیم پرداخت.


جهت تکمیل بحث نیز یک تقویم شمسی ساده را در اینجا قرار داده‌ام. می‌توانید جهت مرور بحث جاری به کدهای آن مراجعه کنید. البته هدف از تعریف این پروژه تنها یک مثال ساده برای معرفی کامپوننت‌ها بود و طبیعتاً باگ‌های زیادی دارد. اگر مایل بودید می‌توانید در توسعه‌ی آن مشارکت نمائید.


کدهای این قسمت را نیز از اینجا می‌توانید دریافت کنید.

نظرات مطالب
Blazor 5x - قسمت یازدهم - مبانی Blazor - بخش 8 - کار با جاوا اسکریپت
یک نکته‌ی تکمیلی: امکان فراخوانی کدهای #C از طریق کدهای جاوااسکریپت، در برنامه‌های Blazor

در مطلب جاری، روش فراخوانی توابع جاوااسکریپتی را از طریق کدهای #C برنامه‌های Blazor بررسی کردیم؛ عکس آن نیز میسر است و یکی از کاربردهای آن، ارسال نتایج کتابخانه‌های جاوااسکریپتی، به کدهای یک کامپوننت است. برای مثال کاربری در یک کامپوننت تقویم باز شده، روزی را انتخاب می‌کند. می‌خواهیم نتیجه‌ی این انتخاب او را که در سمت کدهای جاوااسکریپتی رخ‌داده، به نحوی به کدهای #C یک کامپوننت منتقل کنیم و یا حتی محاسباتی را در سمت کدهای #C انجام دهیم و به کدهای جاوااسکریپتی منتقل کنیم.

الف) فراخوانی متدهای استاتیک #C از طریق کدهای جاوااسکریپتی
فرض کنید متد استاتیک HelpMessage را می‌خواهیم از طریق کدهای جاوااسکریپتی فراخوانی کنیم. برای این منظور، یک چنین تابعی باید به ویژگی JSInvokable مزین شود:
@page "/js-sample"


<button class="btn btn-primary" onclick="JsFunctionHelper.invokeDotnetStaticFunction()">Invoke Static Method</button>

@code
{
    [JSInvokable]
    public static Task<string> HelpMessage()
    {
        return Task.FromResult("Help text from C# static function");
    }
}
در اینجا یک دکمه را هم مشاهده می‌کنید که از ویژگی onclick استاندارد HTML استفاده کرده‌است. یعنی متدی را که فراخوانی می‌کند، در حقیقت یک کد جاوا اسکریپتی است و نه یک متد #C واقع در کامپوننت جاری.
سپس در سمت در فایل Client\wwwroot\main.js برای فراخوانی متد HelpMessage خواهیم داشت:
window.JsFunctionHelper = {
  invokeDotnetStaticFunction: function () {
    DotNet.invokeMethodAsync("BlazorRazorSample.Client", "HelpMessage").then(
      (data) => {
        console.log(data);
      }
    );
  }
};
در اینجا تابع سراسری جدیدی به نام invokeDotnetStaticFunction تعریف شده‌است (همان تابعی که توسط دکمه‌ی قرار گرفته در کامپوننت فراخوانی می‌شود). این تابع با استفاده از متد DotNet.invokeMethodAsync استاندارد Blazor، کار فراخوانی متد استاتیک HelpMessage واقع در فضای نام BlazorRazorSample.Client را انجام می‌دهد. چون این فراخوانی async است، نتیجه‌ی نهایی را از طریق یک callback دریافت کرده و لاگ می‌کند.

ب) فراخوانی متدهای غیر استاتیک #C از طریق کدهای جاوااسکریپتی
فراخوانی instance methodهای کامپوننت‌ها از طریق کدهای #C، کمی پیچیده‌تر است:
@page "/js-sample"
@implements IDisposable

@inject IJSRuntime jSRuntime

<button class="btn btn-primary" @onclick="CallInstanceMethod">Invoke Instance Method</button>

@code
{
    private DotNetObjectReference<JsSample> objectReference;

    [JSInvokable]
    public string GetAddress()
    {
        return "123 Main Street";
    }

    protected override async Task OnAfterRenderAsync(bool firstRender)
    {
        if(firstRender)
        {
            objectReference = DotNetObjectReference.Create(this);
        }
    }

    private async Task CallInstanceMethod()
    {
        await jSRuntime.InvokeVoidAsync("JsFunctionHelper.invokeDotnetInstanceFunction", objectReference);
    }

    public void Dispose()
    {
        objectReference?.Dispose();
    }
}
- در این حالت نیاز است ارجاعی از وهله‌ی کامپوننت جاری را به متد جاوااسکریپتی ارسال کرد. به همین جهت در ابتدا توسط متد DotNetObjectReference.Create، این ارجاع را ایجاد کرده و سپس توسط متد jSRuntime.InvokeVoidAsync آن‌را به سمت کدهای جاوا اسکریپتی ارسال می‌کنیم. در مثال فوق، JsSample همان نام کامپوننت جاری است.
- همچنین در اینجا onclick تعریف شده، به متدی داخل همین کامپوننت اشاره می‌کند.
- این ارجاع نیز باید در پایان کار کامپوننت، Dispose شود. به همین جهت implements IDisposable@ را مشاهده می‌کنید.

اکنون کدهای جاوا اسکریپتی که از این وهله‌ی دریافتی استفاده می‌کند، به صورت زیر خواهد بود. در این کدها addressProvider همان objectReference دریافتی است که توسط آن می‌توان متد غیراستاتیک GetAddress کامپوننت را فراخوانی کرد:
window.JsFunctionHelper = {
  invokeDotnetInstanceFunction: function (addressProvider) {
    addressProvider.invokeMethodAsync("GetAddress").then((data) => {
      console.log(data);
    });
  }
};
مطالب
آموزش فایرباگ - #5 - HTML Panel
در این سری از مقالات آموزش FireBug ، به صورت ترتیبی پیش رفتیم و ابتدا توضیحات تقریبا مفصلی در مورد پنل Console دادیم.
اکنون به پرکاربردترین بخش آن ، یعنی پنل HTML می‌رسیم.

محتویاتی که در این پنل نمایش داده می‌شود ، کدهای صفحه‌ی جاری ، بصورت زنده است و با چیزی که از سمت سرور به مرورگر ارسال می‌شود متفاوت است ، تگ‌های HTML بصورت درختی مرتب شده اند و رنگی نمایش داده می‌شوند و امکان ویرایش محتوا ، ویرایش استایل ، مشاهده‌ی آرایش تگ‌ها بصورت بصری و ... وجود دارد.

نگاهی به کدهای ارسال شده به مرورگر در آدرس Google.com و نحوه‌ی نمایش آن در فایرباگ را ملاحظه بفرمایید.
( کدهای ارسال شده سمت چپ - نمایش در فایرباگ سمت راست )


این پنل به سه بخش اصلی تقسیم می‌شود :
  • بخش اصلی یا NodeView که محتوای صفحه را بصورت درختی و مرتب و رنگی نمایش می‌دهد.
  •  Panel Toolbar که در بالای پنل قرار دارد.
  •  Side Panels که شامل پنل‌های Style , Computed , Layout , DOM می‌شود.
    که به ترتیب برای نمایش و ویرایش استایل‌ها ، مشاهده استایل‌های محاسبه شده ، مشاهده Layout یا آرایش و نمایش اطلاعات DOM تگ انتخاب شده در NodeView است.

در این مقاله با دو بخش NodeView و Panel Toolbar ، و در مقاله‌ی بعد با پنل‌های سمت راست یعنی Side Panels آشنا می‌شویم.

ویرایش HTML

هر تگ HTML از یک سری Attribute تشکیل می‌شود که در فایرباگ نام ویژگی بصورت آبی تیره و مقدار آن با رنگ قرمز مشخص شده است. برای ویرایش هریک از آن‌ها کافیست برویش کلیک کنید تا آن مقدار در یک باکس ویرایش به نمایش دربیاید.
با ویرایش مقدار ، این تغییر در لحظه بروی صفحه اعمال می‌شود.


برای اضافه کردن یک Attribute جدید به تگ هم بروی تگ مورد نظر راست کلیک می‌کنید و سپس گزینه‌ی New Attribute را انتخاب می‌کنید. ابتدا نام ویژگی ، یک Enter ، سپس مقدار را وارد می‌کنید. با زدن کلیدهای Enter متوالی ، می‌توانید به وارد کردن ویژگی‌ها ادامه دهید.
برای ویرایش کردن یک تگ و تگ‌های فرزندش ، بروی تگ موردنظر کلیک کنید تا به حالت انتخاب دربیاید ، سپس بروی دکمه‌ی Edit در بالای پنل کلیک کنید. در نهایت بعد از انجام ویرایش ، مجددا بروی دکمه‌ی Edit کلیک کنید.


 Node View
NodeView نام بخش اصلی پنل HTML است که محتویات صفحه را بصورت مرتب شده و درختی نمایش می‌دهد.
تگ (Node) هایی که دارای فرزند می‌باشند ، یک علامت + یا - در کنارشان وجود دارد که با کلیک بروی آن می‌توانید آن تگ را باز/بسته کنید. همچنین این کار با کلید‌های + و - یا Right Arrow و Left Arrow از روی کیبورد هم قابل انجام است.
برای باز کردن یک لینک در این قسمت هم از ترکیب Ctrl و کلیک موس کمک بگیرید.
در نهایت زمانی که موس را بروی یک تگ قرار می‌دهید ، محیطی که توسط آن تگ در صفحه اشغال شده است بصورت رنگی مشخص می‌شود.
که رنگ زرد به معنی محیط margin ، رنگ آبی تیره به معنی محیط padding و رنگ آبی روشن هم به معنی محیط محتوا است.

 Panel Toolbar
این قسمت در بالای پنل HTML قرار دارد که گزینه‌های زیر را دارا می‌باشد:



  •  Break On Mutate
    این دکمه امکان توقف کد JavaScript ای که سعی در ویرایش محتوای صفحه را دارد ، می‌دهد.
    زمانی که FireBug تشخیص دهد که کدی سعی در ویرایش محتوا دارد ، شما را به خط مورد نظر از کد ، در پنل Script منتقل می‌کند.

  • Edit
    این دکمه برای ویرایش مستقیم محتوای یک تگ بکار می‌رود
    نکته‌ی جالب در ویرایش محتوا در فایرباگ این است که تغییرات در لحظه اعمال می‌شوند و نیاز به عمل بروزرسانیِ جداگانه نیست. برای مثال در همین قسمت Edit ، با هر ویرایش محتوا ، تغییرات در لحظه اعمال می‌شوند.

  •  Element Path
    زمانی که یک تگ را در FireBug انتخاب می‌کنید ، لیستی از تگ‌ها که از تگ جاری شروع و به تگ ریشه ختم می‌شود ، نمایش داده می‌شود که با کلیک بروی هرکدام ، همان به عنوان تگ فعلی یا انتخاب شده تعیین می‌شود.
    نتیجه‌ی عملیاتی که بروی این تگ‌های انجام می‌دهید (حرکت موس و راست کلیک کردن) معادل همان عملیات بروی تگ‌های نمایش داده شده در قسمت اصلی (NodeView) است.



Options Menu

هر تب یا پنل در فایرباگ دارای یک سری تنظیمات است که Options Menu نام دارد. تب HTML هم دارای یک سری تنظیمات است که دانشتن آنها بسیار به شما کمک خواهد کرد.
این منو با کلیک کردن بروی فلش تب () یا راست کلیک کردن بروی تب ظاهر می‌شود.


  • Show Full Text
    در صورت فعال بودن ، متون بصورت کامل نمایش داده می‌شوند ، در غیراینصورت بصورت خلاصه شده نمایش داده می‌شوند.

  • Show White Space
    در صورت فعال بودن ، فضاهای خالی ، کرکترهای خط جدید و ... را نمایش می‌دهد.


  • Show Comments
    در صورت فعال بودن ، کامنت‌ها را هم نمایش می‌دهد


  • سه گزینه ی Show Entities As Symbols ، Show Entities As Names و Show Entities As Unicode ، نوع نمایش کرکترهای ویژه را تعیین می‌کنند.

  • Highlight Changes
    در صورت فعال بودن ، تگ تغییر یافته توسط JavaScript (یا تگ والدی که قابل مشاهده باشد) Highlight می‌شود

  • Expand Changes
    در صورت فعال بودن ، زمان تغییر دادن یک تگ توسط JavaScript ، والدهای آن تگ باز (Expand) می‌شوند

  • Scroll Changes Into View
    در صورت فعال بودن این گزینه ، هنگام تغییر یک تگ در صفحه توسط JavaScript ، قسمت NodeView به قسمت تغییر بافته حرکت می‌کند.
    (فعال بودن این گزینه هنگام بررسی سایت هایی که اسلایدر یا سیستم هایی مشابه دارند ، باعث میشه که نتوانید بروی قسمت‌های سایت تمرکز کنید و مدام اسکرول به قسمت تغییرات منتقل می‌شود.)

  • Shade Box Model
    در صورت فعال بودن ، فضای margin , padding و content را به شکلی که در بالا گفته شد نمایش می‌دهد ، در غیر اینصورت فقط یک خط دور تگ نشان می‌دهد.

  • Show Quick Info Box
    در صورت فعال بودن ، یک پاپ‌آپ به همراه اطلاعات مختصری از تگ در صفحه نمایش می‌دهد.




Context Menu
اگر بروی یک تگ راست کلیک کنید ، یک منو نمایش داده می‌شود ، در این قسمت با گزینه‌های این منو آشنا می‌شویم.

  • Copy HTML
    خود تگ و محتوایش را بصورت HTML در حافظه کپی می‌کند.

  • Copy innerHTML
    محتوای تگ را در حافظه کپی می‌کند.

  • Copy XPath
    آدرس XPath تگ را در حافظه کپی می‌کند.

  • Copy CSS Path
    CSS Selector تگ را در حافظه کپی می‌کند.

  • Log Events
    رویدادهای تگ را در پنل Console ثبت می‌کند. (کلیک موس ، فشردن کلید ، ...)
    برای لغو لاگ کردن ، مجددا بروی تگ راست کلیک کرده و این گزینه را از حالت انتخاب خارج کنید.

  • Scroll Into View
    صفحه را به جایی که تگ قابل نمایش است منتقل می‌کند.

  • New Attribute...
    یک attribute جدید به تگ اضافه می‌کند.
    برای لغو عملیات ، دکمه‌ی Esc را بزنید.

  • Edit Attribute "<attribute name>"...
    اگر بروی یک attribute راست کلیک کرده باشید ، این گزینه و گزینه‌ی بعدی را مشاهده خواهید کرد.
    معادل کلیک بروی نام attribute است ، نام را به حالت ویرایش درمی آورد.

  • Delete Attribute "<attribute name>"
    attribute را حذف می‌کند.

  • Edit HTML...
    تگ را به حالت ویرایش می‌برد.
    معادل انتخاب تگ ، زدن کلید Edit است.

  • Delete Element
    تگ را حذف می‌کند.
    راه دیگر حذف یک تگ ، انتخاب تگ و فشردن کلید Del از کیبورد است.

  • Expand/Contract All
    تگ و Childهایش را باز/بسته می‌کند. (بجز تگ های <script> , <style> , <link>)
    می‌توان با ترکیب کلیدShift + * هم این کار را انجام داد که در این حالت تگ‌های فوق هم شامل باز/بسته شدن می‌شوند.

  • Break On Attribute Change
    مانع اجرای کد JavaScript ای که attribute تگ را تغییر می‌دهد می‌شود و فایرباگ به خطی که باعث این عمل شده است در پنل Script منتقل می‌شود.
    به عبارتی دیگر یک Break Point در خط JavaScript ای که باعث ویرایش attribute می‌شود قرار می‌دهد.

  • Break On Child Addition or Removal
    مشابه توضیح قبل ، Break Point را در خطی که باعث اضافه/حذف شدن تگِ Child شده است قرار می‌دهد.

  • Break On Element Removal
    مشابه توضیح قبل ، Break Point را در خطی که باعث حذف شدن تگ شده است قرار می‌دهد.

  • Inspect in DOM Tab
    تگ فعلی را در پنل DOM ، برای بررسی باز می‌کند.


در قسمت بعدی با پنل‌های سمت راست (Side Panels) آشنا می‌شویم.
مطالب
نمایش تاریخ شمسی توسط JavaScript در AngularJS
در برنامه‌های مبتنی بر وب رایج، معمولا تبدیل تاریخ میلادی به شمسی در سمت سرور انجام می‌گیرد و تاریخ شمسی حاصل از تبدیل، به کاربر نمایش داده می‌شود. اما در برنامه‌های Single Page و یا به اختصار SPA‌ها که کلاینت فقط با یک سری داده به فرمت JSON  درگیر است، برای نمایش تاریخ شمسی به چه طریقی باید عمل کرد؟ آیا باید تاریخ را در سمت سرور به فرمت مورد نظر تبدیل کرد و یا در سمت کلاینت؟ همه‌ی این‌ها از جمله سوالاتی هست که به هنگام توسعه‌ی SPA‌ها با آن‌ها حتما درگیر خواهید شد.
   
شاید بتوان گفت که در SPA ها، هدف این است که از بار سرور تا حد ممکن کم کرد و آن را در بین کلاینت‌ها توزیع کرد. در SPA‌ها نقش اصلی سرور تامین داده هاست و بیشتر پردازش‌ها در صورت امکان در سمت کلاینت انجام می‌شود و می‌بینید که حتی رندر کردن HTML نیز به عهده‌ی قالب‌های سمت کلاینت است. البته هنوز هم می‌توان قبل از اینکه داده را به فرمت JSON سریالایز کرد، سمت سرور بر روی آن‌ها پیمایش انجام داده و تاریخ‌های میلادی را به شمسی تبدیل کرد که هدف ما این نیست و می‌خواهیم این کار را بر عهده‌ی مرورگر کاربر قرار دهیم.
   
معرفی moment.js
برای کار با داده‌هایی از جنس تاریخ در سمت کلاینت، کتابخانه‌ی جاوا اسکریپتی قدرتمندی به نام moment.js وجود دارد. این کتابخانه دارای انواع و اقسام API برای نمایش و پردازش تاریخ هست. حتی می‌تواند relative time را نیز نمایش دهد. منظور از relative time این هست که به جای نمایش تاریخ، اختلاف آن را با زمان حال نمایش دهد. برای مثال می‌نویسند فلان پست در دو ساعت پیش ارسال شده و زمان دقیق ارسال پست را نمایش نمی‌دهد.
خوشبختانه برای افزودن تاریخ شمسی به این کتاب خانه، افزونه‌ای  به نام moment-jalaali برای آن تدارک دیده شده است. کار با آن نیز بسیار راحت است. کافی است در همان API هایی که برای فرمت کردن تاریخ در moment.js استفاده می‌کردید؛ یک j در ابتدای آن‌ها قرار دهید که مثال‌های کامل استفاده از آن را در مستندات آن می‌توانید مشاهده کنید.
         
نحوه‌ی استفاده از moment.js در AngularJS و ASP.NET
در ASP.NET  فیلد هایی که از جنس DateTime هستند به شکل زیر به فرمت JSON سریالایز می‌شوند:
\/Date(1374222094520)\/
در moment.js احتیاج به کدنویسی برای parse کردن این نوع فرمت و تبدیل کردن آن به تاریخ وجود ندارد؛ چرا که moment.js به صورت تو کار از این نوع فرمت نیز پشتیبانی می‌کند و احتیاجی به کار اضافه‌تر نیست.
moment("/Date(1198908717056-0700)/"); // December 28 2007 10:11 PM
در AngularJS هر گاه قصد داشته باشیم که فرمت نمایش داده‌ها را تغییر دهیم از filter‌ها استفاده می‌کنیم. برای مثال فیلتر uppercase داده name را با حروف بزرگ نمایش می‌دهد. 
{{ name | uppercase }}
حال برای تاریخ نیز می‌خواهیم چنین کاری انجام دهیم؛ بدین صورت که یک فیلتر سفارشی به شکل زیر تعریف کرده تا تاریخ میلادی را به صورت شمسی و با فرمت دلخواهی که می‌خواهیم نمایش دهد:
{{post.date | jalaliDate:'jYYYY/jMM/jDD hh:mm' }}
تعریف فیلتر jalaliDate  نیز به شکل زیر است:
app.filter('jalaliDate', function () {
            return function (inputDate, format) {
                var date = moment(inputDate);
                return date.fromNow() + " " + date.format(format);
            }
        });
خروجی این فیلتر نیز به شکل "4 ماه پیش 1392/12/07 03:10" است و مشاهده می‌کنید که به کمک filter‌ها در AngularJS انجام این گونه از کارها بسیار ساده و لذت بخش است.
   
توجه کنید که این فقط یک ایده‌ی ابتدایی و ساده از پیاده سازی فیلتر فوق است. قطعا با کمک API‌های متنوع momentjs و پارامتر‌های ورودی فیلتر، می‌توان فیلتری بسیار پیشرفته‌تر تعریف کرد.
    
دریافت کدهای یک مثال پیاده سازی شده با استفاده از کدهای فوق