مطالب
Angular Material 6x - قسمت پنجم - کار با Data Tables
در این قسمت قصد داریم اطلاعات یادداشت‌های کاربران را توسط کامپوننت mat-table نمایش دهیم که به همراه قابلیت‌هایی مانند صفحه بندی، مرتب سازی و فیلتر کردن داده‌ها است.


کامپوننت mat-table

کار کامپوننت mat-table نمایش اطلاعات در ردیف‌ها و ستون‌ها است. به همراه آن mat-paginator برای نمایش UI صفحه بندی اطلاعات، دایرکتیو matSort و mat-sort-header برای افزودن رابط کاربری مرتب سازی اطلاعات و امکان تغییر منبع داده آن برای فیلتر کردن داده‌ها، نیز وجود دارند.


افزودن کامپوننت جدید notes برای نمایش یادداشت‌های کاربران

برای نمایش لیست یادداشت‌های هر شخص، کامپوننت جدید Notes را به صورت زیر در پوشه‌ی components ایجاد می‌کنیم:
 ng g c contact-manager/components/notes --no-spec
علت اینجا است که نمی‌خواهیم کامپوننت نمایش جزئیات شخص را بیش از اندازه شلوغ کنیم. بنابراین به قالب کامپوننت main-content (فایل main-content.component.html) مراجعه کرده و selector این کامپوننت را در آنجا درج می‌کنیم:
      <mat-tab-group>
        <mat-tab label="Bio">
          <p>
            {{user.bio}}
          </p>
        </mat-tab>
        <mat-tab label="Notes">
          <app-notes [notes]="user.userNotes"></app-notes>
        </mat-tab>
      </mat-tab-group>
همانطور که ملاحظه می‌کنید app-notes در برگه‌ی دوم کامپوننت mat-tab-group درج شده‌است. همچنین قصد داریم لیست userNotes جاری را به خاصیت notes آن نیز ارسال کنیم. به همین جهت به کامپوننت notes مراجعه کرده و این ورودی را ایجاد می‌کنیم:
import { Component, Input, OnInit } from "@angular/core";
import { UserNote } from "../../models/user-note";

@Component({
  selector: "app-notes",
  templateUrl: "./notes.component.html",
  styleUrls: ["./notes.component.css"]
})
export class NotesComponent implements OnInit {

  @Input() notes: UserNote[];
فعلا جهت بررسی صحت عملکرد آن به قالب این کامپوننت (فایل notes.component.html) مراجعه کرده و آن‌را به صورت json نمایش می‌دهیم:
 <p>
  {{notes | json}}
</p>



تکمیل کامپوننت Notes توسط یک data table

در ادامه قصد داریم این اطلاعات خام را توسط یک data table نمایش دهیم. به همین جهت ابتدا به مستندات mat-table مراجعه کرده و همانند قبل، مثالی را پیدا می‌کنیم که به منظور ما نزدیک‌تر باشد. سپس کدهای آن‌را به برنامه اضافه کرده و سفارشی سازی می‌کنیم. در ابتدا مثال basic آن‌را دقیقا به همان نحوی که هست کپی کرده و سپس آن‌را تغییر می‌دهیم:
محتوای فایل notes.component.ts
import { Component, Input, OnInit } from "@angular/core";
import { MatTableDataSource } from "@angular/material";

import { UserNote } from "../../models/user-note";

@Component({
  selector: "app-notes",
  templateUrl: "./notes.component.html",
  styleUrls: ["./notes.component.css"]
})
export class NotesComponent implements OnInit {

  @Input() notes: UserNote[];

  displayedColumns = ["position", "title", "date"];
  dataSource: MatTableDataSource<UserNote>;

  constructor() { }

  ngOnInit() {
    this.dataSource = new MatTableDataSource<UserNote>(this.notes);
  }

}
در اینجا برای نمایش یک mat-table، نیاز به یک منبع داده وجود دارد که روش تعریف آن‌را توسط MatTableDataSource از نوع UserNote مشاهده می‌کنید.
سپس این منبع داده در قسمت ngOnInit بر اساس ورودی آرایه‌ی notes که از کامپوننت main-content مقدار دهی می‌شود، تامین خواهد شد.
displayedColumns نیز لیست ستون‌ها را مشخص می‌کند.

محتوای فایل notes.component.html
<div class="example-container mat-elevation-z8" fxLayout="column">
  <mat-table #table [dataSource]="dataSource">
    <ng-container matColumnDef="position">
      <mat-header-cell *matHeaderCellDef> No. </mat-header-cell>
      <mat-cell *matCellDef="let note"> {{note.id}} </mat-cell>
    </ng-container>

    <ng-container matColumnDef="title">
      <mat-header-cell *matHeaderCellDef> Title </mat-header-cell>
      <mat-cell *matCellDef="let note"> {{note.title}} </mat-cell>
    </ng-container>

    <ng-container matColumnDef="date">
      <mat-header-cell *matHeaderCellDef> Date </mat-header-cell>
      <mat-cell *matCellDef="let note"> {{note.date | date:'yyyy-MM-dd'}} </mat-cell>
    </ng-container>

    <mat-header-row *matHeaderRowDef="displayedColumns"></mat-header-row>
    <mat-row *matRowDef="let row; columns: displayedColumns;"></mat-row>
  </mat-table>
</div>
در اینجا ترتیب ردیف‌ها بر اساس mat-row انتهای جدول مشخص می‌شود. بنابراین مهم نیست که ng-container matColumnDef‌ها چه ترتیبی دارند.
سپس به ازای هر ستون، یک ng-container اضافه شده‌است. matColumnDef معادل نام‌های displayedColumns خواهد بود. matCellDef نیز بر اساس متغیر حلقه‌ای که بر روی منبع داده تشکیل می‌شود، تعریف خواهد شد. این تعریف امکان دسترسی به مقدار آن‌را در ادامه میسر می‌کند.
در این حالت اگر برنامه را اجرا کنیم، خروجی زیر قابل مشاهده خواهد بود:


افزودن صفحه بندی به mat-table یادداشت‌های یک کاربر

اگر مجددا به مستندات mat-table مراجعه کنیم، مثالی در مورد mat-paginator نیز دارد که جهت نمایش رابط کاربری صفحه بندی مورد استفاده قرار می‌گیرد. بنابراین از مثال آن جهت تکمیل این قسمت ایده می‌گیریم:
  </mat-table>

  <mat-paginator #paginator [pageSize]="2" [pageSizeOptions]="[2, 4, 6]">
  </mat-paginator>
</div>
پس از بسته شدن تگ mat-table، کامپوننت mat-paginator به صفحه اضافه می‌شود که pageSize آن تعداد ردیف‌های در هر صفحه را مشخص می‌کند و pageSizeOptions سبب نمایش یک دراپ داون برای انتخاب تعداد ردیف‌های هر صفحه توسط کاربر خواهد شد.
در ادامه به کدهای کامپوننت مراجعه کرده و توسط ViewChild به template reference variable ایی به نام paginator دسترسی پیدا می‌کنیم:
export class NotesComponent implements OnInit, AfterViewInit {

  dataSource: MatTableDataSource<UserNote>;
  
  @ViewChild(MatPaginator) paginator: MatPaginator;

  ngAfterViewInit() {
    this.dataSource.paginator = this.paginator;
  }

}
سپس مطابق مستندات آن، این کامپوننت باید به خاصیت paginator منبع داده‌ی data table در رخ‌داد ngAfterViewInit، متصل شود.
اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، صفحه بندی فعال شده‌است:



افزودن جستجو و فیلتر کردن اطلاعات به mat-table یادداشت‌های یک کاربر

مستندات mat-table به همراه مثال filtering نیز هست که از آن جهت تکمیل این قسمت به نحو ذیل ایده خواهیم گرفت:
ابتدا فیلد ورود اطلاعات جستجو، پیش از Mat-table به قالب کامپوننت اضافه می‌شود:
<div class="example-container mat-elevation-z8" fxLayout="column">
  <div class="example-header">
    <mat-form-field>
      <input matInput (keyup)="applyFilter($event.target.value)" placeholder="Filter">
    </mat-form-field>
  </div>
سپس متد applyFilter که به ازای هر keyup فعال می‌شود، در کدهای کامپوننت به نحو زیر تکمیل خواهد شد:
  applyFilter(filterValue: string) {
    this.dataSource.filter = filterValue.trim().toLowerCase(); // MatTableDataSource defaults to lowercase matches
  }
همین اندازه تنظیم سبب فعالسازی جستجو بر روی جدول می‌شود:



افزودن مرتب سازی اطلاعات به mat-table یادداشت‌های یک کاربر

مستندات mat-table به همراه مثال sorting نیز هست که از آن جهت تکمیل این قسمت به نحو ذیل ایده خواهیم گرفت:
برای فعالسازی مرتب سازی اطلاعات، در قالب کامپوننت، به mat-table، دایرکتیو matSort و به هر ستونی که نیاز است مرتب سازی شود، دایرکتیو mat-sort-header را به mat-header‌ها اضافه می‌کنیم:
  <mat-table #table [dataSource]="dataSource" matSort>
    <ng-container matColumnDef="position">
      <mat-header-cell *matHeaderCellDef mat-sort-header> No. </mat-header-cell>
در کدهای کامپوننت نیز ابتدا توسط ViewChild به matSort دسترسی پیدا می‌کنیم و سپس آن‌را به خاصیت sort منبع داده در رخ‌داد ngAfterViewInit، متصل خواهیم کرد:
export class NotesComponent implements OnInit, AfterViewInit {

  dataSource: MatTableDataSource<UserNote>;
  
  @ViewChild(MatSort) sort: MatSort;

  ngAfterViewInit() {
    this.dataSource.sort = this.sort;
  }
}
نتیجه‌ی این تغییرات را در تصویر زیر با فعالسازی مرتب سازی بر روی ستون Title مشاهده می‌کنید:



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: MaterialAngularClient-04.zip
برای اجرای آن:
الف) ابتدا به پوشه‌ی src\MaterialAngularClient وارد شده و فایل‌های restore.bat و ng-build-dev.bat را اجرا کنید.
ب) سپس به پوشه‌ی src\MaterialAspNetCoreBackend\MaterialAspNetCoreBackend.WebApp وارد شده و فایل‌های restore.bat و dotnet_run.bat را اجرا کنید.
اکنون برنامه در آدرس https://localhost:5001 قابل دسترسی است.
نظرات مطالب
React 16x - قسمت 8 - ترکیب کامپوننت‌ها - بخش 2 - مدیریت state
نمیدونم درست متوجه شدم یا خیر یکی از مواردی که باعث میشه ما به سمت کامپوننت‌ها بریم استفاده چندباره از یک کامپوننت هست.
اگر من به فرض یک کامپوننت نمایش پرداختی‌ها را داشته باشم و از بین آن‌ها بخواهم تعداد پرداخت‌های موفق را در بالای صفحه نشان بدم باید طبق روال جاری اطلاعات و رویدادهای ازسمت والد مدیریت بشوند؛ در این حالت برای استفاده مجدد از این کامپوننت در جای دیگر باید مجددا کدهای تکراری و رویدادها را برای والد دیگری تکرار کنم. درصورتی که اگر کامپوننت پرداخت بتواند تمام عملیات مربوط به خود را کنترل کند دیگر نیازی به کدنویسی مجدد در سمت والد دیگر نمیباشد.

حتی با این وجود هم ایجاد یک روالی مثل ارسال رویدادها از APPبه Counters و از Counters به Counter هم طولانی است.
مطالب
Angular Material 6x - قسمت ششم - کار با فرم‌ها و دیالوگ‌ها
در این قسمت قصد داریم به لیست فعلی کاربران و تماس‌های تعریف شده، تماس‌های جدیدی را اضافه کنیم و می‌خواهیم این‌کار را توسط دیالوگ‌های Popup بسته‌ی Angular Material انجام دهیم.


معرفی سرویس MatDialog

توسط سرویس MatDialog می‌توان modal dialogs بسته‌ی Angular Material را نمایش داد که به همراه طراحی متریال و پویانمایی مخصوص آن است.
 let dialogRef = dialog.open(UserProfileComponent,  { height: '400px’,  width: '600px’  });
در اینجا یک صفحه‌ی دیالوگ، توسط متد open آن باز خواهد شد. پارامتر اول آن کامپوننتی است که باید بارگذاری شود و پارامتر دوم آن یک شیء تنظیمات اختیاری است. خروجی این متد وهله‌ای است از MatDialogRef و توسط آن می‌توان به دیالوگ باز شده دسترسی یافت:
dialogRef.afterClosed().subscribe(result => {
   console.log(`Dialog result: ${result}`);
});
dialogRef.close('value');
از آن می‌توان برای بستن dialog و یا دریافت پیامی پس از بسته شدن دیالوگ، استفاده کرد.
در این مثال اگر dialogRef را با متد close و پارامتر value فراخوانی کنیم، سبب بسته شدن این دیالوگ خواهیم شد. این پارامتر در قسمت Dialog result پیام دریافتی پس از بسته شدن دیالوگ نیز قابل دسترسی است.
کامپوننت‌هایی که توسط سرویس MatDialog نمایش داده می‌شوند، می‌توانند توسط سرویس جنریک MatDialogRef، صفحه‌ی دیالوگ باز شده را ببندند:
@Component({/* ... */})
export class YourDialog {

   constructor(public dialogRef: MatDialogRef<YourDialog>) { }

   closeDialog() {
      this.dialogRef.close('Value….!’);
   }
}
نکته‌ی مهم: چون سرویس MatDialog کار وهله سازی و نمایش کامپوننت‌ها را به صورت پویا انجام می‌دهد، محل تعریف این نوع کامپوننت‌های ویژه در قسمت entryComponents ماژول مرتبط است. به این ترتیب به A head of time compiler اعلام می‌کنیم که component factory این کامپوننت پویا است و باید به نحو ویژه‌ای مدیریت شود.

نحوه‌ی طراحی یک دیالوگ نیز به کمک تعدادی کامپوننت و دایرکتیو میسر است:
<h2 mat-dialog-title>Delete all</h2>
<mat-dialog-content>Are you sure?</mat-dialog-content>
<mat-dialog-actions>
    <button mat-button mat-dialog-close>No</button>
    <!-- Can optionally provide a result for the closing dialog. -->
    <button mat-button [mat-dialog-close]="true">Yes</button>
</mat-dialog-actions>
دایرکتیو mat-dialog-title سبب نمایش عنوان دیالوگ می‌شود. mat-dialog-content محتوای قابل اسکرول این دیالوگ را در بر می‌گیرد. mat-dialog-actions محلی است برای قرارگیری action buttons در پایین صفحه‌ی دیالوگ. در اینجا اگر ویژگی mat-dialog-close به true تنظیم شود، آن دکمه قابلیت بستن دیالوگ را پیدا می‌کند.


ایجاد دکمه‌ی نمایش دیالوگ افزودن تماس‌ها و کاربران جدید

قبل از هر کاری نیاز است دکمه‌ی افزودن یک کاربر جدید را به صفحه اضافه کنیم. برای اینکار یک منوی ویژه را در سمت راست، بالای صفحه ایجاد می‌کنیم. بنابراین ابتدا به مستندات toolbar و menu مراجعه می‌کنیم تا با نحوه‌ی تعریف دکمه‌ها و منوها به toolbar آشنا شویم. سپس فایل قالب toolbar\toolbar.component.html را به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
<mat-toolbar color="primary">
  <button mat-button fxHide fxHide.xs="false" (click)="toggleSidenav.emit()">
    <mat-icon>menu</mat-icon>
  </button>

  <span>Contact Manager</span>

  <span fxFlex="1 1 auto"></span>
  <button mat-button [matMenuTriggerFor]="menu">
    <mat-icon>more_vert</mat-icon>
  </button>
  <mat-menu #menu="matMenu">
    <button mat-menu-item>New Contact</button>
  </mat-menu>
</mat-toolbar>
توسط یک span و سپس fxFlex تعریف شده‌ی آن سبب خواهیم شد تا mat-button بعدی و محتوای پس از آن به گوشه‌ی سمت راست toolbar هدایت شوند؛ در غیراینصورت دقیقا در کنار عبارت Contact manager ظاهر خواهند شد.
سپس ابتدا یک mat-button را با آیکن more_vert (آیکن علامت بیشتر عمودی) تعریف کرده‌ایم:


این دکمه توسط ویژگی matMenuTriggerFor به template reference variable ایی به نام menu متصل شده‌است تا با کلیک بر روی آن، این mat-menu را نمایش دهد:



ایجاد دیالوگ افزودن تماس‌ها و کاربران جدید

پس از تعریف دکمه و منویی که سبب نمایش عبارت افزودن یک تماس جدید می‌شوند، به رخ‌داد کلیک آن متدی را جهت نمایش صفحه‌ی دیالوگ جدید اضافه می‌کنیم:
 <button mat-menu-item (click)="openAddContactDialog()">New Contact</button>
سپس در کدهای کامپوننت toolbar، کار مدیریت آن‌را انجام خواهیم داد. اما پیش از آن بهتر است کامپوننت جدیدی را که قرار است نمایش دهد به برنامه اضافه کنیم:
 ng g c contact-manager/components/new-contact-dialog --no-spec
این دستور علاوه بر تولید کامپوننت جدید new-contact-dialog در پوشه‌ی components، کار تعریف مدخل آن‌را در ماژول این قسمت نیز انجام می‌دهد. اما همانطور که پیشتر نیز عنوان شد، باید آن‌را به لیست entryComponents اضافه کنیم تا بتوان آن‌را به صورت پویا بارگذاری کرد (در غیر اینصورت در زمان نمایش پویای آن، خطای no component factory for را دریافت می‌کنیم). بنابراین فایل contact-manager.module.ts را گشوده و به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
import { NewContactDialogComponent } from "./components/new-contact-dialog/new-contact-dialog.component";

@NgModule({
  declarations: [
    NewContactDialogComponent],
  entryComponents: [
    NewContactDialogComponent
  ]
})
export class ContactManagerModule { }
اکنون می‌توانیم سرویس MatDialog را به سازنده‌ی کامپوننت toolbar تزریق کرده و از آن برای نمایش این کامپوننت جدید استفاده کنیم:
import { Component, EventEmitter, OnInit, Output } from "@angular/core";
import { MatDialog } from "@angular/material";

import { NewContactDialogComponent } from "../new-contact-dialog/new-contact-dialog.component";

@Component({
  selector: "app-toolbar",
  templateUrl: "./toolbar.component.html",
  styleUrls: ["./toolbar.component.css"]
})
export class ToolbarComponent implements OnInit {

  @Output() toggleSidenav = new EventEmitter<void>();

  constructor(private dialog: MatDialog) { }

  ngOnInit() { }

  openAddContactDialog(): void {
    const dialogRef = this.dialog.open(NewContactDialogComponent, { width: "450px" });
    dialogRef.afterClosed().subscribe(result => {
      console.log("The dialog was closed", result);
    });
  }
}
در اینجا سرویس MatDialog به سازنده‌ی کامپوننت تزریق شده و سپس از آن در متد openAddContactDialog که متصل به منوی نمایش «new contact» است، جهت نمایش پویای کامپوننت NewContactDialogComponent، استفاده می‌شود. اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم و گزینه‌ی «new contact» را از منو انتخاب کنیم، چنین تصویری حاصل خواهد شد:



تکمیل قالب کامپوننت تماس جدید

در ادامه می‌خواهیم فرم افزودن یک تماس جدید را به همراه فیلدهای ورودی آن، به قالب new-contact-dialog.component.html اضافه کنیم:
<h2 mat-dialog-title>Add new contact</h2>
<mat-dialog-content>
  <div fxLayout="column">

  </div>
</mat-dialog-content>
<mat-dialog-actions>
  <button mat-button color="primary" (click)="save()">
    <mat-icon>save</mat-icon> Save
  </button>
  <button mat-button color="primary" (click)="dismiss()">
    <mat-icon>cancel</mat-icon> Cancel
  </button>
</mat-dialog-actions>
تا اینجا ساختار مقدماتی صفحه دیالوگ را مطابق توضیحاتی که در ابتدای بحث عنوان شد، تکمیل کردیم. یک عنوان توسط mat-dialog-title به آن اضافه شده‌است. سپس mat-dialog-content اضافه شده که در ادامه آن‌را تکمیل می‌کنیم. در آخر هم دکمه‌های action به این دیالوگ استاندارد اضافه شده‌اند. برای تکمیل متدهای save و dismiss این دکمه‌ها، کدهای ذیل را به کامپوننت new-contact-dialog.component.ts اضافه می‌کنیم:
import { Component, OnInit } from "@angular/core";
import { MatDialogRef } from "@angular/material";

@Component()
export class NewContactDialogComponent implements OnInit {

  constructor(
    private dialogRef: MatDialogRef<NewContactDialogComponent>
  ) { }

  ngOnInit() {
  }

  save() {
  }

  dismiss() {
    this.dialogRef.close(null);
  }
}
در اینجا توسط سرویس MatDialogRef از نوع NewContactDialogComponent، می‌توانیم به ارجاعی از سرویس MatDialog باز کننده‌ی آن دسترسی پیدا کنیم و برای نمونه در متد dismiss سبب بسته شدن این دیالوگ شویم.
تا اینجا اگر برنامه را اجرا کنیم، به چنین شکلی خواهیم رسید:



تکمیل فیلدهای ورود اطلاعات فرم ثبت یک تماس جدید

تا اینجا ساختار فرم دیالوگ ثبت اطلاعات جدید را تکمیل کردیم. این فرم، به شیء user متصل خواهد شد. همچنین لیستی از avatars را هم جهت انتخاب، نمایش می‌دهد. به همین جهت این دو خاصیت عمومی را به کدهای کامپوننت آن اضافه می‌کنیم:
import { User } from "../../models/user";

@Component()
export class NewContactDialogComponent implements OnInit {

  avatars = ["user1", "user2", "user3", "user4", "user5", "user6", "user7", "user8"];
  user: User = { id: 0, birthDate: new Date(), name: "", avatar: "", bio: "", userNotes: null };
در ادامه فیلدهای آن‌را به صورت زیر در قسمت mat-dialog-content اضافه خواهیم کرد:


الف) فیلد نمایش و انتخاب avatar کاربر
    <mat-form-field>
      <mat-select placeholder="Avatar" [(ngModel)]="user.avatar">
        <mat-select-trigger>
          <mat-icon svgIcon="{{user.avatar}}"></mat-icon> {{ user.avatar }}
        </mat-select-trigger>
        <mat-option *ngFor="let avatar of avatars" [value]="avatar">
          <mat-icon svgIcon="{{avatar}}"></mat-icon> {{ avatar }}
        </mat-option>
      </mat-select>
    </mat-form-field>


در اینجا از کامپوننت mat-select برای انتخاب avatar کاربر استفاده شده‌است که نتیجه‌ی نهایی انتخاب آن به خاصیت user.avatar متصل شده‌است.
گزینه‌های این لیست (mat-option) بر اساس آرایه‌ی avatars که در کامپوننت تعریف کردیم، تامین می‌شوند که در اینجا از mat-icon برای نمایش آیکن مرتبط نیز استفاده شده‌است. در این مورد در قسمت قبل چهارم، بخش «بارگذاری و معرفی فایل svg نمایش avatars کاربران به Angular Material» بیشتر توضیح داده شده‌است.
کار mat-select-trigger، سفارشی سازی برچسب نمایشی این کنترل است.

ب) فیلد دریافت نام کاربر به همراه اعتبارسنجی آن
    <mat-form-field>
      <input matInput placeholder="Name" #name="ngModel" [(ngModel)]="user.name" required>
      <mat-error *ngIf="name.invalid && name.touched">You must enter a name</mat-error>
    </mat-form-field>


در اینجا فیلد نام کاربر، به user.name متصل و همچنین توسط ویژگی required، پر کردن آن الزامی اعلام شده‌است. به همین جهت در تصویر فوق یک ستاره را نیز کنار آن مشاهده می‌کند که به صورت خودکار توسط Angular Material نمایش داده شده‌است.
از کامپوننت mat-error برای نمایش خطاهای اعتبارسنجی یک فیلد استفاده می‌شود که نمونه‌ای از آن‌را در اینجا با بررسی خواص invalid  و touched فیلد نام که بر اساس ویژگی required فعال می‌شوند، مشاهده می‌کنید. بدیهی است در اینجا به هر تعدادی که نیاز است می‌توان mat-error را قرار داد.

ج) فیلد دریافت تاریخ تولد کاربر توسط یک date picker
    <mat-form-field>
      <input matInput [matDatepicker]="picker" placeholder="Born" [(ngModel)]="user.birthDate">
      <mat-datepicker-toggle matSuffix [for]="picker"></mat-datepicker-toggle>
      <mat-datepicker #picker></mat-datepicker>
    </mat-form-field>


در اینجا از کامپوننت mat-datepicker برای انتخاب تاریخ تولید یک شخص استفاده شده‌است و نتیجه‌ی آن به خاصیت user.birthDate متصل خواهد شد.
برای افزودن آن ابتدا یک mat-datepicker را به mat-form-field اضافه می‌کنیم. سپس یک template reference variable را به آن نسبت خواهیم داد. از آن هم در فیلد ورودی با انتساب آن به ویژگی matDatepicker و هم در کامپوننت mat-datepicker-toggle که سبب نمایش آیکن انتخاب تقویم می‌شود، در ویژگی for آن استفاده خواهیم کرد.

د) فیلد چند سطری دریافت توضیحات و شرح‌حال کاربر
    <mat-form-field>
      <textarea matInput placeholder="Bio" [(ngModel)]="user.bio"></textarea>
    </mat-form-field>


در اینجا برای دریافت توضیحات چندسطری، از یک text area استفاده شده‌است که به خاصیت user.bio متصل است.

بنابراین همانطور که ملاحظه می‌کنید، روش طراحی فرم‌های Angular Material ویژگی‌های خاص خودش را دارد:
- دایرکتیو matInput را می‌توان به المان‌های استاندارد input و textarea اضافه کرد تا داخل mat-form-field نمایش داده شوند. این mat-form-field است که کار اعمال CSS ویژه‌ی طراحی متریال را انجام می‌دهد و امکان نمایش پیام‌های خطای اعتبارسنجی و پویانمایی ورود اطلاعات را سبب می‌شود.
- قسمت mat-dialog-content را توسط fxLayout به حالت ستونی تنظیم کردیم:
<mat-dialog-content>
  <div fxLayout="column">

  </div>
</mat-dialog-content>
این مورد است که سبب خواهد شد المان‌های فرم از بالا به پایین نمایش داده شوند. در غیراینصورت mat-form-fieldها دقیقا در کنار هم قرار می‌گیرند.
برای مثال اگر خواستید المان‌های فرم با فاصله‌ی بیشتری از هم قرار بگیرند، می‌توان از fxLayoutGap استفاده کرد که در مورد آن در قسمت دوم «معرفی Angular Flex layout» بیشتر توضیح داده شد.


تکمیل سرویس کاربران جهت ذخیره‌ی اطلاعات تماس کاربر جدید

در ادامه می‌خواهیم با کلیک کاربر بر روی دکمه‌ی Save، ابتدا این اطلاعات به سمت سرور ارسال و سپس در سمت سرور ذخیره شوند. پس از آن، Id این کاربر جدید به سمت کلاینت بازگشت داده شود، دیالوگ جاری بسته و در آخر این شیء جدید به لیست تماس‌های نمایش داده‌ی شده‌ی در sidenav اضافه گردد.

الف) تکمیل سرویس Web API سمت سرور
در ابتدا متد Post را به Web API برنامه جهت ذخیره سازی اطلاعات User ارسالی از سمت کلاینت اضافه می‌کنیم. کدهای کامل آن‌را از فایل پیوستی انتهای بحث می‌توانید دریافت کنید:
namespace MaterialAspNetCoreBackend.WebApp.Controllers
{
    [Route("api/[controller]")]
    public class UsersController : Controller
    {
        private readonly IUsersService _usersService;

        public UsersController(IUsersService usersService)
        {
            _usersService = usersService ?? throw new ArgumentNullException(nameof(usersService));
        }

        [HttpPost]
        public async Task<IActionResult> Post([FromBody] User user)
        {
            if (!ModelState.IsValid)
            {
                return BadRequest(ModelState);
            }
            await _usersService.AddUserAsync(user);
            return Created("", user);
        }
    }
}

ب) تکمیل سرویس کاربران سمت کلاینت
سپس به فایل user.service.ts مراجعه کرده و دو تغییر زیر را به آن اضافه می‌کنیم:
@Injectable({
  providedIn: "root"
})
export class UserService {

  private usersSource = new BehaviorSubject<User>(null);
  usersSourceChanges$ = this.usersSource.asObservable();

  constructor(private http: HttpClient) { }

  addUser(user: User): Observable<User> {
    const headers = new HttpHeaders({ "Content-Type": "application/json" });
    return this.http
      .post<User>("/api/users", user, { headers: headers }).pipe(
        map(response => {
          const addedUser = response || {} as User;
          this.notifyUsersSourceHasChanged(addedUser);
          return addedUser;
        }),
        catchError((error: HttpErrorResponse) => throwError(error))
      );
  }

  notifyUsersSourceHasChanged(user: User) {
    this.usersSource.next(user);
  }
}
کار متد addUser، ارسال اطلاعات فرم ثبت یک تماس جدید به سمت سرور و Web API برنامه است. پس از ثبت موفقیت آمیز کاربر در سمت سرور، متد return Created آن:
 return Created("", user);
سبب خواهد شد تا بتوانیم در سمت کلاینت، به Id اطلاعات رکورد جدید دسترسی داشته باشیم. مزیت آن امکان افزودن این رکورد به لیست کاربران sidenav و همچنین فعالسازی مسیریابی آن است که بر اساس این Id واقعی کار می‌کند.
بنابراین نیاز است از طریق این سرویس به کامپوننت sidenav، در مورد تغییرات لیست کاربران اطلاعات رسانی کنیم که روش کار آن‌را پیشتر در مطلب «صدور رخدادها از سرویس‌ها به کامپوننت‌ها در برنامه‌های Angular» نیز مرور کرده‌ایم. برای این منظور یک BehaviorSubject از نوع User را تعریف کرده‌ایم که اشتراک به آن از طریق خاصیت عمومی usersSourceChanges میسر است. هر زمانیکه متد next آن فراخوانی شود، تمام مشترکین به آن، از افزوده شدن کاربر جدید، به همراه اطلاعات کامل آن مطلع خواهند شد.

ج) تکمیل متد save کامپوننت new-contact-dialog
پس از تکمیل سرویس کاربران جهت افزودن متد addUser به آن، اکنون می‌توانیم از آن در کامپوننت دیالوگ افزودن اطلاعات تماس جدید استفاده کنیم:
import { UserService } from "../../services/user.service";

@Component()
export class NewContactDialogComponent {

  user: User = { id: 0, birthDate: new Date(), name: "", avatar: "", bio: "", userNotes: null };

  constructor(
    private dialogRef: MatDialogRef<NewContactDialogComponent>,
    private userService: UserService
  ) { }

  save() {
    this.userService.addUser(this.user).subscribe(data => {
      console.log("Saved user", data);
      this.dialogRef.close(data);
    });
  }
}
در اینجا در متد save، ابتدا متد addUser سرویس افزودن اطلاعات جدید فراخوانی می‌شود. سپس در صورت موفقیت آمیز بودن عملیات، توسط سرویس dialogRef، این صفحه‌ی دیالوگ نیز به صورت خودکار بسته خواهد شد. همچنین به متد close آن data دریافتی از سرور ارسال شده‌است. این data در toolbar.component در قسمت dialogRef.afterClosed قابل دسترسی خواهد بود.

د) تکمیل کامپوننت sidenav جهت واکنش نشان دادن به افزوده شدن اطلاعات تماس جدید
اکنون که سرویس کاربران به صفحه دیالوگ افزودن اطلاعات یک تماس جدید متصل شده‌است، نیاز است بتوانیم اطلاعات کاربر جدید را به لیست تماس‌های sidenav اضافه کنیم. به همین جهت به sidenav.component مراجعه کرده و مشترک usersSourceChanges سرویس کاربران خواهیم شد:
import { UserService } from "../../services/user.service";

@Component()
export class SidenavComponent implements OnInit, OnDestroy {

  users: User[] = [];
  subscription: Subscription | null = null;

  constructor(
    private userService: UserService) { }

  ngOnInit() {
    this.subscription = this.userService.usersSourceChanges$.subscribe(user => {
      if (user) {
        this.users.push(user);
      }
    });
  }

  ngOnDestroy() {
    if (this.subscription) {
      this.subscription.unsubscribe();
    }
  }
}
ابتدا در ngOnInit توسط سرویس کاربران، مشترک تغییرات usersSourceChanges خواهیم شد. در اینجا اگر کاربر جدیدی به لیست اضافه شده باشد، آن‌را توسط متد push به لیست کاربران جاری sidenav اضافه می‌کنیم تا بلافاصله در لیست نمایش داده شود.


استفاده از کامپوننت Snackbar جهت نمایش موفقیت آمیز بودن ثبت اطلاعات

متد save کامپوننت دیالوگ یک تماس جدید را به صورت زیر تکمیل کردیم:
  save() {
    this.userService.addUser(this.user).subscribe(data => {
      console.log("Saved user", data);
      this.dialogRef.close(data);
    });
در اینجا data ارسال شده‌ی به متد close در کامپوننت toolbar در قسمت dialogRef.afterClosed قابل دسترسی خواهد بود:
  openAddContactDialog(): void {
    const dialogRef = this.dialog.open(NewContactDialogComponent, { width: "450px" });
    dialogRef.afterClosed().subscribe(result => {
      console.log("The dialog was closed", result);
    });
  }
بنابراین در ادامه قصد داریم از آن جهت نمایش یک snackbar به همراه ارائه لینک هدایت به صفحه‌ی جزئیات تماس جدید، استفاده کنیم:


کدهای کامل این تغییرات را در ذیل مشاهده می‌کنید:
@Component()
export class ToolbarComponent {

  @Output() toggleSidenav = new EventEmitter<void>();

  constructor(private dialog: MatDialog, private snackBar: MatSnackBar,  private router: Router) { }

  openAddContactDialog(): void {
    const dialogRef = this.dialog.open(NewContactDialogComponent, { width: "450px" });
    dialogRef.afterClosed().subscribe((result: User) => {
      console.log("The dialog was closed", result);
      if (result) {
        this.openSnackBar(`${result.name} contact has been added.`, "Navigate").onAction().subscribe(() => {
          this.router.navigate(["/contactmanager", result.id]);
        });
      }
    });
  }

  openSnackBar(message: string, action: string): MatSnackBarRef<SimpleSnackBar> {
    return this.snackBar.open(message, action, {
      duration: 5000,
    });
  }
}
توضیحات:
برای گشودن snackbar که نمونه‌ای از آن‌را در تصویر فوق ملاحظه می‌کنید، ابتدا نیاز است سرویس MatSnackBar را به سازنده‌ی کلاس تزریق کرد. سپس توسط آن می‌توان یک کامپوننت مستقل را همانند دیالوگ‌ها نمایش داد و یا می‌توان یک متن را به همراه یک Action منتسب به آن، به کاربر نمایش داد؛ مانند متد openSnackBar که در کامپوننت فوق از آن استفاده می‌شود. این متد در رخ‌داد پس از بسته شدن dialog، نمایش داده شده‌است.
پارامتر اول آن پیامی است که توسط snackbar نمایش داده می‌شود و پارامتر دوم آن، برچسب دکمه مانندی است کنار این پیام، که سبب انجام عملی خواهد شد و در اینجا به آن Action گفته می‌شود. برای مدیریت آن باید متد onAction را فراخوانی کرد و مشترک آن شد. در این حالت اگر کاربر بر روی این دکمه‌ی action کلیک کند، سبب هدایت خودکار او به صفحه‌ی نمایش جزئیات اطلاعات تماس کاربر خواهیم شد. به همین جهت سرویس Router نیز به سازنده‌ی کلاس تزریق شده‌است تا بتوان از متد navigate آن استفاده کرد.



کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: MaterialAngularClient-05.zip
برای اجرای آن:
الف) ابتدا به پوشه‌ی src\MaterialAngularClient وارد شده و فایل‌های restore.bat و ng-build-dev.bat را اجرا کنید.
ب) سپس به پوشه‌ی src\MaterialAspNetCoreBackend\MaterialAspNetCoreBackend.WebApp وارد شده و فایل‌های restore.bat و dotnet_run.bat را اجرا کنید.
اکنون برنامه در آدرس https://localhost:5001 قابل دسترسی است.
مطالب
نمایش پیام هشدار در Blazor با استفاده از کامپوننت Alert بوت استرپ ۵

بر اساس آموزش مدیریت حالت در Blazor، قصد داریم یک سرویس پیام هشدار ساده، ولی زیبا را بوسیله کامپوننت Alert بوت استرپ ۵ ، بدون استفاده از توابع جاوا اسکریپتی، طراحی کنیم.

در ابتدا کتابخانه‌های css زیر را بوسیله LibMan به پروژه اضافه کرده و مداخل فایل‌های را  css   نیز اضافه می‌کنیم:

{
  "version": "1.0",
  "defaultProvider": "cdnjs",
  "libraries": [
    {
      "provider": "unpkg",
      "library": "bootstrap@5.0.0",
      "destination": "wwwroot/lib/bootstrap"
    },
    {
      "provider": "unpkg",
      "library": "open-iconic@1.1.1",
      "destination": "wwwroot/lib/open-iconic"
    },
   
    {
      "provider": "unpkg",
      "library": "animate.css@4.1.1",
      "destination": "wwwroot/lib/animate"
    },
    {
      "provider": "unpkg",
      "library": "bootstrap-icons@1.5.0",
      "destination": "wwwroot/lib/bootstrap-icons/"
    }
   ]
}

در ادامه کلاس سرویس پیام را  پیاده سازی و   آن‌ را با طول عمر Scoped به سیستم تزریق وابستگی‌های برنامه، معرفی میکنیم
    public enum  AlertType
    {
        Success,
        Info,
        Danger,
        Warning
    }

    public class AlertService
    {
        
        public void ShowAlert(string message, AlertType alertType,  string animate = "animate__fadeIn")
            {
             OnChange?.Invoke(message, alertType,animate);
            }

           public event Action<string,AlertType, string> OnChange;        
        }
services.AddScoped<AlertService>();

توضیحات:

در کدهای نهایی برنامه قرار است به این نحو کار نمایش Alertها را در کامپوننت‌های مختلف انجام دهیم:

@inject AlertService AlertService

@code {
    private void Success()
    {
        AlertService.ShowAlert("Success!", AlertType.Success);
    }
این کامپوننت‌ها هم الزاما در یک سلسله مراتب قرار ندارند و ارسال پارامترهای آبشاری به آن‌ها صدق نمی‌کند. به همین جهت یک سرویس Scoped را طراحی کرده‌ایم که در برنامه‌های Blazor WASM، طول عمر آن، با طول عمر برنامه یکی است؛ یعنی به صورت Singleton عمل می‌کند و در تمام کامپوننت‌ها و سرویس‌های دیگر نیز در دسترس خواهد بود. زمانیکه متد AlertService.ShowAlert فراخوانی می‌شود، سبب بروز رویداد OnChange خواهد شد و تمام گوش دهندگان به آن که در اینجا تنها کامپوننت Alert سفارشی ما است (برای مثال آن‌را در MainLayout.razor قرار می‌دهیم )، مطلع شده و بلافاصله محتوایی را نمایش می‌دهند.

کدهای کامپوننت Alert.razor

@inject AlertService AlertService
@implements IDisposable
 <style>
        .alert-show {
            display: flex;
            flex-direction: row;
           }

        .alert-hide {
            display: none;
        }
  </style>
    <div style="z-index: 5">
        <div " + "alert-show" :"alert-hide")">
            <i width="24" height="24"></i>
            <div>
                @Message
            </div>
            <button type="button" data-bs-dismiss="alert" aria-label="Close" @onclick="CloseClick"></button>
        </div>
    </div>


        @code {

            AlertType AlertType { get; set; }
            string Icon { get; set; }
            string Css { get; set; }
            string Animation { get; set; }
            private bool IsVisible { get; set; }
            private string Message { get; set; }
            System.Timers.Timer _alertTimeOutTimer;
            protected override void OnInitialized()
            {
              AlertService.OnChange += ShowAlert;
            }

            private void ShowAlert(string message, AlertType alertType, string animate)
            {
                _alertTimeOutTimer = new System.Timers.Timer
                {
                    Interval = 5000,
                    Enabled = true,
                    AutoReset = false
                };
                _alertTimeOutTimer.Elapsed += HideAlert;
                Message = message;
                switch (alertType)
                {
                    case AlertType.Success:
                        Css = "bg-success";
                        Icon = "bi-check-circle";
                        break;
                    case AlertType.Info:
                        Css = "bg-info";
                        Icon = "bi-info-circle-fill";
                        break;
                    case AlertType.Danger:
                        Css = "bg-danger";
                        Icon = "bi-exclamation-circle";
                        break;
                    case AlertType.Warning:
                        Css = "bg-warning";
                        Icon = "bi-exclamation-triangle-fill";
                        break;
                    default:
                        Css = Css;
                        break;
                }
                AlertType = alertType;
                Animation = animate;
                IsVisible = true;
                InvokeAsync(StateHasChanged);
            }
            private void HideAlert(Object source, System.Timers.ElapsedEventArgs e)
            {
                IsVisible = false;
                InvokeAsync(StateHasChanged);
                _alertTimeOutTimer.Close();
            }
            public void Dispose()
            {
                if (AlertService != null) AlertService.OnChange -= ShowAlert;
                if (_alertTimeOutTimer != null)
                {
                    _alertTimeOutTimer.Elapsed -= HideAlert;
                    _alertTimeOutTimer?.Dispose();
                }
            }
            private void CloseClick()
            {
                IsVisible = false;
                _alertTimeOutTimer.Close();
                InvokeAsync(StateHasChanged);
            }

        }
توضیحات:
همانطور که مشاهده می‌کنید، کامپوننت Alert، از سرویس تزریق شده‌ی AlertService استفاده می‌کند. بنابراین در هرجائی از برنامه که AlertService.ShowAlert فراخوانی شود، سبب بروز رویداد OnChange شده و به این ترتیب کامپوننت فوق، Alert ای را نمایش می‌دهد که البته نمایش آن به همراه یک Timeout و محو شدن خودکار نیز هست. برای استفاده از کامپوننت Alert.razor، آن‌را در صفحه اصلی MainLayout یا هرجای دلخواهی قرار می‌دهیم:
<div>
        <Alert></Alert>
و سپس با تزریق AlertService در کامپوننت مورد نظر (که محل آن مهم نیست) و اجرای متد ShowAlert آن به‌همراه پارامترهای آن، پیام هشداری را که توسط MainLayout نمایش داده می‌شود، مشاهده خواهیم کرد.

دریافت کدهای کامل برنامه:  BlazorBootstrapAlert.zip
مطالب
مدیریت سراسری خطاها در یک برنامه‌ی Angular
در این مطلب قصد داریم پیام‌ها و اخطارهای برنامه را توسط کامپوننت Angular2 Toasty نمایش داده و همچنین برای کاهش میزان تکرار قسمت‌های نمایش خطا در برنامه، کار مدیریت متمرکز و سراسری آن‌ها را نیز انجام دهیم.


نمایش پیام‌ها و اخطارهای یک برنامه‌ی Angular توسط ng2-toasty

در مطلب «ایجاد Drop Down List‌های آبشاری در Angular» در قسمت دریافت اطلاعات drop down دوم از سرور، اگر کاربر مجددا گروه را بر روی حالت «لطفا گروهی را انتخاب کنید ...» قرار دهد، مقدار categoryId به undefined تغییر می‌کند:
  fetchProducts(categoryId?: number) {
    console.log(categoryId);

    this.products = [];

    if (categoryId === undefined || categoryId.toString() === "undefined") {
      return;
    }
در اینجا می‌خواهیم توسط کامپوننت Angular2 Toasty، پیام متناسبی را نمایش دهیم:



پیشنیازهای کار با کامپوننت Angular2 Toasty توسط یک برنامه‌ی Angular CLI

برای کار با کامپوننت Angular2 Toasty، ابتدا از طریق خط فرمان به پوشه‌ی ریشه‌ی برنامه وارد شده و سپس دستور ذیل را صادر می‌کنیم:
> npm install ng2-toasty --save
اینکار سبب خواهد شد تا این کامپوننت در پوشه‌ی node_modules\ng2-toasty نصب شده و همچنین فایل package.json نیز جهت درج مدخل آن به روز رسانی شود:


یک نکته: اگر در حین اجرای این دستور به خطای ذیل برخوردید:
 npm ERR! Error: EPERM: operation not permitted, rename
چون VSCode پوشه‌ی node_modules را تحت نظر قرار می‌دهد، ممکن است یک سری اعمال npm مجوز اجرا را پیدا نکنند. بنابراین ابتدا VSCode را بسته و مجددا دستور npm را اجرا کنید.

پس از آن نیاز است یکی از شیوه‌نامه‌هایی را که در تصویر فوق ملاحظه می‌کنید، در فایل angular-cli.json. مشخص کنیم:
"styles": [
    "../node_modules/bootstrap/dist/css/bootstrap.min.css",
    "../node_modules/ng2-toasty/bundles/style-bootstrap.css",
    "styles.css"
],
که برای نمونه در اینجا، شیوه‌نامه‌ی بوت استرپ آن انتخاب شده‌است.

سپس باید به فایل src\app\app.module.ts مراجعه کرد و ماژول این کامپوننت را معرفی نمود:
import { ToastyModule } from "ng2-toasty";

@NgModule({
  imports: [
    BrowserModule,
    ToastyModule.forRoot(),

همچنین در همین قسمت، به فایل قالب src\app\app.component.html مراجعه کرده و selector tag این کامپوننت را در ابتدای آن تعریف می‌کنیم:
 <ng2-toasty [position]="'top-right'"></ng2-toasty>
در اینجا با استفاده از property binding و تعیین مقدار رشته‌ای top-right، محل نمایش اعلانات برنامه را مشخص می‌کنیم. مقدارهای ممکن آن شامل bottom-right، bottom-left، top-right، top-left، top-center، bottom-center، center-center هستند. برای مثال اگر می‌خواهید آن‌را در میانه‌ی صفحه نمایش دهید، مقدار center-center را انتخاب کنید. همچنین باید دقت داشت که این مقدار باید درون '' قرار گیرد تا مشخص شود که رشته‌ای به خاصیت position انتساب داده شده‌است و این مقدار یک خاصیت عمومی تعریف شده‌ی در کامپوننت متناظر با قالب، نیست.


نمایش یک پیام خطا توسط ToastyService

اکنون که کار برپایی کامپوننت Angular2 Toasty به پایان رسید، کار کردن با آن به سادگی تزریق سرویس آن به سازنده‌ی یک کامپوننت و فراخوانی متدهای info، success ، wait ، error و warning آن است:
import { ToastyService, ToastOptions } from "ng2-toasty";

export class ProductGroupComponent implements OnInit {

  constructor(
    private productItemsService: ProductItemsService,
    private toastyService: ToastyService) { }

  fetchProducts(categoryId?: number) {
    console.log(categoryId);

    this.products = [];

    if (categoryId === undefined || categoryId.toString() === "undefined") {
      this.toastyService.error(<ToastOptions>{
        title: "Error!",
        msg: "Please select a category.",
        theme: "bootstrap",
        showClose: true,
        timeout: 5000
      });
      return;
    }
- در اینجا در ابتدا ماژول‌های مورد نیاز import شده‌اند.
- سپس ToastyService به سازنده‌ی کلاس کامپوننت مدنظر تزریق شده‌است تا بتوان از امکانات آن استفاده کرد.
- در ادامه، فراخوانی متد this.toastyService.error سبب نمایش اخطار قرمز رنگی می‌شود که تصویر آن‌را در ابتدای مطلب جاری مشاهده کردید.
- علت ذکر <ToastOptions> در اینجا این است که وجود آن سبب خواهد شد تا intellisense در VSCode فعال شود و پس از آن بتوان تمام گزینه‌های این متد و تنظیمات را بدون مراجعه‌ی به مستندات آن از طریق intellisense یافت و درج کرد:



مدیریت سراسری خطاهای مدیریت نشده، در یک برنامه‌ی Angular

در برنامه‌های Angular از این دست کدها بسیار مشاهده می‌شوند:
    this.productItemsService.getCategories().subscribe(
      data => {
        this.categories = data;
      },
      err => console.log("get error: ", err)
    );
تا اینجا قسمت err یا بروز خطا را با console.log مدیریت کرده‌ایم. در این حالت کاربر ممکن است 10 بار بر روی دکمه‌ای کلیک کند یا صفحه‌ای را بارگذاری کند و دست آخر متوجه نشود که مشکل کار چیست. به همین جهت می‌توان خطاها را نیز توسط ToastyService نمایش داد تا کاربران دقیقا متوجه بروز مشکل رخ داده شوند. اما ... به این ترتیب تکرار کد زیادی را خواهیم داشت و باید به ازای تمام این موارد، یکبار this.toastyService.error را فراخوانی کنیم. برای مدیریت بهتر یک چنین سناریویی در Angular، کلاس و سرویس توکاری به نام ErrorHandler وجود دارد. در هر قسمتی از برنامه‌ی Angular که استثنایی مدیریت نشده رخ دهد، ابتدا از این کلاس رد شده و سپس به برنامه انتشار پیدا می‌کند. بنابراین می‌توان یک ErrorHandler سفارشی را با ارث بری از آن تهیه کرد و سپس بجای سرویس توکار اصلی، به برنامه معرفی و از آن استفاده نمود. به این ترتیب می‌توان یک Global Error Interceptor را طراحی نمود.
به همین منظور کلاس جدیدی را به صورت ذیل در پوشه‌ی src\app اضافه می‌کنیم:
> ng g cl app.error-handler
با این خروجی
 installing class
  create src\app\app.error-handler.ts
سپس این کلاس را به نحو ذیل تکمیل خواهیم کرد:
import { ErrorHandler } from "@angular/core";

export class AppErrorHandler implements ErrorHandler {

  handleError(error: any): void {
    console.log("Error:", error);
  }
}
کلاس جدید AppErrorHandler از کلاس پایه ErrorHandler ارث بری می‌کند. بنابراین import آن‌را در ابتدای کار مشاهده می‌کنید. سپس باید متد handleError آن‌را با امضایی که مشاهده می‌کنید، پیاده سازی کنیم. فعلا با استفاده از console.log این خطا را در کنسول developer tools نمایش می‌دهیم.

اکنون نیاز است این ErrorHandler سفارشی را بجای نمونه‌ی اصلی به برنامه معرفی کنیم. برای این منظور به فایل src\app\app.module.ts مراجعه کرده و تغییرات ذیل را اعمال می‌کنیم:
import { NgModule, ErrorHandler } from "@angular/core";
import { AppErrorHandler } from "./app.error-handler";

@NgModule({
  providers: [
    { provide: ErrorHandler, useClass: AppErrorHandler }
  ]
ابتدا ErrorHandler به لیست imports اضافه شده‌است و همچنین محل تامین AppErrorHandler نیز مشخص گردیده‌است. سپس در قسمت providers ماژول جاری، از تعریف خاصی که ملاحظه می‌کنید، استفاده خواهد شد. به این ترتیب به Angular اعلام می‌کنیم، هرگاه نیازی به وهله‌ای از کلاس توکار ErrorHandler بود، وهله‌ای از کلاس سفارشی AppErrorHandler را مورد استفاده قرار بده.

اکنون برای آزمایش آن، در کدهای سمت سرور مطلب «ایجاد Drop Down List‌های آبشاری در Angular»، یک استثنای عمدی را قرار می‌دهیم:
[HttpGet("[action]/{categoryId:int}")]
public async Task<IActionResult> GetProducts(int categoryId)
{
   throw new Exception();
به این ترتیب هر زمانیکه گروهی انتخاب شد، دریافت محصولات آن گروه با خطا مواجه می‌شود.
برای اینکه AppErrorHandler، مورد استفاده قرار گیرد، قسمت err دریافت لیست محصولات را نیز حذف می‌کنیم (تا تبدیل به یک استثنای مدیریت نشده شود):
    this.productItemsService.getProducts(categoryId).subscribe(
      data => {
        this.products = data;
        this.isLoadingProducts = false;
      }// ,
      // err => {
      //   console.log("get error: ", err);
      //   this.isLoadingProducts = false;
      // }
    );
اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، چنین پیامی، در کنسول developer tools ظاهر می‌شود و مشخص است از فایل AppErrorHandler صادر شده‌است:



افزودن ToastyService به AppErrorHandler

در ادامه می‌خواهیم بجای console.log از ToastyService برای نمایش خطاهای مدیریت نشده‌ی برنامه در کلاس AppErrorHandler استفاده کنیم:
import { ToastyService, ToastOptions } from "ng2-toasty";
import { ErrorHandler } from "@angular/core";

export class AppErrorHandler implements ErrorHandler {

  constructor(private toastyService: ToastyService) {
  }

  handleError(error: any): void {
    // console.log("Error:", error);
    this.toastyService.error(<ToastOptions>{
      title: "Error!",
      msg: "Fatal error!",
      theme: "bootstrap",
      showClose: true,
      timeout: 5000
    });
  }
}
به همین منظور سرویس آن‌را به سازنده‌ی کلاس AppErrorHandler تزریق کرده و سپس از آن به نحو متداولی در متد handleError استفاده می‌کنیم. به این ترتیب بجای ده‌ها و یا صدها قسمت مدیریت err=>this.toastyService.error در برنامه، تنها یک مورد مدیریت مرکزی را خواهیم داشت.

مشکل اول! اکنون اگر برنامه را اجرا کنیم، در کنسول developer tools چنین خطایی ظاهر می‌شود:
 Uncaught Error: Can't resolve all parameters for AppErrorHandler: (?).
به این معنا که Angular قادر نیست وهله‌ای از AppErrorHandler را ایجاد کند؛ چون نمی‌داند که چگونه باید پارامتر سازنده‌ی ToastyService را وهله سازی و تزریق نماید. علت اینجا است که کار آغاز کلاس ویژه‌ی ErrorHandler سراسری، پیش از کار بارگذاری ماژول مرتبط با ToastyService انجام می‌شود. به همین جهت، این مورد جزو معدود مواردی است که باید به صورت دستی تزریق شود:
import { ErrorHandler, Inject } from "@angular/core";

export class AppErrorHandler implements ErrorHandler {

  constructor(
    @Inject(ToastyService) private toastyService: ToastyService
  ) {
  }
در اینجا توسط Inject decorator، کار تزریق دستی ToastyService انجام خواهد شد. اکنون اگر برنامه را مجدد اجرا کنیم، خطای قبلی برطرف شده‌؛ یعنی کلاس AppErrorHandler با موفقیت وهله سازی شده‌است.

مشکل دوم! اینبار برنامه را اجرا کنید. سپس گروهی را انتخاب نمائید. مشاهده می‌کنید که خطایی نمایش داده نشد؛ هرچند در کنسول developer tools می‌توان اثری از آن را مشاهده کرد. مجددا گروه دیگری را انتخاب کنید، در این بار دوم است که خطای ارائه شده‌ی توسط this.toastyService.error ظاهر می‌شود. توضیح آن نیاز به بررسی مفهومی به نام Zones در Angular دارد.


مفهوم Zones در Angular

زمانیکه متد this.toastyService.error در یک کامپوننت برنامه مورد استفاده قرار گرفت، به خوبی کار می‌کرد و در همان بار اول فراخوانی، پیام را نمایش می‌داد. اما با انتقال آن به کلاسAppErrorHandler ، این قابلیت از کار افتاد. علت اینجا است که زمینه‌ی اجرایی این قطعه کد، اکنون خارج از Zone یا ناحیه‌ی Angular است و به همین دلیل متوجه تغییرات آن نمی‌شود. Zone زمینه‌ی اجرایی اعمال async است و اگر به فایل package.json یک برنامه‌ی Angular دقت کنید، بسته‌ی zone.js، یکی از وابستگی‌های همراه آن است.
تغییرات حالت برنامه، توسط یکی از اعمال ذیل رخ می‌دهند:
الف) بروز رخ‌دادهایی مانند کلیک، ورود اطلاعات و یا ارسال فرم
ب) اعمال Ajax ایی
ج) استفاده از Timers مانند استفاده از setTimeout و  setInterval

هر سه مورد یاد شده از نوع async بوده و زمانیکه رخ می‌دهند، حالت برنامه را تغییر خواهند داد. Angular نیز تنها به این موارد علاقمند بوده و به آ‌ن‌ها در جهت به روز رسانی رابط کاربری برنامه واکنش نشان می‌دهد.
برای مثال this.toastyService.error دارای خاصیتی است به نام timeout: 5000 که در آن، مورد «ج» فوق رخ می‌دهد؛ یعنی یک Timer پس از 5 ثانیه سبب بسته شدن آن خواهد شد. به همین جهت است که اگر پیش از پایان این 5 ثانیه مجددا درخواست واکشی لیست محصولات یک گروه را بدهیم، خطای مربوطه مشاهده می‌شود. چون Angular زمینه‌ی اجرایی لازم را فراهم کرده (یا همان Zone در اینجا) و مجبور به واکنش به عملیات async از نوع Timer است.

برای دسترسی به امکانات کتابخانه‌ی zone.js، می‌توان از طریق تزریق سرویس آن به نام NgZone به سازنده‌ی کلاس شروع کرد:
import { ToastyService, ToastOptions } from "ng2-toasty";
import { ErrorHandler, Inject, NgZone } from "@angular/core";
import { LocationStrategy, PathLocationStrategy } from "@angular/common";

export class AppErrorHandler implements ErrorHandler {

  constructor(
    @Inject(NgZone) private ngZone: NgZone,
    @Inject(ToastyService) private toastyService: ToastyService,
    @Inject(LocationStrategy) private locationProvider: LocationStrategy
  ) {
  }

  handleError(error: any): void {
    // console.log("Error:", error);

    const url = this.locationProvider instanceof PathLocationStrategy ? this.locationProvider.path() : "";
    const message = error.message ? error.message : error.toString();
    this.ngZone.run(() => {
      this.toastyService.error(<ToastOptions>{
        title: "Error!",
        msg: `URL:${url} \n ERROR:${message}`,
        theme: "bootstrap",
        showClose: true,
        timeout: 5000
      });
    });

    // IMPORTANT: Rethrow the error otherwise it gets swallowed
    // throw error;
  }
}
در اینجا فراخوانی this.ngZone.run سبب می‌شود تا درخواست نمایش خطای رخ‌داده وارد Angular Zone شده و بلافاصله سبب نمایش آن گردد:
 


چند نکته
1- اگر می‌خواهید علاوه بر رخ‌دادگردانی سراسری خطاها، این خطاها را به محل اصلی آن‌ها نیز انتشار دهید، نیاز است سطر throw error را در انتهای متد handleError نیز ذکر کنید. در غیر اینصورت، کار در همینجا به پایان خواهد رسید و این خطاها دیگر منتشر نمی‌شوند.
2- روش دریافت URL جاری صفحه را نیز در اینجا مشاهده می‌کنید. این اطلاعات می‌توانند جهت ارسال به سرور برای ثبت و بررسی‌های بعدی مفید باشند.
3- مقدار new Error().stack معادل stack trace جاری است و تقریبا در تمام مرورگرهای جدید پشتیبانی می‌شود.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: angular-template-driven-forms-lab-07.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید. سپس به ریشه‌ی پروژه وارد شده و دو پنجره‌ی کنسول مجزا را باز کنید. در اولی دستورات
>npm install
>ng build --watch
و در دومی دستورات ذیل را اجرا کنید:
>dotnet restore
>dotnet watch run
اکنون می‌توانید برنامه را در آدرس http://localhost:5000 مشاهده و اجرا کنید.
مطالب
مسیریابی در Angular - قسمت دهم - Lazy loading
می‌خواهیم زمان نمایش اولین قالب برنامه را به حداقل برسانیم تا تاثیر روانی بهتری را بر روی کاربرانی که برنامه را اجرا می‌کنند، بگذاریم. برای این منظور در Angular، از Lazy loading استفاده می‌شود. همچنین این فریم ورک به همراه قابلیت پیش بارگذاری ماژول‌ها نیز هست تا سایر مسیرهای درخواستی را نیز با سرعت هرچه تمام‌تر نمایش دهد.
زمانیکه کاربری برنامه‌ی تک صفحه‌ای وب را در مرورگر باز می‌کند، ابتدا فایل index.html را در پاسخ دریافت خواهد کرد. این فایل تعاریف مداخل مورد نیاز برای رندر آن‌را مانند فایل‌های جاوا اسکریپت و CSS، به همراه دارد. سپس این فایل‌ها توسط مرورگر از سرور دریافت می‌شوند. در این حالت با پردازش این فایل‌ها، کامپوننت ریشه‌ی سایت بارگذاری می‌شود. پس از پایان آن، قالب این کامپوننت به کاربر نمایش داده خواهد شد. بنابر سرعت دریافت فایل‌ها توسط کاربر، این آغاز می‌تواند اندکی کند باشد. البته با رعایت نکات گفته‌ی شده‌ی در مطلب «Angular CLI - قسمت پنجم - ساخت و توزیع برنامه» می‌توان این حجم را توسط AoT و Tree-Shaking به میزان قابل ملاحظه‌ای کاهش داد. به علاوه با فعالسازی Lazy loading می‌توان قسمت‌های مختلف برنامه را تبدیل به یک سری Bundle کرد که در زمان درخواست، بارگذاری می‌شوند. به این ترتیب حجم فایل‌های ابتدایی که باید از سرور دریافت شوند بسیار کمتر شده و به علاوه با کاهش این حجم، مرورگر نیز باید میزان کمتری از کدها را در جهت نمایش اولین کامپوننت، پردازش و اجرا کند. در این حالت زمانیکه کاربری شروع به پیمایش مسیر یک ماژول خاص را می‌کند، آنگاه فایل‌های مرتبط با آن از سرور دریافت و در مرورگر پردازش می‌شوند. بنابراین اگر کاربری به قسمتی دسترسی ندارد، نیازی هم به دریافت فایل‌های آن نخواهد داشت؛ چون کار به فعالسازی مسیریابی آن ماژول نمی‌رسد.


آماده شدن جهت Lazy loading

پیش از Lazy loading یک قسمت از برنامه (که به آن async routing هم می‌گویند)، این قسمت باید دارای شرایطی باشد:
 - این قسمت از برنامه حتما باید در یک ماژول تعریف شده باشد. از این جهت که Lazy loading، لیست کامپوننت‌های قید شده‌ی در تعریف یک ماژول را بارگذاری می‌کند.
 - تمام مسیرهای این ماژول باید در ذیل یک مسیر والد، گروه بندی شده باشند. از این جهت که Lazy loading فقط بر روی مسیر ریشه‌ی والد تنظیم و بارگذاری می‌شود.
 - این ماژول نباید در هیچ ماژول دیگری import شده باشد. اگر این ماژول ارجاعی را در سایر ماژول‌ها داشته باشد، هیچ راهی بجز دریافت و کامپایل کامل آن توسط Angular وجود نخواهد داشت.


در مثال جاری این سری:
 - تمام ویژگی‌های قسمت مدیریت محصولات، داخل ماژول product.module.ts تعریف شده‌اند. بنابراین اولین شرط Lazy loading آن برقرار است.
 - در فایل product-routing.module.ts، کار گروه بندی مسیریابی‌ها ذیل یک والد مشخص انجام شده‌است (همان قسمت ششم این سری). بنابراین شرط دوم lazy loading این ماژول نیز پیشتر پیاده سازی شده‌است.
 - اما اگر به فایل src\app\app.module.ts مراجعه کنیم، ارجاعی به این ماژول در قسمت imports آن وجود دارد. بنابراین باید این ارجاع را حذف کنیم. در غیراینصورت کار دریافت کامل آن به همراه سایر ماژول‌های برنامه، در همان ابتدای کار صورت خواهد گرفت.
بنابراین در فایل src\app\app.module.ts، ابتدا import فایل آن‌را از ابتدای ماژول حذف و سپس ارجاع به نام کلاس کامپوننت ProductModule را نیز حذف می‌کنیم. در این حالت اگر از طریق منوی سایت سعی در دسترسی به این مسیرها کنیم، خطای 404 را دریافت خواهیم کرد؛ چون اکنون برنامه اطلاعاتی را در مورد نحوه‌ی مسیریابی قسمت محصولات برنامه، ندارد.

 
Lazy loading یک ماژول

برای بارگذاری غیرهمزمان یک ماژول و یا همان Lazy loading، می‌توان از خاصیت loadChildren تنظیمات مسیریابی، استفاده کرد:
{
   path: 'products',
   loadChildren:'app/product/product.module#ProductModule'
},
مقدار خاصیت loadChildren به صورت ذکر مسیر ماژول مرتبط به همراه یک # و سپس ذکر نام کلاس ماژول آن انجام می‌شود. مسیری هم که در اینجا ذکر می‌شود بر اساس محل قرارگیری فایل index.html، مقدار دهی شود.
با این تنظیم، زمانیکه مسیر ریشه‌ی produtcs درخواست شد، کار بارگذاری ماژول آن صورت گرفته و تنظیمات مسیریابی آن به سیستم اضافه می‌شود. به علاوه کار فعالسازی و نمایش کامپوننت آن را نیز انجام خواهد داد.

به همین منظور فایل src\app\app-routing.module.ts را گشوده و تنظیم فوق را به آن اضافه می‌کنیم:
const routes: Routes = [
  { path: 'home', component: WelcomeComponent },
  { path: 'welcome', redirectTo: 'home', pathMatch: 'full' },
  { path: 'products', loadChildren: 'app/product/product.module#ProductModule' },
  { path: '', redirectTo: 'home', pathMatch: 'full' },
  { path: '**', component: PageNotFoundComponent }
];
در این حالت اگر دستور ng serve -o را صادر کنید، خروجی آن اندکی متفاوت خواهد بود:
chunk    {0} polyfills.bundle.js, polyfills.bundle.js.map (polyfills) 165 kB {4} [initial]
chunk    {1} main.bundle.js, main.bundle.js.map (main) 32.7 kB {3} [initial] [rendered]
chunk    {2} styles.bundle.js, styles.bundle.js.map (styles) 129 kB {4} [initial]
chunk    {3} vendor.bundle.js, vendor.bundle.js.map (vendor) 2.72 MB [initial] [rendered]
chunk    {4} inline.bundle.js, inline.bundle.js.map (inline) 0 bytes [entry]
chunk    {5} 5.chunk.js, 5.chunk.js.map 51.1 kB {1} [rendered]
مورد {5} با فعالسازی lazy loading به لیست فایل‌های موجود اضافه شده‌است. این فایلی است که تنها درصورت درخواست مسیر نمایش لیست محصولات، توسط مرورگر دریافت خواهد شد و هیچ ارجاع مستقیمی به آن در فایل index.html تولیدی نهایی وجود ندارد.

به علاوه اگر در منوی سایت بر روی لینک نمایش لیست محصولات کلیک کنیم، هنوز خروجی نمایش داده نمی‌شود (هرچند خطای 404 را هم دریافت نمی‌کنیم). علت اینجا است که اگر به فایل src\app\product\product-routing.module.ts مراجعه کنیم، تعریف این مسیر ریشه، در این فایل نیز وجود دارد:
const routes: Routes = [
  {
    path: 'products',
    canActivate: [ AuthGuard ],
    children: [   ]
  }
];
بنابراین اکنون برای دسترسی به آن باید مسیر products/products را درخواست داد. به همین جهت، path و canActivate آن‌را حذف کرده و هر دو را به فایل src\app\app-routing.module.ts منتقل می‌کنیم:
import { AuthGuard } from './user/auth.guard';

const routes: Routes = [
  { path: 'home', component: WelcomeComponent },
  { path: 'welcome', redirectTo: 'home', pathMatch: 'full' },
  {
    path: 'products',
    loadChildren: 'app/product/product.module#ProductModule',
    canActivate: [AuthGuard]
  },
  { path: '', redirectTo: 'home', pathMatch: 'full' },
  { path: '**', component: PageNotFoundComponent }
];

یک نکته: اکنون تنظیمات مسیریابی فایل src\app\product\product-routing.module.ts چنین شکلی را پیدا کرده‌است:
const routes: Routes = [
  {
    path: '',
    component: ProductListComponent
  },
  {
    path: ':id',
    component: ProductDetailComponent,
    resolve: { product: ProductResolverService }
  },
  {
    path: ':id/edit',
    component: ProductEditComponent,
    resolve: { product: ProductResolverService },
    canDeactivate: [ProductEditGuard],
    children: [
      { path: '', redirectTo: 'info', pathMatch: 'full' },
      { path: 'info', component: ProductEditInfoComponent },
      { path: 'tags', component: ProductEditTagsComponent }
    ]
  }
];
تنظیمات مسیر والد به طور کامل حذف شده‌اند. به علاوه دیگر نیازی به ذکر خاصیت children آن نیست و تمام تنظیمات مسیریابی فرزندان، داخل [] اصلی قرار گرفته‌اند. همچنین دیگر نیازی به الحاق AuthGuard در ابتدای importهای این ماژول نیست؛ چون به فایل src\app\app-routing.module.ts منتقل شده‌است.

در این حالت اگر مسیر نمایش لیست محصولات را درخواست دهیم، مشاهده خواهیم کرد فایل 5.chunk.js که حاوی اطلاعات این ماژول است، به صورت مجزایی بارگذاری شده (lazy loading) و سپس با فعال شدن محافظ مسیر آن، صفحه‌ی لاگین نمایش داده می‌شود:


این بارگذاری با تاخیر و در صورت نیاز، به دو علت آغاز برنامه را سریعتر می‌کند:
الف) مرورگر اطلاعی از وجود فایل 5.chunk.js در ابتدای کار نداشته و آن‌را بارگذاری نمی‌کند (دریافت حجم کمتر، در آغاز نمایش برنامه).
ب) چون حجم کمتری از کدهای جاوا اسکریپت توسط مرورگر در آغاز کار دریافت می‌شود، کار پردازش و اجرای آن‌ها نیز بسیار سریعتر خواهد شد.


بررسی محافظ canLoad

تعدادی از محافظ‌های مسیرها را در قسمت قبل بررسی کردیم. هنگامیکه کامپوننت‌ها به صورت lazy loading فعالسازی شده و قالب آن‌ها نمایش داده می‌شوند، می‌توان از محافظ مسیر دیگری به نام canLoad نیز استفاده کرد و هدف از آن، بررسی منطقی، پیش از فعالسازی یک مسیر غیرهمزمان است. بنابراین اگر این محافظ false را برگرداند، حتی فایل‌های اسکریپت این ماژول، بارگذاری اولیه نیز نخواهد شد. به این ترتیب کسانیکه دسترسی به یک مسیر را نداشته باشند، فایل‌های اسکریپت متناظر با آن‌را نیز دریافت نخواهند کرد.

در مثال جاری، اگر به برگه‌ی network ابزار developer مرورگر دقت کنید، با درخواست نمایش مسیر لیست محصولات، ابتدا فایل js آن دریافت می‌شود که حاوی اطلاعات تمام کامپوننت‌ها و قالب‌های مرتبط با این مسیر است و سپس صفحه‌ی login نمایش داده خواهد شد. بنابراین اگر کاربر به این قسمت دسترسی نداشته باشد، فایل js آن بی‌جهت دریافت و بارگذاری شده‌است. برای بهبود این وضعیت می‌توان نمایش لاگین را پیش از بارگذاری فایل js این ماژول فعالسازی کرد و این مورد هدف اصلی محافظ canLoad است.

در ادامه برای تکمیل مثال جاری، می‌توان AuthGuard را طوری تنظیم کرد که علاوه بر پیاده سازی CanActivate، اینترفیس CanLoad را نیز پیاده سازی کند:
import { ActivatedRouteSnapshot, RouterStateSnapshot, CanActivate, Router, CanLoad, Route } from '@angular/router';

@Injectable()
export class AuthGuard implements CanActivate, CanLoad {

  canActivate(route: ActivatedRouteSnapshot, state: RouterStateSnapshot): boolean {
    return this.checkLoggedIn(state.url);
  }

  canLoad(route: Route): boolean {
    return this.checkLoggedIn(route.path);
  }

 // … the same as before

}
همانطور که ملاحظه می‌کنید، متد canLoad بر خلاف متد canActivate دسترسی به سرویس‌های اطلاعات مسیریابی و وضعیت مسیریابی را ندارد؛ از این جهت که هنوز در این مرحله، ماژول درخواستی حاوی تنظیمات مسیریابی، بارگذاری و فعالسازی نشده‌است.

مرحله‌ی بعد، تغییر فایل src\app\app-routing.module.ts و جایگزین کردن تعریف فعلی canActivate با canLoad است:
  {
    path: 'products',
    loadChildren: 'app/product/product.module#ProductModule',
    canLoad: [AuthGuard]
  },
پس از این تغییر، برنامه را مجدا اجرا کرده و صفحه را refresh کنید. سپس برگه‌ی network ابزار developers را نیز باز نگه دارید. اکنون بر روی لینک نمایش لیست محصولات کلیک کنید. مشاهده خواهید کرد که در این حالت صفحه‌ی لاگین، بدون بارگذاری ماژول Js ایی نمایش داده می‌شود. در ادامه اگر لاگین کنیم، آنگاه فایل js این ماژول توسط مرورگر دریافت شده و بارگذاری می‌شود.


پیش بارگذاری ماژول‌ها

با فعالسازی lazy loading، ماژول‌های مورد نیاز کاربر دیگر به همراه فایل‌های js ابتدایی برنامه که در فایل index.html ارجاع مستقیمی به آن‌ها دارند، ارائه نمی‌شوند و تنها در صورت درخواست مشاهده‌ی مسیری، کار بارگذاری آن‌ها توسط برنامه صورت خواهد گرفت. همین مساله می‌تواند در بار اول نمایش این ماژول‌ها تاخیر کوتاهی را سبب شود. به همین جهت قابلیت پیش بارگذاری ماژول‌ها نیز در سیستم مسیریاب Angular پیش بینی شده‌است. به این قابلیت preloading و یا eager lazy loading نیز می‌گویند. در این حالت برنامه در پشت صحنه، کار پیش واکشی ماژول‌ها را انجام می‌دهد و زمانیکه کاربری مسیری را درخواست می‌دهد، آْن مسیر را بدون درنگ مشاهده خواهد کرد.
بدیهی است این قابلیت نباید برای ماژول‌هایی که قرار است توسط کاربرانی خاص مشاهده شوند فعال شود و هدف آن دسترسی سریع به ماژول‌های پرکاربرد برنامه‌است.

در اینجا سه استراتژی پیش بارگذاری ماژول‌ها میسر است:
 - No preloading که حالت پیش فرض است.
 - Preload all سبب پیش بارگذاری تمام قسمت‌های lazy load برنامه می‌شود.
 - Custom که اجازه‌ی تعریف یک استراتژی سفارشی را می‌دهد.

برای مثال برای فعالسازی حالت Preload all، باید به فایل src\app\app-routing.module.ts مراجعه کرده و تغییرات ذیل را اعمال کنیم:
import { Routes, RouterModule, PreloadAllModules } from '@angular/router';

@NgModule({
  imports: [RouterModule.forRoot(
    routes,
    { enableTracing: true, preloadingStrategy: PreloadAllModules  /*, useHash: true*/ }
  )],
در اینجا نحوه‌ی تنظیم preloadingStrategy را به PreloadAllModules مشاهده می‌کنید. در این حالت پس از آغاز ابتدایی برنامه، مسیریاب بلافاصله تمام مسیرهای lazy load را در پشت صحنه بارگذاری می‌کند.

یک نکته: وجود محافظ canLoad، هر نوع استراتژی prealoading را غیرفعال می‌کند. اما prealoading با سایر انواع محافظ‌ها کار می‌کند.
بنابراین برای آزمایش تنظیم  preloadingStrategy: PreloadAllModules، تعریف canLoad را به canActivate تغییر دهید.


تعریف استراتژی‌های سفارشی پیش بارگذاری ماژول‌ها

اگر نیاز به یک استراتژی پیش بارگذاری بهتر از هیچ یا همه باشد، می‌توان یک استراتژی سفارشی را نیز تدارک دید و ایجاد آن سه مرحله‌ی ایجاد سرویس مرتبط، ثبت آن سرویس در ماژول و در آخر تنظیم مسیریابی را به همراه دارد.
برای این منظور ابتدا دستور ذیل را صادر کنید تا قالب ابتدایی سرویس SelectiveStrategy ایجاد شود:
 >ng g s SelectiveStrategy -m app.module
که سبب تولید و به روز رسانی فایل‌های ذیل در پوشه‌ی src\app خواهد شد (چون مرتبط است به کل برنامه):
 installing service
  create src\app\selective-strategy.service.spec.ts
  create src\app\selective-strategy.service.ts
  update src\app\app.module.ts
در این حالت لیست providers فایل app.module.ts نیز به صورت خودکار تکمیل می‌گردد.

سپس کدهای SelectiveStrategyService را به نحو ذیل تغییر دهید:
import { Injectable } from '@angular/core';
import { Route, PreloadingStrategy } from '@angular/router';
import { Observable } from 'rxjs/Observable';
import 'rxjs/add/observable/of';

@Injectable()
export class SelectiveStrategyService implements PreloadingStrategy {

  preload(route: Route, load: Function): Observable<any> {
    if (route.data && route.data['preload']) {
      return load();
    }
    return Observable.of(null);
  }
}
- این سرویس ویژه باید اینترفیس PreloadingStrategy را پیاده سازی کند. سپس باید متد اجباری preload آن‌را افزود و تکمیل نمود.
- پارامتر اول این متد، اطلاعاتی را در مورد مسیر جاری در اختیار ما قرار می‌دهد و دومین پارامتر آن متدی است که کار preloading را انجام می‌دهد.
- در اینجا است که تصمیم می‌گیریم ماژولی را preload کنیم یا خیر. برای نمونه در اینجا از خاصیت data مسیریابی استفاده شده‌است. این خاصیت نیز به یک مقدار ثابت اشاره می‌کند (قسمت «ارسال اطلاعات ثابت به مسیرهای مختلف برنامه» قسمت چهارم). برای مثال نام دلخواه آن‌را preload گذاشته‌ایم و اگر مقدار آن به true تنظیم شده بود، آنگاه این مسیر preload خواهد شد. فراخوانی متد load در اینجا به معنای preloading این مسیر است. در غیراینصورت null را بازگشت می‌دهیم.


در ادامه نیاز است در فایل src\app\app-routing.module.ts، بجای معرفی PreloadAllModules، این استراتژی سفارشی خود را معرفی کرد:
import { SelectiveStrategyService } from './selective-strategy.service';

@NgModule({
  imports: [RouterModule.forRoot(
    routes,
    { enableTracing: true, preloadingStrategy: SelectiveStrategyService
     /*, preloadingStrategy: PreloadAllModules*/  /*, useHash: true*/ }
  )],
و همچنین تعریف مسیریابی برنامه به این صورت تغییر می‌کند:
  {
    path: 'products',
    loadChildren: 'app/product/product.module#ProductModule',
    //canLoad: [AuthGuard] 
    canActivate: [AuthGuard],
    data: { preload: true }
  },
در اینجا نحوه‌ی مقدار دهی خاصیت data را به اطلاعات ثابت preload: true مشاهده می‌کنید. این اطلاعاتی است که در سرویس SelectiveStrategy سفارشی ما بررسی شده و بر اساس آن در مورد پیش بارگذاری این مسیر تصمیم‌گیری می‌شود.

برای آزمایش آن، برنامه را مجدا اجرا کرده و صفحه را refresh کنید. سپس برگه‌ی network ابزار developers را نیز باز نگه دارید. مشاهده خواهید کرد که علاوه بر فایل‌های js اصلی برنامه که در فایل index.html ارجاعی را دارند، فایل 5.chunk.js نیز پیش بارگذاری شده‌است.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: angular-routing-lab-09.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید. سپس از طریق خط فرمان به ریشه‌ی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگی‌های آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng s -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
مطالب
فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها در Angular - قسمت اول - معرفی و ایجاد ساختار برنامه
پیشنیازها
- آشنایی با Angular CLI
- آشنایی با مسیریابی‌ها در Angular

همچنین اگر پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید، قسمت «به روز رسانی Angular CLI» ذکر شده‌ی در مطلب «Angular CLI - قسمت اول - نصب و راه اندازی» را نیز اعمال کنید. در این سری از angular/cli: 1.1.2@ استفاده شده‌است.


فناوری‌های مختلف کار با فرم‌ها در Angular

Angular (که خلاصه شده‌ی نام تمام نگارش‌های پس از Angular 2 است)، به همراه دو فناوری توکار کار با فرم‌ها است:
الف) فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها یا Template driven forms
در اینجا عمده‌ی کار تعاریف فرم‌ها، در قالب‌های HTML ایی کامپوننت‌ها به همراه data binding انجام می‌شود. کار با آن ساده‌تر است و به همراه حداقل کدنویسی در قسمت کامپوننت‌های برنامه است؛ چون two-way data binding بسیاری از مسایل را به صورت خودکار مدیریت می‌کند. همچنین این روش برای کسانیکه با Angular 1.x کار کرده باشند، آشناتر است.
ب) فرم‌های واکنشی یا Reactive forms
در اینجا نیز همانند حالت الف کار تعریف ابتدایی فرم در قالب‌های HTML ایی کامپوننت‌ها انجام می‌شود. اما در اینجا نیاز است مدل فرم را توسط کدهای TypeScript کامپوننت نیز ایجاد کرد و با قالب HTML ایی هماهنگ نمود (به همین جهت به آن model driven forms هم می‌گویند). مزیت این روش نسبت به حالت الف، سادگی Unit testing و همچنین امکان تعریف اعتبارسنجی‌های پیچیده‌است. به علاوه در این حالت می‌توان فرم‌های پویایی را نیز طراحی کرد.

ما در این سری حالت Template driven forms را بررسی خواهیم کرد.


ایجاد ساختار اولیه‌ی مثال این سری

در ادامه، یک پروژه‌ی جدید مبتنی بر Angular CLI را به نام angular-template-driven-forms-lab به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن ایجاد می‌کنیم:
 > ng new angular-template-driven-forms-lab --routing
به علاوه، قصد استفاده‌ی از بوت استرپ را نیز داریم. به همین جهت ابتدا به ریشه‌ی پروژه وارد شده و سپس دستور ذیل را صادر کنید، تا بوت استرپ نصب شود و پرچم save آن سبب به روز رسانی فایل package.json نیز گردد:
 > npm install bootstrap --save
پس از آن نیاز است به فایل angular-cli.json. مراجعه کرده و شیوه‌نامه‌ی بوت استرپ را تعریف کنیم:
  "apps": [
    {
      "styles": [
    "../node_modules/bootstrap/dist/css/bootstrap.min.css",
        "styles.css"
      ],
به این ترتیب، به صورت خودکار این شیوه نامه به همراه توزیع برنامه حضور خواهد داشت و نیازی به تعریف مستقیم آن در فایل index.html نیست.

در ادامه برای تکمیل مثال جاری، دو کامپوننت جدید خوش‌آمدگویی و همچنین یافتن نشدن مسیرها را به برنامه اضافه می‌کنیم:
>ng g c welcome
>ng g c PageNotFound
که سبب ایجاد کامپوننت‌های src\app\welcome\welcome.component.ts و src\app\page-not-found\page-not-found.component.ts خواهند شد؛ به همراه به روز رسانی خودکار فایل src\app\app.module.ts جهت تکمیل قسمت declarations آن:
@NgModule({
  declarations: [
    AppComponent,
    WelcomeComponent,
    PageNotFoundComponent
  ],

سپس فایل src\app\app-routing.module.ts را به نحو ذیل تکمیل نمائید:
import { PageNotFoundComponent } from './page-not-found/page-not-found.component';
import { WelcomeComponent } from './welcome/welcome.component';
import { NgModule } from '@angular/core';
import { Routes, RouterModule } from '@angular/router';

const routes: Routes = [
  { path: 'welcome', component: WelcomeComponent },
  { path: '', redirectTo: 'welcome', pathMatch: 'full' },
  { path: '**', component: PageNotFoundComponent }
];

@NgModule({
  imports: [RouterModule.forRoot(routes)],
  exports: [RouterModule]
})
export class AppRoutingModule { }
در اینجا زمانیکه کاربر ریشه‌ی سایت را درخواست می‌کند، به کامپوننت welcome هدایت خواهد شد.
همچنین مدیریت مسیریابی آدرس‌های ناموجود در سایت نیز با تعریف ** صورت گرفته‌است.

زمانیکه یک کامپوننت فعالسازی می‌شود، قالب آن در router-outlet نمایش داده خواهد شد. برای این منظور فایل src\app\app.component.html را گشوده و به نحو ذیل تغییر دهید:
<nav class="navbar navbar-default">
  <div class="container-fluid">
    <a class="navbar-brand">{{title}}</a>
    <ul class="nav navbar-nav">
      <li>
        <a [routerLink]="['/']">Home</a>
      </li>
    </ul>
  </div>
</nav>
<div class="container">
  <router-outlet></router-outlet>
</div>
تا اینجا اگر دستور ng serve -o را صادر کنیم (کار build درون حافظه‌ای جهت محیط توسعه و نمایش خودکار برنامه در مرورگر)، چنین خروجی در مرورگر نمایان خواهد شد:



افزودن ماژول فرم‌ها به برنامه

پس از ایجاد ساختار اولیه برنامه، اولین کاری را که در جهت استفاده‌ی از فرم‌های مبتنی بر قالب‌ها باید انجام داد، افزودن ماژول فرم‌ها به ماژول اصلی برنامه است. برای این منظور فایل src\app\app.module.ts را گشوده و تغییرات ذیل را به آن اعمال کنید:
import { FormsModule } from '@angular/forms';

@NgModule({
  imports: [
    BrowserModule,
    FormsModule,
    AppRoutingModule
  ]
در اینجا ابتدا FormsModule، از ماژول Angular مرتبط با آن دریافت شده و سپس به لیست imports ماژول اصلی برنامه اضافه گردیده‌است.


ایجاد ماژول و کامپوننت فرم ثبت نام کارمندان

در ادامه می‌خواهیم فرم ثبت نام یک کارمند را تکمیل کنیم. بنابراین ماژول جدید کارمندان را به همراه تنظیمات ابتدایی مسیریابی آن ایجاد می‌کنیم:
 >ng g m Employee -m app.module --routing
با این خروجی
 installing module
  create src\app\employee\employee-routing.module.ts
  create src\app\employee\employee.module.ts
  update src\app\app.module.ts
اگر به سطر آخر آن دقت کنید، فایل app.module.ts را نیز به صورت خودکار به روز رسانی کرده‌است:
import { EmployeeRoutingModule } from './employee/employee-routing.module';

@NgModule({
  imports: [
    BrowserModule,
    FormsModule,
    AppRoutingModule,
    EmployeeRoutingModule
  ]
در اینجا EmployeeRoutingModule را به انتهای لیست imports افزوده‌است که نیاز به اندکی تغییر دارد و باید EmployeeRoutingModule را پیش از AppRoutingModule تعریف کرد. علت این است که AppRoutingModule، دارای تعریف مسیریابی ** یا catch all است که آن‌را جهت مدیریت مسیرهای یافت نشده به برنامه افزوده‌ایم. بنابراین اگر ابتدا AppRoutingModule تعریف شود و سپس EmployeeRoutingModule، هیچگاه فرصت به پردازش مسیریابی‌های ماژول کارمندان نمی‌رسد؛ چون مسیر ** پیشتر برنده شده‌است.
همچنین برای اینکه کامپوننت‌های این ماژول نیز در حین مسیریابی در دسترس باشند، نیاز است بجای EmployeeRoutingModule، خود EmployeeModule را ذکر کرد که حاوی تعاریف مسیریابی (ذکر EmployeeRoutingModule در قسمت imports آن) نیز می‌باشد. بنابراین فایل app.module.ts چنین تعاریفی را پیدا می‌کند:
import { EmployeeModule } from './employee/employee.module';

@NgModule({
  imports: [
    BrowserModule,
    FormsModule,    
    EmployeeModule,
    AppRoutingModule 
  ]

در ادامه کامپوننت جدید ثبت یک کارمند را به این ماژول اضافه می‌کنیم:
 >ng g c employee/employee-register
با این خروجی
 installing component
  create src\app\employee\employee-register\employee-register.component.css
  create src\app\employee\employee-register\employee-register.component.html
  create src\app\employee\employee-register\employee-register.component.spec.ts
  create src\app\employee\employee-register\employee-register.component.ts
  update src\app\employee\employee.module.ts
اگر به سطر آخر آن دقت کنید، کار به روز رسانی فایل ماژول کارمندان، جهت درج این کامپوننت جدید، در قسمت declarations فایل employee.module.ts نیز به صورت خودکار انجام شده‌است:
import { EmployeeRegisterComponent } from './employee-register/employee-register.component';

@NgModule({
  declarations: [EmployeeRegisterComponent]

در ادامه می‌خواهیم قالب این کامپوننت را در منوی اصلی سایت قابل دسترسی کنیم. به همین جهت به فایل src\app\employee\employee-routing.module.ts مراجعه کرده و مسیریابی این کامپوننت را تعریف می‌کنیم:
import { EmployeeRegisterComponent } from './employee-register/employee-register.component';

const routes: Routes = [
  { path: 'register', component: EmployeeRegisterComponent }
];
ابتدا کامپوننت ثبت کارمندان import شده و سپس آرایه‌ی Routes مسیری را به این کامپوننت تعریف کرده‌است.

سپس می‌خواهیم لینکی را به این مسیریابی جدید اضافه کنیم. به همین جهت به فایل src\app\app.component.html مراجعه کرده و routerLink آن‌را اضافه می‌کنیم:
    <ul class="nav navbar-nav">
      <li>
        <a [routerLink]="['/']">Home</a>
      </li>
      <li>
        <a [routerLink]="['/register']">Register</a>
      </li>
    </ul>
تا اینجا اگر دستور ng serve -o را صادر کنیم (کار build درون حافظه‌ای جهت محیط توسعه و نمایش خودکار برنامه در مرورگر)، چنین خروجی در مرورگر نمایان خواهد شد (البته می‌توان پنجره‌ی کنسول ng serve را باز نگه داشت تا کار watch را به صورت خودکار انجام دهد؛ این روش سریعتر و به همراه build تدریجی است):



در قسمت بعد، ایجاد اولین فرم مبتنی بر قالب‌ها را پیگیری می‌کنیم.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: angular-template-driven-forms-lab-01.zip
برای اجرای آن فرض بر این است که پیشتر Angular CLI را نصب کرده‌اید. سپس از طریق خط فرمان به ریشه‌ی پروژه وارد شده و دستور npm install را صادر کنید تا وابستگی‌های آن دریافت و نصب شوند. در آخر با اجرای دستور ng serve -o برنامه ساخته شده و در مرورگر پیش فرض سیستم نمایش داده خواهد شد.
مطالب
React 16x - قسمت 33 - React Hooks - بخش 4 - useContext Hook
در سری بررسی اعتبارسنجی و احراز هویت کاربران در React، برای انتقال داده‌های کاربر وارد شده‌ی به سیستم، از روش انتقال props، از بالاترین کامپوننت موجود در component tree، به پایین‌ترین کامپوننت آن، به این نحو فرضی استفاده کردیم:
ابتدا شیء user، در بالاترین سطح، دریافت شده و به صفحه‌ای خاص از طریق ویژگی‌های props ارسال می‌شود:
<Page user={user}  />
سپس این کامپوننت Page، کامپوننت PageLayout را رندر می‌کند که آن نیز باید به اطلاعات کاربر دسترسی داشته باشد. بنابراین شیء user را مجددا به این کامپوننت از طریق props ارسال می‌کنیم:
<PageLayout user={user} />
بعد همین کامپوننت PageLayout، کامپوننت NavBar را رندر می‌کند که آن نیز باید بداند کاربر وارد شده‌ی به سیستم کیست؟ به همین جهت یکبار دیگر از طریق props، اطلاعات کاربر را به کامپوننت بعدی موجود در درخت کامپوننت‌ها انتقال می‌دهیم:
<NavigationBar user={user}  />
و همینطور الی آخر. به این روش props drilling گفته می‌شود و ... الگوی مذمومی است. در دنیای واقعی، اطلاعات کاربر و یا خصوصا تنظیمات برنامه مانند آدرس REST API endpoints استفاده شده‌ی در آن، باید بین بسیاری از کامپوننت‌ها به اشتراک گذاشته شود و عموما سطوح به اشتراک گذاری آن، بسیار عمیق‌تر است از سطوحی که در این مثال ساده عنوان شدند. از زمان ارائه‌ی React 16.3.0، راه حل بهتری برای مدیریت اینگونه مسایل با ارائه‌ی React Context ارائه شده‌است که آن‌را در ادامه در دو حالت کامپوننت‌های کلاسی و همچنین تابعی، بررسی خواهیم کرد.


ایجاد شیء Context در برنامه‌های React

React Context، راه حلی است جهت به اشتراک گذاری داده‌ها، در بین انواع و اقسام کامپوننت‌های یک برنامه، بدون اینکه نیازی باشد این اطلاعات را توسط props، از یک سطح، به سطحی دیگر، به صورت دستی انتقال داد. برای ایجاد یک نمونه‌ی از آن، ابتدا پوشه‌ی جدید src\contexts را افزوده و سپس فایل src\contexts\userContext.js را درون آن، با محتوای زیر ایجاد می‌کنیم:
import React from "react";

export const UserContext = React.createContext({ user: {} });

export const UserProvider = UserContext.Provider;
export const UserConsumer = UserContext.Consumer;
متد React.createContext، یک شیء Context را بازگشت می‌دهد. این شیء، دو کامپوننت مهم Provider و Consumer را به همراه دارد که امکان اشتراک به داده‌های مرتبط با آن‌را میسر می‌کنند. زمانیکه React کامپوننتی را رندر می‌کند که مشترک یک شیء Context است، این کامپوننت، امکان خواندن اطلاعات شیء Context را از نزدیک‌ترین کامپوننتی در درخت کامپوننت‌ها که یک Provider را برای آن ارائه داده‌است، خواهد داشت.


تامین یک شیء Context در برنامه، در یک کامپوننت کلاسی و یا تابعی

تا اینجا یک شیء Context را به همراه اجزای export شده‌ی Provider و Consumer آن ایجاد کردیم. اکنون نوبت به پیاده سازی قسمت Provider آن است:
import "../../App.css";

import React, { Component } from "react";

import { UserProvider } from "../../contexts/userContext";
import Main from "./Main";

class App extends Component {
  state = {
    user: { name: "User 1" }
  };

  componentDidMount() {
    // get user from the server or local storage and then set the currently logged in user to the this.state
  }

  render() {
    return (
      <>
        <h1>App Class</h1>
        <UserProvider value={this.state.user}>
          <Main />
        </UserProvider>
      </>
    );
  }
}

export default App;
در این کامپوننت کلاسی (و یا تابعی، نحوه‌ی تعریف UserProvider در هر دو یکی است)، خاصیت user، به state کامپوننت اضافه شده‌است. سپس برای مثال می‌توان این خاصیت را در رویداد componentDidMount از سرور و یا محل ذخیره سازی دیگری دریافت و آنگاه state را بر این اساس به روز رسانی کرد.
در ادامه قصد داریم اطلاعات این شیء user موجود در state را با تمام کامپوننت‌هایی که در درخت رندر کامپوننت جاری قرار می‌گیرند و با کامپوننت Main شروع می‌شوند، به اشتراک بگذاریم. این به اشتراک گذاری با import شیء UserProvider از ماژول contexts/userContext به نحوی که مشاهده می‌کنید، انجام می‌شود. شیء UserProvider، کار محصور سازی کامپوننت Main را انجام می‌دهد. سپس این Provider می‌تواند مقداری را توسط ویژگی value خود دریافت کند که برای مثال در اینجا شیء user است. اکنون این value تا n سطح بعدی که از کامپوننت Main مشتق می‌شوند نیز در دسترس خواهد بود.

یک نکته: متد React.createContext به همراه یک آرگومان defaultValue اختیاری است که در اختیار Consumerهای آن قرار داده می‌شود؛ اگر Provider متناظر با آن‌، در درخت کامپوننت‌های برنامه، یافت نشود. یعنی تعریف Provider الزامی نیست. اگر نیاز است مقدار ثابتی را بین چندین کامپوننت به اشتراک بگذارید، فقط کافی است آن‌ها را توسط React.createContext مقدار دهی اولیه کرده و ... استفاده کنید:
export const DefaultRouteContext = React.createContext({ path: '/welcome' });


خواندن شیء Context در کامپوننتی دیگر

اکنون که یک تامین کننده‌ی Context را ایجاد کردیم، برای خواندن اطلاعات آن در درخت کامپوننت‌های محصور شده‌ی توسط UserProvider، می‌توان به صورت زیر عمل کرد:
import React from "react";

import { UserConsumer } from "../../contexts/userContext";

export default function Main(props) {
  return (
    <>
      <UserConsumer>
        {value => <div>User name: {value.name}.</div>}
      </UserConsumer>
    </>
  );
}
ابتدا UserConsumer را از ماژول contexts/userContext دریافت می‌کنیم. سپس برای دسترسی به خاصیت name شیء ارائه شده‌ی توسط UserProvider، باید قسمتی از متد رندر کامپوننت را توسط شیء UserConsumer، محصور کرد و سپس value آن‌را به نحوی که مشاهده می‌کنید، خواند. Consumer، یک تابع را به عنوان فرزند دریافت می‌کند. این تابع مقدار شیء تامین شده‌ی توسط Context را دریافت کرده (همان value={this.state.user} نزدیک‌ترین کامپوننتی که به همراه یک Provider است) و سپس یک المان React را بازگشت می‌دهد که در این محل رندر خواهد شد.

خروجی برنامه پس از این تغییرات به صورت زیر است:



ساده سازی دسترسی به UserConsumer توسط useContext Hook

نحوه‌ی تعریف یک Provider و محصور سازی فرزندانی که باید از آن ارث‌بری کنند، در بین کامپوننت‌های کلاسی و تابعی، یکی است. اما در کامپوننت‌های تابعی حداقل می‌توان نحوه‌ی دسترسی به UserConsumer را به نحو زیر توسط useContext Hook ساده کرد:
import React, { useContext } from "react";

import { UserContext } from "../../contexts/userContext";

export default function Main() {
  const value = useContext(UserContext);
  return (
    <>
      <div>User name: {value.name}.</div>
    </>
  );
}
متد useContext ابتدا شیء UserContext مهیا شده‌ی توسط ماژول contexts/userContext را دریافت می‌کند. سپس خروجی آن، همان value تنظیم شده‌ی توسط نزدیک‌ترین Provider آن در component tree است. این روش، بار ذهنی کمتری را نسبت به حالت قبلی استفاده‌ی از UserConsumer و کار با یک تابع درون آن‌را به همراه دارد؛ ساده‌تر خوانده می‌شود، ساده‌تر استفاده می‌شود. فقط باید دقت داشت که این متد، کل شیء Context را دریافت می‌کند و نه فقط شیء UserConsumer آن‌را.

مزیت دیگر این روش، ساده سازی کار با چندین شیء Context است. برای مثال اگر دو شیء Context را تعریف کرده باشید، خواندن دو مقدار از آن‌ها، پیشتر چنین شکل تو در تویی را توسط دو Consumer پیدا می‌کرد:
function HeaderBar() {
  return (
    <CurrentUser.Consumer>
      {user =>
        <Notifications.Consumer>
          {notifications =>
            <header>
              Welcome back, {user.name}!
              You have {notifications.length} notifications.
            </header>
          }
      }
    </CurrentUser.Consumer>
  );
}
اما اکنون با استفاده از useContext، نوشتن و خواندن آن به سادگی چند سطر زیر است که بسیار منطقی‌تر و عادی‌تر به نظر می‌رسد:
function HeaderBar() {
  const user = useContext(CurrentUser);
  const notifications = useContext(Notifications);
return (
    <header>
      Welcome back, {user.name}!
      You have {notifications.length} notifications.
    </header>
  );
}


ارسال اطلاعات به کامپوننت Context Provider، از طریق کامپوننت‌های فرزند

تا اینجا با استفاده از React Context، اطلاعات یک Provider را با فرزندان آن به اشتراک گذاشتیم؛ عکس این عمل نیز میسر است. برای اینکار، همانند تمام کامپوننت‌های دیگری که برای ارسال اطلاعات به فراخوان خود از طریق رخ‌دادها عمل می‌کنند، می‌توان یک متد رویدادگردان را در کامپوننت والد، به استفاده کنند‌ه‌ی از Context ارسال کرد:
import "../../App.css";

import React, { Component } from "react";

import { UserProvider } from "../../contexts/userContext";
import Main from "./Main2";

class App extends Component {
  state = {
    user: { name: "User 1" }
  };

  componentDidMount() {
    // get user from the server or local storage and then set the currently logged in user to the this.state
  }

  logout = () => {
    console.log("logout");
    this.setState({ user: {} });
  };

  render() {
    const contextValue = {
      user: this.state.user,
      logoutUser: this.logout
    };
    return (
      <>
        <h1>App Class</h1>
        <UserProvider value={contextValue}>
          <Main />
        </UserProvider>
      </>
    );
  }
}

export default App;
در اینجا ابتدا به خاصیت logout، متدی را نسبت داده‌ایم که با فراخوانی آن، اطلاعات شیء user موجود در state کامپوننت جاری را پاک می‌کند. سپس این خاصیت را به صورت یک خاصیت جدید، به شیءای که به ویژگی value شیء UserProvider انتساب داده شده، اضافه می‌کنیم.
اکنون تمام استفاده کننده‌های از این UserProvider می‌توانند با فراخوانی متد منتسب به logout، سبب پاک شدن اطلاعات کاربر موجود در state کامپوننت App، به روز رسانی state و در نتیجه‌ی آن، رندر مجدد کامپوننت و ارائه‌ی یک UserProvider جدید، با اطلاعاتی جدید به فرزندان آن شوند:
import React, { useContext } from "react";

import { UserContext } from "../../contexts/userContext";

export default function Main() {
  const { user, logoutUser } = useContext(UserContext);
  return (
    <>
      <div>User name: {user.name}.</div>
      <button type="button" className="btn btn-primary" onClick={logoutUser}>
        Logout user
      </button>
    </>
  );
}
در این کامپوننت مصرف کننده‌ی Context، اینبار، مقدار دریافتی، یک شیء با چندین خاصیت است. بنابراین می‌توان با استفاده از Object Destructuring، خواص آن‌را استخراج و استفاده کرد. برای مثال با انتساب onClick={logoutUser} به دکمه‌ی خروج، این کامپوننت می‌تواند اطلاعات state و سپس Context ارائه شده‌ی در کامپوننت App را تغییر دهد.

روش انجام اینکار بدون استفاده از useContext را نیز در ادامه مشاهده می‌کنید که در ابتدا نیاز به تعریف تابعی را دارد که همان خواص استخراجی را دریافت می‌کند. سپس باید بر اساس آن‌ها، المان‌های مدنظر نمایش نام کاربر و دکمه‌ی خروج او را بازگشت داد:
import React from "react";

import { UserConsumer } from "../../contexts/userContext";

export default function Main(props) {
  return (
    <>
      <UserConsumer>
        {({ user, logoutUser }) => (
          <>
            <div>User name: {user.name}.</div>
            <button
              type="button"
              className="btn btn-primary"
              onClick={logoutUser}
            >
              Logout user
            </button>
          </>
        )}
      </UserConsumer>
    </>
  );
}


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید: sample-30-part-04.zip
نظرات مطالب
Blazor 5x - قسمت ششم - مبانی Blazor - بخش 3 - چرخه‌های حیات کامپوننت‌ها
چه زمانی کامپوننت‌ها رندر می‌شوند؟
- زمانیکه برای اولین بار ایجاد شده و نمایش داده می‌شوند.
- زمانیکه رخدادی صورت گرفته و مدیریت می‌شود.
- زمانیکه مقادیر پارامترهای یک کامپوننت تغییر می‌کنند.
- زمانیکه برنامه نویس به صورت دستی متد StateHasChanged را فراخوانی کند.
 
بنابراین در مثال شما، یکبار جهت اولین بار نمایش کامپوننت، کدهای Razor آن رندر می‌شوند؛ یکبار هم پس از پایان یک روال رویدادگردان. همچنین نکته‌ی async انتهای بحث را هم مطالعه کنید.
مطالب
مروری بر کتابخانه ReactJS - قسمت پنجم - Composability

یکی از بهترین کاربردهای React، ترکیب کردن چند کامپوننت برای ساخت یک کامپوننت است. کامپوننت ساخته شده به این روش هر چند مشخص است چه کاری انجام میدهد، اما خود کامپوننت تگ‌ها را نمی‌سازد و شبیه یک لگو با قطعات مختلف است. مثلا در جایی از سایت میخواهیم اطاعات کاربری را نمایش دهیم. این اطلاعات به زیر مجموعه‌هایی تقسیم میشوند؛ مثل اطلاعات شخصی، اطلاعات مربوط به شغل، اطلاعات تماس و عکس. به جای جمع کردن همه موارد در یک کامپوننت بهتر است هر بخش ویژه را در یک کامپوننت جدا و مستقل نمایش داده و ایجاد کنیم. با این کار از هر کامپوننت میشود به صورت جداگانه در قسمت‌های دیگر سایت استفاده کرد. مثلا نمایش عکس کاربر به تنهایی در بخشهای دیگر سایت. در نهایت با این روش حجم کدها هم کمتر میشود. کامپوننتی که از اجزای کوچکتر ساخته می‌شود، مالک کامپوننت‌های زیر مجموعه خود است. 

کامپوننت مالک میتواند داده‌های ورودی را برای اجزای سازنده خود به صورت یک سویه (one-way data binding) فراهم کند.  گاهی داده‌های مورد نیاز فرزندان، به طور مستقیم به مالک و از مالک به طور غیر مستقیم به فرزندان ارسال میشود. اما ممکن است لازم باشد که داده‌ها در اثر محاسبه در کامپوننت مالک، ایجاد و نتیجه به فرزندان ارسال شود. به هر صورت باید دقت داشته باشیم که در هر دو حالت اگر منبع داده و یا محسابه تغییر کنند، در به روز رسانی‌ها، توسط React بازتاب آن را خواهیم داشت. در مثال زیر کامپوننت DisplayAllInfos تشکیل شده از چهار کامپوننت دیگر است.

class DisplayAllInfos extends React.Component{
    render(){
        return (
            <div classID="something" className="something">
                <ProfilePhoto src={} />
                <UserPersonalInfo userInfo={}/>
                <UserJobInfo jobInfo={}/>
                <UserContactInfo contactInfo={}/>
            </div>
        )
    }
}

حتی میشود تگ <div> در مثال بالا را بصورت یک کامپوننت درآورد و سایر کامپوننت‌ها را به عنوان فرزند به آن کامپوننت معرفی کرد. روش کار به صورت زیر است. 

class Container extends React.Component{
    render(){
        <div classID="something" className="something">
            {this.props.children}
        </div>
    }
}

class DisplayAllInfos extends React.Component{
    render(){
        return (
            <Container>
                <ProfilePhoto src={} />
                <UserPersonalInfo userInfo={}/>
                <UserJobInfo jobInfo={}/>
                <UserContactInfo contactInfo={}/>
            </Container>
        )
    }
}

توسط خاصیت this.proprs.children در کامپوننت Container فرزندانی که برای این کامپوننت در نظر گرفته شده را نمایش میدهیم و به آنها دسترسی داریم.

روش دیگر فرزند خواندگی یک کامپوننت مالک، از طریق ایجاد آرایه‌ای از کامپوننت‌های فرزند است که در مثال نوشیدنی‌ها آورده شد. این روش میتواند دچار اشکال شود. اگر عضوی از این آرایه حذف شود، یا اعضای آن درون آرایه تغییر مکان دهند و مسائلی از این دست که برای آرایه‌ها پیش می‌آید، React قادر به تشخیص ترتیب فرزند‌ها نیست و نمیتواند آنها را دوباره فراخوانی و ایجاد کند. برای رفع چنین مشکلی باید برای هر فرزندی که به یک مالک اضافه میکنیم، یک کلید در نظر بگیریم. از این پس وقتی آرایه‌ای از فرزند‌ها دچار تغییر شدند، React از روی کلید‌های منحصر به فرد آنها میتواند تغییرات را تشخیص داده و دوباره کامپوننت فرزند را به درستی بسازد. به مثال زیر توجه کنید. 

var hotDrinks = [
    {id: 1, item: "Tea", price: "7000" },
    {id: 2, item: "Espresso", price: "10000" },
    {id: 3,  item: "Hot Chocolate", price: "12000" }
];

// {this.state.menuList.map(item => <MenuItem {...item} />)}

var Menu = React.createClass({
    render: function () {
        return (
            <div className="row">
                <div className="col-md-4">
                    <ul className="list-group">
                        {this.state.menuList.map(item => <MenuItem key={item.id} {...item} />)}
                    </ul>
                </div>
            </div>
        )
    }
});

آن خط کدی که به صورت کامنت گذاشته شده همان روش قبل در مثال نوشیدنی‌هاست. در حالت اصلاح شده برای هر یک از MenuItem‌ها یک id در نظر گرفته شده. باید توجه داشته باشیم که کلید‌ها حتما یگانه باشند و نکته دیگر اینکه این کلیدها فقط در زمان معرفی کامپوننت استفاده میشوند و نمیتوانیم داخل خود کامپوننت آنها را داشته باشیم. برای مثال در یک کامپوننت MenuItem مقدار this.props.key قابل استفاده نیست. هیچگاه از اندیس خود اعضای آرایه به عنوان کلید استفاده نکنید، چرا که با حذف یک مورد، در عمل وضعیت کلیدها را بهم ریخته‌اید و شاهد رفتاری غیرقابل پیش‌بینی خواهید شد. 

در قسمت بعدی اعتبار‌سنجی را در کتابخانه React بررسی میکنیم.