مطالب دوره‌ها
ابزاری برای تولید کدهای Reflection.Emit
برنامه معروف Reflector دارای افزونه‌ای است به نام Reflector.ReflectionEmitLanguage که سورس آن از آدرس ذیل قابل دریافت است:


مشخصات آن‌را نیز در آدرس زیر می‌توانید مشاهده نمائید:

به این ترتیب به منوی انتخاب زبان‌های Reflector، یک زبان جدید به نام ReflectionEmit اضافه خواهد شد:




مشکل!
این افزونه مدت زیادی است که به روز نشده و با آخرین نگارش Reflector سازگار نیست. برای رفع این مشکل ابتدا سورس آن‌را از کدپلکس دریافت و سپس تغییرات ذیل را به آن اعمال کنید:
الف) به قسمت ارجاعات پروژه افزونه مراجعه و ارجاع به Reflector قدیمی آن‌را حذف و آدرس فایل exe برنامه Reflector جدید را به عنوان ارجاعی تازه، ثبت کنید.
ب) در فایل Visitor.cs آن باید تغییر کوچکی در متد ذیل به نحوی که مشاهده می‌کنید صورت گیرد:
public virtual void VisitOrderClause(IOrderClause value)
{
    this.VisitOrderClause(value);
}
پس از آن، پروژه را کامپایل کرده و فایل dll حاصل را در پوشه Addins نگارش جدید Reflector کپی کنید. سپس به منوی Tools و گزینه Addins در برنامه مراجعه کرده و آدرس فایل Reflector.ReflectionEmitLanguage.dll را برای معرفی به برنامه مشخص نمائید.
به این ترتیب نگارش قدیمی افزونه Reflector.ReflectionEmitLanguage.dll با نگارش جدید برنامه Reflector سازگار خواهد شد.
سورس تغییر یافته این افزونه را از اینجا نیز می‌توانید دریافت کنید:
بدیهی است به ازای هر نگارش جدید Reflector، یکبار باید قسمت الف توضیحات فوق تکرار شود.
نظرات مطالب
نحوه‌ی نگاشت فیلدهای فرمول در Fluent NHibernate
ببینید، توابع ویژه نمایشی سی شارپ شما، یعنی سمت کلاینت. موضوع بحث فوق سمت سرور بانک اطلاعاتی است. مقادیر در سمت سرور مطابق فرمول شما تشکیل می‌شوند. به آخرین کوئری ذکر شده در مطلب فوق دقت کنید. در حال حاضر فقط SQL Server است که امکان استفاده از توابع دات نتی را هم سمت سرور میسر کرده (از نگارش 2005 به بعد). بنابراین اگر می‌خواهید توابع ویژه‌ای را در همان سمت سرور اعمال کنید که منطق آن مثلا با سی شارپ پیاده سازی شده، باید یک CLR function مخصوص اس کیوال سرور درست کنید. بعد فرمول نگاشت فوق را بر اساس این CLR function تعیین کنید و کار می‌کند. چیزی شبیه به همان آخرین کوئری تشکیل شده را خواهید داشت. خلاصه اینکه به نحوی باید این پیاده سازی دات نتی خودتون رو به سمت سرور ببرید.
اما سمت کلاینت شما هر کاری را می‌‌توانید انجام دهید. برای مثال زمان نمایش اطلاعات در WPF یا سیلورلایت از یک Converter استاندارد آن (با پیاده سازی اینترفیس IValueConverter) در حین Binding استفاده کنید. اگر با ASP.NET Webforms کار می‌کنید حین نمایش اطلاعاتی که هم اکنون در سمت کلاینت مهیا است ، مثلا جهت نمایش در یک GridView یا موارد مشابه شما خواهید داشت myFunc(Eval("field")) و شبیه به این که myFunc باید در کدبیهایند شما پیاده سازی شود. در سایر فناوری‌ها که می‌تواند شامل موارد قبل هم باشند، نهایتا شما یک لیست دریافتی از سرور را دارید، یک حلقه با LINQ یا حالت معمولی تشکیل شده و مقادیر مدل مورد نظر ویرایش می‌شوند تا جهت نمایش مناسب شوند.
تمام این‌ها در حالتی است که قصد شما فقط و فقط تغییر نحوه‌ی نمایش است. به عبارتی الان کل دیتای فیلتر شده سمت کاربر مهیا است. شما می‌خواهید به آن شکل دهید.

حالت دیگر (حالت غیر نمایشی و استفاده در کوئری‌ها):
اگر با LINQ کمی بیشتر از اطلاعات موجود در وب کار کرده باشید احتمالا به این سوال رسیده‌اید که آیا می‌شود متد سفارشی خودمان را هم حین تهیه کوئری‌هایی از این دست استفاده کنیم؟ چون فقط یک سری extension method مشخص بیشتر وجود ندارند. اگر من extension method سفارشی خودم را تهیه کردم چطور؟
این سوال دو پاسخ دارد:
- متدهای سفارشی شما حتما روی کل اطلاعات دریافتی از سرور کار می‌کنند؛ اما بهینه نیستند. چون برای مثال myFunc سی شارپ من معادل SQL ایی ندارد که بتوانم مستقیما آن‌را سمت سرور اجرا کنم. چون نهایتا LINQ to NHibernate باید به SQL یا T-SQL ترجمه شود. به همین جهت مجبورم کل اطلاعات را دریافت کنم، مثلا 100 هزار رکورد، حالا که اشیاء دات نتی من تشکیل و کامل شده، متد سفارشی LINQ خودم را بر روی این‌ها اجرا می‌کنم. این روش کار می‌کنه ولی از لحاظ کارآیی فاجعه است.
- روش دیگر: در NH 3.0 این امکان وجود دارد ... بسط پروایدر LINQ آن با صور مختلف. که اگر وقت شد یک مطلب کامل در مورد آن خواهم نوشت.
مطالب
امن سازی برنامه‌های ASP.NET Core توسط IdentityServer 4x - قسمت چهارم - نصب و راه اندازی IdentityServer
معرفی IdentityServer 4


اگر استاندارد OpenID Connect را بررسی کنیم، از مجموعه‌ای از دستورات و رهنمودها تشکیل شده‌است. بنابراین نیاز به کامپوننتی داریم که این استاندارد را پیاده سازی کرده باشد تا بتوان بر اساس آن یک Identity Provider را تشکیل داد و پیاده سازی مباحثی که در قسمت قبل بررسی شدند مانند توکن‌ها، Flow، انواع کلاینت‌ها، انواع Endpoints و غیره چیزی نیستند که به سادگی قابل انجام باشند. اینجا است که IdentityServer 4، به عنوان یک فریم ورک پیاده سازی کننده‌ی استانداردهای OAuth 2 و OpenID Connect مخصوص ASP.NET Core ارائه شده‌است. این فریم ورک توسط OpenID Foundation تائید شده و داری مجوز رسمی از آن است. همچنین جزئی از NET Foundation. نیز می‌باشد. به علاوه باید دقت داشت که این فریم ورک کاملا سورس باز است.


نصب و راه اندازی IdentityServer 4

همان مثال «قسمت دوم - ایجاد ساختار اولیه‌ی مثال این سری» را در نظر بگیرید. داخل آن پوشه‌های جدید src\IDP\DNT.IDP را ایجاد می‌کنیم.


نام دلخواه DNT.IDP، به پوشه‌ی جدیدی اشاره می‌کند که قصد داریم IDP خود را در آن برپا کنیم. نام آن را نیز در ادامه‌ی نام‌های پروژه‌های قبلی که با ImageGallery شروع شده‌اند نیز انتخاب نکرده‌ایم؛ از این جهت که یک IDP را قرار است برای بیش از یک برنامه‌ی کلاینت مورد استفاده قرار دهیم. برای مثال می‌توانید از نام شرکت خود برای نامگذاری این IDP استفاده کنید.

اکنون از طریق خط فرمان به پوشه‌ی src\IDP\DNT.IDP وارد شده و دستور زیر را صادر کنید:
dotnet new web
این دستور، یک پروژه‌ی جدیدی را از نوع «ASP.NET Core Empty»، در این پوشه، بر اساس آخرین نگارش SDK نصب شده‌ی بر روی سیستم شما، ایجاد می‌کند. از این جهت نوع پروژه خالی درنظر گرفته شده‌است که قرار است توسط اجزای IdentityServer 4 به مرور تکمیل شود.

اولین کاری را که در اینجا انجام خواهیم داد، مراجعه به فایل Properties\launchSettings.json آن و تغییر شماره پورت‌های پیش‌فرض آن است تا با سایر پروژه‌های وبی که تاکنون ایجاد کرده‌ایم، تداخل نکند. برای مثال در اینجا شماره پورت SSL آن‌را به 6001 تغییر داده‌ایم.

اکنون نوبت به افزودن میان‌افزار IdentityServer 4 به پروژه‌ی خالی وب است. اینکار را نیز توسط اجرای دستور زیر در پوشه‌ی src\IDP\DNT.IDP انجام می‌دهیم:
 dotnet add package IdentityServer4

در ادامه نیاز است این میان‌افزار جدید را معرفی و تنظیم کرد. به همین جهت فایل Startup.cs پروژه‌ی خالی وب را گشوده و به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
    public class Startup
    {
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.AddMvc();

            services.AddIdentityServer()
                .AddDeveloperSigningCredential();
        }
- متد الحاقی AddIdentityServer، کار ثبت و معرفی سرویس‌های توکار IdentityServer را به سرویس توکار تزریق وابستگی‌های ASP.NET Core انجام می‌دهد.
- متد الحاقی AddDeveloperSigningCredential کار تنظیمات کلید امضای دیجیتال توکن‌ها را انجام می‌دهد. در نگارش‌های قبلی IdentityServer، اینکار با معرفی یک مجوز امضاء کردن توکن‌ها انجام می‌شد. اما در این نگارش دیگر نیازی به آن نیست. در طول توسعه‌ی برنامه می‌توان از نگارش Developer این مجوز استفاده کرد. البته در حین توزیع برنامه به محیط ارائه‌ی نهایی، باید به یک مجوز واقعی تغییر پیدا کند.


تعریف کاربران، منابع و کلاینت‌ها

مرحله‌ی بعدی تنظیمات میان‌افزار IdentityServer4، تعریف کاربران، منابع و کلاینت‌های این IDP است. به همین جهت یک کلاس جدید را به نام Config، در ریشه‌ی پروژه ایجاد و به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
using System.Collections.Generic;
using System.Security.Claims;
using IdentityServer4.Models;
using IdentityServer4.Test;

namespace DNT.IDP
{
    public static class Config
    {
        // test users
        public static List<TestUser> GetUsers()
        {
            return new List<TestUser>
            {
                new TestUser
                {
                    SubjectId = "d860efca-22d9-47fd-8249-791ba61b07c7",
                    Username = "User 1",
                    Password = "password",

                    Claims = new List<Claim>
                    {
                        new Claim("given_name", "Vahid"),
                        new Claim("family_name", "N"),
                    }
                },
                new TestUser
                {
                    SubjectId = "b7539694-97e7-4dfe-84da-b4256e1ff5c7",
                    Username = "User 2",
                    Password = "password",

                    Claims = new List<Claim>
                    {
                        new Claim("given_name", "User 2"),
                        new Claim("family_name", "Test"),
                    }
                }
            };
        }

        // identity-related resources (scopes)
        public static IEnumerable<IdentityResource> GetIdentityResources()
        {
            return new List<IdentityResource>
            {
                new IdentityResources.OpenId(),
                new IdentityResources.Profile()
            };
        }

        public static IEnumerable<Client> GetClients()
        {
            return new List<Client>();
        }
    }
}
توضیحات:
- این کلاس استاتیک، اطلاعاتی درون حافظه‌ای را برای تکمیل دموی جاری ارائه می‌دهد.

- ابتدا در متد GetUsers، تعدادی کاربر آزمایشی اضافه شده‌اند. کلاس TestUser در فضای نام IdentityServer4.Test قرار دارد. در کلاس TestUser، خاصیت SubjectId، بیانگر Id منحصربفرد هر کاربر در کل این IDP است. سپس نام کاربری، کلمه‌ی عبور و تعدادی Claim برای هر کاربر تعریف شده‌اند که بیانگر اطلاعاتی اضافی در مورد هر کدام از آن‌ها هستند. برای مثال نام و نام خانوادگی جزو خواص کلاس TestUser نیستند؛ اما منعی هم برای تعریف آن‌ها وجود ندارد. اینگونه اطلاعات اضافی را می‌توان توسط Claims به سیستم اضافه کرد.

- بازگشت Claims توسط یک IDP مرتبط است به مفهوم Scopes. برای این منظور متد دیگری به نام GetIdentityResources تعریف شده‌است تا لیستی از IdentityResource‌ها را بازگشت دهد که در فضای نام IdentityServer4.Models قرار دارد. هر IdentityResource، به یک Scope که سبب دسترسی به اطلاعات Identity کاربران می‌شود، نگاشت خواهد شد. در اینجا چون از پروتکل OpenID Connect استفاده می‌کنیم، ذکر IdentityResources.OpenId اجباری است. به این ترتیب مطمئن خواهیم شد که SubjectId به سمت برنامه‌ی کلاینت بازگشت داده می‌شود. برای بازگشت Claims نیز باید IdentityResources.Profile را به عنوان یک Scope دیگری مشخص کرد که در متد GetIdentityResources مشخص شده‌است.

- در آخر نیاز است کلاینت‌های این IDP را نیز مشخص کنیم (در مورد مفهوم Clients در قسمت قبل بیشتر توضیح داده شد) که اینکار در متد GetClients انجام می‌شود. فعلا یک لیست خالی را بازگشت می‌دهیم و آن‌را در قسمت‌های بعدی تکمیل خواهیم کرد.


افزودن کاربران، منابع و کلاینت‌ها به سیستم

پس از تعریف و تکمیل کلاس Config، برای معرفی آن به IDP، به کلاس آغازین برنامه مراجعه کرده و آن‌را به صورت زیر تکمیل می‌کنیم:
    public class Startup
    {
        public void ConfigureServices(IServiceCollection services)
        {
            services.AddMvc();

            services.AddIdentityServer()
             .AddDeveloperSigningCredential()
             .AddTestUsers(Config.GetUsers())
             .AddInMemoryIdentityResources(Config.GetIdentityResources())
             .AddInMemoryClients(Config.GetClients());
        }
در اینجا لیست کاربران و اطلاعات آن‌ها توسط متد AddTestUsers، لیست منابع و Scopes توسط متد AddInMemoryIdentityResources و لیست کلاینت‌ها توسط متد AddInMemoryClients به تنظیمات IdentityServer اضافه شده‌اند.


افزودن میان افزار IdentityServer به برنامه

پس از انجام تنظیمات مقدماتی سرویس‌های برنامه، اکنون نوبت به افزودن میان‌افزار IdentityServer است که در کلاس آغازین برنامه به صورت زیر تعریف می‌شود:
        public void Configure(IApplicationBuilder app, IHostingEnvironment env)
        {
            if (env.IsDevelopment())
            {
                app.UseDeveloperExceptionPage();
            }

            app.UseIdentityServer();
            app.UseStaticFiles();
            app.UseMvcWithDefaultRoute();
        }

آزمایش IDP

اکنون برای آزمایش IDP، به پوشه‌ی src\IDP\DNT.IDP وارد شده و دستور dotnet run را اجرا کنید:


همانطور که ملاحظه می‌کنید، برنامه‌ی IDP بر روی پورت 6001 قابل دسترسی است. برای آزمایش Web API آن، آدرس discovery endpoint این IDP را به صورت زیر در مرورگر وارد کنید:
 https://localhost:6001/.well-known/openid-configuration


در این تصویر، مفاهیمی را که در قسمت قبل بررسی کردیم مانند authorization_endpoint ،token_endpoint و غیره، مشاهده می‌کنید.


افزودن UI به IdentityServer

تا اینجا میان‌افزار IdentityServer را نصب و راه اندازی کردیم. در نگارش‌های قبلی آن، UI به صورت پیش‌فرض جزئی از این سیستم بود. در این نگارش آن‌را می‌توان به صورت جداگانه دریافت و به برنامه اضافه کرد. برای این منظور به آدرس IdentityServer4.Quickstart.UI مراجعه کرده و همانطور که در readme آن ذکر شده‌است می‌توان از یکی از دستورات زیر برای افزودن آن به پروژه‌ی IDP استفاده کرد:
الف) در ویندوز از طریق کنسول پاورشل به پوشه‌ی src\IDP\DNT.IDP وارد شده و سپس دستور زیر را وارد کنید:
iex ((New-Object System.Net.WebClient).DownloadString('https://raw.githubusercontent.com/IdentityServer/IdentityServer4.Quickstart.UI/release/get.ps1'))
ب) و یا درmacOS و یا Linux، دستور زیر را اجرا کنید:
\curl -L https://raw.githubusercontent.com/IdentityServer/IdentityServer4.Quickstart.UI/release/get.sh | bash

یک نکته: در ویندوز اگر در نوار آدرس هر پوشه، عبارت cmd را وارد و enter کنید، کنسول خط فرمان ویندوز در همان پوشه باز خواهد شد. همچنین در اینجا از ورود عبارت powershell هم پشتیبانی می‌شود:


بنابراین در نوار آدرس پوشه‌ی src\IDP\DNT.IDP، عبارت powershell را وارد کرده و سپس enter کنید. پس از آن دستور الف را وارد (copy/paste) و اجرا کنید.


به این ترتیب فایل‌های IdentityServer4.Quickstart.UI به پروژه‌ی IDP جاری اضافه می‌شوند.
- پس از آن اگر به پوشه‌ی Views مراجعه کنید، برای نمونه ذیل پوشه‌ی Account آن، Viewهای ورود و خروج به سیستم قابل مشاهده هستند.
- در پوشه‌ی Quickstart آن، کدهای کامل کنترلرهای متناظر با این Viewها قرار دارند.
بنابراین اگر نیاز به سفارشی سازی این Viewها را داشته باشید، کدهای کامل کنترلرها و Viewهای آن هم اکنون در پروژه‌ی IDP جاری در دسترس هستند.

نکته‌ی مهم: این UI اضافه شده، یک برنامه‌ی ASP.NET Core MVC است. به همین جهت در انتهای متد Configure، ذکر میان افزارهای UseStaticFiles و همچنین UseMvcWithDefaultRoute انجام شدند.

اکنون اگر برنامه‌ی IDP را مجددا با دستور dotnet run اجرا کنیم، تصویر زیر را می‌توان در ریشه‌ی سایت، مشاهده کرد که برای مثال لینک discovery endpoint در همان سطر اول آن ذکر شده‌است:


همچنین همانطور که در قسمت قبل نیز ذکر شد، یک IDP حتما باید از طریق پروتکل HTTPS در دسترس قرار گیرد که در پروژه‌های ASP.NET Core 2.1 این حالت، جزو تنظیمات پیش‌فرض است.


کدهای کامل این قسمت را از اینجا می‌توانید دریافت کنید.
مطالب
تعیین شماره نگارش IE مورد استفاده در Web Browser Control
Web Browser Control دات نت و کلا ویندوز (قابل استفاده در WPF، WinForms و یا حتی CHM Viewer توکار ویندوز) بر پایه IE نصب شده بر روی سیستم عمل می‌کند.
سؤال مهم!
این کنترل از چه نگارشی از IE به صورت پیش فرض برای پردازش HTML دریافتی استفاده می‌کند؟
پاسخ: از موتور پردازشی IE 7.0 !
و تفاوتی هم نمی‌کند که در حال حاضر IE 8.0, 9.0 و یا 10 بر روی سیستم شما نصب است؛ در هر حالت به IE 7.0 مقید شده است. علت را هم این مساله عنوان کرده‌اند که اگر این شماره نگارش را تغییر دهیم، ممکن است برنامه‌های قدیمی دیگر درست نمایش داده نشوند.

نحوه تغییر موتور پردازشی Web Browser Control

متاسفانه بجز ویرایش رجیستری ویندوز، راه حل دیگری برای تغییر موتور پردازشی پیش فرض Web Browser Control وجود ندارد.
بسته به نوع سیستم عامل نصب شده، یکی (حالت 32 بیتی) و یا هر دوی (حالت 64 بیتی) مداخل زیر باید اندکی تغییر کنند:
 32 bit -> HKEY_LOCAL_MACHINE\SOFTWARE\Microsoft\Internet Explorer\MAIN\FeatureControl\FEATURE_BROWSER_EMULATION  
64 bit -> HKEY_LOCAL_MACHINE\SOFTWARE\Wow6432Node\Microsoft\Internet Explorer\MAIN\FeatureControl\FEATURE_BROWSER_EMULATION
در هر دو حالت یک کلید جدید DWORD را ایجاد و نام کلید را دقیقا مساوی نام فایل exe برنامه خود قرار دهید. مقدار آن یکی از موارد ذیل می‌تواند باشد:
 Force IE10 -> 10001 (0x2711)
IE10 considering !DOCTYPE directives -> 10000 (0x02710)
Force IE9 -> 9999 (0x270F)
IE9 considering !DOCTYPE directives -> 9000 (0x2328)
Force IE8 -> 8888 (0x22B8)
IE8 considering !DOCTYPE directives  -> 8000 (0x1F40)
Force IE7 -> 7000 (0x1B58)
برای نمونه چند برنامه تنظیم شده در اینجا را ملاحظه می‌کنید:


در این لیست hh.exe را هم ملاحظه می‌کنید که همان CHM Viewer توکار ویندوز است و این مورد نیز در صورت عدم تنظیم فوق، از IE 7.0 استفاده خواهد کرد.

یک مثال: تنظیمات IIS بر روی ویندوز سرور 2003 جهت استفاده از IE 8.0
 Windows Registry Editor Version 5.00

[HKEY_LOCAL_MACHINE\SOFTWARE\Microsoft\Internet Explorer\MAIN\FeatureControl\FEATURE_BROWSER_EMULATION]
"w3wp.exe"=dword:00001f40

مطالب
لینک‌های هفته آخر آبان

وبلاگ‌ها و سایت‌های ایرانی


Visual Studio


ASP. Net


طراحی وب


اس‌کیوال سرور


به روز رسانی‌ها


سی‌شارپ


عمومی دات نت


PHP


ویندوز


گوگل


متفرقه




نظرات مطالب
سازماندهی برنامه‌های Angular توسط ماژول‌ها
چند نکته‌ی تکمیلی در مورد بهبود تعاریف Shared Module و Core Module

الف) چگونه از import ثانویه‌ی Core Module در سایر ماژول‌ها جلوگیری کنیم؟
Core Module فقط باید در AppModule برنامه import شود و نه در هیچ‌جای دیگری. برای جلوگیری اتفاقی از این مساله می‌توان سازنده‌ای را به شکل زیر به آن اضافه کرد:
@NgModule({
  imports: [CommonModule, RouterModule],
  exports: [], // components that are used in app.component.ts will be listed here.
  declarations: [], // components that are used in app.component.ts will be listed here.
  providers: [BrowserStorageService, AppConfigService] // global singleton services of the whole app will be listed here.
})
export class CoreModule {
  constructor( @Optional() @SkipSelf() core: CoreModule) {
    if (core) {
      throw new Error("CoreModule should be imported ONLY in AppModule.");
    }
  }
};
روش کار به این صورت است که خود CoreModule را به سازنده‌ی همان کلاس تزریق می‌کنیم! اگر وهله‌ای از آن قابل دسترسی بود، یعنی Angular پیشتر این ماژول را import کرده‌است. در این حالت با صدور خطایی این مشکل را گوشزد می‌کنیم.
از همین روش برای تشخیص singleton بودن یک سرویس نیز می‌توان استفاده کرد. خودش را به خودش تزریق می‌کنیم! اگر تزریقی صورت گرفت، یک خطا را صادر می‌کنیم.


ب) چگونه از وهله سازی مجدد سرویس‌های تعریف شده‌ی در Shared Module در سایر ماژول‌ها جلوگیری کنیم؟
هدف از قسمت providers در Shared Module تنها ارائه‌ی سرویس‌هایی جهت کامپوننت‌های اشتراکی آن است؛ وگرنه سرویس‌های سراسری برنامه در CoreModule تعریف می‌شوند و این ماژول ویژه نیز تنها یکبار و آن‌هم در AppModule برنامه import خواهد شد. اما در مورد Shared Module اینطور نیست و اگر این ماژول در یک lazy loaded module استفاده شود، سرویس‌های آن طول عمر متفاوتی را پیدا خواهند کرد (هر lazy loaded module یک injector و یک طول عمر خاص خودش را تعریف می‌کند).
در این حالت برای اینکه سرویس‌های Shared Module فقط در AppModule وهله سازی شوند و نه در هیچ‌جای دیگری، روش کار به صورت ذیل است:
- ابتدا آرایه‌ی providers را از تعاریف NgModule آن حذف می‌کنیم.
- سپس متد ویژه‌ای را به نام forRoot، به کلاس آن اضافه خواهیم کرد:
@NgModule({
  imports: [CommonModule],
  declarations: [], // common and shared components/directives/pipes between more than one module and components will be listed here.
  exports: [CommonModule], // common and shared components/directives/pipes between more than one module and components will be listed here.
  /* No providers here! Since they’ll be already provided in AppModule. */
})
export class SharedModule {
  static forRoot(): ModuleWithProviders {
    // Forcing the whole app to use the returned providers from the AppModule only.
    return {
      ngModule: SharedModule,
      providers: [ /* All of your services here. It will hold the services needed by `itself`. */]
    };
  }
};
متد forRoot به صورت استاتیک تعریف می‌شود و همچنین خروجی از نوع ModuleWithProviders دارد. توسط ModuleWithProviders سبب خواهیم شد، AppModule، این ماژول را به همراه آرایه‌ی providers آن import کند؛ اما سایر ماژول‌ها خیر.
سایر ماژول‌ها چون دسترسی به آرایه‌ی حذف شده‌ی providers این ماژول را ندارند، دیگر نمی‌توانند سرویس‌های آن‌را وهله سازی کنند. اما AppModule با فراخوانی ()SharedModule.forRoot در لیست import خود، تنها یکبار سبب وهله سازی سرویس‌های آن می‌گردد.
بنابراین در اینجا AppModule باید ()SharedModule.forRoot را import کند. سایر ماژول‌ها فقط SharedModule را import می‌کنند (بدون ذکر متد forRoot). به این ترتیب سرویس‌های آن تنها یکبار توسط AppModule در طول عمر برنامه به اشتراک گذاشته می‌شوند و در این حالت تفاوتی نمی‌کند که SharedModule در یک lazy loaded module استفاده شده‌است یا خیر.

روش تعریف متد forRoot توسط سیستم مسیریابی Angular نیز استفاده می‌شود و یک الگوی پذیرفته شده در بین توسعه دهندگان Angular است. برای مثال ()RouterModule.forRoot در AppModule تعریف می‌شود و ()RouterModule.forChild برای سایر ماژول‌ها.

نمونه‌ای از AppModule ، ShardModule و CoreModule
مطالب
ویژگی های کمتر استفاده شده در NET. - بخش اول

ObsoleteAttribute

ObsoleteAttribute بر روی تمامی عناصر یک برنامه بجز assemblies, modules، پارامترها و مقادیر بازگشتی قابل استفاده است. علامتگذاری یک عنصر به عنوان منسوخ شده، به کاربر استفاده کننده اطلاع می‌دهد که این عنصر در نسخه‌های آینده حذف خواهد شد.

با استفاده از پروپرتی Message آن پیامی را به کاربر استفاده کننده نشان خواهد داد و توصیه می‌شود در این پیام یک راه حل نیز ارائه شود.

پروپرتی IsError در صورتی که مقدار آن به true تعیین شده باشد و کامپایلر در صورتی که عنصری که این خصوصیت بر روی آن تعریف شده است، استفاده شده باشد، در پنجره Error List، پیام مربوط به Obsolete را نشان می‌دهد. برای مثال پس از استفاده از کلاس زیر، OrderDetailTotal به صورت warning و CalculateOrderDetailTotal به صورت Error در پنجره Error List نشان داده می‌شود.

public static class ObsoleteExample
{
    // Mark OrderDetailTotal As Obsolete.
    [ObsoleteAttribute("This property (OrderDetailTotal) is obsolete. Use InvoiceTotal instead.", false)]
    public static decimal OrderDetailTotal
    {
        get  {  return 12m; }
    }

    public static decimal InvoiceTotal
    {
        get  {  return 25m;  }
    }

    // Mark CalculateOrderDetailTotal As Obsolete.
    [ObsoleteAttribute("This method is obsolete. Call CalculateInvoiceTotal instead.", true)]
    public static decimal CalculateOrderDetailTotal()
    {
        return 0m;
    }

    public static decimal CalculateInvoiceTotal()
    {
        return 1m;
    }
}

DefaultValueAttribute

DefaultValueAttribute جهت تعیین مقدار پیش فرض یک پروپرتی استفاده می‌شود. شما می‌توانید یک DefaultValueAttribute را با هر مقداری ایجاد کنید. ایجاد مقدار پیش فرض برای یک پروپرتی باعث نمی‌شود که مقداردهی اولیه‌ای به آن انجام گیرد؛ برای این کار نیاز به کدنویسی می‌باشد.
مثال زیر نحوه استفاده و مقداردهی اولیه پروپرتی‌ها را نشان می‌دهد.
public class DefaultValueAttributeTest
{
    public DefaultValueAttributeTest()
    {
        // Use the DefaultValue propety of each property to actually set it, via reflection.
        foreach (PropertyDescriptor prop in TypeDescriptor.GetProperties(this))
        {
            var attr = prop.Attributes[typeof(DefaultValueAttribute)] as DefaultValueAttribute;
            if (attr != null)
                prop.SetValue(this, attr.Value);
        }
    }

    [DefaultValue(28)]
    public int Age { get; set; }

    [DefaultValue("Vahid")]
    public string FirstName { get; set; }

    [DefaultValue("Mohammad Taheri")]
    public string LastName { get; set; }

    public override string ToString()
    {
        return $"{this.FirstName} {this.LastName} is {this.Age}.";
    }
}

DebuggerBrowsableAttribute 

در صورت استفاده از DebuggerBrowsableAttribute ، شما می‌توانید نحوه نمایش یک عضو را در پنجره متغیرها، در زمان دیباگ، تعیین کنید.
public class DebuggerBrowsableTest
{
    [DebuggerBrowsable(DebuggerBrowsableState.Never)] // عدم نمایش در زمان دیباگ در پنجره متغیرها
    public string FirstName { get; set; }

    [DebuggerBrowsable(DebuggerBrowsableState.Collapsed)] // مقدار پیش فرض
    public string LastName { get; set; }

    [DebuggerBrowsable( DebuggerBrowsableState.RootHidden )] // عدم نمایش در زمان دیباگ در پنجره متغیرها
    public string FullName => FirstName + " " + LastName;

    [DebuggerBrowsable( DebuggerBrowsableState.RootHidden )] // تنها در زمانی که یک آرایه یا لیست باشد نمایش داده می‌شود
    public string[] FullNameArray => new string[] { FirstName + " " + LastName };
}

 اگر از کد مثال بالا استفاده کنید و با استفاده از کلید F11 به صورت خط به خط دستورات را اجرا کنید، مشاهده خواهید کرد متغیر FirstName و FullName در پنجره Autos نشان داده نخواهد شد.

 

Operator ??

عملگر ??  در صورتی که عملوند سمت چپ آن تهی (null) نباشد، مقدار آن را باز می‌گرداند و در غیر اینصورت مقدار عملوند سمت راست خود را باز می‌گرداند. نوع‌های تهی پذیر (nullable) می‌توانند دارای مقدار و یا به صورت تعریف نشده باشند. عملگر ?? وقتی که یک نوع تهی پذیر به یک نوع غیرتهی پذیر انتساب داده می‌شود، مقدار پیش فرض آن را باز می‌گرداند.

int? x = null;
int y = x ?? -1;
Console.WriteLine("y now equals -1 because x was null => {0}", y);
int i = DefaultValueOperatorTest.GetNullableInt() ?? default(int);
Console.WriteLine("i equals now 0 because GetNullableInt() returned null => {0}", i);
string s = DefaultValueOperatorTest.GetStringValue();
Console.WriteLine("Returns 'Unspecified' because s is null => {0}", s ?? "Unspecified");
نظرات اشتراک‌ها
تبدیلگر ایران سیستم به یونیکد
در متد get_Unicode_To_IranSystem  نوع لیست اشتباه است، من به جای آن List<byte> نوشتم. این لیست رو چطور میشه به string تبدیل کرد؟
نظرات مطالب
افزودن ASP.NET Identity به یک پروژه Web Forms
سلام.
من اگر بخوام لیست کاربرایی که یک نقش خاص مثلا "Admin" رو دارن لیست کنم چطور میتونم دسترسی داشته باشم؟